How to truly listen | Evelyn Glennie

اولین گلنی [Evelyn Glennie] گوش دادن را به ما نشان می دهد

Translator: Nina Kaihani Reviewer: Babak Rahimi

خیلی مطمئن نیستم که آیا واقعا می خواهم

I'm not quite sure whether I really want to see a snare drum

at nine o'clock or so in the morning.

ساعت 9 صبح یک طبل snare ببینم یا نه.

(Laughter)

But anyway, it's just great to see such a full theater,

اما به هر حال، عالیه که یک همچین تالار پری می بینم،

and really, I must thank Herbie Hancock and his colleagues

و واقعاً باید تشکر کنم از Herbie Hancock

و همکاراش به خاطر چنین ارائه فوق العاده ای.

for such a great presentation.

(Applause)

یکی از چیزای جالب،

One of the interesting things, of course,

مسلماً، این ترکیب ایده های نو

is the combination of that raw hand on the instrument and technology,

و تکنولوژی است، و مسلماً چیزی که او در مورد گوش دادن به جوان هایمان گفت.

and what he said about listening to our young people.

Of course, my job is all about listening.

مشخصاً، شغل من همه اش در مورد گوش دادن است،

And my aim, really, is to teach the world to listen.

و هدف من، واقعاً، این است که گوش دادن را به دنیا یاد بدهم.

That's my only real aim in life.

این تنها هدف واقعی زندگی منه.

And it sounds quite simple, but actually, it's quite a big, big job.

و به نظر نسبتاً ساده می آد، اما در واقغ کار خیلی، خیلی بزرگی است.

Because you know, when you look at a piece of music, for example,

چون که، می دونید، وقتی به یک قطعه موسیقی نگان می کنید - مثلاً،

if I just open my little motorbike bag --

اگه من این کیف کوچکم را باز کنم - خوشبختانه اینجا...

we have here, hopefully,

a piece of music that is full of little black dots on the page.

قطعه ای موسیقی داریم که روی صفحه پر از نقطه های کوچک سیاه است.

And, you know, we open it up ...

و، می دونید، بازس می کنیم و من موسیقی را می خونم.

And I read the music.

So technically, I can actually read this.

خب من می تونم این را بخونم.

I will follow the instructions, the tempo markings, the dynamics.

دستورالعمل ها را انجام می دم، علامت های گام ها، شدت صداها

I will do exactly as I'm told.

دقیقاً همان کاری را که به من گفته انجام می دم.

And so therefore, because time is short,

بنابراین، چون زمان کم داریم،

if I just played you, literally, the first, maybe, two lines or so --

اگر من برای شما یک یا دو خط اول را بنوازم. خیلی مشخص است.

It's very straightforward; there's nothing too difficult about the piece.

خیلی چیز سختی در مورد این قطعه وجود ندارد.

اما اینجا به من می گه که قطعه موسیقی خیلی سریع هست.

But here, I'm being told that the piece of music is very quick.

به من می گه که کی باید طبل بزنم.

I'm being told where to play on the drum.

I'm being told which part of the stick to use.

به من می گه که از کدام قسمت چوب طبل استفاده کنم

And I'm being told the dynamic.

به من می گه شدت صداها چه جوری است

And I'm also being told that the drum is without snares.

و اینم به من می گه که طبل بدون snare هست

Snares on, snares off.

snare ها روشن اند، خاموش اند.

So therefore, if I translate this piece of music,

بنابراین، اگر این قطعه موسیقی را ترجمه کنم، این ایده را داریم.

we have this idea.

(Drum sounds)

(Drum sounds end)

And so on.

بنابراین. شغل من احتمالاً حدود 5 سال طول خواهد کشید.

My career would probably last about five years.

(Laughter)

However, what I have to do as a musician

اگرچه، به عنوان موسیقی دان باید کارهایی را که در مورد خود موسیقی نیست انجام دهم.

is do everything that is not on the music;

everything that there isn't time to learn from a teacher,

هر چیزی که وقت نیست از معلم یاد بگیریم،

or to talk about, even, from a teacher.

یا حتی یک معلم در موردش حرف بزند.

But it's the things you notice when you're not actually with your instrument

اما چیزهایی است که وقتی با سازتان نیستید متوجه می شوید

that, in fact, become so interesting, and that you want to explore

که آن قدر جالب می شوند، و می خواهید کشف کنید

through this tiny, tiny surface of a drum.

از طریق این سطح خیلی کوچک طبل.

So there, we experience the translation.

اینطوری - ترجمه را تجربه می کنیم. حالا تفسیرش را تجربه می کنیم.

Now we'll experience the interpretation.

(Drum sounds)

(Drum sounds end)

(Applause)

حالا شغل من ممکن است بیشتر طول بکشد!

Now my career may last a little longer.

(Laughter)

اما یک جورایی، می دانید، مثل این است که من به شما نگاه می کنم و می ببینم

But in a way, you know, it's the same if I look at you

and I see a nice, bright young lady with a pink top on.

که یک خانم جوان و شادابی هستید که یک تاپ صورتی پوشیده.

I see that you're clutching a teddy bear, etc., etc.

می بینم که یک عروسک خرس را محکم گرفته اید، و غیره و غیره.

So I get a basic idea as to what you might be about,

پس یک ایده اولیه می گیرم که شما ممکن است چی ویژگی هایی داشته باشید، چه شکلی باشید،

what you might like, what you might do as a profession, etc., etc.

ممکن است چه شغلی داشته باشید، و غیره و غیره.

However, that's just the initial idea I may have that we all get

البته، اون فقط، ایده اولیه ای هست که ممکن است به ذهن همه خطور کند

when we actually look and we try to interpret.

وقتی که به کسی نگاه می کنیم. و سعی می کنیم تفسیر کنیم،

But actually it's so unbelievably shallow.

اما در واقع به طرز باور نکردنی ای کم عمق است.

In the same way, I look at the music; I get a basic idea;

به همین روش، به موسیقی فکر نگاه می کنم، یک ایده اولیه می گیرم،

I wonder what technically might be hard, or, you know, what I want to do.

فکر می کنم به اینکه از نظر عملی چه چیزی ممکن است سخت باشد یا، چه کاری می خواهم بکنم.

Just the basic feeling.

فقط حس اولیه اش.

However, that is simply not enough.

البته، اون کافی نیست.

And I think what Herbie said: please listen, listen.

و فکر می کنم به چیزی که Herbie گفت - لطفاً گوش کنید، گوش کنید.

We have to listen to ourselves, first of all.

اول از همه، باید به خودمان گوش دهیم.

If I play, for example, holding the stick --

برای مثال، اگر من بنوازم، در حالی که چوب را در دست دارم - که در واقع هیچ وقت چوب را ول نمی کنم -

where literally I do not let go of the stick --

(Drum sound)

you'll experience quite a lot of shock coming up through the arm.

شک نسبتاً زیادی را حس می کنید که از دستتان بالا می رود.

And you feel really quite -- believe it or not --

و باورتان بشود یا نه - کاملأ احساس می کنید

detached from the instrument and from the stick,

که از ساز و چوب جدا و غیروابسته هستید،

even though I'm actually holding the stick quite tightly.

با اینکه خیلی محکم چوب را در دست گرفتم.

(Drum sound)

By holding it tightly, I feel strangely more detached.

وقتی آن را محکم می گیرم، به طرز عجیبی بیشتر حس غیروابستگی می کنم.

If I just simply let go

اگر فقط آن را در دستم شل تر بگیرم و اجازه بدم که دستم، کل دستم، بیشتر حالت یک سیستم حمایتی داشته باشد،

and allow my hand, my arm, to be more of a support system,

suddenly --

ناگهان با تلاش کمتری، شدت صدا و پویایی بیشتری دارم. خیلی بیشتر.

(Drum sound)

I have more dynamic with less effort.

Much more --

(Drum sound)

and I just feel, at last, one with the stick

و بالاخره، حس می کنم با چوب و با طبل یکی هستم.

and one with the drum.

And I'm doing far, far less.

و خیلی کار کمتری دارم انجام می دهم.

So in the same way that I need time with this instrument,

پس همانطوری که با این ساز احتیاج به زمان دارم،

I need time with people in order to interpret them.

با مردم هم احتیاج به زمان دارم تا بتوانم آن ها را تفسیر کنم.

Not just translate them, but interpret them.

نه که فقط آن ها را ترجمه کنم، اما تفسیرشان کنم.

If, for example, I play just a few bars of a piece of music

مثلا، اگر، فقط چند میزان از یک قطعه موسیقی را بنوازم

for which I think of myself as a technician --

در حالی که به خودم به شکل یک تکنیسین نگاه می کنم -

that is, someone who is basically a percussion player --

یعنی کسی که در مرحله اول یک نوازنده پرکاشن هست...

(Marimba sounds)

(Marimba sounds end)

And so on, if I think of myself as a musician --

و به همین ترتیب. اگر من به خودم به شکل یک موسیقی دان نگاه کنم...

(Marimba sounds)

(Marimba sounds end)

And so on.

و به همین ترتیب. فرق خیلی کمی توش هست که ارزش دارد -

There is a little bit of a difference there that is worth just --

(Applause)

thinking about.

که ما به آن فکر کنیم.

And I remember when I was 12 years old,

و یادم است وقتی 12 سالم بود،

and I started playing timpani and percussion,

شروع کردم به زدن تیمپانی و پرکاشن، و معلم من به من گفت،

and my teacher said,

"Well, how are we going to do this? You know, music is about listening."

"خب، چطوری می خوایم این کار رو انجام بدیم؟ می دونی، موسیقی همش راجع به گوش دادنه."

And I said, "Yes, I agree with that, so what's the problem?"

"آره، موافقم. خب حالا مشکل چیه؟"

And he said, "Well, how are you going to hear this?

و اون گفت، "خب، چطوری می خوای این رو بشنوی؟ چطوری می خوای اون رو بشنوی؟"

How are you going to hear that?"

And I said, "Well, how do you hear it?"

و من گفتم، "خب، تو چطوری گوش می دی؟"

He said, "Well, I think I hear it through here."

اون گفت، "خب، فکر می کنم از اینجا گوش می دم."

And I said, "Well, I think I do too, but I also hear it through my hands,

و من گفتم، "خب، فکر کنم منم همین طورم - اما من از تو دستام هم می شنوم،

through my arms, cheekbones, my scalp,

از تو بازوهام، استخوان های گونه هام، جمجمه ام، شکمم، سینه ام، پاهایم و غیره."

my tummy, my chest, my legs and so on."

And so we began our lessons every single time

بنابراین درس هایمان را هر دفعه اینطوری شروع می کردیم که طبل ها را کوک می کردیم

tuning drums, in particular, the kettle drums, or timpani

به خصوص، کتل درام [kettledrum]، یا تیمپانی -

to such a narrow pitch interval, so something like --

به یک صدای خیلی بم، پس یک چیزی...

(Marimba sounds)

با همچین تفاوتی. بعد کم کم... کم کم...

that of a difference.

Then gradually:

(Marimba sounds)

And gradually:

(Marimba sounds)

And it's amazing that when you do open your body up,

و شگفت انگیزه که وقتی بدنت رو رها می کنی،

and open your hand up to allow the vibration to come through,

و دستت رو رها می کنی تا اجازه بدی اون نوسان وارد شه،

that in fact the tiny, tiny difference --

در واقع، اون فرق خیلی خیلی کوچک...

(Marimba sounds)

can be felt with just the tiniest part of your finger, there.

می تونه با کوچک ترین قسمت انگشتتان حس شود، اینطوری.

And so what we would do is that I would put my hands

و برای همین کاری که می کریم این بود که من دست هام رو روی دیوار...

on the wall of the music room,

اتاق موسیقی می گذاشتم، و با هم به صدای سازها گوش می دادیم،

and together, we would "listen" to the sounds of the instruments,

and really try to connect with those sounds

و واقعاً سعی می کردیم با صداها ارتباط برقرار کنیم

far, far more broadly than simply depending on the ear.

خیلی خیلی عمیق تر از اینکه فقط به گوش ها اتکا کنیم.

Because of course, the ear is subject to all sorts of things.

چون خب معلومه، گوش در معرض همه جور چیست هست

The room we happen to be in, the amplification,

اتاقی که ما در آن بودیم، میزان تقویت صدا تو اتاق، کیفیت ساز،

the quality of the instrument, the type of sticks --

نوع چوب، غیره و غیره.

(Marimba sounds)

(Marimba sounds end)

Etc., etc., they're all different.

همه فرق می کنند.

(Marimba sounds)

(Marimba sounds end)

Same amount of weight, but different sound colors.

یک وزن دارند، اما با صداهای رنگی.

And that's basically what we are; we're just human beings,

و اساسا این چیزیه که ما هستیم. ما فقط آدم هستیم،

but we all have our own little sound colors, as it were,

اما هر کدوم از ما رنگ صدای کوچک مخصوص خودمان را داریم که

that make up these extraordinary personalities and characters

شخصیت های شگفت انگیز ما را

و خصوصیاتمان و علاقه هایمان و همه چیزمان را می سازند.

and interests and things.

And as I grew older, I then auditioned

و همین طور که بزرگ تر شدم، امتحان ورودی آکادمی موسیقی رویال لندن،

for the Royal Academy of Music in London,

and they said, "Well, no, we won't accept you, because we haven't a clue,

و اون ها گفتند، "خب، نه، ما تو رو قبول نمی کنیم، چون ما هیچ ایده ای نداریم،

you know, of the future of a so-called 'deaf musician.'"

می دونی، از اینکه آینده یک موسیقی دان "ناشنوا" چیه."

And I just couldn't quite accept that.

و من نمی توانستم این را قبول کنم.

And so therefore, I said to them, "Well, look, if you refuse --

برای همین بهشون گفتم، "خب ببینید، اگه شما قبول نکنید -

if you refuse me through those reasons,

اگه من رو به این دلایل قبول نکنید،

as opposed to the ability to perform

به جای توجه به توانایی نواختن، فهمیدن و عشق ورزیدن من

and to understand and love the art of creating sound --

هنر صدا ساختن -

then we have to think very, very hard about the people you do actually accept."

باید در مورد کسانی که قبولشان می کنید، واقعاً یک فکر جدی بکنیم."

And as a result, once we got over a little hurdle,

در نتیجه - بعد از اینکه یک بحث کوچکی داشتیم، و من دو بار برای امتحان ورودی نواختم -

and having to audition twice,

they accepted me.

من را قبول کردند. و نه تنها من رو قبول کردند -

And not only that,

what had happened was that it changed the whole role of the music institutions

بلکه اتفاقی که افتاد این بود که همه نقش...

موسسه های موسیقی انگلستان عوض شد.

throughout the United Kingdom.

Under no circumstances were they to refuse

تحت هیچ شرایطی اجازه نداشتند هیچ درخواستی را فقط به دلیل اینکه

any application whatsoever

on the basis of whether someone had no arms, no legs --

شخص دست یا پا ندارد قبول نکنند -

they could still perhaps play a wind instrument if it was supported on a stand.

ممکن است بالاخره هنوز بتوانند یک ساز بادی بزنند اگر توسط یک پایه نگهداشته شود.

هیچ شرطی برای رد کردن یک متقاضی وجود نداشت.

No circumstances at all were used to refuse any entry.

And every single entry had to be listened to, experienced,

و به تمام متقاضیان باید گوش می دادند، آن ها را تجربه می کردند و بعد

and then, based on the musical ability,

بر اساس توانایی نواختن موسیقی آن ها - آن شخص می تواند قبول یا رد شود.

then that person could either enter or not.

And so therefore, this in turn meant

بنابراین، نتیجه این بود که یک تعداد جالبی

that there was an extremely interesting bunch of students

از شاگردها وارد موسسات موسیقی مختلف شدند.

who arrived in these various music institutions,

and I have to say, many of them now in the professional orchestras

و باید بگم خیلی از آن ها، الان

در ارکسترهای حرفه ای سراسر جهان هستند.

throughout the world.

The interesting thing about this as well, though --

چیز جالب در رابطه با این موضوع این است که، با اینکه

(Applause)

[تشویق حضار]

is quite simply that not only were people connected with sound --

با سادگی مردم نه تنها با صدا ارتباط برقرار کردند -

which is basically all of us --

که اساسا در مورد همه ما صدق می کند، و به خوبی می دانیم که موسیقی داروی روزانه ما است.

we well know that music really is our daily medicine.

I say "music," but actually I mean "sound."

من می گم موسیقی، اما در واقع منظورم صدا هست.

Because some of the extraordinary things I've experienced as a musician --

چون می دانید، بعضی چیزهای خارق العاده ای که من تجربه کرده ام

به عنوان یک موسیقی دان، وقتی یک پسر 15 ساله داشته باشید

when you may have a 15-year-old lad

who has got the most incredible challenges,

که باورنکردنی ترین محدودیت ها را دارد،

who may not be able to control his movements,

که ممکن است نتواند حرکاتش را کنترل کند،

who may be deaf, who may be blind, etc., etc. --

که ممکن است ناشنوا، نابینا و غیره وغیره باشد.

suddenly, if that young lad sits close to this instrument,

ناگهان، اگر آن پسر نزدیک این ساز بشیند،

and perhaps even lies underneath the marimba,

و شاید حتی زیر این ماریمبا [marimba] دراز بکشد،

and you play something that's so incredibly organ-like, almost --

و شما قطعه ای بنوازید که به طرز فوق العاده ای ارگانیک است، تقریباً

I don't really have the right sticks, perhaps --

خیلی چوب های مناسبی ندارم، شاید -

but something like this -- let me change --

یک چیزی شبیه این. بگذارید عوض کنم.

(Soft marimba sounds)

(Soft marimba sounds end)

Something that's so unbelievably simple --

یک چیزی که به طرز باور نکردنی ای ساده است -

اما او چیزی را تجربه خواهد کرد که من نمی کنم،

but he would be experiencing something that I wouldn't be,

because I'm on top of the sound.

چون من بالای صدا هستم.

I have the sound coming this way.

صدا از این جهت وارد من می شود.

He would have the sound coming through the resonators.

اما برای اون صدا از طریق تقویت کننده های صدا وارد می شود.

If there were no resonators on here, we would have:

اگر هیچ تقویت کننده صدایی روی این نبود، اون-

(Marimba sounds)

So he would have a fullness of sound

صدای پر و کاملی را تجربه می کرد که شمایی که در ردیق های اول هستید

that those of you in the front few rows wouldn't experience,

تجربه نمی کردید؛ شمایی که در ردیف های آخر هستید هم تجربه نمی کردید.

those of you in the back few rows wouldn't experience, either.

Every single one of us, depending on where we're sitting,

هر کدام از ما، بسته به جایی که نشسته ایم،

will experience this sound quite, quite differently.

این صدا را کاملا متفاوت تجربه خواهیم کرد،

And of course, being the participator of the sound,

و مسلما، به عنوان کسی که در تولید صدا نقش دارم،

and that is, starting from the idea of what type of sound

یعنی حتی شروعش با این است که چه نوع صدایی می خواهم تولید کنم -

I want to produce, for example, this sound:

مثلاً این صدا

(No sound)

Can you hear anything?

چیزی می شنوید؟

Exactly -- because I'm not even touching it.

دقیقاً چون من اصلا بهش دست هم نزدم.

(Laughter)

اما باز با این وجود حس می کنیم یه چیزی اتفاق می افته.

But yet, we get the sensation of something happening.

In the same way that when I see a tree moves,

همان جوری که وقتی می بینم درخت ها تکان می خورند،

then I imagine that tree making a rustling sound.

و تصور می کنم که درخت صدای خش خی می دهد.

Do you see what I mean?

می بینید منظورم چیه؟

Whatever the eye sees, then there's always sound happening.

هر زمان که چشم ها چیزی رو می بینند، یک صدا هم در حال اتفاق افتادن است.

So there's always, always that huge --

پس همیشه، همیشه آن -

I mean, just this kaleidoscope of things to draw from.

منظورم این است که، همین تنوع چیزهایی که می توانیم انتخاب و رسم کنیم.

So all of my performances are based on entirely what I experience,

بنابراین همه اجراهای من بر کاملاً بر اساس چیزهایی است که تجربه می کنیم،

and not by learning a piece of music,

و نه با یاد گرفتن یک قطعه موسیقی، و قرار دادن تفسیر کس دیگری روی آن،

putting on someone else's interpretation of it,

buying all the CDs possible of that particular piece of music,

یا با خرید تمام سی دی های آن قطعه خاص موسیقی، و غیره و غیره.

and so on and so forth,

because that isn't giving me enough of something that is so raw and so basic,

چون اون به من چیزی نمی دهد که به اندازه کافی خام و پایه ای باشد،

and something that I can fully experience the journey of.

و چیزی که من بتوانم به طور کامل سفر آن را حس کنم.

So it may be that, in certain halls,

برای همین ممکنه که در بعضی سالن ها، این شدت صدا خوب کار کند

this dynamic may well work.

(Soft marimba sounds)

(Soft marimba sounds end)

It may be that in other halls,

اما ممکنه که در سالن های دیگر، به سادگی آن را اصلا تجربه نکنند

they're simply not going to experience that at all,

و بنابراین، سطح نواختن ملایم،

and so therefore, my level of soft, gentle playing may have to be --

و آرام من ممکن است این باشد -

(Marimba sounds)

(Marimba sounds end)

Do you see what I mean?

So, because of this explosion in access to sound,

می بینید منظورم چیست؟ بنابراین به خاطر این انفجار دسترسی به صدا،

especially through the Deaf community,

مخصوصاً توسط افراد ناشنوا،

this has not only affected how music institutions,

این طریقه برخورد موسسه های موسیقی،

how schools for the deaf treat sound, and not just as a means of therapy --

و مدارس مربوط به ناشنوایان با صدا را تغییر داده. و نه فقط به عنوان یک روش درمان -

although, of course, being a participator of music,

البته، به عنوان کسی که در تولید صدا نقش دارد، می گویم که،

that definitely is the case as well --

مسلماً جنبه درمانی اش هم مهم است.

but it's meant that acousticians have had to really think

معنی اش این است که صداشناس ها مجبور شدند واقعا فکر کنند در مورد سالن هایی که

about the types of halls they put together.

ساخته اند. با جرأت می گویم که تعداد خیلی کمی در دنیا سالن داریم

There are so few halls in this world

that actually have very good acoustics, dare I say.

که واقعا صداشناس های خوبی دارند،

اما اینی که می گوم منظورم جایی است که می توانید هر کاری که تصورش می کنید را انجام دهید.

But by that I mean, where you can absolutely do anything you imagine.

The tiniest, softest, softest sound to something that is so broad,

از کوچک ترین، ملایم ترین، آرام ترین صدا گرفته تا صدایی که خیلی وسیع،

so huge, so incredible.

با عظمت و فوق العاده است!

There's always something:

it may sound good up there, may not be so good there;

ممکن است در آن حالت صدای خوبی بدهد، اما نه در آن یکی حالت.

it may be great there, but terrible up there;

ممکن است در آن حالت عالی باشد، اما در آنجا افتضاح باشد.

maybe terrible over there, but not too bad there, etc., etc.

شاید آنجا افتضاح باشد، اما آنجا خیلی هم بد نباشد، و غیره و غیره.

So to find an actual hall is incredible --

بنابراین پیدا کردن یک سالن واقعی باورنکردنی است

for which you can play exactly what you imagine,

که در آن بتوانید دقیقا هر چیزی که تصور می کنید را برنید،

without it being cosmetically enhanced.

بدون اینکه به صورت مصنوعی تقویت شود.

So therefore, acousticians are actually in conversation

برای همین صداشناس ها در واقع با کسانی در گفتگواند که

with people who are hearing impaired,

مشکل شنوایی دارند، و کسانی اند که در تولید صدا نقش دارند.

and who are participators of sound.

And this is quite interesting.

و این واقعأ جالب است.

I cannot give you any detail

می دانید، من نمی توانم در باره اینکه واقعاً چه اتفاقی دارد می افتد جزئیات ارائه بدهم

as far as what is actually happening with those halls,

با یک همچین سالن هایی، اما مسئله اینجاست که آن ها دارند سراغ کسانی می روند که

but it's just the fact that they are going to a group of people

for whom so many years, we've been saying,

سال های سال در مورد آن ها گفته ایم که،

"Well, how on earth can they experience music? They're deaf."

"خب، چه جوری اون ها می تونند موسیقی رو تجربه کنند؟ می دونی، اون ها کرند."

We go like that, and we imagine that's what deafness is about.

ما فقط - این کار را می کنیم، و تصور می کنیم که نا شنوا بودن اینجوری است.

Or we go like that, and we imagine that's what blindness is about.

یا این کار را انجام می دهیم، و تصور می کنیم نابینا بودن اینطوریست.

اگر کسی را در صندلی چرخ دار ببینیم، فکر می کنیم که لابد نمی تواند رای برود.

If we see someone in a wheelchair, we assume they cannot walk.

It may be that they can walk three, four, five steps.

ممکن است اینطوری باشد که آن ها می توانند 3، 4 یا 5 قدم راه بروند. همین، برای آن ها، یعنی می توانند راه بروند.

That, to them, means they can walk.

In a year's time, it could be two extra steps.

در طی یک سال، ممکن است دو قدم اضافه شود.

In another year's time, three extra steps.

در طی یک سال بعدی هم، سه قدم دیگر اضافه شوند.

Those are hugely important aspects to think about.

این ها، جنبه های خیلی بزرگی اند که باید به آن ها فکر کرد.

So when we do listen to each other,

پس وقتی واقعاً به همدیگر گوش می دهیم،

it's unbelievably important for us

به طورز باور نکردنی ای مهم است که مهارت های گوش دادن خود را امتحان کنیم.

to really test our listening skills,

to really use our bodies as a resonating chamber,

اینکه واقعا از بدن هایمان به عنوان اتاق هایی برای پیچیدن صدا در آن ها استفاده کنیم و قضاوت نکنیم.

to stop the judgment.

For me, as a musician who deals with 99 percent of new music,

برای من، به عنوان یک موسیقی دان که با موسیقی که 99 درصد جدید است سر و کار دارد،

it's very easy for me to say,

برای من خیلی ساده است که بگویم، "وای آره، اون قطعه رو دوست دارم.

"Oh yes, I like that piece. No, I don't like that piece," and so on.

وان نه، اون قطعه رو دوست ندارم." و غیره.

And I just find that I have to give those pieces of music real time.

و می دانید چیست، فهمیده ام که فقط باید به آن قطعه های موسیقی زمان واقعی بدهم.

It may be that the chemistry isn't quite right between myself

ممکن است مشکل از این باشد که رابطه میان من و آن قطعه موسیقی دقیقاً درست نیست.

and that particular piece of music,

but that doesn't mean I have the right to say it's a bad piece of music.

اما این معنی را نمی دهد که من حق دارم بگویم قطعه بدی است.

And you know, one of the great things about being a musician

و می دانید، یکی از چیزهای خوبی که موسیقیدان بودن دارد،

is that it is so unbelievably fluid.

این است که به طرز باورنکردنی ای روان و متحرک است.

So there are no rules, no right, no wrong, this way, that way.

برای همین، هیچ قوانینی وجود ندارد، درست و غلط وجود ندارد، این روش یا آن روش وجود ندارد.

If I asked you to clap -- maybe I can do this.

اگر از شما بخواهم دست بزنید - شاید بتوانم این کار را بکنم.

If I can just say, "Please clap and create the sound of thunder."

اگر فقط بتوانم بگویم، "لطفاً دست بزنید." و صدای طوفان درست کنم.

I'm assuming we've all experienced thunder.

فرضم بر این است که همه ما طوفان را تجربه کرده ایم.

Now, I don't mean just the sound;

حالا، منظورم فقط صداش نیست،

I mean really listen to that thunder within yourselves.

منظورم این است که واقعاً با همه وجودتان به آن صدای طوفان گوش دهید.

And please try to create that through your clapping.

و لطفاً سعی کنید آن را از طریق دست زدن هایتان به وجود آورید. سعی کنید. - لطفاً سعی کنید.

Try, just -- please try.

(Loud clapping sounds)

[صدای دست زدن]

(Clapping ends)

خیلی عالی بود! برف. برف. تا حالا برف شنیده اید؟

Snow.

(Laughter)

Snow.

(Soft clapping sounds)

Have you ever heard snow?

Audience: No.

حضار: نه

Evelyn Glennie: Well, then, stop clapping.

اولین گلین: خب پس دیگه نمی خواد دست بزنید. [صدای خنده] دوباره سعی کنید.

(Laughter)

Try again. Try again: snow.

دوباره سعی کنید. برف

(No sound)

See, you're awake.

ببینید، شما بیدارید.

Rain.

باران. بد نبود. بد نبود.

(Light clapping sounds)

EG: (Laughs)

Not bad. Not bad.

The interesting thing here, though, is that I asked a group of kids

می دانید، چیز جالب اینجا این است که، من از یک گروه از کودکان

not so long ago

همین سوال را نه چندان وقت پیش پرسیدم.

exactly the same question.

Now -- great imagination, thank you very much.

حالا - تخیل خیلی خوبی بود، واقعاً ممنونم.

However, not one of you got out of your seats to think,

البته، هیچ کدام از شما از صندلی هایتان بلند نشدید که فکر کنید

"Right! How can I clap?

"خب، چطوری می توانم دست بزنم؟ خب شاید...

OK, maybe:

(Clapping sounds)

Maybe I can use my jewelry to create extra sounds.

- شاید بتوانم از زیورآلاتم استفاده کنم تا صدای اضافی تولید کنم.

Maybe I can use the other parts of my body to create extra sounds."

شاید بتوانم از دیگر اعضاي بدنم برای در آوردن صدای اضافی استفاده کنم."

Not a single one of you thought about clapping in a slightly different way

هیچ کدام از شما در مورد دست زدن به طرز دیگری فکر نکردید

other than sitting in your seats there and using two hands.

جز اینکه در صندلی خود بشینید و از دو دست هایتان استفاده کنید.

In the same way, when we listen to music,

درست همان جوری که به موسیقی گوش می دهیم،

we assume that it's all being fed through here.

تصور می کنیم که همه اش از طریق اینجا وارد می شود.

This is how we experience music.

این جوری است که ما موسیقی را تجربه می کنیم. مسلماً اینطوری نیست.

Of course, it's not.

We experience thunder, thunder, thunder.

طوفان را تجربه می کنیم - طوفان، طوفان. فکر کنید، فکر کنید، فکر کنید.

Think, think, think.

Listen, listen, listen.

گوش کنید، گوش کنید، گوش کنید. حالا - با طوفان چه کاری می توانیم بکنیم؟

Now, what can we do with thunder?

I remember my teacher, when I first started, my very first lesson,

معلمم را یادم می آید. وقتی اول شروع کردم، اولین جلسه ام،

I was all prepared with sticks, ready to go.

کاملاً آماده بودم، با چوب ها

And instead of him saying, "OK, Evelyn, please, feet slightly apart,

و به جای اینکه به من بگوبد، "خب، اولین، لطفاً. پاهایت را کمی باز نگه دار،

arms at a more or less 90-degree angle, sticks in a more or less V shape,

دست ها هم تقریباً در حالت 90 درجه خم کن، چوب ها را تقریبا به حالت V شکل نگه دار،

keep this amount of space here, etc.

انقدر اینجا فضا بگذار، و غیره.

Please keep your back straight, etc., etc., etc." --

لطفاً کمرت را صاف نگه دار، غیره و غیره و غیره.

where I was just probably going to end up absolutely rigid, frozen,

که اگر می گفت من احتمالاً کاملاً خشک و یخ زده می شدم،

and I would not be able to strike the drum

و نمی توانستم بر طبل ضربه وارد کنم،

because I was thinking of so many other things,

چون داشتم به خیلی چیزهای دیگر فکر می کردم. در عوض، او گفت،

he said, "Evelyn, take this drum away for seven days,

"اولین، این طبل را برای 7 روز با خودت ببر، و من هفته بعد می بینمت."

and I'll see you next week."

So -- heavens! What was I to do?

در نتیجه، خدای من! چیکار باید می کردم؟ دیگر به چوب ها نیازی نداشتم،

I no longer required the sticks.

I wasn't allowed to have these sticks.

اجازه نداشتم این چوب ها را داشته باشم.

I had to basically look at this particular drum,

باید فقط به این طبل بخصوص نگاه می کردم،

see how it was made,

می دیدم چطوری ساخته شده است، این دسته ها کارشان چیست، snare ها کارشان چیست.

what these little lugs did, what the snares did.

Turned it upside down, experimented with the shell.

برعکسش می کردم، بالا و پایین اش را آزمایش می کردم.

(Drum sounds)

Experimented with the head.

(Drum sounds)

Experimented with my body.

با بدنم آزمایش می کردم، با زیورآلات آزمایش می کردم،

(Drum sounds)

Experimented with jewelry.

Experimented with all sorts of things.

با همه جور چیز آزمایش می کردم.

(Drum sounds)

(Drum sounds end)

And of course, I returned with all sorts of bruises.

و مسلماً، با یک عالمه زخم و کبودی برگشتم -

(Laughter)

اما علارغم آن ها، واقعاً تجربه باورنکردنی ای بود،

But nevertheless, it was such an unbelievable experience,

because where on earth are you going to experience that in a piece of music?

چون آن وقت، کجا امکان داشت من آن چیزها را در یک قطعه موسیقی تجربه کنم؟

Where on earth are you going to experience that in a study book?

کجا امکان دارد شما آن چیزها را در یک کتاب درس تجربه کنید؟

So we never, ever dealt with actual study books.

برای همین هیچ وفت و هیچ وقت با کتاب های درس واقعی کار نکردیم.

So for example, one of the things that we learn

بنابراین مثلاً، یکی از چیزهایی که یاد می گیریم

when we are dealing with being a percussion player

وقتی داریم خود را یک نوازنده پرکاشن در نظر می گیریم در تضاد با یک موسیقی دان،

as opposed to a musician,

is basically, straightforward single-stroke rolls.

تک ضرب ها است.

(Drum sounds)

Like that, and then we get a little faster --

مثل این. و بعد یکم تندتر و تندتر و تندتر می شود.

(Drum sounds)

and a little faster --

(Drum sounds)

and a little faster, and so on and so forth.

و به همین ترتیب ادامه دارد. این قطعه به چه چیزی نیاز دارد؟

What does this piece require?

Single-stroke rolls.

تک ضرب. پس چرا نمی توانم وقتی یک قطعه موسیقی گوش می دهم این کار را بکنم؟

(Drum sound)

So why can't I then do that whilst learning a piece of music?

And that's exactly what he did.

و این دقیقاً کاری است که او کرد.

And interestingly, the older I became, and when I became a full-time student

و جالب است که هر چه بزرگ تر شدم، وقتی یک دانشجوی تمام وقت شدم

at a so-called "music institution," all of that went out of the window.

در جای که به اصطلاح یک "موسسه موسیقی" بود، همه آن از پنجره دور انداخته شد.

We had to study from study books.

باید از کتاب های درسی درس می خواندیم.

And constantly, the question, "Well, why? Why? What is this relating to?

و دائما، این سوال، که خب، چرا؟ چرا؟ این به چی ربط داره؟

I need to play a piece of music."

من احتیاج دارم یک قطعه موسیقی بزنم. "خب به هرحال، این به تسلط تو کمک خواهد کرد!"

"Well, this will help your control."

"Well, how? Why do I need to learn that?

خب، چطوری؟ چرا باید آن را یاد بگیرم؟ من احتیاج دارم آن را به یک قطعه موسیقی ربط دهم.

I need to relate it to a piece of music.

You know, I need to say something.

می دانید. باید چیزی بگویم.

Why am I practicing paradiddles?

چرا دارم الگوهای پارادیدل [Paradiddle] را تمرین می کنم؟

(Drum sounds)

Is it just literally for control, for hand-stick control?

آیا عملاً برای تسلط است، تسلط گرفتن چوب ها؟ چرا دارم اون کار را می کنم؟

Why am I doing that?

I need to have the reason,

باید دلیل را داشته باشم،

and the reason has to be by saying something through the music."

و دلیلش باید از طریق موسیقی باشد.

And by saying something through music, which basically is sound,

و با گفتن چیزی از طریق موسیقی باشد، که در واقع یعنی صدا،

we then can reach all sorts of things to all sorts of people.

آن وقت می توانیم همه جور چیز را به همه جور آدم برسانیم.

But I don't want to take responsibility of your emotional baggage.

ولی من نمی خواهم مسئولیت بار عاطفی شما را بر عهده بگیرم.

That's up to you, when you walk through a hall,

آن دیگر به خود شما مربوط است، وقتی وارد یک سالن می شوید.

because that then determines what and how we listen to certain things.

برای اینکه آن وقت آن تعیین می کند که چطوری به بعضی چیزها گوش می دهیم.

I may feel sorrowful, or happy, or exhilarated, or angry

ممکن است غمگین، خوشحال، شاد، یا عصبانی باشم وقتی

when I play certain pieces of music,

بعضی قطعه های مخصوص را می زنم، اما لزوماً

but I'm not necessarily wanting you to feel exactly the same thing.

نمی خواهم که شما هم دقیقاً حس من را احساس کنید.

So please, the next time you go to a concert,

بنابراین لطفاً دفعه بعدی که به یک کنسرت می روید،

just allow your body to open up,

اجازه دهید بدنتان خود را باز کند، اجازه دهید بدنتان این اتاق تقویت و تشدید کننده صدا باشد.

allow your body to be this resonating chamber.

Be aware that you're not going to experience the same thing

بدانید که قرار نیست همان چیزی که نوازنده حس می کنید را حس کنید.

as the performer is.

The performer is in the worst possible position for the actual sound,

نوازنده برای درک صدای واقعی در بدترین جایگاه قرار دارد.

because they're hearing the contact of the stick --

دارند صدای تماس چوب روی طبل را می شنوند،

(Drum sound)

on the drum, or the mallet on the bit of wood,

و یا مضراب روی ساز ,یا آرشه روی سیم و غیره

or the bow on the string, etc.,

or the breath that's creating the sound from wind and brass.

یا نفسی که دارد صدا را در سازهای بادی برنجی می سازد.

They're experiencing that rawness there.

دارند آن خامی را آنجا حس می کنند.

But yet they're experiencing something so unbelievably pure,

اما در عین حال دارند یک چیز خالص باورنکردنی را تجربه می کنند.

which is before the sound is actually happening.

که اصلاً قبل از وقتی است که صدا دارد شنیده می شود.

Please take note of the life of the sound after the actual initial strike,

لطفا دقت کنید، به زندگی صدا پس از اولین ضربه ی یا دمیدن واقعی،

که دارد به بیرون کشیده می شود. فقط سیر کامل آن صدا را تجربه کنید

or breath, is being pulled.

Just experience the whole journey of that sound

in the same way that I wished I'd experienced the whole journey

همان طوری که من آرزو داشتم سیر کامل

of this particular conference, rather than just arriving last night.

این کنفرانس مخصوص را تجربه می کردم به جای اینکه تازه دیشب برسم.

But I hope maybe we can share one or two things as the day progresses.

امیدوارم که بتونیم در طی این روز، یک یا دو چیز را با هم در میان بگذاریم.

But thank you very much for having me!

اما خیلی ممنونم که من را به حضور خود پذیزفتید.

(Applause)

[تشویق حضار]

(Applause ends)

(Music)

(Music ends)

(Applause)