Thomas Insel: Toward a new understanding of mental illness

Translator: Joseph Geni Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Yada Sattarujawong

So let's start with some good news,

เอาละ เรามาเริ่มต้นด้วยข่าวดีนะครับ

and the good news has to do with what do we know

และข่าวดีนั้นก็เกี่ยวกับว่า เรารู้อะไรบ้าง

based on biomedical research

จากงานวิจัยด้านชีวแพทย์ (biomedical research)

that actually has changed the outcomes

ซึ่งจริงๆได้เปลี่ยนผลลัพธ์

for many very serious diseases?

ของโรคที่ร้ายแรงมากๆหลายๆโรค

Let's start with leukemia,

เรามาเริ่มกันที่โรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว (leukemia)

acute lymphoblastic leukemia, ALL,

มะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดลิมโฟบลาสติก (lymphoblastic) หรือ เอแอลแอล (ALL)

the most common cancer of children.

ซึ่งเป็นมะเร็งที่ปกติเกิดในเด็กมากที่สุด

When I was a student,

เมื่อตอนที่ผมเป็นนักศึกษา

the mortality rate was about 95 percent.

อัตราการตายราวร้อยละ 95

Today, some 25, 30 years later, we're talking about

ในวันนี้ ประมาณ 25, 30 ปีต่อมา เรากำลังพูดถึง

a mortality rate that's reduced by 85 percent.

อัตราการตายที่ลดลงมาเกือบร้อยละ 85

Six thousand children each year

เด็กหกพันคนต่อปี

who would have previously died of this disease are cured.

ซึ่งแต่ก่อนนี้จะต้องตายจากโรคนี้ ได้รับการรักษาจนหาย

If you want the really big numbers,

ถ้าคุณต้องการตัวเลขที่มากๆจริงๆ

look at these numbers for heart disease.

ก็ไปดูที่ตัวเลขของโรคหัวใจ

Heart disease used to be the biggest killer,

โรคหัวใจเคยเป็นฆาตกรที่ใหญ่ยิ่งที่สุด

particularly for men in their 40s.

โดยเฉพาะกับผู้ชายช่วงอายุสี่สิบถึงห้าสิบปี

Today, we've seen a 63-percent reduction in mortality

ในวันนี้ เราได้เห็นการลดลงร้อยละ 63 ของอัตราการตาย

from heart disease --

จากโรคหัวใจ--

remarkably, 1.1 million deaths averted every year.

น่าทึ่งนะครับ ทุกๆปีจำนวน 1.1 ล้านของการเสียชีวิต ถูกเบี่ยงเบนออกไป

AIDS, incredibly, has just been named,

โรคเอดส์ ก็น่าทึ่ง เพิ่งจะถูกนิยามใหม่

in the past month, a chronic disease,

ในเดือนที่แล้วว่าเป็น โรคเรื้อรัง (chronic disease)

meaning that a 20-year-old who becomes infected with HIV

ซึ่งหมายความว่า คนที่อายุ 20 ที่ติดเชื้อ HIV

is expected not to live weeks, months, or a couple of years,

จะไม่ถูกคาดหมายว่า จะมีชีวิตอยู่แค่เป็นสัปดาห์, เป็นเดือน หรือเป็นแค่สองปี

as we said only a decade ago,

ตามที่เราเคยพูดกัน ในแค่เพียงสิบปีที่ผ่านมานี่เอง

but is thought to live decades,

แต่เข้าใจได้ว่า จะมีชีวิตอยู่อีกหลายสิบปี

probably to die in his '60s or '70s from other causes altogether.

บางที่อาจจะเสียชีวิตในช่วงอายุ 60 หรือ 70 ปี จากสาเหตุอื่นก็ได้

These are just remarkable, remarkable changes

สิ่งเหล่านี้เป็นแค่เพียงการเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่ง น่าทึ่ง

in the outlook for some of the biggest killers.

ในสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต สำหรับโรคบางโรคที่คร่าชีวิตคนไปมากที่สุด

And one in particular

และโดยเฉพาะอย่างยิ่งโรคหนึ่ง

that you probably wouldn't know about, stroke,

ที่บางทีคุณอาจจะไม่ทราบก็ได้ ก็คือ โรคสมองขาดเลือด (stroke)

which has been, along with heart disease,

ซึ่งเคยเป็นโรค ที่เหมือนกับโรคหัวใจ

one of the biggest killers in this country,

คือเป็นโรคหนึ่งที่ได้คร่าชีวิตคนไป มากที่สุดในประเทศนี้

is a disease in which now we know

เป็นโรคที่ในปัจจุบันเรารู้ว่า

that if you can get people into the emergency room

ถ้าคุณสามารถพาคนไข้มาที่ห้องฉุกเฉินได้

within three hours of the onset,

ภายในสามชั่วโมงเมื่อเริ่มเกิดอาการแล้ว

some 30 percent of them will be able to leave the hospital

ประมาณร้อยละ 30 ของพวกเขา ก็จะสามารถออกจากโรงพยาบาลได้

without any disability whatsoever.

โดยไม่เกิดอาการทุพพลภาพอย่างใดเลย

Remarkable stories,

นี่เป็นเรื่องราวที่น่าทึ่ง

good-news stories,

เรื่องราวของข่าวดี

all of which boil down to understanding

ซึ่งทุกเรื่องสรุปลงที่ ความรู้ความเข้าใจ

something about the diseases that has allowed us

บางอย่างเกี่ยวกับโรคนั้น ที่ได้ทำให้เรา

to detect early and intervene early.

สามารถตรวจพบได้แต่ต้นๆ และเข้าไปแทรกแซงเสียแต่เนิ่นๆ

Early detection, early intervention,

การตรวจพบตั้งแต่ต้น การเข้าไปแทรกแซงแต่เนิ่นๆ

that's the story for these successes.

นั่นเป็นเรื่องราวของความสำเร็จเหล่านี้

Unfortunately, the news is not all good.

แต่โชคร้าย ข่าวนั้นไม่ดีเสียทั้งหมด

Let's talk about one other story

เราจะมาคุยกันถึงเรื่องราวอีกเรื่องหนึ่ง

which has to do with suicide.

ซึ่งเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย

Now this is, of course, not a disease, per se.

เอาละสิ่งนี้ แน่นอน โดยตัวของมันเอง ไม่ใช่โรค

It's a condition, or it's a situation

มันเป็นเงื่อนไข หรือ มันเป็นสถานการณ์

that leads to mortality.

ที่นำไปสู่การเสียชีวิต

What you may not realize is just how prevalent it is.

แต่สิ่งที่คุณอาจจะไม่ได้ตระหนักถึง ก็คือ มันมีอยู่มากมายแค่ไหน

There are 38,000 suicides each year in the United States.

มีการฆ่าตัวตาย 38,000 รายต่อปี ในสหรัฐอเมริกา

That means one about every 15 minutes.

นั่นก็หมายความว่า ประมาณทุกๆ 15 นาที

Third most common cause of death amongst people

การฆ่าตัวตายเป็นสาเหตุของการตาย สูงที่สุดเป็นอันดับสาม ในหมู่ประชากร

between the ages of 15 and 25.

ระหว่างอายุ 15 ถึง 25 ปี

It's kind of an extraordinary story when you realize

มันเป็นเรื่องราวที่พิเศษ เมื่อคุณตระหนัก

that this is twice as common as homicide

ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเป็นปกติธรรมดา เกิดขึ้นเป็นสองเท่าของการฆาตกรรม

and actually more common as a source of death

และจริงๆแล้ว สิ่งที่ธรรมดายิ่งกว่า คือสาเหตุการตาย

than traffic fatalities in this country.

จากการเสียชีวิตทางการจราจรในประเทศนี้

Now, when we talk about suicide,

เอาล่ะ เมื่อเราคุยกันถึงเรื่องการฆ่าตัวตาย

there is also a medical contribution here,

การฆ่าตัวตาย ยังประกอบด้วยสาเหตุทางการแพทย์ด้วย

because 90 percent of suicides

เพราะว่า ร้อยละ 90 ของการฆ่าตัวตาย

are related to a mental illness:

เกี่ยวข้องกับการเจ็บป่วยทางจิต

depression, bipolar disorder, schizophrenia,

เช่น โรคซึมเศร้า โรคอารมณ์สองขั้ว (bipolar disorder) หรือ โรคจิตเภท (schizophrenia)

anorexia, borderline personality. There's a long list

โรค anorexia, โรคจิตแบบ borderline personality ยังมีรายชื่ออีกยาว

of disorders that contribute,

อาการผิดปกติทางจิต ที่มีส่วนทำให้คนฆ่าตัวตาย

and as I mentioned before, often early in life.

และตามที่ผมได้กล่าวมาแล้ว มักจะเกิดขึ้นในช่วงต้นๆของชิวิต

But it's not just the mortality from these disorders.

แต่ไม่ใช่แค่การเสียชีวิต จากอาการผิดปกติเหล่านี้เท่านั้น

It's also morbidity.

มันคือ การเป็นโรคด้วย

If you look at disability,

ถ้าคุณดูที่ความพิการ

as measured by the World Health Organization

ซึ่งตรวจวัดโดยองค์การอนามัยโลก

with something they call the Disability Adjusted Life Years,

โดยใช้สิ่งที่พวกเขาเรียกว่า ปีสุขภาวะที่ปรับด้วยความพิการ (Disability Adjusted Life Years)

it's kind of a metric that nobody would think of

ซึ่งคล้ายๆกับระบบเมตริกหนึ่ง ที่ไม่มีใครคิดถึง

except an economist,

ยกเว้นนักเศรษฐศาสตร์

except it's one way of trying to capture what is lost

ยกเว้นว่า มันเป็นวิธีการหนึ่งของความพยายาม ที่จะวัดความสูญเสียอย่างจับต้องได้

in terms of disability from medical causes,

ทั้งที่เกี่ยวกับความพิการ และจากโรคต่างๆ

and as you can see, virtually 30 percent

และคุณจะเห็นได้ว่า เกือบร้อยละ 30

of all disability from all medical causes

ของความพิการ จากจำนวนสาเหตุทางการแพทย์ทั้งหมด

can be attributed to mental disorders,

มาจากความผิดปกติทางจิต

neuropsychiatric syndromes.

หรือกลุ่มอาการประสาทจิต (neuropsychiatric syndrome)

You're probably thinking that doesn't make any sense.

คุณอาจจะกำลังคิดว่า มันไม่สมเหตุสมผล

I mean, cancer seems far more serious.

ผมหมายความว่า โรคมะเร็งดูจะรุนแรงมากกว่ามาก

Heart disease seems far more serious.

โรคหัวใจก็ดูจะยิ่งรุนแรงมากกว่า

But you can see actually they are further down this list,

แต่คุณก็จะเห็นได้ว่า จริงๆแล้วพวกมันอยู่ระดับต่ำกว่า

and that's because we're talking here about disability.

และ ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะว่า เรากำลังพูดถึงเรื่องความพิการ

What drives the disability for these disorders

อะไรผลักดันให้เกิดความพิการ และความผิดปกติเหล่านี้

like schizophrenia and bipolar and depression?

ตัวอย่างเช่น โรคจิตเภท และ โรคอารมณ์สองขั้ว และโรคซึมเศร้า

Why are they number one here?

ทำไมโรคพวกนี้จึงจัดเป็นอันดับหนึ่งของสาเหตุการเสียชีวิต

Well, there are probably three reasons.

เอาละ น่าจะมีสามสาเหตุ

One is that they're highly prevalent.

สาเหตุที่หนึ่งก็คือ โรคพวกนี้มีอยู่ทั่วไปในระดับสูง

About one in five people will suffer from one of these disorders

ประมาณหนึ่งในห้าคน จะมีอาการใดอาการหนึ่ง ของความผิดปกติเหล่านี้

in the course of their lifetime.

ในช่วงชีวิตของพวกเขา

A second, of course, is that, for some people,

ประการที่สอง แน่นอน คือ สำหรับคนบางคน

these become truly disabling,

อาการพวกนี้เป็นความพิการโดยแท้จริง

and it's about four to five percent, perhaps one in 20.

และมันเป็นประมาณร้อยละ สี่ถึงห้า บางทีอาจเป็นหนึ่งใน 20 ก็ได้

But what really drives these numbers, this high morbidity,

แต่ตัวผลักดันแท้จริงให้เกิดตัวเลขนี้ หรือการเป็นโรคนี้ในระดับที่สูง

and to some extent the high mortality,

ก็มีโอกาสที่จะนำไปสู่การเสียชีวิตในจำนวนที่สูงเช่นกัน

is the fact that these start very early in life.

ข้อเท็จจริงที่ว่า โรคพวกนี้จะเริ่มตั้งแต่ช่วงต้นของชีวิต

Fifty percent will have onset by age 14,

ร้อยละห้าสิบจะเริ่มเป็น ตอนประมาณก่อนอายุ 14 ปี

75 percent by age 24,

ร้อยละ 75 ก่อนอายุ 24 ปี

a picture that is very different than what one would see

เป็นภาพที่ต่างไปจากสิ่งที่เราอาจจะเห็น อย่างมาก

if you're talking about cancer or heart disease,

ถ้าคุณกำลังพูดถึงโรคมะเร็ง หรือโรคหัวใจ

diabetes, hypertension -- most of the major illnesses

เบาหวาน, ความดันโลหิตสูง-- โรคสำคัญๆทั้งหลายส่วนมาก

that we think about as being sources of morbidity and mortality.

ที่เราคิดว่าเป็นที่มาของการเกิดโรค และการเสียชีวิต

These are, indeed, the chronic disorders of young people.

แท้จริง โรคเหล่านี้เป็นความผิดปกติที่เรื้อรัง ของคนหนุ่มสาว

Now, I started by telling you that there were some good-news stories.

เอาละ ผมเริ่มต้นด้วยการบอกคุณว่า มีเรื่องราวที่เป็นข่าวดีอยู่บ้าง

This is obviously not one of them.

เห็นได้ชัดว่า เรื่องนี้ไม่ใช่ส่วนหนึ่ง ของสาเหตุการเสียชีวิตเหล่านั้น

This is the part of it that is perhaps most difficult,

เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่ง ซึ่งบางทีอาจจะยากที่สุด

and in a sense this is a kind of confession for me.

และตามหลักแล้ว สำหรับผมเป็นการสารภาพผิดแบบหนึ่ง

My job is to actually make sure that we make progress

งานของผมก็คือ ทำให้แน่ใจจริงๆได้ว่า เราได้ก้าวหน้าไป

on all of these disorders.

ในเรื่องของความผิดปกติเหล่านี้ทั้งหมด

I work for the federal government.

ผมทำงานให้กับรัฐบาลกลาง

Actually, I work for you. You pay my salary.

จริงๆแล้ว ผมทำงานให้คุณ คุณจ่ายเงินเดือนให้ผม

And maybe at this point, when you know what I do,

และบางที ณ จุดนี้ เมื่อคุณทราบว่าผมทำอะไรบ้าง

or maybe what I've failed to do,

หรือบางทีอาจทราบว่า ผมทำอะไรล้มเหลวไป

you'll think that I probably ought to be fired,

คุณอาจจะคิดว่า บางทีผมควรจะถูกไล่ออก

and I could certainly understand that.

และแน่นอน ผมก็เข้าใจ

But what I want to suggest, and the reason I'm here

แต่สิ่งที่ผมต้องการจะเสนอแนะ และสาเหตุที่ผมมาที่นี่

is to tell you that I think we're about to be

ก็คือ มาบอกคุณว่า ผมคิดว่าเราเกือบจะอยู่กัน

in a very different world as we think about these illnesses.

คนละโลก เมื่อเราคิดถึงเรื่องการเจ็บป่วยเหล่านี้

What I've been talking to you about so far is mental disorders,

สิ่งที่ผมกำลังพูดกับคุณจนถึงขณะนี้ ก็คือ ความผิดปกติทางจิต

diseases of the mind.

หรือโรคของจิตใจ

That's actually becoming a rather unpopular term these days,

จริงๆแล้ว ในปัจจุบัน กำลังกลายเป็น คำศัพท์ที่ค่อนข้างจะไม่เป็นที่นิยมนัก

and people feel that, for whatever reason,

และผู้คนจะรู้สึกว่า จะด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม

it's politically better to use the term behavioral disorders

ในทางการเมืองแล้วจะดีกว่า ที่จะใช้คำว่า การผิดปกติทางพฤติกรรม

and to talk about these as disorders of behavior.

และที่จะพูดถึงเรื่องเหล่านี้ว่า เป็นการผิดปกติของพฤติกรรม

Fair enough. They are disorders of behavior,

ก็ยุติธรรมดีนะครับ มันเป็นการผิดปกติของพฤติกรรม

and they are disorders of the mind.

และมันเป็นการผิดปกติของจิต

But what I want to suggest to you

แต่สิ่งที่ผมอยากจะเสนอแนะกับท่าน

is that both of those terms,

ก็คือ คำทั้งสองนั้น

which have been in play for a century or more,

ซึ่งถูกนำมาใช้กันอยู่ หนึ่งศตวรรษหรือมากกว่าแล้ว

are actually now impediments to progress,

จริงๆแล้วในปัจจุบัน เป็นอุปสรรคของความก้าวหน้า

that what we need conceptually to make progress here

และสิ่งที่เราต้องการในเชิงแนวความคิด ที่จะทำให้เกิดความก้าวหน้าตรงนี้

is to rethink these disorders as brain disorders.

ก็คือ คิดเสียใหม่ในเรื่องความผิดปกติเหล่านี้ ว่าเป็นความผิดปกติของสมอง

Now, for some of you, you're going to say,

ทีนี้ สำหรับพวกคุณบางคน คุณก็จะพูดว่า

"Oh my goodness, here we go again.

"โอ้ อะไรกันเนี้ย เอาอีกแล้ว

We're going to hear about a biochemical imbalance

เรากำลังจะได้ฟัง เรื่องความไม่สมดุลทางชีวเคมี

or we're going to hear about drugs

หรือ เรากำลังจะได้ฟังเรื่องยาเสพติด

or we're going to hear about some very simplistic notion

หรือเรากำลังจะได้ฟัง เรื่องแนวคิดที่ง่ายมากๆบางอย่าง

that will take our subjective experience

ซึ่งจะใช้ประสบการณ์ความคิดส่วนตัวของเรา

and turn it into molecules, or maybe into some sort of

และเปลี่ยนมันไปเป็นโมเลกุล หรือไม่ก็เปลี่ยนมันไปเป็น

very flat, unidimensional understanding

ความเข้าใจเชิงมาตรวัดมิติเดียวแบบราบเรียบ

of what it is to have depression or schizophrenia.

ในเรื่องของโรคซึมเศร้า หรือโรคจิตเภท ว่าเป็นอย่างไร

When we talk about the brain, it is anything but

เมื่อเราพูดเรื่องเกี่ยวกับสมอง มันจะเป็นอะไรก็ได้

unidimensional or simplistic or reductionistic.

แต่ไม่ใช่มาตรวัดมิติเดียว หรือ เรื่องง่ายๆ หรือ การอธิบายส่วนย่อยๆของสิ่งที่ซับซ้อน

It depends, of course, on what scale

แน่นอนว่า มันขึ้นอยู่กับว่า ระดับไหน

or what scope you want to think about,

หรือขนาดไหน ที่คุณต้องการจะคิดถึง

but this is an organ of surreal complexity,

แต่นี่เป็นอวัยวะที่ซับซ้อนเกินกว่าจะนึกฝันถึง

and we are just beginning to understand

และเราเพียงกำลังเริ่มที่จะเข้าใจ

how to even study it, whether you're thinking about

แม้กระทั่งศึกษามันอย่างไร หรือไม่ว่าคุณจะกำลังคิดถึง

the 100 billion neurons that are in the cortex

เซลล์ประสาท 100 พันล้านตัว ที่อยู่ในเยื่อหุ้มสมอง

or the 100 trillion synapses

หรือ ช่องระหว่างเซลล์ประสาท (synapses) 100 พันพันล้านตัว

that make up all the connections.

ที่ทำให้เกิดการเชื่อมต่อกันทั้งหมดนั้น

We have just begun to try to figure out

เราเพียงแค่เริ่มที่จะพยายามคิดให้ออกว่า

how do we take this very complex machine

เราจะเอาเครื่องจักรกลที่ซับซ้อนมากเหลือเกินนี้

that does extraordinary kinds of information processing

ซึ่งกระทำการประมวลข้อมูลแบบที่พิเศษยิ่ง

and use our own minds to understand

และใช้ความนึกคิดของเราเอง เพื่อทำความเข้าใจกับ

this very complex brain that supports our own minds.

สมองที่ซับซ้อนอย่างยิ่งนี้ ซึ่งสนับสนุนคํ้าจุนความนึกคิดของเราเอง

It's actually a kind of cruel trick of evolution

จริงๆแล้ว มันเป็นกลวิธีแบบหนึ่งของวิวัฒนาการ

that we simply don't have a brain

เป็นความจริงที่ว่า เราไม่มีสมอง

that seems to be wired well enough to understand itself.

ที่ถูกเชื่อมต่อไว้อย่างดีพอ ที่จะเข้าใจตัวของมันเองได้

In a sense, it actually makes you feel that

ตามหลักแล้ว ตามความเป็นจริง มันทำให้คุณรู้สึกว่า

when you're in the safe zone of studying behavior or cognition,

เมื่อคุณอยู่ในพื้นที่ๆปลอดภัยของการศึกษา พฤติกรรม หรือความรู้ความเข้าใจ

something you can observe,

หรือบางสิ่งที่คุณสามารถสังเกตเห็นได้

that in a way feels more simplistic and reductionistic

ซึ่ง อย่างไรก็ตาม รู้สึกได้ว่า ง่ายกว่า และอธิบายโดยแยกส่วนได้ดีกว่า

than trying to engage this very complex, mysterious organ

ความพยายามที่จะเข้าไปสู้รบปรบมือ กับอวัยวะที่ลึกลับและซับซ้อนอย่างยิ่งนี้

that we're beginning to try to understand.

ที่เรากำลังเริ่มที่จะพยายามเข้าใจมัน

Now, already in the case of the brain disorders

เอาละ อยู่ในกรณีความผิดปกติของสมองแล้วนี้

that I've been talking to you about,

นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังพยายามบอกกับพวกคุณ

depression, obsessive compulsive disorder,

การซึมเศร้า, ความผิดปกติที่ครอบงำและบีบบังคับ

post-traumatic stress disorder,

ความผิดปกติจากความตึงเครียดหลังการบอบชํ้า

while we don't have an in-depth understanding

ในขณะที่เรายังไม่มีความเข้าใจที่ลึกลงไป

of how they are abnormally processed

ว่ามันผ่านกระบวนการอย่างผิดปกติอย่างไร

or what the brain is doing in these illnesses,

ว่า สมองกำลังทำอะไรอยู่ ในการเจ็บป่วยเหล่านี้

we have been able to already identify

แต่เราก็สามารถระบุได้เรียบร้อยแล้ว

some of the connectional differences, or some of the ways

เรื่องความแตกต่างของการเชื่อมต่อบางอย่าง หรือ วิธีการบางอย่าง

in which the circuitry is different

ซึ่งทำให้บางสิ่งที่คล้ายกับวงจรไฟฟ้านั้นแตกต่างไป

for people who have these disorders.

ในคนที่มีความผิดปกติเหล่านี้

We call this the human connectome,

เราเรียกสิ่งนี้ว่า คอนเน็กโทมของมนุษย์ (human connectome)

and you can think about the connectome

คุณสามารถคิดถึงคอนเน็กโทมได้ว่า

sort of as the wiring diagram of the brain.

คล้ายกับแผนภาพของการวางระบบสายไฟของสมอง

You'll hear more about this in a few minutes.

ในอีกสองสามนาทีต่อไปนี้ คุณจะได้ยินเรื่องนี้เพิ่มมากขึ้น

The important piece here is that as you begin to look

ชิ้นส่วนที่สำคัญตรงนี้ก็คือ ในเมื่อคุณเริ่มมองดู

at people who have these disorders, the one in five of us

คนทีมีความผิดปกติเหล่านี้ ซึ่งเป็นหนึ่งในห้าคนในพวกเรา

who struggle in some way,

ซึ่งต่อสู้ดิ้นรนอย่างใดอย่างหนึ่งกับโรคนี้อยู่

you find that there's a lot of variation

คุณจะพบว่ามีการผันแปรมากมาย

in the way that the brain is wired,

ในวิธีการที่สมองถูกวางระบบสายไฟไว้

but there are some predictable patterns, and those patterns

แต่มีบางรูปแบบที่สามารถคาดเดาได้ และรูปแบบเหล่านั้น

are risk factors for developing one of these disorders.

เป็นปัจจัยเสี่ยงสำคัญที่พัฒนาให้เกิด ความผิดปกติอย่างใดอย่างหนึ่งเหล่านี้ขึ้น

It's a little different than the way we think about brain disorders

มันต่างกันมากกว่าเล็กน้อยกับวิธีการที่เราคิด เกี่ยวกับความผิดปกติทางสมอง

like Huntington's or Parkinson's or Alzheimer's disease

ของโรคเช่น โรคฮันติงตัน หรือโรคพาร์กินสัน หรือโรคอัลไซเมอร์

where you have a bombed-out part of your cortex.

ซึ่งคุณมีส่วนของเยื่อสมองที่ถูกระเบิดทำลายไป

Here we're talking about traffic jams, or sometimes detours,

แต่ตรงนี้เรากำลังพูดถึง การจราจรที่ติดขัด หรือบางที การไปทางอ้อม

or sometimes problems with just the way that things are connected

หรือบางที เป็นปัญหาเพียงแค่ วิธีที่สิ่งต่างๆถูกเชื่อมต่อกันไว้

and the way that the brain functions.

และวิธีที่สมองทำงาน

You could, if you want, compare this to,

ถ้าคุณต้องการ คุณก็สามารถเปรียบเทียบสิ่งนี้กับ

on the one hand, a myocardial infarction, a heart attack,

อาดารอย่างอื่น เข่น กล้ามเนื้อหัวใจตาย (myocardial infarction) หรือ หัวใจวาย

where you have dead tissue in the heart,

ซึ่งคุณมีเนื้อเยื่อในหัวใจที่ตายไป

versus an arrhythmia, where the organ simply isn't functioning

กับอีกอย่างหนึ่งคือ หัวใจเต้นผิดจังหวะ (arrhythmia) เมื่ออวัยวะนั้นเพียงไม่ทำงานอย่างถูกต้อง

because of the communication problems within it.

เนื่องจากปัญหาด้านการสื่อสารภายในตัวมัน

Either one would kill you; in only one of them

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน เพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง

will you find a major lesion.

คุณก็จะพบแผลใหญ่

As we think about this, probably it's better to actually go

เมื่อเราคิดถึงเรื่องนี้แล้ว บางทีอาจจะดีกว่า ถ้าจะเข้าไป

a little deeper into one particular disorder, and that would be schizophrenia,

ให้ลึกกว่านี้อีกสักหน่อย เข้าไปถึงความผิดปกติเฉพาะอย่าง และนั่นคือโรคจิตเภท

because I think that's a good case

เพราะว่าผมคิดว่า นั่นเป็นโรคที่เหมาะสม

for helping to understand why thinking of this as a brain disorder matters.

ที่จะช่วยให้เข้าใจได้ว่า ทำไมการคิดว่า โรคนี้เป็นความผิดปกติทางสมองที่สำคัญ

These are scans from Judy Rapoport and her colleagues

พวกนี้เป็นภาพสแกน จากจูดี้ แรโพพอร์ท (Judy Rapoport) และผู้ร่วมงานของเธอ

at the National Institute of Mental Health

ที่สถาบันสุขภาพจิตแห่งชาติ

in which they studied children with very early onset schizophrenia,

ที่ๆพวกเขาได้ศึกษาเด็กในระยะเริ่มต้น ของโรคจิตเภท

and you can see already in the top

และคุณสามารถเห็นได้แล้วว่า ด้านบนสุด

there's areas that are red or orange, yellow,

มีพื้นที่ที่เป็นสีแดง หรือสีส้ม สีเหลือง

are places where there's less gray matter,

เป็นที่ๆมีสารสีเทามีน้อยกว่า

and as they followed them over five years,

และเมื่อพวกเขาติดตามเด็กๆเหล่านั้น เป็นเวลานานกว่าห้าปี

comparing them to age match controls,

โดยการเปรียบเทียบอายุพวกเขา กับกลุ่มควบคุมจับคู่กันตามอายุ

you can see that, particularly in areas like

คุณจะเห็นได้ว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริเวณ เช่น

the dorsolateral prefrontal cortex

เยื่อหุ้มสมองฝั่งซ้ายส่วนปัญญา (dorsolateral prefrontal cortex)

or the superior temporal gyrus, there's a profound loss of gray matter.

หรือรอยหยักของสมองใกล้ขมับบนสุด (superior temporal gyrus) จะมีการสูญเสียสารสีเทาไปอย่างถ้วนทั่ว

And it's important, if you try to model this,

และมันสำคัญนะ ถ้าคุณพยายามจะสร้างแบบจำลองนี้

you can think about normal development

คุณสามารถคิดถึงการพัฒนาการตามปกติ

as a loss of cortical mass, loss of cortical gray matter,

ว่าเหมือนกับการสูญเสียส่วนของเยื่อหุ้มสมอง (cortical), หรือสูญเสียส่วนที่เป็นสิเทาไป

and what's happening in schizophrenia is that you overshoot that mark,

และสิ่งที่เกิดขึ้นในโรคจิตเภท ก็คือ คุณไปเลยจุดนั้นไป

and at some point, when you overshoot,

และที่บางจุด เมื่อคุณเลยไป

you cross a threshold, and it's that threshold

คุณก็ข้ามเข้าไป และจุดที่ข้ามเข้าไปนั้นคือ

where we say, this is a person who has this disease,

ที่ๆเรากล่าวได้ว่า บุคคลนี้เป็นโรคนี้

because they have the behavioral symptoms

เพราะว่าพวกเขามีอาการออกทางพฤติกรรม

of hallucinations and delusions.

อาการประสาทหลอน และ อาการหลงผิด

That's something we can observe.

นั่นคือบางสิ่งที่เราสามารถสังเกตเห็นได้

But look at this closely and you can see that actually they've crossed a different threshold.

แต่เมื่อมองเรื่องนี้อย่างใกล้ชิดแล้วคุณจะเห็นว่า จริงๆแล้วพวกเขาได้ข้ามเข้าไป ณ ที่ๆต่างออกไป

They've crossed a brain threshold much earlier,

พวกเขาได้ข้ามผ่านจุดเริ่มต้นในสมอง มานานมากแล้วก่อนหน้านี้

that perhaps not at age 22 or 20,

ซึ่งบางทีไม่ใช่ที่อายุ 22 หรือ 20 ปี

but even by age 15 or 16 you can begin to see

แม้กระทั่งก่อนอายุ 15 หรือ 16 ปี คุณก็จะสามารถเริ่มเห็นได้ว่า

the trajectory for development is quite different

วิถีทางของพัฒนาการนั้น แตกต่างกันพอสมควรทีเดียว

at the level of the brain, not at the level of behavior.

ที่ระดับสมอง ไม่ใช่ที่ระดับของพฤติกรรม

Why does this matter? Well first because,

ทำไมเรื่องนี้จึงสำคัญ เอาละ อันดับแรกก็เพราะว่า

for brain disorders, behavior is the last thing to change.

สำหรับความผิดปกติทางสมอง พฤติกรรมเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะเปลี่ยน

We know that for Alzheimer's, for Parkinson's, for Huntington's.

เรารู้ว่าเป็นอย่างนั้น สำหรับโรคอัลไซเมอร์ โรคพาร์กินสัน และโรคฮันติงตัน

There are changes in the brain a decade or more

มีการเปลี่ยนแปลงในสมอง นานสิบปีหรือมากกว่านั้น

before you see the first signs of a behavioral change.

ก่อนที่คุณจะเห็นอาการแรก ของการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม

The tools that we have now allow us to detect

เครื่องไม้เครื่องมือที่เรามีอยู่ในปัจจุบัน ทำให้เราสามารถตรวจพบ

these brain changes much earlier, long before the symptoms emerge.

ความเปลี่ยนแปลงทางสมองเหล่านี้ได้แต่เนิ่นๆ เป็นเวลานานก่อนอาการจะปรากฎออกมา

But most important, go back to where we started.

แต่ที่สำคัญที่สุด เราจะกลับไปที่ๆเราได้เริ่มต้นมาแล้ว

The good-news stories in medicine

เรื่องราวของข่าวดีในทางการแพทย์

are early detection, early intervention.

คือ การพบโรคแต่เนิ่นๆ หรือการเข้าไปแทรกแซงแต่เนิ่นๆ

If we waited until the heart attack,

ถ้าคุณรอจนกระทั่งหัวใจวาย

we would be sacrificing 1.1 million lives

เราอาจจะต้องสังเวย 1.1 ล้านชีวิต

every year in this country to heart disease.

ให้กับโรคหัวใจ ทุกๆปีในประเทศนี้

That is precisely what we do today

นั่นเป็นสิ่งที่เราทำอยู่พอดี

when we decide that everybody with one of these brain disorders,

เมื่อเราตัดสินใจว่า ทุกคนที่มีความผิดปกติทางสมอง อย่างใดอย่างหนึ่ง

brain circuit disorders, has a behavioral disorder.

หรือความผิดปกติของระบบวงจรของสมอง ก็จะมีความผิดปกติทางพฤติกรรมด้วย

We wait until the behavior becomes manifest.

ถ้าเราคอยจนกระทั่งพฤติกรรมนั้นเห็นเด่นชัดออกมา

That's not early detection. That's not early intervention.

นั่นไม่ใช่การค้นพบแต่เนิ่นๆ นั่นไม่ใช่การแทรกแซงแต่เนิ่นๆ

Now to be clear, we're not quite ready to do this.

ทีนี้ เพื่อให้ชัดเจน เรายังไม่พร้อมเสียทีเดียว ที่จะทำสิ่งนี้ได้

We don't have all the facts. We don't actually even know

เราไม่มีข้อเท็จจริงทั้งหมด จริงๆแล้วเราไม่รู้เสียด้วยซํ้า

what the tools will be,

ว่าเครื่องไม้เครื่องมือที่ว่านั้นจะเป็นอะไร

nor what to precisely look for in every case to be able

และยังไม่รู้ว่าจะมองหาอะไรที่แน่นอนได้บ้าง ในผู้ป่วยแต่ละราย เพื่อว่าจะได้สามารถ

to get there before the behavior emerges as different.

ไปให้ถึงที่นั่น ก่อนที่พฤติกรรมนั้นจะปรากฎออกมา ว่ามันแตกต่างไปจากเดิม

But this tells us how we need to think about it,

แต่สิ่งนี้บอกเราว่า เราจำเป็นต้องคิดถึงเรื่องนี้อย่างไรบ้าง

and where we need to go.

และเราจำเป็นต้องไปทางไหน

Are we going to be there soon?

เรากำลังจะไปถึงที่นั่นในไม่ช้านี้ ใช่หรือไม่

I think that this is something that will happen

ผมคิดว่า สิ่งนี้เป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้น

over the course of the next few years, but I'd like to finish

ในช่วงเวลาอีกสองสามปีข้างหน้า แต่ผมอยากจะจบ

with a quote about trying to predict how this will happen

ด้วยการอ้างอิงถึงความพยายามที่จะคาดเดาว่า สิ่งนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร

by somebody who's thought a lot about changes

โดยคนบางคนที่ได้ใช้ความคิดไปแล้วอย่างมาก เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง

in concepts and changes in technology.

ด้านความรู้ความเข้าใจ และการเปลี่ยนแปลง ด้านเทคโนโลยี

"We always overestimate the change that will occur

บิลล์ เกทส์ กล่าวว่า "เรามักจะประเมินความเปลี่ยนแปลง สูงไปเสมอสำหรับเรื่องที่จะเกิดขึ้น

in the next two years and underestimate

ในอีกสองปีข้างหน้า และ เราประเมินตํ่าเกินไปเสมอ

the change that will occur in the next 10." -- Bill Gates.

ในเรื่องการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นในอีก 10 ปีข้างหน้า"

Thanks very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)