The Art of Stillness | Pico Iyer | TED

پیکو لیر: هنر سکون و خاموشی

Translator: soheila Jafari Reviewer: Bidel Akbari

I'm a lifelong traveler.

من همه عمرم یک مسافر هستم.

Even as a little kid,

حتی از دوران کودکی،

I was actually working out that it would be cheaper

درواقع برای من ارزان تر بود که

to go to boarding school in England

به مدرسه ای شبانه روزی در انگلستان بروم

than just to the best school down the road from my parents' house in California.

تا بهترین مدرسه در انتهای خیابان منزل پدر و مادرم در کالیفرنیا بروم.

So, from the time I was nine years old

بنابراین، از آن زمان که ۹ ساله بودم

I was flying alone several times a year

من چندین بار در سال به تنهایی

over the North Pole, just to go to school.

از روی قطب شمال پرواز می کردم، فقط برای به مدرسه رفتن.

And of course the more I flew the more I came to love to fly,

و البته هر چه بیشتر پرواز می کردم بیشتر عاشق پرواز می شدم

so the very week after I graduated from high school,

خُب دقیقا هفته بعد از فارغ التحصیلی از دبیرستان،

I got a job mopping tables

شغلم تمیز کردن میزها شد

so that I could spend every season of my 18th year

بطوری که میتوانستم تا ۱۸ سالگی

on a different continent.

هر فصلی را در یک قاره بگذرانم.

And then, almost inevitably, I became a travel writer

وسپس، تقریبا به ناچار، من یک نویسنده سفری شدم.

so my job and my joy could become one.

خُب شغلم و شادیم یکی شدند

And I really began to feel that if you were lucky enough

و من واقعا شروع به احساس کردم تو باید به اندازه کافی خوش شانس باشید اگر

to walk around the candlelit temples of Tibet

در اطراف معابد تبت که شمع روشن هستند راه بروید

or to wander along the seafronts in Havana

و یا سرگردان در امتداد ساحل در هاوانا

with music passing all around you,

با موسیقی که در اطراف شما بخش می شود قدم بزنید

you could bring those sounds and the high cobalt skies

و این صدا ها را به آسمان کبود ببرید

and the flash of the blue ocean

و نور آقیانوس آبی رنگ

back to your friends at home,

به خانه دوست شما منعکس گردد،

and really bring some magic

و چیزی جادویی برای شما بیاورد

and clarity to your own life.

به روشنی به زندگی شما بیاورد.

Except, as you all know,

فقط، همانطور که همه شما میدانید

one of the first things you learn when you travel

وقتی مسافرت می کنید یکی از اولین چیزهایی که یاد می گیرید

is that nowhere is magical unless you can bring the right eyes to it.

این است که هیچ جایی جادویی نیست مگر اینکه بتوانید درست به آن نگاه کنید.

You take an angry man to the Himalayas,

شما یک مرد عصبانی را به هیمالیا ببرید،

he just starts complaining about the food.

او شروع به گلایه کردن از غذا خواهد کرد.

And I found that the best way

و فهمیدم که بهترین راهی

that I could develop more attentive and more appreciative eyes

که میتوانم بینشی سپاسگزارانه و آگاه بپرورانم

was, oddly,

به طرز عجیبی،

by going nowhere, just by sitting still.

نرفتن به جایی، ودر سکون و آرامش نشستن است.

And of course sitting still is how many of us get

و البته چند نفر از ما در این وقفه در خاموش و آرام نشستن

what we most crave and need in our accelerated lives, a break.

آنچه را که آرزو داریم و به آن نیاز داریم را در این زندگی پر شتاب بدست می آوریم.

But it was also the only way

اما این تنها راهی بود

that I could find to sift through the slideshow of my experience

که من می توانستم تجربیاتم را غربال کنم

and make sense of the future and the past.

و به گذشته و آینده معنا دهم.

And so, to my great surprise,

خُب، با تعجب زیاد،

I found that going nowhere

دریافتم که جایی نرفتن

was at least as exciting as going to Tibet or to Cuba.

حداقل به همان هیجان انگیزی است که به تبت و یا کوبا سفر کردن است.

And by going nowhere, I mean nothing more intimidating

و با نرفتن به جایی، منظورم این است که چیزی ترسناکتر از

than taking a few minutes out of every day

گذراندن چند دقیقه خارج از برنامه روزانه نیست،

or a few days out of every season,

یا چند روز از هر فصل

or even, as some people do,

و یا حتی، کاری که برخی از افراد می کنند،

a few years out of a life

چند سالی را از یک عمر.

in order to sit still long enough

سکون و آرام نشستن می بایستی به اندازه ای کافی باشد

to find out what moves you most,

تا که دریابید چه رفتاری را باید انجام دهید

to recall where your truest happiness lies

تا شادی حقیقی را دوباره به یاد بیاورید

and to remember that sometimes

و به خاطر داشته باشید که گاهی

making a living and making a life

برای ساختن یک زندگی و زندگی کردن

point in opposite directions.

باید اشاره به جهت مخالف کنید.

And of course, this is what wise beings through the centuries

و البته، این چیزی است که خردمندان در طول قرنها

from every tradition have been telling us.

بطور سنتی به ما گفته اند.

It's an old idea.

این یک نظر قدیمی است.

More than 2,000 years ago, the Stoics were reminding us

بیشتر از ۲٫۰۰۰ سال پیروان ذهب رواقی به ما یادآوری می کردند که

it's not our experience that makes our lives,

این تجربه ما نیست که زندگی ما را می سازد،

it's what we do with it.

بلکه کاریست که ما با [زندگیمان] می کنیم.

Imagine a hurricane suddenly sweeps through your town

تصور کنید طوفانی ناگهان شهر شما را درنوردد

and reduces every last thing to rubble.

و همه چیز را از بین ببرد.

One man is traumatized for life.

مردی دچار آسیب دیدگی جدی شده است.

But another, maybe even his brother, almost feels liberated,

اما فرد دیگری، حتی شاید برادرش، احساس آزادی و فراخ کند،

and decides this is a great chance to start his life anew.

و تصمیم بگیرد که این شانس بسیار بزرگی برای زندگی جدیدی برای اوست.

It's exactly the same event,

واقعه ای دقیقا یکسان است،

but radically different responses.

اما پاسخی اساسا متفاوت [برای این دو نفر دارد].

There is nothing either good or bad, as Shakespeare told us in "Hamlet,"

شکسپیر در" هملت" به ما گفت که هیچ چیزی خوب یا بد نیست،

but thinking makes it so.

بلکه فکر کردن این را خوب یا بد می کند.

And this has certainly been my experience as a traveler.

و دقیقا تجربه من به عنوان یک مسافر همین بوده است.

Twenty-four years ago I took the most mind-bending trip

۲۴ سال پیش من سفری به

across North Korea.

کره شمالی داشتم که بالاترین نقطه عطف ذهنی ام بود.

But the trip lasted a few days.

این سفر تنها چند روز بود.

What I've done with it sitting still, going back to it in my head,

آنچه که من با این سفر کردم خاموش و آرام نشستن بود و مرور کردن آن در ذهنم بود،

trying to understand it, finding a place for it in my thinking,

سعی کردم آن را درک کنم، و در ذهنم جایی برای آن بیابم،

that's lasted 24 years already

و این ۲۴ سال است که در ذهن من است

and will probably last a lifetime.

و احتمالا برای همه عمر باقی خواهد ماند.

The trip, in other words, gave me some amazing sights,

به بیانی دیگر، این سفر به من بینش شگفت انگیزی داد،

but it's only sitting still

ولی با سکون در آرامش نشستن بود

that allows me to turn those into lasting insights.

که اجازه داد تا این سفر بینش ماندگاری برایم شود.

And I sometimes think that so much of our life

و گاهی فکر می کنم که بخش زیادی از زندگی ما

takes place inside our heads,

در ذهن ما ماندگار می شود،

in memory or imagination or interpretation or speculation,

در حافظه یا تخیل یا تعبیر و یا حدس و گمانمان،

that if I really want to change my life

که اگر واقعا بخواهم زندگیم را تغییر دهم

I might best begin by changing my mind.

بهترین آن است که ذهنم را تغییر دهم.

Again, none of this is new;

بازهم هیچیک از این موارد جدید نیستند؛

that's why Shakespeare and the Stoics were telling us this centuries ago,

به همین دلیل شکسپیر و رواقیون به ما قرن ها پیش اینها را به ما می گفتند،

but Shakespeare never had to face 200 emails in a day.

اما شکسپیر هرگز به ۲۰۰ ایمیل در روز مواجه نشد.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

The Stoics, as far as I know, were not on Facebook.

تا آنجا که من می دانم، رواقیون در فیسبوک نبودند.

We all know that in our on-demand lives,

همه ما میدانیم که در زندگی پر درخواست ما

one of the things that's most on demand

یکی از چیزهایی که بیشترین تقاضا را دارد

is ourselves.

خود ما هستیم.

Wherever we are, any time of night or day,

هر کجا که هستیم، هر وقت روز و شب،

our bosses, junk-mailers, our parents can get to us.

مدیرانمان، فرستندگان ایملهای اشغالی پدر و مادرهایمان می توانند به ما دسترسی داشته باشند.

Sociologists have actually found that in recent years

در واقع جامعه شناسان دریافتند که در سالهای اخیر

Americans are working fewer hours than 50 years ago,

آمریکایهای کمتر از پنجاه سال پیش کار می کنند،

but we feel as if we're working more.

اما ما احساس می کنیم که بیشتر کار می کنند.

We have more and more time-saving devices,

ما دستگاهای صرفه جویی در زمان بیشتر و بیشتری داریم،

but sometimes, it seems, less and less time.

اما گاهی، به نظر می رسد،

We can more and more easily make contact with people

زمان کمتر و کمتر می شود.

on the furthest corners of the planet,

ما با مردم بیشتر و بیشتر می توانیم ارتباط برقرار کنیم

but sometimes in that process

اما گاهی در طی مسیر

we lose contact with ourselves.

ما ارتباطمان را با خودمان از دست می دهیم.

And one of my biggest surprises as a traveler

و یکی از بزرگترین شگفتی های من به عنوان یک مسافر

has been to find that often it's exactly the people

این بوده است که علت اینکه اغلب افرادی

who have most enabled us to get anywhere

که بیشتر از همه توانایی دارند که به هر کجا می خواهند بروند

who are intent on going nowhere.

ولی میل به نرفتن را بیشتر از همه دارند را پیدا کنم.

In other words, precisely those beings

به عبارت دیگر، دقیقا همان موجوداتی

who have created the technologies

که تکنولوژی را خلق کردند

that override so many of the limits of old,

که بسیاری از محدودیت های قدیمی را نادیده می گیرند،

are the ones wisest about the need for limits,

در مورد نیاز به محدودیتها خردمندترین ها هستند.

even when it comes to technology.

حتی زمانی که به موضوع تکنولوژی بر می گردد.

I once went to the Google headquarters

یکبار من به دفتر شرکت گوگل رفتم

and I saw all the things many of you have heard about;

و خیلی از چیزهایی که شما درباره اش شنیدید را دیدم؛

the indoor tree houses, the trampolines,

در مورد درختان داخل ساختمان، طرمبلنس [صفحه ای فنری که روی آن بالا پائین می پرند]،

workers at that time enjoying 20 percent of their paid time free

و کارمندان ۲۰ درصد از زمان کاریشان را آزادند

so that they could just let their imaginations go wandering.

تا بگذارند که تخیلات و تصورتشان شکل بگیرد.

But what impressed me even more

اما آنچه که مرا تحت تاثیر قرارداد

was that as I was waiting for my digital I.D.,

زمانی بود که من منتظر کارت شناسایی دیجیتالیم بودم،

one Googler was telling me about the program

یکی از کارمند گوگل داشت برای من درباره این برنامه صحبت می کرد

that he was about to start to teach the many, many Googlers

که شروع به آموزش خیلی از کارمندان دیگر گوگل کرده

who practice yoga to become trainers in it,

که چگونه تمرین یوگا کنند تا تبدیل به مربی یوگا شوند،

and the other Googler was telling me about the book that he was about to write

دیگر کارمند گوگل به من درباره کتابی که داشت می نوشت گفت

on the inner search engine,

و در موتور داخلی جستجوگر،

and the ways in which science has empirically shown

و علم بطور تجربی نشان داده

that sitting still, or meditation,

که سکون و ارام نشستن، و یا مدیتیشن،

can lead not just to better health or to clearer thinking,

نه تنها می تواند منجر به سلامت یا پاک کردن ذهن شود

but even to emotional intelligence.

بلکه میتواند به هوش احساسی نیز منجر شود.

I have another friend in Silicon Valley

دوست دیگری در سیلیکون ولی (منظفه ای در کالیفرنیا که شرکتهای بزرگ کامپوتری در آنجا فعالیت دارند) دارم

who is really one of the most eloquent spokesmen

یکی از فصیح ترین سخنوران

for the latest technologies,

برای آخرین پدیده های تکنولوژی هست.

and in fact was one of the founders of Wired magazine, Kevin Kelly.

در حقیقت یکی از بنیان گذاران مجله "وایرد" کوین کلی هست.

And Kevin wrote his last book on fresh technologies

کوین آخرین کتابش را درباره تکنولوژی های تازه

without a smartphone or a laptop or a TV in his home.

بدون استفاده از تلفن هوشمند یا لپتاپ و یا تلویزیونی در خانه اش نوشت.

And like many in Silicon Valley,

و مثل خیلی از مردم در سیلیکون ولی،

he tries really hard to observe

تلاش بسیار زیادی می کند که

what they call an Internet sabbath,

اینترنت ساببت( قطع کامل دنیای دیجیتالی در مدتی در خانواده برای ایجاد ارتباط بهتر بین اعضای خانواده) در خانواده رعایت کند

whereby for 24 or 48 hours every week

که بین ۲۴ ساعت تا ۴۸ ساعت در هفته

they go completely offline

آنها کاملا ارتباط اینترنتی شان را قطع می کنند

in order to gather the sense of direction

تا تناسب و مدیریت اینکه

and proportion they'll need when they go online again.

احتمالا چه زمانی نیاز دارند دوباره آنلاین می شوند را دریابند.

The one thing perhaps that technology hasn't always given us

شاید چیزی را تکنولوژی همیشه به ما نداده این باشد

is a sense of how to make the wisest use of technology.

که خردمندان ترین شیوه استفاده از تکنولوژی چیست.

And when you speak of the sabbath,

هنگامی که از ساببت (روز تعطیل آخر هفته به منظور انجام امور دینی) صحبت می کنید،

look at the Ten Commandments --

به ده فرمان نگاه کنید -

there's only one word there for which the adjective "holy" is used,

تنها یک واژه برای صفت "مقدس" استفاده شده است،

and that's the Sabbath.

و این ساببت است.

I pick up the Jewish holy book of the Torah --

کتاب مقدس یهودیان تورات را بردارید--

its longest chapter, it's on the Sabbath.

این طولانی ترین فصل آن است، این در ساببت است.

And we all know that it's really one of our greatest luxuries,

و همه ما می دانیم که این یکی از بزرگترین نعمت های ماست،

the empty space.

این فضای خالی (در اینجا روز تعطیل).

In many a piece of music, it's the pause or the rest

در خیلی از قطعات موسیقی مکث واستراحت هست

that gives the piece its beauty and its shape.

که به قطعه موسیقی زیبای و شکل می دهد.

And I know I as a writer

و من به عنوان یک نویسنده می دانم

will often try to include a lot of empty space on the page

سعی می کنم که فضاهای خالی را در صفحه بگذارم

so that the reader can complete my thoughts and sentences

پس خواننده کتاب می تواند افکار و جمله مرا کامل کند

and so that her imagination has room to breathe.

چندان که در تخیل او فضایی برای نفس کشیدن باشد.

Now, in the physical domain, of course, many people,

در حوزه فیزیکی، البته خیلی از مردم،

if they have the resources,

اگر امکاناتش را داشتند،

will try to get a place in the country, a second home.

سعی می کردند که در خارج از شهر محلی را به عنوان خانه دوم داشته باشند.

I've never begun to have those resources,

من هرگز چنین امکانی نداشتم،

but I sometimes remember that any time I want,

اما گاهی به یاد میآورم که هر زمانی بخواهم،

I can get a second home in time, if not in space,

می توانم خانه دوم همان موقع داشته باشم، اگر نشد تنها با یک روز مرخصی

just by taking a day off.

در فضای باز.

And it's never easy because, of course, whenever I do I spend much of it

البته این خیلی آسان نیست، هر وفت اینکار را می کنم بیشتر

worried about all the extra stuff

نگران وسایل اضافی هستم

that's going to crash down on me the following day.

که روز بعد سرم می ریزه [باید مرتبشون کنم]

I sometimes think I'd rather give up meat or sex or wine

گاهی فکر می کنم بهتر که خوردن گوشت، یا رابطه جنسی و یا نوشیدن شراب را کنار بگذارم

than the chance to check on my emails.

تا اینکه شانس چک کردن ایملهایم را از دست بدهم.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And every season I do try to take three days off on retreat

و در هر فصل من سعی می کنم که سه روز را برای غزلت نشینی مرخصی بگیرم

but a part of me still feels guilty to be leaving my poor wife behind

اما بخشی از برای ترک کردن همسر بی چاره ام

and to be ignoring all those seemingly urgent emails

و نادیده گرفتن ایملهای به ظاهر فوری

from my bosses

از طرف مدیرانم

and maybe to be missing a friend's birthday party.

و شاید از دست دادن مهمانی تولد یک دوست احساس گناه می کند.

اما به محض اینکه به یک مکان واقعا ساکت می رسم،

But as soon as I get to a place of real quiet,

می فهمم که تنها با رفتن به آنجاست

I realize that it's only by going there

که من چیزی تازه یا خلاق و یا شادی بخش دارم که با

that I'll have anything fresh or creative or joyful to share

همسرم یا مدیرانم و یا دوستانم به اشتراک بگذارم.

with my wife or bosses or friends.

واقعا در غیر اینصورت،

Otherwise, really,

I'm just foisting on them my exhaustion or my distractedness,

من خستگی و پریشانی خودم را به جای حضور آنها عوض میکنم

که خوشبختی در آن نیست.

which is no blessing at all.

خُب هنگامی که ۲۹ ساله بودم،

And so when I was 29,

I decided to remake my entire life

تصمیم گرفتم همه زندگیم را

با نرفتن به جایی دوباره بسازم.

in the light of going nowhere.

یک شب از محل کارم بر میگشتم،

One evening I was coming back from the office,

it was after midnight, I was in a taxi driving through Times Square,

این بعد از نیمه شب بود، من در یک تاکسی بودم که در میدان تایم (میدانی در نیویورک) می رفت،

ناگهان متوجه شدم که من در با اطرافم در مسابقه هستم

and I suddenly realized that I was racing around so much

و هرگز نمی توانم با زندگیم سازگاری پیدا کنم

I could never catch up with my life.

و همانطور که اتفاق افتاده، زندگیم

And my life then, as it happened,

با آنچه که در کودگی آرزویش را داشتم همگن شد.

was pretty much the one I might have dreamed of as a little boy.

من همکاران و دوستان بسیار خوبی داشتم،

I had really interesting friends and colleagues,

آپارتمان خوبی در بین خیابان پارک و خیابان ۲۰۰ داشتم

I had a nice apartment on Park Avenue and 20th Street.

برای خودم شغل بسیار فریبنده ای که نوشتن در مورد موضوعات جهانی بود داشتم،

I had, to me, a fascinating job writing about world affairs,

اما من هرگز رابه اندازه کافی از آنها فاصله نگرفته بودم

but I could never separate myself enough from them

تا افکار خودم را بشنوم--

to hear myself think --

یا در واقع، برای درک اینکه آیا حقیقتا خوشحالم .

or really, to understand if I was truly happy.

And so, I abandoned my dream life

خُب من آرزوهای زندگیم را

برای یک اتاق در یک حیاط خلوت در شهر کیوتو ژاپن رها کردم،

for a single room on the backstreets of Kyoto, Japan,

که در نیروی بسیار قوی در آن بود

which was the place that had long exerted a strong,

کششی مرموزی مرا به آنجا کشید.

really mysterious gravitational pull on me.

حتی زمانی که یک کودک بودم

Even as a child

I would just look at a painting of Kyoto and feel I recognized it;

به نقاشی هایی از شهر کیوتو نگاه می کردم و احساس می کردم که آنجا را می شناسم؛

از قبل می دانستم که آنجا را خواهم دید.

I knew it before I ever laid eyes on it.

همانطور که میدانید،

But it's also, as you all know,

کیوتو شهر زیبایی که با تپه ها احاطه شد،

a beautiful city encircled by hills,

که بیش از ۲٫۰۰۰ معبد و زیارتگاه دارد،

filled with more than 2,000 temples and shrines,

که بیش از ۸۰۰ سال است که مردم در آنجا خاموش و آرام می نشینند.

where people have been sitting still for 800 years or more.

و خیلی زود پس از اینکه به آنجا رفتم

And quite soon after I moved there, I ended up where I still am

به جایی رسیدم که هنوز با همسرم آنجا زندگی میکنم، و قبلا فرزندانم بودند،

with my wife, formerly our kids,

در یک آپارتمان دو خوابه

in a two-room apartment in the middle of nowhere

در ناکجا اباد،

where we have no bicycle, no car,

جایی که ما دوچرخه نداشتیم، خودرو نداشتیم،

no TV I can understand,

زندگی بدون تلویزیون میتوانم حس کنم.

and I still have to support my loved ones

و هنوز به عنوان یک نویسنده مسافر

as a travel writer and a journalist,

و یک روزنامه نگاراز چیزی که دوست دارم بایستی حمایت کنم،

so clearly this is not ideal for job advancement

واضح است که این یک ایده آل برای پیشرفت شغلی

or for cultural excitement

و یا شور فرهنگی

or for social diversion.

و یا انحرافات اجتماعی نیست.

But I realized that it gives me what I prize most,

اما متوجه این بودم که این به من چیزی را میدهد که من بیشترین ارزش را برای آن قائل هستم

which is days

برای روزها

and hours.

و ساعات ها.

I have never once had to use a cell phone there.

من هرگز مجبور به استفاده از تلفن همراه در آنجا نشدم.

I almost never have to look at the time,

من تقریبا هرگز به ساعت نگاه نمی کردم

and every morning when I wake up,

و هر روز صبح هنگامی که بیدار می شدم،

really the day stretches in front of me

روز مثل یک علفزار باز

like an open meadow.

به رویم گسترده می شود.

And when life throws up one of its nasty surprises,

و هنگامی که زندگی یکی از شگفتی های تند و زننده اش را نشان میداد

as it will, more than once,

که اغلب اتفاق می افتد،

when a doctor comes into my room

وقتی دکتر با لباس سفید مثل کفن وارد می شود،

wearing a grave expression,

یا خودروییی در جلو من در بزرگراه ناگهان راهش را عوض می کند،

or a car suddenly veers in front of mine on the freeway,

من تا مغز استخوانم می دانم

I know, in my bones,

که این زمانی که من در به جایی نمی روم

that it's the time I've spent going nowhere

مرا بیشتر از همه نگه داشته

that is going to sustain me much more

تا تمام مدتی که در مسابقه ای بین بوتان و ایستر ایلند گذرانیده بودم.

than all the time I've spent racing around to Bhutan or Easter Island.

من همواره یک مسافر خواهم بود--

I'll always be a traveler --

my livelihood depends on it --

زندگی من وابسته با آن است--

اما یکی از زیباییهای سفر

but one of the beauties of travel

is that it allows you to bring stillness

این است که به شما اجازه می دهد تا سکون و آرامش را

به حرکت وهیاهوی جهان بیاورد.

into the motion and the commotion of the world.

یکبار سوار هواپیمای لوفتانزا آلمان شدم،

I once got on a plane in Frankfurt, Germany,

یک بانوی جوان آلمانی آمد و نشست کنار من

and a young German woman came down and sat next to me

و با من سر صحبت بسیار دوستانه ای را باز کرد

and engaged me in a very friendly conversation

که حدود ۳۰ دقیقه طول کشید،

for about 30 minutes,

و سپس او برگشت حدود ۱۲ ساعت ساکت نشست.

and then she just turned around

and sat still for 12 hours.

اوسرش را برگرداند فقط ساکت

She didn't once turn on her video monitor,

و خاموش برای ۱۲ ساعت نشست

مانتیتور ویدئوش را روشن نکرد،

she never pulled out a book, she didn't even go to sleep,

چیزی روشن و آرام از سوی او مرا بهرمند ساخت.

she just sat still,

من متوجه شدم که افراد بیشتر و بیشتری رفتار آگاهانه ای را این روزها انجام میدهند

and something of her clarity and calm really imparted itself to me.

تا فضایی را برای زندگی داخلی خودشان باز کنند.

I've noticed more and more people taking conscious measures these days

برخی از افراد به استراحتگاهی مانند سیاه چاله ها میروند

to try to open up a space inside their lives.

که صدها دلار برای یک شب هزینه می کنند

Some people go to black-hole resorts

تا تلفن و لپ تاپ شان را در

where they'll spend hundreds of dollars a night

زمان ورود به هتل به آنها تحویل دهند

in order to hand over their cell phone and their laptop

برخی از افراد را می شناسم، تنها زمانی که به خواب میخواهند بروند،

to the front desk on arrival.

در عوض پیامهایشان را می خوانند

Some people I know, just before they go to sleep,

و یا یوتوب را چک می کنند،

instead of scrolling through their messages

چراغ را خاموش می کنند و به موسیقی گوش میدهند،

or checking out YouTube,

just turn out the lights and listen to some music,

و توجه کنید که آنها خیلی بهتر خواب

and notice that they sleep much better

و خیلی سرحالتر بیدار می شوند.

and wake up much refreshed.

یکی با شانس این را داشتم

I was once fortunate enough

که به یک کوه بلند تاریک پشت بین لس آنجلس رانندگی کنم

to drive into the high, dark mountains behind Los Angeles,

جایی که شاعری و خواننده ی بزرگ

where the great poet and singer

لئونارد کوهن که قلب تپنده بین المللیست

and international heartthrob Leonard Cohen

در آنجا برای سالها به عنوان راهبه ای تمام وقت زندگی و کار میکرد

was living and working for many years as a full-time monk

مرکز کوه بالدی ذٍن The Mount Baldy Zen Centre

in the Mount Baldy Zen Center.

من اصلا متعجب نشدم

هنگامی که که او در سن ۷۷ سالگی

And I wasn't entirely surprised

when the record that he released at the age of 77,

آلبوم ترانه ای را با نامی غیر جذاب "ایده های قدیمی" را منتشر کرد

to which he gave the deliberately unsexy title of "Old Ideas,"

و در ۱۷ کشور جهان آلبوم اول شد،

went to number one in the charts in 17 nations in the world,

و در نُه کشور دیگر جزء ۵ آلبوم برتر شد.

hit the top five in nine others.

گمان می کنم، چیزی در درون ما برای احساس

Something in us, I think, is crying out

for the sense of intimacy and depth that we get from people like that.

صمیمت و رابطه عمیق که ما از دیگر افراد می گیریم گریه سر می دهد.

who take the time and trouble to sit still.

کسی که زحمت خاموش و آرام نشستن را می کشد.

و گمان میکنم افراد زیادی این احساس را دارند و در من مطمئنن هست،

And I think many of us have the sensation,

I certainly do,

که در فاصله دو اینچی یک صفحه نمایش بزرگ ایستاده اند

that we're standing about two inches away from a huge screen,

and it's noisy and it's crowded

و این بسیار شلوغ و پر سر وصداست

and it's changing with every second,

و در هر ثانیه این تغییر می کند،

and that screen is our lives.

و این صفحه نمایش زندگی ماست.

And it's only by stepping back, and then further back,

این تنها گام نهادن به عقب، و سپس به آینده برگشتن است،

و خاموش و آرام ماندن،

and holding still,

that we can begin to see what the canvas means

که ما می توانیم شروع به دیدن همه تصویر زندگی بکنیم

and to catch the larger picture.

و تصویر بزرگتری را از زندگی در یابیم.

And a few people do that for us by going nowhere.

افراد کمی اینکار برای ما با نرفتن به جایی انجام میدهند.

So, in an age of acceleration,

بنابراین، در عصر شتاب،

nothing can be more exhilarating than going slow.

چیزی بیشتر از آرام و آهسته بودن نشاط آورتر نیست.

And in an age of distraction,

و در عصر حواس پرتی

nothing is so luxurious as paying attention.

نعمتی بالاتر از توجه کردن نیست.

And in an age of constant movement,

و در عصر حرکت و تغییر مکان مداوم،

nothing is so urgent as sitting still.

چیزی به مبرم تر از خاموش و آرام نشستن نیست.

So you can go on your next vacation

پس میتوانید برای تعطلات بعدی

to Paris or Hawaii, or New Orleans;

به پاریس، هاوایی و نیواورلئان بروید؛

I bet you'll have a wonderful time.

شرط می بندم که تعطلات فوق العاده ای خواهید داشت.

اما، اگر می خواهید به خانه پرُ اُمید و تاره و زنده برگردید

But, if you want to come back home alive and full of fresh hope,

و عاشق جهان باشید،

in love with the world,

I think you might want to try considering going nowhere.

فکر می کنم ممکن است که بخواهید هیچ جا نرفتن را امتحان کنید

Thank you.

سپاسگزارم

(Applause)

( تشویق تماشاگران)