Rufus Griscom and Alisa Volkman: It's time to explode 4 taboos of parenting

روفِس گریسکام و اِلِسا وُلکمِن: بیاییم درباره تابوهای فرزند پروری صحبت کنیم

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: Maral Salehi

Alisa Volkman: So this is where our story begins --

اِلِسا وُلکمن: داستان ما از اینجا شروع میشه --

the dramatic moments of the birth

لحظات مهيج تولدِ

of our first son, Declan.

اولین پسرمان، دِکلِن.

Obviously a really profound moment,

مسلما لحظه فوق‌العاده‌اي بود،

and it changed our lives in many ways.

و زندگی ما را به طرق مختلفی تغییر داد.

It also changed our lives in many unexpected ways,

و همچنین زندگي ما را به طرق غیر منتظره‌ای تغيير داد،

and those unexpected ways we later reflected on,

و ما بعدها درباره آن طرق غیر منتظره اندیشیدیم،

that eventually spawned a business idea between the two of us,

و نهايتا یک ایده ی تجاری به ما دو نفر داد،

and a year later, we launched Babble,

و یک سال بعدش،‌ ما سایت بَبُل (Babble) را راه انداختيم،

a website for parents.

كه وب‌سایتی برای والدین است.

Rufus Griscom: Now I think of our story

روفِس گریسکام: به‌ نظرم، داستان ما

as starting a few years earlier. AV: That's true.

چند سال قبل از آن شروع شد. (اِلِسا وُلکمن: درسته.)

RG: You may remember, we fell head over heels in love.

شاید بیاد داشته باشی که ما ديوانه‌وار عاشق همدیگر شدیم.

AV: We did.

اِلِسا: درسته.

RG: We were at the time running a very different kind of website.

روفِس: در آن زمان وبسایت دیگری را اداره میکردیم.

It was a website called Nerve.com,

به‌ نام Nerve.com،

the tagline of which was "literate smut."

که برچسب آن "هزليات دانشمند" بود.

It was in theory, and hopefully in practice,

اين از لحاظ نظري بود و اميدوارم در عمل هم چنين بوده باشد،

a smart online magazine

آن یک مجله آنلاین خوب

about sex and culture.

درباره روابط جنسی و فرهنگ بود.

AV: That spawned a dating site.

اِلِسا: و آن یک وبسایت عشق و ازدواج ايجاد كرد.

But you can understand the jokes that we get. Sex begets babies.

ولی میتوانید حدس بزنید که چه نوع شوخیهایی به ما می‌رسيد: روابط جنسی بچه مي‌آره.

You follow instructions on Nerve and you should end up on Babble,

یا اینکه "اگر راهنمایي سایت Nerve را دنبال کنید به نتایج سایت Babble خواهید رسید"،

which we did.

که ما رسیدیم.

And we might launch a geriatric site as our third. We'll see.

و ما شاید یک سایت مربوط به دوران پیری به‌عنوان سومین سایتمان راه بيندازيم. ببینیم چی میشه.

RG: But for us, the continuity between Nerve and Babble

روفِس: ولی برای ما، پیوستگي بین این دو وبسایت

was not just the life stage thing,

صرفا درباره مراحل زندگی نبود،

which is, of course, relevant,

كه مسلما به هم مربوط است،

but it was really more about

بلكه در اصل بیشتر در مورد

our desire to speak very honestly

میل ما به گفتگویی بسیار صادقانه

about subjects that people have difficulty speaking honestly about.

درباره مطالبی است که گفتگوی صادقانه در مورد آنها برای مردم مشکل است.

It seems to us that

بنظر ما،

when people start dissembling, people start lying about things,

وقتی که مردم چيزها را پنهان كرده و درباره آنها دروغ سر هم مي‌كنند،

that's when it gets really interesting.

آن موقع است که همه چیز بسیار جالب میشود،

That's a subject that we want to dive into.

و این موضوعی است که ما میخواهیم درباره‌اش صحبت کنیم.

And we've been surprised to find, as young parents,

و ما بعنوان والدین جوان، تعجب میکنیم

that there are almost more taboos around parenting

که درباره فرزندپروری تقریبا تابوهای بیشتری وجود دارد

than there are around sex.

تا درباره روابط جنسی.

AV: It's true. So like we said,

اِلیسا: درست است. همانطوری که گفتیم،

the early years were really wonderful,

سالهای اولیه بسیار عالی بودند،

but they were also really difficult.

ولی بسیار سخت نیز بودند.

And we feel like some of that difficulty

و ما حس میکنیم که بعضی از آن سختیها

was because of this false advertisement around parenting.

به دلایل آگهی های غلط‌ درباره فرزند پروری است که بوجود آمدند.

(Laughter)

(خنده)

We subscribed to a lot of magazines, did our homework,

ما آبونه مجلات بسیاری شدیم، تكاليفمان را انجام دادیم،

but really everywhere you look around, we were surrounded by images like this.

ولی به هر جا که نگاه مي‌کردیم، چنين تصاویری دور و برمان بود.

And we went into parenting

و فرزند پروری را

expecting our lives to look like this.

با این نوع توقعات آغاز کردیم.

The sun was always streaming in, and our children would never be crying.

خورشید همیشه خواهد تابيد و بچه هایمان هیچ وقت گریه نخواهند کرد.

I would always be perfectly coiffed and well rested,

من همیشه سر حال بوده و استراحت خوبي خواهم داشت.

and in fact, it was not like that at all.

ولی اصلا اینطور نبود.

RG: When we lowered the glossy parenting magazine

روفِس: وقتی که ما تصاویر براق و زیبای این مجلات فرزندپروری

that we were looking at, with these beautiful images,

که به آنها نگاه میکردیم را كنار گذاشته،

and looked at the scene in our actual living room,

و به صحنه اصلي نشیمن خانه‌مان نگاه کردیم،

it looked a little bit more like this.

بیشتر شبیه به این بود.

These are our three sons.

اینها سه پسر ما هستند.

And of course, they're not always crying and screaming,

خب، البته، همیشه در حال گریه كردن و جیغ زدن نیستند.

but with three boys, there's a decent probability

ولی با داشتن سه پسر، احتمال مي‌رود

that at least one of them will not be comporting himself

که حد اقل، یکی از آنها خود را با رفتاري

exactly as he should.

که میباست داشته باشد منطبق نكند.

AV: Yes, you can see where the disconnect was happening for us.

اِلیسا: پس میتوانید مشاهده کنید که از كجا این نااميد شدن از آن توقعات بوجود آمد.

We really felt like what we went in expecting

ما واقعا به این نتیجه رسیدیم که انتظارات ما

had nothing to do with what we were actually experiencing,

نمي‌توانست كاري براي آنچه كه عملا تجربه‌اش مي‌كرديم بكند.

and so we decided we really wanted to give it to parents straight.

و به همين خاطر، تصمیم گرفتیم که آن را رک و پوست کنده با والدين در ميان بگذاريم.

We really wanted to let them understand

ما میخواستیم که آنها

what the realities of parenting were in an honest way.

صادقانه با حقایق فرزند پروری آگاه شوند.

RG: So today, what we would love to do

روفِس: بنابراين ما امروز تصمیم داریم

is share with you four parenting taboos.

که چهار تابوی فرزند پروری را با شما در میان بگذاریم.

And of course, there are many more than four things

البته، غیر از این چهارتا، تابوهای بسیار دیگری

you can't say about parenting,

در مورد فرزند پروری وجود دارند.

but we would like to share with you today

ولی میخواهیم که امروز

four that are particularly relevant for us personally.

چهار تا از آنها که شخصا با ما مرتبط است را با شما در میان بگذاریم.

So the first, taboo number one:

اولین تابو، شماره یک:

you can't say you didn't fall in love with your baby

شما نمیتوانید بگویید که از لحظه اول

in the very first minute.

عاشق فرزندتان نشدید.

I remember vividly, sitting there in the hospital.

من واضحا بیاد دارم، نشسته بودم در بیمارستان.

We were in the process of giving birth to our first child.

ما در روند زايمان اولین فرزندمان بودیم.

AV: We, or I?

اِلیسا: ما یا من؟

RG: I'm sorry.

روفِس: ببخشید.

Misuse of the pronoun.

ضمیر اشتباهی را بکار بردم.

Alisa was very generously in the process

اِلِسا بسیار سخاوتمندانه

of giving birth to our first child -- (AV: Thank you.)

اولین فرزندمان را زایید -- (اِلِسا: خیلی ممنون.)

-- and I was there with a catcher's mitt.

-- و من با دستکش گرفتن نوزاد

And I was there with my arms open.

و با آغوشی باز آنجا بودم.

The nurse was coming at me

پرستار داشت با این نوزاد بسیار زیبا

with this beautiful, beautiful child,

بسوی من میامد.

and I remember, as she was approaching me,

و بیاد دارم که همینکه داشت بسوی من میامد،

the voices of friends saying,

صدای دوستانم توي ذهنم بود که میگفتند:

"The moment they put the baby in your hands,

"لحظه ای که نوزاد را بدستت میدهند،

you will feel a sense of love that will come over you

یک احساسي از عشق تو را احاطه مي‌كند

that is [on] an order of magnitude more powerful

که عظمت آن بسيار قدرتمندتر از

than anything you've ever experienced in your entire life."

از هر چیزی که تا حال در زندگیت تجربه کرده‌ای خواهد بود."

So I was bracing myself for the moment.

پس خودم را آماده کردم برای همچنین تجربه ای.

The baby was coming,

نوزاد داشت میامد،

and I was ready for this Mack truck of love

و من آماده این کامیون عشق بودم

to just knock me off my feet.

تا مرا از حال ببرد.

And instead, when the baby was placed in my hands,

در عوض، وقتی که نوزاد را بدستم دادند،

it was an extraordinary moment.

یک لحظه فوق‌العاده بود.

This picture is from literally a few seconds after

این عکس، چند ثانیه بعد از اینکه

the baby was placed in my hands and I brought him over.

نوزاد را بدستم دادند و آوردمش، گرفته شده است.

And you can see, our eyes were glistening.

و شما مي‌توانيد ببينيد چشمهايمان مي‌درخشید.

I was overwhelmed with love and affection for my wife,

وجودم سرشار از عشق و احساس نسبت به همسرم بود،

with deep, deep gratitude

با قدرداني عمیق

that we had what appeared to be a healthy child.

که ما فرزند تندرست و سالمی داشتیم.

And it was also, of course, surreal.

و کلا رويايي بود.

I mean, I had to check the tags and make sure.

من حتی برچسب اسمش را بررسی کردم تا مطمئن باشم.

I was incredulous, "Are you sure this is our child?"

دیر باور بودم: "مطمئنی این فرزند ماست؟"

And this was all quite remarkable.

و تمام این تجربه واقعا جالب‌ توجه‌ بود.

But what I felt towards the child at that moment was deep affection,

حسی را که من در آن لحظه بسوی فرزندم داشتم، یک عاطفه عمیقی بود،

but nothing like what I feel for him now, five years later.

ولی هیچ شباهتی با حسی که در حال حاضر دارم، که پنج سال از آن میگذرد، ندارد.

And so we've done something here

خب، ما کار بسیار

that is heretical.

بدعت آمیزی را انجام دادیم.

We have charted

ما عشق خود در مورد فرزندمان را

our love for our child over time.

در طول زمان روي جدول اندازه گرفتیم.

(Laughter)

(خنده)

This, as you know, is an act of heresy.

ميدانيد که این كار يك بدعت است.

You're not allowed to chart love.

ماها اجازه نداریم که عشق را در جدول اندازه بگیریم.

The reason you're not allowed to chart love

دلیلی که ماها اجازه نداریم عشق را جدول بگیریم

is because we think of love as a binary thing.

اینست که ما فکر میکنیم که عشق یک چیز دووجهي‌ است.

You're either in love, or you're not in love.

یا ما عاشق هستیم، یا اینکه نیستیم.

You love, or you don't love.

یا عشق میورزیم و یا نمیورزیم.

And I think the reality is that love is a process,

و من فکر میکنم واقعيت اين است که عشق یک روند است.

and I think the problem with thinking of love

بنظرم اشکال این نظریه

as something that's binary

که عشق را یک چیز دووجهي بدانیم،

is that it causes us

اینست که آن باعث میشود

to be unduly concerned

كه بيهوده نگران باشيم

that love is fraudulent, or inadequate, or what have you.

که عشق واقعي نيست و ناكافي است.

And I think I'm speaking obviously here to the father's experience.

مشخصا منطورم تجربیات پدران است.

But I think a lot of men do go through this sense

بنظرم، اکثریت مردها

in the early months, maybe their first year,

در دوران ماه های اولیه یا حتی اولین سال،

that their emotional response is inadequate in some fashion.

حس میکنند که واکنشهای احساساتی آنها به نحوی نابسنده است.

AV: Well, I'm glad Rufus is bringing this up,

اِلِسا: خوشحالم که روفِس این را اقرار کرد

because you can notice where he dips in the first years

چون ميشه فهميد كه روفِس در سال‌هاي اول

where I think I was doing most of the work.

که بیشتر کارها را من انجام میدادم، كجا درگير بوده است.

But we like to joke,

ما دوست داریم که شوخی کنیم،

in the first few months of all of our children's lives,

در ماه های اولیه زندگي فرزندانمان،

this is Uncle Rufus.

این عمو روفِس است.

(Laughter)

(خنده حضار)

RG: I'm a very affectionate uncle, very affectionate uncle.

روفِس: من یک عموی بسیار مهربانی هستم. بسیار مهربان.

AV: Yes, and I often joke with Rufus when he comes home

اِلِسا: بله، بارها با روفِس وقتی که از سر کار میاد خونه شوخی میکنم

that I'm not sure he would actually be able to find our child in a line-up

میگم مطمئن نیستم که بتواند فرزند ما را توي صف

amongst other babies.

بين بچه‌های دیگر پیدا کنه.

So I actually threw a pop quiz here onto Rufus.

پس میخوام او را جلوی شما امتحان کنم.

RG: Uh oh.

روفِس: ای داد و بیداد.

AV: I don't want to embarrass him too much. But I am going to give him three seconds.

اِلِسا: نمیخواهم آبروی او را بیش از حد ببرم. ولی به او فقط سه ثانیه میدهم.

RG: That is not fair. This is a trick question. He's not up there, is he?

روفِس: این که منصفانه نیست. این سؤال يك كلك است. پسر ما اونجا نيست، هست؟

AV: Our eight-week-old son is somewhere in here,

اِلِسا: پسر هشت هفتگي ما در یک جای این عکس است.

and I want to see if Rufus can actually quickly identify him.

و میخواهم ببینم که آیا روفِس میتواند او را بسرعت‌ تشخیص دهد.

RG: The far left. AV: No!

روفِس: سمت چپی. اِلِسا: نه!

(Laughter)

(خنده حضار)

RG: Cruel.

روفِس: ای بیرحم.

AV: Nothing more to be said.

اِلیسا: احتیاجی به گفتن چیز دیگری نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

I'll move on to taboo number two.

بریم سراق تابوی دوم.

You can't talk about how lonely having a baby can be.

نمیشه گفت كه بچه آوردن چقدر به آدم احساس تنهايي مي‌دهد.

I enjoyed being pregnant. I loved it.

من خیلی از حاملگیم لذت بردم. واقعا دوستش داشتم.

I felt incredibly connected to the community around me.

یک حس واقعا پیوستگي با اجتماع دور و برم داشتم.

I felt like everyone was participating in my pregnancy, all around me,

حس میکردم که همه در این حاملگیم سهم دارند،

tracking it down till the actual due-date.

حتی به تمام جزئیات تا خود دقایق زایمان توجه داشتند.

I felt like I was a vessel of the future of humanity.

حس میکردم که آوندی هستم برای آینده ی بشریت.

That continued into the the hospital. It was really exhilarating.

و این محبت تا خود بیمارستان ادامه داشت؛ واقعا نشاط آور بود.

I was shower with gifts and flowers and visitors.

عیادت کنندگان مرا با گلها و هدیه ها یشان سرشار از عشق و محبت کردند.

It was a really wonderful experience,

واقعا یک تجربه عالي بود.

but when I got home,

ولی وقتی که به خانه برگشتم،

I suddenly felt very disconnected

یکدفعه احساس كردم از همه جدا هستم

and suddenly shut in and shut out,

و يكهو احساس باختن و حبس شدن به من دست داد.

and I was really surprised by those feelings.

از اینکه این احساسات را داشتم خيلي تعجب كردم.

I did expect it to be difficult,

انتظارش را داشتم که تجربه‌ی سختی باشد،

have sleepless nights, constant feedings,

شبهای بیخوابی و دائم در حال غذا دادن بودن،

but I did not expect the feelings

ولی انتظار احساسات

of isolation and loneliness that I experienced,

انزوا و تنهایي‌اي که داشتم تجربه میکردم را نداشتم.

and I was really surprised that no one had talked to me,

و از اینکه هیچکس به من درباره ی اینكه

that I was going to be feeling this way.

قرار است چنين احساساتي را تجربه كنم چیزی نگفته بود تعجب کرده بودم.

And I called my sister

به خواهرم، که خیلی به او نزدیک هستم،

whom I'm very close to -- and had three children --

و او خود سه فرزند دارد، زنگ زدم

and I asked her, "Why didn't you tell me

و از او پرسیدم: "چرا بمن نگفتی که

I was going to be feeling this way,

من چنین احساساتی را خواهم داشت،

that I was going to have these -- feeling incredibly isolated?"

كه قرار است چنين احساساتي، احساس انزوای غير قابل باور را داشته باشم؟"

And she said -- I'll never forget --

هیچوقت یادم نميره که او چي جواب داد:

"It's just not something you want to say to a mother

"اینها چیزهایی نیستند که باید به یک زنی

that's having a baby for the first time."

که دارد برای اولین بار مادر می‌شود گفت."

RG: And of course, we think

روفِس: و بديهي است كه ما معتقديم

it's precisely what you really should be saying

که اینها دقیقا چیزهایی هستند که

to mothers who have kids for the first time.

مادرهایی که برای اولین بار دارند بچه دار میشوند، باید بشنوند.

And that this, of course, one of the themes for us

یکی از موضوعات مهم برای ما اینست که

is that we think

ما فكر مي‌كنيم

that candor and brutal honesty

خلوص و صداقت‌ کامل

is critical to us collectively

برای همه ما براي اينكه والدين فوق‌العاده‌اي باشيم

being great parents.

بسیار حياتي است.

And it's hard not to think

و سخت است آدم این فکر را نکنه

that part of what leads to this sense of isolation

که یکی از دلایل اصلي که باعث این حس انزوا میشود

is our modern world.

دنیای مدرن‌ ما میباشد.

So Alisa's experience is not isolated.

پس تجربه ی اِلیسا یک تجربه ی منفردی نیست.

So your 58 percent of mothers surveyed

۵۸ درصد از مادرانی که ﻣﻮرد نظرسنجي ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘند

report feelings of loneliness.

احساسات تنهایی را گزارش كرده‌اند.

Of those, 67 percent are most lonely

از آنها، ۶۷ درصدشان بيشترين احساس تنهایی را

when their kids are zero to five -- probably really zero to two.

در دوران بین تولد تا پنج سالگی فرزندانشان حس کردند -- احتمالا در واقع بین تولد تا دو سالگی.

In the process of preparing this,

در طی تدارک دیدن برای این سخنرانی،

we looked at how some other cultures around the world

ما فرهنگهای مختلف سراسر دنیا را بررسي کردیم

deal with this period of time,

تا ببینیم که آنها چطوری با این دوران برخورد میکنند،

because here in the Western world,

زیرا اینجا، در دنیای غرب،

less than 50 percent of us live near our family members,

کمتر از ۵۰ درصد از ما نزدیک اعضای خانواده خود زندگی میکنیم،

which I think is part of why this is such a tough period.

به این دلیل من عقیده دارم که این دوران بسیار سخت است.

So to take one example among many:

برای مثال:

in Southern India

در جنوب هندوستان

there's a practice known as jholabhari,

یک رسمی وجود دارد بنام (جُلابیهاری)،

in which the pregnant woman, when she's seven or eight months pregnant,

که یک زن حامله، بین دوران هفت یا هشت ماهگیش،

moves in with her mother

میاد و با مادرش زندگی میکند

and goes through a series of rituals and ceremonies,

و یک سری تشريفات‌ مذهبي‌ و مراسم را انجام میدهد،

give birth and returns home to her nuclear family

بچه ی خود را میزاید و چند ماه بعد،

several months after the child is born.

به خانه ی خانواده ی خود برمیگردد.

And this is one of many ways

و این یکی از روشهای بسیاری است

that we think other cultures offset this kind of lonely period.

که فرهنگهای دیگر برای خنثی كردن‌ این نوع دوران تنهایی بکار میبرند.

AV: So taboo number three:

اِلیسا: خب، سومین تابو:

you can't talk about your miscarriage -- but today I'll talk about mine.

نمیشود درباره‌ی سقط جنين خود صحبت کرد -- ولی امروز، من درباره‌ی مورد خودم صحبت خواهم کرد.

So after we had Declan,

بعد از اینکه دِکلِن بدنیا آمد،

we kind of recalibrated our expectations.

ما تجربیات خود را دوباره سنجیدیم.

We thought we actually could go through this again

فکر کردیم که دوباره میتوانیم این کار را تکرار کنیم

and thought we knew what we would be up against.

و فکر کردیم که خوب میدونیم چی در انتظار ما است.

And we were grateful that I was able to get pregnant,

شکرگزار بودیم که من توانستم حامله شوم.

and I soon learned that we were having a boy,

بسیار زود فهمیدیم که یک پسر خواهیم داشت.

and then when I was five months,

سپس، وقتی که پنج ماهه بودم،

we learned that we had lost our child.

بچه یمان را از دست دادیم.

This is actually the last little image we have of him.

این آخرین تصویری است که از او داریم.

And it was obviously a very difficult time --

و مسلما، دوران خیلی سختی بود --

really painful.

بسیار دردناک.

As I was working through that mourning process,

در حین اینکه داشتم دوران سوگواری را طی میکردم،

I was amazed that I didn't want to see anybody.

از اینکه نمیخواستم کسی را ببینم متحیر شدم.

I really wanted to crawl into a hole,

واقعا میخواستم بخزم توی یک گودال.

and I didn't really know how I was going

و اصلا نمیدونستم چجوری راه خودم را

to work my way back into my surrounding community.

دوباره بسوی اجتماع دوروبرم پیدا کنم.

And I realize, I think, the way I was feeling that way,

و حالا فهمیدم، که آن احساساتی را

is on a really deep gut level,

که در ته دلم حس میکردم،

I was feeling a lot of shame

در اصل حس شرم بود.

and embarrassed, frankly,

صراحتا، شرمسار شده بودم --

that, in some respects, I had failed

که به نوعي، من از کاری که

at delivering what I'm genetically engineered to do.

ژنتیکی از من میبایست برآيد قاصر شده بودم.

And of course, it made me question,

البته باعث شد که از خود بپرسم که

if I wasn't able to have another child,

اگر من دیگر قادر به داشتن بچه ی دیگری نباشم،

what would that mean for my marriage,

چه تاثیری در زندگي زناشویي من،

and just me as a woman.

و در خودم، بعنوان یک زن، خواهد داشت.

So it was a very difficult time.

دوران بسیار مشکی بود.

As I started working through it more,

همینکه شروع کردم بیشتر با این موضوع کار کردن،

I started climbing out of that hole and talking with other people.

بیشتر از آن گودال بیرون آمدم و شروع کردم با دیگران صحبت کردن.

I was really amazed

واقعا از شنیدن تمام داستانهای بقیه

by all the stories that started flooding in.

متحیر شدم.

People I interacted with daily,

اشخاصی که با آنها روزبروز برخورد داشتم،

worked with, was friends with,

در سر کار، دوستانم،

family members that I had known a long time,

اعضای خانواده ام که مدتها آنها را میشناختم،

had never shared with me their own stories.

هیچوقت داستانهای خود را با من در میان نگذاشته بودند.

And I just remember feeling all these stories came out of the woodwork,

یادم میاد که تمام این داستانها از تیرگی پدیدار شدند.

and I felt like I happened upon

و حس کردم که یکدفعه

this secret society of women that I now was a part of,

وارد یک انجمن مخفي زنانه ی که حال عضوی از آن بودم، شدم.

which was reassuring and also really concerning.

این دوباره‌ قوت‌ قلب‌ بمن داد و همچنین مرا دلواپس‌ کرد.

And I think,

و فکر میکنم که،

miscarriage is an invisible loss.

سقط جنين، یک ضرر نامرئي است.

There's not really a lot of community support around it.

حمایت اجتماعي بسیاری برای آن وجود ندارد.

There's really no ceremony,

هیچ مراسم، تشريفات‌ مذهبی

rituals, or rites.

و یا آداب واقعي‌ برایش وجود ندارد.

And I think, with a death, you have a funeral, you celebrate the life,

و فكر ميكنم با يك مرگ، شما يك مراسم‌ تشييع‌ ميگيريد، از زندگي آن شخص تجليل مي‌كنيد،

and there's a lot of community support,

و حمایت اجتماعي زيادي هست.

and it's something women don't have with miscarriage.

اینها چیزهایی هستند که زناني كه سقط جنين دارند از آن برخوردار نيستند.

RG: Which is too bad because, of course,

روفِس: موجب تاسف است، چون قطعا،

it's a very common and very traumatic experience.

این تجربه‌ی بسیار عمومی و ضربه‌زننده است.

Fifteen to 20 percent of all pregnancies result in miscarriage,

۱۵ تا ۲۰ درصد بارداریها به سقط جنین ختم مي‌شود.

and I find this astounding.

و اين حيرت‌آور است.

In a survey, 74 percent of women said

در یک نظرسنجی، ۷۴ درصد زنان گفتند

that miscarriage, they felt, was partly their fault, which is awful.

که حس میکنند سقط جنینشان تقصیر آنها بوده، که خیلی وحشتناك است.

And astoundingly, 22 percent

تعجب‌آورتر اينكه ۲۲ درصد زنان گفتند

said they would hide a miscarriage from their spouse.

که سقط جنین خود را از همسرشان پنهان خواهند کرد.

So taboo number four:

خوب، تابوی چهارم:

you can't say that your average happiness

شما نمیتوانید اعتراف کنید که ميزان خوشحالي شما،

has declined since having a child.

از زمان تولد بچه كمتر شده است.

The party line is that every single aspect of my life

در كل تمامي ابعاد زندگیم

has just gotten dramatically better

از موقعی که ‌

ever since I participated

من در معجزه تولد بچه و خانواده مشاركت كرده‌ام

in the miracle that is childbirth and family.

بکلی بهتر شده است.

I'll never forget, I remember vividly to this day,

هیچوقت یادم نمیره، بطور روشن تا امروز یادم هست،

our first son, Declan, was nine months old,

اولین پسرمان، دِکلِن، نُه ماهه بود،

and I was sitting there on the couch,

و من روی مبل نشسته بودم،

and I was reading Daniel Gilbert's wonderful book, "Stumbling on Happiness."

و داشتم کتاب عالي دَنییِل گیلبِرت را بنام "برخورد اتفاقی با خوشحالی" میخواندم.

And I got about two-thirds of the way through,

دو سوم کتاب را خوانده بودم،

and there was a chart on the right-hand side --

یک جدولی روی یکی از صفحات بود --

on the right-hand page --

روی صفحه‌ی دست راستي کتاب --

that we've labeled here

که ما اینجا نشان میدهیم بنام:

"The Most Terrifying Chart Imaginable

"وحشتناکترین جدول قابل تصور

for a New Parent."

برای كساني كه تازه پدر و مادر شده‌اند."

This chart is comprised of four completely independent studies.

این جدول، متشكل از چهار تحقیق کاملا مستقل میباشد.

Basically, there's this precipitous drop

ابتدائا، اين افت سريع

of marital satisfaction,

رضایت زناشويي هست،

which is closely aligned, we all know, with broader happiness,

که با يك خوشحالي وسيعتري، كه ما همه میدانیم، همراه است،

that doesn't rise again

که ديگر اوج نمي‌گيرد

until your first child goes to college.

تا زمانی که اولین فرزندتان وارد دانشگاه شود.

So I'm sitting here looking at the next two decades of my life,

بنابراين من اينجا مي‌نشينم و به دو دهه‌ي آینده‌ی زندگیم فكر ميكنم،

this chasm of happiness

این قله عظیم خوشحالي

that we're driving our proverbial convertible straight into.

که ما داريم اين زندگي تغييرپذير خود را بسویش میرانیم.

We were despondent.

دلسرد‌ شده بودیم.

AV: So you can imagine, I mean again, the first few months were difficult,

اِلیسا: میتونید تصور کنید، چند ماه اول خیلی سخت بودند،

but we'd come out of it,

ولی ما آن دوران را طی کردیم،

and were really shocked to see this study.

و با دیدن نتایج این تحقیقات شوکه شدیم.

So we really wanted to take a deeper look at it

و ما میخواستیم که عمیقتر آن را بررسي كنيم

in hopes that we would find a silver lining.

با اين امید كه تسلي خاطر پيدا كنيم.

RG: And that's when it's great to be running a website for parents,

روفِس: و اینجاست که راه انداختن یک وبسایت برای والدین چيز فوق‌العاده‌اي است،

because we got this incredible reporter

چون با اين خبرنگار غيرقابل ‌باور آشنا شدیم که توانست

to go and interview all the scientists

برود و با تمام این دانشمندانی که

who conducted these four studies.

این چهار تحقیق را انجام داده‌اند، مصاحبه کند.

We said, something is wrong here.

ما گفتیم که اینجا یک اشتباهی وجود دارد.

There's something missing from these studies.

چیزی در این تحقیقات گم شده است.

It can't possibly be that bad.

امکان نداره که موضوع اینقدر بد باشد.

So Liz Mitchell did a wonderful job with this piece,

به همين خاطر، لیز میتچُل با اين يك کار بسیار عالي انجام داد.

and she interviewed four scientists,

او با آن چهار دانشمند مصاحبه کرد،

and she also interviewed Daniel Gilbert,

او حتی با دَنییِل گیلبِرت نیز مصاحبه کرد.

and we did indeed find a silver lining.

و براستی، ما آن امید را پیدا کردیم.

So this is our guess

و این حدس ما است

as to what this baseline of average happiness

كه خط‌ مبناي این خوشحالی متوسط

arguably looks like throughout life.

در سراسر زندگی شبيه چيست.

Average happiness is, of course, inadequate,

البته، خوشحالي متوسط، كافي نيست

because it doesn't speak

زیرا، اشاره ای

to the moment-by-moment experience,

به تجربیات لحظه به لحظه ی زندگی نمیکند.

and so this is what we think it looks like

و ما فکر میکنیم که این شکلی است

when you layer in

وقتی که

moment-to-moment experience.

تجربیات لحظه به لحظه را اضافه میکنیم.

And so we all remember as children,

ما همگی یادمان هست وقتی که بچه بودیم،

the tiniest little thing -- and we see it on the faces of our children --

کوچکترین چیز -- و ما در چهره ی فرزندانمان هم مشاهده میکنیم --

the teeniest little thing

کوچکترین چیز

can just rocket them to these heights

میتواند آنها را به اعلا درجه

of just utter adulation,

تحسين برساند،

and then the next teeniest little thing

و بعد کوچکترین چیز دیگر

can cause them just to plummet to the depths of despair.

میتواند آنها را به قعر نوميدی پرت كند.

And it's just extraordinary to watch, and we remember it ourselves.

مشاهده ی آن بسیارشگفت‌ آوراست و خودمان یادمان هست.

And then, of course, as you get older,

البته، همینکه سن ما بالا میرود،

it's almost like age is a form of lithium.

بنظر میاد که سن مانند یک لیتيوم است.

As you get older, you become more stable.

همینکه سنت بالا میرورد، بیشتر استوار و ثابت میشوی.

And part of what happens, I think, in your '20s and '30s,

من فکر میکنم که در دوران بیست‌سالگي و سی سالگی است،

is you start to learn to hedge your happiness.

كه یاد میگیری چطوری خوشحالي خود را حفظ‌ كنی.

You start to realize that

شروع میکنی به پی بردن اینکه

"Hey, I could go to this live music event

"خب، من میتونم برم به کنسرت موسیقي زنده

and have an utterly transforming experience

و یک تجربه‌ی كاملا تغييردهنده‌اي داشته باشم

that will cover my entire body with goosebumps,

که باعث سیخ شدن تمام موهای بدنم بشه،

but it's more likely that I'll feel claustrophobic

اما احتمالش هست كه ترس از مکانهای بسته بمن دست بده

and I won't be able to get a beer.

و باعث شه كه من نتونم آبجو بخرم.

So I'm not going to go.

پس ديگه نميرم.

I've got a good stereo at home. So, I'm not going to go."

من یک استریوی خوبی در خونه دارم. پس نمیرم."

So your average happiness goes up,

خوشحالي متوسط شما بسوی دوباره بالا میرود،

but you lose those transcendent moments.

ولی آن لحظات عالي را از دست خواهید داد.

AV: Yeah, and then you have your first child,

اِلیسا: و بعد اولین فرزندت بدنیا میاد

and then you really resubmit yourself

و خودت را کاملا تسلیم

to these highs and lows --

این فراز و نشیب میکنی --

the highs being the first steps, the first smile,

فرازها شامل اولین قدمها، اولین لبخند،

your child reading to you for the first time --

اولین باری که فرزندت شروع به خواندن میکند، میباشند.

the lows being, our house, any time from six to seven every night.

نشیبها مثل خانه‌ی ما است از ساعت شش تا هفت، هر شب.

But you realize you resubmit yourself

ولی متوجه میشوی که خود را

to losing control in a really wonderful way,

به نحو خیلي عالي تسليم از دست دادن کنترل میکنی،

which we think provides a lot of meaning to our lives

که ما معتقديم معاني زيادي در زندگي ما دارد

and is quite gratifying.

و بسیار راضی کننده است.

RG: And so in effect,

روفِس: در اصل

we trade average happiness.

ما خوشحالي معمولی و متوسط را معاوضه میکنیم.

We trade the sort of security and safety

ما امنیت و ايمني

of a certain level of contentment

بعضی از درجات رضایت را

for these transcendent moments.

با اين لحظات عالي معاوضه میکنیم.

So where does that leave the two of us

پس اوضاع ما دو نفر

as a family with our three little boys

با خانواده و سه پسر کوچولو داشتن

in the thick of all this?

چی میشه؟

There's another factor in our case.

در مورد ما، یک عامل دیگری هم وجود دارد.

We have violated yet another taboo

ما یک تابوی دیگری را در زندگیمان

in our own lives,

از بين برده‌ايم.

and this is a bonus taboo.

و آن تابوی خطا است.

AV: A quick bonus taboo for you, that we should not be working together,

اِلیسا: یک تابوی خطا از نظر شما اين است که ما نمیبایست با هم کار كنيم،

especially with three children --

مخصوصا با داشتن سه فرزند --

and we are.

ولی ما با هم کار مي‌كنيم.

RG: And we had reservations about this on the front end.

روفِس: ما در آغاز کمی در مورد آن محتاط‌ بوديم.

Everybody knows, you should absolutely not work with your spouse.

همه میدانند که نباید با همسر خویش همکار باشی.

In fact, when we first went out to raise money to start Babble,

در واقع، وقتی که شروع کردیم برای سايت Babble سرمايه‌ جمع كنيم،

the venture capitalists said,

سرمايه‌داران ريسك‌پذير بما گفتند،

"We categorically don't invest

"ما مطلقا برای کمپانیهایی که

in companies founded by husbands and wives,

از زن و شوهر تشکیل شده اند سرمایه گذاری نمیکنیم،

because there's an extra point of failure.

چون خود این یک قصور بزرگ است.

It's a bad idea. Don't do it."

یک ایده ی بدی است. این کار را نکنید."

And we obviously went forward. We did.

و مسلما ما کارمان را ادامه دادیم.

We raised the money, and we're thrilled that we did,

ما سرمایه جمع کردیم، و از این کار خیلی خوشحال هستیم،

because in this phase of one's life,

چون در این مرحله از زندگی (خانواده داشتن)

the incredibly scarce resource is time.

وقت، یک منبع بغایت کمیابی است.

And if you're really passionate about what you do every day -- which we are --

و اگر شما واقعا عاشق کارتون باشید -- که ما هستیم --

and you're also passionate about your relationship,

و عاشق رابطه خودتان هم باشید،

this is the only way we know how to do it.

اين تنها راهی است که ما میدانیم چه‌جوري انجامش بدهيم.

And so the final question that we would ask is:

و آخرین سؤالی که ما باید بپرسیم اینست که:

can we collectively bend that happiness chart upwards?

آیا ما همگي و جمعا میتوانیم این نمودار خوشحالی را بالاتر ببریم؟

It's great that we have these transcendent moments of joy,

داشتن این لحظات بسیار متعالی فوق‌العاده است،

but they're sometimes pretty quick.

ولی بیشتر اوقات خیلی سريع مي‌گذرند.

And so how about that average baseline of happiness?

خط مبنای خوشحالی چطور؟

Can we move that up a little bit?

آیا میتوانیم آنرا هم بالاتر ببریم؟

AV: And we kind of feel that the happiness gap, which we talked about,

اِلیسا: ما عقیده داریم که این شكاف خوشحالی که در موردش صحبت کردیم،

is really the result of walking into parenting --

در اصل، دست آورد پدر و مادر شدن است --

and really any long-term partnership for that matter --

و همچنین هر نوع مشارکت مدام و طولانی براي آن--

with the wrong expectations.

با توقعات نادرست.

And if you have the right expectations and expectation management,

و اگر شما دارای توقعات درست و مدیریت توقعات باشید،

we feel like it's going to be a pretty gratifying experience.

ما معتقدیم که آن تجربه‌ی بسیار خوشنودكننده‌اي خواهد بود.

RG: And so this is what --

روفِس: و بنابراين، اين چيزي است كه--

And we think that a lot of parents,

و ما فکر میکنیم که خیلی از والدین،

when you get in there -- in our case anyway --

وقتی که به این مرحله میرسند، همانند وضع ما--

you pack your bags for a trip to Europe, and you're really excited to go.

مثل اين است كه چمدانهایتان را برای رفتن به اُروپا آماده کنيد و براي رفتن خيلي هيجان‌زده باشيد.

Get out of the airplane,

از هواپیما پیاده میشويد و

it turns out you're trekking in Nepal.

خودتان را در کشور نپال پیدا میکنيد.

And trekking in Nepal is an extraordinary experience,

کوه نوردی در کشور نپال یک تجربه ی بسیار فوق العاده ای است،

particularly if you pack your bags properly

مخصوصا اگر لوازم جمدانتان را خوب آماده كرده باشید

and you know what you're getting in for and you're psyched.

و بدانيد براي چه آنجا هستيد و به لحاظ رواني آماده باشید.

So the point of all this for us today

بنابراين، حاصل همه صحبت‌هاي امروز ما

is not just hopefully honesty for the sake of honesty,

این نیست که فقط به خاطر صادق بودن، صادق باشیم،

but a hope that by being more honest and candid about these experiences,

بلكه به اين امید که صادق‌تر بوده و خواهان این تجربیات باشيم،

that we can all collectively

كه همگي با هم بتوانیم

bend that happiness baseline up a little bit.

این خط مبنای خوشحالی را کمی بالاتر ببریم.

RG + AV: Thank you.

خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق حاضران)