The clues to a great story | Andrew Stanton | TED

Translator: Unnawut Leepaisalsuwanna Reviewer: Paravee Asava-Anan

A tourist is backpacking

มีนักท่องเที่ยวคนหนึ่ง

through the highlands of Scotland,

แบกเป้เที่ยวรอบที่ราบสูงของสก๊อตแลนด์

and he stops at a pub to get a drink.

เขาเข้าไปพักเหนื่อยที่ผับแห่งหนึ่ง

And the only people in there is a bartender

ในนั้นมีเพียงบาร์เทนเดอร์

and an old man nursing a beer.

และชายแก่คนหนึ่ง กับเบียร์ของเขา

And he orders a pint, and they sit in silence for a while.

นักท่องเที่ยวสั่งเบียร์มาแก้วหนึ่ง แล้วนั่งลงเงียบๆ

And suddenly the old man turns to him and goes,

ทันใดนั้น ชายแก่หันมาหาเขา แล้วบอกว่า

"You see this bar?

"คุณเห็นผับนี้ไหม

I built this bar with my bare hands

ผมสร้างมันขึ้นมาด้วยมือเปล่าของผม

from the finest wood in the county.

จากไม้ที่ดีที่สุดที่หาได้ในละแวกนี้

Gave it more love and care than my own child.

ให้ความรักมันยิ่งกว่าลูกผมเสียอีก

But do they call me MacGregor the bar builder? No."

แต่เขาเรียกผมว่า แม๊คเกรเกอร์ผู้สร้างบาร์ หรือเปล่า? เปล่าเลย"

Points out the window.

เขาชี้ไปที่หน้าต่าง

"You see that stone wall out there?

คุณเห็นกำแพงเมืองตั้งตระหง่านนั่นหรือเปล่า

I built that stone wall with my bare hands.

ผมสร้างมันขึ้นมาด้วยมือเปล่าของผม

Found every stone, placed them just so through the rain and the cold.

หาหินทุกก้อน ก่ออย่างดิบดี ให้ทนน้ำทนหนาว

But do they call me MacGregor the stone wall builder? No."

แต่เขาเรียกผมว่า แม๊คเกรเกอร์ผู้สร้างกำแพงเมืองหรือเปล่า? เปล่าเลย"

Points out the window.

เขาชี้ไปที่หน้าต่าง

"You see that pier on the lake out there?

"คุณเห็นท่าเรือนั้นไหม

I built that pier with my bare hands.

ผมสร้างมันขึ้นมาด้วยมือเปล่าของผม

Drove the pilings against the tide of the sand, plank by plank.

ตอกเสาเข็มทวนกระแสน้ำเชี่ยว ต้นแล้วต้นเล่า

But do they call me MacGregor the pier builder? No.

แต่เขาเรียกผมว่า แม๊คเกรเกอร์ผู้สร้างท่าเรือหรือเปล่า? เปล่าเลย

But you fuck one goat ... "

... แต่เอ็งเคยอึ๊บกับแพะนี่หว่า"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Storytelling --

การเล่าเรื่อง --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

is joke telling.

คือการเล่ามุขตลก

It's knowing your punchline,

คุณต้องรู้ประโยคทีเด็ด

your ending,

ประโยคปิดท้ายของคุณ

knowing that everything you're saying, from the first sentence to the last,

ต้องรู้ว่าทุกสิ่งที่คุณเล่า จากประโยคแรกถึงสุดท้าย

is leading to a singular goal,

จะนำไปสู่จุดหมายเดียวกัน

and ideally confirming some truth

ซึ่งยืนยันความจริง

that deepens our understandings

ให้เราเข้าใจมากขึ้น

of who we are as human beings.

ถึงความเป็นมนุษย์ของเรา

We all love stories.

เราทุกคนชอบเรื่องเล่าครับ

We're born for them.

เราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้

Stories affirm who we are.

เรื่องราวเป็นเครื่องยืนยันสิ่งที่เราเป็น

We all want affirmations that our lives have meaning.

เราต้องการคำยืนยัน ว่าชีวิตเรามีความหมาย

And nothing does a greater affirmation

และไม่มีอะไรที่ยืนยันได้ดีกว่า

than when we connect through stories.

การเล่าเรื่องราวให้แก่กันและกัน

It can cross the barriers of time,

ไม่มีขีดจัดกัดเรื่องเวลา

past, present and future,

ไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต

and allow us to experience

มันทำให้เรารู้สึกได้

the similarities between ourselves

ถึงความคล้ายคลึงระหว่างเรา

and through others, real and imagined.

และทุกอย่างรอบตัว ทั้งความเป็นจริง และจินตนาการ

The children's television host Mr. Rogers

ผู้ดำเนินรายการเด็ก คุณโรเจอร์

always carried in his wallet

มักมีกระดาษใบหนึ่ง

a quote from a social worker

ในกระเป๋าสตางค์ของเขา

that said, "Frankly, there isn't anyone you couldn't learn to love

ซึ่งเขียนว่า "ไม่มีทางที่คุณจะไม่รักใครคนนั้น

once you've heard their story."

เมื่อคุณได้รับฟังเรื่องราวเขา"

And the way I like to interpret that

ผมคิดว่าข้อความนี้

is probably the greatest story commandment,

เป็นกฎของการเล่าเรื่องที่สำคัญที่สุด

which is "Make me care" --

นั่นก็คือ "ทำให้ผมสนใจสิ" --

please, emotionally,

ทำให้ผมพอใจ ทั้งทางอารมณ์

intellectually, aesthetically,

หรือด้วยความคิด และด้วยสุนทรีย์

just make me care.

ขอแค่ทำให้ผมสนใจ

We all know what it's like to not care.

เราทุกคนรู้ว่าการไม่สนใจเป็นอย่างไร

You've gone through hundreds of TV channels,

ช่องโทรทัศน์หลายสิบช่องผ่านตาเราไป

just switching channel after channel,

เรากดเปลี่ยนไปเรื่อยๆ

and then suddenly you actually stop on one.

ทันใดนั้นสายตาเราหยุดลงที่ช่องหนึ่ง

It's already halfway over,

หนังฉายไปแล้วครึ่งเรื่อง

but something's caught you and you're drawn in and you care.

แต่อะไรสักอย่างสะกดจิตเรา ทำให้เราสนใจ

That's not by chance,

มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญครับ

that's by design.

มันถูกออกแบบมา

So it got me thinking, what if I told you my history was story,

มันทำให้ผมคิดว่า ถ้าผมเล่าถึงประวัติตัวผมล่ะ

how I was born for it,

ว่าผมเกิดมาเพื่อการเล่าเรื่อง

how I learned along the way this subject matter?

และผมเรียนรู้อะไรมาโดยตลอด

And to make it more interesting,

และเพื่อให้ไม่น่าเบื่อจนเกินไป

we'll start from the ending

ผมจะเริ่มจากตอนจบ

and we'll go to the beginning.

แล้วย้อนกลับไปจุดเริ่มต้น

And so if I were going to give you the ending of this story,

ถ้าผมจะบอกตอนจบของเรื่องนี้

it would go something like this:

จะได้ใจความประมาณนี้ครับ

And that's what ultimately led me

"และทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ดลบันดาลให้

to speaking to you here at TED

ผมมาพูดเกี่ยวกับการเล่าเรื่อง

about story.

ณ TED แห่งนี้ครับ"

And the most current story lesson that I've had

บทเรียนล่าสุดที่ผมได้มา

was completing the film I've just done

มาจากหนังเรื่องล่าสุดของผม

this year in 2012.

ในปี 2012 นี้

The film is "John Carter." It's based on a book called "The Princess of Mars,"

หนังชื่อว่า "จอห์น คาร์เตอร์" ซึ่งดัดแปลงมา จากหนังสือ "เจ้าหญิงแห่งดาวอังคาร"

which was written by Edgar Rice Burroughs.

ประพันธ์โดย Edgar Rice Burroughs

And Edgar Rice Burroughs actually put himself

และ Edgar Rice Burroughs วางตัวเขาเอง

as a character inside this movie, and as the narrator.

เป็นตัวละครในหนังสือเล่มนี้ ในฐานะผู้เล่าเรื่อง

And he's summoned by his rich uncle, John Carter, to his mansion

เขาถูกเรียกตัวจากลุงเศรษฐี นามว่าจอห์น คาร์เตอร์

with a telegram saying, "See me at once."

ด้วยโทรเลขว่า "มาพบฉันเดี๋ยวนี้"

But once he gets there,

แต่เมื่อเขาไปถึง

he's found out that his uncle has mysteriously passed away

กลับพบว่า ลุงของเขาเสียชีวิตไปอย่างลึกลับ

and been entombed in a mausoleum on the property.

ศพของเขาถูกฝังในสุสาน ภายในบริเวณบ้านเขาเอง

(Video) Butler: You won't find a keyhole.

(วีดีโอ) ผู้ดูแล: คุณหารูกุญแจไม่เจอหรอก

Thing only opens from the inside.

มันเปิดได้จากด้านในเท่านั้น

He insisted,

ลุงของเธอขอร้อง

no embalming, no open coffin,

ไม่ให้แต่งศพ ไม่ต้องมีโลง

no funeral.

ไม่ต้องมีพิธีศพ

You don't acquire the kind of wealth your uncle commanded

สงสัยคนเรารวยได้

by being like the rest of us, huh?

เพราะทำตัวแปลกๆเนอะ

Come, let's go inside.

เราเข้าไปในบ้านกันเถอะ

AS: What this scene is doing, and it did in the book,

แอนดริว: สิ่งที่ฉากนี้กำลังทำอยู่ เช่นเดียวกับในหนังสือ

is it's fundamentally making a promise.

ก็คือการให้คำมั่นสัญญา

It's making a promise to you

มันกำลังสัญญาว่า

that this story will lead somewhere that's worth your time.

เรื่องราวนี้จะพาคุณไปหาอะไรบางอย่าง ที่คุ้มค่าการรอคอย

And that's what all good stories should do at the beginning, is they should give you a promise.

นั่นคือสิ่งที่ควรทำตั้งแต่ต้น คือการให้คำมั่นสัญญา

You could do it an infinite amount of ways.

คุณสามารถทำได้หลากหลายรูปแบบ

Sometimes it's as simple as "Once upon a time ... "

บางทีมันง่ายเหมือน "กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..."

These Carter books always had Edgar Rice Burroughs as a narrator in it.

หนังสือเกี่ยวกับคาร์เตอร์ มี Edgar Rice Burroughs เป็นผู้บรรยายเสมอ

And I always thought it was such a fantastic device.

ผมเชื่อตลอดว่ามันเป็นเครื่องมือที่ดีมาก

It's like a guy inviting you around the campfire,

เหมือนมีคนสักคนชวนคุณไปรอบกองไฟ

or somebody in a bar saying, "Here, let me tell you a story.

หรือคนในบาร์พูดกับคุณว่า "ผมจะเล่าอะไรให้คุณฟัง

It didn't happen to me, it happened to somebody else,

มันไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวผม

but it's going to be worth your time."

แต่มันคุ้มค่าที่คุณจะฟังแน่นอน"

A well told promise

คำมั่นสัญญาที่ให้ไว้ได้ดี

is like a pebble being pulled back in a slingshot

เหมือนลูกแก้วที่ถูกดึงบนหนังยาง

and propels you forward through the story

ที่พร้อมจะนำคุณพุ่งเข้าไปในเรื่องราว

to the end.

ไปจนจบ

In 2008,

ในปี 2008

I pushed all the theories that I had on story at the time

ผมนำความรู้เกี่ยวกับการเล่าเรื่องทั้งหมดที่มี

to the limits of my understanding on this project.

มาใส่ไว้ในโปรเจกต์นี้

(Video) (Mechanical Sounds)

(วีดีโอ) (เสียงเครื่องจักร)

♫ And that is all ♫

♫ และนั่นคือทุกสิ่ง ♫

♫ that love's about ♫

♫ เกี่ยวกับความรัก ♫

♫ And we'll recall ♫

♫ ที่เราตระหนัก ♫

♫ when time runs out ♫

♫ เมื่อเวลาหมดลง ♫

♫ That it only ♫

♫ เมื่อเรารู้ว่ามันเพียง... ♫

(Laughter)

(เสียงปรบมือ)

AS: Storytelling without dialogue.

แอนดริว: การเล่าเรื่องโดยไม่ใช้คำพูด

It's the purest form of cinematic storytelling.

เป็นการเล่าเรื่องภาพยนตร์ที่บริสุทธิ์ที่สุด

It's the most inclusive approach you can take.

เป็นวิธีการดึงผู้ชมเข้ามาได้ลึกที่สุด

It confirmed something I really had a hunch on,

มันเป็นเครื่องยืนยันลางสังหรณ์ของผม

is that the audience

ว่าผู้ชม

actually wants to work for their meal.

ต้องการทำงานเพื่อความสุขของเขา

They just don't want to know that they're doing that.

เพียงแต่เขาไม่ต้องการรับรู้ว่าเขากำลังทำมันอยู่

That's your job as a storyteller,

นั่นคืองานของนักเล่าเรื่อง

is to hide the fact

การซ่อนความจริงว่า

that you're making them work for their meal.

คุณกำลังให้เขาทำงาน เพื่อความสุขของเขา

We're born problem solvers.

เราเกิดมาเป็นนักแก้ปัญหา

We're compelled to deduce

เราต้องการคิดเอง

and to deduct,

สรุปเอง

because that's what we do in real life.

เพราะนั่นคือสิ่งที่เราทำในชีวิตของเรา

It's this well-organized absence of information

สิ่งที่ดึงดูดความสนใจเรา

that draws us in.

คือเรื่องราวที่รอการเติมเต็ม

There's a reason that we're all attracted to an infant or a puppy.

เหตุผลที่เราดึงดูดเข้าหาทารก หรือลูกสุนัข

It's not just that they're damn cute;

ไม่ใช่แค่ความน่ารัก

it's because they can't completely express

แต่เพราะพวกเขาไม่สามารถอธิบาย

what they're thinking and what their intentions are.

สิ่งที่เขากำลังคิด ให้ชัดเจนได้

And it's like a magnet.

มันเหมือนแม่เหล็ก

We can't stop ourselves

เราไม่สามารถห้ามใจ

from wanting to complete the sentence and fill it in.

หยุดเติมคำในช่องว่างได้

I first started

ผมเริ่มเข้าใจ

really understanding this storytelling device

เครื่องมือในการเล่าเรื่องชิ้นนี้

when I was writing with Bob Peterson on "Finding Nemo."

ตอนที่ผมร่วมงานกับ Bob Peterson ในเรื่อง "Finding Nemo"

And we would call this the unifying theory of two plus two.

เรามักเรียกทฤษฎีนี้ว่า ทฤษฎีสองบวกสอง

Make the audience put things together.

ให้ผู้ชมปะติดปะต่อเรื่องราวเอง

Don't give them four,

อย่าให้เขาสี่

give them two plus two.

จงให้สองบวกสอง

The elements you provide and the order you place them in

สิ่งที่คุณใส่ลงในบท และการเรียงลำดับ

is crucial to whether you succeed or fail at engaging the audience.

มีผลอย่างมากต่อความสำเร็จในการดึงดูดผู้ชม

Editors and screenwriters have known this all along.

บรรณาธิการและนักเขียนบทรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

It's the invisible application

มันคือสิ่งล่องหน

that holds our attention to story.

ที่ทำให้เราหยุดอยู่กับเรื่องราวนั้นๆ

I don't mean to make it sound

ผมไม่ได้หมายความว่า

like this is an actual exact science, it's not.

มันเป็นทฤษฏีที่ถูกต้องเสมอไป เพราะมันไม่ใช่

That's what's so special about stories,

และนั่นคือสิ่งพิเศษเกี่ยวกับเรื่องราว

they're not a widget, they aren't exact.

มันไม่แน่นอนเสมอไป

Stories are inevitable, if they're good,

เราจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้ามันดีพอ

but they're not predictable.

แต่มันไม่ได้ตายตัวเสมอไป

I took a seminar in this year

ปีนี้ผมมีโอกาสเข้าสัมมนา

with an acting teacher named Judith Weston.

กับอาจารย์สอนการแสดง นามว่า Judith Weston

And I learned a key insight to character.

ผมได้เรียนรู้สิ่งหนึ่ง เกี่ยวกับตัวละคร

She believed that all well-drawn characters

เธอเชื่อว่าตัวละครทุกตัว

have a spine.

มีกระดูกสันหลัง

And the idea is that the character has an inner motor,

ตัวละครทุกตัว ต้องมีกลไกลซ่อนอยู่

a dominant, unconscious goal that they're striving for,

เป็นจุดมุ่งหมายที่ตัวละครพยายามไปให้ถึง

an itch that they can't scratch.

เหมือนความคันที่เกาไม่ถึง

She gave a wonderful example of Michael Corleone,

เธอยกตัวอย่าง Michael Corleone

Al Pacino's character in "The Godfather,"

ที่ Al Pacino รับบท ในหนัง "The Godfather"

and that probably his spine

กระดูกสันหลังของเขา

was to please his father.

คือการโอ๋พ่อของเขา

And it's something that always drove all his choices.

และนั่นคือสิ่งที่ผลักดันตัวเขา

Even after his father died,

แม้กระทั่งเมื่อพ่อของเขาตายลง

he was still trying to scratch that itch.

เขาก็ยังพยายามจะเกาให้ถึง

I took to this like a duck to water.

ผมชอบตัวอย่างนี้มาก

Wall-E's was to find the beauty.

หุ่นยนต์ Wall-E พยายามค้นหาความรัก

Marlin's, the father in "Finding Nemo,"

มาร์ลิน ปลาการ์ตูนตัวพ่อใน "Finding Nemo"

was to prevent harm.

พยายามปกป้องลูกของเขา

And Woody's was to do what was best for his child.

และวู๊ดดี้ พยายามทำทุกสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อเพื่อนพ้อง

And these spines don't always drive you to make the best choices.

และกระดูกสันหลังไม่จำเป็นต้องนำสิ่งที่ดีที่สุดมาให้

Sometimes you can make some horrible choices with them.

บางทีมันทำให้เรื่องราวเลวร้ายลง

I'm really blessed to be a parent,

ผมรู้สึกโชคดีที่ได้เป็นพ่อคน

and watching my children grow, I really firmly believe

ได้เฝ้ามองลูกของผมเติบโต

that you're born with a temperament and you're wired a certain way,

ผมเชื่อว่าเราเกิดมาพร้อมอารมณ์ พร้อมบางสิ่งบางอย่าง

and you don't have any say about it,

ที่เราไม่สามารถเลือกได้

and there's no changing it.

และเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้

All you can do is learn to recognize it

แต่คุณสามารถเข้าใจมัน

and own it.

และเป็นเจ้าของมันได้

And some of us are born with temperaments that are positive,

บางคนเกิดมาพร้อมอารมณ์ด้านบวก

some are negative.

บางคนพร้อมอารมณ์ด้านลบ

But a major threshold is passed

แต่เมื่อเราโตถึงจุดหนึ่ง

when you mature enough

เมื่อเรามีวุฒิภาวะพอ

to acknowledge what drives you

เราจะเข้าใจว่าอะไรขับเคลื่อนเรา

and to take the wheel and steer it.

แล้วเราจะคุมทิศทางมันได้อย่างไร

As parents, you're always learning who your children are.

ในฐานะพ่อคน คุณเรียนรู้เกี่ยวกับลูกของคุณตลอดเวลา

They're learning who they are.

พวกเขาก็กำลังเรียนรู้ตัวเขาเอง

And you're still learning who you are.

และคุณก็ยังเรียนรู้ตัวคุณเองอยู่

So we're all learning all the time.

เราเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา

And that's why change is fundamental in story.

นั่นคือเหตุผลที่การเปลี่ยนแปลง มีส่วนสำคัญต่อเรื่องราว

If things go static, stories die,

ถ้าเรื่องราวเรียบเฉยเกินไป เรื่องราวก็ตายลง

because life is never static.

เพราะชีวิตไม่เคยอยู่กับที่

In 1998,

ในปี 1998

I had finished writing "Toy Story" and "A Bug's Life"

ผมเขียนเรื่อง Toy Story และ A Bug's Life จนเสร็จ

and I was completely hooked on screenwriting.

ผมตกหลุมรักการเขียนบทภาพยนตร์

So I wanted to become much better at it and learn anything I could.

ผมต้องการเรียนรู้มากขึ้นเรื่อยๆ

So I researched everything I possibly could.

ผมทำการค้นคว้าทุกวิถีทาง

And I finally came across this fantastic quote

และสุดท้ายพบกับคำพูด

by a British playwright, William Archer:

ของนักเขียนบทละคร William Archer

"Drama is anticipation

"ละครคือความคาดหมาย

mingled with uncertainty."

ประสมกลมเกลียวกับความไม่แน่นอน"

It's an incredibly insightful definition.

ซึ่งเป็นคำนิยามที่เฉียบคมมากครับ

When you're telling a story,

เวลาที่คุณเล่าเรื่อง

have you constructed anticipation?

คุณสร้างความคาดหวังแล้วหรือยัง

In the short-term, have you made me want to know

ในระยะสั้น คุณต้องทำให้ผมอยากรู้

what will happen next?

ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

But more importantly,

แต่ที่สำคัญกว่า

have you made me want to know

คุณทำให้ผมอยากรู้

how it will all conclude in the long-term?

ว่าทุกอย่างจะลงเอยอย่างไร แล้วหรือยัง

Have you constructed honest conflicts

คุณสร้างความขัดแย้ง

with truth that creates doubt

กับความจริงที่มีข้อสงสัย

in what the outcome might be?

ว่าผลลัพธ์จะออกมาอย่างไร แล้วหรือยัง

An example would be in "Finding Nemo,"

ยกตัวอย่างจาก Finding Nemo

in the short tension, you were always worried,

ในระยะสั้น คุณเป็นห่วงว่า

would Dory's short-term memory

ด้วยโรคความจำสั้นของดอรี่

make her forget whatever she was being told by Marlin.

เธอจะจำสิ่งที่มาร์ลินบอกได้หรือเปล่า

But under that was this global tension

แต่ภายใต้ความกังวลนั้น เรายังต้องห่วงว่า

of will we ever find Nemo

สุดท้ายเราจะพบนีโม

in this huge, vast ocean?

ในท้องทะเลที่กว้างใหญ่นี้ได้หรือเปล่า

In our earliest days at Pixar,

ในช่วงแรกๆ ของพิกซาร์

before we truly understood the invisible workings of story,

ก่อนที่เราจะเข้าใจการทำงานของเรื่องราวอย่างแท้จริง

we were simply a group of guys just going on our gut, going on our instincts.

เราเป็นเพียงกลุ่มคนที่ใช้สัญชาติญาณเล่าเรื่อง

And it's interesting to see

น่าสนใจที่ว่า

how that led us places

มันนำเราไปสู่

that were actually pretty good.

หลายๆ สิ่งที่ดี

You've got to remember that in this time of year,

ถ้าคุณยังจำได้

1993,

ปี 1993

what was considered a successful animated picture

หนังอนิเมชั่นที่ประสบความสำเร็จ

was "The Little Mermaid," "Beauty and the Beast,"

คือเรื่องนางเงือกน้อย หรือโฉมงามกับเจ้าชายอสูร

"Aladdin," "Lion King."

หรืออลาดิน ไลออนคิง

So when we pitched "Toy Story" to Tom Hanks for the first time,

ดังนั้น ตอนที่เราทาบทาม Toy Story ให้กับ Tom Hanks

he walked in and he said,

เขาถามว่า

"You don't want me to sing, do you?"

"ผมคงไม่ต้องร้องเพลงด้วย ใช่ไหม"

And I thought that epitomized perfectly

ผมว่ามันเป็นตัวอย่างที่ชัดเจน

what everybody thought animation had to be at the time.

ว่าคนพูดถึงหนังอนิเมชั่นอย่างไรในตอนนั้น

But we really wanted to prove

แต่เราต้องการพิสูจน์ว่า

that you could tell stories completely different in animation.

หนังอนิเมชั่นทำได้มากกว่านั้น

We didn't have any influence then,

เราไม่ได้มีแรงกดดันมากมายในตอนนั้น

so we had a little secret list of rules

เราเลยสร้างกฎต้องห้ามของเรา

that we kept to ourselves.

ที่เราเก็บไว้กับตัวเอง

And they were: No songs,

นั่นคือ ไม่ต้องร้องเพลง

no "I want" moment,

ไม่มีช่วงเวลา "ฉันอยากได้"

no happy village,

ไม่มีหมู่บ้านที่แสนอบอุ่น

no love story.

ไม่มีเรื่องความรัก

And the irony is that, in the first year,

ที่แย่ก็คือ ในปีแรกของเรา

our story was not working at all

มันไม่เวิร์คเลย

and Disney was panicking.

และดิสนีย์ก็เริ่มกังวล

So they privately got advice

พวกเขาไปขอคำแนะนำ

from a famous lyricist, who I won't name,

จากนักแต่งเพลงชื่อดังคนหนึ่ง

and he faxed them some suggestions.

เขาส่งคำแนะนำมาบนหน้ากระดาษ

And we got a hold of that fax.

แล้วเราก็ได้กระดาษแผ่นนั้น

And the fax said,

เนื้อความมีอยู่ว่า

there should be songs,

อนิเมชั่นต้องมีเพลง

there should be an "I want" song,

มีเพลงเกี่ยวกับ "ฉันต้องการ"

there should be a happy village song,

มีเพลงสำหรับหมู่บ้านอบอุ่น

there should be a love story

และมีเรื่องราวของความรัก

and there should be a villain.

พร้อมทั้งบทตัวร้าย

And thank goodness

แต่โชคดีครับ

we were just too young, rebellious and contrarian at the time.

ที่ตอนนั้นเรายังเป็นวัยรุ่น ชอบขัดขืน ชอบแตกต่าง

That just gave us more determination

ซึ่งยิ่งทำให้เราฮึดสู้

to prove that you could build a better story.

เพื่อพิสูจน์ว่าเราสามารถเขียนเรื่องที่ดีกว่านั้นได้

And a year after that, we did conquer it.

หนึ่งปีต่อมา เราทำสำเร็จครับ

And it just went to prove

ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่า

that storytelling has guidelines,

การเล่าเรื่องมีแค่แนวทาง

not hard, fast rules.

ไม่ใช่กฎตายตัว

Another fundamental thing we learned

อีกสิ่งหนึ่งที่เราเรียนรู้คือ

was about liking your main character.

ความดีความชอบของตัวละครหลัก

And we had naively thought,

เราคิดอย่างซื่อๆว่า

well Woody in "Toy Story" has to become selfless at the end,

ท้ายสุด วู๊ดดี้ใน Toy Story ก็ต้องไม่เห็นแก่ตัว

so you've got to start from someplace.

เราจึงต้องเริ่มจากที่ไหนสักที่

So let's make him selfish. And this is what you get.

เราเลยทำให้เขาเห็นแก่ตัวก่อน แล้วนี่คือสิ่งที่เราได้ครับ

(Voice Over) Woody: What do you think you're doing?

(เสียงพูด) วู๊ดดี้: นี่นายทำอะไรอยู่น่ะ

Off the bed.

ลงจากเตียงเดี๋ยวนี้

Hey, off the bed!

ฉันบอกให้ลงเดี๋ยวนี้!

Mr. Potato Head: You going to make us, Woody?

คุณหัวมันฝรั่ง: นายจะไล่พวกเราลงหรอ

Woody: No, he is.

วู๊ดดี้: ไม่ใช่ผม คนนั้นต่างหาก

Slinky? Slink ... Slinky!

สลิงกี้ สลิงกี้อยู่ไหน!

Get up here and do your job.

ขึ้นมาทำหน้าที่ของนายเดี๋ยวนี้

Are you deaf?

ไม่ได้ยินหรือไง

I said, take care of them.

จัดการพวกเขาเดี๋ยวนี้

Slinky: I'm sorry, Woody,

สลิงกี้: โทษทีนะวู๊ดดี้

but I have to agree with them.

ผมเห็นด้วยกับพวกเขานะ

I don't think what you did was right.

ผมไม่คิดว่าคุณทำถูกต้อง

Woody: What? Am I hearing correctly?

วู๊ดดี้: อะไรนะ ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า

You don't think I was right?

แกคิดว่าฉันผิดหรือ?

Who said your job was to think, Spring Wiener?

ใครบอกให้แกคิด

AS: So how do you make a selfish character likable?

แอนดริว: คุณจะทำให้คนรักตัวละครที่เห็นแก่ตัวยังไง

We realized, you can make him kind,

เราพบว่า เราสามารถทำให้เขาใจดี

generous, funny, considerate,

มีน้ำใจ มีอารมณ์ขัน เห็นใจผู้อื่น

as long as one condition is met for him,

ตราบใดที่เงื่อนไขหนึ่งยังคงไว้

is that he stays the top toy.

นั่นคือเขาเป็นผู้นำ

And that's what it really is,

นั่นคือเรื่องจริงครับ

is that we all live life conditionally.

เราทุกคนใช้ชีวิตด้วยเงื่อนไข

We're all willing to play by the rules and follow things along,

เราพร้อมที่จะทำตามทุกสิ่ง

as long as certain conditions are met.

ตราบใดที่เงื่อนไขยังคงไว้อยู่

After that, all bets are off.

นอกจากนั้นแล้ว อะไรก็ได้

And before I'd even decided to make storytelling my career,

ก่อนที่ผมจะรับอาชีพนักเล่าเรื่อง

I can now see key things that happened in my youth

ผมพบเข้าใจในบางสิ่งบางอย่าง

that really sort of opened my eyes

ที่เปิดประตูโลกของผม

to certain things about story.

ให้พบบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องราว

In 1986, I truly understood the notion

ในปี 1986 ผมเข้าใจความคิดที่ว่า

of story having a theme.

เรื่องราวจะต้องมีใจความสำคัญ

And that was the year that they restored and re-released

ในปีนั้นเองที่มีการทำหนังเรื่อง

"Lawrence of Arabia."

Lawrence of Arabia ขึ้นมาใหม่

And I saw that thing seven times in one month.

ผมดูเรื่องนั้น 7 ครั้งภายในหนึ่งเดือน

I couldn't get enough of it.

ผมหยุดไม่ได้จริงๆ

I could just tell there was a grand design under it --

ผมบอกได้เลยว่า ในทุกๆ ฉาก ทุกๆ ตอน ทุกคำพูด

in every shot, every scene, every line.

มันถูกออกแบบมาอย่างดี

Yet, on the surface it just seemed

แม้ระดับผิวเผินนั้น

to be depicting his historical lineage

จะเป็นเพียงการพรรณาถึงอดีต

of what went on.

ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงนั้น

Yet, there was something more being said. What exactly was it?

แต่มันมีอะไรบางอย่างอยู่ภายใต้นั้น มันคืออะไรหรือ

And it wasn't until, on one of my later viewings,

ผมต้องดูอยู่หลายรอบ

that the veil was lifted

จนผมเข้าใจ

and it was in a scene where he's walked across the Sinai Desert

ในฉากที่ผู้ชายคนนี้เดินข้ามทะเลทราย

and he's reached the Suez Canal,

จนมาพบกับคลองซูเอส

and I suddenly got it.

แล้วผมก็เข้าใจ

(Video) Boy: Hey! Hey! Hey! Hey!

(วีดีโอ) ผู้ชาย: เฮ้! เฮ้! เฮ้! เฮ้!

Cyclist: Who are you?

คนขับ: คุณคือใคร

Who are you?

คุณคือใคร

AS: That was the theme: Who are you?

แอนดริว: นั่นคือใจความสำคัญครับ: คุณคือใคร

Here were all these seemingly disparate

เหตุการณ์และการสนทนา

events and dialogues

ที่ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกัน

that just were chronologically telling the history of him,

เหมือนเป็นเพียงการเล่าประวัติตัวเขา เหมือนปกติ

but underneath it was a constant,

แต่ภายใต้นั้นมีเส้นทาง

a guideline, a road map.

มีจุดมุ่งหมายหนึ่งเดียว

Everything Lawrence did in that movie

สิ่งที่ลอว์เรนซ์ทำตลอดทั้งเรื่อง

was an attempt for him to figure out where his place was in the world.

คือการค้นหาตัวตนของเขาบนโลกใบนี้

A strong theme is always running through

เรื่องราวที่ดี

a well-told story.

มักมีใจความสำคัญเสมอ

When I was five,

เมื่อผมอายุ 5 ขวบ

I was introduced to possibly the most major ingredient

ผมพบกับส่วนผสมสำคัญ

that I feel a story should have,

ของการเล่าเรื่อง

but is rarely invoked.

ที่ไม่ถูกใช้มากนัก

And this is what my mother took me to when I was five.

แม่พาผมไปดูเรื่องนี้ครับ

(Video) Thumper: Come on. It's all right.

(วีดีโอ) กระต่าย: มาสิ ไม่เป็นไรหรอก

Look.

ดูสิ

The water's stiff.

แข็งเป็นหินเลย

Bambi: Yippee!

แบมบี้: เย้

Thumper: Some fun,

กระต่าย: สนุกเนอะ

huh, Bambi?

จริงไหม แบมบี้?

Come on. Get up.

ลุกขึ้นเร็ว

Like this.

ทำแบบนี้นะ

Ha ha. No, no, no.

ฮ่าๆ ไม่ใช่ ไม่ใช่

AS: I walked out of there

แอนดริว: ผมเดินออกจากหนังเรื่องนี้

wide-eyed with wonder.

ด้วยความตื่นตาตื่นใจ

And that's what I think the magic ingredient is,

ผมคิดว่านั่นคือส่วนผสมวิเศษครับ

the secret sauce,

เครื่องปรุงที่ถูกเก็บเป็นความลับ

is can you invoke wonder.

นั่นคือ คุณสามารถทำให้คนพิศวงได้หรือเปล่า

Wonder is honest, it's completely innocent.

ความพิศวงเป็นสิ่งที่จริงใจ บริสุทธิ์ที่สุด

It can't be artificially evoked.

เราไม่สามารถแกล้งพิศวงได้

For me, there's no greater ability

ผมคิดว่าไม่มีสิ่งใดที่วิเศษไปกว่า

than the gift of another human being giving you that feeling --

การได้รับความรู้สึกนั้น

to hold them still just for a brief moment in their day

การที่จะหยุดใครสักคน

and have them surrender to wonder.

เพื่อให้เขายอมแพ้ต่อความพิศวง

When it's tapped, the affirmation of being alive,

เมื่อเราสะกิดความรู้สึกนั้นได้

it reaches you almost to a cellular level.

การรู้สึกมีชีวิตมันเข้าถึงทุกอณูของตัวคุณ

And when an artist does that to another artist,

เมื่อศิลปินสามารถทำสิ่งนั้นให้กับศิลปินอีกคน

it's like you're compelled to pass it on.

คุณเหมือนได้แรงจูงใจที่จะต้องส่งต่อมันออกไป

It's like a dormant command

เป็นเหมือนคำสั่งที่ถูกซ่อนไว้

that suddenly is activated in you, like a call to Devil's Tower.

ทันใดนั้นก็ถูกเปิดขึ้นมา

Do unto others what's been done to you.

ให้ส่งต่อสิ่งที่คุณรู้สึกออกไป

The best stories infuse wonder.

เรื่องราวที่ดีที่สุดสามารถทำให้เราพิศวงได้

When I was four years old,

เมื่อผมอายุ 4 ขวบ

I have a vivid memory

ผมมีความทรงจำลางๆ

of finding two pinpoint scars on my ankle

ในการหาแผลเป็นเล็กๆที่ข้อเท้า

and asking my dad what they were.

แล้วถามพ่อผมว่ามันคืออะไร

And he said I had a matching pair like that on my head,

เขาบอกว่าผมมีแผลเป็นนั้นบนหัวของผมเช่นกัน

but I couldn't see them because of my hair.

แต่เส้นผมปิดมันเอาไว้

And he explained that when I was born,

เขาอธิบายว่า

I was born premature,

ผมคลอดก่อนกำหนด

that I came out much too early,

เร็วไปมาก

and I wasn't fully baked;

ผมต้องเข้าตู้อบเป็นเวลานาน

I was very, very sick.

ตอนนั้นผมป่วยมาก

And when the doctor took a look at this yellow kid with black teeth,

ตอนที่หมอวินิจฉัยเด็กเหลืองๆ ฟันดำๆคนนี้

he looked straight at my mom and said,

เขามองไปที่แม่ผม แล้วกล่าวว่า

"He's not going to live."

"เขาไม่รอดแน่"

And I was in the hospital for months.

ผมอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเดือนๆ

And many blood transfusions later,

ถูกให้เลือดนับครั้งไม่ถ้วน

I lived,

สุดท้ายผมก็รอด

and that made me special.

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมเป็นคนพิเศษ

I don't know if I really believe that.

ผมไม่แน่ใจว่าผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆหรือเปล่า

I don't know if my parents really believe that,

ผมไม่รู้ว่าพ่อแม่ของผมเชื่อหรือเปล่า

but I didn't want to prove them wrong.

แต่ผมไม่อยากให้เขาผิดหวัง

Whatever I ended up being good at,

อะไรก็ตามที่ผมทำได้ดี

I would strive to be worthy of the second chance I was given.

ผมจะพยายามอย่างที่สุด ให้สมกับชีวิตที่ผมได้มา

(Video) (Crying)

(วีดีโอ) (เสียงร้องไห้)

Marlin: There, there, there.

มาร์ลิน: นั่นไง นั่นไง

It's okay, daddy's here.

ไม่เป็นไรนะ พ่ออยู่นี่แล้ว

Daddy's got you.

พ่ออยู่กับเธอแล้ว

I promise,

พ่อสัญญา

I will never let anything happen to you, Nemo.

พ่อจะไม่ให้อะไรเกิดขึ้นกับเธออีกเป็นอันขาด นีโม

AS: And that's the first story lesson I ever learned.

แอนดริว: และนั่นคือสิ่งแรกที่ผมเรียนรู้

Use what you know. Draw from it.

ใช้สิ่งที่คุณประสบ เค้นมันออกมา

It doesn't always mean plot or fact.

ไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงที่แน่นอน

It means capturing a truth from your experiencing it,

มันคือการเก็บความรู้สึกที่แท้จริงออกมา

expressing values you personally feel

แล้วแผ่ความรู้สึกที่คุณมีจริงๆออกไป

deep down in your core.

จากลึกสุดหัวใจของคุณ

And that's what ultimately led me to speaking to you

และนี่คือสิ่งที่ดลบันดาลให้ผม

here at TEDTalk today.

มาพูดที่ TEDTalk วันนี้

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)