Which country does the most good for the world? | Simon Anholt

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Nattiya Chanpichaigosol

I've been thinking a lot about the world recently

ผมคิดถึงเกี่ยวกับโลกของเราในช่วงนี้ค่อนข้างมาก

and how it's changed over the last 20, 30, 40 years.

และการที่มันเปลี่ยนไปในช่วง 20, 30, 40 ปีที่ผ่านมา

Twenty or 30 years ago,

ยี่สิบ หรือ สามสิบปีก่อน

if a chicken caught a cold and sneezed and died

ถ้าไก่ติดหวัดและจามและตาย

in a remote village in East Asia,

ในหมู่บ้านห่างไกลแห่งหนึ่งในเอเชียตะวันออก

it would have been a tragedy for the chicken

มันคงเป็นเรื่องโศกนาฎกรรมสำหรับไก่

and its closest relatives,

และญาติใกล้ชิดของมัน

but I don't think there was much possibility

แต่ผมคิดว่ามันมีความเป็นไปได้มาก

of us fearing a global pandemic

สำหรับเราที่จะกลัวการระบาดไปทั่วโลก

and the deaths of millions.

และการตายกันเป็นล้านๆ

Twenty or 30 years ago, if a bank in North America

ยี่สิบ หรือ สามสิบปีก่อน ถ้าธนาคารในอเมริกาเหนือ

lent too much money to some people

ให้คนบางคนยืมเงินมากเกินไป

who couldn't afford to pay it back

คนที่ไม่อาจหาเงินมาคืนได้

and the bank went bust,

และแบงค์นั้นก็ถังแตก

that was bad for the lender

นั่นมันแย่สำหรับผู้นำ

and bad for the borrower,

และแย่สำหรับคนให้ยืมเงิน

but we didn't imagine it would bring

แต่พวกเราไม่ได้จินตนาการว่ามันจะทำให้

the global economic system to its knees

ระบบเศรษฐกิจโลกหยุดชะงัก

for nearly a decade.

เป็นเวลาเกือบศตวรรษ

This is globalization.

นี่คือโลกาภิวัฒน์

This is the miracle that has enabled us

นี่คือความอัศจรรย์ที่ทำให้เราสามารถ

to transship our bodies and our minds

ถ่ายทอดกายและใจของเรา

and our words and our pictures and our ideas

และคำ และภาพ และความคิดของเรา

and our teaching and our learning around the planet

และการสอนของเรา และการเรียนของเราทั่วโลก

ever faster and ever cheaper.

เร็วขึ้นและถูกลง

It's brought a lot of bad stuff,

มันนำสิ่งแย่ๆ หลายอย่างมา

like the stuff that I just described,

อย่างเช่นสิ่งที่ผมได้เพิ่งอธิบายไป

but it's also brought a lot of good stuff.

แต่มันก็ยังนำสิ่งดีๆ มามากมาย

A lot of us are not aware

พวกเราหลายคนไม่ได้ตระหนัก

of the extraordinary successes of the Millennium Development Goals,

ถึงความสำเร็จที่ไม่ธรรมดาของ เป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษ

several of which have achieved their targets

ซึ่งสองสามจุดประสงค์บรรลุเป้าหมายของพวกมัน

long before the due date.

นานก่อนจะถึงกำหนด

That proves that this species of humanity

นั่นพิสูจน์ว่ามนุษยชาติสายพันธุ์นี้

is capable of achieving extraordinary progress

มีความสามารถในการไขว่คว้าให้ได้มาซึ่ง ความก้าวหน้าที่ไม่ธรรมดา

if it really acts together and it really tries hard.

ถ้ากระทำร่วมกัน และถ้าพยายามอย่างหนัก

But if I had to put it in a nutshell these days,

แต่ถ้าทุกวันนี้ผมต้องสรุปสั้นๆ

I sort of feel that globalization

ผมรู้สึกแบบว่า โลกาภิวัฒน์

has taken us by surprise,

ได้ทำให้เราประหลาดใจ

and we've been slow to respond to it.

และพวกเราก็ตอบสนองมันอย่างเชื่องช้า

If you look at the downside of globalization,

ถ้าดูด้านลบของโลกาภิวัฒน์

it really does seem to be sometimes overwhelming.

บางที อาจดูเหมือนว่ามีมากมาย

All of the grand challenges that we face today,

ทุกความท้าทายอันยิ่งใหญ่ที่เราเผชิญในวันนี้

like climate change and human rights

เช่นการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ และสิทธิมนุษยชน

and demographics and terrorism and pandemics

และสถิติประชากร และการก่อการร้าย และการแพร่ระบาดของโรค

and narco-trafficking and human slavery

และการขนส่งยาเสพติด และการค้าทาสมนุษย์

and species loss, I could go on,

และการสูญพันธุ์ ซึ่งมีอีกมากมายครับ

we're not making an awful lot of progress

พวกเราไม่ได้ทำอะไรก้าวหน้ามาก

against an awful lot of those challenges.

ต้านความท้าทายมากมายเหล่านี้

So in a nutshell, that's the challenge

ดังนั้นโดยสรุปแล้ว นั่นเป็นความท้าทาย

that we all face today

ที่เราเผชิญทุกวัน

at this interesting point in history.

ณ จุดที่น่าสนใจในประวัติศาสตร์

That's clearly what we've got to do next.

ชัดเจนว่านั่นเป็นสิ่งที่เราต้องทำต่อไป

We've somehow got to get our act together

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราต้องร่วมมือกัน

and we've got to figure out how to globalize

และต้องหาทางว่าจะแก้ปัญหาระดับโลก

the solutions better

ให้ดีกว่านี้ได้อย่างไร

so that we don't simply become a species

เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องกลายเป็นสายพันธุ์

which is the victim of the globalization of problems.

ที่ตกเป็นผู้เหยื่อของปัญหาระดับโลกเหล่านี้

Why are we so slow at achieving these advances?

ทำไมเราถึงเอื้อมถึงความก้าวหน้าเหล่านี้ได้ช้านัก

What's the reason for it?

อะไรคือเหตุผล

Well, there are, of course, a number of reasons,

แน่ละ มันมีเหตุผลหลายประการ

but perhaps the primary reason

แต่บางที เหตุผลหลัก

is because we're still organized as a species

ก็เพราะว่าเรายังถูกจัดว่าเป็นสายพันธุ์

in the same way that we were organized

ในแบบเดียวกับที่เราถูกจัด

200 or 300 years ago.

เมื่อ 200 หรือ 300 ปีก่อน

There's one superpower left on the planet

มีพลังอันมหาศาลหนึ่งที่เหลืออยู่บนโลก

and that is the seven billion people,

และมันก็คือคนเจ็ดพันล้านคน

the seven billion of us who cause all these problems,

พวกเราเจ็ดพันล้านคน ที่ก่อปัญหาทั้งหมดนี้

the same seven billion, by the way,

เจ็ดพันล้านคนเดียวกันนี่แหละ

who will resolve them all.

ที่จะเป็นคนแก้ปัญหาทั้งหมด

But how are those seven billion organized?

แต่เจ็ดพันล้านคนนี้จะถูกจัดอย่างไร

They're still organized in 200 or so nation-states,

พวกเขายังคงถูกจัดแบ่งเป็น 200 กว่ารัฐประเทศ

and the nations have governments

และประเทศก็มีรัฐบาล

that make rules

ที่สร้างกฎ

and cause us to behave in certain ways.

และทำให้เรามีพฤติกรรมในแบบหนึ่ง

And that's a pretty efficient system,

และนั่นก็เป็นระบบที่ค่อนข้างจะมีประสิทธิภาพ

but the problem is that the way that those laws are made

แต่ปัญหาก็คือ วิธีการที่กฎหมายเหล่านั้นถูกตราขึ้น

and the way those governments think

และวิธีที่รัฐบาลคิด

is absolutely wrong for the solution of global problems,

มันผิดไปหมดสำหรับการแก้ปัญหาระดับโลก

because it all looks inwards.

เพราะมันมองเข้าไปข้างใน

The politicians that we elect

นักการเมืองที่เราเลือก

and the politicians we don't elect, on the whole,

และนักการเมืองที่เราไม่ได้เลือก โดยรวมแล้ว

have minds that microscope.

มีความคิดในวงแคบ

They don't have minds that telescope.

พวกเขาไม่ได้มีความคิดที่กว้างไกล

They look in. They pretend, they behave,

พวกเขามองเข้ามา พวกเขาแสร้ง พวกเขาปฎิบัติ

as if they believed that every country was an island

เฉกเช่นว่า พวกเขาเชื่อว่าทุกประเทศเป็นเกาะ

that existed quite happily, independently

ที่ตั้งอยู่อย่างมีความสุข อย่างมีอิสระ

of all the others

จากประเทศอื่นๆ

on its own little planet

อยู่ในโลกเล็กๆ ของตัวเอง

in its own little solar system.

ในระบบสุริยะจักรวาลเล็กๆ ของตัวเอง

This is the problem:

นี่แหละปัญหา

countries competing against each other,

ประเทศทั้งหลายแข่งขันกัน

countries fighting against each other.

ประเทศทั้งหลายต่อสู้กัน

This week, as any week you care to look at,

สัปดาห์นี้ สัปดาห์ไหนก็ตาม ถ้าคุณใส่ใจ

you'll find people actually trying to kill each other from country to country,

คุณจะพบว่าคนพยายามจะฆ่ากันและกัน ในประเทศนี้ประเทศนั้น

but even when that's not going on,

แต่ถึงแม้ว่าเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น

there's competition between countries,

มันก็ยังมีการแข่งขันระหว่างประเทศ

each one trying to shaft the next.

แต่ละประเทศพยายามที่จะผลักอีกฝ่าย

This is clearly not a good arrangement.

มันชัดเจนว่านี่ไม่ใช่การจัดการที่ดี

We clearly need to change it.

เราจะต้องเปลี่ยนแปลงมัน

We clearly need to find ways

เราจะต้องหาทาง

of encouraging countries to start working together

ในการกระตุ้นให้ประเทศต่างๆ เริ่มทำงานด้วยกัน

a little bit better.

ให้ดีขึ้นกว่าเดิมสักหน่อย

And why won't they do that?

และทำไมพวกเขาจะต้องทำล่ะ

Why is it that our leaders still persist in looking inwards?

ทำไมผู้นำทั้งหลายยังคงยืนกราน ที่จะมองเข้าไปข้างใน

Well, the first and most obvious reason

ครับ เหตุผลแรกและเหตุผลที่ชัดเจนที่สุด

is because that's what we ask them to do.

คือ เพราะว่าเราขอให้พวกเขาทำอย่างนั้น

That's what we tell them to do.

นั่นเพราะว่าเราบอกให้พวกเขาทำ

When we elect governments

เมื่อเราเลือกรัฐบาล

or when we tolerate unelected governments,

หรือเมื่อเราทดต่อรัฐบาลที่เราไม่ได้เลือก

we're effectively telling them that what we want

เราได้บอกพวกเขาจังๆ เลยว่าที่เราต้องการ

is for them to deliver us in our country

ก็คือให้พวกเขานำอะไรบางอย่าง

a certain number of things.

มาสู่ประเทศของเรา

We want them to deliver prosperity,

เราต้องการพวกเขาให้นำความสุขความเจริญ

growth, competitiveness, transparency, justice

การพัฒนา การแข่งขัน ความโปร่งใส และความยุติธรรม

and all of those things.

และสิ่งทั้งหลายเหล่านี้

So unless we start asking our governments

ดังนั้นเว้นแต่ว่าเราเริ่มที่จะถามรัฐบาลของเรา

to think outside a little bit,

ให้คิดนอกกรอบเสียหน่อย

to consider the global problems that will finish us all

ให้ครุ่นคิดถึงปัญหาระดับโลกที่จะบั่นคอเราทุกคน

if we don't start considering them,

ถ้าเราไม่เริ่มที่จะคิดพิจารณาถึงมันแล้ว

then we can hardly blame them

เราคงจะแทบโทษอะไรพวกเขาไม่ได้

if what they carry on doing is looking inwards,

ถ้าหากสิ่งที่พวกเขายังคงทำอยู่เป็นการมองเข้าข้างใน

if they still have minds that microscope

ถ้าพวกเขายังมีความคิดในกรอบเล็กๆ

rather than minds that telescope.

แทนที่จะมีความคิดที่กว้างไกล

That's the first reason why things tend not to change.

นั่นเป็นเหตุผลแรกว่าทำไม สิ่งต่างๆ ถึงไม่เปลี่ยนแปลง

The second reason is that these governments,

เหตุผลที่สองคือรัฐบาลเหล่านี้

just like all the rest of us,

ก็เหมือนๆ กับพวกเราทุกคน

are cultural psychopaths.

คือเป็นพวกโรคจิตทางวัฒนธรรม

I don't mean to be rude,

ผมไม่ได้จะหยาบคายนะครับ

but you know what a psychopath is.

แต่คุณรู้ใช่ไหมว่าโรคจิตหมายความว่าอย่างไร

A psychopath is a person who,

โรคจิตคือบุคคล

unfortunately for him or her,

ผู้ซึ่งโชคร้ายสำหรับเขา

lacks the ability to really empathize

ที่เสียความสามารถที่จะเห็นอกเห็นใจ

with other human beings.

เพื่อนมนุษย์คนอื่นๆ ได้

When they look around,

เมื่อพวกเขามองไปรอบๆ

they don't see other human beings

พวกเขาไม่ได้เห็นเพื่อนมนุษย์

with deep, rich, three-dimensional personal lives

ด้วยความลึกซึ้ง สมบูรณ์ ชีวิตส่วนตัวรอบด้าน

and aims and ambitions.

เป้าหมาย และความทะเยอทะยาน

What they see is cardboard cutouts,

ที่พวกเขาเห็นคือแผ่นป้ายกระดาษแข็ง

and it's very sad and it's very lonely,

และมันน่าเศร้าเหลือเกิน และสุดจะเปล่าเปลี่ยว

and it's very rare, fortunately.

และมันก็ยากเหลือเกิน โชคดีแล้วล่ะ

But actually, aren't most of us

แต่ที่จริงแล้ว ไม่ใช่ว่าพวกเราส่วนมาก

not really so very good at empathy?

ไม่เก่งเรื่องเห็นอกเห็นใจคนอื่นหรอกหรือ

Oh sure, we're very good at empathy

โอ้ แน่ล่ะ พวกเราเก่งเรื่องเห็นอกเห็นใจมากเลย

when it's a question of dealing with people

เมื่อมันเป็นคำถามที่เกี่ยวกับคน

who kind of look like us

ผู้ซึ่งดูคล้ายๆ เรา

and kind of walk and talk and eat and pray

และเดินเหิน พูดคุย กิน สวด

and wear like us,

และนุ่งห่ม อะไรคล้ายๆ เรา

but when it comes to people who don't do that,

แต่เมื่อมันเกี่ยวกับคนที่ไม่ได้ทำแบบนั้น

who don't quite dress like us

ผู้ซึ่งไม่ได้แต่งตัวแบบเรา

and don't quite pray like us

และไม่ได้สวดเหมือนเรา

and don't quite talk like us,

และไม่ได้พูดเหมือนกับเรา

do we not also have a tendency to see them

เราไม่ได้มีท่วงทีที่จะมองเห็นพวกเขา

ever so slightly as cardboard cutouts too?

ว่าเป็นดั่งแผ่นป้ายกระดาษแข็งบ้างเลยหรือ

And this is a question we need to ask ourselves.

และนี่คือคำถามที่เราต้องการถามตัวเราเอง

I think constantly we have to monitor it.

ผมคิดอย่างจริงจังว่าเราต้องติดตามมัน

Are we and our politicians to a degree

พวกเราและนักการเมืองของเรา

cultural psychopaths?

เป็นโรคจิตทางวัฒนธรรมกันบ้างหรือเปล่า

The third reason is hardly worth mentioning

เหตุผลที่สามนั้นแทบจะไม่ควรค่าที่จะเอ่ยถึง

because it's so silly,

เพราะว่ามันงี่เง่ามาก

but there's a belief amongst governments

แต่มันมีความเชื่อในรัฐบาลต่างๆ

that the domestic agenda

ว่าวาระภายในประเทศ

and the international agenda

และวาระนานาชาติ

are incompatible and always will be.

ไม่ลงรอยกัน และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

This is just nonsense.

นี่มันไร้สาระสิ้นดี

In my day job, I'm a policy adviser.

ในงานประจำของผม ผมเป็นผู้ให้คำปรึกษาด้านนโยบาย

I've spent the last 15 years or so

ผมได้ใช้เวลาประมาณ 15 ปีที่ผ่านมา

advising governments around the world,

ให้คำปรึกษากับรัฐบาลทั่วโลก

and in all of that time I have never once seen

และตลอดเวลานั้น ไม่มีเลยสักครั้งเดียวที่ผมเห็น

a single domestic policy issue

นโยบายภายในประเทศสักข้อหนึ่ง

that could not be more imaginatively,

ที่ดูสร้างสรรค์แสนบรรเจิด

effectively and rapidly resolved

มีศักยภาพ และรวดเร็ว

than by treating it as an international problem,

ไปมากกว่า การปฏิบัติต่อมันเฉกเช่นปัญหานานาชาติ

looking at the international context,

มองดูที่บริบทนานาชาติ

comparing what others have done,

เปรียบเทียบมันกับสิ่งที่คนอื่นได้ทำ

bringing in others, working externally

นำคนอื่นๆ เข้ามา ทำงานภายนอก

instead of working internally.

แทนที่จะทำงานภายใน

And so you may say, well, given all of that,

และคุณอาจบอกว่า เอาล่ะ ทำแบบนั้นทุกอย่าง

why then doesn't it work?

แล้วทำไมมันถึงไม่สำเร็จล่ะ

Why can we not make our politicians change?

ทำไมเราไม่ทำให้นักการเมืองเราเปลี่ยนซะล่ะ

Why can't we demand them?

ทำไมเราจะสั่งพวกเขาไม่ได้

Well I, like a lot of us, spend a lot of time complaining

ครับ ผมก็เหมือนกับหลายๆ คน ใช้เวลาไปมากกับการบ่น

about how hard it is to make people change,

เกี่ยวกับว่ามันยากแค่ไหนที่จะทำให้คนเปลี่ยนแปลง

and I don't think we should fuss about it.

และผมไม่คิดว่าเราควรที่จะหงุดหงิดเพราะมัน

I think we should just accept

ผมคิดว่าเราควรที่จะยอมรับ

that we are an inherently conservative species.

ว่าโดยเนื้อแท้แล้วเราเป็นสายพันธุ์อนุรักษ์

We don't like to change.

เราไม่ชอบที่จะเปลี่ยนแปลง

It exists for very sensible evolutionary reasons.

มันมีอยู่ด้วยเหตุผลทางวิวัฒนาการ ที่ฟังดูเป็นเหตุเป็นผลมาก

We probably wouldn't still be here today

เราคงไม่ได้อยู่ตรงนี้ในวันนี้

if we weren't so resistant to change.

ถ้าเราไม่ได้ต่อต้านกับการเปลี่ยนแปลง

It's very simple: Many thousands of years ago,

มันง่ายมาก หลายพันปีก่อน

we discovered that if we carried on

เราค้นพบว่าเราสามารถ

doing the same things, we wouldn't die,

ทำในสิ่งที่ซ้ำๆ กัน เราจะไม่ตาย

because the things that we've done before

เพราะสิ่งที่เราได้เคยทำมาก่อน

by definition didn't kill us,

ตามนิยาม มันไม่ได้ฆ่าเรา

and therefore as long as we carry on doing them,

และดังนั้น ตราบใดที่เรายังคงทำอย่างนั้น

we'll be okay,

เราจะไม่เป็นไร

and it's very sensible not to do anything new,

และมันก็เป็นเหตุเป็นผมที่จะไม่ทำอะไรใหม่ๆ

because it might kill you.

เพราะมันอาจฆ่าคุณได้

But of course, there are exceptions to that.

แต่แน่ล่ะ มันมีข้อยกเว้น

Otherwise, we'd never get anywhere.

มิฉะนั้นแล้ว เราคงไปกันไม่ถึงไหน

And one of the exceptions, the interesting exception,

และหนึ่งในข้อยกเว้น ซึ่งเป็นข้อยกเว้นที่น่าสนใจ

is when you can show to people

คือเมื่อคุณสามารถแสดงให้คนเห็นว่า

that there might be some self-interest

มันอาจมีความสนใจส่วนตัว

in them making that leap of faith

ในพวกเขาที่ทำให้เกิดการกระโจนสู่ศรัทธา

and changing a little bit.

และเปลี่ยนแปลงอะไรสักนิด

So I've spent a lot of the last 10 or 15 years

ดังนั้น ผมได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ ใน 10 หรือ 15 ปีที่ผ่านมา

trying to find out what could be that self-interest

พยายามค้นหาว่าอะไรสามารถ ที่จะเป็นแรงจูงใจ

that would encourage not just politicians

ที่อาจกระตุ้นไม่ใช่แค่กับนักการเมือง

but also businesses and general populations,

แต่ยังเป็นพวกนักธุรกิจ และคนทั่วไป

all of us, to start to think a little more outwardly,

พวกเราทุกคน เพื่อที่จะเริ่มคิดให้กว้างออกไปสักนิด

to think in a bigger picture,

ที่จะคิดในภาพรวม

not always to look inwards, sometimes to look outwards.

ไม่ใช่มองเข้ามาตลอดเวลา เพื่อที่บางเวลาเราจะมองออกไป

And this is where I discovered

และนี่คือที่ผมได้ค้นพบ

something quite important.

อะไรบางอย่างที่สำคัญ

In 2005, I launched a study

ในปี 2005 ผมเปิดตัวการเรียนการสอน

called the Nation Brands Index.

เรียกว่า ค่าตราสินค้าประเทศ

What it is, it's a very large-scale study that polls

มันคืออะไร มันเป็นการศึกษาระดับใหญ่

a very large sample of the world's population,

ที่สำรวจตัวอย่างขนาดใหญ่มากๆ ในกลุ่มประชากรโลก

a sample that represents about 70 percent

ตัวอย่างที่เป็นตัวแทนประมาณ 70 เปอร์เซ็นต์

of the planet's population,

ของประชากรโลก

and I started asking them a series of questions

และผมเริ่มถามพวกเขาด้วยชุดคำถาม

about how they perceive other countries.

เกี่ยวกับว่าพวกเขาเข้าใจประเทศอื่นๆ อย่างไร

And the Nation Brands Index over the years

และเมื่อเวลาผ่านไปค่าตราสินค้าประเทศ

has grown to be a very, very large database.

ได้เติบโตเป็นฐานข้อมูลที่ใหญ่มากๆ

It's about 200 billion data points

มันมีข้อมูลประมาณ 2 แสนล้านจุด

tracking what ordinary people think about other countries

ติดตามสิ่งที่คนทั่วไปคิดเกี่ยวกับประเทศอื่นๆ

and why.

และทำไม

Why did I do this? Well, because the governments that I advise

ทำไมผมถึงทำแบบนี้ ก็เพราะว่า รัฐบาลที่ผมให้คำปรึกษา

are very, very keen on knowing

ต้องการที่จะรู้อย่างมาก

how they are regarded.

ว่าพวกเขาถูกมองว่าเป็นอย่างไร

They've known, partly because

พวกเขาได้รู้ บางส่วนก็เพราะว่า

I've encouraged them to realize it,

ผมได้กระตุ้นให้พวกเขาตระหนักถึงมัน

that countries depend

ว่าประเทศทั้งหลายนั้นพึ่งพา

enormously on their reputations

ความน่าเชื่อถือของพวกเขาเป็นอย่างมาก

in order to survive and prosper in the world.

เพื่อที่จะอยู่รอดและเจริญรุ่งโรจน์ในโลก

If a country has a great, positive image,

ถ้าประเทศมีภาพลักษณ์ที่ดีและเป็นไปในแง่บวก

like Germany has or Sweden or Switzerland,

อย่างเยอรมันนี หรือสวีเดน หรือสวิตเซอร์แลนด์

everything is easy and everything is cheap.

ทุกอย่างก็ง่าย และทุกอย่างก็ถูก

You get more tourists. You get more investors.

คุณได้นักท่องเที่ยวมากกว่า คุณได้นักลงทุนมากกว่า

You sell your products more expensively.

คุณขายสินค้าของคุณได้แพงกว่า

If, on the other hand, you have a country

ถ้า ในทางกลับกัน คุณมีประเทศ

with a very weak or a very negative image,

ที่มีภาพลักษณ์ที่อ่อนมาก หรือภาพลักษณ์ในทางลบ

everything is difficult and everything is expensive.

ทุกอย่างก็ยากและทุกอย่างก็แพง

So governments care desperately

ดังนั้นรัฐบาลจึงสนใจอย่างมาก

about the image of their country,

เกี่ยวกับภาพลักษณ์ของประเทศของพวกเขา

because it makes a direct difference

เพราะมันส่งผลโดยตรง

to how much money they can make,

กับการเงินของพวกเขา

and that's what they've promised their populations

และนั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาสัญญาคนของพวกเขา

they're going to deliver.

ว่าจะทำให้สำเร็จลุล่วง

So a couple of years ago, I thought I would take

ดังนั้นสองสามปีก่อน ผมคิดว่าผมควรจะ

some time out and speak to that gigantic database

หยุดพักผ่อนและพูดกับฐานข้อมูลยักษ์นั่น

and ask it,

และถามมัน

why do some people prefer one country

ทำไมบางคนชอบประเทศหนึ่ง

more than another?

มากกว่าอีกประเทศ

And the answer that the database gave me

และคำตอบที่ได้จากฐานข้อมูล

completely staggered me.

ทำให้ผมถึงกับหงาย

It was 6.8.

มันคือ 6.8

I haven't got time to explain in detail.

ผมไม่มีเวลาที่จะอธิบายในรายละเอียด

Basically what it told me was —

ง่ายๆ คือมันบอกผมว่า

(Laughter) (Applause) —

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

the kinds of countries we prefer are good countries.

ประเทศที่เราชอบเป็นประเทศที่ดี

We don't admire countries primarily because they're rich,

เราไม่ได้ให้ความนับหน้าถือตาประเทศ ด้วยเหตุที่ว่าพวกเขาร่ำรวย

because they're powerful, because they're successful,

เพราะว่าพวกเขาทรงอำนาจ เพราะพวกเขาประสบความสำเร็จ

because they're modern, because they're technologically advanced.

เพราะพวกเขาทันสมัย เพราะพวกเขาล้ำหน้าทางเทคโนโลยี

We primarily admire countries that are good.

พวกเรานับหน้าถือตาประเทศที่ดี

What do we mean by good?

ดีหมายถึงอะไร

We mean countries that seem to contribute

เราหมายถึงประเทศที่ให้อะไรบางอย่าง

something to the world in which we live,

กับโลกที่เราอาศัยอยู่

countries that actually make the world safer

ประเทศที่จริงๆ แล้ว ทำให้โลกปลอดภัยมากขึ้น

or better or richer or fairer.

ดีขึ้นรวยขึ้น หรือยุติธรรมมากขึ้น

Those are the countries we like.

เหล่านั้นคือประเทศที่พวกเราชอบ

This is a discovery of significant importance —

การค้นพบสิ่งสำคัญที่มีนัยสำคัญ

you see where I'm going —

คุณเห็นว่าผมกำลังจะพูดอะไรต่อ

because it squares the circle.

เพราะว่ามันตีกรอบวงกลมนั้น

I can now say, and often do, to any government,

ตอนนี้ผมบอกได้แล้ว และมักจะทำอย่างนั้น ไม่ว่ากับรัฐบาลไหน

in order to do well, you need to do good.

เพื่อที่จะทำให้ดี คุณต้องทำดี

If you want to sell more products,

ถ้าคุณอยากจะขายสินค้าอีก

if you want to get more investment,

ถ้าคุณอยากจะได้การลงทุนเพิ่มอีก

if you want to become more competitive,

ถ้าคุณต้องการแข่งขันมากขึ้น

then you need to start behaving,

คุณจะต้องเริ่มทำ

because that's why people will respect you

เพราะนั่นเป็นเหตุว่าทำไมคนถึงนับถือคุณ

and do business with you,

และทำธุรกิจกับคุณ

and therefore, the more you collaborate,

และฉะนั้น ยิ่งคุณให้ความร่วมมือมากเท่าไร

the more competitive you become.

คุณยิ่งแข่งขันได้มากขึ้นเท่านั้น

This is quite an important discovery,

นี่ค่อนข้างที่จะเป็นการค้นพบที่สำคัญ

and as soon as I discovered this,

และทันทีที่ผมได้ค้นพบสิ่งนี้

I felt another index coming on.

ผมรู้สึกถึงตัวชี้วัดอีกตัว

I swear that as I get older, my ideas become simpler

ผมสาบานได้เลยว่าเมื่อผมแก่ตัว ความคิดของผมจะกลายเป็นอะไรที่ธรรมดา

and more and more childish.

และยิ่งดูเด็กไม่เดียงสามากขึ้นไปเรื่อยๆ

This one is called the Good Country Index,

นี่เรียกว่า ตัวชี้วัดประเทศที่ดี

and it does exactly what it says on the tin.

และมันก็ทำอย่างที่ชื่อมันบอกเลยครับ

It measures, or at least it tries to measure,

มันวัด หรืออย่างน้อยมันพยายายามที่จะวัด

exactly how much each country on Earth contributes

ว่าแต่ละประเทศบนโลกให้ความร่วมมือมากแค่ไหน

not to its own population but to the rest of humanity.

ไม่ใช่กับประชากรของตัวเอง แต่กับมนุษยชาติทั้งมวล

Bizarrely, nobody had ever thought

น่าแปลก ไม่มีใครเคยคิด

of measuring this before.

ถึงการวัดค่าแบบนี้มาก่อนเลย

So my colleague Dr. Robert Govers and I have spent

ดังนั้น เพื่อนร่วมงานของผม ดร. โรเบิร์ต โกเวอร์ และผมได้ใช้เวลาส่วนใหญ่

the best part of the last two years,

ในสองปีที่ผ่านมา

with the help of a large number of very serious and clever people,

พร้อมกับความช่วยเหลือจาก คนที่จริงจังและชาญฉลาดจำนวนมาก

cramming together all the reliable data in the world

กวดเอาข้อมูลที่น่าเชื่อถือทั้งหมดในโลกนี้เข้ามา

we could find about what countries give

เราสามารถหาได้ว่าประเทศต่างๆ ให้อะไร

to the world.

กับโลก

And you're waiting for me to tell you which one comes top.

และคุณก็กำลังรอผม ให้บอกคุณว่าประเทศไหนมาเป็นอันดับแรก

And I'm going to tell you,

และผมก็กำลังจะบอกคุณครับ

but first of all I want to tell you

แต่อย่างแรกเลย ผมอยากจะบอกคุณ

precisely what I mean

อย่างที่ผมต้องการจะพูดจริงๆ

when I say a good country.

เมื่อผมพูดว่า ประเทศที่ดี

I do not mean morally good.

ผมไม่ได้หมายถึงดีทางจริยธรรม

When I say that Country X

เมื่อผมพูดว่า ประเทศหนึ่ง

is the goodest country on Earth,

เป็นประเทศที่ดีที่สุดบนโลก

and I mean goodest, I don't mean best.

มันแปลว่าดีที่สุด แต่ไม่ได้หมายถึงเลิศที่สุด

Best is something different.

เลิศที่สุดเป็นอะไรที่แตกต่างกัน

When you're talking about a good country,

เมื่อคุณกำลังพูดเกี่ยวกับประเทศที่ดี

you can be good, gooder and goodest.

คุณอาจหมายถึงดี ดีกว่า ดีที่สุด

It's not the same thing as good, better and best.

มันไม่ได้เป็นสิ่งเดียวกับ ดี เฟื่องกว่า และเลิศ

This is a country which simply gives more

นี่เป็นประเทศที่หลักๆ แล้วให้อะไรกับ

to humanity than any other country.

มนุษยชาติมากกว่า เมื่อเทียบกับประเทศอื่นๆ

I don't talk about how they behave at home

ผมไม่ได้พูดถึงว่า พวกเขาจะมีพฤติกรรมอย่างไรที่บ้าน

because that's measured elsewhere.

เพราะมันถูกวัดที่อื่น

And the winner is

และผู้ชนะก็คือ

Ireland.

ไอแลนด์

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

According to the data here,

จากข้อมูลนี้

no country on Earth, per head of population,

ไม่มีประเทศไหนในโลก ต่อหัวประชากร

per dollar of GDP, contributes more

ต่อดอลลร์ ของ จีดีพี ให้โลกที่เราอยู่

to the world that we live in than Ireland.

ได้มากไปกว่าไอแลนด์

What does this mean?

มันหมายความว่าอย่างไร

This means that as we go to sleep at night,

มันหมายความว่า เราเข้านอนทุกคืน

all of us in the last 15 seconds before we drift off to sleep,

15 วินาทีสุดท้ายก่อนที่พวกเราทุกคน จะผลอยหลับไป

our final thought should be,

ความคิดสุดท้ายของเราคงจะเป็น

godammit, I'm glad that Ireland exists.

ให้ตายเหอะ ดีใจว่ะ ที่มีประเทศไอแลนด์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And that — (Applause) —

และนั่น -(เสียงปรบมือ)-

In the depths of a very severe economic recession,

ในห้วงลึกของสถานการณ์ ภาวะถดถอยทางเศรษฐกิจอย่างรุนแรง

I think that there's a really important lesson there,

ผมคิดว่ามันมีบทเรียนที่สำคัญอยู่ตรงนั้น

that if you can remember your international obligations

ถ้าคุณสามารถจำพันธกรณี

whilst you are trying to rebuild your own economy,

ในขณะที่คุณพยายามสร้างเศรษฐกิจของคุณ ขึ้นมาใหม่

that's really something.

นั่นเป็นอะไรบางอย่าง

Finland ranks pretty much the same.

ฟินแลนด์แทบจะอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน

The only reason why it's below Ireland

เหตุผลเดียวที่ว่าทำไมต่ำกว่าไอแลนด์

is because its lowest score is lower than Ireland's lowest score.

ก็เพราะว่าคะแนนต่ำสุดของฟินแลนด์ น้อยกว่าคะแนนต่ำสุดของไอแลนด์

Now the other thing you'll notice about the top 10 there

ทีนี้อีกอย่างหนึ่งที่คุณจะสังเกตเห็น เกี่ยวกับสิบอันดับนี้

is, of course, they're all, apart from New Zealand,

คือ แน่ละ ประเทศทั้งหมด ยกเว้นนิวซีแลนด์

Western European nations.

เป็นประเทศยุโรปตะวันตก

They're also all rich.

พวกเขารวยกันทั้งนั้น

This depressed me,

มันทำให้ผมเศร้า

because one of the things that I did not want

เพราะสิ่งหนึ่งที่ผมไม่ต้องการ

to discover with this index

ที่จะค้นพบด้วยตัวชี้วัดนี้

is that it's purely the province of rich countries

ก็คือว่ามันเป็นแดนแห่งประเทศที่ร่ำรวย

to help poor countries.

ช่วยประเทศยากจนอย่างสมบูรณ์

This is not what it's all about.

นั่นมันไม่ใช่ทั้งหมดครับ

And indeed, if you look further down the list,

และแน่ละ ถ้าคุณลองดูลงมาตามรายการ

I don't have the slide here, you will see

ผมไม่มีสไลด์ตรงนี้ คุณจะเห็น

something that made me very happy indeed,

อะไรบางอย่างที่ทำให้ผมดีใจมากๆ เลย

that Kenya is in the top 30,

เคนย่าอยู่ในอันดับที่ 30

and that demonstrates one very, very important thing.

และนั่นแสดงให้เห็นถึงสิ่งหนึ่งที่สำคัญมากๆ

This is not about money.

มันไม่ได้เกี่ยวกับเงิน

This is about attitude.

มันเกี่ยวกับมุมมอง

This is about culture.

มันเกี่ยวกับวัฒนธรรม

This is about a government and a people that care

มันเกี่ยวกับรัฐบาลและคนที่ใส่ใจ

about the rest of the world

กับทุกคนในโลก

and have the imagination and the courage

และมีจินตนาการ และความกล้าหาญ

to think outwards instead of only thinking selfishly.

ที่จะคิดนอกกรอบ แทนที่จะคิดแต่เรื่องเห็นแก่ตัว

I'm going to whip through the other slides

ผมกำลังที่จะพูดสไลด์อื่นๆ ผ่านๆ

just so you can see some of the lower-lying countries.

แค่ให้คุณได้เห็นบางประเทศ ที่รั้งอยู่อันดับถัดๆ ไป

There's Germany at 13th, the U.S. comes 21st,

มีเยอรมันนีที่อันดับ 13 สหรัฐฯ อันดับที่ 21

Mexico comes 66th,

เม็กซิโกตามมาที่ 66

and then we have some of the big developing countries,

และจากนั้นก็มีประเทศใหญ่ๆ ที่กำลังพัฒนา

like Russia at 95th, China at 107th.

เช่น รัสเซีย ที่อันดับ 95 จีนที่ 107

Countries like China and Russia and India,

ประเทศอย่างจีน และรัสเซีย และอินเดีย

which is down in the same part of the index,

ซึ่งอยู่ในส่วนเดียวกันของตัวชี้วัด

well, in some ways, it's not surprising.

แต่ในบางแง่ มันก็ไม่ได้น่าประหลาดใจ

They've spent a great deal of time

พวกเขาได้ใช้เวลาไปมาก

over the last decades building their own economy,

ในช่วงหลายศตวรรษที่ผ่านมา พัฒนาเศรษฐกิจของตัวเอง

building their own society and their own polity,

พัฒนาสังคมของพวกเขาเอง และการเมืองของเขาเอง

but it is to be hoped

แต่มันยังคงมีให้หวัง

that the second phase of their growth

ว่าช่วงที่สองของการเติบโตของพวกเขา

will be somewhat more outward-looking

จะเป็นอะไรที่มองนอกกรอบมากกว่า

than the first phase has been so far.

ช่วงแรกที่เป็นมา

And then you can break down each country

และจากนั้นก็คุณสามารถวิเคราะห์แต่ละประเทศ

in terms of the actual datasets that build into it.

ในบริบทของหน่วยข้อมูลจริงๆ ที่เป็นของมัน

I'll allow you to do that.

ผมจะอนุญาตให้คุณทำครับ

From midnight tonight it's going to be on goodcountry.org,

ตั้งแต่เที่ยงคืนวันนี้มันจะอยู่ในเว็บ goodcountry.org

and you can look at the country.

และคุณสามารถดูแต่ละประเทศได้

You can look right down to the level of the individual datasets.

คุณสามารถดูได้ลึกถึงระดับแต่ละหน่วยข้อมูล

Now that's the Good Country Index.

ครับ นั่นคือตัวชี้วัดประเทศที่ดี

What's it there for?

มันมีไว้ทำอะไร

Well, it's there really because I want to try

ครับ มันอยู่ตรงนั้นเพราะว่าผมอยากที่จะลอง

to introduce this word,

แนะนำโลกใบนี้

or reintroduce this word, into the discourse.

หรือแนะนำโลกนี้อีกครั้งหนึ่งต่อวาทกรรม

I've had enough hearing about competitive countries.

ผมได้ยินมามากพอแล้ว เกี่ยวกับประเทศที่แข่งขันได้

I've had enough hearing about

ผมได้ยินมามากพอแล้วเกี่ยวกับ

prosperous, wealthy, fast-growing countries.

ความสุขความเจริญ ความร่ำรวย ประเทศที่เติบโตอย่างรวดเร็ว

I've even had enough hearing about happy countries

แล้วผมก็ได้ยินมามากพอแล้วเกี่ยวกับ ประเทศที่มีความสุข

because in the end that's still selfish.

เพราะที่สุดแล้วนั่นก็ยังเป็นความเห็นแก่ตัว

That's still about us,

นั่นมันยังเกี่ยวกับเรา

and if we carry on thinking about us,

และถ้าเรายังคงคิดถึงตัวเองกันอยู่แบบนี้

we are in deep, deep trouble.

เราก็กำลังอยู่ในปัญหาที่หนักพอสมควร

I think we all know what it is

ผมคิดว่าเรารู้ว่ามันคืออะไร

that we want to hear about.

ที่เราต้องการจะได้ยิน

We want to hear about good countries,

เราต้องการจะได้ยินเกี่ยวกับประเทศที่ดี

and so I want to ask you all a favor.

และฉะนั้น ผมต้องการที่จะขอความช่วยเหลือ จากคุณทุกคน

I'm not asking a lot.

ผมไม่ได้จะขออะไรมากมาย

It's something that you might find easy to do

มันเป็นอะไรบางอย่าง ที่คุณอาจคิดว่าง่ายที่จะทำ

and you might even find enjoyable

และคุณอาจคิดว่ามันน่าอภิรมย์

and even helpful to do,

และมีประโยชน์ที่จะทำ

and that's simply to start using the word "good"

และนั่นคือการเริ่มใช้คำว่า "ดี"

in this context.

ในบริบทนี้

When you think about your own country,

เมื่อคุณคิดถึงประเทศของคุณ

when you think about other people's countries,

เมื่อคุณคิดถึงประเทศของคนอื่น

when you think about companies,

เมื่อคุณคิดถึงบริษัท

when you talk about the world that we live in today,

เมื่อคุณพูดถึงโลกที่เราอาศัยอยู่ทุกวันนี้

start using that word

เริ่มใช้คำนั้น

in the way that I've talked about this evening.

ในทางที่ผมได้พูดไปในบ่ายวันนี้

Not good, the opposite of bad,

ไม่ดี คำตรงข้ามของคำว่าเลว

because that's an argument that never finishes.

เพราะนั่นคือข้อถกเถียงที่ไม่มีวันจบ

Good, the opposite of selfish,

ดี คำตรงข้ามของคำว่าเห็นแก่ตัว

good being a country that thinks about all of us.

ดีคือเป็นประเทศที่คิดถึงพวกเราทุกคน

That's what I would like you to do,

นั่นคือสิ่งที่ผมอยากให้ทุกคนทำ

and I'd like you to use it as a stick

และผมอยากให้คุณใช้มันเป็นดั่งไม้เท้า

with which to beat your politicians.

ที่คุณใช้โบยนักการเมืองของคุณ

When you elect them, when you reelect them,

เมื่อคุณเลือกพวกเขา เมื่อคุณเลือกพวกเขาอีก

when you vote for them, when you listen

เมื่อคุณลงคะแนนให้พวกเขา เมื่อคุณฟัง

to what they're offering you,

ในสิ่งที่พวกเขาเสนอให้กับคุณ

use that word, "good,"

ใช้คำนั้น "ดี"

and ask yourself,

และถามตัวคุณเอง

"Is that what a good country would do?"

"นั่นเป็นสิ่งที่ประเทศที่ดีพึงทำหรือ"

And if the answer is no, be very suspicious.

และถ้าคำตอบคือ ไม่ จงระแวงไว้มากๆ

Ask yourself, is that the behavior

ถามตัวคุณเอง นั่นเป็นพฤติกรรม

of my country?

ของประเทศฉันหรือ

Do I want to come from a country

ฉันต้องการที่จะมาจากประเทศ

where the government, in my name,

ที่ซึ่งรัฐบาล ที่ฉันเลือกมาเป็นผู้นำประเทศ

is doing things like that?

มาทำอะไรแบบนี้หรือ

Or do I, on the other hand,

หรือว่า แทนที่จะเป็นเช่นนั้น

prefer the idea of walking around the world

ฉันจะชอบมากกว่า ถ้าเดินไปรอบโลก

with my head held high thinking, "Yeah,

อย่างอกผายไหล่ผึ่ง คิดว่า "เฮ่

I'm proud to come from a good country"?

ฉันภูมิใจที่มาจากประเทศที่ดี"

And everybody will welcome you.

และทุกๆ คนจะต้อนรับคุณ

And everybody in the last 15 seconds

และใน 15 วินาทีสุดท้าย ก่อนที่ทุกๆ คน

before they drift off to sleep at night will say,

จะเข้าสู่ห้วงนิทราในยามค่ำคืน จะพูดว่า

"Gosh, I'm glad that person's country exists."

"โอ้ย ดีใจเหลือเกิน ที่ประเทศของคนๆ นั้นมีอยู่จริง"

Ultimately, that, I think,

ที่สุดแล้ว ผมคิดว่า

is what will make the change.

นั่นคือสิ่งที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

That word, "good,"

คำนั่น "ดี"

and the number 6.8

และตัวเลข 6.8

and the discovery that's behind it

และการค้นพบที่อยู่เบื้องหลังมัน

have changed my life.

ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตผม

I think they can change your life,

ผมคิดว่าพวกเขาสามารถเปลี่ยนชีวิตคุณ

and I think we can use it to change

และผมคิดว่าเราสามารถที่จะใช้มัน ในการเปลี่ยนแปลง

the way that our politicians and our companies behave,

วิถีที่นักการเมืองของเรา และบริษัทของเราประพฤติ

and in doing so, we can change the world.

และในการทำเช่นนั้น เราสามารถเปลี่ยนโลกเราได้

I've started thinking very differently about

ผมก็เริ่มที่จะคิดต่างออกไปเกี่ยวกับ

my own country since I've been thinking about these things.

ประเทศของผม ตั้งแต่ผมคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้

I used to think that I wanted to live in a rich country,

ผมเคยคิดว่าผมต้องการอยู่ในประเทศที่ร่ำรวย

and then I started thinking I wanted to live in a happy country,

และจากนั้นผมได้เริ่มคิดว่า ผมอยากที่จะอยู่ในประเทศทีมีความสุข

but I began to realize, it's not enough.

แต่ผมเริ่มที่จะตระหนักว่า มันไม่เพียงพอ

I don't want to live in a rich country.

ผมไม่ต้องการอยู่ในประเทศที่ร่ำรวย

I don't want to live in a fast-growing

ผมไม่ต้องการอยู่ในประเทศ ที่เติบโตอย่างรวดเร็ว

or competitive country.

หรือเข้าแข่งขันกับใครต่อใครได้

I want to live in a good country,

ผมอยากอยู่ในประเทศที่ดี

and I so, so hope that you do too.

และฉะนั้น ผมก็หวังว่าคุณก็เช่นกัน

Thank you.

ขอบคุณครับ

(เสียงปรบมือ)

(Applause)