Daniel H. Cohen: For argument's sake

Translator: Sakunphat Jirawuthitanant Reviewer: Paded Chotikunchon

My name is Dan Cohen and I am an academic, as he said.

ผมชื่อ แดน โคเฮน ผมเป็นนักวิชาการ

And what that means is that I argue.

และนั่นหมายความว่า ผมโตแย้ง

It's an important part of my life.

การโต้แย้งเป็นส่วนสำคัญของชีวิตผม

And I like to argue.

และผมก็ชอบการโต้แย้ง

And I'm not just an academic, I'm a philosopher,

ผมไม่ได้เป็นแค่นักวิชาการอย่างเดียว ผมเป็นนักปรัชญาด้วย

so I like to think that I'm actually pretty good at arguing.

ดังนั้น ผมชอบที่จะคิดว่า จริง ๆ แล้วผมโต้แย้งได้ดีทีเดียว

But I also like to think a lot about arguing.

แต่ผมชอบคิดเรื่องการโต้แย้งด้วยเหมือนกัน

And in thinking about arguing, I've come across some puzzles.

และระหว่างที่คิดเรื่องการโต้แย้ง ผมได้พบกับปริศนาบางอย่าง

And one of the puzzles is that,

หนึ่งในปริศนานั้น คือ

as I've been thinking about arguing over the years --

ระหว่างที่ผมคิดเรื่องการโต้แย้งมาเป็นปี ๆ

และตอนนี้ก็สิบกว่าปีแล้ว

and it's been decades now --

I've gotten better at arguing.

ผมโต้แย้งได้ดีขึ้น

But the more that I argue and the better I get at arguing,

แต่ยิ่งผมโต้แย้งมากขึ้นและ ยิ่งผมโต้แย้งเก่งขึ้น

ผมยิ่งแพ้มากขึ้น

the more that I lose.

And that's a puzzle.

นั่นแหละที่เป็นปริศนา

And the other puzzle is that I'm actually okay with that.

และอีกปริศนาก็คือ จริง ๆ แล้วผมก็ค่อนข้างชอบ

Why is it that I'm okay with losing

ทำไมผมถึงยอมรับกับความพ่ายแพ้

and why is it that I think good arguers are actually better at losing?

และทำไมผมคิดว่า ผู้โต้แย้งที่ดี จริง ๆ แล้วก็แพ้ได้เก่งกว่าด้วย

Well, there are some other puzzles.

ยังมีปริศนาอื่น ๆ อีก

One is: why do we argue?

หนึ่งคือ ทำไมเราถึงโต้แย้ง

Who benefits from arguments?

ใครได้ประโยชน์จากการโต้แย้ง

When I think about arguments, I'm talking about --

เมื่อผมคิดถึงการโต้แย้ง ผมหมายถึง

let's call them academic arguments or cognitive arguments --

การโต้แย้งเชิงวิชาการ หรือการโต้แย้งทางความคิด

where something cognitive is at stake:

ที่ซึ่งเดิมพันกันด้วย องค์ความรู้

Is this proposition true? Is this theory a good theory?

ข้อเสนอนี้เป็นจริงหรือไม่ ทฤษฎีนี้ดีหรือเปล่า

Is this a viable interpretation of the data or the text? And so on.

สามารถตีความต่อจากข้อมูล หรือเนื้อหาได้หรือไม่ เป็นต้น

I'm not interested really in arguments about whose turn it is to do the dishes

ผมไม่สนใจการโต้แย้งที่ว่า รอบนี้ใครจะเป็นคนล้างจาน

or who has to take out the garbage.

หรือใครจะเป็นคนไปทิ้งขยะ

Yeah, we have those arguments, too.

ก็ใช่ เรามีการโต้แย้งแบบนั้น

I tend to win those arguments, because I know the tricks.

ผมมีแนวโน้มที่จะชนะมากกว่า เพราะผมรู้เทคนิค

But those aren't the important arguments.

แต่การโต้แย้งในเรื่องแบบนี้ไม่สำคัญ

ผมสนใจการโต้แย้งในเชิงวิชาการ

I'm interested in academic arguments,

และนี่คือปริศนาของผม

and here are the things that puzzle me.

อย่างแรก ผู้โต้แย้งที่ดีชนะอะไร เมื่อเขาชนะการโต้แย้ง

First, what do good arguers win when they win an argument?

What do I win if I convince you

ผมชนะอะไร ถ้าผมโน้มน้าวคุณว่า

that utilitarianism isn't really the right framework

อรรถประโยชน์นิยมไม่ใช่กรอบความคิดที่ถูก

for thinking about ethical theories?

ในการวิเคราะห์ทฤษฎีทางจริยศาสตร์

เราชนะอะไรตอนที่เราโต้แย้งชนะ

What do we win when we win an argument?

Even before that,

แม้กระทั่งก่อนหน้านั้น

what does it matter to me

มันสำคัญอะไรกับผม

whether you have this idea that Kant's theory works

คุณจะคิดว่าทฤษฎีของคานต์ใช้ได้

or Mill is the right ethicist to follow?

หรือจริยศาสตร์ของมิลล์ถูกต้องควรปฎิบัติตาม

It's no skin off my back

มันไม่ใช่เรื่องของผม

whether you think functionalism is a viable theory of mind.

ไม่ว่าคุณจะเห็นว่าแนวคิดกลุ่มหน้าที่ของจิต เป็นทฤษฎีจิตที่ใช้การได้

So why do we even try to argue?

ฉะนั้น เราจะพยายามโต้แย้งไปเพื่ออะไร

Why do we try to convince other people

ทำไมเราพยายามโน้มน้าวคนอื่น

to believe things they don't want to believe,

ให้เชื่อในสิ่งที่เขาไม่ต้องการจะเชื่อ

and is that even a nice thing to do?

และกระทั่งว่า ทำแบบนี้ดีหรือเปล่า

Is that a nice way to treat another human being,

มันเป็นวิธีปฎิบัติต่อมนุษย์ที่ดีหรือไม่

try and make them think something they don't want to think?

พยายามทำให้คนอื่นคิดในสิ่งที่ เขาไม่ต้องการจะคิด

Well, my answer is going to make reference to three models for arguments.

คำตอบของผม จะอ้างอิง ถึงการโต้แย้ง 3 รูปแบบ

The first model -- let's call it the dialectical model --

แบบแรก เรามาเรียกมันว่า วิภาษวิธี

is we think of arguments as war; you know what that's like --

คือ เราคิคถึงการโต้แย้ง แบบทำสงคราม คุณรู้ว่ามันเป็นอย่างไร

a lot of screaming and shouting and winning and losing.

กรีดร้อง ตะโกนใส่กันเยอะ ๆ และมีแพ้มีชนะ

That's not a very helpful model for arguing,

มันเป็นรูปแบบที่ไม่มีประโยชน์สักเท่าไรนัก

but it's a pretty common and entrenched model for arguing.

แต่มันเป็นวิธีที่ค่อนข้างธรรมดา และยึดมันถือกันในการโต้แย้ง

But there's a second model for arguing: arguments as proofs.

แต่มีการโต้แย้งแบบที่ 2 การโต้แย้งแบบข้อพิสูจน์

Think of a mathematician's argument.

ลองนึกถึง การโต้แย้งของนักคณิตศาสตร์

Here's my argument. Does it work? Is it any good?

นี่คือข้อโต้แย้งของผม ใช้ได้หรือไม่ ดีหรือเปล่า

Are the premises warranted? Are the inferences valid?

ข้อเสนอถูกรับรองหรือเปล่า การอนุมานสมเหตุสมผลหรือเปล่า

Does the conclusion follow from the premises?

ข้อสรุปเป็นไปตามข้อตั้งหลักหรือเปล่า

No opposition, no adversariality --

ไม่มีฝ่ายตรงข้าม ไม่มีความขัดแย้ง

not necessarily any arguing in the adversarial sense.

ไม่จำเป็นต้องโต้แย้งด้วย ความรู้สึกเป็นศัตรู

But there's a third model to keep in mind

แต่ก็มีรูปแบบที่ 3 ซึ่งโปรดจำไว้

that I think is going to be very helpful,

เพราะผมคิดว่ามันเป็นประโยชน์อย่างมาก

and that is arguments as performances, arguments in front of an audience.

และมันคือ การโต้แย้งเแบบแสดงต่อหน้าผู้ฟัง

We can think of a politician trying to present a position,

ลองนึกถึงนักการเมืองที่พยายามเสนอจุดยืน

trying to convince the audience of something.

พยายามโน้มน้าวบางอย่างให้ผู้ชม

But there's another twist on this model that I really think is important;

แต่ก็มีจุดหักมุมอีกอย่างในรูปแบบนี้ ที่ผมคิดว่ามันสำคัญมาก

namely, that when we argue before an audience,

เมื่อเราโต้แย้งต่อหน้าผู้ฟัง

sometimes the audience has a more participatory role in the argument;

บางครั้ง ผู้ฟังก็มีบทบาทในการมีส่วนร่วม มากขึ้นในการโต้แย้ง

that is, arguments are also [performances] in front of juries,

มันคือ การโต้แย้งที่แสดง ต่อหน้าคณะลูกขุน

who make a judgment and decide the case.

ผู้ซึ่งให้คำวินิจฉัยและตัดสินในกรณีนั้น ๆ

Let's call this the rhetorical model,

เรามาเรียกมันว่า รูปแบบวาทศิลป์

where you have to tailor your argument to the audience at hand.

คุณต้องเสนอข้อโต้แย้งอย่างพิถีพิถัน ให้ผู้ฟังเข้าใจ

You know, presenting a sound, well-argued,

นำเสนอชัดเจน อ้างเหตุผลอย่างดี

tight argument in English before a francophone audience

การเสนอข้อโต้แย้งที่ดีในภาษาอังฤษ ต่อผู้ฟังที่ช้ภาษาฝรั่งเศส

just isn't going to work.

มันคงไม่ได้ผล

So we have these models -- argument as war, argument as proof

เรามีการโต้แย้ง 3 รูปแบบ แบบสงคราม แบบข้อพิสูจน์

and argument as performance.

และแบบการแสดง

Of those three, the argument as war is the dominant one.

จาก 3 รูปแบบ การโต้แย้งแบบสงคราม เป็นรูปแบบที่มีอิทธิพลที่สุด

It dominates how we talk about arguments,

มันครอบงำวิธีที่เราพูดถึงการโต้แย้ง

it dominates how we think about arguments,

มันครอบงำวิธีที่เราคิดถึงการโต้แย้ง

and because of that, it shapes how we argue,

เพราะฉะนั้น มันขัดเกลา วิธีที่เราใช้ในการโต้แย้ง

our actual conduct in arguments.

สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ เมื่อเราโต้แย้ง

Now, when we talk about arguments,

ปัจจุบันเมื่อเราพูดถึงการโต้แย้ง

we talk in a very militaristic language.

เราพูดในแบบภาษาทหาร

We want strong arguments, arguments that have a lot of punch,

เราต้องการการโต้แย้งที่แข็งแกร่ง การโต้แย้งที่มีพลังโจมตีรุนแรง

arguments that are right on target.

การโต้แย้งที่ตรงเข้าเป้าหมาย

We want to have our defenses up and our strategies all in order.

เราต้องการการป้องกันและ ยุทธ์ศาสตร์ที่พร้อมใช้

We want killer arguments.

เราต้องการ ทำลายข้อโต้แย้ง

That's the kind of argument we want.

นั่นคือการโต้แย้งแบบที่เราต้องการ

It is the dominant way of thinking about arguments.

มันเป็นวิธีที่ครอบงำการคิด เกี่ยวกับการโต้แย้ง

When I'm talking about arguments,

เมื่อผมพูดถึงการโต้แย้ง

บางทีคุณอาจจะนึกถึง แบบที่มีศัตรูฝ่ายตรงข้าม

that's probably what you thought of, the adversarial model.

But the war metaphor,

แต่การเปรียบเทียบกับสงคราม

the war paradigm or model for thinking about arguments,

กระบวนทัศน์หรือรูปแบบสงคราม ที่ใช้ในการคิดถึงการโต้แย้ง

has, I think, deforming effects on how we argue.

ผมคิดว่ามันส่งผลบิดเบือน วิธีการโต้แย้งของเรา

First, it elevates tactics over substance.

อย่างแรก มันทำให้วิธีการอยู่เหนือสาระสำคัญ

You can take a class in logic, argumentation.

คุณเรียนกวิชาตรรกศาสตร์ ว่าด้วยวิธีการให้เหตุผล

You learn all about the subterfuges

คุณเรียนเล่ห์เหลี่ยมทั้งหมด

that people use to try and win arguments -- the false steps.

ที่คนเราเคยใข้ และชนะการโต้แย้ง แต่มันเป็นวิธีที่ผิดพลาด

It magnifies the us-versus them aspect of it.

มันขยายมุมมองแบบ เรา-เขา

It makes it adversarial; it's polarizing.

มันทำให้เกิดความขัดแย้ง สร้างการแบ่งขั้ว

And the only foreseeable outcomes are triumph -- glorious triumph --

และผลลัพธ์ที่คาดเดาได้ก็มีแค่ ชัยชนะ ชัยชนะอันสวยหรู

or abject, ignominious defeat.

หรือความน่าสังเวช น่าอับอายจากการพ่ายแพ้

I think those are deforming effects,

ผมคิดว่า นี่คือผลลัพท์ที่บิดเบือน

and worst of all, it seems to prevent things like negotiation

และที่เลวร้ายที่สุด ดูเหมือนมันขัดขวางไม่ให้เกิดการต่อรอง

or deliberation or compromise or collaboration.

หรือการปรึกษา หรือการประนีประนอม หรือการร่วมมือ

Think about that one -- have you ever entered an argument thinking,

ลองคิดถึงสิ่งนี้ คุณเเคยเข้าร่วมการโต้แย้งโดยคิดว่า

"Let's see if we can hash something out, rather than fight it out.

"ไหนเราลอง หาข้อสรุปร่วมกัน แทนที่จะสู้กัน

What can we work out together?"

เราทำอะไร เพื่อแก้ปัญหาร่วมกันได้บ้าง?"

I think the argument-as-war metaphor

และผมคิดว่า การโต้แย้งแบบทำสงคราม

inhibits those other kinds of resolutions to argumentation.

ขัดขวางไม่ให้มีข้อยุติ การโต้แย้งด้วยรูปแบบอื่น ๆ

And finally -- this is really the worst thing --

และสุดท้าย นี่คือสิ่งที่แย่ที่สุดจริง ๆ

arguments don't seem to get us anywhere; they're dead ends.

มันไม่ได้นำพาเราไปสู่จุดไหนเลย มันเป็นทางตัน

They are like roundabouts or traffic jams or gridlock in conversation.

มันเป็นเหมือนวงเวียน การจราจรที่เบียดเสียด หรือติดอยู่กับที่ในการสนธนา

We don't get anywhere.

เราไม่ได้ไปไหนเลย

And one more thing.

และอีกสิ่งหนึ่ง

And as an educator, this is the one that really bothers me:

ในฐานะที่เป็นผู้ให้การศึกษา มันเป็นสิ่งที่กวนใจผมมาก

If argument is war,

ถ้าการโต้แย้งคือสงคราม

then there's an implicit equation of learning with losing.

มันก็มีสิ่งที่เรียกว่า การเรียนรู้จากความพ่ายแพ้แฝงอยู่

And let me explain what I mean.

ผมจะอธิบายความหมายให้ฟัง

Suppose you and I have an argument.

สมมุติว่าคุณกับผมโต้แย้งกัน

You believe a proposition, P, and I don't.

คุณเชื่อในข้อเสนอ P แต่ผมไม่

And I say, "Well, why do you believe P?"

ผมถามคุณว่า "ทำไมถึงเชื่อข้อเสนอ P"

And you give me your reasons.

คุณให้เหตุผลของคุณ

And I object and say, "Well, what about ...?"

ผมไม่เห็นด้วย และตอบกลับ "แล้ว....หล่ะ"

And you answer my objection.

แล้วคุณก็ตอบคำถามผม

And I have a question: "Well, what do you mean?

แล้วผมก็ถาม "คุณหมายความว่าอย่างไร

How does it apply over here?"

มันเอามาใช้อย่างไร ในกรณีนี้"

And you answer my question.

และคุณก็ตอบคำถามผม

Now, suppose at the end of the day,

ตอนนี้ สมมุติว่าการโต้แย้งสิ้นสุดลง

I've objected, I've questioned,

ผมได้ค้าน ผมได้ถาม

I've raised all sorts of counter counter-considerations

ผมได้ยกข้อพิจารณาแย้งทั้งหมดไปแล้ว

and in every case you've responded to my satisfaction.

และทุกครั้ง คุณได้ตอบสนองจนผมพึงพอใจ

And so at the end of the day, I say,

และดังนั้น ในท้ายที่สุด ผมพูดว่า

"You know what? I guess you're right: P."

" รู้อะไรไหม ผมว่าคุณถูกแล้ว"

So, I have a new belief.

ดังนั้น ผมได้ความเชื่อใหม่มา

And it's not just any belief;

มันไม่ใช่ความเชื่อแบบทั่ว ๆ ไป

it's well-articulated, examined -- it's a battle-tested belief.

มันถูกอธิบายอย่างชัดเจน ถูกตรวจสอบ มันเป็นความเชื่อที่ผ่านการประลองมาแล้ว

Great cognitive gain.

เกิดการเรียนรู้ที่ดี

OK, who won that argument?

โอเค ใครชนะการโต้แย้งนี้

Well, the war metaphor seems to force us into saying you won,

การโต้แย้งแบบสงคราม บังคับให้เราบอกว่าคุณเป็นฝ่ายชนะ

even though I'm the only one who made any cognitive gain.

ถึงแม้ว่า ผมเป็นฝ่ายเดียว ที่ได้รู้คิด

What did you gain, cognitively, from convincing me?

คุณได้รับอะไร ในเชิงการรู้คิด จากการโน้มน้าวผม

Sure, you got some pleasure out of it, maybe your ego stroked,

แน่นอน คุณได้ความพึงพอใจ อัตตาคุณอาจจะพองโต

maybe you get some professional status

บางทีคุณอาจจะถูกยกให้เป็นผู้เชี่ยวชาญ

in the field -- "This guy's a good arguer."

ในสายงานนี้ "คนนี้เป็นนักโต้แย้งที่ดี"

But just from a cognitive point of view,

แต่จากมุมมองการรู้คิด

who was the winner?

ใครเป็นผู้ชนะ?

The war metaphor forces us into thinking that you're the winner and I lost,

การเปรียบเทียบกับสงคราม บังคับให้เราคิดว่า คุณคือผู้ชนะ และผมแพ้

even though I gained.

ถึงแม้ว่า ผมจะเป็นฝ่ายได้

And there's something wrong with that picture.

มีบางอย่างไม่ถูกต้องในภาพนี้

And that's the picture I really want to change if we can.

และนั่นคือสิ่งที่ผมอยากจะเปลี่ยน ถ้าเราทำได้

So, how can we find ways

ฉะนั้น เราจะหาวิธีทำให้

to make arguments yield something positive?

การโต้แย้งได้ผลลัพท์ในเชิงบวกได้อย่างไร

What we need is new exit strategies for arguments.

สิ่งที่เราต้องการคือ ยุทธวิธีทางออกแบบใหม่สำหรับการโต้แย้ง

But we're not going to have new exit strategies for arguments

แต่ เราจะไม่ได้ยุทธวิธีทางออกแบบใหม่ สำหรับการโต้แย้ง

until we have new entry approaches to arguments.

จนกว่าเราจะมี วิธีการเข้าสู่การโต้แย้งแบบใหม่

We need to think of new kinds of arguments.

เราจำเป็นต้องคิดถึง การโต้แย้งรูปแบบใหม่ ๆ

In order to do that, well --

เพื่อที่จะทำอย่างนั้น คือ

I don't know how to do that.

ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

That's the bad news.

นั่นเป็นข่าวร้าย

The argument-as-war metaphor is just ... it's a monster.

การโต้แย้งแบบสงคราม มันคือปีศาจ

It's just taken up habitation in our mind,

มันเข้ามายึดครองจิตใจของเรา

and there's no magic bullet that's going to kill it.

และไม่มีกระสุนวิเศษ ที่จะฆ่ามันได้

There's no magic wand that's going to make it disappear.

ไม่มีไม้วิเศษ ที่จะทำให้มันหายไป

ผมไม่มีคำตอบ

I don't have an answer.

But I have some suggestions.

แต่ผมมีคำแนะนำ

Here's my suggestion:

นี่คือคำแนะนำของผม

If we want to think of new kinds of arguments,

ถ้าเราอยากจะคิดถึงการโต้แย้งแบบใหม่

what we need to do is think of new kinds of arguers.

สิ่งที่เราต้องทำก็คือ คิดถึงผู้โต้แย้งแบบใหม่

So try this:

ดังนั้น ลองนี่ดู

Think of all the roles that people play in arguments.

คิดถึงบทบาททั้งหมด ที่คนเราใช้ในการโต้แย้ง

There's the proponent and the opponent

มีผู้เสนอและฝ่ายตรงข้าม

in an adversarial, dialectical argument.

ที่เป็นศัตรู ในการโต้แย้งแบบวิภาษวิธี

There's the audience in rhetorical arguments.

มีผู้ชม ในการโต้แย้งแบบวาทศิลป์

There's the reasoner in arguments as proofs.

มีผู้มีเหตุผล ในการโต้แย้งแบบเพื่อพิสูจน์

All these different roles.

บทบาทที่แตกต่างกันทั้งหมด

Now, can you imagine an argument in which you are the arguer,

ทีนี้ คุณลองจินตนาการถึงการโต้แย้ง ที่คุณเป็นผู้โต้แย้ง

but you're also in the audience, watching yourself argue?

แต่คุณก็เป็นผู้ชมด้วย มองดูตัวเองโต้แย้ง

Can you imagine yourself watching yourself argue,

คุณจินตนาการถึงตัวคุณ ที่กำลังมองดูตัวเองโต้แย้ง

losing the argument, and yet still, at the end of the argument, saying,

คุณแพ้ แต่ถึงอย่างนั้นในตอนท้าย คุณยังคงพูดว่า

"Wow, that was a good argument!"

"ว๊าว! นั่นเป็นการโต้แย้งที่ดีมากเลย"

Can you do that?

คุณทำได้ไหม

I think you can, and I think if you can imagine that kind of argument,

ผมคิดว่า คุณทำได้ และผมคิดว่า ถ้าคุณสามารถจิตนาการถึงการโต้แย้งแบบที่

where the loser says to the winner and the audience and the jury can say,

ผู้แพ้บอกกับผู้ชนะ และผู้ชมและผู้ตัดสิน สามารถพูดได้ว่า

"Yeah, that was a good argument,"

"ใช่ นั่นเป็นการโต้แย้งที่ดีจริงๆ"

then you have imagined a good argument.

เช่นนั้น คุณก็จะมีภาพของการโต้แย้งที่ดี

And more than that,

และมากกว่านั้น

I think you've imagined a good arguer,

ผมคิดว่า คุณมีภาพของนักโต้แย้งที่ดี

an arguer that's worthy of the kind of arguer you should try to be.

นักโต้แย้งแบบที่มีคุณค่าพอ ที่คุณควรจะลองเป็น

Now, I lose a lot of arguments.

ตอนนี้ ผมโต้แย้งแพ้ซะเยอะ

It takes practice to become a good arguer,

มันต้องฝึก เพื่อที่จะเป็นนักโต้แย้งที่ดี

in the sense of being able to benefit from losing, but fortunately,

เพื่อที่จะได้ประโยชน์จากการแพ้ แต่โชคดีที่

I've had many, many colleagues who have been willing to step up

ผมมีเพื่อนร่วมงานหลายๆ คน ที่เต็มใจจะก้าวเข้ามา

and provide that practice for me.

และให้ความช่วยเหลือการฝึกฝนแก่ผม

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)