The optimism bias | Tali Sharot

تالی شاروت : تعصب در خوش بینی

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Ehsan Nayeri Reviewer: soheila Jafari

I'm going to talk to you about optimism --

- - قصد دارم راجع به خوش بینی صحبت کنم

or more precisely, the optimism bias.

یا به طور دقیق تر، " تعصب در خوش بینی".

It's a cognitive illusion

این یک توهم شناختی است که

that we've been studying in my lab for the past few years,

در چند ساله گذشته در آزمایشگاهم بر روی آن در حال مطالعه هستیم.

and 80 percent of us have it.

تمایلی که در 80 درصد ما وجود دارد.

It's our tendency to overestimate

ما تمایل داریم که در مورد بختمان برای تجربه وقایع خوشایند

our likelihood of experiencing good events in our lives

در زندگی مبالغه کنیم در حالیکه احتمال وقوع

and underestimate our likelihood of experiencing bad events.

تجربیات ناخوشایند را برای خود پایین فرض می کنیم.

So we underestimate our likelihood of suffering from cancer,

در نتیجه احتمال مبتلا شدن به سرطان یا گیر افتادن

being in a car accident.

در یک تصادف ماشین را دست کم می گیریم.

We overestimate our longevity, our career prospects.

ولی در داشتن یک عمر طولانی یا موقعیت شغلی خوب مبالغه می کنیم.

In short, we're more optimistic than realistic,

به طور خلاصه، ما بیشتر خوشبینیم تا واقع گرا

but we are oblivious to the fact.

و بی اعتنا به حقیقت هستیم.

Take marriage for example.

به عنوان مثال ازدواج را در نظر بگیرید.

In the Western world, divorce rates are about 40 percent.

در دنیای غرب، میزان طلاق نزدیک 40 درصد می باشد .

That means that out of five married couples,

به این معنی که از هر 5 زوج

two will end up splitting their assets.

دو تای اونها از هم جدا شده و داراییها شون رو تقسیم می کنند .

But when you ask newlyweds about their own likelihood of divorce,

ولی وقتی از زوجهای جوان در مورد احتمال جدایی شون می پرسی

they estimate it at zero percent.

این اتفاق رو صفر درصد تخمین میزنن .

And even divorce lawyers, who should really know better,

و حتی وکلای طلاق، که در واقع بایستی بیشتر مطلع باشن ،

hugely underestimate their own likelihood of divorce.

احتمال طلاق گرفتن خودشون رو خیلی کم برآورد می کنند .

So it turns out that optimists are not less likely to divorce,

خب این نشون میده که خوشبینها کمتر مستعد طلاق نیستند

but they are more likely to remarry.

بلکه بیشتر مستعد ازدواج مجدد هستند .

In the words of Samuel Johnson,

به قول ساموئل جانسون:

"Remarriage is the triumph of hope over experience."

"ازدواج مجدد پیروزی امید است بر تجربه "

(Laughter)

(خنده)

So if we're married, we're more likely to have kids.

خوب اگه ما ازدواج کنیم، ما به احتمال زیاد بچه دار خواهیم شد

And we all think our kids will be especially talented.

و همه ما فکر می کنیم بچه هامون به طور استثنایی با استعداد خواهند شد .

This, by the way, is my two-year-old nephew, Guy.

این بچه ،در هر حال، پسر خواهر دوساله مته .

And I just want to make it absolutely clear

و من می خواهم این رو به طور کامل روشن کنم

that he's a really bad example of the optimism bias,

که او یک مثال بد از " تعصب در خوش بینی " هست ،

because he is in fact uniquely talented.

به خاطر اینکه او در واقع به طور منحصر بفردی با استعداد هست .

(Laughter)

(خنده)

And I'm not alone.

و من تنها نیستم.

Out of four British people, three said

از هر چهار انگلیسی، سه نفر گفتند که

that they were optimistic about the future of their own families.

نسبت به آینده خانواده شان خوشبین بودند .

That's 75 percent.

که می شه 75 درصد .

But only 30 percent said

اما فقط 30 درصد گفتند که

that they thought families in general

فکر می کنن خانواده ها به طور کلی

are doing better than a few generations ago.

عملکرد بهتری نسبت به چند نسل پیش از خودشون دارند .

And this is a really important point,

و این یک نکته واقعاً مهمه،

because we're optimistic about ourselves,

چرا که ما نسبت به خودمان خوش بین هستیم ،

we're optimistic about our kids,

نسبت به بچه هامون خوش بینیم ،

we're optimistic about our families,

و همینطور خوشبینیم نسبت به خانواده مون ،

but we're not so optimistic about the guy sitting next to us,

ولی نسبت به آدمی که کنارمون نشسته به همون اندازه خوش بین نیستیم ،

and we're somewhat pessimistic

و تا اندازه ای هم نسبت به سرنوشت

about the fate of our fellow citizens and the fate of our country.

همشهریان و سرنوشت کشورمون بد بین هستیم .

But private optimism about our own personal future

اما خوش بینی شخصی نسبت به آینده خودمون

remains persistent.

به طور پایداری در ما وجود داره .

And it doesn't mean that we think things will magically turn out okay,

البته نه به این معنی که فکر کنیم مسایل به طور سحر آمیزی برای ما خوب تمام می شوند

but rather that we have the unique ability to make it so.

بلکه این توانایی منحصر به فرد ماست که موفقیت را برای میسر می کند .

Now I'm a scientist, I do experiments.

به هر حال من یک دانشمندم و آزمایش انجام می دم .

So to show you what I mean,

بنابراین برای اینکه منظورم رو به شما نشون بدم ،

I'm going to do an experiment here with you.

در اینجا قصد دارم یک آزمایش با شما انجام بدم .

So I'm going to give you a list of abilities and characteristics,

قصدم اینه که یک لیست که شامل توانایی ها و خصلتها است به شما بدم ،

and I want you to think for each of these abilities

و از شما میخوام که به هر کدام از این تواناییها فکر کنید

where you stand relative to the rest of the population.

و ببینید نسبت به بقیه جمعیت کجا قرار می گیرید .

The first one is getting along well with others.

نفر اول با بقیه خوب ارتباط برقرار می کنه

Who here believes they're at the bottom 25 percent?

چه کسانی در اینجا عقیده دارند که درزیر 25 درصد هستند

Okay, that's about 10 people out of 1,500.

بله، حدود 10 نفر از 1500 نفر

Who believes they're at the top 25 percent?

چه کسانی در اینجا عقیده دارند که دربالای 25 درصد هستند؟

That's most of us here.

بیشتر ماها که اینجاییم .

Okay, now do the same for your driving ability.

خوب، همین کار رو برای قابلیتهای رانندگی تون انجام دهید .

How interesting are you?

چقدر جالب هستید؟

How attractive are you?

چقدر جذاب هستید؟

How honest are you?

چقدر درستکارید؟

And finally, how modest are you?

و در نهایت، چقدر فروتن هستید؟

So most of us put ourselves above average

در بیشتر این خصلتها ما خودمون رو در

on most of these abilities.

بالای میانگین قرار می دهیم

Now this is statistically impossible.

اما این از لحاظ آماری غیر ممکنه

We can't all be better than everyone else.

همه ما نمی تونیم از بقیمون بهتر باشیم

(Laughter)

(خنده)

But if we believe we're better than the other guy,

اما اگه ایمان داشته باشیم که از بقیه بهتریم

well that means that we're more likely to get that promotion, to remain married,

به این معنی که به احتمال بیشتری به اون ارتقای شغلی می رسیم، متأهل باقی می مونیم

because we're more social, more interesting.

به خاطر اینکه ما بیشتر اجتماعی و جذاب هستیم

And it's a global phenomenon.

و این یک پدیده جهانیه .

The optimism bias has been observed

تعصب در خوش بینی در بسیاری از

in many different countries --

کشورها مشاهده شده است .

in Western cultures, in non-Western cultures,

در کشورهای غربی و غیر غربی

in females and males,

در مردان و زنان ،

in kids, in the elderly.

در بچه ها ، در افراد مسن

It's quite widespread.

کاملاً یک پدیده رایج است .

But the question is, is it good for us?

اما مسأ له اینه که، آیا این برای ما خوبه؟

So some people say no.

خب ، خیلی از مردم می گن نه .

Some people say the secret to happiness

بعضی ها می گن رمز شادی

is low expectations.

در پایین بودن توقعات است .

I think the logic goes something like this:

فکر می کنم منطق اونها چیزی شبیه اینه :

If we don't expect greatness,

اگه توقعمون زیاد بالا نباشه

if we don't expect to find love and be healthy and successful,

اگه ما توقع نداشته باشیم که عشق، سلامتی و موفقیت رو بدست بیاریم ،

well we're not going to be disappointed when these things don't happen.

وقتی این چیزها برامون اتفاق نمی افته نا امید نمی شیم .

And if we're not disappointed when good things don't happen,

و اگه وقتی چیزهای خوب اتفاق نمی افته نا امید نشیم ،

and we're pleasantly surprised when they do,

حالا اگه چیزی خوبی برامون اتفاق افتاد به طور فزاینده ای

we will be happy.

شگفت زده می شیم ، شاد خواهیم شد .

So it's a very good theory,

به هر حال نظریه خوبیه ،

but it turns out to be wrong for three reasons.

اما درنهایت به خاطر سه دلیل غلط از کار در می یاد .

Number one: Whatever happens, whether you succeed or you fail,

دلیل اول: هر اتفاقی بی افته ، چه شما موفق بشید ، چه شکست بخورید

people with high expectations always feel better.

آدمایی که آرزوهای بزرگتری دارن همیشه احساس بهتری هم دارند

Because how we feel when we get dumped or win employee of the month

به خاطر این که احساسی که ما هنگام گرفتن یا از دست دادن یک شغل داریم

depends on how we interpret that event.

بسته به این داره که چه جوری این اتفاق رو برا خودمون تفسیر کنیم .

The psychologists Margaret Marshall and John Brown

مارگارت مارشال و جان برون روانشناس هایی اند که

studied students with high and low expectations.

مطالعه ای بر روی دانشجویان با سطح توقع کم وسطح توقع زیاد انجام دادند .

And they found that when people with high expectations succeed,

و به این نتیجه رسیدند که وقتی آدمهای با سطح توقع بالا به موفقیت می رسند ،

they attribute that success to their own traits.

این موفقیت رو به ویژگی های شخصیتی خودشون ربط می دن .

"I'm a genius, therefore I got an A,

" من یه نابغه ام ، به همین دلیل نمره الف رو گرفتم ،

therefore I'll get an A again and again in the future."

. به همین دلیلم در آ ینده باز و باز نمره الف خواهم گرفت "

When they failed, it wasn't because they were dumb,

وقتی هم امتحان رو خراب می کنن ، به این خاطر نبوده که اونها خنگ بودن

but because the exam just happened to be unfair.

بلکه فقط دلیلش اینه که امتحان به طور اتفاقی منصفانه نبوده .

Next time they will do better.

دفعه بعد حتماً بهتر خواهند بود .

People with low expectations do the opposite.

در صورتیکه آدمای کم توقع عکس این رو عمل می کنن .

So when they failed it was because they were dumb,

بنابراین وقتی امتحان را خراب می کنن به خاطر خنگ بودنشونه ،

and when they succeeded

و وقتی هم موفق می شن

it was because the exam just happened to be really easy.

به خاطر اینه که امتحان به طور اتفاقی خیلی آسون بوده

Next time reality would catch up with them.

دفعه بعد حقیقت یقشون رو می گیره

So they felt worse.

بنابراین احساس بدتری هم پیدا می کنن .

Number two: Regardless of the outcome,

دلیل دوم: جدای از نتیجه نهایی ،

the pure act of anticipation makes us happy.

پیش بینی کردن تنها نیز ما رو خوشحال می کنه .

The behavioral economist George Lowenstein

اقتصاددان رفتار گرا جرج لاون اشتین

asked students in his university

در دانشگاهش از دانشجویان در خواست کرد که

to imagine getting a passionate kiss from a celebrity, any celebrity.

تصور کنن که می خواهند از یک آدم مشهور یه بوسه جانانه بگیرن (فرقی نداره کی باشه) ،

Then he said, "How much are you willing to pay

بعد گفت که، " چقدر حاضرند خرج کنن

to get a kiss from a celebrity

تا یه بوسه از یه آدم سر شناس بگیرن اگه

if the kiss was delivered immediately,

اون بوسه همون لحظه ،

in three hours, in 24 hours, in three days,

سه ساعت بعد ، 24 ساعت بعد، 3 روز بعد

in one year, in 10 years?

یک سال بعد و یا 10 سال بعد بهشون تحویل داده بشه؟

He found that the students were willing to pay the most

اون دریافت که دانشجوها حاضر بودن بیشترین پول رو نه برای گرفتن

not to get a kiss immediately,

بوسه در همون لحظه بلکه برای

but to get a kiss in three days.

بلکه برای بوسه سه روز بعد خرج کنن .

They were willing to pay extra in order to wait.

آنها مشتاق بودند بیشتر خرج کنن تا بیشتر منتظر بمونن .

Now they weren't willing to wait a year or 10 years;

البته دلشون نمی خواست یک یا ده سال صبر کنن؛

no one wants an aging celebrity.

کسی یه آدم مشهور مسن رو نمی خواد .

But three days seemed to be the optimum amount.

ولی به نظر می اومد سه روز یک زمان بهینه باشه

So why is that?

برای چی ؟

Well if you get the kiss now, it's over and done with.

خب اگه شما بوسه رو الان بگیری، دیگه تموم شده

But if you get the kiss in three days,

اما اگه بوسه رو سه روز بعد بگیری ،

well that's three days of jittery anticipation, the thrill of the wait.

سه روزی که پراست از پیش بینی های نگران کننده و یک انتظار مملو ازهیجان .

The students wanted that time

این زمان رو دانشجو ها برا این می خواستند

to imagine where is it going to happen,

که بتونن تصور کنن چه چیزی قراره اتفاق بیافته

how is it going to happen.

چه جوری قراره اتفاق بیافته .

Anticipation made them happy.

پیش بینی کردن اونها رو خوشحال می کرد .

This is, by the way, why people prefer Friday to Sunday.

در هر صورت به همین دلیل هم هست که مردم چهار شنبه ها رو به جمعه ها ها ترجیح میدهند .

It's a really curious fact,

که یک مسآله غیر عادیه

because Friday is a day of work and Sunday is a day of pleasure,

چرا که چهار شنبه ها روزه کاره و جمعه ها روز استراحت

so you'd assume that people will prefer Sunday,

به خاطر همینم ممکنه شما فکر کنین ، مردم جمعه رو ترجیح بدهند ،

but they don't.

که اینطور نیست .

It's not because they really, really like being in the office

البته نه به خاطر این که خیلی دلشون بخواد سر کار برن

and they can't stand strolling in the park

و تحمل تفریح کردن تو پارک یا

or having a lazy brunch.

یک صبحانه وسط روز رو نداشته باشن

We know that, because when you ask people

ما دلیلش رو می دونیم ، چرا که وقتی شما از آدما در مورد

about their ultimate favorite day of the week,

دوست داشتنی ترین روز هفتشون می پرسید،

surprise, surprise, Saturday comes in at first,

به طور غافلگیر کننده ای پنج شنبه محبوب ترینه

then Friday, then Sunday.

بعد چهار شنبه ، و در نهایت جمعه

People prefer Friday

مردم چهار شنبه ها رو ترجیح می دهند به خاطر اینکه

because Friday brings with it the anticipation of the weekend ahead,

چهار شنبه ها همراهه با پیش بینی آخر هفته پیش رو

all the plans that you have.

و همه برنامه هایی که براش داریم.

On Sunday, the only thing you can look forward to

تنها چیزی که تو جمعه فکر شما رو

is the work week.

درگیر می کنه هفته کاری پیش روست

So optimists are people who expect more kisses in their future,

در نتیجه، خوشبینها آدمهایی اند که انتظار بوسه های بیشتر رو در آینده دارند.

more strolls in the park.

تفریح بیشترتو پارک

And that anticipation enhances their wellbeing.

و پیش بینی کردن هم احوالات شون رو خوش می کنه

In fact, without the optimism bias,

در حقیقت، بدون تعصب در خوش بینی

we would all be slightly depressed.

همه ما تا حدی افسرده می شدیم .

People with mild depression,

آدمهای با افسردگی خفیف ،

they don't have a bias when they look into the future.

وقتی به آینده نگاه می کنن پیش داوری نسبت بهش ندارن .

They're actually more realistic than healthy individuals.

در واقع اونا واقع بین تر از آدمهای سر زنده هستند .

But individuals with severe depression,

اما افراد با افسردگی عمیق،

they have a pessimistic bias.

تعصب در بدبینی دارن .

So they tend to expect the future

تمایل دارن ببینن، آینده بد تر از اون چیزی باشه که

to be worse than it ends up being.

واقعاً هست

So optimism changes subjective reality.

بنابراین خوش بینها واقعیت ذهنی رو تغییر میدن

The way we expect the world to be changes the way we see it.

نحوه ای که میخواهیم جهان تغییر داده بشه طریقی که داریم بهش نگاه می کنیم .

But it also changes objective reality.

اما این واقعیت عینی رو هم تغییر میده .

It acts as a self-fulfilling prophecy.

که همانند یک پیش بینی کامبخش عمل می کنه .

And that is the third reason

و این هم دلیل سوم

why lowering your expectations will not make you happy.

چرا پایین آوردن سطح توقعتون شما رو خوشحال نمی کنه

Controlled experiments have shown

آزمایشهای کنترل شده نشان داده اند که

that optimism is not only related to success,

خوش بینی نه تنها به موفقیت ارتباط داره،

it leads to success.

بلکه به موفقیت هم منجر میشه .

Optimism leads to success in academia and sports and politics.

خوش بینی منجر به موفقیت در آموزش، ورزش و سیاست می شه .

And maybe the most surprising benefit of optimism is health.

و شاید مهمترین فایده خو شبینی، سلامتی است .

If we expect the future to be bright,

اگه آینده درخشانی رو برای خودمون تصور کنیم ،

stress and anxiety are reduced.

اضطراب و نگرانی کاهش پیدا می کنه .

So all in all, optimism has lots of benefits.

به طور خلاصه، خوش بینی مزایای خیلی زیادی داره .

But the question that was really confusing to me was,

اما یه سوال که همیشه منو سر درگم می کرد این بود که ،

how do we maintain optimism in the face of reality?

چه جوری ما خوش بینیمون رو حفظ می کنیم وقتی با واقعیت مواجه می شیم ؟

As an neuroscientist, this was especially confusing,

به عنوان یک عصب شناس، این مسآله واقعاً گیج کننده بود،

because according to all the theories out there,

زیرا مطابق همه نظریه های موجود،

when your expectations are not met, you should alter them.

وقتی انتظارا ت شما بر آورده نمی شه، شما باید در برابر اونها جبهه گیری کنید .

But this is not what we find.

اما این چیزی نبود که ما متوجه شدیم .

We asked people to come into our lab

ما از چند نفر خواستیم به آزمایشگاه ما بیان

in order to try and figure out what was going on.

تا بفهمیم چه چیزی دستگیرمون میشه

We asked them to estimate their likelihood

از اونها خواستیم تا شانسشون رو در

of experiencing different terrible events in their lives.

تجربه کردن وقایع وحشتناک در زندگی تخمین بزنن .

So, for example, what is your likelihood of suffering from cancer?

مثلاً، احتمال اینکه به سرطان مبتلا بشید چقدر هست؟

And then we told them the average likelihood

سپس به اونها احتمال میانگین اینکه

of someone like them to suffer these misfortunes.

یک نفر دچار این مشکلات بشه رو گفتیم .

So cancer, for example, is about 30 percent.

مثلاً، برای سرطان، این احتمال 30 درصد است .

And then we asked them again,

سپس دومرتبه از اونها پرسیدیم،

"How likely are you to suffer from cancer?"

" چقدر احتمال داره که به سرطان دچار بشی؟"

What we wanted to know was

چیزی که می خواسیم بدونیم ای بود که

whether people will take the information that we gave them

آیا اطلاعاتی که ما بهشون دادیم رو در نظر می گیرن تا

to change their beliefs.

نظرشون رو عوض کنن .

And indeed they did --

و در واقع اونها این کارو کردن

but mostly when the information we gave them

اما اکثرآً وقتی که اطلا عاتی که ما بهشون دادیم بهتر از

was better than what they expected.

اون چیزی بود که اونها انتظار داشتند این کار را کردند.

So for example,

برای مثال،

if someone said, "My likelihood of suffering from cancer

اگه یه نفر گفته بود، " شانس من در مبتلا شدن به سرطان

is about 50 percent,"

در حدوده 50 درصده ،"

and we said, "Hey, good news.

و ما بهش گفته بودیم ، " هی، خبر خوش

The average likelihood is only 30 percent,"

احتمال میانگین فقط 30 درصده ،"

the next time around they would say,

دفعه بعد که ازشون سوال کردیم گفتند ،

"Well maybe my likelihood is about 35 percent."

"خوب، پس احتمالاً شانس من در حدود 35 در صده"

So they learned quickly and efficiently.

در نتیجه اونها سریع و موثر آگاه شدند .

But if someone started off saying,

اما اگه کسی دفعه اول گفته بود،

"My average likelihood of suffering from cancer is about 10 percent,"

"شانس من در مبتلا شدن به سرطان در حدود 10 درصده"

and we said, "Hey, bad news.

و ما بهش می گفتیم، "هی، خبر بد"

The average likelihood is about 30 percent,"

"احتمال میانگین 30 در صده"

the next time around they would say,

دفعه بعد که ازش سوال میکردیم،

"Yep. Still think it's about 11 percent."

"اون می گفت ،آهان، پس شانس من در حدود 11 درصده"

(Laughter)

(خنده)

So it's not that they didn't learn at all -- they did --

البته مساله این نبود که آنها متوجه نمیشن- - متوجه می شدن

but much, much less than when we gave them

اما خیلی خیلی کمتر از وقتی که ما به اونها

positive information about the future.

اطلاعات مثبتی راجع به آینده می دادیم .

And it's not that they didn't remember the numbers that we gave them;

و به این خاطرم نبود که عددهایی رو که بهشون داده بودیم فراموش کرده بودن ؛

everyone remembers that the average likelihood of cancer

همگی یاد می آوردند که احتمال میانگین مبتلا شده به سرطان

is about 30 percent

در حدود 30 درصده

and the average likelihood of divorce is about 40 percent.

و احتمال میانگین طلاق در حدود 40 درصده .

But they didn't think that those numbers were related to them.

اما فکر نمی کردند که عددها ربطی به اونا داشته باشه .

What this means is that warning signs such as these

معنی اش این میشه که علامتهای هشدار مثل اینها

may only have limited impact.

فقط می تونن اثرهای محدودی داشته باشن .

Yes, smoking kills, but mostly it kills the other guy.

بله ،سیگار کشنده است،اما به احتمال زیاد بقیه مردم رو می کشه .

What I wanted to know was

چیزی که میخواسم بدونم این بود که

what was going on inside the human brain

چه چیزی توی سر ما آدمها می گذره

that prevented us from taking these warning signs personally.

که از اینکه این علایم هشدار رو به خودمون نسبت بدین جلوگیری می کنه .

But at the same time,

اما در همون موقع،

when we hear that the housing market is hopeful,

وقتی شنیدیم بازار مسکن امیدوار کننده است،

we think, "Oh, my house is definitely going to double in price."

ما فکر کردیم، "آخ جون، قیمت خونم حتماً دو برابر می شه"

To try and figure that out,

برای اینکه این مساله رو بررسی کنیم،

I asked the participants in the experiment

من از شرکت کننده های تو آزمایشمون خواستم که

to lie in a brain imaging scanner.

زیر یک اسکنر تصویر بردار مغزی بخوابن

It looks like this.

که مثل این می مونه .

And using a method called functional MRI,

و با استفاده از یک متد به نام ، ام آر آی کارکردی ،

we were able to identify regions in the brain

ما قادر بودیم نواحی از مغز رو شناسایی کنیم

that were responding to positive information.

که مسئول پردازش اطلاعات مثبت بودند .

One of these regions is called the left inferior frontal gyrus.

اسم یکی از این نواحی "چین خوردگی سمت چپ جلو مغز" است

So if someone said, "My likelihood of suffering from cancer is 50 percent,"

حالا اگه یه نفر می گفت، "شانس من در مبتلا شدن به سرطان 50 درصده"

and we said, "Hey, good news.

و ما می گفتیم، "هی، خبر خوب"

Average likelihood is 30 percent,"

احتمال میانگین 30 درصده ،"

the left inferior frontal gyrus would respond fiercely.

" چین خوردگی سمت چپ جلو مغز " به شدت پاسخ می داد

And it didn't matter if you're an extreme optimist, a mild optimist

و فرقی نمی کرد شما یک خوش بین تمام عیار، یک نیمه خوش بین

or slightly pessimistic,

یا یک آدم نسبتاً بد بین باشید ،

everyone's left inferior frontal gyrus

" چین خوردگی سمت چپ جلو مغز " همه

was functioning perfectly well,

به خوبی عمل می کرد،

whether you're Barack Obama or Woody Allen.

فرقی نمی کرد شما باراک اوباما باشید یا وودی آلن .

On the other side of the brain,

در طرف دیگر مغز،

the right inferior frontal gyrus was responding to bad news.

"چین خوردگی سمت است جلو مغز" مسئول پردازش خبرهای بد بود .

And here's the thing: it wasn't doing a very good job.

و مسأله اینجاست: این قسمت کارش رو به درستی انجام نمی داد

The more optimistic you were,

هر اندازه شما خوشبین تر بودی ،

the less likely this region was

این ناحیه به احتمال کمتری به

to respond to unexpected negative information.

به اطلاعات منفی غیر منتظره پاسخ می داد

And if your brain is failing

و اگر مغز شما در پردازش حجمی از خبرهای بد

at integrating bad news about the future,

در مورد آینده با شکست مواجه شود ،

you will constantly leave your rose-tinted spectacles on.

عینک خوش بینی شما همیشه فعاله .

So we wanted to know, could we change this?

ما می خواستیم بدونیم، می تونیم این رو تغییر بدیم

Could we alter people's optimism bias

آیا می تونیم تعصب در خوشبینی افراد رو بوسیله

by interfering with the brain activity in these regions?

دخالت در این نواحی مغزی تغییر بدیم ؟

And there's a way for us to do that.

یک راه برای ما وجود داره تا اینکار رو انجام بدیم .

This is my collaborator Ryota Kanai.

این آقا همکار من "رییوتا کانایی" است .

And what he's doing is he's passing a small magnetic pulse

کاری که انجام میده اینه که یک تپ مغناطیسی کوچیک رو

through the skull of the participant in our study

از طریق جمجمه به داخل "چین خوردگیهای جلو مغز " یکی از شرکت کنندگان

into their inferior frontal gyrus.

در مطالعه ما عبور میده .

And by doing that,

با این کار ،

he's interfering with the activity of this brain region

او در حال دخالت کردن در فعالیت این ناحیه از مغز است

for about half an hour.

برای مدتی در حدود نیم ساعت

After that everything goes back to normal, I assure you.

البته به شما اطمینان میدم بعدش همه چیز به حالت عادی بر میگرده .

(Laughter)

(خنده)

So let's see what happens.

بزار ببینیم چه اتفاقی می افته .

First of all, I'm going to show you

اول از همه، قصد دارم

the average amount of bias that we see.

مقدار میانگین تعصب رو که می بینیم بهتون نشون بدم .

So if I was to test all of you now,

خب اگه قرار بود همه شما رو آزمایش کنم ،

this is the amount that you would learn

این مقداری بود که شما مشاهده می کردید

more from good news relative to bad news.

بیشتر برای خبرهای خوب تا خبرهای بد .

Now we interfere with the region

الان داریم در عملکرد این ناحیه دخالت می کنیم

that we found to integrate negative information in this task,

تا فهمیدیم که اطلاعات منفی رو در این برنامه یکپارچه کنیم ،

and the optimism bias grew even larger.

تعصب در خوش بینی حتی زیاد تر شد

We made people more biased in the way that they process information.

ما افراد رو در طریقی که اطلاعات رو پردازش می کنن متعصب تر کردیم .

Then we interfered with the brain region

سپس درآن ناحیه از مغزکه می دونستیم وقایع خوب رو

that we found to integrate good news in this task,

در خودش جا می ده، دخالت کردیم

and the optimism bias disappeared.

و دیدیم که تعصب در خوش بینی ناپدید شد.

We were quite amazed by these results

این نتایج ما رو واقعاً شگفت زده کرد

because we were able to eliminate

چرا که ما قادر بودیم یک تعصب ریشه دار

a deep-rooted bias in humans.

در آدمها رو محو کنیم .

And at this point we stopped and we asked ourselves,

در این مرحله از خودمون پرسیدیم ،

would we want to shatter the optimism illusion into tiny little bits?

آیا می خواهیم توهم خوش بینی رو پاره پاره کنیم؟

If we could do that, would we want to take people's optimism bias away?

در صورت موفقیت، آیا می خواستیم تعصب در خوشبینی افراد رو از بین ببریم؟

Well I've already told you about all of the benefits of the optimism bias,

خوب قبلاً راجع به همه مزیتهای "تعصب در خوش بینی" براتون گفتم ،

which probably makes you want to hold onto it for dear life.

که احتمالاً باعث میشه بخواهید اونرو برای داشتن یک زندگی شیرین نگه دارین

But there are, of course, pitfalls,

اما مسلماً اشکالاتی هم وجود داره

and it would be really foolish of us to ignore them.

و این ساده لوحی ماست اگه اونها را نادیده بگیریم .

Take for example this email I recieved

برای نمونه این ایمیلی رو ببینید که

from a firefighter here in California.

از یک آتش نشان دریافت کردم .

He says, "Fatality investigations for firefighters

این آقا می گه، " تحقیقات فجایع برای آتش نشانها اغلب شامل این جمله است که

often include 'We didn't think the fire was going to do that,'

میگن: ما فکر نمی کردیم آتش قراره همچین کاری رو انجام بده، "

even when all of the available information

حتی وقتی همه اطلاعات مورد نیاز برای

was there to make safe decisions."

یک تصمیم گیری درست در اختیارشون بود. "

This captain is going to use our findings on the optimism bias

این مسئول قصد داره که از یافته های ما در مورد "تعصب در خوش بینی"

to try to explain to the firefighters

استفاده کنه تا بتونه به آتش نشانها توضیح بده

why they think the way they do,

چرا به این شیوه فکر می کنن ،

to make them acutely aware of this very optimistic bias in humans.

تا اونها را در واقع از این گرایش شدید به خوش بینی آگاه کنه .

So unrealistic optimism can lead to risky behavior,

بنابراین خوش بینی غیر واقعی می تونه منجر بشه به رفتار پر خطر ،

to financial collapse, to faulty planning.

شکست اقتصادی و برنامه ریزی نادرست .

The British government, for example,

برای نمونه، دولت انگلستان

has acknowledged that the optimism bias

تایید کرده است که تعصب در خوش بینی

can make individuals more likely

می تونه باعث بشه افراد به احتمال بیشتری

to underestimate the costs and durations of projects.

هزینه ها و طول انجام پروژه ها رو کمتر از ان چیزی که هست برآورد کنن .

So they have adjusted the 2012 Olympic budget

بنابراین اونها بودجه المپیک 2012 رو با در نظر گرفتن

for the optimism bias.

این تعصب در خوش بینی تنظیم کرده اند .

My friend who's getting married in a few weeks

یکی از دوستام که تو چند هفته آینده عروسیشه ،

has done the same for his wedding budget.

همین کار رو برای هزینه جشنش انجام داده .

And by the way, when I asked him about his own likelihood of divorce,

ولی در هر صورت، وقتی ازش در مورد احتمال طلاق گرفتن پرسیدم

he said he was quite sure it was zero percent.

او گفت که کاملاً مطمئنه که این احتمال صفر درصده

So what we would really like to do,

پس چیزی که ما واقعاً دوست داریم انجام بدیم ،

is we would like to protect ourselves from the dangers of optimism,

اینه که می خواهیم خودمون رو در مقابل خطرهای خوش بینی محافظت کنیم ،

but at the same time remain hopeful,

اما در عین حال امیدوار باقی بمونیم ،

benefiting from the many fruits of optimism.

و از مزایای زیاد خوش بینی بهره ببریم .

And I believe there's a way for us to do that.

و من عقیده دارم راهی هست که ما این کار رو بکنیم .

The key here really is knowledge.

مساله کلیدی در واقع همون "آگاهی" است

We're not born with an innate understanding of our biases.

ما با یک شناخت ذاتی از گرایشهامون به دنیا نمی آییم .

These have to be identified by scientific investigation.

اینها بایستی با بررسهای علمی شناسایی شوند .

But the good news is that becoming aware of the optimism bias

اما خبر خوب اینه که آگاه شدن از "تعصب در خوش بینی"

does not shatter the illusion.

توهم ما رو در مورد این مساله از بین نمی بره .

It's like visual illusions,

این مثل توهمهای تصویری می مونه که

in which understanding them does not make them go away.

صرف آگاهی داشتن از وجودشون از بین نمی رن .

And this is good because it means

و به این خاطر خوبه چون معنیش اینه که

we should be able to strike a balance,

ما می تونیم یک توازن بین

to come up with plans and rules

طرح ها واصول برقرار کنیم

to protect ourselves from unrealistic optimism,

تا ما رو در مقابل "تعصب در خوش بینی" محافظت کنه،

but at the same time remain hopeful.

اما در عین حال ما رو امیدوار نگه داره .

I think this cartoon portrays it nicely.

من فکر میکنم این کاریکاتور معنی حرفم رو به خوبی به تصویر می کشه

Because if you're one of these pessimistic penguins up there

چرا که اگه شما یکی از اون پنگونهای بد بین بالایی باشین

who just does not believe they can fly,

که باور نداره می تونه پرواز کنه ،

you certainly never will.

به طور قطع پرواز نخواهید کرد .

Because to make any kind of progress,

زیرا برای هر نوع پیشرفتی ،

we need to be able to imagine a different reality,

ما احتیاج داریم که یک واقعیت متفاوت را تصور کنیم

and then we need to believe that that reality is possible.

و در ادامه باور کنیم که این واقعیت عملیه .

But if you are an extreme optimistic penguin

اما اگرهم شما یک پنگوئن بی اندازه خوش بین باشین

who just jumps down blindly hoping for the best,

که فقط با چشمهای بسته پایین می پره و امید به بهترین ها داره ،

you might find yourself in a bit of a mess when you hit the ground.

وقتی زمین خوردید ممکنه خو دتون رو بین آت وآشغالها پیدا کنید

But if you're an optimistic penguin

اما اگه یک پنگوئن متعادل خوش بین باشید

who believes they can fly,

که اعتقاد داره می تونه پرواز کنه ،

but then adjusts a parachute to your back

اما یک چتر نجاتم به پشتش وصل می کنه

just in case things don't work out exactly as you had planned,

تا اگه احیا ناً اتفاقها دقیقاً به طریقی که شما طراحی کرده بودین پیش نرفتند

you will soar like an eagle,

بازهم مثل یک عقاب اوج بگیرید ،

even if you're just a penguin.

حتی اگه فقط یه پنگوئن باشید .

Thank you.

متشکرم .

(Applause)

(تشویق)