Dave Isay: Everyone around you has a story the world needs to hear

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Chatchaya Jianswatvatana

Tonight, I'm going to try to make the case

คืนนี้ ผมจะพยายามโน้มน้าวให้คุณเชื่อว่า

that inviting a loved one, a friend or even a stranger

การเชิญคนที่คุณรัก เพื่อนสักคน หรือแม้แต่คนแปลกหน้า

to record a meaningful interview with you

มาบันทึกเสียงให้สัมภาษณ์ร่วมกับคุณ

just might turn out to be one of the most important moments in that person's life,

อาจเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด ในชีวิตของคนคนนั้น

and in yours.

และในชีวิตของคุณด้วย

When I was 22 years old, I was lucky enough to find my calling

ตอนผมอายุ 22 ผมโชคดีที่ค้นพบงานที่ผมรัก

when I fell into making radio stories.

เมื่อผมตกหลุมรักการทำรายการวิทยุ

At almost the exact same time,

แทบจะช่วงเวลาเดียวกันนั้น

I found out that my dad, who I was very, very close to, was gay.

ผมได้รู้ความจริงว่าพ่อ ซึ่งผมใกล้ชิดสนิทสนมมากๆ เป็นเกย์

I was taken completely by surprise.

ผมประหลาดใจสุดๆ

We were a very tight-knit family,

ครอบครัวผมสนิทกันมาก

and I was crushed.

ตอนนั้นผมรู้สึกแย่สุดๆ

At some point, in one of our strained conversations,

ครั้งหนึ่ง ตอนที่เราคุยกันเครียดๆ อยู่

my dad mentioned the Stonewall riots.

พ่อผมพูดถึงการจลาจลที่สโตนวอลล์ขึ้นมา

He told me that one night in 1969,

พ่อบอกผมว่า คืนหนึ่งในปี ค.ศ. 1969

a group of young black and Latino drag queens

กลุ่มกระเทยนางโชว์ผิวดำและลาติโน

fought back against the police at a gay bar in Manhattan

ได้ลุกขึ้นสู้ตอบโต้ตำรวจ ที่บาร์เกย์ในแมนฮัตตั้น

called the Stonewall Inn,

ชื่อว่าสโตนวอลล์ อินน์

and how this sparked the modern gay rights movement.

นั่นคือจุดเริ่มต้นของการเคลื่อนไหว เรียกร้องสิทธิของชาวรักร่วมเพศในปัจจุบัน

It was an amazing story, and it piqued my interest.

มันเป็นเรื่องราวที่น่าทึ่ง และกระตุ้นความสนใจของผมมาก

So I decided to pick up my tape recorder and find out more.

ผมจึงตัดสินใจคว้าเครื่องอัดเสียง ออกไปหาข้อมูลเพิ่มเติม

With the help of a young archivist named Michael Shirker,

ด้วยความช่วยเหลือจากหนุ่มนักเคลื่อนไหว ชื่อไมเคิล เชิร์คเกอร์

we tracked down all of the people we could find

เราตามหาคนทุกคนที่เราสามารถหาได้

who had been at the Stonewall Inn that night.

ที่อยู่ในเหตุการณ์ ที่สโตนวอลล์ อินน์ ในคืนนั้น

Recording these interviews,

ขณะบันทึกเสียงสัมภาษณ์คนเหล่านี้

I saw how the microphone gave me the license

ผมได้เห็นว่าไมโครโฟนให้ใบอนุญาตแก่ผม

to go places I otherwise never would have gone

ให้ผมได้ไปยังสถานที่ที่ ปกติผมคงไม่มีทางไป

and talk to people I might not otherwise ever have spoken to.

และได้คุยกับคนที่ ปกติผมคงไม่มีโอกาสได้พูดคุย

I had the privilege of getting to know

ผมมีอภิสิทธิ์ที่ทำให้ได้รู้จัก

some of the most amazing, fierce and courageous human beings

มนุษย์บางคนที่น่าทึ่ง โหดเหี้ยม และกล้าหาญที่สุด

I had ever met.

เท่าที่ผมเคยพบมา

It was the first time the story of Stonewall

นั่นเป็นครั้งแรกที่เรื่องราวที่สโตนวอลล์

had been told to a national audience.

ถูกเล่าถ่ายทอดสู่ผู้ชมทั่วประเทศ

I dedicated the program to my dad,

ผมอุทิศรายการตอนนั้นให้พ่อของผม

it changed my relationship with him, and it changed my life.

มันเปลี่ยนความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพ่อ และมันเปลี่ยนชีวิตผมด้วย

ตลอดสิบห้าปีหลังจากนั้น ผมทำสารคดีวิทยุอีกมากมาย

Over the next 15 years, I made many more radio documentaries,

working to shine a light on people who are rarely heard from in the media.

เพื่อฉายแสงส่องไปยังผู้คน ที่เราแทบไม่เคยได้ยินเสียงในสื่อ

Over and over again,

ครั้งแล้วครั้งเล่า

I'd see how this simple act of being interviewed

ที่ผมพบว่ากิจกรรมที่เรียบง่าย อย่างการถูกสัมภาษณ์นั้น

could mean so much to people,

อาจมีความหมายต่อผู้คนสูงมาก

particularly those who had been told that their stories didn't matter.

โดยเฉพาะคนที่เคยมีคนอื่นมาบอกว่า เรื่องราวของพวกเขาไม่มีความหมาย

I could literally see people's back straighten

ผมเห็นจะๆ กับตาว่า พวกเขายืดตัวหลังตรงขึ้น

as they started to speak into the microphone.

ขณะที่เขาเริ่มพูดใส่ไมโครโฟน

In 1998, I made a documentary about the last flophouse hotels

ในปี ค.ศ. 1998 ผมทำสารคดีเรื่องหนึ่ง เกี่ยวกับโรงแรมจิ้งหรีดแห่งสุดท้าย

on the Bowery in Manhattan.

บนถนนบาวเวอรี่ ในแมนฮัตตั้น

Guys stayed up in these cheap hotels for decades.

มีคนที่พักในโรงแรมราคาถูกแบบนี้ นานเป็นสิบๆ ปี

They lived in cubicles the size of prison cells

พวกเขาอยู่ในห้องขนาดเท่าห้องขังนักโทษ

covered with chicken wire

ล้อมด้วยตาข่ายเหล็ก

so you couldn't jump from one room into the next.

กันไม่ให้คุณกระโดด จากห้องหนึ่งไปอีกห้องหนึ่ง

Later, I wrote a book on the men with the photographer Harvey Wang.

ต่อมา ผมเขียนหนังสือเกี่ยวกับผู้คนเหล่านี้ กับช่างภาพชื่อฮาร์วี แวง

I remember walking into a flophouse with an early version of the book

ผมจำได้ ตอนเดินเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่ง พร้อมกับหนังสือฉบับพิมพ์ครั้งแรกๆ

and showing one of the guys his page.

และเปิดหนังสือให้ชายคนหนึ่งดู หน้าที่เป็นเรื่องของเขา

He stood there staring at it in silence,

เขายืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองมัน นิ่งเงียบ

then he grabbed the book out of my hand

แล้วเขาก็คว้าหนังสือไปจากมือผม

and started running down the long, narrow hallway

ออกวิ่งไปตามทางเดินแคบๆ ยาวๆ

ชูหนังสือไว้เหนือหัว

holding it over his head

shouting, "I exist! I exist."

ร้องตะโกนว่า​ "ฉันมีตัวตน ฉัน มี ตัวตน"

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

In many ways, "I exist" became the clarion call for StoryCorps,

คำว่า "ฉันมีตัวตน" ได้กลายเป็นเสียงแตร เรียกรวมพลของสตอรี่คอร์ป (StoryCorps)

this crazy idea that I had a dozen years ago.

ความคิดบ้าๆ ของผมที่เกิดขึ้นสิบกว่าปีก่อน

The thought was to take documentary work

ความคิดนั้นคือ การเอางานสารคดี

and turn it on its head.

มาพลิกกลับหัว

Traditionally, broadcast documentary

ปกติสารคดีที่ออกอากาศ

has been about recording interviews to create a work of art or entertainment

มักเป็นการบันทึกการสัมภาษณ์ เพื่อสร้างงานศิลปะหรืองานบันเทิง

or education that is seen or heard by a whole lot of people,

หรือการศึกษา ที่ถ่ายทอดให้คนจำนวนมาก ได้เห็นหรือได้ยิน

but I wanted to try something

แต่ผมอยากทำอะไร

where the interview itself was the purpose of this work,

ที่เป้าหมายของงาน คือการสัมภาษณ์นั่นแหละ

and see if we could give many, many, many people the chance

แล้วดูซิว่าเราจะทำให้คนจำนวนมากๆ

มีโอกาสที่จะมีคนรับฟังบ้างได้ไหม

to be listened to in this way.

ดังนั้น 11 ปีที่แล้ว ในสถานีรถไฟ แกรนด์ เซนทรัล เทอร์มินัลในนิวยอร์ก

So in Grand Central Terminal 11 years ago,

we built a booth where anyone can come to honor someone else

เราสร้างบูธอันหนึ่งที่ใครก็ได้ สามารถเข้ามา และให้เกียรติคนอื่น

by interviewing them about their life.

ด้วยการสัมภาษณ์เรื่องชีวิตของเขา

You come to this booth and you're met by a facilitator who brings you inside.

คุณเข้ามาที่บูธนี้ คุณจะได้พบ ผู้อำนวยความสะดวกที่พาคุณเข้าไปข้างใน

You sit across from, say, your grandfather

ให้คุณนั่งตรงข้ามกับใครสักคน เช่นคุณปู่ของคุณ

for close to an hour and you listen and you talk.

เป็นเวลาสักชั่วโมงหนึ่ง ที่ให้คุณฟัง และพูดคุย

Many people think of it as, if this was to be our last conversation,

หลายคนคิดถึงการสัมภาษณ์นี้ว่า ถ้ามันเป็นการสนทนาครั้งสุดท้ายของเรา

what would I want to ask of and say to this person

ฉันอยากจะถาม หรือพูดอะไรกับคนคนนี้

who means so much to me?

ซึ่งมีความหมายกับฉันมากเหลือเกิน

At the end of the session, you walk away with a copy of the interview

ตอนจบ คุณก็เดินออกไปพร้อมกับเทปการสัมภาษณ์

and another copy goes to the American Folklife Center

และสำเนาอีกชุดจะถูกส่งไปยัง ศูนย์วัฒนธรรมพื้นบ้านอเมริกัน

at the Library of Congress

ที่ห้องสมุดรัฐสภาอเมริกัน (Library of Congress)

so that your great-great-great-grandkids can someday get to know your grandfather

เพื่อว่าสักวันลูก หลาน เหลน โหลนของคุณ จะได้มีโอกาสรู้จักปู่ของคุณ

through his voice and story.

ผ่านเสียงและเรื่องราวของเขา

So we open this booth in one of the busiest places in the world

เราก็เลยเปิดบูธนี้ขึ้น ณ ที่ที่วุ่นวายที่สุดในโลก

and invite people to have this incredibly intimate conversation

และเชิญผู้คนให้มาพูดคุย ในการสนทนาที่ลึกซึ้งอย่างเหลือเชื่อ

with another human being.

กับมนุษย์อีกคนหนึ่ง

I had no idea if it would work, but from the very beginning, it did.

ผมไม่รู้เลยว่ามันจะได้ผลดีหรือเปล่า แต่มันก็ได้ผลดี ตั้งแต่แรกเลย

People treated the experience with incredible respect,

ผู้คนที่เข้ามามองประสบการณ์นี้ ด้วยใจที่เคารพอย่างไม่น่าเชื่อ

and amazing conversations happened inside.

แล้วบทสนทนาที่น่าทึ่งก็เกิดขึ้นในนั้น

I want to play just one animated excerpt

ผมอยากเปิดบทสนทนา ประกอบอนิเมชั่นให้ฟังตอนหนึ่ง

from an interview recorded at that original Grand Central Booth.

จากการสัมภาษณ์ที่เราบันทึกในบูธ ที่แกรนด์ เซนทรัล

This is 12-year-old Joshua Littman interviewing his mother, Sarah.

นี่คือโจชัว ลิตต์แมน อายุ 12 ปี สัมภาษณ์แม่ของเขา ซาราห์

Josh has Asperger's syndrome.

โจชัวมีภาวะแอสเพอร์เกอร์

As you may know, kids with Asperger's are incredibly smart

อย่างที่คุณรู้ เด็กที่เป็นแอสเพอร์เกอร์ มักฉลาดเหลือเชื่อ

but have a tough time socially.

แต่มีปัญหาในการเข้าสังคม

They usually have obsessions.

เขามักหมกมุ่นกับอะไรสักอย่าง

In Josh's case, it's with animals,

ในกรณีโจชัว เขาหมกมุ่นเรื่องสัตว์

so this is Josh talking with his mom Sarah

และนี่คือการสนทนาระหว่างโจชัว กับแม่ของเขา ซาราห์

at Grand Central nine years ago.

ที่แกรนด์เซนทรัล เมื่อเก้าปีก่อน

(Video) Josh Littman: From a scale of one to 10,

(วิดีโอ) โจชัว ลิตต์แมน: ถ้าให้คะแนน 1 ถึง 10

do you think your life would be different without animals?

แม่คิดว่าชีวิตของแม่ จะเปลี่ยนไปแค่ไหนถ้าไม่มีสัตว์

Sarah Littman: I think it would be an eight without animals,

ซาราห์ ลิตต์แมน: แม่ว่าสักแปดนะ ถ้าไม่มีสัตว์

because they add so much pleasure to life.

เพราะสัตว์สร้างความสุขให้ชีวิตเรามากเลย

JL: How else do you think your life would be different without them?

โจชัว: แม่ว่าชีวิตแม่จะเปลี่ยนไปยังไงอีก ถ้าไม่มีสัตว์

SL: I could do without things like cockroaches and snakes.

ซาราห์: แม่คงอยู่ได้ ถ้าไม่มีพวกแมลงสาบหรืองู

JL: Well, I'm okay with snakes as long as they're not venomous

โจชัว: ผมโอเคกับงูนะ ถ้ามันไม่มีพิษ

or constrict you or anything.

หรือไม่มารัดตัวคนอะไรแบบนั้น

SL: Yeah, I'm not a big snake person --

ซาราห์: อืม แม่ไม่ใช่คนชอบงูน่ะ

JL: But cockroach is just the insect we love to hate.

โจชัว: แต่แมลงสาบเป็นแค่แมลง ที่เรามักจะรังเกียจ

SL: Yeah, it really is.

ซาราห์: ใช่ ใช่เลย

JL: Have you ever thought you couldn't cope with having a child?

โจชัว: แม่เคยคิดไหม ว่าแม่จะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีลูก

SL: I remember when you were a baby, you had really bad colic,

ซาราห์: แม่จำได้ตอนลูกเล็กๆ ลูกมีอาการโคลิกรุนแรงมาก

so you would just cry and cry.

ลูกเอาแต่ร้องไห้แล้วก็ร้องไห้

JL: What's colic? SL: It's when you get this stomach ache

โจชัว: โคลิกคืออะไร ซาราห์: คือ เวลาลูกปวดท้อง

and all you do is scream for, like, four hours.

แล้วได้แต่ร้องไห้เสียงดังลั่น แบบ เป็นชั่วโมงๆ

JL: Even louder than Amy does?

โจชัว: ร้องดังกว่าเอมี่อีกเหรอ

SL: You were pretty loud, but Amy's was more high-pitched.

ซาราห์: ลูกเสียงดังมาก แต่เอมี่เสียงแหลมกว่า

JL: I think it feels like everyone seems to like Amy more,

โจชัว: ผมรู้สึกเหมือน ทุกคนดูจะชอบเอมี่มากกว่า

like she's the perfect little angel.

แบบ เธอเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่สมบูรณ์แบบ

SL: Well, I can understand why you think that people like Amy more,

ซาราห์: อืม แม่เข้าใจว่าทำไม ลูกถึงคิดว่าคนอื่นชอบเอมี่มากกว่า

and I'm not saying it's because of your Asperger's syndrome,

แม่จะบอกว่า มันไม่เกี่ยวกับที่ลูกเป็นแอสเพอร์เกอร์

but being friendly comes easily to Amy,

แต่การเป็นมิตรกับคนอื่น เป็นเรื่องง่ายกว่าสำหรับเอมี่

whereas I think for you it's more difficult,

แต่แม่รู้ว่า สำหรับลูก มันเป็นเรื่องยากกว่า

but the people who take the time to get to know you love you so much.

แต่คนที่ใช้เวลาทำความรู้จักลูก ล้วนรักลูกมากๆ

JL: Like Ben or Eric or Carlos? SL: Yeah --

โจชัว: อย่างเบน อีริค หรือคาลอสน่ะเหรอ ซาราห์: ใช่

JL: Like I have better quality friends but less quantity? (Laughter)

โจชัว: คือมันแปลว่า ผมมีเพื่อนคุณภาพดี แต่จำนวนน้อยใช่ไหม (เสียงหัวเราะ)

SL: I wouldn't judge the quality, but I think --

ซาราห์: แม่ไม่ตัดสินเรื่องคุณภาพแล้วกัน แต่แม่ว่า

JL: I mean, first it was like, Amy loved Claudia, then she hated Claudia,

โจชัว: ผมหมายความว่า อย่างตอนแรก เอมี่รักคลอเดีย แล้วเธอก็เกลียดคลอเดีย

she loved Claudia, then she hated Claudia.

เดี๋ยวรักคลอเดีย เดี๋ยวก็เกลียดคลอเดียอีก

SL: Part of that's a girl thing, honey.

ซาราห์: มันเป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงน่ะ

The important thing for you is that you have a few very good friends,

สิ่งสำคัญสำหรับลูกคือ ลูกมีเพื่อนที่ดีมากอยู่สองสามคน

and really that's what you need in life.

และนั่นคือสิ่งที่ลูกต้องการจริงๆ ในชีวิต

JL: Did I turn out to be the son you wanted when I was born?

โจชัว: ผมโตขึ้นมาเป็นลูกชาย ที่แม่หวังอยากจะได้ตอนผมเกิดหรือเปล่าฮะ

Did I meet your expectations?

ผมเป็นอย่างที่แม่คาดหวังหรือเปล่า

SL: You've exceeded my expectations, sweetie,

ซาราห์: ลูกเป็นมากกว่า ที่แม่คาดหวังไว้อีกนะ

because, sure, you have these fantasies of what your child's going to be like,

เพราะว่า แน่ล่ะ คนเราก็มีภาพฝันว่า อยากให้ลูกตัวเองเป็นยังไง

but you have made me grow so much as a parent, because you think --

แต่ลูกทำให้แม่เติบโตขึ้นมาก ในฐานะแม่ เพราะว่าลูก...

JL: Well, I was the one who made you a parent.

โจชัว: อืม ก็ผมเป็นคนทำให้ แม่ต้องเป็นแม่นี่นะ

SL: You were the one who made me a parent. That's a good point. (Laughter)

ซาราห์: ลูกทำให้แม่เป็นแม่ เป็นประเด็นที่ดี (เสียงหัวเราะ)

But also because you think differently

แต่ก็เพราะลูกคิดแตกต่างไป

from what they tell you in the parenting books,

จากสิ่งที่หนังสือเรื่อง การเลี้ยงลูกทั่วๆ ไปบอกไว้

I really had to learn to think outside of the box with you,

แม่ต้องเรียนรู้ที่จะคิดนอกกรอบไปกับลูก

and it's made me much more creative as a parent and as a person,

ซึ่งมันทำให้มีความคิดสร้างสรรค์มากขึ้น ทั้งในฐานะแม่ และในฐานะคนคนหนึ่ง

และแม่ขอบคุณลูกเสมอในเรื่องนี้

and I'll always thank you for that.

โจชัว: แล้วมันช่วยไหมฮะ เมื่อเอมี่เกิด

JL: And that helped when Amy was born?

SL: And that helped when Amy was born, but you are so incredibly special to me

ซาราห์: ใช่ ช่วยได้มากตอนเอมี่เกิด แต่ลูกก็เป็นคนพิเศษมากๆ ของแม่นะ

and I'm so lucky to have you as my son.

และแม่ก็โชคดีมากที่มีลูกเป็นลูกชายของแม่

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

David Isay: After this story ran on public radio,

เดวิด อิเซย์: หลังจากเรื่องนี้ ออกอากาศทางวิทยุ

Josh received hundreds of letters

โจชัวได้รับจดหมายเป็นร้อยฉบับ

telling him what an amazing kid he was.

ที่บอกเขาว่าเขาเป็นเด็กที่น่าทึ่งเพียงใด

His mom, Sarah, bound them together in a book,

แม่ของเขา ซาราห์ เอาจดหมายพวกนั้นมาเย็บรวมเล่ม

and when Josh got picked on at school, they would read the letters together.

และเมื่อไปรับโจชัวที่โรงเรียน เขาก็อ่านจดหมายพวกนั้นด้วยกัน

I just want to acknowledge that two of my heroes

ผมอยากเรียนให้ทราบว่า ฮีโร่ของผมสองคนนี้

are here with us tonight.

อยู่กับเราที่นี่ในคืนนี้

Sarah Littman and her son Josh, who is now an honors student in college.

ซาราห์ ลิตต์แมน และลูกชายของเธอ โจชัว ซึ่งตอนนี้เป็นนักเรียนเกียรตินิยมในมหาวิทยาลัย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

You know, a lot of people talk about crying when they hear StoryCorps stories,

คุณรู้ไหม คนมากมายบอกว่า เขาร้องไห้เมื่อได้ยินเรื่องราวจากสตอรี่ คอร์ป

and it's not because they're sad.

ไม่ใช่เพราะเขาเศร้าเสียใจ

Most of them aren't.

ส่วนใหญ่ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น

I think it's because you're hearing something authentic and pure

ผมว่ามันเป็นเพราะคุณได้ยิน อะไรบางอย่างที่จริงใจและบริสุทธิ์

at this moment, when sometimes it's hard to tell

ในชั่วขณะนี้ ที่บางทีก็ยากที่จะแยกแยะได้

what's real and what's an advertisement.

ว่าอะไรจริง อะไรคือโฆษณา

It's kind of the anti-reality TV.

มันเหมือนการต่อต้านเรียลิตี้ทีวี

Nobody comes to StoryCorps to get rich.

ไม่มีใครที่มาสตอรี่คอร์ปเพื่อหวังรวย

Nobody comes to get famous.

ไม่มีใครมาเพราะอยากดัง

It's simply an act of generosity and love.

มันเป็นการกระทำที่แสดง ความมีน้ำใจและความรัก

So many of these are just everyday people

คนเหล่านี้จำนวนมากคือคนธรรมดาทั่วไป

talking about lives lived with kindness, courage, decency and dignity,

พูดถึงการใช้ชีวิตของเขาด้วยความเมตตา ความกล้าหาญ คุณธรรม และเกียรติศักดิ์ศรี

and when you hear that kind of story,

และเมื่อคุณได้ยินเรื่องราวแบบนั้น

it can sometimes feel like you're walking on holy ground.

บางทีมันรู้สึกเหมือน คุณได้เดินบนพื้นแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์

So this experiment in Grand Central worked,

สรุปคือ การทดลองนี้ที่แกรนด์เซนทรัลได้ผล

and we expanded across the country.

แล้วเราก็ขยายออกไปทั่วประเทศ

Today, more than 100,000 people in all 50 states

ณ วันนี้ คนมากกว่า 100,000 คน ในทั้ง 50 รัฐ

in thousands of cities and towns across America

ในหลายพันเมืองทั่วอเมริกา

have recorded StoryCorps interviews.

ได้บันทึกเสียงสัมภาษณ์กับสตอรี่คอร์ป

It's now the largest single collection of human voices ever gathered.

ตอนนี้มันเป็นแหล่งรวบรวมเสียงสัมภาษณ์ ของมนุษย์ที่ใหญ่ที่สุดที่เคยมีการรวบรวมมา

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

We've hired and trained hundreds of facilitators

เราจ้างและฝึกผู้อำนวยความสะดวก ในการสัมภาษณ์หลายร้อยคน

to help guide people through the experience.

เพื่อช่วยนำผู้คนผ่านประสบการณ์นี้

Most serve a year or two with StoryCorps

ส่วนใหญ่ทำงานกับสตอรี่คอร์ป หนึ่งถึงสองปี

traveling the country, gathering the wisdom of humanity.

ได้เดินทางไปทั่วประเทศ รวบรวมภูมิปัญญาของมนุษยชาติ

They call it bearing witness,

พวกเขาเรียกว่าการเป็นประจักษ์พยาน

and if you ask them,

และถ้าคุณถามพวกเขา

all of the facilitators will tell you that the most important thing

ผู้อำนวยความสะดวกทุกคนจะบอกคุณว่า สิ่งสำคัญที่สุด

they've learned from being present during these interviews

ที่เขาได้เรียนรู้จากการอยู่ตรงนั้น ระหว่างการสัมภาษณ์

is that people are basically good.

คือ คนเราล้วนเป็นคนดีโดยพื้นฐาน

And I think for the first years of StoryCorps, you could argue

และผมเชื่อว่า ในช่วงปีแรกๆ ของสตอรี่คอร์ป คุณอาจแย้งว่า

that there was some kind of a selection bias happening,

น่าจะมีความลำเอียงในการ เลือกเข้าร่วมเกิดขึ้น

but after tens of thousands of interviews with every kind of person

แต่หลังจากการสัมภาษณ์หลายหมื่นตอน กับคนทุกประเภท

in every part of the country --

ในทุกส่วนของประเทศ

rich, poor, five years old to 105,

คนรวย คนจน อายุห้าขวบ ถึง 105 ปี

80 different languages, across the political spectrum --

ใน 80 ภาษาที่แตกต่างกัน จากทุกกลุ่มทางการเมือง

you have to think that maybe these guys are actually onto something.

คุณจะต้องคิดว่า คนเหล่านี้คงมีอะไรที่มีความหมายจริงๆ

I've also learned so much from these interviews.

ผมเรียนรู้อะไรมากมาย จากการสัมภาษณ์เหล่านี้

I've learned about the poetry and the wisdom and the grace

ผมได้เรียนรู้บทกวี ภูมิปัญญา และความสง่างาม

that can be found in the words of people all around us

ที่พบได้ในถ้อยคำของคนที่อยู่รอบตัวเรา

when we simply take the time to listen,

เพียงแค่เราใช้เวลาตั้งใจฟัง

like this interview

เหมือนกับการสัมภาษณ์นี้

between a betting clerk in Brooklyn named Danny Perasa

ระหว่างพนักงานรับแทงพนันในบรู๊คลิน ชื่อ แดนนี่ เพอราซา

who brought his wife Annie to StoryCorps to talk about his love for her.

ซึ่งพาภรรยาของเขา แอนนี่ มาที่สตอรี่คอร์ป เพื่อพูดถึงความรักที่เขามีต่อเธอ

(Audio) Danny Perasa: You see, the thing of it is,

(เสียง) แดนนี่: เธอเห็นไหม เรื่องของเรื่องคือ

I always feel guilty when I say "I love you" to you.

ฉันรู้สึกผิดตลอดเลย เวลาพูดกับเธอว่า "ฉันรักเธอ"

And I say it so often. I say it to remind you

และที่ฉันพูดบ่อยมาก ก็เพื่อจะเตือนเธอว่า

that as dumpy as I am, it's coming from me.

แม้ฉันจะตัวเตี้ยม่อต้อ มันก็ออกมาจากตัวฉัน

It's like hearing a beautiful song from a busted old radio,

เหมือนได้ยินเพลงที่ไพเราะ ออกมาจากวิทยุเก่าๆ โทรมๆ

and it's nice of you to keep the radio around the house.

และเธอก็ช่างดีเหลือเกิน ที่เก็บรักษาวิทยุเก่าๆ นี้ไว้ในบ้าน

Annie Perasa: If I don't have a note on the kitchen table,

แอนนี่ เพอราซา: ถ้าฉันไม่เห็นโน้ต ทิ้งไว้บนโต๊ะในครัว

ฉันคงคิดว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น

I think there's something wrong.

เธอเขียนจดหมายรักถึงฉันทุกเช้า

You write a love letter to me every morning.

แดนนี่: อืม สิ่งเดียวที่จะผิดปกติไปได้

DP: Well, the only thing that could possibly be wrong

คือฉันหาปากกาไม่เจอ

แอนนี่: ถึงเจ้าหญิงของฉัน

is I couldn't find a silly pen.

AP: To my princess:

อากาศข้างนอกวันนี้ฝนตกหนัก

The weather outside today is extremely rainy.

ฉันจะโทรมาหาเช้านี้ตอน 11:20 นะ

I'll call you at 11:20 in the morning.

แดนนี่: รายงานสภาพอากาศ แบบโรแมนติกน่ะ

DP: It's a romantic weather report.

AP: And I love you. I love you. I love you.

แอนนี่: และ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ

DP: When a guy is happily married, no matter what happens at work,

แดนนี่: เมื่อผู้ชายแต่งงานและมีความสุข ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่ทำงาน

no matter what happens in the rest of the day,

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตลอดวันที่เหลือ

there's a shelter when you get home,

เขาจะมีที่พักพิงเสมอเมื่อกลับถึงบ้าน

there's a knowledge knowing that you can hug somebody

เขารู้ว่า เขาจะได้กอดใครสักคน

ที่ไม่ผลักคุณลงไปชั้นล่าง และพูดว่า "อย่ามาแตะต้องตัวชั้นนะ"

without them throwing you downstairs and saying, "Get your hands off me."

ชีวิตแต่งงานก็เหมือนมีทีวีสี

Being married is like having a color television set.

You never want to go back to black and white.

คุณจะไม่อยากกลับไปดูทีวีขาวดำอีก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

DI: Danny was about five feet tall

เดวิด อิเซย์: แดนนี่สูงประมาณห้าฟุต

with crossed eyes and one single snaggletooth,

ตาเหล่ และฟันยื่นออกมาซี่หนึ่ง

but Danny Perasa had more romance in his little pinky

แต่แดนนี่ เพอราซา มีความโรแมนติกอยู่ในนิ้วก้อยเล็กๆ ของเขา

than all of Hollywood's leading men put together.

มากกว่าดารานำชายฮอลลีวู้ดทั้งหมดรวมกัน

What else have I learned?

ผมเรียนรู้อะไรอีก

I've learned about the almost unimaginable capacity

ผมเรียนรู้ถึงศักยภาพอันเกินจินตนาการ

for the human spirit to forgive.

ของจิตวิญญาณมนุษย์ ที่จะให้อภัย

I've learned about resilience and I've learned about strength.

ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับความอดทนยืนหยัด ผมเรียนรู้ถึงความแข็งแกร่ง

Like an interview with Oshea Israel and Mary Johnson.

เช่นในการสัมภาษณ์ของโอเช อิสเรล และแมรี จอห์นสัน

When Oshea was a teenager, he murdered Mary's only son,

เมื่อโอเชเป็นวัยรุ่น เขาฆ่าลูกชายคนเดียวของแมรี

Laramiun Byrd, in a gang fight.

ลาเรเมียน เบิร์ด ในการต่อสู้ระหว่างแก๊ง

A dozen years later, Mary went to prison

สิบกว่าปีต่อมา แมรีไปที่คุก

to meet Oshea and find out who this person was

เพื่อพบกับโอเช และค้นพบว่า บุคคลคนนี้เป็นใคร

who had taken her son's life.

คนที่เอาชีวิตลูกชายของเธอไป

Slowly and remarkably, they became friends,

แล้วเขาก็กลายเป็นเพื่อนกัน อย่างช้าๆ และน่าทึ่ง

and when he was finally released from the penitentiary,

และเมื่อเขาได้รับการปล่อยตัว จากสถานดัดสันดานนั้น

Oshea actually moved in next door to Mary.

โอเชย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านติดกับแมรี

This is just a short excerpt of a conversation they had

นี่เป็นส่วนสั้นๆ ที่ตัดมาจาก การสนทนาของทั้งคู่

soon after Oshea was freed.

หลังจากโอเชได้รับการปล่อยตัวไม่นาน

(Video) Mary Johnson: My natural son is no longer here.

(วิดีโอ) แมรี จอห์นสัน: ลูกชายแท้ๆ ของฉัน ไม่อยู่ตรงนี้แล้ว

I didn't see him graduate, and now you're going to college.

ฉันไม่ได้เห็นเขาจบการศึกษา แต่ตอนนี้เธอกำลังเรียนมหาวิทยาลัย

I'll have the opportunity to see you graduate.

ฉันจะมีโอกาสได้เห็นเธอจบการศึกษา

I didn't see him get married.

ฉันไม่ได้เห็นเขาแต่งงาน

Hopefully one day, I'll be able to experience that with you.

แต่หวังว่าวันหนึ่ง ฉันจะได้เห็น ได้สัมผัสวันนั้นกับเธอ

Oshea Israel: Just to hear you say those things and to be

โอเช อิสเรล: แค่ได้ยินคุณพูดสิ่งเหล่านั้น

in my life in the manner in which you are is my motivation.

และอยู่ในชีวิตผม ในฐานะที่เป็นแรงบันดาลใจให้ผม

It motivates me to make sure that I stay on the right path.

มันทำให้ผมมีแรงจูงใจที่แน่วแน่ว่า จะเดินบทเส้นทางที่ถูกต้อง

You still believe in me,

คุณยังคงเชื่อในตัวผม

and the fact that you can do it despite how much pain I caused you,

และการที่คุณเชื่อ ทั้งที่ผม สร้างความเจ็บปวดให้คุณขนาดนั้น

it's amazing.

มันน่าทึ่งมาก

MJ: I know it's not an easy thing to be able to share our story together,

แมรี่: ฉันรู้ว่ามันไม่ง่าย ที่เราจะแบ่งปัน เรื่องราวของเราให้กันและกันฟัง

even with us sitting here looking at each other right now.

แม้แต่ขณะนี้ ที่เรานั่งอยู่ตรงนี้ นั่งมองกันและกันตอนนี้

I know it's not an easy thing, so I admire that you can do this.

ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันจึงชื่นชมนะที่เธอทำได้

OI: I love you, lady. MJ: I love you too, son.

โอเช: ผมรักคุณนะ แมรี: ฉันรักเธอเช่นกัน ลูกชาย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

DI: And I've been reminded countless times of the courage and goodness of people,

เดวิด อิเซย์: มีสิ่งเตือนใจผมนับครั้งไม่ถ้วน ถึงความกล้าหาญและดีงามของผู้คน

and how the arc of history truly does bend towards justice.

และการที่ประวัติศาสตร์ย่อมโน้มเอียง สู่ความยุติธรรมเสมอ

Like the story of Alexis Martinez, who was born Arthur Martinez

เหมือนเรื่องราวของอเล็กซิส มาร์ติเนซ ที่เกิดมาในชื่ออาร์เธอร์ มาร์ติเนซ

in the Harold Ickes projects in Chicago.

ในโครงการฮาร์โรล อิกิส ในชิคาโก

In the interview, she talks with her daughter Lesley

ในการสัมภาษณ์ เธอคุยกับลูกสาวของเธอ เลสลีย์

about joining a gang as a young man,

เกี่ยวกับการเข้าแก๊งสมัยหนุ่มๆ

and later in life transitioning into the woman she was always meant to be.

และต่อมาเรื่องเปลี่ยนเป็นผู้หญิง อย่างที่เธออยากเป็นมาตลอด

This is Alexis and her daughter Lesley.

นี่คืออเล็กซิสและลูกสาวของเธอ เลสลีย์

(Audio) Alexis Martinez: One of the most difficult things for me was

(เสียง) อเล็กซิส มาร์ติเนซ: สิ่งที่ยากที่สุดอย่างหนึ่งสำหรับพ่อคือ

I was always afraid that I wouldn't be allowed

พ่อกลัวมาตลอด ว่าจะไม่ได้รับอนุญาต

to be in my granddaughters' lives,

ให้อยู่ในชีวิตของหลานสาวของพ่อ

and you blew that completely out of the water,

และลูกก็ปัดเป่าความกลัวนั้นออกไปหมดสิ้น

you and your husband.

ทั้งลูกและสามีของลูก

One of the fruits of that is, in my relationship with my granddaughters,

ผลที่ตามมาคือ ในความสัมพันธ์กับหลานสาวนั้น

they fight with each other sometimes over whether I'm he or she.

บางทีพวกแกก็ทะเลาะกัน ว่าพ่อเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง

Lesley Martinez: But they're free to talk about it.

เลสลีย์ มาร์ติเนซ: พวกแกมีอิสระ ที่จะพูดเรื่องนี้นะคะ

AM: They're free to talk about it, but that, to me, is a miracle.

อเล็กซิส: พวกแกมีอิสระที่จะพูด และสำหรับพ่อ นั่นคือสิ่งมหัศจรรย์

LM: You don't have to apologize. You don't have to tiptoe.

เลสลีย์: พ่อไม่ต้องขอโทษ ไม่ต้องแอบๆ ซ่อนๆ

We're not going to cut you off, and that's something I've always

เราไม่ตัดพ่อออกไปจากครอบครัว และนั่นเป็นสิ่งหนึ่ง

wanted you to just know, that you're loved.

ที่ลูกอยากบอกให้พ่อรู้มาตลอด ว่าพวกเรารักพ่อ

AM: You know, I live this every day now.

อเล็กซิส: รู้ไหม ทุกวันนี้พ่อมีชีวิตแบบนี้

I walk down the streets as a woman, and I really am at peace with who I am.

พ่อเดินไปตามท้องถนนในฐานะผู้หญิง และพ่อรู้สึกดีกับตัวตนของพ่อจริงๆ

I mean, I wish I had a softer voice maybe,

คือ บางทีพ่อก็ยังอยากจะเสียงนุ่มกว่านี้นะ

but now I walk in love and I try to live that way every day.

แต่ตอนนี้ พ่อเดินอยู่ท่ามกลางความรัก และพ่อพยายามใช้ชีวิตแบบนั้นทุกๆ วัน

DI: Now I walk in love.

เดวิด อิเซย์: ตอนนี้ พ่อเดินอยู่ท่ามกลางความรัก

I'm going to tell you a secret about StoryCorps.

ผมจะบอกความลับอย่างหนึ่ง เกี่ยวกับสตอรี่คอร์ปให้คุณฟัง

It takes some courage to have these conversations.

มันต้องใช้ความกล้าหาญมากเลย ในการสนทนากันแบบนี้

StoryCorps speaks to our mortality.

สตอรี่คอร์ปเตือนว่าคนเราเกิดมาล้วนต้องตาย

Participants know this recording will be heard long after they're gone.

คนที่เข้าร่วมโครงการรู้ว่าเสียงที่บันทึก จะมีคนได้ยินไปอีกนานหลังเขาจากไป

There's a hospice doctor named Ira Byock

มีคุณหมอที่ดูแลคนไข้ระยะสุดท้าย ชื่อ ไอรา ไบออก

who has worked closely with us on recording interviews

ซึ่งทำงานใกล้ชิดกับเรา ในการบันทึกเสียงสัมภาษณ์

with people who are dying.

คนที่กำลังจะตาย

He wrote a book called "The Four Things That Matter Most"

เขาเขียนหนังสือชื่อ "สี่สิ่งที่สำคัญที่สุด" (The Four Things That Matters Most)

about the four things you want to say to the most important people in your life

เกี่ยวกับสี่อย่างที่คุณอยากพูดกับ คนสำคัญที่สุดในชีวิตของคุณ

before they or you die:

ก่อนที่เขา หรือคุณ จะตาย

thank you, I love you,

ขอบคุณ ฉันรักเธอ

forgive me, I forgive you.

ยกโทษให้ฉันนะ ฉันยกโทษให้เธอ

They're just about the most powerful words we can say to one another,

นี่คือคำที่มีพลังมากที่สุด ที่เราสามารถพูดต่อกันได้

and often that's what happens in a StoryCorps booth.

และนั่นคือสิ่งที่มักเกิดขึ้น ในบูธสตอรี่คอร์ป

It's a chance to have a sense of closure with someone you care about --

มันเป็นโอกาสที่คุณจะได้พูดสิ่งที่ค้างคาใจ กับใครสักคนที่คุณห่วงใย

no regrets, nothing left unsaid.

เพื่อจะไม่เสียใจภายหลัง ไม่มีอะไรที่ไม่ได้พูดติดค้างในใจ

And it's hard and it takes courage,

มันยาก และต้องใช้ความกล้าหาญ

but that's why we're alive, right?

แต่นั่นคือเหตุผลที่เรามีชีวิตอยู่ ใช่ไหมครับ

So, the TED Prize.

เอาล่ะ สำหรับรางวัล TED Prize

When I first heard from TED and Chris a few months ago

ตอนที่ TED และคริสติดต่อผมมา เมื่อสองสามเดือนก่อน

about the possibility of the Prize, I was completely floored.

เกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่ผมจะได้รางวัล ผมงงมากเลย

They asked me to come up with a very brief wish for humanity,

เขาขอให้ผมเขียนพรสั้นๆ หนึ่งข้อ ที่ผมอยากขอเพื่อมนุษยชาติ

no more than 50 words.

ไม่เกิน 50 คำ

So I thought about it, I wrote my 50 words,

ผมนั่งคิด และเขียน พรที่ผมอยากขอ 50 คำนั้น

and a few weeks later, Chris called and said, "Go for it."

อีกสองสามสัปดาห์ต่อมา คริสก็โทรมาแล้วบอกว่า "ลุยเลยครับ"

So here is my wish:

และนี่คือพรที่ผมขอ:

that you will help us

ขอให้คุณช่วยพวกเรา

take everything we've learned through StoryCorps

นำทุกอย่างที่เราเรียนรู้ผ่านสตอรี่คอร์ป

and bring it to the world

นำมันไปเผยแพร่ต่อโลก

so that anyone anywhere can easily record a meaningful interview

เพื่อให้ทุกคน ไม่ว่าอยู่ที่ไหน สามารถบันทึกการสัมภาษณ์ที่มีความหมาย

with another human being which will then be archived for history.

กับมนุษย์อีกคนหนึ่ง ซึ่งจะถูกเก็บรักษาไว้เป็นประวัติศาสตร์

How are we going to do that? With this.

แล้วเราจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร ด้วยสิ่งนี้

We're fast moving into a future where everyone in the world

เรากำลังเคลื่อนไปสู่อนาคต ที่ทุกคนในโลก

will have access to one of these,

จะเข้าถึงเจ้าสิ่งนี้ได้

and it has powers I never could have imagined 11 years ago

และมันมีพลังที่ผมไม่อาจจินตนาการได้ เมื่อ 11 ปีที่แล้ว

when I started StoryCorps.

ตอนที่ผมก่อตั้งสตอรี่คอร์ป

It has a microphone,

มันมีไมโครโฟน

it can tell you how to do things,

มันบอกคุณได้ว่าให้ทำอะไร

and it can send audio files.

และมันสามารถส่งไฟล์เสียงได้

Those are the key ingredients.

นั่นคือส่วนผสมหลักที่เราต้องการ

So the first part of the wish is already underway.

ดังนั้น ส่วนแรกของพรที่ผมขอ ก็กำลังจะเป็นจริงแล้ว

Over the past couple of months,

สองสามเดือนที่ผ่านมา

the team at StoryCorps has been working furiously

ทีมงานที่สตอรี่คอร์ป ทำงานกันแบบดุเดือดมาก

to create an app that will bring StoryCorps out of our booths

เพื่อสร้างแอพพลิเคชั่น ที่จะนำสตอรี่คอร์ปออกจากบูธ

so that it can be experienced by anyone, anywhere, anytime.

เพื่อให้ผู้คนสัมผัสได้ ไม่ว่าใคร ที่ไหน เมื่อไหร่

Remember, StoryCorps has always been two people and a facilitator

จำได้ใช่ไหมครับ ที่ผ่านมาสตอรี่คอร์ป มีคนสองคนกับผู้อำนวยความสะดวก

helping them record their conversation, which is preserved forever,

ช่วยบันทึกเสียงการสนทนา ซึ่งจะถูกเก็บรักษาไว้ตลอดไป

but at this very moment,

แต่ขณะนี้

we're releasing a public beta version of the StoryCorps app.

เราได้เปิดตัวแอพพลิเคชั่น สตอรี่คอร์ป เวอร์ชั่นทดลองต่อสาธารณะ

The app is a digital facilitator that walks you through

แอพพลิเคชั่นนี้คือผู้อำนวยความสะดวก แบบดิจิตอล ที่พาคุณเดินตาม

the StoryCorps interview process,

กระบวนการสัมภาษณ์ของสตอรี่คอร์ป

ช่วยคุณเลือกคำถาม

helps you pick questions,

and gives you all the tips you need

และบอกเคล็ดลับที่คุณต้องการ

to record a meaningful StoryCorps interview,

เพื่อจะได้บันทึกการสัมภาษณ์ แบบสตอรี่คอร์ปที่มีความหมาย

and then with one tap upload it to our archive at the Library of Congress.

และจากนั้น แค่แตะปุ่มเดียวก็สามารถอัพโหลด เสียงสัมภาษณ์ไปเก็บที่ห้องสมุดของรัฐสภาได้

That's the easy part, the technology.

นั่นคือส่วนที่ง่าย คือเทคโนโลยี

The real challenge is up to you:

ความท้าทายที่แท้จริงนั้น ขึ้นอยู่กับคุณ

to take this tool and figure out how we can use it

ว่าจะนำเครื่องมือนี้ และหาวิธี ว่าจะใช้มันอย่างไร

all across America and around the world,

ทั่วทั้งอเมริกาและทั่วโลก

so that instead of recording thousands of StoryCorps interviews a year,

เพื่อว่า แทนที่จะบันทึกการสัมภาษณ์ สตอรี่คอร์ปสักพันกว่าเรื่องต่อปี

we could potentially record tens of thousands

เราจะสามารถบันทึกได้เป็นหมื่น

or hundreds of thousands

เป็นแสน

or maybe even more.

หรืออาจจะมากกว่านั้น

Imagine, for example, a national homework assignment

ลองจินตนาการ เช่น ถ้าเป็นการบ้านของเด็กทั่วประเทศ

where every high school student studying U.S. history across the country

โดยให้เด็กมัธยมปลายทั่วประเทศ ที่เรียนวิชาประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกา

records an interview with an elder over Thanksgiving,

บันทึกเสียงสัมภาษณ์ผู้สูงอายุ ในช่วงวันขอบคุณพระเจ้า

so that in one single weekend

เพื่อว่า ภายในสุดสัปดาห์เดียว

an entire generation of American lives and experiences are captured.

ชีวิตและประสบการณ์ของคนอเมริกันหนึ่งรุ่น จะถูกบันทึกเอาไว้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Or imagine mothers on opposite sides of a conflict somewhere in the world

หรือจินตนาการถึงบรรดาแม่ที่อยู่คนละข้าง ของความขัดแย้งที่ไหนสักแห่งในโลก

sitting down not to talk about that conflict

นั่งลงคุยกัน ไม่ใช่คุยเรื่องความขัดแย้ง

but to find out who they are as people,

แต่เพื่อค้นหาว่าพวกเธอคือใคร ในฐานะคนคนหนึ่ง

and in doing so, begin to build bonds of trust;

และเริ่มสร้างความผูกพันและความไว้วางใจ

or that someday it becomes a tradition all over the world

หรือ สักวันหนึ่ง อาจมีธรรมเนียมทั่วโลก

that people are honored with a StoryCorps interview

ที่จะเชิดชูเกียรติบุคคลด้วยการ สัมภาษณ์แบบสตอรี่คอร์ป

on their 75th birthday;

ในวันครบรอบวันเกิด 75 ปี

or that people in your community

หรือคนในชุมชนของคุณ

go into retirement homes or hospitals or homeless shelters or even prisons

อาจไปยังบ้านพักผู้เกษียณ หรือโรงพยาบาล หรือศูนย์พักพิงของคนไร้บ้าน หรือแม้แต่คุก

armed with this app to honor the people least heard in our society

พกแอพฯ นี้ไปด้วย เพื่อให้เกียรติ คนที่สังคมได้ยินเสียงเขาน้อยที่สุด

and ask them who they are, what they've learned in life,

และถามเขาว่า เขาเป็นใคร เขาได้เรียนรู้อะไรมาบ้างในชีวิตนี้

and how they want to be remembered.

และเขาอยากให้คนอื่นจดจำเขาอย่างไร

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Ten years ago, I recorded a StoryCorps interview with my dad

สิบปีที่แล้ว ผมบันทึกเสียงสัมภาษณ์ สตอรี่คอร์ปกับพ่อของผม

who was a psychiatrist, and became a well-known gay activist.

ซึ่งเป็นจิตแพทย์ และกลายมาเป็น นักรณรงค์เพื่อสิทธิของเกย์ที่มีชื่อเสียง

This is the picture of us at that interview.

นี่คือภาพถ่ายของเราในการสัมภาษณ์ครั้งนั้น

I never thought about that recording until a couple of years ago,

ผมไม่เคยนึกถึงการสัมภาษณ์นั้น จนกระทั่งสองสามปีมานี้

when my dad, who seemed to be in perfect health

เมื่อพ่อของผม ซึ่งดูสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ดี

and was still seeing patients 40 hours a week,

และยังคงออกตรวจคนไข้ สี่สิบชั่วโมงต่อสัปดาห์

was diagnosed with cancer.

ถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็ง

He passed away very suddenly a few days later.

พ่อเสียชีวิตอย่างกระทันหัน สองสามวันหลังจากนั้น

It was June 28, 2012,

นั่นคือ วันที่ 28 มิถุนายน 2012

the anniversary of the Stonewall riots.

วันครบรอบเหตุการณ์จลาจลที่สโตนวอลล์

I listened to that interview for the first time at three in the morning

ผมฟังการสัมภาษณ์นั้นเป็นครั้งแรก ตอนตีสาม

on the day that he died.

วันที่พ่อเสียชีวิต

I have a couple of young kids at home,

ผมมีลูกเล็กๆ สองสามคน

and I knew that the only way they were going to get to know this person

และผมรู้ว่า ทางเดียวที่เขาจะได้รู้จักคนคนนี้

who was such a towering figure in my life would be through that session.

ซึ่งเป็นบุคคลที่สำคัญสูงสุดในชีวิตของผม คือผ่านเสียงสัมภาษณ์นั้น

I thought I couldn't believe in StoryCorps any more deeply than I did,

ผมคิดว่าผมไม่อาจเชื่อในสตอรี่คอร์ป ได้ลึกซึ้งไปกว่าที่ผมเชื่อสุดใจอยู่แล้ว

but it was at that moment

แต่ชั่วขณะนั้นเอง

that I fully and viscerally grasped the importance of making these recordings.

ที่ผมยิ่งเข้าใจลึกซึ้งลงไปภายใน ถึงความสำคัญของการบันทึกเสียงเหล่านี้

Every day, people come up to me

ทุกวัน มีคนเข้ามาพบผมและพูดว่า

and say, "I wish I had interviewed my father or my grandmother or my brother,

"ฉันเสียดายที่ฉันน่าจะสัมภาษณ์พ่อ หรือคุณย่า หรือพี่ชายของฉัน

but I waited too long."

แต่ฉันรอนานเกินไป"

Now, no one has to wait anymore.

ตอนนี้ ไม่มีใครต้องรออีกต่อไป

At this moment,

ณ ขณะนี้

when so much of how we communicate is fleeting and inconsequential,

เมื่อสิ่งที่เราสื่อสารกันส่วนใหญ่ เกิดขึ้นในเสี้ยววินาที และดูไม่สำคัญอะไร

join us in creating this digital archive

โปรดมาร่วมมือกับเรา สร้างแฟ้มดิจิตอล

of conversations that are enduring and important.

เก็บรักษาบทสนทนาที่สำคัญและยืนยาว

Help us create this gift to our children,

โปรดช่วยเราสร้างของขวัญชิ้นนี้ ให้ลูกหลานของเรา

this testament to who we are as human beings.

พินัยกรรมว่าด้วยตัวตนของเรา ในฐานะมนุษยชาติ

I hope you'll help us make this wish come true.

ผมหวังว่าคุณจะช่วยเรา ทำให้พรที่ขอนี้เป็นจริง

Interview a family member, a friend or even a stranger.

โปรดสัมภาษณ์สมาชิกในครอบครัว เพื่อน หรือแม้แต่คนแปลกหน้า

Together, we can create an archive of the wisdom of humanity,

ถ้าเราร่วมมือกัน เราสามารถสร้าง แหล่งรวบรวมภูมิปัญญาของมนุษยชาติ

and maybe in doing so,

และบางที เมื่อทำอย่างนั้น

we'll learn to listen a little more and shout a little less.

เราจะได้เรียนรู้ที่จะฟังมากขึ้นสักนิด และตะโกนน้อยลงสักหน่อย

Maybe these conversations will remind us what's really important.

บางทีบทสนทนาเหล่านี้จะเตือนเรา ว่าอะไรที่สำคัญอย่างแท้จริง

And maybe, just maybe,

และบางที บางที

it will help us recognize that simple truth

มันอาจจะช่วยให้เราจดจำความจริงง่ายๆ

that every life, every single life,

ว่าทุกชีวิต ทุกๆ ชีวิต

matters equally and infinitely.

มีความหมายเท่าเทียมกัน และไม่มีวันสิ้นสุด

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. Thank you.

ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)