Where good ideas come from | Steven Johnson

استیون جانسون: جائی که ایده‌های خوب ازآنجا می‌آیند

Translator: Farnaz Saghafi Reviewer: soheila Jafari

Fifty-two minutes ago, I took this picture about 10 blocks from here.

همین چند دقیقه پیش، این عکس را گرفتم

حدود 10 بلوک آن طرف تر.

This is the Grand Café here in Oxford.

اینجا «گراند کافه» در آکسفورد است.

I took this picture

این عکس را به این خاطر گرفتم که ظاهرا این

because this turns out to be the first coffeehouse to open in England,

اولین قهوه خانه‌ای است که

در سال ۱۶۵۰ در انگلستان تأسیس شد.

in 1650.

That's its great claim to fame.

آن بزرگترین ادعا برای شهرتش است.

And I wanted to show it to you,

و می‌خواستم آنرا به شما نشان بدم،

not because I want to give you the Starbucks tour

نه به این خاطر که یک جور تور«استارباکس»

of historic England --

ازانگلستان تاریخی برای شما بگذارم،

(Laughter)

بلکه به این خاطر که

but rather because the English coffeehouse was crucial

قهوه‌خانه های انگلیسی نقش حیاتی

to the development and spread of one of the great intellectual flowerings

در توسعه و گسترش

یک شکوفایی بزرگ معنوی در 500 سال گذشته، داشته اند،

of the last 500 years,

چیزی که ما روشنفکری می نامیم.

what we now call the Enlightenment.

And the coffeehouse played such a big role in the birth of the Enlightenment

و قهوه‌خانه نقش بسیار بزرگی در

آفرینش روشنفکری داشت،

in part because of what people were drinking there.

بعضا"، به خاطر آنچه مردم در آنجا می‌نوشیدند.

چراکه،‌ قبل از شایع شدن

Because, before the spread of coffee and tea through British culture,

قهوه و چای توسط فرهنگ بریتانیایی،

what people drank -- both elite and mass folks drank --

آنچه مردم -- چه نخبگان و چه عوام -- می‌نوشیدند

day in and day out, from dawn until dusk,

هر روز، ‌از طلوع تا غروب خورشید

was alcohol.

الکل بود.

Alcohol was the daytime beverage of choice.

الکل، نوشیدنی منتخب روز بود.

You would drink a little beer with breakfast

شما به همراه صبحانه کمی آبجو و در هنگام نهار کمی شراب می‌نوشیدید،

and have a little wine at lunch,

a little gin, particularly around 1650,

کمی جین - بخصوص حدود سال 1650-

and top it off with a little beer and wine at the end of the day.

و روز خود را با کمی آبجو و شراب تکمیل می کردید.

بسیار خوب، این انتخاب سالمی بود،

That was the healthy choice, because the water wasn't safe to drink.

چون آب، مطمئن و سالم برای نوشیدن نبود.

And so, effectively, until the rise of the coffeehouse,

و بدین ترتیب، در واقع قبل از پیدایش قهوه‌خانه‌،

you had an entire population that was effectively drunk all day.

کل مردم

عملا" تمام روز مست بودند.

(Laughter)

And you can imagine what that would be like in your own life --

و می‌توانید تصور کنید داستان به چه صورت بود ، درسته، در زندگی خودتان --

و من میدونم که این در مورد بعضی از شما حقیقت داره --

and I know this is true of some of you -- if you were drinking all day --

اگر تمام روز می نوشیدید،

(Laughter)

and then you switched from a depressant to a stimulant in your life.

و آنوقت از فردی افسرده به فردی مهیج تبدیل می شدید،

حتما ایده‌های بهتری پیدا می‌کردید.

You would have better ideas.

You would be sharper and more alert.

تیزتر و هشیارتر می‌شدید.

So it's not an accident that a great flowering of innovation happened

بنابراین وقوع شکوفایی عظیم اختراعات، تصادفی نبوده

زمانیکه انگلستان به چای و قهوه روی آورد.

as England switched to tea and coffee.

But the other thing that makes the coffeehouse important

اما چیز دیگری که قهوه‌خانه‌ها را مهم می‌کند

is the architecture of the space.

معماری فضای آن است.

It was a space where people would get together,

آنجا فضایی بود که مردم با ‌زمینه‌های متفاوت،

from different backgrounds, different fields of expertise,

و تخصصهای مختلف

دور هم جمع شده و گفتگو می کردند.

and share.

It was a space, as Matt Ridley talked about, where ideas could have sex.

آنجا فضایی بود که، به گفتۀ مت ریدلی، عقاید با هم ارتباط جنسی برقرار می‌کردند.

آنجا به تعبیری، تخت ازدواج آنها بود.

This was their conjugal bed, in a sense; ideas would get together there.

عقاید آنجا گرد هم می آمدند.

And an astonishing number of innovations from this period

و تعداد حیرت‌آوری از نوآوری‌های این دوره

have a coffeehouse somewhere in their story.

یک قهوه‌خانه در جایی ازقصه خود دارند.

من مدت زیادی را در طول پنج سال گذشته،

I've been spending a lot of time thinking about coffeehouses

for the last five years

درباره قهوه‌خانه‌ها فکر کردم،

because I've been kind of on this quest

چراکه به نوعی در تلاش و تحقیق برای

یافتن پاسخ این سوال بودم که

to investigate this question of where good ideas come from.

ایده‌های خوب از کجا می‌آیند.

What are the environments that lead to unusual levels of innovation,

چه محیط هایی هست

که منجر به انواع نوآوری منحصر به فرد،

و خلاقیت استثنائی می‌شود؟

unusual levels of creativity?

What's the kind of environmental -- what is the space of creativity?

نوع محیط چیست؟

فضای خلاقیت چیست؟

And what I've done is,

و کاری که انجام داده‌ام این است که

I've looked at both environments like the coffeehouse,

هم به محیطی مثل قهوه‌خانه، توجه کردم؛

و هم به محیط‌ رسانه‌ای مثل شبکه جهانی وب (WWW)،

I've looked at media environments like the World Wide Web,

که به طور فوق العاده ای مبتکرانه بوده است.

that have been extraordinarily innovative;

من به تاریخ اولین شهرها برگشتم،

I've gone back to the history of the first cities;

من حتی به سراغ محیط‌های زیستی هم رفته ام،

I've even gone to biological environments, like coral reefs and rain forests,

مثل صخره‌های مرجانی یا جنگل‌های استوایی،

که نوآوری منحصر به فرد زیستی را در بر داشتند؛

that involve unusual levels of biological innovation.

And what I've been looking for is shared patterns,

و چیزی که تا کنون به دنبال آن بودم یک الگوی مشترک است،

signature behavior that shows up again and again

یک جور اثر رفتاری که

در همه این محیط‌ها به کرات نمایان باشد.

in all of these environments.

Are there recurring patterns that we can learn from,

آیا الگوهای متناوبی وجود دارند که ما از آنها بیاموزیم،

that we can take and apply to our own lives

که آنها را انتخاب و به نوعی در زندگی خودمان،

or our own organizations or our own environments

یا تشکیلات خودمان،

یا در اطراف خودمان به کار ببریم تا آنها را سازنده تر و مبتکرانه ‌تر کنیم؟

to make them more creative and innovative?

و فکر می‌کنم که چند تایی از آنها را پیدا کردم.

And I think I've found a few.

But what you have to do to make sense of this

اما کاری که باید برای درک آن انجام دهید

and to really understand these principles is,

تا واقعا این اصول را بفهمید

you have to do away with

این است که باید از خیلی چیزها

the way in which our conventional metaphors and language steers us

چشم پوشی کنید، چیزهایی که زبان و استعاره های متداول ما را

به سمت مضامین خاصِ

towards certain concepts of idea creation.

ایجاد ایده هدایت می کنند.

We have this very rich vocabulary to describe moments of inspiration.

ما یک مجموعه واژگان غنی

برای توصیف لحظات الهام بخش داریم.

مثل « جرقۀ نور»،

We have the "flash" of insight,

the "stroke" of insight,

« فکرِ بکر»،

we have "epiphanies,"

ما لحظاتِ تجلی ، و « یافتم! » ها داریم،

we have eureka moments,

we have the "light bulb" moments, right?

مثل لامپی که بالای سرروشن می شه، اینطور نیست؟

All of these concepts, as rhetorically florid as they are,

تمامی این مفاهیم،

با همان شیوایی بلاغت که دارند،

share this basic assumption,

در فرضیۀ ابتدائی مشترک هستند،

which is that an idea is a single thing.

و آن اینست که یک ایده، منحصر بفرد است،

It's something that happens often in a wonderful, illuminating moment.

چیزی است که اغلب

در یک لحظۀ شگفت انگیزِ درخشان اتفاق می‌افتد.

But, in fact, what I would argue and what you really need to begin with

ولی در واقع، چیزی که من در مورد آن بحث می کنم، و چیزی که شما واقعا باید با آن شروع کنید،

این است که یک ایده، یک شبکه

is this idea that an idea is a network on the most elemental level.

در ابتدائی ترین مرحله است.

I mean, this is what is happening inside your brain.

منظورم این است که، این چیزی است که در مغز شما اتفاق می‌افتد.

An idea -- a new idea -- is a new network of neurons

یک ایده، یک ایده جدید، شبکۀ جدیدی از نرون‌ها است

firing in sync with each other inside your brain.

که به طور همزمان با یکدیگر در مغز شما مشتعل می‌شوند.

It's a new configuration that has never formed before.

با یک شکل جدیدی که تا به حال بوجود نیامده است.

And the question is: How do you get your brain into environments

و سوال اینجاست: چگونه می‌توان مغز را در محیط‌هایی قرار داد

where these new networks are going to be more likely to form?

که در آن احتمال بیشتری برای شکل گیری این شبکه‌های جدید وجود دارد؟

And it turns out that, in fact, the network patterns of the outside world

و به نظر می‌آید که، در واقع، نوع ساختاری شبکۀ دنیای بیرون

شباهت زیادی با ساختار شبکه‌ی

mimic a lot of the network patterns of the internal world of a human brain.

دنیای درون مغز انسان دارد.

So the metaphor I'd like to use,

برای همین استعاره‌ای که مایلم استفاده کنم

مربوط به

I can take from a story of a great idea that's quite recent --

داستانی از یک ایدۀ بزرگِ جدید است --

a lot more recent than the 1650s.

خیلی جدیدتر از دهه ۱۶۵۰.

A wonderful guy named Timothy Prestero

شخص فوق العاده ای به نام «تیموتی پِرسترو»،

has an organization called Design That Matters.

که صاحب شرکتی، سازمانی به نام «طرح متفاوت » است.

They decided to tackle this really pressing problem

آنها تصمیم گرفتند که یک مشکل واقعا مبرم

of the terrible problems we have with infant mortality rates

در میان مشکلات وحشتناکی که در رابطه با میزان مرگ و میر نوزادان

in the developing world.

در جهان سوم داریم، را حل کنند.

One of the things that's very frustrating about this

یکی از مسائل ناراحت کننده در این مورد این است که ما می دانیم،

is that we know by getting modern neonatal incubators into any context,

اگراز دستگاه جدید انکوباتور

در هر شرایطی استفاده کنیم،

if we can keep premature babies warm, basically -- it's very simple --

اگر بتوانیم نوزادان نارس را گرم نگه داریم - که کاری بسیارساده است -

we can halve infant mortality rates in those environments.

اساسا" می توانیم میزان مرگ و میر در آن محیط ها را به نصف برسانیم.

So the technology is there.

بنابراین، تکنولوژی آنجاست.

These are standard in all the industrialized worlds.

این در تمام جوامع صنعتی رایج و متداول است.

The problem is, if you buy a $40,000 incubator,

مشکل اینجاست که اگر شما یک انکوباتور 40000 دلاری بخرید،( دستگاه نگهداری نوزاد نارس)

and you send it off to a midsized village in Africa,

و آنرا به یک روستای متوسط

در کشور آفریقا بفرستید،

it will work great for a year or two years,

برای مدت یک یا دو سال بخوبی کار می کند،

and then something will go wrong and it will break,

و بعد دچار مشکل شده و از کار می افتد،

and it will remain broken forever,

و برای همیشه خراب می ماند،

because you don't have a whole system of spare parts,

چون شما سیستم کاملی از قطعات یدکی ندارید،

and you don't have the on-the-ground expertise

ونیروی متخصص حاضر آماده برای تعمیر

to fix this $40,000 piece of equipment.

این دستگاه 40000 دلاری ندارید.

So you end up having this problem where you spend all this money

بنابراین شما با این مشکل مواجه خواهید شد که با وجود صرف تمام این پول

برای رساندن کمک وهمه این وسایل الکترونیکی پیشرفته به این کشورها،

getting aid and all these advanced electronics to these countries,

سرانجام تمام آن کارها بی نتیجه بوده است.

and it ends up being useless.

بنابراین پرسترو و افراد گروهش تصمیم گرفتند

So what Prestero and his team decided to do

تا نگاهی به اطراف انداخته و ببینند: امکانات موجود در این

was to look around and see: What are the abundant resources

کشورهای رو به توسعه چیست؟

in these developing world contexts?

And what they noticed was,

و آنها متوجه شدند که مردمِ آنجا آنقدر دستگاه ویدئو ندارند،

they don't have a lot of DVRs, they don't have a lot of microwaves,

آنقدر مایکرو فر ندارند،

but they seem to do a pretty good job of keeping their cars on the road.

اما به نظر می رسد که ماشینهایشان را در وضعیت خوب و عالی نگه می دارند.

There's a Toyota 4Runner on the street in all these places.

یک تویوتا " فُرِرننرForerunner"

در تمام خیابانهای این مناطق هست.

They seem to have the expertise to keep cars working.

به نظر می یاد تخصص لازم برای سرپا نگه داشتن ماشینها را دارند.

So they started to think,

بنابراین آنها به این فکر افتادند،

"Could we build a neonatal incubator

" آیا می توانیم انکوباتوری بسازیم

that's built entirely out of automobile parts?"

که تماما" از قطعات یدکی ماشین باشد؟"

And this is what they came up with.

و این چیزی است که آنها در نهایت عرضه کردند.

It's called the NeoNurture device.

نام دستگاه neonurture ( پرورش تازه) است.

From the outside, it looks like a normal little thing

از بیرون شبیه دستگاه کوچک طبیعی است که در

you'd find in a modern Western hospital.

یک بیمارستان مدرن کشورهای غربی می بینید.

در داخل، تماما" قطعات یدکی ماشین است.

In the inside, it's all car parts.

It's got a fan, it's got headlights for warmth,

یک پروانه دارد، چراغهای جلوی ماشین برای گرما،

و زنگِ در، برای اعلام خطردارد.

it's got door chimes for alarm,

it runs off a car battery.

از طریق باطری ماشین کار می کند.

And so all you need is the spare parts from your Toyota

و بدین ترتیب تمام آنچه لازم دارید، قطعات یدکی تویوتا ی خود

و اینکه بتوانید چراغهای جلو را نصب کنید،

and the ability to fix a headlight,

و این دستگاه را تعمیر کنید.

and you can repair this thing.

Now that's a great idea,

خوب حالا، این یک ایده عالیست، اما آنچه می خواهم بگویم اینست که در حقیقت،

but I'd like to say that, in fact,

this is a great metaphor for the way ideas happen.

این مثال خوبی برای شیوۀ شکل گیری عقاید است.

We like to think our breakthrough ideas, you know,

ما اینطور دوست داریم فکر کنیم که ایده های موفق ما،

همانند آن انکوباتور کاملا" نو 40000 دلاری،

are like that $40,000, brand-new incubator,

پیشرفته ترین تکنولوژی است،

state-of-the-art technology.

But more often than not, they're cobbled together

اما اغلب اوقات، آنها از قطعات موجود در اطراف ما

from whatever parts that happen to be around nearby.

به یکدیگروصله پینه شده اند.

ما ایده ها را از دیگران می گیریم،

We take ideas from other people,

از افرادی که از آنها می آموزیم، از کسانیکه در کافی شاپ به آنها برخورد می کنیم،

people we've learned from, people we run into in the coffee shop,

آن ایده ها را به شکلهای تازه ای به هم وصل کرده، و چیزی نو خلق می کنیم.

and we stitch them together into new forms and we create something new.

در واقع اینجا جائیست که نوآوری پدید می آید.

That's really where innovation happens.

And that means we have to change some of our models

و این بدان معنی است که باید برخی الگوهای خود را دربارۀ

of what innovation and deep thinking really looks like, right?

شکل واقعی اختراع و اندیشۀ عمیق تغییر دهیم.

I mean, this is one vision of it.

منظورم اینه که این یک بعد قضیه است.

Another is Newton and the apple, when Newton was at Cambridge.

دیگری قضیه نیوتن و سیب است، زمانیکه نیوتن در کمبریج بود.

This is a statue from Oxford.

این مجسمه ای از آکسفورد است.

You know, you're sitting there, thinking a deep thought,

شما آنجا غرق در افکار خود نشسته اید،

و سیب از درخت می افتد، و شما تئوری جاذبه را بدست می آورید.

the apple falls from the tree, and you have the theory of gravity.

در حقیقت، فضاهایی که به لحاظ تاریخی منجر به نوآوری شده اند

In fact, the spaces that have historically led to innovation tend to look like this.

بدین گونه هستند.

This is Hogarth's famous painting of a kind of political dinner at a tavern,

این نقاشی معروف «هوگارث» از یک جور شام سیاسی در یک میکده است،

اما کافی شاپ ها در آن روزها به این شکل بودند.

but this is what the coffee shops looked like back then.

This is the kind of chaotic environment where ideas were likely to come together,

این همان محیط آشفته ای است که

ایده ها احتمالا" گرد هم می آمدند،

where people were likely to have new, interesting, unpredictable collisions,

جائیکه مردم احتمالا"

برخوردهای تازه، جالب، و غیر قابل پیش بینی داشتند - افرادی با پیشینه های مختلف.

people from different backgrounds.

So if we're trying to build organizations that are more innovative,

بنابراین، اگر ما سعی داریم سازمانهای مبتکرانه تر بسازیم،

می بایست فضاهایی بسازیم که، در کمال تعجب، کمی بیشتر شبیه آن فضا باشند.

we have to build spaces that, strangely enough, look a bit more like this.

این جائی است که دفتر کار شما می بایست شبیه آن باشد،

This is what your office should look like, it's part of my message here.

بخشی از پیام من اینجاست.

و یکی از مشکلاتش این است که

And one of the problems with this is that, when you research this field,

وقتی شما در این زمینه تحقیق می کنید، مردم در حقیقت

people are notoriously unreliable

به طرز وحشتناکی غیر قابل اعتمادند،

when they actually self-report on where they have their own good ideas,

زمانیکه در واقع به نوعی درمورد

مکان ایده های خوب خود،

or their history of their best ideas.

یا تاریخچۀ بهترین ایده هایشان گزارش می دهند.

And a few years ago, a wonderful researcher named Kevin Dunbar

چند سال پیش، یک محقق فوق العاده ای بنام «کوین دانبار»

تصمیم گرفت در اطراف بگردد

decided to go around and basically do the Big Brother approach

واساسا" از طریق شیوۀ «برادر بزرگ»

to figuring out where good ideas come from.

از منشاء ایده های خوب سر در بیاورد.

He went to a bunch of science labs around the world

او به تعدادی از آزمایشگاههای علمی دور دنیا سری زد

and videotaped everyone as they were doing every little bit of their job:

و از تمام افراد در حالیکه

مشغول انجام کوچکترین کارشان بودند، فیلم برداری کرد.

when they were sitting in front of the microscope,

در حالیکه آنها جلوی میکروسکوپ نشسته بودند،

when they were talking to colleagues at the watercooler ...

وقتی که با همکارانشان کنار آب سردکن مشغول گفتگو بودند، و امثال این ها.

و او تمام این مکالمات را ضبط کرد

And he recorded all these conversations

و سعی کرد از منشاء ایجاد مهمترین ایده ها

and tried to figure out where the most important ideas happened.

سر در بیاورد.

And when we think about the classic image of the scientist in the lab,

و وقتی ما در مورد تصویر کلاسیک یک دانشمند در آزمایشگاه فکر می کنیم،

we have this image -- you know, they're poring over the microscope,

این تصویر را داریم -- همه دور یک میکروسکوپ جمع شده،

and they see something in the tissue sample,

و مشغول دیدن چیزی دریک نمونه بافت هستند.

and -- "Eureka!" -- they've got the idea.

و « اوه، یافتم!» -- آنها ایده را یافتند.

What happened, actually, when Dunbar looked at the tape,

آنچه دانبار در فیلم مشاهده کرد این بود که در حقیقت

is that, in fact, almost all of the important breakthrough ideas

تقریبا" اکثر ایده های مهم و موفق

did not happen alone in the lab, in front of the microscope.

به تنهایی در یک آزمایشگاه جلوی یک میکروسکوپ وقوع پیدا نکردند.

They happened at the conference table at the weekly lab meeting,

آنها دورمیز کنفرانس جلسات

هفتگی آزمایشگاه اتفاق افتادند.

when everybody got together and shared their latest data and findings,

زمانیکه همه دور هم جمع شده وآخرین اطلاعات و یافته های خود را بازگو می کنند،

oftentimes when people shared the mistakes they were having,

گهگاه هم زمانیکه افراد اشتباهات خود را در میان می گذارند،

یا خطا و اختلالی که در کشف سیگنالی مواجه شدند، را بازگو می کنند.

the error, the noise in the signal they were discovering.

و چیزی دربارۀ آن فضا

And something about that environment --

and I've started calling it the "liquid network,"

که من آنرا «liquid network» ( شبکۀ مایع ) می نامم،

where you have lots of different ideas that are together,

جائیکه شما ایده های متفاوت بسیاری را در کنار هم دارید،

different backgrounds, different interests,

پیشینه های مختلف، علایق گوناگون،

jostling with each other, bouncing off each other --

در جوش و خروش وبا یکدیگر در رقابتند،

آن فضا در حقیقت،

that environment is, in fact, the environment that leads to innovation.

فضایی است که به نوآوری ختم می شود.

The other problem that people have is,

مشکل دیگری که مردم دارند، این است که

they like to condense their stories of innovation

آنها دوست دارند داستانهای اختراع خود را خلاصه کرده

down to shorter time frames.

در قالب زمانی کوتاه تری بیان دارند.

So they want to tell the story of the eureka moment.

بنابراین آنها لحظات « یافتم! » ها را بازگو می کنند.

They want to say, "There I was, I was standing there,

اینطورمی خواهند بگویند که " من آنجا بودم، آنجا ایستاده بودم،

and I had it all, suddenly, clear in my head."

و یکدفعه همه چیز به روشنی در مغزم آمد."

But, in fact, if you go back and look at the historical record,

اما در واقع، اگر شما به عقب برگشته و نگاهی به یادداشتهای قدیمی بیندازید،

it turns out that a lot of important ideas have very long incubation periods.

معلوم می شود که بسیاری از ایده های مهم

دوران طولانی برای پرورش داشتند.

I call this the "slow hunch."

من آنرا « شمّ ِ تدریجی» می نامم.

We've heard a lot recently about hunch and instinct

ما اخیرا" زیاد در مورد

شمّ یا غریزه

and blink-like sudden moments of clarity,

و لحظاتی که غیر مترقبه و در یک چشم بر هم زدن رخ می دهند، شنیدیم،

اما در حقیقت بسیاری از ایده های بزرگ

but, in fact, a lot of great ideas linger on, sometimes for decades,

بعضی وقتها برای مدت ده ها سال،

در پس فکر افراد باقی می مانند.

in the back of people's minds.

They have a feeling that there's an interesting problem,

آنها وجود یک مسئلۀ جالب را حس می کنند،

اما هنوز کاملا" ابزار لازم برای کشف آنرا ندارند.

but they don't quite have the tools yet to discover them.

تمام وقت را صرف مسائل خاصی می کنند،

They spend all this time working on certain problems,

but there's another thing lingering there that they're interested in,

اما چیز دیگری در آنجا مانده

که کاملا" قادر به حل آن نیستند.

but can't quite solve.

داروین مثال خوبی از این مورد است.

Darwin is a great example of this.

Darwin himself, in his autobiography,

داروین، خود، در شرح حال زندگیش،

tells the story of coming up with the idea for natural selection

از داستان لحظه کشف

تئوری« انتخاب طبیعی»

as a classic eureka moment.

بعنوان لحظه « یافتم! » ها یاد کرده است.

He's in his study, it's October of 1838,

او در اتاق مطالعه اش است،

ماه اکتبرسال 1838 ،

and he's reading Malthus, actually, on population.

او کتاب نوشتۀ «مالتوس» دربارۀ جمعیت را می خواند.

And all of a sudden,

و بطور غیر مترقبه ای،

the basic algorithm of natural selection kind of pops into his head,

و الگوریتم مقدماتی انتخاب طبیعی، یک جورایی در مغزش جرقه زد،

and he says, "Ah, at last, I had a theory with which to work."

و گفت، " وای، بالاخره، یک تئوری دارم که با آن کار کنم. "

That's in his autobiography.

این در زندگی نامۀ شخصی اش است.

About a decade or two ago,

حدود 10 یا 20 سال پیش،

a wonderful scholar named Howard Gruber

یک دانشمند استثنایی به اسم «هاوارد گروبر»

went back and looked at Darwin's notebooks from this period.

به نوشته های داروین مربوط به آن زمان رجوع کرد.

Darwin kept these copious notebooks,

داروین در این نسخه های مفصل،

where he wrote down every little idea he had, every little hunch.

هر ایده کوچک و هر شمّ ِ کوچکی را که داشته به نگارش در آورد.

And what Gruber found was that Darwin had the full theory of natural selection

و آنچه گروبر یافت این بود که

داروین، تئوری کامل « انتخاب طبیعی» را

for months and months and months

از ماه های ماه قبل داشت،

before he had his alleged epiphany reading Malthus in October of 1838.

پیش از داشتن این به اصطلاح تجلی،

هنگام خواندن «مالتوس» در اکتبر1838.

There are passages where you can read it,

بخشهایی هست که می توانید آنها را بخوانید،

and you think you're reading from a Darwin textbook,

و فکر کنید که در حال خواندن نوشته هایی از داروین هستید

from the period before he has his epiphany.

که مربوط به پیش اززمان تجلی تئوری اوست.

And so what you realize is that Darwin, in a sense,

و بدین ترتیب آنچه در می یابید این است که داروین، به نوعی

had the idea, he had the concept,

این ایده و تصور را داشته،

but was unable to fully think it yet.

اما هنوز قادر به درک کامل آن نبوده است.

And that is, actually, how great ideas often happen --

و در واقع ایده های بزرگ اغلب بدین گونه رخ می دهند؛

they fade into view over long periods of time.

آنها طی مدت زمانی طولانی ظاهر می شوند.

Now the challenge for all of us is:

چالش موجود برای ما اینست که:

How do you create environments

چطور فضاهایی را بوجود می آورید

that allow these ideas to have this long half-life?

که چنین ایده هایی بتوانند عمری طولانی داشته باشند؟

It's hard to go to your boss and say,

کار سختی است که نزد رئیس خود بروی و بگویی،

"I have an excellent idea for our organization.

" من ایده ای عالی برای شرکتمان دارم.

It will be useful in 2020."

که در سال 2020 به دردمان می خورد.

(Laughter)

"Could you just give me some time to do that?"

می شه کمی بهم وقت بدهید تا روی آن کار کنم؟"

در حال حاضر، در تعدادی کمپانی مثل گوگل،

Now a couple of companies like Google have innovation time off, 20 percent time.

در 20 درصد از زمان، هیچ گونه نوآوری انجام نمی شود،

In a sense, those are hunch-cultivating mechanisms in an organization.

در آن فاصله، مکانیسم پرورش شمّ ها و غریزه ها در جریان است.

اما آن مسئلۀ اصلی است.

But that's a key thing.

And the other thing is to allow those hunches

مسئلۀ دیگر آن است که اجازه دهیم آن حس ها

to connect with other people's hunches;

با حس های دیگران ارتباط برقرار کنند؛ چیزی که اغلب رخ می دهد.

that's what often happens.

You have half of an idea, somebody else has the other half,

شما نیمی از یک ایده را دارید وفرد دیگری نیمۀ دیگر آنرا،

و اگر شما در فضای مناسبی باشید،

and if you're in the right environment,

آنها تبدیل به چیزی بزرگتر از جمع جزء جزء شان می شوند.

they turn into something larger than the sum of their parts.

بنابراین، به تعبیری،

So in a sense,

ما اغلب از ارزشِ

we often talk about the value of protecting intellectual property --

حفظ ویژگیهای عقلانی سخن می گوییم،

you know, building barricades,

مثل ساخت موانع،

having secretive R and D labs, patenting everything that we have

ایجاد آزمایشگاههای مخفی تشخیص و تحقیق، به ثبت رساندن آنچه داریم،

so that those ideas will remain valuable,

تا اینکه آن ایده ها با ارزش باقی بمانند،

and people will be incentivized to come up with more ideas,

و مردم برای ارائه ایده های بیشتر، انگیزه پیدا می کنند،

و فرهنگ، مبتکرانه تر می شود.

and the culture will be more innovative.

But I think there's a case to be made

اما فکر می کنم باید به موردی اشاده کنم

that we should spend at least as much time, if not more,

اینکه ما باید به همان اندازه، اگر بیشتر نه،

valuing the premise of connecting ideas

برای ارزش نهادن به اساس ارتباط ایده ها وقت صرف کنیم،

and not just protecting them.

نه اینکه فقط آنها را حمایت کنیم.

And I'll leave you with this story,

و من شما را با این داستان تنها می گذارم،

which I think captures a lot of these values.

داستانی که فکر می کنم اکثر این ارزشها را تصرف کرد،

It's just a wonderful tale of innovation, and how it happens in unlikely ways.

وبه حق ، نوع جالبی از داستان نوآوری،

و چگونگی رخداد آن به صورتهای غیر متعارف است.

It's October of 1957,

اکتبر سال 1957 است،

and Sputnik has just launched.

و قمر مصنوعی «اسپات نیک» تازه پرتاپ شده،

And we're in Laurel, Maryland,

و ما در « لورل مریلند» ،

at the Applied Physics Lab associated with Johns Hopkins University.

در آزمایشگاه فیزیک کاربردی ،

وابسته به دانشگاه « جان هاپکینز» هستیم.

دوشنبه صبح است،

It's Monday morning,

and the news has just broken about this satellite

و خبر گردش این قمر مصنوعی به دور زمین

تازه منتشر شده است.

that's now orbiting the planet.

And, of course, this is nerd heaven, right?

و البته، این بهشت nerd بود، درسته؟

There are all these physics geeks who are there,

تمام این کله گنده های فیزیک آنجا در حال اندیشیدن هستند،

thinking, "Oh my gosh! This is incredible. I can't believe this has happened."

" اوه خدای من! باور نکردنی است. باور نمی کنم این اتفاق افتاده."

و دو تن از آنها،

And two of them, two twentysomething researchers at the APL,

دو محقق بیست و خورده ای سالۀ شرکت APL ،

are there at the cafeteria table,

دور میزی در کافی شاپ

having an informal conversation with a bunch of their colleagues.

مشغول گفتگویی دوستانه با گروهی از همکارانشان هستند.

And these two guys are named Guier and Weiffenbach.

نام این دو نفر « گایر» و «وایفن باخ» است.

They start talking, and one of them says,

آنها شروع به صحبت کردند و یکی از آنها گفت،

"Hey, has anybody tried to listen for this thing?

" هی، تا به حال کسی سعی کرده به این چیز گوش دهد؟

There's this, you know, man-made satellite up there in outer space

این را می گویم، ماهوارۀ ساخت بشر که اون بالا در فضا

مسلما" نوعی سیگنال را منتشر می کند.

that's obviously broadcasting some kind of signal.

اگر موج آنرا بگیریم، احتمالا" آنرا می شنویم."

We could probably hear it, if we tune in."

So they ask around to a couple of their colleagues,

آنها نظرتعدادی از همکارانشان را پرسیدند،

و همه اینطور گفتند، "نه، من فکر این کار را نکرده بودم.

and everybody's like, "No, I hadn't thought of doing that.

این ایدۀ جالبی است."

That's an interesting idea."

و معلوم شد که « وایفن باخ» یه جور مهارت در

And it turns out Weiffenbach is kind of an expert in microwave reception,

دریافت امواج ریز دارد،

and he's got a little antenna set up with an amplifier in his office.

و در دفترش یک آنتن کوچک به همراه

یک دستگاه تقویت کننده راه اندازی کرده است.

So Guier and Weiffenbach go back to Weiffenbach's office,

و بدین ترتیب « گایر» و «وایفن باخ» به دفتر«وایفن باخ» برگشتند،

and they start noodling around -- "hacking," as we might call it now.

و شروع به کند و کاو و به نوعی آنچه امروزه آنرا سرقت کامپیوتری می نامیم، پرداختند.

و آنها بعد از چند ساعت، در واقع شروع به گرفتن سیگنالها کردند،

And after a couple of hours, they start picking up the signal,

چون ماهوارۀ «اسپات نیک» ساخت روسیه

because the Soviets made Sputnik very easy to track;

به راحتی قابل ردیابی است.

it was right at 20 MHz, so you could pick it up really easily,

درست در بیست مگاهرتز قرار داشت، بنابراین براحتی می توانستید آنرا پیدا کنید.

because they were afraid people would think it was a hoax, basically,

از آنجائیکه در واقع می ترسیدند که مردم فکر کنند این یه جور کلک است،

جوری ماهواره را ساخته بودند که براحتی ردیابی شود.

so they made it really easy to find.

بدین ترتیب این دو نفر آنجا نشسته و به این سیگنال گوش می دهند،

So these guys are sitting there, listening to this signal,

و مردم تقریبا" به سمت دفتر راه افتادند و گفتند،

and people start coming into the office and saying,

" وای! خیلی جالبه. می تونم گوش بدم؟ وای، عالیه."

"That's pretty cool. Can I hear?"

And before long, they think, "Jeez, this is kind of historic.

و خیلی طولی نکشید که فکر کردند، " خدای من، این تاریخی است.

We may be the first people in the United States listening to this.

ممکنه ما اولین کسانی در آمریکا باشیم که به این گوش می دهیم.

باید آنرا ضبط کنیم."

We should record it."

So they bring in this big, clunky analog tape recorder

و بدین ترتیب آنها این دستگاه ضبط آنالوگِ بزرگ و کلنگی را آوردند،

و شروع به ضبط این بیب بیب های کوچک کردند.

and start recording these little bleep, bleeps.

And they start writing down the date stamp, time stamps

و شروع کردند به ثبت یک جور تاریخ و زمان

for each little bleep that they record.

برای هر بیب کوچکی که ضبط می کردند.

And then they start thinking,

و به این فکر افتادند، " اوه خدای من، ما در اینجا

"Well, gosh, we're noticing small little frequency variations here.

تغییرات فرکانسی بسیار کوچک را متوجه می شویم.

We could probably calculate the speed that the satellite is traveling

ما احتمالا" می توانیم سرعت حرکت

ماهواره را محاسبه کنیم،

if we do a little basic math here using the Doppler effect."

با انجام کمی محاسبۀ ابتدایی و

با استفاده از اثر دوپلر.

And they played around with it a little bit more

و سپس آنها کمی بیشتر با آن سر و کله زدند،

و با تعدادی از همکارانشان که تخصصهای دیگری

and talked to a couple of their colleagues who had other specialties.

داشتند، گفتگو کردند.

آنها گفتند، " خدای من، می دانید،

And they said, "You know,

we could actually look at the slope of the Doppler effect

فکر کنیم که در واقع با مشاهدۀ ضریب اثر دوپلرمی توانیم

to figure out the points at which the satellite is closest to our antenna

نقاطی را که در آن ماهواره

نزدیکترین فاصله و همچنین دورترین فاصله

and the points at which it's furthest away.

را با آنتن ما دارد ، بفهمیم.

That's pretty cool."

خیلی جالبه."

Eventually, they get permission -- this is all a little side project

و در نهایت، آنها مجوز گرفتند--

تمام آن یک پروژه جانبی کوچکی است که ظاهرا" از ابتدا جزء تعریف کاری آنها نبوده.

that hadn't been officially part of their job description --

they get permission to use the new UNIVAC computer

آنها مجوز استفاده از کامپیوتر جدید UNIVAC (اولین کامپیوترجهانی) را گرفتند

that takes up an entire room that they'd just gotten at the APL.

کامپیوتری که کلِ فضای یک اتاق را اشغال می کرد، و آنها به تازگی برای شرکت APL گرفته بودند.

And they run some more of the numbers,

آنها کمی بیشتر با اعداد و ارقام سر و کله زدند، و بعد از سه یا چهار هفته،

and at the end of about three or four weeks,

معلوم شد که آنها نقشۀ مسیر دقیق این ماهواره

turns out they have mapped the exact trajectory

of this satellite around the Earth,

به دور زمین را پیاده کردند،

just from listening to this one little signal,

فقط با گوش دادن به این سیگنال کوچک،

going off on this little side hunch that they'd been inspired to do

که یک روز صبح سر میز غذا، در یک لحظه به دلشان افتاد و

over lunch one morning.

الهام بخش کارشان شد.

A couple weeks later, their boss, Frank McClure,

چند هفته بعد رئیس شان، «فرنک مک کلر»،

pulls them into the room and says,

آنها را به اتاق برده و گفت،

"Hey, you guys, I have to ask you something

" بچه ها، باید از شما درباره پروژه ای که

about that project you were working on.

روی آن کار می کردید، سؤالی بپرسم.

You've figured out an unknown location

شما از یک منطقۀ معلوم و مشخص روی زمین

به محل نامعلوم یک ماهواره

of a satellite orbiting the planet from a known location on the ground.

که به دور کرۀ زمین می چرخد، پی بردید.

آیا می توانید از جهت مخالف حرکت کنید؟

Could you go the other way?

Could you figure out an unknown location on the ground

آیا می توانید منطقۀ نامعلومی را در زمین پیدا کنید،

چنانچه محل ماهواره را بدانید ؟ "

if you knew the location of the satellite?"

And they thought about it and they said,

آنها دربارۀ این موضوع فکر کرده و گفتند،

"Well, I guess maybe you could. Let's run the numbers here."

"خوب، فکر می کنم می توانیم. بیا اعداد را در اینجا ایجاد کنیم."

So they went back and thought about it

بدین ترتیب آنها برگشتند و در مورد آن فکر کردند.

and came back and said, "Actually, it'll be easier."

سپس برگشتند و گفتند، " در واقع، آسان تر هم هست."

رئیس گفت، " اوه، عالیه.

And he said, "Oh, that's great,

because, see, I have these new nuclear submarines"

چون ببینید، من در حال ساخت این

(Laughter)

زیر دریایی های هسته ای جدید می باشم.

"that I'm building.

And it's really hard to figure out how to get your missile

و خیلی سخته بفهمی که چطور موشک خود را تنظیم کنی

so that it will land right on top of Moscow

که درست روی مسکو فرود بیاید،

if you don't know where the submarine is in the middle of the Pacific Ocean.

در صورتیکه از محل زیر دریایی در وسط اقیانوس آرام بی خبر باشی.

بنابراین گمان می کنیم که بتوانیم یک سری ماهواره به هوا بفرستیم

So we're thinking we could throw up a bunch of satellites

and use it to track our submarines

و آنها را برای ردیابی زیر دریایی های خود

and figure out their location in the middle of the ocean.

و مشخص کردن محل آنها در وسط اقیانوس بکار بریم.

آیا می توانید روی این مسئله کار کنید؟ "

Could you work on that problem?"

And that's how GPS was born.

و بدین صورت GPS به وجود آمد.

30 سال بعد،

Thirty years later,

Ronald Reagan, actually, opened it up and made it an open platform

« رونالد ریگان» امکان این را فراهم کرد تا هر کسی بتواند در تریبون آزاد

that anybody could build upon,

به نوعی طرحی را پیاده کند

and anybody could come along and build new technology

و هر کسی بتواند پیش آمده و تکنولوژی جدیدی بنا کند

that would create and innovate on top of this open platform,

که با آن در این تریبون آزاد

چیزی رانوآوری و خلق کند،

left it open for anyone to do pretty much anything they wanted with it.

و اجازه دهد هر کس دیگری نیز

آنچه را که می خواهد با آن انجام دهد.

And now, I guarantee you, certainly half of this room, if not more,

وهم اکنون ، من به شما اطمینان می دهم که

نیمی از افراد این اتاق، اگر بیشتر از نیمی نباشد،

همین الآن وسیله ای در جیب خود دارند

has a device sitting in their pocket right now

که در حال ارتباط با یکی از همین ماهواره ها در فضای بیرونی است.

that is talking to one of these satellites in outer space.

و شرط می بندم که یکی از شما، اگر بیشتر از یکی نباشد،

And I bet you one of you, if not more,

has used said device and said satellite system

از آن وسیله یا سیستم ماهوارهای استفاده کرده

to locate a nearby coffeehouse somewhere in the last --

تا محل یک کافی شاپ را در نزدیکی جایی پیدا کند--

( خنده تماشاگران )

(Laughter)

in the last day or last week, right?

در همین روز گذشته یا هفتۀ گذشته، درسته؟

(Applause)

( تشویق تماشا گران )

و من فکر می کنم که آن،

And that, I think,

is a great case study, a great lesson

یک مورد بررسی عالی، یک درس بزرگ در قدرت است،

in the power -- the marvelous, unplanned, emergent, unpredictable power --

نوع شگفت انگیزی از انرژیِ اتفاقی،

غیر مترقبه و غیر قابل پیش بینی

of open innovative systems.

از سیستم های مبتکرانۀ آزاد است.

When you build them right,

وقتی آنها را درست بنا کنید، آنها در مسیرهای کاملا" جدیدی که مبتکرین

they will be led to completely new directions

هیچگاه فکرش را هم نمی کردند، پیش می روند.

the creators never even dreamed of.

منظورم اینه که، این افراد در اینجا

I mean, here you have these guys

who basically thought they were just following this hunch,

در ابتدا فکر می کردند که به سادگی دنبال این الهام ذهنی،

این اشتیاق کوچک که بسط یافت ، هستند،

this little passion that had developed,

سپس گمان کردند که با « جنگ سرد » در نبرد هستند،

then they thought they were fighting the Cold War,

و پس از آن معلوم شد که صرفا" کمک می کردند که بعضی ها

and then, it turns out, they're just helping somebody find a soy latte.

« اسپرسو سویا» پیدا کنند.

( خنده حاضرین )

(Laughter)

That is how innovation happens.

این چگونگی وقوع نوآوری است.

Chance favors the connected mind.

شانس ، به سمت ذهن مرتبط کشیده می شود.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق حاضرین)