9/11 healing: The mothers who found forgiveness, friendship

Translator: Thantida Sukpenkaew Reviewer: Paravee Asava-Anan

Phyllis Rodriguez: We are here today

ฟิลลิส ร็อดริเกซ: พวกเรามาอยู่ร่วมกันในวันนี้

because of the fact

เพราะความจริงที่ว่า

that we have what most people consider

เรานั้นมีอะไร ที่คนส่วนใหญ่มองว่าเป็น

an unusual friendship.

มิตรภาพที่แปลกประหลาด

And it is.

ซึ่งมันก็ใช่ค่ะ

And yet, it feels natural to us now.

แต่สิ่งนี้ ก็กลายเป็นเรื่องธรรมชาติสำหรับเราไปแล้ว

I first learned

ครั้งแรกที่ฉันได้ทราบว่า

that my son had been in the World Trade Center

ลูกชายของฉัน อยู่ในตึกเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์

on the morning of September 11th, 2001.

ในเช้าวันที่ 11 กันยายน 2544

We didn't know

เราไม่รู้เลยว่า

if he had perished yet

เขาเสียชีวิตไปหรือไม่

until 36 hours later.

จน 36 ชั่วโมงต่อมา

At the time,

ณ ตอนนั้น

we knew that it was political.

เรารู้ว่ามันเป็นปัญหาทางการเมือง

We were afraid of what our country was going to do

เรากลัวในสิ่งที่ประเทศของเราจะแสดงตอบโต้

in the name of our son --

ในนามของลูกชายของเรา

my husband, Orlando, and I and our family.

ของสามีของฉัน ออร์แลนโด้ และฉัน กับครอบครัว

And when I saw it --

และเมื่อเราเห็นสิ่งนั้น

and yet, through the shock,

ด้วยความตกใจ

the terrible shock,

สะเทือนใจอย่างมาก

and the terrible explosion in our lives, literally,

เป็นการระเบิดที่ร้ายแรงมากในชีวิตของเรา จริงๆแล้ว

we were not vengeful.

เราไม่ได้โกรธแค้นเลย

And a couple of weeks later

และไม่กี่อาทิตย์ต่อมา

when Zacarias Moussaoui was indicted

เมื่อ แซคคาไรอัส มูซาวี ถูกกล่าวหา

on six counts of conspiracy to commit terrorism,

ว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดก่อการร้ายถึง 6 ข้อหา

and the U.S. government called for a death penalty

และรัฐบาลสหรัฐก็ประกาศจะลงโทษประหาร

for him, if convicted,

ชีวิตของเขา หากถูกตัดสินว่าผิด

my husband and I spoke out

สามีของฉันกับฉัน ก็ออกมา

in opposition to that, publicly.

ต่อต้านเรื่องนี้ ต่อสาธารณชน

Through that

ด้วยเหตุการณ์นั้น

and through human rights groups,

และผ่านกลุ่มสิทธิมนุษยชนต่างๆ

we were brought together

เราได้มารวมตัวกัน

with several other victims' families.

กับครอบครัวของเหยื่อผู้เสียชีวิตท่านอื่น

When I saw Aicha in the media,

เมื่อฉันเห็นคุณไอชาผ่านทางโทรทัศน์

coming over when her son was indicted,

ออกมายืนหยัดเมื่อลูกชายของเธอถูกกล่าวหา

and I thought, "What a brave woman.

ฉันก็คิดว่า "ช่างเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญจริงๆ

Someday I want to meet that woman when I'm stronger."

วันนึงฉันอยากจะพบกับผู้หญิงคนนี้ เมื่อฉันเข้มแข็งแล้ว"

I was still in deep grief;

ตอนนั้นฉันยังคงอยู่ในความเศร้าโศกเสียใจมาก

I knew I didn't have the strength.

ฉันรู้ว่าฉันยังไม่เข้มแข็งพอ

I knew I would find her someday,

ฉันรู้ว่า วันนึงฉันจะหาเธอพบ

or we would find each other.

หรือเราจะหากันเจอเอง

Because, when people heard that my son was a victim,

เพราะว่า เมื่อคนได้ยินข่าวว่าลูกชายของฉันตกเป็นเหยื่อนั้น

I got immediate sympathy.

ฉันได้รับความเห็นอกเห็นใจทันที

But when people learned

แต่เมื่อคนได้รู้ว่า

what her son was accused of,

ลูกชายของเธอถูกกล่าวหา

she didn't get that sympathy.

เธอไม่ได้รับความเห็นอกเห็นใจแบบนั้นเลย

But her suffering is equal to mine.

แต่ความทุกข์ที่เธอได้รับก็ไม่ต่างไปกับฉัน

So we met in November 2002,

ดังนั้น เราได้เจอกันในเดือนพฤศจิกายน 2545

and Aicha will now tell you

และตอนนี้ ไอชา จะมาเล่าให้คุณฟัง

how that came about.

ว่าเราเจอกันได้อย่างไรค่ะ

(Translator) Aicha el-Wafi: Good afternoon, ladies and gentlemen.

(ล่าม) ไอชา เอล-วาฟี: สวัสดีค่ะ ท่านผู้ฟังที่เคารพ

I am the mother of Zacarias Moussaoui.

ฉันเป็นแม่ของ แซคคาไรอัส มูซาวี

And I asked

และฉันได้ขอ

the Organization of Human Rights

ให้องค์กรสิทธิมนุษยชน

to put me in touch with the parents of the victims.

ช่วยติดต่อกับเหล่าพ่อแม่ของผู้เสียชีวิต

So they introduced me

พวกเขาเลยช่วยแนะนำฉัน

to five families.

กับครอบครัวทั้งหมด 5 ครอบครัว

And I saw Phyllis, and I watched her.

และฉันได้เห็น ฟิลลิส และฉันมองดูเธอ

She was the only mother in the group.

เธอเป็นคุณแม่คนเดียวในกลุ่ม

The others were brothers, sisters.

คนอื่นๆนั้น เป็นพี่หรือน้องของเหยื่อ

And I saw in her eyes

และฉันได้เห็นแววตาของเธอ

that she was a mother, just like me.

ว่าเธอเป็นแม่ เหมือนกับฉัน

I suffered a lot as a mother.

ฉันเป็นทุกข์อย่างมาก ในฐานะของแม่

I was married when I was 14.

ฉันแต่งงานเมื่ออายุ 14

I lost a child when I was 15,

ฉันเสียลูกคนหนึ่งไปเมื่ออายุ 15

a second child when I was 16.

และเสียลูกคนที่สองเมื่ออายุ 16

So the story with Zacarias was too much really.

ดังนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นกับ แซคคาไรอัส นั้นมากเกินไปจริงๆ

And I still suffer,

และฉันยังคงเป็นทุกข์อยู่

because my son

เพราะว่าลูกชายของฉัน

is like he's buried alive.

เหมือนกับถูกฝังทั้งเป็น

I know she really cried for her son.

ฉันรู้ว่า เธอต้องร้องไห้ให้กับลูกของเธอ

But she knows where he is.

แต่เธอรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

My son, I don't know where he is.

ส่วนลูกของฉันนั้น ฉันไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ที่ไหน

I don't know if he's alive. I don't know if he's tortured.

ฉันไม่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ฉันไม่รู้ว่าเขาต้องถูกทรมานหรือเปล่า

I don't know what happened to him.

ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

So that's why I decided to tell my story,

ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจมาเล่าเรื่องของฉันให้ฟัง

so that my suffering is something positive for other women.

เพื่อที่ความทุกข์ของฉัน จะกลายเป็นเรื่องดีสำหรับผู้หญิงคนอื่น

For all the women, all the mothers that give life,

สำหรับผู้หญิงทุกคนนั้น คุณแม่ทุกคนที่ได้สร้างชีวิตขึ้นมา

you can give back,

คุณมอบมันคืนได้

you can change.

คุณเปลี่ยนมันได้

It's up to us women,

มันขึ้นอยู่กับเราที่เป็นผู้หญิง

because we are women,

เพราะพวกเราคือผู้หญิง

because we love our children.

เพราะพวกเรารักลูกของเรา

We must be hand-in-hand

เราจะต้องร่วมมือกัน

and do something together.

และทำอะไรซักอย่างด้วยกัน

It's not against women,

มันไม่ใช่เรื่องแย่สำหรับผู้หญิง

it's for us, for us women,

แต่เพื่อพวกเรา พวกเราที่เป็นผู้หญิง

for our children.

เพื่อลูกๆของเรา

I talk against violence, against terrorism.

ฉันได้ไปพูด เพื่อต่อต้านความรุนแรง ต่อต้านการก่อการร้าย

I go to schools

ฉันไปตามโรงเรียนต่างๆ

to talk to young, Muslim girls

เพื่อไปพูดกับเด็กผู้หญิงมุสลิม

so they don't accept to be married against their will very young.

เพื่อที่เขาจะไม่ยอมถูกบังคับให้แต่งงานโดยที่ไม่เต็มใจตั้งแต่เด็กๆ

So if I can save one of the young girls,

ดังนั้นถ้าฉันสามารถช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้

and avoid that they get married and suffer as much as I did,

และทำให้พวกเขาไม่ต้องแต่งงานและเป็นทุกข์อย่างที่ฉันเป็น

well this is something good.

แค่นี้ก็เป็นเรื่องดีแล้ว

This is why I'm here in front of you.

นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่ต่อหน้าพวกคุณ

PR: I would like to say

(ฟิลลิส ร็อดริเกซ) ฉันอยากจะพูดว่า

that I have learned so much from Aicha,

ฉันได้เรียนรู้อย่างมากจากไอชา

starting with that day we had our very first meeting

เริ่มตั้งแต่วันแรกที่เราได้พบกัน

with other family members --

กับสมาชิกครอบครัวคนอื่นๆ

which was a very private meeting with security,

ซึ่งเป็นการพบกันแบบส่วนตัว และก็มีหน่วยรักษาความปลอดภัยด้วย

because it was November 2002,

เพราะว่ามันเป็นช่วงเดือนพฤศจิกายน ปี 2545

and, frankly, we were afraid of the super-patriotism of that time in the country --

และบอกตรงๆเลยว่า ตอนนั้นพวกเราก็กลัวกลุ่มชาตินิยมหัวรุนแรงในประเทศ ณ ตอนนั้นด้วย

those of us family members.

พวกเราสมาชิกในครอบครัวนะคะ

But we were all so nervous.

แต่เราทุกคนก็ตื่นเต้นและกังวล

"Why does she want to meet us?"

"ทำไมเธอถึงอยากจะพบเราล่ะ?"

And then she was nervous.

และเธอเองก็กังวลเหมือนกัน

"Why did we want to meet her?"

"ทำไมพวกเขาอยากจะพบฉันล่ะ?"

What did we want from each other?

พวกเราต้องการได้อะไรจากกันและกัน?

Before we knew each others' names, or anything,

แต่ก่อนที่เราจะได้รู้จักชื่อกัน หรืออะไรก็ตาม

we had embraced and wept.

เราก็โผเข้ากอดกัน และร้องไห้

Then we sat in a circle

แล้วเราก็นั่งเป็นวงกลม

with support, with help,

ด้วยการสนับสนุน และความช่วยเหลือ

from people experienced in this kind of reconciliation.

จากผู้ผ่านประสบการณ์การปรองดองกันแบบนี้

And Aicha started,

และคุณไอชา ก็เริ่ม

and she said,

เธอพูดว่า

"I don't know if my son

"ฉันไม่รู้ว่าลูกชายของฉัน

is guilty or innocent,

ผิด หรือ ไม่ผิด

but I want to tell you how sorry I am

แต่ฉันอยากบอกพวกคุณว่า ฉันเสียใจแค่ไหน

for what happened to your families.

กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของพวกคุณ

I know what it is to suffer,

ฉันรู้ว่าการเป็นทุกข์เป็นอย่างไร

and I feel that if there is a crime,

และฉันรู้สึกว่า หากมีอาชญากรรมเกิดขึ้น

a person should be tried fairly and punished."

ก็จะต้องมีคนได้รับการพิพากษาอย่างยุติธรรม และโดนลงโทษ"

But she reached out to us in that way,

นั่นคือวิธีที่เธอเริ่มเข้าหาพวกเรา

and it was, I'd like to say, it was an ice-breaker.

ฉันอยากจะบอกเลยว่า นั่นคือ สิ่งที่หลอมเราเข้าหากัน

And what happened then is we all told our stories,

และสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ เราต่างได้เล่าเรื่องของเราให้กันฟัง

and we all connected as human beings.

และเราได้สร้างความสัมพันธ์กันในฐานะมนุษยชน

By the end of the afternoon --

จนบ่ายแก่ๆแล้ว

it was about three hours after lunch --

ประมาณสามชั่วโมงหลังพักเที่ยง

we'd felt as if we'd known each other forever.

เราก็รู้สึกเหมือนได้รู้จักกันมาเป็นสิบปี

Now what I learned from her,

สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากเธอ

is a woman, not only who could be so generous

คือผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ใช่เพียงแค่ผู้หญิงที่สามารถแสดงความโอบอ้อมอารีย์

under these present circumstances

ภายใต้เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น

and what it was then,

และสิ่งที่เป็น ณ ตอนนั้น

and what was being done to her son,

หรือสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกชายของเธอ

but the life she's had.

แต่เป็นประสบการณ์ชีวิตที่เธอได้ผ่านมา

I never had met

ซึ่งฉันไม่เคยเจอ

someone with such a hard life,

ใครที่มีชีวิตยากลำบากขนาดนี้

from such a totally different culture and environment from my own.

จากสังคมและสิ่งแวดล้อมที่ช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากของฉันเอง

And I feel

และฉันก็รู้สึกว่า

that we have

เรานั้นมี

a special connection,

การเชื่อมโยงกันที่พิเศษ

which I value very much.

ซึ่งฉันเห็นคุณค่ามันอย่างมาก

And I think it's all about

และฉันคิดว่ามันเป็นแค่

being afraid of the other,

การที่เรากลัวอีกฝ่ายอีกหนึ่ง

but making that step

แต่การที่ได้เริ่มก้าวแรกออกไป

and then realizing, "Hey, this wasn't so hard.

และได้ตระหนักว่า "จริงๆแล้ว มันก็ไม่ได้ยากเกินไปนี่

Who else can I meet that I don't know,

ฉันจะได้ไปเจอใครที่ไหนอีก ที่ฉันไม่รู้จักเลย

or that I'm so different from?"

หรือช่างแตกต่างกันอย่างมากล่ะ?"

So, Aicha,

ดังนั้น ไอชาคะ

do you have a couple of words

คุณมีอะไรจะกล่าว

for conclusion?

ปิดวันนี้มั้ยคะ?

Because our time is up.

เพราะว่าเวลาเราหมดแล้วล่ะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Translator) AW: I wanted to say

(ล่าม) ไอชา: ฉันอยากจะพูดว่า

that we have to try to know other people, the other.

เราควรจะต้องพยายาม ที่จะทำความรู้จักผู้อื่น คนอื่นๆ

You have to be generous,

คุณต้องใจกว้าง

and your hearts must be generous,

และใจของคุณต้องโอบเอื้อกัน

your mind must be generous.

ความคิดของคุณต้องเอื้อเฟื้อกัน

You must be tolerant.

คุณจะต้องให้อภัยซึ่งกันและกัน

You have to fight against violence.

คุณจะต้องต่อต้านความรุนแรง

And I hope that someday we'll all live together

และฉันหวังว่าวันหนึ่ง พวกเราจะได้ใช้ชีวิตร่วมกัน

in peace and respecting each other.

ในสันติสุข และเคารพซึ่งกันและกัน

This is what I wanted to say.

นี่คือสิ่งที่ฉันอยากจะพูดค่ะ

(Applause)

(ปรบมือ)