Pearl Arredondo: My story, from gangland daughter to star teacher

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

So I grew up in East Los Angeles,

ฉันเติบโตในลอสแองเจลีสฝั่งตะวันออก (East Los Angeles) ค่ะ

not even realizing I was poor.

ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าฉันจน

My dad was a high-ranking gang member who ran the streets.

พ่อของฉันเป็นสมาชิกระดับสูง ของแก๊งคุมถนนแถวนั้น

Everyone knew who I was,

ทุกคนรู้ว่าฉันเป็นใคร

so I thought I was a pretty big deal, and I was protected,

ฉันเลยคิดว่ามันสำคัญนะและฉันก็ได้รับการคุ้มครอง

and even though my dad spent most of my life

และแม้ว่าพ่อของฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ของช่วงชีวิตของฉัน

in and out of jail,

ไปกับการเข้าๆออกๆคุก

I had an amazing mom who was just fiercely independent.

ฉันยังมีแม่ที่แสนมหัศจรรย์ที่ยืนบนลำแข้งตัวเองได้อย่างน่าทึ่ง

She worked at the local high school

เธอทำงานที่โรงเรียนมัธยมแถวบัาน

as a secretary in the dean's office,

เป็นเลขาของครูใหญ่

so she got to see all the kids that got thrown out of class,

เธอเลยได้เห็นเด็กๆทุกคน ที่ถูกโยนออกจากห้องเรียน

for whatever reason, who were waiting to be disciplined.

ด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ แล้วก็นั่งรอเพื่อที่จะถูกทำโทษทางวินัย

Man, her office was packed.

ห้องทำงานของเธอแน่นขนัดเลยล่ะ

So, see, kids like us, we have a lot of things to deal with

เห็นมั้ยคะ เด็กอย่างพวกเรา เรามีอะไรมากมายที่ต้องจัดการ

outside of school,

นอกโรงเรียน

and sometimes we're just not ready to focus.

และบางครั้ง เราก็แค่ไม่พร้อมที่จะตั้งสมาธิ

But that doesn't mean that we can't.

แต่นั่นไม่ได้หมายความเราทำไม่ได้

It just takes a little bit more.

มันแค่ต้องใช้ความพยายามมากหน่อย

Like, I remember one day I found my dad

อย่างเช่น ฉันจำได้ว่าวันหนึ่ง ฉันเจอพ่อของฉัน

convulsing, foaming at the mouth,

ตัวสั่นเทิ้ม ฟองออกปาก

OD-ing on the bathroom floor.

มีอาการใช้ยาเกินขนาด อยู่บนพื้นห้องน้ำ

Really, do you think that doing my homework that night

ถามจริงๆนะ คุณคิดว่า การทำการบ้านของฉันในคืนนั้น

was at the top of my priority list?

จะอยู่ในลำดับความสำคัญแรกๆของฉันรึเปล่า

Not so much.

ไม่เลย

But I really needed a support network,

แต่ฉันจำเป็นต้องมีเครือข่ายสนับสนุนจริงๆ

a group of people who were going to help me

กลุ่มคนที่จะช่วยฉัน

make sure that I wasn't going to be

ให้แน่ใจว่า

a victim of my own circumstance,

ฉันจะไม่กลายเป็นเหยื่อของสภาพแวดล้อมของฉัน

that they were going to push me

พวกเขาจะคอยผลักดันฉัน

beyond what I even thought I could do.

ให้ก้าวข้ามสิ่งที่แม้แต่ฉันก็ไม่คิดว่าจะทำได้

I needed teachers, in the classroom, every day,

ฉันต้องการครู ในห้องเรียน ทุกวัน

who were going to say, "You can move beyond that."

คนที่จะคอยพูดว่า "เธอทำได้มากกว่านั้น"

And unfortunately, the local junior high

และโชคไม่ดีเลย โรงเรียนมัธยมต้นแถวบ้าน

was not going to offer that.

ไม่มีสิ่งนั้นจะให้

It was gang-infested, huge teacher turnover rate.

มันเป็นที่ๆมีแก๊งรังควาน อัตราการลาออกของครูสูงมาก

So my mom said, "You're going on a bus

แม่ของฉันก็เลยพูดว่า "เธอจะต้องนั่งรถบัส

an hour and a half away from where we live every day."

เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งจากบริเวณที่พวกเราอยู่ ทุกวัน"

So for the next two years, that's what I did.

ดังนั้น ในช่วงสองปีถัดจากนั้น นั่นคือสิ่งที่ฉันทำ

I took a school bus to the fancy side of town.

ฉันนั่งรถโรงเรียนไปยังฟากสวยๆของเมือง

And eventually, I ended up at a school

และท้ายที่สุด ฉันไปอยู่ในโรงเรียน

where there was a mixture.

ที่มีการผสมผสาน

There were some people who were really gang-affiliated,

มีคนจำนวนหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับแก๊งอย่างแนบแน่น

and then there were those of us

และมันก็มีพวกเราจำนวนหนึ่ง

really trying to make it to high school.

ที่พยายามมากๆที่จะเข้าโรงเรียน ม.ปลาย ให้ได้

Well, trying to stay out of trouble was a little unavoidable.

แต่ การพยายามอยู่ให้ห่างจากปัญหาก็ค่อนจะเลี่ยงไม่ได้

You had to survive.

คุณต้องเอาชีวิตรอด

You just had to do things sometimes.

คุณต้องทำอะไรบ้างในบางครั้ง

So there were a lot of teachers who were like,

ดังนั้น มีครูจำนวนมากที่ประมาณว่า

"She's never going to make it.

"เธอไม่มีทางทำได้หรอก

She has an issue with authority.

เธอมีปัญหากับเจ้าหน้าที่

She's not going to go anywhere."

เธอไม่มีทางไปที่ไหนได้"

Some teachers completely wrote me off as a lost cause.

ครูบางคนเชื่อสนิทใจว่าฉันเป็นประเภทไม่มีหวังโดยสิ้นเชิง

But then, they were very surprised

แต่แล้ว พวกเขาก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก

when I graduated from high school.

ตอนที่ฉันเรียนจบ ม.ปลาย

I was accepted to Pepperdine University,

ฉันได้รับการตอบรับให้เข้ามหาวิทยาลัยเปปเปอร์ดิน(Pepperdine University)

and I came back to the same school that I attended

และฉันกลับมาที่โรงเรียนที่ฉันเคยเรียน

to be a special ed assistant.

ในฐานะผู้ช่วยด้านการศึกษาพิเศษ

And then I told them, "I want to be a teacher."

และฉันก็บอกพวกเขาว่า "ฉันอยากเป็นครู"

And boy, they were like, "What? Why?

และคุณคะ พวกเขาประมาณว่า "อะไรนะ ทำไมล่ะ

Why would you want to do that?"

ทำไมเธอถึงอยากทำอย่างนั้น"

So I began my teaching career

ดังนั้น ฉันเริ่มอาชีพครูของฉัน

at the exact same middle school that I attended,

ที่โรงเรียน ม.ต้น ที่ฉันเคยเรียน

and I really wanted to try to save more kids

และฉันอยากที่จะช่วยเหลือเด็กๆให้มากขึ้นจริงๆ

who were just like me.

เด็กๆที่เหมือนฉัน

And so every year, I share my background with my kids,

ดังนั้น ในทุกๆปี ฉันจะเล่าเรื่องปูมหลังของฉันให้เด็กๆฟัง

because they need to know that everyone has a story,

เพราะพวกเขาควรจะได้รู้ว่า ทุกคนมีเรื่องราวของตัวเอง

everyone has a struggle,

ทุกคนต้องต่อสู้ดิ้นรน

and everyone needs help along the way.

และทุกคนต้องการการช่วยเหลือไประหว่างทางนั้น

And I am going to be their help along the way.

และฉันจะเป็นความช่วยเหลือในหนทางนั้นของพวกเขา

So as a rookie teacher, I created opportunity.

ดังนั้น ในฐานะครูเลือดใหม่ ฉันสร้างโอกาส

I had a kid one day come into my class

วันหนึ่ง ฉันมีเด็กคนหนึ่งมาที่ห้องเรียนของฉัน

having been stabbed the night before.

เขาถูกแทงเมื่อคืนก่อนหน้านั้น

I was like, "You need to go to a hospital,

ฉันประมาณว่า "เธอต้องไปโรงพยาบาล

the school nurse, something."

ห้องพยาบาล หรืออะไรก็ได้สักอย่าง"

He's like, "No, Miss, I'm not going.

เขาก็แบบ "ไม่ล่ะ ครู ผมไม่ไป

I need to be in class because I need to graduate."

ผมต้องมาเรียน เพราะผมต้องจบให้ได้"

So he knew that I was not going to let him be a victim

เขารู้ว่าฉันจะไม่ยอมให้เขากลายเป็นเหยื่อ

of his circumstance,

ของสภาพแวดล้อมของเขา

but we were going to push forward and keep moving on.

แต่เราจะก้าวไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องด้วยกัน

And this idea of creating a safe haven for our kids

และความคิดนี้ก็ได้สร้างสวรรค์อันปลอดภัยให้แก่เด็กๆ

and getting to know exactly what they're going through,

และได้รับรู้ว่าอะไรกันแน่ที่พวกเขากำลังต้องเจอ

getting to know their families -- I wanted that,

ได้รู้ครอบครัวของพวกเขา ฉันต้องการเช่นนั้น

but I couldn't do it in a school with 1,600 kids,

แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ในโรงเรียนที่มีเด็ก 1,600 คน

and teachers turning over year after year after year.

และครูก็ลาออก ปีแล้ว ปีเล่า ปีแล้ว ปีเล่า

How do you get to build those relationships?

คุณจะสร้างความสัมพันธ์พวกนั้นได้อย่างไร

So we created a new school.

ดังนั้น พวกเราก็เลยสร้างโรงเรียนใหม่

And we created

และเราสร้าง

the San Fernando Institute for Applied Media.

สถาบันซานเฟอร์นานโดเพื่อสื่อประยุกต์(San Fernando Institute for Applied Media)

And we made sure that we were still attached

และเราพยายามทำให้แน่ใจว่าเรายังอยู่ในข่าย

to our school district for funding, for support.

การให้ทุน การสนับสนุน ของเขตการศึกษาของเรา

But with that, we were going to gain freedom:

แต่ด้วยสิ่งนั้น เราจะต้องมีอิสรภาพ

freedom to hire the teachers

อิสระในการจ้างครู

that we knew were going to be effective;

ที่เรารู้ว่าพวกเขาจะทำงานได้ดี

freedom to control the curriculum

อิสระในการกำหนดหลักสูตร

so that we're not doing lesson 1.2 on page five, no;

เพื่อที่เราจะไม่ต้องมานั่งสอน บทเรียนที่ 1.2 ในหน้า 5 ไม่ล่ะนะ

and freedom to control a budget,

และอิสระในการคุมงบ

to spend money where it matters,

เพื่อที่จะใช้จ่ายเงินไปกับสิ่งสำคัญ

not how a district or a state says you have to do it.

ไม่ใช่สิ่งที่เขตหรือรัฐบอกว่า คุณต้องทำมันนะ

We wanted those freedoms.

เราต้องการอิสรภาพเหล่านั้น

But now, shifting an entire paradigm,

แต่ตอนนี้ การเปลี่ยนกรอบคิดทั้งหมดนั้น

it hasn't been an easy journey, nor is it even complete.

ไม่ได้เป็นเรื่องง่าย มันยังไม่เสร็จสมบูรณ์ด้วยซ้ำ

But we had to do it.

แต่เราต้องทำมัน

Our community deserved a new way of doing things.

ชุมชนของเราคู่ควรกับหนทางใหม่ๆในการในทำสิ่งต่างๆ

And as the very first pilot middle school

และในฐานะโรงเรียน ม.ต้น นำร่อง

in all of Los Angeles Unified School District,

ในเขตการศึกษารวมของลอสแองเจลีสทั้งหมด(Los Angeles Unified School District)

you better believe there was some opposition.

คุณเชื่อได้เลยว่ามีการต่อต้านบ้าง

And it was out of fear --

และมันเกิดขึ้นมาจากความกลัว

fear of, well, what if they get it wrong?

ความกลัวที่ว่า ถ้าหากว่าพวกเขาทำมันผิดล่ะ

Yeah, what if we get it wrong?

ใช่ ถ้าหากว่าพวกเราทำผิดล่ะ

But what if we get it right?

แต่ถ้าหากว่าพวกเราทำถูกล่ะ

And we did.

และเราทำถูก

So even though teachers were against it

ดังนั้น ถึงแม้ว่าครูจะต่อต้านมัน

because we employ one-year contracts --

เพราะเราทำการจ้างแบบสัญญาหนึ่งปี

you can't teach, or you don't want to teach,

ถ้าคุณสอนไม่ได้ หรือไม่อยากสอน

you don't get to be at my school with my kids.

คุณจะไม่ได้มาอยู่ที่โรงเรียนของฉันกับเด็กๆของฉัน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So in our third year, how did we do it?

ดังนั้น ในปีที่สามของเรา เราทำยังไงล่ะ

Well, we're making school worth coming to every day.

เราทำให้โรงเรียนมีค่าพอที่จะมาได้ทุกวัน

We make our kids feel like they matter to us.

เราทำให้เด็กๆของเรารู้สึกได้ว่าพวกเขาสำคัญกับเรา

We make our curriculum rigorous and relevant to them,

เราทำให้หลักสูตรของเราเข้มงวดและเกี่ยวข้องกับพวกเขา

and they use all the technology that they're used to.

และพวกเขาใช้เทคโนโลยีทั้งหมดที่พวกเขาเคยชิน

Laptops, computers, tablets -- you name it, they have it.

แลปทอป คอมพิวเตอร์ แทบเล็ต อะไรก็แล้วแต่ พวกเขาได้ใช้มัน

Animation, software, moviemaking software, they have it all.

อะนิเมชั่น ซอฟท์แวร์ ซอฟท์แวร์ทำหนัง พวกเขาได้ใช้มันทั้งหมด

And because we connect it to what they're doing —

และเพราะเราเชื่อมโยงมันกับสิ่งที่พวกเขาทำอยู่

For example, they made public service announcements

ยกตัวอย่างเช่น พวกเขาทำประกาศ

for the Cancer Society.

สำหรับชมรมมะเร็ง (Cancer Society)

These were played in the local trolley system.

ซึ่งถูกแสดงไว้ตามรถราง

Teaching elements of persuasion,

องค์ประกอบของการสอนด้านการโน้มน้าวชักจูง

it doesn't get any more real than that.

ไม่มีอะไรที่จะใกล้เคียงมันได้เท่านี้อีกแล้ว

Our state test scores have gone up

ผลคะแนนการสอบระดับรัฐของพวกเราเพิ่มขึ้น

more than 80 points since we've become our own school.

มามากกว่า 80 คะแนน นับตั้งแต่ที่เราได้ตั้งโรงเรียนของเราเอง

But it's taken all stakeholders, working together --

แต่มันต้องมีผู้เกี่ยวข้องทุกคน เข้ามาทำงานร่วมกัน

teachers and principals on one-year contracts,

ครู ครูใหญ่ ซึ่งทำงานอยู่ด้วยสัญญาจ้างหนึ่งปี

working over and above and beyond their contract hours

ทำงานเกินเวลาที่ได้เซ็นไว้ในสัญญา

without compensation.

โดยไม่ได้รับค่าชดเชยใดๆ

And it takes a school board member

และมันก็ต้องมีสมาชิกกรรมการโรงเรียน

who is going to lobby for you and say,

ที่จะคอยสนับสนุนเราและพูดว่า

"Know, the district is trying to impose this,

"เขตกำลังพยายามจะบังคับเรื่องนี้

but you have the freedom to do otherwise."

แต่คุณมีอิสระที่จะทำในแบบอื่นได้"

And it takes an active parent center

และมันยังต้องมีศูนย์กลางผู้ปกครองที่กระตือรือร้น

who is not only there, showing a presence every day,

ผู้ซึ่งไม่ได้เพียงแค่อยู่ตรงนั้น คอยปรากฏกายอยู่ทุกวัน

but who is part of our governance,

แต่ยังเป็นผู้ที่เป็นส่วนหนึ่งของของการบริหารจัดการ

making decisions for their kids, our kids.

คอยตัดสินใจสำหรับเด็กๆของพวกเขา เด็กๆของเรา

Because why should our students have to go

เพราะทำไมนักเรียนของเราจะต้องเดินทาง

so far away from where they live?

ไปไกลๆจากที่ๆพวกเขาอาศัยอยู่ล่ะ

They deserve a quality school in their neighborhood,

พวกเขามีสิทธิที่จะมีโรงเรียนดีๆในย่านพักอาศัยของพวกเขา

a school that they can be proud to say they attend,

โรงเรียนที่พวกเขาจะพูดได้อย่างภูมิใจว่าพวกเขาเรียนที่นั่น

and a school that the community can be proud of as well,

และโรงเรียนที่ชุมชนสามารถที่จะภาคภูมิใจได้เช่นเดียวกัน

and they need teachers to fight for them every day

และพวกเขาต้องการครูที่จะคอยสู้เพื่อพวกเขาในทุกวัน

and empower them to move beyond their circumstances.

และคอยเติมพลังให้พวกเขาก้าวข้ามสภาพแวดล้อมของพวกเขา

Because it's time that kids like me

เพราะมันถึงเวลาแล้วที่เด็กๆอย่างฉัน

stop being the exception, and we become the norm.

ไม่ได้เป็นข้อยกเว้น แต่พวกเรากลายมาเป็นบรรทัดฐานทั่วไป

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)