Dave Isay: Everyone around you has a story the world needs to hear

دیو ایسی: هر کسی در پیرامون تو داستانی دارد که دنیا باید آن را بشنود

Translator: Ali Hosseini Reviewer: soheila Jafari

Tonight, I'm going to try to make the case

امشب من می خواهم موضوعی را روشن کنم

that inviting a loved one, a friend or even a stranger

که یک شخص محبوب را دعوت کنم، یک دوست یا غریبه

to record a meaningful interview with you

تا یک مصاحبه معناداری را با شما ثبت کنم

just might turn out to be one of the most important moments in that person's life,

که می تواند یکی از مهم ترین لحظه های زندگی انسان

and in yours.

و شما باشد.

When I was 22 years old, I was lucky enough to find my calling

وقتی که ۲۲ سالم بود٬ خوش شانس بودم که حرفه خودم رو پیدا کرده بودم

when I fell into making radio stories.

هنگامی که در مسیر ساخت داستان های رادیویی افتادم.

At almost the exact same time,

تقریبا در همان زمان٬

I found out that my dad, who I was very, very close to, was gay.

من فهمیدم که پدرم که بسیار به او نزدیک بودم٬ همجنسگراست.

I was taken completely by surprise.

کاملاً شگفت زده شدم.

We were a very tight-knit family,

ما خانواده نزدیکی بودیم٬

and I was crushed.

و من له شدم.

At some point, in one of our strained conversations,

در جایی از در بین گفتگوهای عجیب‌مان٬

my dad mentioned the Stonewall riots.

پدرم ماجرای آشوب استون وال را نیز تعریف کرد.

He told me that one night in 1969,

او گفت که شبی در سال ۱۹۶۹

a group of young black and Latino drag queens

گروهی از مردان زن نمای سیاه پوست و لاتین

fought back against the police at a gay bar in Manhattan

در برابر پلیس در میخانه‌ای مخصوص همجنس بازان در منهتن مقاومت کردند

called the Stonewall Inn,

نام آن مهمانسرای «استون وال» بود٬

and how this sparked the modern gay rights movement.

و این که چگونه این جنبش مدرن حقوق همجنسگرایان را رقم زد.

It was an amazing story, and it piqued my interest.

داستان فوق العاده ای بود و توجه مرا جلب کرد.

So I decided to pick up my tape recorder and find out more.

پس من تصمیم گرفتم تا دستگاه ضبط خودم رو برداشته و بیشتر بفهمم.

With the help of a young archivist named Michael Shirker,

به کمک آرشیودار جوانی به نام مایکل شیرکر٬

we tracked down all of the people we could find

همه آنهایی را که می‌توانستیم بیابیم را پیدا کردیم

who had been at the Stonewall Inn that night.

که در آن شب در استون وال بودند.

Recording these interviews,

مصاحبه ها را ضبط می کردیم٬

I saw how the microphone gave me the license

من فهمیدم چگونه میکروفن این اجازه رو به من میده

to go places I otherwise never would have gone

تا به جاهایی برم که هرگز نمی‌رفتم

and talk to people I might not otherwise ever have spoken to.

و با آدم هایی صحبت کنم که ممکن بود هرگزبا آنها صحبت نمی‌کردم.

I had the privilege of getting to know

من این امتیاز را داشتم که

some of the most amazing, fierce and courageous human beings

با بسیاری از انسان های فوق العاده٬ پرتکاپو و شجاع اشنا شوم

I had ever met.

که تا به آن روز آنها را ملاقات نکرده بودم.

It was the first time the story of Stonewall

این اولین باری بود که داستان استون والStonewall( دیوار سنگی)

had been told to a national audience.

برای شنیدن در سطح ملی بیان می شد.

I dedicated the program to my dad,

من برنامه را به پدرم تقدیم کردم٬

it changed my relationship with him, and it changed my life.

این رابطه مرا با او تغییر داد و زندگی من را عوض کرد.

Over the next 15 years, I made many more radio documentaries,

طی ۱۵ سال بعدی٬ مستندهای رادیویی بیشتری ساختم٬

working to shine a light on people who are rarely heard from in the media.

تا داستان مردمی را روشن کنم که به ندرت از آن ها در رسانه ها صحبت شده.

Over and over again,

هرچه می گذشت٬

I'd see how this simple act of being interviewed

من می‌دیدم که این عمل ساده یعنی مصاحبه

could mean so much to people,

می تواند معنای زیادی برای مردم داشته باشد٬

particularly those who had been told that their stories didn't matter.

به خصوص آنهایی که می گفتند داستان‌شان اهمیتی ندارد.

I could literally see people's back straighten

می‌توانستم واقعاً بگم مردم کمرشان می‌شکست

as they started to speak into the microphone.

وقتی که شروع به صحبت با میکروفن کردند.

In 1998, I made a documentary about the last flophouse hotels

در سال ۱۹۹۸ مستندی را درباره آخرین هتل بااتاقک‌های ارزان

on the Bowery in Manhattan.

درمحله باوری در منهتن نیویورک ساختم.

Guys stayed up in these cheap hotels for decades.

آدم هایی که در هتل‌هایی ارزان برای مدت‌ها زندگی می کردند.

They lived in cubicles the size of prison cells

آنها در اتاقک‌هایی به کوچکی در اندازه سلول زندان زندگی کردند

covered with chicken wire

که با توری مرغی محافظت می شد

so you couldn't jump from one room into the next.

تا نتوانی از اتاقی به اتاق دیگر بروید.

Later, I wrote a book on the men with the photographer Harvey Wang.

سپس من کتابی را درباره آنها با کمک عکاسی به نام هاروی ونگ نوشتم.

I remember walking into a flophouse with an early version of the book

یادم میاد که به یکی از این اتاق‌های ارزان قیمت می‌رفتم و نسخه اولیه کتاب همراهم بود

and showing one of the guys his page.

و به یکی از بچه ها صفحه اش را نشان دادم

He stood there staring at it in silence,

او ایستاد و در سکوت به آن خیره شد٬

then he grabbed the book out of my hand

سپس او کتاب را از دستم گرفت

and started running down the long, narrow hallway

و شروع به دویدن در دالان طولانی و باریک کرد

holding it over his head

در حالی که کتاب بالای سرش بود

shouting, "I exist! I exist."

فریاد زنان می گفت: «من هستم٬ من هستم»

(Applause)

(تشویق)

In many ways, "I exist" became the clarion call for StoryCorps,

به طرق مختلف «من هستم» تبدیل به نمادسازمان غیر انتفاعی استوری کورپس StoryCorps شد٬

this crazy idea that I had a dozen years ago.

این ایده عجیب که من سال ها پیش آن را داشتم.

The thought was to take documentary work

ایده‌ای بود که یک کار مستند تهیه کنم

and turn it on its head.

وآن را به همان شکل واقعیتی نشان دهم.

Traditionally, broadcast documentary

عموماً مستندات خبری

has been about recording interviews to create a work of art or entertainment

درباره ضبط مصاحبه ها برای تهیه اثری هنری و یا سرگرمی

or education that is seen or heard by a whole lot of people,

یا آموزشی است که توسط بسیاری از مردم دیده و شنیده شود٬

but I wanted to try something

اما خواستم چیزی را امتحان کنم

where the interview itself was the purpose of this work,

که خود مصاحبه هدف آن بود،

and see if we could give many, many, many people the chance

و ببینیم که چه می‌شود اگر ما به مردم این شانس را بدهیم

to be listened to in this way.

که به این طریق شنیده شوند.

So in Grand Central Terminal 11 years ago,

پس ۱۱ سال پیش در ترمینال مرکزی نیویورک٬

we built a booth where anyone can come to honor someone else

ما اتاقکی را در جایی ساختیم که هرکس بتواند بیاید آنجا وبرای گرامی داشت شخصی دیگری

by interviewing them about their life.

با او درباره زندگیش مصاحبه کند.

You come to this booth and you're met by a facilitator who brings you inside.

شما به این اتاقک‌ها آمده و با یک همراه ملاقات می کنید که راهنمای شماست.

You sit across from, say, your grandfather

شما در برابر مثلا پدربزرگتون می نشینید،

for close to an hour and you listen and you talk.

برای نزدیک به یک ساعت شما می شنوید و صحبت می کنید.

Many people think of it as, if this was to be our last conversation,

خیلی از مردم طوری بهش نگاه می کردند که انگار آخرین گفتگوی بین آنهاست،

what would I want to ask of and say to this person

برای چیزی که میخواهند ازآن شخص پرسند و یا به اوبگویند

who means so much to me?

شخصی که برای انها خیلی ارزش دارد؟

At the end of the session, you walk away with a copy of the interview

در انتهای کار، شما با نسخه ای از مصاحبه آنجا را ترک می کنید

and another copy goes to the American Folklife Center

و نسخه ای دیگر به مرکز آمریکایی مرکز فرهنگ عامه

at the Library of Congress

در کتابخانه کنگره می رود.

so that your great-great-great-grandkids can someday get to know your grandfather

بنابراین نوه نوه نوهای شما می توانند روزی سراغ این نسخه‌ها رفته و پدربزرگ را

through his voice and story.

از طریق صدا و داستانش بشناسند.

So we open this booth in one of the busiest places in the world

پس ما این اتاقک را در شلوغ ترین مکان های دنیا ایجاد کردیم

and invite people to have this incredibly intimate conversation

تا مردم را به این گفتگوی جذاب خودمانی

with another human being.

با دیگران دعوت کنیم.

I had no idea if it would work, but from the very beginning, it did.

من تصوری نداشتم که این کار جواب دهد یا نه، اما از ابتدا این جواب داد.

People treated the experience with incredible respect,

مردم این تجربه را با احترام تمام دنبال کردند٬

and amazing conversations happened inside.

و گفتگوهای فوق العاده ای در آنجا رخ داد.

I want to play just one animated excerpt

می خواهم بخشی از یک کار فیلمبرداری شده را نشان دهم

from an interview recorded at that original Grand Central Booth.

از مصاحبه‌ای که در خود اتاقک ایستگاه بزرگ مرکزی ضبط شده بود.

This is 12-year-old Joshua Littman interviewing his mother, Sarah.

این جاشوا لیتمن ۱۲ ساله است که با مادرش سارا مصاحبه می کند.

Josh has Asperger's syndrome.

جاش سندرم آسپرگر دارد.

As you may know, kids with Asperger's are incredibly smart

کودکان با سندرم آسپرگر بسیار باهوشند.

but have a tough time socially.

اما از نظر اجتماعی کار سختی دارند.

They usually have obsessions.

آنها معمولا وسواس دارند.

In Josh's case, it's with animals,

و در مورد جاشوا٬ با حیوانات مشکل داشت.

so this is Josh talking with his mom Sarah

خوب این جاش است که با مادرش سارا صحبت می کند

at Grand Central nine years ago.

حدود ۹ سال پیش در ایستگاه مرکزی

(Video) Josh Littman: From a scale of one to 10,

(ویدیو) جاش لیتمن: از ۱ تا ۱۰ نمره بده،

do you think your life would be different without animals?

آیا فکر میکنی زندگی تو بدون حیوانات متفاوت بود؟

Sarah Littman: I think it would be an eight without animals,

سارا لیتمن: من فکر میکنم بدون حیوانات نمره ۸ مناسب بود٬

because they add so much pleasure to life.

آنها لذت بیشتری را به زندگی اضافه می کنند.

JL: How else do you think your life would be different without them?

جاش: دیگه چطور زندگی تو بدون آنها تفاوت داشت؟

SL: I could do without things like cockroaches and snakes.

سارا: من دوست دارم سوسک ها و مارها نباشند.

JL: Well, I'm okay with snakes as long as they're not venomous

جاش: من با مارها مشکلی ندارم تا جایی که سمی نباشند

or constrict you or anything.

فشارم بدن یا بلایی سرم بیارند.

SL: Yeah, I'm not a big snake person --

سارا: بله٬ من اصلا با مار کنار نمیام ..

JL: But cockroach is just the insect we love to hate.

جاش: اما سوسک فقط حشره‌ای است که دوست داریم ازش متنفر باشیم.

SL: Yeah, it really is.

سارا: بله همینه.

JL: Have you ever thought you couldn't cope with having a child?

جاش: تا حالا فکر کردی که نمی تونی از پس یک بچه بربیای؟

SL: I remember when you were a baby, you had really bad colic,

سارا: من یادم میاد که وقتی تو کوچک بودی٬ قولنج بدی داشتی٬

so you would just cry and cry.

همین جور گریه می کردی.

JL: What's colic? SL: It's when you get this stomach ache

جاش: قولنج چیه؟ سارا: وقتی که تو دل درد میگیری

and all you do is scream for, like, four hours.

تنها کاری که میکنی فریاد است٬ مثلا برای ۴ ساعت.

JL: Even louder than Amy does?

جاش: حتی بلندتر از ایمی؟

SL: You were pretty loud, but Amy's was more high-pitched.

سارا: خوب تو صدات بلند بود٬ اما امی گوشخراش تر جیغ میزنه.

JL: I think it feels like everyone seems to like Amy more,

جاش: من حس می کنم همه امی رو بیشتر دوست دارن٬

like she's the perfect little angel.

انگار او یک فرشته کوچک خیلی خوبه.

SL: Well, I can understand why you think that people like Amy more,

سارا: خب من می فهمم که چرا تو اینجوری فکر می کنی

and I'm not saying it's because of your Asperger's syndrome,

و نمیگم چون تو سندرم آسپرگر داری٬

but being friendly comes easily to Amy,

اما بسادگی میشه با ایمی دوست شد

whereas I think for you it's more difficult,

اما فکر میکنم با تو یه ذره مشکل تره

but the people who take the time to get to know you love you so much.

اما اونایی که وقت میذارن تا تو رو بشناسن عاشقت میشن

JL: Like Ben or Eric or Carlos? SL: Yeah --

جاش: مثل بن٬ اریک و کارلوس؟ سارا: بله

JL: Like I have better quality friends but less quantity? (Laughter)

جاش: یعنی من دوستانی با کیفیت خوب ولی تعدادی کم دارم؟ (خنده)

SL: I wouldn't judge the quality, but I think --

سارا: درباره خوب بودن قضاوت نمیکنم٬ اما فکر کنم ..

JL: I mean, first it was like, Amy loved Claudia, then she hated Claudia,

جاش: منظورم اینه که اولش امی دوست کلودیا بود اما بعد ازش متنفر شد٬

she loved Claudia, then she hated Claudia.

او کلودیا رو دوست داشت اما بعدش ازش متنفر شد.

SL: Part of that's a girl thing, honey.

سارا: این بخشی از جنبه دخترونه است عزیزم.

The important thing for you is that you have a few very good friends,

مهم اینه که چندتا دوست خوب داری٬

and really that's what you need in life.

و واقعاً این چیزیه که تو زندگی لازم داری.

JL: Did I turn out to be the son you wanted when I was born?

جاش: آیا من همون پسری شدم که شما می خواستید بشم؟

Did I meet your expectations?

آیا توقعات شما رو برآورده کردم؟

SL: You've exceeded my expectations, sweetie,

سارا: تو فراتر از انتظارات من بودی نازنینم.

because, sure, you have these fantasies of what your child's going to be like,

درسته که تو این خیالات رو از این که کودک خودت چگونه بشه داری٬

but you have made me grow so much as a parent, because you think --

زیرا تو باعث بلوغ من به عنوان یک مادر شدی٬ چرا که تو فکر میکنی..

JL: Well, I was the one who made you a parent.

جاش: خب من اونی بودم که شما رو مادر کردم!

SL: You were the one who made me a parent. That's a good point. (Laughter)

سارا: بله تو منو مادر کردی٬ و این نکته خوبیه. (خنده)

But also because you think differently

اما همچنین چون تو متفاوت فکر می کنی

from what they tell you in the parenting books,

از چیزی که کتاب های تربیت فرزند می گویند٬

I really had to learn to think outside of the box with you,

من یادگرفتم که برای تو باید خارج از چارچوب فکر کنم٬

and it's made me much more creative as a parent and as a person,

و این باعث شد من یک مادر و انسان خلاق تری بشم

and I'll always thank you for that.

و همیشه به این خاطر ازت ممنونم.

JL: And that helped when Amy was born?

جاش: این وقتی امی به دنیا اومد کمکت کرد؟

SL: And that helped when Amy was born, but you are so incredibly special to me

سارا: البته که وقتی امی به دنیا اومد کمکم کرد٬ ولی تو خیلی برام مهمی.

and I'm so lucky to have you as my son.

و من خیلی خوشبختم که تو رو به عنوان پسرم دارم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

David Isay: After this story ran on public radio,

دیوید ایسی: وقتی این ماجرا به رادیوی ملی رفت٬

Josh received hundreds of letters

جاش صدها نامه را دریافت کرد

telling him what an amazing kid he was.

که می گفت چه پسر فوق العاده ای بوده.

His mom, Sarah, bound them together in a book,

مادرش سارا٬ آنها را در یک کتاب جمع کرد٬

and when Josh got picked on at school, they would read the letters together.

و وقتی که جاش در مدرسه اذیت می شد٬ آنها باهم نامه ها را می خواندند.

I just want to acknowledge that two of my heroes

فقط میخوام بگم دو تا از قهرمانانم

are here with us tonight.

اینجا با ما هستند.

Sarah Littman and her son Josh, who is now an honors student in college.

سارا و فرزندش جاش لیتمان٬ که دانشجوی خوب کالج است.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

You know, a lot of people talk about crying when they hear StoryCorps stories,

خب خیلی از مردم وقتی داستان های استوری کورپس را می شنوند به گریه می افتند

and it's not because they're sad.

و به خاطر این نیست که آن ها غمناک اند.

Most of them aren't.

بیشترشان اینگونه نیستند.

I think it's because you're hearing something authentic and pure

اما من فکر می کنم بیشتر به خاطر شنیدن داستانی واقعی و اصیل

at this moment, when sometimes it's hard to tell

در این لحظه است٬ وقتی برخی اوقات طرح آن مشکل است

what's real and what's an advertisement.

این که چه چیزی واقعی و چه چیزی تبلیغات است

It's kind of the anti-reality TV.

یه جورایی ضد مجموعه های تلویزیونی ریالیتی است.

Nobody comes to StoryCorps to get rich.

هیچکس اینجا نمی آید تا پولدار شود.

Nobody comes to get famous.

هیچکس نمی آید تا معروف شود.

It's simply an act of generosity and love.

این بسادگی عملی از روی سخاوت و عشق است.

So many of these are just everyday people

خیلی از اینها انسان های معمولی هستند

talking about lives lived with kindness, courage, decency and dignity,

صحبت از زندگی به همراه مهربانی٬ شجاعت٬ نجابت و وقار می کنند٬

and when you hear that kind of story,

و وقتی شما این نوع از داستان را می شنوید٬

it can sometimes feel like you're walking on holy ground.

بعضی وقت ها حس راه رفتن روی زمینی مقدس را می دهد.

So this experiment in Grand Central worked,

خب این تجربه در ایستگاه مرکزی موفق بود٬

and we expanded across the country.

و ما این را در تمام کشور گسترش دادیم.

Today, more than 100,000 people in all 50 states

امروز بیش از یکصدهزار نفر در ۵۰ ایالت

in thousands of cities and towns across America

در هزاران شهر سرتاسر آمریکا

have recorded StoryCorps interviews.

مصاحبه های ضبط شده داریم.

It's now the largest single collection of human voices ever gathered.

این تنها بزرگترین مجموعه از صداهای انسانی است که تا به حال گردآوری شده است.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

We've hired and trained hundreds of facilitators

ما صدها نفر کمکی را استخدام کرده و آموزش دادیم

to help guide people through the experience.

تا به مردم در این آزمایش کمک کنند.

Most serve a year or two with StoryCorps

سخت ترین سال و یا دو سال در استوری کورپس

traveling the country, gathering the wisdom of humanity.

سفر به اطراف کشور و جمع آوری تجارب انسانی بود.

They call it bearing witness,

آنها خود را شاهدی بر این ماجرا می دانند،

and if you ask them,

و اگر شما از آن ها بپرسید٬

all of the facilitators will tell you that the most important thing

تمامی همراهان خواهند گفت مهمترین چیزی که

they've learned from being present during these interviews

در زمان حضور در این مصاحبه ها یادگرفتند

is that people are basically good.

این است که مردم اصولا خوب هستند.

And I think for the first years of StoryCorps, you could argue

و من فکر کنم در سال های اول٬ شما ممکن بود بگویید

that there was some kind of a selection bias happening,

که یه جورایی انتخاب از روی عمد رخ می داد٬

but after tens of thousands of interviews with every kind of person

اما بعد از ده ها هزار مصاحبه با انواع آدم ها

in every part of the country --

در هر بخش از کشور ...

rich, poor, five years old to 105,

دارا و ندار٬ کوچک و بزرگ و پیر

80 different languages, across the political spectrum --

حدود ۸۰ زبان مختلف در طیف های متفاوت سیاسی ...

you have to think that maybe these guys are actually onto something.

شما ممکنه فکر کنید بعضی به دنبال اهداف خاصی هستند.

I've also learned so much from these interviews.

من خیلی چیزها از این مصاحبه ها دریافتم.

I've learned about the poetry and the wisdom and the grace

من درباره شعر، فرزانگی و خوبی یادگرفتم

that can be found in the words of people all around us

که در کلام مردم اطراف ما یافت می شود

when we simply take the time to listen,

وقتی ما به سادگی وقت میگذاریم تا گوش بدیم.

like this interview

مثل این مصاحبه

between a betting clerk in Brooklyn named Danny Perasa

بین کارمند قمارخانه در بروکلین به نام دنی پراسا

who brought his wife Annie to StoryCorps to talk about his love for her.

که همسرش را به استوری کورپس برای گفتگو جهت عشقش به او آورده بود.

(Audio) Danny Perasa: You see, the thing of it is,

(صدا) دنی پراسا: ببین٬ مسأله اینه که

I always feel guilty when I say "I love you" to you.

من همیشه احساس گناه دارم وقتی میگم «عاشقتم».

And I say it so often. I say it to remind you

و این رو اغلب میگم. تا به تو یادآوری کنم

that as dumpy as I am, it's coming from me.

با وجود اینکه پکرم٬ اما این جملات مال من است.

It's like hearing a beautiful song from a busted old radio,

مثل اینه که نوای زیبایی رو از یک رادیوی قدیمی داغون بشنوید٬

and it's nice of you to keep the radio around the house.

و ای خوبیه تو است که میگذاری رادیو کنارت باشه.

Annie Perasa: If I don't have a note on the kitchen table,

آنی پراسا: اگر پیغامی روی میز آشپزخونه نبود٬

I think there's something wrong.

فکر میکردم مشکلی پیش اومده.

You write a love letter to me every morning.

تو هر صبح برایم نامه عاشقانه می نویسی.

DP: Well, the only thing that could possibly be wrong

دنی: خب٬ تنها مشکلی که وجود داشت این بود که

is I couldn't find a silly pen.

نتونستم خودکار لعنتی رو پیدا کنم.

AP: To my princess:

آنی: به شاهزاده ام؛

The weather outside today is extremely rainy.

امروز هوای بیرون شدیداً بارونی است.

I'll call you at 11:20 in the morning.

من ساعت ۱۱:۲۰ با تو تماس می گیرم.

DP: It's a romantic weather report.

دنی: این گزارشی از هوای رمانتیک بود.

AP: And I love you. I love you. I love you.

آنی: و من عاشقتم. عاشقتم. عاشقتم.

DP: When a guy is happily married, no matter what happens at work,

دنی: وقتی مردی متأهل و خوشحال است٬ بی توجه به آنچه در کار رخ دهد٬

no matter what happens in the rest of the day,

بی توجه به آنچه که در بقیه روز میگذره٬

there's a shelter when you get home,

خانه برایش پناهگاه است٬

there's a knowledge knowing that you can hug somebody

و می داند که می تواند کسی را بغل کند

without them throwing you downstairs and saying, "Get your hands off me."

بدون آنکه ناامیدش کند و بگوید: «دستت رو بکش.»

Being married is like having a color television set.

ازدواج یعنی داشتن یک دستگاه تلویزیون رنگی.

You never want to go back to black and white.

که هرگز نمی خواهید به سیاه و سفید بازگردید.

(Laughter)

(خنده)

DI: Danny was about five feet tall

دیو ایسی: دنی قدی حدود ۱/۵ متر داشت

with crossed eyes and one single snaggletooth,

با چشم های ضربدری و دندانی بدشکل٬

but Danny Perasa had more romance in his little pinky

اما وجودش عشق بیشتری به همسرش میداد

than all of Hollywood's leading men put together.

نسبت به تمام ستارگان مرد هالیوودی.

What else have I learned?

چه چیز دیگری یاد گرفتم؟

I've learned about the almost unimaginable capacity

درباره ظرفیت تقریباً غیر قابل تصور

for the human spirit to forgive.

برای روح انسانی در بخشش.

I've learned about resilience and I've learned about strength.

درباره تحمل و استحکام آموختم.

Like an interview with Oshea Israel and Mary Johnson.

مانند مصاحبه ای که با اوشا اسراییل و مری جانسون داشتم.

When Oshea was a teenager, he murdered Mary's only son,

وقتی اوشا نوجوان بود٬ تنها پسر مری را کشت٬

Laramiun Byrd, in a gang fight.

لارمیوم بیرد، که در دعوایی خیابانی جان داد.

A dozen years later, Mary went to prison

سال ها بعد٬ مری به زندان رفت

to meet Oshea and find out who this person was

تا با اوشا ملاقات کند و بفهمد که او که بود

who had taken her son's life.

که جان فرزندش را گرفت.

Slowly and remarkably, they became friends,

کم کم به شکل عجیبی آن ها دوستان همدیگر شدند٬

and when he was finally released from the penitentiary,

نهایتاً وقتی از ندامتگاه آزاد شد٬

Oshea actually moved in next door to Mary.

اوشا در همسایگی مری مستقر شد.

This is just a short excerpt of a conversation they had

بخش کوتاهی از گفتگوی این دو را می بینیم

soon after Oshea was freed.

دقیقاً بعد از اینکه آزاد شد.

(Video) Mary Johnson: My natural son is no longer here.

(ویدیو) مری جانسون: پسر واقعی من اینجا نیست.

I didn't see him graduate, and now you're going to college.

من نتونستم فارغ التحصیلی پسرم رو ببینم٬ و الآن تو داری به کالج میری.

I'll have the opportunity to see you graduate.

این شانس رو دارم که فارغ التحصیلی تو رو ببینم.

I didn't see him get married.

من نتونستم عروسی اونو ببینم.

Hopefully one day, I'll be able to experience that with you.

خوشبختانه روزی٬ من قادرم اینو برای تو تجربه کنم.

Oshea Israel: Just to hear you say those things and to be

اوشا اسرائیل: فقط همین که اینها را از تو می شنوم

in my life in the manner in which you are is my motivation.

و اینکه به این شکل در زندگی من هستی٬ به من انگیزه میده.

It motivates me to make sure that I stay on the right path.

منو ترغیب میکنه تا مطمئن شوم در مسیر درستی هستم.

You still believe in me,

تو هنوز به من ایمان داری.

and the fact that you can do it despite how much pain I caused you,

و حقیقتی که تو اینکار رو با وجود مصیبتی که برات ساختم انجام میدی٬

it's amazing.

بسیار فوق العاده است.

MJ: I know it's not an easy thing to be able to share our story together,

مری: من میدونم که ساده نیست که باهم داستانی مشترک را بسازیم٬

even with us sitting here looking at each other right now.

حتی با این که روبروی هم نشستیم و به هم نگاه می کنیم.

I know it's not an easy thing, so I admire that you can do this.

می دونم ساده نیست٬ پس من تو رو برای این کار تحسین میکنم.

OI: I love you, lady. MJ: I love you too, son.

اوشا: خانم٬ شما رو دوست دارم. مری: پسرم٬ منم دوستت دارم.

(Applause)

(تشویق)

DI: And I've been reminded countless times of the courage and goodness of people,

دیو ایسی: و بارها خوبی و شجاعت این مردم را بیاد آوردم٬

and how the arc of history truly does bend towards justice.

و چگونه انحنای تاریخ در برابر عدالت خم می شود.

Like the story of Alexis Martinez, who was born Arthur Martinez

مثل داستان آلکسیس مارتینز٬ که نامش در تولد آرتور مارتینز بود

in the Harold Ickes projects in Chicago.

در پروژه های هارولد ایکس در شیکاگو.

In the interview, she talks with her daughter Lesley

در این مصاحبه٬ او با دخترش لسلی صحبت می کرد

about joining a gang as a young man,

درباره پیوستن به دارودسته ای از جوانان٬

and later in life transitioning into the woman she was always meant to be.

و سپس مرحله تغییر جنسیت به زنی که باید از ابتدا می بوده.

This is Alexis and her daughter Lesley.

این آلکسیس و دخترش لسلی است.

(Audio) Alexis Martinez: One of the most difficult things for me was

(صدا) آلکسیس مارتینز: یکی از سخت ترین مسائل برایم

I was always afraid that I wouldn't be allowed

این بود که همیشه می ترسیدم اجازه نداشته باشم

to be in my granddaughters' lives,

در زندگی نوه ام باشم٬

and you blew that completely out of the water,

اما تو منو کاملاً نابود کردی،

you and your husband.

تو و شوهرت.

One of the fruits of that is, in my relationship with my granddaughters,

که یکی از نتایج اون ارتباط من با نوه هایم بود.

they fight with each other sometimes over whether I'm he or she.

آنها سر اینکه من مردم یا زن، مشاجره می کردند.

Lesley Martinez: But they're free to talk about it.

لسلی مارتینز: اما اونا آزادند که درباره اش صحبت کنند.

AM: They're free to talk about it, but that, to me, is a miracle.

آلکسیس: آره آزادند٬ اما این برای من عجیب است.

LM: You don't have to apologize. You don't have to tiptoe.

لسلی: تو نباید عذر خواهی کنید، لازم نیست حواست به حرف دیگران باشه.

We're not going to cut you off, and that's something I've always

ما تو رو کنار نمیذاریم٬ و این چیزیه که من همیشه

wanted you to just know, that you're loved.

می خواستم بگم٬ که تو دوست داشتنی هستی.

AM: You know, I live this every day now.

آلکسیس: می دونی٬ من هر روز این جوری زندگی می کنم.

I walk down the streets as a woman, and I really am at peace with who I am.

من به عنوان یه زن در خیابان قدم میزنم٬ و نسبت به اونی که هستم آرامش دارم.

I mean, I wish I had a softer voice maybe,

یعنی٬ کاش یه ذره صدام زیرتر بود٬

but now I walk in love and I try to live that way every day.

اما من با عشق راه میرم و سعی می کنم هر روز اینگونه زندگی کنم.

DI: Now I walk in love.

دیو: حال من با عشق وارد میشم.

I'm going to tell you a secret about StoryCorps.

می خواهم رازی را درباره شرکت خودم بگم.

It takes some courage to have these conversations.

شجاعت زیادی رو می خواهد که این گفتگوها رو داشته باشیم.

StoryCorps speaks to our mortality.

استوری کورپس فانی بودن ما را لحاظ می کند.

Participants know this recording will be heard long after they're gone.

شرکت کنندگان می دانند این صدای ضبط شده خیلی بعد از فوت آن ها شنیده خواهد شد.

There's a hospice doctor named Ira Byock

یک پزشک آسایشگاه به نام ایرا بیوک

who has worked closely with us on recording interviews

که همکار ما برای ضبط مصاحبه ها بود

with people who are dying.

با آدم هایی که دارند می میرند.

He wrote a book called "The Four Things That Matter Most"

او کتابی به نام «چهار چیز که مهم هستند» نوشت

about the four things you want to say to the most important people in your life

درباره چهار چیزی که تو میخواهی به مهم ترین افراد زندگی ات بگویی.

before they or you die:

قبل از این که دنیا را ترک کنید:

thank you, I love you,

ممنون٬ دوستت دارم٬

forgive me, I forgive you.

مرا ببخش٬ تو را می بخشم.

They're just about the most powerful words we can say to one another,

آنها درباره قدرتمندترین کلماتی هستند که ما به همدیگر می گوییم.

and often that's what happens in a StoryCorps booth.

و این اغلب اتفاقی است که در اتاقک استوری کورپس می افتد.

It's a chance to have a sense of closure with someone you care about --

موقعیتی است که شما حس نزدیکی با کسی که برایتان مهم است داشته باشید

no regrets, nothing left unsaid.

نه افسوسی و نه چیز نگفته ای.

And it's hard and it takes courage,

و این سخت است و شجاعت می خواهد٬

but that's why we're alive, right?

اما این دلیلیه که ما زنده هستیم٬ درسته؟

So, the TED Prize.

خب٬ جایزه تد.

When I first heard from TED and Chris a few months ago

وقتی چند ماه گذشته٬ من اولین بار از تد و کریس

about the possibility of the Prize, I was completely floored.

درباره امکان دریافت جایزه شنیدم، کاملاً شوکه شدم.

They asked me to come up with a very brief wish for humanity,

آن ها از من خواستند تا آرزوی مختصری را برای جامعه بشری بیان کنم،

no more than 50 words.

در حداکثر ۵۰ کلمه.

So I thought about it, I wrote my 50 words,

و من درباره آن فکر کردم، و نوشته ای با ۵۰ کلمه تهیه کردم،

and a few weeks later, Chris called and said, "Go for it."

چند هفته بعد، کریس تماس گرفت و گفت: «حالا وقتشه»

So here is my wish:

اما آرزوی من این است:

that you will help us

که شما به ما کمک کنید

take everything we've learned through StoryCorps

هرچه را در استوری کورپس آموختیم برداریم

and bring it to the world

و به دنیا عرضه کنیم

so that anyone anywhere can easily record a meaningful interview

تا هرکس هرجای دنیا به راحتی یک مصاحبه فوق العاده را ترتیب دهد

with another human being which will then be archived for history.

با انسانی دیگر تا برای تاریخ بماند.

How are we going to do that? With this.

چگونه این کار را بکنیم؟ با این.

We're fast moving into a future where everyone in the world

ما به سرعت به آینده ای می رویم که همگی در دنیا

will have access to one of these,

دسترسی به یکی از این ها را خواهد داشت،

and it has powers I never could have imagined 11 years ago

و این قدرتی دارد که ۱۱ سال پیش نمی توانستم تصور کنم

when I started StoryCorps.

وقتی که استوری کورپس را راه انداختم.

It has a microphone,

این میکروفن دارد،

it can tell you how to do things,

می تواند بگوید که چه کار کنید،

and it can send audio files.

و می تواند فایل های صوتی را بفرستد.

Those are the key ingredients.

آن ها اجزای اصلی هستند.

So the first part of the wish is already underway.

خب اولین بخش از آرزو عملاً در حال جریان است.

Over the past couple of months,

در طی چند ماه گذشته٬

the team at StoryCorps has been working furiously

تیم ما در استوری کورپس با تعصب کار می‌کردند

to create an app that will bring StoryCorps out of our booths

تا نرم افزاری را برای خارج کردن مصاحبه ها از اتاقک تهیه کنند

so that it can be experienced by anyone, anywhere, anytime.

تا همه کس، در همه جا و در هر زمان بتوانند این را تجربه کنند.

Remember, StoryCorps has always been two people and a facilitator

بدانید، استوری کورپس همیشه شامل دو نفر و یک راهنما بوده است

helping them record their conversation, which is preserved forever,

تا به ضبط مصاحبه ها کمک کند، که برای همیشه باقی بمانند،

but at this very moment,

اما در این لحظه٬

we're releasing a public beta version of the StoryCorps app.

ما نسخه بتا از برنامه عمومی استوری کورپس را منتشر کردیم.

The app is a digital facilitator that walks you through

برنامه یک راهنمای دیجیتالی است که شما را در

the StoryCorps interview process,

فرآیند مصاحبه استوری کورپس همراهی می کند،

helps you pick questions,

کمک به انتخاب سوالات می‌کند،

and gives you all the tips you need

و تمام راهنمایی‌های لازم را ارائه می‌کند

to record a meaningful StoryCorps interview,

تا مصاحبه ای فوق العاده را انجام دهید،

and then with one tap upload it to our archive at the Library of Congress.

و سپس با یک اشاره آن را برای آرشیو ما در کتابخانه کنگره ارسال کنید.

That's the easy part, the technology.

فناوری بخش ساده ماجراست.

The real challenge is up to you:

چالش اصلی به عهده شماست:

to take this tool and figure out how we can use it

که این ابزار را بردارید و تعیین کنید که چگونه از آن استفاده کنید

all across America and around the world,

در سراسر آمریکا و همه جهان،

so that instead of recording thousands of StoryCorps interviews a year,

تا به جای ضبط هزاران مصاحبه استوری کورپس در سال،

we could potentially record tens of thousands

ما می توانیم ده ها هزار ضبط داشته باشیم

or hundreds of thousands

یا صدها هزار عدد

or maybe even more.

یا شاید حتی بیشتر.

یک تکلیف ملی را تصور کنید٬

Imagine, for example, a national homework assignment

where every high school student studying U.S. history across the country

در حالی که تمامی دانش آموزانی که تاریخ آمریکا را مطالعه می کنند

records an interview with an elder over Thanksgiving,

مصاحبه ای را با یک شخص بزرگتر درباره روز شکرگزاری ترتیب دهد،

so that in one single weekend

تا در تنها یک آخر هفته

an entire generation of American lives and experiences are captured.

زندگی و تجربه یک نسل کامل از آمریکایی ها ثبت شود.

(Applause)

(تشویق)

یا مادرهایی را تصور کنید که در برابر تضادی در جایی از دنیا قرار دارند

Or imagine mothers on opposite sides of a conflict somewhere in the world

sitting down not to talk about that conflict

می نشینند که نه تنها درباره تضاد صحبت کنند

but to find out who they are as people,

اما برای اینکه بفهمیم آنها چه کسانی هستند٬

and in doing so, begin to build bonds of trust;

و در این مسیر، شروع به برقراری ارتباطی از اعتماد می کنند.

or that someday it becomes a tradition all over the world

یا روزی این سک سنت در تمام دنیا شود

that people are honored with a StoryCorps interview

که مردم با مصاحبه ای تکریم شوند

on their 75th birthday;

در ۷۵ سالگی تولدشون؛

or that people in your community

و یا مردمی در جامعه خودشان

go into retirement homes or hospitals or homeless shelters or even prisons

که به خانه سالمندان،‌ بیمارستان و اقامتگاه بی خانمان ها یا حتی زندان می روند

armed with this app to honor the people least heard in our society

مجهز به این برنامه باشند تا کسی را که در جامعه کمتر شنیده می شود تکریم کنند

and ask them who they are, what they've learned in life,

و از آن ها بپرسند که هستند، چه چیزی در زندگی آموختند،

and how they want to be remembered.

و چگونه می خواهند در یادها بمانند.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

Ten years ago, I recorded a StoryCorps interview with my dad

حدود ۱۰ سال پیش من با پدرم مصاحبه ای رو ترتیب دادم

who was a psychiatrist, and became a well-known gay activist.

که بک روانپزشک بود و تبدیل به فعال حقوق همجنسگرایی شد.

This is the picture of us at that interview.

این تصویر ما در آن مصاحبه است.

I never thought about that recording until a couple of years ago,

تا همین چند سال پیش، من هیچ وقت درباره آن گفتگو فکر نمی کردم

when my dad, who seemed to be in perfect health

تا این که پدرم که به نظر در سلامت کامل بود،

and was still seeing patients 40 hours a week,

و هنوز بیماران را ۴۰ ساعت در هفته ملاقات می کرد،

was diagnosed with cancer.

به سرطان مبتلا شد.

He passed away very suddenly a few days later.

او ناگهان چند روز بعد فوت کرد.

It was June 28, 2012,

روز ۲۸ ژوئن ۲۰۱۲

the anniversary of the Stonewall riots.

سالگرد آشوب «استون وال» بود.

I listened to that interview for the first time at three in the morning

برای اولین بار ساعت ۳ صبح به آن مصاحبه گوش کردم

on the day that he died.

در روزی که پدرم مرد.

I have a couple of young kids at home,

من دو تا کودک کوچولو در خانه دارم٬

and I knew that the only way they were going to get to know this person

و می دانم که تنها راهی که آنها این فرد را بشناسند

who was such a towering figure in my life would be through that session.

که شخصیتی بزرگ در زندگی من بود از طریق این برنامه هاست.

I thought I couldn't believe in StoryCorps any more deeply than I did,

من فکر کردم که بتوانم خیلی عمیق تر از گذشته به استوری کورپس تکیه کنم،

but it was at that moment

اما در آن لحظه بود

that I fully and viscerally grasped the importance of making these recordings.

که با تمام وجودم اهمیت ساخت مصاحبه هایی مثل این را دریافتم.

Every day, people come up to me

روزانه مردم سراغ من می آید

and say, "I wish I had interviewed my father or my grandmother or my brother,

و می گویند٬ «آرزو داشتم که با پدرم یا مادربزرگم یا برادرم مصاحبه می کردم٬

but I waited too long."

اما من خیلی صبر کردم.

Now, no one has to wait anymore.

حالا هیچ کس لازم نیست که صبر کند.

At this moment,

در ابن لحظه٬

when so much of how we communicate is fleeting and inconsequential,

وقتی که اغلب، مراودات ما زودگذر و بی اهمیت تلقی می‌شود،

join us in creating this digital archive

به ما بپیوندید تا آرشیو دیجیتالی را تهیه کنیم

of conversations that are enduring and important.

در گفتگوهایی که مهم و بی پایان هستند.

Help us create this gift to our children,

کمک کنید این هدیه را برای فرزندانمان بسازیم،

this testament to who we are as human beings.

این عهد و پیمان را به عنوان انسان باقی بگذاریم.

I hope you'll help us make this wish come true.

من امیدوارم که کمک کنید تا این آرزو برآورده شود.

Interview a family member, a friend or even a stranger.

مصاحبه با فامیل٬ دوست یا حتی غریبه.

Together, we can create an archive of the wisdom of humanity,

باهم می توانیم آرشیوی از خرد انسانی بسازیم٬

and maybe in doing so,

و شاید از طریق این فعالیت٬

we'll learn to listen a little more and shout a little less.

ما یاد بگیریم که بیشتر گوش کنیم و کمتر فریاد بزنیم.

Maybe these conversations will remind us what's really important.

شاید این گفتگوها بگویند که چه چیزی واقعاً مهم است.

And maybe, just maybe,

و شاید٬ فقط شاید

it will help us recognize that simple truth

این کمک کنه تا ما حقیقت ساده را دریابیم

that every life, every single life,

که هر زندگی٬ برای هر شخص٬

matters equally and infinitely.

به طور مساوی وبینهایتی ارزش دارد.

Thank you very much.

خیلی از شما ممنونم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

Thank you. Thank you.

ممنون. متشکرم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)