David Brooks: Should you live for your résumé ... or your eulogy?

Translator: Penchan Kongpet Reviewer: Chommanee Suthinak

So I've been thinking about the difference between

คือว่า ผมเฝ้าครุ่นคิดมานานเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่าง

the résumé virtues and the eulogy virtues.

ความสำเร็จ และ ความดีที่เป็นที่ยกย่องสรรเสริญ

The résumé virtues are the ones you put on your résumé,

ความสำเร็จ คือสิ่งที่ คุณใส่ไว้ในแฟ้มประวัติของคุณ

which are the skills you bring to the marketplace.

มันคือทักษะที่คุณนำสู่ตลาด

The eulogy virtues are the ones

ส่วนคำยกย่องสรรเสริญ คือ

that get mentioned in the eulogy,

สิ่งที่คุณถูกกล่าวถึงในทางสรรเสริญ

which are deeper: who are you, in your depth,

ซึ่งเป็นสิ่งที่ลึกซึ้ง ที่จะบ่งบอกตัวตนลึก ๆ ของคุณ

what is the nature of your relationships,

อะไรคือธรรมชาติของความสัมพันธ์ของคุณ

are you bold, loving, dependable, consistency?

คุณเป็นคนกล้าหาญ กล้าแสดงความรัก เป็นตัวของตัวเอง จิตใจมั่นคง หรือไม่

And most of us, including me, would say

พวกเราส่วนใหญ่ รวมไปถึง ผม อาจกล่าวได้ว่า

that the eulogy virtues are the more important of the virtues.

ความดีที่เป็นที่สรรเสริญโดยทั่วไป มีความสำคัญมากกว่า

But at least in my case, are they the ones that

แต่อย่างน้อยในกรณีของ ผม ความดีที่เป็นที่สรรเสริญนั้น

I think about the most? And the answer is no.

เป็นสิ่งที่ผมคิดถึงโดยส่วนใหญ่หรือไม่ และคำตอบก็คือไม่

So I've been thinking about that problem,

แล้วผมก็เฝ้าคิดถึงแต่ปัญหานั้น

and a thinker who has helped me think about it

และนักคิดที่ได้ช่วยผมคิดเกี่ยวกับปัญหานี้

is a guy named Joseph Soloveitchik, who was a rabbi

คือ ชายที่มีชื่อว่า โจเซฟ โซโลเวทชิค ผู้ที่เป็นแร๊บไบ

who wrote a book called "The Lonely Man Of Faith" in 1965.

เขาเขียนหนังสือชื่อ ชายผู้โดดเดี่ยวใน ศรัทธา (The Lonely Man Of Faith) ในปี 1965

Soloveitchik said there are two sides of our natures,

โซโลเวทชิค กล่าวไว้ว่า คนเรามีธรรมชาติสองด้าน

which he called Adam I and Adam II.

ซึ่งเขาเรียกมันว่า อดัม 1 และ อดัม 2

Adam I is the worldly, ambitious,

อดัม 1 คือ ความต้องการเชิงวัตถุ ทะเยอทะยาน

external side of our nature.

เป็นธรรมชาติด้านภายนอกของเรา

He wants to build, create, create companies,

เขาต้องการก่อร่างและสร้างพวกพ้อง

create innovation.

สร้างนวัตกรรมแปลกใหม่

Adam II is the humble side of our nature.

อดัม 2 คือ ธรรมชาติด้านอ่อนน้อมถ่อมตนของเรา

Adam II wants not only to do good but to be good,

อดัม 2 ไม่เพียงต้องการทำความดี แต่ต้องการเป็นความดีงาม

to live in a way internally

เพื่อที่จะใช้ชีวิตตามวิถีภายใน

that honors God, creation and our possibilities.

ที่สรรเสริญพระเจ้า การสร้างสรรค์ และความเป็นไปได้

Adam I wants to conquer the world.

อดัม 1 ต้องการพิชิตโลก

Adam II wants to hear a calling and obey the world.

อดัม 2 ต้องการฟังเสียงเรียกร้อง และเชื่อฟังโลก

Adam I savors accomplishment.

อดัม 1 ต้องการลิ้มรสความสำเร็จ

Adam II savors inner consistency and strength.

อดัม 2 ลิ้มรสความมั่นคงและความแข็งแกร่งภายใน

Adam I asks how things work.

อดัม 1 คอยถามว่า สิ่งต่างๆ ทำงานอย่างไร

Adam II asks why we're here.

อดัม 2 เฝ้าถามว่า ทำไมเราจึงมาอยู่ที่นี่

Adam I's motto is "success."

คำขวัญของอดัม 1 คือ ความสำเร็จ

Adam II's motto is "love, redemption and return."

คำขวัญของอดัม 2 คือ ความรัก การไถ่บาป และ การกลับคืน

And Soloveitchik argued that these two sides

และโซโลเวทชิคกล่าวว่า ธรรมชาติทั้งสองด้านของเรา

of our nature are at war with each other.

กำลังทำสงครามกันอยู่

We live in perpetual self-confrontation

เราอยู่ในโลกที่ต้องเผชิญหน้ากับตัวเองตลอดเวลา

between the external success and the internal value.

ระหว่างความสำเร็จภายนอก และคุณค่าภายใน

And the tricky thing, I'd say, about these

และสิ่งที่อาจฟังแปลกๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่ผมจะพูดคือ

two sides of our nature is they work

ธรรมชาติสองด้านของมนุษย์นั้นทำงาน

by different logics.

ด้วยตรรกะที่แตกต่างกัน

The external logic is an economic logic:

ตรรกะภายนอก คือ ตรรกะทางเศรษฐศาสตร์

input leads to output, risk leads to reward.

เหตุนำมาซึ่งผลลัพธ์ ความเสี่ยงนำไปสู่รางวัล

The internal side of our nature

ธรรมชาติภายในของมนุษย์เราคือ

is a moral logic and often an inverse logic.

ตรรกะด้านคุณธรรม ซึ่งบ่อยครั้งเป็นตรรกะที่สวนทาง

You have to give to receive.

คุณจะต้องให้จึงจะได้รับ

You have to surrender to something outside yourself

คุณจะต้องยอมแพ้บางสิ่งภายนอกตัวคุณ

to gain strength within yourself.

เพื่อได้รับความเข้มแข็งภายในตัวคุณเอง

You have to conquer the desire to get what you want.

คุณต้องเอาชนะแรงปรารถนาที่คุณต้องการ

In order to fulfill yourself, you have to forget yourself.

เพื่อที่จะเติมเต็มตัวคุณ คุณต้องลืมตัวตนของคุณ

In order to find yourself, you have to lose yourself.

เพื่อที่จะค้นหาตัวเอง คุณต้องปล่อยวางตัวเอง

We happen to live in a society that favors Adam I,

เราเกิดมาเพื่ออยู่ในสังคม ซึ่งชื่นชมอดัม 1

and often neglects Adam II.

และมักจะละเลยอดัม 2

And the problem is, that turns you into a shrewd animal

แต่ปัญหาจากสิ่งนี้คือ มันเปลี่ยน คุณให้กลายเป็นสัตว์ที่ฉลาด

who treats life as a game,

ที่ปฏิบัติต่อชีวิตดั่งเช่นเกม

and you become a cold, calculating creature

แล้วคุณก็กลายสภาพเป็นสัตว์ที่ เลือดเย็น และช่างคำนวน

who slips into a sort of mediocrity

ผู้กลายเป็นสิ่งที่แสนจะสามัญธรรมดา

where you realize there's a difference

แล้วคุณก็ได้ตระหนักถึงความแตกต่าง

between your desired self and your actual self.

ระหว่างตัวตนที่มีความปรารถนา และตัวตนที่แท้จริงของคุณ

You're not earning the sort of eulogy you want,

คุณไม่ได้รับความชื่นชมสรรเสริญอย่างที่คุณอยากได้

you hope someone will give to you.

ที่คุณหวังว่าใครสักคนจะชื่นชมคุณ

You don't have the depth of conviction.

คุณไม่มีความเชื่อมั่นลึกๆ

You don't have an emotional sonorousness.

คุณไม่มีอารมณ์แห่งความยินดีปรีดา

You don't have commitment to tasks

คุณไม่มี ความมุ่งมั่นในการทำงาน

that would take more than a lifetime to commit.

นั่นมันอาจต้องใช้เวลามากกว่าทั้งชีวิตที่จะยอมรับ

I was reminded of a common response through history

ผมได้รับคำตอบธรรมดาๆ จากประวัติศาสตร์

of how you build a solid Adam II,

เกี่ยวกับวิธีที่คุณจะสร้างอดัม 2 ให้เข้มแข็ง

how you build a depth of character.

วิธีที่คุณจึงจะสร้างบุคลิกภาพที่ลึกซึ้ง

Through history, people have gone back

ประวัติศาสตร์ทำให้ผู้คนได้ย้อนกลับไป

into their own pasts,

สู่อดีตของพวกเขา

sometimes to a precious time in their life,

บางครั้งนำไปสู่เวลาอันมีค่าของชีวิต

to their childhood,

ไปสู่วัยเยาว์

and often, the mind gravitates in the past

และบ่อยครั้งจิตใจมุ่งไปสู่อดีต

to a moment of shame,

ในช่วงเวลาที่น่าอับอาย

some sin committed, some act of selfishness,

ความผิดบาปบางอย่าง การกระทำที่แสนจะเห็นแก่ตัวบางอย่าง

an act of omission, of shallowness,

การกระทำที่ละเลย ตื้นเขิน

the sin of anger, the sin of self-pity,

บาปแห่งความโกรธแค้น บาปแห่งการสงสารตัวเอง

trying to be a people-pleaser, a lack of courage.

พยายามที่จะทำให้ผู้คนพอใจ ความขลาดกลัว

Adam I is built by building on your strengths.

อดัม 1 ถูกสร้างจากการทำตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น

Adam II is built by fighting your weaknesses.

อดัม 2 ถูกสร้างจากการต่อสู้กับความอ่อนแอของคุณ

You go into yourself, you find the sin

คุณมองเข้าไปในตัวเอง คุณพบความผิดบาป

which you've committed over and again through your life,

ที่คุณทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในชีวิตของคุณ

your signature sin

ความผิดบาปอันเป็นเอกลักษณ์ของคุณ

out of which the others emerge,

ที่แตกต่างจากบาปของคนอื่น

and you fight that sin and you wrestle with that sin,

และคุณต่อสู้กับความผิดบาปนั้น คุณตะลุมบอนกับบาปนั้น

and out of that wrestling, that suffering,

จากการตะลุมบอนนั้น จากความทุกข์ทรมานนั้น

then a depth of character is constructed.

ตัวตนที่ลึกซึ้งของคุณก็ก่อตัว

And we're often not taught to recognize

และเรามักไม่ได้ถูกสอนให้ตระหนักถึง

the sin in ourselves,

บาปภายในตัวของเราเอง

in that we're not taught in this culture

เราไม่ได้ถูกสอนจากวัฒนธรรมของเรา

how to wrestle with it,

ถึงวิธีตะลุมบอนกับความผิดบาป

how to confront it, and how to combat it.

วิธีเผชิญหน้า และวิธีต่อสู้กับมัน

We live in a culture with an Adam I mentality

เราอาศัยอยู่ในวัฒนธรรม ที่มีความนึกคิดแบบอดัม 1

where we're inarticulate about Adam II.

ซึ่งเราไม่เคยปริปาก ถึงอดัม 2

Finally, Reinhold Niebuhr

ท้ายที่สุด ไรน์โฮล์ด นีเบอร์

summed up the confrontation, the fully lived

สรุปถึงการเผชิญหน้าของการใช้ชีวิต

Adam I and Adam II life, this way:

ของอดัม 1 และอดัม 2 ว่า

"Nothing that is worth doing can be achieved in our lifetime;

"ไม่มีสิ่งที่ควรค่าแก่การกระทำ จะสามารถถูกทำให้สำเร็จได้ภายในช่วงชีวิตของเรา

therefore we must be saved by hope.

ดังนั้นเราต้อง มีความหวัง

Nothing which is true or beautiful or good makes

ไม่มีสิ่งใดจริงแท้ หรือสวยงาม หรือดีงามที่สร้าง

complete sense in any immediate context of history;

ให้ประวัติศาสตร์ของมนุษ์สมบูรณ์

therefore we must be saved by faith.

ดังนั้นเราต้องมีศรัทธา

Nothing we do, however virtuous, can be accomplished alone;

ไม่มีสิ่งใดที่เราจะทำนอกจากความดี เป็นความสำเร็จเพียงอย่างเดียว

therefore we must be saved by love.

ด้วยเหตุนี้ เราจะต้อง มีความรัก

ไม่มีศีลธรรมใดจากเพื่อนหรือศัตรูจะมีค่า

No virtuous act is quite as virtuous

เท่ากับศีลธรรมจากมุมมองของเราเอง

from the standpoint of our friend or foe as from our own standpoint.

ด้วยเหตุนี้ เราจะต้องมีรูปแบบสุดท้ายของความรัก

Therefore we must be saved by that final form of love,

นั่นคือ การให้อภัย

which is forgiveness.”

ขอบคุณครับ

Thanks.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)