Janine Shepherd: A broken body isn't a broken person

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Vertaald door: Els De Keyser Nagekeken door: Christel Foncke

Life is about opportunities -- creating them and embracing them.

Het leven draait om kansen:

ze creëren en ze koesteren.

And for me, that was the Olympic dream.

Voor mij was dat de Olympische droom.

Daar stond ik voor. Dat was mijn droom.

That's what defined me. That was my bliss.

As a cross-country skier and member of the Australian ski team

Als cross-country-skiër en lid van het Australische skiteam,

headed towards the Winter Olympics,

in de voorbereiding op de Winterspelen,

trainde ik op de fiets met mijn teamgenoten.

I was on a training bike ride with my fellow teammates.

Tijdens de klim

As we made our way up towards the spectacular Blue Mountains

naar de spectaculaire Blauwe Bergen ten westen van Sydney,

west of Sydney,

it was the perfect autumn day:

was het een perfecte herfstdag:

sunshine, the smell of eucalypt and a dream.

zon, eucalyptusgeur en een droom.

Life was good.

Het leven was goed.

We'd been on our bikes for around five-and-a-half hours

We zaten ongeveer 5,5 uur op de fiets

toen mijn favoriete deel van de rit aanbrak:

when we got to the part of the ride that I loved,

and that was the hills, because I loved the hills.

de heuvels. Ik was dol op de heuvels.

I got up off the seat of my bike and I started pumping my legs,

Ik ging recht op de trappers staan,

alle spieren gespannen, ik zoog de koude berglucht op,

and as I sucked in the cold mountain air, I could feel it burning my lungs,

voelde die in mijn longen branden, en ik keek op

and I looked up to see the sun shining in my face.

om de zon in mijn gezicht te zien schijnen.

And then everything went black.

En toen werd alles zwart.

Where was I? What was happening?

Waar was ik? Wat gebeurde er?

My body was consumed by pain.

Mijn lichaam was één en al pijn.

I'd been hit by a speeding utility truck

Ik was geraakt door een bestelwagen die te snel reed,

with only 10 minutes to go on the bike ride.

op 10 minuten van het einde van de rit.

I was airlifted from the scene of the accident by a rescue helicopter

Ik werd op de plaats van het ongeval opgepikt

door een reddingshelikopter, naar een gespecialiseerd ziekenhuis in Sidney.

to a large spinal unit in Sydney.

I had extensive and life-threatening injuries.

Ik had zware en levensbedreigende verwondingen.

Ik had mijn nek en mijn rug op zes plaatsen gebroken.

I'd broken my neck and my back in six places.

Ik had links vijf gebroken ribben.

I broke five ribs on my left side.

I broke my right arm. I broke my collarbone.

Ik had mijn rechterarm gebroken, mijn sleutelbeen,

I broke some bones in my feet.

een paar voetbeentjes.

My whole right side was ripped open, filled with gravel.

Mijn hele rechterflank lag open, vol kiezels.

My head was cut open across the front, lifted back,

Ik had een open letsel aan mijn voorhoofd,

mijn schedel lag bloot.

exposing the skull underneath.

I had head injures. I had internal injuries.

Ik had hoofdletsel en interne letsels.

I had massive blood loss.

Ik leed massaal bloedverlies, ongeveer vijf liter,

In fact, I lost about five liters of blood,

de volledige capaciteit van iemand van mijn lengte.

which is all someone my size would actually hold.

By the time the helicopter arrived at Prince Henry Hospital in Sydney,

Toen de helikopter bij het Prince Henry Hospital aankwam,

in Sidney, was mijn bloeddruk 40 over nul.

my blood pressure was 40 over nothing.

Het was echt mijn dagje niet. (Gelach)

I was having a really bad day.

(Laughter)

Tien dagen lang ijlde ik tussen twee dimensies in.

For over 10 days, I drifted between two dimensions.

Ik was me ervan bewust dat ik in mijn lichaam was,

I had an awareness of being in my body,

but also being out of my body, somewhere else,

maar ook eruit, elders.

watching from above, as if it was happening to someone else.

Ik keek toe alsof het een ander gebeurde.

Waarom zou ik terugkeren naar een lichaam dat zo gebroken was?

Why would I want to go back to a body that was so broken?

But this voice kept calling me:

Maar die stem bleef roepen: "Komaan, laat me niet alleen!"

"Come on, stay with me."

"No, it's too hard."

"Nee. Het is te lastig."

"Come on. This is our opportunity."

"Komaan, dit is onze kans!"

"No. That body is broken. It can no longer serve me."

Nee. Dat lichaam is stuk. Het kan me niet meer dienen."

"Come on. Stay with me. We can do it. We can do it together."

"Komaan. Hier blijven. Samen kunnen we het."

I was at a crossroads.

Ik stond op een kruispunt.

I knew if I didn't return to my body, I'd have to leave this world forever.

Als ik niet naar mijn lichaam terugging, zou ik deze wereld moeten verlaten.

It was the fight of my life.

Het was de strijd van mijn leven.

After 10 days, I made the decision to return to my body.

Na 10 dagen besloot ik om naar mijn lichaam terug te keren

en de interne bloedingen stopten.

And the internal bleeding stopped.

The next concern was whether I would walk again,

De volgende zorg was of ik nog zou kunnen lopen,

because I was paralyzed from the waist down.

want ik was verlamd vanaf het middel.

Ze zeiden tegen mijn ouders dat de nekbreuk een stabiele breuk was,

They said to my parents that the neck break was a stable fracture,

maar dat de rug volledig verbrijzeld was.

but the back was completely crushed:

De wervel op L1 was alsof je een nootje liet vallen,

the vertebra at L1 was like you'd dropped a peanut,

stepped on it, smashed it into thousands of pieces.

erop ging staan en het in 1000 stukjes verbrijzelde.

They'd have to operate.

Ze moesten opereren.

Ze begonnen eraan. Legden me op een zitzak. Sneden me open,

They went in. They put me on a beanbag.

They cut me -- literally cut me in half.

letterlijk in twee, ik heb een litteken

I have a scar that wraps around my entire body.

over mijn hele lichaam.

They picked as much broken bone as they could

Ze namen zoveel mogelijk gebroken been weg

uit mijn ruggenmerg.

that had lodged in my spinal cord.

They took out two of my broken ribs and they rebuilt my back --

Ze namen twee gebroken ribben weg en bouwden mijn rug opnieuw op.

L1, they rebuilt it, they took out another broken rib,

Ze maakten L1, haalden er nog een gebroken rib uit,

they fused T12, L1 and L2 together.

versmolten T12, L1 en L2.

Then they stitched me up; they took an entire hour to stitch me up.

Toen naaiden ze me dicht. Dat duurde een vol uur.

I woke up in intensive care,

Ik werd wakker op intensieve zorgen. De dokters waren in de wolken

and the doctors were really excited that the operation had been a success,

dat de operatie succesvol was, want ik had toen

because at that stage, I had a little bit of movement

wat beweging in één van mijn grote tenen.

in one of my big toes,

Ik dacht: "Geweldig, want ik ga naar de Olympische Spelen."

and I thought, "Great, because I'm going to the Olympics!"

(Laughter)

(Gelach)

Ik had geen idee. Dit soort dingen

I had no idea.

That's the sort of thing that happens to someone else, not me, surely.

gebeurt met anderen, niet met mij.

But then the doctor came over to me and she said,

Maar de dokter kwam zeggen:

"Janine, the operation was a success,

"Janine, de operatie is geslaagd. We hebben zoveel mogelijk

and we've picked as much bone out of your spinal cord as we could.

been uit je ruggenmerg gehaald,

But the damage is permanent.

maar de schade is permanent.

The central nervous system nerves -- there is no cure.

Er is geen behandeling voor de zenuwen van het centrale stelsel.

Je bent een partieel verlamde

You're what we call a partial paraplegic,

and you'll have all of the injuries that go along with that.

met alle bijbehorende verwondingen.

You'll have no feeling from the waist down,

Je hebt geen gevoel van je middel naar beneden.

and at most, you might get 10 or 20 percent return.

Daarvan kan je hoogstens 10 à 20% terugkrijgen.

Je hebt inwendige kwetsuren voor de rest van je leven.

You'll have internal injuries for the rest of your life.

You'll have to use a catheter for the rest of your life.

Je hebt voor de rest van je leven een katheter nodig.

Als je weer kan lopen, is het met beugels en een looprek."

And if you walk again, it will be with calipers and a walking frame."

And then she said,

Toen zei ze: "Janine,

"Janine, you'll have to rethink everything you do in your life,

je moet je hele leven her-denken,

want je zal nooit meer kunnen doen wat je vroeger deed."

because you're never going to be able to do the things you did before."

(Gasps)

Ik probeerde te vatten wat ze zei.

I tried to grasp what she was saying.

I was an athlete. That's all I knew. That's all I'd done.

Ik was atleet, punt uit. Ik had nooit iets anders gedaan.

Als dat niet meer kon, wat kon ik dan doen?

If I couldn't do that, then what could I do?

Ik stelde mezelf de vraag: als ik dat niet kan doen,

And the question I asked myself is:

If I couldn't do that,

wie ben ik dan?

then who was I?

They moved me from intensive care to acute spinal.

Ik verhuisde van intensieve zorgen naar acute rugzorgen.

I was lying on a thin, hard spinal bed.

Ik lag op een dun, hard rugbed.

I had no movement in my legs.

Ik kon mijn benen niet bewegen en droeg steunkousen

I had tight stockings on to protect from blood clots.

om bloedklonters tegen te gaan.

I had one arm in plaster, one arm tied down by drips.

Ik had één arm in het gips, één arm aan het infuus.

I had a neck brace and sandbags on either side of my head

Ik had een nekverband en zandzakjes aan beide kanten van mijn hoofd.

and I saw my world through a mirror

Ik zag mijn wereld door een spiegel

that was suspended above my head.

die boven mijn hoofd was opgehangen.

I shared the ward with five other people,

Ik lag met 5 mensen op de afdeling.

and the amazing thing is,

Omdat we allemaal

because we were all lying paralyzed in a spinal ward,

verlamd in een rugafdeling lagen, wisten we niet hoe de ander eruit zag.

we didn't know what each other looked like.

How amazing is that?

Is dat niet geweldig? Hoe vaak in je leven

How often in life do you get to make friendships, judgment-free,

krijg je de kans om vriendschap te sluiten, zonder vooroordelen,

purely based on spirit?

alleen op basis van de geest?

Er waren geen oppervlakkige gesprekken.

And there were no superficial conversations

as we shared our innermost thoughts, our fears,

We deelden onze intiemste gedachten, onze angsten,

and our hopes for life after the spinal ward.

onze hoop op leven na de rugafdeling.

I remember one night, one of the nurses came in, Jonathan,

Op een nacht kwam een verpleger binnen,

Jonathan, met een hoop plastic strootjes.

with a whole lot of plastic straws.

He put a pile on top of each of us, and he said,

Hij legde er een hoop bij elk van ons en zei:

"Start threading them together."

"Begin ze maar ineen te steken."

Well, there wasn't much else to do in the spinal ward, so we did.

Er was niet veel anders te doen, dus dat deden we.

(Laughter)

Toen we klaar waren, ging hij zwijgend rond,

And when we'd finished, he went around silently

and he joined all of the straws up till it looped around the whole ward.

verbond alle strootjes

tot ze de hele afdeling rondgingen, en zei:

And then he said,

"Oké, iedereen houdt zijn strootjes vast."

"OK everybody, hold on to your straws."

And we did. And he said, "Right ...

Dat deden we. Hij zei: "Nu zijn we allemaal verbonden."

Now we're all connected."

And as we held on and we breathed as one,

Terwijl we ze vasthielden, en samen ademden,

wisten we dat we niet alleen waren op deze reis.

we knew we weren't on this journey alone.

And even lying paralyzed in the spinal ward ...

Zelfs toen ik verlamd op de rugafdeling lag,

waren er momenten van uitzonderlijke diepte en rijkdom,

there were moments of incredible depth and richness,

of authenticity and connection

van authenticiteit en verbondenheid,

that I had never experienced before.

die ik nooit eerder had ervaren.

And each of us knew that when we left the spinal ward,

Elk van ons wist dat hij, als hij uit de rugafdeling kwam,

we would never be the same.

nooit meer dezelfde zou zijn.

Na zes maanden was het tijd om naar huis te gaan.

After six months, it was time to go home.

I remember Dad pushing me outside in my wheelchair,

Ik herinner me hoe papa mij in een rolstoel naar buiten duwde,

wrapped in a plaster body cast,

ingepakt in een gipsen harnas,

and feeling the sun on my face for the first time.

en hoe ik de zon voor het eerst op mijn gezicht voelde.

I soaked it up and I thought,

Ik zoog ze op en dacht:

"How could I ever have taken this for granted?"

hoe kon ik dat ooit vanzelfsprekend vinden?

I felt so incredibly grateful for my life.

Ik voelde me zo dankbaar voor mijn leven.

But before I left hospital,

Maar voor ik het ziekenhuis verliet,

the head nurse had said to me, "Janine, I want you to be ready,

had de hoofdverpleegster gezegd: "Janine, je moet klaarstaan,

because when you get home, something's going to happen."

want als je thuis komt, zal er wat gebeuren."

And I said, "What?"

Ik: "Wat?"

And she said, "You're going to get depressed."

Zij: "Je zal depressief worden."

And I said, "Not me, not Janine the Machine,"

Ik: "Ik niet, Janine de Machine niet" --

which was my nickname.

dat was mijn koosnaampje.

She said, "You are, because, see, it happens to everyone.

Zij: "Toch wel, want iedereen maakt het mee.

In the spinal ward, that's normal. You're in a wheelchair. That's normal.

Op de rugafdeling is het normaal.

Je zit in een rolstoel. Het is normaal.

But you're going to get home and realize how different life is."

Maar je zal thuiskomen en beseffen

hoe anders het leven is."

And I got home.

Ik kwam thuis en er gebeurde iets.

And something happened.

I realized Sister Sam was right.

Ik besefte dat Zuster Sam gelijk had.

Ik werd depressief.

I did get depressed.

Ik zat in mijn rolstoel. Ik had geen gevoel onder mijn middel.

I was in my wheelchair.

I had no feeling from the waist down,

attached to a catheter bottle.

Ik zat vast aan een katheterfles. Ik kon niet lopen.

I couldn't walk.

Ik was fel vermagerd in het ziekenhuis,

I'd lost so much weight in hospital,

ik woog nog ongeveer 40 kilo.

I now weighed about 80 pounds.

Ik wilde het opgeven.

And I wanted to give up.

All I wanted to do was put my running shoes on and run out the door.

Ik wilde alleen maar mijn loopschoenen aantrekken en weglopen.

Ik wilde mijn oude leven terug. Ik wilde mijn lichaam terug.

I wanted my old life back. I wanted my body back.

Ik herinner me hoe mama aan het voeteneinde van mijn bed zat

And I can remember Mom sitting on the end of my bed

and saying, "I wonder if life will ever be good again."

en zei: "Ik vraag me af of het leven ooit weer mooi wordt."

And I thought, "How could it?

Ik dacht: "Hoe dan? Ik ben alles kwijt

Because I've lost everything that I valued,

dat van waarde was, alles waar ik naartoe werkte.

everything that I'd worked towards.

Weg."

Gone."

Mijn vraag was: "Waarom ik? Waarom ik?"

And the question I asked was, "Why me? Why me?"

Toen dacht ik aan mijn vrienden

And then I remembered

my friends that were still in the spinal ward,

die nog op de rugafdeling lagen,

particularly Maria.

vooral aan Maria.

Maria had een auto-ongeluk. Ze werd wakker

Maria was in a car accident,

and she woke up on her 16th birthday

op haar 16de verjaardag en vernam dat ze volledig verlamd was.

to the news that she was a complete quadriplegic,

had no movement from the neck down,

Ze had geen beweging vanaf haar nek,

had damage to her vocal chords, and she couldn't talk.

haar stembanden waren beschadigd en ze kon niet praten.

Ze zeiden: "We gaan je naast haar leggen

They told me, "We're going to move you next to her

want we denken dat dat goed is voor haar."

because we think it will be good for her."

Ik maakte me zorgen. Ik wist niet hoe ik zou reageren

I was worried. I didn't know how I'd react to being next to her.

op haar nabijheid.

I knew it would be challenging, but it was actually a blessing,

Ik wist dat het moeilijk zou zijn, maar het was een zegen.

because Maria always smiled.

Maria glimlachte altijd.

She was always happy, and even when she began to talk again,

Ze was altijd gelukkig. Zelfs toen ze weer ging praten,

albeit difficult to understand, she never complained, not once.

zij het slecht verstaanbaar, klaagde ze nooit, niet één keer.

And I wondered how had she ever found that level of acceptance.

Ik vroeg me af hoe ze dat niveau van aanvaardig had gevonden.

And I realized that this wasn't just my life;

Ik besefte dat het niet alleen mijn leven was.

it was life itself.

Het was het leven zelf. Ik besefte dat het niet alleen mijn pijn was.

I realized that this wasn't just my pain; it was everybody's pain.

Het was eenieders pijn. En ik wist opnieuw

And then I knew, just like before,

that I had a choice: I could keep fighting this,

dat ik een keuze had. Ik kon blijven weerstand bieden,

of ik kon loslaten en niet alleen mijn lichaam aanvaarden,

or I could let go and accept not only my body,

but the circumstances of my life.

maar ook de omstandigheden van mijn leven.

Ik vroeg niet langer: "Waarom ik?"

And then I stopped asking, "Why me?"

And I started to ask, "Why not me?"

Ik begon te vragen: "Waarom ik niet?"

Toen bedacht ik: de bodem van de put

And then I thought to myself,

maybe being at rock bottom is actually the perfect place to start.

is misschien de beste plaats om te beginnen.

Ik had mezelf nooit als een creatief iemand gezien.

I had never before thought of myself as a creative person.

I was an athlete; my body was a machine.

Ik was atleet. Mijn lichaam was een machine.

But now I was about to embark on the most creative project

Maar ik maakte me op voor het meest creatieve project

that any of us could ever do:

dat iemand ooit kan aanvatten:

een nieuw leven opbouwen.

that of rebuilding a life.

Ik had helemaal geen idee

And even though I had absolutely no idea what I was going to do,

van wat ik ging doen, maar die onzekerheid

in that uncertainty came a sense of freedom.

bracht ook vrijheid met zich mee.

I was no longer tied to a set path.

Ik zat niet langer aan een uitgestippeld pad vast.

I was free to explore life's infinite possibilities.

Ik was vrij om de oneindige mogelijkheden van het leven te verkennen.

And that realization was about to change my life.

Dat besef ging mijn leven veranderen.

Sitting at home in my wheelchair and my plaster body cast,

Ik zat thuis in mijn rolstoel en mijn gipsen harnas

an airplane flew overhead.

toen een vliegtuig overvloog. Ik keek op

I looked up, and I thought to myself, "That's it!

en dacht: "Dat is het!

Als ik niet kan lopen, kan ik net zo goed vliegen."

If I can't walk, then I might as well fly."

(Laughter)

I said, "Mom, I'm going to learn how to fly."

Ik zei: "Mama, ik ga leren vliegen."

She said, "That's nice, dear."

Zij: "Dat is leuk, kindje." (Gelach)

(Laughter)

I said, "Pass me the yellow pages."

Ik: "Geef me de telefoongids."

She passed me the phone book, I rang up the flying school,

Ze gaf me het telefoonboek. Ik belde met de vliegschool.

Ik zei dat ik een oefenvlucht wilde boeken.

I said I'd like to make a booking to come out for a flight.

Zij: "Weet je wanneer je wil komen?"

They said, "When do you want to come out?"

I said, "Well, I have to get a friend to drive me because I can't drive.

Ik: "Wel, een vriend moet me brengen,

want ik kan niet rijden. Kan ook niet echt lopen.

Sort of can't walk, either. Is that a problem?"

Is dat een probleem?"

I made a booking, and weeks later,

Enkele weken later brachten mijn vriend Chris

my friend Chris and my mom drove me out to the airport,

en mijn mama mij naar de luchthaven,

mijn volle 40 kilo, in een gipsharnas,

all 80 pounds of me covered in a plaster body cast

in een slobberende overall. (Gelach)

in a baggy pair of overalls.

(Laughter)

I can tell you, I did not look like the ideal candidate

Ik was niet bepaald de geknipte kandidaat

voor een vliegbrevet. (Gelach)

to get a pilot's license.

(Laughter)

Ik hou me vast aan de toog omdat ik niet kan staan.

I'm holding on to the counter because I can't stand.

Ik: "Hallo, ik kom voor een vliegles."

I said, "Hi, I'm here for a flying lesson."

Ze keken me aan en liepen weg om strootjes te trekken.

They took one look and ran out the back to draw short straws.

"Jij krijgt haar." "Nee, jij neemt haar."

"You get her." "No, no, you take her."

Een kerel komt naar buiten.

Finally a guy goes, "Hi, I'm Andrew. I'm going to take you flying."

"Hallo, ik ben Andrew, ik ga met jou vliegen."

I go, "Great!"

Ik: "Geweldig!" Ze rijden met me weg,

They get me out on the tarmac,

ze rijden me de tarmac op,

and there was this red, white and blue airplane -- it was beautiful.

en daar stond een rood-wit-blauw vliegtuig.

Mooi. Ze hijsen me in de cockpit.

They had to slide me up on the wing to put me in the cockpit.

Langs de vleugel gleed ik in de cockpit.

They sat me down. There are buttons and dials everywhere.

Ze zetten me neer. Overal knoppen en wijzers.

I'm going, "Wow, how do you ever know what all these buttons and dials do?"

Ik: "Hoe weet je ooit waar al die knoppen en wijzers voor dienen?

Andrew de instructeur ging vooraan zitten en startte het vliegtuig.

Andrew got in the front, started the plane, and said,

"Would you like to have a go at taxiing?"

Hij: "Wil je proberen te taxiën?"

That's when you use your feet to control the rudder pedals

Daarbij bedien je met je voeten de roerpedalen

om het vliegtuig op de grond te controleren.

to control the airplane on the ground.

Ik: "Nee, ik kan mijn benen niet gebruiken."

I said, "No, I can't use my legs."

Hij: "Oh."

He went, "Oh."

Ik: "Maar ik kan mijn handen gebruiken." Hij: "Oké."

I said, "But I can use my hands," and he said, "OK."

Hij reed naar de startbaan en startte de motoren.

So he got over to the runway, and he applied the power.

Toen we opstegen van de startbaan

And as we took off down the runway,

and the wheels lifted up off the tarmac, and we became airborne,

en de wielen loskwamen van de tarmac en we de lucht ingingen,

had ik een ongelooflijk gevoel van vrijheid.

I had the most incredible sense of freedom.

And Andrew said to me,

Andrew zei,

as we got over the training area,

terwijl we over het trainingsgebied vlogen:

"Zie je die berg daar?"

"You see that mountain over there?"

And I said, "Yeah."

Ik: "Ja."

Hij: "Jij neemt de controle over en je vliegt naar die berg."

And he said, "Well, you take the controls, and you fly towards that mountain."

And as I looked up, I realized

Toen ik opkeek, besefte ik

dat hij de Blauwe Bergen aanwees,

that he was pointing towards the Blue Mountains,

where the journey had begun.

waar de reis begonnen was.

And I took the controls,

Ik nam de controle over en ik vloog.

and I was flying.

Ik was heel, heel ver van die rugafdeling

And I was a long, long way from that spinal ward.

en ik wist meteen dat ik piloot wilde worden.

I knew right then that I was going to be a pilot.

Didn't know how on Earth I'd ever pass a medical.

Ik had er geen benul van hoe ik door de medische proef zou geraken,

(Laughter)

But I'd worry about that later, because right now, I had a dream.

maar dat waren zorgen voor later, want nu had ik een droom.

Ik ging naar huis, maakte een trainingdagboek en had een plan.

So I went home, I got a training diary out, and I had a plan.

And I practiced my walking as much as I could,

Ik oefende het lopen zoveel mogelijk.

Eerst met twee personen die me rechthielden,

and I went from the point of two people holding me up ...

to one person holding me up ...

dan één persoon,

tot ik rond het meubilair kon stappen

to the point where I could walk around the furniture

zolang het niet te ver verwijderd was.

as long as it wasn't too far apart.

And then I made great progression,

Ik maakte grote vooruitgang,

to the point where I could walk around the house,

tot ik rond het huis kon lopen, als ik me aan de muren vasthield,

holding onto the walls, like this.

zo, en mama zei dat ze me altijd zou volgen

And Mom said she was forever following me,

wiping off my fingerprints.

en mijn vingerafdrukken zou afvegen. (Gelach)

(Laughter)

But at least she always knew where I was.

Maar ze wist tenminste altijd waar ik was.

(Laughter)

Terwijl de dokters bleven opereren

So while the doctors continued to operate

and put my body back together again,

en mijn lichaam weer bijeenpuzzelden,

I went on with my theory study.

ging ik verder met theorie studeren,

And then eventually, amazingly, I passed my pilot's medical,

en uiteindelijk, miraculeus, slaagde ik voor mijn medische test.

and that was my green light to fly.

Ik kreeg groen licht om te vliegen.

And I spent every moment I could out at that flying school,

Ik besteedde elk vrij moment op die vliegschool,

way out of my comfort zone,

ver buiten mijn comfortzone,

all these young guys that wanted to be Qantas pilots, you know,

met al die jonge kerels die Qantaspiloot wilden worden,

en ik als kleine oude spring-in-'t-veld eerst in mijn gipsharnas,

and little old hop-along me in first my plaster cast,

and then my steel brace, my baggy overalls,

dan in mijn stalen brace, mijn slodderende overall,

my bag of medication and catheters and my limp.

mijn tas met medicijnen en katheters en mijn mankepoot.

They use to look at me and think,

Ze keken me na en dachten:

"Wie maakt zij wat wijs? Dat lukt haar nooit."

"Oh, who is she kidding? She's never going to be able to do this."

Soms dacht ik dat ook.

And sometimes I thought that, too.

Maar dat was niet belangrijk, want nu brandde er een vuur vanbinnen

But that didn't matter,

because now there was something inside that burned

that far outweighed my injuries.

dat veel sterker was dan mijn kwetsuren.

And little goals kept me going along the way,

Kleine doelstellingen hielden me aan de gang,

en ik haalde mijn private vliegbrevet.

and eventually I got my private pilot's license.

Then I learned to navigate, and I flew my friends around Australia.

Toen leerde ik navigeren en ik vloog mijn vrienden Australië rond.

And then I learned to fly an airplane with two engines

Toen leerde ik een tweemotorig vliegtuig besturen,

and I got my twin-engine rating.

en haalde ik daar een brevet voor.

And then I learned to fly in bad weather as well as fine weather,

Ik leerde om bij slecht weer en bij mooi weer te vliegen.

Ik haalde mijn instrumentenbrevet.

and got my instrument rating.

And then I got my commercial pilot's license.

Toen haalde ik mijn lijnpilootbrevet.

And then I got my instructor rating.

En mijn instructeursbrevet.

And then I found myself back at that same school

En ik kwam op dezelfde school terecht

where I'd gone for that very first flight,

waar ik voor mijn eerste vlucht was heengegaan

teaching other people how to fly ...

en leerde andere mensen vliegen,

just under 18 months after I'd left the spinal ward.

net geen 18 maanden nadat ik de rugafdeling had verlaten.

(Applaus)

(Applause)

(Applause ends)

And then I thought, "Why stop there?

Toen dacht ik: "Waarom stoppen?

Why not learn to fly upside down?"

Waarom leer ik niet ondersteboven vliegen?"

(Laughter)

Ik leerde ondersteboven vliegen

And I did, and I learned to fly upside down

and became an aerobatics flying instructor.

en werd instructeur luchtacrobatie.

(Laughter)

Mama en papa? Nooit de lucht in geweest.

And Mom and Dad? Never been up.

(Laughter)

Maar ik wist zeker dat hoewel mijn lichaam beperkt was,

But then I knew for certain that although my body might be limited,

it was my spirit that was unstoppable.

mijn geest niet te stoppen was.

De filosoof Lao Tzu zei ooit:

The philosopher Lao Tzu once said,

"Als je loslaat wat je bent,

"When you let go of what you are,

you become what you might be."

word je wat je kan zijn."

I now know that it wasn't until I let go of who I thought I was

Ik besef dat pas toen ik losliet wie ik dacht te zijn,

that I was able to create a completely new life.

ik in staat was om een heel nieuw leven te creëren.

It wasn't until I let go of the life I thought I should have ...

Pas toen ik het leven losliet dat ik dacht te moeten leiden,

kon ik het leven omarmen dat op me wachtte.

that I was able to embrace the life that was waiting for me.

Ik weet nu dat mijn grote kracht

I now know that my real strength

never came from my body.

nooit uit mijn lichaam kwam.

And although my physical capabilities have changed dramatically,

Hoewel mijn fysieke mogelijkheden dramatisch veranderd zijn,

who I am is unchanged.

ben ikzelf niet veranderd.

The pilot light inside of me was still alight,

Het pilotenlicht vanbinnen brandde nog,

just as it is in each and every one of us.

zoals het in elk van ons brandt.

I know that I'm not my body.

Ik weet dat ik niet mijn lichaam ben,

And I also know that you're not yours.

en ik weet dat jij niet het jouwe bent.

Het is niet belangrijk hoe je eruit ziet,

And then it no longer matters what you look like,

where you come from, or what you do for a living.

waar je vandaan komt, hoe je de kost verdient.

All that matters is that we continue to fan the flame of humanity

Het enige dat telt, is dat we de vlam van de menselijkheid blijven voeden

door ons leven te leiden als de ultieme creatieve expressie

by living our lives as the ultimate creative expression

of who we really are,

van wie we echt zijn.

because we are all connected

Want we zijn allemaal verbonden

by millions and millions of straws.

door miljoenen en miljoenen strootjes.

Het wordt tijd om die samen te leggen

And it's time to join those up

en vol te houden.

and to hang on.

Als we naar onze collectieve droom bewegen,

And if we are to move towards our collective bliss ...

moeten we onze focus op het fysieke opgeven

it's time we shed our focus on the physical

and instead embrace the virtues of the heart.

en de deugden van het hart omarmen.

So raise your straws if you'll join me.

Strootjes omhoog als je met me meedoet.

(Applause)

Dankjewel. (Applaus)

Thank you.

(Applause)

Dankjewel.

Thank you.

(Applause)