Feats of memory anyone can do | Joshua Foer

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Paravee Asava-Anan

ผมอยากให้ทุกคนลองหลับตา

I'd like to invite you to close your eyes.

นึกภาพว่าคุณกำลังยืน

Imagine yourself standing outside the front door of your home.

อยู่หน้าประตูบ้านของคุณเอง

ขอให้คุณสังเกตสีของประตู

I'd like you to notice the color of the door,

the material that it's made out of.

สังเกตว่าประตูทำจากวัสดุอะไร

Now visualize a pack of overweight nudists on bicycles.

ทีนี้ลองนึกภาพคนอ้วนเปลือยกลุ่มหนึ่งกำลังขี่จักรยานอยู่

(Laughter)

พวกเขากำลังแข่งขันปั่นจักรยานเปลือย

They are competing in a naked bicycle race,

และกำลังมุ่งหน้าไปยังประตูบ้านของคุณ

and they are headed straight for your front door.

I need you to actually see this.

ผมอยากให้คุณจินตนาการจนเห็นภาพนี้จริงๆ

They are pedaling really hard, they're sweaty,

พวกเขาปั่นด้วยความเร็วสูง เหงื่อโทรมกาย

กระเด้งกระดอนใหญ่เลย

they're bouncing around a lot.

แล้วในที่สุดก็ชนโครมเข้าที่ประตูบ้านคุณ

And they crash straight into the front door of your home.

จักรยานกระเด็นเกลื่อนกลาด ล้อหลุดกลิ้งผ่านคุณไป

Bicycles fly everywhere, wheels roll past you,

ซี่ล้อกระจายไปทั่ว

spokes end up in awkward places.

Step over the threshold of your door into your foyer, your hallway,

ทีนี้ลองก้าวข้ามธรณีประตูของคุณ

เข้าไปสู่ห้องโถง ทางเดิน หรืออะไรก็ตามที่อยู่อีกฟาก

whatever's on the other side,

and appreciate the quality of the light.

ลองพิจารณาลำแสง

The light is shining down on Cookie Monster.

ที่สาดส่องมายังเจ้าตัวคุกกี้ มอนสเตอร์

คุกกี้ มอนสเตอร์โบกมือให้คุณ

Cookie Monster is waving at you from his perch on top of a tan horse.

It's a talking horse.

จากบนหลังม้าสีแทนที่เขานั่งอยู่ มันเป็นม้าพูดได้

You can practically feel his blue fur tickling your nose.

ขนสีฟ้าของเขาปลิวมาโดนจมูกของคุณจนรู้สึกจั๊กจี้

You can smell the oatmeal raisin cookie that he's about to shovel into his mouth.

คุณได้กลิ่นคุกกี้ข้าวโอ๊ตกับลูกเกด ที่เขากำลังจะเขมือบเข้าปาก

Walk past him.

เดินผ่านเขาไปทางห้องนั่งเล่นของคุณ

Walk past him into your living room.

In your living room, in full imaginative broadband,

ในห้องนั่งเล่น ใช้จินตนาการให้เต็มที่

picture Britney Spears.

จนคุณเห็นบริตนี่ย์ สเปียส์

She is scantily clad, she's dancing on your coffee table,

เธอนุ่งน้อยห่มน้อย กำลังเต้นอยู่บนโต๊ะกาแฟของคุณ

and she's singing "Hit Me Baby One More Time."

และร้องเพลง "Hit Me Baby One More Time"

And then, follow me into your kitchen.

ทีนี้ตามผมมาในครัวของคุณ

ในครัวของคุณ ตอนนี้มีถนนปูอิฐสีเหลืองพาดผ่าน

In your kitchen, the floor has been paved over with a yellow brick road,

and out of your oven are coming towards you Dorothy, the Tin Man,

อะไรบางอย่างกำลังเดินออกจากเตาอบมาหาคุณ

โดโรธี มนุษย์สังกะสี

the Scarecrow and the Lion from "The Wizard of Oz,"

หุ่นไล่กา และสิงโตจากเรื่องพ่อมดออสซ์

hand-in-hand, skipping straight towards you.

กำลังจับมือกันกึ่งเดินกึ่งกระโดดตรงมาหาคุณ

Okay. Open your eyes.

โอเคครับ ลืมตาได้

ผมอยากเล่าให้คุณฟัง เรื่องการแข่งขันประหลาดๆ

I want to tell you about a very bizarre contest

that is held every spring in New York City.

ที่จัดขึ้นทุกฤดูใบไม้ผลิในเมืองนิวยอร์ก

It's called the United States Memory Championship.

งานนี้เรียกว่า การชิงแชมป์นักจำแห่งสหรัฐอเมริกา (United States Memory Championship)

And I had gone to cover this contest a few years back

ผมไปทำข่าวการแข่งขันนี้เมื่อสองสามปีก่อน

as a science journalist,

ในฐานะผู้สื่อข่าวสายวิทยาศาสตร์

expecting, I guess, that this was going to be like the Superbowl of savants.

โดยคาดหวังว่า งานนี้คงน่าตื่นเต้น

เหมือนการแข่งซุเปอร์โบวล์ของนักปราชญ์ขั้นเทพ

ปรากฏว่า คนเหล่านี้ คือผู้ชายกลุ่มใหญ่ กับผู้หญิงไม่กี่คน

This was a bunch of guys and a few ladies,

widely varying in both age and hygienic upkeep.

ที่มีความหลากหลายสูงมาก ทั้งเรื่องอายุ และระดับการรักษาสุขอนามัย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

พวกเขาจำตัวเลขสุ่มนับร้อยๆ ตัว

They were memorizing hundreds of random numbers,

looking at them just once.

หลังจากมองดูแค่ครั้งเดียว

They were memorizing the names of dozens and dozens and dozens of strangers.

พวกเขาจำชื่อคนแปลกหน้าจำนวนไม่รู้กี่โหลต่อกี่โหล

จำบทกวีทั้งบทภายในสองสามนาที

They were memorizing entire poems in just a few minutes.

พวกเขาแข่งกันเพื่อดูว่าใครจะสามารถ

They were competing to see who could memorize

the order of a shuffled pack of playing cards the fastest.

จำลำดับของไพ่ในกองที่สับแล้วได้เร็วที่สุด

I was like, this is unbelievable.

ผมแบบ... โอ้ นี่มันเหลือเชื่อ

คนพวกนี้ต้องเป็นมนุษย์ประหลาดแน่ๆ

These people must be freaks of nature.

And I started talking to a few of the competitors.

แล้วผมก็เริ่มคุยกับผู้เข้าแข่งขันสองสามคน

This is a guy called Ed Cook, who had come over from England,

ชายคนนี้ชื่อเอ็ด คุก

มาจากอังกฤษ

where he had one of the best-trained memories.

เขาเป็นหนึ่งในคนที่ฝึกฝนความจำมาดีที่สุด

ผมถามเขาว่า "เอ็ด คุณรู้ตัวเมื่อไหร่

And I said to him, "Ed, when did you realize

that you were a savant?"

ว่าคุณเป็นนักปราชญ์ขั้นเทพ?"

เอ็ดตอบมาว่า "ผมไม่ใช่นักปราชญ์ขั้นเทพ

And Ed was like, "I'm not a savant.

In fact, I have just an average memory.

ที่จริงผมมีความจำดีปานกลางเท่านั้นแหละ

Everybody who competes in this contest will tell you

ทุกคนที่มาแข่งในงานนี้

จะพูดเหมือนกันหมด ว่าเขาความจำดีปานกลาง

that they have just an average memory.

We've all trained ourselves to perform these utterly miraculous feats of memory

แต่เราทุกคนล้วนฝึกฝนตัวเอง

ให้สามารถจำได้ดีอย่างน่าอัศจรรย์

using a set of ancient techniques,

โดยใช้เทคนิคโบราณ

techniques invented 2,500 years ago in Greece,

ที่ถูกคิดค้นขึ้นมาในประเทศกรีซเมื่อ 2,500 ปีก่อน

the same techniques that Cicero had used to memorize his speeches,

เทคนิคเดียวกับที่ซิเซโรใช้

ในการจดจำปาฐกถาที่เขาจะพูด

that medieval scholars had used to memorize entire books."

และที่นักวิชาการในยุคกลาง ใช้เพื่อช่วยจำหนังสือทั้งเล่ม

ผมได้ฟังก็แบบ "โว้ว ทำไมผมไม่เคยได้ยิน เรื่องนี้มาก่อนเลยเนี่ย?"

And I said, "Whoa. How come I never heard of this before?"

แล้วเราก็ออกมายืนกันหน้าหอประชุมที่ใช้จัดการแข่งขัน

And we were standing outside the competition hall,

and Ed, who is a wonderful, brilliant, but somewhat eccentric English guy,

แล้วเอ็ด ชายนิสัยดี ฉลาดหลักแหลม

แต่ท่าทางประหลาด จากประเทศอังกฤษ

says to me, "Josh, you're an American journalist.

พูดกับผมว่า "โจช คุณเป็นนักข่าวอเมริกัน

Do you know Britney Spears?"

คุณสนิทกับบริตนีย์ สเปียส์ไหม?"

ผมแบบ "อะไรนะ? ไม่อ่ะ ทำไมเหรอ?"

I'm like, "What? No. Why?"

"เพราะผมอยากจะสอนบริตนีย์ สเปียส์

"Because I really want to teach Britney Spears

how to memorize the order of a shuffled pack of playing cards

ให้จำลำดับของไพ่ในกองที่สับแล้ว

on U.S. national television.

ออกโทรทัศน์ในอเมริกา

It will prove to the world that anybody can do this."

เพื่อพิสูจน์ให้โลกเห็นว่าใครๆ ก็ทำอย่างนี้ได้"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I was like, "Well, I'm not Britney Spears,

ผมเลยบอกว่า "เอ่อ ผมไม่ใช่บริตนีย์ สเปียส์

แต่คุณจะลองสอนผมดูก็ได้นะ

but maybe you could teach me.

I mean, you've got to start somewhere, right?"

คือ คุณต้องลองกับใครสักคนก่อน ใช่ไหมล่ะ?"

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการเดินทาง ที่แสนประหลาดของผม

And that was the beginning of a very strange journey for me.

กลายเป็นว่า ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ในปีถัดมา

I ended up spending the better part of the next year

not only training my memory,

ไม่เพียงแต่ฝึกฝนความจำของผม

but also investigating it,

แต่ยังศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับความจำ

trying to understand how it works,

เพื่อพยายามเข้าใจว่ามันทำงานอย่างไร

why it sometimes doesn't work,

ทำไมบางครั้งมันจึงทำงานได้ไม่ดี

and what its potential might be.

และมันมีศักยภาพแค่ไหน

And I met a host of really interesting people.

ผมพบคนที่น่าสนใจสุดๆ มากมาย

This is a guy called E.P.

ผู้ชายคนนี้ชื่อว่า อี.พี.

He's an amnesic who had, very possibly,

เขาเป็นโรคความจำเสื่อม

the worst memory in the world.

และน่าจะเป็นคนที่ความแย่ที่สุดในโลก

His memory was so bad,

ความจำของเขาแย่มาก

that he didn't even remember he had a memory problem,

ถึงขั้นที่เขาจำไม่ได้ว่าเขามีปัญหาเรื่องความจำ

ซึ่งน่าทึ่งมาก

which is amazing.

And he was this incredibly tragic figure,

ชีวิตของเขาน่าเศร้าอย่างเหลือเชื่อ

but he was a window into the extent to which our memories make us who we are.

แต่เขาก็เป็นหน้าต่างที่ทำให้เราเห็น

ว่าความทรงจำสำคัญกับความเป็นตัวตนของเราแค่ไหน

ในขั้วตรงกันข้าม ผมพบผู้ชายคนนี้

At the other end of the spectrum, I met this guy.

This is Kim Peek, he was the basis for Dustin Hoffman's character

นี่คือคิม พีค (Kim Peek)

เขาคือที่มาของตัวละครที่รับบท โดยดัสติน ฮอฟแมนในเรื่อง Rain Man

in the movie "Rain Man."

บ่ายวันหนึ่ง เรานั่งจำชื่อในสมุดโทรศัพท์อยู่ด้วยกัน

We spent an afternoon together in the Salt Lake City Public Library

ที่ห้องสมุดสาธารณะ เมืองซอลท์ เลค ซิตี้

memorizing phone books,

สนุกมากเลยนะ

which was scintillating.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I went back and I read a whole host of memory treatises,

แล้วผมก็ย้อนไปอ่านหนังสือโบราณต่างๆ เกี่ยวกับความทรงจำ

หนังสือพวกนี้เขียนขึ้นมานานกว่า 2,000 ปีที่แล้ว

treatises written 2,000-plus years ago in Latin,

ในภาษาละติน ตั้งแต่ยุคโบราณ

in antiquity, and then later, in the Middle Ages.

และต่อมาในยุคกลาง

And I learned a whole bunch of really interesting stuff.

ผมได้เรียนรู้อะไรๆ ที่น่าสนใจมากมาย

One of the really interesting things that I learned

เรื่องน่าสนใจเรื่องหนึ่งที่ผมได้รู้คือ

is that once upon a time,

สมัยก่อนนี้

this idea of having a trained, disciplined, cultivated memory

การมีความจำที่ได้รับการฝึกฝน ขัดเกลา และปลูกฝังอย่างดี

ไม่ใช่เรื่องแปลกอย่างที่ทุกวันนี้เรารู้สึกกัน

was not nearly so alien as it would seem to us to be today.

สมัยก่อน คนเราทุ่มเทฝึกฝนความจำ

Once upon a time, people invested in their memories,

in laboriously furnishing their minds.

เพียรพยายามพัฒนาจิตของตน

Over the last few millenia,

ไม่กี่พันปีมานี้เอง

we've invented a series of technologies --

ที่เราเริ่มพัฒนาเทคโนโลยีหลากหลาย

from the alphabet, to the scroll,

ตั้งแต่ตัวอักษรไปถึงม้วนกระดาษ

to the codex, the printing press, photography,

หนังสือที่เขียนด้วยลายมือ แท่นพิมพ์ ภาพถ่าย

the computer, the smartphone --

คอมพิวเตอร์ และสมาร์ทโฟน

ซึ่งทำให้มันง่ายขึ้นเรื่อยๆ

that have made it progressively easier and easier

for us to externalize our memories,

ที่จะเก็บความจำไว้นอกสมอง

for us to essentially outsource this fundamental human capacity.

และยกสิ่งที่เป็นความสามารถ

ขั้นพื้นฐานของมนุษย์ข้อนี้ ให้เทคโนโลยีทำแทน

These technologies have made our modern world possible,

เทคโนโลยีเหล่านี้ทำให้โลกสมัยใหม่เกิดขึ้นได้

แต่มันก็เปลี่ยนแปลงเราไปด้วย

but they've also changed us.

มันเปลี่ยนเราในแง่วัฒนธรรม

They've changed us culturally,

และผมว่า มันเปลี่ยนกระบวนการคิดเราด้วย

and I would argue that they've changed us cognitively.

Having little need to remember anymore,

เมื่อเราไม่จำเป็นต้องจำอะไรมากมายนัก

it sometimes seems like we've forgotten how.

บางทีก็ดูเหมือนเราลืมวิธีจำไป

One of the last places on Earth where you still find

ที่สุดท้ายบนโลกนี้

ที่คุณจะยังได้เห็นคนที่หลงใหล

people passionate about this idea of a trained, disciplined, cultivated memory,

เรื่องการฝึกฝน ขัดเกลา และปลูกฝังความจำ

is at this totally singular memory contest.

ก็คือที่การแข่งขันความจำนี่แหละ

It's actually not that singular,

ที่จริงงานนี้ไม่ใช่งานเดียว

มีการแข่งขันแบบนี้อยู่ทั่วโลก

there are contests held all over the world.

And I was fascinated, I wanted to know how do these guys do it.

ผมทึ่งกับคนพวกนี้ และอยากรู้ว่าเขาทำได้อย่างไร

สองสามปีที่แล้ว นักวิจัยกลุ่มหนึ่งที่ University College กรุงลอนดอน

A few years back a group of researchers at University College London

brought a bunch of memory champions into the lab.

พาแชมป์ความจำหลายคนมาที่แล็บ

พวกเราอยากรู้ว่า

They wanted to know:

Do these guys have brains that are somehow structurally,

สมองของคนพวกนี้แตกต่าง

จากคนทั่วไปอย่างเราๆ ในแง่โครงสร้างหรือกายวิภาคหรือเปล่า?

anatomically different from the rest of ours?

The answer was no.

คำตอบคือ ไม่

Are they smarter than the rest of us?

คนพวกนี้ฉลาดกว่าพวกเราหรือเปล่า?

They gave them a bunch of cognitive tests, and the answer was: not really.

นักวิจัยให้พวกเขาทำแบบทดสอบทางปัญญามากมาย

คำตอบคือ ก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่ากันเท่าไหร่

There was, however, one really interesting and telling difference

แต่มีความแตกต่างอย่างหนึ่งที่น่าสนใจ และบอกอะไรเราได้เยอะมาก

between the brains of the memory champions

นั่นคือ ความแตกต่างในสมองของแชมป์นักจำ

and the control subjects that they were comparing them to.

กับกลุ่มควบคุมที่นำมาเปรียบเทียบ

When they put these guys in an fMRI machine,

เมื่อนำคนสองกลุ่มนี้ไปเข้าเครื่อง fMRI

สแกนสมองด้วยคลื่นแม่เหล็ก

scanned their brains while they were memorizing numbers

ขณะที่พวกเขาจดจำตัวเลข ใบหน้าคน และรูปผลึกหิมะ

and people's faces and pictures of snowflakes,

they found that the memory champions were lighting up different parts of the brain

นักวิจัยพบว่า สมองของแชมป์นักจำ

มีการทำงานในจุดที่แตกต่าง

than everyone else.

จากคนทั่วไป

Of note, they were using, or they seemed to be using,

ดูเหมือนว่าแชมป์นักจำจะใช้สมอง

a part of the brain that's involved in spatial memory and navigation.

ส่วนที่ใช้ในการจำภาพพื้นที่และการนำทาง

Why?

ทำไมล่ะ? แล้วเราจะเรียนรู้อะไรจากข้อค้นพบนี้ได้ไหม?

And is there something that the rest of us can learn from this?

การแข่งขันชิงแชมป์ความจำนั้น

The sport of competitive memorizing is driven by a kind of arms race where,

ก็เหมือนการแข่งขันสร้างและสะสมอาวุธ

every year, somebody comes up with a new way to remember more stuff more quickly,

ทุกๆ ปี ใครคนหนึ่งจะคิดค้นวิธีใหม่

เพื่อให้จำได้มากขึ้นและเร็วขึ้น

and then the rest of the field has to play catch-up.

แล้วคนอื่นที่เหลือก็ต้องพยายามตีตื้น

นี่คือเพื่อนของผม ชื่อ เบน พริดมอร์

This is my friend Ben Pridmore,

นักจำแชมป์โลกสามสมัย

three-time world memory champion.

บนโต๊ะตรงหน้าเขา

On his desk in front of him are 36 shuffled packs of playing cards

มีไพ่ที่สับแล้ว 36 สำรับ

that he is about to try to memorize in one hour,

ที่เขาต้องพยายามจำให้ได้ภายในหนึ่งชั่วโมง

โดยใช้เทคนิคที่เขาคิดค้นขึ้นและฝึกฝนจนชำนาญ

using a technique that he invented and he alone has mastered.

He used a similar technique

เขาใช้เทคนิคคล้ายกันนี้

จำลำดับที่ถูกต้องทั้งหมด

to memorize the precise order of 4,140 random binary digits

ของตัวเลขฐานสองที่สุ่มขึ้นมา 4,140 ตัว

in half an hour.

ภายในครึ่งชั่วโมง

(Laughter)

Yeah.

ใช่ครับ

And while there are a whole host of ways

และแม้จะมีวิธีแตกต่างหลากหลาย

of remembering stuff in these competitions,

ในการจำสิ่งต่างๆ ในการแข่งขันนี้

everything, all of the techniques that are being used,

ทุกอย่าง ทุกเทคนิคที่ใช้กัน

ultimately come down to a concept

ที่สุดแล้วก็มาจากแนวคิด

that psychologists refer to as "elaborative encoding."

ที่นักจิตวิทยาเรียกว่า การเข้ารหัสอย่างละเอียดลึกซึ้ง

And it's well-illustrated by a nifty paradox

ซึ่งอธิบายได้ด้วยตัวอย่างเก๋ๆ

known as the Baker/baker paradox, which goes like this:

ที่เรียกว่า ปฏิทรรศน์ เรื่อง Baker กับ baker

มันเป็นอย่างนี้ครับ

If I tell two people to remember the same word,

ถ้าผมบอกให้คนสองคนจำคำคำเดียวกัน

if I say to you,

ผมบอกคุณว่า

"Remember that there is a guy named Baker."

"ให้จำว่ามีผู้ชายคนหนึ่งชื่อ เบเกอร์ (Baker)"

That's his name.

นั่นคือชื่อเขา

And I say to you, "Remember that there is a guy who is a baker."

แล้วผมบอกคุณว่า "ให้จำว่ามีผู้ชายคนหนึ่ง มีอาชีพเป็น เบเกอร์ (baker) หรือ คนทำขนมปัง"

Okay?

And I come back to you at some point later on,

เมื่อเวลาผ่านไป ผมกลับมาถามคุณใหม่

and I say, "Do you remember that word that I told you a while back?

ผมถามว่า "คุณจำคำนั้นได้ไหม

ที่ผมบอกคุณสักพักก่อนหน้านี้?

Do you remember what it was?"

คุณจำได้ไหมว่าคำนั้นคืออะไร?"

The person who was told his name is Baker

คนที่ผมบอกว่า ผู้ชายคนนี้ชื่อเบเกอร์ (Baker)

is less likely to remember the same word

จำคำว่าเบเกอร์ (Baker) ไม่ค่อยได้

than the person was told his job is a baker.

เมื่อเทียบกับคนที่ผมบอกว่า เขาทำงานเป็นเบเกอร์ (baker) หรือคนทำขนมปัง

คำคำเดียวกัน แต่คนจำได้มากน้อยต่างกัน แปลกไหมครับ

Same word, different amount of remembering; that's weird.

What's going on here?

มันเกิดอะไรขึ้น?

Well, the name Baker doesn't actually mean anything to you.

นั่นเพราะชื่อเบเกอร์ (Baker) ไม่ได้มีความหมายอะไรกับคุณ

It is entirely untethered from all of the other memories

มันไม่ได้เชื่อมโยง

กับความทรงจำอื่นใดในหัวคุณเลย

floating around in your skull.

แต่สามัญนาม คำว่าเบเกอร์ (baker)

But the common noun "baker" -- we know bakers.

เรารู้ว่ามันหมายถึงคนทำขนมปัง

Bakers wear funny white hats.

ที่ใส่หมวกตลกๆ สีขาว

Bakers have flour on their hands.

มีแป้งเลอะมือ

Bakers smell good when they come home from work.

มีกลิ่นขนมอบหอมๆ ติดตัวมาเวลากลับบ้าน

Maybe we even know a baker.

หรือเราอาจจะรู้จักคนทำขนมปังสักคน

And when we first hear that word,

และเมื่อเราได้ยินคำนี้ครั้งแรก

เราก็สร้างความเชื่อมโยงเหล่านี้ขึ้น

we start putting these associational hooks into it,

that make it easier to fish it back out at some later date.

ซึ่งทำให้ในวันหน้าเราดึงความจำเรื่องนี้ขึ้นมาได้ง่ายกว่า

ศาสตร์และศิลป์ของสิ่งที่เกิดขึ้น

The entire art of what is going on in these memory contests,

ในการแข่งขันชิงแชมป์นักจำ

and the entire art of remembering stuff better in everyday life,

และการจำสิ่งต่างๆ ในชีวิตประจำวัน

ก็คือการหาทางแปรรูปคำว่าเบเกอร์ (Baker) ที่เป็นชื่อคน

is figuring out ways to transform capital B Bakers

ให้เป็นเบเกอร์ (baker) ที่แปลว่าคนทำขนมปัง

into lower-case B bakers --

เพื่อนำข้อมูลที่ขาดบริบท

to take information that is lacking in context,

in significance, in meaning,

ความสำคัญ หรือความหมาย

and transform it in some way,

แล้วแปรรูปในทางใดทางหนึ่ง

so that it becomes meaningful in the light of all the other things

ให้มันมีความหมายขึ้นมา

ในบริบทของสิ่งอื่นที่คุณมีอยู่ในหัว

that you have in your mind.

One of the more elaborate techniques for doing this

หนึ่งในเทคนิคอันปราณีตสำหรับช่วยจำนี้

มีอายุราว 2,500 ปี ย้อนไปในสมัยกรีกโบราณ

dates back 2,500 years to Ancient Greece.

It came to be known as the memory palace.

โดยมีชื่อเรียกว่า วังแห่งความจำ

มีเรื่องเล่าถึงที่มาของเทคนิคนี้ว่า

The story behind its creation goes like this:

There was a poet called Simonides, who was attending a banquet.

กวีคนหนึ่ง ชื่อไซโมนิดิส

ได้ไปงานเลี้ยงงานหนึ่ง

เราถูกว่าจ้างให้ไปขับกล่อมแขกผู้มีเกียรติ

He was actually the hired entertainment,

because back then, if you wanted to throw a really slamming party,

เพราะสมัยก่อน ถ้าคุณอยากจัดปาร์ตี้มันส์สุดเหวี่ยง

you didn't hire a D.J., you hired a poet.

คุณไม่จ้างดีเจหรอก คุณต้องจ้างกวี

And he stands up, delivers his poem from memory, walks out the door,

ไซโมนิดิสยืนขึ้น ร่ายบทกวีปากเปล่าจากความจำ เสร็จแล้วก็เดินออกไปจากประตู

and at the moment he does,

ทันใดนั้น ห้องโถงที่จัดงานเลี้ยงก็ถล่มลงมา

the banquet hall collapses.

ทุกคนในงานเสียชีวิตหมด

Kills everybody inside.

ซากปรักหักพังไม่เพียงคร่าชีวิตทุกคนเท่านั้น

It doesn't just kill everybody,

it mangles the bodies beyond all recognition.

แต่ยังทำลายศพจนเละเกินกว่าจะจำได้ว่าใครเป็นใคร

ไม่มีใครบอกได้ ว่ามีใครอยู่ในนั้นบ้าง

Nobody can say who was inside,

ไม่มีใครบอกได้ว่าใครนั่งอยู่ตรงไหน

nobody can say where they were sitting.

The bodies can't be properly buried.

ญาติก็ไม่สามารถนำศพไปฝังให้เรียบร้อยได้

It's one tragedy compounding another.

เป็นโศกนาฏกรรมซ้ำซ้อนจริงๆ

Simonides, standing outside,

ไซโมนิดิสยืนอยู่ข้างนอก

the sole survivor amid the wreckage,

เป็นผู้รอดชีวิตคนเดียว ท่ามกลางซากปรักหักพัง

closes his eyes and has this realization,

เขาหลับตาลง แล้วก็ตระหนักว่า

ภาพในความทรงจำของเขา

which is that in his mind's eye,

he can see where each of the guests at the banquet had been sitting.

มองเห็นว่าแขกแต่ละคนนั่งอยู่ตรงไหนในงานเลี้ยง

And he takes the relatives by the hand,

แล้วเขาก็จูงมือญาติของผู้เสียชีวิต

and guides them each to their loved ones amid the wreckage.

พาไปหาศพของคนที่เขารัก ท่ามกลางซากปรักหักพัง

สิ่งที่ไซโมนิดิสค้นพบในขณะนั้น

What Simonides figured out at that moment,

คือสิ่งที่ผมคิดว่าเราล้วนรู้อยู่ลึกๆ ในใจอยู่แล้ว

is something that I think we all kind of intuitively know,

which is that, as bad as we are at remembering names and phone numbers,

นั่นคือ แม้ว่าเราจะความจำแย่

เมื่อให้จำชื่อคนและหมายเลขโทรศัพท์

and word-for-word instructions from our colleagues,

และคำอธิบายวิธีการต่างๆ จากเพื่อนร่วมงานให้ครบถ้วน

we have really exceptional visual and spatial memories.

แต่เรามีความจำด้านภาพและสถานที่ที่ยอดเยี่ยมมาก

ถ้าผมให้คุณนึกถึงคำ 10 คำแรก

If I asked you to recount the first 10 words of the story

that I just told you about Simonides,

ในเรื่องไซโมนิดิสที่ผมเพิ่งเล่าไป

คุณคงนึกไม่ค่อยออกหรอก

chances are you would have a tough time with it.

แต่ผมพนันได้เลยว่า

But, I would wager that if I asked you to recall

ถ้าผมให้คุณนึก

who is sitting on top of a talking tan horse

ว่าใครกำลังนั่งอยู่บนหลังม้าสีแทน

ในห้องโถงที่บ้านคุณ

in your foyer right now,

คุณจะมองเห็นภาพทันที

you would be able to see that.

The idea behind the memory palace

หลักการเบื้องหลังเทคนิควังแห่งความจำ

is to create this imagined edifice in your mind's eye,

ก็คือการจินตนาการภาพอาคารแห่งหนึ่งไว้ในใจ

and populate it with images of the things that you want to remember --

แล้วเอาภาพต่างๆ

ของสิ่งที่คุณต้องการจำใส่เข้าไป

the crazier, weirder, more bizarre,

ยิ่งเป็นภาพที่บ้าบอ แปลก ประหลาด

funnier, raunchier, stinkier the image is,

ตลก เซ็กซี่ มีกลิ่นฉุนเฉียวมากเท่าไหร่

the more unforgettable it's likely to be.

มันก็ยิ่งลืมไม่ลงมากเท่านั้น

This is advice that goes back 2,000-plus years

คำแนะนำนี้มีมานานกว่า 2,000 ปีแล้ว

ย้อนไปถึงหนังสือโบราณภาษาละตินที่ว่าด้วยความจำ

to the earliest Latin memory treatises.

So how does this work?

เอาล่ะ แล้วเทคนิคนี้มันทำงานอย่างไร?

Let's say that you've been invited to TED center stage to give a speech,

สมมติว่าคุณได้รับเชิญ

ให้มายืนบนเวที TED แห่งนี้เพื่อกล่าวปาฐกถา

คุณอยากพูดจากความจำของคุณ ไม่ใช่โพย

and you want to do it from memory,

และจะพูดอย่างที่ซิเซโรน่าจะทำ

and you want to do it the way that Cicero would have done it,

if he had been invited to TEDxRome 2,000 years ago.

ถ้าเขาได้รับเชิญไปพูดที่ TEDx Rome เมื่อ 2,000 ปีก่อน

(Laughter)

What you might do

สิ่งที่คุณอาจจะทำ

is picture yourself at the front door of your house.

คือจินตนาการตัวคุณเองอยู่ที่ประตูหน้าบ้านของคุณ

แล้วนึกถึงภาพอะไรที่

And you'd come up with some sort of crazy, ridiculous, unforgettable image,

บ้าสุดๆ ตลกสุดๆ หรือจำได้ติดตาไม่ลืม

to remind you that the first thing you want to talk about

เพื่อใช้เตือนให้คุณจำได้ว่า สิ่งแรกที่คุณอยากพูดถึง

is this totally bizarre contest.

คือการแข่งขันที่แปลกประหลาดสุดๆ

(Laughter)

แล้วคุณก็เดินเข้าไปในบ้าน

And then you'd go inside your house,

and you would see an image of Cookie Monster on top of Mister Ed.

เห็นเจ้าปีศาจคุกกี้ มอนสเตอร์

อยู่บนหลังม้าชื่อมิสเตอร์ เอ็ด

And that would remind you

เพื่อเตือนให้คุณจำได้

that you would want to then introduce your friend Ed Cook.

ว่าคุณอยากพูดถึงเพื่อนของคุณชื่อเอ็ด คุก

แล้วคุณก็เห็นภาพบริทนีย์ สเปียร์ส

And then you'd see an image of Britney Spears

to remind you of this funny anecdote you want to tell.

ที่ทำให้คุณจำตัวอย่างขำๆ ที่คุณอยากเล่าได้

And you'd go into your kitchen,

คุณเดินเข้าไปในครัว

and the fourth topic you were going to talk about

และหัวข้อที่สี่ที่คุณจะพูดคือ

การเดินทางที่แปลกประหลาดที่คุณผ่านมาเป็นเวลาหนึ่งปี

was this strange journey that you went on for a year,

and you'd have some friends to help you remember that.

โดยมีเพื่อนๆ ของคุณคอยช่วยให้คุณจำสิ่งเหล่านี้ได้

นี่คือวิธีที่นักพูดชาวโรมันจดจำปาฐกถาของเขา

This is how Roman orators memorized their speeches --

not word-for-word, which is just going to screw you up,

ไม่ใช่จำคำต่อคำ ซึ่งจะทำให้คุณสับสน

but topic-for-topic.

แต่จำใจความสำคัญเป็นรายหัวข้อ (topic)

ที่จริง คำว่า ประโยคใจความสำคัญ (Topic sentence)

In fact, the phrase "topic sentence" --

นั้นมาจากรากศัพท์ภาษากรีกว่า "topos"

that comes from the Greek word "topos,"

which means "place."

ซึ่งแปลว่า สถานที่

That's a vestige of when people used to think about oratory and rhetoric

นั่นเป็นเบาะแสที่ชี้ว่า

เมื่อก่อนคนเราคิดถึงสุนทรพจน์และวาทศิลป์

โดยใช้ถ้อยคำที่เกี่ยวกับสถานที่

in these sorts of spatial terms.

The phrase "in the first place,"

วลีที่ว่า "in the first place" ที่แปลว่า ตั้งแต่แรก

ก็หมายถึงจุดแรกในวังแห่งความจำของเรา

that's like "in the first place of your memory palace."

I thought this was just fascinating,

ผมคิดว่าเรื่องนี้น่าสนใจมาก

and I got really into it.

และผมก็หลงใหลเรื่องนี้มาก

And I went to a few more of these memory contests,

ผมไปงานแข่งขันความจำแบบนี้อีกสองสามที่

and I had this notion that I might write something longer

แล้วก็เกิดความคิดว่าผมน่าจะเขียนบทความ ที่ยาวกว่าเดิม

about this subculture of competitive memorizers.

เกี่ยวกับวัฒนธรรมกลุ่มย่อย ของนักแข่งขันชิงแชมป์ความจำ

แต่มันมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง

But there was a problem.

The problem was that a memory contest

นั่นคือ การแข่งขันความจำ

is a pathologically boring event.

เป็นการแข่งขันที่น่าเบื่ออย่างแสนสาหัส

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

จริงๆ นะครับ มันเหมือนกับเอาคนจำนวนมาก มานั่งทำข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัย

Truly, it is like a bunch of people sitting around taking the SATs --

I mean, the most dramatic it gets

คือ เหตุการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจสุดๆ แล้ว ก็คือ

is when somebody starts massaging their temples.

ตอนที่ใครสักคนเริ่มนวดขมับของเขา แค่นั้นแหละ

แล้วผมเป็นนักข่าวนะ ผมต้องการเรื่องไปเขียนข่าว

And I'm a journalist, I need something to write about.

ผมรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นเยอะแยะเหลือเชื่อ ในหัวของคนเหล่านี้

I know that there's incredible stuff happening in these people's minds,

but I don't have access to it.

แต่ผมไม่สามารถเข้าถึงมันได้

And I realized, if I was going to tell this story,

ผมจึงนึกขึ้นมาได้ว่า ถ้าผมจะเล่าเรื่องนี้

I needed to walk in their shoes a little bit.

ผมต้องลองสวมบทบาทเป็นคนเหล่านี้สักหน่อย

ผมก็เลยเริ่มใช้เวลา 15 ถึง 20 นาที ทุกๆ เช้า

And so I started trying to spend 15 or 20 minutes

every morning, before I sat down with my New York Times,

ก่อนจะนั่งลงทำงานที่หนังสือพิมพ์นิวยอร์คไทม์

just trying to remember something.

พยายามจำอะไรสักอย่าง

อาจจะเป็นบทกวี

Maybe it was a poem,

maybe it was names from an old yearbook that I bought at a flea market.

ชื่อคนจากหนังสือรุ่นเก่าๆ

ที่ผมซื้อมาจากตลาดขายของมือสอง

แล้วผมก็พบว่ามันสนุกอย่างไม่น่าเชื่อ

And I found that this was shockingly fun.

I never would have expected that.

ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลย

It was fun because this is actually not about training your memory.

มันสนุกเพราะจริงๆ มันไม่ใช่การฝึกความจำหรอก

แต่เป็นการพยายามพัฒนาความสามารถ

What you're doing, is you're trying to get better and better

ในการสร้างสรรค์ จินตนาการ

at creating, at dreaming up,

these utterly ludicrous, raunchy, hilarious,

ภาพที่น่าขำ เซ็กซี่ ตลก

and hopefully unforgettable images in your mind's eye.

และจำได้ไม่ลืมในใจของคุณ

And I got pretty into it.

และผมก็สนุกไปกับมันมาก

This is me wearing my standard competitive memorizer's training kit.

นี่คือภาพผมในชุดมาตรฐาน สำหรับฝึกความจำสำหรับแข่งขัน

(Laughter)

นั่นคือที่อุดหูคู่หนึ่ง

It's a pair of earmuffs

and a set of safety goggles that have been masked over

และแว่นตานิรภัยที่พ่นสีดำทั้งหมด

เหลือแค่รูเล็กๆ สองรู

except for two small pinholes,

because distraction is the competitive memorizer's greatest enemy.

เพราะสิ่งเบี่ยงเบนความสนใจเป็นศัตรูสำคัญ ของนักแข่งขันชิงแชมป์ความจำ

ในที่สุด ผมก็กลับไปที่การแข่งขันที่ผมเขียนถึงเมื่อปีก่อน

I ended up coming back to that same contest

that I had covered a year earlier,

and I had this notion that I might enter it,

และคิดว่าจะลงแข่งดู

sort of as an experiment in participatory journalism.

เพื่อทดลองทำข่าวแบบมีส่วนร่วม

It'd make, I thought, maybe a nice epilogue to all my research.

ผมหวังว่า มันน่าจะเป็นบทส่งท้ายเจ๋งๆ ให้งานวิจัยของผมครั้งนี้

Problem was, the experiment went haywire.

ปัญหาคือ การทดลองมันเลยเถิดไปไกล

I won the contest --

คือ ผมชนะการแข่งขัน

(Laughter)

which really wasn't supposed to happen.

ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Now, it is nice to be able to memorize speeches

เอาล่ะ มันก็ดีนะครับ

การที่เราสามารถจดจำปาฐกถา

and phone numbers and shopping lists,

เบอร์โทรศัพท์ และรายการจ่ายตลาด

แต่สิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่สาระสำคัญ

but it's actually kind of beside the point.

มันเป็นแค่เทคนิค

These are just tricks.

หรือลูกเล่นพิเศษที่ได้ผล

They work because they're based on some pretty basic principles

เพราะมันตั้งอยู่บนหลักการพื้นฐาน

about how our brains work.

ของการทำงานของสมอง

คุณไม่ต้องสร้างวังแห่งความจำ

And you don't have to be building memory palaces

or memorizing packs of playing cards

หรือจำไพ่ทั้งสำรับ

to benefit from a little bit of insight about how your mind works.

เพื่อใช้ประโยชน์จากความเข้าใจ

ว่าจิตใจของคุณทำงานอย่างไร

We often talk about people with great memories

เรามักพูดถึงคนที่ความจำเป็นเลิศ

ราวกับว่ามันเป็นพรสวรรค์ที่ติดตัวมาแต่เกิด

as though it were some sort of an innate gift,

but that is not the case.

แต่มันไม่ใช่เลย

Great memories are learned.

ความจำที่เป็นเลิศนั้นมาจากการเรียนรู้

ในระดับพื้นฐานที่สุด เราจะจำอะไรได้เมื่อเราใส่ใจ

At the most basic level, we remember when we pay attention.

เราจำได้เมื่อเราเอาใจใส่อย่างลึกซึ้ง

We remember when we are deeply engaged.

We remember when we are able to take a piece of information and experience,

เราจำได้เมื่อเราสามารถ

นำข้อมูลและประสบการณ์ที่มี

and figure out why it is meaningful to us,

มาพิจารณาว่ามันมีความหมายกับเราอย่างไร

why it is significant, why it's colorful,

ทำไมมันจึงสำคัญ ทำไมมันจึงมีสีสันน่าสนใจ

when we're able to transform it in some way that makes sense

เมื่อเราสามารถแปรรูปมัน

ให้มีความหมายขึ้นมา

in the light of all of the other things floating around in our minds,

ในบริบทของสิ่งอื่นๆ ที่ล่องลอยอยู่ในหัวของเรา

when we're able to transform Bakers into bakers.

เมื่อเราสามารถเปลี่ยนคนชื่อ Bakers ให้เป็น bakers ที่แปลว่าคนทำขนมปัง

วังแห่งความจำ เทคนิคช่วยจำพวกนี้

The memory palace, these memory techniques --

มันเป็นแค่ทางลัด

they're just shortcuts.

In fact, they're not even really shortcuts.

ที่จริง มันไม่ใช่ทางลัดด้วยซ้ำ

They work because they make you work.

มันได้ผล เพราะมันบังคับให้คุณใช้ความคิดมากขึ้น

มันบังคับให้คุณคิด ประมวลผลข้อมูลอย่างลึกซึ้ง

They force a kind of depth of processing,

a kind of mindfulness,

ให้คุณมีสติ สมาธิ

that most of us don't normally walk around exercising.

ซึ่งพวกเราส่วนใหญ่ไม่ได้ฝึกฝนกันอยู่เป็นประจำ

But there actually are no shortcuts.

แต่ที่จริง มันไม่มีทางลัด

นี่เป็นเทคนิคที่ทำให้สิ่งต่างๆ มันจำง่าย

This is how stuff is made memorable.

และผมคิดว่า ถ้าจะมีอะไรสักอย่าง ที่ผมอยากทิ้งท้ายไว้ให้คุณคิด

And I think if there's one thing that I want to leave you with,

ก็คงเป็นสิ่งที่เรื่องราวของชายขื่อ อี พี

it's what E.P., the amnesic who couldn't even remember he had a memory problem,

ชายความจำเสื่อมที่จำไม่ได้ว่าตัวเองความจำเสื่อม

left me with,

ทิ้งท้ายไว้ให้ผมคิด

which is the notion that our lives are the sum of our memories.

นั่นคือความคิดที่ว่า

ชีวิตของเราเป็นผลรวมของความทรงจำของเรา

How much are we willing to lose

เราจะยอมสูญเสียความทรงจำไปมากแค่ไหน

จากชีวิตของเราที่แสนสั้นอยู่แล้ว

from our already short lives,

by losing ourselves in our Blackberries, our iPhones,

ด้วยการหมกมุ่นอยู่กับแบล็คเบอรี่หรือไอโฟน

by not paying attention to the human being across from us

ด้วยการไม่เอาใจใส่คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเรา

who is talking with us,

คนที่กำลังคุยกับเรา

by being so lazy that we're not willing to process deeply?

ด้วยความขี้เกียจจนไม่ยอมคิด

พิจารณาอะไรให้ลึกซึ้ง

ผมเรียนรู้มากับตัวเอง

I learned firsthand

that there are incredible memory capacities

ว่ามีความสามารถในการจำอันเหลือเชื่อ

latent in all of us.

ซ่อนอยู่ในตัวเราทุกคน

ถ้าคุณอยากใช้ชีวิตที่น่าจดจำ

But if you want to live a memorable life,

คุณต้องเป็นคนที่

you have to be the kind of person

who remembers to remember.

ใส่ใจเสมอที่จะจดจำ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)