John McWhorter: Txtng is killing language. JK!!!

جان مَک وورتِر: اِس دادن زبان را می‌کشد. خخخ!

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: narsis sh

We always hear that texting is a scourge.

ما همیشه می‌شنویم که پیامک زدن مصیبت است.

The idea is that texting spells the decline and fall

مشکل این‌جاست که پیامک زدن، توانایی خواندن و نوشتن را،

of any kind of serious literacy, or at least writing ability,

یا حداقل توانایی نوشتن را، در میان جوانان ایالات متحده

among young people in the United States

و امروزه در سراسر جهان

and now the whole world today.

رو به تباهی می‌برد.

The fact of the matter is that it just isn't true,

حقیقت این است که چنین چیزی واقعیت ندارد،

and it's easy to think that it is true,

و کار سختی نیست که فکر کنیم چنین چیزی واقعیت دارد،

but in order to see it in another way,

اما برای این که به آن از دید دیگری نگاه کنیم،

in order to see that actually texting is a miraculous thing,

برای این که به پیامک زدن به عنوان یک معجزه نگاه کنیم،

not just energetic, but a miraculous thing,

و نه فقط یک کار باحال و جوان‌پسند، بلکه یک معجزه،

a kind of emergent complexity

نوعی پیچیدگی در حال وخیم‌تر شدن

that we're seeing happening right now,

که در حال حاضر شاهد آن هستیم،

we have to pull the camera back for a bit

ما باید لختی درنگ کنیم

and look at what language really is,

و ببینیم که خود زبان واقعاً چیست،

in which case, one thing that we see

که در آن صورت متوجه خواهیم شد،

is that texting is not writing at all.

پیامک زدن به هیچ عنوان ارتباطی با «نوشتن» ندارد.

What do I mean by that?

منظور من چیست؟

Basically, if we think about language,

اساساً، اگر درباره‌ی زبان فکر کنیم،

language has existed for perhaps 150,000 years,

زبان به مدت احتمالاً ۱۵۰ هزار سال، یا حداقل ۸۰ هزار سال

at least 80,000 years,

در میان بشر وجود داشته است،

and what it arose as is speech. People talked.

و چیزی که از آن استنتاج شد توانایی مکالمه بود. انسان‌ها حرف می‌زنند.

That's what we're probably genetically specified for.

این توانایی شاید به طور ذاتی در درون نوع ما قرار دارد.

That's how we use language most.

این نحوه‌ای است که ما به طور معمول از زبان استفاده می‌کنیم.

Writing is something that came along much later,

نوشتن چیزی است که با فاصله‌ی زمانی طولانی پس از ابداع زبان به وجود آمد،

and as we saw in the last talk,

و همان طور که در سخنرانی قبلی دیدیم،

there's a little bit of controversy as to exactly when that happened,

در مورد زمان ابداع نوشتن در میان دانشمندان کمی اختلاف وجود دارد،

but according to traditional estimates,

اما بنا به تخمین‌های متداول،

if humanity had existed for 24 hours,

اگر تمام زمانی که بشر وجود داشته است ۲۴ ساعت بوده باشد،

then writing only came along at about 11:07 p.m.

توانایی نوشتن در ساعت ۱۱:۰۷ شب پدید آمده است.

That's how much of a latterly thing writing is.

قدمت نوشتن تا این حد کم است.

So first there's speech, and then writing comes along

بنابراین اول توانایی مکالمه به وجود آمد، و سپس نوشتن

as a kind of artifice.

به عنوان نوعی مهارت.

Now don't get me wrong, writing has certain advantages.

اما برداشت اشتباهی از حرف من نکنید، نوشتن مزیت‌های بسیاری دارد.

When you write, because it's a conscious process,

زمانی که شما می‌نویسید، چون یک فرآیند هوشیارانه است،

because you can look backwards,

و چون شما می‌توانید مجدداً آن‌چه را که ابراز کرده‌اید بررسی کنید،

you can do things with language that are much less likely

توانایی‌هایی را در زبان پیدا می‌کنید

if you're just talking.

که در گفتار چندان ممکن نیستند.

For example, imagine a passage from Edward Gibbon's

به طور مثال، بخشی از کتاب «اضمحلال امپراطوری روم»،

"The Decline and Fall of the Roman Empire:"

نوشته‌ی «اِدوارد گیبون» (مورخ و سیاستمدار قرن ۱۸ انگلستان) را در نظر آورید،

"The whole engagement lasted above twelve hours,

"کل زمان نبرد بیش از ۱۲ ساعت به درازا کشید،

till the graduate retreat of the Persians was changed

تا این که عقب‌نشینی عظیم پارس‌ها

into a disorderly flight, of which the shameful example

به پروازی بی‌نظم بدل شد، که در نتیجه‌ی آن

was given by the principal leaders and the Surenas himself."

شرمساری بزرگی نصیب فرماندهان ارشد و خود «سورِن» (سپهبد ارتش پارت در برابر یونانیان که به خاطر غلبه بر آنان شهرت یافت) شد.

That's beautiful, but let's face it, nobody talks that way.

این نوشته زیباست، اما بیایید واقع‌بین باشیم، هیچکس این‌طوری حرف نمی‌زند.

Or at least, they shouldn't if they're interested

یا حداقل، اگر تمایلی به شرکت داشتن در به وجود آوردن نسل آینده دارند،

in reproducing. That --

نباید --

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

is not the way any human being speaks casually.

انسان‌ها در مکالمات محاوره‌ای این طور صحبت نمی‌کنند.

Casual speech is something quite different.

مکالمات محاوره‌ای حالتی کاملاً متفاوت دارند.

Linguists have actually shown

زبان‌شناسان ثابت کرده‌اند

that when we're speaking casually in an unmonitored way,

که محاورات ما واقعاً الگوی خاصی ندارد،

we tend to speak in word packets of maybe

ما معمولاً در قالب جملاتی

seven to 10 words.

با ۷ تا ۱۰ کلمه صحبت می‌کنیم.

You'll notice this if you ever have occasion to record

اگر یک بار مکالمات خودتان

yourself or a group of people talking.

یا یک جمع را ضبط کنید، متوجه این قضیه خواهید شد.

That's what speech is like.

یک مکالمه چنین قالبی دارد.

Speech is much looser. It's much more telegraphic.

مکالمه کمتر در قید و بند است. خیلی خلاصه‌تر است.

It's much less reflective -- very different from writing.

کمتر بازتاب‌کننده‌ی افکار ماست -- تفاوت‌های بسیاری با نوشتن دارد.

So we naturally tend to think, because we see language

ما به طور طبیعی می‌خواهیم فکر کنیم، زیرا اغلب زبان را در قالب نوشتاری می‌بینیم،

written so often, that that's what language is,

و زبان نیز همین گونه است،

but actually what language is, is speech. They are two things.

اما در حقیقت زبان، همان مکالمات ماست. زبان و نوشتن یکسان نیستند.

Now of course, as history has gone by,

البته، با گذشت زمان،

it's been natural for there to be a certain amount of bleed

این که فاصله‌ی قابل توجهی بین مکالمه و نوشتار به وجود آید

between speech and writing.

کاملاً طبیعی است.

So, for example, in a distant era now,

به طور مثال، در گذشته‌ی بسیار دور،

it was common when one gave a speech

حرف زدن به همان صورت نوشتاری،

to basically talk like writing.

کاری متداول بود.

So I mean the kind of speech that you see someone giving

منظور من آن‌گونه مکالماتی است که در فیلم‌های قدیمی می‌بینید،

in an old movie where they clear their throat, and they go,

و بازیگر در آن‌ها گلویش را صاف می‌کند و می‌گوید،

"Ahem, ladies and gentlemen," and then they speak

"خانم‌ها و آقایان،" و بعد آن‌ها طوری صحبت می‌کنند

in a certain way which has nothing to do with casual speech.

که هیچ شباهتی به مکالمات محاوره‌ای ندارد.

It's formal. It uses long sentences like this Gibbon one.

آن‌ها رسمی صحبت می‌کنند. آن‌ها از جملاتی طولانی مثل این جمله‌ی «گیبون» استفاده می‌کنند.

It's basically talking like you write, and so, for example,

این طور حرف زدن بسیار شبیه به نوشتار است، و به طور مثال

we're thinking so much these days about Lincoln

ما را به یاد قدیم‌ها، مثل دوره‌ی رئیس‌جمهور «آبراهام لینکُلن» می‌اندازند،

because of the movie.

به خاطر فیلمی که درباره‌ی آن زمان دیده‌ایم.

The Gettysburg Address was not the main meal of that event.

سخنرانی «گِتیزبِرگ آدرِس"»اصلی‌ترین بخش آن حادثه‌ی تاریخی نبود. (سخنرانی تاریخی ارائه شده توسط آبراهام لینکلن، درباره‌ی جنگ داخلی آمریکا)

For two hours before that, Edward Everett spoke

به مدت دو ساعت پیش از آن، "اِدوارد اِوِرِت" در مورد موضوعی صحبت کرد

on a topic that, frankly, cannot engage us today

که راستش، امروزه خیلی از آن سر در نمی‌آوریم

and barely did then.

و درک آن دشوار بود.

The point of it was to listen to him

نکته این‌جاست که وقتی به آن سخنرانی گوش می‌دهید

speaking like writing.

می‌بینید که حرف زدنش مانند نوشتن است.

Ordinary people stood and listened to that for two hours.

مردم عادی ایستادند و به آن سخنرانی به مدت دو ساعت گوش دادند.

It was perfectly natural.

کاملاً طبیعی به نظر می‌رسید.

That's what people did then, speaking like writing.

این دقیقاً چیزی بود که در میان مردم رایج بود، یعنی حرف زدن مانند نوشتن.

Well, if you can speak like writing,

خب، اگر شما بتوانید همان‌طور که می‌نویسید حرف بزنید،

then logically it follows that you might want to also

طبیعتاً در نتیجه‌ی آن شما می‌خواهید

sometimes write like you speak.

گهگاه همان‌طور که حرف می‌زنید بنویسید.

The problem was just that in the material,

مشکل تنها در کلمات و احساس مکانیکی بود،

mechanical sense, that was harder back in the day

که در آن زمان بسیار سخت‌تر بودند،

for the simple reason that materials don't lend themselves to it.

تنها به این دلیل که حرف زدن‌های مختصر جا نیفتاده بودند.

It's almost impossible to do that with your hand

مختصرنویسی، به غیر از تندنویسی، تقریباً در نوشتار غیرممکن است،

except in shorthand, and then communication is limited.

و بنابراین ارتباطات محدود می‌شوند.

On a manual typewriter it was very difficult,

در یک ماشین تایپ مکانیکی بسیار دشوار است

and even when we had electric typewriters,

و حتی وقتی ماشین تایپ‌های برقی،

or then computer keyboards, the fact is

یا کیبوردهای کامپیوتری عرضه شدند، این مسئله که

that even if you can type easily enough to keep up

حتی اگر شما بتوانید سرعت تایپتان را کمابیش به اندازه‌ی سرعت حرف زدن نگاه دارید،

with the pace of speech, more or less, you have to have

نوشته‌ی شما بایستی به گونه‌ای باشد

somebody who can receive your message quickly.

که طرف مقابل منظورتان را سریع بگیرد.

Once you have things in your pocket that can receive that message,

اگر ما ابزاری داشته باشیم که بتواند پیغام ما را به طرف مقابل برساند،

then you have the conditions that allow

خواهیم توانست همان‌گونه بنویسیم

that we can write like we speak.

که حرف می‌زنیم.

And that's where texting comes in.

و این‌جاست که سر و کله‌ی پیامک زدن پیدا می‌شود.

And so, texting is very loose in its structure.

و بنابراین، پیامک زدن ساختار بسیار سستی دارد.

No one thinks about capital letters or punctuation when one texts,

هیچکس در پیامک‌ها به حرف‌هایی که در انگلیسی باید بزرگ نوشته شوند یا علامت‌گذاری دقت نمی‌کند،

but then again, do you think about those things when you talk?

اما آیا موقع صحبت کردن هم به آن‌ها دقت می‌کنیم؟

No, and so therefore why would you when you were texting?

نه، و بنابراین دلیلی وجود ندارد که موقع پیامک زدن آن‌ها را رعایت کنیم.

What texting is, despite the fact that it involves

پیامک، علیرغم این حقیقت که اساس بسیار ناهنجاری از چیزی

the brute mechanics of something that we call writing,

که به آن نوشتن می‌گوییم در بر دارد،

is fingered speech. That's what texting is.

همان حرف‌های ماست که با دست نگاشته می‌شود. پیامک این است.

Now we can write the way we talk.

حالا می‌توانیم همان‌طور که حرف می‌زنیم بنویسیم.

And it's a very interesting thing, but nevertheless

و این خیلی جالب است، اما کمابیش

easy to think that still it represents some sort of decline.

می‌توان از آن این طور برداشت کرد که افولی در زبان ایجاد شده است.

We see this general bagginess of the structure,

ما می‌بینیم که ساختار زبان انعطاف بزرگی پیدا کرده است،

the lack of concern with rules and the way that we're used to

به قوانین و چیزهایی که مدرسه آموخته‌ایم به شدت بی‌توجهی می‌شود،

learning on the blackboard, and so we think

و بنابراین فکر می‌کنیم

that something has gone wrong.

یک جای کار اشتباه است.

It's a very natural sense.

این احساس کاملاً طبیعی است.

But the fact of the matter is that what is going on

اما حقیقت این است که اتفاقی که دارد می‌افتد

is a kind of emergent complexity.

نوعی پیچیدگی در حال وخیم‌تر شدن است.

That's what we're seeing in this fingered speech.

این چیزی است که در این حرف‌های دست‌نگاشته می‌بینیم.

And in order to understand it, what we want to see

و برای درک آن، چیزی که می‌خواهیم ببینیم

is the way, in this new kind of language,

این است که در این سبک جدید از زبان،

there is new structure coming up.

ساختار جدیدی وجود دارد.

And so, for example, there is in texting a convention,

و به طور مثال، قراردادی مثل "خخخ"

which is LOL.

در زبان وجود دارد.

Now LOL, we generally think of

وقتی "خخخ" را می‌بینیم،

as meaning "laughing out loud."

معنای آن به صورت "قهقهه" در ذهن ما ظاهر می‌شود.

And of course, theoretically, it does,

و البته، در تئوری، چنین معنایی می‌دهد،

and if you look at older texts, then people used it

و اگر به نوشته‌های قدیمی‌تر نگاه کنید، مردم از آن

to actually indicate laughing out loud.

برای نشان دادن قهقهه استفاده می‌کردند.

But if you text now, or if you are someone who

اما وقتی در حال حاضر پیامک می‌زنید، یا اگر کسی هستید

is aware of the substrate of texting the way it's become,

که از روند تبدیل این شکل اختصاری در پیامک آگاه است،

you'll notice that LOL

متوجه خواهید شد که "خخخ"

does not mean laughing out loud anymore.

دیگر به معنای قهقهه زدن نیست.

It's evolved into something that is much subtler.

معنای آن به صورت بسیار ظریف‌تری تغییر پیدا کرده است.

This is an actual text that was done

این نوشته‌ای واقعیست که

by a non-male person of about 20 years old

توسط یک جوان غیر مذکر با سنی در حدود ۲۰ سال

not too long ago.

در گذشته‌ی نه چندان دوری نوشته شده است.

"I love the font you're using, btw."

"راستی، من واقعاً فونتی که استفاده کردی رو دوست دارم."

Julie: "lol thanks gmail is being slow right now"

جولی: "خخخ مرسی سرعت جی-میلم خیلی پایین اومده"

Now if you think about it, that's not funny.

با خودتان فکر کنید، این بامزه نیست.

No one's laughing. (Laughter)

هیچکس نمی‌خندد. (خنده‌ی حاضرین)

And yet, there it is, so you assume

ولی با این حال نوشته می‌شود، و شما فکر می‌کنید

there's been some kind of hiccup.

چیز بامزه‌ای باید وجود داشته باشد.

Then Susan says "lol, I know,"

سوزان جواب می‌دهد "خخخ، می‌دونم"،

again more guffawing than we're used to

مجدداً شاهد قهقهه‌ی بیش از انتظاری

when you're talking about these inconveniences.

برای چنین مکالمات آزاردهنده‌ای هستیم.

So Julie says, "I just sent you an email."

جولی می‌گوید، "همین الآن برات یه ایمیل فرستادم."

Susan: "lol, I see it."

سوزان می‌گوید: "خخخ، دیدمش."

Very funny people, if that's what LOL means.

اگر "خخخ" به معنای اصلیش باشد، واقعاً آدم‌های بامزه‌ای هستند.

This Julie says, "So what's up?"

جولی می‌گوید، "چه خبرا؟"

Susan: "lol, I have to write a 10 page paper."

سوزان می‌گوید: "خخخ، باید یه انشای ۱۰ صفحه‌ای بنویسم."

She's not amused. Let's think about it.

او خیلی احساس شادی نمی‌کند. بگذارید بررسی کنیم.

LOL is being used in a very particular way.

"خخخ" برای رساندن منظور بسیار مشخصی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

It's a marker of empathy. It's a marker of accommodation.

این به عبارتی نشان‌دهنده‌ی هم‌دلی است. به نحوی دادن آسایش را نمایش می‌دهد.

We linguists call things like that pragmatic particles.

ما زبان‌شناسان به چیزهایی مانند این، عبارات کاربردی می‌گوییم.

Any spoken language that's used by real people has them.

هر زبانی که توسط افراد واقعی مورد استفاده قرار می‌گیرد چنین چیزهایی را در خود دارد.

If you happen to speak Japanese, think about

اگر به زبان ژاپنی صحبت می‌کنید، کلمه‌ی کوچکی را

that little word "ne" that you use at the end of a lot of sentences.

با تلفظ «نِه» در پایان بسیاری از جملاتتان استفاده می‌کنید.

If you listen to the way black youth today speak,

اگر به حرف زدن جوانان سیاه‌پوست آمریکایی امروزی گوش کنید،

think about the use of the word "yo."

کلمه‌ی «یو» را در بسیاری از جملاتشان به کار می‌برند.

Whole dissertations could be written about it,

مقالات بسیاری را در این باره می‌توان نوشت،

and probably are being written about it.

و شاید حتی در حال حاضر چنین مقالاتی وجود داشته باشند.

A pragmatic particle, that's what LOL has gradually become.

"خخخ" کم کم به یک عبارت کاربردی تبدیل شده است.

It's a way of using the language between actual people.

این نوعی استفاده از زبان میان مردم واقعی است.

Another example is "slash."

مثال دیگر آن "راستی" است.

Now, we can use slash in the way that we're used to,

ما می‌توانیم از "راستی" به همان صورتی که عادت داریم،

along the lines of, "We're going to have

در جملات استفاده کنیم، "ما می‌خواهیم

a party-slash-networking session."

به جاده‌ی سمت راستی برویم."

That's kind of like what we're at.

این کاربرد تقریباً چیزی است که در بین ما رواج دارد.

Slash is used in a very different way

"راستی" امروزه با کاربرد کاملاً متفاوتی

in texting among young people today.

در پیامک‌های بین جوانان مشاهده می‌شود.

It's used to change the scene.

از آن برای تغییر حال و هوا استفاده می‌شود.

So for example, this Sally person says,

به طور مثال، «سالی» می‌گوید،

"So I need to find people to chill with"

"من دنبال یه عده می‌گردم که باهاشون وقت بگذرونم"

and Jake says, "Haha" --

و «جِیک» می‌گوید، "ها ها" --

you could write a dissertation about "Haha" too, but we don't have time for that —

می‌شود یک مقاله هم درباره‌ی "ها ها" نوشت، ولی ما برای این یکی وقت نداریم --

"Haha so you're going by yourself? Why?"

"ها ها پس می‌خوای تنها بری؟ چرا؟"

Sally: "For this summer program at NYU."

سالی می‌گوید: "برای برنامه‌ی تابستانی در دانشگاه نیویورک."

Jake: "Haha. Slash I'm watching this video with suns players

جِیک: "ها ها. راستی من دارم یه کلیپ از یه بازی بسکتبال می‌بینم

trying to shoot with one eye."

که سعی می‌کنن با یه چشم توپ رو پرتاب کنن."

The slash is interesting.

«راستی» کلمه‌ی جالبی است.

I don't really even know what Jake is talking about after that,

من واقعاً نمی‌دانم جِیک بعد از این مکالمه درباره‌ی چه چیزی صحبت کرده است،

but you notice that he's changing the topic.

اما متوجه می‌شوید که دارد موضوع را عوض می‌کند.

Now that seems kind of mundane,

این کار تقریباً معمولی به نظر می‌رسد،

but think about how in real life,

اما وقتی آن را با دنیای واقعی مقایسه می‌کنید،

if we're having a conversation and we want to change the topic,

اگر ما درباره‌ی موضوعی صحبت کنیم و بخواهیم بحث را عوض کنیم،

there are ways of doing it gracefully.

راه‌های مناسب‌تری برای انجام این کار وجود دارد.

You don't just zip right into it.

خیلی رک و بی‌پرده هم نگویید.

You'll pat your thighs and look wistfully off into the distance,

دستتان را روی پایتان بگذارید و هیجان‌زده به دوردست خیره شوید،

or you'll say something like, "Hmm, makes you think --"

یا بگویید، "ممم، احساس می‌کنم --"

when it really didn't, but what you're really --

با این که واقعاً احساس خاصی ندارید، ولی شما واقعاً --

(Laughter) —

(خنده‌ی حاضرین) --

what you're really trying to do is change the topic.

شما واقعاً دارید تلاش می‌کنید که بحث را عوض کنید.

You can't do that while you're texting,

اما وقتی دارید پیامک می‌دهید نمی‌توانید چنین کاری را انجام دهید،

and so ways are developing of doing it within this medium.

و بنابراین نحوه‌ی انجام این کار خود را با واسطه‌ی نوشتاری منطبق می‌کند.

All spoken languages have what a linguist calls

تمامی زبان‌های متداول گفتاری، چیزی در درون خود دارند

a new information marker -- or two, or three.

که در علم زبان‌شناسی به آن نشانه‌ی جدید مفهومی گفته می‌شود.

Texting has developed one from this slash.

پیامک زدن از این "راستی" یک نشانه‌ی جدید مفهومی استخراج کرده است.

So we have a whole battery of new constructions

بنابراین ما مجموعه‌ای از ساختارهای جدید داریم

that are developing, and yet it's easy to think,

که دائم گسترش پیدا می‌کنند، با این حال تجزیه و تحلیل آن‌ها ساده است،

well, something is still wrong.

ولی باز هم بعضی از آن موارد اشتباه هستند.

There's a lack of structure of some sort.

در این سبک نوعی عدم وجود ساختار احساس می‌شود.

It's not as sophisticated

این ساختارها به اندازه‌ی سبک زبان روزنامه‌ی «وال استریت»

as the language of The Wall Street Journal.

پیچیده نیستند.

Well, the fact of the matter is,

خب، راستش،

look at this person in 1956,

وقتی به این پرفسور در سال ۱۹۵۶ نگاه کنید،

and this is when texting doesn't exist,

او در دوره‌ای زندگی می‌کرد که سرویس پیامک وجود نداشت،

"I Love Lucy" is still on the air.

و هنوز سریال‌های دهه‌ی ۵۰ پخش می‌شد.

"Many do not know the alphabet or multiplication table,

"خیلی‌ها حروف الفبا یا جدول ضرب را بلد نیستند،

cannot write grammatically -- "

و نمی‌توانند در نوشتن جمله ساختار مناسب را رعایت کنند --"

We've heard that sort of thing before,

ما چنین چیزی را پیش از این هم شنیده‌ایم،

not just in 1956. 1917, Connecticut schoolteacher.

نه فقط در سال ۱۹۵۶، بلکه در سال ۱۹۱۷، معلم مدرسه‌ای در شهر "کانِکتیکات".

1917. This is the time when we all assume

سال ۱۹۱۷. این سال در دوره‌ای قرار دارد که همگی ما فکر می‌کردیم

that everything somehow in terms of writing was perfect

که همه چیز در مورد ساختار نوشتار ایده‌آل بود

because the people on "Downton Abbey" are articulate,

چون بازیگران سریال‌هایی که در مورد زمان قدیم می‌سازند همگی سخنور بودند،

or something like that.

و برداشت‌هایی مانند این.

So, "From every college in the country goes up the cry,

این نوشته می‌گوید، "تمامی کالج‌های کشور فریاد برآورده‌اند که،

'Our freshmen can't spell, can't punctuate.'"

«دانشجوهای ورودی جدید ما نمی‌توانند کلمات را هجی کنند، یا جملات را نشانه‌گذاری کنند.»"

And so on. You can go even further back than this.

و الی آخر. شما می‌توانید حتی سابقه‌ی آن را در گذشته‌ی دورتر هم مشاهده کنید.

It's the President of Harvard. It's 1871.

این نوشته متعلق به مدیر دانشگاه "هاروارد" است. در سال ۱۸۷۱.

There's no electricity. People have three names.

حتی سیستم برق‌رسانی وجود ندارد. مردم سه اسم دارند (سبک نام‌گذاری قدیم).

"Bad spelling,

«هجی بد کلمات،

incorrectness as well as inelegance of expression in writing."

اشتباهات املایی به اندازه‌ی عدم وجود ظرافت در نوشته‌ها مشاهده می‌شوند.»

And he's talking about people who are otherwise

و او دارد در مورد کسانی حرف می‌زند که

well prepared for college studies.

درس‌های دوره‌ی کالج خود را به طور کامل مطالعه کرده‌اند.

You can go even further back.

شما حتی می‌توانید به گذشته‌ی دورتری بروید.

1841, some long-lost superintendent of schools is upset

سال ۱۸۴۱، یکی از مدیران کل مدارس عصبانی شده است

because of what he has for a long time "noted with regret

چون چیزی که او "مدت‌ها با چشم‌پوشی از قواعد صحیح

the almost entire neglect of the original" blah blah blah blah blah.

با شرم می‌نوشته است" و همین‌طور الی آخر.

Or you can go all the way back to 63 A.D. -- (Laughter) --

یا این که می‌توانید به سال ۶۳ پس از میلاد مسیح بروید -- (خنده‌ی حاضرین) --

and there's this poor man who doesn't like the way

و نوشته‌ی این مرد بیچاره را بخوانید

people are speaking Latin.

که از نحوه‌ی لاتین صحبت کردن مردم خوشش نمی‌آید.

As it happens, he was writing about what had become French.

در نتیجه، او از این می‌نالد که چه بلایی سر زبان فرانسوی آمده است.

And so, there are always — (Laughter) (Applause) —

بنابراین، در هر عصری -- (خنده‌ی حاضرین) (تشویق حاضرین) --

there are always people worrying about these things

در هر عصری همیشه کسانی وجود داشته‌اند که درباره‌ی این چیزها نگران باشند

and the planet somehow seems to keep spinning.

و هنوز زندگی ادامه دارد.

And so, the way I'm thinking of texting these days is

برداشت من از پیامک زدن در عصر امروزی

that what we're seeing is a whole new way of writing

این است که چیزی که شاهد آن هستیم سبک کاملاً جدیدی از نوشتار است

that young people are developing,

که جوانان آن را ابداع کرده‌اند،

which they're using alongside their ordinary writing skills,

و آن را در کنار مهارت‌های نوشتاری متداول خود استفاده می‌کنند،

and that means that they're able to do two things.

و این به این معناست که آن‌ها توانایی انجام دو کار را پیدا می‌کنند.

Increasing evidence is that being bilingual

شواهد روزافزونی نشان می‌دهند که دانستن دو زبان

is cognitively beneficial.

برای توانایی‌های شناختی ذهن بسیار مفید است.

That's also true of being bidialectal.

البته این موضوع در مورد تکلم به دو زبان نیز صادق است.

That's certainly true of being bidialectal in terms of your writing.

و مطمئناً در مورد تکلم به دو زبان در نوشتار نیز صادق است.

And so texting actually is evidence of a balancing act

بنابراین پیامک زدن گواهی بر عملی تعادلیست

that young people are using today, not consciously, of course,

که جوانان - هرچند ناآگاهانه - امروزه از آن استفاده می‌کنند،

but it's an expansion of their linguistic repertoire.

اما این وسیله‌ای برای افزایش گنجینه‌ی ذهنی زبانشان است.

It's very simple.

خیلی ساده است.

If somebody from 1973 looked at

اگر فردی از سال ۱۹۷۳

what was on a dormitory message board in 1993,

تابلوی اعلانات خوابگاهی در سال ۱۹۹۳ را ببیند،

the slang would have changed a little bit

عبارات محاوره‌ای از دهه‌ی ۷۰ تا آن دوره

since the era of "Love Story,"

کمی تغییر کرده‌اند،

but they would understand what was on that message board.

اما او می‌فهمد که آن پیغام‌ها چه چیزی می‌خواهند بگویند.

Take that person from 1993 -- not that long ago,

آن فرد را از سال ۱۹۹۳ --

this is "Bill and Ted's Excellent Adventure" -- those people.

که فاصله‌ی زمانی چندانی با ما ندارد،

Take those people and they read

به دوره‌ی ما بیاورید

a very typical text written by a 20-year-old today.

و پیامک خیلی ساده‌ای که توسط یک جوان ۲۰ ساله نوشته شده است به او نشان دهید.

Often they would have no idea what half of it meant

اغلب حتی معنای نصف آن را متوجه نمی‌شوند

because a whole new language has developed

چون زبان کاملاً جدیدی توسط جوانان امروزی ابداع شده است

among our young people doing something as mundane

که کاربردی کاملاً معمولی

as what it looks like to us when they're batting around

در ارتباطات پیامکی هر روزه‌ی آن‌ها دارد.

در ارتباطات پیامکی هر روزه‌ی آن‌ها دارد.

on their little devices.

So in closing, if I could go into the future,

در پایان، اگر من می‌توانستم به آینده سفر کنم،

if I could go into 2033,

اگر می‌توانستم به سال ۲۰۳۳ بروم،

the first thing I would ask is whether David Simon

اولین چیزی که می‌خواستم بدانم این است که «دِیوید سیمون» (کارگردان)

had done a sequel to "The Wire." I would want to know.

سریال «ارتباط» را ساخته است یا نه. واقعاً کنجکاوم.

And — I really would ask that —

و - واقعاً دلم می‌خواهد بدانم -

and then I'd want to know actually what was going on on "Downton Abbey."

و بعد می‌خواهم بدانم که سریال "شهر اَبی" به کجا رسید.

That'd be the second thing.

این دومین چیز است.

And then the third thing would be,

و سومین چیزی که می‌خواهم این است که،

please show me a sheaf of texts

خواهش می‌کنم به من مجموعه‌ای از پیامک‌هایِ

written by 16-year-old girls,

یک دختر ۱۶ ساله را نشان دهند،

because I would want to know where this language

زیرا می‌خواهم بدانم این زبان

had developed since our times,

از دوره‌ی ما تا آن زمان به کجا رسیده است،

and ideally I would then send them back to you and me now

و دوست دارم آن‌ها را برای شما و خودم بفرستم

so we could examine this linguistic miracle

تا بتوانیم این معجزه‌ی زبانی را

happening right under our noses.

که درست جلوی چشمانمان اتفاق می‌افتد آزمایش کنیم.

Thank you very much.

خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Thank you. (Applause)

متشکرم. (تشویق حاضرین)