Can we create new senses for humans? | David Eagleman

دیوید ایگلمن: آیا می‌توانیم حواس جدیدی برای انسان خلق کنیم؟

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

We are built out of very small stuff,

ما از اجزای بسیار کوچک ساخته شده ایم،

and we are embedded in a very large cosmos,

و در یک جهان بسیار بزرگ جا گرفته ایم،

and the fact is that we are not very good at understanding reality

در حقیقت ما در درک واقعیت تبحر نداریم،

at either of those scales,

در هیچ مقیاسی،

and that's because our brains

به این خاطر که مغز ما

haven't evolved to understand the world at that scale.

به این اندازه تکامل پیدا نکرده است که جهان را درک کند.

Instead, we're trapped on this very thin slice of perception

بجای آن ما دراین تکه کوچک فهم گیر افتاده ایم،

right in the middle.

درست در وسط.

But it gets strange, because even at that slice of reality that we call home,

اما عجیب است که در این تکه کوچکی که ما خانه آن را می نامیم

we're not seeing most of the action that's going on.

بیشتر فعالیتهایی که در حال اتفاقند را نمی بینیم.

So take the colors of our world.

همين رنگهاى دنیای ما را در نظر بگيريد.

This is light waves, electromagnetic radiation that bounces off objects

اینها امواج نورهستند اشعه هایی الکترومغناطیسی که اشیا را حرکت میدهند

and it hits specialized receptors in the back of our eyes.

و با گیرنده های خاص در پشت چشم ما برخورد میکنند

But we're not seeing all the waves out there.

اما ما همه امواج موجود را نمی‌بینیم

In fact, what we see

در حقیقت چیزی که می‎بینیم

is less than a 10 trillionth of what's out there.

کمتر از ده تریلون چیزیست که در آنجا موجود است.

So you have radio waves and microwaves

بنابراین شما امواج رادیویی و مکروفری

and X-rays and gamma rays passing through your body right now

و اشعه ایکس و گاما را داريد كه هم اکنون از بدن شما میگذرند

and you're completely unaware of it,

و کاملا از آنها بی خبرید،

because you don't come with the proper biological receptors

چون برای گرفتن‎شان مجهز به گیرنده های بیولوژیکی

for picking it up.

مناسب نیستید.

There are thousands of cell phone conversations

هزاران مکالمات تلفنی وجود دارد

passing through you right now,

که هم اکنون از بدن شما میگذرند

and you're utterly blind to it.

و شما کاملا از انها غافلید.

Now, it's not that these things are inherently unseeable.

و این به آن معناست که بصورت ذاتی قابل دیدن نیستند.

Snakes include some infrared in their reality,

مارها توانایی دیدن اشعه ماورا قرمز را دارند،

and honeybees include ultraviolet in their view of the world,

زنبورهای عسل برای دیدن جهان از اشعه ماورا بنفش استفاده میکنند

and of course we build machines in the dashboards of our cars

و ما دستگاه‎هایی در داشبورد ماشین مان میسازیم

to pick up on signals in the radio frequency range,

که سیگنالها ر در حوزه فرکانسهای رادیویی بگیرند،

and we built machines in hospitals to pick up on the X-ray range.

و دستگاهایی در بیمارستانها میسازیم که دامنه اشعه اکس را دریافت کنند.

But you can't sense any of those by yourself,

اما شما هیچکدام از ینها را احساس نمی‌کنید.

at least not yet,

حداقل تا به امروز که اینطور است،

because you don't come equipped with the proper sensors.

چون مجهز به سنسورهای مناسب نیستید.

Now, what this means is that our experience of reality

یعنی تجربه ما از حقیقت

is constrained by our biology,

توسط بیولوژی ما محدود شده است،

and that goes against the common sense notion

و این مخالف ایده عقل سلیم است

that our eyes and our ears and our fingertips

که چشمها و گوشها و اثر انگشتان ما

are just picking up the objective reality that's out there.

حقایق عینی در دنیای خارج را می‌گیرند.

Instead, our brains are sampling just a little bit of the world.

در عوض مغز ما نمونه کوچکی از جهان بیرون است.

Now, across the animal kingdom,

درمیان همه حیوانات،

different animals pick up on different parts of reality.

موجودات مختلف قسمتهای مختلف حقیقت را درک میکنند.

So in the blind and deaf world of the tick,

بنابراین در دنیای کر و کور یک کنه

the important signals are temperature and butyric acid;

سیگنال‌های مهم دما و اسید بوتیریک هستند؛

in the world of the black ghost knifefish,

در دنیای اره ماهی سیاه

its sensory world is lavishly colored by electrical fields;

سنسورهایش با حوزهای الکتریکی مجهز شده اند

and for the echolocating bat,

و برای اکولوژی خفاش

its reality is constructed out of air compression waves.

واقعیت ساخته شده از امواج فشرده سازی هوا است.

That's the slice of their ecosystem that they can pick up on,

این بخشی از اکوسیستم آنهاست که می‌توانند آن را انتخاب کنند،

and we have a word for this in science.

و ما برای این در علوم یک واژه داریم.

It's called the umwelt,

آن را «ام‌ولت» می گویند. [این کلمه در علم رفتارشناسی موجودات به معنی دریافت جهان از طریق یکی از حواس است.]

which is the German word for the surrounding world.

که از کلمه آلمانی به معنای "جهان اطراف" گرفته شده است.

Now, presumably, every animal assumes

که احتمالا هر حیوانی

that its umwelt is the entire objective reality out there,

ام‌ولت اش واقعیت جسمی او فرض شده است،

because why would you ever stop to imagine

چرا که ما هرگز تصور نمی کنیم که

that there's something beyond what we can sense.

چیزی فراتر از احساسی که ما می کنیم باید وجود داشته باشد.

Instead, what we all do is we accept reality

در عوض، کاری که همه ما می کنیم قبول واقعیتی است

as it's presented to us.

که به ما ارائه شده.

Let's do a consciousness-raiser on this.

بگذارید یک آگاهی ـ بیدار کننده را انجام دهیم.

Imagine that you are a bloodhound dog.

تصور کنید شما یک سگ «بلد هوند» باشید.( نوعی سگ که بویایی بسیار قوی دارد)

Your whole world is about smelling.

تمام دنیای شما مرتبط با بو و رایحه هست.

You've got a long snout that has 200 million scent receptors in it,

شما پوزه بلندی دارید که ۲۰۰ میلیون گیرنده عطر و بو دارد،

and you have wet nostrils that attract and trap scent molecules,

با سوراخ‌های بینی خیسی که مولکول‌های بو را جذب کرده و به دام می اندازند،

and your nostrils even have slits so you can take big nosefuls of air.

و سوراخ‌های بینی بزرگ هستند شما حتی می تواند هوای زیادی در آن نگه دارد.

Everything is about smell for you.

برای شما همه چیز مرتبط به بو هست.

So one day, you stop in your tracks with a revelation.

خب یک روز، با یک وحی مسیر شما را متوقف می‌‌کند.

You look at your human owner and you think,

شما به صاحب‌ تان نگاه می‌کنید و فکر می‌کنید،

"What is it like to have the pitiful, impoverished nose of a human?

"داشتن یک بینی ضعیف رقت‌بار مثل انسان چطوریه؟

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

What is it like when you take a feeble little noseful of air?

وقتی هوای کمی را در بینی تان دارید چطوریه؟

How can you not know that there's a cat 100 yards away,

چطور نمی توانید بفهمید که در ۱۰۰ متری شما یک گربه هست،

or that your neighbor was on this very spot six hours ago?"

یا که همسایه شما دقیقا شش ساعت پیش در این نقطه بوده؟"

(Laughter)

( خنده)

So because we're humans,

خب چون ما انسان هستیم،

we've never experienced that world of smell,

ما هرگز تجربه دنیای بو را نکرده‌ایم،

so we don't miss it,

ما کمبود را احساس نمی‌کنیم،

because we are firmly settled into our umwelt.

زیرا محکم در ام‌ولت خودمان مستقر شدیم.

But the question is, do we have to be stuck there?

اما پرسش این است، آیا ما باید به همین ام‌ولت خودمان بچسبیم؟

So as a neuroscientist, I'm interested in the way that technology

خب به عنوان یک متخصص علم عصب شناسی، علاقمند به راهی ممکن هستم که

might expand our umwelt,

تکنولوژی بتواند ام‌ولت ما را گسترش دهد،

and how that's going to change the experience of being human.

و اینکه چگونه تجربه انسان بودن ما تغییر خواهد کرد.

So we already know that we can marry our technology to our biology,

می‌دانیم که می‌توانیم تکنولوژیمان را با بیولوژیمان جفت کنیم،

because there are hundreds of thousands of people walking around

زیرا امروزه صدها هزار نفر

with artificial hearing and artificial vision.

با شنوایی مصنوعی و بینایی مصنوعی زندگی می‌کنند.

So the way this works is, you take a microphone and you digitize the signal,

پس شیوه‌ای که کار میکند این است، یک میکرفون می‌گیری و سیگنا‌ل‌ها را تنظیم می کنی،

and you put an electrode strip directly into the inner ear.

و یک نوار الکترونیکی مستقیم وارد گوش درونی می‌گذاری.

Or, with the retinal implant, you take a camera

یا با ایمپلت شبکیه، یک دوربین را می‌گیری

and you digitize the signal, and then you plug an electrode grid

وسیگنال ها را تنظیم، و سپس یک صفحه الکترودی را

directly into the optic nerve.

مستقیما به اعصاب بینایی وصل می کنی.

And as recently as 15 years ago,

همانطور که حدود ۱۵ سال پیش،

there were a lot of scientists who thought these technologies wouldn't work.

خیلی از دانشمندان فکر می کردند که تکنولوژی در این خصوص کار نمی کند.

Why? It's because these technologies speak the language of Silicon Valley,

چرا؟به دلیل اینکه این تکنولوژی‌ها با زبان سیلیکون ولی (منطقه‌ای در کالیفرنیا که شرکت‌های کمپوتری در آن فعالیت دارند) صحبت می‌کنند،

and it's not exactly the same dialect as our natural biological sense organs.

و این دقیقا همان گفتگویی اندام‌های حسی بیولوژیکی طبیعی ما نیست.

But the fact is that it works;

اما حقیقت این است که کار می کند:

the brain figures out how to use the signals just fine.

مغز تشخیص میدهد که چگونه از این سیگنال‌ها استفاده کند.

Now, how do we understand that?

ما چگونه این را می فهمیم؟

Well, here's the big secret:

خب، راز بزرگ اینجا است:

Your brain is not hearing or seeing any of this.

مغز شما هیچیک از اینها را نه می شوند و نه می بینید.

Your brain is locked in a vault of silence and darkness inside your skull.

مغز شما در سکوت و تاریکی داخل جمجمه‌ تان قفل شده.

All it ever sees are electrochemical signals

همه آنچه که او می‌بیند سیگنال‌ها هستند

that come in along different data cables,

که ازکابل های داده های مختلف می آیند،

and this is all it has to work with, and nothing more.

و این همه آن چیزی هست که مغز باید با آن کار کند، نه چیزی بیشتری.

Now, amazingly,

بطور شگفت‌اوری،

the brain is really good at taking in these signals

مغز در دنبال کردن این سیگنال ها خوب هست

and extracting patterns and assigning meaning,

و الگوها را استخراج و آنها را معنا می کند،

so that it takes this inner cosmos and puts together a story

بنابراین جهان درونی را می‌گیرد و در کنار هم قرار میدهد،

of this, your subjective world.

برای جهان ذهنی.

But here's the key point:

اما نکته کلیدی در اینجاست:

Your brain doesn't know, and it doesn't care,

مغز شما نمیداند و توجهی هم ندارد

where it gets the data from.

که داده ها را از کجا می گیرد.

Whatever information comes in, it just figures out what to do with it.

اطلاعات از هر کجا که بیاید، او می داند که با آن چکار بکند.

And this is a very efficient kind of machine.

و ماشین بسیار کارآمدی است.

It's essentially a general purpose computing device,

در اصل هدف کلی اش دستگاه محاسبه است،

and it just takes in everything

اینطور که فقط همه چیز را می گیرد

and figures out what it's going to do with it,

و تشخیص می‌دهد که با آنها چه کند،

and that, I think, frees up Mother Nature

و فکر می‌کنم طبیعت برای هرگونه

to tinker around with different sorts of input channels.

ورودی آطلاعاتی دست او را باز گذاشته.

So I call this the P.H. model of evolution,

من این را P.H. مدل تکامل می‌گویم،

and I don't want to get too technical here,

نمی‌خواهم اینجا وارد موضوع تکنیکی آن شوم،

but P.H. stands for Potato Head,

اما P.H. مخفف Potato Head (کله سیب‌زمینی) هست،

and I use this name to emphasize that all these sensors

و من این اسم را برای تاکید بر همه سنسورهایی

that we know and love, like our eyes and our ears and our fingertips,

که ما می شناسیم و به آنها علاقه داریم، مانند چشمها، گوش‌ها و حس نوک انگشتانمان،

these are merely peripheral plug-and-play devices:

آنها صرفا دستگاهای اتصال - عمل محیطی هستند.

You stick them in, and you're good to go.

به آنها می‌چسبید، و با آنها خوب جور می شوید.

The brain figures out what to do with the data that comes in.

مغز شما با داده هایی که واردش می‌شود میداند چکار کند.

And when you look across the animal kingdom,

هنگامی که به حیوانات نگاه می کنید،

you find lots of peripheral devices.

دستگاه‌های وابسته به محیط‌ شان را پیدا می کنید.

So snakes have heat pits with which to detect infrared,

مارها حفره گرمایی دارند که با آن اشعه مادون قرمز را تشخیص می هند،

and the ghost knifefish has electroreceptors,

و ماهی پرتوبالگان الکتروریسپشن دارد،

and the star-nosed mole has this appendage

و موش ستاره‌ پوزه زائده ای با

with 22 fingers on it

۱۲ انگشت در آن دارد

with which it feels around and constructs a 3D model of the world,

که با آن مدل‌های سه بُعدی را در جهان می سازد،

and many birds have magnetite so they can orient

و پرندگانی زیادی هستند که خاصیت آهن ربایی دارند که توسط آن جهت

to the magnetic field of the planet.

منطقه مغناطیسی زمین را تشخیص می دهند.

So what this means is that nature doesn't have to continually

این به معنای آن است که طبیعت بطور دائم

redesign the brain.

طراحی مشابهی از مغز را انجام نمی‌دهد.

Instead, with the principles of brain operation established,

در عوض، با قواعد کلی عملکرد مغز

all nature has to worry about is designing new peripherals.

تمامی طبیعت باید نگران طراحی کردن دستگاهی جدید وابسته به محیط باشند.

Okay. So what this means is this:

بسیار خوب، این به چه معنایی هست:

The lesson that surfaces

درسی که از این سطح یاد می‎گیرم

is that there's nothing really special or fundamental

این است چیز واقعا خاص یا بنیادی

about the biology that we come to the table with.

درباره بیولوژی نیست که ما آن را ارائه دهیم.

It's just what we have inherited

این تنها چیزی است که ما از مسیر پیچیده

from a complex road of evolution.

تکامل به ارث بردیم.

But it's not what we have to stick with,

اما چیزی نیست که به آن بچسبیم،

and our best proof of principle of this

و بهترین گواه ما از این اصل،

comes from what's called sensory substitution.

چیزیست که به آن «جانشینی حسی» می گویم.

And that refers to feeding information into the brain

و ااشاره به دادن اطلاعات به مغز

via unusual sensory channels,

and the brain just figures out what to do with it.

و مغز تنها تشخیص می دهد که با آن چکار کند.

Now, that might sound speculative,

شاید به نظر سوداگرانه باشد،

but the first paper demonstrating this was published in the journal Nature in 1969.

اما اولین مقاله‌ در مجله نیچر در سال ۱۹۶۹ منتشر شد.

So a scientist named Paul Bach-y-Rita

خُب یک دانشمند به نام پُل بیچ ری ریتا

put blind people in a modified dental chair,

افراد نابینا را روی صندلی تغییر شکل یافته دندانپزشکی نشاند،

and he set up a video feed,

و یک ویديو را تنظیم کرد،

and he put something in front of the camera,

و چیزی را جلو دوربین قرار داد،

and then you would feel that

و سپس فرد احساس می کرد

poked into your back with a grid of solenoids.

که ضربه‌ای با شبکه مارپیچی به پشتش کمرش اصابت کرد.

So if you wiggle a coffee cup in front of the camera,

خب اگر شما فنجان را روی نعلبکی آن در جلوی دوربین تکان دهید،

you're feeling that in your back,

شما آن را در پشت کمر‌تان حس می‌کنید،

and amazingly, blind people got pretty good

و شگفت‎آور اینکه، افراد نابینا هم خیلی خوب قادر بودند که تشخیص دهند

at being able to determine what was in front of the camera

که جلوی دوربین چه هست

just by feeling it in the small of their back.

تنها با احساس آن در پشت کمرشان.

Now, there have been many modern incarnations of this.

امروزه برداشتهای مدرن زیادی برای این وجود دارد.

The sonic glasses take a video feed right in front of you

عینکهای صوتی، ویدوئی را درست در جلوی شما تهیه می کند

and turn that into a sonic landscape,

و تبدیل به چشم انداز صوتی می کند،

so as things move around, and get closer and farther,

خب، وقتی جسمی حرکت می‌کند، دورتر و نزدیکتر می شود،

it sounds like "Bzz, bzz, bzz."

صدایی شبیه «بزز ، بزز، بزز»

It sounds like a cacophony,

شبیه صدای خش تلفن است،

but after several weeks, blind people start getting pretty good

اما بعد از چند هفته، افراد نابینا در درک اینکه چه چیزی

at understanding what's in front of them

در جلو آنها قرار دارد خیلی خوب بودند

just based on what they're hearing.

تنها بر مبنای آن چیزی که می شنیدند.

And it doesn't have to be through the ears:

نیازی نیست که حتما از طریق گوش‌هایشان باشد:

this system uses an electrotactile grid on the forehead,

این سیستم شبکه الکتروتکتال را بر پیشانی استفاده می‌کند،

so whatever's in front of the video feed, you're feeling it on your forehead.

بنابراین هر چیزی که جلوی ویديو قرار گیرد، شما بر روی پیشانیتان آن را حس می‌کنید.

Why the forehead? Because you're not using it for much else.

چرا پیشانی؟ زیرا شما از آن برای چیزهای دیگر استفاده نمی کنید.

The most modern incarnation is called the brainport,

مدرن‌ترین تجسم را دروازه مغز می‌گویند،

and this is a little electrogrid that sits on your tongue,

که کمی الکتروگرید هست که بر روی زبان شما قرار می‌گیرد،

and the video feed gets turned into these little electrotactile signals,

و این ویدئو به سیگنال‌های الکتروتاکتیل تبدیل میشوند،

and blind people get so good at using this that they can throw a ball into a basket,

و افراد نابینا در استفاده از این بسیار خوب هستند که می‌توانند توپ را در تور پرتاب کنند،

or they can navigate complex obstacle courses.

یا مسیر موانع پیچیده را بیابند .

They can come to see through their tongue.

آنها از طریق زبانشان می بینید.

Now, that sounds completely insane, right?

خب، کاملا به نظر دیوانگی است، درسته؟

But remember, all vision ever is

اما به خاطر داشته باشید، همه بینایی‌ها

is electrochemical signals coursing around in your brain.

سیگنال‌های الکتروشیمیایی که در مغز ما عبور می‌کنند.

Your brain doesn't know where the signals come from.

مغز شما نمی‌داند که سیگنال‌ها از کجا می‌آیند.

It just figures out what to do with them.

تنها تشخیص می‌هد که با آنها چکار بکند.

So my interest in my lab is sensory substitution for the deaf,

خب علاقه من در آزمایشگاهم پیدا کردن جانشینی حسی برای اشخاص ناشنوا است،

and this is a project I've undertaken

و این پروژه ای است که من در آزمایشگاهم با

with a graduate student in my lab, Scott Novich,

دانشجویی به نام اسکات نوویچ

who is spearheading this for his thesis.

که این را برای پایانامه دکترایش برداشته،کار می کنم.

And here is what we wanted to do:

این کاریست که ما می‌خواهیم بکنیم:

we wanted to make it so that sound from the world gets converted

می خواهیم صدای اطراف را گرفته و به شکلی به

in some way so that a deaf person can understand what is being said.

چیزی که افراد ناشنوا بتوانند آن را بشنوند تبدیل کنیم.

And we wanted to do this, given the power and ubiquity of portable computing,

می‌خواهیم این کار را با توجه به قدرت و حضور محاسبات قابل حمل انجام دهیم.

we wanted to make sure that this would run on cell phones and tablets,

می‌خواهیم مطمئن شویم که بتواند با تلفن همراه یا تبلت نیز کار کند،

and also we wanted to make this a wearable,

می‌خواهیم پوشیدنی هم باشد،

something that you could wear under your clothing.

چیزی که زیر لباست آن را بپوشی.

So here's the concept.

خب مفهوم و تصویر کلی این است.

So as I'm speaking, my sound is getting captured by the tablet,

خب من که حرف می زنم صدای من توسط تبلت گرفته می‌شود،

and then it's getting mapped onto a vest that's covered in vibratory motors,

و سپس در جلیقه‎ای نقشه برداری می شود که آن را موتور ارتعاشی تبدیل می‌کند،

just like the motors in your cell phone.

درست مثل موتور در تلفن همراه شما.

So as I'm speaking,

خب همانطور که من حرف می‌زنم،

the sound is getting translated to a pattern of vibration on the vest.

صدا به الگوی ارتعاشی در جلیقه تبدیل می‌شود.

Now, this is not just conceptual:

خب خیلی قابل فهم نیست:

this tablet is transmitting Bluetooth, and I'm wearing the vest right now.

این تبلت صدای بلوتوث را انتقال می‌دهد، و من الان جلیقه را پوشیده‌ام.

So as I'm speaking -- (Applause) --

خب همانطور که من صحبت می‌کنم--( تشویق )--

the sound is getting translated into dynamic patterns of vibration.

صدا به الگوی پویا ارتعاشی تبدیل می‌شود.

I'm feeling the sonic world around me.

من صدای جهان اطرافم را حس می‌کنم.

So, we've been testing this with deaf people now,

سپس ما آن را با افراد ناشنوا آزمایش کردیم،

and it turns out that after just a little bit of time,

و معلوم شد که تنها پس از مدت کوتاهی،

people can start feeling, they can start understanding

افراد شروع به حس کردن آن می‌کنند، و می‌توانند زبان جلیقه را

the language of the vest.

بفهمند.

So this is Jonathan. He's 37 years old. He has a master's degree.

این جاناتان است که ۳۷ ساله است و فوق لیسانس دارد.

He was born profoundly deaf,

او کاملا ناشنوا متولد شده،

which means that there's a part of his umwelt that's unavailable to him.

بدین معنا که بخشی از ام‌ولت او در دسترس او نیست.

So we had Jonathan train with the vest for four days, two hours a day,

ما جاناتان را با جلیقه‌اش برای چهار روز، و هر روز دو ساعت آموزش دادیم،

and here he is on the fifth day.

و این روز پنجم اوست.

Scott Novich: You.

اسکات نوویچ: تو.

David Eagleman: So Scott says a word, Jonathan feels it on the vest,

دیوید ایگلمن: خب اسکات یک لغت می‌گوید، جاناتان آن را از طریق جلیقه حس می‌کند،

and he writes it on the board.

و آن را روی تخته می‌نویسد.

SN: Where. Where.

اسکات نوویچ: کجا، کجا.

DE: Jonathan is able to translate this complicated pattern of vibrations

دیوید اینگلمن: جاناتان قادر به ترجمه این الگوی پیچیده ارتعاشی

into an understanding of what's being said.

برای درک آنچه که به او گفته می شود هست.

SN: Touch. Touch.

اسکات نوویچ: لمی، لمس.

DE: Now, he's not doing this --

دیوید ایگلمن: او اینکار را --

(Applause) --

( تشویق)---

Jonathan is not doing this consciously, because the patterns are too complicated,

جاناتان اینکار را آگاهانه انجام نمی‌دهد، زیرا الگوهای ارتعاشی بسیار پیچیده هستند،

but his brain is starting to unlock the pattern that allows it to figure out

اما مغز او شروع به بازکردن قفل الگوهایی می‎کند که اجازه میدهند به او تا بفهمد

what the data mean,

که اطلاعات چه معنایی دارند ،

and our expectation is that, after wearing this for about three months,

و انتظار ما همین است، بعد از پوشیدن این برای حدود سه ماه،

he will have a direct perceptual experience of hearing

او تجربه ادراکی شنوایی مستقیمی خواهد داشت

in the same way that when a blind person passes a finger over braille,

به همان روشی که فرد نابینا انگشتانش را روی خط بریل می کشاند.

the meaning comes directly off the page without any conscious intervention at all.

معنا مستقیما از صفحه بدون هیچ دخالت آگاهانه‌ای می‌اید.

Now, this technology has the potential to be a game-changer,

خب این تکنولوژی توانایی آن را دارد که همه چیز را تغییر دهد،

because the only other solution for deafness is a cochlear implant,

زیرا تنها امکان برای ناشنوایی کاشت حلزون هست،

and that requires an invasive surgery.

و این مستلزم جراحی بزرگی هست.

And this can be built for 40 times cheaper than a cochlear implant,

این روش می‌تواند ۴۰ برابر ارزانتر از کاشت حلزونی باشد،

which opens up this technology globally, even for the poorest countries.

که این تکنولوژی در سطح جهان ارائه می‌شود، حتی برای فقیرترین کشورها.

Now, we've been very encouraged by our results with sensory substitution,

ما با نتیجه ای که از جانشینی حسی گرفتیم بسیار تشویق شدیم،

but what we've been thinking a lot about is sensory addition.

اما آنچه که ما بیشتر درباره اش فکر کردیم اضافه کردن حس هست.

How could we use a technology like this to add a completely new kind of sense,

چگونه می‌توان از تکنولوژی مثل این استفاده برد تا یک حس کاملا نو را

to expand the human umvelt?

برای گسترش دادن به ام‌ولت انسانی اضافه کرد؟

For example, could we feed real-time data from the Internet

برای مثال، آیا ما می توانیم در زمان واقعی از طریق اینترنت

directly into somebody's brain,

مستقیما به مغز کسی اطلاعات را بدهیم،

and can they develop a direct perceptual experience?

و آیا تجربه ادراکی مستقیمی را تجربه خواهند کرد؟

So here's an experiment we're doing in the lab.

خب این آزمایشی هست که ما در آزمایشگاه انجام می‌دهیم.

A subject is feeling a real-time streaming feed from the Net of data

موضوع احساس اراءه اطلاعات در زمان واقعی از شبکه داده

for five seconds.

برای پنج ثانیه هست.

Then, two buttons appear, and he has to make a choice.

سپس ، دو دکمه نمایان می‌شود، او باید انتخاب کند.

He doesn't know what's going on.

او نمی‎داند که چه اتفاقی در حال رخ دادن هست.

He makes a choice, and he gets feedback after one second.

یک انتخاب می‌کند، و بعد از یک ثانیه بازخورد دریافت می کند.

Now, here's the thing:

این است:

The subject has no idea what all the patterns mean,

فرد هیچ ایده ای از معنای الگوها ندارد،

but we're seeing if he gets better at figuring out which button to press.

اما می بینیم که اودراینکه کدام دکمه را فشار دهد بهتر می‌شود.

He doesn't know that what we're feeding

او نمی داند که ما در زمان واقعی از بازار سهام

is real-time data from the stock market,

اطلاعاتی را به او می دهیم،

and he's making buy and sell decisions.

و او برای خرید و فروش تصمیم می گیرد.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

And the feedback is telling him whether he did the right thing or not.

و بازخورد به او می‌گوید که آیا او درست انتخاب کرده یا نه.

And what we're seeing is, can we expand the human umvelt

آنچه که ما می‌بینیم این است، ایا می توانیم ام‌ولت انسان را گسترش دهیم

so that he comes to have, after several weeks,

بطوری که بعد از چند هفته،

a direct perceptual experience of the economic movements of the planet.

یک تجربه ادراکی مستقیم ازحرکت اقتصادی دراین سیاره را داشته باشیم.

So we'll report on that later to see how well this goes.

خب ما بعدا گزارش خواهیم داد که این چگونه پیش می رود.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Here's another thing we're doing:

این کار دیگریست که ما انجام می‌دهیم:

During the talks this morning, we've been automatically scraping Twitter

طی سخنرانیهای امروز صبح، ما بطور اتومانیک

for the TED2015 hashtag,

هش‌تگ TED2015 را ارسال کردیم،

and we've been doing an automated sentiment analysis,

و تجزیه و تحلیل احساسات خودکار را انجام دادیم،

which means, are people using positive words or negative words or neutral?

بدین معنا که، افراد از واژه های مثبت، منفی یا خنثی استفاده می‌کنند؟

And while this has been going on,

در حالی که این در جریان بود،

I have been feeling this,

من این را حس می‌کردم،

and so I am plugged in to the aggregate emotion

و به انبوهی از احساسات هزاران نفر در زمان واقعی

of thousands of people in real time,

متصل شده بودم،

and that's a new kind of human experience, because now I can know

و این تجربه انسانی جدیدی است زیرا اکنون می‌دانم

how everyone's doing and how much you're loving this.

که همه چکار می کنند و چقدر این را دوست دارید.

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

It's a bigger experience than a human can normally have.

این تجربه بزرگتری از آنچه که یک انسان بطور طبیعی تجربه می کند هست.

We're also expanding the umvelt of pilots.

ما همچنین ام‌ولت خلبانان را گسترش دادیم.

So in this case, the vest is streaming nine different measures

خب در این مورد، جلیقه ۹ عمل مختلف

from this quadcopter,

از این کوادکوپتر که شامل،

so pitch and yaw and roll and orientation and heading,

اوج گیری ، انحراف، چرخیدن، غلتیدن و جهت گیری است را دریافت می کند

and that improves this pilot's ability to fly it.

و باعث بهبودی در توانایی خلبان برای پرواز وهدایت آن می شود.

It's essentially like he's extending his skin up there, far away.

اساسا شبیه به گسترش پوست او تا کوادکوپتر می باشد.

And that's just the beginning.

و تازه اول راه است.

What we're envisioning is taking a modern cockpit full of gauges

آنچه که ما می بینیم یک کابین خلبان مدرن پر از دستگاهای اندازه گیری است

and instead of trying to read the whole thing, you feel it.

و به جای تلاش برای خواندن همه اینها، می‌توانید آنها را احساس کنید.

We live in a world of information now,

در دنیای ازاطلاعات اکنون زندگی می کنیم،

and there is a difference between accessing big data

و تفاوت بین دسترسی داشتن به اطلاعات زیاد هست

and experiencing it.

تا تجربه کردن آنها.

So I think there's really no end to the possibilities

بنابراین فکر می‌کنم انتهای برای

on the horizon for human expansion.

گسترش افق انسانی وجود ندارد

Just imagine an astronaut being able to feel

تنها تصور کنید یک فضانورد قادر باشد که وضعیت

the overall health of the International Space Station,

کلی ایستگاه فضایی بین المللی را حس کند،

or, for that matter, having you feel the invisible states of your own health,

یا برای این موضوع بتوانید موقعیت سلامتی غیر قابل دیدن خودتان را بدانید،

like your blood sugar and the state of your microbiome,

مانند، قند خون و موقعیت میکروب هایتان،

or having 360-degree vision or seeing in infrared or ultraviolet.

یا زاویه دیدی برابر۳۶۰ درجه داشته باشید یا اشعه های مادون قرمز یا ماوراء بنفش را ببینید.

So the key is this: As we move into the future,

خب هدف این است: همانطور که به آینده می‌رویم،

we're going to increasingly be able to choose our own peripheral devices.

بطور فزاینده‌ای قادر خواهیم بود که دستگاه های جانبی خودمان را انتخاب کنیم.

We no longer have to wait for Mother Nature's sensory gifts

دیگر نیازی به منتظر ماندن برای استعدادهای حسی که طبیعت به ما میدهد

on her timescales,

در بازده زمانی آن نداریم،

but instead, like any good parent, she's given us the tools that we need

اما در عوض، مانند هر پدر و مادر خوبی، طبیعت ابزاری که برای

to go out and define our own trajectory.

پیش رفتن و پیدا کردن مسیرمان نیاز است را به ما داده .

So the question now is,

خب پرسش اکنون این است،

how do you want to go out and experience your universe?

چگونه می خواهید پیش بروید و چگونه می‌خواهید جهان را تجربه کنید؟

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

Chris Anderson: Can you feel it? DE: Yeah.

کریس اندرسون: می توانی این را احساس کنی؟ دیوید اینگلمن: آه بله.

Actually, this was the first time I felt applause on the vest.

در واقع، این اولین بار بود که من در این جلیقه حاضرین را حس کردم.

It's nice. It's like a massage. (Laughter)

جالبه. این مثل یک ماساژ می ماند.( خنده تماشاگران)

CA: Twitter's going crazy. Twitter's going mad.

کریس اندرسون: تویترشلوغ و به هم ریخته خواهد شد. دیوانه خواهد شد.

So that stock market experiment.

خوب همینطور آزمایش بازار سهام.

This could be the first experiment that secures its funding forevermore,

این می تواند اولین آزمایشی باشد که از بابت پیدا کردن بودجه ا برای همیشه تضمین شود،

right, if successful?

درسته، اگر موفق شود؟

DE: Well, that's right, I wouldn't have to write to NIH anymore.

دیوید ایگلمن: درسته، لازم نیست که دیگر به موسسه ملی بهداشت بنویسم.

CA: Well look, just to be skeptical for a minute,

کریس اندرسون: خب برای چند لحظه تردید کن،

I mean, this is amazing, but isn't most of the evidence so far

منظورم این است، شگفت‌اور است، اما این گواه ...

that sensory substitution works,

که جانشینی حسی کار می‌کند،

not necessarily that sensory addition works?

الزاما جانشینی احساسی کار می کند؟

I mean, isn't it possible that the blind person can see through their tongue

منظورم این هست، ایا امکان این هست که افراد نابینا بتوانند از طریق زبانشان ببینند

because the visual cortex is still there, ready to process,

زیرا کرتکسهای بینایی مغز هنوز وجود دارند، و آماده برای پردازش هستند،

and that that is needed as part of it?

و که این نیاز به بخشی از آن دارد؟

DE: That's a great question. We actually have no idea

دیوید ایگلمن: پرسش خوبیست. ما درواقع هیچ ایده ای

what the theoretical limits are of what kind of data the brain can take in.

از آنچه محدودیت های تئوریک از نوع داده‌هایی که مغز می‌گیرد را نداریم.

The general story, though, is that it's extraordinarily flexible.

موضوع کلی، گرچه این بطور فوق العاده ای انعطاف پذیر هست.

So when a person goes blind, what we used to call their visual cortex

هنگامی که فردی نابیناست، آنچه که ما کرتکس بینایی مغز می نامیم

gets taken over by other things, by touch, by hearing, by vocabulary.

توسط چیزهای دیگر گرفته می شود، مانند لمس کردن، شنیدن، و لغت.

So what that tells us is that the cortex is kind of a one-trick pony.

خب چیزی که به ما می‌گوید این است که که کرتکس مغز تنها تک فنی هست و فقط یک کار می‌کند.

It just runs certain kinds of computations on things.

تنها کار مشخصی را محاسبه کرده و انجام می‌دهد.

And when we look around at things like braille, for example,

هنگامی که ما به اطراف به چیزیهای مانند خط بریل نگاه می کنیم،

people are getting information through bumps on their fingers.

افراد اطلاعات را از برآمدیگی های بر روی نوک انگشتانشان حس می‌کنند.

So I don't think we have any reason to think there's a theoretical limit

خب،تا جایی که می دانیم فکر نمی کنم هیچ دلیلی

that we know the edge of.

تئوریکی محدودیتی وجود داشته باشد.

CA: If this checks out, you're going to be deluged.

کریس اندرسون: اگر این تائید شود، آیا قصد داری طوفان به پا کنی.

There are so many possible applications for this.

برنامه های کاربردی زیادی برایش وجود دارد.

Are you ready for this? What are you most excited about, the direction it might go?

ایا برای این آماده هستی؟ بیشتر از همه برای چه چیزی هیجان داری، به کدام جهت آن را می‌خواهی ببری؟

DE: I mean, I think there's a lot of applications here.

دیوید اینگلمن: برنامه های کاربردی زیادی اینجا هست.

In terms of beyond sensory substitution, the things I started mentioning

به منظور فراتر از جانشینی حسی، چیزی که مطرح کردم

about astronauts on the space station, they spend a lot of their time

درباره فضانوردا در ایستگاه های فضایی هست، آنها وقت زیادی را برای

monitoring things, and they could instead just get what's going on,

نظارت دستگاه‌ها صرف می‌کنند، در عوض می‌توانند وقت زیادی را برای چیزهای دیگر صرف کنند،

because what this is really good for is multidimensional data.

زیرا آنچه که واقعا خوب هست طلاعات چند بُعدی هست.

The key is this: Our visual systems are good at detecting blobs and edges,

نکته کلیدی آن این است: بصیرت ما برای دیدن حباب و لبه ها خوب هست،

but they're really bad at what our world has become,

اما برای اینکه جهان ما چگونه شده، بسیار بد است،

which is screens with lots and lots of data.

که با داده های بسیار بسیار زیادی نمایش داده می‌شود.

We have to crawl that with our attentional systems.

ما با حواسمان باید به آرامی بخزیم.

So this is a way of just feeling the state of something,

پس این تنها راه برای احساس کردن حالت چیزهاست،

just like the way you know the state of your body as you're standing around.

درست مانند راهی که شما حالات بدنتان را به عنوان چیزی که وجود دارد می شناسید.

So I think heavy machinery, safety, feeling the state of a factory,

بنابراین فکر می‌کنم ماشین‌الات سنگین، ایمنی، حس موقعیت یک کارخانه،

of your equipment, that's one place it'll go right away.

تجهیزاتی که دارید ، این که جایی هست که همه اینها فورا به آنجا می رود.

CA: David Eagleman, that was one mind-blowing talk. Thank you very much.

کریس اندرسون: دیوید ایگلمن، این یکی از سخنرانی هایی بود که عقل را از می پراند. بسیار سپاسگزارم.

DE: Thank you, Chris. (Applause)

دیوید ایگلمن: سپاسگزارم کریس. ( تشویق تماشاگران)