David Brooks: Should you live for your résumé ... or your eulogy?

دیوید بروکز: زندگی برای رزومه یا مدح و ستایش؟

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

So I've been thinking about the difference between

مدتی است که دارم فکر می‌کنم به تفاوت میان

the résumé virtues and the eulogy virtues.

فضایل رزومه‌ای و فضایل مدحی.

The résumé virtues are the ones you put on your résumé,

فضایل رزومه‌ای آنهایی هستند که آدم در رزومه اش درج می کند،

which are the skills you bring to the marketplace.

یعنی همان مهارت هایی که آدم با خودش به بازار کار می‌آورد.

The eulogy virtues are the ones

فضایل مدحی آن‌هایی هستند که

that get mentioned in the eulogy,

در مدح و ستایش آدم (بویژه پس از مرگ) گفته می‌شود،

which are deeper: who are you, in your depth,

که مفاهیم عمیق‌تری هستند: این که شما که هستید، در اعماق وجودتان،

what is the nature of your relationships,

ماهیت روابطتان چیست،

are you bold, loving, dependable, consistency?

جسورهستید، مهربان، وابسته، و یا سازگار؟

And most of us, including me, would say

و بسیاری از ما، از جمله خودم، می گوییم

that the eulogy virtues are the more important of the virtues.

فضایل مدحی مهم ترین نوع فضیلت ها هستند.

But at least in my case, are they the ones that

اما در مورد من،

I think about the most? And the answer is no.

آیا دست کم یکی از آنها هست که در موردش بیشتر از بقیه فکر کنم؟ پاسخ منفی است.

So I've been thinking about that problem,

من در مورد این مشکل فکر کرده ام،

and a thinker who has helped me think about it

و کسی که در اندیشیدن در این مورد به من کمک کرد یک فیلسوف است

is a guy named Joseph Soloveitchik, who was a rabbi

شخصی به نام جوزف سولوتچیک، یک خاخام (عالم یهودی) بود

who wrote a book called "The Lonely Man Of Faith" in 1965.

که کتاب با عنوان « مرد تنهای ایمان » را در ۱۹۶۵ نوشت.

Soloveitchik said there are two sides of our natures,

سولوتچیک گفت که طبیعت ما دو رویه دارد،

which he called Adam I and Adam II.

که آدم یک و آدم دو نامیده می شوند.

Adam I is the worldly, ambitious,

آدم یک دنیوی، جاه طلب است،

external side of our nature.

رویه بیرونی طبیعت ما.

He wants to build, create, create companies,

او طالب آفرینش و ساختن است، شرکتها را میافریند،

create innovation.

نوآوری می کند.

Adam II is the humble side of our nature.

آدم دو رویه متواضع طبیعت ماست

Adam II wants not only to do good but to be good,

آدم نه تنها می خواهدکار نیک کند بلکه خوب هم باشد،

to live in a way internally

تا ذاتا به روشی زندگی کند

that honors God, creation and our possibilities.

که خداوند، خلقت و امکانات ما را گرامی می دارد.

Adam I wants to conquer the world.

آدم یک می خواهد جهان را فتح کند.

Adam II wants to hear a calling and obey the world.

آدم دو می خواهد شنونده ندایی باشد و از جهان اطاعت کند.

Adam I savors accomplishment.

آدم یک موفقیتها را دوست میدارد.

Adam II savors inner consistency and strength.

آدم دو قوت و انسجام درونی را.

Adam I asks how things work.

آدم یک درباره نحوه کاراکرد چیزها می پرسد.

Adam II asks why we're here.

آدم دو چرایی بودنمان در اینجا را می پرسد.

Adam I's motto is "success."

شعار آدم یک «موفقیت» است.

Adam II's motto is "love, redemption and return."

شعار آدم دو «عشق، رستگاری و بازگشت» است.

And Soloveitchik argued that these two sides

و سولوتچیک اینطور بحث می کند که این دو رویه

of our nature are at war with each other.

از طبیعت ما در نبرد با یکدیگر هستند.

We live in perpetual self-confrontation

ما در خود مواجه ای دائمی زندگی می کنیم

between the external success and the internal value.

بین موفقیت بیرونی و ارزش درونی.

And the tricky thing, I'd say, about these

و مورد فریبنده مربوط به این چیزها

two sides of our nature is they work

باید بگویم این است که این دو رویه از طبیعت ما

by different logics.

با منطق های متفاوتی کار می کنند.

The external logic is an economic logic:

منطق بیرونی منطقی اقتصادی است:

input leads to output, risk leads to reward.

ورودیها به خروجیها منتهی شده و خطرات به پاداشها منجر می شوند.

The internal side of our nature

رویه درونی طبیعت مان

is a moral logic and often an inverse logic.

منطقی اخلاقی و اغلب منطقی وارونه است.

You have to give to receive.

باید بدهید تا دریافت کنید.

You have to surrender to something outside yourself

باید به چیزی خارج از خودتان تسلیم شوید

to gain strength within yourself.

تا قدرتی را در وجود خود کسب کنید.

You have to conquer the desire to get what you want.

باید برای بدست آوردن آنچه می خواهید بر میل خود غلبه کنید.

In order to fulfill yourself, you have to forget yourself.

برای تکمیل کردن خودتان، باید خودتان را فراموش کنید.

In order to find yourself, you have to lose yourself.

برای پیدا کردن خودتان، باید خودتان را گم کنید.

We happen to live in a society that favors Adam I,

ما در جامعه ای زندگی می کنیم که آدم یک را می پسندد.

and often neglects Adam II.

و اغلب از آدم دو غفلت می کند.

And the problem is, that turns you into a shrewd animal

و مشکل این است که تبدیل به حیوانی موذی می شود

who treats life as a game,

که با زندگی به عنوان بازی رفتار می کند،

and you become a cold, calculating creature

و تبدیل به مخلوقی حسابگر و سرد می شود

who slips into a sort of mediocrity

که به نوعی حد وسط می رسد

where you realize there's a difference

جاییکه تشخیص می دهد تفاوتی هست

between your desired self and your actual self.

بین خود واقعی شما و خود مطلوبتان.

You're not earning the sort of eulogy you want,

آن نوع مدحی را که خواستارش هستید را به دست نمیاورید

you hope someone will give to you.

امیدوارید کسی آن را به شما بدهد.

You don't have the depth of conviction.

بزه کاری عمیقی ندارید.

You don't have an emotional sonorousness.

طنین اندازی احساسی ندارید.

You don't have commitment to tasks

شما تعهدی به وظایفی که بیش از

that would take more than a lifetime to commit.

یک عمر انجامشان طول بکشد ندارید.

I was reminded of a common response through history

پاسخی عوامانه از تاریخ را به یادم آورد

of how you build a solid Adam II,

این که چگونه آدم دو واقعی بسازیم،

how you build a depth of character.

چگونه شخصیتی عمیق بسازیم.

Through history, people have gone back

در طول تاریخ، آدمها به

گذشته خودشان برگشته اند،

into their own pasts,

گاهی به زمانی ارزشمند در زندگیشان،

sometimes to a precious time in their life,

به کودکیشان،

to their childhood,

و اغلب، ذهن گذشته را جذب می کند

and often, the mind gravitates in the past

تا لحظه ای شرم آور،

to a moment of shame,

گناهی که مرتکب شده، یا رفتاری خودخواهانه،

some sin committed, some act of selfishness,

عملی از قلم افتاده، کم عمق،

an act of omission, of shallowness,

the sin of anger, the sin of self-pity,

گناه خشم، گناه دلسوزی برای خود،

trying to be a people-pleaser, a lack of courage.

تلاش برای خشنود ساختن دیگران، فقدان جسارت.

Adam I is built by building on your strengths.

آدم یک با ساخته شدن روی نقاط قوت شما ساخته می شود.

Adam II is built by fighting your weaknesses.

آدم دو با جنگیدن با نقاط ضعف شما ساخته می شود.

You go into yourself, you find the sin

در درون خود تعمق می کنید، گناه را میابید

which you've committed over and again through your life,

که در سراسر عمر خود مرتکب شده اید،

your signature sin

گناهی که امضای شماست

out of which the others emerge,

از بین بقیه شان نمودار می شود،

and you fight that sin and you wrestle with that sin,

و با آن گناه جنگیده و با آ» گناه کشتی می گیرید،

and out of that wrestling, that suffering,

و در نتیجه آن کشتی گرفتن، و آن رنج کشیدن است

then a depth of character is constructed.

که عمقی از شخصیت ساخته می شود.

And we're often not taught to recognize

و ما اغلب تشخیص دهی

the sin in ourselves,

گناه در وجودمان را نمیاموزیم،

in that we're not taught in this culture

که در این فرهنگ نمیاموزیم

how to wrestle with it,

چگونه با آن کشتی بگیریم،

how to confront it, and how to combat it.

چگونه با آن مواجه شده و نبرد کنیم.

We live in a culture with an Adam I mentality

ما در فرهنگی با ذهنیت آدم یک زندگی می کنیم

where we're inarticulate about Adam II.

در حالیکه درباره آدم دو قادر به صحبت نیستیم.

Finally, Reinhold Niebuhr

سرانجام، رینولد نیبهور

summed up the confrontation, the fully lived

مواجه را جمع بندی می کند،

Adam I and Adam II life, this way:

کل زندگی آدم یک و آدم دو را به این ترتیب:

"Nothing that is worth doing can be achieved in our lifetime;

« هیچ چیز با ارزشی برای انجام دادن وجود ندارد که بتوان در طول زندگیمان به سرانجام برسانیم؛

therefore we must be saved by hope.

بنابراین باید توسط امید نجات داده شویم.

Nothing which is true or beautiful or good makes

هر چیز راستین یا زیبا یا خوبی در

complete sense in any immediate context of history;

بافت آنی تاریخ صرفا معنای کامل ایجاد نمی کند؛

therefore we must be saved by faith.

بنابراین باید توسط ایمان نجات داده شویم.

Nothing we do, however virtuous, can be accomplished alone;

هیچ کاری را هر چقدر هم که پرهیزکارانه باشد را نمی توان به تنهایی به عاقبت رساند؛

therefore we must be saved by love.

بنابراین باید توسط عشق نجات داده شویم.

No virtuous act is quite as virtuous

هیچ عمل پرهیزکارانه ای نسبت به دیدگاه دوست یا

from the standpoint of our friend or foe as from our own standpoint.

دشمن مان در قیاس با دیدگاه ما به همان اندازه پرهیزکارانه نیست.

Therefore we must be saved by that final form of love,

بنابراین بایدتوسط آن شکل نهایی از عشق نجات داده شویم،

which is forgiveness.”

که بخشودگی است.»

Thanks.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)