Thomas Insel: Toward a new understanding of mental illness

Translator: Joseph Geni Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

So let's start with some good news,

خب بیایید با برخی خبرهای خوب شروع کنیم،

and the good news has to do with what do we know

و خبرهای خوب با چیزی سروکار دارد که ما

based on biomedical research

بر مبنای تحقیقات بیوپزشکی می دانیم

that actually has changed the outcomes

که به راستی یافته‌هارا برای شماربسیار

for many very serious diseases?

زیادی از بیماریهای جدی تغییر داده است.

Let's start with leukemia,

بیایید با سرطان خون شروع کنیم،

acute lymphoblastic leukemia, ALL,

سرطان خون حاد لمفونیدی،‌ ALL،

the most common cancer of children.

شایع‌ترین سرطان کودکان.

When I was a student,

زمانی که دانشجوبودم،

the mortality rate was about 95 percent.

میزان مرگ و میر در حدود ۹۵ درصد بود.

Today, some 25, 30 years later, we're talking about

امروز، با گذشت ۲۵ یا۳۰ سال، درباره میزان مرگ و

a mortality rate that's reduced by 85 percent.

میری که تا حدود ۸۵ درصد کاهش یافته است، صحبت می‌کنیم.

Six thousand children each year

شش هزار کودک در سال

who would have previously died of this disease are cured.

که قبلاْ از این بیماری می‌مردند درمان می‌شوند.

If you want the really big numbers,

اگر به ارقام بزرگ حقیقی نیاز دارید،

look at these numbers for heart disease.

به این ارقام برای بیماری قلبی نگاه کنید.

Heart disease used to be the biggest killer,

بیماری قلبی بزرگترین قاتل بود،

particularly for men in their 40s.

بخصوص برای مردان در دهه چهل زندگی‌شان.

Today, we've seen a 63-percent reduction in mortality

امروز، ما شاهد کاهش ۶۳ درصدی در میزان مرگ و میر

from heart disease --

از بیماری قلبی بوده‌ایم--

remarkably, 1.1 million deaths averted every year.

جالب توجه است که این کاهش سالانه از ۱/۱ میلیون مرگ است.

AIDS, incredibly, has just been named,

بطور‌باور نکردنی، ایدز، در ماه گذشته

in the past month, a chronic disease,

بعنوان مرضی مزمن، نام گرفت،

meaning that a 20-year-old who becomes infected with HIV

این به آن معنا است که یک فرد ۲۰ ساله مبتلا به HIV ،

is expected not to live weeks, months, or a couple of years,

آنطوری که تا ده سال قبل می گفتیم،

as we said only a decade ago,

انتظار نمی‌رود که هفته ها، ماهها، چندین سال زندگی کند،

but is thought to live decades,

بلکه ده‌ها سال زندگی کند،

probably to die in his '60s or '70s from other causes altogether.

شاید در شصت سالگی یا هفتاد سالگی همراه به دلیل عوامل دیگر بمیرد.

These are just remarkable, remarkable changes

اینها فقط تغییرات قابل توجه، چشمگیر در

in the outlook for some of the biggest killers.

چشم‌انداز برخی از قاتلان بزرگ هستند.

And one in particular

و بویژه برای

that you probably wouldn't know about, stroke,

یکی که شاید درباره‌ش نمی‌دانید، سکته،

which has been, along with heart disease,

که همراه با بیماری قلبی، یکی از

one of the biggest killers in this country,

بزرگترین قاتلان در این کشور بوده است،

is a disease in which now we know

بیماری است که ما اکنون آن را بعنوان

that if you can get people into the emergency room

چیزی که می‌تواند آدمها را ظرف سه ساعت

within three hours of the onset,

از شروع آن به اورژانس بکشاند،می‌شناسیم،

some 30 percent of them will be able to leave the hospital

حدود ۳۰ درصد از آنها قادر به ترک بیمارستان خواهند بود

without any disability whatsoever.

بدون هیچ گونه ناتوانی.

Remarkable stories,

داستانهای قابل‌توجه،

good-news stories,

داستانهای اخبار خوب،

all of which boil down to understanding

همگی آنها نشان دهنده دانستن چیزی

something about the diseases that has allowed us

درباره بیماریهای است که به ما اجازه می دهد

to detect early and intervene early.

زودهنگام آنها را شناسایی کرده و مداخله زودهنگام داشته باشیم.

Early detection, early intervention,

شناسایی زودهنگام، مداخله زودهنگام،

that's the story for these successes.

داستان این موفقیت‌هاست.

Unfortunately, the news is not all good.

بدبختانه، همه خبرها خوب نیست.

Let's talk about one other story

بیاید درباره یک داستان دیگر صحبت کنیم

which has to do with suicide.

که با خودکشی سروکار دارد.

Now this is, of course, not a disease, per se.

خوب این الان، البته، ذاتاْ بیماری نیست.

It's a condition, or it's a situation

یک نوع شرایط است، یا یک وضعیت است

that leads to mortality.

که منجر به مرگ ومیر می‌شود.

What you may not realize is just how prevalent it is.

چیزی که شاید نتوانید تشخیص دهید این است که چقدر رایج است.

There are 38,000 suicides each year in the United States.

۳۸٫۰۰۰ خودکشی سالیانه در ایالات متحده وجود دارد.

That means one about every 15 minutes.

این یعنی هر ۱۵ دقیقه یک نفر.

Third most common cause of death amongst people

سومین دلیل شایع و اصلی مرگ میان آدمهای

between the ages of 15 and 25.

بین سنین ۱۵ تا ۲۵ لست.

It's kind of an extraordinary story when you realize

نوعی داستان خارق‌العاده است وقتی که بفهمید که

that this is twice as common as homicide

دو برابر شایع تر از آدمکشی وقتل است

and actually more common as a source of death

و در واقع در قیاس با تلفات رانندگی

than traffic fatalities in this country.

دلیل مرگ شایع‌تری در این کشور است.

Now, when we talk about suicide,

حالا، زمانی که درباره خودکشی حرف می‌زنیم،

there is also a medical contribution here,

پزشکی هم در اینجا سهیم است،

because 90 percent of suicides

زیرا ۹۰ درصد از خودکشی‌ها

are related to a mental illness:

با ناخوشی روانی ارتباط دارند:

depression, bipolar disorder, schizophrenia,

افسردگی، اختلال دو شخصیتی، اسکیزوفرنیا،

anorexia, borderline personality. There's a long list

بی‌اشتهایی مزمن، شخصیت مرزی. لیست بلندی

of disorders that contribute,

از اختلالات که اغلب زودهنگام در زندگی،

and as I mentioned before, often early in life.

و همانطور که قبلاْ ذکر کردم، سهم دارند.

But it's not just the mortality from these disorders.

اما فقط مرگ ومیر ناشی از این اختلالات نیست.

It's also morbidity.

همینطور شیوع مرض هم هست.

If you look at disability,

اگر به ناتوانی نگاه کنید،

as measured by the World Health Organization

آنطورکه از سوی سازمان سلامت جهانی اندازه گیری می‌شود

with something they call the Disability Adjusted Life Years,

یا چیزی که آنها سال‌های سپری شده توام با ناتوانی می‌نامند،

it's kind of a metric that nobody would think of

نوعی استاندارد متری که هیچکس به آن فکر نمی کند

except an economist,

الا یک اقتصاد‌دان،

except it's one way of trying to capture what is lost

مگر نه این که آن روشی است که تلاش دارد آنچه را که

in terms of disability from medical causes,

به دلیل ناتوانی ناشی ازدلایل پزشکی ازدست رفته است را اندازه بگیرد،

and as you can see, virtually 30 percent

و همانطور که می‌توانید مشاهده کنید، تقریباْ ۳۰ درصد

of all disability from all medical causes

از کل ناتوانی‌های ناشی از دلایل پزشکی

can be attributed to mental disorders,

را می‌توان به اختلالات روانی نسبت داد،

neuropsychiatric syndromes.

سندروم‌های عصبی روانی.

You're probably thinking that doesn't make any sense.

شاید فکر می‌کنید که هیچ معنی نمی‌دهد.

I mean, cancer seems far more serious.

منظورم این است، سرطان خیلی جدی‌تر بنظر می‌رسد.

Heart disease seems far more serious.

بیماری قلبی خیلی جدی‌تر بنظر می‌رسد.

But you can see actually they are further down this list,

اما می‌توانید ببینید که آنها در واقع در این فهرست در جای خیلی پایین‌تری قرار دارند،

and that's because we're talking here about disability.

و این بخاطر آن است که در اینجا ما دربار ه‌ ناتوانی صحبت می کنیم.

What drives the disability for these disorders

چه چیزی ناتوانی را برای اختلالاتی از قبیل

like schizophrenia and bipolar and depression?

اسکیزوفرنیا و دوقطبی و افسردگی بیشتر می‌دهد؟

Why are they number one here?

چرا آنها در اینجا شماره یک هستند؟

Well, there are probably three reasons.

خب، شاید سه دلیل وجود داشته باشد.

One is that they're highly prevalent.

یک اینکه آنها به‌ شدت شایع هستند.

About one in five people will suffer from one of these disorders

تقریباْ از هر پنج نفر، یک نفر از این اختلالات در

in the course of their lifetime.

طی مسیرزندگیش رنج می‌برد.

A second, of course, is that, for some people,

دومی، البته بخاطر آن است که، برای برخی مردم،

these become truly disabling,

اینهابه راستی ناتوان کننده می‌شوند،

and it's about four to five percent, perhaps one in 20.

و در حدود ۴ تا ۵ درصد، شاید از هر یک نفر در هر ۲۰ نفر.

But what really drives these numbers, this high morbidity,

اما واقعاً چه چیزی باعث بالا رفتن این ارقام می‌شود، این میزان ناخوشی بالا،

and to some extent the high mortality,

و تا حدودی این میزان ناخوشی بالا،

is the fact that these start very early in life.

در واقع در سالهای خیلی اولیه در زندگی آغاز می‌شود.

Fifty percent will have onset by age 14,

شروع آن برای پنجاه درصد تا سن ۱۴ سالگی است.

75 percent by age 24,

۷۵ درصد تا سن ۲۴ سالگی،

a picture that is very different than what one would see

تصویری که بسیار متفاوت از آن چیزی است که یک شخص خواهد دید

if you're talking about cancer or heart disease,

اگر درباره سرطان یا بیماری قلبی ، بیماری قند،

diabetes, hypertension -- most of the major illnesses

فشار خون صحبت کنید،-- بیشتر بیماریهای عمده‌ای که

that we think about as being sources of morbidity and mortality.

ما درباره‌شان بعنوان منابع مرگ‌ و میر و ناخوشی فکر می‌کنیم.

These are, indeed, the chronic disorders of young people.

اینها درواقع، بیماریهای مزمن آدمهای جوان هستند.

Now, I started by telling you that there were some good-news stories.

الان، من با گفتن این که برخی داستنهای اخبار خوب وجود داشت، شروع کردم.

This is obviously not one of them.

این قطعاْ یکی از آنها نیست.

This is the part of it that is perhaps most difficult,

این بخشی از آن است که شاید دشوارترین باشد،

and in a sense this is a kind of confession for me.

و بعبارتی نوعی اعتراف برای من محسوب می‌شود.

My job is to actually make sure that we make progress

شغل من در‌واقع این است که مطمئن شوم ما در همه

on all of these disorders.

این اختلالات پیشرفت می‌کنیم.

I work for the federal government.

من برای دولت فدرال کار می‌کنم.

Actually, I work for you. You pay my salary.

در‌واقع، برای شما کار می‌کنم. شما حقوق مرا پرداخت ‌می کنید.

And maybe at this point, when you know what I do,

و شاید در این مرحله، وقتی بدانید که چه کار می‌کنم،

or maybe what I've failed to do,

یا شاید در انجام آن ناموفق عمل کرد‌ام،

you'll think that I probably ought to be fired,

فکر خواهید کرد که احتمالاْ باید اخراج شوم،

and I could certainly understand that.

و من قطعاْ آن را درک می کنم.

But what I want to suggest, and the reason I'm here

اما چیزی که می‌خواهم پیشنهاد دهم، و دلیلی که اینجا هستم

is to tell you that I think we're about to be

این است که به شما بگویم ما در آستانه قرار

in a very different world as we think about these illnesses.

گرفتن در دنیایی بسیار متفاوت هستیم هنگامی که درباره این امراض فکر می‌کنیم.

What I've been talking to you about so far is mental disorders,

چیزی که درباره‌ اش تا به حال به شما می‌گفته‌ام، اختلالات روانی،

diseases of the mind.

بیماریهای ذهن هستند.

That's actually becoming a rather unpopular term these days,

که در حقیقت این روزها در حال تبدیل شدن به عبارتی نسبتاْ منفور هستند،

and people feel that, for whatever reason,

و مردم احساس می‌کنند که، به هر دلیلی،

it's politically better to use the term behavioral disorders

سیاست بهتر این است که از عبارت اختلالات رفتاری استفاده کنند

and to talk about these as disorders of behavior.

و درباره اینها بعنوان اختلالات رفتاری حرف بزنند.

Fair enough. They are disorders of behavior,

عادلانه است. آنها اختلات رفتاری هستند،

and they are disorders of the mind.

و آنها اختلالات ذهنند.

But what I want to suggest to you

اما چیزی که می‌خواهم به شما پیشنهاد دهم

is that both of those terms,

این است که هر دوی آن عبارات

which have been in play for a century or more,

که به مدت یک قرن یا بیشتر در بازی بوده‌اند،

are actually now impediments to progress,

در واقع اکنون موانعی برای پیشرفت هستند،

that what we need conceptually to make progress here

چیزی که ما بصورت ادراکی برای انجام پیشرفت در اینجا نیاز داریم

is to rethink these disorders as brain disorders.

تا دوباره درباره این اختلالات بعنوان اختلالات مغزی فکر کنیم.

Now, for some of you, you're going to say,

الان، برخی از شما، ممکن است بخواهید بگویید،

"Oh my goodness, here we go again.

اوه خدای من، دوباره شروع شد.

We're going to hear about a biochemical imbalance

قرار است درباره عدم‌تعادل بیوشیمیایی بشنویم

or we're going to hear about drugs

یا درباره داروها بشنویم

or we're going to hear about some very simplistic notion

یا می خواهیم درباره بعضی مفاهیم خیلی ساده بشنویم

that will take our subjective experience

که تجربه خصوصی ما را خواهد گرفت

and turn it into molecules, or maybe into some sort of

از چیزی که داشتن افسردگی یا اسکیزوفرنیا نام دارد،

very flat, unidimensional understanding

به مولکولها تبدیل کند، یا شاید

of what it is to have depression or schizophrenia.

هم به نوعی نظر بسیار یکنواخت، تک بعدی.

When we talk about the brain, it is anything but

وقتی درباره مغز صحبت می‌کنیم، هر چیزی هست الا

unidimensional or simplistic or reductionistic.

تک‌بعدی یا ساده یا تقلیل یافته.

It depends, of course, on what scale

بستگی دارد، البته، اینکه در چه مقیاسی

or what scope you want to think about,

با حوزه‌ای بخواهیم درباره آن فکر کنیم،

but this is an organ of surreal complexity,

اما این عضوی فراواقعی و پیچیده است،

and we are just beginning to understand

و ما تازه شروع به فهمیدن

how to even study it, whether you're thinking about

اینکه حتی چطورآن را مطالعه کنیم کرده‌ایم، خواه بخواهید درباره

the 100 billion neurons that are in the cortex

۱۰۰ میلیارد نئرون که در کورتکس وجود دارند فکر کنید

or the 100 trillion synapses

یا به ۱۰۰ تریلیون محل تلاقی عصبها

that make up all the connections.

که همه ارتباطات را تشکیل می‌دهند.

We have just begun to try to figure out

ما تازه شروع کرده‌ایم به تلاش برای حل

how do we take this very complex machine

این که چگونه این ماشین خیلی پیچیده را در نظر بگیریم

that does extraordinary kinds of information processing

که به پروسه کردن انواع اطلاعات خارق‌العاده می‌پردازد

and use our own minds to understand

و از ذهن‌هایمان برای درک این مغز

this very complex brain that supports our own minds.

بسیار پیچیده که ذهن‌های ما را پشتیبانی می‌کند، استفاده کنیم.

It's actually a kind of cruel trick of evolution

این در واقع نوع حقه بی‌رحمانه از فرضیه تکامل است

that we simply don't have a brain

که ما فقط یک مغز نداریم

that seems to be wired well enough to understand itself.

که به‌نظر می‌رسد برای فهمیدن خودش به اندازه‌کافی سیم‌کشی شده باشد.

In a sense, it actually makes you feel that

به عبارتی دیگر، در واقع باعث می‌شود که شما حس کنید

when you're in the safe zone of studying behavior or cognition,

وقتی در منطقه ایمن مطالعه رفتار یا ادراک قرار دارید،

something you can observe,

چیزی که بتوانید مشاهده کنید

that in a way feels more simplistic and reductionistic

به نحوی که بیشتر احساس سادگی و تقلیل یافتگی کنید

than trying to engage this very complex, mysterious organ

در قیاس با تلاش جهت بکارگیری این عضو بسیار پیچیده، مرموز

that we're beginning to try to understand.

که ما شروع به تلاش کردن جهت فهم آن کرده ایم.

Now, already in the case of the brain disorders

اکنون، در مورد اختلالات مغزی

that I've been talking to you about,

که قبلاْ درباره‌شان با شما صحبت کرده‌ام،

depression, obsessive compulsive disorder,

افسردگی، اختلال وسواس اضطراری،

post-traumatic stress disorder,

اختلل استرس پس از سانحه،

while we don't have an in-depth understanding

در‌حالیکه ما درک عمیقی از

of how they are abnormally processed

چگونگی پردازش آنها بصورت غیرعادی نداریم

or what the brain is doing in these illnesses,

یا اینکه مغز در این بیماریها چگونه عمل می‌کند،

we have been able to already identify

ما اخیراْ قادر به شناخت برخی از

some of the connectional differences, or some of the ways

تفاوت‌های ارتباطی، یا برخی از روشهایی بوده‌ایم

in which the circuitry is different

که در آن مدارات برای آدمهایی

for people who have these disorders.

که این اختلالات را دارند، متفاوت است.

We call this the human connectome,

ما این را ناحیه ارتباطی انسانی می‌نامیم،

and you can think about the connectome

و شما می‌توانید درباره ناحیه ارتباطی بعنوان نوعی

sort of as the wiring diagram of the brain.

از نمودار نوشتاری مغز فکر کنید.

You'll hear more about this in a few minutes.

چیزهای بیشتری در کمتر از چند دقیقه در‌این‌ باره خواهید شنید.

The important piece here is that as you begin to look

مهم‌ترین قسمت در اینجا این است که شما شروع به نگاه

at people who have these disorders, the one in five of us

کردن به آدمهایی کنید که این اختلالات را دارند، ازهر پنج نفر ما یک نفر

who struggle in some way,

به نحوی با آن دست و پنجه نرم ‌می‌کند،

you find that there's a lot of variation

در‌می‌یابید که تغییرپذیری زیادی در

in the way that the brain is wired,

نحوه‌ای که مغز سیم‌کشی شده است، وجود دارد،

but there are some predictable patterns, and those patterns

اما برخی نمونه‌های قابل پیش‌گویی وجود دارد، و آن نمونه‌ها

are risk factors for developing one of these disorders.

عوامل ریسکی برای پیشروی یکی از این اختلالات هستند.

It's a little different than the way we think about brain disorders

کمی تفاوت درباره نحوه فکر کردن ما درباره اختلالات مغزی

like Huntington's or Parkinson's or Alzheimer's disease

مثل هنتینگتون یا پارکینسون یا آلزایمر وجود دارد

where you have a bombed-out part of your cortex.

جایی که شما بخشی از کورتکس خود را از بین می‌برید.

Here we're talking about traffic jams, or sometimes detours,

اینجا ما درباره راه‌ بندان‌های ترافیکی، یا بعضی مواقع انحرافات جاده‌‌‌‌ای،

or sometimes problems with just the way that things are connected

یا بعضی‌وقتها مشکلات جوری صحبت می‌کنیم که انگار با‌ هم مرتبطند

and the way that the brain functions.

و جوری که مغز کار می‌کند.

You could, if you want, compare this to,

از سوی دیگر، شما می‌توانید، اگر بخواهید، این را با

on the one hand, a myocardial infarction, a heart attack,

شکست التهاب عضله قلبی، حمله‌ی قلبی، مقایسه کنید،

where you have dead tissue in the heart,

جاییکه شما بافت مرده در قلب دارید،

versus an arrhythmia, where the organ simply isn't functioning

در مقابل نا‌منظم بودن ضربان قلب، جاییکه آن عضو خیلی ساده کارش را انجام نمی‌دهد

because of the communication problems within it.

به سبب مشکلات ارتباطی درون آن.

Either one would kill you; in only one of them

هر کدام از آنها شما را میکشد؛ تنها در یکی از آنها

will you find a major lesion.

شما جراحت عمده‌ای را پیدا خواهید کرد.

As we think about this, probably it's better to actually go

و ما درباره‌ این فکر می‌کنیم، شاید بهتر باشد که در واقع

a little deeper into one particular disorder, and that would be schizophrenia,

کمی عمیق‌تر به نوعی اختلال خاص بپردازیم، و آن نوع اسکیزوفرنیا باشد،

because I think that's a good case

زیرا به نظرم مورد خوبی است

for helping to understand why thinking of this as a brain disorder matters.

برای کمک کردن به فهمیدن این که چرا فکر کردن به این بعنوان اختلال مغزی اهمیت دارد.

These are scans from Judy Rapoport and her colleagues

این‌ها اسکنهایی از جودی راپوپورت و همکارانش است

at the National Institute of Mental Health

در موسسه ملی بهداشت روان

in which they studied children with very early onset schizophrenia,

در آنجا آنها کودکانی را که در محله ابتدایی و آغازین اسکیزوفرنیا بودند را مورد مطالعه قرار می‌دادند،

and you can see already in the top

و شما در همین مرحله می‌توانید مشاهده کنید

there's areas that are red or orange, yellow,

نواحی وجود دارند که قرمز یا نارنجی، زرد هستند،

are places where there's less gray matter,

محل‌هایی هستند که ماده خاکستری کمتری وجود دارد،

and as they followed them over five years,

و در طی ۵ سالی که آنها را تعقیب کردند،

comparing them to age match controls,

و با گروه‌های کنترل هم‌سن مقایسه کردند،

you can see that, particularly in areas like

می‌توانید ببینید که، بخصوص در نواحی مثل

the dorsolateral prefrontal cortex

کورتکس جلوی پیشانی پشتی جانبی

or the superior temporal gyrus, there's a profound loss of gray matter.

یا شیارهای گیجگاه‌ بالایی، با از دست دادن میزان بالایی از ماده خاکستری مواجه هستیم.‍

And it's important, if you try to model this,

و اگر سعی در نمونه قرار دادن این دارید، مهم است که

you can think about normal development

درباره پیشرفت طبیعی، بعنوان فقدان توده غشائی،

as a loss of cortical mass, loss of cortical gray matter,

فقدان ماده خاکستری غشائی فکر کنید،

and what's happening in schizophrenia is that you overshoot that mark,

و چیزی که در اسکیزوفرنی ااتفاق می‌افتد این است که شما از بالای آن حد می گذرید،

and at some point, when you overshoot,

و در یک مرحله‌ای، زمانی که از بالای آن می‌گذرید،

you cross a threshold, and it's that threshold

شما از آستانه‌ای می‌گذرید، و آن آستانه

where we say, this is a person who has this disease,

جایی است که ما می‌گوییم، این شخصی اسن که این بیماری را دارد،

because they have the behavioral symptoms

زیرا نشانه‌های رفتاری مرتبط با

of hallucinations and delusions.

توهمات و خیالات را دارد.

That's something we can observe.

این چیزی است که ما می‌توانیم مشاهده کنیم.

But look at this closely and you can see that actually they've crossed a different threshold.

اما اگر نزدیک به این نگاه کنید، می‌توانید مشاهده کنید که به راستی آنها از آستانه متفاوتی عبور کرده‌اند.

They've crossed a brain threshold much earlier,

آنها از خیلی پیش‌تر آستانه مغزی را گذرانده‌اند،

that perhaps not at age 22 or 20,

که شاید در سن ۲۲ یا ۲۰ نباشد،

but even by age 15 or 16 you can begin to see

بلکه حتی در سن ۱۵ یا ۱۶ می‌توانید شروع به مشاهده

the trajectory for development is quite different

پیشروی در خط‌ سیری باشید که در سطح مغز

at the level of the brain, not at the level of behavior.

حدوداْ متفاوت است، نه در سطح رفتار.

Why does this matter? Well first because,

چرا این موضوع اهمیت دارد؟ خب اول این که

for brain disorders, behavior is the last thing to change.

در اختلالات مغزی، رفتار آخرین چیزی است که تغییر می‌کند.

We know that for Alzheimer's, for Parkinson's, for Huntington's.

ما می‌دانیم که برای آلزایمر، بری پارکینسون، برای هانتیگتون

There are changes in the brain a decade or more

تغییراتی در مغز طی یک دهه یا بیشتر به وجود میاید

before you see the first signs of a behavioral change.

پیش از آن که شما نخستین نشانه‌های تغییر رفتاری را ببینید.

The tools that we have now allow us to detect

ابزاری که الان داریم به ما اجازه می‌دهد تا این

these brain changes much earlier, long before the symptoms emerge.

تغییرات مغزی را خیلی زودتر کشف کنیم، خیلی قبل‌تر از پدیدار شدن علائم.

But most important, go back to where we started.

اما از همه مهم‌تر، برگشتن به جایی است که شروع کردیم.

The good-news stories in medicine

داستانهای اخبار خوب در پزشکی

are early detection, early intervention.

کشف زودهنگام، مداخله زودهنگام است.

If we waited until the heart attack,

اگر تا هنگام حمله قلبی منتظرمی‌ماندیم،

we would be sacrificing 1.1 million lives

باید سالانه در این کشور جان ۱/۱ میلیون انسان را

every year in this country to heart disease.

بخاطر بیماری قلبی قربانی می‌کردیم.

That is precisely what we do today

آن دقیقاْ چیزی است که ما امروز انجا می‌دهیم

when we decide that everybody with one of these brain disorders,

زمانی‌که تصمیم می‌ گیریم هر کسی با یک کدام از اختلالات مغزی،

brain circuit disorders, has a behavioral disorder.

اختلالات حوزه مغزی، اختلالی رفتاری دارد.

We wait until the behavior becomes manifest.

ما منتظر می‌شویم تا این رفتار آشکار شود.

That's not early detection. That's not early intervention.

این کشف زود‌هنگام و یا مداخله زودهنگام نیست.

Now to be clear, we're not quite ready to do this.

خیلی روشن بگویم، ما خیلی برای انجام این کار آماده نیستیم.

We don't have all the facts. We don't actually even know

همه حقایق را نداریم. ما حتی به راستی نمی‌دانیم

what the tools will be,

ابزار چه خواهد بود،

nor what to precisely look for in every case to be able

و اینکه در هر موردی دقیقاْ بیاد دنبال چه بگردیم تا ما را

to get there before the behavior emerges as different.

قادر به رسیدن به انجام آن کند، پیش از آن که رفتاری متفاوت ظاهر شود.

But this tells us how we need to think about it,

اما این به ما می‌گوید چگونه نیازمند فکر کردن درباره آن هستیم،

and where we need to go.

و به کجا لازم است که برویم.

Are we going to be there soon?

آیا به زودی به آنجا خواهیم رسید؟

I think that this is something that will happen

فکر می‌کنم این چیزی است که در طی

over the course of the next few years, but I'd like to finish

چندین سال آینده اتفاق خواهد افتاد، اما می‌خواهم

with a quote about trying to predict how this will happen

صحبت را تمام کنم با نقل‌قولی درباره تلاش کردن برای پیش‌بینی اینکه در آینده چگونه این اتفاق خواهد افتاد،

by somebody who's thought a lot about changes

توسط کسی که بسیار درباره تغییرات در مفاهیم

in concepts and changes in technology.

و تغییرات در فناوری فکر کرده است.

"We always overestimate the change that will occur

« ما همواره تغییری را که در دو سال آینده اتفاق خواهد افتاد

in the next two years and underestimate

دست بالا می‌گیریم و تغییری را که

the change that will occur in the next 10." -- Bill Gates.

طی ‍۱۰ سال آینده رخ خواهد داد دست‌کم می‌گیریم.»-- بیل گیتس.

Thanks very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)