The clues to a great story | Andrew Stanton | TED

اندرو استانتون: سرنخ‌هایی برای یک داستان خیلی خوب

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: soheila Jafari

A tourist is backpacking

توریستی در حال گشت و گذار در

through the highlands of Scotland,

مناطق کوهستانی اسکاتلند است.

and he stops at a pub to get a drink.

او در باری برای نوشیدن توقف می‌کند.

And the only people in there is a bartender

در آنجا فقط فروشنده و پیرمردی که در حال

and an old man nursing a beer.

مزه‌مزه کردن آبجویش است حضور دارند.

And he orders a pint, and they sit in silence for a while.

توریست آبجویی سفارش می‌دهد و مدتی آنجا در سکوت می‌نشینند.

And suddenly the old man turns to him and goes,

ناگهان پیرمرد به سمت او می‌چرخد و می‌گوید:

"You see this bar?

«این بار را می‌بینی؟

I built this bar with my bare hands

من این بار را با دست خالی

from the finest wood in the county.

از بهترین چوب‌های منطقه ساخته‌ام.

Gave it more love and care than my own child.

حتی از بچه‌های خودم هم عشق و توجه بیشتری برایش به خرج دادم.

But do they call me MacGregor the bar builder? No."

ولی فکر می‌کنی آنها من را "مک‌گرگور بارساز" صدا می‌کنند؟ نه!»

Points out the window.

[پیرمرد] به بیرون پنجره اشاره می‌کند.

"You see that stone wall out there?

«آن دیوار سنگی را می‌بینی؟

I built that stone wall with my bare hands.

آن را با دست خالی ساختم.

Found every stone, placed them just so through the rain and the cold.

تک‌تک سنگ‌ها را پیدا کردم و در باران و سرما روی هم چیدم.

But do they call me MacGregor the stone wall builder? No."

ولی فکر‌ می‌کنی آنها من را "مک‌گرگور دیوار سنگی ساز" صدا می‌زنند؟ خیر!"

Points out the window.

به بیرون پنجره اشاره می‌کند.

"You see that pier on the lake out there?

«آن اسلکه را بر روی دریاچه می‌بینی؟

I built that pier with my bare hands.

آن اسکله را خودم با دست خالی درست کردم.

Drove the pilings against the tide of the sand, plank by plank.

ستون‌هایش را تخته به تخته در خلاف جریان شن در زمین فرو کردم.

But do they call me MacGregor the pier builder? No.

فکر می‌کنی من را "مک‌گرگور اسکله ساز" صدا می‌زنند؟ نه!"

But you fuck one goat ... "

ولی اگر فقط به یک بز تجاوز کنی...»

(Laughter)

(خنده حضار)

Storytelling --

قصه گویی --

(Laughter)

(خنده حضار)

is joke telling.

جُک گفتن است.

It's knowing your punchline,

داستان‌گویی دانستن نقطه اوج و پایان است.

your ending,

داستان‌گویی دانستن نقطه اوج و پایان است.

knowing that everything you're saying, from the first sentence to the last,

دانستن اینکه هر آنچه می‌گویید از اولین تا آخرین جمله،

is leading to a singular goal,

در خدمت یک هدف واحد است.

and ideally confirming some truth

و در حالت ایده‌آل تایید نوعی حقیقت است

that deepens our understandings

که به درک ما عمق می بخشد:

of who we are as human beings.

از اینکه به عنوان انسان چه کسی هستیم.

We all love stories.

همه ما به داستان‌ها عشق می‌ورزیم.

We're born for them.

با آنها متولد می‌شویم.

Stories affirm who we are.

داستان‌ها آنچه هستیم را تصدیق می‌کنند.

We all want affirmations that our lives have meaning.

همگی ما به دنبال مصداقهایی از معنی‌دار بودن زندگیمان هستیم.

And nothing does a greater affirmation

و مستحکم‌ترین تصدیق وقتی بدست می‌آید

than when we connect through stories.

که ما توسط داستان‌ها به هم مرتبط می‌شویم.

It can cross the barriers of time,

چیزی که می‌تواند مرزهای زمان را در نوردد‌:

past, present and future,

گذشته، حال و آینده.

and allow us to experience

داستان‌ها برای ما امکان آزمودن

the similarities between ourselves

شباهتهای واقعی یا تخیلی مشترک

and through others, real and imagined.

و امکان تجربه از طریق دیگران را فراهم می‌سازد.

The children's television host Mr. Rogers

مجری تلویزیونی برنامه‌های کودکان آقای "راجرز"

always carried in his wallet

همیشه در کیف پولش نقل قولی

a quote from a social worker

از یک مددکار اجتماعی داشت

that said, "Frankly, there isn't anyone you couldn't learn to love

که گفته بود: «حقیقتا برای اینکه بتوان به کسی عشق ورزید

once you've heard their story."

تنها کافی‌ست که قصه‌ی زندگی او را بشنوید»

And the way I like to interpret that

و آنطور که من مایلم آن را تفسیر کنم، احتمالا

is probably the greatest story commandment,

اصلی‌ترین حکم از احکام داستان‌گویی است:

which is "Make me care" --

"مرا به توجه وادارد" --

please, emotionally,

تمنا می‌کنم، به طور احساسی

intellectually, aesthetically,

به طور فکری و یا زیبایی شناختی،

just make me care.

فقط مرا به توجه وادار.

We all know what it's like to not care.

ما همگی می‌دانیم که بی‌تفاوتی چگونه است.

You've gone through hundreds of TV channels,

صدها شبکه‌ی تلویزیونی را مرور می‌کنید،

just switching channel after channel,

همینطور از این شبکه به آن شبکه می‌روید

and then suddenly you actually stop on one.

و ناگهان روی یکی توقف می‌کنید.

It's already halfway over,

با اینکه نیمی از آن گذشته ‌است،

but something's caught you and you're drawn in and you care.

چیزی در آن شما را جذب کرده و به توجه و دنبال کردن وا داشته است.

That's not by chance,

این اتفاقی نیست،

that's by design.

بلکه طرحی در کار بوده‌است.

So it got me thinking, what if I told you my history was story,

پس این مرا به فکر وا داشت، چه می شود اگر به شما بگویم داستان من، قصه‌ی زندگی‌ام است،

how I was born for it,

اینکه چگونه متولد شدم،

how I learned along the way this subject matter?

چگونه در طول مسیر این مقوله را آموختم.

And to make it more interesting,

و برای جذاب‌تر کردن آن

we'll start from the ending

از پایان شروع خواهیم کرد

and we'll go to the beginning.

و به ابتدا خواهیم رسید.

And so if I were going to give you the ending of this story,

و اگر قرار باشد که پایان این داستان را برایتان بگویم،

it would go something like this:

چیزی شبیه به این می‌شود:

And that's what ultimately led me

«و این چیزی است که در نهایت منجر

to speaking to you here at TED

به سخن گفتن من با شما در TED

about story.

راجع به داستان‌ها شد!»

And the most current story lesson that I've had

آخرین درس داستان‌گویی که آموختم

was completing the film I've just done

تمام کردن فیلمی بود که

this year in 2012.

در ۲۰۱۲ به سرانجام رساندم.

The film is "John Carter." It's based on a book called "The Princess of Mars,"

نام فیلم "جان کارتر" است و بر اساس کتابی است به نام "پرنسس مریخ"

which was written by Edgar Rice Burroughs.

که توسط "اِدگار رایس بوروز" نوشته شده است.

And Edgar Rice Burroughs actually put himself

در واقع "ادگار رایس بوروز" خودش را

as a character inside this movie, and as the narrator.

به عنوان شخصیت قصه‌گو در فیلم گنجانده است.

And he's summoned by his rich uncle, John Carter, to his mansion

او توسط عموی ثروتمندش "جان کارتر" با یک تلگراف به خانه‌‌اش

with a telegram saying, "See me at once."

فراخونده شده است: «فور‌ا به دیدارم بیا»

But once he gets there,

ولی وقتی به آنجا می‌رسد،

he's found out that his uncle has mysteriously passed away

درمی‌یابد که عمویش به طور مرموزی فوت کرده‌ است

and been entombed in a mausoleum on the property.

و در مقبره‌ای واقع در املاکش به خاک سپرده شده است.

(Video) Butler: You won't find a keyhole.

(ویدیو) باتلر: سوراخ کلیدی پیدا نمی‌کنی.

Thing only opens from the inside.

فقط از داخل باز می‌شود.

He insisted,

عمویتان اصرار داشتند که

no embalming, no open coffin,

نه مومیای شوند، نه برای آخرین بار پیکر بی‌جان او در یک تابوت باز به نمایش گذاشته شود،

no funeral.

و نه مراسم تدفین داشته باشند.

You don't acquire the kind of wealth your uncle commanded

شما هم ظاهرا از آنچنان ثروتی که عمویتان در اختیار داشت بی بهره‌اید --

by being like the rest of us, huh?

مثل بقیه ما، هان؟

Come, let's go inside.

بیاید به داخل برویم.

AS: What this scene is doing, and it did in the book,

سخنران: کاری که این صحنه انجام می‌دهد، مثل کتاب

is it's fundamentally making a promise.

اساسا ایجاد یک تعهد است.

It's making a promise to you

یعنی به شما وعده می‌دهد که

that this story will lead somewhere that's worth your time.

این داستان چنان پیش خواهد رفت که ارزش وقت شما را دارد.

And that's what all good stories should do at the beginning, is they should give you a promise.

و چیزی که همه داستانهای خوب در ابتدا باید صورت دهند این است باید چنین وعده‌ای بدهند.

You could do it an infinite amount of ways.

روشهای بی‌شماری برای انجام این کار وجود دارد.

Sometimes it's as simple as "Once upon a time ... "

حتی گاهی به سادگی «روزی روزگاری...»

These Carter books always had Edgar Rice Burroughs as a narrator in it.

کتابهای "کارتر" همیشه "ادگار رایس بوروز" را به عنوان شخصیت راوی داشته‌اند.

And I always thought it was such a fantastic device.

و من همیشه فکر می‌کردم که این چه سازوکار فوق‌العاده‌ای است.

It's like a guy inviting you around the campfire,

مانند شخصی است که شما را به نشستن در اطراف آتش فرا می‌خواند

or somebody in a bar saying, "Here, let me tell you a story.

یا کسی در بار که می گوید: «بگذارید تا برایتان داستانی بگویم.

It didn't happen to me, it happened to somebody else,

ماجرای که برای من اتفاق نیفتاده، داستان کس دیگریست،

but it's going to be worth your time."

ولی ارزش وقتتان را دارد»

A well told promise

یک وعده خوب

is like a pebble being pulled back in a slingshot

مانند سنگی است که در یک تیروکمان کشیده شده و آماده

and propels you forward through the story

پرتاب است که شما را در طول داستان تا انتها

to the end.

پرتاب کند.

In 2008,

در سال ۲۰۰۸

I pushed all the theories that I had on story at the time

تمام تئوری‌هایی را که تا آن زمان درباره‌ی داستانها داشتم،

to the limits of my understanding on this project.

تا حد توان در این پروژه گنجاندم.

(Video) (Mechanical Sounds)

(ویدئو) (صدای ماشین‌آلات)

♫ And that is all ♫

♫ این همان ♫

♫ that love's about ♫

♫ عشق است ♫

♫ And we'll recall ♫

♫ و ما به یاد خواهیم آورد ♫

♫ when time runs out ♫

♫ وقتی زمان به انتها می‌رسد ♫

♫ That it only ♫

♫ این تنها ♫

(Laughter)

(خنده حضار)

AS: Storytelling without dialogue.

سخنران: قصه‌گویی بدون دیالوگ

It's the purest form of cinematic storytelling.

خالص‌ترین شکل داستان‌گویی سینمایی

It's the most inclusive approach you can take.

و فراگیرترین روشی است که می‌توانید انتخاب کنید.

It confirmed something I really had a hunch on,

این تایید چیزی است واقعا در ذهن داشتم:

is that the audience

تماشگران در واقع

actually wants to work for their meal.

می‌خواهند غذایشان را بخورند.

They just don't want to know that they're doing that.

فقط نمی‌خواهند بدانند که دارند چنین می‌کنند.

That's your job as a storyteller,

این وظیفه‌ی شماست که به عنوان قصه‌گو

is to hide the fact

حقیقت را پنهان کنید

that you're making them work for their meal.

که شما کاری میکنید که آنها غذایشان را بخورند.

We're born problem solvers.

حل کردن مسائل در ذات ماست.

We're compelled to deduce

ما ناگزیر به تجزیه

and to deduct,

و تحلیل هستیم

because that's what we do in real life.

زیرا این کاری است که در زندگی روزمره انجام می‌دهیم.

It's this well-organized absence of information

همین فقدان سازمان‌یافته‌ی اطلاعات است

that draws us in.

که ما را درگیر می‌کند.

There's a reason that we're all attracted to an infant or a puppy.

بی جهت نیست که همگی ما مجذوب یک نوزاد ویا توله‌سگ می‌شویم.

It's not just that they're damn cute;

نه به دلیل اینکه آنها خیلی بامزه هستند،

it's because they can't completely express

بلکه به این خاطر است که آنها نمی‌توانند به طور کامل

what they're thinking and what their intentions are.

فکرها و خواسته‌هایشان را بیان کنند.

And it's like a magnet.

و این مثل یک آهن‌ربا عمل می‌کند.

We can't stop ourselves

ما نمی‌تونیم جلوی خودمان را

from wanting to complete the sentence and fill it in.

برای کامل کردن یک جمله بگیریم.

I first started

من برای اولین بار

really understanding this storytelling device

وقتی واقعا این سازوکار قصه‌گویی را درک کردم

when I was writing with Bob Peterson on "Finding Nemo."

که داشتیم با "باب پترسون" روی "در جستجوی نمو" کار می‌کردیم.

And we would call this the unifying theory of two plus two.

ما این را "تئوری اتحاد دو بعلاوه دو" می‌خوانیم.

Make the audience put things together.

بیننده را به سرهم کردن چیزها وا دارید.

Don't give them four,

۴ را به آنها ندهید،

give them two plus two.

بلکه ۲ + ۲ را در اختیارشان قرار دهید.

The elements you provide and the order you place them in

عناصری که فراهم می‌کنید و ترتیب قرار گرفتنشان

is crucial to whether you succeed or fail at engaging the audience.

نقش اساسی در موفقیت شما برای درگیر کردن بینندگان دارد.

Editors and screenwriters have known this all along.

ویراستاران و فیلمنامه‌نویسان همیشه به این امر آگاه بوده‌اند.

It's the invisible application

این یک سازوکار نامرئی است

that holds our attention to story.

که ما را متوجه داستان نگه می‌دارد.

I don't mean to make it sound

البته قصدم این نیست که بگویم

like this is an actual exact science, it's not.

این یک علم دقیق و واقعی است، چنین نیست.

That's what's so special about stories,

این همان نکته خاص در مورد داستان‌ها است،

they're not a widget, they aren't exact.

داستان‌ها مانند ابزارآلات دقیق نیستند.

Stories are inevitable, if they're good,

یک داستان اگر خوب باشد سرانجام می‌رسد،

but they're not predictable.

ولی قابل پیش‌بینی نیست.

I took a seminar in this year

امسال در سمیناری با حضور یک استاد

with an acting teacher named Judith Weston.

بازیگری به نام "جودیت وستون" شرکت کردم.

And I learned a key insight to character.

و یک نقطه‌نظر کلیدی در مورد شخصیت‌پردازی فراگرفتم.

She believed that all well-drawn characters

او معتقد بود که همه‌ی شخصیت‌های درست پرداخته شده

have a spine.

یک ستون محوری دارند.

And the idea is that the character has an inner motor,

مطابق این ایده کارکتر قوی یک موتور داخلی دارد،

a dominant, unconscious goal that they're striving for,

یک هدف فراگیر و ناخودآگاه که برایش جان می‌دهد،

an itch that they can't scratch.

خارشی غیر قابل توقف.

She gave a wonderful example of Michael Corleone,

یک مثال خیلی عالی "مایکل کورلئونه" است.

Al Pacino's character in "The Godfather,"

نقشی که "آل پاچینو" در پدرخوانده داشت.

and that probably his spine

ستون محوری شخصیت وی احتمالا

was to please his father.

خوشنود کردن پدرش بود.

And it's something that always drove all his choices.

چیزی که همواره در جهتگیری تصمیماتش نقش داشت.

Even after his father died,

حتی بعد از مرگ پدرش

he was still trying to scratch that itch.

همچنان سعی در التیام این خارش داشت.

I took to this like a duck to water.

قائده‌ای که من با چشم بسته می‌توانستم بخوانم.

Wall-E's was to find the beauty.

"وال-ای" به دنبال یافتن زیبایی بود.

Marlin's, the father in "Finding Nemo,"

"مارلین" شخصیت پدر در "در جستجوی نمو"

was to prevent harm.

در پی پیشگیری از آسیب بود.

And Woody's was to do what was best for his child.

و "وودی" در پی انجام بهترین کار برای صاحبش بود.

And these spines don't always drive you to make the best choices.

این ستون محوری همیشه هم منجر به گرفتن بهترین تصمیم از جانب کارکترتان نمی‌شود.

Sometimes you can make some horrible choices with them.

حتی گاهی کارش را به اتخاذ تصمیمات وحشتانکی می‌کشاند.

I'm really blessed to be a parent,

من بسیار خوش اقبال بوده‌ام که به عنوان پدر

and watching my children grow, I really firmly believe

شاهد رشد فرزندانم هستم و واقعا معتقدم که هر کدام از ما

that you're born with a temperament and you're wired a certain way,

با خلق و خوی خاصی بدنیا می‌آییم و به طور مخصوصی ساخته می‌شویم،

and you don't have any say about it,

در حالی که خود چندان آگاهی و کنترلی بر آن نداریم

and there's no changing it.

و قابل تغییر هم نیستیم.

All you can do is learn to recognize it

در بهترین حالت می‌توانیم یاد بگیریم که

and own it.

آن را تشخیص داده و آن را از خود کنیم.

And some of us are born with temperaments that are positive,

عده‌ای از ما با خلق خوی مثبت و برخی با

some are negative.

خلق و خوی منفی به دنیا می‌آییم.

But a major threshold is passed

ولی زمانی که به اندازه کافی

when you mature enough

بالغ شویم و آنچه را که بر ما تسلط دارد

to acknowledge what drives you

بپذیریم و قدرت هدایتش را بدست بیاوریم

and to take the wheel and steer it.

به نقطه‌ی عطف بزرگی رسیده‌ایم.

As parents, you're always learning who your children are.

به عنوان والدین ما همیشه در حال یادگیری این هستیم که فرزندانمان چه کسانی هستند.

They're learning who they are.

آنها هم در حال شناخت خودشان هستند

And you're still learning who you are.

و ما هر چه بیشتر خودمان را می‌شناسیم.

So we're all learning all the time.

پس همگی همواره در حال یادگیری هستیم.

And that's why change is fundamental in story.

برای همین است که تغییر در داستان نقش بنیادینی دارد.

If things go static, stories die,

اگر چیزها ثابت بمانند داستان می‌میرد.

because life is never static.

چون خود زندگی هم هیچوقت ثابت نیست.

In 1998,

در سال ۱۹۹۸

I had finished writing "Toy Story" and "A Bug's Life"

من نوشتن "داستان اسباب‌بازیها" و "زندگی یک حشره" را به پایان رساندم.

and I was completely hooked on screenwriting.

در آن زمان با تمام وجود به فیلمنامه‌نویسی چسبیده بودم

So I wanted to become much better at it and learn anything I could.

و می خواستم در آن حسابی پیشرفت کنم و هر آنچه می‌توانم بیاموزم.

So I researched everything I possibly could.

پس در مورد هر چه می‌شد تحقیق کردم.

And I finally came across this fantastic quote

و در نهایت به این نقل قول خارقالعاده

by a British playwright, William Archer:

از نمایش‌نامه نویس انگلیسی "ویلیام آرچر" رسیدم:

"Drama is anticipation

«درام یعنی پیشبینی

mingled with uncertainty."

آمیخته با عدم قطیعت»

It's an incredibly insightful definition.

تعریفی بطور باورنکردی عمیق.

When you're telling a story,

وقتی که داستانی را می‌گویید،

have you constructed anticipation?

آیا حالت انتظار و پیشبینی را در آن بوجود آورده‌اید؟

In the short-term, have you made me want to know

در کوتاه مدت، آیا شما مرا به کنجاوی برای پی‌بردن

what will happen next?

به اتفاق بعدی وا داشته‌اید؟

But more importantly,

ولی مهمتر از آن

have you made me want to know

آیا مرا به خواستن برای دانستن اینکه

how it will all conclude in the long-term?

نتیجه کار در بلند مدت چه می‌شود وا داشته‌اید؟

Have you constructed honest conflicts

آیا با ساختن تناقضات صادقانه

with truth that creates doubt

بین حقایق خواننده را درباره‌ی

in what the outcome might be?

پایان ماجرا به تردید انداخته‌اید؟

An example would be in "Finding Nemo,"

مثلا در "در جستجوی نمو" با یک تنش کوتاه

in the short tension, you were always worried,

شما همیشه نگران بودید که

would Dory's short-term memory

نکند حافظه‌ی کوتاه مدت "دوری"

make her forget whatever she was being told by Marlin.

باعث شود که همه گفته‌های "مارلین" را فراموش کند.

But under that was this global tension

ولی در زیر آن یک تنش کلی در جرایان است

of will we ever find Nemo

که آیا بلاخره "نمو" در این اقیانوس

in this huge, vast ocean?

عظیم بی‌انتها پیدا می‌شود؟

In our earliest days at Pixar,

در اولین روزهای کار در "پیکسار"

before we truly understood the invisible workings of story,

پیش از اینکه واقعا سازوکارهای نامرئی داستان را درک کنیم،

we were simply a group of guys just going on our gut, going on our instincts.

ما فقط افرادی بودیم که با دل و جرات به دنبال غرایزمان حرکت می‌کردیم.

And it's interesting to see

جالب است که بدانید

how that led us places

همین ما را به جاهایی رساند

that were actually pretty good.

که بسیار هم عالی بود.

You've got to remember that in this time of year,

حتما به یاد می‌آورید که در آن سال

1993,

۱۹۹۳،

what was considered a successful animated picture

"پری دریایی"، "دیو و دلبر"، "علاالدین" و "شیرشاه" از فیلمهای کارتونی موفق به حساب می‌آمدند.

was "The Little Mermaid," "Beauty and the Beast,"

"پری دریایی"، "دیو و دلبر"، "علاالدین" و "شیرشاه" از فیلمهای کارتونی موفق به حساب می‌آمدند.

"Aladdin," "Lion King."

"پری دریایی"، "دیو و دلبر"، "علاالدین" و "شیرشاه" از فیلمهای کارتونی موفق به حساب می‌آمدند.

So when we pitched "Toy Story" to Tom Hanks for the first time,

وقتی ما "داستان اسباب‌بازی‌ها" را برای اولین بار به "تام هنکس" ارائه کردیم،

he walked in and he said,

به پیکسار آمد و گفت

"You don't want me to sing, do you?"

«شما که انتظار ندارید من آواز بخوانم، دارید؟»

And I thought that epitomized perfectly

این برای من مصداق کاملی از

what everybody thought animation had to be at the time.

آنچه همه در آن زمان از یک انیمیشن انتظار داشتند بود.

But we really wanted to prove

ولی ما واقعا می‌خواستیم ثابت کنیم

that you could tell stories completely different in animation.

که می‌شود به طور کاملا متقاوتی داستان‌ها را در انیمیشن روایت کرد.

We didn't have any influence then,

ما در آن زمان در هیچ‌کجا تاثیرگذار نبودیم

so we had a little secret list of rules

و یک لیست مخفی از قوائد [داستان نویسی]

that we kept to ourselves.

برای خودمان دست‌وپا کرده بودیم.

And they were: No songs,

این قوائد چنین بودند: نه آهنگ [با آواز]،

no "I want" moment,

نه صحنه "خواستن"،

no happy village,

نه یک روستای شاد

no love story.

نه یک ماجرای عاشقانه.

And the irony is that, in the first year,

تناقض مسخره در آنجا بود که در اولین سال

our story was not working at all

داستان ما به هیچ وجه پیش نمی‌رفت

and Disney was panicking.

و این "دیزنی" را به وحشت انداخته بود.

So they privately got advice

پس آنها به طور خصوصی از یک

from a famous lyricist, who I won't name,

ترانه‌سرای معروف، که نامش را فاش نمی‌کنم، مشاوره گرفتند.

and he faxed them some suggestions.

و او برایشان پیشنهاداتش را فکس کرد

And we got a hold of that fax.

که آن را به ما تحویل دادند.

And the fax said,

و محتوای آن فکس چنین بود:

there should be songs,

باید یک آهنگ در انیمیشن باشد،

there should be an "I want" song,

باید یک آواز "خواستن" داشته باشد،

there should be a happy village song,

یک آهنگ روستای شاد هم می‌خواهد،

there should be a love story

یک ماجرای عاشقانه هم باید در کار باشد،

and there should be a villain.

و یک شخصیت منفی هم باید داشته باشد.

And thank goodness

خدا را شکر

we were just too young, rebellious and contrarian at the time.

که ما خیلی جوان، شورشی و چموش بودیم.

That just gave us more determination

این قضیه فقط ما را بیشتر مصمم کرد تا ثابت کنیم

to prove that you could build a better story.

می‌توان داستانهای بهتری هم خلق کرد.

And a year after that, we did conquer it.

و یک سال بعد ما به نتیجه رسیدیم.

And it just went to prove

و ثابت کردیم که

that storytelling has guidelines,

داستان‌گویی راهکار دارد

not hard, fast rules.

نه قوائد تند و سخت.

Another fundamental thing we learned

نکته‌ی اساسی دیگری که فراگرفتیم

was about liking your main character.

دوست داشتن شخصیت اصلی داستانمان بود.

And we had naively thought,

ما با کم تجربگیمان فکر کردیم

well Woody in "Toy Story" has to become selfless at the end,

که "وودی" در "داستان اسباب‌بازیها" باید در انتها به از خود گذشتگی برسد،

so you've got to start from someplace.

بلاخره باید از جایی شروع می‌کردیم.

So let's make him selfish. And this is what you get.

بنابراین او را خودخواه کردیم. و نتیجه این شد:

(Voice Over) Woody: What do you think you're doing?

(صدا بر تصویر) وودی: فکر کردین دارید چیکار می‌کنین؟

Off the bed.

برید از تخت پایین

Hey, off the bed!

اوهوی، برید پایین!

Mr. Potato Head: You going to make us, Woody?

مستر پتیتوهد: می‌خوای ما را مجبور کنی وودی؟

Woody: No, he is.

وودی: من نه، اون.

Slinky? Slink ... Slinky!

اسلینکی؟ اسلینک ... اسلینکی!

Get up here and do your job.

بیا بالا و کارت رو انجام بده.

Are you deaf?

انگار کری؟

I said, take care of them.

مگه نگفتم حواست به اینا باشه.

Slinky: I'm sorry, Woody,

اسلینکی: متاسفم، وودی،

but I have to agree with them.

ولی منم یه جورایی با اونا موافقم.

I don't think what you did was right.

فکر می‌کنم کاری که تو کردی درست نبود.

Woody: What? Am I hearing correctly?

وودی: چی؟ درست می‌شنوم؟

You don't think I was right?

فکر می‌کنی کارم درست نبوده؟

Who said your job was to think, Spring Wiener?

کی گفته کار تو اصلا فکر کردنه اسپرینگ وینر؟

AS: So how do you make a selfish character likable?

سخنران: پس چطور باید یک شخصیت خودخواه ولی دوست‌داشتی خلق کرد؟

We realized, you can make him kind,

ما پی برده بودیم که می‌توان او را مهربان

generous, funny, considerate,

بخشنده، بامزه و ملاحظه‌‌کار بسازیم

as long as one condition is met for him,

تا زمانی که یک شرط برای او برقرار باشد:

is that he stays the top toy.

او اساب‌بازی اصلی باقی بماند.

And that's what it really is,

و این چیزی است که واقعا وجود دارد،

is that we all live life conditionally.

اینکه ما همه زندگی را با شرایطش پذیرفته‌ایم.

We're all willing to play by the rules and follow things along,

ما همه حاضریم که از روی قوائد بازی کنیم و مسائل را دنبال کنیم

as long as certain conditions are met.

تا زمانی که شرایط خاصی برقرار باشد.

After that, all bets are off.

و در غیر این صورت همه چیز به کلی منتفی است.

And before I'd even decided to make storytelling my career,

اکنون اتفاقات مهم دروان جوانی‌ام، که چشمم را

I can now see key things that happened in my youth

بر روی دنیای داستان‌ها باز کرد را بهتر می‌توانم درک کنم.

that really sort of opened my eyes

حتی پیش از اینکه به داستان‌نویسی

to certain things about story.

به عنوان یک شغل نگاه کنم.

In 1986, I truly understood the notion

۱۹۸۶ سالی بود که من واقعا مفهوم

of story having a theme.

موضوع داشتن داستانها را درک کردم.

And that was the year that they restored and re-released

سالی که فیلم "لرنس عربستان" را

"Lawrence of Arabia."

ترمیم و پخش مجدد نمودند.

And I saw that thing seven times in one month.

آن را هفت بار در یک ماه تماشا کردم.

I couldn't get enough of it.

از دیدنش سیر نمی‌شدم.

I could just tell there was a grand design under it --

می‌توانستم بفهمم که در زیر هر شات، صحنه

in every shot, every scene, every line.

و خط داستانش یک طرح قرص قرار دارد.

Yet, on the surface it just seemed

با این همه، در ظاهر به نظر می‌رسید

to be depicting his historical lineage

که فقط در حال روایت زنجیره‌ی تاریخی

of what went on.

وقایع است.

Yet, there was something more being said. What exactly was it?

ولی چیزهای بیشتری هم در حال گفته‌شدن بود. چه چیزی واقعا؟

And it wasn't until, on one of my later viewings,

تا اینکه بلاخره در یکی از این بازبینی‌ها

that the veil was lifted

روبنده‌ برایم کنار رفت:

and it was in a scene where he's walked across the Sinai Desert

در صحنه‌ای که او از صحرای سینا گذشته

and he's reached the Suez Canal,

و به کانال سوئز رسیده است،

and I suddenly got it.

ناگهان نکته را گرفتم.

(Video) Boy: Hey! Hey! Hey! Hey!

(فیلم) پسر: هی! هی! هی! هی!

Cyclist: Who are you?

موتورسورا: شما کی هستید؟

Who are you?

شما کی هستید؟

AS: That was the theme: Who are you?

(سخنران) موضوع این بود: «تو که هستی؟»

Here were all these seemingly disparate

در فیلم تمام اتفاقات و دیالوگهای

events and dialogues

به ظاهر مجزا از هم

that just were chronologically telling the history of him,

فقط روایتگر داستان او بر اساس ترتیب زمانی بودند.

but underneath it was a constant,

ولی در زیر یک چیز تغییر ناپذیر

a guideline, a road map.

یک راهنما، یک نقشه‌ی راه قرار داشت.

Everything Lawrence did in that movie

هر آنچه که "لورنس" در فیلم انجام می‌داد

was an attempt for him to figure out where his place was in the world.

تلاشی بود تا دریابد جایگاه او در این جهان کجاست.

A strong theme is always running through

یک موضوع قوی همیشه در طول یک

a well-told story.

داستان خوب در جریان است.

When I was five,

وقتی که ۵ سال داشتم،

I was introduced to possibly the most major ingredient

با مهمترین ماده‌ی سازنده‌ای که به نظرم یک داستان

that I feel a story should have,

باید داشته باشد - ولی کمتر بکار گرفته

but is rarely invoked.

می‌شود - مواجه شدم.

And this is what my mother took me to when I was five.

و این چیزی است که مادرم مرا در ۵ سالگی به دیدنش برد.

(Video) Thumper: Come on. It's all right.

(تصویر) تومپر: بجنب دیگه. همه چی خوبه.

Look.

ببین.

The water's stiff.

آب سفته.

Bambi: Yippee!

بمبی: هورا!

Thumper: Some fun,

تومپر: حال میده،

huh, Bambi?

نه بمبی؟

Come on. Get up.

بنجب. پاشو.

Like this.

مثه این.

Ha ha. No, no, no.

وای وای. نه، نه‌، نه.

AS: I walked out of there

(سخنران): با چشمانی از تعجب

wide-eyed with wonder.

دریده از سالن سینما خارج شدم.

And that's what I think the magic ingredient is,

و به نظر من ماده‌ی سازنده‌ی جادویی،

the secret sauce,

و راز موفقیت

is can you invoke wonder.

این است که بتوان شگفتی آفرید.

Wonder is honest, it's completely innocent.

شگفتی صادق و کاملا معصومانه است.

It can't be artificially evoked.

به طور مصنوعی قابل القاء نیست.

For me, there's no greater ability

برای من هیچ توانایی بالاتر از اینکه استعداد یک شخص

than the gift of another human being giving you that feeling --

چنین احساسی را در شما ایجاد کند، وجود ندارد.

to hold them still just for a brief moment in their day

اینکه تماشاگران را برای لحظه کوتاهی از روز در یک جا

and have them surrender to wonder.

با شگفتی میخکوب کنی.

When it's tapped, the affirmation of being alive,

وقتی تماس برقرار شود، تاییدی از زنده‌ بودن

it reaches you almost to a cellular level.

را با تمام وجود احساس خواهید کرد.

And when an artist does that to another artist,

و وقتی یک هنرمند با یک هنرمند دیگر چنین می‌کند

it's like you're compelled to pass it on.

مثل اینست که شما هم موظف به انتقال آن هستید.

It's like a dormant command

مثل یک دستورالعمل خاموش

that suddenly is activated in you, like a call to Devil's Tower.

که ناگهان در شما فعال می‌شود. مثل فراخوانده شدن از "برج شیطان"

Do unto others what's been done to you.

برای دیگران انجام دهید آنچه را که برای شما کرده‌اند.

The best stories infuse wonder.

بهترین داستان‌ها باعث برانگیختن حیرت می‌شوند.

When I was four years old,

خاطره‌ی روشنی از ۴ سالگی

I have a vivid memory

از پیدا کردن دو جای سوزن

of finding two pinpoint scars on my ankle

بر روی قوزک پاهایم دارم.

and asking my dad what they were.

از پدرم در موردشان پرسیدم.

And he said I had a matching pair like that on my head,

پدرم گفت دو تای دیگر هم بر روی سرم دارم

but I couldn't see them because of my hair.

که به خاطر موهای سرم نمی‌توانستم آنها را ببینم.

And he explained that when I was born,

پدرم برایم شرح داد که من زودرس

I was born premature,

بدنیا آمدم.

that I came out much too early,

خیلی زودتر از موئد از راه رسدیم.

and I wasn't fully baked;

و هنوز کامل نشده بودم.

I was very, very sick.

من خیلی خیلی مریض بودم.

And when the doctor took a look at this yellow kid with black teeth,

وقتی که دکتر چشمش به این نوزاد زرد با دندانهای سیاه افتاد

he looked straight at my mom and said,

مستقیما به مادرم نگاه کرد و گفت

"He's not going to live."

«این بچه زنده‌ نخواهد ماند.»

And I was in the hospital for months.

برای چند ماه در بیمارستان بودم

And many blood transfusions later,

و بعد از چندبار جایگزینی خون

I lived,

من زنده ماندم

and that made me special.

و همین مرا خاص نمود.

I don't know if I really believe that.

مطمئن نیستم که واقعا به این گفته اعتقاد داشته باشم.

I don't know if my parents really believe that,

یا اینکه والدینم واقعا آن را قبول دارند یا نه.

but I didn't want to prove them wrong.

البته ضرورتی هم برای تغییر دادن عقیده آنها نمی‌بینم.

Whatever I ended up being good at,

در هرچه که در نهایت در آن به استادی رسیدم،

I would strive to be worthy of the second chance I was given.

با تمام وجود می‌کوشم تا لایق این فرصت دوم باشم.

(Video) (Crying)

(ویدیو)(در حال گریه)

Marlin: There, there, there.

مارلین: اونجا، اونجا، اونجا.

It's okay, daddy's here.

همه چی‌ خوبه. بابا اینجاست.

Daddy's got you.

بابا مراقبته.

I promise,

قول می‌دم،

I will never let anything happen to you, Nemo.

هیچ وقت اجازه ندم اتفاقی برات بیفته "نمو".

AS: And that's the first story lesson I ever learned.

(سخنران): و این اولین درس داستان‌نویسی بود که آموختم.

Use what you know. Draw from it.

از آنچه که می‌دانید استفاده کنید. از همان شروع کنید.

It doesn't always mean plot or fact.

نه به مفهوم گزارش شرح حال خود،

It means capturing a truth from your experiencing it,

بلکه به معنی دریافت حقایق آن طور که خودتان تجربه می‌کنید

expressing values you personally feel

و نشان دادن ارزشهایی که شخصا در عماق

deep down in your core.

وجودتان احساس می‌کنید.

And that's what ultimately led me to speaking to you

و این چیزی است که در نهایت منجر به سخنرانی من برای

here at TEDTalk today.

شما امروز در TEDTalk شد.

Thank you.

با تشکر.

(Applause)

(تشویق حاضرین)