Why does the universe exist? | Jim Holt | TED

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

Why does the universe exist?

ทำไมจักรวาลถึงมีอยู่

Why is there — Okay. Okay. (Laughter)

ทำไมมันถึงมี - เอาล่ะครับ (เสียงหัวเราะ)

This is a cosmic mystery. Be solemn.

นี่มันเป็นปริศนาจักรวาลนะครับ กรุณาอยู่ในความสงบด้วย

Why is there a world, why are we in it,

ทำไมถึงมีโลก ทำไมพวกเราถึงอยู่ที่นี่

and why is there something rather than nothing at all?

และทำไมจึงมีอะไร แทนที่จะไม่มีอะไรเลย

I mean, this is the super ultimate "why" question?

ผมหมายถึง นี่มันเป็นสุดยอดคำถาม "ทำไม"

So I'm going to talk about the mystery of existence,

ฉะนั้น ผมกำลังจะพูดถึงปริศนาของการมีอยู่

the puzzle of existence,

ภาพปะติดปะต่อของการมีอยู่

where we are now in addressing it,

ที่เราอยู่ตอนนี้เพื่อที่จะกล่าวถึงมัน

and why you should care,

และทำไมเราจะต้องใส่ใจ

and I hope you do care.

และผมหวังว่าคุณจะใส่ใจ

The philosopher Arthur Schopenhauer said that

นักปรัชญา อาเทอร์ โชเพนเฮอร์ บอกว่า

those who don't wonder about the contingency of their existence,

ผู้ที่ไม่นึกสงสัยถึงความมีอยู่ของตัวเขาเอง

of the contingency of the world's existence,

หรือความมีอยู่ของโลก

are mentally deficient.

เป็นผู้สติไม่ครบถ้วน

That's a little harsh, but still. (Laughter)

พูดแบบนั้นออกจะใจร้ายไปหน่อย แต่มันก็จริง (เสียงหัวเราะ)

So this has been called the most sublime

มันถูกเรียกว่าเป็นปริศนา

and awesome mystery,

ที่สูงค่าที่สุดและน่าทึ่งที่สุด

the deepest and most far-reaching question

เป็นคำถามที่ลูกที่สุด และไกลเอื้อมที่สุด

man can pose.

เท่าที่คนจะถามได้

It's obsessed great thinkers.

มันครอบงำนักคิดผู้ยิ่งใหญ่

Ludwig Wittgenstein, perhaps the greatest

ลุดวิก วิทเจนสเตน ซึ่งอาจเป็น

philosopher of the 20th century,

นักปรัชญาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในศตวรรษที่ 20

was astonished that there should be a world at all.

ตกตะลึงว่ามันควรจะมีโลก

He wrote in his "Tractatus," Proposition 4.66,

เขาเขียนใน "ทราคทาทัส" หัวข้ออภิปราย 4.66

"It is not how things are in the world

"มันไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับว่า สิ่งต่าง ๆ ในโลกเป็นอย่างไร

that is the mystical,

ปริศนามันอยู่ที่

it's that the world exists."

การมีอยู่ของโลกนี้ต่างหาก"

And if you don't like taking your epigrams

และถ้าคุณไม่ชอบคำคม

from a philosopher, try a scientist.

จากนักปรัชญา ก็ลองนักวิทยาศาสตร์ดู

John Archibald Wheeler, one of the great physicists

จอห์น อาร์คิบัล วีลเลอร์ หนึ่งในนักฟิสิกส์ผู้ยิ่งใหญ่

of the 20th century,

แห่งศตวรรษที่ 20

the teacher of Richard Feynman,

ผู้เป็นอาจารย์ของริชาร์ด เฟห์นแมน

the coiner of the term "black hole,"

ผู้ให้กำเนิดคำว่า "หลุมดำ"

he said, "I want to know

เขาพูดว่า "ผมอยากที่จะรู้

how come the quantum,

ว่าควอนตัมมาได้อย่างไร

how come the universe, how come existence?"

จักรวาลมาได้อย่างไร ความมีอยู่มาได้อย่าไร"

And my friend Martin Amis —

และเพื่อนของผม มาร์ติน อมิส --

sorry that I'll be doing a lot of name-dropping in this talk,

ขอโทษด้วย เพราะผมจะเอ่ยชื่อคนมากมาย สำหรับการบรรยายนี้

so get used to it —

ทำความคุ้นเคยกันไว้นะครับ --

my dear friend Martin Amis once said

เพื่อของผม มาร์ติน อมิส กล่าวไว้ครั้งหนึ่งว่า

that we're about five Einsteins away from answering

เราตามหลังอยู่ประมาณห้าไอน์สไตน์ สำหรับการได้คำตอบ

the mystery of where the universe came from.

ของปริศนาที่ว่าจักรวาลมาจากไหน

And I've no doubt there are five Einsteins

และผมไม่ประหลาดใจเลยที่จะมีสักห้าไอน์ไตน์

in the audience tonight.

ในกลุ่มผู้ฟังคืนนี้

Any Einsteins? Show of hands? No? No? No?

มีไอสไตน์ไหมครับ ยกมือหน่อย ไม่ ไม่ ไม่

No Einsteins? Okay.

ไม่มีไอสไตน์ โอเคครับ

So this question, why is there something rather than nothing,

ดังนั้นคำถามนี้ ทำไมจึงมีแทนที่จะไม่มี

this sublime question, was posed rather late

คำถามสุดเจ๋งนี้ ถูกถามขึ้นมาไม่นาน

in intellectual history.

ในยุคประวัติศาสตร์แห่งความรู้

It was towards the end of the 17th century,

ประมาณช่วงท้ายศตวรรษที่ 17

the philosopher Leibniz who asked it,

นักปรัชญานามลิบนิสซึ่งเป็นผู้ตั้งคำถาม

a very smart guy, Leibniz,

เขาเป็นชายที่ฉลาดมาก

who invented the calculus

เป็นผู้ประดิษฐ์ศาสตร์แคลคูลัส

independently of Isaac Newton, at about the same time,

อย่างอิสระจากไอแซค นิวตัน ในเวลาเดียวกัน

but for Leibniz, who asked why is there something rather than nothing,

แต่สำหรับลิบนิส ผู้ซึ่งถามว่าทำไมจึงมีแทนที่จะไม่มี

this was not a great mystery.

มันไม่ใช่ปริศหายิ่งใหญ่อะไร

He either was or pretended to be

เขาเป็น หรืออาจทำเป็นว่า

an Orthodox Christian in his metaphysical outlook,

เขาเป็นชาวคริสนิกายออโธดอกซ์ ในทัศนคติทางอภิปรัชญาของเขา

and he said it's obvious why the world exists:

และเขาบอกว่า มันชัดเจนว่าทำไมโลกจึงมีอยู่

because God created it.

เพราะว่าพระเจ้าสร้างมันขึ้นมาไงล่ะ

And God created, indeed, out of nothing at all.

และแน่นอนพระเจ้าก็สร้างมันขึ้น จากความว่างเปล่า

That's how powerful God is.

นั่นแหละความทรงฤทธิ์ของพระเจ้า

He doesn't need any preexisting materials to fashion a world out of.

พระองค์ไม่ต้องการวัสดุที่ปรากฎอยู่แล้วใดๆ ในการออกแบบสร้างโลก

He can make it out of sheer nothingness,

พระองค์สามารถสร้างมันขึ้นจากความว่างเปล่า

creation ex nihilo.

creation ex nihilo [ลาติน: การสร้างจากความว่างเปล่า]

And by the way, this is what

และจะว่าไป

most Americans today believe.

นี่คือสิ่งที่คนอเมริกันส่วนหใญ่ตอนนี้เชื่อ

There is no mystery of existence for them.

ไม่มีปริศนาใดสำหรับพวกเขา

God made it.

ก็พระเจ้าทรงสร้างมัน

So let's put this in an equation.

เอาล่ะ ลองนำมันเข้าไปในสมการ

I don't have any slides so I'm going to mime my visuals,

ผมไม่มีสไลด์ ดังนั้นผมจะเลียนแบบภาพที่ผมเห็ย

so use your imaginations.

ฉะนั้นใช้จินตนาการของคุณ

So it's God + nothing = the world.

ฉะนั้น พระเจ้า + ความว่างเปล่า = โลก

Okay? Now that's the equation.

โอเคนะครับ นี่คือสมการ

And so maybe you don't believe in God.

และบางทีคุณอาจไม่เชื่อในพระเจ้า

Maybe you're a scientific atheist

บางทีคุณเป็นชาวอเทวนิยมแนววิทยาศาสตร์

or an unscientific atheist, and you don't believe in God,

หรือชาวอเทวนิยมที่ไม่ใช่แนววิทยาศาสตร์ และคุณไม่เชื่อในพระเจ้า

and you're not happy with it.

และคุณก็จะไม่ชอบใจ

By the way, even if we have this equation,

แต่อย่างไรก็ดี แม้ว่าคุณจะมีสมการ

God + nothing = the world,

พระเจ้า + ความว่างเปล่า = โลก

there's already a problem:

มันก็มีปัญหาแล้ว:

Why does God exist?

ทำไมพระเจ้าจึงมีอยู่

God doesn't exist by logic alone

พระเจ้าไม่ได้มีอยู่ด้วยตรรกะอย่างเดียว

unless you believe the ontological argument,

เว้นแต่ว่าคุณเชื่อการให้เหตุผลทางภววิทยา (ontological argument)

and I hope you don't, because it's not a good argument.

และผมหวังว่าคุณจะไม่ เพราะว่ามันไม่ใช่การให้เหตุผลที่ดีเลย

So it's conceivable, if God were to exist,

ดังนั้นเป็นที่เข้าใจได้ ถ้าพระเจ้านั้นมีอยู่

he might wonder, I'm eternal, I'm all-powerful,

พระองค์อาจนึกสงสัย ข้าเป็นอมตะ ข้าทรงพลัง

but where did I come from?

แต่ข้ามาจากไหนนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Whence then am I?

ข้ามาจากหนใดกัน

God speaks in a more formal English.

พระเจ้าพูดภาษาอังกฤษแบบเป็นทางการ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so one theory is that God was so bored with

และทฤษฎีหนึ่งก็คือ พระเจ้าเบื่อหนักหนา

pondering the puzzle of His own existence

กับการครุ่นคิดปริศนาการมีอยู่ของตัวเอง

that He created the world just to distract himself.

และ "พระองค์" สร้างโลก ก็เพื่อละความสนใจจากตัวเอง

But anyway, let's forget about God.

แต่ว่านะ ลืมเรื่องพระเจ้าไปเถอะครับ

Take God out of the equation: We have

เอาพระเจ้าออกจากสมการ เราก็จะได้

________ + nothing = the world.

________ + ความว่างเปล่า = โลก

Now, if you're a Buddhist,

ทีนี้ ถ้าคุณเป็นชาวพุทธ

you might want to stop right there,

คุณอาจต้องการหยุดตรงนี้

because essentially what you've got is

เพราะว่าใจความสำคัญที่คุณได้ก็คือ

nothing = the world,

ความว่างเปล่า = โลก

and by symmetry of identity, that means

และด้วยคุณสมบัติความเหมือนกัน นั่นหมายถึง

the world = nothing. Okay?

โลก = ความว่างเปล่า โอเคไหมครับ

And to a Buddhist, the world is just a whole lot of nothing.

และสำหรับชาวพุทธแล้ว โลกก็เป็นความไร้ตัวตนอันไพศาล

It's just a big cosmic vacuity.

มันเป็นแค่ความว่างเปล่าในเอกภพ

And we think there's a lot of something out there

และเราคิดว่ามีอะไรข้างนอกนั่นมากมาย

but that's because we're enslaved by our desires.

แต่นั่นเป็นเพราะว่าเราเป็นทาสของกิเลส

If we let our desires melt away,

ถ้าเราทำให้กิเลสของเราหลอมละลายไป

we'll see the world for what it truly is,

เราจะเห็นโลกในแบบที่แท้จริง

a vacuity, nothingness,

ความว่างเปล่า ความไม่มีอะไร

and we'll slip into this happy state of nirvana

และเราก็จะหลุดไปสู่สถานะแห่งความสุข ของนิพพาน

which has been defined as having

ซึ่งถูกให้ความหมายว่า

just enough life to enjoy being dead. (Laughter)

มีชีวิตอยู่อย่างพอเพียง ที่จะยินดีกับการตาย (เสียงหัวเราะ)

So that's the Buddhist thinking.

นั่นคือสิ่งที่ชาวพุทธคิด

But I'm a Westerner, and I'm still concerned

ผมเป็นชาวตะวันตก และผมก็ยังกังวล

with the puzzle of existence, so I've got

กับปริศนาของการมีอยู่ ผมก็เลยได้

________ + —

________ + —

this is going to get serious in a minute, so —

เรากำลังจะจริงจังในอีกอึดใจนี้ล่ะ

________ + nothing = the world.

________ + ความว่างเปล่า = โลก

What are we going to put in that blank?

เราจะเอาอะไรใส่ในช่องว่าง

Well, how about science?

แล้ววิทยาศาสตร์ล่ะ

Science is our best guide to the nature of reality,

วิทยาศาสตร์เป็นคู่มือที่ดีที่สุดของเรา สู่ธรรมชาติแห่งความจริง

and the most fundamental science is physics.

และวิทยาศาสตร์ที่เป็นพื้นฐานที่สุด คือฟิสิกส์

That tells us what naked reality really is,

มันบอกเราว่าความเป็นจริงแบบหมดเปลือก นั้นคืออะไร

that reveals what I call TAUFOTU,

และเปิดเผยสิ่งที่ผมเรียกว่า TAUFOTU

the True And Ultimate Furniture Of The Universe.

เครื่องตกแต่งจักรวาลอันจริงแท้ และเป็นที่สุด

So maybe physics can fill this blank,

ดังนั้น บางที ฟิสิกส์อาจเติมช่องว่างนี้ให้เราได้

and indeed, since about the late 1960s or around 1970,

และแน่นอน ตั้งแต่ประมาณช่วงยุค 1960 ตอนปลาย หรือราว ๆ ยุค 1970

physicists have purported to give

นักฟิสิกส์ได้อ้างว่าจะให้

a purely scientific explanation of how

คำอธิบายทางวิทยาศาสตร์แท้ ๆ

a universe like ours could have popped into existence

ว่าเอกภพของเรานั้น กำเนิดขึ้นมา

out of sheer nothingness,

จากความว่างเปล่าได้อย่างไร

a quantum fluctuation out of the void.

ความผันผวนทางควอนตัม จากความว่างเปล่า

Stephen Hawking is one of these physicists,

สตีเฟน ฮอว์คิง เป็นหนึ่งในนักฟิสิกส์เหล่านี้

more recently Alex Vilenkin,

แลพเร็ว ๆ นี้ก็คือ อเล็ก ไวเลนคิน

and the whole thing has been popularized

และเรื่องนั้นก็ได้รับความนิยม

by another very fine physicist and friend of mine,

โดยนักฟิสิกส์คนเก่งอีกคนที่เป็นเพื่อนของผม

Lawrence Krauss, who wrote a book called

ลอว์แรนซ์ เคราส์ ผู้เขียนหนังสือ

"A Universe from Nothing,"

"เอกภพจากความว่างเปล่า"

and Lawrence thinks that he's given —

และลอว์แรนซ์คิดว่าเขาให้ -

he's a militant atheist, by the way,

เขาเป็นชาวอเทวนิยมตัวจริง

so he's gotten God out of the picture.

เขานำพระเจ้าออกจากภาพ

The laws of quantum field theory,

กฎของทฤษฎีสนามควอนตัม

the state-of-the-art physics, can show how

ฟิสิกส์ล้ำยุคสามารถแสดงได้ว่า

out of sheer nothingness,

จากความว่างเปล่า

no space, no time, no matter, nothing,

ไม่มีพื้นที่ ไม่มีเวลา ไม่มีสสาร ไม่มีอะไร

a little nugget of false vacuum

การดึงดูดที่ผิดพลาดเพียงเสี้ยวเล็กน้อย

can fluctuate into existence,

สามารถผันผวนไปสู่ความมีอยู่

and then, by the miracle of inflation,

และจากนั้น ด้วยความอัศจรรย์ของการขยายตัว

blow up into this huge and variegated cosmos

ระเบิดออกเป็นจักรวาลอันกว้างใหญ่ อันหลากหลาย

we see around us.

ซึ่งพวกเราเห็นอยู่รอบตัว

Okay, this is a really ingenious scenario.

เอาล่ะ นี่มันเป็นฉากสุดล้ำจินตนาการ

It's very speculative. It's fascinating.

มันฟังดูเป็นแนวทฤษฎี มันน่าสนใจ

But I've got a big problem with it,

แต่ผมมีปัญหาใหญ่กับมัน

and the problem is this:

และปัญหานั้นคือ

It's a pseudo-religious point of view.

มันเป็นแนวคิดคล้ายหลักศาสนา

Now, Lawrence thinks he's an atheist,

ทีนี้ ลอว์แรนซ์คิดว่าเขาเป็นชาวอเทวนิยม

but he's still in thrall to a religious worldview.

แต่เขายังคงเป็นทาสของแนวคิดทางศาสนาของโลก

He sees physical laws as being like divine commands.

เขาเห็นกฎทางฟิสิกส์เป็นดั่งบัญชาแห่งเทพ

The laws of quantum field theory for him

กฎของสนามควอนตัมสำหรับเขา

are like fiat lux, "Let there be light."

เป็นเหมือนโองการสุดหรู "จงมีแสงสว่าง"

The laws have some sort of ontological power or clout

กฎเหล่านั้นมีพลังหรือแรงทางภววิทยา

that they can form the abyss,

ที่พวกเขาสามารถสร้างหุบเหว

that it's pregnant with being.

ที่ตั้งครรภ์กับการมีอยู่

They can call a world into existence out of nothing.

พวกเขาเรียกโลก ให้มาบังเกิดจากความว่างเปล่า

But that's a very primitive view of what

แต่นั่นเป็นแนวคิดแรก ๆ

a physical law is, right?

ของกฎทางฟิสิกส์ ใช่ไหมครับ

We know that physical laws are actually

เรารู้ว่ากฎทางฟิสิกส์นั้นที่จริงแล้ว

generalized descriptions of patterns and regularities

เป็นการอธิบายแบบกว้าง ของรูปแบบและการเกิดซ้ำ

in the world.

ในโลก

They don't exist outside the world.

พวกมันไม่ได้เกิดขึ้นนอกโลก

They don't have any ontic cloud of their own.

พวกมันไม่ได้มีเมฆแห่งภววิทยาของมันเอง

They can't call a world into existence

พวกมันไม่ได้ให้กำเนิดโลก

out of nothingness.

จากความว่างเปล่า

That's a very primitive view

นั่นเป็นแนวคิดแรกๆ

of what a scientific law is.

ที่กฎทางวิทยาศาสตร์เป็น

And if you don't believe me on this,

และถ้าคุณไม่เชื่อผม

listen to Stephen Hawking,

ลองฟังสตีเฟน ฮอว์คิง

who himself put forward a model of the cosmos

ผู้ที่ผลักดันแบบจำลองของจักรวาล

that was self-contained,

ว่ามันพึ่งพาตัวเอง

didn't require any outside cause, any creator,

ไม่ต้องการอะไรจากภายนอก จากผู้สร้าง

and after proposing this,

และหลังจากที่เสนอสิ่งนี้

Hawking admitted that he was still puzzled.

ฮอว์คิงยอมรับว่าเขายังคงฉงน

He said, this model is just equations.

เขาบอกว่า แบบจำลองนี้เป็นแค่สมการ

What breathes fire into the equations

อะไรกันที่เติมเชื้อไฟให้กับสมการเหล่านี้

and creates a world for them to describe?

และสร้างโลกสำหรับให้พวกมันอธิบาย

He was puzzled by this,

เขายังคงฉงนกับสิ่งนี้

so equations themselves can't do the magic,

ฉะนั้นสมการเองคงไม่สามารถทำสิ่งอัศจรรย์ได้

can't resolve the puzzle of existence.

ไม่สามารถแก้ปริศนาของการมีอยู่ได้

And besides, even if the laws could do that,

และนอกจากนั้น แม้ว่ากฎอาจทำได้

why this set of laws?

ทำไมต้องเป็นกฎชุดนี้ด้วย

Why quantum field theory that describes

ทำไมต้องเป็นทฤษฎีสนามควอนตัมที่อธิบาย

a universe with a certain number of forces

เอกภพด้วยตัวเลขจำเพาะของแรง

and particles and so forth?

และอนุภาค และอื่นๆ

Why not a completely different set of laws?

ทำไมไม่เป็นกฎชุดอื่นๆ ที่แตกต่างไป

There are many, many mathematically consistent sets of laws.

มันมีกลุ่มค่าคงที่ทางคณิตศาสตร์ของกฎมากมาย

Why not no laws at all? Why not sheer nothingness?

ทำไมต้องมีกฎด้วย ทำไมไม่มีอะไรเลยไม่ได้หรือ

So this is a problem, believe it or not,

เชื่อหรือไม่ครับ ปัญหานี้แหละ

that reflective physicists really think a lot about,

ที่นักฟิสิกส์ครุ่นคิดถึงมันมาก ๆ

and at this point they tend to go metaphysical,

และ ณ จุดนี้ พวกเขาหันเข้าหาอภิปรัชญา

say, well, maybe the set of laws

หรือบอกได้ว่า ชุดของกฎ

that describes our universe,

ที่อธิบายเอกภพของเรา

it's just one set of laws

มันเป็นแค่กฎชุดหนึ่ง

and it describes one part of reality,

และมันอธิบายส่วนหนึ่งของความจริง

but maybe every consistent set of laws

แต่บางที กฎทุกชุดซึ่งคงที่

describes another part of reality,

อธิบายอีกส่วนหนึ่งของความจริง

and in fact all possible physical worlds

และที่จริงแล้ว โลกทางกายภาพที่เป็นไปได้ทั้งหมด

really exist, they're all out there.

มีอยู่จริงๆ พวกมันอยู่ข้างนอกนั่น

We just see a little tiny part of reality

เราแค่เห็นส่วนเล็ก ๆ ของความจริง

that's described by the laws of quantum field theory,

และอธิบายโดยทฤษฎีกฎของสนามควอนตัม

but there are many, many other worlds,

แต่มันยังมีโลกอีกมากมาย

parts of reality that are described

ส่วนของความจริงที่ถูกอธิบาย

by vastly different theories

โดยทฤษฎีที่แสนหลากหลาย

that are different from ours in ways we can't imagine,

ที่แตกต่างจากของเรา แบบที่เราจินตนาการไม่ออก

that are inconceivably exotic.

แบบที่แปลกประหลาดเหลือเชื่อ

Steven Weinberg, the father

สตีเฟน ไวน์เบอร์ก

of the standard model of particle physics,

บิดาแห่งแบบจำลองมาตราฐาน ของฟิสิกส์อนุภาค

has actually flirted with this idea himself,

ได้โผเข้าหาความคิดนี้

that all possible realities actually exist.

ที่ว่าความจริงทั้งหมดที่เป็นไปได้นั้น มีอยู่จริง ๆ

Also, a younger physicist, Max Tegmark,

นอกจากนี้ นักฟิสิกส์หนุ่ม แม๊ก เทกมาร์ค

who believes that all mathematical structures exist,

ผู้เชื่อว่าโครงสร้าง ทางคณิตศาสตร์ทั้งหมดมีอยู่จริง

and mathematical existence is the same thing

และความมีอยู่ทางคณิตศาสตร์ เป็นอย่างเดียวกัน

as physical existence,

กับความมีอยู่ทางฟิสิกส์

so we have this vastly rich multiverse

ดังนั้น เรามีพหุภพต่าง ๆ มากมาย

that encompasses every logical possibility.

ที่อัดรวมความน่าจะเป็นที่เป็นตรรกะทุกอย่าง

Now, in taking this metaphysical way out,

ทีนี้ เพื่อหาทางออกโดยอภิปรัชญา

these physicists and also philosophers are actually

จริงๆ แล้ว นักฟิสิกส์เหล่านี้ และนักปรัชญา

reaching back to a very old idea

ย้อนกลับไปหาความคิดที่เก่ามาก ๆ

that goes back to Plato.

ย้อนกลับไปหาพลาโต

It's the principle of plenitude or fecundity,

มันเป็นพื้นฐานของความอุดมสมบูรณ์ และความคิดสร้างสรรค์

or the great chain of being,

หรือโซ่ใหญ่แห่งการเป็นอยู่

that reality is actually as full as possible.

ที่ความจริงมีความเป็นได้อย่างสูงสุด

It's as far removed from nothingness

เท่าที่เป็นมา มันกำจัดความว่างเปล่าออกไป

as it could possibly be.

อย่างที่ควรจะเป็น

So we have these two extremes now.

ดังนั้น เรามีสองแนวคิดสุดโต่ง

We have sheer nothingness on one side,

เรามีความไม่มี ในฝั่งหนึ่ง

and we have this vision of a reality

และเรามีแนวคิดแห่งความจริงนี้

that encompasses every conceivable world

ที่อัดรวมเอาทุกโลกที่สามารถเข้าใจได้

at the other extreme: the fullest possible reality,

ในอีกสุดฝั่งหนึ่ง ความจริงที่เป็นไปได้อย่างสมบูรณ์ที่สุด

nothingness, the simplest possible reality.

ความว่างเปล่า ความจริงที่เป็นไปได้อย่างง่ายที่สุด

Now what's in between these two extremes?

ทีนี้ อะไรที่อยู่ระหว่างสองแนวคิดสุดโต่งนี้

There are all kinds of intermediate realities

มันมีสารพัดความจริงที่อยู่ตรงกลาง

that include some things and leave out others.

ที่รวมถึงบางอย่าง และละทิ้งบางอย่าง

So one of these intermediate realities

ฉะนั้นหนึ่งในความจริงตรงกลางเหล่านี้

is, say, the most mathematically elegant reality,

คือความจริงที่มีความอลังการทางคณิตศาสตร์ อย่างที่สุด

that leaves out the inelegant bits,

ที่ละทิ้งส่วนที่ไม่หรูหรา

the ugly asymmetries and so forth.

ส่วนที่น่าเกลียดไม่สมมาตร และอื่นๆ

Now, there are some physicists who will tell you

ทีนี้ จะมีนักฟิสิกส์ซึ่งจะบอกคุณ

that we're actually living in the most elegant reality.

ว่าแท้จริงแล้ว เราอยู่ในความจริงที่อลังการที่สุด

I think that Brian Greene is in the audience,

ผมคิดว่า ไบรอัน กรีน อยู่ในที่นี้ด้วย

and he has written a book called "The Elegant Universe."

และเขาได้เขียนหนังสือ "เอกภพสุดอลังการ" (The Elegant Universe)

He claims that the universe we live in mathematically

เขาอ้างว่าเอกภพที่เราอยู่

is very elegant.

มีความอลังการทางคณิตศาสตร์อย่างมาก

Don't believe him. (Laughter)

อย่าได้เชื่อเขาครับ (เสียงหัวเราะ)

It's a pious hope, I wish it were true,

มันเป็นความหวังแห่งศรัทธา ผมก็หวังว่ามันจะจริง

but I think the other day he admitted to me

แต่วันก่อนผมคิดถึงสิ่งที่เขาสารภาพกับผม

it's really an ugly universe.

ว่ามันเป็นเอกภพที่อัปลักษณ์จริง ๆ

It's stupidly constructed,

มันถูกสร้างมาอย่างน่าเกลียดโง่เง่า

it's got way too many arbitrary coupling constants

มันมีค่าคงที่ควบคู่เบ็ดเตล็ด และอัตราส่วนมวล

and mass ratios

มากมายเกินไป

and superfluous families of elementary particles,

และกลุ่มที่มากมายเกินไปของอนุภาคพื้นฐาน

and what the hell is dark energy?

และพลังงานมืดบ้าบอนี่มันคืออะไรกัน

It's a stick and bubble gum contraption.

นี่มันอุปกรณ์ที่ทำจากไม้กับหมากฝรั่ง

It's not an elegant universe. (Laughter)

ไม่ใช่เอกภพสุดอลังการเลยแม้แต่น้อย (เสียงหัวเราะ)

And then there's the best of all possible worlds

และจากนั้นมันมีโลกทั้งหมดที่เป็นไปได้ ที่ดีที่สุด

in an ethical sense.

ในมุมมองทางจริยธรรม

You should get solemn now,

คุณควรจะสงบได้แล้ว

because a world in which sentient beings

เพราะโลกที่สิ่งที่มีความรู้สึก

don't suffer needlessly,

ไม่ต้องทุกข์ทรมานอย่างไม่จำเป็น

in which there aren't things like

ซึ่งไม่มีเรื่องแย่ ๆ อย่างเช่น

childhood cancer or the Holocaust.

มะเร็งในเด็ก หรือการสังหารหมู่

This is an ethical conception.

นี่เป็นแนวคิดหลักทางจริยศาสตร์

Anyway, so between nothingness

อย่างไรก็ดี ระหว่างความว่างเปล่า

and the fullest possible reality,

และความจริงที่เป็นไปได้อย่างสมบูรณ์

various special realities.

ความจริงพิเศษอันหลากหลาย

Nothingness is special. It's the simplest.

ความว่างเปล่านั้นพิเศษ มันเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุด

Then there's the most elegant possible reality.

จากนั้น มันก็มีความจริงที่เป็นไปได้ที่อลังการที่สุด

That's special.

นั่นก็พิเศษ

The fullest possible reality, that's special.

ความจริงที่เป็นไปได้อย่างสมบูรณ์ นั่นก็พิเศษ

But what are we leaving out here?

แต่อะไรกันที่เรากำลังใช้ชีวิตกันตรงนี้

There's also just the crummy,

มันยังมีความจริงทั่วไป

generic realities

ธรรมดาดาด ๆ

that aren't special in any way,

ที่ไม่พิเศษอะไรเลย

that are sort of random.

ที่เป็นอะไรแบบสุ่ม ๆ

They're infinitely removed from nothingness,

พวกมันถูกกำจัดออกจากความว่างเปล่าแน่

but they fall infinitely short of complete fullness.

แต่พวกมันก็ไม่ใช่ความสมบูรณ์ครบถ้วน

They're a mixture of chaos and order,

พวกมันเป็นการผสมระหว่างความยุ่งเหยิง กับความเป็นระเบียบ

of mathematical elegance and ugliness.

ของความอลังการ และความอัปลักษณ์ทางคณิตศาสตร์

So I would describe these realities

ดังนั้นผมอยากจะอธิบายความจริงเหล่านี้

as an infinite, mediocre, incomplete mess,

ว่าเป็นความยุ่งเหยิงที่ไม่สมบูรณ์ ธรรมดาทั่วไป และมีอยู่อย่างเป็นอนันต์

a generic reality, a kind of cosmic junk shot.

ของความจริงทั่วๆ ไป เหมือนกับการลองของจักรวาลแบบมั่วๆ

And these realities,

และความจริงทั้งหลายเหล่านี้

is there a deity in any of these realities?

มันมีเทพอยู่ในความจริงเหล่านี้หรือเปล่า

Maybe, but the deity isn't perfect

บางที แต่เทพเหล่านี้ไม่ได้สมบูรณ์

like the Judeo-Christian deity.

เหมือนกับเทพของยูดา-คริสเตียน

The deity isn't all-good and all-powerful.

และเทพก็ไม่ได้ดีทั้งหมดและทรงอำนาจทั้งหมด

It might be instead 100 percent malevolent

มันอาจจะร้ายไปเลย 100 เปอร์เซ็นต์

but only 80 percent effective,

แต่มี 80 เปอร์เซ็นต์ที่มีประสิทธิภาพ

which pretty much describes the world we see around us, I think. (Laughter)

ซึ่งอธิบายโลกได้ค่อนข้างดี เราก็เห็น ๆ อยู่รอบตัวเรา ผมว่านะ (เสียงหัวเราะ)

So I would like to propose that the resolution

ผมอยากจะเสนอว่า การแก้

to the mystery of existence

ปริศนาการมีอยู่

is that the reality we exist in

ก็คือว่า ในความจริง เรามีตัวตน

is one of these generic realities.

อยู่ในความจริงโดยทั่วไป

Reality has to turn out some way.

ความจริงที่จะต้องกลายเป็นอะไรสักอย่าง

It can either turn out to be nothing

มันสามารถเป็นความว่างเปล่า

or everything or something in between.

หรือทุกสิ่งทุกอย่าง หรืออะไรสักอย่างระหว่างนั้น

So if it has some special feature,

ดังนั้น ถ้ามันมีคุณลักษณะพิเศษ

like being really elegant or really full

เช่นมีความซับซ้อนอลังการ หรือสมบูรณ์

or really simple, like nothingness,

หรือธรรมดา ๆ เช่นว่างเปล่า

that would require an explanation.

ที่ต้องการคำอธิบาย

But if it's just one of these random, generic realities,

แต่ถ้าความจริงทั่วไปเป็นหนึ่งในการสุ่มนี้

there's no further explanation for it.

มันก็ไม่มีคำอธิบายใดอีกสำหรับมัน

And indeed, I would say

และแน่นอน ผมจะบอกว่า

that's the reality we live in.

นั่นเป็นความจริงที่เราใช้ชีวิตอยู่

That's what science is telling us.

นั่นเป็นสิ่งที่วิทยาศาสตร์บอกเรา

At the beginning of the week,

ในตอนเริ่มแรกของสัปดาห์

we got the exciting information that

เราได้ข้อมูลที่น่าตื่นเต้น

the theory of inflation, which predicts a big,

ซึ่งทฤษฎีการขยายตัว ซึ่งทำนาย

infinite, messy, arbitrary, pointless reality,

ความจริงที่ยิ่งใหญ่ ไม่มีที่สิ้นสุด ยุ่งเหยิง ไร้เหตุผล ไร้จุดหมาย

it's like a big frothing champagne

มันเหมือนกับฟองแชมเปญ

coming out of a bottle endlessly,

ที่ออกมาจากขวดอย่างไม่หยุดหย่อน

a vast universe, mostly a wasteland

เอกภพอันยิ่งใหญ่ ส่วนใหญ่แล้วว่างเปล่า

with little pockets of charm and order and peace,

มีเสน่ห์ และความเป็นระเบียบ และความสงบ เล็กๆ น้อยๆ

this has been confirmed,

ที่ได้รับการยืนยัน

this inflationary scenario, by the observations

เหตุการขยายตัวนี้ จากการสังเกต

made by radio telescopes in Antarctica

โดยใช้กล้องโทรทัศน์สัญญาณวิทยุ ในแอนตาร์คติกา

that looked at the signature of the gravitational waves

มองไปยังคลื่นแรงดึงดูดที่เป็นเอกลักษณ์

from just before the Big Bang.

จากยุคก่อนบิ๊กแบงเพียงอึดใจ

I'm sure you all know about this.

ผมมั่นใจว่าคุณทุกคนรู้เกี่ยวกับสิ่งนี้

So anyway, I think there's some evidence

อย่างไรก็ดี ผมคิดว่ามันมีหลักฐาน

that this really is the reality that we're stuck with.

ว่านี่เป็นความจริง จริงๆ ที่มีเราอยู่ในนั้น

Now, why should you care?

ทีนี้ ทำไมเราต้องใส่ใจล่ะ

Well — (Laughter) —

ก็นะ -- (เสียงหัวเราะ)

the question, "Why does the world exist?"

คำถามที่ว่า "ทำไมโลกจึงมีอยู่"

that's the cosmic question, it sort of rhymes

นั่นเป็นคำถามระดับจักรวาล มันเป็นเหมือนความคล้องจอง

with a more intimate question:

ที่มีคำถามที่คุ้นเคยกว่านั้น

Why do I exist? Why do you exist?

ทำไมผมจึงมีตัวตน ทำไมคุณมีตัวตน

you know, our existence would seem to be amazingly improbable,

ความมีอยู่มีตัวตนของเรา อาจนะเป็นความไม่น่าเชื่ออันอัศจรรย์

because there's an enormous number of genetically possible humans,

เพราะมันมีความเป็นไปได้ทางพันธุศาสตร์ สำหรับมนุษย์หลายรูปแบบ

if you can compute it by looking at

ถ้าคุณคำนวณโดยเน้นไปที่

the number of the genes and the number of alleles and so forth,

จำนวนของยีนและจำนวนของอัลลีล

and a back-of-the-envelope calculation will tell you

และการคำนวณคร่าวๆ จะบอกคุณว่า

there are about 10 to the 10,000th

มีอยู่ประมาณ 10 ถึง 10,000

possible humans, genetically.

ความเป็นไปได้ทางพันธุศาสตร์สำหรับมนุษย์

That's between a googol and a googolplex.

ระหว่างกูโกล และกูโกลเพลก

And the number of the actual humans that have existed

และจำนวนของมนุษย์ที่มีอยู่

is 100 billion, maybe 50 billion,

คือแสนล้าน หรือบางที ห้าหมื่นล้าน

an infinitesimal fraction, so all of us,

ซึ่งเป็นเพียงปริมาณเล็กน้อย ดังนั้นเราทุกคน

we've won this amazing cosmic lottery.

ชนะรางวัลสลากกินแบ่ง แห่งจักรวาลอันน่าทึ่ง

We're here. Okay.

เราอยู่กันตรงนี้ เอาล่ะ

So what kind of reality do we want to live in?

แล้วความจริงแบบไหนกันที่เราอาศัยอยู่

Do we want to live in a special reality?

เราต้องการใช้ชีวิตในความจริง แบบพิเศษหรือเปล่า

What if we were living in the most elegant possible reality?

ถ้าเราอาศัยอยู่ในความจริง ที่อาจอลังการยิ่งกว่า

Imagine the existential pressure on us

ลองคิดถึงความกดดันของการมีอยู่ที่มีต่อเรา

to live up to that, to be elegant,

ที่จะมีชีวิตแบบนั้น ที่จะมีความอลังการ

not to pull down the tone of it.

ไม่เป็นการทำให้มันเสื่อมชื่อ

Or, what if we were living in the fullest possible reality?

หรือถ้าว่าเราอยู่ในความจริงที่สมบูรณ์สุด

Well then our existence would be guaranteed,

ถ้าแบบนั้น การมีตัวตนอยู่ของเรา คงจะได้รับการรับรอง

because every possible thing

เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้

exists in that reality,

มีอยู่ในความจริงเช่นนั้น

but our choices would be meaningless.

แต่ทางเลือกของเราคงจะไร้ความหมาย

If I really struggle morally and agonize

ถ้าผมมีปัญหาติดขัดทางด้านศีลธรรม

and I decide to do the right thing,

และผมตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกต้อง

what difference does it make,

มันจะแตกต่างอะไร

because there are an infinite number

เพราะมันมีตัวผมอยู่หลายรูปแบบ

of versions of me

มากมายเป็นอนันต์

also doing the right thing

ที่ยังทำสิ่งที่ถูกต้อง

and an infinite number doing the wrong thing.

และมีอีกเป็นอนันต์ที่ทำสิ่งที่ผิด

So my choices are meaningless.

ฉะนั้น ทางเลือกของผมมันไร้ความหมาย

So we don't want to live in that special reality.

ดังนั้น เราไม่ต้องการที่จะใช้ชีวิต ในความจริงแบบพิเศษ

And as for the special reality of nothingness,

และถ้าเรา อยู่ในความจริงพิเศษของความว่างเปล่า

we wouldn't be having this conversation.

เราก็จะไม่ได้มาคุยกันแบบนี้

So I think living in a generic reality that's mediocre,

ฉะนั้น ผมคิดว่าการอยู่ในความจริงทั่วๆ ไป ที่ดูงั้นๆ ธรรมดาๆ

there are nasty bits and nice bits

มีส่วนแย่ๆ และส่วนดีๆ

and we could make the nice bits bigger

และเราสามารถทำให้ส่วนดีๆ มากขึ้นอีกนิด

and the nasty bits smaller

และส่วนที่แย่ๆ น้อยลงอีกหน่อย

and that gives us a kind of purpose in life.

และนั่นทำให้เรามีความหมายในการใช้ชีวิต

The universe is absurd,

เอกภพนั้นช่างไร้สาระ

but we can still construct a purpose,

แต่เราสามารถที่จะสร้างความหมาย

and that's a pretty good one,

และนั่นก็เป็นสิ่งที่ดี

and the overall mediocrity of reality

และความเรียบง่ายธรรมดาทั้งหมดของความจริง

kind of resonates nicely with the mediocrity

เหมือนกับการสะท้อนที่ดีต่อความเรียบง่ายธรรมดา

we all feel in the core of our being.

เราทุกคนรู้สึกได้จากข้างใน

And I know you feel it.

และผมรู้ว่าคุณสัมผัสถึงมันได้

I know you're all special,

ผมรู้ว่าคุณทุกคนนั้นมีความพิเศษ

but you're still kind of secretly mediocre,

แต่คุณยังคงทำตัวธรรมดาแบบแอบๆ ซ่อนๆ

don't you think?

ใช่ไหมล่ะครับ

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

So anyway, you may say, this puzzle, the mystery of existence,

ฉะนั้น คุณอาจบอกว่า ปริศนาความมีอยู่นี้

it's just silly mystery-mongering.

มันเป็นแค่ปริศนาแผงลอย

You're not astonished at the existence of the universe

คุณไม่ได้ที่งตะลึงกับการมีอยู่ของเอกภพ

and you're in good company.

และคุณก็มีเพื่อนที่คิดแบบเดียวกัน

Bertrand Russell said,

เบอร์นาร์ด รัสเซล กล่าวว่า

"I should say the universe is just there, and that's all."

"ผมควรบอกว่า เอกภพแค่อยู่ตรงนั้น แค่นั้นแหละ"

Just a brute fact.

แค่ความจริงดิบ ๆ

And my professor at Columbia, Sidney Morgenbesser,

และศาสตราจารย์ของผมที่โคลัมเบีย ซิดนีย์ มอร์เกนเบสเซอร์

a great philosophical wag,

นักเคลื่อนไหวทางปรัชญา

when I said to him, "Professor Morgenbesser,

เมื่อผมบอกท่านว่า "ศาสตราจารย์ มอร์เกนเบสเซอร์ ครับ

why is there something rather than nothing?"

ทำไมมันมีอะไรบางอย่างแทนที่จะว่างเปล่าครับ"

And he said, "Oh, even if there was nothing,

เขาบอกว่า "โอ ถึงแม้ว่ามันจะมีแต่ความว่างเปล่า

you still wouldn't be satisfied."

คุณก็ยังไม่พอใจอยู่ดีแหละ"

So — (Laughter) — okay.

ดังนั้น-(เสียงหัวเราะ)-โอเค

So you're not astonished. I don't care.

ฉะนั้นคุณไม่ได้ทึ่งกับมัน ผมไม่สนใจหรอก

But I will tell you something to conclude

แต่ให้ผมบอกอะไรคุณสักอย่างเป็นการสรุป

that I guarantee you will astonish you,

ผมยืนยันได้เลยว่าคุณจะทึ่งตัวคุณเอง

because it's astonished all of the brilliant,

เพราะมันทำให้ทุกสิ่งที่ยอดเยี่ยมดูน่าทึ่ง

wonderful people I've met at this TED conference,

ผู้คนที่น่าทึ่งที่ผมได้พบ ในงานบรรยายของ TED

when I've told them, and it's this:

เมื่อผมบอกพวกเขาว่า

Never in my life have I had a cell phone.

ในชีวิตนี้ ผมไม่เคยมีโทรศัพท์มือถือ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)