Jeremy Gilley: One day of peace

Translator: Suwitcha Chandhorn Reviewer: Bank Light

I was basically concerned about what was going on in the world.

ผมค่อนข้างวิตกเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในโลกใบนี้

I couldn't understand

ผมไม่ค่อยเข้าใจ

the starvation, the destruction,

เรื่องความอดอยาก การทำลายล้าง

the killing of innocent people.

การฆ่าคนบริสุทธิ์

Making sense of those things

การทำให้เรื่องนี้สมเหตุสมผล

is a very difficult thing to do.

เป็นเรื่องที่ยากมากๆ

And when I was 12, I became an actor.

เมื่อตอนผมอายุ 12 ผมเริ่มอาชีพนักแสดง

I was bottom of the class. I haven't got any qualifications.

ผมเป็นที่โหล่ของชั้น ผมไม่มีคุณสมบัติใดๆเลย

I was told I was dyslexic.

มีคนบอกว่าผมบกพร่องทางการเขียน

In fact, I have got qualifications.

ความจริงแล้ว ผมมีคุณสมบัติที่ดีหลายอย่าง

I got a D in pottery, which was the one thing that I did get --

ผมได้เกรดดีในวิชาปั้นหม้อ ซึ่งเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมเข้าใจว่า

which was useful, obviously.

มีประโยชน์กับผมอย่างเห็นได้ชัด

And so concern

ดังนั้นความวิตกกังวล

is where all of this comes from.

คือแหล่งที่มาของสิ่งเหล่านี้

And then, being an actor, I was doing these different kinds of things,

และแล้ว การเป็นนักแสดง ผมได้ทำสิ่งต่างๆที่แตกต่างออกไป

and I felt the content of the work that I was involved in

และผมรู้สึกว่าเนื้อหาของงานที่ผมเกี่ยวข้อง

really wasn't cutting it, that there surely had to be more.

ไม่ได้ตัดมันออก และสิ่งเหล่านี้ยังคงมีอยู่อีก

And at that point, I read a book by Frank Barnaby,

ในเวลานั้น ผมอ่านหนังสือของ แฟรงค์ เบอร์นาบี

this wonderful nuclear physicist,

นักฟิสิกซ์นิวเคลียร์ผู้มหัศจรรย์ผู้นี้

and he said that media had a responsibility,

และเขาได้กล่าวว่า สื่อมีความรับผิดชอบ

that all sectors of society had a responsibility

ทุกๆภาคส่วนของสังคมมีความรับผิดชอบ

to try and progress things and move things forward.

ที่จะทดลองและผลักดันสิ่งต่างๆไปข้างหน้า

And that fascinated me,

และนั่นทำให้ผมหลงไหล

because I'd been messing around with a camera most of my life.

เพราะผมค่อนข้างจะวุ่นกับกล้องมาตลอดชีวิต

And then I thought, well maybe I could do something.

แล้วผมก็คิดว่า บางที ผมอาจจะทำให้อะไรดีขึ้นได้บ้าง

Maybe I could become a filmmaker.

บางที ผมควรจะลองทำหนังดู

Maybe I can use the form of film constructively

บางที ผมอาจจะใช้หนังในทางสร้างสรรค์

to in some way make a difference.

ในบางวิธีที่จะสร้างความแตกต่างให้เกิดขึ้น

Maybe there's a little change I can get involved in.

บางที อาจจะมีความเปลี่ยนแปลงเล็กๆที่ผมมีส่วนด้วยได้

So I started thinking about peace,

ผมจึงเริ่มคิดถึงสันติภาพ

and I was obviously, as I said to you,

และผมค่อนข้างชัดเจน อย่างที่ผมเคยบอก

very much moved by these images,

ว่าผมถูกกระตุ้นอย่างมากโดยภาพเหล่านี้

trying to make sense of that.

เพื่อที่จะทำให้สิ่งนั้นสมเหตุสมผล

Could I go and speak to older and wiser people

ผมสามารถที่จะไปคุยกับคนที่แก่และรู้มากกว่า

who would tell me how they made sense

ผู้ที่จะบอกผมได้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้

of the things that are going on?

สมเหตุสมผลแล้วได้อย่างไร?

Because it's obviously incredibly frightening.

เพราะมันชัดเจนมากว่ามันน่าสะพรึงกลัวอย่างเหลือเชื่อ

But I realized that,

แต่ผมได้เรียนรู้ว่า

having been messing around with structure as an actor,

การมัวแต่วุ่นวายไปมากับโครงสร้างในบทบาทนักแสดง

that a series of sound bites in itself wasn't enough,

ที่มีแค่ชุดบทสัมภาษณ์สั้นๆในตัวเองนั้นไม่เพียงพอ

that there needed to be a mountain to climb,

มันต้องให้เป็นเหมือนภูเขาให้ปีนป่าย

there needed to be a journey that I had to take.

มันต้องให้เป็นเหมือนการเดินทางที่ผมต้องเดิน

And if I took that journey,

และถ้าผมเลือกที่จะเดินทาง

no matter whether it failed or succeeded, it would be completely irrelevant.

ไม่ว่ามันจะล้มเหลวหรือสำเร็จ มันก็ไม่เกี่ยวข้องกัน

The point was that I would have something

ประเด็นคือว่าผมจะมีอะไรบางอย่าง

to hook the questions of -- is humankind fundamentally evil?

ที่จะเชื่อมโยงกับคำถามที่ว่า โดยพื้นฐานแล้ว มนุษย์เราเป็นมารร้ายหรือไม่?

Is the destruction of the world inevitable? Should I have children?

การทำลายล้างโลกเลี่ยงไม่ได้เลยหรือ? งั้นผมควรจะมีลูกมั้ย?

Is that a responsible thing to do? Etc., etc.

มันเป็นสิ่งที่รับผิดชอบที่ต้องทำหรือเปล่า? และอื่นๆอีกมากมาย

So I was thinking about peace,

ดังนั้นผมจึงคิดถึงสันติภาพ

and then I was thinking, well where's the starting point for peace?

แล้วก็เลยคิดว่า สันติภาพเนี่ยมันเริ่มมาจากจุดไหนล่ะ?

And that was when I had the idea.

และตอนนั้นเองผมก็เกิดแนวคิดนี้ขึ้นมา

There was no starting point for peace.

มันไม่มีจุดเริ่มต้นของสันติภาพ

There was no day of global unity.

มันไม่มีวันที่โลกร่วมมือกัน

There was no day of intercultural cooperation.

มันไม่เคยมีวันที่เกิดความร่วมมือระหว่างวัฒนธรรมต่างๆ

There was no day when humanity came together,

มันไม่เคยมีวันที่มนุษย์ชาติเข้ามารวมกัน

separate in all of those things

จับสิ่งต่างๆเหล่านั้นแยกออก

and just shared it together --

แล้วกระจายให้ทุกคนอย่างเท่าเทียม

that we're in this together,

วันที่เราอยู่ร่วมกัน

and that if we united and we interculturally cooperated,

และถ้าเราสามัคคีกัน และเราร่วมใจกันระหว่างวัฒนธรรม

then that might be the key to humanity's survival.

อย่างนั้นน่าจะเป็นกุญแจไปสู่ความอยู่รอดของมวลมนุษยชาติ

That might shift the level of consciousness

ซึ่งอาจจะยกระดับความมีสติ

around the fundamental issues that humanity faces --

เกี่ยวกับประเด็นพื้นฐานที่มนุษย์กำลังเผชิญ

if we did it just for a day.

ถ้าเราเพียงทำมันซักหนึ่งวัน

So obviously we didn't have any money.

เป็นที่ชัดเจนว่าเราไม่มีทุน

I was living at my mom's place.

ผมอาศัยอยู่ที่บ้านแม่

And we started writing letters to everybody.

เราจึงเริ่มร่อนจดหมายไปหาทุกคน

You very quickly work out what is it that you've got to do

คุณจะรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าอะไรคือสิ่งที่ต้องทำ

to fathom that out.

เพื่อที่จะประเมิน

How do you create a day voted by every single head of state in the world

ว่าวิธีการใดที่คุณจะสร้างวันหนึ่งวันที่ถูกเลือกโดยผู้นำประเทศต่างๆทั่วโลก

to create the first ever Ceasefire Nonviolence Day,

เพื่อที่จะให้เป็นวันที่ไร้ความรุนแรงเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก

the 21st of September?

ในวันที่ 21 กันยายน?

And I wanted it to be the 21st of September

และผมต้องการให้มันเป็นวันที่ 21 กันยายน

because it was my granddad's favorite number.

เพราะมันเป็นเลขที่ปู่ของผมโปรดปราน

He was a prisoner of war.

เขาเป็นนักโทษสงคราม

He saw the bomb go off at Nagasaki.

เขาได้เห็นภาพ ระเบิดลงที่ นางาซากิ

It poisoned his blood. He died when I was 11.

มันทำให้เลือดของเขาเป็นพิษ เขาเสียชีวิตเมื่อผมอายุ 11 ขวบ

So he was like my hero.

ดังนั้นเขาจึงเป็นเหมือนพระเอกของผม

And the reason why 21 was the number is

และเหตุผลที่มันเป็นเลข 21 ก็เพราะว่า

700 men left, 23 came back,

จากไป 700 คน, มี 23 คนที่กลับมา

two died on the boat and 21 hit the ground.

2 คนตายบนเรือ และ 21 คนที่ถึงฝั่ง

And that's why we wanted it to be the 21st of September as the date of peace.

และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเราจึงต้องการให้ 21 กันยายนเป็นวันแห่งสันติภาพ

So we began this journey,

ดังนั้นเราจึงเริ่มการเดินทางครั้งนี้

and we launched it in 1999.

และเราปล่อยมันในปี 2542 (ค.ศ.1999)

And we wrote to heads of state, their ambassadors,

เราเขียนจดหมายไปถึงผู้นำประเทศต่างๆ ทูตของพวกเขา

Nobel Peace laureates, NGOs, faiths,

ผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ, องค์กรไม่แสวงหากำไร, ความศรัทธาศาสนาต่างๆ

various organizations -- literally wrote to everybody.

องค์กรหลากหลาย ที่จริงแล้วเขียนหาทุกคนนั่นแหละ

And very quickly, some letters started coming back.

และมีจดหมายบางฉบับตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

And we started to build this case.

แล้วเราจึงเริ่มต้นทำงานกัน

And I remember the first letter.

ผมจำได้ว่าจดหมายฉบับแรก

One of the first letters was from the Dalai Lama.

หนึ่งในจดหมายฉบับแรกๆมาจากท่านดาไล ลามะ

And of course we didn't have the money; we were playing guitars

แน่นอนว่าเราไม่มีเงิน เราเป็นพวกที่เล่นกีตาร์

and getting the money for the stamps that we were sending out all of [this mail].

แล้วเอาเงินไปซื้อแสตมป์เพื่อส่งจดหมายนั้น

A letter came through from the Dalai Lama saying,

จดหมายจากดาไลลามะบอกว่า

"This is an amazing thing. Come and see me.

"นี่เป็นเรื่องที่มหัศจรรย์มาก มาพบผมหน่อยสิ

I'd love to talk to you about the first ever day of peace."

ผมอยากจะพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับเรื่องวันแห่งสันติภาพวันแรกนี่"

And we didn't have money for the flight.

แต่เราไม่มีเงินค่าเครื่องบิน

And I rang Sir Bob Ayling, who was CEO of BA at the time,

เราเลยโทรไปหา เซอร์ บ๊อบ ไอยลิ่ง ซึ่งเป็นซีอีโอของสายการบินบริติชแอร์เวย์ตอนนั้น

and said, "Mate, we've got this invitation.

แล้วบอกว่า "เพื่อน, เราได้รับเชิญ

Could you give me a flight? Because we're going to go see him."

ช่วยหาเที่ยวบินให้เราหน่อยได้มั้ย? เราจะไปหาเขา"

And of course, we went and saw him and it was amazing.

แน่นอน เราได้ไปพบท่าน และมันเจ๋งมาก

And then Dr. Oscar Arias came forward.

ต่อมาดร.ออสการ์ เอเรียสได้ออกโรง

And actually, let me go back to that slide,

ที่จริง ให้ผมกลับมาที่สไลด์นั้นก่อน

because when we launched it in 1999 --

เพราะเมื่อเราเปิดตัวมันในปีพ.ศ.2542

this idea to create the first ever day of ceasefire and non-violence --

แนวคิดนี้ที่จะสร้างวันลดอาวุธและความรุนแรงวันแรกนี้

we invited thousands of people.

เราเชิญคนหลายพันคน

Well not thousands -- hundreds of people, lots of people --

ไม่เชิงหลายพัน หลายร้อยคน คนเยอะมาก

all the press, because we were going to try and create

สื่อทั้งหมดทั้งมวล เพราะเรากำลังจะลองสร้าง

the first ever World Peace Day, a peace day.

วันแห่งสันติภาพโลกเป็นวันแรก วันแห่งสันติภาพ

And we invited everybody,

เราเชิญทุกคน

and no press showed up.

แต่ดันไม่มีสื่อไหนมาเลย

There were 114 people there -- they were mostly my friends and family.

มีคนแค่เพียง 114 คนวันนั้น ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนกับครอบครัวของผม

And that was kind of like the launch of this thing.

และนั่นเป็นอะไรทำนองที่ว่าเป็นงานเปิดตัวสิ่งนี้

But it didn't matter because we were documenting, and that was the thing.

แต่นั่นไม่เป็นไร เพราะเราได้บันทึกไว้ และนั่นเป็นสิ่งหนึ่ง

For me, it was really about the process.

ที่สำหรับผม มันคือสิ่งที่เกี่ยวกับกระบวนการ

It wasn't about the end result.

มันไม่ใช่สิ่งที่เกี่ยวกับผลสุดท้ายที่จะเกิดขึ้น

And that's the beautiful thing about the camera.

นั่นคือความสวยงามของกล้อง

They used to say the pen is mightier than the sword. I think the camera is.

มีคนเคยบอกว่าปากกานั้นแกร่งกว่าดาบ ผมคิดว่ากล้องก็ด้วย

And just staying in the moment with it was a beautiful thing

และแค่อยู่ในวินาทีนั้นกับมัน ก็เป็นสิ่งที่สวยงาม

and really empowering actually.

และทำให้ฮึกเหิมจริงๆ...นะ

So anyway, we began the journey.

เพราะงั้น เราจึงเริ่มการเดินทาง

And here you see people like Mary Robinson, I went to see in Geneva.

และนี่คุณจะได้เจอคนอย่างแมรี่ โรบินสัน, ที่ผมไปพบที่กรุงเจนิวา

I'm cutting my hair, it's getting short and long,

ผมตัดผม, มันจะสั้นๆยาวๆ

because every time I saw Kofi Annan,

เพราะทุกครั้งที่ผมไปพบโคฟี อันนัน

I was so worried that he thought I was a hippie that I cut it,

ผมจะกังวลมากว่าเขาจะคิดว่าผมเป็นพวกฮิปปี้ ผมก็เลยตัด

and that was kind of what was going on.

และนั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Yeah, I'm not worried about it now.

ใช่, ผมไม่ได้กังวลกับมันแล้ว

So Mary Robinson,

ดังนั้น แมรี่ โรบินสัน

she said to me, "Listen, this is an idea whose time has come. This must be created."

เธอบอกกับผมว่า "ฟังนะ ได้เวลาสำหรับแนวคิดนี้แล้ว มันจะต้องถูกสร้างขึ้น"

Kofi Annan said, "This will be beneficial to my troops on the ground."

โคฟี อันนั้นบอกว่า "นี่จะเป็นประโยชน์มากกับกองทหารของผมในพื้นที่"

The OAU at the time, led by Salim Ahmed Salim,

องค์การเอกภาพแอฟริกาในตอนนั้น นำโดย ซาลิม อาห์เหม็ด ซาลิม

said, "I must get the African countries involved."

บอกว่า "ผมต้องทำให้ประเทศแถบแอฟริกาเข้าร่วม"

Dr. Oscar Arias, Nobel Peace laureate,

ดร.ออสการ์ เอเรียส ผู้ได้รับรางวัลโนเบล

president now of Costa Rica,

ซึ่งขณะนี้เป็นประธานาธิปดีของคอสตาริการ์

said, "I'll do everything that I can."

กล่าวว่า "ผมจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้"

So I went and saw Amr Moussa at the League of Arab States.

ผมไปพบท่าน อัมร์ มุซซา ที่สันนิบาตชาติอาหรับ

I met Mandela at the Arusha peace talks,

ผมพบแมนเดลลา ที่การบรรยายเกี่ยวกับสันติภาพที่อรุชา

and so on and so on and so on --

และโน่นนั่นนี่ต่อไปเรื่อยๆ

while I was building the case

ในขณะที่ผมสร้างเรื่องนี้

to prove whether this idea

เพื่อพิสูจน์ว่าแนวคิดนี้

would make sense.

สมเหตุสมผล

And then we were listening to the people. We were documenting everywhere.

เราได้รับฟังผู้คน เราถ่ายทำไปทั่วทุกที่

76 countries in the last 12 years, I've visited.

กว่า 76 ประเทศใน 12 ปีที่ผ่านมา ผมได้เยี่ยมเยือน

And I've always spoken to women and children wherever I've gone.

และผมได้พูดคุยกับผู้หญิงและเด็กในทุกที่ที่ผมไป

I've recorded 44,000 young people.

ผมได้ถ่ายทำหนุ่มสาวกว่า 44,000 คน

I've recorded about 900 hours of their thoughts.

ผมบันทึกความคิดของพวกเขาไว้ราวๆ 900 ชั่วโมง

I'm really clear about how young people feel

ผมเข้าใจลึกซึ้งว่าพวกเขารู้สึกอย่างไร

when you talk to them about this idea

เมื่อคุณคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับแนวคิดนี้

of having a starting point for their actions for a more peaceful world

ที่จะมีจุดเริ่มต้นของการกระทำเพื่อให้เกิดสันติภาพขึ้นในโลกมากขึ้นของพวกเขา

through their poetry, their art, their literature,

ผ่านบทกลอน งานศิลปะ งานเขียน

their music, their sport, whatever it might be.

ดนตรี กีฬา หรืออะไรก็ตามของพวกเขา

And we were listening to everybody.

เราฟังทุกคน

And it was an incredibly thing, working with the U.N.

และมันเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อ ในการทำงานกับสหประชาชาติ

and working with NGOs and building this case.

และทำงานร่วมกับองค์กรไม่แสวงกำไรต่างๆ ในการสร้างเรื่องนี้

I felt that I was presenting a case

ผมรู้สึกว่าผมนำเสนอเรื่องนี้

on behalf of the global community

ในนามของชุมชนชาวโลก

to try and create this day.

เพื่อทดลองที่จะสร้างวันวันนี้

And the stronger the case and the more detailed it was,

และยิ่งถ้าเรื่องนี้แข็งขึ้น มีรายละเอียดมากขึ้นเท่าไร

the better chance we had of creating this day.

ก็เป็นโอกาสที่ดีขึ้นที่จะสร้างมันขึ้นมาได้

And it was this stuff, this,

และมันคือเรื่องนี้ นี่

where I actually was in the beginning

ที่ผมคิดไว้ตั้งแต่ต้น

kind of thinking no matter what happened, it didn't actually matter.

ว่าไม่ว่ายังไงก็ตาม มันไม่สำคัญว่า

It didn't matter if it didn't create a day of peace.

ไม่สำคัญว่า ผมจะสร้างวันแห่งสันติภาพได้หรือไม่

The fact is that, if I tried and it didn't work,

ที่จริงคือ ถ้าผมได้ลองแล้ว และมันไม่สำเร็จ

then I could make a statement

ผมจะได้ประกาศให้รู้กันได้ว่า

about how unwilling the global community is to unite --

สังคมโลกไม่ต้องการความสามัคคีกันอย่างไร

until, it was in Somalia, picking up that young girl.

จนกระทั่ง โซมาเลีย ได้เลือกเด็กหญิงคนนั้น

And this young child

และเด็กชายคนนี้

who'd taken about an inch and a half out of her leg with no antiseptic,

ผู้ซึ่งดึงตัวยาวนิ้วครึ่งออกจากขาโดยไม่มียาฆ่าเชื้อ

and that young boy who was a child soldier,

และเด็กชายซึ่งเคยเป็นทหารเด็กมาก่อน

who told me he'd killed people -- he was about 12 --

ผู้ซึ่งบอกกับผมว่าเขาฆ่าคนมาแล้ว เขาเพิ่งจะอายุแค่ 12

these things made me realize

สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมเข้าใจลึกซึ้ง

that this was not a film that I could just stop.

ว่านี่ไม่ใช่หนังที่ผมนึกจะหยุดถ่ายก็หยุด

And that actually, at that moment something happened to me,

และที่จริงในตอนนั้นมีบางอย่างเกิดขึ้นกับผม

which obviously made me go, "I'm going to document.

ที่ทำให้ผมเดินหน้า "ผมจะบันทึกมันไว้

If this is the only film that I ever make,

แม้ว่ามันจะเป็นหนังเพียงเรื่องเดียวที่ผมเคยทำ

I'm going to document until this becomes a reality."

ผมจะบันทึกมันไว้จนกว่ามันจะกลายเป็นความจริง"

Because we've got to stop, we've got to do something

เพราะเราต้องหยุดมัน เราต้องทำบางอย่าง

where we unite --

ที่เราร่วมมือกัน

separate from all the politics and religion

แยกจากเรื่องการเมืองและศาสนาทั้งมวล

that, as a young person, is confusing me.

ซึ่ง ในฐานะคนหนุ่มสาว มักจะทำให้ผมสับสน

I don't know how to get involved in that process.

ผมไม่รู้ว่าจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับกระบวนการเหล่านั้นได้อย่างไร

And then on the seventh of September, I was invited to New York.

และในวันที่ 7 กันยายน ผมถูกเชิญไปนิวยอร์ค

The Costa Rican government and the British government

รัฐบาลคอสตาริกาและรัฐบาลอังกฤษ

had put forward to the United Nations General Assembly,

ได้เดินหน้าสู่สมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติ

with 54 co-sponsors,

พร้อมกับผู้สนับสนุนร่วม 54 ราย

the idea of the first ever Ceasefire Nonviolence Day,

เพื่อสนับสนุนแนวคิดของวันลดอาวุธและไร้ความรุนแรงครั้งแรกที่เคยเกิดขึ้น

the 21st of September, as a fixed calendar date,

วันที่ 21 กันยายน ตามที่ปักธงไว้ในปฏิทิน

and it was unanimously adopted by every head of state in the world.

และมันถูกลงมติรับรองอย่างเป็นเอกฉันท์โดยผู้นำทุกชาติทั่วโลก

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Yeah, but there were hundreds of individuals, obviously, who made that a reality.

ใช่ ชัดเจนว่า มีผู้คนหลายร้อยคนที่ทำให้มันกลายเป็นจริงขึ้นมาได้

And thank you to all of them.

ต้องขอบคุณพวกเขาทั้งหมด

That was an incredible moment.

มันเป็นช่วงเวลาที่เหลือเชื่อ

I was at the top of the General Assembly just looking down into it and seeing it happen.

ผมอยู่ที่ด้านบนของสมัชชา มองลงมาและเห็นมันเกิดขึ้น

And as I mentioned, when it started,

และอย่างที่บอก เมื่อตอนที่มันเริ่ม

we were at the Globe, and there was no press.

เราอยู่ที่โกลบ และไม่มีสื่อใดๆไปทำข่าว

And now I was thinking, "Well, the press it really going to hear this story."

ตอนนี้ผมคิดว่า "อืม..นักข่าวต้องได้ยินเรื่องนี้แน่ๆ"

And suddenly, we started to institutionalize this day.

แล้วทันใดนั้น เราก็เริ่มสถาปนาวันนี้ขึ้นมา

Kofi Annan invited me on the morning of September the 11th

โคฟี อันนัน เชิญผมในเช้าวันที่ 11 กันยายน

to do a press conference.

เพื่อออกสื่อ

And it was 8:00 AM when I stood there.

และมันเป็นเวลา 8 โมงเช้าตอนผมไปที่นั่น

And I was waiting for him to come down, and I knew that he was on his way.

ผมรอเขาลงมา และผมรู้ว่าเขากำลังเดินมา

And obviously he never came down. The statement was never made.

แต่เขาก็ไม่ได้ลงมา การแถลงไม่เคยเกิดขึ้น

The world was never told there was a day of global ceasefire and nonviolence.

โลกไม่เคยได้รู้ว่ามีวันแห่งการลดอาวุธและไร้ความรุนแรง

And it was obviously a tragic moment

มันเป็นช่วงเวลาที่น่าเศร้า

for the thousands of people who lost their lives,

ของผู้คนนับพันที่สูญเสียชีวิต

there and then subsequently all over the world.

ที่นั่นและหลังจากนั้นทั่วโลก

It never happened.

มันไม่เคยเกิดขึ้น

And I remember thinking,

และผมจำได้ว่า

"This is exactly why, actually,

"นี่คือเหตุผลที่แท้จริง

we have to work even harder.

ว่าทำไมเราต้องทำงานให้หนักขึ้น

And we have to make this day work.

และต้องทำให้วันนี้เป็นจริงให้ได้

It's been created; nobody knows.

มันถูกสร้างขึ้น แต่ไม่มีใครรู้

But we have to continue this journey,

เรายังต้องเดินทางต่อไป

and we have to tell people,

และเราต้องบอกผู้คน

and we have to prove it can work."

และต้องพิสูจน์ว่า มันใช้การได้"

And I left New York freaked,

ผมจากความบ้าคลั่งในนิวยอร์คมา

but actually empowered.

ด้วยพลังเต็มเปี่ยม

And I felt inspired

และผมรู้สึกถึงแรงดลใจ

by the possibilities

จากความเป็นไปได้

that if it did, then maybe we wouldn't see things like that.

ที่ถ้าทำไป บางทีเราอาจจะไม่ได้เห็นสิ่งนั้นเกิดขึ้น

I remember putting that film out and going to cynics.

ผมจำได้ว่าผมเอาฟิล์มออกมาแล้วไปหาคนที่เยาะเย้ย

I was showing the film,

ผมฉายหนังให้พวกเขาดู

and I remember being in Israel and getting it absolutely slaughtered

และผมจำได้ว่าอยู่ในอิสราเอลและมันถูกทำลายหมดสิ้น

by some guys having watched the film --

จากบางคนที่ได้ดูหนังนั้น

that it's just a day of peace, it doesn't mean anything.

มันเป็นวันแห่งสันติภาพ มันไม่ได้มีความหมายใดๆ

It's not going to work; you're not going to stop the fighting in Afghanistan;

มันใช้ไม่ได้ คุณไม่สามารถจะหยุดการสู้รบในอาฟกานิสถาน

the Taliban won't listen, etc., etc.

พวกตาลีบันไม่ฟังหรอก บลา... บลา...

It's just symbolism.

มันเป็นแค่สัญลักษณ์

And that was even worse

และนั่นมันยิ่งแย่ลงไปกว่า

than actually what had just happened in many ways,

สิ่งที่เกิดขึ้นจริงในหลายๆทาง

because it couldn't not work.

เพราะมันใช้ไม่ได้

I'd spoken in Somalia, Burundi, Gaza, the West Bank,

ผมไปพูดในโซมาเลีย บูรุนดิ ฉนวนกาซ่า และ ฉนวนตะวันตก

India, Sri Lanka, Congo, wherever it was,

อินเดีย ศรีลังกา คองโก จะที่ไหนๆ

and they'd all tell me, "If you can create a window of opportunity,

พวกเขาทั้งหมดก็บอกว่า "ถ้าคุณสามารถสร้างหน้าต่างแห่งโอกาสได้

we can move aid, we can vaccinate children.

เราสามารถให้ความช่วยเหลือ เราสามารถฉีดวัคซีนเด็กๆ

Children can lead their projects.

เด็กๆสามารถนำโครงการของตนเอง

They can unite. They can come together. If people would stop, lives will be saved."

พวกเขาสามารถร่วมมือกัน มาด้วยกัน ถ้าทุกคนหยุด จะช่วยชีวิตคนได้

That's what I'd heard.

นั่นคือสิ่งที่ผมได้ยินได้ฟังมา

And I'd heard that from the people who really understood what conflict was about.

และเป็นสิ่งที่ผมได้ฟังมาจากคนที่รู้จริงว่าความขัดแย้งนี้เกี่ยวกับอะไร

And so I went back to the United Nations.

ดังนั้นผมจึงกลับไปที่สหประชาชาติ

I decided that I'd continue filming and make another movie.

ผมตัดสินใจว่าจะถ่ายทำต่อ และทำหนังขึ้นมาอีกเรื่อง

And I went back to the U.N. for another couple of years.

ผมกลับไปที่สหประชาติอีกประมาณสองถึงสามปี

We started moving around the corridors of the U.N. system,

เราเริ่มเคลื่อนไหวรอบๆเส้นทางการทำงานของระบบของสหประชาชาติ

governments and NGOs,

รัฐบาล และองค์กรไม่แสวงหากำไร

trying desperately to find somebody

พยายามหาใครบางคนอย่างสิ้นหวัง

to come forward and have a go at it,

ที่จะก้าวออกมาเพื่อทำให้มันเดินหน้า

see if we could make it possible.

ลองดูว่าเราจะทำให้มันเป็นไปได้ ได้หรือไม่

And after lots and lots of meetings obviously,

และหลังจากการประชุมมากมายหลายครั้ง

I'm delighted that this man, Ahmad Fawzi,

ผมรู้สึกยินดีที่ชายคนนี้ อาห์มัด ฟาวซี

one of my heroes and mentors really,

ผู้หนึ่งซึ่งเป็นผู้นำและเทพของผมจริงๆ

he managed to get UNICEF involved.

เขาจัดการให้กองทุนเพื่อเด็กแห่งสหประชาชาติเข้ามาเกี่ยวข้อง

And UNICEF, God bless them, they said, "Okay, we'll have a go."

และยูนิเซฟ ขอพระเจ้าอวยพรพวกเขา เขาว่า "โอเค เราเดินหน้ากันเถอะ"

And then UNAMA became involved in Afghanistan.

จากนั้นกรรมาธิการด้านภารกิจช่วยเหลือของสหประชาชาติในอัฟกานิสถาน เข้ามาช่วยที่อัฟกานิสถาน

It was historical. Could it work in Afghanistan

มันคือประวัติศาสตร์ มันจะใช้ได้มั้ยที่อัฟกานิสถาน

with UNAMA and WHO

กับกรรมาธิการดังกล่าว กับองค์การอนามัยโลก

and civil society, etc., etc., etc.?

กับประชาสังคม ฯลฯ ฯลฯ ฯลฯ ?

And I was getting it all on film and I was recording it,

และผมถ่ายทำมันไว้ทั้งหมด และบันทึกมันไว้

and I was thinking, "This is it. This is the possibility of it maybe working.

แล้วคิดว่า "นี่แหละ นี่คือความเป็นไปได้ที่จะทำให้มันเกิดขึ้น

But even if it doesn't, at least the door is open

และถึงแม้ว่ามันจะไม่เกิด อย่างน้อยประตูก็เปิดแล้ว

and there's a chance."

และมันมีโอกาส"

And so I went back to London,

ดังนั้นผมจึงกลับลอนดอน

and I went and saw this chap, Jude Law.

แล้วไปเจอชายผู้นี้ จู๊ด ลอว์

And I saw him because he was an actor, I was an actor,

ผมพบเขาเพราะเขาเป็นนักแสดง และผมก็เคยเป็นนักแสดง

I had a connection to him,

ผมเคยติดต่อกับเขา

because we needed to get to the press, we needed this attraction,

เพราะเราต้องการออกสื่อ ต้องการความสนใจ

we needed the media to be involved.

เราต้องการให้สื่อเข้ามาเกี่ยว

Because if we start pumping it up a bit maybe more people would listen

เพราะว่าถ้าเราเริ่มดันมันซักหน่อย บางทีคนอื่นๆอาจจะฟังบ้าง

and there'd be more --

และยังมีอีก

when we got into certain areas,

เมื่อเราเข้าไปสู่พื้นที่บางแห่ง

maybe there would be more people interested.

บางที อาจจะมีคนสนใจเพิ่มขึ้น

And maybe we'd be helped financially a little bit more,

และบางทีเราอาจจะได้รับความช่วยเหลือด้านการเงินเพิ่มขึ้น

which had been desperately difficult.

ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากจนแทบขาดใจ

I won't go into that.

ผมจะไม่ทำอย่างนั้นเด็ดขาด

So Jude said, "Okay, I'll do some statements for you."

ดังนั้นจู๊ดเลยบอกว่า "โอเค งั้นผมจะพูดอะไรบางอย่างให้คุณ"

While I was filming these statements, he said to me, "Where are you going next?"

ในตอนที่ผมถ่ายทำการแถลงการณ์นี้ เขาถามผมว่า "คุณจะไปไหนต่อ?"

I said, "I'm going to go to Afghanistan." He said, "Really?"

ผมบอกว่า "ผมจะไปอัฟกานิสถาน" เขาถามว่า "จริงหรือ?"

And I could sort of see a little look in his eye of interest.

แล้วผมก็แอบสังเกตได้เล็กๆจากตาของเขาว่าเขาสน

So I said to him, "Do you want to come with me?

ผมเลยบอกเขาไปว่า "ไปด้วยกันมั้ย?

It'd be really interesting if you came.

มันจะน่าสนใจมากเลยนะ ถ้าคุณมากับเรา

It would help and bring attention.

มันจะช่วยให้เกิดความสนใจ

And that attention

และด้วยความสนใจนั้น

would help leverage the situation,

มันจะช่วยยกระดับสถานการณ์ให้ดีขึ้น

as well as all of the other sides of it."

ในทุกๆด้านของปัญหา"

I think there's a number of pillars to success.

ผมคิดว่ามีแก่นของความสำเร็จ

One is you've got to have a great idea.

หนึ่งก็คือคุณต้องมีแนวคิดที่เยี่ยมยอด

The other is you've got to have a constituency, you've got to have finance,

อีกอย่างก็คือคุณต้องมีผู้สนับสนุน, คุณต้องมีผู้ให้เงิน

and you've got to be able to raise awareness.

และคุณต้องสามารถสร้างการรับรู้

And actually I could never raise awareness by myself, no matter what I'd achieved.

และที่จริงแล้วผมไม่สามารถสร้างการรับรู้ได้ด้วยตัวเอง, ไม่ว่าผมจะทำอะไรได้มาก็ตาม

So these guys were absolutely crucial.

เพราะงั้นคนๆนี้จึงจำเป็นมากๆ

So he said yes,

เขาตอบตกลง

and we found ourselves in Afghanistan.

แล้วเราก็พากันไปอัฟกานิสถาน

It was a really incredible thing that when we landed there,

มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อมากเมื่อเราไปถึงที่นั่น

I was talking to various people, and they were saying to me,

ผมได้พูดคุยกับผู้คนหลากหลาย, และพวกเขาบอกผมว่า,

"You've got to get everybody involved here.

"ผมต้องทำให้ทุกคนร่วมมือกันที่นี่

You can't just expect it to work. You have to get out and work."

คุณจะคาดหวังเฉยๆไม่ได้ คุณต้องออกไปทำงานด้วย"

And we did, and we traveled around,

และเราก็ทำ เราเดินทางไปทั่ว

and we spoke to elders, we spoke to doctors, we spoke to nurses,

เราคุยกับคนเฒ่าคนแก่ หมอ พยาบาล

we held press conferences, we went out with soldiers,

เราจัดงานแถลงข่าว เราออกไปกับพวกทหาร

we sat down with ISAF, we sat down with NATO,

เราไปนั่งกับกองกำลังนานาชาติ และองค์การสนธิสัญญาป้องกันแอตแลนติกเหนือ

we sat down with the U.K. government.

เราไปนั่งกับรัฐบาลอังกฤษ

I mean, we basically sat down with everybody --

ผมหมายถึง โดยทั่วไปเราไปนั่งกับทุกๆคน

in and out of schools with ministers of education,

เข้าออกโรงเรียนกับรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ

holding these press conferences,

จัดงานแถลงข่าวนี้ขึ้นมา

which of course, now were loaded with press, everybody was there.

ซึ่งแน่นอน มีสื่อมาแน่น ทุกคนอยู่ที่นี่

There was an interest in what was going on.

มีความสนใจในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

This amazing woman, Fatima Gailani, was absolutely instrumental in what went on

หญิงมหัศจรรย์ผู้นี้ ฟาติมะห์ เกลานี่ มีบทบาทสำคัญในสิ่งที่เกิดขึ้น

as she was the spokesperson for the resistance against the Russians.

ในฐานะที่เธอเป็นโฆษกให้กับกลุ่มต่อต้านรัสเซีย

And her Afghan network

และเครือข่ายในอัฟกานิสถานของเธอ

was just absolutely everywhere.

มีกระจายอยู่ทุกหนแห่ง

And she was really crucial in getting the message in.

เธอมีความสำคัญมากในการกระจายข่าว

And then we went home. We'd sort of done it.

จากนั้นเราก็กลับบ้าน คล้ายๆกับว่าเราทำมันเสร็จแล้ว

We had to wait now and see what happened.

ตอนนี้เราต้องรอ และดูว่าอะไรจะเกิดขึ้น

And I got home,

เมื่อผมถึงบ้าน

and I remember one of the team bringing in a letter to me

มีทีมงานคนหนึ่งเอาจดหมายมาให้ผม

from the Taliban.

จากตาลีบัน

And that letter basically said, "We'll observe this day.

ในจดหมายเขียนทำนองว่า "เราจะเฝ้าสังเกตการณ์วันนี้

We will observe this day.

เราจะเฝ้าสังเกตการณ์วันนี้

We see it as a window of opportunity.

เราเห็นว่ามันเป็นหน้าต่างของโอกาส

And we will not engage. We're not going to engage."

และเราจะไม่ต่อสู้ เราจะไม่สู้รบ"

And that meant that humanitarian workers

และนั่นหมายถึง ผู้ที่ปฏิบัติงานด้านมนุษยธรรม

wouldn't be kidnapped or killed.

จะไม่ถูกลักพาตัว หรือฆ่า

And then suddenly, I obviously knew at this point, there was a chance.

และทันใดนั้น ผมก็รู้แจ้งว่า ณ จุดนี้ มีโอกาสเกิดขึั้น

And days later,

ในวันถัดๆมา

1.6 million children were vaccinated against polio

เด็ก 1.6 ล้านคนได้รับการฉีดวัคซีนป้องกันโปลิโอ

as a consequence of everybody stopping.

เป็นผลต่อเนื่องมาจากที่ทุกคนหยุด

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And like the General Assembly,

เหมือนกับที่สมัชชาใหญ่สหประชาชาติ

obviously the most wonderful, wonderful moment.

เป็นวินาทีที่มหัศจรรย์ มหัศจรรย์ที่สุด

And so then we wrapped the film up and we put it together

จากนั้นเราก็เก็บกอง แล้วรวมฟิล์มเข้าด้วยกัน

because we had to go back.

เพราะเราต้องกลับ

We put it into Dari and Pashto. We put it in the local dialects.

เราแปลมันเป็นภาษาดาริและพาชโต เราแปลมันเป็นภาษาท้องถิ่น

We went back to Afghanistan,

เรากลับไปยังอัฟกานิสถาน

because the next year was coming, and we wanted to support.

เพราะปีใหม่กำลังจะมา และเราต้องการสนับสนุน

But more importantly, we wanted to go back,

แต่ที่สำคัญกว่านั้น เราต้องการกลับไป

because these people in Afghanistan were the heroes.

เพราะผู้คนในอัฟกานิสถานคือวีรบุรุษ

They were the people who believed in peace

พวกเขาเป็นคนที่เชื่อมั่นในสันติภาพ

and the possibilities of it, etc., etc. -- and they made it real.

และความเป็นไปได้ของมัน โน่นนั่นนี่ และพวกเขาทำให้มันเกิดขึ้นจริง

And we wanted to go back and show them the film

เราต้องการกลับไปเพื่อจะฉายหนังเรื่องนี้ให้พวกเขาได้ดู

and say, "Look, you guys made this possible. And thank you very much."

แล้วบอกเขาว่า "ดูดิ, พวกคุณทำให้มันเป็นไปได้ ขอบคุณมากๆเลย"

And we gave the film over.

แล้วเราก็ให้ฟิล์มไป

Obviously it was shown, and it was amazing.

แน่นอนว่ามันถูกฉาย และมันเจ๋งมาก

And then that year, that year, 2008,

และต่อมาในปีนั้น ปีพ.ศ.2551

this ISAF statement from Kabul, Afghanistan, September 17th:

ถ้อยแถลงของกองกำลังนานาชาติจากกรุงคาบูล อัฟกานิสถาน ในวันที่ 17 กันยายน

"General Stanley McChrystal,

"นายพลสแตนลีย์ แมคไชร์สตอล

commander of international security assistance forces in Afghanistan,

ผู้บัญชาการแห่งกองกำลังสนับสนุนด้านความมั่นคงนานาชาติในอัฟกานิสถาน

announced today ISAF will not conduct offensive military operations

ประกาศว่า วันนี้กองกำลังนานาชาติจะไม่กระทำการปฏิบัติการเชิงรุกทางทหารใดๆ

on the 21st of September."

ในวันที่ 21 กันยายน"

They were saying they would stop.

พวกเขากำลังบอกว่าเขาจะหยุด

And then there was this other statement

แล้วก็มีคำแถลงการณ์อื่นอีก

that came out from the U.N. Department of Security and Safety

ทีมาจากฝ่ายความมั่นคงสหประชาติ

saying that, in Afghanistan,

บอกว่า ในอัฟกานิสถาน

because of this work,

เพราะงานชิ้นนี้

the violence was down by 70 percent.

ความรุนแรงลดลงถึง 70 เปอร์เซนต์

70 percent reduction in violence on this day at least.

อย่างน้อยความรุนแรงก็ลดลง 70 เปอร์เซนต์ในวันดังกล่าวนี้

And that completely blew my mind

และนั่นทำให้ใจผมสั่น

almost more than anything.

มากกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง

And I remember being stuck in New York, this time because of the volcano,

ผมจำได้ว่าผมติดอยู่ที่นิวยอร์ค คราวนี้เพราะภูเขาไฟ

which was obviously much less harmful.

ซึ่งแน่นอนว่าอันตรายน้อยกว่าเป็นไหนๆ

And I was there thinking about what was going on.

และผมครุ่นคิดถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

And I kept thinking about this 70 percent.

ผมหมกมุ่นอยู่กับ 70 เปอร์เซนต์ที่ว่านี่

70 percent reduction in violence --

ความรุนแรงที่ลดลงถึง 70 เปอร์เซนต์

in what everyone said was completely impossible

ในสิ่งที่ทุกคนเคยพูดว่าไม่มีทางเป็นไปได้

and you couldn't do.

และคุณทำไม่ได้หรอก

And that made me think that, if we can get 70 percent in Afghanistan,

นั่นทำให้ผมคิดได้ว่า ถ้าเราสามารถลดได้ถึง 70% ในอัฟกานิสถาน

then surely we can get 70 percent reduction everywhere.

แน่นอนว่าเราต้องสามารถลด 70% นี้ที่ไหนก็ได้ในโลก

We have to go for a global truce.

เราต้องไปให้ถึงการพักรบระดับโลก

We have to utilize this day of ceasefire and nonviolence

เราต้องทำให้วันลดอาวุธและความรุนแรงนี้เกิดประโยชน์สูงสุด

and go for a global truce,

และดันไปให้ถึงการพักรบทั่วโลก

go for the largest recorded cessation of hostilities,

เพื่อไปให้ถึงการหยุดยั้งความรุนแรงครั้งใหญ่ที่สุดที่จะถูกจารึกไว้

both domestically and internationally, ever recorded.

ทั้งภายในและภายนอกประเทศ เท่าที่เคยมีบันทึกไว้

That's exactly what we must do.

นั่นคือสิ่งที่เราต้องทำ

And on the 21st of September this year,

และในวันที่ 21 กันยายนปีนี้

we're going to launch that campaign at the O2 Arena

เราจะเปิดตัวการรณรงค์นั้นที่สนามกีฬา O2

to go for that process,

เพื่อที่จะเข้าสู่กระบวนการ

to try and create the largest recorded cessation of hostilities.

ที่จะทดลองและสร้างการหยุดยั้งความรุนแรงครั้งใหญ่ที่สุด

And we will utilize all kinds of things --

และเราจะใช้ประโยชน์ทุกสิ่งอย่างให้เต็มที่

have a dance and social media

มีการเต้น และออกสื่อทางอินเทอร์เน็ต

and visiting on Facebook and visit the website, sign the petition.

เข้าไปยังเฟสบุ๊ค ไปยังเว็บไซต์ ลงชื่อคำร้อง

And it's in the six official languages of the United Nations.

และมันถูกแปลเป็นภาษาทางการทั้งหกของสหประชาชาติ

And we'll globally link with government, inter-government,

เราเชื่อมต่อกับรัฐบาลทั่วโลก ระหว่างรัฐ

non-government, education, unions, sports.

องค์กรไม่แสวงผลกำไร สถาบันการศึกษา สหภาพ การกีฬา

And you can see the education box there.

และคุณคงเห็นกล่องการศึกษาตรงนั้น

We've got resources at the moment in 174 countries

เราได้รับทรัพยากรตอนนั้นจาก 174 ประเทศ

trying to get young people to be the driving force

พยายามที่จะให้คนหนุ่มสาวช่วยเป็นพลังขับเคลื่อน

behind the vision of that global truce.

เบื้องหลังวิสัยทัศน์ของการพักรบทั่วโลกนั้น

And obviously the life-saving is increased, the concepts help.

และเป็นที่ชัดเจนว่าเป็นการช่วยรักษาชีวิตเพิ่มขึ้น แนวคิดนี้เป็นผล

Linking up with the Olympics --

เมื่อเชื่อมกับงานโอลิมปิค

I went and saw Seb Coe. I said, "London 2012 is about truce.

ผมไปพบ เซ็บ โค แล้วบอกเขาว่า "ลอนดอน 2012 ต้องเกี่ยวกับการพักรบ

Ultimately, that's what it's about."

ที่สุดแล้ว มันคือสิ่งที่เป็นเรื่องเดียวกัน"

Why don't we all team up? Why don't we bring truce to life?

ทำไมเราไม่มาร่วมมือกันล่ะ? ทำไมเราไม่ทำให้การพักรบเกิดขึ้นจริงๆ?

Why don't you support the process of the largest ever global truce?

ทำไมคุณไม่สนับสนุนกระบวนการไปสู่การพักรบโลกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยมีมา?

We'll make a new film about this process.

เราจะถ่ายหนังเกี่ยวกับกระบวนการนี้

We'll utilize sport and football.

เราจะใช้ประโยชน์จากกีฬาและฟุตบอล

On the Day of Peace, there's thousands of football matches all played,

ในวันแห่งสันติภาพ มีฟุตบอลหลายพันคู่เล่น

from the favelas of Brazil to wherever it might be.

จากสลัมในบราซิลไปจนถึงที่ใดๆก็ตาม

So, utilizing all of these ways

ดังนั้นเราจะใช้วิถีทางเหล่านี้ให้เกิดประโยชน์

to inspire individual action.

เพื่อที่จะกระตุ้นแรงใจให้กับการกระทำของผู้คน

And ultimately, we have to try that.

และที่สุดแล้ว เราจะต้องลองดู

We have to work together.

เราต้องทำงานร่วมกัน

And when I stand here in front of all of you,

และเมื่อผมมาอยู่ที่นี่ ต่อหน้าพวกคุณทุกคน

and the people who will watch these things,

และต่อหน้าคนที่ดูวิดีโอนี้

I'm excited, on behalf of everybody I've met,

ผมรู้สึกตื่นเต้นแทนผู้คนที่ผมได้พบเจอ

that there is a possibility that our world could unite,

ที่ว่าจะมีความเป็นไปได้ที่โลกของเราจะสามัคคี

that we could come together as one,

ที่ว่าเราจะสามารถเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

that we could lift the level of consciousness around the fundamental issues,

ที่ว่าเราจะสามารถยกระดับความมีสติเกี่ยวกับปัญหาพื้นๆรอบตัว

brought about by individuals.

ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในระดับปัจเจก

I was with Brahimi, Ambassador Brahimi.

ผมมากับบราฮิมิ ท่านฑูตแห่งบราฮิมิ

I think he's one of the most incredible men

ผมคิดว่าเขาเป็นคนที่เหลือเชื่อที่สุดคนหนึ่ง

in relation to international politics -- in Afghanistan, in Iraq.

ในแง่ของการเมืองระหว่างประเทศ ในอัฟกานิสถาน ในอิรัก

He's an amazing man.

เขาเป็นคนที่เจ๋งมาก

And I sat with him a few weeks ago.

ผมได้นั่งกับเขาเมื่อสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา

And I said to him, "Mr. Brahimi, is this nuts, going for a global truce?

และผมบอกกับเขาว่า "คุณบราฮิมิ มันบ้าหรือเปล่า ที่จะทำเรื่องพักรบโลกเนี่ย?

Is this possible? Is it really possible that we could do this?"

มันจะเป็นไปได้มั้ย? เราจะทำมันได้จริงๆเหรอ?"

He said, "It's absolutely possible."

เขาตอบว่า "มันเป็นไปได้แหงๆ"

I said, "What would you do?

ผมตามว่า "คุณจะทำยังไง?

Would you go to governments and lobby and use the system?"

คุณจะไปบอกทุกรัฐบาลให้ทำตามระบบเหรอ?"

He said, "No, I'd talk to the individuals."

"เปล่า ผมจะคุยกับบางคน" เขาว่า

It's all about the individuals.

มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเฉพาะคน

It's all about you and me.

มันเกี่ยวกับผมและคุณ

It's all about partnerships.

มันเกี่ยวกับความเป็นพันธมิตรกัน

It's about your constituencies; it's about your businesses.

มันเกี่ยวกับผู้มีสิทธิ์เลือกตั้งของคุณ มันเกี่ยวกับธุรกิจของคุณ

Because together, by working together,

เพราะถ้าร่วมมือกัน ด้วยการทำงานร่วมกัน

I seriously think we can start to change things.

ผมคิดว่าเราสามารถที่จะเริ่มเปลี่ยนแปลงบางอย่างได้

And there's a wonderful man sitting in this audience, and I don't know where he is,

และมีคนหนึ่งที่แสนมหัศจรรย์ที่นั่งอยู่ท่ามกลางผู้ชมในที่นี้ ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงไหน

who said to me a few days ago -- because I did a little rehearsal --

เป็นคนที่บอกผมเมื่อสองสามวันก่อนว่า เนื่องจากผมซ้อมพูดมานิดหน่อย

and he said, "I've been thinking about this day

และเขาบอกว่า "ผมคิดถึงวันวันนี้

and imagining it as a square

และจินตนาการถึงมันคล้ายจตุรัส

with 365 squares,

ที่มีทั้งหมด 365 ชิ้น

and one of them is white."

และหนึ่งในนั้นเป็นสีขาว"

And it then made me think about a glass of water, which is clear.

จากนั้นมันจะทำให้ผมคิดถึงแก้วน้ำ ซึ่งใสแหน๋ว

If you put one drop,

ถ้าคุณหยดอะไรลงไปหนึ่งหยด

one drop of something, in that water,

หนึ่งหยดของอะไรก็ได้ ลงไปในน้ำนั้น

it'll change it forever.

มันจะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล

By working together, we can create peace one day.

ด้วยการร่วมมือกัน เราจะสามารถสร้างสันติภาพได้หนึ่งวัน

Thank you TED. Thank you.

ขอบคุณ TED ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thanks a lot.

ขอบคุณมาก

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you very much. Thank you.

ขอบคุณมากๆ ขอบคุณครับ