What it's like to be a Muslim in America | Dalia Mogahed

Translator: Ali Fatemi Reviewer: Leila Ataei

What do you think when you look at me?

هنگامی که نگاه‌ام می‌کنید چه فکر می‌کنید؟

A woman of faith? An expert?

یک زن مذهبی؟ یک متخصص؟

Maybe even a sister.

شاید هم یک خواهر روحانی.

Or oppressed,

یا تحت ستم،

brainwashed,

شستشوی‌ مغزی داده شده،

a terrorist.

یک تروریست.

Or just an airport security line delay.

یا فقط یکی که خط امنیتی فرودگاه را به تاخیر می‌اندازد.

That one's actually true.

این یکی واقعا درست هست.

(Laughter)

(خنده)

If some of your perceptions were negative, I don't really blame you.

اگر برخی از برداشتهای شما منفی هست، من واقعا سرزنشتان نمی‌کنم.

That's just how the media has been portraying

این چیزیست که رسانه‌ها از افرادی

people who look like me.

مانند من تصویر کرده‌اند.

One study found

یک مطالعه نشان داد

that 80 percent of news coverage about Islam and Muslims is negative.

که ۸۰ درصد از پوشش خبری درباره اسلام و مسلمانان منفی هست.

And studies show that Americans say that most don't know a Muslim.

و مطالعات نشان داده که بیشتر آمریکایی‌ها می‌گویند که مسلمانی را نمی‌شناسند.

I guess people don't talk to their Uber drivers.

حدس می‌زنم که مردم با رانندگان تاکسی اوبرشان صحبت نمی‌کنند.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Well, for those of you who have never met a Muslim,

خب، برای برخی از شما که هرگز یک مسلمان ندیده‌اید،

it's great to meet you.

از ملاقات شما خوشوقتم.

Let me tell you who I am.

بگذارید به شما بگویم من که هستم.

I'm a mom, a coffee lover --

من یک مادر هستم، عاشق قهوه--

double espresso, cream on the side.

دبل اسپرسو، با خامه.

I'm an introvert.

من درونگرا هستم.

I'm a wannabe fitness fanatic.

من یک متعصب دیوانه تناسب اندام هستم.

And I'm a practicing, spiritual Muslim.

من یک مسلمانم که امور دینی‌ و روحانیم را انجام می‌دهم

But not like Lady Gaga says, because baby, I wasn't born this way.

اما نه مثل لیدی گاگا که می‌گوید، چونکه عزیزم، من اینگونه به دنیا نیامدم.

It was a choice.

این یک انتخاب بود.

When I was 17, I decided to come out.

هنگامی که ۱۷ ساله بودم، تصمیم گرفتم که بیرون بیایم.

No, not as a gay person like some of my friends,

نه مانند یک فرد همجنسگرا، مثل بعضی از دوستهام

but as a Muslim,

بلکه به عنوان یک مسلمان،

and decided to start wearing the hijab, my head covering.

و تصمیم گرفتم که حجاب بپوشم، سرم را بپوشانم.

My feminist friends were aghast:

"Why are you oppressing yourself?"

«چرا تو خودت را سرکوب می کنی؟»

The funny thing was,

خنده‌دارترین چیز این بود که،

it was actually at that time a feminist declaration of independence

در حقیقت در آن زمان، آن کار یک بیان استقلال فمنیستی بود؛

from the pressure I felt as a 17-year-old,

از فشاری که من به عنوان یک ۱۷ ساله احساس می‌کردم،

to conform to a perfect and unattainable standard of beauty.

برای مطابقت با یک استاندارد کامل و دست نیافتنی از زیبایی.

I didn't just passively accept the faith of my parents.

من بصورت منفعل دین پدر و مادرم را نپذیرفتم.

I wrestled with the Quran.

من با قرآن دست و پنجه نرم کردم.

I read and reflected and questioned and doubted

من آن را خواندم، اندیشیدم پرسش کردم و شک کردم

and, ultimately, believed.

و در نهایت ایمان آوردم.

My relationship with God -- it was not love at first sight.

رابطه من با خدا -- در نگاه اول توام با عشق نبود.

It was a trust and a slow surrender

یک اعتماد و یک تسلیم آهسته بود

that deepened with every reading of the Quran.

که به هر آنچه در قرآن می خواندم عمق می‌بخشید.

Its rhythmic beauty sometimes moves me to tears.

زیبایی آهنگین آن گاهی اشک مرا جاری می‌کند.

I see myself in it. I feel that God knows me.

من خودم را در آن می‌بینیم. و احساس می‌کنم که خدا مرا می‌شناسد

Have you ever felt like someone sees you, completely understands you

آیا هرگز احساس کردید که کسی شما را تماشا می‌کند، و کاملا شما را درک می‌کند

and yet loves you anyway?

و در هر حالتی عاشق توست؟

That's how it feels.

حسی که ایجاد می‌کند اینگونه است.

And so later, I got married,

و خب بعدا، من ازدواج کردم،

and like all good Egyptians,

و مانند دیگر مصریان خوب،

started my career as an engineer.

حرفه ام را به عنوان یک مهندس آغاز کردم

(Laughter)

(خنده)

I later had a child, after getting married,

من بعد از ازدواجم صاحب یک فرزند شدم

and I was living essentially the Egyptian-American dream.

و من اساسا داشتم در رویای مصری-آمریکایی زندگی میکردم

And then that terrible morning of September, 2001.

و سپس آن صبح شوم سپتامبر ۲۰۰۱.

I think a lot of you probably remember exactly where you were that morning.

فکر می‌کنم خیلی از شما دقیقا میدانید که آن صبح کجا بودید.

I was sitting in my kitchen finishing breakfast,

من توی آشپزخانه نشسته بود و صبحانه می‌خوردم

and I look up on the screen and see the words "Breaking News."

و من به صفحه تلویزیون نگاه کردم و واژه‌ی «خبر فوری» را دیدم.

There was smoke, airplanes flying into buildings,

دود بود، هواپیماها وارد ساختمان شدند،

people jumping out of buildings.

مردم از ساختمان می پریدند بیرون

What was this?

این دیگر چی بود؟

An accident?

یک حادثه؟

A malfunction?

یک اشتباه؟

My shock quickly turned to outrage.

شوک من به سرعت به خشم تبدیل شد.

Who would do this?

کی چنین کاری می‌کند؟

And I switch the channel and I hear,

و من کانال را عوض کردم و شنیدم،

"... Muslim terrorist ...,"

«... مسلمان های تروریست ...»

"... in the name of Islam ...,"

«... به نام اسلام ...»

"... Middle-Eastern descent ...,"

«... خاورمیانه ایها ...»

"... jihad ...,"

«... جهاد ...»

"... we should bomb Mecca."

«...مکه را باید بمباران کنیم.»

Oh my God.

وای خدای من.

Not only had my country been attacked,

نه تنها به کشور من حمله شد،

but in a flash,

بلکه در یک چشم به هم زدن

somebody else's actions had turned me from a citizen

کارهای یک نفر دیگر من را از یک شهروند

to a suspect.

به یک مظنون تبدیل کرد.

That same day, we had to drive across Middle America

همان روز، ما باید از میان آمریکای مرکزی رانندگی می‌کردیم

to move to a new city to start grad school.

تا به یک شهر جدید برویم تا تحصیلات تکمیلی را شروع کنیم.

And I remember sitting in the passenger seat

و من یادم است که در صندلی مسافر نشسته بودم

as we drove in silence,

و در سکوت رانندگی می‌کردیم،

crouched as low as I could go in my seat,

تا آنجایی که میشد روی صندلی دولا شدم،

for the first time in my life, afraid for anyone to know I was a Muslim.

برای اولین بار در زندگی ام، می‌ترسیدم کسی بداند که مسلمان هستم.

We moved into our apartment that night in a new town

ما آن شب در شهر جدید به آپارتمانمان رفتیم،

in what felt like a completely different world.

حس یک دنیای کاملا متفاوت را داشتیم.

And then I was hearing and seeing and reading

و بعد من می‌شنیدم، می‌دیدم و می‌خواندم

warnings from national Muslim organizations

اخطارهای سازمانهای اسلامی ملی را

saying things like, "Be alert," "Be aware,"

صحبتهایی مثل «مواظب باشید»، «هوشیار باشید»

"Stay in well-lit areas," "Don't congregate."

«در محیطهای روشن بمانید» «تجمع نکنید».

I stayed inside all week.

من تمام هفته را خانه ماندم.

And then it was Friday that same week,

و به جمعه آن هفته رسیدیم،

the day that Muslims congregate for worship.

روزی که مسلمانان برای عبادت جمع می‌شوند.

And again the warnings were, "Don't go that first Friday,

و هنوز هشدارها این بودند که، «این جمعه ی اول را نروید،

it could be a target."

این می‌تواند یک هدف باشد.»

And I was watching the news, wall-to-wall coverage.

و من اخبار را نگاه می‌کردم، تمام آنها را دنبال می‌کردم.

Emotions were so raw, understandably,

بصورت قابل درکی، احساسات بسیار جریحه‌دار شده بود،

and I was also hearing about attacks on Muslims,

من همچنین گفته‌هایی در مورد حملات به مسلمانان می‌شنیدم،

or people who were perceived to be Muslim, being pulled out

یا کسانی که تصور می‌شد مسلمانند بیرون کشیده می‌شدند،

and beaten in the street.

و در خیابان مورد ضرب و جرح قرار می‌گرفتند.

Mosques were actually firebombed.

مساجدی به آتش کشیده شده بودند.

And I thought, we should just stay home.

و من فکر کردم که ما باید در خانه بمانیم.

And yet, something didn't feel right.

و هنوز، انگار چیزی درست نبود.

Because those people who attacked our country

بخاطر اینکه افرادی که به کشور ما حمله کرده بودند

attacked our country.

به کشور ما حمله کرده بودند.

I get it that people were angry at the terrorists.

من متوجهم که مردم از تروریستها عصبانی بودند.

Guess what? So was I.

خب که چی؟ من هم چنین بودم.

And so to have to explain yourself all the time isn't easy.

و خب اینکه مجبور باشی همیشه خودت را توضیح دهی آسان نیست.

I don't mind questions. I love questions.

من از سوالها ناراحت نمی‌شوم، من سوالها را دوست دارم.

It's the accusations that are tough.

این تهمت‌ها هستند که سخت هستند.

Today we hear people actually saying things like,

ما امروزه می‌شنویم که افراد چیزهایی می‌گویند مثل،

"There's a problem in this country, and it's called Muslims.

«مشکلی در این کشور وجود دارد، و آن مسلمانان هستند.

When are we going to get rid of them?"

چرا از شرشان خلاص نشویم؟»

So, some people want to ban Muslims and close down mosques.

خب بعضی از مردم می‌خواند مسلمانان را تحریم کنند و مساجد را ببندند.

They talk about my community kind of like we're a tumor

در مورد جامعه من طوری صحبت می‌کنند انگار ما توموری

in the body of America.

در بدن امریکا هستیم.

And the only question is, are we malignant or benign?

تنها سوال این است که آیا ما بدخیم هستیم یا خوش خیم؟

You know, a malignant tumor you extract altogether,

می‌دانید یک تومور بدخیم را کامل از میان برمی‌دارید

and a benign tumor you just keep under surveillance.

و یک تومور خوش خیم را فقط تحت مراقبت قرار می‌دهید.

The choices don't make sense, because it's the wrong question.

انتخابها معقول نیستند چرا که این سوال اشتباه است.

Muslims, like all other Americans, aren't a tumor in the body of America,

مسلمانان مثل تمام امریکاییها توموری در بدن امریکا نیستند،

we're a vital organ.

ما یک اندام حیاتی هستیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)

Muslims are inventors and teachers,

مسلمانان مخترعان و معلمان هستند،

first responders and Olympic athletes.

امدادگران و قهرمانان المپیک.

Now, is closing down mosques going to make America safer?

خب آیا بستن مساجد می‌خواهد امریکا را امن‌تر کند؟

It might free up some parking spots,

ممکن است بعضی از جا پارکها را آزاد کند،

but it will not end terrorism.

اما تروریسم را تمام نخواهد کرد.

Going to a mosque regularly is actually linked

رفتن به مسجد معمولا با داشتن

to having more tolerant views of people of other faiths

دیدگاه‌های مدارا انگیزتر با افراد دیگر ادیان

and greater civic engagement.

و مشارکت مدنی بیشتر مربوط است.

And as one police chief in the Washington, DC area

و همونطور که اخیرا یک رئیس پلیس در منطقه واشنگتون دی سی

recently told me,

به من گفت،

people don't actually get radicalized at mosques.

حقیقتا افراد در مساجد تندرو نمی‌شوند.

They get radicalized in their basement or bedroom, in front of a computer.

آنها در ساختمانشان، یا در اتاق خوابشان جلوی یک کامپیوتر تندرو می‌شوند.

And what you find about the radicalization process

و چیزی که شما در مورد فرآیند تندرو شدن در می‌یابید‌،

is it starts online,

این است که بصورت آنلاین شروع می‌شود،

but the first thing that happens

اما اولین چیزی که رخ می‌دهد

is the person gets cut off from their community,

این است که فرد از جامعه آنها طرد می‌شود،

from even their family,

و حتی از خانواده‌اش،

so that the extremist group can brainwash them

و در نتیجه گروه تندرو می‌تواند آنها را شستشوی مغزی دهد

into believing that they, the terrorists, are the true Muslims,

تا باور کنند که آنها، تروریستها، مسلمانان واقعی هستند،

and everyone else who abhors their behavior and ideology

و هرکس دیگری که از رفتار و ایدئولوژی آنها بدش می‌آید

are sellouts or apostates.

دشمن یا مرتد است.

So if we want to prevent radicalization,

پس اگر بخواهیم از تندروی پیشگیری کنیم،

we have to keep people going to the mosque.

باید کاری کنیم که مردم به رفتن مسجد را ادامه دهند.

Now, some will still argue Islam is a violent religion.

خب، بعضی از شما استدلال خواهید کرد که اسلام یک مذهب خشن است.

After all, a group like ISIS bases its brutality on the Quran.

به هرحال، گروهی مانند داعش پایه ی وحشیگری خود را بر قرآن قرار داده است.

Now, as a Muslim, as a mother, as a human being,

خب، بعنوان یک مسلمان، بعنوان یک مادر بعنوان یک انسان،

I think we need to do everything we can to stop a group like ISIS.

فکر می‌کنم ما باید هرکاری که می‌توانیم انجام دهیم تا گروهی مثل داعش را متوقف کنیم

But we would be giving in to their narrative

اما ما با آنها هم قصه خواهیم شد

if we cast them as representatives of a faith of 1.6 billion people.

اگر آنها را نماینده اعتقادات ۱/۶ میلیارد انسان در نظر بگیریم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

ISIS has as much to do with Islam

داعش همان رابطه ای را با اسلام دارد

as the Ku Klux Klan has to do with Christianity.

که کوکلاکس کلان با مسیحیت دارد.

(Applause)

(تشویق)

Both groups claim to base their ideology on their holy book.

هردو گروه ادعا دارند که ایدئولوژی‌شان را برپایه کتاب مقدسشان قرار داده‌اند.

But when you look at them, they're not motivated

اما اگر به آنها نگاه کنید انگیزش آنها از

by what they read in their holy book.

آنچه که در کتاب مقدسشان می‌خوانند نیست.

It's their brutality that makes them read these things into the scripture.

درنده‌گی آنهاست که باعث می‌شود چنین چیزهایی از کتاب مقدس برداشت کنند.

Recently, a prominent imam told me a story that really took me aback.

اخیرا، یک امام برجسته به من داستانی را گفت که مرا غافلگیر کرد.

He said that a girl came to him

او گفت که دختری پیش او آمد

because she was thinking of going to join ISIS.

چون در مورد پیوستن به داعش فکر می‌کرد.

And I was really surprised and asked him,

و من واقعا شگفت‌زده شدم و از او پرسیدم،

had she been in contact with a radical religious leader?

آیا او با یک رهبر مذهبی تندرو در ارتباط بوده؟

And he said the problem was quite the opposite,

و او گفت که مسئله کاملا برخلاف این بوده

that every cleric that she had talked to had shut her down

که هر روحانی که او با او صحبت کرده بوده او را ساکت کرده،

and said that her rage, her sense of injustice in the world,

و گفته که خشم او، حس نبود عدالت در دنیایی که در او بوده

was just going to get her in trouble.

او را به دردسر خواهد انداخت.

And so with nowhere to channel and make sense of this anger,

و با نبودن جایی برای ارتباط و برای خشمش

she was a prime target to be exploited

او هدفی برای استثمار

by extremists promising her a solution.

توسط تندروهایی شد که به او راه حلی وعده می‌دادند.

What this imam did was to connect her back to God and to her community.

چیزی که این امام انجام داد این بود که او را به خدا و به جامعه اش دوباره متصل کرد

He didn't shame her for her rage -- instead, he gave her constructive ways

او اورا بخاطر خشمش شرمنده نکرد-- بجای آن به او راههای سازنده

to make real change in the world.

برای ایجاد تغییر واقعی در دنیا نشان داد.

What she learned at that mosque prevented her from going to join ISIS.

آنچه او در آن مسجد آموخت مانع از پیوستن او به داعش شد.

I've told you a little bit

من به شما کمی در مورد اینکه

about how Islamophobia affects me and my family.

چطور اسلام هراسی بر من و خانواده‌ام ضربه می‌زند گفته‌ام.

But how does it impact ordinary Americans?

اما این چطور به عامه آمریکاییها ضربه می‌زند؟

How does it impact everyone else?

این چطور به دیگران ضربه می‌زند؟

How does consuming fear 24 hours a day affect the health of our democracy,

چطور مصرف ۲۴ ساعته ترس در روز به سلامت دموکراسی ما ضربه می‌زند؟

the health of our free thought?

سلامتی آزاد اندیشی ما

Well, one study -- actually, several studies in neuroscience --

خب، یک مطالعه، در حقیق چندین تحقیق در نوروساینس (عصب شناسی)

show that when we're afraid, at least three things happen.

نشان می‌دهد که هنگامی که ما می‌ترسیم حداقل سه چیز رخ می‌دهد.

We become more accepting of authoritarianism,

ما استبداد، انطباق پذیری و پیشداوری‌ها

conformity and prejudice.

را بیشتر می‌پذیریم.

One study showed that when subjects were exposed to news stories

یک تحقیق نشان داد که هنگامی که اشخاص دربرابر داستانهای جدیدی

that were negative about Muslims,

که در مورد مسلمانان منفی بودند قرار گرفتند

they became more accepting of military attacks on Muslim countries

آنها بیشتر حمله نظامی به کشورهای مسلمان

and policies that curtail the rights of American Muslims.

و سیاستهایی که حقوق مسلمانان امریکایی را کاهش می‌دهند را پذیرا شدند.

Now, this isn't just academic.

خب، این فقط آکادمیک نیست.

When you look at when anti-Muslim sentiment spiked

وقتی شما به زمانی که احساسات ضد اسلامی

between 2001 and 2013,

بین سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۳ گل کرد نگاه کنید،

it happened three times,

این اتفاق سه بار رخ داد،

but it wasn't around terrorist attacks.

اما این حول حملات تروریستی نبود.

It was in the run up to the Iraq War and during two election cycles.

این در حین جنگ عراق و در طول دو دوره انتخابات بود.

So Islamophobia isn't just the natural response to Muslim terrorism

پس اسلام هراسی تنها پاسخ طبیعی به تروریسم اسلامی نیست

as I would have expected.

آنطوری که من انتظار داشتم.

It can actually be a tool of public manipulation,

در حقیقت می‌تواند وسیله‌ای برای کنترل عامه مردم باشد،

eroding the very foundation of a free society,

که بنیان اصلی جامعه آزاد،

which is rational and well-informed citizens.

که شهروندان معقول و آگاه است، را فاسد می‌کند.

Muslims are like canaries in the coal mine.

مسلمانان مانند قناریهای داخل معادن زغال سنگ هستند.

We might be the first to feel it,

ممکن است ما اولین‌هایی باشیم که حسش می‌کنیم،

but the toxic air of fear is harming us all.

اما هوای آلوده ترس به همه ما آسیب می زند.

(Applause)

(تشویق)

And assigning collective guilt

یک تخصیص گناه جمعی

isn't just about having to explain yourself all the time.

فقط در مورد اینکه مجبور باشی همیشه خودت را توضیح دهی نیست.

Deah and his wife Yusor were a young married couple

ضیا و همسرش یسر یک زوج جوان بودند

living in Chapel Hill, North Carolina,

و در چپل هیل، کارولینای شمالی می‌زیستند،

where they both went to school.

جایی که هردو به دانشگاه می‌رفتند.

Deah was an athlete.

ضیا یک قهرمان ورزشی بود.

He was in dental school, talented, promising ...

او به دانشکده دندانپزشکی می‌رفت، با استعداد و آینده دار ....

And his sister would tell me that he was the sweetest,

و خواهرش به من می گفت که او شیرین‌ترین،

most generous human being she knew.

و بخشنده‌ترین انسانی بود که او می‌شناخت.

She was visiting him there and he showed her his resume,

خواهرش او را در آنجا ملاقات کرده بود و او رزومه‌اش را به خواهرش نشان داده بود

and she was amazed.

و او شگفت‌زده شده بود.

She said, "When did my baby brother become such an accomplished young man?"

گفته بود، « کی برادر کوچک من اینچنین مرد جوان کاملی شده است؟»

Just a few weeks after Suzanne's visit to her brother and his new wife,

فقط چند هفته پس از ملاقات سوزان از برادرش و همسر جدید او،

their neighbor,

همسایه آنها،

Craig Stephen Hicks,

کریگ استیون هیکس،

murdered them,

آنها را به قتل رساند،

as well as Yusor's sister, Razan, who was visiting for the afternoon,

به همراه خواهر یسر، رزان، که در آن بعد از ظهر به ملاقات آنها رفته بود،

in their apartment,

در داخل ساختمان آنها،

execution style,

به شیوه اعدام،

after posting anti-Muslim statements on his Facebook page.

پس از اینکه بیاناتی بر ضد مسلمانان در فیسبوکش نوشته بود.

He shot Deah eight times.

او به ضیا ۸ بار شلیک کرده بود.

So bigotry isn't just immoral, it can even be lethal.

پس تعصب نه تنها غیر اخلاقیست بلکه می‌تواند کشنده هم باشد.

So, back to my story.

خب به داستان خودم برگردم.

What happened after 9/11?

پس از ۱۱ سپتامبر چه رخ داد؟

Did we go to the mosque or did we play it safe and stay home?

آیا ما به مسجد رفتیم یا اینکه بدنبال امنیت در خانه ماندیم؟

Well, we talked it over,

خب ما صحبتش را کردیم،

and it might seem like a small decision, but to us,

و این ممکن است شبیه یک تصمیم کوچک باشد، اما برای ما

it was about what kind of America we wanted to leave for our kids:

این در مورد نوع آمریکایی بود که ما خواستیم برای زندگی کودکانمان داشته باشیم

one that would control us by fear

کشوری که می خواست ما را با ترس کنترل کند

or one where we were practicing our religion freely.

یا کشوری که ما زندگی مذهبیمان را در آنجا آزادانه داشتیم.

So we decided to go to the mosque.

پس ما تصمیم گرفتیم که به مسجد برویم.

And we put my son in his car seat,

و پسرم را در صندلیش در ماشین گذاشتیم.

buckled him in, and we drove silently, intensely, to the mosque.

کمربندش را بستیم، و ساکت و مشتاق به به سمت مسجد راندیم.

I took him out, I took off my shoes, I walked into the prayer hall

و من او را بیرون آوردم کفش هایم را درآوردم و بداخل نمازخانه رفتم

and what I saw made me stop.

و چیزی که دیدم باعث شد بایستم.

The place was completely full.

آنجا کاملا پر بود.

And then the imam made an announcement,

و امام بیانیه‌ای خواند،

thanking and welcoming our guests,

در تشکر و خوش آمد گویی مهمانانمان،

because half the congregation

چرا که نصف حضار

were Christians, Jews, Buddhists, atheists,

مسیحیان ، یهودیان، بوداییان، بی دینان.

people of faith and no faith,

مردم با ایمان و بی ایمان.

who had come not to attack us, but to stand in solidarity with us.

آمده بودند، نه برای اینکه به ما حمله کنند، بلکه تا در همراهی با ما ایستادگی کنند.

(Applause)

(تشویق)

I just break down at this time.

من در آنجا فرو ریختم.

These people were there because they chose courage and compassion

این مردم آنجا بودند چرا که رشادت و شفقت را،

over panic and prejudice.

بر پیشداوری و ترس، برگزیده بودند.

What will you choose?

شما کدام را انتخاب می‌کنید؟

What will you choose at this time of fear and bigotry?

شما در این زمانه ترس و تعصب کدام یک را بر می‌گزینید؟

Will you play it safe?

آیا شما هم محتاط عمل خواهید کرد؟

Or will you join those who say

یا شما به کسانی می‌پیوندید که می‌گویند

we are better than that?

ما بهتر از این هستیم؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you so much.

از شما بسیار متشکرم.

Helen Walters: So Dalia, you seem to have struck a chord.

هلن والترز: خب دالیا، بنظر می‌رسد که احساسات را بر انگیختی

But I wonder,

اما من در عجبم،

what would you say to those who might argue

تو به کسانی که ممکن است استدلال کنند که

that you're giving a TED Talk,

تو یک سخنرانی TED ارائه می‌دهی،

you're clearly a deep thinker,

تو مشخصا عمیق فکر می‌کنی

you work at a fancy think tank,

تو در یک اندیشکده خلاق کار می‌کنی،

you're an exception, you're not the rule.

تو یک استثنا هستی، تو از قاعده خارج هستی.

What would you say to those people?

تو به این افراد چه می‌گویی؟

Dalia Mogahed: I would say, don't let this stage distract you,

دالیا مجاهد: به آنها می‌گویم نگذارید این سن حواس پرتتان کند

I'm completely ordinary.

من کاملا عادی هستم

I'm not an exception.

من یک استثنا نیستم.

My story is not unusual.

داستان من غیر معمول نیست.

I am as ordinary as they come.

من همانقدر عادی هستم که آنها هستند.

When you look at Muslims around the world --

وقتی شما به مسلمانان اطراف دنیا بنگرید--

and I've done this, I've done the largest study ever done

و من این کار را انجام دادم، من بزرگترین تحقیقی که تاکنون روی

on Muslims around the world --

مسلمانان اطراف دنیا صورت گرفته را انجام داده‌ام.--

people want ordinary things.

مردم چیزهای عادی می‌خواهند.

They want prosperity for their family,

موفقیت برای خانواده‌شان می‌خواهند،

they want jobs

شغل می‌خواهند

and they want to live in peace.

و می‌خواهند که در صلح زندگی کنند.

So I am not in any way an exception.

پس من به هیچ عنوان یک استثنا نیستم.

When you meet people who seem like an exception to the rule,

وقتی کسانی را می‌بینید که نسبت به قاعده استثنا بنظر می‌رسند،

oftentimes it's that the rule is broken,

اغلب این قاعده عمومی است که ناقص است،

not that they're an exception to it.

نه که آنها استثنایی بر آن هستند.

HW: Thank you so much. Dalia Mogahed.

از شما بسیار متشکرم. دالیا مجاهد.

(Applause)

(تشویق)