Daniel H. Cohen: For argument's sake

Daniel H.Cohen: Tartışmanın hatrına

Çeviri: Okan KILIC Gözden geçirme: Mine Tatli

Adım Dan Cohen, dediklerine göre akademisyenim.

My name is Dan Cohen and I am an academic, as he said.

Bunun anlamı, ben tartışırım.

And what that means is that I argue.

It's an important part of my life.

Tartışmak hayatımın önemli bir kısmı ve tartışmayı severim.

And I like to argue.

And I'm not just an academic, I'm a philosopher,

Sadece akademisyen değil aynı zamanda filozofum,

yani tartışmada oldukça iyi olduğumu düşünürüm.

so I like to think that I'm actually pretty good at arguing.

Fakat aynı zamanda 'tartışma' hakkında düşünmekten de hoşlanırım.

But I also like to think a lot about arguing.

And in thinking about arguing, I've come across some puzzles.

Ve tartışma hakkında düşünürken bazı sorunlarla karşılaştım,

And one of the puzzles is that,

bunlardan biri,

as I've been thinking about arguing over the years --

yıllardır tartışmak hakkında düşünen biri olarak,

on yıllar oldu artık, daha iyi tartışır oldum,

and it's been decades now --

I've gotten better at arguing.

But the more that I argue and the better I get at arguing,

ama daha çok tartıştıkça ve tartışmada daha iyiye gittikçe

daha çok kaybettim. Ve işte, sorun bu.

the more that I lose.

And that's a puzzle.

And the other puzzle is that I'm actually okay with that.

Diğer sorun ise aslında kaybetmekle bir sorunumun olmaması.

Why is it that I'm okay with losing

Neden kaybetmekle bir sorunum yok

and why is it that I think good arguers are actually better at losing?

ve neden iyi tartışan birinin aslında

daha çok kaybettiğini düşünüyorum?

Well, there are some other puzzles.

Evet, başka sorunlar da var.

One is: why do we argue?

Biri, neden tartışırız? Tartışmanın kime yararı var?

Who benefits from arguments?

When I think about arguments, I'm talking about --

Ve şimdi argümanlar hakkında düşündüğümde,

let's call them academic arguments or cognitive arguments --

mesela kavramsal bir şeylerin tehlike içinde olduğu.akademik veya kavramsal argümanlar olsun,

where something cognitive is at stake:

akademik veya kavramsal argümanlar olsun,

Is this proposition true? Is this theory a good theory?

Bu önerme doğru mu? Bu iyi bir teori mi?

Is this a viable interpretation of the data or the text? And so on.

Verinin ya da metnin uygulanabilir bir yorumlaması mı?

I'm not interested really in arguments about whose turn it is to do the dishes

Bunun gibi şeyler. Kimin bulaşıkları yıkaması gerektiği

ya da kimin çöpleri atması gerektiğiyle ilgili argümanlarla ilgilenmiyorum.

or who has to take out the garbage.

Yeah, we have those arguments, too.

Evet, böyle argümanlarımız da var.

I tend to win those arguments, because I know the tricks.

Bu argümanları kazanmaya eğilimliyim çünkü püf noktalarını biliyorum.

Ama bunlar önemli argümanlar değil.

But those aren't the important arguments.

Bugün akademik argümanlarla ilgileniyorum

I'm interested in academic arguments,

ve işte kafamı karıştıran şeyler.

and here are the things that puzzle me.

İlki, iyi bir tartışmacı, tartışmayı kazanınca ne kazanır?

First, what do good arguers win when they win an argument?

What do I win if I convince you

Sizi, faydacılığın, etik teoriler hakkında düşünmek için

that utilitarianism isn't really the right framework

doğru bir çerçeve olmadığına ikna etsem, ne kazanırım?

for thinking about ethical theories?

Bir tartışmayı kazandığımızda ne kazanırız?

What do we win when we win an argument?

Bundan da önce, Kant'ın teorilerinin işe yaradığını

Even before that,

what does it matter to me

ya da Mill'in takip edilecek doğru ahlakbilimci olduğunu

whether you have this idea that Kant's theory works

or Mill is the right ethicist to follow?

düşünseniz benim için ne fark eder.

İşlevselciliğin akılda kalıcı bir teori

It's no skin off my back

whether you think functionalism is a viable theory of mind.

olduğunu düşünmeniz beni ilgilendirmez.

So why do we even try to argue?

Öyleyse neden tartışmaya çalışıyoruz?

Why do we try to convince other people

Neden insanları inanmak istemedikleri şeylere

to believe things they don't want to believe,

inanmaya ikna etmeye çalışıyoruz?

and is that even a nice thing to do?

Ve bu acaba doğru bir şey mi? Başka bir insana

Is that a nice way to treat another human being,

istemedikleri şeyleri düşündürmek

try and make them think something they don't want to think?

güzel bir davranış mı?

Well, my answer is going to make reference to three models for arguments.

Cevabım tartışmanın üç modeline

değinmek olacak.

The first model -- let's call it the dialectical model --

İlk model, ona diyalektik model diyelim,

is we think of arguments as war; you know what that's like --

tartışmayı savaş olarak düşündüğümüz modeldir, bunun nasıl olduğunu bilirsiniz.

Bir sürü gürültüler, bağırışlar,

a lot of screaming and shouting and winning and losing.

kazananlar, kaybedenler vardır,

ve bu tartışmak için faydalı bir model değildir,

That's not a very helpful model for arguing,

but it's a pretty common and entrenched model for arguing.

ancak oldukça yaygın ve köklü bir modeldir.

But there's a second model for arguing: arguments as proofs.

Ama ikinci bir model var: Kanıtlarla tartışma.

Think of a mathematician's argument.

Bir matematikçinin tartışmasını düşünün.

Here's my argument. Does it work? Is it any good?

İşte benim argümanlarım. İşe yarar mı? İyi mi?

Are the premises warranted? Are the inferences valid?

Önermeler sağlam mı? Çıkarımlar geçerli mi?

Sonuç önermeyi destekliyor mu?

Does the conclusion follow from the premises?

No opposition, no adversariality --

Muhalefet yok, mücadele yok,

not necessarily any arguing in the adversarial sense.

karşıt görüşlü hiçbir argümana gerek yok.

But there's a third model to keep in mind

Akılda bulunması gereken üçüncü model,

that I think is going to be very helpful,

çok faydalı olduğunu düşündüğüm,

and that is arguments as performances, arguments in front of an audience.

gösteri olarak tartışmak,

seyirci önünde tartışmak.

We can think of a politician trying to present a position,

Seyirciyi bir şeye ikna etmeye çalışan

trying to convince the audience of something.

bir politikacıyı düşünebiliriz.

But there's another twist on this model that I really think is important;

Bu modelin oldukça önemli olduğunu düşündüğüm bir parçası daha var:

namely, that when we argue before an audience,

seyircilerin önünde tartıştığımızda,

sometimes the audience has a more participatory role in the argument;

bazen seyirci argümanda daha katılımcı bir role sahiptir,

that is, arguments are also [performances] in front of juries,

yani davayı yargılayıp karar veren jüri önünde

who make a judgment and decide the case.

tartışma yapmak gibi.

Buna retorik model diyelim,

Let's call this the rhetorical model,

where you have to tailor your argument to the audience at hand.

argümanınızı bir an önce seyirciye uyarlamalısınız.

You know, presenting a sound, well-argued,

Bilirsiniz, Fransızca konuşan bir seyirci önünde

tight argument in English before a francophone audience

sağlam bir argümanı, iyi tartışarak, hoş bir sesle İngilizce sunmak,

just isn't going to work.

işe yaramayacaktır.

So we have these models -- argument as war, argument as proof

Yani üç modelimiz var -savaşıyor gibi tartışmak,

kanıtlarla tartışmak ve gösteride tartışmak,.

and argument as performance.

Bu üçü içinde savaşıyor gibi tartışmak baskın olandır.

Of those three, the argument as war is the dominant one.

It dominates how we talk about arguments,

O tartışmalar hakkındaki konuşmamızı yönlendirir,

it dominates how we think about arguments,

tartışmalar hakkındaki düşüncelerimizi yönlendirir

and because of that, it shapes how we argue,

ve bundan dolayı, tartışma biçimimizi şekillendirir,

our actual conduct in arguments.

tartışmalardaki belirgin davranışımızı.

Now, when we talk about arguments,

Şimdi, tartışmalar hakkında konuştuğumuzda,

we talk in a very militaristic language.

evet, fazlaca askeri bir dille konuşuruz.

We want strong arguments, arguments that have a lot of punch,

Sert tartışmalar isteriz, hani şöyle bol yumruklu olanlardan,

arguments that are right on target.

tam hedefini vuranlardan,

We want to have our defenses up and our strategies all in order.

Tüm savunmalarımız hazır ve tüm stratejilerimiz planlanmış halde olsun isteriz.

We want killer arguments.

Bitirici tartışmalar isteriz.

That's the kind of argument we want.

İşte bu yapmak istediğimiz tartışma türüdür.

It is the dominant way of thinking about arguments.

Bu tartışmalar hakkında düşünmenin baskın şeklidir.

When I'm talking about arguments,

Ben tartışmalar hakkında konuştuğum da, bu muhtemelen,

that's probably what you thought of, the adversarial model.

düşündüğünüz gibi, düşmanca türden.

But the war metaphor,

Fakat savaş mecazı, savaş ifadesi,

the war paradigm or model for thinking about arguments,

ya da tartışmalar hakkında düşünme şekli,

has, I think, deforming effects on how we argue.

benim düşünceme göre, tartışma biçimimiz üzerinde çirkinleştiren bir etkiye sahip.

İlk olarak, bu, taktikleri içerikten daha üstün kılar.

First, it elevates tactics over substance.

You can take a class in logic, argumentation.

Mantık ve tartışma üzerine bir ders alabilirsiniz.

İnsanların tartışmaları kazanmak için denedikleri

You learn all about the subterfuges

that people use to try and win arguments -- the false steps.

tüm hileleri ve yanlış adımları öğrenebilirsiniz.

It magnifies the us-versus them aspect of it.

Bu, "biz onlara karşı" görünümünü abartır.

It makes it adversarial; it's polarizing.

Bunu düşmanca bir hale getirir, kutuplaştırır.

And the only foreseeable outcomes are triumph -- glorious triumph --

Ve öngörülebilir sonuçları,

zafer, parlak bir zafer veya aşağılayıcı, rezil bir yenilgidir.

or abject, ignominious defeat.

I think those are deforming effects,

Bence bunlar yıpratıcı etkiler, en kötüsü de

and worst of all, it seems to prevent things like negotiation

pazarlık, müzakere, uzlaşma

or deliberation or compromise or collaboration.

ve işbirliği gibi şeyleri

engelleyicidirler.

Think about that one -- have you ever entered an argument thinking,

Şunu bir düşünün, hiç bir tartışmaya,

"bakalım buradan kavga etmeden bir sonuç çıkarabilir miyiz,

"Let's see if we can hash something out, rather than fight it out.

beraber ne sonuç çıkarabiliriz?" diye düşünerek girdiniz mi?

What can we work out together?"

I think the argument-as-war metaphor

Sanırım savaşarak tartışma modeli

bu tip diğer tartışma çözümlerini de engelliyor.

inhibits those other kinds of resolutions to argumentation.

And finally -- this is really the worst thing --

Son olarak, bu gerçekten en kötüsü,

arguments don't seem to get us anywhere; they're dead ends.

tartışmalar, bizi bir yere götürüyormuş gibi görünmüyor.

Bu tartışmalar konuşmanın çıkmaz sokakları.

They are like roundabouts or traffic jams or gridlock in conversation.

Döner kavşaklar veya trafik tıkanıklıkları, kilit noktaları.

We don't get anywhere.

Herhangi bir yere ulaşmıyoruz.

And one more thing.

Aa, bir şey daha, bir eğitimci olarak,

And as an educator, this is the one that really bothers me:

bu gerçekten de benim canımı sıkan birşey:

If argument is war,

Eğer tartışmak savaşsa, kaybederek öğrenmek gibi

then there's an implicit equation of learning with losing.

üstü kapalı bir denklem var.

And let me explain what I mean.

Ne demek istediğimi açıklamama izin verin.

Sizinle benim bir şey tartıştığımızı farzedin.

Suppose you and I have an argument.

You believe a proposition, P, and I don't.

Bir önermeye inanıyorsunuz, P'ye, ama ben inanmıyorum.

And I say, "Well, why do you believe P?"

Dİyorum ki, "Tamam, neden P'ye inanıyorsun?"

And you give me your reasons.

Siz de bana sebeplerinizi sayıyorsunuz.

And I object and say, "Well, what about ...?"

Ben itiraz ediyorum ve "Peki, şuna ne dersiniz...?" diyorum.

And you answer my objection.

Benim itirazıma cevap veriyorsunuz.

And I have a question: "Well, what do you mean?

Ve bir sorum var:"Peki, ne demek istiyorsun?

How does it apply over here?"

bu konuya ne şekilde uygulanıyor?" sorumu cevaplıyorsunuz.

And you answer my question.

Now, suppose at the end of the day,

Şimdi, farzedin ki günün sonunda,

I've objected, I've questioned,

ben itiraz ettim, sorular sordum,

I've raised all sorts of counter counter-considerations

tüm karşıt düşünceleri ortaya sürdüm,

and in every case you've responded to my satisfaction.

ve her seferinde beni tatmim edecek cevaplar verdiniz.

And so at the end of the day, I say,

Günün sonunda dedim ki,

"You know what? I guess you're right: P."

"Biliyor musun, sanırım P konusunda haklısın."

So, I have a new belief.

Yani artık yeni bir inancım var. Sadece basit bir inanç değil,

And it's not just any belief;

iyice düşünülmüş, çalışılmış,

it's well-articulated, examined -- it's a battle-tested belief.

savaş koşullarında test edilmiş bir inanç.

Great cognitive gain.

Büyük bir düşünsel kazanç. Tamam, kim kazandı bu tartışmayı?

OK, who won that argument?

Well, the war metaphor seems to force us into saying you won,

Peki, savaş modeli sizin kazandığınızı söylemeye zorluyor bizi,

her ne kadar bilişsel bir kazanç elde eden sadece ben olsam da.

even though I'm the only one who made any cognitive gain.

Beni ikna etmekten sizin ne kazancınız oldu?

What did you gain, cognitively, from convincing me?

Sure, you got some pleasure out of it, maybe your ego stroked,

Elbette bir miktar keyif aldınız, belki gururunuz okşandı,

maybe you get some professional status

belki bu alanda profesyonel bir statü sahibi oldunuz.

in the field -- "This guy's a good arguer."

Bu adam iyi bir tartışmacı.

But just from a cognitive point of view,

Ama kavramsal olarak, şimdi -- sadece kavramsal bir bakış açısıyla -- kazanan kimdi?

who was the winner?

The war metaphor forces us into thinking that you're the winner and I lost,

Savaş modeli, ben kazanç elde etmiş olsam bile,

sizin kazandığınızı ve benim kaybettiğimi

even though I gained.

düşünmeye zorluyor bizi.

And there's something wrong with that picture.

Ama bu tabloda ters bir şeyler var

ve bu eğer yapabilirsek, tam da değiştirmek istediğim bir tablo.

And that's the picture I really want to change if we can.

So, how can we find ways

Peki, tartışmaların, olumlu bir şeylere yol açmasını

to make arguments yield something positive?

sağlayacak nasıl yollar bulabiliriz?

What we need is new exit strategies for arguments.

İhtiyacımız olan şey tartışmalar için yeni çıkış stratejileri.

But we're not going to have new exit strategies for arguments

Ama tartışmalara giriş için yeni stratejilere sahip olana kadar

until we have new entry approaches to arguments.

bu çıkış stratejilerine sahip olamayacağız.

We need to think of new kinds of arguments.

Yeni bir tartışma şeklini düşünmemiz gerekiyor.

Bunu yapmak için de, tamam,

In order to do that, well --

I don't know how to do that.

bunu nasıl yapacağımızı bilmiyorum.

That's the bad news.

Bu kötü haber.

The argument-as-war metaphor is just ... it's a monster.

Savaşarak tartışma modeli bir canavar.

It's just taken up habitation in our mind,

Zihinlerimizde yer ediniyor

and there's no magic bullet that's going to kill it.

ve onu öldürecek sihirli bir kurşun da yok.

Bunu yok edecek bir sihirli asa yok.

There's no magic wand that's going to make it disappear.

Bir cevabım yok.

I don't have an answer.

But I have some suggestions.

Ama bazı önerilerim var,

Here's my suggestion:

işte benim önerim.

If we want to think of new kinds of arguments,

Eğer yeni bir tartışma türü düşünmek istiyorsak

what we need to do is think of new kinds of arguers.

yapmamız gereken, yeni bir tartışmacı türü düşünmek.

So try this:

Şunu deneyin.

Think of all the roles that people play in arguments.

İnsanların tartışmalarda oynadıkları bütün rolleri düşünün.

There's the proponent and the opponent

Düşmanca, mantıksal bir tartışmada,

in an adversarial, dialectical argument.

taraftar ve karşıt roller vardır.

There's the audience in rhetorical arguments.

Retorik tartışmalarda, dinleyiciler vardır.

There's the reasoner in arguments as proofs.

Kanıtlara dayalı tartışmada, mantık yürüten biri vardır.

All these different roles.

Bütün bu değişik roller. Şimdi, tartışmacı olduğunuz,

Now, can you imagine an argument in which you are the arguer,

aynı zamanda da dinleyici olduğunuz bir tartışma düşünebiliyor musunuz?

but you're also in the audience, watching yourself argue?

Kendinizi tartışırken seyrettiğiniz?

Can you imagine yourself watching yourself argue,

Kendinizi, kendinizi tartışırken seyrederken hayal edebilir misiniz,

tartışmayı kaybederken, yine de, tartışmanın sonunda,

losing the argument, and yet still, at the end of the argument, saying,

"vay be, iyi bir tartışmaydı" derken?

"Wow, that was a good argument!"

Bunu yapabilir misiniz? Sanırım yapabilirsiniz.

Can you do that?

I think you can, and I think if you can imagine that kind of argument,

Sanırım, bu şekilde bir tartışma hayal edebilirseniz,

where the loser says to the winner and the audience and the jury can say,

kaybedenin kazanana,

dinleyiciye ve jüriye, "evet, bu iyi bir tartışmaydı"

"Yeah, that was a good argument,"

diyebileceği bir tartışma,

then you have imagined a good argument.

o zaman iyi bir tartışma hayal etmiş olursunuz.

And more than that,

Bundan da ötesi, sanırım iyi bir tartışmacı

I think you've imagined a good arguer,

hayal etmiş olursunuz, onun gibi olmayı denemeye

an arguer that's worthy of the kind of arguer you should try to be.

değecek tarzda bir tartışmacı.

Now, I lose a lot of arguments.

Şimdi, ben bir çok tartışmayı kaybettim.

It takes practice to become a good arguer,

Kaybetmekten bir fayda sağlayabilecek türde iyi bir

in the sense of being able to benefit from losing, but fortunately,

tartışmacı olmak pratik istiyor,

ama şanslıyım ki, öne çıkıp bana bu pratiği sağlamaya

I've had many, many colleagues who have been willing to step up

gönüllü olacak bir çok meslektaşım oldu.

and provide that practice for me.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)