Does money make you mean? | Paul Piff

پائول پیف: آیا پول شما رو گستاخ میکنه؟

Translator: Reza Ghiabi Reviewer: Leila Ataei

I want you to, for a moment,

می‌خواهم برای یک لحظه‌

فکر کنید قراره مونوپولی (یا همون روپولی) بازی کنید

think about playing a game of Monopoly.

با این تفاوت که تو این بازی، ترکیب

Except in this game, that combination of skill, talent and luck

مهارت‌ها، استعداد‌ها و شانس

that helped earn you success in games, as in life,

که باعث موفقیت شما تو بازی‌ها میشند، دقیقا مثل زندگی،

به چیزای نامربوطی تبدیل شده باشند،

has been rendered irrelevant,

because this game's been rigged,

چونکه این بازی دستکاری شده،

and you've got the upper hand.

و توش شما دارای امتیازاتی هستید.

You've got more money,

پول بیشتری دارید،

more opportunities to move around the board,

فرصت بیشتری برای حرکت در دور صفحه بازی دارید،

و دسترسی بیشتری به منابع دارید.

and more access to resources.

And as you think about that experience,

و همینطور که به این تجربه فکر می‌کنید،

می‌خوام از خودتون بپرسید که،

I want you to ask yourself:

How might that experience of being a privileged player in a rigged game

چطور تجربه شما بعنوان بازیکنی با امتیازات خاص

تو یه بازی دستکاری شده،

change the way you think about yourself

میتونه تفکر شما رو درباره خودتون

و نسبت به بازیکن دیگه تغییر بده؟

and regard that other player?

So, we ran a study on the UC Berkeley campus

خوب! ما یه تحقیق تو دانشگاه یو سی برکلی اجرا کردیم

تا دقیقا همین سوال رو بررسی کنیم

to look at exactly that question.

We brought in more than 100 pairs of strangers into the lab,

ما بیشتر از ۱۰۰ گروه دو نفره از افراد غریبه

رو به آزمایشگاه بردیم

and with the flip of a coin,

و با انداختن شیر یا خط،

randomly assigned one of the two to be a rich player in a rigged game.

به طور تصادفی یکی از دو نفر رو انتخاب کردیم

که تو بازی دستکاری شده پولدار باشه

They got two times as much money;

بهشون دو برابر پول دادیم.

when they passed Go, they collected twice the salary;

وقتی که از خونه شروع رد می‌شدند،

بهشون دو برابر جایزه می‌دادیم،

and they got to roll both dice instead of one,

و به جای یه تاس، دو تا تاس می‌انداختند

so they got to move around the board a lot more.

خوب یعنی می‌تونستند خیلی بیشتر دور صفحه بازی بچرخند،

(خنده)

(Laughter)

و تو مدت ۱۵ دقیقه

And over the course of 15 minutes,

we watched through hidden cameras what happened.

ما با چند تا دوربین مخفی، نگاه کردیم ببینیم چه اتفاقی میافته.

What I want to do today, for the first time,

و امروز من می‌خوام برای اولین بار،

یه کم از چیزایی که ما دیدیم رو به شما نشون بدم.

is show you a little bit of what we saw.

You'll to have to pardon the sound quality,

ببخشید که کیفت صدا تو بعضی مورد‌ها خوب نیست،

چون در برخی موارد، ما بازهم اینها رو با دوربین مخفی گرفتیم.

because again, these were hidden cameras.

So we've provided subtitles.

برای همین زیرنویس هم داریم.

[Video] Rich Player: How many 500s did you have?

بازیکن پولدار: چند تا ۵۰۰ تایی داشتی؟

بازیکن فقیر: فقط یکی.

Poor Player: Just one.

بازیکن پولدار: جدی می‌گی؟ بازیکن فقیر: آره.

RP: Are you serious? PP: Yeah.

بازیکن پولدار: من سه تا دارم. (خنده)

RP: I have three. (Laughs) I don't know why they gave me so much.

من نمی‌دونم چرا بهم اینقدر زیاد دادن.

پل پیف: خوب، بنابراین از همون اول برای بازیکنا واضح بود که

Paul Piff: So it was quickly apparent to players that something was up.

یه چیزایی از قبل یرنامه ریزی شده.

یه نفر به وضوح خیلی بیشتر از

One person clearly has a lot more money than the other person,

نفر دیگه پول داره و همینطور که

and yet, as the game unfolded,

در حین بازی مشخص تر می‌شد،

ما دیدیم که بین دو بازیکن تفاوتهای

we saw very notable differences, dramatic differences begin to emerge

قابل توجه و زیادی

between the two players.

بروز کرد.

The rich player started to move around the board louder,

بازیکن پولدار

شروع کرد به حرکت دور صفحه با صدای بلندتر

literally smacking the board with the piece as he went around.

در واقع همینطور که دور صفحه حرکت میکرد

مهره اش رو به صفحه می‌کوبید.

(Game piece smacks board)

We were more likely to see signs of dominance

احتمالا ما بیشتر شاهد نشونه های از سلطه

and nonverbal signs, displays of power

و نشونه های غیر کلامی،

نمایش قدرت،

and celebration among the rich players.

و جشن گرفتن تو بازیکن های پولدار بودیم.

We had a bowl of pretzels positioned off to the side.

خیلی خب ... ما اون کنار یه کاسه چوب شور داشتیم.

اونجا این پایین سمت راست.

It's on the bottom right corner.

That allowed us to watch participants' consummatory behavior.

این به ما کمک میکرد تا رفتار مصرفی بازیکنان رو ببینیم.

So we're just tracking how many pretzels participants eat.

یعنی ما صرفا بررسی میکردیم که بازیکنا چند تا چوب شور میخورن.

[Video] RP: Are those pretzels a trick?

بازیکن پولدار: جریان این چوب شورا چیه؟ حقه‌س؟

PP: I don't know.

بازیکن فقیر: نمیدونم.

Paul Piff: OK, so no surprises, people are on to us.

خوب عجیب نیست، حواس اونا به ما هست.

They wonder what that bowl of pretzels is doing there in the first place.

اونا فکر میکردن که اون کاسه چوب شور

اصلا اونجا چیکار میکنه.

حتی یکیشون پرسید، همونطوری که الان دیدید،

One even asks, like you just saw,

که حقه ای پشت کاسه چوب شور هست؟

"Is that bowl of pretzels there as a trick?"

و با این وجود، همچنان غالب شدن قدرت موقعیت

And yet, despite that, the power of the situation

ظاهرا اجتناب ناپذیر بود،

seems to inevitably dominate,

and those rich players start to eat more pretzels.

و اون بازیکنای پولدار شروع کردن به بیشتر خوردن چوب شورها.

(Laughter)

بازیکن پولدار: من عاشق چوب شورم!

[Video] RP: I love pretzels.

(Laughter)

(خنده)

پ پ : و همینطور که بازی ادامه پیدا کرد،

Paul Piff: And as the game went on,

one of the really interesting and dramatic patterns

یکی از الگوهای رفتاری و واقعا جالبی

that we observed begin to emerge

که ما دیدیم داره خودش رو نشون میده

این بود که در واقع بازیکن های پولدار

was that the rich players actually started to become ruder

در برابر طرف مقابل گستاخ تر شدند،

toward the other person --

کمتر و کمتر حساسیت نشون دادن به گرفتاریهای

less and less sensitive to the plight of those poor, poor players,

اون بازیکنای فقیر بیچاره،

and more and more demonstrative of their material success,

و بیشتر و بیشتر به نمایش دادن

موفقیتهای مادیشون پرداختند،

بیشتر شبیه اینکه بخوان نشون بدن چقدر خوب بازی میکنند.

more likely to showcase how well they're doing.

بازیکن پولدار: من واسه همه چی پول دارم.

[Video] RP: I have money ...

(Laughs) I have money for everything.

بازیکن فقیر: چقدره؟

PP: How much is that?

RP: You owe me 24 dollars.

بازیکن پولدار: تو به من ۲۴ دلار بدهکاری.

You're going to lose all your money soon.

به زودی همه پولتو از دست میدی.

I'll buy it. I have so much money.

من میخرمش. من خیلی پول دارم.

I have so much money, it takes me forever.

من اونقدر پول دارم که برای همیشه کافیه.

RP 2: I'm going to buy out this whole board.

بازیکن پولدار ۲: میخوام همه این صفحه بازی رو بخرم.

RP 3: You're going to run out of money soon.

بازیکن پولدار ۳: به زودی پولت تموم میشه.

من از این لحظه به بعد تقریبا دست نیافتنی هستم.

I'm pretty much untouchable at this point.

(Laughter)

خوب! چیزی که به نظر من،

Paul Piff: And here's what I think was really, really interesting:

چیزی که واقعا خیلی جالبه،

اینه که آخر ۱۵ دقیقه،

it's that, at the end of the 15 minutes,

we asked the players to talk about their experience during the game.

ما از بازیکنان خواستیم که درباره تجربه شون در طول بازی صحبت کنن.

And when the rich players talked about why they had inevitably won

و وقتی بازیکنای پولدار

درباره علت برنده شدن اجتباب ناپذیرشون

in this rigged game of Monopoly ...

تو این بازی دستکاری شده مونوپولی صحبت کردند --

(Laughter)

(خنده)

They talked about what they'd done to buy those different properties

در باره این صحبت کردند که چی کار کردند

که ملک های مختلف بخرن

and earn their success in the game.

و خودشون تو بازی موفق بشن

(Laughter)

And they became far less attuned

و خیلی کمتر به اثر تفاوت

خصوصیات موقعیتشون توجه کردند،

to all those different features of the situation --

including that flip of a coin --

حتی اون سکه ای که اول انداختیم

that had randomly gotten them into that privileged position

که به طور تصادفی از اول اونا رو

تو یه موقعیت برتر قرار داده بود.

in the first place.

And that's a really, really incredible insight

و این یه دید خیلی خیلی با ارزش میده

into how the mind makes sense of advantage.

درباره اینکه ذهن چطور برتری ها رو درک میکنه.

حالا این بازی مونوپولی، میتونه به عنوان

Now, this game of Monopoly can be used

as a metaphor for understanding society and its hierarchical structure,

یه مدل مشابه (متافور) برای درک جامعه

و ساختار سلسله مرتبی اون استفاده بشه، وقتی که بعضی از مردم

wherein some people have a lot of wealth and a lot of status,

کلی پول و موقعیت دارند در حالی که،

and a lot of people don't;

بیشتر مردم ندارند.

they have a lot less wealth and a lot less status

اونا پول خیلی کمتری دارند و موقعیتهاشون هم کمتره

and a lot less access to valued resources.

و دسترسیشون به منابع با ارزش هم کمتره.

And what my colleagues and I for the last seven years have been doing

و کاری که من و همکارام تو هفت سال گذشته انجام دادیم این بود که

is studying the effects of these kinds of hierarchies.

اثرات انواع این سلسله مراتب ها رو بررسی کنیم.

What we've been finding across dozens of studies

چیزی که ما بین ده‌ها تحقیق و هزاران مشارکت کننده

در سراسر این کشور پیدا کردیم

and thousands of participants across this country

is that as a person's levels of wealth increase,

این بود که وقتی سطح ثروت یک نفر زیاد میشه

حس دلسوزی و همدلی اون آدم کم میشه،

their feelings of compassion and empathy go down,

و حس حق داشتن و شایستگی،

and their feelings of entitlement, of deservingness,

and their ideology of self-interest increase.

و طرز فکر همراه با خود شیفتگی زیاد میشه.

In surveys, we've found

تو نظر سنجی ها، ما فهمیدیم که در واقع

that it's actually wealthier individuals who are more likely to moralize

این آدمهای پولدارتر هستند که بیشتر احتمال داره

طمع رو چیز خوبی بدونن،

greed being good,

and that the pursuit of self-interest is favorable and moral.

و خودشیفتگی رو

جذاب و اخلاقی بدونن.

حالا کاری که من میخوام امروز بکنم اینه که در مورد

Now, what I want to do today is talk about some of the implications

بعضی اثرات این جهان بینی خود محوری صحبت کنم،

of this ideology self-interest,

talk about why we should care about those implications,

در مورد اینکه چرا بهتره ما به این اثرات فکر کنیم،

و اینکه چه کاری باید انجام بشه.

and end with what might be done.

Some of the first studies that we ran in this area

بعضی از اولین تحقیقاتی که ما در این زمینه انجام دادیم

به رفتار کمک رسانی مربوط میشد،

looked at helping behavior,

چیزی که جامعه شناسان به اون

something social psychologists call "pro-social behavior."

رفتارهای اجتماع محور میگن.

And we were really interested

و ما جداً خیلی به این علاقمند شدیم که چه کسانی بیشتر

in who's more likely to offer help to another person:

پیشنهاد کمک به افراد دیگر میدن،

someone who's rich or someone who's poor.

کسی که غنیه یا کسی که فقیره.

In one of the studies,

در یکی از این مطالعات، ما افراد غنی و فقیر اجتماع

we bring rich and poor members of the community into the lab,

جامعه رو به آزمایشگاه بردیم

and give each of them the equivalent of 10 dollars.

و به هر کدوم مبلغ مساوی ۱۰ دلار رو دادیم.

We told the participants they could keep these 10 dollars for themselves,

به شرکت کنندگان گفتیم

میتونن این ۱۰ دلار رو برای خودشون نگه دارند

یا اگر میخوستند میتونستند قسمتیش رو

or they could share a portion of it, if they wanted to,

به یه غریبه بدن،

with a stranger, who's totally anonymous.

که کاملاً ناشناس بود.

They'll never meet that stranger; the stranger will never meet them.

اونها قرار نبود که هیچوقت اون غریبه رو در آینده ببینند.

And we just monitor how much people give.

و فقط رصد کردیم که چقدر مردم کمک میکنند.

Individuals who made 25,000, sometimes under 15,000 dollars a year,

افرادی که بعضی وقتا ۲۵٫۰۰۰ در میاوردند

گاهی حتی ۱۵،٫۰۰۰ در سال،

gave 44 percent more of their money to the stranger

۴۴٪ بیشر پولشون رو

به یک غریبه میدادند

than did individuals making 150,000, 200,000 dollars a year.

در مقایسه با افرادی که ۱۵۰٫۰۰۰

یا ۲۰۰٫۰۰۰ دلار در سال درآمد داشتند.

We've had people play games

ما مردم رو تشویق کردم که بازی کنند

to see who's more or less likely to cheat

تا ببینیم چه کسی بیشتر تقلب میکنه

to increase their chances of winning a prize.

که شانس برنده شندنش رو افزایش بده.

In one of the games, we actually rigged a computer

در یکی از بازی ها، واقعاً یک کامپیوتر رو درستکاری کردیم

so that die rolls over a certain score were impossible --

تا تاسهای آوردن تاسهای بالاتر از یک عدد خاص

غیر ممکن باشه.

You couldn't get above 12 in this game, and yet ...

شما نمیتونستید بیشتر از ۱۲ در این بازی بیارید،

و همچنان، هر چی پولدارتر میشدید،

the richer you were, the more likely you were to cheat in this game

احتمال اینکه تقلب کنید بیشتر میشد

to earn credits toward a $50 cash prize --

که جایزه ای برابر با ۵۰ دلار رو برنده بشید،

sometimes by three to four times as much.

بعضی وقتها سه یا چهار برابر.

همینطور یه تحقیق دیگه کردیم که بررسی میکرد که آیا

We ran another study

where we looked at whether people would be inclined to take candy

افراد حاضرند که از

from a jar of candy that we explicitly identified

ظرفی که مشخصاً برای بچه ها بود،

شکلات بردارند --

as being reserved for children --

(Laughter)

(خنده)

I'm not kidding -- I know it sounds like I'm making a joke.

شرکت کننده ها -- شوخی نمیکنم.

میدونم به نظر میرسه دارم جوک میگم.

We explicitly told participants:

ما مشخصاً به شرکت کننده ها گفتم

"This candy is for children participating in a developmental lab nearby.

این ظرف شکلات مخصوص بچه های شرکت کننده است

که توی آزمایشگاه در حال ساخت همین نزدیکی هاست.

They're in studies. This is for them."

اونها داره روشون مطالعه میشه. این مال اوناست.

And we just monitored how much candy participants took.

و فقط رصد کردیم چقدر از شکلاتها رو شرکت کننده ها برداشتند.

Participants who felt rich took two times as much candy

شرکت کننده هایی که احساس پولداری میکردند

دو برابر شکلات بیشتری نسبت

as participants who felt poor.

به شرکت کننده هایی که احساس فقر میکردند برداشتند.

We've even studied cars.

ما حتی روی خودرو ها تحقیق کردیم،

Not just any cars,

نه هر خودرویی،

بلکه اینکه رانندهای خودروهای متفاوت

but whether drivers of different kinds of cars

بیشتر یا کمتر قانون رو زیر پا میگذارند.

are more or less inclined to break the law.

In one of these studies,

در یکی از این مطالعه ها، ما

we looked at whether drivers would stop for a pedestrian

اینو بررسی کردیم که آیا راننده ها برای عابر پیاده هایی

that we had posed waiting to cross at a crosswalk.

که در حالتی تو پیاده رو ایستاده بودند که انگار میخوان از خیابان رد بشند، می ایستند.

الان در کالیفرنیا، همونطوری که همه شما میدونید،

Now in California, as you all know,

چون مطمئنم همه ما الان اینو میدونیم،

because I'm sure we all do this,

it's the law to stop for a pedestrian who's waiting to cross.

این قانونه که برای عابر پیاده ای که میخواد از خیابون عبور کنه، بایستند.

So here's an example of how we did it.

خب این یه نمونه از کاریه که کردیم.

That's our confederate off to the left, posing as a pedestrian.

اون همکار ماست در سمت چپ

به شکل یه عابر پیاده ایستاده.

He approaches as the red truck successfully stops.

اون همینطور که کامیون قرمز با موفقیت می ایسته، جلو میاد.

In typical California fashion,

به روش معمول در کالیفرنیا، حالا

it's overtaken by the bus who almost runs our pedestrian over.

اتوبوس سبقت میگیره و تقریباً عابر پیاده ما رو زیر میگیره.

(خنده)

(Laughter)

Now here's an example of a more expensive car,

حالا این نمونه ای از خودروهای گرونتره،

a Prius, driving through, and a BMW doing the same.

یه پریوس، رد میشه،

و یه بی ام دبلیو همون کار رومیکنه.

So we did this for hundreds of vehicles

ما این کار رو برای صدها وسیله نقلیه انجام دادیم

در چندین روز،

on several days,

just tracking who stops and who doesn't.

فقط بررسی کردیم که چه کسی می ایسته و چه کسی نه.

What we found was as the expensiveness of a car increased ...

فهمیدیم که هر چه قیمت

خودرو افزایش پیدا میکنه،

(Laughter)

the drivers' tendencies to break the law increased as well.

میل راننده برای قانون شکنی

هم افزایش پیدا میکنه.

None of the cars -- none of the cars --

هیچکدوم از خودروها، هیچکدوم از خودروها،

در دسته خودروهای کم قیمت تر ما

in our least expensive car category

broke the law.

قانون رو زیرپا نگذاشتند.

Close to 50 percent of the cars in our most expensive vehicle category

حدود ۵۰ درصد خودروهایی که

در دسته گرونقیمت تر قرار داشتند

broke the law.

قانون رو زیر پا گذاشتند.

We've run other studies,

ما مطالعات دیگری هم کردیم و فهمیدیم

finding that wealthier individuals are more likely to lie in negotiations,

که آیا افراد تمایل به دروغ گفتن در مذاکرات،

to endorse unethical behavior at work,

ارزش دادن به رفتارهای غیر اخلاقی در محیط کار

like stealing cash from the cash register,

مثل دزدی وجه نقد از صندوق،

taking bribes, lying to customers.

رشوه گرفتن، دروغ گویی به مشتریان‌، دارند یا نه.

Now, I don't mean to suggest

حالا من نمیخوام بگم که

that it's only wealthy people who show these patterns of behavior.

این فقط افراد غنی هستند که

این الگوهای رفتاری رو از خودشون نشون میدند.

Not at all -- in fact, I think that we all,

ابداً. در حقیقت، من فکر میکنم همه ما

in our day-to-day, minute-by-minute lives,

در زندگی های روزبه روز و دقیقه به دقیقه خودمون

struggle with these competing motivations

با این انگیزه های متضاد دست و پنجه نرم میکنیم

of when or if to put our own interests above the interests of other people.

که چه وقت و یا آیا اصولاً علاقه های خودمون رو

بالاتر از تمایلات بقیه قرار بدیم.

And that's understandable,

این قابل درکه چون

because the American dream is an idea

رویای آمریکایی ایده اش اینه که

همه ما فرصت های مساوی داریم

in which we all have an equal opportunity to succeed and prosper,

برای موفقیت و کامیابی،

as long as we apply ourselves and work hard.

به شرط اینکه از خودمون جربزه نشون بدیم و کار کنیم.

And a piece of that means that sometimes,

و یه قسمتی از این معنی اش اینه که،

you need to put your own interests

شما باید منافع خودتون رو

above the interests and well-being of other people around you.

در اولویت بالاتری از منافع و رفاه مردم اطرافتون قرار بدید.

اما چیزی که ما کشف کردیم اینه که،

But what we're finding is that the wealthier you are,

هر چی شما غنی تر باشید، بیشتر

the more likely you are to pursue a vision of personal success,

تصور میکنید که موفقیت شخصی دارید

of achievement and accomplishment,

بدست آوردن داشته ها و دست آوردهاتون،

to the detriment of others around you.

در مقایسه با اطرافیانتون.

Here I've plotted for you the mean household income

در اینجا براتون متوسط درآمد خانواری که از سوی یک پنجم

و پنج درصد راس جمعیت طی ۲۰ سال گذشته دریافت می شود

received by each fifth and top five percent of the population

over the last 20 years.

را طرح ریزی کردم.

In 1993,

در ۱۹۹۳، نفاوتهای بین یک پنجم های مختلف

the differences between the different quintiles of the population,

جعیت، از لحاظ درآمدی

in terms of income,

نسبتا فاحش است.

are fairly egregious.

It's not difficult to discern that there are differences.

تمایز دادن این تفاوتهایی که وجود دارند دشوار نیست.

But over the last 20 years, that significant difference

اما طی ۲۰ سال گذشته، آن تفاوتهای حائز اهمیت

has become a Grand Canyon of sorts

غار مغاکی را بین جمعیت در راس و سایر افراد

between those at the top and everyone else.

پدید آورده .

In fact, the top 20 percent of our population

در واقع، ۲۰ در صد جمعیت در راس ما،

own close to 90 percent of the total wealth in this country.

نزدیک به ۹۰ درصد ثروت کل را در این کشور صاحبند.

We're at unprecedented levels of economic inequality.

در سطوح بی سابقه ای از نابرابری اجتماعی

قرار داریم.

What that means is that wealth is not only becoming increasingly concentrated

به این معناست که ثروت بطور فزاینده ای

نه تنها در دستان گروه برگزیده ای از افراد متمرکز شده

in the hands of a select group of individuals,

but the American dream is becoming increasingly unattainable

بلکه رویای آمریکایی بطور فزاینده ای

برای اکثریت

هر چه بیشتری از ما غیرقابل رسیدن می شه.

for an increasing majority of us.

و اگر این موردیه که ما پیدا کردیم،

And if it's the case, as we've been finding,

که آیا شما،

that the wealthier you are,

the more entitled you feel to that wealth,

هر چه بیشتر به اون ثروت دلبسته باشید،

بیشتر علائق خودتون رو در اولویت بالاتری نسبت

and the more likely you are to prioritize your own interests

به دیگران قرار بدین،

above the interests of other people,

and be willing to do things to serve that self-interest,

و حاضرید کارهایی بکنید که به اون علاقه های خودتون برسید،

well, then, there's no reason to think that those patterns will change.

خب پس دلیلی وجود نداره که امیدوار باشیم

اون الگوها تغییر میکنند.

در حقیقت، همه علت ها دست به دست هم میده تا فکر کنیم

In fact, there's every reason to think that they'll only get worse,

اونها فقط بدتر خواهند شد،

and that's what it would look like if things just stayed the same,

و این چیزیه که خواهیم دید اگر اوضاع بر همین منوال باشه،

at the same linear rate, over the next 20 years.

در همین روند خطی، در ۲۰ سال آینده.

حالا، شکاف، شکاف طبقاتی،

Now inequality -- economic inequality --

is something we should all be concerned about,

چیزیه که همه ما باید حواسمون بهش باشه،

و نه فقط به خاطر کسانی که در پایین

and not just because of those at the bottom of the social hierarchy,

هرم اجتماعی قرار دارند،

but because individuals and groups

بلکه به خاطر افرادی و گروه هایی

با مقدار زیادی شکاف طبقاتی که مدام بد کنند،

with lots of economic inequality do worse ...

not just the people at the bottom, everyone.

نه فقط مردم پایین، همه.

مقدار زیادی تحقیقات توصیفی واقعی وجود داره

There's a lot of really compelling research

coming out from top labs all over the world,

که داره از آزمایشگاه ها سراسر دنیا بیرون میاد

showcasing the range of things that are undermined

که نشون دهنده حوزه های زیادیه

که دست کم گرفته میشن

as economic inequality gets worse.

وقتی که اوضاع اقتصادی خراب میشه.

Social mobility, things we really care about,

پویایی اجتماعی، چیزهایی واقعاً برامون مهمه،

سلامتی جسمی، اعتماد اجتماعی،

physical health, social trust,

all go down as inequality goes up.

همه وقتی که شکاف طبقاتی بالا میره، پایین میان.

Similarly, negative things in social collectives and societies,

همینطور، چیزهای منفی

در مجامع و اجتماع،

چیزهایی مثل چاقی، خشونت،

things like obesity, and violence,

حبس، مجازات،

imprisonment, and punishment,

are exacerbated as economic inequality increases.

زاییده میشن وقتی که شکاف طبقای افزایش پیدا میکنه.

Again, these are outcomes not just experienced by a few,

دوباره، این نتایج توسط

عده کمی دیده نشده، بلکه

but that resound across all strata of society.

توسط تمام اقشار جامعه حس میشه.

Even people at the top experience these outcomes.

حتی افراد در راس هم این پیامدها رو تجربه می کنند.

خب پس چکار کنیم؟

So what do we do?

This cascade of self-perpetuating,

این آبشار خود جاودانگی،

pernicious, negative effects

مهلک، تاثیرات منفی

could seem like something that's spun out of control,

می تواند به نظر چیزی باشه که خارج از کنترل می چرخه

and there's nothing we can do about it,

و کاری نمیشه درباره آن کرد،

certainly nothing we as individuals could do.

مطلقا چیزی نیست که ما به عنوان فرد بتونیم انجام دهیم.

But in fact, we've been finding in our own laboratory research

اما در واقع در تحقیقات

آزمایشگاهی مان پی برده ایم که

that small psychological interventions,

که مداخله های کوچک روانی،

small changes to people's values,

تغییرات کوچک در ارزش های مردم،

small nudges in certain directions,

اشاره های کوچک در جهت های خاص،

میتونه سطوحی از مساوات و یکدلی رو برگردونه.

can restore levels of egalitarianism and empathy.

For instance, reminding people of the benefits of cooperation

به عنوان مثال، یاد آوری

عواید همکاری کردن، به مردم

یا فواید اجتماعات،

or the advantages of community,

cause wealthier individuals to be just as egalitarian

باعث میشه افراد ثروتمندتر درست به اندازه افراد فقیر

as poor people.

تساوی گرا باشند.

In one study, we had people watch a brief video, just 46 seconds long,

در یک تحقیق، ما به افراد فیلمی رو نشون دادیم،

فقط ۴۶ ثاینه طول میکشید، در مورد فقر در کودکی

about childhood poverty

که به عنوان یادآور احتیاجات دیگران

that served as a reminder of the needs of others in the world around them.

در دنیای اطرافشان عمل میکرد،

و بعد دیدن آن،

And after watching that,

ما بررسی کردیم که چقدر مردم میخواستند

we looked at how willing people were to offer up their own time

وقت خودشون رو در اختیار یک غریبه قرار بدن

to a stranger presented to them in the lab, who was in distress.

که در آزمایشگاه دچار اضطراب شده بود.

بعد از نمایش این ویدئو، یک ساعت بعد،

After watching this video, an hour later,

rich people became just as generous of their own time

افراد پولدار برای

در اختیار گذاشتن زمان خودشون برای کمک به افراد دیگر،

to help out this other person, a stranger,

به فردی غریبه، درست به اندازه افراد فقیر سخاوتمند شدند.

as someone who's poor,

suggesting that these differences are not innate or categorical,

این نشون میده، این تفاوت ها

قطعی و مطلق نیستند،

but are so malleable to slight changes in people's values,

بلکه در مقابل

ایجاد تغییرات کوچک در ارزشهای مردم،

and little nudges of compassion and bumps of empathy.

و مقدار کمی دلرحمی

و ذره ای همدلی، انعطاف پذیرند.

And beyond the walls of our lab,

و آن طرف دیوارهای آزمایشگاه مون،

we're even beginning to see signs of change in society.

حتی شاهد آغاز تغییرات در اجتماع هستیم.

Bill Gates, one of our nation's wealthiest individuals,

بیل گیتس، یکی از ثروتمندترین افراد ملت ما،

in his Harvard commencement speech,

در سخنرانیش در جشن فارغ التحصیلی هاروارد،

در مورد مشکلاتی که جوامع با آن روبرو هستند صحبت کرد

talked about the problem of inequality facing society

در مورد شکاف طبقاتی به عنوان ترسناکترین چالش،

as being the most daunting challenge,

and talked about what must be done to combat it,

و در مورد اینکه چگونه باید با آن جنگید.

میگفت، «بیشترین دستاوردهای بشریت

saying, "Humanity's greatest advances are not in its discoveries --

اکتشافات آن نیست،

but in how those discoveries are applied

بلکه چگونه آن اکتشافات به کار برده میشوند

to reduce inequity."

تا بی عدالتی را کاهش دهند.»

And there's the Giving Pledge,

و این کمپین متعهد شدن یا Giving Pledge ( کمپینی که ثروتمندان را به بخشیدن بخش عمده ای از ثروت خود در راستای اهداف انسان دوستانه تشویق می کند) هست،

in which more than 100 of our nation's wealthiest individuals

که در اون بیشتر از ۱۰۰ تا

از ثروتمندترین افراد ملت مون

نیمی از ثروتشون رو با خیریه می بخشند.

are pledging half of their fortunes to charity.

And there's the emergence of dozens of grassroots movements,

زاییده میشن وقتی که شکاف طبقای افزایش پیدا میکنه.

ده ها جنبش محلی،

like "We are the 1 percent,"

مثل جنبش ما یک درصد هستیم،

"Resource Generation,"

نسل منابع یا Resource Generation ( با هدف سازماندهی جوانان ثروتمند از طبقه ممتاز برای تبدیل آنها به رهبرانی که در راستای توزیع عادلانه ثروت، زمین و قدرت فعالیت می کنند.)

or "Wealth for Common Good,"

یا ثروت به نفع عموم یا Wealth for Common Good وجود) دارد،

in which the most privileged members of the population,

که در اونها صاحب امتیازترین

اعضای جمعیت

members of the one percent and elsewhere,

اعضای جنبش یک درصد و بقیه،

people who are wealthy,

افرادی که ثروتمندند،

are using their own economic resources,

از منابع اقتصادی خودشون استفاده می کنند،

بزرگسالان و جوانان مثل هم، این چیزیه که برای من خیلی قابل توجهه،

adults and youth alike -- that's what's most striking to me --

از امتیازهای خودشون بهره میگیرند،

leveraging their own privilege, their own economic resources,

از منابع اقتصادی خودشون

to combat inequality

تا با شکاف طبقاتی بجنگند

by advocating for social policies,

بوسیله طرفداری از سیاستهای اجتماعی،

changes in social values

تغییر در ارزشهای اجتماعی،

and changes in people's behavior

و تغییرات در رفتار مردم،

که بر خلاف علائق اقتصادی خودشونه

that work against their own economic interests,

اما ممکنه نهایتاً رویای آمریکایی رو احیا کنه.

but that may ultimately restore the American dream.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق)