Onora O'Neill: What we don't understand about trust

اونورا اونيل: آنچه درباره اعتماد درك نمى‌‌كنيم

Translator: Leila Ataei Reviewer: Shahram Eatezadi

So I'm going to talk about trust,

خب من قصد دارم درباره اعتماد صحبت کنم،

and I'm going to start by reminding you

و میخواهم با یادآوری ديدگاه‌‌هاى استانداردى

of the standard views that people have about trust.

كه مردم درباره اعتماد دارند، شروع كنم.

I think these are so commonplace,

فكر مى‌‌كنم اينها چنان رايج هستند،

they've become clichés of our society.

كه تبديل به كليشه‌‌هاى جامعه ما شده‌‌اند.

And I think there are three.

و فكر مى‌‌كنم سه تايى باشند.

One's a claim: there has been a great decline in trust,

اولى يك ادعاست: کاهش شديدى در اعتماد بوجود آمده است،

very widely believed.

بطور گسترده‌‌اى هم آن را باور دارند.

The second is an aim: we should have more trust.

دومى هدف است: ما بايد اعتماد بيشترى كنيم.

And the third is a task: we should rebuild trust.

و سومى يك وظيفه است: بايد اعتماد را دوباره بسازيم.

I think that the claim, the aim and the task

فکر می‌کنم که برداشت از اين ادعا، هدف و وظیفه

are all misconceived.

تماماً به غلط بوده است.

So what I'm going to try to tell you today

بنابراین چیزی که امروز تلاش دارم به شما بگویم

is a different story about a claim, an aim and a task

داستانی متفاوت درباره یک ادعا، یک هدف و یک وظیفه است

which I think give one quite a lot better purchase on the matter.

و بنظرم تعریفی که من قرار است درباره این موضوع ارائه دهم کمی بیشتر مشتری پسند باشد.

First the claim: Why do people think trust has declined?

نخست برویم سراغ ادعا: چرا مردم فکر می‌کنند که اعتماد کم شده است؟

And if I really think about it on the basis of my own evidence,

و اگر واقعا بخواهم درباره‌اش بر مبنای شواهد خودم به آن فکر کنم

I don't know the answer.

پاسخ را نمی‌دانم.

I'm inclined to think it may have declined

من مایلم اینطور فکر کنم که شاید در برخی

in some activities or some institutions

فعالیتها یا نهادها کاهش داشته است

and it might have grown in others.

و شاید در برخی دیگر نیز رشد داشته است.

I don't have an overview.

دیدگاهی کلی ندارم.

But, of course, I can look at the opinion polls,

اما، البته، می‌توانم نگاهی به آراء عمومی بیاندازم،

and the opinion polls are supposedly

و مراجعه به آراء عمومی قرار است که

the source of a belief that trust has declined.

منبع باوری باشد که اعتماد کاهش یافته است.

When you actually look at opinion polls across time,

راستش وقتی با گذر زمان به آراء عمومی نگاه می‌اندازید

there's not much evidence for that.

شواهد چندان زیادی در رابطه با آن در دست نیست.

That's to say, the people who were mistrusted

اینطور می‌شود گفت که آن آدمهایی که ۲۰ سال قبل

20 years ago,

مورد اعتماد نبودند

principally journalists and politicians, are still mistrusted.

بطور عمده خبرنگاران و سیاستمداران ، هنوز هم مورد اعتماد نیستند.

And the people who were highly trusted 20 years ago

و مردمی که ۲۰ سال قبل شدیداً مورد اعتماد بودند

are still rather highly trusted: judges, nurses.

هنوز هم نسبتا شدیداً مورد اعتماد هستند: قضات، پرستاران.

The rest of us are in between,

بقیه مابین هستند،

and by the way, the average person in the street

و به این ترتیب، متوسط افرادى که در خیابان

is almost exactly midway.

مواجه می‌شویم تقریباً در حد وسط قرار دارد.

But is that good evidence?

اما آیا آن مدرک خوبیست؟

What opinion polls record is, of course, opinions.

خب البته سابقه آراء عمومی برمی‌گردد به همان نظرات.

What else can they record?

از روی چه چیز دیگری می‌توانند باشند؟

So they're looking at the generic attitudes

بنابراین نگاهشان به نگرشهای عامی است

that people report when you ask them certain questions.

که وقتی از آدمها پرسیده می‌شود آنها را گزارش می‌دهند.

Do you trust politicians? Do you trust teachers?

آیا به سیاستمداران اعتماد دارید؟ آیا به معلمها اعتماد دارید؟

Now if somebody said to you, "Do you trust greengrocers?

حال اگر کسی به شما بگوید،« آیا به میوه و سبزی قروش ها اعتماد دارید؟

Do you trust fishmongers?

آیا به ماهی فروش‌ها اعتماد دارید؟

Do you trust elementary school teachers?"

آيا به معلمان دوره ابتدايى اعتماد دارید؟"

you would probably begin by saying, "To do what?"

احتمالا با این جواب شروع کنید، « برای چه کاری؟»

And that would be a perfectly sensible response.

و این پاسخی کاملاً منطقی خواهد بود.

And you might say, when you understood the answer to that,

و وقتی جوابتان را گرفتید ممکن است بگویید،

"Well, I trust some of them, but not others."

«خب، به برخی از آنها اعتماد دارم و به بعضی‌هایشان هم نه.»

That's a perfectly rational thing.

که کاملاً هم منطقی است.

In short, in our real lives,

خلاصه این که، در زندگی‌های روزمره ما،

we seek to place trust in a differentiated way.

در جستجوی اختصاص دادن اعتمادمان به روشی متفاوت هستیم.

We don't make an assumption that the level of trust

ما فرض نمى‌‌كنيم كه سطح اعتمادى

that we will have in every instance of a certain type

كه در هر نمونه از گروه خاصى از مقامات

of official or office-holder or type of person

يا صاحبان شركت يا هر نوع شخصى كه داريم

is going to be uniform.

قرار است يكسان باشد.

I might, for example, say that I certainly trust

من براى مثال، شايد بگويم كه من قطعاً به

a certain elementary school teacher I know

يك معلم ابتدايى خاص كه مى‌‌دانم به كلاس اوليها

to teach the reception class to read,

خواندن ياد مى‌‌دهد، اعتماد دارم

but in no way to drive the school minibus.

اما در راندن مينى‌‌بوس مدرسه بهيچ وجه.

I might, after all, know that she wasn't a good driver.

شايد بهر حال مى‌‌دانم كه او راننده خوبى نبود.

I might trust my most loquacious friend

شايد به وراج‌‌ترين دوستم براى

to keep a conversation going

ادامه دادن يك مكالمه اعتماد داشته باشم

but not -- but perhaps not to keep a secret.

اما نه، البته احتمالاً نه براى نگه داشتن يك راز.

Simple.

بهمين سادگى.

So if we've got those evidence in our ordinary lives

بنابراين اگر اين شواهد را از زندگيهاى معمولى‌‌مان در اين باره گرفته‌‌ايم كه

of the way that trust is differentiated,

اعتماد فرق قائل مى‌‌شود،

why do we sort of drop all that intelligence

چرا موقع انتزاعى‌تر فكر كردن درباره اعتماد

when we think about trust more abstractly?

همه آن هوشيارى را به كنارى مى‌‌گذاريم؟

I think the polls are very bad guides

بنظرم مراجعه به آراء عمومی راهنمایی خیلی بدی است

to the level of trust that actually exists,

در رابطه بامیزان اعتمادی که براستی وجود دارد،

because they try to obliterate the good judgment

زیرا آنها تلاش در جهت زدودن قضاوت خوبی دارند

that goes into placing trust.

که صرف اعتماد کردن می‌شود.

Secondly, what about the aim?

و در رابطه مورد دوم، یعنی هدف چطور؟

The aim is to have more trust.

هدف داشتن اعتماد بیشتر است.

Well frankly, I think that's a stupid aim.

خب صراحتاً بگویم که فکر می‌کنم هدف احمقانه‌ای است.

It's not what I would aim at.

چیزی نیست که هدفم را رویش بگذارم.

I would aim to have more trust in the trustworthy

هدفم داشتن اعتماد بیشتر در قابل اعتماد بودن است

but not in the untrustworthy.

نه در قابل اعتماد نبودن.

In fact, I aim positively to try not to trust the untrustworthy.

در واقع، بطور مثبتی هدفم تلاش نکردن برای اعتماد به غیرقابل اعتماد است.

And I think, of those people who, for example,

و به این مثال درباره آن دسته از آدمهایی فکر می‌کنم که

placed their savings with the very aptly named Mr. Madoff,

پس‌اندازشان را نزد آقای خوش نامی به اسم مدوف گذاشتند،

who then made off with them,

کسی که سرشان کلاه گذاشت،

and I think of them, and I think, well, yes,

و و درباره این افراد، خب، بله بنظرم قضیه

too much trust.

اعتماد زیاده از حد بود.

More trust is not an intelligent aim in this life.

اعتماد زیادی هدف هوشمندانه‌ای در این زندگی نیست.

Intelligently placed and intelligently refused trust

هدف صحیح اعتمادهوشمندانه بجا و سرباز زدن

is the proper aim.

هوشمندانه از اعتماد نابجا.

Well once one says that, one says, yeah, okay,

خب، یک نفر شاید بگوید که بله، بسیار خب

that means that what matters in the first place

این بدان معناست که مهمترین چیز در وهله اول

is not trust but trustworthiness.

اعتماد نیست و بلکه قابل اعتماد بودن است.

It's judging how trustworthy people are

چگونگی قابل اعتماد بودن آدمها در زوایایی خاص

in particular respects.

قضاوت کردن است.

And I think that judgment requires us to look at three things.

و فکر کنم که قضاوت کردن ما را مستلزم به بررسی سه چیز می‌کند.

Are they competent? Are they honest? Are they reliable?

آیا باکفایت هستند؟ آیا صداقت دارند؟ آیا قابل اتکاء هستند؟

And if we find that a person is competent

و اگر بفهمیم که شخصی باکفایت است

in the relevant matters,

در مسائل مرتبط،

and reliable and honest,

و همینطور صادق و قابل‌اتکاء،

we'll have a pretty good reason to trust them,

دلیل کاملا خوبی برای اعتماد کردن به آنها داریم،

because they'll be trustworthy.

زیرا قابل اعتماد خواهند بود.

But if, on the other hand, they're unreliable, we might not.

اما اگر، از سوى ديگر، آنها غيرقابل اتکاء هستند، ما شاید نباشیم.

I have friends who are competent and honest,

دوستانی دارم که باکفایت و صادقند،

but I would not trust them to post a letter,

اما برای پست کردن یک نامه به آنها اعتماد نمی‌کنم،

because they're forgetful.

چون فراموشکارند.

I have friends who are very confident

دوستانی دارم که خیلی اعتماد به نفس دارند

they can do certain things,

قادرند کارهای خاصی انجام دهند،

but I realize that they overestimate their own competence.

اما تشخیص دادم که شایستگی خودشان را دست بالا می‌گیرند.

And I'm very glad to say, I don't think I have many friends

و خیلی خوشحالم که بگویم فکر نمی‌کنم دوستان زیادی داشته باشم

who are competent and reliable but extremely dishonest.

که در عین شایستگی و قابل‌اعتماد بودن بی‌نهایت فریبکار باشند.

(Laughter)

(خنده)

If so, I haven't yet spotted it.

اگر اینطور است، هنوز آن را

But that's what we're looking for:

اما آن چیزیست که ما دنبالش هستیم:

trustworthiness before trust.

قابل اعتماد بودن قبل از اعتماد کردن است.

Trust is the response.

اعتماد پاسخ است.

Trustworthiness is what we have to judge.

قابل اعتماد بودن چيزيست كه بايد قضاوتش كنيم.

And, of course, it's difficult.

و البته، دشوار است.

Across the last few decades, we've tried to construct

در طی چند دهه اخیر، ما سعی کرده‌ایم

systems of accountability for all sorts of institutions

سیستم‌های پاسخگویی را برای همه انواع موسسات

and professionals and officials and so on

و حرفه‌ها و مقامات و غیره بسازیم

that will make it easier for us to judge their trustworthiness.

طوریکه قضاوت کردنمان را درباره قابل اعتماد بودنشان آسانتر می‌سازد.

A lot of these systems have the converse effect.

بسیاری از این سیستم‌ها تاثیر معکوسی دارند.

They don't work as they're supposed to.

آن طوری که قراراست باشند کار نمی‌کنند.

I remember I was talking with a midwife who said,

یادم میاد که با مامایی صحبت می‌کردم که گفت،

"Well, you see, the problem is it takes longer

«خب، می دونی،‌مشکل این است که کاغذبازی

to do the paperwork than to deliver the baby."

از به دنیا آوردن بچه خیلی زمانبرتره.»

And all over our public life, our institutional life,

و در کل زندگی اجتماعی ما، زندگی عرفی ما،

we find that problem,

ما با این مشکل مواجه‌ایم،

that the system of accountability

این که سیستم پاسخگویی

that is meant to secure trustworthiness

که به معنای تضمین قابل اعتماد بودن

and evidence of trustworthiness

و دلیل قابل اعتماد بودن است

is actually doing the opposite.

در واقع در جهت عکس آن عمل می‌کند.

It is distracting people who have to do difficult tasks,

منحرف کردن آدمهایی است که وظایف دشوار برای انجام دادن دارند،

like midwives, from doing them

شبیه به ماماها، بقولی با مجبور کردنشان

by requiring them to tick the boxes, as we say.

برای تیک زدن چک باکس‌ها مانع از انجام کارشان شویم.

You can all give your own examples there.

همگی شما در اینجا می‌توانید مثالهای خودتان را ارائه کنید.

So so much for the aim.

برای هدف خیلی خیلی زیاد هست.

The aim, I think, is more trustworthiness,

هدف، به اعتقاد من، بیشتر قابل اعتماد بودن است،

and that is going to be different

و متفاوت خواهد بود

if we are trying to be trustworthy

اگر سعی کنید قابل اعتماد باشید

and communicate our trustworthiness to other people,

و قابل اعتماد بودنمان را به مردم دیگر انتقال دهید،

and if we are trying to judge whether other people

و اگر سعی کنیم درباره این که آیا سایر مردم

or office-holders or politicians are trustworthy.

یا صاحبان شرکت یا سیاستمداران قابل اعتماد هستند قضاوت کنیم.

It's not easy. It is judgment, and simple reaction,

آسان نیست. قضاوت کردن است، و واکنش ساده،

attitudes, don't do adequately here.

نگرش‌ها اینجا عملکردشان کافی نیستند.

Now thirdly, the task.

حالا برای سومی، وظیفه.

Calling the task rebuilding trust, I think,

فکر کنم این وظیفه را باید ساختن دوباره اعتماد نامید،

also gets things backwards.

همچنین برگرداندن مسائل به گذشته.

It suggests that you and I should rebuild trust.

پيشنهاد مى‌‌كند كه من و شما بايد باور را دوباره بسازيم.

Well, we can do that for ourselves.

خب، ما قادریم آن را برای خودمان انجام دهیم.

We can rebuild a bit of trustworthiness.

میتوانیم اندکی از قابل اعتماد بودن را باسازی کنیم.

We can do it two people together trying to improve trust.

ما قادریم کاری کنیم که دو نفر با هم برای بهبود اعتماد تلاش کنند.

But trust, in the end, is distinctive

اما اعتماد، سر آخر امری قابل تشخیص دادن است

because it's given by other people.

زیرا از سوی سایرین به شما داده می‌شود.

You can't rebuild what other people give you.

شما نمی‌توانید چیزی را که بقیه مردم به شما می‌دهند را باسازی کنید.

You have to give them the basis

باید به آنها زمینه را برای دادن اعتمادشان

for giving you their trust.

به شما فراهم کنید.

So you have to, I think, be trustworthy.

بنابراین شما باید، به باور من، قابل اعتماد باشید.

And that, of course, is because you can't fool

و آن البته، بخاطر این است که شما معمولا همیشه

all of the people all of the time, usually.

قادر به گمراه کردن همه آدمها نخواهی بود.

But you also have to provide usable evidence

اما همچنین باید شواهد قابل استفاده‌ای فراهم کنید

that you are trustworthy.

از این که قابل اعتماد هستید.

How to do it?

چطور این کار را کنید؟

Well every day, all over the place, it's being done

خب هر روزه، در همه جا این اتفاق می‌افتد،

by ordinary people, by officials, by institutions,

از سوی مردم عادی، از سوی مقامات، از سوی نهادها،

quite effectively.

بطریقی کاملا موثر.

Let me give you a simple commercial example.

بگذارید برایتان مثال تجاری ساده‌ای را بزنم.

The shop where I buy my socks says I may take them back,

مغازه‌ای که از آنها جورابهایم را می‌خرم میٰ‌گوید شاید آنها را پس ببرم

and they don't ask any questions.

و آنها سوالی نمی‌پرسند.

They take them back and give me the money

آنها را پس می‌گیرند و پولم را برمی‌گردانند

or give me the pair of socks of the color I wanted.

یا یک جفت از جورابهای رنگ مورد نظرم را به من می‌دهند.

That's super. I trust them

عالیست. به آنها اعتماد دارم

because they have made themselves vulnerable to me.

چون آنها خودشان را نسبت به من آسیب پذیر ساخته‌اند.

I think there's a big lesson in that.

فکر کنم درس بزرگی در آن باشد.

If you make yourself vulnerable to the other party,

اگر شما خودتان را نسبت به طرف دیگر آسیب پذیر سازید

then that is very good evidence that you are trustworthy

پس این در واقع دلیل خوبیست که شما قابل اعتماد هستید.

and you have confidence in what you are saying.

و شما به حرفی که می‌زنید اعتماد دارید.

So in the end, I think what we are aiming for

پس در آخر، چيزى كه ما بعنوان هدف خود قرار داده‌‌ايم

is not very difficult to discern.

براى تشخيص دادن آسان نيست.

It is relationships in which people are trustworthy

رابطه‌‌اى است كه در آن آدمها قابل اعتماد هستند

and can judge when and how the other person

و قادر به قضاوت كردن درباره چه وقت و چطور قابل اعتماد بودن

is trustworthy.

آدمهاى ديگر هستند.

So the moral of all this is,

پس نتيجه گيرى كلى اين است،

we need to think much less about trust,

لازم است که کمتر درباره اعتماد فکر کنیم،

let alone about attitudes of trust

چه برسد به طرز نگرش‌‌ها در اعتماد

detected or mis-detected by opinion polls,

كه غلط يا درست از صندوقهاى نظرسنجى كشف مى‌‌شوند

much more about being trustworthy,

و بيشتر درباره قابل اعتماد بودن هستند

and how you give people adequate, useful

و اينكه براى نشان دادن قابل اعتماد بودنتان چقدر

and simple evidence that you're trustworthy.

به آدمها شواهد كافى و ساده ارائه مى‌‌كنيد.

Thanks.

متشکرم.

(Applause)

(تشويق)