Feats of memory anyone can do | Joshua Foer

جاشوا فونر: شاهکارهای حافظه که هر کسی می توانند انجام دهند

Translator: Amir Esteghamatian Reviewer: soheila Jafari

دوست دارم از شما دعوت کنم که چشمانتون را ببندید

I'd like to invite you to close your eyes.

تصور کنید که در

Imagine yourself standing outside the front door of your home.

جلو در خانه‌تان ایستادید.

ازتون خواهش می‌کنم به رنگ در

I'd like you to notice the color of the door,

the material that it's made out of.

و ماده‌ای که در از آن ساخته شده فکر کنید.

Now visualize a pack of overweight nudists on bicycles.

حالا یک گروه آدم لخت چاق را روی دوچرخه مجسم کنید.

(Laughter)

آنها دارند در یک مسابقهٔ دوچرخه سواری لخت رقابت می‌‌کنند،

They are competing in a naked bicycle race,

و دارند مستقیم به طرف در شما می‌آیند

and they are headed straight for your front door.

I need you to actually see this.

من می‌خوام که شما واقعا این را ببینیند.

They are pedaling really hard, they're sweaty,

آنها دارند با شدت به طرف شما پدال می‌زنند، عرق کردند

و هی‌ بالا پایین می‌شوند.

they're bouncing around a lot.

و مستقیم با درِ خونهٔ شما تصادف می‌کنند.

And they crash straight into the front door of your home.

دوچرخه‌ها به هوا پرتاب می‌شوند، چرخ‌ها از کنار شما رد می‌شوند،

Bicycles fly everywhere, wheels roll past you,

پره‌های چرخ‌های دوچرخه به جاهای بی‌ ربط می‌افتند.

spokes end up in awkward places.

Step over the threshold of your door into your foyer, your hallway,

از آستانهٔ‌ در قدم بردارید.

وارد راهرو یا هر چیزی اون طرف در هست بنشنید

whatever's on the other side,

and appreciate the quality of the light.

و از وجود نور لذت ببرید.

The light is shining down on Cookie Monster.

نور به روی کوکی مانستر(شخصیت عروسکی تلویزیون) می‌تابه.

کوکی مانستر برای شما دستشو تکون میده

Cookie Monster is waving at you from his perch on top of a tan horse.

از سر جاش روی یک اسب قهوه ای

It's a talking horse.

اسبی که حرف می‌زنه.

You can practically feel his blue fur tickling your nose.

شما عملا می‌تونید پشم آبی رنگش را احساس کنید که بینیتون را قلقلک میده

You can smell the oatmeal raisin cookie that he's about to shovel into his mouth.

شما می‌تونید بیسکویت جوی کشمشی‌ای که او در حال بلعیدن هست را بو کنید

Walk past him.

از کنارش رد شوید. از کنارش به داخل اتاق نشیمن رد شوید

Walk past him into your living room.

In your living room, in full imaginative broadband,

در اتاق نشیمن، با استفادهٔ کامل از قدرت تخیلتون

picture Britney Spears.

بریتنی اسپیرز را مجسم کنید.

She is scantily clad, she's dancing on your coffee table,

او با لباس لختی روی میز قهوه خوری شما در حال رقصیدن هست،

and she's singing "Hit Me Baby One More Time."

و ترانه "Hit Me Baby One More Time" می‌خواند.

And then, follow me into your kitchen.

حالا با من به آشپزخونه بیاید.

در آشپزخونتون، زمین با یک مسیر از آجرهای زردرنگ پوشیده شده

In your kitchen, the floor has been paved over with a yellow brick road,

and out of your oven are coming towards you Dorothy, the Tin Man,

و از اجاق آشپزخونتون مستقیم به سمت شما میان

دروتی، مرد آهنی،

the Scarecrow and the Lion from "The Wizard of Oz,"

پیج گوشتی، و اون شیر توی "جادوگر شهر اُز"

hand-in-hand, skipping straight towards you.

دست در دست هم، مستقیم می‌پرند به سمت شما

Okay. Open your eyes.

خُب، چشماتون رو باز کنید.

می‌خوام درباره یک مسابقه عجیب غریب صحبت کنم

I want to tell you about a very bizarre contest

that is held every spring in New York City.

که بهارِهرسال در شهر نیویورک برگزار میشه.

It's called the United States Memory Championship.

بهش میگن " مسابقات قهرمانی حافظه ایالات متحده".

And I had gone to cover this contest a few years back

و من چند سال پیش رفته بودم تا به عنوان خبرنگار علمی

as a science journalist,

این مسابقه رو پوشش بدم

expecting, I guess, that this was going to be like the Superbowl of savants.

و انتظار داشتم یه چیزی باشه مثل

سوپرباول (مسابقه قهرمانی هاکی) برای دانشمندان

یه مشت مرد بودن، یه تعدادی کمی خانم

This was a bunch of guys and a few ladies,

widely varying in both age and hygienic upkeep.

بسیار متفاوت از لحاظ سنی و سر و وضع بهداشتی

(Laughter)

(خنده)

داشتند صدها عدد اتفاقی رو حفظ می‌کردند

They were memorizing hundreds of random numbers,

looking at them just once.

فقط با یک بار نگاه کردن به اونها.

They were memorizing the names of dozens and dozens and dozens of strangers.

نام ده ها آدم ناشناس رو حفظ می‌کردند.

تنها در چند دقیقه، کل شعرهارو حفظ می‌کردند.

They were memorizing entire poems in just a few minutes.

مسابقه می‌دادند سر این که چه کسی سریعتر می‌تونه

They were competing to see who could memorize

the order of a shuffled pack of playing cards the fastest.

ترتیب یه دسته کارت بُر خورده رو به خاطر بسپاره.

I was like, this is unbelievable.

با خودم می‌گفتم، این باورنکردنیه.

اینها اعجوبه های طبیعت اند.

These people must be freaks of nature.

And I started talking to a few of the competitors.

و شروع کردم به صحبت با چند تا از شرکت کننده ها

This is a guy called Ed Cook, who had come over from England,

ایشون شخصی هستند به نام " اد کوک"

که از انگلستان اومده بود

where he had one of the best-trained memories.

و یکی از بهترین حافظه های آموزش دیده رو داشت.

و بهش گفتم، " اِد، چه وقت متوجه شدی

And I said to him, "Ed, when did you realize

that you were a savant?"

که تو یه دانشمند هستی؟

و اِد هم دراومد که: " من یک دانشمند نیستم.

And Ed was like, "I'm not a savant.

In fact, I have just an average memory.

راستش، من فقط یه حافظه متوسط دارم.

Everybody who competes in this contest will tell you

تمام کسانی که در این مسابقه شرکت کردند

به شما می‌گن که حافظه متوسطی دارند.

that they have just an average memory.

We've all trained ourselves to perform these utterly miraculous feats of memory

ما خودمون رو تعلیم دادیم

که با استفاده از یک سری تکنیک قدیمی

using a set of ancient techniques,

این شاهکارهای به شدت اعجاب آور حافظه رو ارائه بدیم،

techniques invented 2,500 years ago in Greece,

تکنیک هایی که ۲٫۵۰۰ سال پیش در یونان ابداع شدند

the same techniques that Cicero had used to memorize his speeches,

همون تکنیک هایی که سیسرون استفاده می‌کرد

تا سخنرانی هاش رو حفظ کنه

that medieval scholars had used to memorize entire books."

که دانشمندان قرون وسطی استفاده می‌کردند تا کل کتابهاشون رو حفظ کنند.

و من می‌گفتم، " واو! چطور من قبلا چیزی ازش نشنیدم؟"

And I said, "Whoa. How come I never heard of this before?"

و ما بیرون از سالن مسابقه ایستاده بودیم

And we were standing outside the competition hall,

and Ed, who is a wonderful, brilliant, but somewhat eccentric English guy,

و اِد، که یه پسر شگفت انگیز، با استعداد،

اما یه جورایی یه انگلیسی عجیب غریب بود،

says to me, "Josh, you're an American journalist.

به من میگه: " جاش، تو یه خبرنگار آمریکایی هستی.

Do you know Britney Spears?"

بریتنی اسپیرز رو می‌شناسی؟

گفتم: " چی؟ نه. چرا؟"

I'm like, "What? No. Why?"

" چون من واقعا می‌خوام به بریتنی اپیرز یاد بدم

"Because I really want to teach Britney Spears

how to memorize the order of a shuffled pack of playing cards

که چطور ترتیب یک دسته کارت بازی بُر خورده رو حفظ کنه.

on U.S. national television.

در تلویزیون ملی آمریکا

It will prove to the world that anybody can do this."

این ثابت می‌کنه که هر کسی می‌تونه این کار رو انجام بده"

(Laughter)

(خنده)

I was like, "Well, I'm not Britney Spears,

گفتم: "خُب، من بریتنی اسپیرز نیستم

اما شاید بتونی به من یاد بدی.

but maybe you could teach me.

I mean, you've got to start somewhere, right?"

یعنی، بلاخره باید از یه جایی شروع کنی دیگه، درسته؟"

و این برای من شروع یک سفر بسیار عجیب بود.

And that was the beginning of a very strange journey for me.

به اینجا رسیدم که نه تنها قسمت بهتر سال پیش رویم رو

I ended up spending the better part of the next year

not only training my memory,

صرف تعلیم حافظه ام کردم.

but also investigating it,

بلکه دربارش تحقیق هم کردم،

trying to understand how it works,

سعی کردم بفهمم چه طورعمل می‌کنه،

why it sometimes doesn't work,

چرا گاهی اوقات جواب نمیده

and what its potential might be.

و چه پتانسیل هایی می‌تونه داشته باشه.

And I met a host of really interesting people.

با تعداد زیادی آدم جالب آشنا شدم

This is a guy called E.P.

اسم این آقا ای.پی هست

He's an amnesic who had, very possibly,

اون مبتلا به فراموشی هست و احتمال خیلی زیاد

the worst memory in the world.

بدترین حافظه دنیا رو داشت

His memory was so bad,

حافظه اش اون انقدر بد بود

that he didn't even remember he had a memory problem,

که حتی یادش نمیومد که مشکل حافظه داره،

که فوق العاده است.

which is amazing.

And he was this incredibly tragic figure,

اون یک نمونه خیلی غم‌انگیزبود،

but he was a window into the extent to which our memories make us who we are.

اما پنجره ای بود به سوی وُسعت این موضوع

که تا چه اندازه حافظه ما، آن چه را که هستیم را می‌سازه.

در انتهای دیگر این طیف: من این آقا رو ملاقات کردم

At the other end of the spectrum, I met this guy.

This is Kim Peek, he was the basis for Dustin Hoffman's character

ایشان کیم پیک هستند.

او مبنای کار شخصیت داستین هافمن در فیلم "مرد بارانی" هست.

in the movie "Rain Man."

ما یک بعد از ظهر رو در

We spent an afternoon together in the Salt Lake City Public Library

کتابخانه عمومی سالت لیک سیتی، به حفظ کردن دفترچه تلفن گذروندیم

memorizing phone books,

که تجربه درخشانی بود.

which was scintillating.

(Laughter)

(خنده)

And I went back and I read a whole host of memory treatises,

و من برگشتم و کل رساله های حافظه رو مطالعه کردم

رساله هایی که بیش از ۲٫۰۰۰ سال پیش به زبان لاتین باستان

treatises written 2,000-plus years ago in Latin,

و سپس در قرون وسطی

in antiquity, and then later, in the Middle Ages.

نوشته شده بود

And I learned a whole bunch of really interesting stuff.

واقعا من کلی چیز جالب یاد گرفتم

One of the really interesting things that I learned

یکی از این چیزای جالبی که یاد گرفتم این بود

is that once upon a time,

روزی روزگاری

this idea of having a trained, disciplined, cultivated memory

فکرِ داشتن یک ذهن آموزش دیده، منظم و متمدن

اصلا مثل الان دور از ذهن نبوده است.

was not nearly so alien as it would seem to us to be today.

روزی روزگاری، مردم به طورم مداوم

Once upon a time, people invested in their memories,

in laboriously furnishing their minds.

روی صیقل دادن ذهنشون سرمایه گذاری می‌کردند.

Over the last few millenia,

در هزاره اخیر

we've invented a series of technologies --

ما سلسله ای از تکنولوژی ها رو اختراع کردیم

from the alphabet, to the scroll,

از الفبا تا رول های پاپیروس

to the codex, the printing press, photography,

تا نسخ قدیمی، دستگاه چاپ، عکاسی

the computer, the smartphone --

کامپیوترها، گوشی های هوشمند

که به تدریج این مسئله رو برامون ساده و ساده تر کردند

that have made it progressively easier and easier

for us to externalize our memories,

که حافظمون رو از خودمون خارج کنیم

for us to essentially outsource this fundamental human capacity.

که اساسا این توانایی بنیادین بشری رو

به بیرون بسپاریم.

These technologies have made our modern world possible,

این فن‌اوری ها دنیای مدرنمان رو ممکن ساختند

اما ما رو هم تغییر دادند.

but they've also changed us.

ما رو از نظر فرهنگی تغییر دادند،

They've changed us culturally,

و من در اینباره بحث دارم که ما رو از نظر ادراکی متحول کردند.

and I would argue that they've changed us cognitively.

Having little need to remember anymore,

با وجود داشتن کمترین نیاز به یادآوری

it sometimes seems like we've forgotten how.

گاهی به نظر میاد ما فراموش کردیم چگونه بیاد بیاریم.

One of the last places on Earth where you still find

آخرین مکان روی زمین که هنوز

مردم به ایده داشتن حافظه‌ای آموزش دیده شده،

people passionate about this idea of a trained, disciplined, cultivated memory,

منظم و متمدن اشتیاق نشون می‌د‌هند

is at this totally singular memory contest.

این مسابقه کاملا جدا افتاده‌ی حافظه هست.

It's actually not that singular,

راستش چندان هم جدا افتاده نیست

چنین مسابقه هایی همه جای دنیا برگزار میشه

there are contests held all over the world.

And I was fascinated, I wanted to know how do these guys do it.

و من شگفت زده شده بودم، می‌خواستم بدونم اینها چطوراین کار رو می‌کنند.

چند سال پیش گروهی از محققان در دانشگاه کالج لندن

A few years back a group of researchers at University College London

brought a bunch of memory champions into the lab.

تعدادی از قهرمانان حافظه رو به آزمایشگاه‌شون بردند.

اونها می‌خواستند بدونند

They wanted to know:

Do these guys have brains that are somehow structurally,

آیا مغز این آدم ها

یه جورایی از لحاظ ساختمانی، آناتومی با بقیه انسان ها متفاوت هست؟

anatomically different from the rest of ours?

The answer was no.

پاسخ خیر بود.

Are they smarter than the rest of us?

آیا از بقیه ما باهوش ترند؟

They gave them a bunch of cognitive tests, and the answer was: not really.

یک سری تست هوش از انها گرفتند

پاسخ این بود که واقعا نه.

There was, however, one really interesting and telling difference

هرچند یک تفاوت واقعا جالب و آموزنده

between the brains of the memory champions

بین مغز قهرمانان حافظه

and the control subjects that they were comparing them to.

و نمونه های مورد بررسی برای مقایسه وجود داشت.

When they put these guys in an fMRI machine,

وقتی اونها رو زیر دستگاه اف ام آر آی قرار می‌دادند

و مغزشون رو اسکن می‌کردند

scanned their brains while they were memorizing numbers

وقتی که داشتند عددها و چهره آدمها و تصاویر دانه های برف رو به خاطر می‌سپردند

and people's faces and pictures of snowflakes,

they found that the memory champions were lighting up different parts of the brain

متوجه شدند که قهرمان های حافظه

در مقایسه با بقیه، از قسمت متفاوتی از مغزشون

than everyone else.

استفاده می‌کنند.

Of note, they were using, or they seemed to be using,

به ویژه، اونها داشتند از قسمتی از مغزشون استفاده می‌کردند، یا به نظر می‌آمد که دارند استفاده می‌کنند،

a part of the brain that's involved in spatial memory and navigation.

که به جهت یابی و حافظه فضایی مربوط بود.

Why?

چرا؟ و آیا اینجا چیزی هست که بقیه ما یاد بگیریم؟

And is there something that the rest of us can learn from this?

ورزشِ حفظ کردنِ رقابتی

The sport of competitive memorizing is driven by a kind of arms race where,

توسط یه جور مسابقه تسلیحاتی هدایت میشه

every year, somebody comes up with a new way to remember more stuff more quickly,

جایی که هرساله عده ای

با یک روش جدید برای سریعتر حفظ کردن چیزها گرد هم می‌آیند

and then the rest of the field has to play catch-up.

و بقیه کار به بازی گرفتن اون هاست.

ایشون دوست من، بن پریدمور هستند

This is my friend Ben Pridmore,

سه بار قهرمان مسابقات حافظه

three-time world memory champion.

روی میز مقابلش

On his desk in front of him are 36 shuffled packs of playing cards

۳۶ دسته کارت بازی بُر خورده وجود داره

that he is about to try to memorize in one hour,

که قصد داره تلاش کنه تا ظرف یک ساعت به خاطر بسپارد.

توسط تکنیکی که خودش ابداع کرده و فقط خودش در اون تبحر داره

using a technique that he invented and he alone has mastered.

He used a similar technique

او از تکنیکی مشابه

برای حفظ کردنِ دقیقِ ترتیبِ

to memorize the precise order of 4,140 random binary digits

۴٫۱۴۰ عدد اتفاقی باینری

in half an hour.

در نیم ساعت، استفاده کرد.

(Laughter)

Yeah.

بله.

And while there are a whole host of ways

و با وجود اینکه در این مسابقه روش های مختلفی

of remembering stuff in these competitions,

برای به خاطر سپردن چیزها وجود داره

everything, all of the techniques that are being used,

همه چیز، تمام تکنیک‌هایی که استفاده میشه

ultimately come down to a concept

در نهایت به یک ایده برمی گرده

that psychologists refer to as "elaborative encoding."

ایده ای که روانشناسان اون رو رمزگذاری جزئی‌نگرانه می‌نامند

And it's well-illustrated by a nifty paradox

و با یک تناقض جالب هم اون رو به خوبی میشه توضیح داد

known as the Baker/baker paradox, which goes like this:

تناقضی که به پارادوکس نانوا/ نانوا معروف هست

این طوریه:

If I tell two people to remember the same word,

اگر من به دو نفر بگویم که یک واژه رو به خاطربسپارند

if I say to you,

اگه به شما بگویم

"Remember that there is a guy named Baker."

" یادت باشه که یه نفر هست به اسم نانوا "

That's his name.

این اسمشه

And I say to you, "Remember that there is a guy who is a baker."

و به شما بگویم: " یادت باشه یه نفر هست که نانواست"

Okay?

And I come back to you at some point later on,

و اگه بعدتر برگردم پیشتون

and I say, "Do you remember that word that I told you a while back?

و بگم : " اون واژه که

چند وقت پیش بهت گفتم رو یادته ؟

Do you remember what it was?"

یادته که چی بود؟ "

The person who was told his name is Baker

اون شخصی که بهش گفته شده بود اسمش نانوا هست

is less likely to remember the same word

احتمال کمتری داره که خود اون واژه یادش بیاد

than the person was told his job is a baker.

نسبت به شخصی که بهش گفته بودند اون شخص نانواست.

یک واژه، به یاد آوردن‌های متفاوت، عجیبه!

Same word, different amount of remembering; that's weird.

What's going on here?

چه اتفاقی داره می‌افتد؟

Well, the name Baker doesn't actually mean anything to you.

خب، نام نانوا واقعا معنی خاصی برای شما نداره.

It is entirely untethered from all of the other memories

نسبت به تمام خاطرات شناور در مغزتان

جدا افتادست.

floating around in your skull.

اما اسم متعارف نانوا،

But the common noun "baker" -- we know bakers.

ما همه نانواها رو می‌شناسیم.

Bakers wear funny white hats.

نانواها کلاه های مسخره سفیدرنگ می‌پوشن.

Bakers have flour on their hands.

دستاشون آغشته به آرد هست.

Bakers smell good when they come home from work.

نانواها وقتی به خانه بر می‌گردند بوی خوبی می‌دهند

Maybe we even know a baker.

شاید ما یک نانوا رو بشناسیم.

And when we first hear that word,

و وقتی ما برای بار اول این واژه رو می‌شنویم

ما این ارتباط های معنایی رو مثل یک قلاب بهش متصل می‌کنیم

we start putting these associational hooks into it,

that make it easier to fish it back out at some later date.

تا بعدها راحت تر مثل یک ماهی از آب بکشیمش بیرون.

تمام هنرِ

The entire art of what is going on in these memory contests,

این مسابقه های حافظه

and the entire art of remembering stuff better in everyday life,

و تمام هنر بهتر به خاطر سپردن چیز ها در زندگی روزمره

پیدا کردن راه حلی برای تبدیل نانوا به عنوان اسم خاص

is figuring out ways to transform capital B Bakers

به نانوا به عنوان اسم عام هست.

into lower-case B bakers --

که تمام اطلاعات نامفهوم

to take information that is lacking in context,

in significance, in meaning,

بی معنا، بی اهمیت رو دریافت کنیم،

and transform it in some way,

و به طریقی تغییرشون بدیم

so that it becomes meaningful in the light of all the other things

به طوری که درگستره تمام چیزهایی که

در ذهن شما وجود داره، معنا پیدا کنند.

that you have in your mind.

One of the more elaborate techniques for doing this

یکی از روش های پیچیده این کار

به ۲٫۵۰۰ سال پیش، دوران یونان قدیم، بر می‌گردد.

dates back 2,500 years to Ancient Greece.

It came to be known as the memory palace.

این روش به قصر حافظه معروف هست.

داستانِ بوجود آمدنش این هست:

The story behind its creation goes like this:

There was a poet called Simonides, who was attending a banquet.

شاعری بود به نام سایمونیدیس

که در ضیافتی شرکت کرده بود.

اون در واقع به عنوان سرگرم کننده استخدام شده بود.

He was actually the hired entertainment,

because back then, if you wanted to throw a really slamming party,

چون اون زمانها شما اگه می‌خواستید یه پارتی خیلی سرگرم کننده بگیرید

you didn't hire a D.J., you hired a poet.

دی جی استخدام نمی کردید، شاعر استخدام می‌کردید.

And he stands up, delivers his poem from memory, walks out the door,

اون از جاش بلند می‌شه، شعرهاش روازحفظ میگه، و از در خارج میشه.

and at the moment he does,

و همون لحظه که این کار رو می‌کنه، سالن مهمانی فرو می‌ریزه،

the banquet hall collapses.

و همه افراد داخلش کشته میشن.

Kills everybody inside.

این اتفاق فقط همه رو به کشتن نمیده

It doesn't just kill everybody,

it mangles the bodies beyond all recognition.

تمام جسدها رو تا اونجا که نشه تشخیصشون داد نابود می‌کنه.

هیچکس نمیتونست بگه که چه کسانی داخل بودند.

Nobody can say who was inside,

هیچکس نمی تونست بگه کجا نشسته بودند.

nobody can say where they were sitting.

The bodies can't be properly buried.

جسدها نمی‌تونستند به درستی دفن بشن.

It's one tragedy compounding another.

فاجعه ای بود که به فاجعه دیگر اضافه شده بود.

Simonides, standing outside,

سایمونیدیس، بیرون ایستاده

the sole survivor amid the wreckage,

تنها بازمانده در میان خرابه ها

closes his eyes and has this realization,

چشمانش رو می‌بنده، و با چشمان ذهنش

این واقعه رو مجسم می‌کنه،

which is that in his mind's eye,

he can see where each of the guests at the banquet had been sitting.

او می‌تونه ببینه هر یک از میهمانان کجا نشسته بودند

And he takes the relatives by the hand,

او دست خویشاوندان رو می‌گیره

and guides them each to their loved ones amid the wreckage.

و از میان خرابه ها، هرکدوم رو به عزیزانشون می‌رسونه

چیزی که سایمونیدس در اون لحظه متوجه میشه

What Simonides figured out at that moment,

چیزیه که فکر کنم همه ما به طور حسی می‌دونیم

is something that I think we all kind of intuitively know,

which is that, as bad as we are at remembering names and phone numbers,

اینکه، ما هرچقدرهم در حفظ کردنِ

اسمها و شماره تلفنها

and word-for-word instructions from our colleagues,

و دستورالعمل‌های کلمه به کلمه از طرف همکارانمون، افتضاح باشیم

we have really exceptional visual and spatial memories.

از حافظه تصویری و فضاییِ استثنائی برخورداریم.

اگر من از شما بخوام ده کلمه اولِ

If I asked you to recount the first 10 words of the story

that I just told you about Simonides,

این داستان سایموندیس رو به خاطر بیارید

احتمالا خیلی سختتون باشه

chances are you would have a tough time with it.

اما من شرط می‌بندم

But, I would wager that if I asked you to recall

اگر از شما خواسته بودم به خاطر بیارید

who is sitting on top of a talking tan horse

چه کسی همین الان روی یک اسب قهوه ای سخنگو

در سالن ورودی نشسته

in your foyer right now,

شما قادر هستید که به خاطر بیارید

you would be able to see that.

The idea behind the memory palace

ایده پشت تکنیک قصر حافظه

is to create this imagined edifice in your mind's eye,

اینه که این عمارت خیالی رو در چشمان ذهنتون خلق کنید

and populate it with images of the things that you want to remember --

و از تصاویر و

چیزهایی که می‌خواید به خاطر بسپارید، پُر کنید --

the crazier, weirder, more bizarre,

هرچه قدر که تصویر احمقانه تر، عجیب غریب تر

funnier, raunchier, stinkier the image is,

خنده دارتر، بی ارزشتر و بدبوتر باشه

the more unforgettable it's likely to be.

احتمال فراموش شدنش کمتره

This is advice that goes back 2,000-plus years

قدمت این نصیحت، به بیش از دوهزار سال پیش

به نخستین رساله‌های لاتین درباره حافظه برمیگرده.

to the earliest Latin memory treatises.

So how does this work?

خب، چطورکار میکنه؟

Let's say that you've been invited to TED center stage to give a speech,

فرض کنید شما به استیج مرکز TED دعوت شدید

تا سخنرانی کنید

و می‌خواید از حفظ انجامش بدید،

and you want to do it from memory,

و می‌خواهد طوری انجامش بدید که سیسرون ۲٫۰۰۰ سال پیش

and you want to do it the way that Cicero would have done it,

if he had been invited to TEDxRome 2,000 years ago.

اگر به کنفرانس TEDx رُم دعوت شده بود، انجامش می‌داد.

(Laughter)

What you might do

کاری که ممکنه بکنید اینه که

is picture yourself at the front door of your house.

خودتون رو مقابل درب منزلتون تصور کنید.

و به یک سری تصویرِ

And you'd come up with some sort of crazy, ridiculous, unforgettable image,

کاملا احمقانه، مسخره و فراموش نشدنی روبه رو می‌شید

to remind you that the first thing you want to talk about

که اولین چیزی که می‌خواید راجه بهش صحبت کنید رو به خاطرتون میاره

is this totally bizarre contest.

که همون مسابقه عجیب غریب هست.

(Laughter)

و بعد وارد منزلتون می‌شید

And then you'd go inside your house,

and you would see an image of Cookie Monster on top of Mister Ed.

و تصویری از کوکی مانستر رو

بالای آقای اِد می‌بینید.

And that would remind you

و این به شما یاداوری می‌کنه که

that you would want to then introduce your friend Ed Cook.

می‌خواید راجع به اِد کوک صحبت کنید.

و بعد تصویری از بریتنی اسپیرز می‌بینید

And then you'd see an image of Britney Spears

to remind you of this funny anecdote you want to tell.

که اون حکایت مسخره که می‌خواید تعریف کنید رو به یادتون میاره

And you'd go into your kitchen,

و به آشپزخونه می‌روید

and the fourth topic you were going to talk about

و چهارمین موضوعی که می‌خواید راجع بهش صحبت کنید

اون ماجرای سفر عجیب یک ساله تون هست

was this strange journey that you went on for a year,

and you'd have some friends to help you remember that.

و شما دوستانی دارید که ماجرا رو به یادتون میارن

این همون کاریه که سخنوران رومی برای حفظ کردن سخنرانیشون انجام می‌دادند

This is how Roman orators memorized their speeches --

not word-for-word, which is just going to screw you up,

نه کلمه به کلمه، چون گیجتون می‌کنه

but topic-for-topic.

بلکه موضوع به موضوع

در واقع این اصطلاح " جمله عنوان"

In fact, the phrase "topic sentence" --

که از واژه یونانی "topos" به معنایِ

that comes from the Greek word "topos,"

which means "place."

"مکان" ریشه می‌گیره،

That's a vestige of when people used to think about oratory and rhetoric

نشان از این موضوع داره

که زمانی مردم با همین اصطلاح های فضایی

به فصاحت و بلاغت نگاه می‌کردند.

in these sorts of spatial terms.

The phrase "in the first place,"

اصطلاح " در مکان اول" (در اصطلاح به معنای" اولا")

مثل این هست که در اولین مکان قصر حافظه شما.

that's like "in the first place of your memory palace."

I thought this was just fascinating,

واقعا به نظرم شگفت انگیز اومد،

and I got really into it.

و واقعا درگیرش شدم.

And I went to a few more of these memory contests,

و به چند مسابقه حافظه دیگه رفتم.

and I had this notion that I might write something longer

و این فکر به ذهنم اومد که شاید درباره این خرده فرهنگِ

about this subculture of competitive memorizers.

مسابقه دهندگان حافظه، یک چیز طولانی تری بنویسم.

اما یک مشکلی وجود داشت.

But there was a problem.

The problem was that a memory contest

مشکل اینجا بود که مسابقه حافظه

is a pathologically boring event.

ازنظر آسیب شناسانه اتفاقی ملال آوره.

(Laughter)

(خنده)

راستش رو بخواید، مثه اینه که یه عده نشستند دور هم، و دارند کنکور میدن.

Truly, it is like a bunch of people sitting around taking the SATs --

I mean, the most dramatic it gets

دراماتیک ترین اتفاقی که میوفته

is when somebody starts massaging their temples.

وقتی هست که یه نفر داره کنار شقیقه اش رو ماساژ میده

و من یک خبرنگارم، به یه چیزی نیاز دارم که راجع بهش بنویسم.

And I'm a journalist, I need something to write about.

می‌دونم که اتفاقات فوق العاده ای داره تو ذهنشون میوفته

I know that there's incredible stuff happening in these people's minds,

but I don't have access to it.

اما بهش دسترسی ندارم.

And I realized, if I was going to tell this story,

و متوجه شدم، اگه بخوام این داستان رو تعریف کنم

I needed to walk in their shoes a little bit.

باید کمی خودم رو جای اونا بگذارم.

پس شروع کردم هر روزحدود ۱۵ یا ۲۰ دقیقه از وقتم رو

And so I started trying to spend 15 or 20 minutes

every morning, before I sat down with my New York Times,

قبل از اینکه هر روز صبح بشینم و نیویورک تایمزم رو بخونم،

just trying to remember something.

صرف این کنم که سعی کنم چیزها رو به خاطر بیارم.

شاید یک شعر

Maybe it was a poem,

maybe it was names from an old yearbook that I bought at a flea market.

شاید یک اسم از یک کتاب سالانه قدیمی

که از یک شنبه بازار خریده بودم.

و دیدم به طرز تکان دهنده ای باحاله.

And I found that this was shockingly fun.

I never would have expected that.

هیچوقت انتظار همچین چیزی رو نداشتم.

It was fun because this is actually not about training your memory.

باحال بود، چون واقعا ربطی به تقویت حافظه نداره

کاری که می‌کنید اینه که سعی می‌کنید هرچه بیشتر و بیشتر و بیشتر

What you're doing, is you're trying to get better and better

این تصاویر کاملا مضحک، پیش پا افتاده، خنده دار

at creating, at dreaming up,

these utterly ludicrous, raunchy, hilarious,

و اگه خدا بخواد فراموش نشدنی درچشمان ذهنتون رو

and hopefully unforgettable images in your mind's eye.

خلق کنید، خیالپردازی کنید.

And I got pretty into it.

و من کاملا باهاش ارتباط برقرار کردم.

This is me wearing my standard competitive memorizer's training kit.

این منم که ابزار استاندارد تقویت حافظه رو پوشیدم

(Laughter)

یه جفت گوش پوش هست

It's a pair of earmuffs

and a set of safety goggles that have been masked over

و یک سری عینک محافظ که به جز یک جفت سوراخ کوچک

روشون پوشیده شده.

except for two small pinholes,

because distraction is the competitive memorizer's greatest enemy.

چراکه پرت شدن حواس، بزرگترین دشمن مسابقه دهنده حافظه هست.

در نهایت برگشتم به همون مسابقه که سال قبلش پوشش داده بودم.

I ended up coming back to that same contest

that I had covered a year earlier,

and I had this notion that I might enter it,

و به این فکر می‌کردم که شاید واردش شدم.

sort of as an experiment in participatory journalism.

یه جور آزمایش در خبرنگاری مشارکتی.

It'd make, I thought, maybe a nice epilogue to all my research.

گفتم شاید پی نوشتِ خوبی بشه برای تحقیقم.

Problem was, the experiment went haywire.

مشکل این بود که آزمایش خراب شد

I won the contest --

من مسابقه رو بردم،

(Laughter)

which really wasn't supposed to happen.

چیزی که قرار نبود اتفاق بیوفته.

(Applause)

(تشویق)

Now, it is nice to be able to memorize speeches

حالا خیلی خوبه که

می‌تونم سخنرانی ها، شماره تلفن ها

and phone numbers and shopping lists,

و لیست خریدها رو حفظ کنم.

اما راستش این چیزا نکته اصلی نیست.

but it's actually kind of beside the point.

اینها فقط یک سری حقه است.

These are just tricks.

یه سری حقه هست که جواب میده

They work because they're based on some pretty basic principles

چون بر اساس قوانین بسیار ساده ای از

about how our brains work.

طرز کار مغز انسان، بنا شده.

و شما مجبور نیستید که قصرهای حافظه بنا کنید

And you don't have to be building memory palaces

or memorizing packs of playing cards

یا کارتهای بازی رو حفظ کنید

to benefit from a little bit of insight about how your mind works.

تا بتونید از این آگاهی که ذهنتون چطور کار میکنه

بهره ببرید.

We often talk about people with great memories

ما معمولا از کسانی که حافظه خوبی دارند،

به عنوان آدمهایی با استعداد ذاتی یاد می‌کنیم.

as though it were some sort of an innate gift,

but that is not the case.

اما اینطور نیست.

Great memories are learned.

حافظه خوب، یادگرفتنی است.

در اولین مرحله، ما وقتی به خاطر می‌سپاریم که توجه کنیم.

At the most basic level, we remember when we pay attention.

ما وقتی به یاد می‌اوریم که عمیقا درگیر بشیم.

We remember when we are deeply engaged.

We remember when we are able to take a piece of information and experience,

ما وقتی به یاد می‌اریم که قادر باشیم

یک تجربه یا داده رو درنظر بگیریم،

and figure out why it is meaningful to us,

و ببینیم چرا برای ما معنادار است.

why it is significant, why it's colorful,

چرا اهمیت داره، چرا رنگی است،

when we're able to transform it in some way that makes sense

وقتی که قادر باشیم به شکلی تغییرش بدیم

تا در نور دریایی از چیزهای شناور در ذهنمون

in the light of all of the other things floating around in our minds,

معنا پیدا کنه.

when we're able to transform Bakers into bakers.

وقتی که بتونیم نانواهای اسم خاص رو به نانواهای اسم عام تغییر بدیم.

قصر حافظه، تکنیک های حافظه،

The memory palace, these memory techniques --

همشون فقط میان بر هستند.

they're just shortcuts.

In fact, they're not even really shortcuts.

در حقیقت، چندان میان بری هم نیستند.

They work because they make you work.

اونا جواب میدن، چون شمارو به فکر کردن وا می‌دارند.

شمارو به یه جور عمیق پردازش کردن

They force a kind of depth of processing,

a kind of mindfulness,

یه جور تمرکزحواس مجبورمی‌کنند.

that most of us don't normally walk around exercising.

چیزی که ما معمولا همینجوری در حال راه رفتن تمرین نمی‌کنیم.

But there actually are no shortcuts.

اما اینها درواقع میان‌بر نیستند.

اینجوری میشه چیزها رو به خاطر سپرد.

This is how stuff is made memorable.

و من فکر می‌کنم اگر یک چیز باقی مونده باشه که بخوا باهاتون درمیان بگذارم

And I think if there's one thing that I want to leave you with,

چیزی هست که ای.پی،

it's what E.P., the amnesic who couldn't even remember he had a memory problem,

همون آدم فراموشکاری که حتی یادش نمیومد مشکل حافظه داره،

left me with,

با من درمیان گذاشت.

which is the notion that our lives are the sum of our memories.

این ایده که،

زندگی ما مجموعی از خاطرات ماست

How much are we willing to lose

چه قدر از زندگی کوتاهمون رو

دوست داریم از دست بدیم،

from our already short lives,

by losing ourselves in our Blackberries, our iPhones,

با غرق شدن در بلک بری و آی فون،

by not paying attention to the human being across from us

با توجه نکردن به انسانی که رو به رومون نشسته

who is talking with us,

و داره باهامون صحبت می‌کنه

by being so lazy that we're not willing to process deeply?

با اینقدر تنبلی که حاضر نیستیم

عمیقا پردازش کنیم.

اول از همه یاد گرفتم

I learned firsthand

that there are incredible memory capacities

که حافظه شگفت انگیزی در ما

latent in all of us.

نهفته شده.

اما اگر شما می‌خواهید که زندگی خاطره انگیزی داشته باشید

But if you want to live a memorable life,

باید از اوناش باشید که

you have to be the kind of person

who remembers to remember.

یادش می‌مونه که باید یادش بمونه.

Thank you.

ممنونم

(Applause)

(تشویق)