Rufus Griscom and Alisa Volkman: It's time to explode 4 taboos of parenting

Rufus Griscom + Alisa Volkman: Çocuk yetiştirme hakkında tabular

Çeviri: Beril Devlet Gözden geçirme: Sancak Gülgen

Alisa Volkman: So this is where our story begins --

Alise Volkman: İşte hikayemiz burada başlıyor

the dramatic moments of the birth

doğumun sarsıcı görüntüsüyle

of our first son, Declan.

ilk oğlumuz, Declan.

Obviously a really profound moment,

Şüphesiz, hayatlarımızı birçok yönden değiştiren

and it changed our lives in many ways.

etkili, önemli bir an.

It also changed our lives in many unexpected ways,

Hayatlarımızı hiç beklemediğimiz açılardan da

and those unexpected ways we later reflected on,

değiştiren bu ana bir yıl sonra dönüp bakmak

that eventually spawned a business idea between the two of us,

aklımıza bir iş kurma fikri düşürdü

and a year later, we launched Babble,

ve böylece anne babalar için bir web sitesi olan

a website for parents.

Babble'ı kurduk.

Rufus Griscom: Now I think of our story

Rufus Griscom: Şimdi düşünüyorum da, öykümüz aslında

as starting a few years earlier. AV: That's true.

birkaç yıl öncesinden başlıyor (AV: Doğru.)

RG: You may remember, we fell head over heels in love.

RG: Hatırlarsın, aşk aklımızı başımızdan almıştı.

AV: We did.

AV: Almıştı.

RG: We were at the time running a very different kind of website.

RG: O zamanlar çok farklı bir web sitemiz vardı.

It was a website called Nerve.com,

Adı Nerve.com du ve

the tagline of which was "literate smut."

"okumuş pislik" diye etiketlenmişti.

It was in theory, and hopefully in practice,

Teoride ve (keşke) pratikte

a smart online magazine

seks ve kültür üzerine

about sex and culture.

çevrimiçi bir dergiydi.

AV: That spawned a dating site.

AV: Flört sitesine evrildi.

But you can understand the jokes that we get. Sex begets babies.

Maruz kaldığımız şakaları tahmin edersiniz. Seks bebek getirir.

You follow instructions on Nerve and you should end up on Babble,

Nerve'deki talimatlara uyanın sonu Babble olur filan

which we did.

ki, bize de bu oldu.

And we might launch a geriatric site as our third. We'll see.

Belki ileride bir geriatri sitesi kurarız, üçüncü sitemiz bu olur. Göreceğiz.

RG: But for us, the continuity between Nerve and Babble

RG: Ama Nerve'den Babble'a geçiş bizim için

was not just the life stage thing,

sıradan bir yaşamın yeni evresi meselesi değildi,

which is, of course, relevant,

her ne kadar bununla ilintili olsa da.

but it was really more about

Bizim için aslolan

our desire to speak very honestly

insanların içtenlikle bahsetmekte zorlandığı konuları

about subjects that people have difficulty speaking honestly about.

gayet dürüstçe konuşabilmekti.

It seems to us that

Bize öyle geliyordu ki,

when people start dissembling, people start lying about things,

işler asıl insanlar yalan söylemeye,

that's when it gets really interesting.

ikiyüzlülük etmeye başladığında ilginçleşiyor de ve

That's a subject that we want to dive into.

biz de tam o noktaya dalmak istiyorduk.

And we've been surprised to find, as young parents,

Genç ebeveynler olarak hayretle fark ettik ki,

that there are almost more taboos around parenting

çocuk yetiştirme konusundaki tabular,

than there are around sex.

neredeyse seks hakkıdaki tabulardan bile fazla.

AV: It's true. So like we said,

AV: Doğru. Söylendiği gibi

the early years were really wonderful,

bebeğin ilk yaşları gerçekten harikaydı ama

but they were also really difficult.

bir o kadar da zordu.

And we feel like some of that difficulty

Bundan söz etmek zordur çünkü

was because of this false advertisement around parenting.

anne-babalık reklamları gayet yanıltıcı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

We subscribed to a lot of magazines, did our homework,

Bir sürü dergiye abone olduk, ödevimizi yaptık

but really everywhere you look around, we were surrounded by images like this.

ama başımızı nereye çevirsek böyle görüntülerle karşılaşıyorduk.

And we went into parenting

Biz de anne baba olunca

expecting our lives to look like this.

hayatımız böyle olacak sandık.

The sun was always streaming in, and our children would never be crying.

Bütün günler güneşli geçecek, çocuklarımız hiç ağlamayacak.

I would always be perfectly coiffed and well rested,

Ben daima bakımlı ve dinlenmiş olacağım.

and in fact, it was not like that at all.

Ama gerçeklerin bununla hiç ilgisi yok.

RG: When we lowered the glossy parenting magazine

RG: O içi güzel görüntülerle dolu,

that we were looking at, with these beautiful images,

pırıl pırıl anne baba dergilerini indirip,

and looked at the scene in our actual living room,

gözlerimizi kendi salonumuza çevirdiğimizde

it looked a little bit more like this.

gördüğümüz şunlardı.

These are our three sons.

Bizim oğlanlar.

And of course, they're not always crying and screaming,

Elbette daima ağlayıp bağırmıyorlar.

but with three boys, there's a decent probability

Ama evde üç oğlan olunca aralarından hiç değilse birinin

that at least one of them will not be comporting himself

istenen şekilde davranmaması ihtimali

exactly as he should.

epeyce yüksek.

AV: Yes, you can see where the disconnect was happening for us.

AV: Evet, işte bizde de ipler bu noktada koptu.

We really felt like what we went in expecting

Çocuk sahibi olurkenki beklentilerimizle

had nothing to do with what we were actually experiencing,

yaşadıklarımızın hiç alakası olmadığını hissettik.

and so we decided we really wanted to give it to parents straight.

Böylece anne babalara gerçekleri göstermeye karar verdik.

We really wanted to let them understand

Ebeveynliğin gerçekte ne olduğunu

what the realities of parenting were in an honest way.

anlamalarını sağlayacak bir dürüslüğü seçtik.

RG: So today, what we would love to do

RG: İşte bu bağlamda bugün sizlerle çocuk yetiştirmenin

is share with you four parenting taboos.

4 tabusunu paylaşmayı istiyoruz.

And of course, there are many more than four things

Elbette ebeveynlik hakkında söyleyemeyeceğiniz şeyler

you can't say about parenting,

sadece bu dördü değil.

but we would like to share with you today

Bizim için özellikle geçerli olan

four that are particularly relevant for us personally.

dördünü sizlerle paylaşacağız.

So the first, taboo number one:

İşte ilk tabu:

you can't say you didn't fall in love with your baby

yüzünü görür görmez

in the very first minute.

bebeğime aşık olmadım diyemezsiniz.

I remember vividly, sitting there in the hospital.

Bugün gibi hatırlıyorum. Hastanedeydik.

We were in the process of giving birth to our first child.

İlk bebeğimizi dünyaya getiriyorduk.

AV: We, or I?

AV: Biz mi ben mi?

RG: I'm sorry.

RG: Afedersin.

Misuse of the pronoun.

Yanlış özne.

Alisa was very generously in the process

Alisa ilk bebeğimizi doğurma

of giving birth to our first child -- (AV: Thank you.)

lütfunda bulunuyordu (AV: Sağ ol.)

-- and I was there with a catcher's mitt.

ve ben de kapı önünde bekliyordum

And I was there with my arms open.

Kollarımı açmıştım.

The nurse was coming at me

Hemşire bana doğru geliyordu

with this beautiful, beautiful child,

kucağında güzel mi güzel bebekle.

and I remember, as she was approaching me,

Bana yaklaşırken, hatırlıyorum,

the voices of friends saying,

arkadaşlarımız sesleri kafamda çınlıyordu:

"The moment they put the baby in your hands,

"Bebeği kucağına verdiklerinde

you will feel a sense of love that will come over you

öyle güçlü öyle büyük bir sevgi

that is [on] an order of magnitude more powerful

kaplayacak ki içini, hayatında böyle bir şey

than anything you've ever experienced in your entire life."

hissetmediğini göreceksin."

So I was bracing myself for the moment.

İşte o ana hazırlıklı olmaya çalışıyordum.

The baby was coming,

Bebek geliyordu

and I was ready for this Mack truck of love

ve ben de bebeğin sevgisiyle

to just knock me off my feet.

kamyon çarpmışa dönecektim.

And instead, when the baby was placed in my hands,

Bebek kollarıma verilmişti

it was an extraordinary moment.

tabii ki özel bir andı ama.

This picture is from literally a few seconds after

Bu resim bebeği kucağıma alıp

the baby was placed in my hands and I brought him over.

annesine getirmemden saniyeler sonra çekildi.

And you can see, our eyes were glistening.

Gözlerimizdeki ışıltıya bakın.

I was overwhelmed with love and affection for my wife,

Karıma duyduğum sevgi ve şefkat ile

with deep, deep gratitude

eli ayağı düzgün bir bebek sahibi olmanın

that we had what appeared to be a healthy child.

verdiği büyük minnetle doluydum.

And it was also, of course, surreal.

Bir yandan da tuhaf şeyler yapıyordum.

I mean, I had to check the tags and make sure.

Bileklikleri eşleşiyor mu diye kontrol ediyordum.

I was incredulous, "Are you sure this is our child?"

Şüpheyle "emin misin? bizimki bu mu?" diye soruyordum

And this was all quite remarkable.

Tümü son derece önemli.

But what I felt towards the child at that moment was deep affection,

Tabii ki çocuğa karşı büyük bir şefkat duyuyordum ama

but nothing like what I feel for him now, five years later.

bunun 5 yıl sonra, şimdiki duygularımla alakası yok.

And so we've done something here

Bu noktada bir bakıma

that is heretical.

sapıkça birşey yaptık.

We have charted

Çocuğumuza duyduğumuz sevgiyi

our love for our child over time.

bir çizelgeye döktük.

(Laughter)

(Kahkahalar)

This, as you know, is an act of heresy.

Bu düpedüz sapkınlık.

You're not allowed to chart love.

Zamana göre sevgi miktarı çizelgesi olmaz.

The reason you're not allowed to chart love

Sevgiyi ölçemeyiz çünkü

is because we think of love as a binary thing.

sevginin iki halli bir şey olduğunu düşünürüz.

You're either in love, or you're not in love.

Ya aşıksındır ya değilsindir.

You love, or you don't love.

Ya seversin, ya sevmezsin.

And I think the reality is that love is a process,

Ama aslında bence sevgi bir süreç.

and I think the problem with thinking of love

Sevgi hakkındaki sorun da bu,

as something that's binary

onun ya var ya yok türünde birşey olduğunu

is that it causes us

düşünmemiz yüzünden

to be unduly concerned

sevgiyi yanlış değerlendiriyoruz

that love is fraudulent, or inadequate, or what have you.

sevgi yalandır, sevgi kifayetsizdir, veya seni senden alır.

And I think I'm speaking obviously here to the father's experience.

Bu noktada babanın deneyiminden bahsediyorum, sanırım.

But I think a lot of men do go through this sense

Zannedersem baba olan her erkek bu yoldan geçiyor,

in the early months, maybe their first year,

ilk aylarda hatta belki ilk yıl boyunca gösterdiği duygusal tepki,

that their emotional response is inadequate in some fashion.

kimilerine göre kifayetsiz oluyor.

AV: Well, I'm glad Rufus is bringing this up,

AV: Rufus'un bunu söylemesine memnun oldum

because you can notice where he dips in the first years

çünkü gördüğünüz gibi ilk sene,

where I think I was doing most of the work.

en çok işi benim üstlendiğim sırada o dibe vurmuş.

But we like to joke,

Bütün çocuklarımızın ilk aylarında ona takılıp

in the first few months of all of our children's lives,

bakın, Rufus amca diye

this is Uncle Rufus.

şakalaşmayı severiz.

(Laughter)

(Kahkahalar)

RG: I'm a very affectionate uncle, very affectionate uncle.

RG: Ama çok müşfik bir amcayım ben, çok müşfik.

AV: Yes, and I often joke with Rufus when he comes home

AV: Evet, ona bir de şöyle takılırım:

that I'm not sure he would actually be able to find our child in a line-up

başka bebeklerle bir araya koysak

amongst other babies.

bizimkileri bulabileceğinden şüpheliyim.

So I actually threw a pop quiz here onto Rufus.

Ona sürpriz bir sınav hazırladım

RG: Uh oh.

Eyvah

AV: I don't want to embarrass him too much. But I am going to give him three seconds.

AV: Fazla mahcup etmek istemiyorum. Üç saniye süre vereceğim.

RG: That is not fair. This is a trick question. He's not up there, is he?

RG: Ama olmazki. Bu hileli bir soru. borda yok değil mi?

AV: Our eight-week-old son is somewhere in here,

AV: Sekiz haftalık oğlumuz bunlardan biri.

and I want to see if Rufus can actually quickly identify him.

Rufus çabucak tanıyabilecek mi, görmek istiyorum.

RG: The far left. AV: No!

RG: En soldaki (AV: Hayır!)

(Laughter)

(Kahkahalar)

RG: Cruel.

RG: Zalim.

AV: Nothing more to be said.

AV: Fazla söze gerek yok.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I'll move on to taboo number two.

İkinci tabuya geçeceğim.

You can't talk about how lonely having a baby can be.

Çocuk sahibi olmanın ne kadar yalnızlaştırdığından bahsedemezsiniz.

I enjoyed being pregnant. I loved it.

Hamilelik çok güzeldi, çok sevmiştim.

I felt incredibly connected to the community around me.

Çevremle aramdaki bağ çok güçlüydü.

I felt like everyone was participating in my pregnancy, all around me,

Etraftaki herkesin hamileliğimle ilgilendiğini

tracking it down till the actual due-date.

doğuma kadar her aşamayla meşgul olduklarını hissetmiştim.

I felt like I was a vessel of the future of humanity.

Gelecek nesillere vesile olduğumu hissediyordum.

That continued into the the hospital. It was really exhilarating.

Bu coşkulu his hastanede de devam etti.

I was shower with gifts and flowers and visitors.

Hediyeler, çiçekler, ziyaretçiler yağıyordu.

It was a really wonderful experience,

Şahane bir deneyimdi.

but when I got home,

Ama eve gidince

I suddenly felt very disconnected

birden herkesle bağlantım koptu

and suddenly shut in and shut out,

aniden dört duvar arasına kısıldım.

and I was really surprised by those feelings.

Bu hisler beni hayrete düşürdü.

I did expect it to be difficult,

Zor olacağını tahmin ediyordum,

have sleepless nights, constant feedings,

gece uykusuz kalmak, devamlı beslemek beklenen şeylerdi ama

but I did not expect the feelings

yaşadığım o yalnız kalmışlık hissini

of isolation and loneliness that I experienced,

beklemiyordum.

and I was really surprised that no one had talked to me,

Kimsenin bana böyle yapayalnız hissedeceğimden

that I was going to be feeling this way.

bahsetmemiş olmasına şaştım.

And I called my sister

Çok yakın olduğum ve üç çocuk annesi olan

whom I'm very close to -- and had three children --

kızkardeşimi arayıp sordum:

and I asked her, "Why didn't you tell me

"neden böyle yapayalnız kalacağımı

I was going to be feeling this way,

muazzam bir izolasyon hissini yaşayacağımı

that I was going to have these -- feeling incredibly isolated?"

daha önce söylemedin?"

And she said -- I'll never forget --

Hiç unutmam, dedi ki:

"It's just not something you want to say to a mother

"İlk defa anne olacak birine

that's having a baby for the first time."

bu gibi şeyler söylenmez ki"

RG: And of course, we think

RG: İşte bize göre

it's precisely what you really should be saying

ilk defa anne olacaklara söylenmesi gereken

to mothers who have kids for the first time.

tam da böyle şeylerdir.

And that this, of course, one of the themes for us

Bizce bu içten

is that we think

ve kaba dürüstlük

that candor and brutal honesty

hep birlikte iyi anne-babalar

is critical to us collectively

olabilmemiz için

being great parents.

kritik öneme sahip.

And it's hard not to think

Bu yalnızlık hissine yol açan etkenlerden birinin

that part of what leads to this sense of isolation

içinde yaşadığımız modern dünya olduğunu

is our modern world.

düşünmemek mümkün değil.

So Alisa's experience is not isolated.

Böylece Alisa'nın deneyimini izole etmedik.

So your 58 percent of mothers surveyed

Anketine katılan annelerden %58'i

report feelings of loneliness.

kendilerini yalnız hissettiklerini bildirdi.

Of those, 67 percent are most lonely

Bunlardan en yalnız olan %67'sinin

when their kids are zero to five -- probably really zero to two.

çocukları 0-5 yaş aralığında, muhtemelen 0-2 yaşlarında.

In the process of preparing this,

Bu araştırmayı hazırlarken

we looked at how some other cultures around the world

dünyanın farklı kültürlerinde bu sürenin

deal with this period of time,

nasıl geçirildiğine baktık.

because here in the Western world,

Çünkü Batı dünyasında %50'den daha azımız

less than 50 percent of us live near our family members,

aile üyeleri ile yakın yerlerde oturuyor ki,

which I think is part of why this is such a tough period.

bu süreci zorlaştıran en önemli etkenlerden biri bu.

So to take one example among many:

Birçokları arasından bir örneğe bakalım

in Southern India

Güney Hindistan'da

there's a practice known as jholabhari,

jholabihari diye bir gelenek var

in which the pregnant woman, when she's seven or eight months pregnant,

kadın hamileliğin 7-8. aylarında

moves in with her mother

bir dizi tören ve ritüelle

and goes through a series of rituals and ceremonies,

annesinin evine taşınır

give birth and returns home to her nuclear family

doğum yapar ve bebeği birkaç aylık olduktan sonra

several months after the child is born.

kocasıyla yaşadığı evine döner.

And this is one of many ways

Başka kültürlerde bu yalnızlık döneminin atlatılması için çeşitli

that we think other cultures offset this kind of lonely period.

yöntemler olduğunu düşünüyoruz.

AV: So taboo number three:

AV: Üç numaralı tabu:

you can't talk about your miscarriage -- but today I'll talk about mine.

düşük yaptığınızı söyleyemezsiniz ama bugün kendiminkini anlatacağım.

So after we had Declan,

Declan doğduktan sonra

we kind of recalibrated our expectations.

beklentilerimizi gözden geçirdik.

We thought we actually could go through this again

Neyle karşılaşacağımızı bildiğimize göre

and thought we knew what we would be up against.

bu tecrübeyi tekrar yaşayabiliriz dedik.

And we were grateful that I was able to get pregnant,

Şükür ki yeniden hamile kalabildim.

and I soon learned that we were having a boy,

Derken bebeğin erkek olduğunu öğrendim.

and then when I was five months,

Beş aylık hamileyken

we learned that we had lost our child.

bebeğimizi kaybettiğimizi öğrendik.

This is actually the last little image we have of him.

Bu onun son küçük resmi.

And it was obviously a very difficult time --

Elbette çok zor zamanlardı

really painful.

çok acı çektik.

As I was working through that mourning process,

Bu yas süreci üzerinde çalışıyordum.

I was amazed that I didn't want to see anybody.

Kimseyle görüşmek istemediğimi fark edince hayrete düştüm.

I really wanted to crawl into a hole,

Cidden bir köşede kıvrılıp kalmak istiyordum.

and I didn't really know how I was going

Yeniden toplum içine

to work my way back into my surrounding community.

nasıl çıkacağımı bilemiyordum.

And I realize, I think, the way I was feeling that way,

Bir şekilde derinlerde

is on a really deep gut level,

bir isteksizlik hissediyordum

I was feeling a lot of shame

Utanıyordum

and embarrassed, frankly,

hicap duyuyordum, doğrusu

that, in some respects, I had failed

bir bakıma genetik görevimi

at delivering what I'm genetically engineered to do.

yerine getirememiş, başarısız olmuştum.

And of course, it made me question,

Bu yüzden tekrar anne olamazsam,

if I wasn't able to have another child,

bunun evliliğimi ve

what would that mean for my marriage,

bir kadın olarak beni

and just me as a woman.

nasıl etkileyeceğini sorgulamaya başladım.

So it was a very difficult time.

Cidden zor zamanlardı.

As I started working through it more,

Üzerinde daha fazla çalıştıkça

I started climbing out of that hole and talking with other people.

o delikten çıkmaya ve insanlarla konuşmaya başladım.

I was really amazed

Benzer bir sürü öyküyle karşılaşmak

by all the stories that started flooding in.

gerçekten hayret vericiydi.

People I interacted with daily,

Daha önce her gün konuştuğum,

worked with, was friends with,

birlikte çalıştığım, arkadaşım olan insanlar

family members that I had known a long time,

aile fertleri ve uzun zamandır tanıdığım kimseler

had never shared with me their own stories.

benimle kendi deneyimlerini hiç paylaşmamıştı.

And I just remember feeling all these stories came out of the woodwork,

Tüm o deneyimlerin saklandıkları yerden çıkmasını hatırlıyorum.

and I felt like I happened upon

Gizli bir kadınlar kulübüne

this secret society of women that I now was a part of,

kabul edilmiş gibiydim

which was reassuring and also really concerning.

rahatlatan, güven veren bir kulüp.

And I think,

Sanırım düşük yapmak

miscarriage is an invisible loss.

görünmez bir cenaze gibi.

There's not really a lot of community support around it.

Toplumun yanınızda olacağı kadar büyük olmayan

There's really no ceremony,

gerçek bir töreni bile bulunmayan

rituals, or rites.

görünmez bir defin.

And I think, with a death, you have a funeral, you celebrate the life,

Gerçek bir cenazede tören düzenler, bir biçimde hayatı kutlar

and there's a lot of community support,

toplumdan destek alırsınız.

and it's something women don't have with miscarriage.

Düşük yaptığınızda durum bu değildir.

RG: Which is too bad because, of course,

RG: Ve ne yazıktır ki çok yaygın

it's a very common and very traumatic experience.

çok travmatik bir tecrübe.

Fifteen to 20 percent of all pregnancies result in miscarriage,

Hamileliklerin % 15 - 20'si düşükle sonlanıyor.

and I find this astounding.

Bence son derece sarsıcı.

In a survey, 74 percent of women said

Bir araştırmaya göre düşük yapan kadınların

that miscarriage, they felt, was partly their fault, which is awful.

%74'ün kendilerini suçladıklarını gösteriyor ki, bu korkunç.

And astoundingly, 22 percent

Ve daha korkuncu %22'si

said they would hide a miscarriage from their spouse.

düşük yapsa, bunu kocasından gizleyeceğini söylüyor.

So taboo number four:

Şimdi dört numaralı tabu:

you can't say that your average happiness

çocuk sahibi olduktan sonra ortalama

has declined since having a child.

mutluluk seviyenizin düştüğünü söyleyemezsiniz.

The party line is that every single aspect of my life

Cocuk sahibi olmanın mucizevi

has just gotten dramatically better

seviyesine erişince

ever since I participated

hayatımın her alanında çok ama çok daha mutlu

in the miracle that is childbirth and family.

oldum demeniz beklenir.

I'll never forget, I remember vividly to this day,

Bugün gibi hatrımda

our first son, Declan, was nine months old,

ilk oğlumuz Declan dokuz aylıktı

and I was sitting there on the couch,

kanepede oturuyordum

and I was reading Daniel Gilbert's wonderful book, "Stumbling on Happiness."

ve Daniel Gilbert'in "Tökezleten Mutluluk" kitabını okuyordum.

And I got about two-thirds of the way through,

Üçte ikisini bitirmiştim ki,

and there was a chart on the right-hand side --

bir sayfanın sağında

on the right-hand page --

bizden bahsedildiğini fark ettim

that we've labeled here

"Yeni ana-babalar için

"The Most Terrifying Chart Imaginable

muhtemel en korkunç

for a New Parent."

çizelge"

This chart is comprised of four completely independent studies.

Birbirinden bağımsız dört araştırmaya

Basically, there's this precipitous drop

dayanan çizelgede, daha genel bir mutluluk ile

of marital satisfaction,

yakından ilişkili olan evlilikten

which is closely aligned, we all know, with broader happiness,

memnun olma oranının sert bir şekilde dibe vurduğu

that doesn't rise again

ve ilk çocuk

until your first child goes to college.

üniversiteye başlayana kadar yükselmediği gösteriliyor.

So I'm sitting here looking at the next two decades of my life,

Burda durmuş gelecek 20 yılıma bakıyorum da

this chasm of happiness

bu mutluluğu ikiye yaran bu dönem

that we're driving our proverbial convertible straight into.

malum aile arabasını süreceğimiz dönem olacak.

We were despondent.

Bedbin bir dönem.

AV: So you can imagine, I mean again, the first few months were difficult,

AV: Tamam, ilk aylar zorluydu

but we'd come out of it,

ama üstesinden gelmiştik derken

and were really shocked to see this study.

bu araştırma, üstümüzde soğuk duş etkisi yaptı

So we really wanted to take a deeper look at it

Bir umut ışığı görme hülyasıyla

in hopes that we would find a silver lining.

konuya daha da dikkatlice eğildik.

RG: And that's when it's great to be running a website for parents,

RG: Bir ebeveyn web sayfası sahibi olmanın en güzel taraflarından biri de

because we got this incredible reporter

o dört araştırmayı yapan bilimadamlarıyla

to go and interview all the scientists

röportaj yapacak harika bir

who conducted these four studies.

muhabirimizin olması.

We said, something is wrong here.

Çünkü dedik ki, böyle olmasa gerek.

There's something missing from these studies.

Bu araştırmalarda eksik olan bir şey var.

It can't possibly be that bad.

Bu kadar feci olamaz.

So Liz Mitchell did a wonderful job with this piece,

Muhabirimiz Liz Mitchell harika bir iş başardı.

and she interviewed four scientists,

Dört bilimadamıyla görüştü

and she also interviewed Daniel Gilbert,

hatta Daniel Gilbert ile de röportaj yaptı

and we did indeed find a silver lining.

ve anladık ki, bir umut ışığı var, sahiden.

So this is our guess

Tahminimize göre

as to what this baseline of average happiness

ortalama mutluluk çizgisi

arguably looks like throughout life.

insanın yaşamı boyunca şöyle seyrediyor.

Average happiness is, of course, inadequate,

Ama bu çizgi

because it doesn't speak

an be an mutluluğu yansıtmadığı

to the moment-by-moment experience,

için yetersiz.

and so this is what we think it looks like

İşte an be an mutluluk hallerini üstüne giydirdiğinizde

when you layer in

mutluluk çizgisi

moment-to-moment experience.

şöyle bir hal alıyor.

And so we all remember as children,

Çocukluğumuzda (şimdi kendi çocuklarımızda

the tiniest little thing -- and we see it on the faces of our children --

gördüğümüz) ufacık bir

the teeniest little thing

olay, bir durum

can just rocket them to these heights

bir anda mutluluk patlaması

of just utter adulation,

yaratıp zirveye çıkarken

and then the next teeniest little thing

hemen ardından küçücük bir başka şey

can cause them just to plummet to the depths of despair.

mutluzluğa, bedbinliğe sürüklenmelerine sebep olabilir.

And it's just extraordinary to watch, and we remember it ourselves.

İzlemesi bile olağandışı. kendi çocukluğumuzu hatırlatıyor.

And then, of course, as you get older,

Ve yaş ilerledikçe

it's almost like age is a form of lithium.

yaş neredeyse lityumun hallerinden biri gibi oluyor,

As you get older, you become more stable.

ve yaş ilerledikçe daha dengeli hale geliyorsunuz.

And part of what happens, I think, in your '20s and '30s,

20'li 30'lu yaşlara gelindiğinde ise

is you start to learn to hedge your happiness.

mutluluğu zaptetmeyi öğreniyorsunuz.

You start to realize that

Fark ediyorsunuz ki

"Hey, I could go to this live music event

"Hey, şu konsere gidebilir ve

and have an utterly transforming experience

yaşayacağım muazzam tecrübe sayesinde

that will cover my entire body with goosebumps,

tüylerim diken diken olur

but it's more likely that I'll feel claustrophobic

ama kim bilir ne kadar kalabalık olacak

and I won't be able to get a beer.

gidip bir bira bile alamam.

So I'm not going to go.

İyisi mi gitmeyeyim.

I've got a good stereo at home. So, I'm not going to go."

Evde müzik setim var. Boşvereyim konseri."

So your average happiness goes up,

Ortalama mutluluk çizgisi yükseliyor

but you lose those transcendent moments.

ama iniş-çıkışlar azalıyor.

AV: Yeah, and then you have your first child,

AV: Evet, derken ilk çocuk dünyaya geliyor

and then you really resubmit yourself

ve kendinizi yeniden o iniş çıkışlara

to these highs and lows --

alıştırmanız gerekiyor.

the highs being the first steps, the first smile,

çıkışlar, ilk adımlar, ilk gülücük,

your child reading to you for the first time --

okumayı öğrendiği an,

the lows being, our house, any time from six to seven every night.

inişler ise akşam 6-7 arası evde olmak.

But you realize you resubmit yourself

ancak farkettik ki, bu yeniden alışma

to losing control in a really wonderful way,

dengeyi kaybetmenin en harika yolu

which we think provides a lot of meaning to our lives

hayatımıza kattığı anlam

and is quite gratifying.

müteşekkir olmamızı sağlıyor.

RG: And so in effect,

RG: Bir anlamda

we trade average happiness.

ortalama mutluluğumuzu

We trade the sort of security and safety

ve güvenlik hissimizi

of a certain level of contentment

o iniş çıkışların vereceği

for these transcendent moments.

tatmin duygusuyla değiş tokuş ediyoruz.

So where does that leave the two of us

Bu çizgilerin en kalın yeri,

as a family with our three little boys

ikimizin, üç oğlumuzla

in the thick of all this?

birlikte bir aile olarak bulunduğu bugün.

There's another factor in our case.

Bu ayrı bir konu.

We have violated yet another taboo

Bir başka tabuyu

in our own lives,

daha devirdik, yaşamımızda.

and this is a bonus taboo.

Bu bonus tabu

AV: A quick bonus taboo for you, that we should not be working together,

AV: Üç çocuğun varken

especially with three children --

aynı işte çalışmamalısın, tabusu

and we are.

ki biz bunu yapıyoruz.

RG: And we had reservations about this on the front end.

RG: Hatta böyle olsun diye uğraştık desem yeridir.

Everybody knows, you should absolutely not work with your spouse.

Herkesin bildiği gibi eşlerin aynı işte çalışmaması gerekir.

In fact, when we first went out to raise money to start Babble,

Babble'ı kuracak parayı toparlamaya başladığımız sırada

the venture capitalists said,

yatırımcı kapitalistler dedi ki:

"We categorically don't invest

"Karı-koca tarafından kurulan şirketlere

in companies founded by husbands and wives,

ilkesel olarak yatırım yapmıyoruz

because there's an extra point of failure.

çünkü başarısız olma ihtimali çok yüksek.

It's a bad idea. Don't do it."

Kötü biri fikir. Vazgeçin."

And we obviously went forward. We did.

Tabii ki üstüne gittik ve başardık.

We raised the money, and we're thrilled that we did,

Parayı toparladık. Yaptığımızdan heyecan duyduk çünkü

because in this phase of one's life,

insan hayatının bu evresinde

the incredibly scarce resource is time.

en kıt bulunan şey zaman.

And if you're really passionate about what you do every day -- which we are --

Ve ancak, hem işinizi her gün tutkuyla ve heyecanla yapan (bizim gibi)

and you're also passionate about your relationship,

hem de ilişkisine tutkuyla bağlı olanlar

this is the only way we know how to do it.

nasıl olduğunu bilir.

And so the final question that we would ask is:

Son olarak sorulacak şudur:

can we collectively bend that happiness chart upwards?

el birliğiyle şu ortalama mutluluk çizgisini yukarı çekebilir miyiz?

It's great that we have these transcendent moments of joy,

O birden parlayıveren

but they're sometimes pretty quick.

neşe kıvılcımları hoş.

And so how about that average baseline of happiness?

ama ortalama mutluluk ne olacak?

Can we move that up a little bit?

Onu da azıcık yukarı çıkaramaz mıyız?

AV: And we kind of feel that the happiness gap, which we talked about,

AV: Bahsettiğimiz o mutluluğun

is really the result of walking into parenting --

yanlış nedenlerden dolayı anne-babalığa kafa tutmakla

and really any long-term partnership for that matter --

ve bunu çok uzun süre elbirliğiyle yapmakla ilgili

with the wrong expectations.

olduğu kanısındayız.

And if you have the right expectations and expectation management,

Bizce çocuk sahibi olmakla ilgili doğru beklentiler içindeyseniz

we feel like it's going to be a pretty gratifying experience.

ve beklentilerinizi yönetebiliyorsanız, ebeveynlik tatmin edici bir deneyim olur.

RG: And so this is what --

RG: Şeye benziyor

And we think that a lot of parents,

yani bizim gibi birçok anne baba

when you get in there -- in our case anyway --

ilk çocukta şöyle hissetmiştir:

you pack your bags for a trip to Europe, and you're really excited to go.

Avrupa seyahati için bavulları toplamışsınız

Get out of the airplane,

uçağa atlamışsınız

it turns out you're trekking in Nepal.

ama bir bakıyorsunuz ki, Nepal'de trekking yapıyorsunuz.

And trekking in Nepal is an extraordinary experience,

Nepal'i arşınlamak da sıradışı bir deneyim

particularly if you pack your bags properly

tabii eğer doğru hazılık yapıldıysa

and you know what you're getting in for and you're psyched.

ve ne olacağını önceden biliyorsanız.

So the point of all this for us today

Özetle, bizlerin amacı

is not just hopefully honesty for the sake of honesty,

sırf dürüstlük adına içtenlikle konuşmak değil,

but a hope that by being more honest and candid about these experiences,

tecrübelerimizi samimiyetle ve isteyerek paylaşmamız sayesinde

that we can all collectively

el birliğiyle

bend that happiness baseline up a little bit.

o mutluluk çizgisini biraz yukarı çevirebilmektir.

RG + AV: Thank you.

RG+AV: Teşekkür ederiz.

(Applause)

(Alkışlar)