Does money make you mean? | Paul Piff

Translator: Kanawat Senanan Reviewer: Paravee Asava-Anan

I want you to, for a moment,

ผมอยากให้คุณลองจินตนาการ

ดูสักครู่ ว่าคุณกำลังเล่นเกมเศรษฐีอยู่

think about playing a game of Monopoly.

แต่ว่าในเกมนี้

Except in this game, that combination of skill, talent and luck

ไม่ว่าทักษะ พรสวรรค์ หรือโชค

that helped earn you success in games, as in life,

ที่จะช่วยให้คุณประสบความสำเร็จในเกม ดังเช่นในชีวิตจริง

จะไร้ผลโดยสิ้นเชิง

has been rendered irrelevant,

because this game's been rigged,

เพราะเกมนี้ตั้งกติกาไว้ไม่ยุติธรรม

and you've got the upper hand.

และคุณเป็นฝ่ายได้เปรียบ

You've got more money,

คุณมีเงินมากกว่า

more opportunities to move around the board,

มีโอกาสเดินไปรอบๆ กระดาน ได้มากกว่า

และเข้าถึงทรัพยากรได้มากกว่า

and more access to resources.

And as you think about that experience,

และเมื่อคุณคิดถึงประสบการณ์นั้น

ผมอยากให้คุณลองถามตัวเอง

I want you to ask yourself:

How might that experience of being a privileged player in a rigged game

ว่าประสบการณ์ที่ได้

จากการเป็นผู้เล่นอภิสิทธิ์ ในเกมที่ไม่ยุติธรรมนี้

change the way you think about yourself

เปลี่ยนวิธีที่คุณคิดเกี่ยวกับตัวเอง

และผู้เล่นคนอื่นๆ ไปอย่างไร

and regard that other player?

So, we ran a study on the UC Berkeley campus

เราจึงได้เริ่มการศึกษาหนึ่ง ที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์

เพื่อศึกษาคำถามนี้โดยเฉพาะ

to look at exactly that question.

We brought in more than 100 pairs of strangers into the lab,

เราพาผู้เล่น ซึ่งเป็นคนแปลกหน้า

กว่า 100 คู่ เข้ามาในห้องทดลอง

and with the flip of a coin,

และใช้การโยนเหรียญ

randomly assigned one of the two to be a rich player in a rigged game.

เพื่อสุ่มให้ผู้เล่นหนึ่งในสองคนนั้น

เป็นผู้เล่นที่รวยกว่าในเกมที่ไม่ยุติธรรมนี้

They got two times as much money;

พวกเขาได้เงินมากกว่าเป็นสองเท่า

when they passed Go, they collected twice the salary;

เมื่อพวกเขาเดินครบรอบ

เขาได้เงินเดือนเป็นสองเท่า

and they got to roll both dice instead of one,

และพวกเขาได้ทอยลูกเต๋าสองลูก แทนที่จะได้ทอยเพียงลูกเดียว

so they got to move around the board a lot more.

ดังนั้นพวกเขาจะเดินไปรอบๆ กระดานได้มากกว่า

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

และตลอดเวลา 15 นาที

And over the course of 15 minutes,

we watched through hidden cameras what happened.

เราเฝ้าดูผ่านกล้องที่ซ่อนไว้ ว่าเกิดอะไรขึ้น

What I want to do today, for the first time,

และสิ่งที่ผมอยากทำวันนี้ เป็นครั้งแรก

คือแสดงให้พวกคุณเห็นถึงสิ่งที่เราเห็น

is show you a little bit of what we saw.

You'll to have to pardon the sound quality,

แต่คุณต้องยอมทนกับคุณภาพของเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก

ในบางกรณี

because again, these were hidden cameras.

So we've provided subtitles.

ดังนั้นเราจึงให้คำบรรยายใต้ภาพ

[Video] Rich Player: How many 500s did you have?

ผู้เล่นรวย: คุณมีแบงค์ 500 กี่ใบ

ผู้เล่นจน: แค่ใบเดียว

Poor Player: Just one.

ผู้เล่นรวย: พูดจริงเหรอ ผู้เล่นจน: ใช่

RP: Are you serious? PP: Yeah.

ผู้เล่นรวย: ผมมีตั้ง 3 ใบแน่ะ (หัวเราะ)

RP: I have three. (Laughs) I don't know why they gave me so much.

ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาให้ผมมาเยอะแบบนี้

พอล พิฟ: เอาล่ะ มันเริ่มปรากฏชัดต่อผู้เล่น ในเวลาอันรวดเร็ว

Paul Piff: So it was quickly apparent to players that something was up.

ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ชัดเจนว่าผู้เล่นคนหนึ่งมีเงินมากกว่า

One person clearly has a lot more money than the other person,

ผู้เล่นอีกคนหนึ่ง

and yet, as the game unfolded,

และเมื่อเกมดำเนินไป

เราเริ่มพบความแตกต่าง

we saw very notable differences, dramatic differences begin to emerge

ความแตกต่างที่ชัดเจนเริ่มปรากฏ

between the two players.

ระหว่างผู้เล่นทั้งสอง

The rich player started to move around the board louder,

ผู้เล่นที่รวยกว่า

เริ่มจะเดินหมากไปรอบกระดานด้วยเสียงดังขึ้น

literally smacking the board with the piece as he went around.

แทบจะกระแทกกระดานด้วยตัวหมากเลย

เมื่อเขาเดินไปรอบๆ กระดาน

(Game piece smacks board)

We were more likely to see signs of dominance

เราเริ่มเห็นสัญญาณแห่งการข่ม

and nonverbal signs, displays of power

และการแสดงออกถึงอำนาจ

ในทางอวัจนภาษา

and celebration among the rich players.

และการเฉลิมฉลองในกลุ่มผู้เล่นรวย

We had a bowl of pretzels positioned off to the side.

เรามีชามใส่เพรทเซลวางอยู่ด้านข้างโต๊ะ

มีอยู่ตรงมุมขวาล่างนั่น

It's on the bottom right corner.

That allowed us to watch participants' consummatory behavior.

นี่ทำให้เราสามารถสังเกตพฤติกรรม การบริโภคของผู้เล่นได้

So we're just tracking how many pretzels participants eat.

เรานับจำนวนเพรทเซลที่ผู้เล่นแต่ละคนกิน

[Video] RP: Are those pretzels a trick?

ผู้เล่นรวย: เพรทเซลพวกนี้มันเป็นกลลวงหรือเปล่า?

PP: I don't know.

ผู้เล่นจน: ไม่รู้สิ

Paul Piff: OK, so no surprises, people are on to us.

พอล: เอาล่ะ ไม่น่าแปลกใจเลย ผู้เล่นเหล่านั้นสงสัยเรา

They wonder what that bowl of pretzels is doing there in the first place.

พวกเขาสงสัยว่าชามเพรทเซล

ถูกวางไว้ตรงนั้นทำไม

คนหนึ่งถึงกับถามขึ้น ดังเช่นที่คุณเห็น

One even asks, like you just saw,

ว่าชามเพรทเซลที่วางอยู่ตรงนั้นเป็นกลลวงหรือไม่

"Is that bowl of pretzels there as a trick?"

แม้กระนั้น ด้วยอำนาจของสถานการณ์

And yet, despite that, the power of the situation

ที่ส่งให้เกิดการข่มอย่างเลี่ยงไม่ได้

seems to inevitably dominate,

and those rich players start to eat more pretzels.

ผู้เล่นที่รวยกว่าก็เริ่มกินเพรทเซลมากขึ้น

(Laughter)

ผู้เล่นรวย: ฉันชอบเพรทเซลจริงๆ

[Video] RP: I love pretzels.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

พอล: และเมื่อเกมดำเนินต่อไป

Paul Piff: And as the game went on,

one of the really interesting and dramatic patterns

พฤติกรรมรูปแบบหนึ่งที่น่าสนใจมากๆ

that we observed begin to emerge

ก็เริ่มปรากฏขึ้น

นั่นคือ ผู้เล่นที่รวยกว่า

was that the rich players actually started to become ruder

เริ่มทำตัวหยาบคายขึ้นกับอีกคนหนึ่ง

toward the other person --

สนใจต่อสถานการณ์อันยากลำบาก

less and less sensitive to the plight of those poor, poor players,

ของผู้เล่นที่จนกว่า

and more and more demonstrative of their material success,

และเริ่มแสดง

ถึงความสำเร็จเชิงวัตถุของพวกเขามากขึ้น

คล้ายกับการอวดว่าพวกเขาเก่งแค่ไหน

more likely to showcase how well they're doing.

ผู้เล่นรวย: ฉันมีเงินพอจะซื้อทุกอย่างเลย

[Video] RP: I have money ...

(Laughs) I have money for everything.

ผู้เล่นจน: เท่าไหร่หรือ?

PP: How much is that?

RP: You owe me 24 dollars.

ผู้เล่นรวย: คุณเป็นหนี้ฉัน 24 ดอลลาร์

You're going to lose all your money soon.

คุณจะหมดตัวในไม่ช้านี้แน่ๆ

I'll buy it. I have so much money.

ฉันจะซื้อมัน ฉันมีเงินเยอะเหลือเกิน

I have so much money, it takes me forever.

ฉันมีเงินมากจนใช้ไม่หมดเลย

RP 2: I'm going to buy out this whole board.

ผู้เล่นรวยคนที่ 2: ฉันจะซื้อทุกอย่างในกระดานนี้เลย

RP 3: You're going to run out of money soon.

ผู้เล่นรวยคนที่ 3: คุณจะต้องหมดตัวในไม่ช้านี้แน่ๆ

ตอนนี้ไม่มีใครสู้ฉันได้แล้ว

I'm pretty much untouchable at this point.

(Laughter)

พอล: และนี่คือสิ่งที่ผมคิด

Paul Piff: And here's what I think was really, really interesting:

ว่ามันช่างน่าสนใจจริงๆ

นั่นคือ หลังจาก 15 นาทีของการเล่นเกม

it's that, at the end of the 15 minutes,

we asked the players to talk about their experience during the game.

เราให้ผู้เล่นแต่ละคนบรรยายถึง ประสบการณ์ของพวกเขาระหว่างเกม

And when the rich players talked about why they had inevitably won

และเมื่อผู้เล่นที่รวยกว่า พูดถึงเหตุผล

ว่าทำไมพวกเขาถึงชนะอย่างเลี่ยงไม่ได้

in this rigged game of Monopoly ...

ในเกมเศรษฐีที่ไม่ยุติธรรมนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

They talked about what they'd done to buy those different properties

พวกเขาพูดถึงสิ่งที่เขาทำ

เพื่อซื้ออสังหาริมทรัพย์ต่างๆ

and earn their success in the game.

และได้รับความสำเร็จในเกม

(Laughter)

And they became far less attuned

พวกเขาแทบไม่ได้นึกถึง

ความแตกต่างของสถานการณ์

to all those different features of the situation --

including that flip of a coin --

รวมถึงการโยนเหรียญในตอนแรก

that had randomly gotten them into that privileged position

ที่ให้โอกาสพวกเขา

ให้มาอยู่ในตำแหน่งที่มีสิทธิพิเศษตั้งแต่แรก

in the first place.

And that's a really, really incredible insight

และนั่นคือมุมมองที่ไม่น่าเชื่อ

into how the mind makes sense of advantage.

ว่าจิตใจคนเรา หาเหตุผลให้กับความได้เปรียบอย่างไร

เกมเศรษฐีนี้ สามารถใช้

Now, this game of Monopoly can be used

as a metaphor for understanding society and its hierarchical structure,

อุปมาไดักับการพยามเข้าใจสภาพสังคม

และโครงสร้างทางสังคม ที่ซึ่งบางคน

wherein some people have a lot of wealth and a lot of status,

มีความร่ำรวย และมีฐานะดีมาก

and a lot of people don't;

และอีกหลายๆคน ไม่เป็นเช่นนั้น

they have a lot less wealth and a lot less status

พวกเขาไม่ร่ำรวย ไม่มีฐานะ

and a lot less access to valued resources.

และแทบไม่มีทางเข้าถึงทรัพยากรอันมีค่า

And what my colleagues and I for the last seven years have been doing

และสิ่งที่ผมและเพื่อนร่วมงานได้ศึกษามาตลอด

is studying the effects of these kinds of hierarchies.

7 ปีที่ผ่านมา คือผลกระทบของโครงสร้างลักษณะนี้

What we've been finding across dozens of studies

สิ่งที่เราพบในหลายๆ งานวิจัย

และผู้เข้าร่วมวิจัยกว่าพันคนทั่วประเทศนี้

and thousands of participants across this country

is that as a person's levels of wealth increase,

คือเมื่อความร่ำรวยของคนคนหนึ่งเพิ่มขึ้น

ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจกลับลดลง

their feelings of compassion and empathy go down,

และความรู้สึกถึงผลประโยชน์ สิ่งที่เขาควรได้รับ

and their feelings of entitlement, of deservingness,

and their ideology of self-interest increase.

และความคิดเรื่องผลประโยชน์ส่วนตัว กลับเพิ่มขึ้น

In surveys, we've found

ในการสำรวจ เราพบว่าจริงๆ แล้ว

that it's actually wealthier individuals who are more likely to moralize

คนที่ร่ำรวยกว่า

มักจะรับได้กับความคิดที่ว่า ความโลภเป็นสิ่งดี

greed being good,

and that the pursuit of self-interest is favorable and moral.

ชื่นชอบการแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตน

และมองว่าถูกศีลธรรม

สิ่งที่ผมอยากพูดวันนี้

Now, what I want to do today is talk about some of the implications

คือนัยของแนวความคิดเรื่องผลประโยชน์ส่วนตน

of this ideology self-interest,

talk about why we should care about those implications,

พูดเกี่ยวกับว่าทำไมเราควรสนใจความหมายของมัน

และจบด้วยสิ่งที่ควรต้องทำ

and end with what might be done.

Some of the first studies that we ran in this area

ในการศึกษาแรกๆ ที่เราได้ทำในด้านนี้

คือการศึกษาด้านพฤติกรรมการช่วยเหลือ

looked at helping behavior,

นักจิตวิทยาสังคมเรียกมันว่า

something social psychologists call "pro-social behavior."

พฤติกรรมสนับสนุนสังคม (pro-social behavior)

And we were really interested

และเราก็สนใจเป็นอย่างยิ่งว่าใครจะมีแนวโน้ม

in who's more likely to offer help to another person:

ที่จะเสนอความช่วยเหลือให้กับบุคคลอื่น

someone who's rich or someone who's poor.

คนรวย หรือคนจน

In one of the studies,

ในการศึกษาหนึ่ง เรานำสมาชิกจากชุมชนหนึ่ง

we bring rich and poor members of the community into the lab,

ทั้งรวยและจนมาในห้องทดลอง

and give each of them the equivalent of 10 dollars.

และแต่ละคนจะได้รับเงิน 10 ดอลลาร์

We told the participants they could keep these 10 dollars for themselves,

เราบอกผู้เข้าทดลอง

ว่าเขาสามารถเก็บเงิน 10 ดอลลาร์นี้ไว้

หรือถ้าต้องการ พวกเขาอาจเลือกแบ่งเงินส่วนหนึ่ง

or they could share a portion of it, if they wanted to,

ให้กับคนแปลกหน้า

with a stranger, who's totally anonymous.

ที่ไม่เปิดเผยตัวตน

They'll never meet that stranger; the stranger will never meet them.

พวกเขาจะไม่มีวันได้เจอคนแปลกหน้า และคนแปลกหน้าจะไม่มีวันได้เจอพวกเขา

And we just monitor how much people give.

และเราก็เฝ้าสังเกตว่าคนเหล่านี้จะแบ่งเงินให้เท่าไหร่

Individuals who made 25,000, sometimes under 15,000 dollars a year,

คนที่มีรายได้ 25,000 ดอลลาร์

หรือบางทีก็ต่ำกว่า 15,000 ดอลลาร์ต่อปี

gave 44 percent more of their money to the stranger

ให้เงินของพวกเขา ให้กับคนแปลกหน้า

คิดเป็น 44%

than did individuals making 150,000, 200,000 dollars a year.

มากกว่ากลุ่มคนที่มีรายได้ 150,000

หรือ 200,000 ดอลลาร์ต่อปี

We've had people play games

เราให้คนเหล่านี้เล่นเกม

to see who's more or less likely to cheat

เพื่อดูว่าใครจะมีแนวโน้มที่จะโกงมากกว่ากัน

to increase their chances of winning a prize.

เพื่อเพิ่มโอกาสในการชนะรางวัล

In one of the games, we actually rigged a computer

ในเกมหนึ่ง เราได้ตั้งคอมพิวเตอร์ไว้

so that die rolls over a certain score were impossible --

เพื่อทำให้ลูกเต๋าไม่สามารถ

ถูกทอยออกมาได้เป็นแต้มบางแต้ม

You couldn't get above 12 in this game, and yet ...

ดังนั้น คุณจะไม่สามารถทอยได้เกิน 12 แต้มในเกมนี้

แต่กระนั้น เมื่อคุณรวยขึ้น

the richer you were, the more likely you were to cheat in this game

คุณยิ่งมีแนวโน้มที่จะโกงในเกมนี้

to earn credits toward a $50 cash prize --

เพื่อเอารางวัลเงินสด 50 ดอลลาร์

sometimes by three to four times as much.

บางครั้ง โอกาสนั้นอาจสูงถึง 3-4 เท่าเลยทีเดียว

เราทำการศึกษาอีกชิ้นหนึ่ง เพื่อดูว่า

We ran another study

where we looked at whether people would be inclined to take candy

ผู้คนมีแนวโน้มที่จะหยิบลูกอม

from a jar of candy that we explicitly identified

จากโหลที่เราบอกเอาไว้ชัดเจนว่า

ลูกอมเหล่านี้มีไว้ให้เด็กเท่านั้น

as being reserved for children --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I'm not kidding -- I know it sounds like I'm making a joke.

ผมไม่ได้พูดเล่นนะครับ

ผมรู้ มันอาจฟังดูเหมือนเรื่องตลก

We explicitly told participants:

เราบอกผู้เข้าทดลองอย่างชัดเจน

"This candy is for children participating in a developmental lab nearby.

ว่าโหลลูกอมนั้น มีไว้ให้ผู้เข้าทดลองที่เป็นเด็ก

ในห้องวิจัยเรื่องพัฒนาการทีอยู่ติดกัน

They're in studies. This is for them."

พวกเด็กๆ กำลังอยู่ในห้องเรียน และลูกอมนี้มีไว้สำหรับเด็กๆ

And we just monitored how much candy participants took.

และเราก็เฝ้าสังเกต ว่าผู้เข้าทดลองแต่ละคนหยิบลูกอมไปมากแค่ไหน

Participants who felt rich took two times as much candy

ผู้เข้าทดลองที่รู้สึกว่าตัวเองรวย

เอาลูกอมไป มากเป็นสองเท่า

as participants who felt poor.

เมื่อเทียบกับผู้เข้าทดลองที่รู้สึกว่าตัวเองจน

We've even studied cars.

เราศึกษาแม้แต่รถยนต์

Not just any cars,

ไม่ใช่รถทั่วๆ ไป

แต่ศึกษาว่าคนขับรถประเภทไหน

but whether drivers of different kinds of cars

มีแนวโน้มจะฝ่าฝืนกฎหมายมากกว่ากัน

are more or less inclined to break the law.

In one of these studies,

ในการศึกษาหนึ่ง เราศึกษาว่า

we looked at whether drivers would stop for a pedestrian

คนขับจะหยุดให้คนเดินถนน

that we had posed waiting to cross at a crosswalk.

ที่ยืนรอข้ามถนนที่ทางม้าลายหรือไม่

อย่างที่ทุกคนรู้ ในแคลิฟอร์เนีย

Now in California, as you all know,

เพราะผมมั่นใจว่าทุกคนก็ทำ

because I'm sure we all do this,

it's the law to stop for a pedestrian who's waiting to cross.

กฏหมายบอกให้รถต้องหยุดให้คนที่รอข้ามถนน

So here's an example of how we did it.

นี่คือตัวอย่างการทดลองของเรา

That's our confederate off to the left, posing as a pedestrian.

หน้าม้าของเราอยู่ทางด้านซ้าย

ทำทีเป็นคนเดินถนน

He approaches as the red truck successfully stops.

เขาเดินเข้ามา ในขณะที่กระบะสีแดงหยุดทันเวลา

In typical California fashion,

และในสไตล์คนแคลิฟอร์เนีย รถบัสที่ตามมา

it's overtaken by the bus who almost runs our pedestrian over.

ก็เบี่ยงแซง จนเกือบจะชนคนข้ามถนนของเรา

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Now here's an example of a more expensive car,

และนี่คือตัวอย่างของรถที่แพงขึ้นมาหน่อย

a Prius, driving through, and a BMW doing the same.

พรีอุส ขับผ่านไปเลย

รถ BMW ก็ทำเช่นกัน

So we did this for hundreds of vehicles

เราศึกษารถหลายร้อยคัน

ใช้เวลาหลายวัน

on several days,

just tracking who stops and who doesn't.

เพื่อติดตามว่าใครหยุด และใครไม่หยุด

What we found was as the expensiveness of a car increased ...

สิ่งที่เราพบคือ เมื่อความแพง

ของรถยนต์เพิ่มขึ้น

(Laughter)

the drivers' tendencies to break the law increased as well.

แนวโน้มของคนขับที่จะฝ่าฝืนกฎหมาย

ก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

None of the cars -- none of the cars --

ไม่มีรถคันใดเลย ผมย้ำว่าไม่มีเลย

ในกลุ่มรถที่ราคาถูกที่สุด

in our least expensive car category

broke the law.

ที่ฝ่าฝืนกฎหมาย

Close to 50 percent of the cars in our most expensive vehicle category

และเกือบ 50 เปอร์เซนต์ของรถยนต์

ในกลุ่มรถที่แพงที่สุด

broke the law.

ฝ่าฝืนกฎหมาย

We've run other studies,

เราทำการศึกษาอื่นๆ เพื่อศึกษาว่า

finding that wealthier individuals are more likely to lie in negotiations,

คนที่รวยกว่า จะมีแนวโน้มที่จะโกหกในการเจรจาต่อรอง

to endorse unethical behavior at work,

และจะส่งเสริมพฤติกรรมไร้จรรยาบรรณในที่ทำงาน

like stealing cash from the cash register,

เช่นการขโมยเงินจากแคชเชียร์

taking bribes, lying to customers.

รับสินบน โกหกลูกค้า

Now, I don't mean to suggest

ผมไม่ได้ชี้นำว่า

that it's only wealthy people who show these patterns of behavior.

ไม่ใช่เฉพาะคนรวย

ที่แสดงพฤติกรรมเหล่านี้

Not at all -- in fact, I think that we all,

ไม่ใช่เลยครับ อันที่จริง ผมคิดว่า พวกเราทุกคน

in our day-to-day, minute-by-minute lives,

ในชีวิตของเราทุกๆวัน ทุกๆ นาที

struggle with these competing motivations

ต้องเผชิญกับความขัดแย้งในใจ

of when or if to put our own interests above the interests of other people.

ว่าเมื่อไหร่ หรือควรหรือไม่ ที่จะเอาผลประโยชน์ส่วนตัว

อยู่เหนือผลประโยชน์ของคนอื่นๆ

And that's understandable,

และนั่นก็เป็นที่เข้าใจได้ เพราะ

because the American dream is an idea

ความฝันแบบอเมริกันนั้น

คือแนวคิดที่ว่าเราทุกคนมีโอกาสเท่ากัน

in which we all have an equal opportunity to succeed and prosper,

ในความสำเร็จและรุ่งเรือง

as long as we apply ourselves and work hard.

ตราบใดที่เราทุ่มเทกายใจ และทำงานหนัก

And a piece of that means that sometimes,

ในแง่หนึ่ง มันหมายถึงว่าในบางครั้ง

you need to put your own interests

คุณต้องยกเอาผลประโยชน์ส่วนตน

above the interests and well-being of other people around you.

ให้อยู่เหนือผลประโยชน์ และความเป็นอยู่ ของคนอื่นๆ รอบๆ ตัวคุณ

แต่ที่สิ่งที่เราค้นพบ ก็คือ

But what we're finding is that the wealthier you are,

เมื่อคุณร่ำรวยขึ้น คุณมีแนวโน้มที่

the more likely you are to pursue a vision of personal success,

จะแสวงหาวิสัยทัศน์ของความสำเร็จส่วนตัว

of achievement and accomplishment,

และการทำงานบรรลุเป้าหมาย

to the detriment of others around you.

จนเริ่มเป็นผลเสียต่อคนรอบข้างคุณ

Here I've plotted for you the mean household income

ผมวาดกราฟแสดงค่าเฉลี่ยรายรับ ที่แต่ละครัวเรือนได้รับ

โดยแบ่งออกเป็น 5 กลุ่มรายได้ และกลุ่ม 5% ของครัวเรือนที่มีรายได้สูงสุด

received by each fifth and top five percent of the population

over the last 20 years.

ตลอด 20 ปีที่ผ่านมา

In 1993,

ในปี 1993 ความแตกต่างระหว่าง

the differences between the different quintiles of the population,

แต่ละควอนไทล์ของประชากร ในแง่ของรายรับ

in terms of income,

มันเลวร้ายทีเดียว

are fairly egregious.

It's not difficult to discern that there are differences.

ไม่ยากเลยที่จะมองเห็นความแตกต่างนี้

But over the last 20 years, that significant difference

แต่ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา ความแตกต่างที่เด่นชัดนั้น

has become a Grand Canyon of sorts

ก็ยิ่งแตกต่างกันมากขึ้นไปอีก

between those at the top and everyone else.

ระหว่างกลุ่มคนรวย และคนอื่นๆ ที่เหลือ

In fact, the top 20 percent of our population

อันที่จริง คนที่รายได้สูงสุด 20 เปอร์เซ็นต์แรก

own close to 90 percent of the total wealth in this country.

เป็นเจ้าของสินทรัพย์เกือบ 90 เปอร์เซนต์ของประเทศนี้

We're at unprecedented levels of economic inequality.

เราอยู่ในช่วงแห่งความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจ

ที่สูงแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

What that means is that wealth is not only becoming increasingly concentrated

นั่นหมายความว่า ความมั่งคั่งไม่เพียงจะ

กระจุกตัวอยู่กับกลุ่มคนที่เล็กลง

in the hands of a select group of individuals,

but the American dream is becoming increasingly unattainable

แต่ความฝันแบบอเมริกัน

ก็ยังไกลเกินเอื้อมออกไปเรื่อยๆ

สำหรับคนส่วนใหญ่แบบพวกเรา ที่มีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ

for an increasing majority of us.

และถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ตามการศึกษาของเรา

And if it's the case, as we've been finding,

ที่ว่า เมื่อคุณมั่งมีขึ้น

that the wealthier you are,

the more entitled you feel to that wealth,

คุณจะรู้สึกว่าคุณสมควรได้รับความมั่งคั่งนั้น

และคุณจะมีแนวโน้มที่จะให้ความสำคัญ กับผลประโยชน์ส่วนตัว

and the more likely you are to prioritize your own interests

มากกว่าผลประโยชน์ของคนอื่นๆ

above the interests of other people,

and be willing to do things to serve that self-interest,

และยินยอมที่จะทำสิ่งเลวร้าย เพื่อให้ได้มาซึ่งผลประโยชน์นั้น

well, then, there's no reason to think that those patterns will change.

ดังนั้น ไม่มีเหตุผลเลย ที่จะคิดว่า

รูปแบบที่ว่านี้จะดีขึ้น

อันที่จริง มันแน่นอนที่ว่า

In fact, there's every reason to think that they'll only get worse,

สถานการณ์จะเลวร้ายลงกว่านี้

and that's what it would look like if things just stayed the same,

และนี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้น ถ้าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม

at the same linear rate, over the next 20 years.

ในอัตราเพิ่มที่คงที่ ในอนาคตอีก 20 ปี

ความเหลื่อมล้ำทางเศรฐกิจ

Now inequality -- economic inequality --

is something we should all be concerned about,

เป็นอะไรที่เราทุกคนควรกังวล

ไม่ใช่เพราะผู้คนที่อยู่ที่ข้างล่างสุด

and not just because of those at the bottom of the social hierarchy,

ของโครงสร้างสังคม

but because individuals and groups

แต่เป็นเพราะกลุ่มคน หรือสังคม

ที่มีความเหลือมล้ำทางเศรษกิจมากๆ นั้น แย่กว่าในหลายๆ แง่

with lots of economic inequality do worse ...

not just the people at the bottom, everyone.

ไม่ใช่แค่กับคนที่อยู่ด้านล่างสุด แต่กับทุกคน

มีงานวิจัยที่โดดเด่นหลายชิ้น

There's a lot of really compelling research

coming out from top labs all over the world,

จากห้องวิจัยชั้นนำทั่วโลก

showcasing the range of things that are undermined

ที่แสดงให้เห็นถึงสิ่งมากมาย

ที่คอยบ่อนทำลายสังคม

as economic inequality gets worse.

เมื่อความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจมีมากขึ้น

Social mobility, things we really care about,

ความยืดหยุ่นทางสังคม สิ่งที่เราใส่ใจ

สุขภาพ ความเชื่อใจกันในสังคม

physical health, social trust,

all go down as inequality goes up.

ทุกอย่างลดลงเมื่อความเหลื่อมล้ำมีมากขึ้น

Similarly, negative things in social collectives and societies,

และเช่นเดียวกัน สิ่งเลวร้าย

ในสังคม

เช่น โรคอ้วน ความรุนแรง

things like obesity, and violence,

จำนวนนักโทษ และการลงโทษ

imprisonment, and punishment,

are exacerbated as economic inequality increases.

นั้นกลับแย่ลง เมื่อความเหลื่อมล้ำด้านเศรษฐกิจเพิ่มขึ้น

Again, these are outcomes not just experienced by a few,

และเช่นกัน ผลลัพธ์เหล่านี้ ไม่ได้เกิดขึ้น

ในสังคมเพียงไม่กี่แห่ง

but that resound across all strata of society.

แต่เกิดขึ้นในสังคมทุกรูปแบบ

Even people at the top experience these outcomes.

แม้กระทั่งผู้คนที่อยู่บนยอดสุด ก็ได้รับผลลัพธ์เหล่านี้

แล้วเราจะทำอย่างไร

So what do we do?

This cascade of self-perpetuating,

ผลกระทบในแง่ร้าย

pernicious, negative effects

ที่ค่อยๆ ลุกลามอย่างไม่หยุดนี้

could seem like something that's spun out of control,

อาจดูเหมือนบางสิ่งที่เกินจะควบคุมได้

and there's nothing we can do about it,

และไม่มีทางที่เราจะสามารถหยุดมันได้

certainly nothing we as individuals could do.

แน่นอนว่า ไม่มีอะไรที่เราในฐานะปัจเจกบุคคล สามารถช่วยได้

But in fact, we've been finding in our own laboratory research

แต่อันที่จริง สิ่งที่เราค้นพบ

ในงานวิจัยจากห้องทดลองของเรา

that small psychological interventions,

ก็คือ การแทรกแซงด้านจิตวิทยาเพียงเล็กน้อย

small changes to people's values,

การปรับเปลี่ยนเพียงเล็กน้อย ในเรื่องคุณค่าของผู้คน

small nudges in certain directions,

การผลักดันเพียงเล็กน้อย ไปในบางทิศทาง

ก็สามารถฟื้นคืนสถานะของความเสมอภาค และความเห็นอกเห็นใจ

can restore levels of egalitarianism and empathy.

For instance, reminding people of the benefits of cooperation

ยกตัวอย่างเช่น การย้ำเตือนผู้คน

ถึงผลประโยชน์ของการร่วมมือกัน

หรือประโยชน์ของชุมชน

or the advantages of community,

cause wealthier individuals to be just as egalitarian

จะทำให้คนที่ร่ำรวยกว่า เชื่อในหลักความเสมอภาค

as poor people.

ได้พอๆ กับคนจน

In one study, we had people watch a brief video, just 46 seconds long,

ในการศึกษาหนึ่ง เราให้ผู้คนดูวิดีโอสั้นๆ

ความยาวเพียง 46 วินาที เกี่ยวกับเด็กยากจน

about childhood poverty

เพื่อใช้เป็นเครื่องย้ำเตือนถึงความต้องการของคนอื่นๆ

that served as a reminder of the needs of others in the world around them.

ในโลกรอบๆ ตัวพวกเขา

และหลังจากดูวิดีโอนั้น

And after watching that,

เราศึกษาว่า พวกเขาเต็มใจแค่ไหน

we looked at how willing people were to offer up their own time

ที่จะใช้เวลากับคนแปลกหน้าที่กำลังลำบาก

to a stranger presented to them in the lab, who was in distress.

ผู้ซึ่งถูกพามาพบเขาในห้องทดลอง

หนึ่งชั่วโมง หลังจากดูวิดีโอนี้

After watching this video, an hour later,

rich people became just as generous of their own time

กลุ่มคนรวย ก็มีความเอื้อเฟื้อ

ในแง่การใช้เวลาเพื่อช่วยคนแปลกหน้าที่ว่า

to help out this other person, a stranger,

พอๆ กับกลุ่มคนจน

as someone who's poor,

suggesting that these differences are not innate or categorical,

นี่ชี้ว่า ความแตกต่างเหล่านี้

ไม่ได้ฝังแน่น หรือติดอยู่กับเฉพาะกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง

but are so malleable to slight changes in people's values,

แต่มันสามารถปรับเปลี่ยนได้

โดยใช้การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย ในเรื่องคุณค่าของคน

and little nudges of compassion and bumps of empathy.

เพิ่มความรักเพื่อนมนุษย์อีกเล็กน้อย

และความเห็นอกเห็นใจอีกนิดหน่อย

And beyond the walls of our lab,

และนอกห้องทดลองของเรา

we're even beginning to see signs of change in society.

เราเริ่มที่จะเห็นการเปลี่ยนแปลงที่ว่าในสังคมเราแล้ว

Bill Gates, one of our nation's wealthiest individuals,

บิลล์ เกตส์ หนึ่งในผู้ที่มั่งคั่งที่สุดในประเทศของเรา

in his Harvard commencement speech,

ในสุนทรพจน์ของเขา ในงานมอบประกาศนียบัตร มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

เขาพูดเกี่ยวกับปัญหาที่สังคมเราเผชิญอยู่

talked about the problem of inequality facing society

เรื่องความไม่เท่าเทียม ว่าเป็นความท้าทายที่น่ากลัว

as being the most daunting challenge,

and talked about what must be done to combat it,

และพูดถึงว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อสู้กับมัน

เขากล่าวว่า "ความก้าวหน้าที่ยิงใหญ่ที่สุดของมนุษยชาติ

saying, "Humanity's greatest advances are not in its discoveries --

ไม่ใช่การค้นพบ

but in how those discoveries are applied

แต่อยู่ที่วิธีที่การค้นพบเหล่านั้นถูกนำมาประยุกต์ใช้

to reduce inequity."

เพื่อลดความไม่เท่าเทียม"

And there's the Giving Pledge,

และมีกลุ่ม กิฟวิงเพล็ดจ์ (Giving Pledge)

in which more than 100 of our nation's wealthiest individuals

ซึ่งเป็นกลุ่มของกว่า 100 ผู้ที่ร่ำรวยที่สุด

ของประเทศเรา

ที่สัญญาว่าจะมอบครึ่งหนึ่งของสินทรัพย์ทั้งหมด เพื่อการกุศล

are pledging half of their fortunes to charity.

And there's the emergence of dozens of grassroots movements,

และตอนนี้ ก็เริ่มมีความเคลื่อนไหว

ในระดับรากหญ้า อีกมากมาย

like "We are the 1 percent,"

อย่างเช่น กลุ่ม "เราคือหนึ่งเปอร์เซนต์" (We are the One Percent)

"Resource Generation,"

กลุ่ม รีซอร์ซ เจนเนเรชั่น (Resource Generation)

or "Wealth for Common Good,"

หรือกลุ่ม "เวล์ธ ฟอร์ คอมมอน กู้ด" (Wealth for Common Good)

in which the most privileged members of the population,

ที่ซึ่งประชากร

กลุ่มที่มีอภิสิทธิ์สูงสุด

members of the one percent and elsewhere,

ที่อยู่ในกลุ่มหนึ่งเปอร์เซนต์สูงสุดของสังคม

people who are wealthy,

ผู้คนที่ร่ำรวย

are using their own economic resources,

กำลังใช้ทรัพยากรทางเศรษกิจของพวกเขา

ที่ผมประทับใจ คือ ทั้งผู้ใหญ่และเด็ก

adults and youth alike -- that's what's most striking to me --

หันมาใช้อภิสิทธิ์ของพวกเขา

leveraging their own privilege, their own economic resources,

ทรัพยากรทางเศรษกิจของพวกเขา

to combat inequality

เพื่อต่อสู้กับความไม่เท่าเทียม

by advocating for social policies,

โดยสนับสนุนนโยบายทางสังคม

changes in social values

เปลี่ยนคุณค่าทางสังคม

and changes in people's behavior

และเปลี่ยนพฤติกรรมของผู้คน

ให้สนใจผลประโยชน์ส่วนตัวน้อยลง

that work against their own economic interests,

และนั่นอาจทำให้ฝันแบบอเมริกันกลับคืนมาได้ในที่สุด

but that may ultimately restore the American dream.

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)