Why does the universe exist? | Jim Holt | TED

جیم هلت: چرا جهان هستی وجود دارد؟

Translator: Bidel Akbari Reviewer: soheila Jafari

Why does the universe exist?

چرا جهان هستی وجود دارد؟

Why is there — Okay. Okay. (Laughter)

چرا وجود دارد؟ - باشه. باشه. (خنده)

This is a cosmic mystery. Be solemn.

این راز عالم هستی است. جدی باشید.

Why is there a world, why are we in it,

چرا دنیایی وجود دارد، چرا ما در آن هستیم،

and why is there something rather than nothing at all?

و چرا اصلا بجای «هیچ»، چیزی وجود دارد؟

I mean, this is the super ultimate "why" question?

منظورم این است که این غایی ترین «چرا» است.

So I'm going to talk about the mystery of existence,

خب، من می خواهم درباره‌ی راز وجود صحبت کنم،

the puzzle of existence,

معمای وجود،

where we are now in addressing it,

اینکه برای روبرو شدن با آن، الان کجای کار هستیم،

and why you should care,

و چرا باید برای ما مهم باشد،

and I hope you do care.

و امیدوارم این موضوع برای شما مهم باشد.

The philosopher Arthur Schopenhauer said that

«آرتور شوپنهاور» فیلسوف گفته

those who don't wonder about the contingency of their existence,

آنهایی که در حیرت وجودشان

of the contingency of the world's existence,

و در حیرت وجود جهان هستی نیستند،

are mentally deficient.

از نظر ذهنی کمبود دارند.

That's a little harsh, but still. (Laughter)

حالا هرچند این جمله یک مقدار خشن است. (خنده)

So this has been called the most sublime

بنابراین پرسشِ وجود به عنوان بلندپایه ترین

and awesome mystery,

و جالب ترین معما،

the deepest and most far-reaching question

و عمیق ترین و دست نیافتنی ترین پرسشی است

man can pose.

که انسان پرسیده است.

It's obsessed great thinkers.

این پرسش ذهن اندیشمندان بزرگ را به خودش مشغول کرده است.

Ludwig Wittgenstein, perhaps the greatest

«لودویک ویتگن اشتاین»، که احتمالن

philosopher of the 20th century,

بزرگترین فیلسوف قرن ۲۰ام است،

was astonished that there should be a world at all.

اصلا از اینکه دنیایی وجود دارد در حیرت بود.

He wrote in his "Tractatus," Proposition 4.66,

در کتاب «رساله»ی خود و در گزاره‌ی ۴/۶۶ نوشته

"It is not how things are in the world

«مساله این نیست که چیزهای این دنیا

that is the mystical,

رازآلودند،

it's that the world exists."

مساله خود، وجود دنیاست.»

And if you don't like taking your epigrams

حالا اگر دوست ندارید جمله ی قصار

from a philosopher, try a scientist.

یک فیلسوف را بشنوید، به سراغ یک دانشمند می رویم.

John Archibald Wheeler, one of the great physicists

«جان آرشیبالد ویلر» یکی از بزرگترین

of the 20th century,

فیزیکدانان قرن ۲۰ام،

the teacher of Richard Feynman,

استاد ریچارد ‌فاین‌من،

the coiner of the term "black hole,"

کسی که عبارت «سیاه چاله» را ابداع کرد،

he said, "I want to know

او گفته «می خواهم بدانم

how come the quantum,

کوانتوم

how come the universe, how come existence?"

و گیتی و هستی چگونه به وجود آمده اند؟»

And my friend Martin Amis —

و دوست من مارتین آمیس -

sorry that I'll be doing a lot of name-dropping in this talk,

عذر می خوام که در این سخنرانی اسم های زیادی رو به کار می برم،

so get used to it —

بهش عادت کنید -

my dear friend Martin Amis once said

دوست عزیز من مارتین آمیس یه روز گفت

that we're about five Einsteins away from answering

که ما حدودا پنج انیشتن دیگه

the mystery of where the universe came from.

تا پاسخ دادن به این پرسش که جهان از کجا آمده فاصله داریم.

And I've no doubt there are five Einsteins

و من شک ندارم که اینجا در جمع حاضرین

in the audience tonight.

پنج انیشتین وجود دارد.

Any Einsteins? Show of hands? No? No? No?

آیا انیشتن‌ای اینجا هست؟ نه؟ نه؟ نه؟

No Einsteins? Okay.

انیشتین نداشتیم؟ خیلی خب.

So this question, why is there something rather than nothing,

بنابراین این پرسش که چرا بجای «هیچ»، چیزی وجود دارد،

this sublime question, was posed rather late

این پرسش مهم، در تاریخِ خرَد

in intellectual history.

قدری دیر مطرح شد.

It was towards the end of the 17th century,

تقریبا در اواخر قرن ۱۷ام میلادی بود،

the philosopher Leibniz who asked it,

که یک فیلسوف به نام «لایبنیتز» آن را مطرح کرد،

a very smart guy, Leibniz,

یک فرد خیلی باهوش، لایبنیتز،

who invented the calculus

که علم حساب را

independently of Isaac Newton, at about the same time,

بطور مستقل و تقریبا همزمان با اسحاق نیوتن ابداع کرد،

but for Leibniz, who asked why is there something rather than nothing,

ولی برای لایبنیتز، که پرسشِ «چرا بجای هیچ، چیزی وجود دارد» را مطرح کرد،

this was not a great mystery.

این موضوع راز بزرگی نبود.

He either was or pretended to be

او در جهان بینی خود یا یک مسیحی ارتودوکس

an Orthodox Christian in his metaphysical outlook,

بود یا به آن وانمود می کرد.

and he said it's obvious why the world exists:

و گفته معلوم است که چرا دنیا وجود دارد:

because God created it.

چون خدا آن را آفریده.

And God created, indeed, out of nothing at all.

و خداوند در واقع آن را از هیچ آفریده است.

That's how powerful God is.

خداوند تا این اندازه قدرتمند است.

He doesn't need any preexisting materials to fashion a world out of.

او به هیچگونه ماده ای برای ساختن دنیا نیاز نداشته.

He can make it out of sheer nothingness,

او می تواند دنیا را از هیچ بسازد،

creation ex nihilo.

بوجود آوردن از هیچ.

And by the way, this is what

راستی این عقیده ای است

most Americans today believe.

که امروزه بیشتر آمریکایی ها به آن اعتقاد دارند.

There is no mystery of existence for them.

برای آنها عالم هستی هیچ رازی در بر ندارد.

God made it.

خداوند آن را بوجود آورده است.

So let's put this in an equation.

بیایید آن را در یک معادله قرار دهیم.

I don't have any slides so I'm going to mime my visuals,

من اسلایدی به همراه ندارم، بنابراین تصورم را برایتان تعریف می کنم،

so use your imaginations.

پس از قوه‌ی تخیل تان استفاده کنید.

So it's God + nothing = the world.

بنابراین معادله به این صورت خواهد بود خداوند + هیچ = جهان هستی.

Okay? Now that's the equation.

خب؟ این معادله اوست.

And so maybe you don't believe in God.

اما ممکن است شما به خدا باور نداشته باشید.

Maybe you're a scientific atheist

ممکن است شما بخاطر تاثیرپذیری از علم

or an unscientific atheist, and you don't believe in God,

یا اصلا بدون درنظرگرفتن علم، یک خداناباور باشید،

and you're not happy with it.

و از این معادله خوشتان نیاید.

By the way, even if we have this equation,

راستی، به فرض اینکه این معادله را هم داشته باشیم،

God + nothing = the world,

خداوند + هیچ = دنیای هستی،

there's already a problem:

باز هم یک مشکل وجود دارد:

Why does God exist?

خودِ خداوند چرا وجود دارد؟

God doesn't exist by logic alone

وجود خدا را نمی توان تنها با منطق ثابت کرد

unless you believe the ontological argument,

مگر اینکه شما به استدلال های فلسفه‌ی وجود اعتقاد داشته باشید،

and I hope you don't, because it's not a good argument.

که امیدوارم اینطور نباشد، چون آنها استدلال های محکمی نیستند.

So it's conceivable, if God were to exist,

پس این متقاعد کننده است که اگر خدا وجود داشت،

he might wonder, I'm eternal, I'm all-powerful,

ممکن بود در این شگفتی باشد که من جاودانی و مقتدر هستم،

but where did I come from?

ولی خودم از کجا آمده ام؟

(Laughter)

(خنده)

Whence then am I?

از کجا آمده ام؟

God speaks in a more formal English.

خداوند به زبان رسمی تری صحبت می کند.

(Laughter)

(خنده)

And so one theory is that God was so bored with

پس یکی از فرضیه ها این است که خداوند

pondering the puzzle of His own existence

از تفکر درباره‌ی معمای وجود خودش خسته شده بود

that He created the world just to distract himself.

و فقط برای پرت کردن حواس خودش، جهان را آفرید.

But anyway, let's forget about God.

حالا بیایید خداوند را فراموش کنیم.

Take God out of the equation: We have

اگر خداوند را از معادله بیرون بکشیم، خواهیم داشت:

________ + nothing = the world.

_______ + هیچ = جهان هستی.

Now, if you're a Buddhist,

حالا اگر شما یک بودایی باشید،

you might want to stop right there,

همین قدر کافی است،

because essentially what you've got is

چون در واقع چیزی که به دست آورده اید این است:

nothing = the world,

هیچ = جهان هستی،

and by symmetry of identity, that means

و با استفاده از قانون تقارن عینیت، یعنی

the world = nothing. Okay?

جهان هستی = هیچ. درسته؟

And to a Buddhist, the world is just a whole lot of nothing.

و دنیا برای یک بودایی یک «هیچ» بزرگ است.

It's just a big cosmic vacuity.

یک خلاء کیهانی است.

And we think there's a lot of something out there

حالا ما معتقدیم که چیزهای زیادی در آن وجود دارد

but that's because we're enslaved by our desires.

چرا که برده ی تمایلات مان هستیم.

If we let our desires melt away,

اگر بگذاریم خواسته های درونی مان از بین بروند،

we'll see the world for what it truly is,

دنیا را به گونه ای که واقعا است، خواهیم دید،

a vacuity, nothingness,

یک خلاء، هیچ،

and we'll slip into this happy state of nirvana

و به حالت شادمان نیروانا خواهیم رفت

which has been defined as having

که تعریفش این است:

just enough life to enjoy being dead. (Laughter)

به اندازه‌ی کافی جان داشته باشی که از مرگ لذت ببری. (خنده)

So that's the Buddhist thinking.

خب، این شیوه‌ی تفکر بودایی هاست.

But I'm a Westerner, and I'm still concerned

ولی من یک غربی هستم و هنوز معمای وجود

with the puzzle of existence, so I've got

برایم اهمیت دارد، این معادله را داریم

________ + —

— + ________

this is going to get serious in a minute, so —

این موضوع به زودی به قسمت مهم اش خواهد رسید -

________ + nothing = the world.

________ + هیچ = جهان هستی.

What are we going to put in that blank?

چه چیزی را در جای خالی قرار دهیم؟

Well, how about science?

چرا از علم کمک نگیریم؟

Science is our best guide to the nature of reality,

علم بهترین راهنمای ما برای رسیدن به واقعیت است،

and the most fundamental science is physics.

و یکی از پایه ای ترین علوم، علم فیزیک است.

That tells us what naked reality really is,

که واقعیت موضوعات را برای ما آشکار می کند،

that reveals what I call TAUFOTU,

چیزی که من TAUFOTU می نامم،

the True And Ultimate Furniture Of The Universe.

«واقعی ترین و غایی ترین اسباب دنیا»

So maybe physics can fill this blank,

پس شاید علم فیزیک بتواند جای خالی معادله‌ی ما را پر کند،

and indeed, since about the late 1960s or around 1970,

و درواقع از اواخر دهه‌ی ۶۰ یا ۷۰ میلادی،

physicists have purported to give

فیزیکدان ها سعی کردند

a purely scientific explanation of how

که یک تفسیر کاملا علمی

a universe like ours could have popped into existence

از اینکه چطور جهان هستی از هیچ

out of sheer nothingness,

به وجود آمده است،

a quantum fluctuation out of the void.

یک نوسان کوانتومی از هیچ.

Stephen Hawking is one of these physicists,

استفان هاوکینگ یکی از همین فیزیک دانان است،

more recently Alex Vilenkin,

تازگی ها آلکس ویلنکین،

and the whole thing has been popularized

و این موضوع تازگی ها توسط

by another very fine physicist and friend of mine,

یک فیزیکدان خبره ی دیگر که دوست من هم هست

Lawrence Krauss, who wrote a book called

یعنی لارنس کراس معروف شد، او در کتاب خود به نام

"A Universe from Nothing,"

«یک جهان از هیچ»

and Lawrence thinks that he's given —

و لارنس معتقد است

he's a militant atheist, by the way,

که توانسته - راستی او یک خداناباور است -

so he's gotten God out of the picture.

او را از این عرصه حذف کند.

The laws of quantum field theory,

قوانین نظریه ی میدان کوانتومی،

the state-of-the-art physics, can show how

به روز ترین نظریه های فیزیکی امروز،

out of sheer nothingness,

می توانند نشان بدهند که چطور می توان از هیچ،

no space, no time, no matter, nothing,

بدون فضا، بدون زمان، بدون ماده، از هیچ،

a little nugget of false vacuum

یک تکه ی کوچک خلاء

can fluctuate into existence,

می تواند به وجود بیاد،

and then, by the miracle of inflation,

و بعد از آن، با معجزه‌ی تورم،

blow up into this huge and variegated cosmos

تبدیل به جهان عظیم و متنوعی بشود

we see around us.

که ما در اطرافمان می بینیم.

Okay, this is a really ingenious scenario.

درسته، این یک طرح مبتکرانه است.

It's very speculative. It's fascinating.

خیلی نظری و افسونگر است.

But I've got a big problem with it,

ولی من با اون مشکل بزرگی دارم،

and the problem is this:

و مشکل من این است:

It's a pseudo-religious point of view.

این دیدگاه یک نگاه شبه مذهبی به موضوع است.

Now, Lawrence thinks he's an atheist,

«لارنس» فکر می کند که یک خداناباور است،

but he's still in thrall to a religious worldview.

اما هنوز اسیر دیدگاه مذهبی است.

He sees physical laws as being like divine commands.

او قوانین فیزیکی را مثل فرمان های الهی درنظر می گیرد.

The laws of quantum field theory for him

قوانین نظریه ی میدان کوآنتومی برای او

are like fiat lux, "Let there be light."

مثل فرمان الهی «نور را آفریدیم» است.

The laws have some sort of ontological power or clout

[به عقیده ی او] این قوانین دارای نیرویی هستند

that they can form the abyss,

که می توانند ژرفایی بوجود بیاورند

that it's pregnant with being.

که آبستن وجود و هستی باشد.

They can call a world into existence out of nothing.

آنها می توانند جهانی را از هیچ بوجود آورند.

But that's a very primitive view of what

اما این نگاه به قوانین فیزیکی

a physical law is, right?

نگاه ابتدایی و ساده انگارانه ایست، اینطور نیست؟

We know that physical laws are actually

ما می دانیم که قوانین فیزیک در واقع

generalized descriptions of patterns and regularities

توضیحات طبقه بندی شده ی الگوها و قوانین

in the world.

دنیا هستند.

They don't exist outside the world.

آنها خارج از جهان موجود نیستند.

They don't have any ontic cloud of their own.

آنها واقعی نیستند.

They can't call a world into existence

آنها نمی توانند جهانی را

out of nothingness.

از هیچ بسازند.

That's a very primitive view

این یک نگاه خیلی ابتدایی

of what a scientific law is.

به قوانین علمی است.

And if you don't believe me on this,

و اگر شما حرف من رو باور ندارید

listen to Stephen Hawking,

به «استفان هاوکینز» گوش کنید،

who himself put forward a model of the cosmos

که نمونه ای از عالم وجود ارائه کرد

that was self-contained,

که مستقل بود،

didn't require any outside cause, any creator,

نیازی به هیچگونه علت خارجی و آفریننده نداشت،

and after proposing this,

و بعد از پیشنهاد این نمونه،

Hawking admitted that he was still puzzled.

خود «هاوکینگ» اقرار کرد که هنوز سر در گم است.

He said, this model is just equations.

او گفت، این نمونه فقط از معادلات تشکیل شده.

What breathes fire into the equations

چه چیزی است که در این معادلات آتشی می اندازد

and creates a world for them to describe?

و جهانی را بوجود می آورد که آنها توضیحش دهند؟

He was puzzled by this,

این موضوع او را متحیر کرده بود،

so equations themselves can't do the magic,

پس صرفا معادلات نمی توانند معجزه کنند،

can't resolve the puzzle of existence.

و معمای هستی را حل کنند.

And besides, even if the laws could do that,

وانگهی، حتی اگر بتوانند،

why this set of laws?

چرا این مجموعه از معادلات؟

Why quantum field theory that describes

چرا نظریه ی میدان کوآنتومی

a universe with a certain number of forces

که شرح دهنده ی گیتی و نیروهایی با تعداد معین

and particles and so forth?

و ذرات و چیزهایی از این قبیل است؟

Why not a completely different set of laws?

چرا یک مجموعه کاملا متفاوت دیگر نه؟

There are many, many mathematically consistent sets of laws.

قوانین بیشماری وجود دارند که از نظر ریاضی نامتناقض هستند.

Why not no laws at all? Why not sheer nothingness?

اصلن چرا از قانون استفاده کنیم؟ چرا از خود «هیچ» استفاده نکنیم؟

So this is a problem, believe it or not,

بنابراین این مساله ایست که

that reflective physicists really think a lot about,

که فیزیکدانان متفکر درباره ی آن خیلی فکر می کنند،

and at this point they tend to go metaphysical,

و در این نقطه گرایش به ماوراءالطبیعه پیدا می کنند،

say, well, maybe the set of laws

مثلا اینکه، خب ممکن است مجموعه قوانینی که

that describes our universe,

جهان ما را توصیف می کند،

it's just one set of laws

فقط یک مجموعه ی قوانین است

and it describes one part of reality,

و فقط یک قسمت از واقعیت را توصیف می کند،

but maybe every consistent set of laws

ولی ممکن است هریک از دیگر مجموعه های منسجم قوانین

describes another part of reality,

قسمت دیگری از واقعیت را توصیف کنند،

and in fact all possible physical worlds

و در واقع همه‌ی جهان های امکان پذیر فیزیکی

really exist, they're all out there.

واقعا وجود دارند.

We just see a little tiny part of reality

ما فقط بخش کوچکی از واقعیت را می بینیم

that's described by the laws of quantum field theory,

که بوسیله ی قوانین نظریه ی میدان کوآنتومی توصیف شده،

but there are many, many other worlds,

اما دنیاهای خیلی خیلی زیاد دیگری هم وجود دارند،

parts of reality that are described

قسمت هایی از واقعیت که بوسیله‌ی

by vastly different theories

نظریه های کاملا متفاوت توصیف شده اند

that are different from ours in ways we can't imagine,

و با دنیای ما آنقدر تفاوت دارند که حتی فکرش رو هم نمی توانیم بکنیم،

that are inconceivably exotic.

و بطرز باورنکردنی ای مرموز هستند.

Steven Weinberg, the father

«استیون واینبرگ»

of the standard model of particle physics,

پدر مدل متعارف فیزیک ذرات،

has actually flirted with this idea himself,

تاملاتی درباره ی این طرزتفکر داشته

that all possible realities actually exist.

که همه ی واقعیت های ممکن واقعا موجودند.

Also, a younger physicist, Max Tegmark,

همچنین، یک فیزیکدان جوان به نام «مکس تگمارک»

who believes that all mathematical structures exist,

معتقد است که همه ی ساختارهای ریاضی وجود دارند،

and mathematical existence is the same thing

و وجود ریاضی یعنی

as physical existence,

وجود فیزیکی،

so we have this vastly rich multiverse

پس این «چندجهانی» پهناور وجود دارد

that encompasses every logical possibility.

چون تمامی احتمالات منطقی را داراست.

Now, in taking this metaphysical way out,

حال، در این گرایش به ماوراءالطبیعه،

these physicists and also philosophers are actually

این فیزیکدان ها و فیلسوف ها

reaching back to a very old idea

در واقع به اندیشه های خیلی قدیمی دست می یازند

that goes back to Plato.

اندیشه هایی که به افلاطون بازمی گردد.

It's the principle of plenitude or fecundity,

و آن اصل فراوانی یا باروری،

or the great chain of being,

یا زنجیره‌ی بلند هستی است،

that reality is actually as full as possible.

که بیان می کند واقعیت در واقع تا حد ممکن کامل است.

It's as far removed from nothingness

یا واقعیت تا جایی که ممکن است

as it could possibly be.

از «هیچ» فاصله گرفته است.

So we have these two extremes now.

پس ما نهایت هر دو موضع را داریم.

We have sheer nothingness on one side,

ما «هیچ» مطلق را در یک طرف داریم،

and we have this vision of a reality

و در طرف دیگر این تصور از واقعیت

that encompasses every conceivable world

را داریم که همه ی دنیاهای محتمل را در طرف دیگر در برگرفته

at the other extreme: the fullest possible reality,

کامل ترین واقعیت ممکن،

nothingness, the simplest possible reality.

هیچ، ساده ترین واقعیت ممکن.

Now what's in between these two extremes?

حال اینها چه تفاوتی با هم دارند؟

There are all kinds of intermediate realities

واقعیت های میانه ی زیادی هستند

that include some things and leave out others.

که دربرگیرنده ی برخی هستند و بعضی دیگر را شامل نمی شوند.

So one of these intermediate realities

مثلا یکی از این واقعیت های میانی

is, say, the most mathematically elegant reality,

برازنده ترین هستی از نظر ریاضی است،

that leaves out the inelegant bits,

که شامل قسمت های زشت نیست،

the ugly asymmetries and so forth.

شامل نامتقارن های نازیبا و شبیه به آن نیست.

Now, there are some physicists who will tell you

حال، فیزیکدان هایی هستند که می گویند

that we're actually living in the most elegant reality.

که ما واقعا در بهترین جهان موجود زندگی می کنیم.

I think that Brian Greene is in the audience,

فکر کنم «برایان گرین» در جمع حاضرین باشد،

and he has written a book called "The Elegant Universe."

او کتابی به نام «جهان زیبا» نوشته.

He claims that the universe we live in mathematically

او ادعا می کند دنیایی که در آن زندگی می کنیم

is very elegant.

از نظر ریاضی خیلی زیبا و برازنده است.

Don't believe him. (Laughter)

حرف او را باور نکنید. (خنده)

It's a pious hope, I wish it were true,

این یک آرزوی پرهیزگارانه است و ای کاش حقیقت داشت،

but I think the other day he admitted to me

اما فکر کنم اون روز اعتراف کرد

it's really an ugly universe.

دنیایی که در آن هستیم خیلی زشت است.

It's stupidly constructed,

احمقانه بنا شده،

it's got way too many arbitrary coupling constants

تعداد زیادی ضرایب ثابت

and mass ratios

و ضرایب جرم

and superfluous families of elementary particles,

و مقادیر زیادی از ذرات ابتدایی غیرضروری دارد،

and what the hell is dark energy?

و «انرژی تاریک» دیگه چه صیغه ایه؟

It's a stick and bubble gum contraption.

این ابتکاری از آدامس بادکنکی چوبی است [مثل آبنبات چوبی]

It's not an elegant universe. (Laughter)

این یک جهان برازنده نیست. (خنده)

And then there's the best of all possible worlds

از طرف دیگر [اعتقاد به] این است که این دنیا

in an ethical sense.

از لحاظ اخلاقی هم بهترین دنیای ممکن است.

You should get solemn now,

بهتر است کمی جدی بشوید،

because a world in which sentient beings

چون در دنیایی که موجودات با قوه‌ی احساس

don't suffer needlessly,

بی دلیل رنج نمی برند،

in which there aren't things like

دنیایی که در آن

childhood cancer or the Holocaust.

کودکان سرطان نمی گیرند و هولوکاست اتفاق نمی افتد.

This is an ethical conception.

این یک مدل مفهومی اخلاقی است.

Anyway, so between nothingness

بهرحال، بین «هیچ»

and the fullest possible reality,

و کامل ترین وجودِ مطلق،

various special realities.

وجودهای استثنایی مختلفی وجود دارد.

Nothingness is special. It's the simplest.

«هیچ» خاص است. ساده ترین است.

Then there's the most elegant possible reality.

در برابر آن کامل ترین وجودِ ممکن است.

That's special.

آن هم خاص است.

The fullest possible reality, that's special.

کامل ترین وجود ممکن، استثنایی است.

But what are we leaving out here?

اما ما اینجا چه چیزی را نادیده گرفته ایم؟

There's also just the crummy,

اینکه وجودهای معمولی ای

generic realities

هم هستند

that aren't special in any way,

که به هیچ وجه استثنایی نیستند،

that are sort of random.

که تقریبا تصادفی هستند.

They're infinitely removed from nothingness,

آنها از «هیچ» خیلی فاصله دارند،

but they fall infinitely short of complete fullness.

اما با «کامل ترین هستی» هم خیلی فاصله دارند.

They're a mixture of chaos and order,

آنها ترکیبی از بی نظمی و نظم،

of mathematical elegance and ugliness.

از زیبایی و نازیبایی ریاضی هستند.

So I would describe these realities

بنابراین من این هستی ها را

as an infinite, mediocre, incomplete mess,

بیکران، متوسط، ناقص،

a generic reality, a kind of cosmic junk shot.

یک وجود معمولی، یک گیتی قراضه توصیف می کنم.

And these realities,

و این وجودها،

is there a deity in any of these realities?

آیا خداوندی در هریک از این هستی ها وجود دارد؟

Maybe, but the deity isn't perfect

شاید، اما این خدا

like the Judeo-Christian deity.

آنطور که در آموزه های یهودی-مسیحی تعریف شده، کامل نیست.

The deity isn't all-good and all-powerful.

بهترین و مقتدرترین نیست.

It might be instead 100 percent malevolent

ممکن است ۱۰۰درصد بدنهاد باشد

but only 80 percent effective,

اما فقط ۸۰درصد موثر است،

which pretty much describes the world we see around us, I think. (Laughter)

این تا حدودی دنیایی که در اطرافمان می بینیم را توصیف می کند. (خنده)

So I would like to propose that the resolution

بنابراین می خواهم پیشنهاد کنم

to the mystery of existence

جوابِ معمای هستی

is that the reality we exist in

به این صورت است: دنیایی که در آن هستیم

is one of these generic realities.

یکی از همین دنیاهای معمولی است.

Reality has to turn out some way.

وجود در هر صورت باید به یک صورتی بوجود بیاید.

It can either turn out to be nothing

می تواند اصلا بوجود نیاید و «هیچ» باقی بماند

or everything or something in between.

یا همه چیز را در بر بگیرد و یا چیزی بین این دو باشد.

So if it has some special feature,

بنابراین اگر خصوصیات ویژه ای

like being really elegant or really full

مثل بهترین و کامل ترین داشته باشد

or really simple, like nothingness,

یا ساده باشد، مثل «هیچ»،

that would require an explanation.

باید بتوانیم توضیحی برایش داشته باشیم.

But if it's just one of these random, generic realities,

اما اگر یکی از وجودهای تصادفی و معمولی باشد،

there's no further explanation for it.

توضیح بیشتری نمی توان برای آن درنظر گرفت.

And indeed, I would say

و من معتقدم

that's the reality we live in.

دنیایی ما یکی از همین دنیاهای معمولی است.

That's what science is telling us.

این چیزی است که علم به ما می گوید.

At the beginning of the week,

اوایل همین هفته

we got the exciting information that

اخبار مهیجی درباره‌ی

the theory of inflation, which predicts a big,

نظریه ی تورم کیهانی، که دنیایی بزرگ،

infinite, messy, arbitrary, pointless reality,

بی نهایت، شلوغ و پلوغ، غیرقابل پیش بینی و بی جهت را پیش بینی می کند،

it's like a big frothing champagne

که مثل کف و گاز نوشابه

coming out of a bottle endlessly,

از بطری بصورت بی پایان سرریز می شود،

a vast universe, mostly a wasteland

یک دنیایی بیکران، که بیشتر آن بایر است

with little pockets of charm and order and peace,

که بخش های جذاب آن کوچک هستند و نظم دارند،

this has been confirmed,

موضوع متورم شدن جهان هستی

this inflationary scenario, by the observations

از طریق مشاهده هایی

made by radio telescopes in Antarctica

که از تلسکوپ های رادیویی مستقر در قطب جنوب

that looked at the signature of the gravitational waves

از الگوهای امواج جاذبه ای

from just before the Big Bang.

لحظه‌ی قبل از مه‌بانگ بدست آمده، تایید شده.

I'm sure you all know about this.

اطمینان دارم که همه ی شما از این موضوع اطلاع دارید.

So anyway, I think there's some evidence

بهرحال، معتقدم شواهدی وجود دارد

that this really is the reality that we're stuck with.

که این واقعا دنیایی است که در آن هستیم.

Now, why should you care?

حال، چرا این موضوع باید برای شما مهم باشد؟

Well — (Laughter) —

(خنده)

the question, "Why does the world exist?"

پرسشِ «چرا دنیا وجود دارد؟»

that's the cosmic question, it sort of rhymes

پرسشی است در ارتباط با عالم هستی است

with a more intimate question:

و تقریبا با یک پرسش دیگر همسان است:

Why do I exist? Why do you exist?

«چرا وجود دارم؟» «چرا وجود داری؟»

you know, our existence would seem to be amazingly improbable,

می دونید، وجود داشتن ما امری نامحتمل است،

because there's an enormous number of genetically possible humans,

چون تعداد انسانهایی که از نظر ژنتیکی امکان پذیرند خیلی زیاد است

if you can compute it by looking at

اگر بتوانید به نگاه کردن به داده ها محاسبه کنید

the number of the genes and the number of alleles and so forth,

تعداد ژن ها و الل های آنها

and a back-of-the-envelope calculation will tell you

با یک حساب سرانگشتی نشان می دهد

there are about 10 to the 10,000th

تقریبا ۱۰ تا ۱۰ هزارمین

possible humans, genetically.

انسان ممکن از نظر ژنتیکی

That's between a googol and a googolplex.

یعنی بین اعداد «گوگل» و «گوگلپلکس».

And the number of the actual humans that have existed

و تعداد انسانهایی که وجود داشته اند

is 100 billion, maybe 50 billion,

۱۰۰ میلیارد یا ۵۰ میلیارد است.

an infinitesimal fraction, so all of us,

بخش خیلی کوچکی، همه ی ما،

we've won this amazing cosmic lottery.

برگ ما در جایزه‌ی بخت آزمایی دنیای هستی برنده شده.

We're here. Okay.

ما اینجا وجود داریم. بسیار خب.

So what kind of reality do we want to live in?

ما می خواهیم در چه دنیایی زندگی کنیم؟

Do we want to live in a special reality?

آیا می خواهیم در یک دنیای استثنایی زندگی کنیم؟

What if we were living in the most elegant possible reality?

اگر ما در بهترین دنیای ممکن زندگی می کردیم چطور میشد؟

Imagine the existential pressure on us

فشار اگزیستانسیالیستی که بر ما بود را در نظر بگیرید

to live up to that, to be elegant,

چون باید در حد کمال شایسته می بودیم

not to pull down the tone of it.

و حتی یک درجه هم از کمال پایین تر نمی بودیم.

Or, what if we were living in the fullest possible reality?

یا، اگر در کامل و پًرترین دنیای ممکن زندگی می کردیم چگونه میشد؟

Well then our existence would be guaranteed,

خب در آن صورت وجود ما تضمین میشد،

because every possible thing

چون هر چیزی که امکان وجود داشت

exists in that reality,

در آنجا موجود بود،

but our choices would be meaningless.

اما در عوض انتخاب های ما بی معنی می شدند.

If I really struggle morally and agonize

اگر من در مورد موضوعی با خودم کشمکش داشته باشم

and I decide to do the right thing,

و تصمیم به انجام کار صحیح بگیرم

what difference does it make,

چه فرقی می کند،

because there are an infinite number

چون نسخه های بیشماری

of versions of me

از من وجود دارد

also doing the right thing

که آنها هم در حال انجام کار صحیح هستند

and an infinite number doing the wrong thing.

و همینطور نسخه های بیشمار دیگری هم هستند که کار نادرست را انجام می دهند.

So my choices are meaningless.

بنابراین انتخاب های من بی معنی هستند.

So we don't want to live in that special reality.

بنابراین ما علاقه ای به زندگی در آن دنیا نداریم.

And as for the special reality of nothingness,

و اگر در دنیای «هیچ» بودیم

we wouldn't be having this conversation.

وجود نداشتیم که این گفتگو را با همدیگر داشته باشیم.

So I think living in a generic reality that's mediocre,

بنابراین معتقدم زندگی کردن در دنیایی که در حد میانی باشد،

there are nasty bits and nice bits

هم قسمت های نامطبوع به همراه دارد، هم قسمت های دلپذیر

and we could make the nice bits bigger

و ما می توانیم قسمت های دلپذیر را بیشتر کنیم

and the nasty bits smaller

و قسمت های نامطبوع را کمتر کنیم

and that gives us a kind of purpose in life.

و این موضوع به زندگی ما هدف می بخشد.

The universe is absurd,

جهان هستی خیلی بی معنی است،

but we can still construct a purpose,

ولی با این وجود ما می توانیم هدفی بوجود آوریم

and that's a pretty good one,

و این خیلی خوب است

and the overall mediocrity of reality

و متوسط بودن هستیِ ما

kind of resonates nicely with the mediocrity

تا حدودی با حسی که درباره ی ذات وجودمان داریم

we all feel in the core of our being.

همخوانی دارد.

And I know you feel it.

و می دانم که شما هم آن را حس می کنید.

I know you're all special,

من می دانم که شما استثنایی هستید،

but you're still kind of secretly mediocre,

اما همچنان بطور محرمانه [یک انسان] معمولی هستید،

don't you think?

اینطور فکر نمی کنید؟

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

So anyway, you may say, this puzzle, the mystery of existence,

ممکن است شما بگویید این معمای هستی

it's just silly mystery-mongering.

یک معمای احمقانه است.

You're not astonished at the existence of the universe

شما ممکن است در حیرت وجود جهان هستی نباشید

and you're in good company.

و ممکن است اطرافیان خوبی در کنارتان باشند.

Bertrand Russell said,

برتراند راسل گفته،

"I should say the universe is just there, and that's all."

«باید بگویم که جهان هستی وجود دارد، و دیگر هیچ»

Just a brute fact.

این یک حقیقت بی رحم است.

And my professor at Columbia, Sidney Morgenbesser,

و استاد من در دانشگاه کلمبیا، سیدنی مورگن بسر،

a great philosophical wag,

که یک فیلسوف شوخ طبع است،

when I said to him, "Professor Morgenbesser,

وقتی به او گفتم، «پروفسور مورگن بسر،

why is there something rather than nothing?"

چرا بجای هیچ، چیزی وجود دارد؟»

And he said, "Oh, even if there was nothing,

به من جواب داد، «ای بابا، اگر هیچ هم بود

you still wouldn't be satisfied."

همچنان تو از اوضاع ناراضی بودی»

So — (Laughter) — okay.

(خنده) - بسیار خب.

So you're not astonished. I don't care.

خب اگر شما در حیرت جهان هستی نیستید. برای من مهم نیست.

But I will tell you something to conclude

ولی در این دقایق پایانی چیزی به شما خواهم گفت

that I guarantee you will astonish you,

که مطمئنم شما را حیرت زده خواهد کرد،

because it's astonished all of the brilliant,

چون همه ی افراد با استعداد

wonderful people I've met at this TED conference,

و شگفت انگیزی که من در TED دیدم را حیرت زده کرده،

when I've told them, and it's this:

وقتی این موضوع را بهشان گفتم که:

Never in my life have I had a cell phone.

من هیچوقت در زندگی ام تلفن همراه نداشته ام.

Thank you.

متشکرم.

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)