Where good ideas come from | Steven Johnson

Translator: Sarinee Achavanuntakul Reviewer: Thipnapa Huansuriya

Fifty-two minutes ago, I took this picture about 10 blocks from here.

เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ผมถ่ายรูปนี้

ห่างจากที่นี่ไปประมาณ 10 ช่วงตึก

This is the Grand Café here in Oxford.

นี่คือร้าน แกรนด์ คาเฟ ในอ็อกซ์ฟอร์ด

I took this picture

ผมถ่ายรูปไว้เพราะมันบังเอิญ

because this turns out to be the first coffeehouse to open in England,

เป็นร้านกาแฟแห่งแรก

ในอังกฤษ เปิดเมื่อปี 1650

in 1650.

That's its great claim to fame.

โด่งดังเพราะเป็นแห่งแรก

And I wanted to show it to you,

ผมอยากแสดงรูปนี้ให้คุณดู

not because I want to give you the Starbucks tour

ไม่ใช่เพราะผมอยากนำเที่ยวร้านแบบสตาร์บัคส์

of historic England --

ในเขตเก่าแก่ของอังกฤษ

(Laughter)

แต่ผมให้ดูเพราะ

but rather because the English coffeehouse was crucial

ร้านกาแฟในอังกฤษเป็นปัจจัยที่ขาดไม่ได้

to the development and spread of one of the great intellectual flowerings

ของการพัฒนาและแพร่หลาย

ของกระแสความเฟื่องฟูทางความคิดในช่วง 500 ปีที่ผ่านมา

of the last 500 years,

กระแสที่ตอนนี้เราเรียกว่า ยุครู้แจ้ง

what we now call the Enlightenment.

And the coffeehouse played such a big role in the birth of the Enlightenment

ร้านกาแฟมีบทบาทสูงมาก

ในกำเนิดของยุครู้แจ้ง

in part because of what people were drinking there.

ส่วนหนึ่งเพราะสิ่งที่คนดื่มกินที่นั่น

เพราะก่อนที่กาแฟและชา

Because, before the spread of coffee and tea through British culture,

จะแพร่หลายในวัฒนธรรมอังกฤษ

what people drank -- both elite and mass folks drank --

สิ่งที่คนดื่ม ทั้งชนชั้นนำและชาวบ้าน

day in and day out, from dawn until dusk,

ดื่มกันทั้งวันทั้งคืน ตั้งแต่รุ่งสางจนหัวค่ำ

was alcohol.

คือแอลกอฮอล์

Alcohol was the daytime beverage of choice.

มันเป็นเครื่องดื่มระหว่างวันที่คนชื่นชอบ

You would drink a little beer with breakfast

คุณจะดื่มเบียร์เล็กน้อยกับอาหารเช้า จิบไวน์แกล้มอาหารกลางวัน

and have a little wine at lunch,

a little gin, particularly around 1650,

ดื่มจิน โดยเฉพาะประมาณปี 1650

and top it off with a little beer and wine at the end of the day.

ตบท้ายด้วยเบียร์และไวน์ตอนเย็น

นั่นคือทางเลือกที่ดีต่อสุขภาพนะครับ

That was the healthy choice, because the water wasn't safe to drink.

เพราะสมัยนั้นน้ำยังไม่ปลอดภัยพอที่จะดื่ม

And so, effectively, until the rise of the coffeehouse,

และดังนั้น ก่อนที่กิจการร้านกาแฟจะเกิดขึ้น

you had an entire population that was effectively drunk all day.

คุณมีประชากรทั้งประเทศ

ที่เมาแป๋ทั้งวัน

(Laughter)

And you can imagine what that would be like in your own life --

คุณคงนึกออกว่าถ้าคุณทำแบบนี้จะเป็นยังไง

ผมรู้ว่าพวกคุณหลายคนเป็นแบบนี้คือ

and I know this is true of some of you -- if you were drinking all day --

ถ้าในชีวิตคุณดื่มเหล้าทั้งวัน

(Laughter)

and then you switched from a depressant to a stimulant in your life.

แล้วเกิดเปลี่ยนจากเหล้าซึ่งมีฤทธิ์กล่อมประสาทไปหายากระตุ้นประสาท

คุณจะมีความคิดดีๆ มากกว่าเดิม

You would have better ideas.

You would be sharper and more alert.

คุณจะเฉียบแหลมและตื่นตัวกว่าเดิม

So it's not an accident that a great flowering of innovation happened

ดังนั้น จึงไม่ใช่เหตุบังเอิญที่นวัตกรรมจำนวนมหาศาล

เฟื่องฟูหลังจากที่อังกฤษนิยมดื่มชาและกาแฟ

as England switched to tea and coffee.

But the other thing that makes the coffeehouse important

แต่อีกอย่างที่ทำให้ร้านกาแฟสำคัญมาก

is the architecture of the space.

คือโครงสร้างและองค์ประกอบที่อยู่ในนั้น

It was a space where people would get together,

มันเป็นพี้นที่ที่ผู้คนมารวมตัวกัน

from different backgrounds, different fields of expertise,

คนจากภูมิหลังที่แตกต่างกันมากมาย

จากสาขาความเชี่ยวชาญต่างกัน มาแบ่งปันกัน

and share.

It was a space, as Matt Ridley talked about, where ideas could have sex.

มันเป็นพื้นที่ที่ความคิดจะมามีเซ็กซ์กันได้ อย่างที่แม็ท ริดลีย์ว่าไว้

ในแง่นี้ ร้านกาแฟก็เป็นเตียงสมรส

This was their conjugal bed, in a sense; ideas would get together there.

ความคิดจะมาพบปะกันที่นั่น

And an astonishing number of innovations from this period

และนวัตกรรมจำนวนมากอย่างน่าทึ่งที่เกิดในยุคนั้น

have a coffeehouse somewhere in their story.

มีร้านกาแฟอยู่ตรงไหนสักแห่งในเรื่องราวความเป็นมาของมัน

ผมใช้เวลาครุ่นคิดถึงร้านกาแฟเยอะมาก

I've been spending a lot of time thinking about coffeehouses

for the last five years

ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา

because I've been kind of on this quest

เพราะผมออกผจญภัยทางความคิด

เพื่อสำรวจคำถามที่ว่า

to investigate this question of where good ideas come from.

ความคิดดีๆ นั้นมาจากไหน

What are the environments that lead to unusual levels of innovation,

อะไรคือสภาพแวดล้อม

ที่สร้างนวัตกรรมที่เหนือชั้น

และความคิดสร้างสรรค์ที่ไม่ธรรมดา?

unusual levels of creativity?

What's the kind of environmental -- what is the space of creativity?

สภาพแวดล้อมต้องเป็นแบบไหน

สถานที่แบบไหนที่บ่มเพาะความคิดสร้างสรรค์?

And what I've done is,

สิ่งที่ผมทำคือ

I've looked at both environments like the coffeehouse,

ไปดูทั้งสภาพแวดล้อมแบบร้านกาแฟ

และสภาพแวดล้อมทางสื่อ อย่างเวิร์ลด์ไวด์เว็บ

I've looked at media environments like the World Wide Web,

ที่มีนวัตกรรมและความคิดสร้างสรรค์มากอย่างน่าทึ่ง

that have been extraordinarily innovative;

ผมกลับไปดูประวัติศาสตร์ของเมืองแรกๆ ในโลก

I've gone back to the history of the first cities;

ดูแม้แต่สภาพแวดล้อมทางชีววิทยา

I've even gone to biological environments, like coral reefs and rain forests,

อย่างเช่นแนวปะการังและป่าเขตร้อน

ที่มีนวัตกรรมทางชีววิทยาในระดับที่โดดเด่น

that involve unusual levels of biological innovation.

And what I've been looking for is shared patterns,

และสิ่งที่ผมค้นหาคือลักษณะร่วม

signature behavior that shows up again and again

พฤติกรรมหลักๆ ที่ปรากฏให้เห็น

ครั้งแล้วครั้งเล่าในสภาพแวดล้อมเหล่านี้ทั้งหมด

in all of these environments.

Are there recurring patterns that we can learn from,

มีแบบแผนที่เกิดซ้ำๆ ที่เราเรียนรู้จากมันได้หรือเปล่า

that we can take and apply to our own lives

แบบที่เราสามารถนำมาประยุกต์ใช้ในชีวิตส่วนตัว

or our own organizations or our own environments

หรือในองค์กรของเรา

หรือสภาพแวดล้อมของเรา เพื่อทำให้มันสร้างสรรค์และมีนวัตกรรมกว่าเดิม?

to make them more creative and innovative?

ผมคิดว่าผมเจอแบบแผนบางอย่างที่ว่าแล้ว

And I think I've found a few.

But what you have to do to make sense of this

แต่สิ่งที่คุณต้องทำ ถ้าจะเข้าใจเรื่องนี้

and to really understand these principles is,

และเข้าใจหลักการทั้งหมดนี้จริงๆ

you have to do away with

คือก่อนอื่นต้องกำจัด

the way in which our conventional metaphors and language steers us

กรอบของอุปมาอุปไมยและภาษาเดิมๆ ของเรา

ที่ชี้นำเราไปสู่

towards certain concepts of idea creation.

แนวคิดเก่าๆ เกี่ยวกับการสร้างความคิดใหม่ๆ

We have this very rich vocabulary to describe moments of inspiration.

เรามีคลังคำที่รุ่มรวยมาก

ที่ใช้อธิบายชั่วขณะของแรงบันดาลใจ

เราบอกว่า ความคิด "ปิ๊งแวบ" เข้ามาในหัว

We have the "flash" of insight,

the "stroke" of insight,

มีญาณทัศนะฉับพลัน

we have "epiphanies,"

เรามีชั่วขณะที่ "ใช่เลย!" หรือ "คิดออกแล้ว!"

we have eureka moments,

we have the "light bulb" moments, right?

มีช่วงที่หลอดไฟสว่างในหัว ใช่ไหมครับ?

All of these concepts, as rhetorically florid as they are,

แนวคิดทั้งหมดนี้

ถึงแม้ว่ามันจะดูรุ่มร่ามทางภาษา

share this basic assumption,

ก็ล้วนมีสมมติฐานร่วมกันว่า

which is that an idea is a single thing.

ความคิดคือสิ่งที่เกิดขึ้นโดดๆ

It's something that happens often in a wonderful, illuminating moment.

เป็นสิ่งที่มักเกิดขึ้น

ในชั่วขณะของความรู้แจ้งอันสว่างไสวประภัสสร

But, in fact, what I would argue and what you really need to begin with

แต่ในความเป็นจริง ผมว่าคุณต้องเริ่มต้น

ด้วยความคิดที่ว่า ความคิดคือเครือข่าย

is this idea that an idea is a network on the most elemental level.

ในระดับที่พื้นฐานที่สุด

I mean, this is what is happening inside your brain.

นี่คือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในสมองของคุณ

An idea -- a new idea -- is a new network of neurons

ความคิดใหม่คือเครือข่ายเซลล์ประสาท

firing in sync with each other inside your brain.

ที่ยิงเข้าจังหวะกันในสมองของคุณ

It's a new configuration that has never formed before.

ในตำแหน่งใหม่ที่ไม่เคยมีมาก่อน

And the question is: How do you get your brain into environments

คำถามคือ คุณจะทำให้สมองอยู่ในสภาพแวดล้อม

where these new networks are going to be more likely to form?

ที่เครือข่ายใหม่ๆ เหล่านี้จะมีโอกาสเกิดมากขึ้นได้อย่างไร?

And it turns out that, in fact, the network patterns of the outside world

ปรากฏว่า แบบแผนของเครือข่ายในโลกภายนอก

มีส่วนคล้ายกันมากกับแบบแผนของเครือข่าย

mimic a lot of the network patterns of the internal world of a human brain.

ในโลกภายในของสมองมนุษย์

So the metaphor I'd like to use,

ดังนั้น อุปมาที่ผมชอบ

ผมเอามาจาก

I can take from a story of a great idea that's quite recent --

เรื่องราวของความคิดเจ๋งๆ อันหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้

a lot more recent than the 1650s.

ใหม่กว่ายุค 1650 มาก

A wonderful guy named Timothy Prestero

ผู้ชายที่น่าทึ่งคนหนึ่งนาม ทิโมธี เพรสเตโร

has an organization called Design That Matters.

เขามีบริษัทชื่อ ...มีองค์กรชื่อ ดีไซน์ แธท แม็ทเทอร์ส

They decided to tackle this really pressing problem

พวกเขาตัดสินใจว่าจะรับมือกับปัญหาเร่งด่วน

of the terrible problems we have with infant mortality rates

คืออัตราการตายของทารกแรกเกิดที่สูงมาก

in the developing world.

ในประเทศกำลังพัฒนา

One of the things that's very frustrating about this

ประเด็นที่น่าหงุดหงิดมากเกี่ยวกับปัญหานี้คือ เรารู้ว่า

is that we know by getting modern neonatal incubators into any context,

ถ้าเอาเครื่องอบทารกสมัยใหม่

ไปใช้ในพื้นที่ไหนก็ได้

if we can keep premature babies warm, basically -- it's very simple --

พูดง่ายๆ คือ ถ้าเราทำให้ทารกที่เกิดก่อนกำหนดอุ่นพอ ซึ่งง่ายมาก

we can halve infant mortality rates in those environments.

เราก็จะสามารถลดอัตราการตายลงถึงครึ่งหนึ่ง

So the technology is there.

ดังนั้น เทคโนโลยีก็มีแล้ว

These are standard in all the industrialized worlds.

เป็นมาตรฐานในโลกที่พัฒนาแล้ว

The problem is, if you buy a $40,000 incubator,

ปัญหาคือ ถ้าคุณซื้อเครื่องอบราคา 40,000 เหรียญ

and you send it off to a midsized village in Africa,

แล้วส่งเข้าไปใน

หมู่บ้านขนาดกลางในแอฟริกา

it will work great for a year or two years,

มันก็จะทำงานได้ดีมากหนึ่งปี หรือสองปี

and then something will go wrong and it will break,

หลังจากนั้นอะไรสักอย่างจะเสีย และมันจะพัง

and it will remain broken forever,

เสร็จแล้วก็จะพังตลอดกาล

because you don't have a whole system of spare parts,

เพราะคุณไม่มีระบบอาไหล่ที่พร้อมมูล

and you don't have the on-the-ground expertise

และไม่มีผู้เชี่ยวชาญในพื้นที่

to fix this $40,000 piece of equipment.

ที่จะมาซ่อมเจ้าอุปกรณ์ราคา 40,000 เหรียญนี้ได้

So you end up having this problem where you spend all this money

ดังนั้นคุณจึงลงเอยด้วยการหมดเงินเยอะมาก

ไปกับการส่งเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์เหล่านี้ไปตามประเทศต่างๆ

getting aid and all these advanced electronics to these countries,

แต่แล้วสุดท้ายมันก็ไร้ประโยชน์

and it ends up being useless.

ดังนั้นสิ่งที่เพรสเตโรกับทีมของเขาตัดสินใจทำ

So what Prestero and his team decided to do

คือมองไปรอบๆ แล้วดูว่า ทรัพยากรอะไรบ้างที่มีเหลือเฟือ

was to look around and see: What are the abundant resources

ในบริบทของโลกกำลังพัฒนา?

in these developing world contexts?

And what they noticed was,

สิ่งที่พวกเขาสังเกตคือ ประเทศเหล่านัั้นไม่ค่อยมีเครื่องเล่นดีวีดี

they don't have a lot of DVRs, they don't have a lot of microwaves,

ไม่ค่อยมีเตาอบไมโครเวฟ

but they seem to do a pretty good job of keeping their cars on the road.

แต่ก็ดูเหมือนว่าจะสามารถบำรุงรักษารถยนต์ให้อยู่ในสภาพดี

There's a Toyota 4Runner on the street in all these places.

มีรถยี่ห้อโตโยต้า โฟร์รันเนอร์

บนถนนทุกหนแห่ง

They seem to have the expertise to keep cars working.

ผู้คนดูจะมีความเชี่ยวชาญในการซ่อมบำรุงรถ

So they started to think,

เพรสเตโร กับทีม ก็เลยเริ่มคิดว่า

"Could we build a neonatal incubator

"เราจะสามารถสร้างเครื่องอบทารกแรกเกิด

that's built entirely out of automobile parts?"

ที่มาจากชิ้นส่วนรถยนต์ล้วนๆ ได้หรือเปล่า?"

And this is what they came up with.

และนี่คือสิ่งที่พวกเขาประดิษฐ์ได้

It's called the NeoNurture device.

มันคือ "เครื่องดูแลทารกก่อนกำหนด"

From the outside, it looks like a normal little thing

มองจากภายนอก มันดูเหมือนอุปกรณ์ปกติทั่วไป

you'd find in a modern Western hospital.

ที่คุณพบเห็นได้ในโรงพยาบาลในประเทศตะวันตก

แต่ข้างในของมันใช้ชิ้นส่วนรถยนต์ล้วนๆ

In the inside, it's all car parts.

It's got a fan, it's got headlights for warmth,

มีพัดลม เอาไฟหน้ารถมาให้ความอบอุ่น

เอากระดิ่งมาทำเป็นสัญญาณเตือนภัย

it's got door chimes for alarm,

it runs off a car battery.

ทำงานด้วยแบตเตอรี่รถยนต์

And so all you need is the spare parts from your Toyota

ดังนั้นสิ่งที่คุณต้องใช้ก็มีแค่อาไหล่จากรถโตโยต้า

กับความสามารถในการซ่อมไฟหน้ารถ

and the ability to fix a headlight,

แค่นี้ก็ซ่อมเครื่องนี้ได้แล้ว

and you can repair this thing.

Now that's a great idea,

ชัดเจนว่านี่เป็นความคิดที่เยี่ยมมาก แต่สิ่งที่ผมอยากจะพูดคือ

but I'd like to say that, in fact,

this is a great metaphor for the way ideas happen.

มันเป็นการเปรียบเทียบที่ดีว่าความคิดเกิดขึ้นได้อย่างไร

We like to think our breakthrough ideas, you know,

เราชอบคิดว่าความคิดที่ก้าวกระโดดของเรา

ก็เหมือนกับเครื่องอบใหม่เอี่ยมราคา 40,000 เหรียญ

are like that $40,000, brand-new incubator,

เทคโนโลยีใหม่ล่าสุด

state-of-the-art technology.

But more often than not, they're cobbled together

แต่ที่จริง บ่อยครั้งความคิดของเราประกอบกัน

from whatever parts that happen to be around nearby.

จากชิ้นส่วนอะไรก็ตามที่บังเอิญอยู่แถวนั้น

เราเอาความคิดมาจากคนอื่น

We take ideas from other people,

คนที่เราได้เรียนรู้ คนที่เราเจอโดยบังเอิญในร้านกาแฟ

people we've learned from, people we run into in the coffee shop,

แล้วเราก็ถักร้อยมันขึ้นเป็นรูปแบบใหม่ๆ และสร้างสรรค์อะไรใหม่ๆ

and we stitch them together into new forms and we create something new.

นั่นคือพื้นที่ที่นวัตกรรมถือกำเนิด

That's really where innovation happens.

And that means we have to change some of our models

ซึ่งก็แปลว่า เราจะต้องเปลี่ยนโมเดลของเราบางอัน

of what innovation and deep thinking really looks like, right?

โมเดลที่อธิบายโฉมหน้าของนวัตกรรมกับการใช้ความคิดอย่างลึกซึ้ง

I mean, this is one vision of it.

นี่คือวิสัยทัศน์หนึ่งเรื่อง

Another is Newton and the apple, when Newton was at Cambridge.

อีกเรื่องคือนิวตันกับแอปเปิล ตอนที่นิวตันอยู่เคมบริจ

This is a statue from Oxford.

นี่คืออนุสาวรีย์จากอ็อกซ์ฟอร์ด

You know, you're sitting there, thinking a deep thought,

ลองนึกว่าถ้าคุณนั่งอยู่ตรงนี้ กำลังคิดความคิดลึกล้ำอยู่

พอแอปเปิลตกลงมาจากต้นไม้ คุณก็ได้ทฤษฎีแรงโน้มถ่วง

the apple falls from the tree, and you have the theory of gravity.

อันที่จริง พื้นที่ที่นำไปสู่นวัตกรรมในประวัติศาสตร์

In fact, the spaces that have historically led to innovation tend to look like this.

มักจะมีหน้าตาแบบนี้นะครับ

This is Hogarth's famous painting of a kind of political dinner at a tavern,

นี่คือภาพวาดที่โด่งดังของโฮการ์ธ ภาพอาหารเย็นทางการเมืองที่โรงเหล้า

แต่นี่คือหน้าตาของร้านกาแฟในสมัยนั้น

but this is what the coffee shops looked like back then.

This is the kind of chaotic environment where ideas were likely to come together,

นี่คือสภาพแวดล้อมที่สับสนยุ่งเหยิง

ที่ที่ความคิดมีแนวโน้มว่าจะมารวมกัน

where people were likely to have new, interesting, unpredictable collisions,

ที่ที่ผู้คนที่มีภูมิหลังที่หลากหลาย

มีโอกาสมาปะทะกันในรูปแบบใหม่ น่าสนใจ และคาดการณ์ไม่ได้

people from different backgrounds.

So if we're trying to build organizations that are more innovative,

ฉะนั้น ถ้าเราจะพยายามสร้างองค์กรที่มีนวัตกรรมกว่าเดิม

เราก็จะต้องสร้างพื้นที่ที่มีหน้าตาแบบนี้มากขึ้น แม้มันอาจฟังดูแปลก

we have to build spaces that, strangely enough, look a bit more like this.

สำนักงานของคุณควรมีหน้าตาแบบนี้

This is what your office should look like, it's part of my message here.

นี่คือข้อเสนอข้อหนึ่งของผม

ปัญหาหนึ่งของเรื่องนี้คือ

And one of the problems with this is that, when you research this field,

เวลาที่คุณทำการวิจัยสาขานี้ คนจำนวนมาก

people are notoriously unreliable

เชื่อถือไม่ได้เลย

when they actually self-report on where they have their own good ideas,

เวลาที่พวกเขารายงาน

ว่าเขาเกิดความคิดดีๆ ขึ้นที่ไหน

or their history of their best ideas.

หรือเล่าประวัติที่มาของความคิดที่ดีที่สุดของเขา

And a few years ago, a wonderful researcher named Kevin Dunbar

เมื่อไม่กี่ปีก่อน สุดยอดนักวิจัยนาม เควิน ดันบาร์

ตัดสินใจว่าจะศึกษาเรื่องนี้

decided to go around and basically do the Big Brother approach

เขาใช้วิธี "พี่เบิ้ม" คอยสอดส่องพฤติกรรม

to figuring out where good ideas come from.

เพื่อค้นหาว่าความคิดมาจากไหน

He went to a bunch of science labs around the world

เขาไปที่ห้องทดลองวิทยาศาสตร์รอบโลก

and videotaped everyone as they were doing every little bit of their job:

ถ่ายวีดีโอทุกคนที่นั่น

ขณะที่พวกเขากำลังทำงาน ยิบย่อยแค่ไหนก็ถ่าย

when they were sitting in front of the microscope,

เวลาที่พวกเขานั่งอยู่หน้ากล้องจุลทรรศน์

when they were talking to colleagues at the watercooler ...

เวลาที่คุยกับเพื่อนร่วมงานหน้าตู้กดน้ำดื่ม และอื่นๆ อีกมากมาย

เขาบันทึกการสนทนาทั้งหมดนี้

And he recorded all these conversations

และพยายามดูว่าความคิดที่สำคัญที่สุด

and tried to figure out where the most important ideas happened.

เกิดขึ้นตรงจุดไหน

And when we think about the classic image of the scientist in the lab,

เวลาที่เรานึกภาพคลาสสิกของนักวิทยาศาสตร์ในห้องทดลอง

we have this image -- you know, they're poring over the microscope,

เราก็นึกภาพพวกเขาก้มหน้าก้มตาอยู่ที่กล้องจุลทรรศน์

and they see something in the tissue sample,

มองเห็นอะไรสักอย่างในเนื้อเยื่อตัวอย่าง

and -- "Eureka!" -- they've got the idea.

แล้วก็ร้องว่า "ใช่เลย!" ความคิดวาบขึ้นมาแล้ว

What happened, actually, when Dunbar looked at the tape,

แต่ในความเป็นจริง สิ่งที่เกิดขึ้นเวลาที่ดันบาร์กลับมาดูเทป

is that, in fact, almost all of the important breakthrough ideas

ก็คือ ความคิดที่ก้าวกระโดดที่สำคัญที่สุดแทบทั้งหมด

did not happen alone in the lab, in front of the microscope.

ไม่ได้เกิดขึ้นโดดๆ ในห้องทดลอง ต่อหน้ากล้องจุลทรรศน์

They happened at the conference table at the weekly lab meeting,

แต่เกิดขึ้นบนโต๊ะประชุม

ที่ประชุมกันรายสัปดาห์

when everybody got together and shared their latest data and findings,

ที่ที่ทุกคนมารวมตัวกัน แลกเปลี่ยนข้อมูลและข้อค้นพบล่าสุด

oftentimes when people shared the mistakes they were having,

หลายครั้ง เวลาที่คนแลกเปลี่ยนข้อผิดพลาดที่กำลังเจอ

ข้อผิดพลาดหรือ "เสียงรบกวน" ในสัญญาณที่พวกเขากำลังค้นพบ

the error, the noise in the signal they were discovering.

และอะไรสักอย่างในสภาพแวดล้อมแบบนั้น

And something about that environment --

and I've started calling it the "liquid network,"

ที่ผมเริ่มเรียกมันว่า "เครือข่ายเหลว"

where you have lots of different ideas that are together,

ที่ที่ความคิดที่หลากหลายจำนวนมากมารวมตัวกัน

different backgrounds, different interests,

ภูมิหลังแตกต่างกัน ความสนใจแตกต่างกัน

jostling with each other, bouncing off each other --

วิ่งมาปะทะกัน กระเด้งกระดอนใส่กันและกัน

ที่จริงสภาพแวดล้อมแบบนั้น

that environment is, in fact, the environment that leads to innovation.

คือสภาพแวดล้อมที่นำไปสู่นวัตกรรม

The other problem that people have is,

อีกปัญหาหนึ่งที่คนมี

they like to condense their stories of innovation

คือพวกเขามักจะบีบอัดเรื่องราวของนวัตกรรมลง

down to shorter time frames.

ในกรอบเวลาที่สั้นกว่าความเป็นจริง

So they want to tell the story of the eureka moment.

พวกเขาอยากเล่าเรื่องของชั่วขณะที่ "คิดออกแล้ว!"

They want to say, "There I was, I was standing there,

อยากพูดว่า "ตอนนั้นผมยืนอยู่ตรงนั้น

and I had it all, suddenly, clear in my head."

แล้วทันใดนั้นความคิดก็วาบเข้ามาในหัว"

But, in fact, if you go back and look at the historical record,

แต่อันที่จริง ถ้าคุณถอยกลับไปดูสถิติในประวัติศาสตร์

it turns out that a lot of important ideas have very long incubation periods.

คุณจะพบว่าความคิดที่สำคัญๆ จำนวนมาก

มีช่วงเวลาฟักตัวที่นานมาก

I call this the "slow hunch."

ผมเรียกเรื่องนี้ว่า "การตะหงิดใจอย่างช้าๆ"

We've heard a lot recently about hunch and instinct

เมื่อไม่นานนี้เราได้ยินเรื่องราว

ของการตะหงิดใจและสัญชาตญาณมามาก

and blink-like sudden moments of clarity,

ชั่วขณะที่แจ่มชัดในทันทีทันใด

แต่แท้ที่จริง ความคิดที่ยอดเยี่ยมจำนวนมาก

but, in fact, a lot of great ideas linger on, sometimes for decades,

ลอยอ้อยอิ่ง บางครั้งนานหลายทศวรรษ

อยู่ในจิตใต้สำนึกของผู้คน

in the back of people's minds.

They have a feeling that there's an interesting problem,

พวกเขารู้สึกว่ามีปัญหาที่น่าสนใจ

แต่ยังไม่มีเครื่องมือที่จะค้นมันพบ

but they don't quite have the tools yet to discover them.

พวกเขาหมดเวลาไปกับการทำงานแก้ปัญหา

They spend all this time working on certain problems,

but there's another thing lingering there that they're interested in,

แต่มีอะไรบางอย่างที่ตะหงิดๆ

อะไรบางอย่างที่น่าสนใจ แต่ยังแก้ไม่ตก

but can't quite solve.

ดาร์วินเป็นตัวอย่างหนึ่งที่ดีมาก

Darwin is a great example of this.

Darwin himself, in his autobiography,

ในอัตชีวประวัติของตัวเอง

tells the story of coming up with the idea for natural selection

ดาร์วินเล่าตอนที่เขาคิดทฤษฎี

การคัดเลือกตามธรรมชาติออกมาได้

as a classic eureka moment.

ว่าเป็นห้วงเวลา "ใช่เลย!" แบบคลาสสิก

He's in his study, it's October of 1838,

เขาอยู่ในห้องทำงาน

ตอนนั้นเป็นเดือนตุลา ปี 1838

and he's reading Malthus, actually, on population.

เขากำลังอ่านหนังสือของมัลธัสเกี่ยวกับประชากร

And all of a sudden,

และทันใดนั้น

the basic algorithm of natural selection kind of pops into his head,

ขั้นตอนวิธีพื้นฐานของการคัดเลือกตามธรรมชาติก็วาบเข้ามาในหัว

and he says, "Ah, at last, I had a theory with which to work."

และดาร์วินบอกว่า "อา ในที่สุด ผมก็มีทฤษฎีที่จะใช้ทำงานแล้ว"

That's in his autobiography.

ท่อนนี้อยู่ในหนังสืออัตชีวประวัติครับ

About a decade or two ago,

ทีนี้ เมื่อประมาณหนึ่งหรือสองทศวรรษก่อน

a wonderful scholar named Howard Gruber

นักวิจัยที่เก่งมากนาม โฮวาร์ด กรูเบอร์ ย้อนไปดู

went back and looked at Darwin's notebooks from this period.

สมุดบันทึกของดาร์วินจากช่วงนั้น

Darwin kept these copious notebooks,

ดาร์วินเขียนบันทึกละเอียดลออหลายเล่ม

where he wrote down every little idea he had, every little hunch.

จดความคิดทุกความคิดที่มี รวมทั้งความตะหงิดใจเล็กๆ น้อยๆ

And what Gruber found was that Darwin had the full theory of natural selection

สิ่งที่กรูเบอร์ค้นพบคือ

ดาร์วินมีทฤษฎีการเลือกตามธรรมชาติที่สมบูรณ์

for months and months and months

เป็นเวลานานหลายเดือนมากๆ

before he had his alleged epiphany reading Malthus in October of 1838.

ก่อนวันที่เขาอ้างว่ามันวาบเข้ามาในหัว

วันหนึ่งในเดือนตุลาคม ปี 1838 ขณะที่เขาอ่านงานของมัลธัส

There are passages where you can read it,

คุณกลับไปอ่านบันทึกของดาร์วินได้

and you think you're reading from a Darwin textbook,

และคุณจะรู้สึกว่าคุณกำลังอ่านตำราของเขาเลย

from the period before he has his epiphany.

ถ้าอ่านบันทึกช่วงก่อนที่เขาจะเกิดวาบความคิด

And so what you realize is that Darwin, in a sense,

ดังนั้นคุณจะตระหนักว่า ในแง่หนึ่ง ดาร์วิน

had the idea, he had the concept,

ก็มีความคิดนั้นแล้ว มีแนวคิดพร้อมแล้ว

but was unable to fully think it yet.

แต่ยังไม่สามารถคิดถึงมันได้อย่างชัดเจนเต็มที่

And that is, actually, how great ideas often happen --

และนี่คือวิธีที่ความคิดดีๆ มักจะถือกำเนิด

they fade into view over long periods of time.

คือมันเลือนรางในความจำเป็นเวลานาน

Now the challenge for all of us is:

ทีนี้ความท้าทายสำหรับเราทุกคนคือ

How do you create environments

คุณจะสร้างสภาพแวดล้อมที่จะ

that allow these ideas to have this long half-life?

ยอมให้ความคิดดีๆ เหล่านี้มีเวลาฟักตัวนานๆ ได้ยังไง

It's hard to go to your boss and say,

มันยากที่จะเดินไปหาเจ้านายคุณแล้วพูดว่า

"I have an excellent idea for our organization.

"ผมมีความคิดที่สุดยอดมากครับสำหรับองค์กรของเรา

It will be useful in 2020."

มันจะเป็นประโยชน์ในปี 2020

(Laughter)

"Could you just give me some time to do that?"

นายให้เวลาผมคิดเรื่องนี้นานหน่อยได้ไหม?"

โอเค มีบางบริษัท อย่างเช่นกูเกิล

Now a couple of companies like Google have innovation time off, 20 percent time.

พวกเขาเจียดเวลานอกให้กับนวัตกรรม เวลาร้อยละ 20

In a sense, those are hunch-cultivating mechanisms in an organization.

ในแง่หนึ่ง นโยบายแบบนี้เป็นกลไกบ่มเพาะความตะหงิดใจในองค์กร

นั่นเป็นหัวใจสำคัญอย่างหนึ่ง

But that's a key thing.

And the other thing is to allow those hunches

หัวใจอีกอย่างคือ การปล่อยให้ความตะหงิดใจเหล่านั้น

to connect with other people's hunches;

ได้เชื่อมโยงมีปฏิสัมพันธ์กับความตะหงิดใจของคนอื่น นี่คือสิ่งที่เกิดบ่อย

that's what often happens.

You have half of an idea, somebody else has the other half,

คุณมีความคิดครึ่งนึง อีกคนหนึ่งมีอีกครึ่งนึง

และถ้าคุณอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ถูกต้อง

and if you're in the right environment,

ความคิดก็จะประกอบกันเป็นสิ่งใหม่ที่ใหญ่กว่าสองครึ่งประกบกัน

they turn into something larger than the sum of their parts.

ดังนั้นในแง่หนึ่ง

So in a sense,

เรามักจะพูดกันถึงมูลค่า

we often talk about the value of protecting intellectual property --

ของการปกป้องทรัพย์สินทางปัญญา

you know, building barricades,

นั่นคือ สร้างป้อมปราการ

having secretive R and D labs, patenting everything that we have

สร้างห้องแล็บลับ จดสิทธิบัตรทุกอย่างที่เรามี

so that those ideas will remain valuable,

ความคิดเหล่านั้นจะได้มีมูลค่าตลอดไป

and people will be incentivized to come up with more ideas,

และคนก็จะมีแรงจูงใจที่จะผลิตความคิดใหม่ๆ

และวัฒนธรรมก็จะมีนวัตกรรมมากขึ้น

and the culture will be more innovative.

But I think there's a case to be made

แต่ผมคิดว่า มีเหตุผลดีมากๆ ที่เราจะ

that we should spend at least as much time, if not more,

ใช้เวลามากพอกัน ถ้าไม่มากกว่านั้น

valuing the premise of connecting ideas

ให้คุณค่ากับการเชื่อมโยงความคิด

and not just protecting them.

ไม่ใช่แค่ปกป้องมันอย่างเดียว

And I'll leave you with this story,

ผมอยากจะทิ้งท้ายด้วยเรื่องเรื่องหนึ่ง

which I think captures a lot of these values.

ที่ผมคิดว่าสะท้อนคุณค่าเหล่านี้

It's just a wonderful tale of innovation, and how it happens in unlikely ways.

เป็นเรื่องราวความเป็นมาที่น่าทึ่งของนวัตกรรมอันหนึ่ง

และประเด็นว่ามันเกิดขึ้นในทางที่เหลือเชื่อ

It's October of 1957,

ในเดือนตุลาคม ปี 1957

and Sputnik has just launched.

โซเวียตเพิ่งยิงดาวเทียมสปุตนิก

And we're in Laurel, Maryland,

ฝ่ายอเมริกา ในเมืองลอเรล รัฐแมรีแลนด์

at the Applied Physics Lab associated with Johns Hopkins University.

ที่ห้องแล็บฟิสิกส์ประยุกต์

ในเครือมหาวิทยาลัย จอห์น ฮอบกินส์

ตอนนั้นเป็นวันจันทร์เช้า

It's Monday morning,

and the news has just broken about this satellite

ข่าวเพิ่งออกเกี่ยวกับดาวเทียมดวงแรก

ที่ขึ้นไปโคจรรอบโลกแล้ว

that's now orbiting the planet.

And, of course, this is nerd heaven, right?

แน่นอน นี่เป็นสวรรค์สำหรับพวกเนิร์ดใช่ไหมครับ

There are all these physics geeks who are there,

มีพวกเด็กคลั่งฟิสิกส์หลายคนเลย ที่กำลังคิดว่า

thinking, "Oh my gosh! This is incredible. I can't believe this has happened."

"ให้ตายเถอะ! เรื่องนี้เจ๋งจริงๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่ามันจะเกิดได้"

สองคนในหมู่เด็กบ้าฟิสิกส์พวกนั้น

And two of them, two twentysomething researchers at the APL,

เป็นนักวิจัยอายุ 20 หน่อยๆ ที่ห้องแล็บเอพีแอล

are there at the cafeteria table,

กำลังนั่งกันอยู่ที่โต๊ะในโรงอาหาร

having an informal conversation with a bunch of their colleagues.

พูดคุยสบายๆ กับเพื่อนร่วมงานกลุ่มหนึ่ง

And these two guys are named Guier and Weiffenbach.

สองคนนี้ชื่อ กุยเยอร์ กับ ไวเฟนบาค

They start talking, and one of them says,

ขณะที่คุยกัน คนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า

"Hey, has anybody tried to listen for this thing?

"เฮ้ย มีใครลองฟังเสียงเจ้าดาวเทียมนี่หรือเปล่า?

There's this, you know, man-made satellite up there in outer space

ตอนนี้เรามีดาวเทียมที่มนุษย์ผลิตลอยอยู่ในอวกาศ

มันต้องกำลังกระจายสัญญาณอะไรสักอย่างอยู่แน่ๆ

that's obviously broadcasting some kind of signal.

เราคงฟังสัญญาณนี้ได้ถ้าเราจูนไปหามัน"

We could probably hear it, if we tune in."

So they ask around to a couple of their colleagues,

พวกเขาถามเพื่อนร่วมงานรอบวง

และทุกคนก็บอกว่า "อืม ผมไม่เคยนึกอยากทำอย่างนั้นเลย

and everybody's like, "No, I hadn't thought of doing that.

แต่มันเป็นความคิดที่น่าสนใจนะ"

That's an interesting idea."

ปรากฏว่าไวเฟนบาคเป็นผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่ง

And it turns out Weiffenbach is kind of an expert in microwave reception,

เรื่องการรับสัญญาณคลื่นไมโครเวฟ

and he's got a little antenna set up with an amplifier in his office.

เขามีเสาอากาศขนาดเล็ก

ต่อกับเครื่องขยายเสียงในห้องทำงาน

So Guier and Weiffenbach go back to Weiffenbach's office,

กุยเยอร์กับไวเฟนบาคก็เลยไปที่ห้องทำงานของไวเฟนบาค

and they start noodling around -- "hacking," as we might call it now.

เริ่มปรับแต่งอุปกรณ์จับสัญญาณ แบบที่ปัจจุบันเราเรียกว่าการ "แฮ็ค" นั่นแหละครับ

หลังจากผ่านไปสองสามชั่วโมง พวกเขาก็เริ่มรับสัญญาณได้จริงๆ

And after a couple of hours, they start picking up the signal,

เพราะโซเวียตสร้างสปุตนิก

because the Soviets made Sputnik very easy to track;

ให้ตามร่องรอยได้ง่ายมาก

it was right at 20 MHz, so you could pick it up really easily,

มันส่งสัญญาณที่ 20 เมกะเฮิร์ทซ์ ซึ่งคุณรับได้ง่ายดายมาก

because they were afraid people would think it was a hoax, basically,

เพราะโซเวียตกลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าดาวเทียมดวงนี้เป็นเรื่องโกหก

พวกเขาก็เลยทำให้มันเป็นดาวเทียมที่หาเจอได้ง่ายมาก

so they made it really easy to find.

ทีนี้ เด็กเนิร์ดสองคนนี้นั่งฟังสัญญาณอยู่ในห้อง

So these guys are sitting there, listening to this signal,

คนอื่นเริ่มทยอยเข้ามาในห้องแล้วพูดว่า

and people start coming into the office and saying,

"โห สุดยอดไปเลย ผมขอฟังด้วยได้ไหม? เฮ้ย นี่มันเจ๋งจริง"

"That's pretty cool. Can I hear?"

And before long, they think, "Jeez, this is kind of historic.

ไม่นานพวกเขาก็คิดว่า "อืม นี่เป็นเหตุการณ์ประวัติศาสตร์นะ

We may be the first people in the United States listening to this.

เราอาจเป็นคนกลุ่มแรกในอเมริกาที่กำลังฟังดาวเทียมดวงนี้

เราน่าจะอัดมันไว้"

We should record it."

So they bring in this big, clunky analog tape recorder

พวกเขาก็เลยขนเอาเครื่องอัดเทปแบบแอนะล็อกขนาดใหญ่เทอะทะ

เข้ามาในห้อง เริ่มอัดเสียงบี๊บ บี๊บ

and start recording these little bleep, bleeps.

And they start writing down the date stamp, time stamps

บันทึกข้อมูลวันที่และเวลาอย่างละเอียด

for each little bleep that they record.

สำหรับแต่ละบี๊บที่บันทึกไว้

And then they start thinking,

เสร็จแล้วพวกเขาก็เริ่มคิดว่า "เฮ้ย เราสังเกตว่ามี

"Well, gosh, we're noticing small little frequency variations here.

ค่าความแปรผันเล็กน้อยของความถี่

We could probably calculate the speed that the satellite is traveling

เราน่าจะสามารถคำนวณความเร็ว

ที่ดาวเทียมดวงนี้กำลังโคจรได้

if we do a little basic math here using the Doppler effect."

ถ้าเราใช้สมการทางคณิตศาสตร์

จากผลกระทบดอพเลอร์

And they played around with it a little bit more

แล้วพวกเขาก็เล่นกับมันอีกหน่อย

ไปหารือกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น

and talked to a couple of their colleagues who had other specialties.

ที่มีความเชี่ยวชาญด้านอื่น

เสร็จแล้วพวกเขาก็บอกว่า "เฮ้ย ที่จริงนะ

And they said, "You know,

we could actually look at the slope of the Doppler effect

เราคิดว่าเราสามารถมองดูค่าความชันของผลกระทบดอพเลอร์

to figure out the points at which the satellite is closest to our antenna

เพื่อหาจุดที่

ดาวเทียมเข้ามาใกล้กับเสาอากาศของเราที่สุด

and the points at which it's furthest away.

และจุดที่มันอยู่ห่างที่สุด

That's pretty cool."

ซึ่งก็จะเจ๋งมาก"

Eventually, they get permission -- this is all a little side project

สุดท้าย พวกเขาก็ได้รับอนุญาต

ให้ทำโครงการเล็กๆ โครงการนี้ โครงการที่ไม่ได้อยู่ในขอบข่ายงานประจำ

that hadn't been officially part of their job description --

they get permission to use the new UNIVAC computer

ได้รับอนุญาตให้ใช้เครื่องคอมพิวเตอร์รุ่นยูนิแวค

that takes up an entire room that they'd just gotten at the APL.

ซึ่งกินที่ห้องทั้งห้อง เอพีแอลเพิ่งได้เครื่องนี้มาไม่นาน

And they run some more of the numbers,

พวกเขาใช้เครื่องนี้คำนวณ และต่อมาอีกประมาณ 3-4 สัปดาห์

and at the end of about three or four weeks,

ก็ปรากฏว่าพวกเขาสามารถคำนวณวงโคจร

turns out they have mapped the exact trajectory

of this satellite around the Earth,

รอบโลกของดาวเทียมดวงนี้ได้เป๊ะๆ

just from listening to this one little signal,

แค่จากการฟังสัญญาณเล็กๆ นี้สัญญาณเดียว

going off on this little side hunch that they'd been inspired to do

ทำตามความตะหงิดใจของตัวเองที่มีแรงบันดาลใจจะทำ

over lunch one morning.

ระหว่างทานอาหารกลางวันวันหนึ่ง

A couple weeks later, their boss, Frank McClure,

อีกประมาณสองสัปดาห์ต่อมา แฟรงค์ แม็คคลัวร์ นายของพวกเขา

pulls them into the room and says,

ดึงคนคู่นี้เข้าไปในห้องแล้วบอกว่า

"Hey, you guys, I have to ask you something

"นี่นาย ผมต้องถามอะไรสักหน่อย

about that project you were working on.

เกี่ยวกับโครงการที่คุณสองคนทำ

You've figured out an unknown location

คุณคำนวณพิกัดเป๊ะๆ ที่ไม่มีใครรู้

ของดาวเทียมที่โคจรรอบโลก

of a satellite orbiting the planet from a known location on the ground.

จากพิกัดภาคพื้นดินที่คุณรู้

คุณจะทำอีกทางได้หรือเปล่า?

Could you go the other way?

Could you figure out an unknown location on the ground

คุณจะคำนวณหาพิกัดบนภาคพื้นที่ไม่มีใครรู้

ถ้าคุณรู้ตำแหน่งของดาวเทียมได้หรือเปล่า?"

if you knew the location of the satellite?"

And they thought about it and they said,

พวกเขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็บอกว่า

"Well, I guess maybe you could. Let's run the numbers here."

"อืม น่าจะทำได้นะ ลองมาคำนวณกันเลย"

So they went back and thought about it

เสร็จแล้วพวกเขาก็กลับไป ใช้เวลาคิดเพิ่ม

and came back and said, "Actually, it'll be easier."

แล้วกลับมาบอกว่า "ที่จริงทำอย่างนั้นง่ายกว่าอีก"

แม็คคลัวร์ตอบว่า "โอ้ สุดยอดเลย

And he said, "Oh, that's great,

because, see, I have these new nuclear submarines"

เพราะตอนนี้มีเรือดำน้ำพลังนิวเคลียร์

(Laughter)

ที่ผมกำลังออกแบบ

"that I'm building.

And it's really hard to figure out how to get your missile

และยากมากเลยที่จะคำนวณว่าจะยิงขีปนาวุธยังไง

so that it will land right on top of Moscow

ให้ไปตกในมอสโคว์เป๊ะๆ

if you don't know where the submarine is in the middle of the Pacific Ocean.

ถ้าคุณไม่รู้ว่าเรือดำนำลำนี้อยู่ตรงไหนกลางมหาสมุทรแปซิฟิก

เราก็เลยคิดว่า เราน่าจะยิงดาวเทียมขึ้นไปชุดหนึ่ง

So we're thinking we could throw up a bunch of satellites

and use it to track our submarines

ใช้มันติดตามพิกัดของเรือดำน้ำ

and figure out their location in the middle of the ocean.

และคำนวณหาตำแหน่งของมันกลางทะเล

พวกคุณไปช่วยทำโจทย์นี้ได้ไหมครับ?"

Could you work on that problem?"

And that's how GPS was born.

และนั่นคือจุดกำเนิดของจีพีเอส

30 ปีต่อมา

Thirty years later,

Ronald Reagan, actually, opened it up and made it an open platform

โรนัลด์ เรแกน เปิดเผยเทคโนโลยีนี้ออกมา ทำให้มันเป็นแพล็ตฟอร์มเปิด

that anybody could build upon,

ที่ใครก็ตามสามารถต่อยอด

and anybody could come along and build new technology

ใครๆ ก็สามารถสร้างเทคโนโลยีใหม่

that would create and innovate on top of this open platform,

ที่จะสร้างสรรค์และมีนวัตกรรม

บนแพล็ตฟอร์มเปิดตัวนี้

left it open for anyone to do pretty much anything they wanted with it.

ปล่อยทิ้งไว้ให้ใครก็ได้

มาทำอะไรก็ได้กับมัน

And now, I guarantee you, certainly half of this room, if not more,

และตอนนี้ ผมรับประกันได้ว่า

พวกคุณอย่างน้อยครึ่งหนึ่งในห้องนี้

เวลานี้มีอุปกรณ์พกพาอยู่ในกระเป๋า

has a device sitting in their pocket right now

ที่กำลังคุยกับดาวเทียมดวงใดดวงหนึ่งในอวกาศ

that is talking to one of these satellites in outer space.

และผมก็พนันได้เลยว่าพวกคุณอย่างน้อยหนึ่งคน

And I bet you one of you, if not more,

has used said device and said satellite system

ได้เคยใช้อุปกรณ์นั้นและระบบดาวเทียมนั้น

to locate a nearby coffeehouse somewhere in the last --

หาพิกัดของร้านกาแฟ ในช่วงเวลา -

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

in the last day or last week, right?

เมื่อวานหรืออาทิตย์ที่แล้ว ถูกไหมครับ?

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

ผมคิดว่านั่นเป็น

And that, I think,

is a great case study, a great lesson

กรณีศึกษาที่สุดยอดมาก เป็นบทเรียนที่ยอดเยี่ยม

in the power -- the marvelous, unplanned, emergent, unpredictable power --

เกี่ยวกับพลังแบบที่มหัศจรรย์ ไร้การวางแผน

พลังที่อุบัติเองและพยากรณ์ไม่ได้

of open innovative systems.

ของระบบนวัตกรรมเปิด

When you build them right,

เมื่อคุณสร้างมันอย่างถูกต้อง มันก็จะพาเราไปในทิศทางใหม่ๆ

they will be led to completely new directions

ที่ผู้สร้างมันไม่เคยแม้แต่ฝันถึง

the creators never even dreamed of.

คือผมหมายความว่า เรื่องนี้เรามีนักฟิสิกส์

I mean, here you have these guys

who basically thought they were just following this hunch,

ที่คิดว่าพวกเขาแค่ทำตามความตะหงิดใจของตัวเอง

เรื่องเล็กๆ ที่พวกเขาอินกับมัน

this little passion that had developed,

เสร็จแล้วพวกเขาก็คิดว่ากำลังต่อสู้ในสงครามเย็น

then they thought they were fighting the Cold War,

แต่กลายเป็นว่าพวกเขาแค่กำลังช่วยใครบางคน

and then, it turns out, they're just helping somebody find a soy latte.

หากาแฟลาตเต้กิน

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

That is how innovation happens.

นวัตกรรมเกิดขึ้นแบบนี้ครับ

Chance favors the connected mind.

ความเป็นไปได้ชอบมาเยือนมันสมองที่เชื่อมโยงกัน

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)