The Art of Stillness | Pico Iyer | TED

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Thipnapa Huansuriya

I'm a lifelong traveler.

ผมเป็นนักเดินทางมาทั้งชีวิต

Even as a little kid,

แม้แต่ตอนเป็นเด็ก

I was actually working out that it would be cheaper

อันที่จริง ผมพบว่า

to go to boarding school in England

การเข้าโรงเรียนประจำในอังกฤษ

than just to the best school down the road from my parents' house in California.

มันถูกกว่าไปเข้าโรงเรียนที่ดีที่สุด ที่อยู่ใกล้บ้านพ่อแม่ผมในแคลิฟอร์เนียซะอีก

So, from the time I was nine years old

ดังนั้น ตั้งแต่ตอนผมเก้าขวบ

I was flying alone several times a year

ผมก็บินเดี่ยวปีละสองสามครั้ง

over the North Pole, just to go to school.

ข้ามขั้วโลกเหนือ เพื่อไปโรงเรียน

And of course the more I flew the more I came to love to fly,

และแน่นอน ยิ่งผมบินมากเท่าไร ผมก็ยิ่งชอบการบินมากเท่านั้น

so the very week after I graduated from high school,

สัปดาห์หนึ่งหลังจากที่ผมเรียนจบมัธยม

I got a job mopping tables

ผมสมัครและได้งานเช็ดโต๊ะ

so that I could spend every season of my 18th year

เพื่อที่ผมจะได้ใช้เวลาทุกฤดู ในวัย 18 ปีของผม

on a different continent.

ในทวีปต่างๆ

And then, almost inevitably, I became a travel writer

จากนั้น ผมก็กลายมาเป็นนักเขียน เรื่องท่องเที่ยวอย่างแทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

so my job and my joy could become one.

งานกับความสุขของผมจึงกลายเป็นสิ่งเดียวกัน

And I really began to feel that if you were lucky enough

และผมก็เริ่มรู้สึกว่า ถ้าคุณโชคดีพอ

to walk around the candlelit temples of Tibet

ที่ได้เดินไปรอบๆ วัดที่เต็มไปด้วยแสงเทียน ในทิเบต

or to wander along the seafronts in Havana

หรือเดินทอดน่องเลียบชายทะเลในฮาวานา

with music passing all around you,

โดยมีเสียงดนตรีคลอไปรอบๆ คุณ

you could bring those sounds and the high cobalt skies

คุณสามารถนำเสียงเหล่านั้น และท้องนภาสีฟ้าเข้ม

and the flash of the blue ocean

และความสดของทะเลสีคราม

back to your friends at home,

กลับมาฝากเพื่อนฝูงที่บ้าน

and really bring some magic

และนำความอัศจรรย์

and clarity to your own life.

และความกระจ่างมายังชีวิตคุณได้จริงๆ

Except, as you all know,

เว้นแต่ว่า อย่างที่คุณทุกคนรู้

one of the first things you learn when you travel

หนึ่งในสิ่งแรกๆ ที่คุณเรียนรู้เมื่อเดินทาง

is that nowhere is magical unless you can bring the right eyes to it.

คือ ไม่มีที่ใดจะอัศจรรย์ เว้นเสียแต่ว่าคุณจะมองมันด้วยตาที่คู่ควร

You take an angry man to the Himalayas,

คุณเอาคนขี้โมโหไปหิมาลัย

he just starts complaining about the food.

เขาก็จะเริ่มบ่นเรื่องอาหาร

And I found that the best way

และผมพบว่า วิธีที่ดีที่สุด

that I could develop more attentive and more appreciative eyes

ที่ผมสามารถพัฒนาทัศนะ ที่ใส่ใจและซาบซึ้งกับสิ่งต่างๆ มากขึ้น

was, oddly,

แปลกแต่จริง ก็คือ

by going nowhere, just by sitting still.

ไม่ต้องไปไหน แค่นั่งนิ่งๆ

And of course sitting still is how many of us get

และแน่ล่ะ การนั่งนิ่งๆ คือวิธีที่ทำให้เราหลายๆ คน

what we most crave and need in our accelerated lives, a break.

ได้ "พักผ่อน" ซึ่งเป็นสิ่งที่เรากระหาย และอยากได้มากทึ่สุดในชีวิตเร่งด่วนของเรา

But it was also the only way

แต่มันก็ยังเป็นเพียงหนทางเดียว

that I could find to sift through the slideshow of my experience

ที่ผ่านการกรองด้วยฉากประสบการณ์ของผม

and make sense of the future and the past.

และเป็นเหตุเป็นผลทั้งสำหรับอนาคตและอดีต

And so, to my great surprise,

และที่เป็นสุดยอดความประหลาดใจของผม

I found that going nowhere

ผมพบว่าการไม่ไปไหน

was at least as exciting as going to Tibet or to Cuba.

อย่างน้อยก็น่าตื่นเต้นพอๆ กับการไปทิเบต หรือคิวบา

And by going nowhere, I mean nothing more intimidating

และที่เรียกว่าการไม่ไปไหนนี่ ผมหมายถึงอะไรที่แตกต่างไป

than taking a few minutes out of every day

ไม่ใช่การพักไม่กี่นาทีในทุกๆ วัน

or a few days out of every season,

หรือพักสองสามวันในทุกฤดู

or even, as some people do,

หรือแม้กระทั่ง พักสองสามปี

a few years out of a life

อย่างที่หลายคนทำ

in order to sit still long enough

เพื่อที่จะนั่งนิ่งๆ ได้นานพอ

to find out what moves you most,

ที่จะค้นหาว่าอะไรให้แรงผลักดันคุณมากที่สุด

to recall where your truest happiness lies

เพื่อที่จะระลึกว่า ความสุขอันจริงแท้ของคุณนั้นอยู่ที่ใด

and to remember that sometimes

และเพื่อจะจดจำว่าบางครั้ง

making a living and making a life

การหาเลี้ยงชีพ และการสร้างชีวิต

point in opposite directions.

มีทิศทางที่แตกต่างกัน

And of course, this is what wise beings through the centuries

และแน่นอน นั่นเป็นสิ่งที่ปราชญ์จากทุกศตวรรษ

from every tradition have been telling us.

จากทุกวัฒนธรรมบอกกับเรา

It's an old idea.

มันเป็นแนวคิดเก่า

More than 2,000 years ago, the Stoics were reminding us

มากกว่า 2,000 ปีก่อน สโตอิกได้ย้ำเตือนเรา

it's not our experience that makes our lives,

ว่าสิ่งที่สร้างชีวิตของเรา ไม่ใช่ประสบการณ์ของเรา

it's what we do with it.

แต่เป็นสิ่งที่เราทำลงไปกับชีวิต

Imagine a hurricane suddenly sweeps through your town

ลองจินตนาการถึงพายุเฮอริเคน ที่อยู่ดีๆ ก็พัดผ่านเมืองของคุณ

and reduces every last thing to rubble.

และบดย่อยทุกอย่างเป็นจนเป็นเศษเล็กๆ

One man is traumatized for life.

ชายคนหนึ่งช้ำใจไปตลอดชีวิต

But another, maybe even his brother, almost feels liberated,

แต่อีกคนหนึ่ง อาจเป็นพี่น้องเขาด้วยซ้ำ กลับรู้สึกเหมือนถูกปลอดปล่อย

and decides this is a great chance to start his life anew.

และตัดสินใจว่านี่เป็นโอกาสดี ที่จะได้เริ่มชีวิตใหม่

It's exactly the same event,

มันเป็นเหตุการณ์เดียวกัน

but radically different responses.

แต่การตอบสนองต่างกัน

There is nothing either good or bad, as Shakespeare told us in "Hamlet,"

มันไม่มีอะไรดีหรือไม่ดี อย่างที่เชคสเปียร์บอกเราไว้ใน "แฮมเล็ต"

but thinking makes it so.

แต่การคิดทำให้มันเป็นแบบนั้น

And this has certainly been my experience as a traveler.

และนี่คือสิ่งที่ประสบการณ์สอนผมมาตลอด ในฐานะนักเดินทาง

Twenty-four years ago I took the most mind-bending trip

ยี่สิบสี่ปีก่อน ผมได้ออกเดินทาง ในการเดินทางที่น่าทึ่ง

across North Korea.

ผ่านเกาหลีเหนือ

But the trip lasted a few days.

แต่การเดินทางนั้นกินเวลาแค่ไม่กี่วัน

What I've done with it sitting still, going back to it in my head,

สิ่งที่ผมได้ทำกับมัน คือการนั่งนิ่งๆ มันได้กลับมาในหัวของผม

trying to understand it, finding a place for it in my thinking,

พยายามที่จะเข้าใจมัน กลับมาทบทวนมันในความคิด

that's lasted 24 years already

มันเป็นเวลา 24 ปีมาแล้ว

and will probably last a lifetime.

และอาจจะยาวนานไปชั่วชีวิต

The trip, in other words, gave me some amazing sights,

การเดินทางนั้น ในอีกนิยามหนึ่ง ได้ให้ทัศนะที่น่าทึ่งกับผม

but it's only sitting still

แต่เพียงการนั่งนิ่งๆ เท่านั้น

that allows me to turn those into lasting insights.

ที่อนุญาตให้ผมเปลี่ยนสิ่งเหล่านั้น เป็นความรู้จักตนเองที่ยั่งยืน

And I sometimes think that so much of our life

และบางทีผมคิดว่า มีอะไรมากมายเหลือเกินในชีวิต

takes place inside our heads,

ที่เกิดขึ้นในหัวของเรา

in memory or imagination or interpretation or speculation,

ในความทรงจำ หรือในจินตนาการ หรือในการตีความ หรือการใคร่ครวญ

that if I really want to change my life

และถ้าผมต้องการเปลี่ยนแปลงชีวิต

I might best begin by changing my mind.

ผมน่าจะเริ่มต้นได้ดีที่สุดโดยเปลี่ยนความคิด

Again, none of this is new;

อีกครั้ง นี่ไม่ใช่สิ่งใหม่เลย

that's why Shakespeare and the Stoics were telling us this centuries ago,

นั่นคือเหตุผลที่เชคสเปียร์และสโตอิก บอกสิ่งนี้กับเรามาหลายศตวรรษแล้ว

but Shakespeare never had to face 200 emails in a day.

แต่เชคสเปียร์ไม่เคยที่จะต้องเผชิญ กับอีเมล์ 200 ฉบับในวันเดียว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The Stoics, as far as I know, were not on Facebook.

เท่าที่ผมรู้ สโตอิก ไม่ได้อยู่บนเฟสบุ๊ค

We all know that in our on-demand lives,

เราทุกคนรู้ว่า ในชีวิตสั่งได้ของเรา

one of the things that's most on demand

หนึ่งในสิ่งที่ถูกสั่งมากที่สุด

is ourselves.

คือตัวเราเอง

Wherever we are, any time of night or day,

ไม่ว่าเราอยู่ที่ใด เวลาไหน วันหรือคืน

our bosses, junk-mailers, our parents can get to us.

เจ้านายของเรา เมล์ขยะ พ่อแม่ของเรา สามารถติดต่อเราได้

Sociologists have actually found that in recent years

นักสังคมวิทยาได้พบว่าในไม่กี่ปีนี้

Americans are working fewer hours than 50 years ago,

ชาวอเมริกันใช้เวลาทำงาน น้อยกว่าเมื่อ 50 ปีก่อน

but we feel as if we're working more.

แต่เรารู้สึกราวกับว่าเราทำงานมากขึ้น

We have more and more time-saving devices,

เรามีอุปกรณ์ช่วยประหยัดเวลามากขึ้น

but sometimes, it seems, less and less time.

แต่บางที มันเหมือนเวลามีน้อยลง

We can more and more easily make contact with people

เราติดต่อกับคนอื่นๆ ที่อยู่ห่างออกไปอีกมุมโลก

on the furthest corners of the planet,

ได้ง่ายขึ้นมาก

but sometimes in that process

แต่บางทีกระบวนการนั้น

we lose contact with ourselves.

ทำให้เราสูญเสียการเชื่อมต่อกับตัวเอง

And one of my biggest surprises as a traveler

และหนึ่งในเรื่องน่าประหลาดใจที่สุดของผม ในฐานะนักเดินทาง

has been to find that often it's exactly the people

คือการพบว่า

คนที่ทำให้เราสามารถไปที่ไหนก็ได้นั่นแหละ

who have most enabled us to get anywhere

who are intent on going nowhere.

คือคนที่ตั้งใจไม่ไปไหนเลย

In other words, precisely those beings

หรือพูดอีกอย่าง ชัดๆ เลยคือ

who have created the technologies

คนที่ได้สร้างเทคโนโลยี

that override so many of the limits of old,

ที่ลบล้างข้อจำกัดของสิ่งเก่าๆ

are the ones wisest about the need for limits,

คือคนที่ฉลาดที่สุด เกี่ยวกับความต้องการข้อจำกัด

even when it comes to technology.

แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องของเทคโนโลยี

I once went to the Google headquarters

ครั้งหนึ่งผมไปที่กูเกิลสาขาใหญ่

and I saw all the things many of you have heard about;

และเห็นทุกสิ่งที่คุณหลายคนเคยได้ยิน

the indoor tree houses, the trampolines,

บ้านต้นไม้ในร่ม เตียงผ้าใบ

workers at that time enjoying 20 percent of their paid time free

แรงงานที่ตอนนั้นกำลังมีความสุขกับเวลาว่าง 20 เปอร์เซ็นต์ของเวลาจ้าง

so that they could just let their imaginations go wandering.

พวกเขาสามารถปล่อยให้จินตนาการล่องลอย

But what impressed me even more

แต่ที่ทำให้ผมประทับใจยิ่งกว่านั้น

was that as I was waiting for my digital I.D.,

คือ ตอนที่ผมกำลังรอบัตรประจำตัวดิจิตัล

one Googler was telling me about the program

ชาวกูเกิลคนหนึ่งบอกผม เกี่ยวกับโครงการ

that he was about to start to teach the many, many Googlers

ที่เขากำลังจะริเริ่ม เพื่อที่จะสอนชาวกูเกิลคนอื่น

who practice yoga to become trainers in it,

ที่ฝึกโยคะ ให้มาเป็นผู้สอนที่นั่น

and the other Googler was telling me about the book that he was about to write

และชาวกูเกิลอีกคนก็เล่าให้ผมฟัง เกี่ยวกับหนังสือที่เขากำลังจะเขียน

on the inner search engine,

เกี่ยวกับอุปกรณ์ค้นหาตัวตนภายใน

and the ways in which science has empirically shown

ซึ่งหนทางที่วิทยาศาสตร์แสดงให้เห็นประจักษ์

that sitting still, or meditation,

ก็คือการนั่งนิ่งๆ การทำสมาธิ

can lead not just to better health or to clearer thinking,

ไม่ใช่แค่นำไปสู่สุขภาพที่ดีกว่า หรือการคิดที่ชัดเจนกว่า

but even to emotional intelligence.

แต่ยังมีผลต่อความฉลาดทางอารมณ์ด้วย

I have another friend in Silicon Valley

ผมมีเพื่อนอีกคนในซิลิคอน แวลีย์

who is really one of the most eloquent spokesmen

ผู้ซึ่งเป็นนักพูดเปี่ยมวาทะศิลป์ มากที่สุดคนหนึ่ง

for the latest technologies,

เกี่ยวกับเทคโนโลยีใหม่

and in fact was one of the founders of Wired magazine, Kevin Kelly.

และอันที่จริง เขาเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้ง นิตยสารไวด์ (Wired) เควิน แคลลี

And Kevin wrote his last book on fresh technologies

และเควินเขียนหนังสือเล่มสุดท้ายของเขา เกี่ยวกับเทคโนโลยีใหม่

without a smartphone or a laptop or a TV in his home.

โดยไม่มีสมาร์ทโฟน แล็บท็อป หรือทีวีอยู่ในบ้านของเขาเลย

And like many in Silicon Valley,

และเหมือนกับอีกหลายคนในซิลิคอน แวลีย์

he tries really hard to observe

เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะสำรวจ

what they call an Internet sabbath,

สิ่งที่พวกเขาเรียกว่า การพักผ่อนจากอินเทอร์เน็ต

whereby for 24 or 48 hours every week

ซึ่ง เป็นการตัดขาดจากอินเทอร์เน็ต อย่างสิ้นเชิง

they go completely offline

เป็นเวลา 24 หรือ 48 ชั่วโมงทุกสัปดาห์

in order to gather the sense of direction

เพื่อที่จะรวบรวมสัมผัสถึงทิศทาง

and proportion they'll need when they go online again.

และอัตราส่วนที่พวกเขาต้องการ เมื่อกลับไปต่ออินเทอร์เน็ตอีกครั้ง

The one thing perhaps that technology hasn't always given us

สิ่งหนึ่งที่บางทีเทคโนโลยี ไม่ได้ให้กับเราเสมอไป

is a sense of how to make the wisest use of technology.

คือความรู้สึกว่า เราจะใช้เทคโนโลยีอย่างชาญฉลาดได้อย่างไร

And when you speak of the sabbath,

และเมื่อคุณพูดถึงการพักผ่อน

look at the Ten Commandments --

ลองดูบัญญัติสิบประการ

there's only one word there for which the adjective "holy" is used,

มีอยู่คำเดียวที่ถูกขยายด้วย คำคุณศัพท์ "ศักดิ์สิทธิ์"

and that's the Sabbath.

และคำนั้นคือ "วันพักผ่อน"

I pick up the Jewish holy book of the Torah --

ผมหยิบเอาหนังสืออันศักดิ์สิทธิ์แห่งโทราห์ ของชาวยิว --

its longest chapter, it's on the Sabbath.

บทที่ยาวที่สุดคือบทว่าด้วยวันพักผ่อน

And we all know that it's really one of our greatest luxuries,

และเราทุกคนรู้ว่า มันเป็นสุดยอดแห่งความหรูหรา

the empty space.

นั่นคือพื้นที่ว่างเปล่า

In many a piece of music, it's the pause or the rest

ในหลายๆ บทเพลง มันมีช่วงหยุด ช่วงพัก

that gives the piece its beauty and its shape.

ที่ให้ความงามและโครงสร้าง แก่งานดนตรีนั้น

And I know I as a writer

และผมรู้ ในฐานะที่เป็นนักเขียน

will often try to include a lot of empty space on the page

ผมมักจะพยายามเว้นที่ว่างมากมาย ไว้บนหน้าหนังสือ

so that the reader can complete my thoughts and sentences

เพื่อที่ผู้อ่านจะได้ต่อเติมจากความคิด และประโยคของผม

and so that her imagination has room to breathe.

ปล่อยให้จินตนาการมีที่ว่างได้หายใจ

Now, in the physical domain, of course, many people,

ทีนี้ ในโลกของวัตถุ แน่ล่ะ ใครหลายๆ คน

if they have the resources,

ถ้าพวกเขามีทรัพย์สิน

will try to get a place in the country, a second home.

ก็จะพยายามซื้อที่ในต่างจังหวัด มีบ้านหลังที่สอง

I've never begun to have those resources,

ผมไม่เคยริเริ่มอยากมีทรัพย์สินพวกนั้น

but I sometimes remember that any time I want,

แต่บางที ผมก็นึกถึงมันได้ไม่ว่าตอนไหน

I can get a second home in time, if not in space,

ผมสามารถมีบ้านที่สองได้ในเชิงเวลา แต่ไม่ใช่เชิงสถานที่

just by taking a day off.

แค่พักสักวัน

And it's never easy because, of course, whenever I do I spend much of it

มันไม่ง่ายเลย เพราะทุกครั้งที่ผมหยุดพัก ผมก็มักใช้เวลาช่วงที่พักส่วนใหญ่

worried about all the extra stuff

กังวลกับสิ่งอื่นๆ ทั้งหลาย

that's going to crash down on me the following day.

ที่จะถล่มใส่ผมในวันถัดไป

I sometimes think I'd rather give up meat or sex or wine

บางครั้งผมคิดว่าผมยอมอดเนื้อ หรือเซ็กส์ หรือไวน์

than the chance to check on my emails.

มากกว่าอดเช็คอีเมล์อีกนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And every season I do try to take three days off on retreat

และทุกฤดูผมพยายาม ที่จะหยุดพักผ่อนสามวัน

but a part of me still feels guilty to be leaving my poor wife behind

แต่ส่วนหนึ่งของผมยังรู้สึกผิด ที่จะทอดทิ้งภรรยาผู้น่าสงสารของผม

and to be ignoring all those seemingly urgent emails

และที่จะไม่สนใจ อีเมล์ที่เหมือนจะเร่งด่วนเหล่านั้น

from my bosses

จากเจ้านายของผม

and maybe to be missing a friend's birthday party.

และบางที ที่จะพลาดงานวันเกิดของเพื่อน

But as soon as I get to a place of real quiet,

แต่เมื่อใดที่ผมไปยังที่สงบเงียบจริงๆ

I realize that it's only by going there

ผมตระหนักว่า แค่เพียงผมไปที่นั่น

that I'll have anything fresh or creative or joyful to share

ผมจะมีอะไรก็ตามที่สดใหม่ หรือสร้างสรรค์ หรือน่าอภิรมย์ที่จะแบ่งปัน

with my wife or bosses or friends.

แก่ภรรยาของผม หรือเจ้านาย หรือเพื่อนๆ

Otherwise, really,

จริงๆ นะ มิฉะนั้น

I'm just foisting on them my exhaustion or my distractedness,

ผมก็จะยัดเยียดความเหน็ดเหนื่อยของผม หรือความสับสนของผม ให้แก่พวกเขา

which is no blessing at all.

ซึ่งมันไม่น่าปลื้มเลยสักนิด

And so when I was 29,

และเมื่อผมอายุได้ 29

I decided to remake my entire life

ผมตัดสินใจที่จะสร้างชีวิตขึ้นใหม่

in the light of going nowhere.

โดยการไม่ไปไหน

One evening I was coming back from the office,

บ่ายวันหนึ่ง ผมกำลังกลับออกมาจากที่ทำงาน

it was after midnight, I was in a taxi driving through Times Square,

มันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ผมอยู่ในแท็กซี่ ที่ขับผ่านไทม์ สแควร์

and I suddenly realized that I was racing around so much

และทันใดนั้นผมก็ตระหนักว่า ผมวิ่งไปวิ่งมามากเกินไป

I could never catch up with my life.

ผมไม่อาจตามชีวิตของผมทัน

And my life then, as it happened,

ชีวิตของผมตอนนั้น

was pretty much the one I might have dreamed of as a little boy.

ค่อนข้างเป็นชีวิตแบบที่ผมใฝ่ฝันไว้ เมื่อเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ

I had really interesting friends and colleagues,

ผมมีเพื่อน และเพื่อนร่วมงานที่น่าสนใจ

I had a nice apartment on Park Avenue and 20th Street.

ผมมีอพาร์ตเม้นท์สวยๆ บนถนนพาร์ค อเวนิว และ ถนนเลขที่ 20

I had, to me, a fascinating job writing about world affairs,

สำหรับผมแล้ว ผมมีงานที่น่าสนใจ คือการเขียนเกี่ยวกับกิจกรรมต่างๆ บนโลก

but I could never separate myself enough from them

แต่ผมไม่อาจแยกตัวเองห่างจากมันได้มากพอ

to hear myself think --

เพื่อที่จะได้ยินตัวเองคิด

or really, to understand if I was truly happy.

หรือจริงๆ แล้ว เพื่อที่จะเข้าใจ ว่าผมมีความสุขจริงๆ หรือเปล่า

And so, I abandoned my dream life

ผมจึงได้ละทิ้งชีวิตในฝันนั้น

for a single room on the backstreets of Kyoto, Japan,

ไปใช้ชีวิตในห้องพักเดี่ยวบนถนนสายรอง ในเกียวโต ประเทศญี่ปุ่น

which was the place that had long exerted a strong,

ซึ่งเป็นสถานที่ที่มีแรงดึงดูดลึกลับ

really mysterious gravitational pull on me.

ที่ดึงดูดผมอย่างแรงมาเป็นเวลานาน

Even as a child

ตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก

I would just look at a painting of Kyoto and feel I recognized it;

ผมจะมองไปยังภาพวาดของเกียวโต และรู้สึกว่าผมจำมันได้

I knew it before I ever laid eyes on it.

ผมรู้จักมันก่อนที่ผมจะได้เห็นมันเสียอีก

But it's also, as you all know,

แต่อย่างที่คุณทุกคนรู้

a beautiful city encircled by hills,

มันยังเป็นเมืองที่สวยงาม ที่ถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขา

filled with more than 2,000 temples and shrines,

เต็มไปด้วยวัดและบูชาสถานกว่า 2,000 แห่ง

where people have been sitting still for 800 years or more.

ที่ซึ่งคนนั่งนิ่งๆ มา 800 ปีหรือมากกว่านั้น

And quite soon after I moved there, I ended up where I still am

และไม่นานหลังจากที่ผมย้ายไปที่นั่น ผมก็ย้ายมาอยู่ที่ที่ผมตอนนี้

with my wife, formerly our kids,

กับภรรยาของผม ลูกๆ ของเรา

in a two-room apartment in the middle of nowhere

ในอพาร์ตเม้นท์สองห้องไกลปืนเที่ยง

where we have no bicycle, no car,

ที่ซึ่งผมไม่มีจักรยาน ไม่มีรถยนต์

no TV I can understand,

ไม่มีรายการทีวีที่ผมเข้าใจ

and I still have to support my loved ones

และผมยังต้องเลี้ยงดูคนที่ผมรัก

as a travel writer and a journalist,

ในฐานะนักเขียนเชิงท่องเที่ยวและนักข่าว

so clearly this is not ideal for job advancement

มันชัดเจนว่าสถานการณ์นี้ไม่ดีเลย ต่อความก้าวหน้าทางการงาน

or for cultural excitement

หรือสำหรับความตื่นตัวทางวัฒนธรรม

or for social diversion.

หรือสำหรับความบันเทิงทางสังคม

But I realized that it gives me what I prize most,

แต่ผมตระหนักว่ามันได้ให้ สิ่งที่ผมให้คุณค่ากับมันมากที่สุด

which is days

ซึ่งก็คือวัน

and hours.

และชั่วโมง

I have never once had to use a cell phone there.

ผมไม่เคยจะต้องใช้โทรศัพท์มือถือสักครั้ง

I almost never have to look at the time,

ผมแทบจะไม่ได้ดูเวลา

and every morning when I wake up,

และแม้แต่ในตอนเช้าที่ผมตื่น

really the day stretches in front of me

เช้าวันใหม่ก็คลี่ออกต่อหน้าผม

like an open meadow.

เหมือนกับทุ่งหญ้าโล่งกว้าง

And when life throws up one of its nasty surprises,

และเมื่อชีวิต พ่นความประหลาดใจอันน่ารังเกียจออกมา

as it will, more than once,

อย่างที่เกิดขึ้น หลายครั้งหลายหน

when a doctor comes into my room

เมื่อหมอของผมมาพบผมที่ห้อง

wearing a grave expression,

ด้วยอารมณ์เคร่งเครียดไม่สดใส

or a car suddenly veers in front of mine on the freeway,

หรืออยู่ดีๆ ก็มีรถเกิดอุบัติเหตุ ต่อหน้าต่อตาผมบนทางหลวง

I know, in my bones,

ในส่วนลึกของผม ผมรู้ว่า

that it's the time I've spent going nowhere

ช่วงเวลาที่ผมไม่ได้ไปไหนนั่นเอง

that is going to sustain me much more

ที่ช่วยค้ำจุนจิตใจผมได้มาก

than all the time I've spent racing around to Bhutan or Easter Island.

ยิ่งกว่าเวลามากมายที่ผมวิ่งไปมา ระหว่างภูฎานหรือเกาะอีสเตอร์

I'll always be a traveler --

ผมเป็นนักเดินทางมาทั้งชีวิต -

my livelihood depends on it --

ชีวิตวัยเด็กของผมขึ้นอยู่กับมัน --

but one of the beauties of travel

แต่หนึ่งในความงามของการเดินทาง

is that it allows you to bring stillness

คือมันให้โอกาสคุณได้นำความนิ่งสงบ

into the motion and the commotion of the world.

ไปสู่การเคลื่อนไหวและความวุ่นวายของโลก

I once got on a plane in Frankfurt, Germany,

เมื่อผมขึ้นไปบนเครื่องบิน ในแฟรงค์เฟิร์ต ประเทศเยอรมัน

and a young German woman came down and sat next to me

และสาวเยอรมันเดินมานั่งข้างๆ ผม

and engaged me in a very friendly conversation

และเปิดประเด็นสนทนาอย่างเป็นมิตร

for about 30 minutes,

เป็นเวลา 30 นาที

and then she just turned around

และจากนั้นเธอก็หันหน้าไปทางอื่น

and sat still for 12 hours.

และยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น 12 ชั่วโมง

She didn't once turn on her video monitor,

เธอไม่ได้เปิดจอวีดีโอ

she never pulled out a book, she didn't even go to sleep,

เธอไม่ได้เอาหนังสือออกมาอ่าน เธอไม่ได้แม้กระทั่งนอน

she just sat still,

เธอเพียงแต่นั่งเฉยๆ

and something of her clarity and calm really imparted itself to me.

และบางอย่างในความแจ่มชัดและสงบนิ่งของเธอ มันได้สื่อสารกับผม

I've noticed more and more people taking conscious measures these days

ผมสังเกตเห็นคนมากขึ้นมากขึ้น ที่ตั้งใจสร้างมาตรการ

to try to open up a space inside their lives.

เพื่อเปิดช่องว่างในชีวิต

Some people go to black-hole resorts

บางคนไปที่พักตากอากาศหลุมดำ

where they'll spend hundreds of dollars a night

ที่ซึ่งพวกเขาจ่ายเงินคืนละหลายร้อยดอลลาร์

in order to hand over their cell phone and their laptop

เพื่อฝากโทรศัพท์มือถือกับแล็บท็อป

to the front desk on arrival.

ไว้ที่โต๊ะประชาสัมพันธ์เมื่อไปถึง

Some people I know, just before they go to sleep,

คนบางคนที่ผมรู้จัก ก่อนที่พวกเขาจะนอน

instead of scrolling through their messages

แทนที่จะอ่านข้อความผ่านจอ

or checking out YouTube,

หรือดูวีดีโอจากยูทิวบ์

just turn out the lights and listen to some music,

พวกเขาปิดไฟ และฟังเพลง

and notice that they sleep much better

และสังเกตได้ว่าพวกเขาหลับได้ดีกว่า

and wake up much refreshed.

และตื่นขึ้นมาสดชื่นมากกว่า

I was once fortunate enough

ครั้งหนึ่ง ผมโชคดี

to drive into the high, dark mountains behind Los Angeles,

ที่ได้ขับรถเข้าไปในภูเขาที่สูงและมืด ซึ่งอยู่หลังลอสแองเจลิส

where the great poet and singer

ที่ซึ่งกวีและนักร้องผู้ยิ่งใหญ่

and international heartthrob Leonard Cohen

และลีโอนาร์ด โคเฮน ผู้เป็นที่รักใคร่ของทุกคน

was living and working for many years as a full-time monk

บวชเป็นพระและจำพรรษาเต็มเวลาอยู่หลายปี

in the Mount Baldy Zen Center.

ใน เมาท์ บาลดี เซ็น เซนเตอร์ (Mount Baldy Zen Center)

And I wasn't entirely surprised

ผมไม่แปลกใจเลย

when the record that he released at the age of 77,

เมื่อเพลงที่เขาปล่อยออกมาตอนอายุ 77 ปี

to which he gave the deliberately unsexy title of "Old Ideas,"

ที่เขาตั้งชื่อที่ไม่น่าดึงดูดเอาเสียเลยว่า "โอลด์ ไอเดีย" (Old ideas)

went to number one in the charts in 17 nations in the world,

ขึ้นสู่อันดับหนึ่งบนชาร์ต ใน 17 ประเทศทั่วโลก

hit the top five in nine others.

ติดห้าอันดับแรกในอีกเก้าประเทศ

Something in us, I think, is crying out

ผมว่า บางอย่างในตัวเรากำลังร่ำร้อง

for the sense of intimacy and depth that we get from people like that.

หาความใกล้ชิดและความลึกซึ้ง ที่เราได้จากคนแบบนั้น

who take the time and trouble to sit still.

ที่ใช้เวลาและความพยายามในการนั่งเฉยๆ

And I think many of us have the sensation,

และผมคิดว่าประสาทสัมผัสของเราถูกกระตุ้น ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ

I certainly do,

that we're standing about two inches away from a huge screen,

ว่าเรายืนห่างจากจอภาพยักษ์ไปประมาณสองนิ้ว

and it's noisy and it's crowded

และมันก็หนวกหู จอแจ

and it's changing with every second,

และเปลี่ยนไปมาทุกวินาที

and that screen is our lives.

จอนั้นคือชีวิตของเรา

And it's only by stepping back, and then further back,

และมีเพียงการก้าวถอยออกมา และออกมา

and holding still,

และหยุดนิ่งเท่านั้น

that we can begin to see what the canvas means

ที่เราจะได้มองเห็นความหมายของผืนผ้านั่น

and to catch the larger picture.

และเห็นภาพรวมของมัน

And a few people do that for us by going nowhere.

มีคนไม่กี่คนที่ทำอย่างนั้นเพื่อเรา โดยการไม่ไปไหนเลย

So, in an age of acceleration,

ฉะนั้น ในยุคแห่งความเร่งด่วน

nothing can be more exhilarating than going slow.

ไม่มีสิ่งใดที่จะน่าสุขใจ มากไปกว่าการดำเนินไปช้าๆ

And in an age of distraction,

และในยุคแห่งความไขว้เขว

nothing is so luxurious as paying attention.

ไม่มีอะไรที่จะหรูหราไปกว่า การให้ความสนใจ

And in an age of constant movement,

และในยุคของการเคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง

nothing is so urgent as sitting still.

ไม่มีอะไรที่จะเร่งด่วนไปกว่าการนั่งนิ่งๆ

So you can go on your next vacation

ฉะนั้น ในการพักผ่อนครั้งต่อไปของคุณ

to Paris or Hawaii, or New Orleans;

ในปารีส หรือฮาวาย หรือนิว ออลีนส์

I bet you'll have a wonderful time.

ผมพนันได้เลยว่าคุณจะมีเวลาแห่งความสุข

But, if you want to come back home alive and full of fresh hope,

แต่ถ้าคุณอยากกลับบ้านอย่างมีชีวิตชีวา และเต็มไปด้วยความหวังสดใหม่

in love with the world,

หลงรักโลกใบนี้

I think you might want to try considering going nowhere.

ผมคิดว่าคุณน่าจะลองไม่ไปไหนดูนะครับ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)