Can we create new senses for humans? | David Eagleman

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Kom Tukovinit

We are built out of very small stuff,

เราถูกสร้างขึ้นจากสิ่งเล็กๆ

and we are embedded in a very large cosmos,

แล้วฝังตัวลงในจักรวาลอันยิ่งใหญ่

and the fact is that we are not very good at understanding reality

และความจริงก็คือเราไม่ได้มีความเข้าใจที่ดี ต่อความเป็นจริง

at either of those scales,

ในทั้งสองระดับนั้น

and that's because our brains

และนั่นก็เป็นเพราะว่าสมองของเรา

haven't evolved to understand the world at that scale.

ไม่ได้มีวิวัฒนาการมาให้เข้าใจโลก ในระดับนั้น

Instead, we're trapped on this very thin slice of perception

แต่ว่า เราถูกกักเอาไว้ในมุมมอง เพียงเสี้ยวบาง ๆ

right in the middle.

ที่อยู่ตรงกลาง

But it gets strange, because even at that slice of reality that we call home,

แต่ว่ามันก็ประหลาด เพราะแม้แต่ เสี้ยวบาง ๆ ที่เราเรียกว่าเป็นบ้านนั้น

we're not seeing most of the action that's going on.

เราก็ยังไม่เห็นสิ่ง ที่กำลังเกิดขึ้นเป็นส่วนใหญ่

So take the colors of our world.

เช่น ลองดูสีสันของโลกของเรา

This is light waves, electromagnetic radiation that bounces off objects

ซึ่งเป็นคลื่นแสง เป็นรังสีแม่เหล็กไฟฟ้า ที่สะท้อนออกจากวัตถุ

and it hits specialized receptors in the back of our eyes.

แล้วชนเข้ากับตัวรับพิเศษ ทางด้านหลังตาของเรา

But we're not seeing all the waves out there.

แต่เราไม่ได้เห็นคลื่นแสงทั้งหมดที่มีอยู่

In fact, what we see

อันที่จริง สิ่งที่เราเห็น

is less than a 10 trillionth of what's out there.

น้อยกว่าหนึ่งใน 10 ล้านล้าน ของที่มีทั้งหมด

So you have radio waves and microwaves

ดังนั้น มีคลื่นวิทยุและไมโครเวฟ

and X-rays and gamma rays passing through your body right now

และเอ็กซ์เรย์ และแกมม่าเรย์ ผ่านร่างกายของคุณอยู่ตอนนี้

and you're completely unaware of it,

และคุณก็ไม่ได้รู้สึกถึงมันเลย

because you don't come with the proper biological receptors

เพราะว่าคุณไม่ได้มาพร้อมกับตัวรับทางชีวภาพ ที่มีความเหมาะสม

for picking it up.

สำหรับตรวจจับมัน

There are thousands of cell phone conversations

มีการสื่อสารทางโทรศัพท์มือถือเป็นพัน ๆ

passing through you right now,

กำลังผ่านตัวคุณไปตอนนี้

and you're utterly blind to it.

และคุณก็บอดต่อสัญญาณเหล่านั้น

Now, it's not that these things are inherently unseeable.

ทีนี้ มันไม่ใช่ว่า สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถเห็นได้โดยธรรมชาติ

Snakes include some infrared in their reality,

งู สามารถรวมเอารังสีอินฟาเรดเข้ามา ในโลกความเป็นจริงของมัน

and honeybees include ultraviolet in their view of the world,

และผึ้งก็รวมเอารังสีอัลตราไวโอเลต เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการมองโลกใบนี้

and of course we build machines in the dashboards of our cars

และแน่นอนว่าเราก็สร้างอุปกรณ์ ในแผงหน้าปัดรถของเรา

to pick up on signals in the radio frequency range,

ให้จับสัญญาณช่วงความถี่วิทยุ

and we built machines in hospitals to pick up on the X-ray range.

และก็สร้างเครื่องมือในโรงพยาบาล ให้จับช่วงของรังสีเอ็กส์

But you can't sense any of those by yourself,

แต่คุณไม่สามารถรับสัมผัสสิ่งเหล่านี้ ได้ด้วยตัวเอง

at least not yet,

อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่ได้

because you don't come equipped with the proper sensors.

เพราะว่าคุณไม่ได้ประกอบด้วยตัวรับที่เหมาะสม

Now, what this means is that our experience of reality

ทีนี้ มันหมายความว่า ประสบการณ์รับรู้ความเป็นจริงของเรา

is constrained by our biology,

ถูกจำกัดด้วยชีวภาพของเราเอง

and that goes against the common sense notion

และนั่นขัดต่อสามัญสำนึก

that our eyes and our ears and our fingertips

ว่าตาของเรา หูของเรา และปลายนิ้วของเรา

are just picking up the objective reality that's out there.

ตรวจจับความเป็นจริงข้างนอกนั่นได้

Instead, our brains are sampling just a little bit of the world.

แต่จริง ๆ แล้ว สมองของเรา เก็บตัวอย่างเพียงบางส่วนของโลกเท่านั้น

Now, across the animal kingdom,

ทีนี้ ในทั่วทั้งอาณาจักรสัตว์

different animals pick up on different parts of reality.

สรรพสัตว์รับความเป็นจริงในส่วนที่แตกต่างกัน

So in the blind and deaf world of the tick,

ดังนั้น ในโลกที่มืดบอด และไร้เสียง ของพวกเห็บไร

the important signals are temperature and butyric acid;

สัญญาณที่สำคัญก็คือ อุณหภูมิ และกรดบิวทีริค

in the world of the black ghost knifefish,

ในโลกของปลากรายแอฟริกา โกสต์ (ghost knifefish) สีดำ

its sensory world is lavishly colored by electrical fields;

โลกแห่งการรับสัมผัสของมัน เต็มไปด้วยสีมากมายจากสนามไฟฟ้า

and for the echolocating bat,

และสำหรับค้างคาวที่ใช้เสียงสะท้อน

its reality is constructed out of air compression waves.

ความเป็นจริงของมันสร้างขึ้นจาก คลื่นการอัดอากาศ

That's the slice of their ecosystem that they can pick up on,

นั่นเป็นเสี้ยวหนึ่งของนิเวศวิทยาของมัน ที่พวกมันสามารถรับรู้ได้

and we have a word for this in science.

และทางวิทยาศาสตร์ เรามีคำเรียกปรากฏการณ์นี้

It's called the umwelt,

เรียกว่า อูมเวลท์ (umwelt)

which is the German word for the surrounding world.

ซึ่งเป็นภาษาเยอรมันสำหรับโลกรอบตัว

Now, presumably, every animal assumes

ทีนี้ สมมติว่า สัตว์ทุกตัวเข้าใจว่า

that its umwelt is the entire objective reality out there,

อูมเวลท์ของมันเป็นความจริงเชิงวัตถุทั้งหมด

because why would you ever stop to imagine

เพราะว่า ทำไมคุณจะต้องมาหยุดนึกสงสัย

that there's something beyond what we can sense.

ว่ามันยังจะมีอะไรมากกว่าที่เราสัมผัสได้อีกล่ะ

Instead, what we all do is we accept reality

แต่ทว่า ที่เราทุกคนเป็น ก็คือเรายอมรับความเป็นจริง

as it's presented to us.

อย่างที่มีการแสดงให้เราเห็น

Let's do a consciousness-raiser on this.

ลองมากระตุ้นความคิดเรื่องนี้กันหน่อยนะครับ

Imagine that you are a bloodhound dog.

ลองนึกดูว่าคุณเป็นสุนัขล่าเนื้อบลัดฮาวด์

Your whole world is about smelling.

โลกทั้งใบของคุณเป็นเรื่องการดมกลิ่น

You've got a long snout that has 200 million scent receptors in it,

คุณมีโพรงจมูกยาวๆ ที่มีตัวรับกลิ่น 200 ล้านตัวในนั้น

and you have wet nostrils that attract and trap scent molecules,

และคุณมีจมูกที่เปียก ที่จับและกักโมเลกุลกลิ่น

and your nostrils even have slits so you can take big nosefuls of air.

และจมูกของคุณยังจะมีร่อง เพื่อที่คุณจะรับกลิ่นจากอากาศได้มาก ๆ

Everything is about smell for you.

การดมกลิ่นเป็นทุกอย่างสำหรับคุณ

So one day, you stop in your tracks with a revelation.

ดังนั้น วันหนึ่ง คุณหยุดอยู่บนหนทางสู่การปฏิวัติ

You look at your human owner and you think,

คุณมองนายมนุษย์ของคุณและคิดว่า

"What is it like to have the pitiful, impoverished nose of a human?

"มันจะเป็นอย่างไรนะ ที่จะมีจมูกห่วย ๆ อย่างมนุษย์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

What is it like when you take a feeble little noseful of air?

เป็นอย่างไร เมื่อคุณสูดอากาศไร้ประสิทธิภาพ

How can you not know that there's a cat 100 yards away,

คุณไม่รู้ได้ยังไงว่ามีแมวห่างออกไป 100 หลา

or that your neighbor was on this very spot six hours ago?"

หรือเพื่อนบ้านของคุณอยู่ตรงนี้ เมื่อหกชั่วโมงก่อน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So because we're humans,

นั่นเป็นเพราะเราเป็นมนุษย์

we've never experienced that world of smell,

เราไม่เคยมีประสบการณ์ถึงโลกแห่งกลิ่น

so we don't miss it,

เราจึงไม่คิดถึงมัน

because we are firmly settled into our umwelt.

เพราะว่าเราว่าใจอูมเวลท์ของเราเต็มที่

But the question is, do we have to be stuck there?

แต่คำถามก็คือ เราต้องกักตัวเองอยู่ที่อย่างนั้นหรือ

So as a neuroscientist, I'm interested in the way that technology

เฉกเช่นนักประสาทวิทยา ผมมีความสนใจ ถึงหนทางที่เทคโนโลยี

might expand our umwelt,

อาจจะขยายอูมเวลท์ของเราได้

and how that's going to change the experience of being human.

และการที่มันจะเปลี่ยนประสบการณ์มนุษย์เรา

So we already know that we can marry our technology to our biology,

ครับ เรารู้แล้วว่า เราสามารถจับคู่เทคโนโลยี เข้ากับชีวภาพของเรา

because there are hundreds of thousands of people walking around

เพราะมันมีคนเป็นแสน ๆ

with artificial hearing and artificial vision.

ที่มีการฟังและการมองเห็นแบบประดิษฐ์

So the way this works is, you take a microphone and you digitize the signal,

ครับ การทำงานของมันก็คือ คุณใช้ไมโครโฟน และแปลงเป็นสัญญาณแบบดิจิตัล

and you put an electrode strip directly into the inner ear.

และนำแท่งขั้วไฟฟ้าไปไว้ในหูชั้นใน

Or, with the retinal implant, you take a camera

หรือสำหรับเรตินาประดิษฐ์ คุณใช้กล้อง

and you digitize the signal, and then you plug an electrode grid

และแปลงสัญญาณเป็นดิจิตัล และจากนั้นเสียบแผงขั้วไฟฟ้า

directly into the optic nerve.

ไปที่ประสาทตาโดยตรง

And as recently as 15 years ago,

และเร็ว ๆ นี้ เมื่อ 15 ปีมานี้เอง

there were a lot of scientists who thought these technologies wouldn't work.

มีนักวิทยาศาสตร์มากมายที่ยังคิดว่า เทคโนโลยีเหล่านี้คงไม่ประสบความสำเร็จ

Why? It's because these technologies speak the language of Silicon Valley,

ทำไมน่ะหรือ ก็เพราะว่าเทคโนโลยีพวกนี้ พูดภาษาของซิลิคอนแวลลีย์

and it's not exactly the same dialect as our natural biological sense organs.

และมันก็ไม่ใช่ภาษาเดียวกันกับที่ใช้โดย อวัยวะรับสัมผัสชีวภาพตามธรรมชาติของเรา

But the fact is that it works;

แต่ความจริง มันสามารถใช้การได้เหมือนกัน

the brain figures out how to use the signals just fine.

สมองพบวิธี ที่จะใช้สัญญาณดังกล่าวได้ดี

Now, how do we understand that?

ทีนี้ เราจะเข้าใจมันได้อย่างไร

Well, here's the big secret:

ครับ นี่คือความลับใหญ่เลย

Your brain is not hearing or seeing any of this.

สมองของคุณไม่ได้ฟังหรือมองเห็นอะไรเลย

Your brain is locked in a vault of silence and darkness inside your skull.

สมองของคุณถูกขังอยู่ในห้องแห่งความเงียบ และความมืด ภายในกระโหลกของคุณ

All it ever sees are electrochemical signals

ทั้งหมดที่มันได้เห็นก็คือ สัญญาณเคมีไฟฟ้า

that come in along different data cables,

ที่เข้ามาตามสายข้อมูลต่างๆ กัน

and this is all it has to work with, and nothing more.

และนั่นคือข้อมูลทั้งหมดที่มันต้องทำการ ไม่มีอะไรมากกว่านี้

Now, amazingly,

เอาล่ะ น่าสนใจครับ

the brain is really good at taking in these signals

ที่สมองของเรารับสัญญาณเหล่านี้ ได้ดีทีเดียว

and extracting patterns and assigning meaning,

และสกัดเอารูปแบบ และความหมายของสัญญาณ

so that it takes this inner cosmos and puts together a story

ดังนั้นมันนำเอาจักรวาลภายในนี้ และนำมาประกอบเข้าเป็นเรื่องราว

of this, your subjective world.

เป็นสิ่งนี้ เป็นโลกทางนามธรรมของคุณ

But here's the key point:

แต่นี่คือจุดสำคัญครับ

Your brain doesn't know, and it doesn't care,

สมองของคุณไม่ได้รู้ และไม่ได้สนใจ

where it gets the data from.

ว่ามันได้ข้อมูลมาจากไหน

Whatever information comes in, it just figures out what to do with it.

ไม่ว่าข้อมูลใดเข้ามา มันก็แค่หาทางจัดการกับมัน

And this is a very efficient kind of machine.

และนี่ก็เป็นเหมือนกับเครื่องจักร ที่ทรงประสิทธิภาพ

It's essentially a general purpose computing device,

เป็นเหมือนกับคอมพิวเตอร์ ที่ทำหน้าที่ได้ทั่วไป

and it just takes in everything

และมันก็แค่นำเข้าข้อมูลทุกอย่าง

and figures out what it's going to do with it,

และพยายามค้นหา ว่ามันจะต้องทำอะไร

and that, I think, frees up Mother Nature

และวิธีนี้ ผมคิดว่า เป็นการปลดปล่อย พระแม่แห่งธรรมชาติ

to tinker around with different sorts of input channels.

ให้สามารถดัดแปลงช่องข้อมูลหลายรูปแบบ

So I call this the P.H. model of evolution,

ผมจึงขอเรียกมันว่าแบบจำลอง พี. เอช. ของวิวัฒนาการ

and I don't want to get too technical here,

และผมไม่อยากที่จะลงลึกเกินไป

but P.H. stands for Potato Head,

แต่ พี. เอช. ย่อมาจาก โพเตโต้ เฮด [หัวมัน]

and I use this name to emphasize that all these sensors

และผมใช้ชื่อนี้ เพื่อเน้นย้ำว่า ตัวรับสัมผัสเหล่านี้

that we know and love, like our eyes and our ears and our fingertips,

ที่เรารู้จักและรัก เช่นตา หู และปลายนิ้วของเรา

these are merely peripheral plug-and-play devices:

นี่มันเป็นเหมือนอุปกรณ์รอบข้างทั่วไป ที่พร้อมใช้งาน

You stick them in, and you're good to go.

คุณต่อมันเข้า และมันก็พร้อมใช้งานเลย

The brain figures out what to do with the data that comes in.

สมองของคุณจะตัดสินว่าต้องทำอย่างไร กับข้อมูลที่เข้ามา

And when you look across the animal kingdom,

และเมื่อคุณมองไปรอบๆ ในอาณาจักรสัตว์

you find lots of peripheral devices.

คุณจะพบอุปกรณ์รอบข้างมากมาย

So snakes have heat pits with which to detect infrared,

เช่น งูมีอวัยวะรับความร้อน ซึ่งตรวจจับอินฟาเรด

and the ghost knifefish has electroreceptors,

และปลากรายแอฟริกา โกสต์ก็มีตัวรับไฟฟ้า

and the star-nosed mole has this appendage

และตัวตุ่นจมูกดาวก็มีส่วนที่ยื่นยาว

with 22 fingers on it

ที่มีนิ้วถึง 22 นิ้ว

with which it feels around and constructs a 3D model of the world,

ที่ใช้สัมผัสสิ่งรอบ ๆ ตัว แล้วสร้างภาพโลกสามมิติ

and many birds have magnetite so they can orient

และนกหลายชนิดมีแม่เหล็ก ฉะนั้นพวกมันจึงสามารถตอบสนองต่อทิศทาง

to the magnetic field of the planet.

ตามสนามแม่เหล็กของโลกได้

So what this means is that nature doesn't have to continually

นี่ก็หมายความว่า ธรรมชาติไม่จำเป็นต้องออกแบบสมอง

redesign the brain.

เรื่อย ๆ อย่างต่อเนื่อง

Instead, with the principles of brain operation established,

แต่ว่า เมื่อได้ตั้งการทำงานของสมอง เป็นหลักเป็นพื้นฐานแล้ว

all nature has to worry about is designing new peripherals.

ธรรมชาติก็เหลือแต่ จะต้องทำการออกแบบอุปกรณ์รอบข้าง

Okay. So what this means is this:

เอาล่ะ มันหมายถึงอย่างนี้ครับ

The lesson that surfaces

บทเรียนที่เกิดขึ้นก็คือ

is that there's nothing really special or fundamental

ไม่มีอะไรพิเศษ หรือเป็นรากฐาน

about the biology that we come to the table with.

เกี่ยวกับระบบชีวภาพ ที่มาเกิดมาพร้อมกับมัน

It's just what we have inherited

มันเป็นเพียงสิ่งที่เราได้รับตกทอดมา

from a complex road of evolution.

จากวิถีแห่งวิวัฒนาการอันซับซ้อน

But it's not what we have to stick with,

แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เราจะต้อง ติดอยู่กับมันตลอดไป

and our best proof of principle of this

และการพิสูจน์ที่ดีที่สุดของหลักการนี้

comes from what's called sensory substitution.

ก็มาจากสิ่งที่เรียกว่า การแทนที่ของระบบสัมผัส

And that refers to feeding information into the brain

ซึ่งหมายถึงการป้อนข้อมูล เข้าไปในสมอง

via unusual sensory channels,

ผ่านช่องทางสัมผัสที่ไม่ปกติ

and the brain just figures out what to do with it.

และสมองก็แค่หาทางว่ามันควรทำอย่างไร

Now, that might sound speculative,

ทีนี้ นั่นอาจฟังดูเลื่อนลอย

but the first paper demonstrating this was published in the journal Nature in 1969.

แต่งานตีพิมพ์แรกที่แสดงสิ่งนี้ ได้ตีพิมพ์ในวารสาร เนเจอร์ ในปีค.ศ. 1969

So a scientist named Paul Bach-y-Rita

นักวิทยาศาสตร์นามว่า พอล บาร์ก-อี-ริตา

put blind people in a modified dental chair,

นำคนตาบอดมานั่ง บนเก้าอี้หมอฟันแบบดัดแปลง

and he set up a video feed,

และจัดการให้ข้อมูลในรูปแบบวีดีโอ

and he put something in front of the camera,

และเอาอะไรบางอย่างวางไว้หน้ากล้อง

and then you would feel that

และจากนั้นคุณก็จะรู้สึกว่า

poked into your back with a grid of solenoids.

ถูกจิ้มที่ด้านหลังด้วยร่องขดลวด

So if you wiggle a coffee cup in front of the camera,

ถ้าคุณขยับแก้วกาแฟหน้ากล้อง

you're feeling that in your back,

คุณก็จะรู้สึกบนหลังคุณ

and amazingly, blind people got pretty good

และเป็นเรื่องน่าทึ่งที่ว่า คนตาบอดค่อนข้างเก่ง

at being able to determine what was in front of the camera

ในการตัดสินใจว่าอะไรอยู่หน้ากล้อง

just by feeling it in the small of their back.

แค่เพียงสัมผัสมันผ่านหลังของพวกเขา

Now, there have been many modern incarnations of this.

เอาล่ะ มันมีตัวอย่างมากมาย จากเรื่องตัวอย่างคล้าย ๆ กันนี้

The sonic glasses take a video feed right in front of you

เช่น แว่นตาโซนิกที่นำผลวีดีโอ ที่แสดงต่อหน้าคุณ

and turn that into a sonic landscape,

และเปลี่ยนเป็นแผนที่เสียง

so as things move around, and get closer and farther,

ฉะนั้นเมื่อสิ่งต่างๆ ขยับ หรือเข้ามาใกล้ หรือห่างออกไป

it sounds like "Bzz, bzz, bzz."

มันจะมีเสียง "หึ่ง หึ่ง หึ่ง"

It sounds like a cacophony,

เหมือนกับเสียงที่ไม่ประสานกัน

but after several weeks, blind people start getting pretty good

แต่หลังจากสองสามสัปดาห์ คนตาบอดก็เริ่มจะเก่ง

at understanding what's in front of them

ในการทำความเข้าใจ ว่าอะไรอยู่ตรงหน้าพวกเขา

just based on what they're hearing.

จากแค่ที่พวกเขาได้ยิน

And it doesn't have to be through the ears:

และมันไม่จำเป็นจะต้องเป็นข้อมูลผ่านหู

this system uses an electrotactile grid on the forehead,

ระบบนี้ใช้แผงการสัมผัสเชิงไฟฟ้า ที่วางไว้บนหน้าผาก

so whatever's in front of the video feed, you're feeling it on your forehead.

ฉะนั้นไม่ว่าอะไรอยู่หน้ากล้อง คุณก็จะรู้สึกมันได้ที่หน้าผาก

Why the forehead? Because you're not using it for much else.

ทำไมต้องเป็นหน้าผากน่ะหรือครับ เพราะว่าคุณไม่ได้ใช้มันมากนัก

The most modern incarnation is called the brainport,

ตัวอย่างใหม่ล่าสุด เรียกว่า "เบรนพอร์ท"

and this is a little electrogrid that sits on your tongue,

และนี่คือแผงไฟฟ้าที่อยู่บนลิ้น

and the video feed gets turned into these little electrotactile signals,

และข้อมูลวีดีโอที่ป้อนเข้ามาก็แปลงเป็น สัญญาณการสัมผัสเชิงไฟฟ้า

and blind people get so good at using this that they can throw a ball into a basket,

และคนตาบอดก็เชี่ยวชาญในการใช้มัน จนเขาสามารถขว้างบอลลงตะกร้าได้เลย

or they can navigate complex obstacle courses.

หรือพวกเขาสามารถนำร่องผ่านสิ่งกีดขวาง ที่ค่อนข้างซับซ้อนได้

They can come to see through their tongue.

พวกเขาสามารถมองเห็นได้ผ่านลิ้น

Now, that sounds completely insane, right?

ทีนี้ มันฟังดูเหลือเชื่อมากเลยใช่ไหมครับ

But remember, all vision ever is

แต่จำไว้นะครับว่า ภาพทุกอย่างที่มีนั้น

is electrochemical signals coursing around in your brain.

เป็นสัญญาณเคมีไฟฟ้า ที่วิ่งไปรอบ ๆ สมองของคุณ

Your brain doesn't know where the signals come from.

สมองของคุณไม่รู้หรอกว่าสัญญาณมาจากไหน

It just figures out what to do with them.

มันแค่เข้าใจว่าต้องทำอย่างไร กับสัญญาณพวกนั้น

So my interest in my lab is sensory substitution for the deaf,

ฉะนั้น สิ่งที่กลุ่มวิจัยของผมสนใจ ก็คือการแทนที่สัมผัสสำหรับคนหูหนวก

and this is a project I've undertaken

และโครงการนี้ก็กำลังดำเนินการอยู่

with a graduate student in my lab, Scott Novich,

โดยมีนักศึกษาบัณฑิตศึกษาในกลุ่มวิจัยของผม สก๊อต โนวิกช์

who is spearheading this for his thesis.

ผู้เป็นแกนนำทำวิทยานิพนธ์ของเขา

And here is what we wanted to do:

และนี่คือสิ่งที่เราต้องการทำ

we wanted to make it so that sound from the world gets converted

เราต้องการที่จะแปลงเสียงที่มีในโลกนี้

in some way so that a deaf person can understand what is being said.

ไปเป็นสิ่งที่คนหูหนวกสามารถเข้าใจได้

And we wanted to do this, given the power and ubiquity of portable computing,

เราต้องการทำสิ่งนี้ เพื่อให้ประสิทธิภาพ และการเข้าถึงกับระบบคอมพิวเตอร์เคลื่อนที่

we wanted to make sure that this would run on cell phones and tablets,

เราต้องการความมั่นใจว่า ระบบจะทำงานได้บนโทรศัพท์มือถือและแท๊บเล็ต

and also we wanted to make this a wearable,

และเรายังต้องการทำให้มันสวมใส่ได้

something that you could wear under your clothing.

เป็นอะไรที่คุณสามารถใส่ไว้ใต้เสื้อผ้า

So here's the concept.

นี่เป็นแนวความคิดครับ

So as I'm speaking, my sound is getting captured by the tablet,

และขณะที่ผมพูดนี้ เสียงของผมจะถูกจับ โดยแท็บเล็ต

and then it's getting mapped onto a vest that's covered in vibratory motors,

และจากนั้นมันก็ส่งข้อมูลไปยังเสื้อกั๊ก ที่เต็มไปด้วยมอเตอร์สั่น

just like the motors in your cell phone.

เหมือนกับมอเตอร์ในโทรศัพท์มือถือคุณ

So as I'm speaking,

ระหว่างที่ผมกำลังพูดอยู่นี้

the sound is getting translated to a pattern of vibration on the vest.

เสียงกำลังแปลงเป็น รูปแบบการสั่นบนเสื้อกั๊ก

Now, this is not just conceptual:

ทีนี้มันไม่ได้เป็นเพียงแค่แนวคิด

this tablet is transmitting Bluetooth, and I'm wearing the vest right now.

แท๊บเล็ตนี้กำลังส่งสัญญาณบลูทูท และผมก็กำลังใส่เสื้อกั๊กนั้นอยู่

So as I'm speaking -- (Applause) --

ดังนั้น ในขณะที่ผมพูดอยู่นี้ (เสียงปรบมือ)

the sound is getting translated into dynamic patterns of vibration.

เสียงกำลังแปลงเป็นรูปแบบการสั่นแบบพลวัต

I'm feeling the sonic world around me.

ผมรู้สึกได้ถึงโลกแห่งเสียงรอบ ๆ ตัว

So, we've been testing this with deaf people now,

เราได้ทำการทดสอบกับคนตาบอดแล้วตอนนี้

and it turns out that after just a little bit of time,

และเราก็พบว่า ไม่นาน

people can start feeling, they can start understanding

คนจะเริ่มรู้สึกได้ พวกเขาจะเริ่มเข้าใจ

the language of the vest.

ภาษาของเสื้อกั๊ก

So this is Jonathan. He's 37 years old. He has a master's degree.

นี่คือ โจนาธาน เขาอายุ 37 ปี และมีวุฒิปริญญาโท

He was born profoundly deaf,

เขาเกิดมาหูหนวกสนิท

which means that there's a part of his umwelt that's unavailable to him.

ซึ่งหมายความว่าเขาไม่มี อูมเวลท์ บางส่วน

So we had Jonathan train with the vest for four days, two hours a day,

ฉะนั้น โจนาธาน ฝึกซ้อมกับเสื้อกั๊กนี้ เป็นเวลาสี่วัน วันละสองชั่วโมง

and here he is on the fifth day.

และตอนนี้ เขามาถึงวันที่ห้า

Scott Novich: You.

สก๊อต โนวิกช์: คุณ

David Eagleman: So Scott says a word, Jonathan feels it on the vest,

เดวิด อีเกอร์แมน: เมื่อสก๊อตกล่าวคำ โจนาธานจะรู้สึกได้จากเสื้อกั๊ก

and he writes it on the board.

และเขาจะเขียนคำไว้บนกระดาน

SN: Where. Where.

สก๊อต: ที่ไหน ที่ไหน

DE: Jonathan is able to translate this complicated pattern of vibrations

เดวิด: โจนาธานสามารถที่จะแปลรูปแบบที่ซับซ้อน ของการสั่น

into an understanding of what's being said.

ไปเป็นความเข้าใจในคำที่พูด

SN: Touch. Touch.

สก๊อต: แตะ แตะ

DE: Now, he's not doing this --

เดวิด: เอาล่ะ เขาไม่ได้ทำ --

(Applause) --

(เสียงปรบมือ) --

Jonathan is not doing this consciously, because the patterns are too complicated,

โจนาธานไม่ได้ทำการนี้โดยตั้งใจ เพราะว่ารูปแบบข้อมูลซับซ้อนเกินไป

but his brain is starting to unlock the pattern that allows it to figure out

แต่สมองของเขาเริ่มที่จะถอดรูปแบบ ที่สามารถทำให้มันเข้าใจได้

what the data mean,

ว่าข้อมูลนั้นคืออะไร

and our expectation is that, after wearing this for about three months,

และความคาดหวังของเราก็คือ หลังจากที่สวมสิ่งนี้เป็นเวลาประมาณ 3 เดือน

he will have a direct perceptual experience of hearing

เขาจะมีประสบการณ์สัมผัสตรงของการได้ยิน

in the same way that when a blind person passes a finger over braille,

ในแบบเดียวกับที่เมื่อคนตาบอด ลูบไปตามอักษรเบล

the meaning comes directly off the page without any conscious intervention at all.

ความหมายผุดขึ้นมาจากหน้ากระดาษ โดยไม่ต้องใช้ความคิดใดๆ ช่วยเหลืออีก

Now, this technology has the potential to be a game-changer,

ครับ เทคโนโลยีนี้มีศักยภาพที่จะเปลี่ยนแปลง

because the only other solution for deafness is a cochlear implant,

เพราะว่าการแก้ปัญหาหูหนวกอื่นมีอย่างเดียว คือการปลูกถ่ายคลอเคลียร์ (cochlear)

and that requires an invasive surgery.

และนั่นต้องอาศัยการผ่าตัด

And this can be built for 40 times cheaper than a cochlear implant,

และระบบนี้สามารถผลิตได้ถูกกว่า ถึง 40 เท่าของของการปลูกถ่ายคลอเคลียร์

which opens up this technology globally, even for the poorest countries.

ซึ่งเปิดโอกาสให้เทคโนโลยีนี้ในระดับสากล แม้กระทั่งกับประเทศที่จนที่สุด

Now, we've been very encouraged by our results with sensory substitution,

ทีนี้ เราได้รับแรงสนับสนุนอย่างมาก จากผลของการแทนที่สัมผัสนี้

but what we've been thinking a lot about is sensory addition.

แต่สิ่งที่เราคิดกันเยอะมากก็คือ การเพิ่มสัมผัส

How could we use a technology like this to add a completely new kind of sense,

คือเราจะใช้เทคโนโลยีแบบนี้ เพื่อเพิ่มสัมผัสแบบใหม่ได้อย่างไร

to expand the human umvelt?

เพื่อที่จะขยาย อูมเวลท์ ของคน

For example, could we feed real-time data from the Internet

ยกตัวอย่างเช่น เราจะสามารถป้อนข้อมูล ตามเวลาจริงจากอินเทอร์เน็จ

directly into somebody's brain,

ตรงเข้าสมองใครสักคน

and can they develop a direct perceptual experience?

และเขาคนนั้นยังสามารถพัฒนา ประสบการณ์สัมผัสได้โดยตรงหรือไม่

So here's an experiment we're doing in the lab.

นี่คือการทดลองที่เราทำกัน

A subject is feeling a real-time streaming feed from the Net of data

คนที่รับการทดลองรู้สึกถึงการผ่านกระแสข้อมูล ที่มาจากอินเตอร์เน็ตได้ตามเวลาจริง

for five seconds.

เป็นเวลาห้าวินาที

Then, two buttons appear, and he has to make a choice.

จากนั้น จะมีปุ่มสองปุ่มปรากฏขึ้น และเขาก็ต้องตัดสินใจ

He doesn't know what's going on.

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

He makes a choice, and he gets feedback after one second.

เขาตัดสินใจและได้รับผลตอบรับ ในอีกหนึ่งวินาทีต่อมา

Now, here's the thing:

ทีนี้นะครับ

The subject has no idea what all the patterns mean,

ผู้รับการทดลองของเรา ไม่รู้เลยว่ารูปแบบเหล่านั้นคืออะไร

but we're seeing if he gets better at figuring out which button to press.

แต่พวกเราจะเห็นว่าเขาจะทำได้ดีขึ้นหรือไม่ ว่าจะตัดสินใจกดปุ่มไหน

He doesn't know that what we're feeding

เขาไม่รู้ว่าเราป้อน

is real-time data from the stock market,

ข้อมูลตามเวลาจริง จากตลาดหุ้น

and he's making buy and sell decisions.

และเขากำลังตัดสินใจซื้อและขาย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And the feedback is telling him whether he did the right thing or not.

และการตอบสนองบอกเขาว่าเขาได้ทำถูกหรือไม่

And what we're seeing is, can we expand the human umvelt

และสิ่งที่เราดูก็คือ เราจะสามารถขยาย อูมเวลท์ ของมนุษย์

so that he comes to have, after several weeks,

เพื่อที่ว่าหลังจากสองสามสัปดาห์ เขาจะมีประสบการณ์ตรง

a direct perceptual experience of the economic movements of the planet.

ถึงการเคลื่อนไหวของเศรษฐกิจโลก ได้หรือไม่

So we'll report on that later to see how well this goes.

เราจะรายงานต่อภายหลังนะครับ ว่านี่ได้ผลหรือไม่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Here's another thing we're doing:

นี่คืออีกอย่างที่เราทำ

During the talks this morning, we've been automatically scraping Twitter

ระหว่างการบรรยายเช้านี้ พวกเราดึงเอาข้อมูลจากทวิตเตอร์

for the TED2015 hashtag,

ที่มี TED2015 แฮชแท๊ค

and we've been doing an automated sentiment analysis,

และเราก็ได้ทำการวิเคราะห์อารมณ์ โดยอัตโนมัติ

which means, are people using positive words or negative words or neutral?

ซึ่งหมายถึงว่า คนใช้คำพูดเชิงบวก เชิงลบ หรือแบบกลาง ๆ

And while this has been going on,

และในขณะที่มันเกิดขึ้น

I have been feeling this,

ผมรู้สึกมันได้

and so I am plugged in to the aggregate emotion

และผมก็เชื่อมต่อ เพื่อจับกลุ่มอารมณ์

of thousands of people in real time,

ของคนเป็นพัน ๆ ในเวลาจริง

and that's a new kind of human experience, because now I can know

และนี่เป็นประสบการณ์แบบใหม่สำหรับคน เพราะว่าตอนนี้ผมรับรู้ได้

how everyone's doing and how much you're loving this.

ว่าทุกคนเป็นอย่างไร และคุณชอบมันแค่ไหน

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

It's a bigger experience than a human can normally have.

มันเป็นประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่ กว่าที่มนุษย์จะมีได้ตามปกติ

We're also expanding the umvelt of pilots.

นอกจากนั้น เรายังขยาย อูมเวลท์ ของคนขับเครื่องบิน

So in this case, the vest is streaming nine different measures

ในกรณีนี้ เสื้อกั๊กจะส่งกระแส ค่าวัดต่าง ๆ เก้าค่า

from this quadcopter,

จากควอดคอปเตอร์นี้

so pitch and yaw and roll and orientation and heading,

รวมทั้งการเอียง หัน หมุน ปรับองศา และเบนส่วนหัว

and that improves this pilot's ability to fly it.

และนั่นเพิ่มความสามารถในการบิน ใหักับคนขับ

It's essentially like he's extending his skin up there, far away.

มันก็เหมือนกับเขามีผิวหนังที่ใหญ่ขึ้น ที่ข้างบนนั้น

And that's just the beginning.

และนั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้น

What we're envisioning is taking a modern cockpit full of gauges

สิ่งที่เราได้จินตนาการก็คือ การนำห้องคนขับที่เต็มไปด้วยมาตรวัด

and instead of trying to read the whole thing, you feel it.

และแทนที่จะพยายามอ่านทุกอย่าง คุณก็เพียงแค่รู้สึกถึงมัน

We live in a world of information now,

เราอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยข้อมูล

and there is a difference between accessing big data

และมันก็มีความแตกต่าง ระหว่างการเข้าถึงข้อมูลจำนวนมาก

and experiencing it.

และการรู้สึกได้ถึงมัน

So I think there's really no end to the possibilities

ฉะนั้น ผมคิดว่าความเป็นไปได้ ในการขยายสำหรับมนุษย์

on the horizon for human expansion.

ไม่ได้มีขอบเขตอยู่ที่เพียงเส้นขอบฟ้า

Just imagine an astronaut being able to feel

ลองคิดถึงนักบินอวกาศที่สามารถรู้สึกได้

the overall health of the International Space Station,

ถึงสภาพโดยรวมของสถานีอวกาศนานาชาติ

or, for that matter, having you feel the invisible states of your own health,

หรือ ในเรื่องนั้น มีความรู้สึกถึง ภาวะที่มองไม่เห็นเกี่ยวกับสุขภาพคุณ

like your blood sugar and the state of your microbiome,

เช่น ระดับน้ำตาลในเลือด และภาวะของจุลนิเวศ

or having 360-degree vision or seeing in infrared or ultraviolet.

หรือมีการมองเห็นแบบ 360 องศา หรือเห็นอินฟราเรด หรืออัลตราไวโอเล็ต

So the key is this: As we move into the future,

ฉะนั้น สิ่งสำคัญคือ ในอนาคตที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

we're going to increasingly be able to choose our own peripheral devices.

เราจะสามารถเลือกอุปกรณ์รอบข้างของเรา ได้มากขึ้นเรื่อย ๆ

We no longer have to wait for Mother Nature's sensory gifts

เราไม่ต้องรอของขวัญการรับสัมผัส จากพระแม่แห่งธรรมชาติ

on her timescales,

ในช่วงเวลาที่นางเป็นคนกำหนด

but instead, like any good parent, she's given us the tools that we need

เช่นเดียวกับมารดาที่แสนดี เธอได้มอบอุปกรณ์ที่เราต้องการ

to go out and define our own trajectory.

เพื่อที่จะก้าวออกไป และกำหนดทิศทางของเราเอง

So the question now is,

ฉะนั้น คำถามก็คือ

how do you want to go out and experience your universe?

คุณต้องการที่จะก้าวออกไป แล้วประสบสัมผัสกับจักรวาลของคุณอย่างไร

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: Can you feel it? DE: Yeah.

คริส แอนเดอร์สัน: คุณรู้สึกได้เลยใช่ไหมครับ เดวิด: ครับ

Actually, this was the first time I felt applause on the vest.

อันที่จริง นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมรู้สึกถึงการปรบมือผ่านเสื้อกั๊กนี้

It's nice. It's like a massage. (Laughter)

มันก็ดีครับ เหมือนนวดเลย (เสียงหัวเราะ)

CA: Twitter's going crazy. Twitter's going mad.

คริส: ทวิตเตอร์กำลังคลั่งกันเลยครับ

So that stock market experiment.

แล้วการทดลองกับตลาดหุ้น

This could be the first experiment that secures its funding forevermore,

นี่อาจเป็นการทดลองแรก ที่จะเป็นหลักประกันเงินทุนให้กับมันไปตลอด

right, if successful?

ใช่ไหมครับ ถ้ามันสำเร็จ

DE: Well, that's right, I wouldn't have to write to NIH anymore.

เดวิด: ครับ ใช่เลย ผมจะได้ไม่ต้องเขียนขอทุนไปที่ NIH อีกแล้ว

CA: Well look, just to be skeptical for a minute,

คริส: เอาล่ะ ผมขอถามอะไรหน่อยนะ

I mean, this is amazing, but isn't most of the evidence so far

คือผมว่า มันเจ๋งมากเลย แต่ว่าหลักฐานส่วนใหญ่ที่มีจนถึงตอนนี้

that sensory substitution works,

บอกว่าการทดแทนการรับสัมผัสนั้นทำงานได้

not necessarily that sensory addition works?

แต่ไม่จำเป็นว่าการรับสัมผัสเพิ่มนั้น จะทำงานได้ใช่ไหมครับ

I mean, isn't it possible that the blind person can see through their tongue

ผมหมายถึงว่า มันเป็นไปได้ไหมว่า คนตาบอดจะสามารถเห็นผ่านลิ้นเขาได้

because the visual cortex is still there, ready to process,

เพราะว่าคอร์เท็กซ์การมองยังมีอยู่ และพร้อมที่จะทำงาน

and that that is needed as part of it?

และนั่นก็เป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งด้วย

DE: That's a great question. We actually have no idea

เดวิด: เป็นคำถามที่ดีครับ อันที่จริงเราไม่รู้เลยครับ

what the theoretical limits are of what kind of data the brain can take in.

ว่าข้อจำกัดทางทฤษฎีของข้อมูลที่สมองรับได้ คืออะไร

The general story, though, is that it's extraordinarily flexible.

แต่เรื่องพื้นฐานเลยก็คือ มันปรับตัวได้อย่างน่าทึ่ง

So when a person goes blind, what we used to call their visual cortex

ดังนั้น เมื่อกลายเป็นคนตาบอด สิ่งที่เราเคยเรียกว่าคอร์เท็กซ์การมอง

gets taken over by other things, by touch, by hearing, by vocabulary.

ก็จะโดนสิ่งอื่นๆ เข้าแทนที่ เช่นการสัมผัส การได้ยิน โดยคำศัพท์

So what that tells us is that the cortex is kind of a one-trick pony.

ฉะนั้นมันบอกเราว่า คอร์เท็กส์ก็เป็นเหมือนหลักสากล

It just runs certain kinds of computations on things.

คือมันแค่ทำการคำนวณกับข้อมูลต่าง ๆ

And when we look around at things like braille, for example,

และเมื่อเรามองไปยังเช่น อักษรเบล

people are getting information through bumps on their fingers.

คนรับข้อมูลผ่านปุ่มที่นิ้วสัมผัส

So I don't think we have any reason to think there's a theoretical limit

ฉะนั้นผมไม่คิดว่าเรามีเหตุผลใด ที่จะคิดว่ามันมีข้อจำกัดทางทฤษฎี

that we know the edge of.

ที่เรารู้ขอบเขต

CA: If this checks out, you're going to be deluged.

คริส: ถ้าสิ่งนี้ออกมาเมื่อไร คุณคงโดนรุมจีบแน่

There are so many possible applications for this.

มันมีศักยภาพที่จะได้อะไรได้มากมายเหลือเกิน

Are you ready for this? What are you most excited about, the direction it might go?

คุณพร้อมหรือยังครับ อะไรที่คุณตื่นเต้นที่สุด สำหรับสิ่งที่อาจเกิดขึ้น

DE: I mean, I think there's a lot of applications here.

เดวิด: ผมคิดว่า มันมีการนำไปใช้ประโยชน์มากมาย

In terms of beyond sensory substitution, the things I started mentioning

ในส่วนที่มากกว่าการแทนที่สัมผัส สิ่งที่ผมได้กล่าวไว้

about astronauts on the space station, they spend a lot of their time

เกี่ยวกับนักบินอวกาศในสถานีอวกาศ พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่

monitoring things, and they could instead just get what's going on,

ติดตามสิ่งต่าง ๆ และพวกเขาอาจจะได้เข้าใจ ว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ

because what this is really good for is multidimensional data.

เพราะสิ่งที่มันจัดการได้ดีคือ ข้อมูลหลายมิติ

The key is this: Our visual systems are good at detecting blobs and edges,

หัวใจสำคัญคือ ระบบการมองเห็น มีประสิทธิภาพในการตรวจจับขอบและส่วนนูน

but they're really bad at what our world has become,

แต่พวกมันแย่มากกับการสิ่งที่โลกของเราเป็น

which is screens with lots and lots of data.

ซึ่งก็คือจอแบน ๆ ที่เต็มไปด้วยข้อมูล

We have to crawl that with our attentional systems.

พวกเราจึงต้องตะกายหามัน ด้วยระบบที่เราต้องเพ่งความสนใจ

So this is a way of just feeling the state of something,

ดังนั้น นี่เป็นเพียงวิธีที่จะรู้สึก ถึงภาวะของอะไรบางอย่าง

just like the way you know the state of your body as you're standing around.

เหมือนกับวิธีที่คุณรู้ถึงภาวะของร่างกาย อย่างที่คุณยืนอยู่ตอนนี้

So I think heavy machinery, safety, feeling the state of a factory,

ฉะนั้นผมคิดถึงเครื่องยนต์หนัก ความปลอดภัย การรู้สึกได้ถึงภาวะโรงงาน

of your equipment, that's one place it'll go right away.

รู้สึกได้ถึงเครื่องมือของคุณ ที่เมื่อติดตั้งแล้ว จะทำงานได้ทันที

CA: David Eagleman, that was one mind-blowing talk. Thank you very much.

คริส: เดวิด อีเกอร์แมน นั่นมันเป็นการบรรยาย ที่เหนือความคาดหมายมาก ขอบคุณมากครับ

DE: Thank you, Chris. (Applause)

เดวิด: ของคุณครับคริส (เสียงปรบมือ)