Barry Schwartz: Using our practical wisdom

Translator: Sarinee Achavanuntakul Reviewer: Panchompoo Wisittanawat

The first thing I want to do is say thank you to all of you.

แรกสุดเลยนะครับ ผมอยากขอบคุณพวกคุณทุกคน

The second thing I want to do is introduce my co-author

เรื่องที่สองคือ ผมอยากแนะนำเพื่อนที่เขียนหนังสือด้วยกัน

and dear friend and co-teacher.

เพื่อนรักและเพื่อนอาจารย์

Ken and I have been working together

เคนกับผมทำงานด้วยกัน

for almost 40 years.

มาเกือบ 40 ปีแล้ว

That's Ken Sharpe over there.

เคน ชาร์ป นั่งอยู่นั่นครับ

(Applause)

(ปรบมือ)

So there is among many people --

มีคนหลายคนเลยครับที่ --

certainly me and most of the people I talk to --

แน่นอนว่ารวมทั้งตัวผมเองและคนส่วนใหญ่ที่ผมคุยด้วย --

a kind of collective dissatisfaction

เหมือนจะมีความไม่พอใจรวมหมู่

with the way things are working,

เกี่ยวกับทิศทางของสิ่งต่างๆ

with the way our institutions run.

วิธีที่สถาบันของเราทำงาน

Our kids' teachers seem to be failing them.

ครูของลูกหลานเราดูเหมือนจะล้มเหลว

Our doctors don't know who the hell we are,

หมอของเราไม่รู้ว่าเราคือใครกัน

and they don't have enough time for us.

และมีเวลาไม่พอสำหรับเรา

We certainly can't trust the bankers,

เราไว้ใจนายธนาคารไม่ได้แน่ๆ

and we certainly can't trust the brokers.

และก็ไว้ใจนายหน้าไม่ได้ด้วย

They almost brought the entire financial system down.

พวกเขาเกือบจะทำให้ระบบการเงินทั้งระบบพังพินาศ

And even as we do our own work,

แม้แต่เวลาที่เราทำงานของตัวเอง

all too often,

บ่อยครั้งเราจะ

we find ourselves having to choose

พบว่าเราต้องเลือก

between doing what we think is the right thing

ระหว่างการทำสิ่งที่เราคิดว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

and doing the expected thing,

กับสิ่งที่คนคาดหวังให้เราทำ

or the required thing,

หรือสิ่งที่ต้องทำ

or the profitable thing.

หรือสิ่งที่ทำกำไร

So everywhere we look,

ดังนั้น ทุกหนทุกแห่งที่เรามอง

pretty much across the board,

แทบทุกวงการ

we worry that the people we depend on

เราก็เป็นห่วงว่าคนที่เราพึ่งพา

don't really have our interests at heart.

จะไม่ได้คำนึงถึงผลประโยชน์ของเรา

Or if they do have our interests at heart,

หรือไม่ถ้าเขาคำนึงถึงผลประโยชน์ของเรา

we worry that they don't know us well enough

เราก็กังวลว่าพวกเขาจะไม่รู้จักเราดีพอ

to figure out what they need to do

ที่จะรู้ว่าต้องทำอะไร

in order to allow us

เพื่อให้เราสามารถ

to secure those interests.

พิทักษ์ผลประโยชน์เหล่านั้นได้

They don't understand us.

พวกเขาไม่เข้าใจเรา

They don't have the time to get to know us.

ไม่มีเวลาที่จะทำความรู้จักเรา

There are two kinds of responses

ปกติแล้วมีปฏิกิริยาสองแบบ

that we make

ที่เราทำ

to this sort of general dissatisfaction.

เวลาที่เกิดความรู้สึกเซ็งแบบนี้

If things aren't going right,

ถ้าสิ่งต่างๆ ไม่ได้ดั่งใจ

the first response is:

ปฏิกิริยาแรกคือ

let's make more rules,

มาตั้งกฏเกณฑ์ใหม่ๆ กันดีกว่า

let's set up a set

มาเขียนชุดขั้นตอน

of detailed procedures

ที่มีรายละเอียดยิบย่อย

to make sure that people will do the right thing.

เพื่อให้มั่นใจว่าผู้คนจะทำในสิ่งที่ถูกต้อง

Give teachers scripts

เขียนบทให้ครู

to follow in the classroom,

ทำตามในห้องเรียน

so even if they don't know what they're doing

เวลาที่ครูไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่

and don't care about the welfare of our kids,

และไม่ใส่ใจในความเป็นอยู่ของนักเรียน

as long as they follow the scripts,

ตราบใดที่พวกเขาทำตามบท

our kids will get educated.

ลูกหลานของเราก็จะยังได้รับการศึกษา

Give judges a list of mandatory sentences

หรือเราอาจเขียนรายการคำพิพากษา

to impose for crimes,

ให้ผู้พิพากษาใช้ตัดสินคดีอาชญากรรม

so that you don't need to rely

คุณจะได้ไม่ต้องพึ่งพา

on judges using their judgment.

วิจารณญาณของผู้พิพากษาเลย

Instead, all they have to do

สิ่งเดียวที่พวกเขาต้องทำ

is look up on the list

คือมองหาในรายการ

what kind of sentence goes with what kind of crime.

ว่าคำพิพากษาข้อไหนตรงกับอาชญากรรมแบบไหน

Impose limits

หรือเราอาจตั้งข้อจำกัด

on what credit card companies can charge in interest

ตั้งเพดานว่าบริษัทบัตรเครดิตจะคิดดอกเบี้ยได้สูงสุดเท่าไหร่

and on what they can charge in fees.

และเก็บค่าธรรมเนียมได้สูงสุดเท่าไหร่

More and more rules

เขียนกฎขึ้นมากฎแล้วกฏเล่า

to protect us

เพื่อปกป้องเรา

against an indifferent, uncaring

จากสถาบันที่ไม่แยแสและไม่ใส่ใจ

set of institutions we have to deal with.

ที่เราต้องมีปฏิสัมพันธ์ด้วย

Or -- or maybe and --

หรือไม่ -- หรือบางทีอาจเป็น "นอกจากนั้น" --

in addition to rules,

นอกจากจะมีกฏต่างๆ แล้ว

let's see if we can come up

ลองดูว่าเราจะสามารถคิดค้น

with some really clever incentives

แรงจูงใจที่แยบยลมากๆ

so that, even if the people we deal with

ที่จะทำให้คนที่เราต้องรับมือด้วย

don't particularly want to serve our interests,

ถึงแม้ว่าพวกเขาอาจไม่อยากรับใช้เรา

it is in their interest

ก็จะยังอยากทำอย่างนั้น

to serve our interest --

เพราะมันเป็นประโยชน์ต่อพวกเขาเองด้วย --

the magic incentives

แรงจูงใจแสนวิเศษ

that will get people to do the right thing

ที่จะทำให้คนทำในสิ่งที่ถูกต้อง

even out of pure selfishness.

แม้จะเห็นแก่ตัวสุดขีดก็ตาม

So we offer teachers bonuses

เราก็เลยมอบโบนัสให้กับครู

if the kids they teach

ถ้าหากนักเรียนที่เขาสอน

score passing grades on these big test scores

สอบผ่านในการสอบใหญ่ระดับชาติ

that are used to evaluate

ที่เราใช้ประเมิน

the quality of school systems.

คุณภาพของระบบโรงเรียน

Rules and incentives --

กฏเกณฑ์และแรงจูงใจ --

"sticks" and "carrots."

ไม้เรียวและแครอท

We passed a bunch of rules

เราได้ออกกฏเกณฑ์มาชุดหนึ่ง

to regulate the financial industry

เพื่อกำกับดูแลอุตสาหกรรมการเงิน

in response to the recent collapse.

หลังจากที่เกิดวิกฤติการเงินรอบล่าสุด

There's the Dodd-Frank Act,

มีกฎหมายชื่อ กฎหมาย ดอดด์-แฟรงค์

there's the new Consumer Financial Protection Agency

มีหน่วยงานใหม่ชื่อ สำนักงานคุ้มครองผู้บริโภคทางการเงิน

that is temporarily being headed through the backdoor

ซึ่งตอนนี้ผู้นำองค์กรชั่วคราว อย่างไม่เป็นทางการ

by Elizabeth Warren.

คือ อลิซาเบ็ธ วอร์เรน

Maybe these rules

บางที กฎเกณฑ์เหล่านี้

will actually improve

อาจปรับปรุง

the way these financial services companies behave.

พฤติกรรมของบริษัทการเงินจริงๆ ก็ได้

We'll see.

เราต้องรอดูกัน

In addition, we are struggling

นอกจากนี้ เราก็กำลังดิ้นรน

to find some way to create incentives

ที่จะหาวิธีสร้างแรงจูงใจ

for people in the financial services industry

ให้กับคนในอุตสาหกรรมการเงิน

that will have them more interested

แรงจูงใจที่จะทำให้พวกเขาสนใจมากขึ้น

in serving the long-term interests

ที่จะพิทักษ์ผลประโยชน์ระยะยาว

even of their own companies,

แม้แต่ประโยชน์ของบริษัทตัวเอง

rather than securing short-term profits.

แทนที่จะมองเห็นแต่กำไรระยะสั้น

So if we find just the right incentives,

ฉะนั้นถ้าเราเจอแรงจูงใจที่ถูกต้อง

they'll do the right thing -- as I said -- selfishly,

พวกเขาก็จะทำสิ่งที่ถูกต้อง -- อย่างที่ผมบอก -- แบบเห็นแก่ตัว

and if we come up with the right rules and regulations,

และถ้าเราออกแบบกฎเกณฑ์ต่างๆ ที่ถูกต้อง

they won't drive us all over a cliff.

พวกเขาก็จะไม่ขับพาเราทั้งหมดลงเหว

And Ken [Sharpe] and I certainly know

เคน [ชาร์ป] กับผมรู้ดีว่า

that you need to reign in the bankers.

คุณจะต้องคุมนายธนาคารให้ได้

If there is a lesson to be learned from the financial collapse

ถ้ามีบทเรียนอะไรที่เราควรได้รับจากวิกฤติการเงิน

it is that.

มันก็คือเรื่องนั้น

But what we believe,

แต่สิ่งที่เราเชื่อ

and what we argue in the book,

และสิ่งที่เราถกเถียงในหนังสือ

is that there is no set of rules,

คือมันไม่มีชุดกฏเกณฑ์ไหนหรอก

no matter how detailed,

ไม่ว่าจะละเอียดแค่ไหน

no matter how specific,

เฉพาะเจาะจงแค่ไหน

no matter how carefully monitored

ไม่ว่าจะตรวจตราอย่างเข้มงวดแค่ไหน

and enforced,

บังคับใช้ขนาดไหน

there is no set of rules

ก็ไม่มีชุดกฏเกณฑ์ใดเลย

that will get us what we need.

ที่จะบรรลุสิ่งที่เราต้องการ

Why? Because bankers are smart people.

ทำไมหรือครับ? ก็เพราะนายธนาคารเป็นคนฉลาด

And, like water,

พวกเขาก็เหมือนน้ำ

they will find cracks

จะหาช่องโหว่เจอ

in any set of rules.

ในชุดกฏเกณฑ์อะไรก็ตาม

You design a set of rules that will make sure

คุณออกแบบกฏเกณฑ์ที่ทำให้มั่นใจว่า

that the particular reason

สาเหตุเฉพาะเจาะจง

why the financial system "almost-collapse"

ตัวการที่ทำให้ระบบการเงินเกือบพังทลาย

can't happen again.

จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก

It is naive beyond description

ความคิดแบบนี้ไร้เดียงสาอย่างเหลือเชื่อ

to think that having blocked

ความคิดที่ว่าถ้าคุณปิดกั้น

this source of financial collapse,

สาเหตุข้อนี้ของวิกฤติการเงิน

you have blocked all possible sources of financial collapse.

ก็เท่ากับปิดกั้นสาเหตุอื่นๆ ที่เป็นไปได้ของวิกฤติการเงินด้วย

So it's just a question of waiting for the next one

ฉะนั้นมันจึงเป็นเรื่องของการรอวิกฤติลูกต่อไป

and then marveling at how we could have been so stupid

เสร็จแล้วก็ฉงนสนเท่ห์ว่าเราโง่ขนาดนั้นได้อย่างไร

as not to protect ourselves against that.

โง่ขนาดไม่ปกป้องตัวเราจากสาเหตุนั้น

What we desperately need,

สิ่งที่เราต้องการอย่างเร่งด่วนจริงๆ

beyond, or along with, better rules

นอกเหนือหรือควบคู่กับกฏเกณฑ์ที่ดีกว่าเดิม

and reasonably smart incentives,

และแรงจูงใจที่ค่อนข้างฉลาด

is we need virtue.

ก็คือ เราต้องการคุณธรรม

We need character.

ต้องการความหยิ่งในศักดิ์ศรี

We need people who want to do the right thing.

ต้องการคนที่อยากทำสิ่งที่ถูกต้อง

And in particular,

และสิ่งที่เราต้องการ

the virtue that we need most of all

คุณธรรมที่เราต้องการมากที่สุด

is the virtue that Aristotle called

คือคุณธรรมที่อริสโตเติลเรียกว่า

"practical wisdom."

ปัญญาปฏิบัติ

Practical wisdom

ปัญญาปฏิบัติ

is the moral will

คือเจตจำนงทางศีลธรรม

to do the right thing

ที่จะทำสิ่งที่ถูกต้อง

and the moral skill

และทักษะทางศีลธรรม

to figure out what the right thing is.

ที่จะล่วงรู้ว่าสิ่งที่ถูกต้องนั้นคืออะไร

So Aristotle was very interested in watching

อริสโตเติลชอบเฝ้าดู

how the craftsmen around him worked.

วิธีทำงานของช่างฝีมือรอบตัวเขา

And he was impressed

เขารู้สึกประทับใจ

at how they would improvise

กับวิธีที่ช่างเหล่านี้จะด้นสด

novel solutions to novel problems --

ใช้วิธีแก้ใหม่ๆ กับปัญหาใหม่ๆ

problems that they hadn't anticipated.

ปัญหาที่พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อน

So one example is he sees these stonemasons

ตัวอย่างหนึ่งคือ อริสโตเติลเห็นช่างหิน

working on the Isle of Lesbos,

ทำงานบนเกาะเลสโบส

and they need to measure out

พวกเขาต้องหาวิธีวัด

round columns.

ขนาดของเสากลม

Well if you think about it,

ถ้าคุณลองคิดดู

it's really hard to measure out round columns using a ruler.

ยากมากเลยนะครับที่จะวัดขนาดของเสากลมด้วยไม้บรรทัด

So what do they do?

ช่างหินทำยังไง?

They fashion a novel solution to the problem.

พวกเขาคิดวิธีแก้ใหม่เพื่อแก้ปัญหานี้

They created a ruler that bends,

พวกเขาประดิษฐ์ไม้บรรทัดที่งอได้

what we would call these days a tape measure --

สิ่งที่วันนี้เราเรียกว่า ตลับเมตร

a flexible rule,

กฏที่ยืดหยุ่น

a rule that bends.

กฎที่งอได้

And Aristotle said,

และอริสโตเติลพูดว่า

"Hah, they appreciated that sometimes

ฮ่า ช่างหินรู้ดีว่าบางครั้ง

to design rounded columns,

ในการออกแบบเสากลม

you need to bend the rule."

คุณจำเป็นจะต้องงอกฏ

And Aristotle said

และอริสโตเติลก็พูดว่า

often in dealing with other people,

บ่อยครั้งในปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

we need to bend the rules.

เราจะต้องงอกฏเกณฑ์

Dealing with other people

ปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นนั้น

demands a kind of flexibility

ต้องใช้ความยืดหยุ่นในระดับที่

that no set of rules can encompass.

ไม่มีชุดกฏเกณฑ์ใดๆ จะครอบคลุมได้

Wise people know when and how

คนที่มีปัญญารู้ดีว่าจะงอกฏ

to bend the rules.

เมื่อไหร่และอย่างไร

Wise people know how to improvise.

คนที่มีปัญญารู้วิธีด้นสด

The way my co-author , Ken, and I talk about it,

ผมกับเคน ผู้เขียนร่วมกับผม อธิบายเรื่องนี้ว่า

they are kind of like jazz musicians.

คนเหล่านี้เหมือนกับนักดนตรีแจ๊ซ

The rules are like the notes on the page,

กฎเกณฑ์เหมือนกับตัวโน้ตบนกระดาษ

and that gets you started,

มันทำให้คุณเริ่มเล่นได้

but then you dance around the notes on the page,

แต่เสร็จแล้วคุณก็เต้นไปรอบๆ ตัวโน้ตบนกระดาษ

coming up with just the right combination

พยายามผสมโน้ตให้ลงตัว

for this particular moment

สำหรับชั่วขณะนั้น

with this particular set of fellow players.

สำหรับกลุ่มนักดนตรีที่เล่นด้วยกัน

So for Aristotle,

ดังนั้น สำหรับอริสโตเติล

the kind

ประเภทของ

of rule-bending,

การงอกฏ

rule exception-finding and improvisation

หาข้อยกเว้นและด้นสด

that you see in skilled craftsmen

ที่คุณพบเจอในช่างฝีมือผู้ชำนาญ

is exactly what you need

คือสิ่งที่จำเป็น

to be a skilled moral craftsman.

ต่อการเป็นช่างศีลธรรมผู้ชำนาญ

And in interactions with people,

และในปฏิสัมพันธ์กับผู้คน

almost all the time,

แทบจะทุกครั้ง

it is this kind of flexibility that is required.

ความยืดหยุ่นทำนองนี้คือสิ่งจำเป็น

A wise person knows when to bend the rules.

ผู้มีปัญญารู้ว่าเมื่อไรที่ควรงอกฎ

A wise person knows when to improvise.

ผู้มีปัญญารู้ว่าเมื่อไรที่ควรด้นสด

And most important,

และที่สำคัญที่สุดคือ

a wise person does this improvising and rule-bending

ผู้มีปัญญาด้นสดและงอกฏ

in the service of the right aims.

เพื่อตอบสนองจุดหมายที่ถูกต้อง

If you are a rule-bender and an improviser

ถ้าคุณเป็นนักงอกฏและนักด้นสด

mostly to serve yourself,

เพื่อตอบสนองตัวเอง

what you get is ruthless manipulation of other people.

ในกรณีนั้นคุณก็แค่ฉวยโอกาสเอาเปรียบคนอื่นอย่างเหี้ยมโหด

So it matters that you do this wise practice

ดังนั้น สิ่งสำคัญคือคุณต้องทำเรื่องนี้

in the service of others

เพื่อผู้อื่น

and not in the service of yourself.

ไม่ใช่เพื่อตัวเอง

And so the will to do the right thing

และดังนั้น เจตจำนงที่จะทำสิ่งที่ถูกต้อง

is just as important as the moral skill

จึงสำคัญไม่แพ้ทักษะทางศีลธรรม

of improvisation

แห่งการด้นสด

and exception-finding.

และหาข้อยกเว้น

Together they comprise practical wisdom,

สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดประกอบกันเป็นปัญญาปฏิบัติ

which Aristotle thought

ซึ่งอริสโตเติลคิดว่า

was the master virtue.

เป็นคุณธรรมชั้นเอก

So I'll give you an example

ผมอยากจะยกตัวอย่าง

of wise practice in action.

ของปัญญาปฏิบัติในโลกจริง

It's the case of Michael.

นั่นคือเรื่องของไมเคิล

Michael's a young guy.

ไมเคิลเป็นชายหนุ่มครับ

He had a pretty low-wage job.

เขาทำงานที่มีรายได้ค่อนข้างน้อย

He was supporting his wife and a child,

ต้องเลี้ยงดูภรรยาและลูก

and the child was going to parochial school.

ส่งลูกไปโรงเรียนวัด

Then he lost his job.

วันหนึ่งเขาตกงาน

He panicked

ตื่นตระหนกว่า

about being able to support his family.

จะเลี้ยงดูครอบครัวไม่ได้อีก

One night, he drank a little too much,

วันหนึ่ง เขาดื่มหนักไปหน่อย

and he robbed a cab driver --

ไปปล้นคนขับรถแท็กซี่

stole 50 dollars.

ได้เงินไป 50 เหรียญ

He robbed him at gunpoint.

จี้ด้วยการเอาปืนขู่

It was a toy gun.

มันเป็นปืนเด็กเล่น

He got caught. He got tried.

ไมเคิลถูกตำรวจจับ ส่งขึ้นศาล

He got convicted.

ถูกพิพากษาจำคุก

The Pennsylvania sentencing guidelines

แนวปฏิบัติของผู้พิพากษาในเพนซิลวาเนีย

required a minimum sentence for a crime like this

บอกว่าโทษจำคุกขั้นต่ำสำหรับอาชญากรรมลักษณะนี้

of two years, 24 months.

คือสองปี หรือ 24 เดือน

The judge on the case, Judge Lois Forer

ผู้พิพากษาในคดีนี้ชื่อ ลอยส์ โฟเรอร์

thought that this made no sense.

คิดว่ากฎข้อนี้ไม่มีเหตุผลเลย

He had never committed a crime before.

เพราะไมเคิลไม่เคยก่อคดีมาก่อน

He was a responsible husband and father.

เขาเป็นสามีและพ่อที่รับผิดชอบ

He had been faced with desperate circumstances.

ชีวิตตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวัง

All this would do is wreck a family.

คำพิพากษาจะทำให้ครอบครัวแตกเป็นเสี่ยงๆ

And so she improvised a sentence -- 11 months,

ดังนั้นเธอจึงตัดสินให้จำคุกเพียง 11 เดือน

and not only that,

และไม่เพียงเท่านั้น

but release every day to go to work.

ยังบอกให้เรือนจำปล่อยตัวไมเคิลให้ไปทำงานทุกวัน

Spend your night in jail, spend your day holding down a job.

กลับมานอนในคุกตอนกลางคืน ตอนกลางวันก็ไปทำงาน

He did. He served out his sentence.

ไมเคิลก็ทำอย่างนั้น เขารับโทษเต็มเวลา

He made restitution

เขาชดใช้กรรม

and found himself a new job.

หางานใหม่ได้

And the family was united.

ครอบครัวก็รักใคร่กันดังเดิม

And it seemed on the road

และดูเหมือนจะออกเดินบนเส้นทาง

to some sort of a decent life --

สู่ชีวิตที่มีคุณภาพพอควร

a happy ending to a story

เป็นแฮปปี้เอ็นดิ้งของเรื่องราว

involving wise improvisation

ที่เกี่ยวกับการด้นสดอย่างเปี่ยมปัญญา

from a wise judge.

ของผู้พิพากษาที่มีปัญญา

But it turned out

แต่กลายเป็นว่า

the prosecutor was not happy

อัยการไม่ชอบใจเลยที่

that Judge Forer ignored the sentencing guidelines

ผู้พิพากษาโฟเรอร์ไม่แยแสแนวปฏิบัติ

and sort of invented her own,

และคิดค้นแนวใหม่ของเธอเองขึ้นมา

and so he appealed.

อัยการก็เลยยื่นอุทธรณ์

And he asked for the mandatory minimum sentence

ขอให้ศาลสั่งพิพากษาจำคุกขั้นต่ำ

for armed robbery.

สำหรับการปล้นที่ใช้อาวุธปืน

He did after all have a toy gun.

ที่จริงเขาก็ใช้แค่ปืนเด็กเล่น

The mandatory minimum sentence for armed robbery

ตามแนวปฏิบัติ โทษจำคุกขั้นต่ำสำหรับการปล้นที่ใช้ปืน

is five years.

คือห้าปี

He won the appeal.

อัยการคนนี้ชนะอุทธรณ์

Michael was sentenced to five years in prison.

ไมเคิลถูกพิพากษาให้รับโทษจำคุกห้าปี

Judge Forer had to follow the law.

ผู้พิพากษาโฟเรอร์ต้องทำตามกฎหมาย

And by the way, this appeal went through

และบังเอิญพอดีที่คำอุทธรณ์นี้ผ่าน

after he had finished serving his sentence,

หลังจากที่ไมเคิลพ้นโทษแล้ว

so he was out and working at a job

ตอนนั้นเขาออกจากคุก กำลังทำงาน

and taking care of his family

และเลี้ยงดูครอบครัว

and he had to go back into jail.

ไมเคิลก็เลยต้องกลับไปอยู่ในคุก

Judge Forer did what she was required to do,

ผู้พิพากษาโฟเรอร์ทำในสิ่งที่กฎบอกให้เธอทำ

and then she quit the bench.

หลังจากนั้นเธอก็ลาออก

And Michael disappeared.

และไมเคิลก็หายตัวไป

So that is an example,

นี่เป็นตัวอย่างนะครับ

both of wisdom in practice

ตัวอย่างของปัญญาปฏิบัติ

and the subversion of wisdom

และการล้มล้างปัญญา

by rules that are meant, of course, to make things better.

โดยกฎที่คนออกแบบคิดว่าจะทำให้อะไรๆ ดีขึ้น

Now consider Ms. Dewey.

ทีนี้มาดูตัวอย่างของคุณดิวอี้

Ms. Dewey's a teacher in a Texas elementary school.

เธอเป็นครูมัธยมในมลรัฐเท็กซัส

She found herself listening to a consultant one day

วันหนึ่งเธอนั่งฟังที่ปรึกษาคนหนึ่งพูด

who was trying to help teachers

เขาพยายามหาวิธีช่วยให้ครู

boost the test scores of the kids,

เพิ่มคะแนนสอบของนักเรียน

so that the school

โรงเรียนนั้นจะได้

would reach the elite category

เข้าข่ายโรงเรียนชั้นนำ

in percentage of kids passing big tests.

ในแง่สัดส่วนของเด็กที่สอบผ่าน

All these schools in Texas compete with one another

โรงเรียนในเท็กซัสต่างแข่งกันเรื่องนี้

to achieve these milestones,

พยายามทำให้ถึงเป้า

and there are bonuses and various other treats

และระบบก็ให้โบนัสและสิทธิพิเศษต่างๆ

that come if you beat the other schools.

ถ้าโรงเรียนของคุณเอาชนะโรงเรียนอื่นได้

So here was the consultant's advice:

ที่ปรึกษาคนนั้นให้คำแนะนำว่า

first, don't waste your time on kids

ข้อแรก อย่าเสียเวลาไปกับนักเรียน

who are going to pass the test no matter what you do.

ที่ยังไงๆ ก็สอบผ่านอยู่แล้วไม่ว่าครูจะทำอะไร

Second, don't waste your time

ข้อสอง อย่าเสียเวลาไปกับ

on kids who can't pass the test

เด็กที่ยังไงๆ ก็สอบไม่ผ่านอยู่แล้ว

no matter what you do.

ไม่ว่าครูจะทำอะไร

Third, don't waste your time

ข้อสาม อย่าเสียเวลาไปกับ

on kids who moved into the district

เด็กที่ย้ายเข้ามาอยู่ในเขตนั้น

too late for their scores to be counted.

ช้าเกินกว่าที่คะแนนของพวกเขาจะถูกนับรวมในระบบ

Focus all of your time and attention

ที่ปรึกษาแนะให้ครูทุ่มเทเวลาและสมาธิทั้งหมด

on the kids who are on the bubble,

ไปกับเด็กที่อยู่บนฟองสบู่

the so-called "bubble kids" --

เด็กที่เรียกกันว่า เด็กฟองสบู่ --

kids where your intervention

เด็กที่การกระทำของครู

can get them just maybe over the line

อาจช่วยพยุงให้พวกเขาข้ามเส้น

from failing to passing.

จากสอบตกเป็นสอบผ่าน

So Ms. Dewey heard this,

คุณดิวอีได้ยินอย่างนี้

and she shook her head in despair

แล้วก็ส่ายหัวด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง

while fellow teachers were sort of cheering each other on

ขณะที่เพื่อนครูคนอื่นๆ ให้กำลังใจกันและกัน

and nodding approvingly.

และพยักหน้าเห็นด้วย

It's like they were about to go play a football game.

ราวกับว่ากำลังจะไปเล่นเกมฟุตบอล

For Ms. Dewey,

สำหรับคุณดิวอีแล้ว

this isn't why she became a teacher.

นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เธอมาเป็นครู

Now Ken and I are not naive,

โอเค เคนกับผมไม่ได้ไร้เดียงสานะครับ

and we understand that you need to have rules.

เราเข้าใจดีว่าคุณต้องมีกฏเกณฑ์

You need to have incentives.

คุณต้องมีสิ่งสร้างแรงจูงใจ

People have to make a living.

คนเราต้องทำมาหากิน

But the problem

แต่ปัญหา

with relying on rules and incentives

ของการใช้แต่กฎและแรงจูงใจ

is that they demoralize

คือมันทำให้กิจกรรมของมืออาชีพ

professional activity,

หลุดลอยจากมิติศีลธรรม

and they demoralize professional activity

การใช้กฏและแรงจูงใจทำให้กิจกรรมของมืออาชีพขาดศีลธรรม

in two senses.

ในสองแง่มุม

First, they demoralize the people

แง่มุมแรก มันทำให้ผู้คนที่ทำกิจกรรม

who are engaged in the activity.

เหล่านั้นขาดขวัญกำลังใจ

Judge Forer quits,

ผู้พิพากษาโฟเรอร์ลาออก

and Ms. Dewey in completely disheartened.

และคุณดิวอีก็รู้สึกท้อแท้หมดหวัง

And second,

แง่มุมที่สองคือ

they demoralize the activity itself.

มันทำให้ตัวกิจกรรมเองไร้ศีลธรรม

The very practice is demoralized,

การกระทำนั้นเองขาดศีลธรรม

and the practitioners are demoralized.

และผู้กระทำก็ขาดขวัญกำลังใจ

It creates people --

มันทำให้คน --

when you manipulate incentives to get people to do the right thing --

เวลาที่คุณบิดเบือนสิ่งจูงใจเพื่อทำให้คนทำในสิ่งที่ถูกต้อง --

it creates people

คุณก็จะทำให้คน

who are addicted to incentives.

เสพติดสิ่งจูงใจเหล่านั้น

That is to say, it creates people

ผมหมายความว่า คุณจะทำให้คน

who only do things for incentives.

ทำอะไรๆ เพียงเพื่อจะได้รับสิ่งจูงใจ

Now the striking thing about this

ทีนี้ สิ่งที่น่าทึ่งเกี่ยวกับปรากฏการณ์นี้

is that psychologists have known this

คือนักจิตวิทยารู้จักปรากฏการณ์นี้

for 30 years.

มา 30 ปีแล้ว

Psychologists have known

นักจิตวิทยารู้ดีแล้ว

about the negative consequences of incentivizing everything

เกี่ยวกับผลพวงเชิงลบของการใช้สิ่งจูงใจกระตุ้นทุกอย่าง

for 30 years.

รู้มา 30 ปีแล้วครับ

We know that if you reward kids for drawing pictures,

เรารู้ว่าถ้าคุณให้รางวัลกับลูกๆ ที่วาดรูป

they stop caring about the drawing

เด็กเหล่านั้นก็จะหยุดแคร์เกี่ยวกับการวาดรูป

and care only about the reward.

พวกเขาจะแคร์กับรางวัลเท่านั้น

If you reward kids for reading books,

ถ้าคุณให้รางวัลเด็กๆ ที่อ่านหนังสือ

they stop caring about what's in the books

พวกเขาก็จะหยุดสนใจเนื้อหาในหนังสือ

and only care about how long they are.

จะสนใจแค่ว่าหนังสือเหล่านั้นยาวแค่ไหน

If you reward teachers for kids' test scores,

ถ้าคุณให้รางวัลครูที่ลูกศิษย์สอบได้คะแนนดี

they stop caring about educating

ครูก็จะหยุดแคร์เกี่ยวกับการเรียนการสอน

and only care about test preparation.

จะแคร์แต่การเตรียมความพร้อมที่จะสอบเท่านั้น

If you were to reward doctors

ถ้าคุณให้รางวัลแพทย์

for doing more procedures --

ตามจำนวนวิธีรักษาที่ใช้ --

which is the current system -- they would do more.

อย่างที่เป็นในปัจจุบัน -- แพทย์ก็จะใช้วิธีรักษามากขึ้น

If instead you reward doctors for doing fewer procedures,

แทนที่จะทำอย่างนั้น ถ้าคุณให้รางวัลแพทย์ที่ใช้วิธีรักษาน้อยลง

they will do fewer.

พวกเขาก็จะทำน้อยลง

What we want, of course,

แน่นอนว่าสิ่งที่เราอยากเห็น

is doctors who do just the right amount of procedures

คือหมอที่ใช้วิธีรักษาในจำนวนที่ถูกต้อง

and do the right amount for the right reason --

จำนวนที่ถูกต้อง ด้วยเหตุผลที่ถูกต้อง --

namely, to serve the welfare of their patients.

นั่นคือ เพื่อความอยู่ดีมีสุขของผู้ป่วย

Psychologists have known this for decades,

นักจิตวิทยารู้จักปรากฏการณ์นี้มาหลายสิบปีแล้ว

and it's time for policymakers

ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่ผู้ดำเนินนโยบาย

to start paying attention

ควรเริ่มหันมาสนใจ

and listen to psychologists a little bit,

ลองหันมาฟังนักจิตวิทยาบ้าง

instead of economists.

แทนที่จะฟังแต่นักเศรษฐศาสตร์

And it doesn't have to be this way.

สถานการณ์ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้เลย

We think, Ken and I, that there are real sources of hope.

พวกเรา ผมกับเคน คิดว่าเรามีความหวังจริงๆ

We identify one set of people

เราเจอคนกลุ่มหนึ่ง

in all of these practices

ในอาชีพการงานเหล่านี้

who we call canny outlaws.

เราเรียกพวกเขาว่า คนนอกหัวหมอ

These are people

พวกเขาคือคนที่

who, being forced to operate

เวลาถูกบังคับให้ทำงาน

in a system that demands rule-following

ในระบบที่เรียกร้องให้ทำตามกฏ

and creates incentives,

และสร้างสิ่งจูงใจ

find away around the rules,

พวกเขาจะพบช่องโหว่ในกฎ

find a way to subvert the rules.

พบวิธีที่จะเลี่ยงหลบมัน

So there are teachers who have these scripts to follow,

มีครูที่ต้องทำตามบทที่ได้รับ

and they know that if they follow these scripts, the kids will learn nothing.

แต่รู้ว่าถ้าทำตามบทจริงๆ นักเรียนก็จะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย

And so what they do is they follow the scripts,

ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาทำคือ ทำตามบท

but they follow the scripts at double-time

แต่สอนตามบทให้เร็วขึ้นสองเท่า

and squirrel away little bits of extra time

จะได้มีเวลาเหลือพอ

during which they teach in the way

ที่จะสอนนักเรียนด้วยวิธี

that they actually know is effective.

ที่พวกเขารู้ว่าใช้การได้จริงๆ

So these are little ordinary, everyday heroes,

พวกเขาคือวีรบุรุษที่เป็นสามัญชน คนตัวเล็กๆ

and they're incredibly admirable,

ที่น่าชื่นชมมากๆ

but there's no way that they can sustain this kind of activity

แต่ไม่มีทางเลยที่พวกเขาจะทำอย่างนี้ไปได้เรื่อยๆ

in the face of a system

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับระบบ

that either roots them out

ที่พยายามเขี่ยพวกเขาออก

or grinds them down.

หรือไม่ก็บดขยี้จนไม่เหลือเรี่ยวแรง

So canny outlaws are better than nothing,

การมีคนนอกหัวหมอดีกว่าไม่มีอะไรเลยก็จริง

but it's hard to imagine any canny outlaw

แต่ก็ยากที่เราจะคาดหวังให้คนนอกหัวหมอ

sustaining that for an indefinite period of time.

ทำตัวหัวหมอไปได้เรื่อยๆ โดยไร้ที่สิ้นสุด

More hopeful

คนที่เรามีความหวังมากกว่า

are people we call system-changers.

คือคนที่เราเรียกว่า นักเปลี่ยนระบบ

These are people who are looking

พวกเขาคือคนที่หาวิธี

not to dodge the system's rules and regulations,

ไม่ได้หาวิธีหลบเลี่่ยงหรือหาช่องโหว่ในกฏ

but to transform the system,

แต่หาวิธีเปลี่ยนแปลงระบบ

and we talk about several.

เคนกับผมพูดถึงคนบางคนในกลุ่มนี้

One in particular

คนหนึ่ง

is a judge named Robert Russell.

เป็นผู้พิพากษาชื่อ โรเบิร์ต รัสเซล

And one day he was faced

วันหนึ่งท่านเจอกับ

with the case of Gary Pettengill.

คดีของ แกรี เพ็ตเต็นกิล

Pettengill was a 23-year-old vet

เพ็ตเต็นกิลเป็นทหารผ่านศึก อายุ 23 ปี

who had planned to make the army a career,

เขาเคยวางแผนว่าจะเป็นทหารอาชีพ

but then he got a severe back injury in Iraq,

แต่แล้วหลังก็บาดเจ็บสาหัสในสงครามอิรัก

and that forced him to take a medical discharge.

ทำให้ต้องถูกปลดประจำการ

He was married, he had a third kid on the way,

เขาแต่งงานแล้ว กำลังจะมีลูกคนที่สาม

he suffered from PTSD, in addition to the bad back,

นอกจากเจ็บหลังแล้วยังป่วยเป็นโรคเครียดหลังวิกฤติชีวิต (PTSD)

and recurrent nightmares,

และฝันร้ายซ้ำซาก

and he had started using marijuana

เขาเริ่มสูบกัญชา

to ease some of the symptoms.

เพื่อคลายทุกข์จากอาการเหล่านี้

He was only able to get part-time work because of his back,

อาการเจ็บหลังทำให้เขาหาได้แต่งานพาร์ทไทม์

and so he was unable to earn enough to put food on the table

รายได้ไม่พอยาไส้ครอบครัว

and take care of his family.

เลี้ยงดูครอบครัวไม่ได้

So he started selling marijuana.

ดังนั้นเขาจึงเริ่มขายกัญชา

He was busted in a drug sweep.

เขาถูกตำรวจจับกุมในการกวาดล้างยาเสพติด

His family was kicked out of their apartment,

ครอบครัวถูกขับไล่ออกจากอพาร์ตเม้นท์

and the welfare system

และระบบสวัสดิการ

was threatening to take away his kids.

ก็ขู่ว่าจะพรากลูกๆ จากเขาไป

Under normal sentencing procedures,

ในขั้นตอนการพิพากษาปกติ

Judge Russell would have had little choice

ผู้พิพากษารัสเซลจะไม่มีทางเลือก

but to sentence Pettengill to serious jail-time

ต้องพิพากษาให้เพ็ตเต็นกิลรับโทษจำคุกขนาดหนัก

as a drug felon.

ในฐานะผู้ค้ายา

But Judge Russell did have an alternative.

แต่ในกรณีนี้ ผู้พิพากษามีทางเลือก

And that's because he was in a special court.

นั่นเป็นเพราะท่านทำงานในศาลพิเศษ

He was in a court called the Veterans' Court.

ศาลที่เรียกว่า ศาลทหารผ่านศึก

In the Veterans' Court --

ในศาลทหารผ่านศึก --

this was the first of its kind in the United States.

ซึ่งเป็นศาลพิเศษศาลแรกในสหรัฐอเมริกา

Judge Russell created the Veterans' Court.

ผู้พิพากษารัสเซลก่อตั้งศาลทหารผ่านศึกขึ้นมา

It was a court only for veterans

เฉพาะสำหรับทหารผ่านศึก

who had broken the law.

ที่ทำผิดกฎหมาย

And he had created it exactly because

ท่านก่อตั้งศาลนี้ขึ้นมาเพราะ

mandatory sentencing laws

กฏหมายกระบวนพิจารณาคดี

were taking the judgment out of judging.

ได้แยกวิจารณญาณออกจากกระบวนการตัดสิน

No one wanted non-violent offenders --

ไม่มีใครอยากให้ผู้ละเมิดกฏหมายที่ไม่รุนแรง

and especially non-violent offenders who were veterans to boot --

โดยเฉพาะผู้ละเมิดกฎหมายไม่รุนแรงที่เป็นทหารผ่านศึกด้วย

to be thrown into prison.

ถูกโยนเข้าคุก

They wanted to do something about what we all know,

พวกเขาอยากทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องที่เราทุกคนรู้

namely the revolving door of the criminal justice system.

นั่นคือ ระบบกฎหมายอาญาที่โยนคนเข้าคุกเหมือนประตูหมุน

And what the Veterans' Court did,

สิ่งที่ศาลทหารผ่านศึกทำ

was it treated each criminal as an individual,

คือมองว่าอาชญากรแต่ละคนคือปัจเจก

tried to get inside their problems,

พยายามเข้าใจปัญหาของพวกเขา

tried to fashion responses to their crimes

พยายามหาวิธีรับมือกับอาชญากรรมของพวกเขา

that helped them to rehabilitate themselves,

ที่ช่วยให้พวกเขาฟื้นฟูชีวิตและจิตใจได้

and didn't forget about them once the judgment was made.

ไม่ลืมพวกเขาหลังจากพิพากษาไปแล้ว

Stayed with them, followed up on them,

ศาลนี้คอยช่วยเหลือ คอยติดตามพวกเขา

made sure that they were sticking to whatever plan

เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเขาจะทำตามแผนอะไรก็ตาม

had been jointly developed

ที่ร่วมกันพัฒนา

to get them over the hump.

เพื่อช่วยให้ผ่านพ้นอุปสรรคได้

There are now 22 cities

ทุกวันนี้มีเมือง 22 เมือง

that have Veterans' Courts like this.

ที่มีศาลทหารผ่านศึกแบบนี้

Why has the idea spread?

ทำไมไอเดียนี้ถึงแพร่หลาย?

Well, one reason is

เหตุผลข้อหนึ่งคือ

that Judge Russell

ผู้พิพากษารัสเซล

has now seen 108 vets

ได้เห็นทหารผ่านศึก 108 คน

in his Veterans' Court

ที่มาขึ้นศาลทหารผ่านศึกของท่าน

as of February of this year,

สถิติ ณ เดือนกุมภาพันธ์ของปีนี้

and out of 108,

จากทหาร 108 คนนั้น

guess how many have gone back through

ลองเดาครับว่ามีกี่คนที่ทำผิดซ้ำสอง เดินกลับไป

the revolving door of justice

ผ่านประตูหมุนของระบบยุติธรรม

into prison.

กลับเข้าไปในคุก

None. None.

คำตอบคือศูนย์ครับ ไม่มีเลย

Anyone would glom onto

ใครๆต่างสรรเสริญ

a criminal justice system

ระบบกฎหมายอาญาที่

that has this kind of a record.

มีสถิติแบบนี้

So here's is a system-changer, and it seems to be catching.

ฉะนั้น ท่านจึงเป็นนักเปลี่ยนระบบ และความคิดนี้ก็กำลังแพร่หลาย

There's a banker

มีนายธนาคารคนหนึ่ง

who created a for-profit community bank

ที่ก่อตั้งธนาคารเพื่อชุมชน ธนาคารที่แสวงกำไร

that encouraged bankers -- I know this is hard to believe --

ที่กระตุ้นให้นายธนาคาร -- ผมรู้ว่าเรื่องนี้เหลือเชื่อ --

encouraged bankers who worked there to do well

กระตุ้นให้นายธนาคารที่ทำงานที่นั่น

by doing good for their low-income clients.

รับใช้ลูกค้าผู้มีรายได้น้อยให้ดีที่สุด

The bank helped finance the rebuilding

ธนาคารแห่งนี้ช่วยปล่อยสินเชื่อให้กับ

of what was otherwise a dying community.

การฟื้นฟูชุมชนที่ก่อนหน้านั้นใกล้ตาย

Though their loan recipients were high-risk by ordinary standards,

ถึงแม้ว่าลูกหนี้ของพวกเขาจะมีความเสี่ยงสูงมาก

the default rate was extremely low.

อัตราหนี้เสียก็อยู่ในระดับต่ำมาก

The bank was profitable.

และธนาคารก็มีกำไร

The bankers stayed with their loan recipients.

ธนาคารดูแลลูกหนี้ของพวกเขา

They didn't make loans and then sell the loans.

ไม่ได้ปล่อยสินเชื่อแล้วเอาไปขายต่อ

They serviced the loans.

แต่อยู่ดูแลลูกหนี้

They made sure that their loan recipients

ดูแลให้มั่นใจว่าลูกหนี้เหล่านั้น

were staying up with their payments.

จะสามารถชำระหนี้ตรงเวลา

Banking hasn't always been

ก่อนหน้านี้การธนาคารไม่ได้เป็น

the way we read about it now in the newspapers.

วงการแบบที่เราอ่านในหนังสือพิมพ์นะครับ

Even Goldman Sachs

แม้แต่ โกลด์แมน แซคส์

once used to serve clients,

ครั้งหนึ่งก็เคยให้บริการลูกค้า

before it turned into an institution

ก่อนที่จะกลายเป็นสถาบัน

that serves only itself.

ที่ให้บริการแต่ตัวเอง

Banking wasn't always this way,

การธนาคารไม่ได้เป็นแบบนี้ตลอดมา

and it doesn't have to be this way.

และมันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้ตลอดไป

So there are examples like this in medicine --

มีตัวอย่างทำนองนี้ในวงการแพทย์ด้วย --

doctors at Harvard

กลุ่มแพทย์ที่ฮาร์วาร์ด

who are trying to transform medical education,

กำลังพยายามปฏิรูปการศึกษาแพทย์

so that you don't get a kind of ethical erosion

คุณจะได้ไม่ต้องพบปัญหาจริยธรรมผุกร่อน

and loss of empathy,

และขาดความเอาใจใส่

which characterizes most medical students

ที่นักศึกษาแพทย์ส่วนใหญ่เป็น

in the course of their medical training.

ระหว่างที่พวกเขาร่ำเรียนในโรงเรียนแพทย์

And the way they do it is to give third-year medical students

วิธีที่แพทย์กลุ่มนี้ใช้ คือมอบหมายให้นิสิตแพทย์ปีสาม

patients who they follow for an entire year.

ติดตามผู้ป่วยไปตลอดปี

So the patients are not organ systems,

จะได้ระลึกว่าผู้ป่วยไม่ใช่ระบบอวัยวะ

and they're not diseases;

ไม่ใช่โรคร้าย

they're people, people with lives.

แต่พวกเขาคือมนุษย์ มนุษย์ที่มีชีวิตจิตใจ

And in order to be an effective doctor,

การเป็นแพทย์ที่รักษาคนได้จริงๆ

you need to treat people who have lives and not just disease.

แปลว่าคุณต้องรักษาคนที่ใช้ชีวิต ไม่ใช่รักษาแต่โรค

In addition to which there's an enormous amount of back and forth,

นอกจากนี้นักศึกษายังต้องเชื่อมสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน

mentoring of one student by another,

รุ่นพี่เป็นพี่เลี้ยงให้กับรุ่นน้อง

of all the students by the doctors,

มีแพทย์คอยให้คำปรึกษาแก่นักศึกษา

and the result is a generation -- we hope -- of doctors

เราหวังว่าผลลัพธ์ของโครงการนี้คือ แพทย์รุ่นใหม่

who do have time for the people they treat.

ที่จะมีเวลาให้กับคนที่พวกเขารักษาพยาบาล

We'll see.

ต้องรอดูกันต่อไป

So there are lots of examples like this that we talk about.

คงเห็นแล้วนะครับว่ามีตัวอย่างทำนองนี้มากมาย

Each of them shows that it is possible

แต่ละตัวอย่างสะท้อนให้เห็นว่า เป็นไปได้

to build on and nurture character

ที่เราจะต่อยอดและอุ้มชูุอุปนิสัย

and keep a profession

และทำให้อาชีพอะไรก็ตาม

true to its proper mission --

รับใช้เป้าหมายที่ถูกต้องของมัน --

what Aristotle would have called its proper telos.

สิ่งที่อริสโตเติลเรียกว่า เป้าหมายสูงสุด (telos)

And Ken and I believe

เคนกับผมเชื่อว่า

that this is what practitioners actually want.

นี่คือสิ่งที่มืออาชีพทั้งหลายต้องการจริงๆ

People want to be allowed

คนเราอยากมีโอกาส

to be virtuous.

ที่จะเป็นคนดี

They want to have permission to do the right thing.

พวกเขาอยากมีโอกาสที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง

They don't want to feel

ไม่อยากรู้สึกว่า

like they need to take a shower

จะต้องอาบน้ำเพื่อ

to get the moral grime off their bodies everyday

ชำระล้างคราบไคลของศีลธรรมออกจากร่างกาย

when they come home from work.

ทุกวันที่กลับบ้านมาจากที่ทำงาน

Aristotle thought that practical wisdom

อริสโตเติลคิดว่าปัญญาปฏิบัติ

was the key to happiness,

คือกุญแจสู่ความสำเร็จ

and he was right.

และเขาก็คิดถูก

There's now a lot of research being done in psychology

ตอนนี้มีงานวิจัยมากมายในวงการจิตวิทยา

on what makes people happy,

เพื่อค้นหาว่าอะไรที่ทำให้คนมีความสุข

and the two things that jump out in study after study --

ข้อค้นพบสองประการที่เราเห็นในงานวิจัยชิ้นแล้วชิ้นเล่า --

I know this will come as a shock to all of you --

ผมรู้ว่าพวกคุณทุกคนจะแปลกใจ --

the two things that matter most to happiness

สองสิ่งที่สำคัญที่สุดต่อความสุข

are love and work.

คือความรักและงาน

Love: managing successfully

ความรัก : การจัดการอย่างได้ผล

relations with the people who are close to you

จัดการความสัมพันธ์กับผู้คนที่ใกล้ชิดกับคุณ

and with the communities of which you are a part.

และกับชุมชนที่คุณเป็นสมาชิก

Work: engaging in activities

งาน : การทำกิจกรรม

that are meaningful and satisfying.

ที่มีความหมายและให้ความพึงพอใจ

If you have that, good close relations with other people,

ถ้าคุณมีสองสิ่งนี้ มีความสัมพันธ์แนบชิดที่ดีกับคนอื่น

work that's meaningful and fulfilling,

กับงานที่มีความหมายและให้ความพึงพอใจ

you don't much need anything else.

คุณก็ไม่ค่อยจำเป็นจะต้องมีอะไรอื่นอีก

Well, to love well and to work well,

ทีนี้ การจะรักได้ดีและทำงานได้ดี

you need wisdom.

คุณจะต้องมีปัญญา

Rules and incentives don't tell you

กฎเกณฑ์และสิ่งจูงใจไม่บอกคุณว่า

how to be a good friend, how to be a good parent,

จะเป็นเพื่อนที่ดี ผู้ปกครองที่ดี

how to be a good spouse,

หรือคู่สมรสที่ดีได้อย่างไร

or how to be a good doctor or a good lawyer

บอกไม่ได้ว่าจะเป็นหมอที่ดี หรือทนายที่ดี

or a good teacher.

หรือครูที่ดีอย่างไร

Rules and incentives

กฎเกณฑ์และสิ่งจูงใจ

are no substitutes for wisdom.

ทดแทนปัญญาไม่ได้ครับ

Indeed, we argue,

ที่จริงเราเสนอว่า

there is no substitute for wisdom.

ไม่มีอะไรเลยที่ทดแทนปัญญาได้

And so practical wisdom

ฉะนั้น ปัญญาปฏิบัติ

does not require

ไม่จำเป็นต้องอาศัย

heroic acts of self-sacrifice

การเสียสละตัวเองอย่างยิ่งใหญ่

on the part of practitioners.

ของมืออาชีพ

In giving us the will and the skill

เพียงแต่พวกเขามีเจตจำนงและทักษะ

to do the right thing -- to do right by others --

ที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง -- ถูกต้องสำหรับคนอื่น --

practical wisdom also gives us

นอกจากนั้น ปัญญาปฏิบัติยังมอบ

the will and the skill

เจตจำนงและทักษะ

to do right by ourselves.

ที่เราจะทำในสิ่งที่ถูกต้องสำหรับตัวเอง

Thanks.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(ปรบมือ)