Janine Shepherd: A broken body isn't a broken person

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Tisa Tontiwatkul Reviewer: Bank Light

Life is about opportunities -- creating them and embracing them.

ชีวิตเป็นเรื่องของโอกาส

การสร้างโอกาส ชื่นชมกับโอกาสที่ได้ ส่วนของฉันนั้น

And for me, that was the Olympic dream.

คือการฝันถึงโอลิมปิก

นั่นคือสิ่งที่นิยามตัวตนฉัน นั่นคือความสุขที่สุดของฉัน

That's what defined me. That was my bliss.

As a cross-country skier and member of the Australian ski team

ฉันซึ่งเป็นนักสกีวิบาก และสมาชิกทีมสกีแห่งออสเตรเลีย

headed towards the Winter Olympics,

ขณะนั้นกำลังมุ่งหน้าไปสู่สนามแข่งโอลิมปิกฤดูหนาว

ฉันอยู่บนรถจักรยานกับเพื่อนร่วมทีม

I was on a training bike ride with my fellow teammates.

มุ่งหน้าไปตามเส้นทางของเรา

As we made our way up towards the spectacular Blue Mountains

สู่เทือกเขาฝั่งตะวันตกของซิดนีย์ (Sydney) เทือกเขาบลูเมาน์เทน (Blue Mountain) ที่สวยตระหง่าน

west of Sydney,

it was the perfect autumn day:

วันนั้นเป็นวันในฤดูใบไม้ร่วงที่สุดยอดไปเลย

sunshine, the smell of eucalypt and a dream.

แสงแดด กลิ่นของยูคาลิปตัส และความฝัน

Life was good.

ชีวิตไปได้สวย

We'd been on our bikes for around five-and-a-half hours

เราอยู่บนรถจักรยานกันมาราวๆ 5 ชั่วโมงครึ่ง

พอมาถึงช่วงที่ฉันชอบที่สุด

when we got to the part of the ride that I loved,

and that was the hills, because I loved the hills.

คือช่วงที่มาถึงเนินเขา เพราะฉันชอบเนินเขามาก

I got up off the seat of my bike and I started pumping my legs,

เมื่อฉันยกตัวออกจากที่นั่ง และเริ่มที่จะ

ขยับแข้งขยับขาที่ล้อมรอบด้วยอากาศที่เย็นของภูเขา

and as I sucked in the cold mountain air, I could feel it burning my lungs,

ฉันรู้สึกถึงความรุ่มร้อนในอก ฉันมองหน้าขึ้น

and I looked up to see the sun shining in my face.

หาแสงแดดที่ปะทะใบหน้า

And then everything went black.

และทุกอย่างก็ดับมืดลง

Where was I? What was happening?

ฉันอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น

My body was consumed by pain.

ร่างกายเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

I'd been hit by a speeding utility truck

ฉันถูกชนด้วยรถบรรทุกที่วิ่งด้วยความเร็วสูง

with only 10 minutes to go on the bike ride.

ในเวลาเพียง 10 นาทีที่วิ่งชนรถจักรยาน

I was airlifted from the scene of the accident by a rescue helicopter

ฉันถูกส่งตัวทางอากาศจากอุบัติเหตุ

โดยเฮลิคอปเตอร์กู้ภัย ไปยังศูนย์กระดูกสันหลังที่เมืองซิดนีย์ (Sydney)

to a large spinal unit in Sydney.

I had extensive and life-threatening injuries.

ฉันได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงและ อยู่ในสภาวะเป็นอันตรายอาจถึงแก่ชีวิต

ทั้งคอและหลังฉันหักรวมทั้งหมด 6 จุด

I'd broken my neck and my back in six places.

ซี่โครงด้านซ้ายแตก 5 ซี่

I broke five ribs on my left side.

I broke my right arm. I broke my collarbone.

ขาขวาหัก กระดูกไหปลาร้าแตก/หัก

I broke some bones in my feet.

กระดูกเท้าแตกบางจุด

My whole right side was ripped open, filled with gravel.

ร่างกายซีกขวาฉีกขาดเปิดออก เต็มไปด้วยกรวดหิน

My head was cut open across the front, lifted back,

ฉันได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ และภายใน

ศรีษะถูกเปิดออกเห็นกะโหลกด้านใน

exposing the skull underneath.

I had head injures. I had internal injuries.

ได้รับบาดเจ็บที่ศรีษะภายใน

I had massive blood loss.

เสียเลือดไปจำนวนมาก ประมาณ 5 ลิตรได้

In fact, I lost about five liters of blood,

ซึ่งคนขนาดตัวเท่าฉันเนี่ย ถือว่าเสียเลือดไปแทบจะหมดตัวเลยทีเดียว

which is all someone my size would actually hold.

By the time the helicopter arrived at Prince Henry Hospital in Sydney,

เมื่อเฮลิคอปเตอร์มาถึง โรงพยาบาลพรินซ์เฮนรี (Prince Henry)

ในซิดนีย์ ความดันเลือดฉันอยู่ที่ 40

my blood pressure was 40 over nothing.

ถือเป็นวันซวยจริงๆ นะเนี้ย (เสียงหัวเราะ)

I was having a really bad day.

(Laughter)

เป็นเวลากว่า 10 วัน ที่ฉันล่องลอยไปมาระหว่าง 2 ภพ

For over 10 days, I drifted between two dimensions.

ฉันยังรู้สึกถึงร่างกายของตัวเองอยู่ แต่ก็

I had an awareness of being in my body,

but also being out of my body, somewhere else,

รู้สึกว่าได้ออกไปจากร่าง ไปยังที่อื่น

watching from above, as if it was happening to someone else.

มองลงมาจากข้างบน เหมือนกับว่านี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคนอื่น

ทำไมฉันจะต้องอยากกลับไปอยู่ ในร่างที่บอบช้ำยับเยินขนาดนั้น?

Why would I want to go back to a body that was so broken?

But this voice kept calling me:

แต่เสียงนั้นเรียกฉัน "มานี่ มาอยู่กับฉัน"

"Come on, stay with me."

"No, it's too hard."

"ไม่ล่ะ นั่นมันลำบากเกินไป"

"Come on. This is our opportunity."

"มาเถอะ นี่เป็นโอกาสของเรานะ"

"No. That body is broken. It can no longer serve me."

"ไม่นะ ร่างกายนั้นมันย่อยยับเกินไป ใช้อะไรไม่ได้แล้วล่ะ"

"Come on. Stay with me. We can do it. We can do it together."

"มาเถอะนะ มาอยู่กับฉัน เราต้องทำได้ ถ้าเราอยู่ด้วยกัน"

I was at a crossroads.

ฉันยืนอยู่ตรงทางแยก (แห่งการตัดสินใจ)

I knew if I didn't return to my body, I'd have to leave this world forever.

ฉันรู้ว่าถ้าฉันไม่กลับมายังร่างกายของฉัน ฉันก็คงได้จากโลกนี้ไปตลอดกาล

It was the fight of my life.

มันคือการต่อสู้ของชีวิต

After 10 days, I made the decision to return to my body.

หลังจากนั้น สิบวัน ฉันตัดสินใจที่จะกลับมายังร่างของฉัน

และอาการเลือดออกภายใน หยุดลง

And the internal bleeding stopped.

The next concern was whether I would walk again,

สิ่งที่ต้องกังวลต่อมาคือ ฉันจะกลับมาเดินได้อีกหรือไม่

because I was paralyzed from the waist down.

เพราะฉันเป็นอัมพาตตั้งแต่เอวลงไป

พวกเขาพูดกับพ่อแม่ฉันว่า การบาดเจ็บ ที่กระดูกสันหลังส่วนคอ เป็นส่วนที่รักษาได้

They said to my parents that the neck break was a stable fracture,

แต่การบาดเจ็บที่หลัง เป็นการแตกหักของกระดูกสันหลังอย่างสิ้นเชิง

but the back was completely crushed:

กระดูกสันหลังระดับเอวข้อที่ 1 แตกหักเหมือนกับเหยียบลงบนถั่ว

the vertebra at L1 was like you'd dropped a peanut,

stepped on it, smashed it into thousands of pieces.

เมื่อเหยียบถั่ว มันจะแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

They'd have to operate.

พวกเขาทำการผ่าตัด

โดยใส่ฉันไว้ในถุง และผ่าตัดฉัน

They went in. They put me on a beanbag.

They cut me -- literally cut me in half.

ผ่าตรงกลางลำตัว มีรอยแผลเป็นให้เห็น

I have a scar that wraps around my entire body.

รอบลำตัวของฉันเลยทีเดียว

They picked as much broken bone as they could

พวกเขาหยิบกระดูกที่แตกทั้งหมดเท่าที่จะมากได้

ที่ฝังอยู่ในเส้นประสาทไขสันหลัง

that had lodged in my spinal cord.

They took out two of my broken ribs and they rebuilt my back --

พวกเขาใช้กระดูกซี่โครงที่หักของฉัน 2 ส่วน สร้างหลังของฉันใหม่

L1, they rebuilt it, they took out another broken rib,

กระดูกสันหลังระดับเอวข้อที่ 1 ถูกสร้างใหม่ โดยใช้กระดูกซี่โครงที่หัก

they fused T12, L1 and L2 together.

เชื่อมเข้ากับกระดูกสันหลังส่วนอกระดับที่ 12 และระดับเอวข้อที่ 1 และ 2 เข้าด้วยกัน

Then they stitched me up; they took an entire hour to stitch me up.

จากนั้นใช้เวลาทั้งชั่วโมงในการเย็บแผล

I woke up in intensive care,

ฉันรู้สึกตัวขึ้นในห้องผู้ป่วยหนัก (IC) และหมอค่อนข้างตื่นเต้น

and the doctors were really excited that the operation had been a success,

เพราะการผ่าตัดประสบความสำเร็จ เนื่องจาก

because at that stage, I had a little bit of movement

ฉันสามารถขยับปลายนิ้วโป้งเท้าได้เล็กน้อย

in one of my big toes,

ฉันคิดว่า สุดยอด ฉันจะไปโอลิมปิค!

and I thought, "Great, because I'm going to the Olympics!"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย เหมือนกับว่า

I had no idea.

That's the sort of thing that happens to someone else, not me, surely.

มันเกิดกับคนอื่น ไม่ใช่ฉันแน่ๆ

But then the doctor came over to me and she said,

แต่หมอมาหาฉันและพูดว่า

"Janine, the operation was a success,

"แจนนีน การผ่าตัดประสบความสำเร็จนะ พวกเรา

and we've picked as much bone out of your spinal cord as we could.

ดึงกระดูกที่เข้าไปในเส้นประสาทไขสันหลัง ออกมามากเท่าที่จะทำได้

But the damage is permanent.

แต่มันมีส่วนที่เสียหายถาวร

The central nervous system nerves -- there is no cure.

ระบบประสาทส่วนกลาง ยังมีเส้นประสาทรับรู้ แต่ไม่มีทางรักษาส่วนที่เสียหายได้

คุณจะมีลักษณะที่เราเรียกว่าอัมพาตครึ่งล่างบางส่วน

You're what we call a partial paraplegic,

and you'll have all of the injuries that go along with that.

จะมีอาการบาดเจ็บร่วมด้วย

You'll have no feeling from the waist down,

จะไม่มีความรู้สึกตั้งแต่เอวลงไป

and at most, you might get 10 or 20 percent return.

คุณจะดีขึ้นกลับมาได้อย่างมากที่สุด 10-20%

คุณจะมีอาการบาดเจ็บภายในไปตลอดชีวิตที่เหลือ

You'll have internal injuries for the rest of your life.

You'll have to use a catheter for the rest of your life.

จะต้องใช้สายสวนตลอดชีวิต

และถ้าคุณจะกลับมาเดินอีกครั้ง คุณจะต้องใช้อุปกรณ์ช่วยเดิน"

And if you walk again, it will be with calipers and a walking frame."

And then she said,

และเมื่อหมอพูดต่อว่า "แจนนีน

"Janine, you'll have to rethink everything you do in your life,

คุณจะต้องคิดเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ ในชีวิตคุณใหม่นะ

เพราะคุณจะไม่สามารถทำอะไรหลายๆ อย่าง ที่เคยทำได้มาก่อน"

because you're never going to be able to do the things you did before."

(Gasps)

ฉันพยายามจะจับสิ่งต่างๆ ที่หมอกำลังบอก

I tried to grasp what she was saying.

I was an athlete. That's all I knew. That's all I'd done.

ฉันเป็นนักกรีฑา นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้ นั่นคือสิ่งที่ฉันทำ

แล้วถ้าฉันไม่สามารถทำได้แล้ว จะให้ฉันทำอะไรล่ะ?

If I couldn't do that, then what could I do?

คำถามที่ฉันถามตัวเองก็คือ ถ้าฉันไม่สามารถทำมันได้แล้ว

And the question I asked myself is:

If I couldn't do that,

แล้วฉันจะเป็นใครเนี่ย?

then who was I?

They moved me from intensive care to acute spinal.

พวกเขาย้ายฉันจากส่วนผู้ป่วยหนัก ไปยังส่วนผู้ป่วยบาดเจ็บทางกระดูกสันหลัง

I was lying on a thin, hard spinal bed.

ฉันนอนบนเตียงที่แข็งและบาง

I had no movement in my legs.

ขาทั้งสองไม่มีการเคลื่อนไหว ต้องใส่ถุงน่องรัดไว้

I had tight stockings on to protect from blood clots.

เพื่อป้องกันเลือดอุดตัน

I had one arm in plaster, one arm tied down by drips.

แขนข้างหนึ่งเข้าเฝือก อีกข้างผูกห้อยไว้

I had a neck brace and sandbags on either side of my head

มีที่รั้งคอและถุงทรายรั้งไว้คนละด้านของศีรษะ

and I saw my world through a mirror

ฉันเห็นโลกของฉันผ่านกระจก

that was suspended above my head.

ที่ถูกแขวนไว้เหนือหัวของฉัน

I shared the ward with five other people,

ฉันอยู่ในห้องผู้ป่วยกับผู้ป่วยอีกห้าคน

and the amazing thing is,

สิ่งมหัศจรรย์ก็คือ พวกเราทั้งหมดนอนบนเตียง

because we were all lying paralyzed in a spinal ward,

เป็นอัมพาตในแผนกคนไข้กระดูกสันหลัง เราไม่รู้จักลักษณะหน้าตาของกันและกัน

we didn't know what each other looked like.

How amazing is that?

มหัศจรรย์ใช่ไหม จะมีสักกี่ครั้งในชีวิต

How often in life do you get to make friendships, judgment-free,

ที่เราจะมีมิตรภาพที่ไม่มีการตัดสินกันและกัน

purely based on spirit?

เป็นมิตรภาพ บนรากฐานแห่งจิตวิญญาณที่บริสุทธิ์

และไม่มีการพูดคุยแค่เพียงผิวเผิน

And there were no superficial conversations

as we shared our innermost thoughts, our fears,

เหมือนกับว่าเรารู้สึก ถึงความคิดภายในของกันและกัน ความกลัว

and our hopes for life after the spinal ward.

และความหวังของชีวิตที่จะมี หลังจากออกจากแผนกผู้ป่วยกระดูกสันหลังนี้

I remember one night, one of the nurses came in, Jonathan,

ฉันจำได้ว่า มีคืนหนึ่ง หนึ่งในพยาบาลเดินเข้ามาในห้อง

ชื่อ โจนาธาน เข้ามา พร้อมกับหลอดพลาสติกหลายหลอด

with a whole lot of plastic straws.

He put a pile on top of each of us, and he said,

เขาวางหลอดกองไว้ด้านบนของพวกเราแต่ละคน และพูดว่า

"Start threading them together."

"เริ่มต่อหลอดเข้าด้วยกันได้"

Well, there wasn't much else to do in the spinal ward, so we did.

อืม ก็ในเมื่อไม่มีอะไรจะทำอยู่ในแล้ว แผนกผู้ป่วยกระดูกสันหลังเนี่ย เราก็เลยต่อหลอดซะเลย

(Laughter)

และเมื่อเราทำเสร็จ เขาก็เดินไปรอบๆ อย่างเงียบๆ

And when we'd finished, he went around silently

and he joined all of the straws up till it looped around the whole ward.

และค่อยๆ ต่อหลอดของแต่ละคนเข้าด้วยกัน

จนกระทั่งมันกลายเป็นวงกลมรอบทั้งห้อง แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า

And then he said,

"เอาล่ะ ทุกคน ถือหลอดของตัวเองไว้นะ"

"OK everybody, hold on to your straws."

And we did. And he said, "Right ...

พวกเราทำอย่างที่เขาบอก และเขาก็พูดต่อว่า "พวกเราได้เชื่อมเข้าด้วยกันแล้วนะ"

Now we're all connected."

And as we held on and we breathed as one,

เหมือนกับเราหายใจเป็นหนึ่งเดียวกัน ในขณะที่เราถือหลอดอยู่นั้น

เรารู้ว่า เราไม่ได้เดินเพียงลำพัง

we knew we weren't on this journey alone.

And even lying paralyzed in the spinal ward ...

และแม้ว่าจะนอนอัมพาตในแผนกผู้ป่วยกระดูกสันหลังนี้

ก็มีหลายๆ ครั้งที่เรารู้สึกถึงกันอย่างลึกซึ้งและเต็มเปี่ยม

there were moments of incredible depth and richness,

of authenticity and connection

ของความจริงใจ และสายใยที่เชื่อมใจเราไว้

that I had never experienced before.

ที่ฉันไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

And each of us knew that when we left the spinal ward,

พวกเราแต่ละคน รู้ว่า เมื่อออกจากแผนกผู้ป่วยกระดูกสันหลังแล้ว

we would never be the same.

เราจะไม่เหมือนเดิม

หกเดือนหลังจากนั้น ก็ถึงเวลาที่จะกลับบ้าน

After six months, it was time to go home.

I remember Dad pushing me outside in my wheelchair,

ฉันจำได้ว่า พ่อเข็นเก้าอี้มีล้อสำหรับคนพิการให้ฉัน

wrapped in a plaster body cast,

ที่เข้าเฝือกทั้งตัว

and feeling the sun on my face for the first time.

รู้สึกถึงแสงแดดที่ปะทะใบหน้าครั้งแรก

I soaked it up and I thought,

ฉันสูดหายใจและคิดว่า

"How could I ever have taken this for granted?"

ฉันได้สิทธิ ได้โอกาสนี้ได้อย่างไรเนี่ย ?

I felt so incredibly grateful for my life.

ฉันรู้สึกถึงความปลื้มปิติอย่างเต็มเปี่ยม กับชีวิตของฉัน

But before I left hospital,

และเมื่อออกจากโรงพยาบาล หัวหน้าพยาบาล

the head nurse had said to me, "Janine, I want you to be ready,

พูดกับฉันว่า "แจนนีน ฉันอยากให้คุณเตรียมพร้อม

because when you get home, something's going to happen."

เพราะเมื่อไปถึงบ้าน บางสิ่งบางอย่างจะเกิดขึ้นนะ

And I said, "What?"

ฉันถามว่า "อะไร ?" เธอตอบว่า

And she said, "You're going to get depressed."

"คุณจะเจอภาวะซึมเศร้านะ"

And I said, "Not me, not Janine the Machine,"

ฉันตอบว่า "ไม่หรอก ไม่ใช่กับฉัน แจนนินมนุษย์หุ่นยนต์"

which was my nickname.

ซึ่งมันเป็นชื่อเล่นของฉันเอง

She said, "You are, because, see, it happens to everyone.

เธอตอบว่า "คุณจะเจอ เพราะมันเกิดกับทุกคนนะ

In the spinal ward, that's normal. You're in a wheelchair. That's normal.

ในศูนย์ผู้ป่วยกระดูกสันหลัง มันเป็นเรื่องปกติ

คุณจะอยู่บนเก้าอี้มีล้อสำหรับผู้ป่วย มันเป็นเรื่องธรรมดานะ

But you're going to get home and realize how different life is."

แต่เมื่อคุณถึงบ้านและได้รับรู้ว่า

ชีวิตมันเปลี่ยนไปนะ"

And I got home.

และเมื่อฉันถึงบ้าน บางสิ่งได้เกิดขึ้น

And something happened.

I realized Sister Sam was right.

ฉันเข้าใจว่า แซมพูดถูกทีเดียว

ฉันเจอภาวะซึมเศร้า

I did get depressed.

ฉันอยู่บนเก้าอี้มีล้อ และไร้ความรู้สึกตั้งแต่เอวลงไป

I was in my wheelchair.

I had no feeling from the waist down,

attached to a catheter bottle.

มีขวดสวนปัสสวะห้อยอยู่ด้วย ฉันเดินไม่ได้

I couldn't walk.

ตอนอยู่ในโรงพยาบาล น้ำหนักลดลงไปมาก

I'd lost so much weight in hospital,

ตอนนี้ฉันหนัก 80 ปอนด์

I now weighed about 80 pounds.

และฉันอยากจะยอมแพ้

And I wanted to give up.

All I wanted to do was put my running shoes on and run out the door.

สิ่งที่จะอยากจะทำก็คือ ใส่รองเท้าวิ่งและวิ่งออกไปนอกประตู

ฉันอยากได้ชีวิตที่เคยเป็นของฉันคือ ฉันอยากได้ร่างกายของฉันกลับมาคืน

I wanted my old life back. I wanted my body back.

ฉันจำได้ว่าแม่นั่งที่ปลายเตียง

And I can remember Mom sitting on the end of my bed

and saying, "I wonder if life will ever be good again."

และพูดว่า "ฉันว่าชีวิตน่าจะกลับมาดีอีกครั้งนะ"

And I thought, "How could it?

ฉันคิดว่า "จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อฉันสูญเสียทุกสิ่ง

Because I've lost everything that I valued,

นั่นคือ ทุกสิ่งที่ฉันทำมาทั้งหมด

everything that I'd worked towards.

มันหายไปแล้ว"

Gone."

คำถามที่ฉันถามก็คือ "ทำไมต้องเป็นฉัน? ทำไมต้องเป็นฉัน?"

And the question I asked was, "Why me? Why me?"

ตอนนั้นเอง ฉันจำเพื่อนของฉันได้

And then I remembered

my friends that were still in the spinal ward,

เพื่อนที่อยู่ในแผนกผู้ป่วยกระดูกสันหลัง

particularly Maria.

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มาเรีย

มาเรียได้รับอุบัติเหตุทางรถ และเมื่อเธอตื่นขึ้นมา

Maria was in a car accident,

and she woke up on her 16th birthday

ในวันเกิดครบ 16 ปี ก็พบว่า เธอเป็นอัมพาตทั้งตัว

to the news that she was a complete quadriplegic,

had no movement from the neck down,

และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ตั้งแต่คอลงไป

had damage to her vocal chords, and she couldn't talk.

กล่องเสียงก็ได้รับความเสียหาย ทำให้เธอพูดไม่ได้

พวกเขาบอกฉันว่า "เราจะย้ายคุณไปอยู่ข้างๆ เธอนะ

They told me, "We're going to move you next to her

เพราะเราคิดว่า มันดีกับเธอ"

because we think it will be good for her."

ฉันกังวล ฉันไม่รู้ว่า ฉันจะทำตัวยังไงกับเธอ

I was worried. I didn't know how I'd react to being next to her.

เมื่อไปอยู่ข้างๆ เธอ

I knew it would be challenging, but it was actually a blessing,

ฉันรู้ว่า มันค่อนข้างท้าทาย แต่มันเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ

because Maria always smiled.

เพราะมาเรียยิ้มเสมอ

She was always happy, and even when she began to talk again,

เธอมีความสุขเสมอ แม้แต่ตอนที่เธอเริ่มจะพูดอีกครั้ง

albeit difficult to understand, she never complained, not once.

แม้ว่าจะยากที่จะเข้าใจ และเธอก็ไม่เคยบ่น แม้แต่ครั้งเดียว

And I wondered how had she ever found that level of acceptance.

ฉันสงสัยว่า เธอมาถึงจุดที่ยอมรับขนาดนั้นได้อย่างไร

And I realized that this wasn't just my life;

ฉันตระหนักว่า นี่ไม่ใช่ชีวิตของฉัน

it was life itself.

แต่มันเป็นชีวิตของมันเอง ฉันตระหนักว่า ไม่ใช่แค่ฉันที่เจ็บปวด

I realized that this wasn't just my pain; it was everybody's pain.

มันเป็นความเจ็บปวดของทุกคน และตอนนั้นเอง ฉันก็รู้เหมือนเมื่อก่อนว่า

And then I knew, just like before,

that I had a choice: I could keep fighting this,

ฉันมีทางเลือกนะ ฉันสามารถสู้ได้

หรือฉันเลือกที่จะปล่อยมันไป ยอมรับไม่เฉพาะร่างกายของฉัน

or I could let go and accept not only my body,

but the circumstances of my life.

แต่ยอมรับสิ่งที่จะเป็นผลตามมาในชีวิตของฉันด้วย

เมื่อฉันหยุดที่จะถามว่า "ทำไมต้องเป็นฉัน ?"

And then I stopped asking, "Why me?"

And I started to ask, "Why not me?"

ฉันก็เริ่มที่จะถามว่า "แล้วทำไมจะไม่ใช่ฉันล่ะ?"

และเมื่อฉันคิดถึงตัวเอง บางทีจุดที่ลึกและต่ำที่สุด

And then I thought to myself,

maybe being at rock bottom is actually the perfect place to start.

อาจจะเป็นจุดที่เริ่มต้นที่ดีที่สุดก็ได้นะ

ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเอง จะเป็นคนสร้างสรรค์มาก่อนในชีวิต

I had never before thought of myself as a creative person.

I was an athlete; my body was a machine.

ฉันเป็นนักกรีฑา ร่างกายฉันเป็นหุ่นยนต์

But now I was about to embark on the most creative project

แต่ตอนนี้ ฉันกำลังจะเริ่มโครงการ ที่สุดแสนจะสร้างสรรค์

that any of us could ever do:

ที่พวกเราทุกคนเคยทำมาก่อน

นั่นก็คือ การสร้างชีวิตใหม่อีกครั้ง

that of rebuilding a life.

และเมื่อคิดถึงจุดนี้ ฉันไม่มีแผนหรือแนวความคิดอะไรเลย

And even though I had absolutely no idea what I was going to do,

ในสิ่งกำลังจะทำ ในความไม่แน่นอนนั้น

in that uncertainty came a sense of freedom.

มาพร้อมกับความรู้สึกอิสระ

I was no longer tied to a set path.

ไม่รู้สึกผูกมัดอยู่กับเส้นทางต่างๆ

I was free to explore life's infinite possibilities.

รู้สึกถึงความอิสระที่จะเปิดชีวิต สู่ความเป็นไปได้ที่ไม่จำกัด

And that realization was about to change my life.

และการหยั่งรู้เช่นนั้น ก็กำลังจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของฉัน

Sitting at home in my wheelchair and my plaster body cast,

ขณะที่นั่งอยู่ในบ้าน บนเก้าอี้มีล้อสำหรับคนพิการ และร่างกายที่เข้าเผือก

an airplane flew overhead.

มีเครื่องบินลำหนึ่งบินผ่าน ฉันมองขึ้นไป

I looked up, and I thought to myself, "That's it!

และคิดว่า "นั่นไง!"

ถ้าฉันเดินไม่ได้ล่ะก็ ฉันก็อาจจะบินได้นะ

If I can't walk, then I might as well fly."

(Laughter)

I said, "Mom, I'm going to learn how to fly."

ฉันพูดกับแม่ว่า "แม่ ฉันอยากจะเรียนการบิน"

She said, "That's nice, dear."

เธอตอบฉันว่า "เจ๋งมากเลย ลูกรัก" (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

I said, "Pass me the yellow pages."

ฉันบอกแม่ "ขอสมุดหน้าเหลืองหน่อยสิแม่"

She passed me the phone book, I rang up the flying school,

เธอส่งสมุดหน้าเหลืองให้ฉัน ฉันโทรไปที่โรงเรียนสอนการบิน

ฉันทำการจองโดยบอกว่า ต้องการจองการออกไปบิน

I said I'd like to make a booking to come out for a flight.

พวกเขาถามว่า "คุณต้องการบินเมื่อไร?"

They said, "When do you want to come out?"

I said, "Well, I have to get a friend to drive me because I can't drive.

ฉันตอบว่า "อืม ฉันต้องให้เพื่อนมารับฉันไปส่งที่นั่นก่อน

เพราะฉันขับรถไม่ได้ แบบว่าเดินไม่ได้เหมือนกัน

Sort of can't walk, either. Is that a problem?"

มันจะเป็นปัญหาอะไรไหม?"

I made a booking, and weeks later,

ฉันจองและอาทิตย์ต่อมา คริส เพื่อนของฉัน

my friend Chris and my mom drove me out to the airport,

และแม่ของฉัน ก็ขับรถไปส่งฉันที่สนามบิน

ทั่วทั้งร่างกาย 80 ปอนด์ เต็มไปด้วยเฝือก

all 80 pounds of me covered in a plaster body cast

ในถุงคู่อยู่รอบๆ ตัว (เสียงหัวเราะ)

in a baggy pair of overalls.

(Laughter)

I can tell you, I did not look like the ideal candidate

ฉันบอกได้เลยว่า มันไม่ได้ดูเหมือนผู้สมัครในอุดมคติเท่าไหร่เลย

ที่จะสามารถผ่านจนได้บัตรนักบิน (เสียงหัวเราะ)

to get a pilot's license.

(Laughter)

ฉันยืนเกาะเคาท์เตอร์เพราะไม่สามารถยืนเองได้

I'm holding on to the counter because I can't stand.

และพูดว่า "สวัสดีค่ะ ฉันอยากจะเรียนการบินค่ะ"

I said, "Hi, I'm here for a flying lesson."

และพวกเขามองมาที่ฉันแล้ววิ่งออกไปเหมือนจะจับไม้สั้นไม้ยาว

They took one look and ran out the back to draw short straws.

"คุณรับเธอไปสิ" "ไม่ คุณนั่นแหละ"

"You get her." "No, no, you take her."

ในที่สุด หนุ่มคนนี้ก็ออกมา

Finally a guy goes, "Hi, I'm Andrew. I'm going to take you flying."

"สวัสดี ผม แอนดรู ผมจะพาคุณไปบิน"

I go, "Great!"

ฉันตอบไป "เยี่ยม!" จากนั้นพวกเขาก็พาฉันไป

They get me out on the tarmac,

ไปยังถนนรันเวย์

and there was this red, white and blue airplane -- it was beautiful.

และฉันก็เห็นเครื่องบินสีแดง ขาว นำ้เงิน

มันสวยงามมาก พวกเขายกฉันเข้าไปนั่งในส่วนที่นั่งนักบิน

They had to slide me up on the wing to put me in the cockpit.

ซึ่งจะต้องเลื่อนฉันขึ้นไปทางปีก เพื่อส่งตัวฉันไปยังส่วนที่นั่งนักบิน

They sat me down. There are buttons and dials everywhere.

เมื่อพวกเขาให้ฉันนั่งลงแล้ว มันมีปุ่มและอุปกรณ์เต็มไปหมด

I'm going, "Wow, how do you ever know what all these buttons and dials do?"

ฉันเหมือนกับว่า "ว้าว พวกคุณรู้การใช้งานปุ่ม และอุปกรณ์พวกนี้ทั้งหมดได้อย่างไรเนี้ย"

แอนดรูว์ ผู้สอนที่นั่งส่วนหน้า เริ่มนำเครื่องขึ้น

Andrew got in the front, started the plane, and said,

"Would you like to have a go at taxiing?"

เขาเอ่ยว่า "อยากจะทำเหมือนแท็กซี่ไหม?"

That's when you use your feet to control the rudder pedals

คือคุณจะใช้เท้าคุณควบคุมคันเร่ง และเบรค

เพื่อควบคุมเครื่องบินบนพื้นดิน

to control the airplane on the ground.

ฉันตอบว่า "ไม่ ขาฉันใช้งานไม่ได้"

I said, "No, I can't use my legs."

เขาตอบว่า "โอ้"

He went, "Oh."

ฉันจึงบอกต่อว่า "แต่ฉันใช้มือฉันได้นะ" เขาตอบตกลง

I said, "But I can use my hands," and he said, "OK."

ดังนั้นเมื่อเขาขึ้นบนรันเวย์ เขาเริ่มใช้พาวเวอร์

So he got over to the runway, and he applied the power.

แล้วพวกเราก็บินขึ้นจากรันเวย์

And as we took off down the runway,

and the wheels lifted up off the tarmac, and we became airborne,

และเมื่อล้อยกเก็บ และเราบินแล้ว

ฉันก็สัมผัสได้ถึงความสุดยอดของอิสรภาพ

I had the most incredible sense of freedom.

And Andrew said to me,

แล้วแอนดรูว์ก็พูดกับฉัน

as we got over the training area,

ในขณะที่เรากำลังบนอยู่พื้นที่ฝึกหัด

"คุณเห็นภูเขานั่นไหม?"

"You see that mountain over there?"

And I said, "Yeah."

ฉันตอบ "อืม"

เขาก็บอกต่อว่า "อืม คุณจะต้องควบคุมเครื่องและบินไปยังภูเขาลูกนั้นนะ"

And he said, "Well, you take the controls, and you fly towards that mountain."

And as I looked up, I realized

ในขณะที่ฉันมองไปยังภูเขาลูกนั้น และตระหนักว่า

เขากำลังชี้ไปยัง บลูเมาท์เทน

that he was pointing towards the Blue Mountains,

where the journey had begun.

ที่ที่การเดินทางเริ่มต้นขึ้น

And I took the controls,

เมื่อฉันเริ่มควบคุม ฉันกำลังบิน

and I was flying.

ไกลห่างออกไปจากศูนย์แผนกกระดูกสันหลังนั่น

And I was a long, long way from that spinal ward.

และฉันรู้ทันทีว่า ฉันจะต้องเป็นนักบิน

I knew right then that I was going to be a pilot.

Didn't know how on Earth I'd ever pass a medical.

แต่ไม่รู้หรอกนะว่าจะต้องทำอะไรบ้าง เพื่อให้ผ่านการทดสอบทางการแพทย์

(Laughter)

But I'd worry about that later, because right now, I had a dream.

แต่ฉันมากังวลในภายหลัง เพราะฉันมีความฝัน

ฉันจึงกลับบ้านและหยิบบันทึกประจำวันออกมาวางแผน

So I went home, I got a training diary out, and I had a plan.

And I practiced my walking as much as I could,

ฉันฝึกเดินมากที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้

และฉันเริ่มจากจุดที่ต้องใช้คนสองคนช่วยพยุงฉัน

and I went from the point of two people holding me up ...

to one person holding me up ...

จนเหลือเพียงแค่หนึ่งคนพยุงฉัน

และมาถึงจุดที่ฉันเดินไปรอบๆ เฟอร์นิเจอร์เองได้

to the point where I could walk around the furniture

โดยที่ไม่ห่างกันมากนัก

as long as it wasn't too far apart.

And then I made great progression,

และจุดที่ก้าวหน้าสุดๆ

to the point where I could walk around the house,

คือจุดที่ฉันสามารถเดินไปรอบๆ บ้านโดยที่ใช้มือแตะผนังไปเรื่อยๆ

holding onto the walls, like this.

แบบนี้ และแม่ฉันพูดว่า คงต้องเดินตามฉันไปตลอด

And Mom said she was forever following me,

wiping off my fingerprints.

เพื่อลบรอยมือบนผนัง (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

But at least she always knew where I was.

แต่อย่างน้อย เธอก็จะรู้เสมอว่าฉันมาจากทางไหน

(Laughter)

ดังนั้นเมื่อหมอเริ่มผ่าตัดฉันต่อไปอีก

So while the doctors continued to operate

and put my body back together again,

และทำให้ร่างกายฉันกลับเข้าด้วยกันอีกครั้ง

I went on with my theory study.

ฉันก็ศึกษาตามทฤษฎีของฉันอีกครั้ง และในที่สุด

And then eventually, amazingly, I passed my pilot's medical,

อย่างมหัศจรรย์มากๆ ฉันผ่านการสอบทางการแพทย์ของนักบิน

และมันคือไฟเขียวของฉันสู่การบิน

and that was my green light to fly.

And I spent every moment I could out at that flying school,

ฉันใช้เวลาแทบจะตลอดเวลาที่โรงเรียนการบิน

way out of my comfort zone,

เพื่อที่จะออกนอกพื้นที่แห่งความสะดวกสบายของฉัน

all these young guys that wanted to be Qantas pilots, you know,

เหล่าวัยรุ่นชายที่ต้องการที่จะเป็นนักบินแควนตัส (Qantas)

คุณรู้ใช่ไหม ว่ามีเฝือกรอบตัวฉัน

and little old hop-along me in first my plaster cast,

and then my steel brace, my baggy overalls,

มีเหล็กดามรอบๆ ตัว

my bag of medication and catheters and my limp.

มีถุงยาและถุงสวนและการเดินกระโผกกระเผลก

They use to look at me and think,

และพวกเขาเคยมองที่ฉันและคิดว่า

"โอ้ว เธอล้อเล่นอยู่หรือเปล่าเนี่ย เธอไม่มีทางที่จะทำอย่างนี้ได้แน่นอน"

"Oh, who is she kidding? She's never going to be able to do this."

และบางครั้ง ฉันก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน

And sometimes I thought that, too.

แต่มันไม่สำคัญหรอก เพราะบางสิ่งภายในที่ลุกไหม้นั้น

But that didn't matter,

because now there was something inside that burned

that far outweighed my injuries.

มันได้หักล้างอาการบาดเจ็บของฉันราบคาบแล้ว

And little goals kept me going along the way,

และเป้าหมายเล็กๆ นั้น ทำให้ฉันเดินทางต่อไป

และในที่สุด ฉันก็ได้สอบผ่านนักบินเอกชนเรียบร้อยแล้ว

and eventually I got my private pilot's license.

Then I learned to navigate, and I flew my friends around Australia.

และฉันได้เรียนการขับเครื่องบินนำร่อง ฉันบินพาเพื่อนไปรอบๆ ออสเตรเลีย

And then I learned to fly an airplane with two engines

และฉันเรียนการบินด้วยเครื่องบิน 2 เครื่องยนต์

and I got my twin-engine rating.

และฉันได้ระดับ 2 เครื่องยนต์เรียบร้อยแล้ว

And then I learned to fly in bad weather as well as fine weather,

และฉันได้เรียนรู้การบินในสภาพภูมิอากาศที่เลวร้าย

และได้ใบอนุญาตการขับแบบนั้นแล้ว

and got my instrument rating.

And then I got my commercial pilot's license.

และฉันได้ใบอนุญาตขับขี่นักบินพาณิชเรียบร้อยแล้ว

And then I got my instructor rating.

และต่อมา ฉันก็ได้ใบอนุญาตเป็นครูฝึกสอน

And then I found myself back at that same school

และต่อมา ฉันก็พบตัวฉันเองกลับมาทีโรงเรียนเดิม

where I'd gone for that very first flight,

ที่ที่ฉันเริ่มบินครั้งแรก

teaching other people how to fly ...

เพื่อที่จะสอนคนอื่นๆ ที่จะบิน

just under 18 months after I'd left the spinal ward.

เพียงแค่ 18 เดือน หลังจากที่ฉันออกจากศูนย์ดูแลผู้ป่วยกระดูกสันหลัง

(((เสียงปรบมือ)))

(Applause)

(Applause ends)

And then I thought, "Why stop there?

และต่อมา ฉันก็คิดว่า "ทำไมจะหยุดที่ตรงนั้นล่ะ?

Why not learn to fly upside down?"

ทำไมไม่ลองเรียนการบินผาดโผนล่ะ?"

(Laughter)

และฉันก็เรียนเรียบร้อยแล้ว กับการบินผาดโผน

And I did, and I learned to fly upside down

and became an aerobatics flying instructor.

และได้เป็นครูสอนการบินผาดโผน

(Laughter)

แม่กับพ่อของฉันนะเหรอ? ไม่เคยขึ้นบินเลยด้วยซำ้

And Mom and Dad? Never been up.

(Laughter)

แต่ฉันรู้สิ่งหนึ่งแน่นอนว่า ถึงร่างกายฉันจะมีขีดจำกัด

But then I knew for certain that although my body might be limited,

it was my spirit that was unstoppable.

แต่ ไม่มีอะไรจะมาหยุดจิตวิญญาณฉันได้

นักปรัชญา เล่า จื๊อ (Lao Tzu) เคยกล่าวไว้ว่า

The philosopher Lao Tzu once said,

"เมื่อคุณปลดปล่อยสิ่งที่คุณเป็น

"When you let go of what you are,

you become what you might be."

คุณจะกลายเป็นสิ่งที่คุณอาจจะเป็นได้"

I now know that it wasn't until I let go of who I thought I was

ตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่า หากฉันไม่ปล่อยวางตัวตนแบบเดิมที่ฉันยึดติด

that I was able to create a completely new life.

ฉันคงจะไม่สามารถสร้างตัวตนใหม่ที่สมบูรณ์กว่าเดิมได้

It wasn't until I let go of the life I thought I should have ...

และหากฉันไม่ได้ปลดปล่อยชีวิตแบบเก่าๆเดิมๆที่เคยมี

ฉันคงไม่ได้เปิดใจต้อนรับชีวิตใหม่ที่ได้กำลังรอฉันอยู่

that I was able to embrace the life that was waiting for me.

ฉันรู้แล้วว่าจุดแข็งของฉันที่แท้จริง

I now know that my real strength

never came from my body.

ไม่เคยได้มาจากร่างกายของฉัน

And although my physical capabilities have changed dramatically,

และแม้กระทั่งความสามารถทางกายภาพของฉัน จะมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงก็ตาม

who I am is unchanged.

สิ่งที่ฉันเป็น ไม่เคยเปลี่ยนไป

The pilot light inside of me was still alight,

แสงของนักบินภายในตัวฉันยังคงส่องแสง

just as it is in each and every one of us.

เหมือนกับแสงสว่างภายในแต่ในละคน ของพวกเรา

I know that I'm not my body.

ฉันรู้ว่า นั่นไม่ใช่ร่างกายฉัน

And I also know that you're not yours.

และรู้ว่า คุณก็ไม่ใช่ร่างกายของคุณ

และเมื่อมันไม่สำคัญอีกต่อไปว่าคุณจะรูปร่างยังไง

And then it no longer matters what you look like,

where you come from, or what you do for a living.

คุณมาจากที่ไหน และทำงานอะไร

All that matters is that we continue to fan the flame of humanity

สิ่งที่สำคัญก็คือ เราจะกระพือไฟแห่งความเป็นมนุษย์

โดยการใช้ชีวิตของเราด้วยการแสดงออก ที่สร้างสรรค์ที่แสนบรรเจิด

by living our lives as the ultimate creative expression

of who we really are,

ของการเป็น'เรา'อย่างแท้จริง

because we are all connected

เพราะเราถูกเชื่อมโยงซึ่งกันและกัน

by millions and millions of straws.

ด้วยหลอดหลายล้านหลอดเหล่านั้น (ที่เล่าไว้ตอนแรก)

และถึงเวลาแล้ว ที่เราจะหลอดมาต่อกัน

And it's time to join those up

ยึดมั่นไว้ด้วยกัน

and to hang on.

และถ้าเราจะเคลื่อนไปข้างหน้าสู่ความสุขร่วมกัน

And if we are to move towards our collective bliss ...

ถึงเวลาที่เราจะสลัดจุดสนใจทางกายภาพ

it's time we shed our focus on the physical

and instead embrace the virtues of the heart.

และมาโอบกอดความดีงามของหัวใจ

So raise your straws if you'll join me.

ดังนั้น โปรดยกหลอดของคุณขึ้นมา ถ้าคุณจะร่วมวงกับฉัน

(Applause)

ขอบคุณ (เสียงปรบมือ)

Thank you.

(Applause)

ขอบคุณ

Thank you.

(Applause)