How to truly listen | Evelyn Glennie

Translator: Anothai Nitibhon Reviewer: Krittika Wutthipat-arree

ฉันไม่มั่นใจ ว่าฉันอยากจะเจอกับ

I'm not quite sure whether I really want to see a snare drum

at nine o'clock or so in the morning.

กลองสแนร์ตอนเก้าโมงเช้า

(Laughter)

But anyway, it's just great to see such a full theater,

แต่อย่างไรก็ตาม เป็นสิ่งที่น่ายินดีมาก ที่ได้เห็นผู้ชมเต็มห้อง

and really, I must thank Herbie Hancock and his colleagues

และก็ต้องขอบคุณ Herbie Hancock

และวงดนตรี สำหรับการแสดงที่ยอดเยี่ยม

for such a great presentation.

(Applause)

และสิ่งที่น่าสนใจ

One of the interesting things, of course,

ก็คือการได้เห็นความสามารถของมนุษย์ ในการเล่นเครื่องดนตรีด้วยมือเปล่า

is the combination of that raw hand on the instrument and technology,

และเทคโนโลยี และแน่นอนตอนที่ Herbie พูดถึงการ 'ฟัง' กับคนรุ่นใหม่

and what he said about listening to our young people.

Of course, my job is all about listening.

แน่นอน อาชีพของฉัน คือการ 'ฟัง'

And my aim, really, is to teach the world to listen.

และจุดประสงค์ของฉัน ก็คือการสอน ให้คนทั้งโลก "ฟัง"

That's my only real aim in life.

และนี่เป็นจุดมุ่งหมายที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน

And it sounds quite simple, but actually, it's quite a big, big job.

ถึงแม้ว่าจะฟังดูเหมือนง่าย แต่ความจริงแล้ว เป็นงานที่ใหญ่มาก

Because you know, when you look at a piece of music, for example,

เพราะถ้าคุณลองนึกดู ว่าเวลาคุณเห็นโน้ตเพลง

if I just open my little motorbike bag --

ขอเปิดกระเป๋าหยิบโน้ตเพลงสักครู่...

we have here, hopefully,

a piece of music that is full of little black dots on the page.

ในโน้ตเพลง ก็จะเต็มไปด้วยจุดสีดำๆ เต็มหน้าไปหมด

And, you know, we open it up ...

แล้วเมื่อฉันเปิดมันขึ้นมา เราก็เริ่มที่จะอ่านจุดดำๆเหล่านั้นให้เป็นเสียงเพลง

And I read the music.

So technically, I can actually read this.

ซึ่งในทางเทคนิค ฉันก็จะอ่านจุดเหล่านี้

I will follow the instructions, the tempo markings, the dynamics.

ฉันก็จะทำตามสิ่งที่เขียนไว้ ทั้งในเรื่องของจังหวะ และความดังเบา

I will do exactly as I'm told.

ทำตามที่โน้ตบอกไว้

And so therefore, because time is short,

ประมาณนี้... เนื่องจากเวลามีจำกัด

if I just played you, literally, the first, maybe, two lines or so --

ฉันจะเล่นให้คุณฟังสักหนึ่งหรือสองบรรท้ด แบบตรงไปตรงมา

It's very straightforward; there's nothing too difficult about the piece.

เพลงนี้เล่นไม่ยาก

แต่ตามโน้ตเพลง ได้บอกไว้ว่าเพลงนี้ต้องบรรเลงด้วยจังหวะเร็วมาก

But here, I'm being told that the piece of music is very quick.

โน้ตเพลงยังได้บอกด้วยว่า จะต้องเล่นบริเวณใดบนกลอง

I'm being told where to play on the drum.

I'm being told which part of the stick to use.

ใช้ส่วนใดของไม้ในการตี

And I'm being told the dynamic.

ดัง - เบา แค่ไหน

And I'm also being told that the drum is without snares.

และบอกด้วยว่าต้องปลดโซ่สแนร์ออก

Snares on, snares off.

ใช้สแนร์ และไม่ใช้สแนร์

So therefore, if I translate this piece of music,

ดังนั้น ถ้าฉันจะแปลความโน้ตเพลงนี้ ก็จะต้องทำตามสิ่งเหล่านี้ และก็จะได้เสียงประมาณนี้ ♫

we have this idea.

(Drum sounds)

(Drum sounds end)

And so on.

ซึ่งถ้าทำแบบนี้ ฉันก็คงทำงานเป็นนักดนตรีอาชีพได้แค่ประมาณ 5 ปี

My career would probably last about five years.

(Laughter)

However, what I have to do as a musician

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ฉันต้องทำในฐานะนักดนตรี ก็คือการเล่นทุกอย่างที่ไม่ได้ถูกกำหนดไว้ในโน้ตดนตรี

is do everything that is not on the music;

everything that there isn't time to learn from a teacher,

ทุกสิ่งที่คุณไม่ได้มีเวลาเรียน

or to talk about, even, from a teacher.

ไม่ได้มาจากการที่ครูสอน

But it's the things you notice when you're not actually with your instrument

แต่เป็นสิ่งที่คุณเรียนรู้ในเวลาที่คุณไม่ได้อยู่กับเครื่องดนตรีของคุณ

that, in fact, become so interesting, and that you want to explore

ซึ่งเป็นสิ่งที่น่าสนใจ และน่าค้นหามาก

through this tiny, tiny surface of a drum.

บนพื้นผิวเล็กๆ ของกลองใบนี้

So there, we experience the translation.

ก่อนหน้านี้ เราได้เห็นการแปลจากโน้ตเพลงมาเป็นเสียง แต่คราวนี้ จะเป็นการตีความ ♫

Now we'll experience the interpretation.

(Drum sounds)

(Drum sounds end)

(Applause)

ซึ่งถ้าทำแบบนี้ ฉันก็จะมีอาชีพเป็นนักดนตรีได้นานขึ้นอีกหน่อย

Now my career may last a little longer.

(Laughter)

ซึ่งเปรียบเสมือนการที่ฉันมองไปตอนนี้ และฉันก็เห็น

But in a way, you know, it's the same if I look at you

and I see a nice, bright young lady with a pink top on.

สาวน้อยที่ใส่เสื้อสีชมพูสดใสคนนั้น

I see that you're clutching a teddy bear, etc., etc.

ฉันเห็นว่าคุณนั่งกอดตุ๊กตาหมีอยู่

So I get a basic idea as to what you might be about,

เพราะฉะนั้น ฉันก็จะพอจะคาดเดาได้ว่าคุณเป็นคนอย่างไร คุณชอบอะไร

what you might like, what you might do as a profession, etc., etc.

คุณทำงานอะไร หรืออื่นๆ

However, that's just the initial idea I may have that we all get

อย่างไรก็ตาม นี่คือเรื่องราวพื้นฐานที่คุณอาจคาดเดาได้

when we actually look and we try to interpret.

เมื่อคุณสังเกตเห็น และเริ่มตีความ

But actually it's so unbelievably shallow.

แต่อย่างไรก็ตาม นี่ก็เป็นเพียงการตีความแบบตื้นๆ

In the same way, I look at the music; I get a basic idea;

เหมือนกันกับการที่ฉันมองโน้ตเพลง แล้วเข้าใจความคิดพื้นฐาน

I wonder what technically might be hard, or, you know, what I want to do.

ว่าเพลงนั้นจะเล่นยากหรือง่าย หรือจะเล่นอย่างไร

Just the basic feeling.

นี่เป็นแค่ความรู้สึกเบื้องต้น

However, that is simply not enough.

อย่างไรก็ตาม ความเข้าใจแค่นี้ ไม่เพียงพอ

And I think what Herbie said: please listen, listen.

และอย่างที่ Herbie พูดไว้ ว่าเราต้องให้ความสำคัญกับการฟัง

We have to listen to ourselves, first of all.

อย่างแรก คือการฟังตัวเราเองก่อน

If I play, for example, holding the stick --

สมมติว่าถ้าฉันตีกลองโดยถือไม้กลองแน่น จับไว้โดยไม่ต้องปล่อย

where literally I do not let go of the stick --

(Drum sound)

you'll experience quite a lot of shock coming up through the arm.

ฉันก็จะรู้สึกได้ถึงแรงกระแทกอย่างแรงที่สะท้อนขึ้นมาจากการตีขึ้นมาตามท่อนแขน

And you feel really quite -- believe it or not --

แต่ถ้าคุณเปลี่ยนกระบวนการคิด

detached from the instrument and from the stick,

ให้มีพื้นที่สักนิดระหว่างคุณ ไม้กลอง และกลอง

even though I'm actually holding the stick quite tightly.

ถึงแม้ว่าฉันจะจับไม้ค่อนข้างแน่น

(Drum sound)

By holding it tightly, I feel strangely more detached.

แต่ฉันก็จะรู้สึกว่าสบายมากขึ้น

If I just simply let go

และถ้าฉันปล่อยวางและเปิดโอกาสให้มือและแขนของตัวเอง ทำหน้าที่สนับสนุนการเล่น

and allow my hand, my arm, to be more of a support system,

suddenly --

ฉันก็จะได้เสียงที่ดังขึ้น โดยใช้ความพยายามที่น้อยลง

(Drum sound)

I have more dynamic with less effort.

Much more --

(Drum sound)

and I just feel, at last, one with the stick

และฉันก็จะรู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน กับไม้ตี และกลอง

and one with the drum.

And I'm doing far, far less.

โดยที่ฉันใช้แรงน้อยลงมากๆ

So in the same way that I need time with this instrument,

เช่นเดียวกันกับการที่ฉันต้องใช้เวลากับเครื่องดนตรี

I need time with people in order to interpret them.

ฉันก็ต้องใช้เวลา อยู่กับผู้คน เพื่อที่จะตีความพวกเขา

Not just translate them, but interpret them.

ไม่ใช่เพื่อการแปลความ แต่เป็นการเข้าใจคนเหล่านั้นอย่างแท้จริง

If, for example, I play just a few bars of a piece of music

สมมติว่า ถ้าฉันเล่นท่อนสั้นๆของบทเพลง

for which I think of myself as a technician --

โดยที่คิดว่าตัวเองเป็นช่างเทคนิค

that is, someone who is basically a percussion player --

ฉันก็จะเป็นได้แค่คนเล่นเครื่องตี ♫

(Marimba sounds)

(Marimba sounds end)

And so on, if I think of myself as a musician --

แต่ถ้าฉันคิดว่าตัวเองเป็นนักดนตรี ♫

(Marimba sounds)

(Marimba sounds end)

And so on.

คุณจะเห็นความแตกต่างของวิธีการคิดทั้งสองแบบ (ปรบมือ)

There is a little bit of a difference there that is worth just --

(Applause)

thinking about.

ซึ่งเราควรจะคำนึงถึง

And I remember when I was 12 years old,

เมื่อตอนที่ฉันอายุ 12 ปี

and I started playing timpani and percussion,

ฉันเริ่มเรียนดนตรีและเล่น กลองทิมปานี และ ครูของฉันก็ถามว่า

and my teacher said,

"Well, how are we going to do this? You know, music is about listening."

เราจะเรียนกันอย่างไร ? เธอรู้ใช่ไหม ว่าสิ่งที่สำคัญสำหรับดนตรีคือการฟัง

And I said, "Yes, I agree with that, so what's the problem?"

ฉันก็ตอบว่าฉันเห็นด้วย และไม่เข้าใจว่าทำไมครูถึงถาม

And he said, "Well, how are you going to hear this?

และครูก็ถามว่า "แล้วเธอจะได้ยินได้อย่างไรล่ะ"

How are you going to hear that?"

And I said, "Well, how do you hear it?"

ซึ่งฉันก็ถามกลับว่า "แล้วครูได้ยินอย่างไรละคะ?"

He said, "Well, I think I hear it through here."

ครูก็ตอบว่า "ก็ได้ยินผ่านตรงนี้นะสิ"

And I said, "Well, I think I do too, but I also hear it through my hands,

และฉันก็ตอบว่า "ฉันก็ได้ยินเหมือนกัน แต่ฉันได้ยินผ่านมือ

through my arms, cheekbones, my scalp,

ผ่านท่อนแขน ผ่านแก้ม ศรีษะ หน้าท้อง หน้าอก ท่อนขา และร่างกาย"

my tummy, my chest, my legs and so on."

And so we began our lessons every single time

ดังนั้น เราก็เริ่มบทเรียนของเราด้วยการปรับเสียงกลองทุกครั้ง

tuning drums, in particular, the kettle drums, or timpani

โดยเฉพาะกลองทิมปานี

to such a narrow pitch interval, so something like --

โดยปรับให้มีขั้นคู่เสียงที่แคบมากๆ

(Marimba sounds)

และค่อยๆปรับให้แคบลงเรื่อยๆ

that of a difference.

Then gradually:

(Marimba sounds)

And gradually:

(Marimba sounds)

And it's amazing that when you do open your body up,

เป็นที่น่าตื่นเต้นมาก ว่าถ้าคุณเปิดร่างกายของคุณให้รับรู้เสียง

and open your hand up to allow the vibration to come through,

เปิดมือของคุณ ให้รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือน

that in fact the tiny, tiny difference --

ถึงขั้นคู่เสียงจะแคบมากขนาดไหน

(Marimba sounds)

can be felt with just the tiniest part of your finger, there.

คุณก็สามารถที่จะรับรู้ได้ ผ่านปลายนิ้วของคุณ

And so what we would do is that I would put my hands

และสิ่งที่ฉันทำตอนนั้น ก็คือการเอามือนาบไป

on the wall of the music room,

กับผนังของห้องดนตรี และเราก็จะเริ่มฟังเสียงเหล่านั้น

and together, we would "listen" to the sounds of the instruments,

and really try to connect with those sounds

และพยายามที่จะรู้สึก และเชื่อมโยงกับเสียงเหล่านั้น

far, far more broadly than simply depending on the ear.

โดยรู้สึกให้มากไปกว่าการได้ยินผ่านหู

Because of course, the ear is subject to all sorts of things.

เพราะการได้ยินนั้น ขึ้นอยู่กับอะไรหลายๆอย่าง

The room we happen to be in, the amplification,

ห้องที่เราอยู่ การขยายเสียง คุณภาพของเครื่องดนตรี

the quality of the instrument, the type of sticks --

ประเภทของไม้ตี และอื่นๆอีกมากมาย

(Marimba sounds)

(Marimba sounds end)

Etc., etc., they're all different.

ซึ่งทำให้การได้ยินของเราแตกต่างไป

(Marimba sounds)

(Marimba sounds end)

Same amount of weight, but different sound colors.

น้ำหนักเดียวกัน แต่สร้างเสียงที่มีสีสันต่างกัน

And that's basically what we are; we're just human beings,

ซึ่งก็เปรียบเสมือนกับเราซึ่งเป็นมนุษย์

but we all have our own little sound colors, as it were,

เรามีสีสันของเสียงที่ต่างกัน

that make up these extraordinary personalities and characters

ทำให้เรามีบุคลิกภาพที่ไม่เหมือนกัน

มีลักษณะและความสนใจที่ต่างกัน

and interests and things.

And as I grew older, I then auditioned

และเมื่อฉันเติบโตขึ้น ฉันก็ได้ไปสอบเพื่อเข้าเรียน Royal Academy of Music ในลอนดอน

for the Royal Academy of Music in London,

and they said, "Well, no, we won't accept you, because we haven't a clue,

และกรรมการก็บอกว่า จะรับฉันเข้าเรียนไม่ได้

you know, of the future of a so-called 'deaf musician.'"

เพราะพวกเขาไม่เห็นอนาคตของนักดนตรี 'หูหนวก' อย่างฉัน

And I just couldn't quite accept that.

ซึ่งฉันก็ยอมรับในคำตอบของพวกเขาไม่ได้

And so therefore, I said to them, "Well, look, if you refuse --

ดังนั้น ฉันก็เลยตอบกลับไปว่า ถ้าหากพวกเขา

if you refuse me through those reasons,

ปฏิเสธไม่ให้ฉันเข้าเรียนด้วยสาเหตุนั้น

as opposed to the ability to perform

โดยที่ไม่คำนึงถึงความสามารถทางด้านดนตรี และความรัก

and to understand and love the art of creating sound --

ในศิลปะของการสร้างเสียงดนตรีของฉัน

then we have to think very, very hard about the people you do actually accept."

พวกเขาควรจะคิดให้ดีๆเลยว่า คนประเภทไหน ที่พวกเขาจะรับเข้าเรียน

And as a result, once we got over a little hurdle,

ซึ่งผลก็คือ หลังจากการต่อรองและการสอบสองครั้ง

and having to audition twice,

they accepted me.

ฉันก็ได้เข้าเรียน แต่ไม่เพียงแค่นั้น

And not only that,

what had happened was that it changed the whole role of the music institutions

พวกเขายังได้เปลี่ยนกติกา

ของการสอบเข้าสถาบันดนตรีทั้งสหราชอาณาจักร

throughout the United Kingdom.

Under no circumstances were they to refuse

ว่าจะต้องไม่มีการปฏิเสธผู้สมัครคนใด

any application whatsoever

on the basis of whether someone had no arms, no legs --

แม้ว่าเขาจะไม่มีแขน ไม่มีขา

they could still perhaps play a wind instrument if it was supported on a stand.

เขาก็ยังสามารถเล่นเครื่องเป่าได้ ตราบใดที่มีสแตนด์ช่วยพยุงเครื่องดนตรี

จะต้องไม่มีการปฎิเสธผู้สมัครคนใด

No circumstances at all were used to refuse any entry.

And every single entry had to be listened to, experienced,

และผู้สมัครทุกคน จะต้องมีโอกาสที่จะบรรเลงให้กรรมการฟัง

and then, based on the musical ability,

โดยผลของการตัดสิน จะต้องขึ้นอยู่กับความสามารถทางดนตรีเท่านั้น

then that person could either enter or not.

And so therefore, this in turn meant

ซึ่งทั้งหมดนี้

that there was an extremely interesting bunch of students

เท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้คนอีกจำนวนมากเข้าเรียน

who arrived in these various music institutions,

and I have to say, many of them now in the professional orchestras

และหลายๆคนนี้

ก็เป็นนักดนตรีออร์เคสตร้าอาชีพอยู่ทั่วโลก

throughout the world.

The interesting thing about this as well, though --

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ

(Applause)

(ปรบมือ) --

is quite simply that not only were people connected with sound --

การที่คนเราสัมผัสได้ ถึงเสียง

which is basically all of us --

ซึ่งเราทุกคน ก็รู้ว่าดนตรีเป็นสิ่งชโลมใจเราอยู่ทุกวัน

we well know that music really is our daily medicine.

I say "music," but actually I mean "sound."

เมื่อฉันพูดถึง'ดนตรี' ฉันหมายถึง 'เสียง' ที่อยู่รอบตัวเราด้วย

Because some of the extraordinary things I've experienced as a musician --

เพราะประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นที่สุด

สำหรับการเป็นนักดนตรี ที่คุณอาจจะได้มีโอกาสเล่นดนตรีให้เด็กอายุ 15 ปี

when you may have a 15-year-old lad

who has got the most incredible challenges,

ที่มีความตั้งใจมากๆ

who may not be able to control his movements,

แต่อาจจะควบคุมร่างกายไม่ได้

who may be deaf, who may be blind, etc., etc. --

อาจจะมีความพิการทางการได้ยิน ทางการมองเห็น หรืออย่างอื่น

suddenly, if that young lad sits close to this instrument,

แต่ทันทีทันใด ที่เด็กคนนี้นั่งใกล้ๆกับเครื่องดนตรี

and perhaps even lies underneath the marimba,

อาจจะนอนลงไปใต้ มาริมบา

and you play something that's so incredibly organ-like, almost --

และคุณก็เริ่มเล่นเสียงที่คล้ายกับออร์แกน

I don't really have the right sticks, perhaps --

อาจจะไม่ใช้ไม้ตีที่เหมาะนัก แต่ฉันจะลอง

but something like this -- let me change --

แบบนี้ ฉันจะลองเปลี่ยนดู ♫

(Soft marimba sounds)

(Soft marimba sounds end)

Something that's so unbelievably simple --

เสียงดนตรีที่ฟังดูง่ายๆ

แต่เด็กคนนี้ จะได้รับประสบการณ์ดนตรี ที่ฉันไม่สามารถสัมผัสได้

but he would be experiencing something that I wouldn't be,

because I'm on top of the sound.

เพราะฉันรับรู้เสียงผ่านด้านบน

I have the sound coming this way.

เสียงตรงเข้ามาหาฉัน

He would have the sound coming through the resonators.

แต่ในขณะที่เด็กจะได้ยินเสียงผ่าน resonators

If there were no resonators on here, we would have:

ซึ่งถ้าไม่มี resonators เสียงจะเป็นแบบนี้ เปรียบเทียบกัน

(Marimba sounds)

So he would have a fullness of sound

ซึ่งเสียงที่เด็กได้ยิน จะเป็นเสียงที่ผู้ชมในแถวแรกๆ ได้ยิน

that those of you in the front few rows wouldn't experience,

ซึ่งสำหรับผู้ชมที่นั่งอยู่แถวหลัง ก็จะไม่ได้ยินในสิ่งเดียวกัน

those of you in the back few rows wouldn't experience, either.

Every single one of us, depending on where we're sitting,

ทุกๆคนในที่นี้ ขึ้นอยู่กับจุดที่นั่ง

will experience this sound quite, quite differently.

จะรับรู้เสียง ที่มีความแตกต่างกันไป

And of course, being the participator of the sound,

และในฐานะของการเป็นผู้สร้างเสียง

and that is, starting from the idea of what type of sound

ก็ต้องเร่ิ่มจากการคิดว่า ฉันต้องการสร้างเสียงประเภทใด

I want to produce, for example, this sound:

ตัวอย่างเช่น เสียงนี้ ♫

(No sound)

Can you hear anything?

คุณได้ยินไหม

Exactly -- because I'm not even touching it.

แน่ล่ะ ก็ฉันยังไม่ได้แตะมันเลย

(Laughter)

แต่..คุณก็ยังรู้สึกได้ว่ามีเสียงกำลังเกิดขึ้น

But yet, we get the sensation of something happening.

In the same way that when I see a tree moves,

เช่นเดียวกันกับเวลาที่คุณเห็นใบไม้ไหว

then I imagine that tree making a rustling sound.

และได้ยินเสียงของใบไม้เหล่านั้น

Do you see what I mean?

คุณคงจะเข้าใจ

Whatever the eye sees, then there's always sound happening.

ว่าทุกสิ่งที่ตาเห็น คุณจะรู้สึกได้ถึงเสียงที่เกิดขึ้น

So there's always, always that huge --

ตลอดเวลา และมีตัวอย่างมากมาย

I mean, just this kaleidoscope of things to draw from.

ที่เกิดขึ้นรอบตัวคุณ

So all of my performances are based on entirely what I experience,

ดังนั้น การแสดงทุกครั้งของฉัน จะเกิดขึ้นจากประสบการณ์ของฉัน

and not by learning a piece of music,

ที่ไม่ได้เป็นเพียงการเรียนรู้ที่จะเล่นเพลงนั้นๆ หรือเป็นการตีความของคนอื่น

putting on someone else's interpretation of it,

buying all the CDs possible of that particular piece of music,

หรือเกิดจากการซื้อ CD ที่คนอื่นเล่นมาฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า

and so on and so forth,

because that isn't giving me enough of something that is so raw and so basic,

ซึ่งสิ่งเหล่านี้ ไม่ได้ทำให้ฉันได้รับในสิ่งที่พื้นฐานที่สุด

and something that I can fully experience the journey of.

ที่ทำให้การเล่นดนตรี เป็นเหมือนประสบการณ์ของการเดินทางของฉัน

So it may be that, in certain halls,

อาจจะเป็นไปได้ว่า ในบางห้องแสดงดนตรี เสียงดังขนาดนี้ อาจจะได้ยิน ♫

this dynamic may well work.

(Soft marimba sounds)

(Soft marimba sounds end)

It may be that in other halls,

แต่ในห้องอื่นๆ คุณอาจจะไม่ได้รับประสบการณ์เดียวกัน

they're simply not going to experience that at all,

ซึ่งทำให้การเล่นเบาๆ

and so therefore, my level of soft, gentle playing may have to be --

และนุ่มนวลของฉัน ต้องเปลี่ยนไปเป็น ♫

(Marimba sounds)

(Marimba sounds end)

Do you see what I mean?

So, because of this explosion in access to sound,

คุณคงพอเข้าใจ ว่าการทำให้เกิดเสียงเหล่านี้

especially through the Deaf community,

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำหรับคนที่มีปัญหาการได้ยิน

this has not only affected how music institutions,

ซึ่งไม่เพียงส่งผลต่อการที่สถาบันดนตรี

how schools for the deaf treat sound, and not just as a means of therapy --

หรือสถาบันสอนผู้พิการทางการได้ยิน คิดกับความหมายของ 'เสียง' และไม่ใช่เพียงเพื่อการบำบัด

although, of course, being a participator of music,

แต่เป็นการทำให้ผู้คน มีส่วนร่วมกับประสบการณ์ดนตรี

that definitely is the case as well --

ที่เป็นความสำคัญมากกว่า

but it's meant that acousticians have had to really think

ซึ่ง acoustician ที่เป็นผู้ออกแบบเสียงให้กับห้องแสดงดนตรี ก็ต้องคิดเช่นเดียวกัน

about the types of halls they put together.

ซึ่งเป็นที่น่าเสียดาย ว่ามีไม่กี่แห่งในโลก

There are so few halls in this world

that actually have very good acoustics, dare I say.

ที่มีการออกแบบระบบเสียงที่ดี

ที่คุณสามารถที่จะสร้างเสียงอะไรก็ได้ที่คุณจินตนาการ

But by that I mean, where you can absolutely do anything you imagine.

The tiniest, softest, softest sound to something that is so broad,

เสียงที่เบาที่สุด เล็กที่สุด จนกระทั่งถึงเสียงที่ดังที่สุด

so huge, so incredible.

ใหญ่ที่สุด และเสียงอื่นๆอีกมากมาย

There's always something:

it may sound good up there, may not be so good there;

ซึ่งอาจจะฟังได้ดีตรงนู้น แต่อาจจะได้ยินได้ไม่ดีตรงนี้

it may be great there, but terrible up there;

อาจจะฟังได้ดีตรงนู้น แต่ข้างบนนู้นแย่

maybe terrible over there, but not too bad there, etc., etc.

ไม่ดีตรงนู้น พอใช้ได้ตรงนี้ อื่นๆ

So to find an actual hall is incredible --

ซึ่งการที่คุณได้แสดงในหอแสดงดนตรีดีนั้น

for which you can play exactly what you imagine,

ที่คุณสามารถจะเล่นในสิ่งที่คุณจินตนาการได้

without it being cosmetically enhanced.

โดยที่ไม่ต้องมีการเสริมเติมแต่งอะไรมากนัก

So therefore, acousticians are actually in conversation

ซึ่ง acoustician ก็ต้องทำงานร่วมกับ

with people who are hearing impaired,

ผู้พิการทางการได้ยิน และผู้คนที่มีส่วนร่วมในประสบการณ์ทางเสียง

and who are participators of sound.

And this is quite interesting.

ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมาก

I cannot give you any detail

ฉันไม่สามารถที่จะบอกรายละเอียดว่าพัฒนาการของเรื่องนี้เป็นอย่างไรบ้าง

as far as what is actually happening with those halls,

แต่สำหรับห้องแสดงเหล่านั้น มีการไปซักถามผู้คนหลายกลุ่ม

but it's just the fact that they are going to a group of people

for whom so many years, we've been saying,

ที่หลายปีก่อนหน้านี้ พวกเขาอาจถูกเข้าใจว่า

"Well, how on earth can they experience music? They're deaf."

เป็นผู้พิการทางการได้ยิน และจะไม่สามารถมีประสบการณ์ทางดนตรีได้

We go like that, and we imagine that's what deafness is about.

พวกเขาจินตนาการกันไปเองว่าความพิการทางหูนั้นเป็นอย่างไร

Or we go like that, and we imagine that's what blindness is about.

เหมือนกับการที่เราจินตนาการว่าการตาบอดเป็นอย่างไร

เราคิดว่าคนที่นั่งรถเข็น ไม่สามารถที่จะเดินได้

If we see someone in a wheelchair, we assume they cannot walk.

It may be that they can walk three, four, five steps.

ทั้งๆที่ถ้าเขาเดินได้ สาม สี่ หรือ ห้าก้าว สำหรับเขา นั่นก็คือการเดิน

That, to them, means they can walk.

In a year's time, it could be two extra steps.

ในอีกหนึ่งปี เขาอาจจะเดินได้อีก สองก้าว

In another year's time, three extra steps.

อีกหนึ่งปี ได้อีก สามก้าว

Those are hugely important aspects to think about.

ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญมาก ที่คุณควรจะต้องเริ่มคิด

So when we do listen to each other,

ดังนั้น ถ้าหากเรา 'ฟัง' ซึ่งกันและกัน

it's unbelievably important for us

เป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งยวด ที่เราต้องทดสอบการฟังของเรา

to really test our listening skills,

to really use our bodies as a resonating chamber,

ใช้ร่างกายของเราสะท้อนเสียง และหยุดการคิดและตัดสินอย่างมีอคติ

to stop the judgment.

For me, as a musician who deals with 99 percent of new music,

สำหรับฉันซึ่งเป็นนักดนตรี เพลงที่ฉันเล่นเป็นเพลงสมัยใหม่เสีย เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์

it's very easy for me to say,

ซึ่งง่ายมากที่ฉันจะพูดว่า ฉันชอบเพลงนั้น

"Oh yes, I like that piece. No, I don't like that piece," and so on.

ไม่ชอบเพลงนี้ หรืออื่นๆ

And I just find that I have to give those pieces of music real time.

แต่ฉันก็จะให้เวลากับเพลงเหล่านั้น

It may be that the chemistry isn't quite right between myself

ซึ่งอาจจะเป็นไปได้ว่าเพลงบางเพลงอาจจะไม่เหมาะกับฉัน

and that particular piece of music,

but that doesn't mean I have the right to say it's a bad piece of music.

แต่ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะบอกว่าเพลงนั้นเป็นเพลงที่ไม่มีคุณภาพ

And you know, one of the great things about being a musician

คุณรู้ไหม สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับการเป็นนักดนตรี

is that it is so unbelievably fluid.

ก็คือการที่คุณมีอิสระอย่างมาก

So there are no rules, no right, no wrong, this way, that way.

เพราะว่าไม่มีกติกา ไม่มีถูก ไม่มีผิด ไม่มีวิธีใดวิธีหนึ่ง

If I asked you to clap -- maybe I can do this.

สมมติว่าฉันขอให้คุณตบมือ คุณอาจจะทำแบบนี้

If I can just say, "Please clap and create the sound of thunder."

ถ้าฉันขอให้คุณตบมือให้เสียงเหมือนกับฟ้าร้อง

I'm assuming we've all experienced thunder.

ฉันคิดว่าคุณต้องเคยได้มีประสบการณ์กับฟ้าร้อง

Now, I don't mean just the sound;

ไม่ใช่เฉพาะแค่เสียงของฟ้าร้อง

I mean really listen to that thunder within yourselves.

แต่พยายามที่จะได้ยินเสียงฟ้าร้องภายในตัวคุณ

And please try to create that through your clapping.

และพยายามสร้างเสียงนั้น ผ่านการตบมือ ลองดู กรุณาลอง

Try, just -- please try.

(Loud clapping sounds)

(เสียงปรบมือ)

(Clapping ends)

ดีมาก คราวนี้ลองเสียงหิมะ คุณเคยได้ยินเสียงหิมะไหม

Snow.

(Laughter)

Snow.

(Soft clapping sounds)

Have you ever heard snow?

Audience: No.

ไม่

Evelyn Glennie: Well, then, stop clapping.

ถ้าเช่นนั้นก็หยุดตบมือ (หัวเราะ) แล้วลองใหม่

(Laughter)

Try again. Try again: snow.

ลองใหม่ เสียงหิมะ

(No sound)

See, you're awake.

คุณตื่นแล้ว คราวนี้

Rain.

เสียงฝน... ไม่เลว

(Light clapping sounds)

EG: (Laughs)

Not bad. Not bad.

The interesting thing here, though, is that I asked a group of kids

สิ่งที่น่าสนใจก็คือ เมื่อฉันบอกกลุ่มเด็กๆ

not so long ago

เมื่อไม่นานมานี้ ให้ทำในสิ่งเดียวกัน

exactly the same question.

Now -- great imagination, thank you very much.

ดีมาก ขอบคุณมาก

However, not one of you got out of your seats to think,

อย่างไรก็ตาม ไม่มีพวกคุณแม้แต่คนเดียว ที่ลุกออกจากที่นั่ง

"Right! How can I clap?

แล้วทดลองปรบมือด้วยวิธีอื่นๆ ♫

OK, maybe:

(Clapping sounds)

Maybe I can use my jewelry to create extra sounds.

อาจจะเป็นการใช้เครื่องประดับในการสร้างเสียงพิเศษ

Maybe I can use the other parts of my body to create extra sounds."

หรือใช้ร่างกายส่วนอื่นๆในการสร้างเสียง

Not a single one of you thought about clapping in a slightly different way

ไม่มีแม้แต่คนเดียว ที่คิดถึงการปรบมือด้วยวิธีที่ที่ต่างออกไปจากเดิม

other than sitting in your seats there and using two hands.

นอกเหนือจากการนั่งอยู่กับที่แล้วปรบมือโดยใช้มือสองข้าง

In the same way, when we listen to music,

เช่นเดียวกันกับการฟังดนตรี

we assume that it's all being fed through here.

เราคิดว่าดนตรีจะผ่านเพียงแค่ตรงนี้

This is how we experience music.

แล้วนั่นจะเป็นประสบการณ์ดนตรี ซึ่งโดยแท้จริงแล้วไม่ใช่เช่นนั้น

Of course, it's not.

We experience thunder, thunder, thunder.

เรามีประสบการณ์ของฟ้าร้อง คิด คิด คิด

Think, think, think.

Listen, listen, listen.

ฟัง ฟัง ฟัง ทีนี้ เราสามารถทำอะไรได้บ้างกับประสบการณ์ของฟ้าร้อง

Now, what can we do with thunder?

I remember my teacher, when I first started, my very first lesson,

ฉันจำได้ว่าเมื่อฉันเรียนกับครูของฉันครั้งแรก

I was all prepared with sticks, ready to go.

ฉันไปเรียนพร้อมกับไม้ตี พร้อมที่จะเล่นดนตรี

And instead of him saying, "OK, Evelyn, please, feet slightly apart,

แต่แทนที่ครูจะบอกว่า ' Evelyn ยืนให้เท้าห่างกันเล็กน้อย

arms at a more or less 90-degree angle, sticks in a more or less V shape,

แขนยื่นทำมุมเก้าสิบองศา ให้ไม้ตีทำองศาเป็นรูปตัววี

keep this amount of space here, etc.

กะระยะให้มีพื้นที่ห่างเท่านั้น เท่านี้

Please keep your back straight, etc., etc., etc." --

ยืนให้ตัวตรง และอื่นๆ

where I was just probably going to end up absolutely rigid, frozen,

ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันก็คงลงเอยด้วยการแข็งเกร็งไปทั้งตัว

and I would not be able to strike the drum

และไม่สามารถที่จะตีกลองได้

because I was thinking of so many other things,

เพราะว่าฉันมัวแต่คิดกังวลกับสิ่งเหล่านั้น แต่ครูกลับบอกว่า

he said, "Evelyn, take this drum away for seven days,

" Evelyn เอากลองกลับไปบ้าน แล้วเจอกันสัปดาห์หน้า "

and I'll see you next week."

So -- heavens! What was I to do?

คราวนี้ ฉันควรจะทำอย่างไร ฉันไม่ต้องใช้ไม้กลอง

I no longer required the sticks.

I wasn't allowed to have these sticks.

ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ไม้กลอง

I had to basically look at this particular drum,

สิ่งที่ฉันทำก็คือ สังเกตุกลองใบนั้น

see how it was made,

ดูว่ามันทำมาจากอะไร กลไกต่างๆ ทำงานอย่างไร

what these little lugs did, what the snares did.

Turned it upside down, experimented with the shell.

กลับหน้ากลอง ทดลองทำเสียงต่างๆ บนพื้นผิวของกลอง ทั้งส่วนที่เป็นเหล็ก และเป็นหนัง

(Drum sounds)

Experimented with the head.

(Drum sounds)

Experimented with my body.

ทดลองด้วยร่างกายส่วนต่างๆ ด้วยเครื่องประดับ

(Drum sounds)

Experimented with jewelry.

Experimented with all sorts of things.

และทดลองในสื่งอื่นๆอีก ♫

(Drum sounds)

(Drum sounds end)

And of course, I returned with all sorts of bruises.

แน่นอน ฉันกลับไปเรียนในอีกสัปดาห์ด้วยรอยขีดข่วนเต็มตัวไปหมด

(Laughter)

แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านั้นกลับกลายเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยม

But nevertheless, it was such an unbelievable experience,

because where on earth are you going to experience that in a piece of music?

เพราะคุณจะไม่สามารถมีประสบการณ์เหล่านี้จากการเล่นดนตรีตามปกติ

Where on earth are you going to experience that in a study book?

จากหนังสือ จากการฝึกฝนแบบฝึกหัด

So we never, ever dealt with actual study books.

ตอนนั้น ฉันไม่ได้เรียนตามหนังสือเรียน หรือแบบฝึกหัด

So for example, one of the things that we learn

ตัวอย่างเช่น สิ่งหนึ่งที่เราจะได้เรียน

when we are dealing with being a percussion player

เมื่อเวลาที่เราเรียนเป็นนักตีกลอง ซึ่งแตกต่างกับการเป็นนักดนตรี

as opposed to a musician,

is basically, straightforward single-stroke rolls.

เช่นการตีรัว (rolls)

(Drum sounds)

Like that, and then we get a little faster --

เราเริ่มเล่นเร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้น

(Drum sounds)

and a little faster --

(Drum sounds)

and a little faster, and so on and so forth.

ไปเรื่อยๆ แต่ที่สำคัญก็คือ เพลงนี้ต้องการอะไร

What does this piece require?

Single-stroke rolls.

ถ้าเราจะฝึกซ้อมการรัว แล้วทำไมฉันถึงจะเรียนการรัวกลองในขณะเดียวกันกับที่เรียนเพลงนี้ไม่ได้ล่ะ

(Drum sound)

So why can't I then do that whilst learning a piece of music?

And that's exactly what he did.

และนั่นก็เป็นสิ่งที่ครูสอนฉัน

And interestingly, the older I became, and when I became a full-time student

และเมื่อฉันเติบโตขึ้นเป็นนักเรียนดนตรีเต็มเวลาในสถาบันดนตรี

at a so-called "music institution," all of that went out of the window.

การเรียนแบบนั้นก็หายไป

We had to study from study books.

เราต้องเรียนจากหนังสือ จากแบบฝึกหัด

And constantly, the question, "Well, why? Why? What is this relating to?

และฉันก็มีคำถามกับตัวเองเสมอ ว่าทำไมต้องเป็นเช่นนั้น แล้วสิ่งเหล่านี้จะมีความเกี่ยวข้องอย่างไร

I need to play a piece of music."

ฉันจะต้องเล่นเพลงเพลงหนึ่ง สิ่งเหล่านี้จะช่วยให้ฉันสามารถควบคุมการเล่นได้ดีขึ้น

"Well, this will help your control."

"Well, how? Why do I need to learn that?

อย่างไรล่ะ? ทำไมฉันถึงต้องเรียนเพลงนั้น? ฉันจำเป็นที่จะต้องรู้สึกถึงความเชื่อมโยงกับดนตรีให้ได้

I need to relate it to a piece of music.

You know, I need to say something.

ฉันต้องสื่อสารให้ได้

Why am I practicing paradiddles?

ทำไมฉันถึงต้องฝึก paradiddles (แบบฝึกหัดพื้นฐานของการตีกลอง) ♫

(Drum sounds)

Is it just literally for control, for hand-stick control?

เพื่อการควบคุมร่างกาย เพื่อการควบคุมไม้ หรือเพราะสาเหตุใด

Why am I doing that?

I need to have the reason,

ฉันจำเป็นที่จะต้องรู้เหตุผลในการทำสิ่งเหล่านั้น

and the reason has to be by saying something through the music."

และเหตุผลนั้น จำเป็นที่จะต้องสื่อสารอะไรบางอย่างผ่านดนตรี

And by saying something through music, which basically is sound,

และการสื่อสารผ่านดนตรี ซึ่งก็คือเสียง

we then can reach all sorts of things to all sorts of people.

เราสามารถที่จะเข้าถึงผู้คนได้อย่างมากมาย

But I don't want to take responsibility of your emotional baggage.

แต่ฉันไม่อยากให้นักดนตรีเป็นผู้รับภาระในการสร้างอารมณ์ความรู้สึกให้กับคุณ

That's up to you, when you walk through a hall,

ซึ่งมันขึ้นอยู่กับตัวคุณ เมื่อคุณเดินเข้ามาในห้องแสดงดนตรี

because that then determines what and how we listen to certain things.

ที่จะตัดสินว่าคุณจะฟังอะไร และฟังอย่างไร

I may feel sorrowful, or happy, or exhilarated, or angry

ฉันอาจจะรู้สึกเศร้า ดีใจ ตื่นเต้น หรือโกรธเวลาที่ฉันเล่น

when I play certain pieces of music,

เพลงใดเพลงหนึ่ง แต่ฉันไม่คาดหวังว่า

but I'm not necessarily wanting you to feel exactly the same thing.

คุณจะต้องรู้สึกเหมือนกับที่ฉันรู้สึก

So please, the next time you go to a concert,

เพราะฉะนั้น ในการไปดูคอนเสิร์ตครั้งหน้าของคุณ

just allow your body to open up,

พยายามที่จะให้ร่างกายของคุณ ร่วมสะท้อนเสียงที่คุณได้ยิน

allow your body to be this resonating chamber.

Be aware that you're not going to experience the same thing

โดยรู้ว่าประสบการณ์ที่คุณสัมผัสนั้น จะแตกต่างไปจากผู้แสดง

as the performer is.

The performer is in the worst possible position for the actual sound,

ที่ที่ผู้แสดงอยู่นั้น เป็นจุดที่เสียงไม่ดีที่สุด

because they're hearing the contact of the stick --

เพราะพวกเขาจะได้ยินเสียงกระทบของไม้ตีกับหน้ากลอง

(Drum sound)

on the drum, or the mallet on the bit of wood,

หรือเสียงของไม้นวมกระทบกับไม้ของเครื่องดนตรี เสียงของ หางม้า (bow) กับสาย และอื่นๆ

or the bow on the string, etc.,

or the breath that's creating the sound from wind and brass.

หรือเสียงหายใจของผู้เล่นเครื่องลมไม้ หรือเครื่องทองเหลือง

They're experiencing that rawness there.

พวกเขาจะได้ยินเสียงที่ค่อนข้างดิบ

But yet they're experiencing something so unbelievably pure,

แต่เป็นเสียงที่มีความบริสุทธิ์

which is before the sound is actually happening.

เพราะเป็นเสียงที่เกิดก่อนที่คุณจะได้ยิน

Please take note of the life of the sound after the actual initial strike,

จงให้ความสำคัญกับช่วงระยะเวลาของการสร้างเสียง กับการเกิดเสียง

การหายใจที่ยืดยาวออกไป และสัมผัสกับการเดินทางของเสียงนั้นๆ

or breath, is being pulled.

Just experience the whole journey of that sound

in the same way that I wished I'd experienced the whole journey

เช่นเดียวกันกับการที่คุณได้รับประสบการณ์จากการเดินทาง

of this particular conference, rather than just arriving last night.

ร่วมกันในการประชุมครั้งนี้ นอกเหนือจากการที่คุณแค่มาถึงสถานที่นี้เมื่อคืน

But I hope maybe we can share one or two things as the day progresses.

ฉันหวังว่า เราจะได้แบ่งปันประสบการณ์ร่วมกันในช่วงวันนี้

But thank you very much for having me!

ขอบพระคุณทุกท่าน ที่ได้ให้เกียรติดิฉันมาร่วมงานในครั้งนี้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

(Applause ends)

(Music)

(Music ends)

(Applause)