What it's like to be a Muslim in America | Dalia Mogahed

Translator: Monsicha Suajorn Reviewer: Phanlaphat Saemavattanagit

What do you think when you look at me?

คุณคิดอย่างไร เมื่อมองมาที่ฉัน

A woman of faith? An expert?

หญิงสาวผู้มีศรัทธา นักวิชาการ

Maybe even a sister.

หรือแม้แต่พี่น้อง

Or oppressed,

หรือผู้ถูกกดขี่

brainwashed,

ผู้ถูกล้างสมอง

a terrorist.

ผู้ก่อการร้าย

Or just an airport security line delay.

หรือแม้แต่ รปภ. สนามบินที่ทำงานชักช้า

That one's actually true.

ซึ่งจริง ๆ แล้ว นั่นก็ถูกค่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

If some of your perceptions were negative, I don't really blame you.

หากคุณบางคนมีความคิดในทางลบ ฉันก็ไม่ว่าอะไร

That's just how the media has been portraying

มันเป็นเพียงภาพของคนอย่างพวกฉัน

ที่สื่อนำเสนอ

people who look like me.

One study found

มีการวิจัยหนึ่งกล่าวว่า

that 80 percent of news coverage about Islam and Muslims is negative.

ร้อยละ 80 ของการรายงานข่าว เกี่ยวกับอิสลามและชาวมุสลิมนั้นเป็นแง่ลบ

And studies show that Americans say that most don't know a Muslim.

และงานวิจัยยังบอกอีกว่า คนอเมริกาส่วนใหญ่ไม่รู้จักชาวมุสลิม

ฉันเดาว่าคงไม่มีใครชวนคนขับแท็กซี่คุย

I guess people don't talk to their Uber drivers.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Well, for those of you who have never met a Muslim,

สำหรับคนที่ไม่เคยพบชาวมุสลิมมาก่อน

it's great to meet you.

ยินดีที่ได้พบกันนะคะ

Let me tell you who I am.

ขอให้ฉันได้บอกคุณว่าฉันเป็นใคร

I'm a mom, a coffee lover --

ฉันเป็นคุณแม่ คนรักกาแฟ

double espresso, cream on the side.

เอสเปรสโซ่สองช็อต ขอครีมเพิ่มด้วยค่ะ

I'm an introvert.

ฉันเป็นคนเก็บตัว

I'm a wannabe fitness fanatic.

ฉันเป็นคนรักการมีรูปร่างดี

And I'm a practicing, spiritual Muslim.

และฉันเป็นมุสลิมผู้เคร่งครัดและมีจิตวิญญาณ

But not like Lady Gaga says, because baby, I wasn't born this way.

แต่ไม่ใช่อย่างที่เลดี้ กาก้าพูด โอ้ที่รัก ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนี้

It was a choice.

แต่ฉันเลือกที่จะเป็น

When I was 17, I decided to come out.

ฉันตัดสินใจประกาศตัวตอนที่ฉันอายุ 17 ปี

No, not as a gay person like some of my friends,

ไม่ใช่ในฐานะคนรักร่วมเพศ เหมือนเพื่อนของฉัน

but as a Muslim,

แต่ในฐานะมุสลิม

and decided to start wearing the hijab, my head covering.

ฉันเริ่มใส่ฮิญาบ หรือผ้าคลุมศีรษะ

My feminist friends were aghast:

เพื่อนของฉันตกใจมาก เธอเป็นเฟมินิสต์นะคะ

"Why are you oppressing yourself?"

“ทำไมเธอถึงกดขี่ตัวเองแบบนั้น”

The funny thing was,

แต่ที่ตลกก็คือ

it was actually at that time a feminist declaration of independence

ตอนนั้นเป็นช่วงที่เฟมินิสต์ประกาศตัว เป็นอิสระจากการถูกกดขี่

from the pressure I felt as a 17-year-old,

เหมือนที่ฉันรู้สึกตอนอายุ 17 ปี

to conform to a perfect and unattainable standard of beauty.

เหมือนกับความสวยงามที่สมบูรณ์แบบ และยากจะค้นหา

I didn't just passively accept the faith of my parents.

ไม่เพียงแต่ไม่ศรัทธาในสิ่งเดียวกับพ่อแม่

I wrestled with the Quran.

ฉันเริ่มอ่านอัลกุรอาน

I read and reflected and questioned and doubted

ฉันอ่าน และมองย้อนกลับมายังตัวเอง ตั้งคำถาม สงสัย

and, ultimately, believed.

และศรัทธาในที่สุด

My relationship with God -- it was not love at first sight.

ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพระเจ้า มันไม่เหมือนกับรักแรกพบ

It was a trust and a slow surrender

มันเป็นความเชื่อใจ เป็นการยอมจำนนอย่างช้า ๆ

that deepened with every reading of the Quran.

จมลึกลงไปในพระคัมภีร์

Its rhythmic beauty sometimes moves me to tears.

ความงดงามอันมีท่วงทำนอง บางครั้งก็ทำให้ฉันร้องไห้

I see myself in it. I feel that God knows me.

ฉันเห็นตัวเองอยู่ข้างในนั้น ราวกับพระเจ้ากำลังเฝ้ามองฉัน

Have you ever felt like someone sees you, completely understands you

คุณเคยรู้สึกเหมือนใครกำลังเฝ้ามองคุณ เข้าใจคุณอย่างถึงที่สุด

and yet loves you anyway?

และไม่ว่าอย่างไรก็รักคุณไหมคะ

That's how it feels.

นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันรู้สึก

And so later, I got married,

หลังจากนั้นฉันก็แต่งงาน

and like all good Egyptians,

และเพื่อเป็นชาวอียิปต์ที่ดี

started my career as an engineer.

ฉันเริ่มทำงานเป็นวิศวกร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I later had a child, after getting married,

หลังแต่งงาน ฉันมีลูกหนึ่งคน

and I was living essentially the Egyptian-American dream.

เราใช้ชีวิตตามความใฝ่ฝัน ของชาวอียิปต์และชาวอเมริกา

And then that terrible morning of September, 2001.

จนกระทั่งมาถึงช่วงเช้าอันเลวร้าย ในเดือนกันยายนปี ค.ศ. 2001

I think a lot of you probably remember exactly where you were that morning.

ฉันคิดว่าพวกคุณส่วนใหญ่กำลังนึกว่า คุณอยู่ที่ไหนในเช้าวันนั้น

I was sitting in my kitchen finishing breakfast,

ส่วนตัวฉันกำลังทานอาหารเช้าอยู่ในครัว

and I look up on the screen and see the words "Breaking News."

และเมื่อมองไปบนจอโทรทัศน์ ก็เห็นคำว่า “ข่าวด่วน”

There was smoke, airplanes flying into buildings,

ฉันเห็นควันไฟ เห็นเครื่องบินพุ่งชนตึก

people jumping out of buildings.

ฉันเห็นผู้คนกระโจนออกมาจากตึกนั้น

What was this?

มันคืออะไร

An accident?

อุบัติเหตุอย่างนั้นหรือ

A malfunction?

หรือเครื่องยนต์ขัดข้อง

My shock quickly turned to outrage.

ความตกใจเปลี่ยนเป็นความโกรธ

Who would do this?

ใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้

And I switch the channel and I hear,

ฉันเปลี่ยนช่อง และฉันก็ได้ยิน

"... Muslim terrorist ...,"

"...ผู้ก่อการร้ายชาวมุสลิม..."

"... in the name of Islam ...,"

"...ในนามของอิสลาม..."

"... Middle-Eastern descent ...,"

"...ลูกหลานชาวตะวันออกกลาง..."

"... jihad ...,"

“…ฮิญาด...”

"... we should bomb Mecca."

“...เราควรไประเบิดเมกกะบ้าง”

Oh my God.

โอ้ พระเจ้า

Not only had my country been attacked,

ไม่เพียงแต่ประเทศของฉันถูกโจมตี

but in a flash,

แต่ในทันทีทันใด

somebody else's actions had turned me from a citizen

ท่าทีของคนรอบข้างก็เปลี่ยนสถานะ การเป็นพลเมืองของฉัน

to a suspect.

ไปเป็นผู้ต้องสงสัย

That same day, we had to drive across Middle America

ในวันเดียวกันนั้น เราต้องขับรถข้ามอเมริกากลาง

to move to a new city to start grad school.

ย้ายไปยังเมืองใหม่เพื่อเรียนปริญญาโท

And I remember sitting in the passenger seat

ฉันจำได้ว่าฉันนั่งอยู่ในรถ

ขณะที่เราขับไปอย่างเงียบ ๆ

as we drove in silence,

crouched as low as I could go in my seat,

ฉันก้มศีรษะต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้

for the first time in my life, afraid for anyone to know I was a Muslim.

เป็นครั้งแรกที่ฉันกลัวว่า คนอื่นจะรู้ว่าฉันเป็นมุสลิม

We moved into our apartment that night in a new town

คืนนั้น เราย้ายไปยังอพาร์ทเมนท์ในเมืองใหม่

in what felt like a completely different world.

ที่รู้สึกราวกับเป็นคนละโลก

And then I was hearing and seeing and reading

ฉันได้ยิน ฉันเห็น ฉันอ่านประกาศเตือน

warnings from national Muslim organizations

จากองค์กรมุสลิมสากลบอกว่า

saying things like, "Be alert," "Be aware,"

“จงระวังตัว” “ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา”

"Stay in well-lit areas," "Don't congregate."

“อยู่ในที่ที่มีแสงไฟ” “อย่าชุมนุมกัน”

I stayed inside all week.

ฉันอยู่ในห้องพักตลอดสัปดาห์

And then it was Friday that same week,

จนกระทั่งวันศุกร์ของสัปดาห์นั้น

the day that Muslims congregate for worship.

วันที่มุสลิมต้องไปรวมตัวกันเพื่อละหมาด

And again the warnings were, "Don't go that first Friday,

และอีกครั้งที่มีประกาศเตือนว่า “อย่าออกไปในวันศุกร์นี้

it could be a target."

เพราะอาจตกเป็นเป้าหมาย”

And I was watching the news, wall-to-wall coverage.

ฉันดูข่าว ฟังรายงานสดตลอดเวลา

Emotions were so raw, understandably,

อารมณ์ของเรายากจะควบคุมซึ่งฉันเข้าใจ

and I was also hearing about attacks on Muslims,

ฉันได้ยินข่าวว่ามีการทำร้ายชาวมุสลิม

or people who were perceived to be Muslim, being pulled out

หรือคนที่ถูกยอมรับว่าเป็นมุสลิม เขาถูกลากออกมา

and beaten in the street.

ถูกทุบตีอยู่กลางถนน

Mosques were actually firebombed.

มัสยิดถูกวางเพลิง

And I thought, we should just stay home.

ฉันคิดว่าเราควรอยู่แต่ในบ้าน

And yet, something didn't feel right.

แต่แล้วทุกอย่างก็ยังไม่ราบรื่น

Because those people who attacked our country

เพราะผู้คนที่โจมตีประเทศเรา

attacked our country.

เริ่มโจมตีประเทศเราอีกครั้ง

I get it that people were angry at the terrorists.

ฉันเข้าใจว่าทุกคนโกรธแค้นผู้ก่อการร้าย

Guess what? So was I.

เพราะอะไรหรือคะ เพราะฉันก็โกรธค่ะ

And so to have to explain yourself all the time isn't easy.

ฉันบอกกับตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่ามันไม่ง่าย

I don't mind questions. I love questions.

ฉันไม่ได้รังเกียจการตั้งคำถาม ฉันชอบการตั้งคำถาม

It's the accusations that are tough.

แต่มันเป็นการกล่าวหาที่โหดร้ายไปหน่อยนะคะ

Today we hear people actually saying things like,

ทุกวันนี้ เรามักจะได้ยินผู้คนพูดกันว่า

"There's a problem in this country, and it's called Muslims.

“ประเทศเรากำลังมีปัญหา และนั่นคือพวกมุสลิม"

When are we going to get rid of them?"

"เมื่อไหร่เราจะจำกัดพวกนั้นไปเสียที”

So, some people want to ban Muslims and close down mosques.

คนจำนวนมากอยากต่อต้านมุสลิมและปิดมัสยิด

They talk about my community kind of like we're a tumor

เขาพูดถึงสังคมมุสลิม ราวกับพวกเราเป็นก้อนเนื้อ

in the body of America.

ในร่างกายของสหรัฐอเมริกา

And the only question is, are we malignant or benign?

คำถามมีเพียงเราคือเนื้อร้ายหรือเนื้องอก

You know, a malignant tumor you extract altogether,

ทราบไหมคะ ถ้าเป็นเนื้อร้าย คุณต้องจำกัดทิ้งทั้งหมด

and a benign tumor you just keep under surveillance.

แต่ถ้าเป็นเนื้องอก คุณปล่อยมันไว้ใต้การดูแลได้

The choices don't make sense, because it's the wrong question.

ตัวเลือกเหล่านี้มันใช้ไม่ได้ เพราะมันผิดตั้งแต่คำถาม

Muslims, like all other Americans, aren't a tumor in the body of America,

มุสลิมก็เหมือนกับชาวอเมริกาคนอื่น ๆ เราไม่ใช่เนื้องอก

we're a vital organ.

แต่เป็นอวัยวะหนึ่งในร่างกาย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Muslims are inventors and teachers,

มุสลิมเป็นทั้งนักประดิษฐ์ บ้างก็เป็นอาจารย์

first responders and Olympic athletes.

ผู้ปฐมพยาบาล และนักกีฬาโอลิมปิก

Now, is closing down mosques going to make America safer?

สำหรับตอนนี้ การปิดมัสยิด จะทำให้อเมริกาปลอดภัยขึ้นหรือคะ

It might free up some parking spots,

มันอาจจะทำให้มีที่จอดรถเพิ่มขึ้น

but it will not end terrorism.

แต่มันไม่ได้กำจัดผู้ก่อการร้าย

Going to a mosque regularly is actually linked

การไปมัสยิดอย่างสม่ำเสมอนั้น

to having more tolerant views of people of other faiths

มันคือการมีทัศนคติ ที่ยอมรับความศรัทธาของผู้อื่น

and greater civic engagement.

การมีส่วนร่วมกับชุมชน

And as one police chief in the Washington, DC area

สารวัตรตำรวจคนหนึ่งในวอชิงตัน ดี.ซี.

recently told me,

เคยบอกกับฉันว่า

จริงๆ แล้ว มัสยิดไม่ได้ทำให้ใครเป็นคนหัวรุนแรง

people don't actually get radicalized at mosques.

They get radicalized in their basement or bedroom, in front of a computer.

แต่เป็นห้องนอนหรือห้องใต้ดิน หรือหน้าคอมพิวเตอร์พวกเขาต่างหาก

And what you find about the radicalization process

คุณจะพบว่าการเป็นคนหัวรุนแรง

is it starts online,

มันเริ่มขึ้นจากโลกออนไลน์

but the first thing that happens

เพราะสิ่งแรกที่เกิดขึ้นคือ

is the person gets cut off from their community,

พวกเขาจะเริ่มตีตัวออกห่างจากสังคม

from even their family,

หรือแม้แต่ครอบครัว

so that the extremist group can brainwash them

พวกที่ชอบความรุนแรง จึงสามารถล้างสมองคนเหล่านั้น

into believing that they, the terrorists, are the true Muslims,

ให้เชื่อว่าพวกผู้ก่อการร้าย คือชาวมุสลิมที่แท้จริง

and everyone else who abhors their behavior and ideology

และคนอื่น ๆ ที่เขาไม่ชอบอุดมการณ์

are sellouts or apostates.

เป็นพวกทรยศ พวกเสื่อมศรัทธา

So if we want to prevent radicalization,

หากเราไม่ต้องการให้ใคร กลายเป็นคนหัวรุนแรง

we have to keep people going to the mosque.

เราควรปล่อยให้เขาไปมัสยิด

Now, some will still argue Islam is a violent religion.

มาถึงตอนนี้ บางท่านอาจยังโต้แย้งว่า อิสลามเป็นศาสนาแห่งความรุนแรง

After all, a group like ISIS bases its brutality on the Quran.

หลังจากที่กลุ่มก่อการร้ายอย่าง ISIS อ้างความรุนแรงด้วยอัลกุรอาน

Now, as a Muslim, as a mother, as a human being,

ในฐานะที่ฉันเป็นมุสลิม เป็นแม่ เป็นมนุษย์คนหนึ่ง

I think we need to do everything we can to stop a group like ISIS.

ฉันคิดว่าเราควรทำทุกวิถีทาง เพื่อหยุดกลุ่มก่อการร้ายอย่างพวก ISIS

But we would be giving in to their narrative

และควรส่งนักพูดไปให้เขา

if we cast them as representatives of a faith of 1.6 billion people.

หากเรามองพวกนั้นเป็นตัวแทนศรัทธา ของคน 1,600 ล้านคน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

ISIS has as much to do with Islam

ISIS ต้องรับผิดชอบต่อศาสนาอิสลาม

as the Ku Klux Klan has to do with Christianity.

เหมือนที่ Ku Klux Klan (กลุ่มคนเหยียดผิว) ต้องทำต่อคริสตจักร

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Both groups claim to base their ideology on their holy book.

ทั้งสองกลุ่มนี้ใช้พระคัมภีร์ ในการกล่าวอ้างอุดมการณ์ของตน

But when you look at them, they're not motivated

แต่หากคุณมองเขาดี ๆ จะเห็นว่าเขาไม่ได้ถูกขับเคลื่อน

by what they read in their holy book.

ด้วยข้อความในพระคัมภีร์เลยแม้แต่น้อย

It's their brutality that makes them read these things into the scripture.

แต่เป็นความรุนแรงที่ทำให้พวกเขา เห็นสิ่งเหล่านี้จากคัมภีร์ไบเบิล

Recently, a prominent imam told me a story that really took me aback.

ช่วงที่ผ่านมา อิหม่ามท่านหนึ่ง ได้เล่าเรื่องชวนงงงวยให้ฉันฟัง

He said that a girl came to him

เขาบอกว่ามีเด็กผู้หญิงมาหาเขา

because she was thinking of going to join ISIS.

เพราะเธออยากจะเข้าร่วมกลุ่ม ISIS

And I was really surprised and asked him,

ฉันประหลาดใจมากก็เลยถามเขาไป

had she been in contact with a radical religious leader?

เธอมีความสัมพันธ์อย่างไร กับผู้นำกลุ่มหัวรุนแรงหรือเปล่า

And he said the problem was quite the opposite,

เขาบอกว่าปัญหามันตรงกันข้ามต่างหาก

that every cleric that she had talked to had shut her down

คนที่เกี่ยวข้องกับศาสนาทุกคน ที่เธอคุยด้วยต่างปิดหูปิดตาเธอ

and said that her rage, her sense of injustice in the world,

บอกว่าความโกรธของเธอ ความรู้สึกว่าโลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม

was just going to get her in trouble.

ล้วนแต่จะนำปัญหามาให้เธอ

And so with nowhere to channel and make sense of this anger,

และไม่มีเส้นทางใดที่จะนำทางความโกรธนี้ไป

she was a prime target to be exploited

เธอเป็นเป้าหมายชั้นดีของผู้ก่อการร้าย

by extremists promising her a solution.

ซึ่งให้สัญญาว่าจะแก้ปัญหาให้เธอได้

What this imam did was to connect her back to God and to her community.

อิหม่ามจึงนำเธอกลับมายังสังคมที่เธออยู่ บนเส้นทางของพระผู้เป็นเจ้า

He didn't shame her for her rage -- instead, he gave her constructive ways

เขาไม่ได้ขุ่นเคืองต่อความโกรธของเธอ กลับกัน เขาให้โอกาสเธอได้พัฒนาตน

to make real change in the world.

เพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงโลก

What she learned at that mosque prevented her from going to join ISIS.

สิ่งที่เธอได้รับจากมัสยิด คือการไม่เข้าร่วมกลุ่ม ISIS

I've told you a little bit

ฉันเล่าไปนิดหน่อยแล้วว่า

about how Islamophobia affects me and my family.

โรคหวาดกลัวอิสลามนั้น ส่งผลต่อฉันและครอบครัวอย่างไร

But how does it impact ordinary Americans?

และมันเกิดขึ้นกับชาวอเมริกาได้อย่างไร

How does it impact everyone else?

มันเกิดขึ้นกับคนอื่นๆ ได้อย่างไร

How does consuming fear 24 hours a day affect the health of our democracy,

ความกลัวตลอด 24 ชั่วโมงต่อวัน มีผลอย่างไรต่อประชาธิปไตย

the health of our free thought?

และต่ออิสรภาพของพวกเรา

Well, one study -- actually, several studies in neuroscience --

มีงานวิจัยหนึ่ง จริงๆ ก็หลายชิ้นนะคะ เกี่ยวกับระบบประสาท

show that when we're afraid, at least three things happen.

ซึ่งบอกว่าเมื่อไรก็ตามที่เราหวาดกลัว จะมีอย่างน้อยสามสิ่งเกิดขึ้น

We become more accepting of authoritarianism,

เราจะยอมรับอำนาจเผด็จการของตัวเองมากขึ้น

คล้อยตามคนอื่นง่าย และมีอคติ

conformity and prejudice.

One study showed that when subjects were exposed to news stories

งานวิจัยชิ้นหนึ่งกล่าวว่า เมื่อมีการรายงานข่าว

เกี่ยวกับมุสลิมในเชิงลบ

that were negative about Muslims,

พวกเขาจะรู้สึกว่าอยากให้กองทัพ โจมตีประเทศอิสลาม

they became more accepting of military attacks on Muslim countries

and policies that curtail the rights of American Muslims.

และลดทอนสิทธิของมุสลิมชาวอเมริกาลง

Now, this isn't just academic.

ตอนนี้มันไม่ได้เป็นเพียงทฤษฎีเท่านั้น

When you look at when anti-Muslim sentiment spiked

เหตุการณ์ที่กลุ่มต่อต้านมุสลิม ได้ขัดขวางความศรัทธาของพวกเรา

between 2001 and 2013,

ตั้งแต่ปี ค.ศ. 2001 จนถึง ค.ศ. 2013

it happened three times,

มันเกิดขึ้นถึงสามครั้งด้วยกัน

but it wasn't around terrorist attacks.

ไม่ใช่เพียงบริเวณที่ถูกก่อการร้าย

It was in the run up to the Iraq War and during two election cycles.

แต่รวมไปถึงในสงครามอิรัก และในช่วงการเลือกตั้งถึงสองรอบ

So Islamophobia isn't just the natural response to Muslim terrorism

โรคหวาดกลัวอิสลามจึงไม่ใช่เพียงปฏิกิริยา ที่ตอบสนองต่อผู้ก่อการร้ายชาวมุสลิม

as I would have expected.

อย่างที่ฉันเคยคิดเอาไว้

It can actually be a tool of public manipulation,

แต่มันยังเป็นเครื่องมือในการควบคุมสังคม

eroding the very foundation of a free society,

กัดกร่อนรากฐานของสังคมที่มีอิสรภาพ

which is rational and well-informed citizens.

สำหรับพลเมืองที่จะได้รับข้อมูลอย่างเสรี

Muslims are like canaries in the coal mine.

มุสลิมเป็นเสมือนแสงสีทอง ในเหมืองถ่าน

We might be the first to feel it,

เราอาจจะรู้สึกได้ถึงมัน

but the toxic air of fear is harming us all.

แต่ควันพิษในอากาศกลับมาทำร้ายเรา

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And assigning collective guilt

ความรู้สึกผิดที่ก่อตัวขึ้น

มิใช่เพียงเหตุผลที่เราต้องอธิบาย ให้ผู้อื่นฟังอยู่ตลอดเวลา

isn't just about having to explain yourself all the time.

Deah and his wife Yusor were a young married couple

เดอาห์และยูเซาะ ภรรยาของเขา ทั้งสองเป็นคู่สามีภรรยาวัยหนุ่มสาว

living in Chapel Hill, North Carolina,

อาศัยอยู่ที่แชเปิลฮิลล์ รัฐนอร์ทแคโรไลนา

where they both went to school.

ตอนที่ทั้งคู่เป็นนักเรียน

Deah was an athlete.

เดอาห์เป็นนักกีฬา

He was in dental school, talented, promising ...

เขาเรียนในโรงเรียนทันตแพทย์ เป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ รักษาสัญญา

And his sister would tell me that he was the sweetest,

พี่สาวของเขาบอกฉันว่า เขาเป็นผู้ชายที่น่ารัก

most generous human being she knew.

และมีน้ำใจมากที่สุดเท่าที่เธอเคยพบ

She was visiting him there and he showed her his resume,

เธอไปเยี่ยมเขา และได้เห็นประวัติการทำงานของน้องชาย

and she was amazed.

เธอประหลาดใจมาก

She said, "When did my baby brother become such an accomplished young man?"

“น้องชายที่น่ารักของพี่กลายเป็นชายหนุ่ม ผู้ประสบความสำเร็จตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

Just a few weeks after Suzanne's visit to her brother and his new wife,

เพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจากซูซานไปเยี่ยม ครอบครัวของน้องชาย

their neighbor,

เพื่อนบ้านของพวกเขา

Craig Stephen Hicks,

ชื่อ เครก สตีเฟ่น ฮิกส์

murdered them,

ได้ก่อเหตุฆาตกรรมพวกเขา

as well as Yusor's sister, Razan, who was visiting for the afternoon,

เช่นเดียวกับน้องสาวของยูเซาะ ราซาน ซึ่งไปหาพวกเขาตอนบ่าย

in their apartment,

เธอถูกฆ่าในอพาร์ทเมนท์

execution style,

โดยมีรูปแบบเหมือนการประหาร

after posting anti-Muslim statements on his Facebook page.

หลังจากฮิกส์โพสต์ประกาศ ของกลุ่มต่อต้านมุสลิมในเฟซบุ๊คส่วนตัว

He shot Deah eight times.

เขายิงเดอาห์ทั้งหมดแปดนัด

So bigotry isn't just immoral, it can even be lethal.

ความเชื่อเหล่านี้ไม่เพียงแต่ละเมิดศีลธรรม แต่มันยังทำให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย

So, back to my story.

กลับมาที่เรื่องของฉัน

What happened after 9/11?

เกิดอะไรขึ้นหลังเหตุการณ์ 9/11

Did we go to the mosque or did we play it safe and stay home?

เราได้ไปมัสยิดหรือเปล่า หรืออยู่แต่ในบ้านเพื่อความปลอดภัย

Well, we talked it over,

เราคุยกันหลายครั้ง

and it might seem like a small decision, but to us,

จนได้การตัดสินใจเล็ก ๆ ออกมา ซึ่งสำหรับเราแล้ว

อเมริกาที่เราอยากอาศัยอยู่กับลูก ๆ เป็นแบบไหน

it was about what kind of America we wanted to leave for our kids:

one that would control us by fear

เป็นประเทศที่ปกครองเราด้วยความกลัว

or one where we were practicing our religion freely.

หรือประเทศที่เรานับถือศาสนาได้อย่างเสรี

So we decided to go to the mosque.

ด้วยเหตุนี้ เราจึงตัดสินใจไปมัสยิด

And we put my son in his car seat,

ฉันให้ลูกชายนั่งบนเบาะเด็ก

buckled him in, and we drove silently, intensely, to the mosque.

คาดเข็มขัดให้เขา และขับรถไปยังมัสยิดอย่างเงียบ ๆ

I took him out, I took off my shoes, I walked into the prayer hall

ฉันพาเขาลงจากรถ ถอดรองเท้าออก และเดินเข้าไปในห้องโถงละหมาด

and what I saw made me stop.

ฉันถึงกับชะงักเมื่อได้เห็น

The place was completely full.

สถานที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยผู้คน

And then the imam made an announcement,

จากนั้นอิหม่ามก็กล่าวประกาศ

thanking and welcoming our guests,

ขอบคุณ และยินดีต้อนรับแขกของเรา

because half the congregation

เพราะครึ่งหนึ่งของคนที่มารวมตัวกัน

were Christians, Jews, Buddhists, atheists,

เป็นชาวคริสต์ ชาวยิว ชาวพุทธ อเทวนิยม

people of faith and no faith,

ผู้คนทั้งที่มีศรัทธาและไม่มี

พวกเขาไม่ได้มาเพื่อทำร้ายเรา แต่เพื่อยืนข้างเราด้วยน้ำหนึ่งใจเดียว

who had come not to attack us, but to stand in solidarity with us.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I just break down at this time.

ตอนนั้นฉันเริ่มร้องไห้ออกมา

These people were there because they chose courage and compassion

เขามาที่นี่เพราะเขาเลือกที่จะให้กำลังใจ แสดงความเห็นอกเห็นใจ

over panic and prejudice.

เหนือกว่าความตื่นตระหนกและอคติ

What will you choose?

หากเป็นคุณ คุณจะเลือกอะไรคะ

What will you choose at this time of fear and bigotry?

คุณจะเลือกความหวาดกลัว ความเชื่อผิด ๆ

Will you play it safe?

ปลอดภัยไว้ก่อน

Or will you join those who say

หรือจะเข้าร่วมกับพวกเขา

we are better than that?

ผู้กล่าวว่า พวกเรามีดีกว่านั้น

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you so much.

ขอบคุณมากค่ะ

Helen Walters: So Dalia, you seem to have struck a chord.

เฮเลน วอลเตอร์: ดาเลียคะ คุณดูได้รับผลกระทบมากในช่วงเวลานั้น

But I wonder,

แต่ฉันสงสัยว่า

what would you say to those who might argue

คุณอยากพูดอะไรกับคนที่ต่อต้าน

that you're giving a TED Talk,

ไม่ให้คุณมาพูดใน TED Talk

you're clearly a deep thinker,

คุณเป็นนักคิดที่เก่งมาก

you work at a fancy think tank,

คุณทำงานที่ยิ่งใหญ่และงดงาม

you're an exception, you're not the rule.

คุณคือข้อยกเว้นนะคะ คุณไม่อยู่ในกฏเหล่านั้น

What would you say to those people?

อยากจะพูดอะไรกับคนพวกนั้นคะ

Dalia Mogahed: I would say, don't let this stage distract you,

ดาเลีย มอกาเฮ็ด: อย่าให้เวทีนี้ทำให้คุณไขว้เขว

I'm completely ordinary.

ฉันเป็นคนธรรมดา ๆ ค่ะ

I'm not an exception.

ฉันไม่ใช่ข้อยกเว้นอะไร

My story is not unusual.

เรื่องราวของฉันก็ไม่ใช่เรื่องประหลาด

I am as ordinary as they come.

ฉันเป็นคนธรรมดาเหมือนทุก ๆ คน

When you look at Muslims around the world --

หากคุณลองมองไปที่ชาวมุสลิมทั่วโลก

and I've done this, I've done the largest study ever done

ฉันเพิ่งทำงานวิจัยชิ้นใหญ่ที่สุดเสร็จไป

on Muslims around the world --

มันเกี่ยวกับมุสลิมทั่วโลก

people want ordinary things.

ผู้คนต้องการความเรียบง่าย

They want prosperity for their family,

ต้องการความสำเร็จของครอบครัว

they want jobs

ต้องการงาน

and they want to live in peace.

และต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบ

So I am not in any way an exception.

ดังนั้น ฉันไม่ใช่ข้อยกเว้นหรอกค่ะ

When you meet people who seem like an exception to the rule,

หากคุณได้พบกับใครสักคน ที่ดูเหมือนข้อยกเว้นของกฎ

oftentimes it's that the rule is broken,

มันหมายความว่ากฎนั้นถูกแหกแล้ว

not that they're an exception to it.

ไม่ใช่เพราะพวกเขาเป็นข้อยกเว้น

HW: Thank you so much. Dalia Mogahed.

เฮเลน วอลเตอร์: ขอบคุณมากค่ะ ดาเลีย มอกาเฮ็ด

(Applause)

(เสียงปรบมือ)