Onora O'Neill: What we don't understand about trust

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Kanawat Senanan

So I'm going to talk about trust,

วันนี้ฉันจะพูดเรื่องความไว้วางใจ

and I'm going to start by reminding you

โดยจะเริ่มจากทบทวนให้คุณฟัง

of the standard views that people have about trust.

ว่ามุมที่คนทั่วไปมองความไว้วางใจเป็นอย่างไร

I think these are so commonplace,

เป็นมุมมองที่แพร่หลายมาก

they've become clichés of our society.

จนกลายเป็นวลีติดปาก ที่ได้ยินจนเบื่อในสังคมเราไปแล้ว

And I think there are three.

ฉันคิดว่ามันมีอยู่ 3 มุมมอง

One's a claim: there has been a great decline in trust,

ข้อแรกคือความเชื่อ ว่าความไว้วางใจในสังคมลดลงมาก

very widely believed.

เชื่อกันในวงกว้างมาก

The second is an aim: we should have more trust.

ข้อสองคือ เป้าหมาย ว่าเราควรไว้วางใจกันมากขึ้น

And the third is a task: we should rebuild trust.

และข้อสาม สิ่งที่ต้องทำ คือ เราต้องสร้างความไว้วางใจขึ้นใหม่

I think that the claim, the aim and the task

ฉันคิดว่า ความเชื่อ เป้าหมาย และสิ่งที่ต้องทำ

are all misconceived.

เหล่านี้ล้วนเป็นการเข้าใจผิด

So what I'm going to try to tell you today

สิ่งที่ฉันพยายามจะบอกพวกคุณวันนี้

is a different story about a claim, an aim and a task

คือความเชื่อ เป้าหมาย และสิ่งที่ต้องทำ ซึ่งแตกต่างออกไป

which I think give one quite a lot better purchase on the matter.

และฉันเชื่อว่าจะทำให้คุณเข้าใจเรื่องนี้ดีขึ้น

First the claim: Why do people think trust has declined?

ข้อแรก ความเชื่อ ทำไมเราถึงคิดว่า ความไว้วางใจในสังคมลดลง

And if I really think about it on the basis of my own evidence,

ฉันคิดดูจากหลักฐานข้อมูลที่ฉันมี

I don't know the answer.

ฉันก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน

I'm inclined to think it may have declined

ฉันค่อนข้างเชื่อว่ามันอาจจะลดลง

in some activities or some institutions

ในกิจกรรมบางอย่างหรือในบางสถาบัน

and it might have grown in others.

แต่อาจจะเพิ่มขึ้นในกิจกรรมและสถาบันอื่น

I don't have an overview.

ฉันไม่รู้ว่าภาพรวมเป็นอย่างไร

But, of course, I can look at the opinion polls,

แต่แน่ล่ะ ฉันดูจากผลสำรวจความคิดเห็นก็ได้

and the opinion polls are supposedly

ซึ่งผลสำรวจความคิดเห็นพวกนี้น่าจะเป็น

the source of a belief that trust has declined.

ที่มาของความเชื่อว่า ความไว้วางใจลดต่ำลง ใช่ไหมคะ

When you actually look at opinion polls across time,

แต่ถ้าคุณดูผลสำรวจความคิดเห็นหลายปีต่อเนื่องกัน

there's not much evidence for that.

ก็ไม่มีหลักฐานสนับสนุนความเชื่อนี้นะ

That's to say, the people who were mistrusted

นั่นหมายความว่า คนที่ประชาชนไม่ไว้วางใจ

20 years ago,

เมื่อ 20 ปีที่แล้ว

principally journalists and politicians, are still mistrusted.

หลักๆ คือนักข่าว นักการเมือง ก็ยังคงไม่ได้รับความไว้วางใจ

And the people who were highly trusted 20 years ago

ส่วนคนที่ประชาชนไว้วางใจสูงเมื่อ 20 ปีที่แล้ว

are still rather highly trusted: judges, nurses.

ก็ยังได้รับความไว้วางใจสูงอยู่ เช่น ผู้พิพากษา พยาบาล

The rest of us are in between,

ส่วนพวกเราในอาชีพอื่นๆ ก็อยู่กลางๆ

and by the way, the average person in the street

อ้อ สำหรับคนธรรมดาทั่วไป

is almost exactly midway.

ก็ได้รับความไว้วางใจในระดับกลางๆ

But is that good evidence?

แต่นี่เป็นหลักฐานที่ดีหรือเปล่า

What opinion polls record is, of course, opinions.

สิ่งที่ผลสำรวจความคิดเห็นบันทึก แน่นอน ก็คือความคิดเห็น

What else can they record?

แล้วมันบันทึกอะไรอีก

So they're looking at the generic attitudes

มันเป็นข้อมูลทัศนคติทั่วๆ ไป

that people report when you ask them certain questions.

ที่คนตอบออกมาเมื่อเราถามคำถามเขา

Do you trust politicians? Do you trust teachers?

คุณไว้ใจนักการเมืองไหม คุณไว้ใจครูหรือเปล่า

Now if somebody said to you, "Do you trust greengrocers?

ทีนี้ ถ้ามีใครมาถามคุณว่า "คุณไว้ใจแม่ค้าผักไหม?

Do you trust fishmongers?

คุณไว้ใจพ่อค้าปลาไหม?

Do you trust elementary school teachers?"

คุณไว้ใจครูอนุบาลไหม?

you would probably begin by saying, "To do what?"

คุณอาจจะเริ่มถามกลับว่า "ไว้ใจให้ทำอะไร?"

And that would be a perfectly sensible response.

ซึ่งนั่นแหละคือสิ่งที่คุณควรถาม

And you might say, when you understood the answer to that,

พอได้คำตอบแล้ว คุณอาจจะพูดต่อว่า

"Well, I trust some of them, but not others."

"อืม ฉันไว้ใจบางคน แต่ไม่ไว้ใจบางคน"

That's a perfectly rational thing.

นั่นเป็นคำตอบที่มีเหตุผลมาก

In short, in our real lives,

พูดสั้นๆ คือ ในชีวิตจริงของเรา

we seek to place trust in a differentiated way.

เราเลือกไว้วางใจโดยมีการแยกแยะ

We don't make an assumption that the level of trust

เราไม่เหมารวมเอาว่า ระดับความไว้วางใจ

that we will have in every instance of a certain type

ที่เรามีต่อเจ้าหน้าที่ หรือคนทำงานประเภทต่างๆ

of official or office-holder or type of person

หรือคนประเภทต่างๆ ทุกคน

is going to be uniform.

จะเหมือนกันไปหมด

I might, for example, say that I certainly trust

ตัวอย่างเช่น ฉันอาจจะบอกว่าฉันไว้วางใจเต็มที่

a certain elementary school teacher I know

ในตัวครูอนุบาลบางคนที่ฉันรู้จัก

to teach the reception class to read,

ในงานสอนเด็กๆ ให้อ่านหนังสือออก

but in no way to drive the school minibus.

แต่ไม่มีทางไว้ใจให้เธอขับรถรับส่งนักเรียน

I might, after all, know that she wasn't a good driver.

ฉันอาจจะรู้ว่าเธอขับรถไม่เก่ง

I might trust my most loquacious friend

ฉันอาจไว้ใจเพื่อนของฉันที่พูดเก่ง

to keep a conversation going

ให้ช่วยสร้างบรรยากาศในวงสนทนา

but not -- but perhaps not to keep a secret.

แต่อาจจะไม่ไว้ใจให้เก็บความลับ

Simple.

ง่ายๆ แค่นั้น

So if we've got those evidence in our ordinary lives

ถ้าเรามีหลักฐานในชีวิตประจำวันเหล่านี้

of the way that trust is differentiated,

ว่าความไว้วางใจต้องมีการแยกแยะ

why do we sort of drop all that intelligence

ทำไมเราถึงละทิ้งข้อมูลสำคัญพวกนี้ไปหมด

when we think about trust more abstractly?

เมื่อเราคิดถึงความไว้วางใจ ในระดับที่เป็นนามธรรม

I think the polls are very bad guides

ฉันว่าผลสำรวจความคิดเห็นเป็นดัชนีที่แย่มาก

to the level of trust that actually exists,

ในการบอกระดับความไว้วางใจที่มีอยู่จริง

because they try to obliterate the good judgment

เพราะมันกำจัดผลของวิจารณญาณที่ดี

that goes into placing trust.

ในการเลือกมอบความไว้วางใจ

Secondly, what about the aim?

ข้อสอง เรื่องเป้าหมายล่ะ เป็นอย่างไร?

The aim is to have more trust.

เป้าหมายคือการไว้วางใจกันมากขึ้น

Well frankly, I think that's a stupid aim.

พูดจริงๆ นะคะ ฉันว่านั่นเป็นเป้าหมายที่งี่เง่า

It's not what I would aim at.

ฉันไม่ตั้งเป้าหมายแบบนี้หรอกค่ะ

I would aim to have more trust in the trustworthy

ฉันจะตั้งเป้าว่าจะไว้ใจ คนที่น่าไว้วางใจให้มากขึ้น

but not in the untrustworthy.

ไม่ใช่ไว้ใจคนที่ไม่น่าไว้วางใจ

In fact, I aim positively to try not to trust the untrustworthy.

ที่จริง ฉันตั้งใจว่าจะพยายามไม่ไว้ใจ คนที่ไม่น่าไว้วางใจเลยล่ะ

And I think, of those people who, for example,

ตัวอย่างเช่น ฉันคิดว่า ในบรรดาคนที่

placed their savings with the very aptly named Mr. Madoff,

ฝากเงินไว้กับนักการเงินหัวใส อย่างนายเบอร์นาร์ด แมดดอฟ (Bernard Madoff)

who then made off with them,

ซึ่งในที่สุดก็เชิดเงินหนีไป

and I think of them, and I think, well, yes,

ฉันมองว่าคนเหล่านี้

too much trust.

ไว้วางใจคนมากเกินไป

More trust is not an intelligent aim in this life.

การไว้วางใจให้มากขึ้น ไม่ใช่เป้าหมายที่ฉลาดในชีวิตเรา

Intelligently placed and intelligently refused trust

การไว้วางใจและไม่ไว้วางใจ อย่างมีวิจารณญาณต่างหาก

is the proper aim.

คือเป้าหมายที่เหมาะสม

Well once one says that, one says, yeah, okay,

พอพูดอย่างนี้ คงมีคนบอกว่า เอาล่ะ ใช่

that means that what matters in the first place

นั่นหมายความว่าสิ่งสำคัญอันดับแรก

is not trust but trustworthiness.

ไม่ใช่ความไว้วางใจ แต่เป็นความน่าไว้วางใจ

It's judging how trustworthy people are

และการแยกแยะว่าใครน่าไว้วางใจแค่ไหน

in particular respects.

ในเรื่องต่างๆ

And I think that judgment requires us to look at three things.

ฉันคิดว่า การประเมินเรื่องนี้ เราต้องดูสามอย่าง

Are they competent? Are they honest? Are they reliable?

เขาเก่งไหม? เขาซื่อสัตย์ไหม? เขาเชื่อถือได้ไหม?

And if we find that a person is competent

ถ้าเราพบว่าเขาเก่ง

in the relevant matters,

ในเรื่องที่เรากำลังสนใจ

and reliable and honest,

และเขาเชื่อถือได้ และซื่อสัตย์ด้วย

we'll have a pretty good reason to trust them,

เราก็มีเหตุผลที่ดีที่จะไว้วางใจเขา

because they'll be trustworthy.

เพราะเขาจะเป็นคนที่น่าไว้วางใจ

But if, on the other hand, they're unreliable, we might not.

แต่ในทางกลับกัน ถ้าเขาเชื่อถือไม่ได้ เราอาจไม่ไว้ใจเขา

I have friends who are competent and honest,

ฉันมีเพื่อนบางคนที่ทั้งเก่งและซื่อสัตย์

but I would not trust them to post a letter,

แต่ฉันไม่ไว้วางใจให้เขาส่งจดหมายให้

because they're forgetful.

เพราะเขาขี้ลืม

I have friends who are very confident

ฉันมีเพื่อนที่มั่นใจในตัวเองสูงมาก

they can do certain things,

ว่าสามารถทำอะไรบางอย่างได้

but I realize that they overestimate their own competence.

แต่ต่อมาฉันก็เห็นว่าจริงๆ แล้ว เขาประเมินความสามารถตัวเองสูงเกินจริง

And I'm very glad to say, I don't think I have many friends

สุดท้าย ฉันดีใจมากที่พูดได้ว่า ฉันมีเพื่อนเพียงไม่กี่คน

who are competent and reliable but extremely dishonest.

ที่เก่ง เชื่อถือได้ แต่สุดจะไม่ซื่อสัตย์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

If so, I haven't yet spotted it.

หรือถ้ามี ฉันคงยังมองไม่เห็น

But that's what we're looking for:

แต่นั่นแหละ คือสิ่งที่เรามองหา

trustworthiness before trust.

ความน่าไว้วางใจ มาก่อนความไว้วางใจ

Trust is the response.

ความไว้วางใจเป็นการตอบสนอง

Trustworthiness is what we have to judge.

ความน่าไว้วางใจคือสิ่งที่เราต้องประเมิน

And, of course, it's difficult.

และแน่นอน มันประเมินยาก

Across the last few decades, we've tried to construct

สองสามทศวรรษที่ผ่านมา เราพยายามสร้าง

systems of accountability for all sorts of institutions

ระบบที่สร้างความน่าเชื่อถือให้กับ สถาบันทุกประเภท

and professionals and officials and so on

ทุกวิชาชีพ และเจ้าหน้าที่ทุกประเภท

that will make it easier for us to judge their trustworthiness.

เพื่อให้เราประเมินความน่าไว้วางใจ ของคนหรือสถาบันเหล่านี้ได้ง่ายขึ้น

A lot of these systems have the converse effect.

ระบบพวกนี้ส่วนมากกลับให้ผลตรงกันข้าม

They don't work as they're supposed to.

เพราะมันทำสิ่งที่ควรจะทำไม่ได้

I remember I was talking with a midwife who said,

ฉันเคยคุยกับเจ้าหน้าที่ผดุงครรภ์คนหนึ่ง เขาว่า

"Well, you see, the problem is it takes longer

"คุณเห็นไหมล่ะ ปัญหาคือ

to do the paperwork than to deliver the baby."

การกรอกเอกสารมันใช้เวลานานกว่าทำคลอดอีก"

And all over our public life, our institutional life,

ชีวิตของเราในที่ทำงาน ในสถาบันต่างๆ

we find that problem,

เราเจอปัญหานี้หมด

that the system of accountability

คือ ระบบกำกับควบคุม

that is meant to secure trustworthiness

ที่ตั้งใจจะนำมาสร้างความน่าไว้วางใจ

and evidence of trustworthiness

และหลักฐานของความน่าไว้วางใจ

is actually doing the opposite.

กำลังให้ผลตรงกันข้าม

It is distracting people who have to do difficult tasks,

มันรบกวนคนที่ต้องทำงานซึ่งยากอยู่แล้ว

like midwives, from doing them

อย่างงานผดุงครรภ์ ทำให้ทำงานยากขึ้น

by requiring them to tick the boxes, as we say.

โดยบังคับให้เขากรอกแบบฟอร์มต่างๆ

You can all give your own examples there.

คุณเองก็คงมีตัวอย่างของคุณเหมือนกัน

So so much for the aim.

ดังนั้น สำหรับเป้าหมายของเรา

The aim, I think, is more trustworthiness,

ฉันคิดว่า มันคือการเพิ่มความน่าไว้วางใจ

and that is going to be different

ซึ่งก็ยังมีความแตกต่างอีก

if we are trying to be trustworthy

ระหว่างการพยายามทำตัวให้น่าไว้วางใจ

and communicate our trustworthiness to other people,

และสื่อสารความน่าไว้วางใจของเราให้ผู้อื่นรับรู้

and if we are trying to judge whether other people

กับการพยายามประเมินว่าคนอื่น

or office-holders or politicians are trustworthy.

หัวหน้าองค์กร หรือนักการเมือง น่าไว้วางใจหรือไม่

It's not easy. It is judgment, and simple reaction,

ซึ่งไม่ง่าย มันเป็นการตัดสิน ซึ่งความรู้สึกตอบสนอง

attitudes, don't do adequately here.

หรือทัศนคติธรรมดาๆ ยังแม่นยำไม่พอ

Now thirdly, the task.

ทีนี้ ข้อสาม สิ่งที่เราต้องทำ

Calling the task rebuilding trust, I think,

การเรียกงานนี้ว่า การสร้างความไว้วางใจขึ้นมาใหม่

also gets things backwards.

ฉันว่ามันกลับหัวกลับหางไปหมด

It suggests that you and I should rebuild trust.

เพราะพูดอย่างนี้แปลว่า คุณกับฉันต้องมาสร้างความไว้วางใจขึ้นมาใหม่

Well, we can do that for ourselves.

คือ เราทำอย่างนั้นได้กับตัวเราเอง

We can rebuild a bit of trustworthiness.

เราสร้างความน่าไว้วางใจของตัวเรา ขึ้นมาใหม่ได้นิดหน่อย

We can do it two people together trying to improve trust.

คนสองคนสามารถร่วมกัน สร้างความไว้วางใจระหว่างกันได้

But trust, in the end, is distinctive

แต่ที่สุดแล้ว ความไว้วางใจมีลักษณะเฉพาะ

because it's given by other people.

เพราะมันเป็นสิ่งที่คนอื่นให้คุณ

You can't rebuild what other people give you.

คุณไม่สามารถสร้างสิ่งที่คนอื่นมอบให้คุณ ขึ้นมาใหม่ได้

You have to give them the basis

คุณต้องให้หลักฐานและเหตุผลแก่เขา

for giving you their trust.

ว่าทำไมเขาจึงควรไว้วางใจคุณ

So you have to, I think, be trustworthy.

คุณจึงต้องทำตัวให้น่าไว้วางใจ

And that, of course, is because you can't fool

และนั่นก็เพราะ คุณไม่สามารถ

all of the people all of the time, usually.

หลอกคนทุกคนได้ตลอดเวลา

But you also have to provide usable evidence

แต่คุณก็ต้องให้หลักฐานที่ดี

that you are trustworthy.

ว่าคุณน่าไว้วางใจ

How to do it?

จะทำยังไงเหรอคะ?

Well every day, all over the place, it's being done

ที่จริงในทุกๆ ที่ และทุกๆ วัน

by ordinary people, by officials, by institutions,

คนธรรมดาทั่วไป เจ้าหน้า และสถาบันต่างๆ

quite effectively.

ก็แสดงความน่าไว้วางใจออกมาอย่างได้ผล

Let me give you a simple commercial example.

ฉันขอยกตัวอย่างง่ายๆ เกี่ยวกับการค้าขาย

The shop where I buy my socks says I may take them back,

ร้านที่ฉันไปซื้อถุงเท้าบอกว่าฉันเอาของไปคืนได้

and they don't ask any questions.

เขาไม่ถามอะไรเลย

They take them back and give me the money

เขารับของไปและคืนเงินให้ฉัน

or give me the pair of socks of the color I wanted.

หรือเปลี่ยนเป็นคู่ใหม่สีที่ฉันต้องการ

That's super. I trust them

ซึ่งเยี่ยมมาก ฉันจึงไว้วางใจเขา

because they have made themselves vulnerable to me.

เพราะเขาเปิดช่องให้ฉันตรวจสอบและตอบโต้เขาได้

I think there's a big lesson in that.

ฉันคิดว่านี่เป็นบทเรียนสำคัญ

If you make yourself vulnerable to the other party,

ถ้าคุณยอมเปิดช่องให้อีกฝ่ายหนึ่งตรวจสอบ และตอบโต้คุณได้

then that is very good evidence that you are trustworthy

นั่นเป็นหลักฐานที่ดีว่าคุณน่าไว้วางใจ

and you have confidence in what you are saying.

และคุณมีความเชื่อมั่นในสิ่งที่คุณพูด

So in the end, I think what we are aiming for

สรุปคือ ฉันคิดว่าเป้าหมายที่เราต้องการ

is not very difficult to discern.

นั้นแยกแยะได้ไม่ยาก

It is relationships in which people are trustworthy

มันคือความสัมพันธ์ที่แต่ละคนมีความน่าไว้วางใจ

and can judge when and how the other person

และสามารถตัดสินได้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งน่าไว้วางใจ

is trustworthy.

เมื่อไหร่ และอย่างไร

So the moral of all this is,

ประเด็นของเรื่องทั้งหมดนี้คือ

we need to think much less about trust,

เราต้องคิดเรื่องความไว้วางใจให้น้อยลง

let alone about attitudes of trust

รวมทั้งทัศนคติเรื่องความไว้วางใจ

detected or mis-detected by opinion polls,

ที่วัดได้ หรือจะเรียกว่าวัดผิด โดยผลสำรวจความคิดเห็น

much more about being trustworthy,

แล้วหันมาใส่ใจให้มากขึ้น กับการเป็นคนน่าไว้วางใจ

and how you give people adequate, useful

และวิธีที่จะให้หลักฐานที่เพียงพอ เป็นประโยชน์

and simple evidence that you're trustworthy.

และชัดเจนเรียบง่ายแก่คนอื่น ว่าคุณน่าเชื่อถือได้อย่างไร

Thanks.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)