Daniel H. Cohen: For argument's sake

دانيل اچ كوهن: به خاطر بحث کردن

Translator: Leila Ataei Reviewer: M. Mahdi Karima

نام من « دَن كوهن » است و دانشگاهى هستم؛ همانطور كه ایشون گفتن.

My name is Dan Cohen and I am an academic, as he said.

اين یعنی اینکه کار من، بحث کردنه.

And what that means is that I argue.

It's an important part of my life.

این يك بخش مهمى از زندگيمه، و من بحث كردن را دوست دارم.

And I like to argue.

And I'm not just an academic, I'm a philosopher,

و من فقط دانشگاهى نيستم؛ فيلسوف هم هستم.

و اگه راستشو بخواید، دوست دارم فكر كنم كه خوب بحث می کنم.

so I like to think that I'm actually pretty good at arguing.

و البته دوست دارم درباره بحث كردن، زياد فكر كنم.

But I also like to think a lot about arguing.

And in thinking about arguing, I've come across some puzzles.

و حين فكر كردن در این باره، با برخى معماها مواجه شدم.

And one of the puzzles is that,

و يكى از اين معماها اینه که:

as I've been thinking about arguing over the years --

وقتى داشتم درباره بحث هایی که طى اين سالها کرده بودم فكر مى‌‌كردم،

و الان دهها سال میشه، در بحث كردن پیشرفت کرده ام.

and it's been decades now --

I've gotten better at arguing.

But the more that I argue and the better I get at arguing,

اما هر چه بيشتر بحث مى‌‌كنم و در بحث كردن بهتر مى‌‌شوم،

بيشتر مى‌‌بازم! و اين همان معماست.

the more that I lose.

And that's a puzzle.

And the other puzzle is that I'm actually okay with that.

و معماى ديگه اينه كه این مسأله برای من کاملا عادیه!

Why is it that I'm okay with losing

چرا اینطوره که من مشکلی با باختن ندارم؟

and why is it that I think good arguers are actually better at losing?

و چرا اینطوره که فكر مى‌‌كنم بحث كننده‌‌هاى خوب

بهتر می بازن؟

Well, there are some other puzzles.

خب، معماهاى ديگرى هم هست.

One is: why do we argue?

يكى اينكه اصلا چرا بحث مى‌‌كنيم؟ چه كسى از بحث کردن نفع مى‌‌بره؟

Who benefits from arguments?

When I think about arguments, I'm talking about --

و البته چیزی که دارم ازش صحبت می کنم، هر نوع بحثی نیست.

let's call them academic arguments or cognitive arguments --

منظورم بحثهاى آكادميك يا « بحثهاى شناختى» است.

where something cognitive is at stake:

جاييكه یک موضوع شناختى در مخاطره است.

Is this proposition true? Is this theory a good theory?

مثلا: آیا این « قضیه » درسته؟ آیا این « نظریه » واقعاً نظریه ی خوبیه؟

Is this a viable interpretation of the data or the text? And so on.

آیا این یک تفسیر زنده از داده‌ها یا متنه؟

I'm not interested really in arguments about whose turn it is to do the dishes

و الى آخر. من هیچ علاقه ای به بحث هایی از این دست

که شستن ظرفها نوبت کیه، یا کی آشغالها را بیرون ببره، ندارم.

or who has to take out the garbage.

Yeah, we have those arguments, too.

درسته! ما یه همچین بحثهایی هم داریم.

I tend to win those arguments, because I know the tricks.

و البته دوست دارم اون بحثها رو ببرم؛ چون حقه هاش رو بلدم.

اما اونها بحثهای مهمی نیستن.

But those aren't the important arguments.

بحث مورد علاقه امروز ما بحثهای آکادمیکه.

I'm interested in academic arguments,

در این خصوص چیزهایی هست که من رو سردرگم می‌کنه.

and here are the things that puzzle me.

اول اینکه، بحث کننده‌های خوب وقتی بحثی رو می برن، چکار می‌کنن؟

First, what do good arguers win when they win an argument?

What do I win if I convince you

چی نصیب من میشه اگه متقاعدتون کنم که

that utilitarianism isn't really the right framework

کاربرد گرایی چارچوب صحيحی براى انديشيدن درباره نظريه هاى اخلاقى نيست؟

for thinking about ethical theories?

واقعا چی به ما میرسه، زمانى كه برنده يك بحث مى‌‌شیم؟

What do we win when we win an argument?

حتى قبل از اون، اصلا چه اهميتى می تونه برام داشته باشه

Even before that,

what does it matter to me

كه آيا شما به درست بودن نظریه « کانت » اعتقاد دارید؟

whether you have this idea that Kant's theory works

or Mill is the right ethicist to follow?

يا اینکه « ميل » همون اخلاقگرایی هست که باید نظراتش رو دنبال کرد؟

به من چه كه شما فكر مى‌‌كنيد

It's no skin off my back

whether you think functionalism is a viable theory of mind.

عملگرايى، یک نظریه زنده برای ذهن هست؟

So why do we even try to argue?

پس اساسا چرا ما حتى سعى در بحث كردن داریم؟

Why do we try to convince other people

چرا تلاش مى‌‌كنيم دیگران رو

to believe things they don't want to believe,

در چیزهایی متقاعد كنيم كه نمى‌‌خوان باور كنن؟

and is that even a nice thing to do?

و آيا اصلاً این کار خوبیه؟ آيا شيوه نیکویی

Is that a nice way to treat another human being,

در برخورد با دیگرانه؟ تلاش و اجبار آنها

try and make them think something they don't want to think?

به فكر كردن به چيزى كه نمى‌‌خوان درباره‌‌ش فكر كنن؟

Well, my answer is going to make reference to three models for arguments.

من می خوام با معرفی سه الگوی مختلف برای بحث کردن

به این مسأله جواب بدم.

The first model -- let's call it the dialectical model --

الگوی نخست رو اسمش رو بگذارید الگوى مناظره‌‌اى،

is we think of arguments as war; you know what that's like --

وقتی تلقی ما از بحث کردن، یک جنگه، و می دونید چه شکلیه.

پر از جيغ و داده

a lot of screaming and shouting and winning and losing.

و برد و باخت داره.

که اصلا الگوى چندان موثرى براى بحث كردن نيست.

That's not a very helpful model for arguing,

but it's a pretty common and entrenched model for arguing.

اما الگویی كاملاً متداول و تثبیت شده براى بحث كردنه.

But there's a second model for arguing: arguments as proofs.

اما الگوى دومى هم وجود داره: بحث کردن برای برهان.

Think of a mathematician's argument.

بحث يك رياضيدان را در نظر بگيريد.

Here's my argument. Does it work? Is it any good?

اين بحث منه. درسته؟ خوبه اصلا؟

Are the premises warranted? Are the inferences valid?

آيا فرض ها موجه هستن؟ استنتاج‌‌ها معتبرند؟

آيا این نتیجه از فرضيه‌‌ها حاصل ميشه؟

Does the conclusion follow from the premises?

No opposition, no adversariality --

نه هيچ ضديتی، نه هيچ تقابلى.

not necessarily any arguing in the adversarial sense.

هیچ لزومی به بحث کردن با یک حس ستیزه جویانه وجود نداره.

But there's a third model to keep in mind

اما یک الگوی سومی هم وجود داره که نباید فراموشش کنیم.

that I think is going to be very helpful,

که من فکر می‌کنم بسیار موثره،

and that is arguments as performances, arguments in front of an audience.

و اون هم در نظر گرفتن بحث‌ به عنوان نمایشه،

بحثهایی که در مقابل تماشاچیان صورت می‌گیرن.

We can think of a politician trying to present a position,

می‌تونیم به سیاستمداری رو تصور کنیم که سعی داره یک موضع رو ارائه کنه،

trying to convince the audience of something.

در حالی که سعی داره حضار رو در مورد چیزی قانع کنه.

But there's another twist on this model that I really think is important;

لیکن، ايرادی كه به اين الگو وارده و به نظرم واقعاً اهميت داره،

namely, that when we argue before an audience,

اینه که وقتى ما در مقابل حضار بحث مى‌كنيم

sometimes the audience has a more participatory role in the argument;

گاهى پيش مياد كه شنونده مشاركت بيشترى در بحث دارده،

that is, arguments are also [performances] in front of juries,

به این شکل که، بحث‌‌ در مقابل حضارى صورت مى‌‌گيره كه

who make a judgment and decide the case.

عضو هيئت داوران هستند و درباره اون تصميم مى‌‌گيرن.

بگذاريد اسم اين يكى رو « الگوى بلاغت» بذاریم،

Let's call this the rhetorical model,

where you have to tailor your argument to the audience at hand.

جاييكه شما بايد بحث‌‌ خودتون رو به مذاق شنونده تغيير بديد.

You know, presenting a sound, well-argued,

البته، ارائه يك بحث قاطع، بى‌‌عيب،

tight argument in English before a francophone audience

و بحدكافى مستدل به زبان انگليسى در مقابل حضار فرانسوى زبان

just isn't going to work.

فايده‌‌اى نخواهد داشت.

So we have these models -- argument as war, argument as proof

نتیجه اینکه ما سه الگو داریم -- بحث به عنوان نبرد،

بحث به عنوان برهان و بحث به عنوان نمایش.

and argument as performance.

از این سه تا، بحث به عنوان جنگ از همه غالب‌تره.

Of those three, the argument as war is the dominant one.

It dominates how we talk about arguments,

این شیوه، بر توصیف ما از بحث کردن حاکمه،

it dominates how we think about arguments,

بر نحوه نگرش ما به بحث کردن حاكم است،

and because of that, it shapes how we argue,

و به همين خاطر، نحوه بحث كردنمون

our actual conduct in arguments.

و عملكرد نهایی در بحثها رو شكل مى‌‌ده.

Now, when we talk about arguments,

خوب، ما درباره « بحث‌ کردن» صحبت می‌کنیم،

we talk in a very militaristic language.

بله، ما به زبان نظامی صحبت می‌کنیم.

We want strong arguments, arguments that have a lot of punch,

می خوایم قوی بحث کنیم، بحث‌هایی که یک عالم مشت گره کرده داره

arguments that are right on target.

بحث‌هایی که درست به هدف مى‌‌زنند.

We want to have our defenses up and our strategies all in order.

ما ميخوايم سيستم دفاعيمون رو بالا ببريم و استراتژيمون رو منظم کنیم.

We want killer arguments.

ما بحث‌های مخرب میخوایم.

That's the kind of argument we want.

ما همچین بحث هایی رو می پسندیم!

It is the dominant way of thinking about arguments.

این طریقه غالب نگرش به بحث‌ کردنه.

When I'm talking about arguments,

وقتی من در مورد بحث کردن حرف می زنم، احتمالا

that's probably what you thought of, the adversarial model.

چیزی که شما بهش فکر کردید، نوع مناظره‌اى بود.

But the war metaphor,

اما تشبیه جنگ، نمونه یا الگوی جنگی

the war paradigm or model for thinking about arguments,

برای اندیشیدن به موضوع بحث کردن

has, I think, deforming effects on how we argue.

به اعتقاد من تاثيرات ناجورى بر نحوه بحث كردن ما داره.

نخست اینکه تاکتیک، جای اصل و جوهره موضوع رو میگیره.

First, it elevates tactics over substance.

You can take a class in logic, argumentation.

شما می‌تونید کلاس منطق - مناظره - بگذرونید.

کلیه گریزهایی که افراد در مناظره‌ها استفاده می کنن

You learn all about the subterfuges

that people use to try and win arguments -- the false steps.

تا برنده بشن رو یاد میگیرید، گامهای دروغین.

It magnifies the us-versus them aspect of it.

این روش، جنبه «ما علیه آنها»ی بحث را بزرگ می‌کند.

It makes it adversarial; it's polarizing.

مباحثه رو به هماورد تبدیل می‌کنه، دو قطبیش می کنه.

And the only foreseeable outcomes are triumph -- glorious triumph --

و تنها خروجی قابل پیش بینی آن

پیروزیهايى با شکوه یا شکستهای تحقیرآمیز و مفتضحه.

or abject, ignominious defeat.

I think those are deforming effects,

به باور من اینها تاثیرات ناجورى هستند، و بدتر از همه،

and worst of all, it seems to prevent things like negotiation

از اموری مثل مذاکره یا

or deliberation or compromise or collaboration.

تأمل، یا مصالحه، یا همکاری

ممانعت می‌کنند.

Think about that one -- have you ever entered an argument thinking,

به چیزی که میگم فکر کنید: هیچوقت وارد بحثی

با این طرز فکر شدید که « بگذارید ببینیم می‌تونیم بجای دعوا کردن

"Let's see if we can hash something out, rather than fight it out.

با صحبت کردن درباره‌ش به توافقی برسیم؟ »

What can we work out together?"

I think the argument-as-war metaphor

و به اعتقاد من، شبیه دونستن بحث به جنگ

مانع رسیدن به راه‌حل در مناظره می‌شه.

inhibits those other kinds of resolutions to argumentation.

And finally -- this is really the worst thing --

و سرانجام، این قضيه واقعا چیز ترسناکی است،

arguments don't seem to get us anywhere; they're dead ends.

بحث‌هایی که به نظر نمی‌رسه که ما رو به جایی برسونه.

آنها کوچه‌های بن بست هستند. مثل دور دور خود گشتن،

They are like roundabouts or traffic jams or gridlock in conversation.

یا گره‌های ترافیکی یا راه‌بندان میمانند.

We don't get anywhere.

به هیچ جا نمی‌رسیم.

And one more thing.

و راستی یک چیز دیگر، و بعنوان معلم

And as an educator, this is the one that really bothers me:

این چیزیه که واقعا من رو آزار میده:

If argument is war,

اگر بحث به مفهوم جنگ کردنه، پس معادله‌ای صریح

then there's an implicit equation of learning with losing.

از یاد گرفتن بدون باختن وجود دارد.

And let me explain what I mean.

بگذارید منظورم رو توضیح بدم.

فرض کنید شما و من یک بحثی بینمان هست.

Suppose you and I have an argument.

You believe a proposition, P, and I don't.

شما به قضیه « الف » اعتقاد دارید و من ندارم.

And I say, "Well, why do you believe P?"

و من می‌گم که «خب چرا « الف » رو باور داری؟»

And you give me your reasons.

و شما دلایل‌تون را برام مى‌‌گید.

And I object and say, "Well, what about ...?"

و من معترض مى‌‌شم و مى‌‌گم «خب، پس فلان موضوع چی؟»

And you answer my objection.

و شما جواب اعتراض من رو میدین.

And I have a question: "Well, what do you mean?

و من می پرسم: «خب، منظورت چیه؟

How does it apply over here?"

در اینجا چطور به کار می‌ره؟» و شما به سوال من پاسخ می‌دید.

And you answer my question.

Now, suppose at the end of the day,

حالا، فرض کنید که در انتهای کار،

I've objected, I've questioned,

من اعتراض کرده‌ام، پرسش کرده‌ام،

I've raised all sorts of counter counter-considerations

و همه انواع اندیشه‌های مخالف را مطرح کرده‌ام

and in every case you've responded to my satisfaction.

و در همه این موارد هم پاسخ شما به من راضی کننده بوده.

And so at the end of the day, I say,

پس در انتهای کار می‌گم:

"You know what? I guess you're right: P."

« می‌دونی چیه؟ بنظرم حق با شماست.»

So, I have a new belief.

بنابراین من الان باور جدیدی دارم. و این هم یک باور الکی نیست،

And it's not just any belief;

بلکه سنجیده است و بخوبى بيان شده است،

it's well-articulated, examined -- it's a battle-tested belief.

باورى آزموده در میدان.

Great cognitive gain.

یک کسب عالی شناختی. بسیار خب، کی برنده بحث بود؟

OK, who won that argument?

Well, the war metaphor seems to force us into saying you won,

خب، تشبیه جنگ، به نظر می‌رسه که ما را وادار به گفتن این حرف می‌کنه که

تو بردی، حتی اگر من تنها کسی باشم که به شناخت رسیده باشم!

even though I'm the only one who made any cognitive gain.

به لحاظ شناختی از متقاعد کردن من چه نفعی عایدتون می‌شه؟

What did you gain, cognitively, from convincing me?

Sure, you got some pleasure out of it, maybe your ego stroked,

قطعاً، ازش لذت می‌برید، شاید هم به خودتون غره بشید،

maybe you get some professional status

شاید در این زمینه کمی موقعیت حرفه‌ای کسب کنید:

in the field -- "This guy's a good arguer."

" این یارو بحث کننده خوبی است. "

But just from a cognitive point of view,

اما به لحاظ شناختی -- فقط از نقطه نظر شناختى-- چه کسی برنده بود؟

who was the winner?

The war metaphor forces us into thinking that you're the winner and I lost,

تشابه جنگی، ما رو به این تفکر و می‌داره

که تو برنده هستی و من باختم،

even though I gained.

هر چند سود کردم!

And there's something wrong with that picture.

و در این تصویر اِشکالی وجود داره.

که من در صورت توانم، حقیقتا قصد تغيير دادنش رو دارم.

And that's the picture I really want to change if we can.

So, how can we find ways

خب! چطور میتونیم راههایی رو پیدا کنیم که بحث ها

to make arguments yield something positive?

خروجی مثبتی داشته باشه؟

What we need is new exit strategies for arguments.

چیزی که بهش نیاز داریم، استراتژی های جدید برای « خروج » از بحث کردنه.

But we're not going to have new exit strategies for arguments

اما قرار نیست استراتژیهای جدیدی برای خروج از بحث کردن داشته باشیم

until we have new entry approaches to arguments.

تا زمانیکه نگرش جدیدی برای ورود به بحث‌ کردن نداشته باشیم.

We need to think of new kinds of arguments.

ما لازمه که به انواع جدیدی از بحث کردن فکر کنیم.

برای این کار، خب،

In order to do that, well --

I don't know how to do that.

نمی‌دونم این کار رو چطور انجام بدم!

That's the bad news.

این خبر بدی است!

The argument-as-war metaphor is just ... it's a monster.

در واقع، استعاره بحث مانند جنگ، به هیولا میماند.

It's just taken up habitation in our mind,

توی ذهن ما ملكه شده،

and there's no magic bullet that's going to kill it.

و هیچ تیر جادویی وجود نداره که اون رو بکشه.

هیچ عصای جادویی وجود نداره که بتونه غیبش کنه.

There's no magic wand that's going to make it disappear.

من جوابى ندارم!

I don't have an answer.

But I have some suggestions.

اما پيشنهاداتى دارم،

Here's my suggestion:

و پيشنهاداتم از اين قرارند.

If we want to think of new kinds of arguments,

اگر بخوايم انواع جديدى از بحث کردن رو داشته باشیم،

what we need to do is think of new kinds of arguers.

باید انواع جديدى از بحث کننده ها كننده‌‌ها رو داشته باشیم.

So try this:

خب اين رو امتحان كنيد.

Think of all the roles that people play in arguments.

همه اون نقشهایی رو که مردم در بحث کردن بازی می‌کنند، در نظر بگیرید.

There's the proponent and the opponent

در یک بحث جدلی، متخاصمانه

in an adversarial, dialectical argument.

بحثی که توش طرفدار و حریف وجود داره.

There's the audience in rhetorical arguments.

مستمعین هم در این بحث بلاغی حاضرن.

There's the reasoner in arguments as proofs.

و اینکه استدلال‌‌كننده چه کسی هست، ملاک مهمی هست.

All these different roles.

تمامی این شرایط. حالا، آیا قادرید مباحثه ای رو تصور کنید

Now, can you imagine an argument in which you are the arguer,

که در عین اینکه نقش بحث کننده بودن رو دارید، شنونده ای که

but you're also in the audience, watching yourself argue?

شاهد بحث کردن خودتون هستید هم باشید؟

Can you imagine yourself watching yourself argue,

آیا می‌تونید خودتون رو در حال تماشای بحث کردن خودتون تجسم کنید،

در حالی که بحث رو می‌بازید، و با این حال هنوز در خاتمه بحث،

losing the argument, and yet still, at the end of the argument, saying,

می‌گید: «عجب بحث خوبی بود.»

"Wow, that was a good argument!"

آیا می‌توانید این کار رو انجام بدید؟ فکر کنم بتونید.

Can you do that?

I think you can, and I think if you can imagine that kind of argument,

گمان کنم اگر شما بتونید چنین نوعی از بحث کردن رو تجسم کنید

where the loser says to the winner and the audience and the jury can say,

که در اون، بازنده بتونه به فرد برنده

و حضار و هيات داورى بگه:

"Yeah, that was a good argument,"

« آره! بحث خوبی بود. »

then you have imagined a good argument.

شما یک مباحثه خوب رو تجسم کرده‌اید.

And more than that,

و بیشتر از اون، فکر می کنم شما یک بحث کننده

I think you've imagined a good arguer,

خوب، بحث کننده‌ای که ارزشش رو داره که

an arguer that's worthy of the kind of arguer you should try to be.

تلاش کنید مثلش باشید رو تجسم کردید.

Now, I lose a lot of arguments.

در حال حاضر، من کلی از بحث ها رو می‌بازم.

It takes practice to become a good arguer,

برای اینکه بحث کننده خوبی بشیم، تمرین لازمه.

in the sense of being able to benefit from losing, but fortunately,

به این ترتیب که قادر باشی از باختن سود ببری،

اما خوشبختانه، من همکاران خیلی، خیلی زیادی داشتم

I've had many, many colleagues who have been willing to step up

پیشگام شدن و چنین تمرینی رو برام فراهم کردن.

and provide that practice for me.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)