What fear can teach us | Karen Thompson Walker

Translator: Morton Bast Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: Techaphon Nitisaowaphak

One day in 1819,

วันหนึ่งในปี 1819

3,000 miles off the coast of Chile,

สามพันไมล์ นอกชายฝั่งชิลี

in one of the most remote regions of the Pacific Ocean,

ในส่วนที่ห่างไกลที่สุดในมหาสมุทรแปซิฟิก

20 American sailors watched their ship flood with seawater.

กะลาสีเรือชาวอเมริกัน 20 ชีวิต มองดูน้ำไหลเข้าเรือของพวกเขา

They'd been struck by a sperm whale, which had ripped

พวกเขาถูกปลาวาฬชนเรือ ซึ่งทำให้เกิด

a catastrophic hole in the ship's hull.

แผลขนาดใหญ่ ในส่วนลำเรือ

As their ship began to sink beneath the swells,

ในขณะที่เรือของพวกเค้ากำลังเริ่มจมลงในทะเล

the men huddled together in three small whaleboats.

ทุกคนก็รวมตัวกันในเรือเล็กๆ สามลำ

These men were 10,000 miles from home,

คนเหล่านี้อยู่ไกลจากบ้านเป็นหมื่นไมล์

more than 1,000 miles from the nearest scrap of land.

พวกเขาอยู่ห่างจากแผ่นดินที่ใกล้ที่สุดกว่า หนึ่งพันไมล์

In their small boats, they carried only

ในเรือลำเล็กของพวกเขา มีแค่

rudimentary navigational equipment

อุปกรณ์นำทางแบบพื้นๆ

and limited supplies of food and water.

เสบียงอาหารและน้ำจำนวนจำกัด

These were the men of the whaleship Essex,

คนเหล่านี้คือลูกเรือ ของเรือล่าปลาวาฬ เอสเซ็กต์ (Essex)

whose story would later inspire parts of "Moby Dick."

ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจส่วนหนึ่ง ของการเขียนเรื่อง โมบี ดิก (Moby Dick)

Even in today's world, their situation would be really dire,

แม้แต่ในโลกยุคปัจจุบัน สถานการณ์นั้นก็ยังถือว่าคับขันมาก

but think about how much worse it would have been then.

แต่ลองนึกดูว่า ในยุคนั้นมันจะแย่กว่าซักแค่ไหน

No one on land had any idea that anything had gone wrong.

ไม่มีใครรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

No search party was coming to look for these men.

ไม่มีทีมค้นหาออกมาตามหาคนเหล่านี้

So most of us have never experienced a situation

พวกเราส่วนใหญ่คงไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์

as frightening as the one in which these sailors found themselves,

ที่น่าพรั่นพรึงเท่ากับที่ชายเหล่านั้นได้ประสบมา

but we all know what it's like to be afraid.

แต่เราทุกคนก็รู้จักความกลัว

We know how fear feels,

เรารู้ว่าความกลัวรู้สึกอย่างไร

but I'm not sure we spend enough time thinking about

แต่ฉันไม่แน่ใจว่า เราใช่เวลามากพอในการคิดว่า

what our fears mean.

ความกลัวของเราหมายความว่าอย่างไร

As we grow up, we're often encouraged to think of fear

เมื่อเราโตขึ้น เรามักถูกบอกให้คิดว่าความกลัว

as a weakness, just another childish thing to discard

คือความอ่อนแอ เป็นนิสัยเด็กๆ ที่ต้องโยนทิ้งไป

like baby teeth or roller skates.

เหมือนฟันน้ำนม หรือ รองเท้าโรลเลอร์สเก็ต

And I think it's no accident that we think this way.

และฉันคิดว่า มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลย ที่เรามีความคิดเช่นนั้น

Neuroscientists have actually shown that human beings

นักประสาทวิทยา ได้ค้นพบว่า มนุษย์

are hard-wired to be optimists.

ถูกสร้างมาให้เป็นคนมองโลกในแง่ดี

So maybe that's why we think of fear, sometimes,

ดังนั้น นี่คือสาเหตุที่บางครั้งเราคิดว่า ความกลัว

as a danger in and of itself.

เป็นเรื่องอันตราย

"Don't worry," we like to say to one another. "Don't panic."

"อย่ากังวล" เราชอบบอกกัน "อย่าพึ่งตกใจ"

In English, fear is something we conquer.

ในสำนวนภาษาอังกฤษ ความกลัวเป็นสิ่งที่เราต้องเอาชนะ

It's something we fight. It's something we overcome.

เป็นสิ่งที่เราต้องต่อสู้ เป็นสิ่งที่เราข้ามพ้นมา

But what if we looked at fear in a fresh way?

แต่ ถ้าเรามองความกลัวในมุมใหม่

What if we thought of fear as an amazing act of the imagination,

ถ้าเราคิดว่า ความกลัว เป็นผลพวงชั้นยอดจากจินตนาการของเราล่ะ

something that can be as profound and insightful

บางอันอาจจะเรียกได้ว่า ลึกล้ำ และเหนือจริง

as storytelling itself?

เหมือนๆกับการเล่าเรื่องนั่นแหละ

It's easiest to see this link between fear and the imagination

มันเป็นเรื่องที่ง่ายมากที่จะเห็นความเชื่อมโยง ระหว่าง ความกลัว และ จินตนาการ

in young children, whose fears are often extraordinarily vivid.

ในเด็กเล็กๆ ซึ่งความกลัวจะมีความชัดเจนมากเป็นพิเศษ

When I was a child, I lived in California,

ตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันอาศัยอยู่ใน แคลิฟอเนีย

which is, you know, mostly a very nice place to live,

ซึ่งก็เป็นที่ๆ โดยทั่วไปแล้ว น่าอยู่มากๆ

but for me as a child, California could also be a little scary.

แต่สำหรับฉันในตอนเด็ก แคลิฟอร์เนีย ก็ยังเป็นสถานที่ที่น่ากลัวได้

I remember how frightening it was to see the chandelier

ฉันจำได้ว่า ฉันกลัวมากเวลาที่โคมไฟระย้าบนเพดาน

that hung above our dining table swing back and forth

ที่แขวนอยู่เหนือโต๊ะอาหารของเรา แกว่งไปมา

during every minor earthquake,

เวลาที่มีแผ่นดินไหวเล็กๆ

and I sometimes couldn't sleep at night, terrified

และบางครั้งฉันจะนอนไม่หลับในตอนกลางคืน เพราะกลัวมาก ว่า

that the Big One might strike while we were sleeping.

แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ อาจจะเกิดขึ้น ในตอนที่เรากำลังหลับอยู่

And what we say about kids who have fears like that

และสิ่งที่เราพูดถึงเด็กๆ ที่มีความหวาดกลัวแบบนั้นก็คือ

is that they have a vivid imagination.

เราบอกว่าพวกเขาจินตนาการมากไป

But at a certain point, most of us learn

แต่พอถึงจุดหนึ่ง พวกเราส่วนใหญ่ก็เรียนรู้ว่า

to leave these kinds of visions behind and grow up.

เราควรเลิกจินตนาการภาพแบบนั้น เมื่อเราโตขึ้น

We learn that there are no monsters hiding under the bed,

เราเรียนรู้ว่า มันไม่มี สัตว์ประหลาดแอบอยู่ใต้เตียง

and not every earthquake brings buildings down.

และไม่ใช่แผ่นดินไหวทุกครั้ง ที่จะทำให้ตึกถล่ม

But maybe it's no coincidence that some of our most creative minds

แต่บางทีมันก็อาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่คนที่มีความคิดสร้างสรรค์ดีที่สุดกลุ่มหนึ่งที่เรารู้จัก

fail to leave these kinds of fears behind as adults.

ไม่สามารถละทิ้่งความกลัวเหล่านี้ไปได้ เมื่อพวกเขาโตเป็นผู้ใหญ่

The same incredible imaginations that produced "The Origin of Species,"

จินตนาการอันยอดเยี่ยม ที่ให้กำเนิดงานเขียน ว่าด้วยวิวัฒนาการของสิ่งมีขีวิต (The Origin of Species)

"Jane Eyre" and "The Remembrance of Things Past,"

เจน แอร์ (Jane Eyre) หรือ เดอะ รีเมมบรานซ์ ออฟ ติงส์ พาส (The Remembrance of Things Past)

also generated intense worries that haunted the adult lives

และจินตนาการของพวกเค้าเหล่านี้ก็ได้สร้างปัญหา คอยหลอกหลอนชีวิตวัยผู้ใหญ่ของพวกเขาด้วยเช่นกัน

of Charles Darwin, Charlotte BrontĂŤ and Marcel Proust.

ทั้ง ชาร์ลส ดาร์วิน ชาร์ล๊อต บรอนเต้ และ มาร์เซล พรูสต์

So the question is, what can the rest of us learn about fear

ดังนั้น คำถามคือ เราทุกคนจะเรียนรู้อะไรได้จากความกลัว

from visionaries and young children?

จากจินตภาพ และ จากเด็กๆ

Well let's return to the year 1819 for a moment,

ก่อนอื่น ขอพาทุกคนกลับไปในปี 1819 กันอีกสักครู่

to the situation facing the crew of the whaleship Essex.

สถานการณ์ที่ลูกเรือของเรือล่าปลาวาฬ เอสเซ็กต์ กำลังเผชิญอยู่

Let's take a look at the fears that their imaginations

มาลองดูความกลัวที่จินตนาการของพวกเขา

were generating as they drifted in the middle of the Pacific.

สร้างขึ้นขณะที่พวกเขาล่องลอยอยู่กลางมหาสมุทรแปซิฟิก

Twenty-four hours had now passed since the capsizing of the ship.

ตอนนั้นเวลาผ่านไป 24 ชั่วโมงแล้ว หลังจากที่เรือถูกชน

The time had come for the men to make a plan,

ถึงเวลาที่พวกเขาต้องวางแผน

but they had very few options.

แต่พวกเขามีทางเลือกน้อยมาก

In his fascinating account of the disaster,

ในบันทึกเรื่องราวหายนะครั้งนั้น

Nathaniel Philbrick wrote that these men were just about

นาธาเนียล ฟิลบริก เขียนไว้ว่า ทุกคน

as far from land as it was possible to be anywhere on Earth.

อยู่ห่างจากแผ่นดินมากที่สุด เท่าที่คนบนโลกจะอยู่ห่างจากแผ่นดินได้

The men knew that the nearest islands they could reach

พวกเขารู้ว่า เกาะที่ใกล้ที่สุดที่พวกเขาไปถึงได้

were the Marquesas Islands, 1,200 miles away.

คือเกาะ มาร์เควส์ก ห่างออกไปประมาณ 1200 ไมล์

But they'd heard some frightening rumors.

แต่พวกเขาเคยได้ยินข่าวลือที่น่าหวั่น

They'd been told that these islands,

พวกเขาเคยรู้มาว่า บนเกาะเหล่านี้

and several others nearby, were populated by cannibals.

และเกาะอื่นๆ ที่อยู่ใกล้กัน มีกลุ่มคนที่กินเนื้อคน

So the men pictured coming ashore only to be murdered

ดังนั้นทุกคนจึงนึกภาพว่า ถ้าขึ้นฝั่งก็มีแต่จะถูกฆ่า

and eaten for dinner.

แล้วถูกกินเป็นอาหารเย็น

Another possible destination was Hawaii,

ทางเลือกอีกทางคือ ฮาวาย

but given the season, the captain was afraid

แต่ด้วยเหตุผล ที่กัปตันกลัวว่า

they'd be struck by severe storms.

พวกเขาจะเจอพายุที่รุนแรง

Now the last option was the longest, and the most difficult:

ทางเลือกสุดท้ายเป็นทางเลือกที่ยากที่สุด และต้องเดินทางไกลที่สุด

to sail 1,500 miles due south in hopes of reaching

ด้วยการล่องเรือเป็นระยะทาง 1500 ไมล์ ไปทางใต้เพื่อหวังว่าจะ

a certain band of winds that could eventually

ได้ลมที่สุดท้ายแล้ว

push them toward the coast of South America.

จะพาพวกเขาเข้าฝั่งอเมริกาใต้

But they knew that the sheer length of this journey

แต่พวกเขารู้ดีว่า ระยะทางของการเดินทางเช่นนี้

would stretch their supplies of food and water.

จะทำให้พวกเขาขาดอาหารและน้ำ

To be eaten by cannibals, to be battered by storms,

จะถูกกินโดยมนุษย์กินคน จะเจอพายุ

to starve to death before reaching land.

หรือจะอดตายก่อนที่จะถึงฝั่ง

These were the fears that danced in the imaginations of these poor men,

นี่คือความกลัวที่อยู่ในความนึกคิด ของชายที่น่าสงสารเหล่านี้

and as it turned out, the fear they chose to listen to

และแน่นอนว่าความกลัวที่พวกเขาตัดสินใจฟัง

would govern whether they lived or died.

จะส่งผลต่อความอยู่รอดหรือความสูญเสียของพวกเขา

Now we might just as easily call these fears by a different name.

ทีนี้เราอาจจะเรียกความกลัวเหล่านี้ด้วยชื่ออื่น

What if instead of calling them fears,

แทนที่จะเรียกพวกมันว่าความกลัว

we called them stories?

เราจะเรียกพวกมันว่า เรื่องราว

Because that's really what fear is, if you think about it.

เพราะนั่นคือลักษณะที่แท้จริงของความกลัว ลองคิดดูสิคะ

It's a kind of unintentional storytelling

มันเป็นการเล่าเรื่องอย่างไม่ตั้งใจ

that we are all born knowing how to do.

ที่ติดตัวพวกเรามาตั้งแต่เกิด

And fears and storytelling have the same components.

ความกลัว และการเล่าเรื่องมีลักษณะร่วมกันหลายประการ

They have the same architecture.

พวกมันมีโครงสร้างเหมือนกัน

Like all stories, fears have characters.

เช่นเดียวกับเรื่องเล่า เรื่องที่เรากลัวก็มีตัวละคร

In our fears, the characters are us.

ในเรื่องที่เรากลัว ตัวละครเหล่านั้นก็คือตัวเรา

Fears also have plots. They have beginnings and middles and ends.

ความกลัวก็มีโครงเรื่อง มีจุดเริ่มต้น ตอนกลางของเรื่อง และมีจุดจบ

You board the plane. The plane takes off. The engine fails.

คุณขึ้นเครื่องบิน เครื่องบินออก เครื่องยนต์พัง

Our fears also tend to contain imagery that can be

ความกลัวของเรามักจะมีการสร้างภาพ

every bit as vivid as what you might find in the pages of a novel.

ซึ่งมีรายละเอียดสีสันชัดเจน เหมือนการพรรณาภาพในหนังสือนวนิยาย

Picture a cannibal, human teeth

ลองนึกภาพ คนกินเนื้อมนุษย์ ฟันมนุษย์

sinking into human skin,

กัดจมลงในผิวหนังของมนุษย์

human flesh roasting over a fire.

เนื้อคนกำลังถูกย่างอยู่เหนือไฟ

Fears also have suspense.

เรื่องราวที่เรากลัวยังมีช่วงระทึกใจ

If I've done my job as a storyteller today,

ถ้าวันนี้ฉันประสบความสำเร็จในฐานะนักเล่านิทาน

you should be wondering what happened

คุณก็ควรจะอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

to the men of the whaleship Essex.

กับชายหนุ่มที่เป็นลูกเรือของเรือล่าปลาวาฬเอสเซ็กต์

Our fears provoke in us a very similar form of suspense.

ความกลัวของเราปลุกเราให้ตื่นตัว ในรูปแบบเดียวกับการฟังเรื่องราวระทึกขวัญ

Just like all great stories, our fears focus our attention

เช่นเดียวกับเรื่องเล่าดีๆ ความกลัวดึงความสนใจของเราไว้ได้

on a question that is as important in life as it is in literature:

ด้วยคำถามที่มีความสำคัญเท่าๆกัน ทั้งในชีวิตจริง และในโลกวรรณกรรม

What will happen next?

อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป?

In other words, our fears make us think about the future.

ในอีกนัยหนึ่ง ความกลัวของเราทำให้เราคิดถึงอนาคต

And humans, by the way, are the only creatures capable

และมนุษย์ ก็เป็นสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวที่มีความสามารถ

of thinking about the future in this way,

ในการคิดถึงอนาคตในลักษณะนี้ได้

of projecting ourselves forward in time,

ด้วยการสร้างภาพของตัวเราในอนาคตข้างหน้า

and this mental time travel is just one more thing

และการเดินทางข้ามเวลาด้วยความคิดของเรานี้ ก็เป็นอีกลักษณะหนึ่ง

that fears have in common with storytelling.

ที่ความกลัว มีเหมือนๆกับ การเล่าเรื่อง

As a writer, I can tell you that a big part of writing fiction

ในฐานะนักเขียน ฉันสามารถบอกกับคุณได้ว่า งานส่วนหลักๆของการเขียนนวนิยาย

is learning to predict how one event in a story

ก็คือการเรียนรู้ที่จะคาดเดาว่า เหตุการณ์หนึ่งในเรื่อง

will affect all the other events,

จะส่งผลกระทบต่อเหตุการณ์อื่นๆอย่างไร

and fear works in that same way.

และความกลัวก็ทำงานแบบนั้นเหมือนกัน

In fear, just like in fiction, one thing always leads to another.

ความกลัว ก็มีลักษณะเหมือนกับเรื่องที่ถูกแต่งขึ้น ที่สิ่งหนึ่งจะนำไปสู่อีกสิ่งหนึ่งเสมอ

When I was writing my first novel, "The Age Of Miracles,"

ในตอนที่ฉันกำลังเขียนนวนิยายเรื่องแรกของฉัน "ดิ เอจ ออฟ มิราเคิล" (ยุคแห่งปาฏิหารย์)

I spent months trying to figure out what would happen

ฉันใช้เวลาหลายเดือนในการพยายามคิดหาคำตอบว่า อะไรจะเกิดขึ้น

if the rotation of the Earth suddenly began to slow down.

ถ้าการหมุนของโลกค่อยๆหมุนช้าลง

What would happen to our days? What would happen to our crops?

จะเกิดอะไรขึ้นกับเวลาในแต่ละวัน? จะเกิดอะไรขึ้นกับพืชผลที่เราปลูก?

What would happen to our minds?

และพวกเราจะรู้สึกอย่างไร?

And then it was only later that I realized how very similar

ซึ่งในภายหลัง ฉันพบว่า

these questions were to the ones I used to ask myself

คำถามเหล่านั้น คล้ายกับคำถามที่ฉันเคยถามตัวเอง

as a child frightened in the night.

เมื่อตอนเป็นเด็ก และยังนั่งกลัวอยู่ในตอนกลางคืน

If an earthquake strikes tonight, I used to worry,

ว่าถ้าเกิดแผ่นดินไหวขึ้นคืนนี้ ฉันเคยกังวลว่า

what will happen to our house? What will happen to my family?

จะเกิดอะไรขึ้นกับบ้านของเรา? ครอบครัวของเรา?

And the answer to those questions always took the form of a story.

และคำตอบสำหรับคำถามเหล่านั้น ก็มักจะออกมาเป็นเรื่องราว

So if we think of our fears as more than just fears

ดังนั้นถ้าเราคิดถึงความกลัวของเรา ว่ามันไม่ใช่แค่ความกลัว

but as stories, we should think of ourselves

แต่มันคือเรื่องราว บางทีเราควรเริ่มคิดว่าเรา

as the authors of those stories.

เป็นผู้แต่งเรื่องราวเหล่านั้น

But just as importantly, we need to think of ourselves

แต่สิ่งที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันอีกอย่างหนึ่ง ก็คือเราจำเป็นต้องคิดว่าพวกเรา

as the readers of our fears, and how we choose

เป็นผู้อ่านเรื่องราวความกลัวของเรา และขึ้นอยูกับเรา ว่าเราจะเลือก

to read our fears can have a profound effect on our lives.

อ่าน หรือตีความความกลัวของเราอย่างไร สิ่งนี้อาจมีผลต่อชีวิตของเราอย่างมาก

Now, some of us naturally read our fears more closely than others.

พวกเราบางคนสนใจความกลัวของตัวเองมากกว่าคนอื่นๆ

I read about a study recently of successful entrepreneurs,

เมื่อเร็วๆนี้ ฉันได้อ่านผลการศึกษา เกี่ยวกับผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จ

and the author found that these people shared a habit

ผู้เขียนค้นพบว่า คนเหล่านี้มีนิสัยบางอย่างร่วมกัน

that he called "productive paranoia," which meant that

นิสัยที่เขาเรียกว่า "ความกลัวที่ก่อให้เกิดผลลัพท์" ซึ่งหมายความว่า

these people, instead of dismissing their fears,

ผู้คนเหล่านี้ แทนที่จะไม่สนใจความกลัวของพวกเขา

these people read them closely, they studied them,

คนเหล่านี้เลือกที่จะสนใจ และศึกษาความกลัวอย่างละเอียด

and then they translated that fear into preparation and action.

และแปลงมันออกมาเป็นการเตรียมการและแผนงาน

So that way, if their worst fears came true,

ด้วยวิธีนี้ ถ้าสิ่งที่พวกเขากลัวที่สุด กลายเป็นความจริง

their businesses were ready.

ธุรกิจของพวกเขาก็พร้อมรับมือ

And sometimes, of course, our worst fears do come true.

และแน่นอนว่า บางครั้ง สิ่งที่เรากลัวที่สุดก็มักจะเป็นจริง

That's one of the things that is so extraordinary about fear.

และนั่นก็เป็นลักษณะพิเศษอย่างนึงของความกลัว

Once in a while, our fears can predict the future.

บางครั้ง ความกลัวของเราก็ทำนายอนาคตได้

But we can't possibly prepare for all of the fears

แต่เราก็คงไม่สามารถเตรียมการรับมือกับ ความกลัวทุกๆข้อ

that our imaginations concoct.

ที่จินตนาการของเราปรุงแต่งขึ้นมาไว้ได้

So how can we tell the difference between

แล้วเราจะสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่าง

the fears worth listening to and all the others?

ความกลัวที่เราควรให้ความสนใจ และความกลัวอื่นๆ ได้อย่างไร

I think the end of the story of the whaleship Essex

ฉันคิดว่าตอนจบของเรื่องราวของเรือล่าปลาวาฬเอสเซ็กต์

offers an illuminating, if tragic, example.

ที่ถึงแม้จะน่าเศร้า แต่ก็เป็นตัวอย่างที่นำทางเราได้

After much deliberation, the men finally made a decision.

หลังจากที่พวกเขาลังเลกันอยู่นาน ในที่สุดพวกเขาก็ตัดสินใจ

Terrified of cannibals, they decided to forgo the closest islands

ด้วยความกลัวมนุษย์กินคน พวกเขาตัดสินใจว่า จะไม่เดินทางไปยังเกาะที่ใกล้ที่สุด

and instead embarked on the longer

แต่พวกเขาจะเดินทาง ไปทางที่ยาวกว่า

and much more difficult route to South America.

และยากกว่ามาก ไปทางอเมริกาใต้

After more than two months at sea, the men ran out of food

หลังจากเดินทางกว่าสองเดือนในทะเล เสบียงอาหารของพวกเขาก็หมดลง

as they knew they might,

อย่างที่พวกเขารู้แต่แรกว่ามันอาจจะเกิดขึ้น

and they were still quite far from land.

และพวกเขาก็ยังอยู่ค่อนข้างห่างจากฝั่ง

When the last of the survivors were finally picked up

ในตอนที่ผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายได้ถูกช่วยเหลือ

by two passing ships, less than half of the men were left alive,

ขึ้นเรือที่ผ่านมาสองลำ มีคนรอดชีวิตน้อยกว่าครึ่งจากลูกเรือทั้งหมด

and some of them had resorted to their own form of cannibalism.

และพวกเขาบางคนก็ได้เอาตัวรอด ด้วยการกลายเป็นมนุษย์กินคนเสียเอง

Herman Melville, who used this story as research for "Moby Dick,"

เฮอร์แมน เมลวิลล์ ซึ่งใช้เรื่องนี้ในการค้นคว้า เพื่อเขียนเรื่อง "โมบี ดิก"

wrote years later, and from dry land, quote,

เขียนไว้ในช่วงหลายปีต่อมาขณะที่เขาอยู่บนบก ว่า

"All the sufferings of these miserable men of the Essex

"ความทุกข์ทรมานของลูกเรือเอสเซ็กต์ที่น่าลำเค็ญเหล่านั้น

might in all human probability have been avoided

อาจจะอยู่ในวิสัยที่มนุษย์เราน่าจะหลีกเลี่ยงได้

had they, immediately after leaving the wreck,

ถ้าพวกเขา ตัดสินใจทันทีที่ออกจากซากเรือจม

steered straight for Tahiti.

ว่าจะมุ่งตรงไปยังตาฮิติ

But," as Melville put it, "they dreaded cannibals."

แต่" อย่างทีเมลวิลล์กล่าวไว้ "พวกเขากลัวมนุษย์กินคน"

So the question is, why did these men dread cannibals

ดังนั้น คำถามคือ ทำไมคนกลุ่มนั้นถึงกลัวมนุษย์กินคน

so much more than the extreme likelihood of starvation?

มากจนกระทั่งพวกเขาเลือกหนทางที่น่าจะอดตาย

Why were they swayed by one story

ทำไมพวกเขาถึงหวั่นไหวไปกับเรื่องราวเรื่องหนึ่ง

so much more than the other?

มากกว่าเรื่องอื่นๆ

Looked at from this angle,

ถ้ามองจากมุมนี้

theirs becomes a story about reading.

เรื่องราวพวกเขาจะกลายเป็นเรื่องของการอ่าน

The novelist Vladimir Nabokov said that the best reader

นักเขียนนวนิยาย วาลเดเมียร์ นาโบคอฟ กล่าวไว้ว่า นักอ่านที่ดี

has a combination of two very different temperaments,

ควรมีส่วนประกอบ ของความรู้สึกที่ต่างกันสองประการ

the artistic and the scientific.

คือมีทั้งความเป็นศิลปิน และความเป็นนักวิทยาศาสตร์

A good reader has an artist's passion,

นักอ่านที่ดีควรมีความรู้สึกซาบซึ่งของศิลปิน

a willingness to get caught up in the story,

และมีความยินดี เต็มใจที่จะดื่มด่ำไปกับเรื่องราว

but just as importantly, the readers also needs

แต่สิ่งที่สำคัญพอๆกัน ก็คือ นักอ่านทั้งหลาย ยังจำเป็นต้องมี

the coolness of judgment of a scientist,

ความสุขุม ในการชั่งน้ำหนักเหตุผลอย่างนักวิทยาศาสตร์

which acts to temper and complicate

ซึ่งทำหน้าที่คอยควบคุม และกระตุ้นให้

the reader's intuitive reactions to the story.

ปฎิกริยาของนักอ่านต่อเรื่องราวนั้นซับซ้อนยิ่งขึ้น

As we've seen, the men of the Essex had no trouble with the artistic part.

อย่างที่เราได้เห็นแล้ว เหล่าลูกเรือเอสเซ็กต์ไม่มีปัญหา ในการใช้ความเป็นศิลปิน

They dreamed up a variety of horrifying scenarios.

พวกเขานึกภาพเหตุการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวได้มากมาย

The problem was that they listened to the wrong story.

ปัญหาคือพวกเขาสนใจผิดเรื่อง

Of all the narratives their fears wrote,

ในบรรดาเรื่องราวต่างๆที่ความกลัวของพวกเขาสร้างขึ้น

they responded only to the most lurid, the most vivid,

พวกเขาตอบสนองกับเรื่องที่ชัดเจนที่สุด และน่าสยดสยองที่สุด

the one that was easiest for their imaginations to picture:

ซึ่งเป็นเรื่องที่ง่ายที่สุดที่จินตนาการของพวกเขา จะสร้างภาพขึ้นมาได้

cannibals.

มนุษย์กินคน

But perhaps if they'd been able to read their fears

แต่บางที ถ้าพวกเขาตีความความกลัวของพวกเขา

more like a scientist, with more coolness of judgment,

อย่างนักวิทยาศาสตร์ ด้วยความสุขุมและเป็นเหตุเป็นผล

they would have listened instead to the less violent

พวกเขาก็จะสนใจเรื่องที่อาจจะรุนแรงน้อยกว่า

but the more likely tale, the story of starvation,

แต่น่าจะเป็นไปได้มากกว่า อย่างเรื่องของการอดอาหารตาย

and headed for Tahiti, just as Melville's sad commentary suggests.

แล้วก็ตัดสินใจมุ่งไปตาฮิติ อย่างที่ข้อความที่น่าเศร้าของ เมลวิลล์ได้เขียนไว้

And maybe if we all tried to read our fears,

และบางที ถ้าพวกเราลองพยายามอ่านความกลัวของเรา

we too would be less often swayed

พวกเราเองก็จะถูกโน้มน้าวด้วยความกลัวน้อยลง

by the most salacious among them.

และสิ่งที่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตเราที่สุด ในบรรดาความกลัวเหล่านั้นก็คือ

Maybe then we'd spend less time worrying about

บางทีเราอาจจะใช้เวลาน้อยลงในการกังวลเกี่ยวกับ

serial killers and plane crashes,

ฆาตกรโรคจิต หรือ เครื่องบินตก

and more time concerned with the subtler

และใช้เวลามากขึ้นในการกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่ดูเหมือน จะเข้าใจได้ยากกว่า

and slower disasters we face:

และเป็นหายนะที่อาจจะเกิดขึ้นช้ากว่า ที่เรากำลังเผชิญอยู่

the silent buildup of plaque in our arteries,

เช่นการก่อตัวอย่างเงียบๆของสิ่งอุดตันในผนังเส้นเลือดของเรา

the gradual changes in our climate.

หรือสภาพภูมิอากาศของเราที่กำลังค่อยๆเปลี่ยนแปลง

Just as the most nuanced stories in literature are often the richest,

เช่นเดียวกับที่เรื่องราวที่มีจุดเปลี่ยนเพียงเล็กน้อยที่สุด อาจจะเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจมากที่สุด

so too might our subtlest fears be the truest.

ดังนั้นความกลัวที่เบาบางที่สุดของเราเอง ก็อาจจะเป็นเรื่องที่เป็นจริงมากที่สุดก็เป็นได้

Read in the right way, our fears are an amazing gift

ถ้าเราอ่านมันในลักษณะนี้ ความกลัวของเรา ก็กลายเป็นของขวัญที่แสนวิเศษ

of the imagination, a kind of everyday clairvoyance,

ของขวัญของจินตนาการ เหมือนเป็นตาทิพย์ที่พวกเรามีใช้ทุกวัน

a way of glimpsing what might be the future

เป็นวิธีที่เราพอจะมองเห็นว่า อะไรอาจจะเกิดขึ้นในอนาคต

when there's still time to influence how that future will play out.

ในตอนที่เรายังพอมีเวลา ที่จะทำในสิ่งที่ส่งผลต่ออนาคตที่กำลังจะตามมา

Properly read, our fears can offer us something as precious

ถ้าเราอ่านมันอย่างเหมาะสม ความกลัวของเราก็จะ กลายเป็นสิ่งล้ำค่า

as our favorite works of literature:

เช่นเดียวกับ ผลงานวรรณกรรมที่เราชื่นชอบ

a little wisdom, a bit of insight

มันให้ข้อคิด และให้ความรู้บางอย่างกับเรา

and a version of that most elusive thing --

และให้อีกเวอร์ชั่นหนึ่งของสิ่งที่จับต้องได้ยาก ที่เรียกว่า

the truth.

ความจริง

Thank you. (Applause)

ขอบคุณค่ะ (เสียงปรบมือ)