What fear can teach us | Karen Thompson Walker

Translator: Morton Bast Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: Leila Ataei

یک روز در سال ۱۸۱۹،

به فاصله‌ پنج هزار کیلومتر از ساحل شیلی،

One day in 1819,

در یکی از دورافتاده‌ترین مناطق اقیانوس آرام

3,000 miles off the coast of Chile,

in one of the most remote regions of the Pacific Ocean,

۲۰ ملوان آمریکایی، شاهد غرق شدن کشتی‌شون بودن.

20 American sailors watched their ship flood with seawater.

کشتی اونها به یک نهنگ عنبر برخورد کرده بود

که یک سوراخ فجیع در بدنه‌ کشتی ایجاد کرده بود.

They'd been struck by a sperm whale, which had ripped

a catastrophic hole in the ship's hull.

همین‌طور که کشتی اونها داشت به زیر آب فرو می رفت،

ملوانان در سه قایق کوچک مخصوص صید نهنگ فشرده کنار هم نشسته بودن.

As their ship began to sink beneath the swells,

the men huddled together in three small whaleboats.

اون‌ها بیش از ۱۶،۰۰۰ کیلومتر از خونه‌هاشون

و بیش از ۱.۶۰۰ کیلومتر از نزدیکترین خشكى فاصله داشتن.

These men were 10,000 miles from home,

more than 1,000 miles from the nearest scrap of land.

تو قایق‌های کوچک‌شون فقط

تجهيزات اولیه‌ جهت‌یابی

In their small boats, they carried only

و مقدار کمی ذخیره‌ آب و خوراكى داشتن.

rudimentary navigational equipment

and limited supplies of food and water.

این‌ها افراد کشتی صید نهنگ اِسکس بودن که بعدها

داستان‌شون الهام‌بخش قسمت‌هایی از «موبی دیک» شد.

These were the men of the whaleship Essex,

شرایط اونها، حتی در دنیای امروز هم می‌تونه خیلی ترسناک باشه،

whose story would later inspire parts of "Moby Dick."

ولی فکرش رو بکنین اون شرایط در اون زمان چقدر بدتر بوده.

Even in today's world, their situation would be really dire,

هیچکس در خشکی نمی‌دونسته که چنین مشکلی پیش اومده.

but think about how much worse it would have been then.

هیچ گروه جستجویی قرار نبوده دنبال اونها بگرده.

No one on land had any idea that anything had gone wrong.

خیلی از ما هرگز چنین شرایط هولناکی که این ملوان‌ها

No search party was coming to look for these men.

گرفتارش شدن رو تجربه نکردیم،

So most of us have never experienced a situation

as frightening as the one in which these sailors found themselves,

ولی همه می‌دونیم ترسیدن چه شکلیه.

می‌دونیم ترسیدن چه حسی داره اما

but we all know what it's like to be afraid.

مطمئن نیستم زمانی که برای فکر کردن به معنای

We know how fear feels,

ترس‌هامون گذاشتیم کافی بوده باشه.

but I'm not sure we spend enough time thinking about

در حین بزرگ شدن اغلب این‌طور تشویقمون کردن که

what our fears mean.

ترس رو به چشم ضعف نگاه کنیم، انگار یه چیز کودکانه‌ای باشه

As we grow up, we're often encouraged to think of fear

مثل دندون‌های شیری یا اسکیت‌ که باید کنار بگذاریم.

as a weakness, just another childish thing to discard

و معتقدم این طرز فکر ما تصادفی نیست

like baby teeth or roller skates.

عصب‌شناس‌ها به این نتیجه رسیدهن که انسان‌ها

And I think it's no accident that we think this way.

ذاتا خوش‌بین هستند.

Neuroscientists have actually shown that human beings

و شاید دلیل این‌ که ما گاهی به ترس

are hard-wired to be optimists.

So maybe that's why we think of fear, sometimes,

به چشم خطر نگاه می‌کنیم همین باشه.

دوست داریم به همدیگه بگیم: «نگران نباش»،«وحشت نکن».

as a danger in and of itself.

"Don't worry," we like to say to one another. "Don't panic."

در زبان‌، ترس چیزیه که بر اون پیروز می‌شیم

چیزیه که باهاش می‌جنگیم و بهش غلبه می‌کنیم.

In English, fear is something we conquer.

It's something we fight. It's something we overcome.

ولی اگه بیایم به ترس جور دیگه‌ای نگاه کنیم چی؟

اگه بیایم به ترس به عنوان عامل جذاب تخیل،

But what if we looked at fear in a fresh way?

What if we thought of fear as an amazing act of the imagination,

چیزی که می‌تونه به اندازه‌ خود داستان‌سرایی

عمیق و خردمندانه باشه فکر کنیم چی؟

something that can be as profound and insightful

as storytelling itself?

دیدن این ارتباط بین ترس و تخیل در کودکان آسون‌ترینه

چون ترس‌هاشون اغلب به شکل فوق‌العاده‌ای واضحه.

It's easiest to see this link between fear and the imagination

من وقتی بچه بودم در کالیفرنیا زندگی می‌کردم

in young children, whose fears are often extraordinarily vivid.

که خب می‌دونین جای بسیار زیباییه برای زندگی کردنه،

When I was a child, I lived in California,

اما برای من کودک، کالیفرنیا می‌تونست کمی ترسناک باشه.

which is, you know, mostly a very nice place to live,

but for me as a child, California could also be a little scary.

یادم میاد چقدر می‌ترسیدم وقتی چلچراغی که

I remember how frightening it was to see the chandelier

که بالای میز ناهارخوری‌مون آویزون بود،

با هر زلزله‌ ای خفیفی عقب و جلو می‌رفت،

that hung above our dining table swing back and forth

و من بعضی شب‌ها از ترس خوابم نمی‌برد

during every minor earthquake,

که نکنه وقتی خوابیم اون زلزله بزرگه بیاد!

and I sometimes couldn't sleep at night, terrified

و نظر ما در مورد بچه‌هایی که چنین ترس‌هایی دارن

that the Big One might strike while we were sleeping.

And what we say about kids who have fears like that

اینه که تخیل زنده و روشنی دارن.

is that they have a vivid imagination.

ولی یه جایی می‌رسه که بیشتر ما یاد می‌گیریم

که این تصورات رو پشت سر بگذاریم و بزرگ بشیم.

But at a certain point, most of us learn

می‌فهمیم که هیچ هیولایی زیر تخت ما قایم نشده

to leave these kinds of visions behind and grow up.

و هر زلزله‌ای قرار نیست خونه‌ها رو خراب کنه.

We learn that there are no monsters hiding under the bed,

ولی این موضوع تصادفی نیست که که بعضی از خلاق‌ترین ذهن‌هایی که می‌شناسیم

and not every earthquake brings buildings down.

But maybe it's no coincidence that some of our most creative minds

وقتی بزرگ‌تر شدن نتونستن این نوع ترس‌ها رو پشت سر بگذارن.

fail to leave these kinds of fears behind as adults.

همین تخیلات باورنکردنی که موجب خلق آثاری مثل "منشا پیدایش گونه‌ها"،

The same incredible imaginations that produced "The Origin of Species,"

"جین ایر" و "در جستجوی زمان از دست رفته" شدن،

عامل پیدایش نگرانی‌های شدیدی شدن که در بزرگسالی هم دست از سر کسانی مثل

"Jane Eyre" and "The Remembrance of Things Past,"

also generated intense worries that haunted the adult lives

چارلز داروین، شارلوت برونته و مارسل پروست برنداشتن.

of Charles Darwin, Charlotte BrontĂŤ and Marcel Proust.

خب سوال اینه که ما از این آدم‌های دوراندیش و از کودکان

چه چیزی در مورد ترس می‌تونیم بفهمیم و یاد بگیریم؟

So the question is, what can the rest of us learn about fear

from visionaries and young children?

خب بیایید یه لحظه به سال ۱۸۱۹ برگردیم

به موقعیتی که افراد کشتی صید نهنگ اسکس باهاش مواجه بودن.

Well let's return to the year 1819 for a moment,

to the situation facing the crew of the whaleship Essex.

بیایید یه نگاهی بندازیم به ترس‌هایی که تصورات

اونها در حالیکه وسط اقیانوس آرام سرگردان بودن به وجود آورده بود.

Let's take a look at the fears that their imaginations

were generating as they drifted in the middle of the Pacific.

حالا ۲۴ ساعت از واژگون شدن کشتی‌شون گذشته

Twenty-four hours had now passed since the capsizing of the ship.

دیگه وقتش رسیده که یه فکری بکنن،

ولی گزینه‌هاشون خیلی انگشت‌شماره.

The time had come for the men to make a plan,

but they had very few options.

ناتانیل فیلبریک در روایت جذابش از این فاجعه می‌نویسه

جایی که این آدم‌ها قرار داشتن

In his fascinating account of the disaster,

دورترین فاصله از خشکی رو داشته.

Nathaniel Philbrick wrote that these men were just about

as far from land as it was possible to be anywhere on Earth.

اونها می‌دونستن که نزدیک‌ترین مجمع جزایر

که می‌تونستن بهش برسن جزایر مارکیز در ۲.۰۰۰ کیلومتری‌شون بوده.

The men knew that the nearest islands they could reach

were the Marquesas Islands, 1,200 miles away.

ولی اونها در مورد این جزایر شایعات هولناکی شنیده بودن.

بهشون گفته بودن که در این جزایر

But they'd heard some frightening rumors.

و چند جزیره‌ اطراف آدم‌خوارها زندگی می‌کنن.

They'd been told that these islands,

and several others nearby, were populated by cannibals.

پس اون‌ها فکر می‌کردن به ساحل می‌رسن به قیمت اینکه

کشته بشن و شام آدم‌خوارها بشن.

So the men pictured coming ashore only to be murdered

مقصد بعدی‌شون می‌تونست هاوایی باشه،

and eaten for dinner.

Another possible destination was Hawaii,

ولی با توجه به فصل، ناخدا می ترسید که

با طوفان‌های سهمگین مواجه بشن.

but given the season, the captain was afraid

they'd be struck by severe storms.

آخرین گزینه‌شون دورترین و مشکل‌ترین گزینه بود:

Now the last option was the longest, and the most difficult:

که حدود ۲.۵۰۰ کیلومتر به سمت جنوب حرکت کنن به این امید که به

to sail 1,500 miles due south in hopes of reaching

بادهای موافق برسن که در نهایت اونها رو

به سمت سواحل آمریکای جنوبی هدایت کنه.

a certain band of winds that could eventually

ولی می‌دونستن که فقط زمان این سفر به تنهایی باعث کم اومدن

push them toward the coast of South America.

ذخیره‌ آب و غذاشون می‌شه.

But they knew that the sheer length of this journey

would stretch their supplies of food and water.

خوراک آدم‌خوارها شدن، گرفتار طوفان شدن،

To be eaten by cannibals, to be battered by storms,

از گشنگی مردن قبل از رسیدن به خشکی.

to starve to death before reaching land.

این‌ها ترس‌هایی بودن که در تصورات این مردان بیچاره می‌چرخیدن،

These were the fears that danced in the imaginations of these poor men,

و در نهایت اون ترسی که انتخاب می‌کردن که به حرف‌ش گوش کنن

and as it turned out, the fear they chose to listen to

مرگ و زندگی‌شون رو تعیین می‌کرد.

حالا بیاید روی این ترس‌ها یه اسم دیگه بگذاریم.

would govern whether they lived or died.

Now we might just as easily call these fears by a different name.

اگر به جای این‌که ترس صداشون کنیم،

بهشون بگیم داستان‌ها چی؟

What if instead of calling them fears,

چون اگه بهش فکر کنیم ترس در واقع

we called them stories?

نوعی از داستان‌سرایی غیرعمدیه

Because that's really what fear is, if you think about it.

It's a kind of unintentional storytelling

که همه‌ ما از بدو تولد بلدیم.

that we are all born knowing how to do.

ترسها و داستان‌سرایی مولفه‌های یکسان دارن.

ساختار یکسان دارن.

And fears and storytelling have the same components.

مثل تمام داستان‌ها، ترس‌ها هم شخصیت‌های مختلف دارن.

They have the same architecture.

شخصیت‌های ترس‌های ما خود ما هستیم

Like all stories, fears have characters.

ترس‌ها پی‌رنگ هم دارن. شروع و وسط و پایان دارن.

In our fears, the characters are us.

Fears also have plots. They have beginnings and middles and ends.

سوار هواپیما می‌شی. هواپیما بلند می‌شه. موتورش از کار می‌افته.

You board the plane. The plane takes off. The engine fails.

ترس‌های ما هم‌چنین تصویرسازی‌هایی دارن که می‌تونن

به اندازه‌ تصویرسازی‌هایی که در یک رمان می‌خونین زنده و واضح باشن.

Our fears also tend to contain imagery that can be

every bit as vivid as what you might find in the pages of a novel.

یه آدم‌خوار رو تصور کنین، دندون‌های آدمیزاد،

Picture a cannibal, human teeth

که توی پوست آدم فرو می‌رن،

گوشت انسان که داره روی آتش کباب می‌شه.

sinking into human skin,

human flesh roasting over a fire.

ترس‌ها همچنین حالت تعلیق دارن.

Fears also have suspense.

اگه امروز من کارم رو به عنوان یه داستان‌سرا درست

انجام داده باشم؛ شما باید منتظر باشید

If I've done my job as a storyteller today,

که بشنوید چه بر سر مردان کشتی اسکس اومد.

you should be wondering what happened

ترس‌های ما حالت مشابهی از تعلیق در ما به وجود میارن.

to the men of the whaleship Essex.

Our fears provoke in us a very similar form of suspense.

درست مثل تمام داستان‌های عالی، ترس‌های ما توجه ما رو

Just like all great stories, our fears focus our attention

به سوالی جلب می‌کنن که به اندازه‌ی ادبیات در زندگی هم اهمیت داره.

on a question that is as important in life as it is in literature:

بعد چه اتفاقی می‌افته؟

به عبارت دیگه ترس‌ها ما رو به فکر کردن به آینده وامی‌دارن

What will happen next?

In other words, our fears make us think about the future.

ضمنا انسان‌ها تنها مخلوقاتی هستن که

می‌تونن اینطوری به آینده فکر کنن،

And humans, by the way, are the only creatures capable

که خودشون رو در زمان به جلو ببرن

of thinking about the future in this way,

و این سفر زمان ذهنی یک نقطه مشترک دیگه

of projecting ourselves forward in time,

بین ترس‌ها و داستان‌سراییه.

and this mental time travel is just one more thing

that fears have in common with storytelling.

به عنوان یک نویسنده می‌تونم بگم بخش عمده‌ای از

داستان‌نویسی توانایی پیش‌بینی تاثیر یک

As a writer, I can tell you that a big part of writing fiction

اتفاق بر اتفاقات دیگه در داستانه.

is learning to predict how one event in a story

و ترس هم همین کارو می‌کنه.

will affect all the other events,

در ترس، درست مثل داستان، یک چیز منجر به چیز دیگه‌ای می‌شه.

and fear works in that same way.

In fear, just like in fiction, one thing always leads to another.

وقتی اولین رمان‌م "عصر معجزه‌ها" رو می‌نوشتم،

ماه‌ها زمان گذاشتم تا بفهمم چی می‌شه

When I was writing my first novel, "The Age Of Miracles,"

اگر چرخش زمین ناگهان کند بشه.

I spent months trying to figure out what would happen

چه اتفاقی برای روزهای ما می‌افته؟ محصولات‌ کشاورزی‌ چی می‌شن؟

if the rotation of the Earth suddenly began to slow down.

برای ذهن‌هامون چه اتفاقی می‌افته؟

What would happen to our days? What would happen to our crops?

و بعدها بود که فهمیدم این سوال‌ها

What would happen to our minds?

چقدر شبیهند به سوال‌هایی که وقتی بچه بودم،

And then it was only later that I realized how very similar

در شب‌هایی که می‌ترسیدم از خودم می‌پرسیدم.

these questions were to the ones I used to ask myself

نگرانی‌م این بود که اگه امشب زلزله بیاد

as a child frightened in the night.

خونه‌مون چی می‌شه؟ برای خانواده‌م چه اتفاقی می‌افته؟

If an earthquake strikes tonight, I used to worry,

what will happen to our house? What will happen to my family?

و جواب این سوال‌ها همیشه شکل داستان به خودشون می‌گرفتن.

And the answer to those questions always took the form of a story.

پس اگر به ترس‌ به چشم چیزی بیش از ترس‌‌های ساده و

و به چشم داستان نگاه کنیم، باید خودمون رو

So if we think of our fears as more than just fears

نویسنده‌های اون داستان‌ها بدونیم.

but as stories, we should think of ourselves

ولی به همون میزان مهمه که خودمون رو

as the authors of those stories.

خواننده‌ی ترس‌هامون بدونیم و جوری که انتخاب می‌کنیم

But just as importantly, we need to think of ourselves

ترس‌هامون رو بخونیم، می‌تونه تاثیر عمیقی روی زندگی‌هامون داشته باشه.

as the readers of our fears, and how we choose

to read our fears can have a profound effect on our lives.

بعضی از ما طبیعتا ترس‌هامون رو دقیق‌تر از دیگران بررسی می‌کنیم

اخیرا پژوهشی خوندم در مورد کارآفرینان موفق،

Now, some of us naturally read our fears more closely than others.

و نویسنده فهمیده بود این افراد عادت مشترکی دارن

I read about a study recently of successful entrepreneurs,

که او اسم‌ش رو گذاشته بود "پارانویای سازنده" به این معنی که

and the author found that these people shared a habit

that he called "productive paranoia," which meant that

این افراد، به جای نادیده گرفتن ترس‌هاشون

اونها رو به دقت بررسی می‌کنن و در موردشون مطالعه می‌کنن

these people, instead of dismissing their fears,

و اون ترس رو بدل به آمادگی و عمل می‌کنن.

these people read them closely, they studied them,

and then they translated that fear into preparation and action.

بنابراین اگر روزی بزرگ‌ترین ترس‌شون

به حقیقت بپیونده، کسب و کارشون آماده‌ است.

So that way, if their worst fears came true,

و البته گاهی پیش میاد که بدترین ترس‌هامون به حقیقت می‌پیوندن.

their businesses were ready.

And sometimes, of course, our worst fears do come true.

این یکی از چیزهای فوق‌العاده در مورد ترسه.

That's one of the things that is so extraordinary about fear.

هر از چند گاهی، ترس‌های ما می‌تونن آینده رو پیش‌بینی کنن.

Once in a while, our fears can predict the future.

ولی امکان نداره بتونیم برای تمام ترس‌هایی که تخیلات ما

But we can't possibly prepare for all of the fears

درست می‌کنن آمادگی داشته باشیم.

پس چطوری می‌تونیم فرق بین ترس‌هایی که ارزش

that our imaginations concoct.

شنیدن دارن با بقیه‌ی ترس‌ها رو بفهمیم؟

So how can we tell the difference between

the fears worth listening to and all the others?

فکر می‌کنم پایان داستان کشتی اسکس

I think the end of the story of the whaleship Essex

می‌تونه در عین غم‌انگیز بودن مثال روشنگرانه‌ای هم باشه.

offers an illuminating, if tragic, example.

بعد از بررسی و مشورت‌های بسیار، بالاخره تصمیم خودشون رو گرفتن.

After much deliberation, the men finally made a decision.

وحشت‌زده از آدم‌خوارها، تصمیم گرفتن جزایر نزدیک رو رها کنن و

Terrified of cannibals, they decided to forgo the closest islands

به جاش مسیر طولانی‌تر و بسیار سخت‌تر

به سمت آمریکای جنوبی رو انتخاب کردن.

and instead embarked on the longer

and much more difficult route to South America.

بعد از بیش از دو ماه سرگردانی روی دریا ذخیره‌ی غذایی‌شون تموم شد

After more than two months at sea, the men ran out of food

همون‌طور که می‌دونستن

و فاصله‌شون از خشکی هنوز نسبتا زیاد بود.

as they knew they might,

وقتی در نهایت دو کشتی گذری آخرین بازمانده‌ها رو پیدا کردن

and they were still quite far from land.

تنها کمتر از نیمی از افراد زنده مونده بودن

When the last of the survivors were finally picked up

by two passing ships, less than half of the men were left alive,

و بعضی از اونها به شیوه‌ی خودشون به آدم‌خواری رو آورده بودن.

and some of them had resorted to their own form of cannibalism.

هرمان ملویل که از این داستان برای تحقیق در مورد موبی دیک استفاده کرده

Herman Melville, who used this story as research for "Moby Dick,"

سال‌ها بعد، در ساحل خشک، اینطور می‌نویسه:

wrote years later, and from dry land, quote,

«تمام رنج و عذاب این مردان تیره‌بخت اسکس

با تمام احتمالات انسانی می‌شد اتفاق نیفتد

"All the sufferings of these miserable men of the Essex

اگر بلافاصله بعد از دور شدن از لاشه کشتی

might in all human probability have been avoided

had they, immediately after leaving the wreck,

مستقیم راه تاهیتی را پیش می‌گرفتند.»

ملویل می‌نویسد: «اما آن‌ها از آدم‌خوارها وحشت داشتند.»

steered straight for Tahiti.

But," as Melville put it, "they dreaded cannibals."

بنابراین سوال اینجاست که چرا این مردان از آدم‌خوارها

So the question is, why did these men dread cannibals

تا این حد بیشتر از احتمال قوی مردن از گرسنگی می‌ترسیدن؟

so much more than the extreme likelihood of starvation?

چرا تسلط یک داستان تا این حد

بیش از تسلط داستان دیگر بوده؟

Why were they swayed by one story

so much more than the other?

وقتی از این زاویه نگاه می‌کنیم

داستان اون‌ها داستانی در مورد خوندن می‌شه.

Looked at from this angle,

theirs becomes a story about reading.

ولادیمیر نابوکاف رمان‌نویس می‌گوید که بهترین خواننده

ترکیبی از دو خلق و خوی متفاوت دارد،

The novelist Vladimir Nabokov said that the best reader

هنری و علمی.

has a combination of two very different temperaments,

the artistic and the scientific.

یک خواننده‌ خوب شوق یک هنرمند رو داره

حاضره در داستان گرفتار بشه

A good reader has an artist's passion,

ولی به همون اندازه مهمه که خواننده‌ها باید

a willingness to get caught up in the story,

آرامش قضاوت یک دانشمند رو هم داشته باشن

but just as importantly, the readers also needs

the coolness of judgment of a scientist,

که کارکردش تعدیل و پیچیده کردن

عکس‌العمل‌های آنی خواننده نسبت به داستانه.

which acts to temper and complicate

the reader's intuitive reactions to the story.

همونطور که دیدم، مردان اسکس هیچ مشکلی با قسمت هنری نداشتن

As we've seen, the men of the Essex had no trouble with the artistic part.

اونها در مورد انواع گوناگونی از سناریوهای هول‌ناک خیال‌پردازی کردن.

They dreamed up a variety of horrifying scenarios.

مشکل این بود که به داستانِ اشتباه گوش کردن.

The problem was that they listened to the wrong story.

از بین تمام روایت‌هایی که ترس‌هاشون نوشتن

اون‌ها به زنده‌ترین و ترسناک‌ترین‌ش واکنش نشون دادن.

Of all the narratives their fears wrote,

they responded only to the most lurid, the most vivid,

اون روایتی که تصورش برای تخیل‌شون آسون‌ترین بود:

the one that was easiest for their imaginations to picture:

آدم‌خوارها

ولی اگر می‌تونستن ترس‌هاشون رو بیشتر

cannibals.

به عنوان یک دانشمند و با قضاوتی آرام‌تر بخونن

But perhaps if they'd been able to read their fears

more like a scientist, with more coolness of judgment,

به جاش به داستان مرگ از گرسنگی گوش می‌کردن که

گرچه خشونت کمتری داشت ولی احتمال وقوع‌ش بیشتر بود.

they would have listened instead to the less violent

but the more likely tale, the story of starvation,

و همونطوری که در یادداشت غمگین ملویل اومده به سمت تاهیتی می‌رفتن.

and headed for Tahiti, just as Melville's sad commentary suggests.

و شاید اگر همه‌ ما تلاش می‌کردیم ترس‌هامون رو بخونیم

ما هم کمتر تحت سلطه‌ی شهوانی‌ترین

And maybe if we all tried to read our fears,

ترس‌هامون قرار می‌گرفتیم.

we too would be less often swayed

شاید اونوقت زمان کمتری صرف نگرانی

by the most salacious among them.

در مورد قاتلین زنجیره‌ای و سقوط هواپیما،

Maybe then we'd spend less time worrying about

و زمان بیشتری صرف نگرانیِ فجایعی می‌شد

serial killers and plane crashes,

که آرامتر و نافذتر باهاشون مواجه هستیم:

and more time concerned with the subtler

تجمع خاموش رسوبات توی رگ‌هامون

and slower disasters we face:

تغییرات تدریجی اقلیم‌هامون.

the silent buildup of plaque in our arteries,

درست همونطوری که ظریف‌ترین داستان‌ها در ادبیات گاه غنی‌ترین هستن

the gradual changes in our climate.

Just as the most nuanced stories in literature are often the richest,

می‌شه که نافذترین ترس‌های ما هم واقعی‌ترین ترس‌ها باشن.

so too might our subtlest fears be the truest.

ترس‌های ما اگه به درستی خونده بشن هدیه‌های شگفت‌انگیزی هستن،

Read in the right way, our fears are an amazing gift

از تخیل، شکلی از روشن‌بینی روزمره،

of the imagination, a kind of everyday clairvoyance,

روشی برای نگاهی اجمالی به آینده‌ای احتمالی

وقتی هنوز زمانی برای تاثیرگذاری بر اون‌چه ممکنه پیش بیاد وجود داره.

a way of glimpsing what might be the future

when there's still time to influence how that future will play out.

به شرط درست خونده شدن، ترس‌های ما می‌تونن به ما چیزی ارزشمند بدن،

Properly read, our fears can offer us something as precious

به اندازه‌ی آثار ادبی مورد علاقه‌مون:

اندکی عقلانیت، ذره‌ای روشن‌بینی

as our favorite works of literature:

و نسخه‌ای از آن دست‌نیافتنی‌ترین:

a little wisdom, a bit of insight

حقیقت.

and a version of that most elusive thing --

متشکرم (تشویق حضار)

the truth.

Thank you. (Applause)