The optimism bias | Tali Sharot

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Chonnipa Kanchaikham Reviewer: Duangrutai Boonyasatian

I'm going to talk to you about optimism --

ฉันจะมาพูดเกี่ยวกับ การมองโลกในแง่ดี

or more precisely, the optimism bias.

หรือถ้าจะให้ชัดเจนขึ้น คือ การมองโลกแบบมีอคติในเชิงบวก

It's a cognitive illusion

มันเป็นภาพลวงตา ทางความรู้สึกคิด

that we've been studying in my lab for the past few years,

ที่เราทำการศึกษาวิจัยในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา

and 80 percent of us have it.

และพบว่าพวกเราร้อยละ80 มีความคิดแบบนี้

It's our tendency to overestimate

เรามีแนวโน้ม ที่จะประเมินในแง่ดีมากเกินไป

our likelihood of experiencing good events in our lives

เกี่่ยวกับความเป็นไปได้ที่จะประสบแต่เรื่องดีๆ ในชีวิตของเรา

and underestimate our likelihood of experiencing bad events.

แต่ประเมินเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่จะประสบกับเรื่องแย่ๆ ต่ำเกินไป

So we underestimate our likelihood of suffering from cancer,

เราเลยไม่คิดว่า วันหนึ่งเราจะมีโอกาสป่วยเป็นมะเร็ง

being in a car accident.

หรือประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

We overestimate our longevity, our career prospects.

เรานึกแค่การมีชีวิตที่ยืนยาว ประสบความสำเร็จ ในหน้าที่การงาน

In short, we're more optimistic than realistic,

สรุปคือ เรามองโลกในแง่ดี มากกว่ามองโลกตามความเป็นจริง

but we are oblivious to the fact.

และไม่เคยตระหนักถึงข้อเท็จจริงใดๆ

Take marriage for example.

ยกตัวอย่างเช่น ชีวิตแต่งงาน

In the Western world, divorce rates are about 40 percent.

ในสังคมตะวันตกมีอัตราการหย่าร้างสูงถึงร้อยละ40

That means that out of five married couples,

นั่นหมายความว่า ในคู่แต่งงาน 5 คู่

two will end up splitting their assets.

มี 2 คู่ ที่ต้องจบชีวิตรักด้วยการหย่าร้างแบ่งสมบัติ

But when you ask newlyweds about their own likelihood of divorce,

แต่พอเราลองถามคู่รักที่เพิ่งแต่งงานหมาดๆ เกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่จะหย่า

they estimate it at zero percent.

พวกเขาบอกว่า โอกาสแบบนั้นมีค่าเป็นศูนย์

And even divorce lawyers, who should really know better,

แม้กระทั่งนักกฎหมายที่เชี่ยวชาญด้านการหย่า ที่ควรจะตระหนักได้ถึงความจริงข้อนี้

hugely underestimate their own likelihood of divorce.

ก็ยังประเมินความเป็นไปได้ เรื่องการหย่าของตัวเอง ต่ำกว่าความเป็นจริง

So it turns out that optimists are not less likely to divorce,

กลายเป็นว่า คนที่มองโลกในแง่ดี ไม่ได้มีโอกาสหย่าร้างต่ำกว่าคนอื่นๆ

but they are more likely to remarry.

แต่เป็นคนที่มีโอกาสมากกว่าในการแต่งงานใหม่

In the words of Samuel Johnson,

ซามูเอล จอห์นสัน ได้กล่าวไว้ว่า

"Remarriage is the triumph of hope over experience."

"การแต่งงานใหม่คือชัยชนะของความหวัง เหนือประสบการณ์"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So if we're married, we're more likely to have kids.

ดังนั้น หากเราแต่งงาน เราย่อมมีโอกาสสูงที่จะให้กำเนิดทายาท

And we all think our kids will be especially talented.

และทุกคนย่อมคิดว่า ลูกหลานของเราจะต้องเป็นเด็กที่มีพรสววรค์เป็นพิเศษ

This, by the way, is my two-year-old nephew, Guy.

ยังไงก็ตาม นี่คือหลานชายวัย 2 ขวบของฉันค่ะ

And I just want to make it absolutely clear

ฉันต้องขอบอกให้ชัดเจนตรงนี้เลย

that he's a really bad example of the optimism bias,

ว่าหลานฉันคนนี้เป็นตัวอย่างที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สำหรับการมองโลกแบบมีอคติในเชิงบวก

because he is in fact uniquely talented.

เพราะเขาค่อนข้างมีพรสวรรค์พิเศษที่แหวกแนวมาก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I'm not alone.

ไม่ได้มีแค่ฉันเท่านั้น

Out of four British people, three said

จากคนอังกฤษ 4 คน มี 3 คนที่พูดว่า

that they were optimistic about the future of their own families.

พวกเขามองโลกในแง่ดี ในเรื่องที่เกี่ยวกับครอบครัวของตัวเองในอนาคต

That's 75 percent.

คนที่คิดแบบนี้มีอยู่ร้อยละ 75

But only 30 percent said

แต่ก็ยังมีคนอีกร้อยละ 30 บอกว่า

that they thought families in general

เขาคิดว่า ครอบครัวที่เห็นทั่วๆไป

are doing better than a few generations ago.

ใช้ชีวิตดีขึ้นกว่าครอบครัวในไม่กี่รุ่นที่ผ่านมา

And this is a really important point,

และนี่นับเป็นจุดที่สำคัญมาก

because we're optimistic about ourselves,

เพราะหากเรามองเรื่องของตัวเองในแง่ดีแล้ว

we're optimistic about our kids,

เราก็จะคิดเรื่องลูกหลานของเราในแง่ดีไปด้วย

we're optimistic about our families,

เรานึกถึงครอบครัวของเราในแง่ดี

but we're not so optimistic about the guy sitting next to us,

แต่เราจะไม่คิดในแง่ดีแบบนี้ กับคนที่เราไม่รู้จัก

and we're somewhat pessimistic

และเราค่อนข้างจะมองโลกในแง่ร้าย

about the fate of our fellow citizens and the fate of our country.

ในเรื่องที่เกี่ยวกับโชคชะตาของประชาชนคนอื่น หรือของประเทศเรา

But private optimism about our own personal future

แต่การมองโลกในแง่ดีเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับอนาคตของตัวเราเองนั้น

remains persistent.

จะยังคงอยู่เหมือนเดิม

And it doesn't mean that we think things will magically turn out okay,

และนั่นไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่เราคิด จะเกิดขึ้นได้อย่างที่เราต้องการเหมือนเสกคาถา

but rather that we have the unique ability to make it so.

แต่มันทำให้เรามีพลัง ที่จะทำให้มันเกิดขึ้น

Now I'm a scientist, I do experiments.

ในฐานะที่เป็นนักวิทยาศาสตร์ ฉันได้ทดลองเรื่องนี้

So to show you what I mean,

เพื่อจะให้คุณเห็นว่าฉันหมายความว่ายังไง

I'm going to do an experiment here with you.

ฉันกำลังจะทดลองกับพวกคุณที่นี่ โอเค?

So I'm going to give you a list of abilities and characteristics,

ฉันจะให้พวกคุณดูรายการความสามารถ และลักษณะส่วนบุคคล

and I want you to think for each of these abilities

และฉันอยากให้คุณนึกดู ว่าความสามารถแต่ละข้อที่ให้มานั้น

where you stand relative to the rest of the population.

คุณยืนอยู่ตรงไหน เมื่อเทียบกับประชากรส่วนที่เหลือ

The first one is getting along well with others.

ข้อแรก คุณเข้ากับคนอื่นได้ดี

Who here believes they're at the bottom 25 percent?

ใครคิดว่าตัวเองอยู่ในกลุ่ม ร้อยละ 25 จากข้างล่างบ้างคะ

Okay, that's about 10 people out of 1,500.

โอเค ในที่นี้มีอยู่ 10 คนจาก 1,500

Who believes they're at the top 25 percent?

ใครคิดว่าตัวเองอยู่ในกลุ่มร้อยละ 25 ข้างบนคะ

That's most of us here.

นั่นคือพวกเราส่วนใหญ่ในที่นี้

Okay, now do the same for your driving ability.

โอเค ทีนี้เรามาดูความสามารถในการขับรถกันบ้าง

How interesting are you?

คุณมีความน่าสนใจแค่ไหน

How attractive are you?

คุณมีความดึงดูดใจมากแค่ไหน

How honest are you?

คุณมีความซื่อสัตย์มากเท่าไหร่

And finally, how modest are you?

และสุดท้าย คุณมีความถ่อมตัวแค่ไหน

So most of us put ourselves above average

เห็นได้เลยว่า พวกเราส่วนมากจะตีค่าตัวเองสูงกว่าค่าเฉลี่ย

on most of these abilities.

เกี่ยวกับความสามารถที่กล่าวมา

Now this is statistically impossible.

ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลย ในทางสถิติ

We can't all be better than everyone else.

ที่พวกเราทั้งหมด จะเก่งกว่าคนอื่น ๆ ทุก ๆ คนได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But if we believe we're better than the other guy,

แต่ถ้าเราคิดว่า เราดีกว่าคนอื่นอยู่ดี

well that means that we're more likely to get that promotion, to remain married,

นั่นหมายความว่า เรามีแนวโน้มที่จะได้รับโปรโมชั่นเหล่านั้น เพื่อรักษาการแต่งงาน

because we're more social, more interesting.

เพราะเราเข้าสังคมเก่ง และเป็นคนน่าสนใจ

And it's a global phenomenon.

และทั้งหมดนี้ เป็นปรากฏการณ์ของโลก

The optimism bias has been observed

การมองโลกแบบมีอคติในเชิงบวกนั้นถูกตั้งข้อสังเกต

in many different countries --

ในหลายๆประเทศที่แตกต่างกัน

in Western cultures, in non-Western cultures,

ทั้งในวัฒนธรรมตะวันตก และวัฒนธรรมอื่นนอกเหนือจากนี้

in females and males,

ทั้งในผู้หญิง และผู้ชาย

in kids, in the elderly.

ในเด็ก หรือคนแก่

It's quite widespread.

ความคิดแบบนี้แพร่หลายในวงกว้าง

But the question is, is it good for us?

แต่คำถามก็คือ การคิดแบบนี้มันดีกับเรารึเปล่า

So some people say no.

บางคนปฏิเสธ

Some people say the secret to happiness

บางคนบอกว่า เคล็ดลับสู่ความสุข จริงๆแล้ว

is low expectations.

คือการใช้ชีวิต แบบไม่ต้องคาดหวังมากต่างหาก

I think the logic goes something like this:

ฉันคิดว่า ฟังดูก็เป็นเหตุเป็นผลกันดี:

If we don't expect greatness,

คือถ้าเราไม่ได้คาดหวังอะไรที่ดีมาก

if we don't expect to find love and be healthy and successful,

ถ้าเราไม่ได้คาดหวังในความรัก มีสุขภาพที่ดี และประสบความสำเร็จ

well we're not going to be disappointed when these things don't happen.

เราก็จะไม่ผิดหวัง หากเรื่องเหล่านี้ไม่เกิดขึ้น

And if we're not disappointed when good things don't happen,

และหากเราไม่ผิดหวัง เมื่อสิ่งดีๆยังไม่เกิดขึ้น

and we're pleasantly surprised when they do,

และเรามีความสุขแสนประหลาดเมื่อมันเกิดขึ้น

we will be happy.

เราก็จะมีความสุข

So it's a very good theory,

ดังนั้น มันจึงเป็นทฤษฎีที่เข้าท่ามาก

but it turns out to be wrong for three reasons.

แต่มันผิดพลาด ด้วยเหตุผลสามข้อ

Number one: Whatever happens, whether you succeed or you fail,

ข้อแรก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าคุณประสบความสำเร็จหรือล้มเหลว

people with high expectations always feel better.

คนที่ตั้งความหวังไว้สูงจะยังคงรู้สึกดีกว่า

Because how we feel when we get dumped or win employee of the month

เพราะการที่เราจะรู้สึกแบบไหน เวลาเราพลาด หรือได้รางวัลพนักงานดีเด่นประจำเดือน

depends on how we interpret that event.

ขึ้นอยู่กับเราตีความเหตุการณ์นั้นอย่างไร

The psychologists Margaret Marshall and John Brown

นักจิตวิทยาชื่อ มาร์กาเร็ต มาร์แชลล์ และ จอห์น บราวน์

studied students with high and low expectations.

ทำการศึกษาในกลุ่มนักเรียนที่มีความคาดหวังสูงและความคาดหวังต่ำ

And they found that when people with high expectations succeed,

พวกเขาพบว่า เมื่อเด็กที่มีความคาดหวังสูง ทำงานสำเร็จ

they attribute that success to their own traits.

พวกเขาเข้าใจว่า ความสำเร็จเหล่านั้นมาจากความสามารถของพวกเขาเอง

"I'm a genius, therefore I got an A,

"ฉันเป็นอัจฉริยะ ดังนั้น ฉันจึงได้เกรดเอ

therefore I'll get an A again and again in the future."

ดังนั้น ฉันจะได้เกรดเออีกครั้ง และอีกครั้ง ในอนาคต"

When they failed, it wasn't because they were dumb,

และเมื่อพวกเขาทำพลาด นั่นไม่ได้เป็นเพราะพวกเขาโง่

but because the exam just happened to be unfair.

แต่เป็นเพราะว่า การสอบครั้งนี้มีอะไรที่ไม่เป็นธรรม

Next time they will do better.

ครั้งต่อไป เขาจะต้องทำได้ดีกว่า

People with low expectations do the opposite.

คนที่มีความคาดหวังต่ำ จะทำสิ่งที่ตรงกันข้าม

So when they failed it was because they were dumb,

ดังนั้น เมื่อพวกเขาสอบตก นั่นเป็นเพราะว่าพวกเขาโง่

and when they succeeded

และเมื่อพวกเขาสอบผ่าน

it was because the exam just happened to be really easy.

นั่นเป็นเพราะการสอบนั้นค่อนข้างง่าย

Next time reality would catch up with them.

พวกเขาคงทำไม่ได้เหมือนเดิม ในการสอบครั้งต่อไป

So they felt worse.

นั่นทำให้พวกเขารู้สึกแย่กว่าเดิม

Number two: Regardless of the outcome,

เหตุผลข้อที่สอง หากไม่ใส่ใจในผลที่จะเกิดขึ้น

the pure act of anticipation makes us happy.

การคาดหวัง ทำให้เรามีความสุข

The behavioral economist George Lowenstein

นักเศรษฐศาสตร์พฤติกรรม จอร์จ โลเวนสเตน

asked students in his university

ตั้งคำถามต่อลูกศิษย์ในมหาวิทยาลัย

to imagine getting a passionate kiss from a celebrity, any celebrity.

ให้ลองจินตนาการ ถึงการได้จูบอย่างดูดดื่ม กับเซเลบคนดัง คนไหนก็ได้

Then he said, "How much are you willing to pay

จากนั้นเขาถามลูกศิษย์ว่า คุณคิดว่าคุณยินดีจะจ่ายเท่าไหร่

to get a kiss from a celebrity

เพื่อให้ได้จูบกับบรรดาคนดัง

if the kiss was delivered immediately,

หากคุณจะได้รับจูบนั้นในทันทีทันใด

in three hours, in 24 hours, in three days,

ภายใน 3 ชั่วโมง, 24 ชั่วโมง, ภายใน 3 วัน

in one year, in 10 years?

ภายใน 1 ปี และ ภายใน10 ปี

He found that the students were willing to pay the most

เขาพบว่า ลูกศิษย์ของเขาเต็มใจจะจ่ายเงินแพงที่สุด

not to get a kiss immediately,

ไม่ใช่สำหรับการได้รับจูบในทันที

but to get a kiss in three days.

แต่ให้กับการได้รับจูบภายใน 3 วัน

They were willing to pay extra in order to wait.

พวกเขายินดีจะจ่ายแพงขึ้น สำหรับการรอคอย

Now they weren't willing to wait a year or 10 years;

แต่พวกเขาไม่ยินดีที่จะรอไปอีก 1 ปี หรือ 10 ปี

no one wants an aging celebrity.

ไม่มีใครต้องการคนดังแก่ๆ

But three days seemed to be the optimum amount.

แต่ 3 วัน เห็นได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสม

So why is that?

แล้วทำไมถึงเป็นเช่นนั้น

Well if you get the kiss now, it's over and done with.

หากคุณได้รับจูบในตอนนี้ มันก็จะเกิดขึ้น และหายไปในทันที

But if you get the kiss in three days,

แต่หากคุณจะได้รับจูบในอีก 3 วันข้างหน้า

well that's three days of jittery anticipation, the thrill of the wait.

นั่นก็จะเป็น 3 วัน แห่งการรอคอยที่แสนตื่นเต้น

The students wanted that time

ลูกศิษย์ของเขาต้องการช่วงเวลาในการรอคอยเช่นนั้น

to imagine where is it going to happen,

ให้พวกเขาได้วาดฝันว่ามันจะเกิดขึ้นที่ไหน

how is it going to happen.

ว่ามันจะเกิดขึ้นอย่างไร

Anticipation made them happy.

การรอคอยอย่างมีหวัง ทำให้พวกเขามีความสุข

This is, by the way, why people prefer Friday to Sunday.

นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมคนจึงชอบวันศุกร์มากกว่าวันอาทิตย์

It's a really curious fact,

มันเป็นข้อเท็จจริงที่ประหลาดมาก

because Friday is a day of work and Sunday is a day of pleasure,

เพราะวันศุกร์ เป็นวันทำงาน แต่วันอาทิตย์เป็นวันแห่งความสุข

so you'd assume that people will prefer Sunday,

ซึ่งคุณจะสันนิษฐานได้ว่าผู้คนน่าจะชอบวันอาทิตย์มากกว่า

but they don't.

แต่ไม่ใช่

It's not because they really, really like being in the office

มันไม่ใช่เพราะว่าจริง ๆ แล้วพวกเขาชอบไปทำงานมาก

and they can't stand strolling in the park

และพวกเขาไม่สามารถทนที่จะเดินเล่นในสวนสาธารณะ

or having a lazy brunch.

หรือทานอาหารสาย ๆ แบบขี้เกียจ ๆ ได้

We know that, because when you ask people

พวกเรารู้ดี เพราะเมื่อคุณถามใครซักคน

about their ultimate favorite day of the week,

ว่าเค้าชอบวันไหนในสัปดาห์มากที่สุด

surprise, surprise, Saturday comes in at first,

น่าประหลาดใจมากว่าวันเสาร์มาเป็นอันดับแรก

then Friday, then Sunday.

ตามมาด้วย วันศุกร์และวันอาทิตย์

People prefer Friday

ผู้คนชื่นชอบวันศุกร์

because Friday brings with it the anticipation of the weekend ahead,

เพราะวันศุกร์นำมาซึ่งความหวังในการรอคอย วันหยุดที่กำลังจะมาถึง

all the plans that you have.

และแผนการทุกอย่างที่คุณวางไว้

On Sunday, the only thing you can look forward to

สำหรับวันอาทิตย์ สิ่งเดียวที่คุณมองเห็น

is the work week.

คือวันทำงานของสัปดาห์ต่อไป

So optimists are people who expect more kisses in their future,

ดังนััน ผู้มองโลกในแง่ดีก็คือคนที่คาดหวัง การได้รับจูบอีกครั้งในอนาคต

more strolls in the park.

หวังจะเดินเล่นในสวนมากขึ้น

And that anticipation enhances their wellbeing.

และความสุขที่ได้รอคอยนั้นช่วยทำให้คุณภาพชีวิตของพวกเขาให้ดีขึ้น

In fact, without the optimism bias,

ในความเป็นจริง หากไม่มีการมองโลกแบบมีอคติในเชิงบวกแล้ว

we would all be slightly depressed.

เราทุกคนอาจมีความซึมเศร้าหดหู่เล็กน้อย

People with mild depression,

คนที่มีภาวะซึมเศร้าเล็กน้อยนั้น

they don't have a bias when they look into the future.

พวกเขาจะไม่มีอคติ เมื่อเขามองออกไปในอนาคต

They're actually more realistic than healthy individuals.

จริง ๆ แล้ว พวกเขาอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง มากกว่าคนที่สุขภาพจิตดีซะอีก

But individuals with severe depression,

แต่คนที่ซึมเศร้าขั้นรุนแรง

they have a pessimistic bias.

พวกเขามีอคติและมองโลกในแง่ร้าย

So they tend to expect the future

นั่นทำให้พวกเขาคิดว่าอนาคต

to be worse than it ends up being.

จะต้องเลวร้ายกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

So optimism changes subjective reality.

ดังนั้น การมองโลกในแง่ดีจึงเปลี่ยนสิ่งที่เราเห็นในความคิดของเรา

The way we expect the world to be changes the way we see it.

สิ่งที่พวกเราคาดหวังต่อโลกนี้จึงเปลี่ยนมุมมองที่เรามองโลก

But it also changes objective reality.

แต่มันก็ได้เปลี่ยนสิ่งที่เราเห็นในความเป็นจริงด้วย

It acts as a self-fulfilling prophecy.

มันเป็นเหมือนการพยากรณ์อนาคตของตนเอง

And that is the third reason

และนั่นคือเหตุผลข้อที่สาม

why lowering your expectations will not make you happy.

ว่าทำไมการคาดหวังต่ำลงไม่ช่วยทำให้คุณมีความสุขมากขึ้น

Controlled experiments have shown

การทดลองภายใต้การควบคุม แสดงให้เราเห็นว่า

that optimism is not only related to success,

การมองโลกในแง่ดี ไม่ใช่แค่เชื่อมโยงกับความสำเร็จ

it leads to success.

แต่มันนำเราไปสู่ความสำเร็จ

Optimism leads to success in academia and sports and politics.

การมองโลกในแง่ดี นำพาเราไปสู่ความสำเร็จ ในด้านการศึกษา กีฬา และการเมือง

And maybe the most surprising benefit of optimism is health.

และประโยชน์ที่น่าแปลกใจที่สุดของการมองโลกในแง่ดี อาจจะเป็นในเรื่องของสุขภาพ

If we expect the future to be bright,

หากเราคาดหวังถึงอนาคตที่สดใส

stress and anxiety are reduced.

ความตึงเครียด และความกังวลก็จะลดลงไป

So all in all, optimism has lots of benefits.

สรุปทั้งหมดแล้ว การมองโลกแง่ดีมีประโยชน์อย่างมาก

But the question that was really confusing to me was,

แต่ก็ยังมีคำถามที่ทำให้ฉันสับสน

how do we maintain optimism in the face of reality?

ว่าเราจะมองโลกแง่ดี ขณะเผชิญหน้าโลกแห่งความจริงอย่างไร

As an neuroscientist, this was especially confusing,

ในฐานะที่ฉันเป็นนักประสาทวิทยา นี่เป็นเรื่องที่สับสนอย่างมาก

because according to all the theories out there,

เพราะตามทฤษฎีทั้งหมดที่กล่าวมาแล้วนั้น

when your expectations are not met, you should alter them.

เมื่อคุณไม่ได้ตามสิ่งที่คุณคาดหวัง คุณก็ควรเปลี่ยนสิ่งที่คุณหวัง

But this is not what we find.

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราค้นพบ

We asked people to come into our lab

เราขอให้คนกลุ่มนึง มาที่ห้องวิจัยของเรา

in order to try and figure out what was going on.

เพื่อทดลอง และค้นหาว่าจะเกิดอะไรขึ้น

We asked them to estimate their likelihood

เราขอให้พวกเขาประเมินความเป็นไปได้

of experiencing different terrible events in their lives.

ที่จะพบเจอเหตุการณ์ร้ายๆ ที่อาจเกิดในชีวิตพวกเขา

So, for example, what is your likelihood of suffering from cancer?

ตัวอย่างเช่น ความเป็นไปได้ที่คุณอาจป่วยเป็นมะเร็ง

And then we told them the average likelihood

และเราค่อยบอกค่าเฉลี่ยของความเป็นไปได้

of someone like them to suffer these misfortunes.

สำหรับบุคคลอย่างพวกเขาที่จะประสบโชคร้ายเช่นนั้น

So cancer, for example, is about 30 percent.

ตัวอย่างเช่น สำหรับโรคมะเร็ง ผลออกมาที่ร้อยละ 30

And then we asked them again,

จากนั้นเราถามพวกเขาอีกครั้งว่า

"How likely are you to suffer from cancer?"

"คุณมีโอกาสเป็นมะเร็ง มากแค่ไหน"

What we wanted to know was

สิ่งที่เราอยากรู้คือ

whether people will take the information that we gave them

ผู้คนจะใช้ข้อมูลที่เราบอกพวกเขา

to change their beliefs.

เพื่อเปลี่ยนความเชื่อของเขาหรือไม่

And indeed they did --

และความจริงคือ พวกเขาก็ทำอย่างนั้น

but mostly when the information we gave them

แต่ส่วนมากเฉพาะเมื่อข้อมูลที่เราบอก

was better than what they expected.

ดีกว่าสิ่งที่พวกเขาคาดหวังเอาไว้เท่านั้น

So for example,

ยกตัวอย่างเช่น

if someone said, "My likelihood of suffering from cancer

ถ้ามีคนนึงพูดว่า "โอกาสที่ฉันอาจป่วยเป็นมะเร็ง

is about 50 percent,"

อยู่ที่ร้อยละ 50"

and we said, "Hey, good news.

และเราพูดว่า "เฮ ข่าวดีก็คือ

The average likelihood is only 30 percent,"

ค่าเฉลี่ย อยู่เพียงแค่ร้อยละ 30 เท่านั้น"

the next time around they would say,

ครั้งต่อไป พวกเขาก็จะพูดว่า

"Well maybe my likelihood is about 35 percent."

บางที โอกาสที่พวกเขาอาจจะป่วย น่าจะอยู่ที่ร้อยละ 35

So they learned quickly and efficiently.

เห็นได้ว่าพวกเราเรียนรู้ได้เร็วและมีประสิทธิภาพ

But if someone started off saying,

แต่ถ้าใครคนนึง เริ่มต้นพูดว่า

"My average likelihood of suffering from cancer is about 10 percent,"

"โอกาสป่วยเป็นมะเร็งของฉันอยู่ที่ ร้อยละ 10"

and we said, "Hey, bad news.

และเราพูดว่า "เฮ ข่าวร้ายก็คือ

The average likelihood is about 30 percent,"

ค่าเฉลี่ย อยู่ที่ร้อยละ 30 ต่างหาก"

the next time around they would say,

ครั้งต่อไป พวกเขาก็จะพูดว่า

"Yep. Still think it's about 11 percent."

"ฉันลองคิด ๆ ดูแล้ว มันน่าจะเป็นประมาณร้อยละ 11"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So it's not that they didn't learn at all -- they did --

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ได้เรียนรู้อะไร --พวกเขาเรียนรู้--

but much, much less than when we gave them

แต่ค่อนข้างน้อยกว่าตอนที่เราให้

positive information about the future.

ข้อมูลเชิงบวกเกี่ยวกับอนาคตแก่พวกเขา

And it's not that they didn't remember the numbers that we gave them;

และไม่ใช่ว่าพวกเขาจำตัวเลขที่เราบอกให้ไม่ได้

everyone remembers that the average likelihood of cancer

ทุกๆคนจำได้ว่าค่าเฉลี่ยความเป็นไปได้ของการเป็นมะเร็ง

is about 30 percent

อยู่ที่ร้อยละ 30

and the average likelihood of divorce is about 40 percent.

และค่าเฉลี่ยความเป็นไปได้ของการหย่าร้างอยู่ที่ร้อยละ 40

But they didn't think that those numbers were related to them.

แต่พวกเขาไม่ได้คิดว่าตัวเลขเหล่านั้นจะเกี่ยวข้องกับเขา

What this means is that warning signs such as these

สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า สัญญาณเตือนในลักษณะนี้

may only have limited impact.

มีผลกับคนจำนวนไม่มาก

Yes, smoking kills, but mostly it kills the other guy.

ใช่ การสูบบุหรี่ทำให้ตาย แต่คนที่ตายส่วนใหญ่คือคนอื่นๆ

What I wanted to know was

สิ่งที่ฉันต้องการรู้คือ

what was going on inside the human brain

เกิดอะไรขึ้น ภายในสมองของมนุษย์

that prevented us from taking these warning signs personally.

ที่กีดขวางเราจากการรับรู้สัญญาณเตือนเหล่านั้น

But at the same time,

แต่ในขณะเดียวกัน

when we hear that the housing market is hopeful,

เมื่อเราได้ยินว่า ตลาดอสังหาริมทรัพย์กำลังเฟื่องฟู

we think, "Oh, my house is definitely going to double in price."

เราก็คิดว่า "ดีจัง ราคาบ้านของฉันจะต้องสูงเป็นสองเท่าแน่ๆ"

To try and figure that out,

เพื่อพยายามศึกษาเรื่องนี้

I asked the participants in the experiment

ฉันขอให้ผู้เข้าร่วมคนนึง ทำการทดลอง

to lie in a brain imaging scanner.

โดยเข้าเครื่องสแกนสมอง

It looks like this.

ที่เหมือนเครื่องนี้

And using a method called functional MRI,

และใช้วิธีที่เราเรียกว่า เอ็ม อาร์ ไอ

we were able to identify regions in the brain

เราสามารถระบุส่วนของสมอง

that were responding to positive information.

ที่ตอบสนองต่อข้อมูลเชิงบวก

One of these regions is called the left inferior frontal gyrus.

ส่วนนี้ของสมองเรียกว่า หยักสมองส่วนหน้า ด้านล่างซ้าย

So if someone said, "My likelihood of suffering from cancer is 50 percent,"

ดังนั้นเมื่อใครซักคนพูดว่า "ฉันมีโอกาสป่วยเป็นมะเร็ง ร้อยละ 50"

and we said, "Hey, good news.

และเราบอกว่า " เฮ ข่าวดีคือ

Average likelihood is 30 percent,"

ค่าเฉลี่ยความเป็นไปได้นั้นอยู่ที่ร้อยละ 30 เท่านั้น"

the left inferior frontal gyrus would respond fiercely.

หยักสมองส่วนหน้า ด้านล่างซ้าย จะตอบสนองอย่างรุนแรง

And it didn't matter if you're an extreme optimist, a mild optimist

และนั่นไม่ได้สำคัญว่าคุณเป็นคนมองโลกแง่ดี มากหรือน้อย

or slightly pessimistic,

หรือค่อนข้างมองโลกแง่ร้าย

everyone's left inferior frontal gyrus

หยักสมองส่วนหน้า ด้านล่างซ้าย ของทุกๆคน

was functioning perfectly well,

ทำงานได้เป็นอย่างดี

whether you're Barack Obama or Woody Allen.

ไม่ว่าคุณจะเป็น บารัค โอบามา หรือ วู้ดดี้ อัลเลน

On the other side of the brain,

ในอีกด้านหนึ่งของสมอง

the right inferior frontal gyrus was responding to bad news.

หยักสมองส่วนหน้า ด้านล่างขวา จะตอบสนองต่อข่าวร้าย

And here's the thing: it wasn't doing a very good job.

และนี่ก็เป็นประเด็นอีกว่า : มันทำงานได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

The more optimistic you were,

ยิ่งคุณเป็นคนมองโลกในแง่ดีมากเท่าไหร่

the less likely this region was

ยิ่งมีโอกาสน้อยมากเท่านั้นที่สมองส่วนนี้

to respond to unexpected negative information.

จะตอบสนองต่อข้อมูลเชิงลบที่คุณไม่ได้คาดคิดเอาไว้

And if your brain is failing

และหากสมองของคุณล้มเหลว

at integrating bad news about the future,

ในการเชื่อมโยงข่าวร้ายในเรื่องอนาคต

you will constantly leave your rose-tinted spectacles on.

ตอนนั้นก็เหมือนคุณสวมแว่นที่ทำให้คุณมองโลกเป็นสีชมพูอยู่ตลอดเวลา

So we wanted to know, could we change this?

ดังนั้นพวกเราจึงต้องการรู้ว่า เราจะเปลี่ยนสิ่งนี้ได้หรือไม่

Could we alter people's optimism bias

เราจะเปลี่ยนการมองโลกแบบมีอคติในเชิงบวกของผู้คนได้หรือไม่

by interfering with the brain activity in these regions?

โดยรบกวนการทำงานของสมองตรงส่วนเหล่านี้

And there's a way for us to do that.

และ มันมีวิธีที่เราสามารถทำได้

This is my collaborator Ryota Kanai.

นี่คือผู้ร่วมงานของฉัน เรียวตะ คานาอิ

And what he's doing is he's passing a small magnetic pulse

และสิ่งที่เขากำลังทำคือ ส่งผ่านคลื่นความถี่

through the skull of the participant in our study

ผ่านกระโหลกศีรษะของผู้เข้าร่วมในการศึกษาของเรา

into their inferior frontal gyrus.

เข้าไปในหยักสมองส่วนหน้า

And by doing that,

และผลที่ได้คือ

he's interfering with the activity of this brain region

เขาสามารถเปลี่ยนแปลงการทำงานของสมองส่วนนี้ได้

for about half an hour.

ในช่วงระยะเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง

After that everything goes back to normal, I assure you.

หลังจากนั้น ทุกอย่างก็กลับสู่ความปกติ คุณมั่นใจได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So let's see what happens.

มาดูกันค่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้น

First of all, I'm going to show you

ก่อนอื่น ฉันอยากให้คุณเห็น

the average amount of bias that we see.

ค่าเฉลี่ยของปริมาณอคติที่เราเห็น

So if I was to test all of you now,

ดังนั้น ถ้าฉันจะทดสอบพวกคุณทุกคนตอนนี้

this is the amount that you would learn

นี่คือปริมาณที่คุณจะได้เรียนรู้

more from good news relative to bad news.

เกี่ยวกับข่าวดีมากกว่าข่าวร้าย

Now we interfere with the region

ตอนนี้พวกเรารบกวนการทำงานของสมองส่วนนี้

that we found to integrate negative information in this task,

โดยเราตั้งใจเพิ่มข้อมูลเชิงลบเข้าไป

and the optimism bias grew even larger.

และทำให้อคติเชิงบวก ขยายตัวใหญ่ขึ้น

We made people more biased in the way that they process information.

เราทำให้ผู้คน มีอคติมากขึ้น เวลาที่รับฟังข้อมูล

Then we interfered with the brain region

จากนั้นเราได้เข้ารบกวนการทำงานของสมอง

that we found to integrate good news in this task,

โดยการสอดแทรกข่าวดีลงไป

and the optimism bias disappeared.

ซึ่งทำให้อคติเชิงบวกหายไป

We were quite amazed by these results

ผลการทดลองทำให้เราประหลาดใจมาก

because we were able to eliminate

เพราะเราไม่สามารถกำจัด

a deep-rooted bias in humans.

อคติที่หยั่งรากลึกลงในสมองมนุษย์

And at this point we stopped and we asked ourselves,

และจุดนี้ ทำให้เราหยุดการทดลอง และถามตัวเองว่า

would we want to shatter the optimism illusion into tiny little bits?

เรายังต้องการแยกภาพลวงตาเชิงบวก ออกเป็นส่วนย่อยๆอีกหรือไม่

If we could do that, would we want to take people's optimism bias away?

ถ้าเราสามารถทำสิ่งนั้นได้ เราจะต้องการขจัดอคติเชิงบวกของมนุษย์ออกไปหรือไม่

Well I've already told you about all of the benefits of the optimism bias,

เราได้บอกคุณไปแล้วเกี่ยวกับผลดีของอคติเชิงบวก

which probably makes you want to hold onto it for dear life.

ซึ่งอาจทำให้คุณอยากมีอคติแบบนั้นในชีวิตของคุณ

But there are, of course, pitfalls,

แต่แน่นอน มันยังมีข้อผิดพลาด

and it would be really foolish of us to ignore them.

และคงจะเป็นเรื่องโง่มาก ถ้าเรามองข้ามจุดนี้ไป

Take for example this email I recieved

ยกตัวอย่างอีเมล์หนึ่งที่ฉันได้รับ

from a firefighter here in California.

จากนักผจญเพลิงคนหนึ่ง ในแคลิฟอร์เนีย

He says, "Fatality investigations for firefighters

เขาเขียนว่า "การตรวจสอบสาเหตุการตายสำหรับนักผจญเพลิง

often include 'We didn't think the fire was going to do that,'

มักรวมถึง 'เราไม่คิดว่าไฟสามารถทำแบบนั้นได้'

even when all of the available information

แม้แต่เวลาที่เรามีข้อมูลทุกอย่าง

was there to make safe decisions."

อยู่ตรงหน้าเพื่อการตัดสินใจที่ปลอดภัย"

This captain is going to use our findings on the optimism bias

หัวหน้าทีมคนนี้จะใช้สิ่งที่เราค้นพบจากการมองโลกแบบมีอคติในเชิงบวก

to try to explain to the firefighters

เพื่อพยายามอธิบายแก่บรรดานักผจญเพลิง

why they think the way they do,

ว่าพวกเขาทำแบบนั้นไปทำไม

to make them acutely aware of this very optimistic bias in humans.

เพื่อทำให้พวกเขาตระหนักถึงการมองโลกอย่างมีอคติในเชิงบวกของมนุษย์

So unrealistic optimism can lead to risky behavior,

ดังนั้น การที่คนมองโลกสวยงามกว่าความเป็นจริง สามารถนำไปสู่พฤติกรรมที่เสี่ยง

to financial collapse, to faulty planning.

สู่การล้มของตลาดการเงิน สู่ความผิดพลาดของการวางแผน

The British government, for example,

ตัวอย่างเช่น รัฐบาลอังกฤษ

has acknowledged that the optimism bias

ได้รู้ว่า อคติในเชิงบวกนั้น

can make individuals more likely

สามารถทำให้ปัจเจกชน มีโอกาสที่จะ

to underestimate the costs and durations of projects.

ประเมินค่าใช้จ่ายและระยะเวลาของโครงการต่ำกว่าความจริง

So they have adjusted the 2012 Olympic budget

ดังนั้น พวกเขาจึงได้จัดสรร งบประมาณใหม่สำหรับโอลิมปิก 2012

for the optimism bias.

สำหรับอคติในเชิงบวก

My friend who's getting married in a few weeks

เพื่อนของฉันที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า

has done the same for his wedding budget.

ได้ทำสิ่งเดียวกัน ต่องบประมาณที่ใช้ในงานแต่งงานของเขา

And by the way, when I asked him about his own likelihood of divorce,

อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันถามเขา เกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่เขาจะหย่า

he said he was quite sure it was zero percent.

เขาก็ตอบว่าเขาค่อนข้างมั่นใจว่ามันต้องเป็นศูนย์

So what we would really like to do,

ดังนั้น สิ่งที่เราควรทำมากที่สุด

is we would like to protect ourselves from the dangers of optimism,

คือต้องคอยดูแลตัวเราเอง จากอันตรายที่อาจเกิดจากการมองโลกในแง่ดีเกินไป

but at the same time remain hopeful,

แต่ขณะเดียวกัน ก็ต้องไม่ลืมดำรงไว้ซึ่งความหวัง

benefiting from the many fruits of optimism.

อันเป็นประโยชน์จากการมองโลกในแง่ดีด้วย

And I believe there's a way for us to do that.

และฉันเชื่อว่า มันมีทางที่เราสามารถจะทำมันได้

The key here really is knowledge.

กุญแจสำคัญของทั้งหมดนี้คือ ความรู้

We're not born with an innate understanding of our biases.

เราไม่ได้เกิดมา แล้วจะเข้าใจอคติที่เรามีได้ในทันที

These have to be identified by scientific investigation.

ทั้งหมดนี้ จำต้องถูกระบุด้วยผลการตรวจสอบทางวิทยาศาสตร์

But the good news is that becoming aware of the optimism bias

แต่ข่าวดีก็คือ การที่เราตระหนักได้ถึงการมองโลกแบบมีอคติในเชิงบวกนั้

does not shatter the illusion.

ไม่ได้ทำให้ภาพลวงตานั้นแตกสลายไป

It's like visual illusions,

มันเหมือนภาพลวงตาที่เรามองเห็นได้

in which understanding them does not make them go away.

ซึ่งการทำความเข้าใจสิ่งเหล่านี้ ไม่ได้ทำให้มันหายไป

And this is good because it means

และนี่ถือเป็นเรื่องดีเพราะมันหมายความว่า

we should be able to strike a balance,

เราสามารถที่จะควบคุมความสมดุล

to come up with plans and rules

วางแผนการและกฎเกณฑ์ต่าง ๆ

to protect ourselves from unrealistic optimism,

เพื่อปกป้องตัวเราเองจาก การมองโลกในแง่บวกโดยไม่คิดถึงความเป็นจริง

but at the same time remain hopeful.

แต่ในขณะเดียวกันก็ยังคงไว้ซึ่งความหวัง

I think this cartoon portrays it nicely.

ฉันคิดว่า การ์ตูนรูปนี้สื่อออกมาได้ดีมาก

Because if you're one of these pessimistic penguins up there

เพราะหากคุณคือคนนึงในกลุ่มเพนกวินที่มองโลกในแง่ร้าย ที่อยู่ข้างบนนั้น

who just does not believe they can fly,

ที่อย่างไรก็ไม่เชื่อว่าพวกเขาสามารถบินได้

you certainly never will.

คุณย่อมไม่สามารถทำได้ตลอดกาล

Because to make any kind of progress,

เพราะการก่อเกิดความก้าวหน้าใด ๆ

we need to be able to imagine a different reality,

เราจำเป็นต้องจินตนาการถึงความเป็นจริงในอีกด้านที่แตกต่าง

and then we need to believe that that reality is possible.

และจากนั้น เราจำเป็นต้องเชื่อว่ามันสามารถเป็นจริงขึ้นมาได้

But if you are an extreme optimistic penguin

แต่ถ้าคุณเป็นหนึ่งในเพนกวินที่มองโลกในแง่ดีมากๆ

who just jumps down blindly hoping for the best,

ที่หลับหูหลับตากระโดดลงมา คาดหวังถึงการโบยบิน

you might find yourself in a bit of a mess when you hit the ground.

คุณก็อาจรู้ตัวว่าคุณบินไม่ได้ เมื่อคุณกระแทกกับพื้นดิน

But if you're an optimistic penguin

แต่หากคุณยังเป็นเพนกวินที่มองโลกในแง่ดี

who believes they can fly,

ที่เชื่อว่าคุณสามารถบินได้

but then adjusts a parachute to your back

แต่ก็พกพาร่มชูชีพไปบนหลังของคุณด้วย

just in case things don't work out exactly as you had planned,

เผื่อในกรณีที่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่คุณวางแผนไว้

you will soar like an eagle,

คุณก็ยังร่อนทะยานได้อย่างนกอินทรี

even if you're just a penguin.

แม้ว่าคุณจะเป็นแค่เพนกวินก็ตาม

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)