Glenn Greenwald: Why privacy matters

Translator: Thitima Urapeepathanapong Reviewer: Pathumjit Atikomkamalasai

There is an entire genre of YouTube videos

มีวิดีโอในเว็บไซต์ยูทูปประเภทหนึ่ง

devoted to an experience which

ที่อุทิศให้กับประสบการณ์แบบหนึ่ง

I am certain that everyone in this room has had.

ที่ผมแน่ใจว่าทุกคนในห้องนี้ต้องเคยดู

It entails an individual who,

มันถ่ายทอดภาพ

thinking they're alone,

คนที่คิดว่าตัวเองอยู่คนเดียว

engages in some expressive behavior —

แสดงพฤติกรรมบางอย่าง

wild singing, gyrating dancing,

เช่น ร้องเพลงอย่างบ้าคลั่ง เต้นรำไปรอบๆ

some mild sexual activity —

หรือมีกิจกรรมทางเพศเล็กน้อย

only to discover that, in fact, they are not alone,

ในท้ายที่สุด พบว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ตามลำพัง

that there is a person watching and lurking,

มีใครสักคนดูหรือซุ่มดูอยู่

the discovery of which causes them

การค้นพบนี้ทำให้พวกเขา

to immediately cease what they were doing

หยุดการกระทำเหล่านั้น

in horror.

ด้วยความตื่นตระหนก

The sense of shame and humiliation

ความรู้สึกอับอายใจ

in their face is palpable.

ปรากฏชัดเจนบนใบหน้าของพวกเขา

It's the sense of,

มันเป็นความรู้สึกที่ว่า

"This is something I'm willing to do

“นี่คือสิ่งที่ฉันอยากทำ

only if no one else is watching."

แต่แค่ในตอนที่อยู่คนเดียวเท่านั้น"

This is the crux of the work

นี่คือประเด็นสำคัญ

on which I have been singularly focused

ของสิ่งที่ผมเน้นมาตลอด

for the last 16 months,

ในช่วงระยะเวลา 16 เดือนที่ผ่านมา

the question of why privacy matters,

กับคำถามที่ว่า ทำไมความเป็นส่วนตัวจึงสำคัญ

a question that has arisen

คำถามที่ปรากฏขึ้นบ่อยครั้ง

in the context of a global debate,

ในบริบทของการถกเถียงระดับโลก

enabled by the revelations of Edward Snowden

ซึ่งเป็นผลจากการเปิดโปงของ เอ็ดวาร์ด สโนว์เดน

that the United States and its partners,

ที่ว่าสหรัฐอเมริกาและพันธมิตร

unbeknownst to the entire world,

ได้เปลี่ยนอินเทอร์เน็ต

has converted the Internet,

แบบที่คนทั้งโลกไม่คาดคิด

once heralded as an unprecedented tool

ครั้งหนึ่งมันเป็นเครื่องมือ

of liberation and democratization,

ของการปลดปล่อยอิสรภาพและ สร้างความเป็นประชาธิปไตย

into an unprecedented zone

ไปสู่พื้นที่ของการสอดแนมมวลชน อย่างไม่แบ่งแยก

of mass, indiscriminate surveillance.

อันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

There is a very common sentiment

มีทัศนคติแบบหนึ่งที่ธรรมดาสามัญมาก

that arises in this debate,

เพิ่มขึ้นในการถกเถียงประเด็นนี้

even among people who are uncomfortable

แม้แต่ในบรรดาคนที่ไม่คุ้นเคย

with mass surveillance, which says

กับการสอดแนมมวลชนที่ว่า

that there is no real harm

ไม่มีอันตรายเกิดขึ้นจริง

that comes from this large-scale invasion

จากการคุกคามขนาดใหญ่หรอก

because only people who are engaged in bad acts

เพราะว่ามีแต่คนที่กระทำผิดเท่านั้น

have a reason to want to hide

ที่อยากจะหลบซ่อน

and to care about their privacy.

และใส่ใจกับความเป็นส่วนตัว

This worldview is implicitly grounded

โดยนัยแล้วทัศนะแบบนี้ตั้งอยู่บนฐานที่ว่า

in the proposition that there are two kinds of people in the world,

มีคน 2 ประเภทในโลกนี้คือ

good people and bad people.

คนดีและคนเลว

Bad people are those who plot terrorist attacks

คนเลวคือคนที่เป็นผู้ก่อการร้าย

or who engage in violent criminality

หรือยุ่งกับอาชญากรรมรุนแรง

and therefore have reasons to want to hide what they're doing,

ดังนั้นพวกเขาจึงอยากซ่อนว่า ตัวเองทำอะไร

have reasons to care about their privacy.

มีเหตุผลที่พวกเขาใส่ใจกับความเป็นส่วนตัว

But by contrast, good people

แต่ในทางกลับกัน คนดีคือ

are people who go to work,

คนที่ไปทำงาน

come home, raise their children, watch television.

กลับบ้าน เลี้ยงลูก ดูทีวี

They use the Internet not to plot bombing attacks

พวกเขาไม่ได้ใช้อินเทอร์เน็ต เพื่อเตรียมวางระเบิด

but to read the news or exchange recipes

แต่เพื่ออ่านข่าว แลกเปลี่ยนสูตรอาหารกัน

or to plan their kids' Little League games,

หรือวางแผนการเล่นกีฬาของลูกๆ

and those people are doing nothing wrong

พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด

and therefore have nothing to hide

ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องซ่อน

and no reason to fear

และไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลัวว่า

the government monitoring them.

รัฐบาลกำลังจับตาดูพวกเขาอยู่

The people who are actually saying that

อันที่จริงแล้ว คนที่พูดแบบนี้

are engaged in a very extreme act

ต่อต้านการกระทำนี้อย่างมาก

of self-deprecation.

ในการปกป้องตัวเอง

What they're really saying is,

สิ่งที่พวกเขากำลังพูดคือ

"I have agreed to make myself

“ฉันเห็นด้วยที่จะทำให้ตัวเอง

such a harmless and unthreatening

คนที่ไม่มีพิษภัยอะไรต่อใคร

and uninteresting person that I actually don't fear

และไม่เป็นที่น่าสนใจจนฉันไม่กลัวว่า

having the government know what it is that I'm doing."

รัฐบาลจะรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่บ้าง”

This mindset has found what I think

ความคิดแบบนี้ทำให้ผมคิดว่า

is its purest expression

เป็นการแสดงออกที่ไร้เดียงสาที่สุด

in a 2009 interview with

ปี 2009 ในการสัมภาษณ์

the longtime CEO of Google, Eric Schmidt, who,

กับเอริค ชมิดท์ ซีอีโอผู้ดำรงตำแหน่งยาวนาน ของกูเกิล

when asked about all the different ways his company

เมื่อถูกถามถึงวิธีการต่างๆ ที่บริษัทของเขา

is causing invasions of privacy

มีส่วนในการรุกล้ำความเป็นส่วนตัว

for hundreds of millions of people around the world,

ของประชากรหลานล้านคนทั่วโลก

said this: He said,

เอริค ชมิดท์กล่าวว่า

"If you're doing something that you don't want

“ถ้าคุณทำสิ่งที่ไม่อยาก

other people to know,

ให้คนอื่นรู้

maybe you shouldn't be doing it in the first place."

บางทีคุณก็ไม่ควรทำมันตั้งแต่แรก”

Now, there's all kinds of things to say about

ตอนนี้มีหลายอย่างที่พูดถึง

that mentality,

กรอบคิดแบบนี้

the first of which is that the people who say that,

อย่างแรก คนที่พูดแบบนี้

who say that privacy isn't really important,

คนที่พูดว่าความเป็นส่วนตัวไม่สำคัญ

they don't actually believe it,

พวกเขาไม่ได้เชื่อแบบนี้จริงๆ หรอก

and the way you know that they don't actually believe it

วิธีที่จะรู้ว่าเขา ไม่ได้เชื่อแบบนี้จริงๆ

is that while they say with their words that privacy doesn't matter,

ก็คือ ระหว่างที่พวกเขาพูดว่า ความเป็นส่วนตัวไม่สำคัญ

with their actions, they take all kinds of steps

ในทางปฏิบัติ พวกเขาใช้ทุกวิถีทาง

to safeguard their privacy.

ในการคุ้มครองความเป็นส่วนตัวของตนเอง

They put passwords on their email

พวกเขาตั้งรหัสผ่านอีเมล

and their social media accounts,

และบัญชีโซเชียลมีเดียต่างๆ

they put locks on their bedroom

พวกเขาใส่กุญแจห้องนอน

and bathroom doors,

และล็อกประตูห้องน้ำ

all steps designed to prevent other people

ทุกขั้นตอนออกแบบมาเพื่อป้องกันพวกเขาจาก

from entering what they consider their private realm

คนอื่นที่อาจเข้ามาอยู่ ในอาณาบริเวณที่คิดว่าเป็นส่วนตัว

and knowing what it is that they don't want other people to know.

และรู้ว่าอะไรที่พวกเขาไม่อยากให้คนอื่นรู้

The very same Eric Schmidt, the CEO of Google,

แบบเดียวกับเอริค ชมิดท์ ซีอีโอของกูเกิล

ordered his employees at Google

ที่สั่งพนักงานของเขาที่กูเกิล

to cease speaking with the online

ให้หยุดพูดกับ

Internet magazine CNET

นิตยสารออนไลน์ CNET

after CNET published an article

หลังจากที่ CNET ตีพิมพ์บทความ

full of personal, private information

ที่เต็มไปด้วยข้อมูลส่วนตัว

about Eric Schmidt,

ของเอริค ชมิดท์

which it obtained exclusively through Google searches

เป็นข้อมูลพิเศษที่ได้จากการใช้กูเกิลค้นหา

and using other Google products. (Laughter)

และใช้ผลิตภัณฑ์อื่นๆ ของกูเกิล (เสียงหัวเราะ)

This same division can be seen

พบเห็นเรื่องแบบเดียวกันนี้ได้กับ

with the CEO of Facebook, Mark Zuckerberg,

ซีอีโอของเฟซบุ๊ก มาร์ก ซัคเคอร์เบิร์ก

who in an infamous interview in 2010

ซึ่งจากการสัมภาษณ์ที่ฉาวโฉ่เมื่อปี 2010

pronounced that privacy is no longer

ประกาศว่าความเป็นส่วนตัว

a "social norm."

ไม่ใช่ “บรรทัดฐานของสังคม” อีกต่อไป

Last year, Mark Zuckerberg and his new wife

ปีที่แล้ว ซัคเคอร์เบิร์กและภรรยาใหม่ของเขา

purchased not only their own house

ไม่ได้แค่ซื้อบ้านของตัวเอง

but also all four adjacent houses in Palo Alto

แต่ยังซื้อบ้านข้างเคียงอีก 4 หลัง ในเปาโลอัลโต

for a total of 30 million dollars

รวมทั้งหมด 30 ล้านเหรียญสหรัฐ

in order to ensure that they enjoyed a zone of privacy

เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะเพลิดเพลิน ในพื้นที่ส่วนตัว

that prevented other people from monitoring

ป้องกันพวกเขาจากการถูกจับตาดูจากคนอื่นๆ

what they do in their personal lives.

ว่าพวกเขาทำอะไรในชีวิตส่วนตัวบ้าง

Over the last 16 months, as I've debated this issue around the world,

ตลอด 16 เดือนที่ผ่านมา ผมได้ถกเถียงในประเด็นนี้ไปทั่วโลก

every single time somebody has said to me,

ทุกครั้งเวลามีใครบอกกับผมว่า

"I don't really worry about invasions of privacy

“ไม่กังวลเรื่องการรุกล้ำความเป็นส่วนตัว

because I don't have anything to hide."

เพราะฉันไม่มีอะไรต้องซ่อน”

I always say the same thing to them.

ผมมักจะพูดแบบเดียวกันต่อคนเหล่านี้

I get out a pen, I write down my email address.

ผมหยิบปากกาขึ้นมา เขียนอีเมลของตัวเอง

I say, "Here's my email address.

และบอกว่า “นี่คืออีเมลของผม

What I want you to do when you get home

ที่ผมอยากให้คุณทำเมื่อกลับถึงบ้าน

is email me the passwords

ส่งรหัสผ่าน

to all of your email accounts,

ของอีเมลทั้งหมดมาให้ผม

not just the nice, respectable work one in your name,

ไม่ใช่แค่อีเมลที่ดูดีหรืออันที่ใช้ทำงานเท่านั้น

but all of them,

แต่ทุกอันเลย

because I want to be able to just troll through

เพราะว่าผมต้องการเพียงแค่ดูว่า

what it is you're doing online,

คุณกำลังออนไลน์ทำอะไรอยู่

read what I want to read and publish whatever I find interesting.

อ่านในสิ่งที่ผมอยากจะอ่าน และตีพิมพ์อะไรก็ตามที่ผมคิดว่าน่าสนใจ

After all, if you're not a bad person,

หลังจากนั้นถ้าคุณไม่ใช่คนเลว

if you're doing nothing wrong,

หรือทำอะไรผิด

you should have nothing to hide."

คุณก็ไม่ควรจะต้องซ่อนอะไรไว้”

Not a single person has taken me up on that offer.

ไม่มีใครรับข้อเสนอนี้ของผมเลย

I check and — (Applause)

ผมเช็กอีเมล (เสียงปรบมือ)

I check that email account religiously all the time.

เช็กอีเมลตัวเองตลอดเวลา

It's a very desolate place.

มันเป็นพื้นที่ซึ่งรกร้างมาก

And there's a reason for that,

และมีเหตุผลที่จะเป็นแบบนั้น

which is that we as human beings,

ในฐานะที่เป็นมนุษย์

even those of us who in words

แม้แต่คนที่

disclaim the importance of our own privacy,

ไม่ยอมรับความสำคัญของความเป็นส่วนตัวของเรา

instinctively understand

ก็เข้าใจโดยสัญชาตญาณ

the profound importance of it.

ถึงความสำคัญอย่างลึกซึ้งของมัน

It is true that as human beings, we're social animals,

เป็นความจริงที่ว่ามนุษย์เราเป็นสัตว์สังคม

which means we have a need for other people

ซึ่งหมายความว่าเรามีความปรารถนาให้คนอื่น

to know what we're doing and saying and thinking,

รู้ว่าเรากำลังทำอะไร คิดอะไร และพูดอะไร

which is why we voluntarily publish information about ourselves online.

ในสิ่งที่เราสมัครใจจะเผยแพร่ ข้อมูลของตัวเองออนไลน์

But equally essential to what it means

แต่อีกสิ่งที่จำเป็นเท่าเทียมกันคือ

to be a free and fulfilled human being

อิสรภาพและเป็นมนุษย์ที่ได้รับการเติมเต็ม

is to have a place that we can go

ที่ว่าจะมีสถานที่ซึ่งเราสามารถไป

and be free of the judgmental eyes of other people.

และเป็นอิสระจากสายตา ที่ตัดสินของคนอื่นๆ ได้

There's a reason why we seek that out,

มีเหตุผลที่ว่าทำไมเราถึงแสวงหามัน

and our reason is that all of us —

เหตุผลก็คือ เราทุกคน

not just terrorists and criminals, all of us —

ไม่ใช่แค่ผู้ก่อการร้ายหรืออาชญากร

have things to hide.

เราทุกคนมีสิ่งที่อยากจะซ่อนไว้

There are all sorts of things that we do and think

มีสิ่งต่างๆ ที่เราทำและคิด

that we're willing to tell our physician

ที่เรายินดีจะบอกหมอ

or our lawyer or our psychologist or our spouse

ทนายความ นักจิตวิทยา หรือสามีภรรยาของเรา

or our best friend that we would be mortified

หรือเพื่อนสนิทของเราว่าเราอาจจะทำให้ตัวเองอับอาย

for the rest of the world to learn.

เพื่อให้ทั้งโลกได้เรียนรู้

We make judgments every single day

ในแต่ละวันเราต่างตัดสินอยู่ตลอดเวลา

about the kinds of things that we say and think and do

ระหว่าง เรื่องที่เราพูดและคิด และทำ

that we're willing to have other people know,

สิ่งที่เราอยากจะให้คนอื่นรู้

and the kinds of things that we say and think and do

กับการพูด คิด และทำ

that we don't want anyone else to know about.

ในสิ่งที่เราไม่อยากให้ใครรู้

People can very easily in words claim

คนเราสามารถพูดได้ง่ายๆ ว่า

that they don't value their privacy,

ตัวเองไม่ให้ค่ากับความเป็นส่วนตัว

but their actions negate the authenticity of that belief.

แต่การกระทำของพวกเขา ปฏิเสธความเชื่อที่แท้จริงของตนเอง

Now, there's a reason why privacy is so craved

ทีนี้มีเหตุผลว่าทำไมความเป็นส่วนตัว จึงเป็นที่น่าปรารถนาเหลือเกิน

universally and instinctively.

ทั้งแบบสากลและโดยสัญชาตญาณ

It isn't just a reflexive movement

มันไม่ใช่แค่การเคลื่อนไหวสะท้อนกลับ

like breathing air or drinking water.

เหมือนกับการหายใจหรือดื่มน้ำ

The reason is that when we're in a state

เมื่อเราอยู่ในสภาพ

where we can be monitored, where we can be watched,

ที่เราสามารถถูกเฝ้าดู ถูกติดตาม

our behavior changes dramatically.

พฤติกรรมของเราจะเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว

The range of behavioral options that we consider

ระดับของทางเลือกทางพฤติกรรมที่เราพิจารณา

when we think we're being watched

เมื่อเราคิดว่าเราถูกจับตาดูอยู่

severely reduce.

ลดลงอย่างรวดเร็ว

This is just a fact of human nature

นี่คือข้อเท็จจริงของธรรมชาติมนุษย์

that has been recognized in social science

ซึ่งเป็นที่รับรู้กันในทางสังคมศาสตร์

and in literature and in religion

ในวรรณกรรม และทางศาสนา

and in virtually every field of discipline.

ในทุกสาขาวิชา

There are dozens of psychological studies

มีกรณีศึกษาทางจิตวิทยามากมาย

that prove that when somebody knows

ที่พิสูจน์ว่าเมื่อคนรู้ว่า

that they might be watched,

ตนเองอาจกำลังถูกจับตามองอยู่

the behavior they engage in

พฤติกรรมของพวกเขา

is vastly more conformist and compliant.

จะยอมคล้อยตามมากขึ้น

Human shame is a very powerful motivator,

ความละอายของมนุษย์เป็นแรงผลักดัน ที่ทรงพลังมาก

as is the desire to avoid it,

เช่นเดียวกับความปรารถนาที่จะหลีกเลี่ยงมัน

and that's the reason why people,

มีเหตุผลว่าทำไมคน

when they're in a state of being watched, make decisions

ที่อยู่ในสภาวะที่ถูกจับตาดูอยู่จะตัดสินใจ

not that are the byproduct of their own agency

โดยไม่ได้ขึ้นอยู่กับอำนาจกระทำการของตัวเอง

but that are about the expectations

แต่ขึ้นอยู่กับความคาดหวัง

that others have of them

ที่คนอื่นมีต่อพวกเขา

or the mandates of societal orthodoxy.

หรือทำตามความเชื่อดั้งเดิมของสังคม

This realization was exploited most powerfully

การตระหนักเช่นนี้ถูกใช้แบบทรงพลังมากที่สุด

for pragmatic ends by the 18th- century philosopher Jeremy Bentham,

เพื่อให้ได้ผลทางปฏิบัติโดย เจเรมี เบนธัม นักปรัชญาในศตวรรษที่ 18

who set out to resolve an important problem

ผู้ที่ได้แก้ปัญหาสำคัญ

ushered in by the industrial age,

ในยุคอุตสาหกรรม

where, for the first time, institutions had become

ที่ซึ่งสถาบันต่างๆ

so large and centralized

มีขนาดใหญ่และถูกทำให้รวมศูนย์ขึ้นเป็นครั้งแรก

that they were no longer able to monitor

ซึ่งพวกเขาไม่สามารถจับตาดูได้อีกต่อไป

and therefore control each one of their individual members,

ดังนั้นการควบคุมปัจเจกแต่ละคน

and the solution that he devised

และการแก้ปัญหาที่เขาคิดขึ้น

was an architectural design

คือการออกแบบทางสถาปัตยกรรม

originally intended to be implemented in prisons

ซึ่งมีที่มาจากคุก

that he called the panopticon,

ซึ่งเขาเรียกว่าพานอปติคอน

the primary attribute of which was the construction

ซึ่งแรกเริ่มคือสิ่งก่อสร้าง

of an enormous tower in the center of the institution

ที่เป็นหอคอยขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงกลางของอาคาร

where whoever controlled the institution

ที่ซึ่งใครก็ตามที่ควบคุมอาคารนี้

could at any moment watch any of the inmates,

สามารถดูทุกการเคลื่อนไหวของผู้ถูกคุมขังได้

although they couldn't watch all of them at all times.

แม้ว่าพวกเขาไม่สามารถดูได้ตลอดเวลา

And crucial to this design

ความสำคัญของการออกแบบนี้

was that the inmates could not actually

อยู่ตรงที่ว่าผู้ถูกคุมขังไม่ได้มองเห็น

see into the panopticon, into the tower,

พานอปติคอน มองเข้าไปในในหอคอยได้จริงๆ

and so they never knew

พวกเขาไม่รู้ว่า

if they were being watched or even when.

ตนเองถูกจับตาดู หรือตอนไหน

And what made him so excited about this discovery

และสิ่งที่ทำให้เขาตื่นเต้นเกี่ยวกับการค้นพบนี้

was that that would mean that the prisoners

คือ นี่หมายความว่านักโทษ

would have to assume that they were being watched

อาจจะคิดไปเองว่าตนเองถูกจับตาดู

at any given moment,

อยู่ทุกขณะ

which would be the ultimate enforcer

ซึ่งอาจจะเป็นการบังคับ

for obedience and compliance.

ให้เชื่อฟังและทำตามในขั้นสูงสุด

The 20th-century French philosopher Michel Foucault

มิเชล ฟูโกต์ นักปรัชญาชาวฝรั่งเศส ในศตวรรษที่ 20

realized that that model could be used

พิจารณาเห็นว่ารูปแบบนี้ไม่ได้ถูกใช้

not just for prisons but for every institution

ในคุกเท่านั้นแต่อยู่ในทุกสถาบันทางสังคม

that seeks to control human behavior:

ที่ต้องการควบคุมพฤติกรรมของมนุษย์

schools, hospitals, factories, workplaces.

โรงเรียน โรงพยาบาล โรงงาน ที่ทำงาน

And what he said was that this mindset,

สิ่งที่เขากล่าวไว้คือ กรอบคิดนี้

this framework discovered by Bentham,

ที่ถูกคิดค้นโดยเจเรมี เบนธัม

was the key means of societal control

ดูเหมือนว่าเป็นเครื่องมือสำคัญ ของการควบคุมทางสังคม

for modern, Western societies,

ในสังคมตะวันตกสมัยใหม่

which no longer need

ซึ่งไม่ต้องการ

the overt weapons of tyranny —

การใช้วิธีการอย่างโจ่งแจ้ง

punishing or imprisoning or killing dissidents,

ทั้งการลงโทษ คุมขัง ฆ่าผู้ที่ไม่เห็นด้วย

or legally compelling loyalty to a particular party —

หรือการบังคับให้ภักดีต่อคนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง

because mass surveillance creates

เพราะว่าการสอดแนมมวลชนได้สร้าง

a prison in the mind

คุกในความคิด

that is a much more subtle

ที่แยบยลกว่า

though much more effective means

แต่เป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิผลมากกว่ามาก

of fostering compliance with social norms

ในการส่งเสริมให้คนเชื่อฟังด้วยบรรทัดฐานทางสังคม

or with social orthodoxy,

หรือความเชื่อทางสังคม

much more effective

ที่มีประสิทธิภาพมากกว่า

than brute force could ever be.

การใช้อำนาจบังคับแบบป่าเถื่อน

The most iconic work of literature about surveillance

วรรณกรรมที่กล่าวถึงการสอดแนม และความเป็นส่วนตัว

and privacy is the George Orwell novel "1984,"

ที่โดดเด่นที่สุดคือ นวนิยายของจอร์จ ออร์เวลล์ ที่ชื่อ “1984”

which we all learn in school, and therefore it's almost become a cliche.

ที่เราได้เรียนในโรงเรียน และกลายเป็นของดาดๆ ไปแล้ว

In fact, whenever you bring it up in a debate about surveillance,

อันที่จริง เมื่อใดที่คุณยกเรื่องการสอดแนม มาถกเถียงกัน

people instantaneously dismiss it

คนไม่สนใจแทบจะทันที

as inapplicable, and what they say is,

เพราะมองว่ามันเอามาประยุกต์ใช้ไม่ได้ สิ่งที่พวกเขาพูดคือ

"Oh, well in '1984,' there were monitors in people's homes,

“ใน 1984 มันมีจอจับตาอยู่ในบ้านคน

พวกเขาถูกเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลา

they were being watched at every given moment,

และไม่มีอะไรเหมือนกับรัฐที่สอดแนม ที่เรากำลังเผชิญอยู่หรอก”

and that has nothing to do with the surveillance state that we face."

นี่เป็นความเข้าใจผิดขั้นพื้นฐาน

That is an actual fundamental misapprehension

of the warnings that Orwell issued in "1984."

ต่อคำเตือนของออร์เวลล์ใน "1984"

The warning that he was issuing

คำเตือนที่เขาบอก

was about a surveillance state

เรื่องสภาพรัฐที่สอดแนมนั้น

not that monitored everybody at all times,

ไม่หมายถึงจับตาดูทุกคนตลอดเวลา

but where people were aware that they could

ตนเองอาจถูกจับตาดูตลอดเวลาต่างหาก แต่คือแนวคิดที่ว่า

be monitored at any given moment.

Here is how Orwell's narrator, Winston Smith,

นี่คือสิ่งที่วินสตัน สมิธ ตัวละครในงานของออร์เวลล์

described the surveillance system

บรรยายถึงระบบสอดแนม

that they faced:

ที่พวกเขาเผชิญ

"There was, of course, no way of knowing

“แน่นอน ไม่มีทางที่จะรู้ว่า

whether you were being watched at any given moment."

คุณจะถูกจับตาดูตลอดเวลาหรือไม่”

He went on to say,

เขากล่าวต่อไปว่า

"At any rate, they could plug in your wire

“ไม่ว่ายังไงก็ตาม พวกเขาต่อสายมาที่คุณได้

whenever they wanted to.

เมื่อใดก็ตามที่ต้องการ

You had to live, did live,

คุณต้องมีชีวิต ใช้ชีวิต

from habit that became instinct,

จากนิสัยที่กลายเป็นสัญชาตญาณ

in the assumption that every sound you made

ในสมมติฐานที่ว่าทุกเสียงที่คุณทำ

was overheard and except in darkness

มีคนได้ยิน เว้นแต่ในความมืด

every movement scrutinized."

ทุกการเคลื่อนไหวถูกจับตามอง

The Abrahamic religions similarly posit

ศาสนาอับราฮัมที่นับถือพระเจ้าองค์เดียว (คริสต์ อิสลาม ยูดาย)

that there's an invisible, all-knowing authority

เชื่อว่ามีอำนาจที่มองไม่เห็น

who, because of its omniscience,

ผู้ซึ่งหยั่งรู้ทุกอย่าง

always watches whatever you're doing,

ที่เฝ้าดูไม่ว่าคุณจะทำอะไร

which means you never have a private moment,

นี่หมายความว่าคุณไม่เคยมีช่วงเวลาส่วนตัว

the ultimate enforcer

ผู้บังคับขั้นสูงสุด

for obedience to its dictates.

เพื่อให้เชื่อฟังคำสั่ง

What all of these seemingly disparate works

ดูเหมือนว่าสิ่งเหล่านี้ทำงานแตกต่างกันมาก

recognize, the conclusion that they all reach,

ข้อสรุปที่ว่าทั้งหมดนี้นำไปสู่

is that a society in which people

สังคมที่ซึ่ง

can be monitored at all times

ผู้คนสามารถถูกจับตาดูอยู่ตลอดเวลา

is a society that breeds conformity

คือสังคมที่แพร่พันธุ์ สภาวะจำยอม

and obedience and submission,

การเชื่อฟัง และยอมจำนน

which is why every tyrant,

ซึ่งคือเหตุผลที่ผู้ปกครองที่เป็นเผด็จการ

the most overt to the most subtle,

ที่ชัดเจนไปจนถึงมีเล่ห์เหลี่ยมที่สุด

craves that system.

ปรารถนาระบบนี้มาก

Conversely, even more importantly,

ในทางกลับกัน ยิ่งสำคัญขึ้นไปอีก

มันคืออาณาบริเวณของความเป็นส่วนตัว

it is a realm of privacy,

the ability to go somewhere where we can think

ความสามารถในการไปยังที่ที่เราคิดว่าไปได้

and reason and interact and speak

การใช้เหตุผล การปฏิสัมพันธ์ และการพูด

without the judgmental eyes of others being cast upon us,

โดยปราศจากสายตาแห่งการตัดสินของคนอื่น ที่จับจ้องเราอยู่

in which creativity and exploration

ที่ซึ่งความคิดสร้างสรรค์และการสำรวจ

and dissent exclusively reside,

และความขัดแย้งดำรงอยู่เป็นพิเศษ

and that is the reason why,

นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไม

when we allow a society to exist

เมื่อเรายอมให้สังคมดำรงอยู่

โดยที่เราถูกเฝ้าจับตาตลอดเวลา

in which we're subject to constant monitoring,

we allow the essence of human freedom

เราได้ปล่อยให้สารัตถะของอิสรภาพของมนุษย์

to be severely crippled.

ถูกทำให้ง่อยเปลี้ยเสียขาไปอย่างรุนแรง

The last point I want to observe about this mindset,

ประเด็นสุดท้าย ที่ผมอยากตั้งข้อสังเกตต่อกรอบคิดนี้

the idea that only people who are doing something wrong

คือ ความคิดที่ว่ามีแต่คนที่ทำผิดเท่านั้น

have things to hide and therefore reasons to care about privacy,

ที่มีอะไรต้องซ่อน ดังนั้นเหตุผลที่ใส่ใจกับความเป็นส่วนตัว

is that it entrenches two very destructive messages,

คือ มันปกป้องข้อความที่เป็นภัยสองข้อความ

บทเรียนที่เป็นภัยสองบทเรียน

two destructive lessons,

อย่างแรกคือ ข้อความที่ว่า

the first of which is that

คนที่คิดถึงความเป็นส่วนตัว

the only people who care about privacy,

the only people who will seek out privacy,

คนที่แสวงหาความเป็นส่วนตัว

are by definition bad people.

ถูกมองว่าเป็นคนเลว

นีเป็นข้อสรุปที่ว่า เราควร

This is a conclusion that we should have

all kinds of reasons for avoiding,

มีเหตุผลทุกชนิดเพื่อหลีกเลี่ยง

the most important of which is that when you say,

สิ่งสำคัญที่สุดเวลาที่คุณพูดว่า

"somebody who is doing bad things,"

“คนที่ทำอะไรเลวร้าย”

you probably mean things like plotting a terrorist attack

คุณอาจจะหมายถึงการวางแผนก่อการร้าย

or engaging in violent criminality,

หรือการมีส่วนร่วมในอาชญากรรม

a much narrower conception

ที่แคบกว่านั้นคือ

of what people who wield power mean

สิ่งที่ผู้ที่มีอำนาจเป็นอาวุธหมายถึง

when they say, "doing bad things."

เวลาพูดถึง "การกระทำที่เลวร้าย”

For them, "doing bad things" typically means

สำหรับพวกเขาแล้ว “การกระทำที่เลวร้าย” มักจะหมายความว่า

doing something that poses meaningful challenges

ทำสิ่งที่มีความหมาย

ซึ่งท้าทายพลังอำนาจของพวกเขา

to the exercise of our own power.

The other really destructive

อีกบทเรียนที่เป็นภัย

and, I think, even more insidious lesson

และผมคิดว่าเป็นบทเรียนที่ร้ายกาจที่สุด

that comes from accepting this mindset

มาจากการยอมรับกรอบความคิดนี้คือ

is there's an implicit bargain

มีการต่อรองโดยนัย

that people who accept this mindset have accepted,

ที่ว่าคนที่ยอมรับกรอบคิดนี้ได้ยอมรับ

และต่อรองว่า

and that bargain is this:

If you're willing to render yourself

ถ้าคุณอยากจะทำให้ตัวเอง

sufficiently harmless,

ปลอดภัยมากพอ

sufficiently unthreatening

ปราศจากการถูกคุกคามมากพอ

to those who wield political power,

จากคนที่มีอำนาจทางการเมือง

then and only then can you be free

ตอนนั้นแหละ ที่เราจะมีอิสระอย่างแท้จริง

of the dangers of surveillance.

จากอันตรายของการสอดแนม

It's only those who are dissidents,

มีแต่คนที่คัดค้าน

who challenge power,

คนที่ท้าทายอำนาจ

who have something to worry about.

คนที่มีอะไรต้องกังวลเท่านั้น

There are all kinds of reasons why we should want to avoid that lesson as well.

มีเหตุผลต่างๆ นานาที่ว่า ทำไมควรต้องหลีกเลี่ยงบทเรียนเหล่านี้เช่นกัน

You may be a person who, right now,

คุณอาจจะเป็นคนที่ตอนนี้

doesn't want to engage in that behavior,

ไม่อยากจะมีส่วนร่วม

but at some point in the future you might.

แต่บางที คุณอาจจะมีพฤติกรรมเหล่านี้ในอนาคต

Even if you're somebody who decides

แม้ว่าคุณเป็นคนที่ตัดสินใจแล้วว่า

that you never want to,

คุณไม่อยากทำแบบนี้แน่นอน

the fact that there are other people

ความเป็นจริงก็คือ มีคนอื่นๆ

who are willing to and able to resist

ที่อยากจะทำ และสามารถต้านทาน

and be adversarial to those in power —

และต่อกรกับอำนาจ

ผู้ที่ไม่เห็นด้วย นักข่าว

dissidents and journalists

and activists and a whole range of others —

นักเคลื่อนไหวทางสังคมและคนอื่นๆ

is something that brings us all collective good

ได้นำประโยชน์สาธารณะมาให้

that we should want to preserve.

เราจึงต้องรักษามันไว้

การววิจารณ์อ่ย่างเท่าเทียม คือมาตรวัด

Equally critical is that the measure

of how free a society is

ว่าสังคมหนึ่งมีเสรีภาพมากแค่ไหน

is not how it treats its good,

ไม่ใช่ว่าสังคมนั้นปฏิบัติดีแค่ไหน

obedient, compliant citizens,

ต่อพลเมืองที่เชื่องและเชื่อฟัง

but how it treats its dissidents

แต่ดูว่าสังคมนั้นปฏิบัติต่อคนที่ไม่เห็นด้วยยังไง

and those who resist orthodoxy.

และคนที่ท้าทายความคิดดั้งเดิมอย่างไร

แต่เหตุผลที่สำคัญที่สุด

But the most important reason

is that a system of mass surveillance

คือ ระบบสอดแนมมวลชน

suppresses our own freedom in all sorts of ways.

ได้กดทับเสรีภาพของเราในทุกวิถีทาง

It renders off-limits

all kinds of behavioral choices

มันได้จำกัด

พฤติกรรมการเลือกของเรา

without our even knowing that it's happened.

โดยที่เราไม่รู้ตัวว่าได้เกิดขึ้นแล้ว

นักกิจกรรมทางสังคมนิยมชื่อดัง ที่ชื่อโรซา ลักเซมเบิร์ก

The renowned socialist activist Rosa Luxemburg

once said, "He who does not move

ครั้งหนึ่งเคยกล่าวว่า “คนที่ไม่เคลื่อนไหว

does not notice his chains."

ไม่ได้สังเกตถึงโซ่ตรวนของตนเอง”

เราอาจทำเป็นไม่เห็นสายโซ่

We can try and render the chains

of mass surveillance invisible or undetectable,

ของการสอดแนมมวลชนที่มองไม่เห็น

แต่การคิดแบบนี้ไม่ทำให้

but the constraints that it imposes on us

do not become any less potent.

อำนาจของมันลดน้อยลงไปเลย

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

ขอบคุณครับ

Thank you.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

Bruno Giussani: Glenn, thank you.

บรูโน่ จิอูสซานี่: ขอบคุณมากครับ เกล็นน์

The case is rather convincing, I have to say,

ผมต้องบอกเลยนะ ว่าคุณพูดได้ชวนคิดเหมือนกัน

but I want to bring you back

แต่ผมอยากจะนำคุณกลับไป

to the last 16 months and to Edward Snowden

เมื่อ 16 เดือนก่อน และกลับไปยัง เอ็ดวาร์ด สโนว์เดน

for a few questions, if you don't mind.

และมีคำถามสักเล็กน้อย ถ้าคุณไ่ม่ว่าอะไร

The first one is personal to you.

คำถามแรกเกี่ยวกับคุณเป็นการส่วนตัว

We have all read about the arrest of your partner,

เราต่างได้อ่านเรื่องที่คู่ชีวิตของคุณ

David Miranda in London, and other difficulties,

เดวิด มิแรนดาถูกจับกุมที่ลอนดอน และความยากลำบากอื่นๆ

but I assume that

แต่ผมเดาเอาเองว่า

in terms of personal engagement and risk,

ในแง่ของความสัมพันธ์ส่วนตัวและความเสี่ยง

that the pressure on you is not that easy

ที่กดดันคุณอยู่ทำให้ไม่ง่ายนัก

to take on the biggest sovereign organizations in the world.

ในการต่อกรกับองค์กรที่มีอำนาจ มากที่สุดในโลก

Tell us a little bit about that.

เล่าให้เราฟังสักนิดได้ไหมครับ

Glenn Greenwald: You know, I think one of the things that happens

เกล็นน์: ผมคิดว่าสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น

is that people's courage in this regard

คือ ความกล้าหาญของผู้คน

gets contagious,

and so although I and the other journalists with whom I was working

ได้แพร่กระจายออกไป

แม้ว่าผมและนักข่าวหลายคนที่ผมทำงานด้วย

were certainly aware of the risk —

จะตระหนักถึงความเสี่ยง

the United States continues to be the most powerful country in the world

สหรัฐอเมริกายังคงเป็นประเทศมหาอำนาจของโลก

and doesn't appreciate it when you

และไม่ซาบซึ้ง เมื่อคุณ

disclose thousands of their secrets

เปิดเผยความลับมหาศาลของประเทศ

on the Internet at will —

ในอินเทอร์เน็ต

seeing somebody who is a 29-year-old

การเห็นคนธรรมดาอายุ 29 ปี

ordinary person who grew up in

ที่เติบโตมาใน

สภาพแวดล้อมธรรมดามากๆ

a very ordinary environment

exercise the degree of principled courage that Edward Snowden risked,

ได้แสดงระดับความกล้าหาญ ดังที่สโนว์เดนต้องเสี่ยง

knowing that he was going to go to prison for the rest of his life

โดยรู้ว่าเขาจะต้องจำคุกไปตลอดชีวิต

or that his life would unravel,

หรือชีวิตของเขาจะถูกเปิดเผย

inspired me and inspired other journalists

เป็นแรงบันดาลใจให้ผมและนักข่าวคนอื่นๆ

and inspired, I think, people around the world,

และผมคิดว่าเป็นแรงบันดาลใจให้คนทั่วโลก

including future whistleblowers,

รวมถึงนักเปิดโปงคนอื่นๆ ในอนาคต

to realize that they can engage in that kind of behavior as well.

ได้ตระหนักว่า พวกเขาสามารถมีส่วนในการกระทำ แบบเดียวกันนี้ได้เหมือนกัน

บ.จ: ผมสงสัยความสัมพันธ์ของคุณกับสโนว์เดน

BG: I'm curious about your relationship with Ed Snowden,

because you have spoken with him a lot,

เพราะว่าคุณได้คุยกับเขาเยอะมาก

and you certainly continue doing so,

และคุณยังคงทำแบบนี้ต่อไปแน่นอน

but in your book, you never call him Edward,

แต่ในหนังสือของคุณ คุณไม่เคยเรียกเขาว่า เอ็ดวาร์ด

nor Ed, you say "Snowden." How come?

หรือเอ็ด แต่เป็น "สโนว์เดน" เป็นมายังไงครับ

GG: You know, I'm sure that's something

ก.ก.: คุณรู้ไหม ผมแน่ใจว่า

for a team of psychologists to examine. (Laughter)

มีทีมนักจิตวิทยากำลังตรวจสอบผมอยู่ (เสียงหัวเราะ)

ผมไม่รู้จริงๆ ผมคิดว่าเหตุผลคือ

I don't really know. The reason I think that,

หนึ่งในวัตถุประสงค์ที่สำคัญที่เขามี

one of the important objectives that he actually had,

ที่ผมคิดว่าเป็นกลวิธีที่สำคัญที่สุด

one of his, I think, most important tactics,

คือเขารู้ว่าหนึ่งในวิธี

was that he knew that one of the ways

ที่จะเบี่ยงเบนความสนใจจากสาระของการเปิดโปง

to distract attention from the substance of the revelations

อาจพยายามทำให้เป็นเรื่องส่วนตัวโดยเน้นมาที่เขา

would be to try and personalize the focus on him,

and for that reason, he stayed out of the media.

ด้วยเหตุผลนี้ เขาจึงอยู่ห่างจากสื่อ

He tried not to ever have his personal life

เขาพยายามที่จะไม่แม้แต่ให้เรื่องส่วนตัวของเขา

subject to examination,

เป็นหัวข้อในการตรวจสอบ

and so I think calling him Snowden

ดังนั้นผมจึงคิดว่าการเรียกเขาว่าสโนว์เดน

is a way of just identifying him as this important historical actor

เป็นวิธีระบุตัวตนเขาในฐานะ คนสำคัญทางประะวัติศาสตร์คนหนึ่ง

rather than trying to personalize him in a way

มากกว่าที่จะพยายามทำให้เป็นเรื่องส่วนตัว

that might distract attention from the substance.

ซึ่งอาจจะลดทอนความสนใจจากสาระสำคัญ

Moderator: So his revelations, your analysis,

ผู้ดำเนินรายการ: ดังนั้นการเปิดโปงของเขา จากการวิเคราะห์ของคุณ

the work of other journalists,

การทำงานของนักข่าวคนอื่นๆ

have really developed the debate,

ได้พัฒนาข้อถกเถียงขึ้นมา

and many governments, for example, have reacted,

รัฐบาลหลายประเทศได้ตอบโต้

including in Brazil, with projects and programs

รวมทั้งบราซิล ด้วยโครงการและโปรแกรมต่างๆ

to reshape a little bit the design of the Internet, etc.

ในการออกแบบอินเทอร์เน็ตใหม่ เป็นต้น

There are a lot of things going on in that sense.

มีสิ่งต่างๆ เกิดขึ้นมากมายภายใต้แนวคิดนี้

But I'm wondering, for you personally,

แต่ผมกำลังสงสัยว่า โดยส่วนตัวของคุณแล้ว

what is the endgame?

เรื่องนี้จะจบยังไง

At what point will you think,

ในจุดไหนที่คุณคิดว่า

เราทำสำเร็จ

well, actually, we've succeeded in moving the dial?

ก.ก.: ผมคิดว่าจุดสิ้นสุดของผมในฐานะนักข่าว

GG: Well, I mean, the endgame for me as a journalist

is very simple, which is to make sure

เรียบง่ายมากๆ คือการแน่ใจว่า

that every single document that's newsworthy

เอกสารทุกชิ้นมีคุณค่าข่าว

and that ought to be disclosed

และควรจะถูกเปิดเผย

ends up being disclosed,

ลงเอยด้วยการถูกเปิดเผย

and that secrets that should never have been kept in the first place

และความลับที่ไม่ควรถูกเก็บไว้ตั้งแค่แรก

จบลงด้วยการถูกเปิดเผยออกมา

end up uncovered.

To me, that's the essence of journalism

สำหรับผม นี่คือแก่นของวารสารศาสตร์

and that's what I'm committed to doing.

และเป็นสิ่งที่ผมตั้งใจที่จะทำ

As somebody who finds mass surveillance odious

ในฐานะที่พบว่าการสอดแนมมวลชนน่ารังเกียจ

for all the reasons I just talked about and a lot more,

ตามเหตุผลที่ผมได้พูดไปและมากกว่านั้น

I mean, I look at this as work that will never end

ผมมองมันในฐานะงานที่ไม่จบสิ้น

until governments around the world

จนกระทั่งรัฐบาลทั่วโลก

are no longer able to subject entire populations

ไม่สอดแนมและเฝ้าจับตาดู

ประชากรทั้งหมดของพวกเขาอีกต่อไป

to monitoring and surveillance

unless they convince some court or some entity

นอกเสียจากพวกเขา ชักจูงให้ศาลเชื่อได้หรือมีหลักฐาน

that the person they've targeted

ว่าบุคคลนั้นที่เป็นเป้าหมาย

has actually done something wrong.

ที่ได้ทำอะไรที่ผิดจริงๆ

To me, that's the way that privacy can be rejuvenated.

สำหรับผมแล้วนี่เป็นวิธีที่ ความเป็นส่วนตัวสามารถกลับสู่สภาพเดิมได้

BG: So Snowden is very, as we've seen at TED,

บ.จ.: ดังนั้นสโนว์เดนดังที่เราเห็น TED

is very articulate in presenting and portraying himself

เป็นคนที่กำหนดตัวเองมากในการนำเสนอ และวางภาพของเขา

as a defender of democratic values

ในฐานะผู้ปกป้องคุณค่าประชาธิปไตย

and democratic principles.

และหลักการประชาธิปไตย

But then, many people really find it difficult to believe

แต่คนจำนวนมากพบว่า มันยากที่จะเชื่อว่า

that those are his only motivations.

นี่เป็นแรงผลักดันของเขาอย่างเดียว

They find it difficult to believe

that there was no money involved,

พวกเขาคิดว่ายากที่จะเชื่อว่า

ไม่มีเรื่องเงินมาเกี่ยวข้อง

that he didn't sell some of those secrets,

ว่าเขาไม่ได้ขายความลับ

even to China and to Russia,

ให้กับจีนหรือรัสเซีย

which are clearly not the best friends

ซึงเห็นชัดเจนว่าไม่ใช่มิตรแท้

of the United States right now.

ของอเมริกาแน่นอนในตอนนี้

And I'm sure many people in the room

ผมแน่ใจว่าหลายคนในห้องนี้

are wondering the same question.

กำลังมีคำถามแบบเดียวกัน

Do you consider it possible there is

คุณได้พิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่ว่า

that part of Snowden we've not seen yet?

มีบางอย่างที่เรายังไม่เห็นในตัวสโนว์เดนไหม

GG: No, I consider that absurd and idiotic.

ก.ก.: ไม่ ผมคิดว่านี่มันเป็นเรื่องงี่เง่า

(Laughter) If you wanted to,

(เสียงหัวเราะ) ถ้าคุณอยากจะทำ

and I know you're just playing devil's advocate,

และผมรู้ว่าคุณเพียงอยากจะให้ ลองมองในอีกแง่

แต่ถ้าคุณอยากจะขาย

but if you wanted to sell

secrets to another country,

ความลับให้ประเทศอื่น

which he could have done and become

ที่เขาทำได้และ

extremely rich doing so,

จะรวยมากด้วย

the last thing you would do is take those secrets

สิ่งสุดท้ายที่คุณจะทำกับความลับเหล่านั้น

and give them to journalists and ask journalists to publish them,

คือมอบข้อมูลให้กับนักข่าว และขอให้นักข่าวตีพิมพ์

because it makes those secrets worthless.

เพราะว่ามันทำให้ความลับไร้ราคา

People who want to enrich themselves

คนที่อยากรวย

do it secretly by selling secrets to the government,

ด้วยการขายความลับให้กับรัฐบาลจะทำลับๆ

but I think there's one important point worth making,

แต่ผมคิดว่ามีประเด็นสำคัญอย่างหนึ่งที่คุ้มค่าที่จะทำ

which is, that accusation comes from

ซึ่งมักเป็นการกล่าวหาจาก

people in the U.S. government,

คนในรัฐบาลสหรัฐอเมริกา

from people in the media who are loyalists

จากคนในวงการสื่อที่ภักดี

to these various governments,

กับรัฐบาลต่างๆ

and I think a lot of times when people make accusations like that about other people —

และผมคิดว่าหลายครั้งเมื่อคนกล่าวหาคนอื่นๆ ก็มักจะเป็นไปในทำนองว่า

"Oh, he can't really be doing this

“โอ้ เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้

for principled reasons,

เพราะเหตุผลเชิงหลักการหรอก

he must have some corrupt, nefarious reason" —

เขาต้องมีเหตุผลที่ร้ายกาจบางอย่าง”

they're saying a lot more about themselves

เวลาพูดแบบเนี้ย มันสื่อถึงตัวคนพูด

than they are the target of their accusations,

มากกว่าคนที่เขากล่าวหานะ

because — (Applause) —

เพราะว่า (เสียงปรบมือ)

those people, the ones who make that accusation,

คนที่กล่าวหา นั่นแหละ

ที่ตัวเองไม่เคยทำอะไร

they themselves never act

ด้วยเหตุผลที่นอกเหนือจากเหตุผลที่ทุจริตเลย

for any reason other than corrupt reasons,

so they assume

ดังนั้นเขาจึงทึกทักเอาว่า

that everybody else is plagued by the same disease

คนอื่นๆ จะติดเชื้อโรคเดียวกัน

of soullessness as they are,

โรคไร้จิตวิญญาณดังที่พวกเขาเป็นอยู่

and so that's the assumption.

ผมสันนิษฐานอย่างนั้น

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

BG: Glenn, thank you very much. GG: Thank you very much.

บ.จ.: ขอบคุณมากครับ เกล็นน์ ก.ก. : ขอบคุณมากครับ

BG: Glenn Greenwald.

บ.จ.: เกล็นน์ กรีนวาลด์

(Applause)

(เสียงปรบมือ)