Janine Shepherd: A broken body isn't a broken person

ژانین شِفرد: یک بدن شکسته به معنی یک فرد شکسته نیست

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Mana Ahmady

Life is about opportunities -- creating them and embracing them.

زندگی درباره موقعیت‌ و فرصتهایی‌ست که آنها را ایجاد کرده و درآغوش‌شان می‌گیریم،

زندگی درباره موقعیت‌ و فرصتهایی‌ست که آنها را ایجاد کرده و درآغوش‌شان می‌گیریم،

And for me, that was the Olympic dream.

و برای من این فرصت، رویای المپیک بود.

المپیک معنای زندگی و سعادت من بود.

That's what defined me. That was my bliss.

As a cross-country skier and member of the Australian ski team

به عنوان یک اسکی بازِ روی چمن و عضو تیم اسکی استرالیا،

headed towards the Winter Olympics,

که عزمم را برای المپیک زمستانی جزم کرده بودم،

با دیگر اعضای تیم مشغول یک دوچرخه‌سواری تمرینی بودیم.

I was on a training bike ride with my fellow teammates.

و در حال رکاب‌زدن در مسیر تماشایی بلومانتینز در غرب سیدنی بودیم،

As we made our way up towards the spectacular Blue Mountains

و در حال رکاب‌زدن در مسیر تماشایی بلومانتینز در غرب سیدنی بودیم،

west of Sydney,

it was the perfect autumn day:

یک روز عالی پاییزی بود:

sunshine, the smell of eucalypt and a dream.

آفتاب، بوی درختان اکالیپتوس و رویایی در سر.

Life was good.

زندگی عالی بود.

We'd been on our bikes for around five-and-a-half hours

دوچرخه‌سواری حدود پنج ساعت و نیم طول کشید

تا اینکه ما به بخشی از مسیر رسیدیم که من واقعا دوستش داشتم،

when we got to the part of the ride that I loved,

and that was the hills, because I loved the hills.

و آن تپه بود، آخه من عاشق تپه‌ها هستم.

I got up off the seat of my bike and I started pumping my legs,

من از روی زین دوچرخه بلند شدم، و شروع کردم به

رکاب زدن، و همین که داشتم هوای سرد کوهستان را می‌بلعیدم،

and as I sucked in the cold mountain air, I could feel it burning my lungs,

می‌تونستم حس کنم که دارد ریه‌هام را می‌سوزاند، و سرم را بالا بردم

and I looked up to see the sun shining in my face.

تا خورشید را ببینم که بر صورتم می‌تابید.

And then everything went black.

سپس همه‌چیز سیاه شد.

Where was I? What was happening?

من کجا بودم؟ داشت چه اتفاقی می‌افتاد؟

My body was consumed by pain.

بدنم از درد تحلیل می‌رفت.

I'd been hit by a speeding utility truck

در حالی که فقط ده دقیقه از دوچرخه سواری باقی مانده بود، یک وانت به من زده بود.

with only 10 minutes to go on the bike ride.

در حالی که فقط ده دقیقه از دوچرخه سواری باقی مانده بود، یک وانت به من زده بود.

I was airlifted from the scene of the accident by a rescue helicopter

من با هلیکوپتر امداد از صحنه‌‌ی تصادف به بخش ستون فقرات بیمارستانی در سیدنی برده شدم.

من با هلیکوپتر امداد از صحنه‌‌ی تصادف به بخش ستون فقرات بیمارستانی در سیدنی برده شدم.

to a large spinal unit in Sydney.

I had extensive and life-threatening injuries.

به من صدمات گسترده و مرگباری وارد شده بود.

گردنم و ستون فقرات از شش نقطه شکسته بودند.

I'd broken my neck and my back in six places.

پنج تا از دنده‌های سمت چپم شکسته بودند.

I broke five ribs on my left side.

I broke my right arm. I broke my collarbone.

بازوی سمت راستم و استخوان ترقوه من شکسته بودند.

I broke some bones in my feet.

چند تا از استخوانهای پاهام شکسته بود.

My whole right side was ripped open, filled with gravel.

تمامی سمت راست بدنم پاره شده بود، و پر از شن های ریز بود.

My head was cut open across the front, lifted back,

سرم از این جلو تا به عقب شکاف برداشته بود، و زیر جمجمه من دیده می‌شد.

سرم از این جلو تا به عقب شکاف برداشته بود، و زیر جمجمه من دیده می‌شد.

exposing the skull underneath.

I had head injures. I had internal injuries.

صدمات مغزی داشتم، و دچار آسیب‌های داخلی بودم.

I had massive blood loss.

مقدار زیادی خون از دست داده بودم. در حقیقت حدود پنج لیتر خون از دست داده بودم،

In fact, I lost about five liters of blood,

که تقریبا همان مقدار خونی‌ست که یک نفر هم قد و قواره‌ی من در بدنش دارد.

which is all someone my size would actually hold.

By the time the helicopter arrived at Prince Henry Hospital in Sydney,

در زمانی که هلیکوپتر به بیمارستان پرنس هنری سیدنی رسید،

فشار خون من ۴۰ روی صفر بود.

my blood pressure was 40 over nothing.

من روز بسیار بدی را داشتم. (خنده)

I was having a really bad day.

(Laughter)

برای بیش از ده روز، من میان دو دنیا در نوسان بودم.

For over 10 days, I drifted between two dimensions.

من آگاه بودم که در بدنم هستم، اما همزمان

I had an awareness of being in my body,

but also being out of my body, somewhere else,

بیرون از آن بودم، جایی دیگر، در حال تماشا کردن خودم

watching from above, as if it was happening to someone else.

از بالا بودم، انگار این اتفاقات دارد برای کس دیگری می‌افتد.

چرا باید می‌خواستم به بدنی برگردم که اینطور از هم پاشیده بود؟

Why would I want to go back to a body that was so broken?

But this voice kept calling me:

اما یک صدا دائم به من می‌گفت: «یالا، با من بمان.»

"Come on, stay with me."

"No, it's too hard."

«نه، این خیلی سخته.»

"Come on. This is our opportunity."

«بیا. این فرصتی برای ماست.»

"No. That body is broken. It can no longer serve me."

«نه. این بدن خُرد و خمیر است. دیگر نمی‌تواند برای من کار کند.»

"Come on. Stay with me. We can do it. We can do it together."

«یالا. با من بمان. ما می‌تونیم این‌کار را بکنیم. ما با هم از پسش برمیایم.»

I was at a crossroads.

من بر سر دوراهی بودم.

I knew if I didn't return to my body, I'd have to leave this world forever.

می‌دانستم اگر به بدنم برنگردم، باید این دنیا را برای همیشه ترک کنم.

It was the fight of my life.

داشتم بر سر زندگیم می‌جنگیدم.

After 10 days, I made the decision to return to my body.

بعد از ده روز، من تصمیم گرفتم که به بدنم برگردم،

و خونریزی داخلی متوقف شد.

And the internal bleeding stopped.

The next concern was whether I would walk again,

و نگرانی بعدی این بود که آیا من می‌تونم دوباره راه برم،

because I was paralyzed from the waist down.

زیرا من از کمر به پایین فلج شده بودم.

آنها به پدر و مادرم گفته بودند که شکستگی گردنم شرایط نسبتا خوبی داره،

They said to my parents that the neck break was a stable fracture,

اما پشتم کاملا خرد شده بود.

but the back was completely crushed:

مهره "اِل یک" شبیه یک بادام زمینی بود که انداخته باشی‌اش روی زمین،

the vertebra at L1 was like you'd dropped a peanut,

stepped on it, smashed it into thousands of pieces.

پات را روی آن گذاشته باشی، و لِه و لَورده‌اش کرده باشی.

They'd have to operate.

آنها باید جراحی‌ام می‌کردند.

دست به کار شدند، و مرا روی کیسه‌‌ی شنی گذاشتند. آنها بدنم را بریدند،

They went in. They put me on a beanbag.

They cut me -- literally cut me in half.

دقیقا مرا دو تکه کردند، من یک جای زخم دارم

I have a scar that wraps around my entire body.

که دورتادورم در سراسر بدنم پیچیده شده.

They picked as much broken bone as they could

آنها تا جایی که می‌تونستند استخوانهای شکسته‌ را که در نخاع من گیر کرده بود بیرون کشیدند.

آنها تا جایی که می‌تونستند استخوانهای شکسته‌ را که در نخاع من گیر کرده بود بیرون کشیدند.

that had lodged in my spinal cord.

They took out two of my broken ribs and they rebuilt my back --

دوتا از دنده‌های شکسته مرا بیرون کشیند، پشت مرا بازسازی کردند،

L1, they rebuilt it, they took out another broken rib,

اِل یک، آنها دوباره ساختندش، یک دنده دیگر را بیرون کشیدند،

they fused T12, L1 and L2 together.

آنها مهره‌های تی دوازده، اِل یک، و اِل دو را به هم جوش دادند.

Then they stitched me up; they took an entire hour to stitch me up.

و سپس بخیه زدند. یک ساعت کامل طول کشید تا مرا بخیه زدند.

I woke up in intensive care,

من در بخش مراقبتهای ویژه بیدار شدم، و دکترها بسیار هیجان زده بودند

and the doctors were really excited that the operation had been a success,

که جراحی بسیار موفقیت آمیز بود، چون در آن مرحله

because at that stage, I had a little bit of movement

من انگشت شصت پام را می‌تونستم کمی تکان بدم،

in one of my big toes,

و فکر کردم: «عالیه، چون من به المپیک می‌رم!»

and I thought, "Great, because I'm going to the Olympics!"

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

هیچ ایده ای نداشتم. مسلما این نوع چیزها برای کس دیگری اتفاق می‌افتاد نه من.

I had no idea.

That's the sort of thing that happens to someone else, not me, surely.

هیچ ایده ای نداشتم. مسلما این نوع چیزها برای کس دیگری اتفاق می‌افتاد نه من.

But then the doctor came over to me and she said,

اما بعدا دکتر آمد پیش من و گفت،

"Janine, the operation was a success,

«ژانین، جراحی موفقیت آمیز بود،

and we've picked as much bone out of your spinal cord as we could.

و ما تا جایی که می‌تونستیم استخوان‌ها را از نخاع تو بیرون آوردیم،

But the damage is permanent.

اما این آسیب دایمی‌ست،

The central nervous system nerves -- there is no cure.

هیچ درمانی برای اعصاب دستگاه عصبی مرکزی وجود ندارد.

تو دچار چیزی شدی که ما بهش می‌گیم نیمه فلج، و تو

You're what we call a partial paraplegic,

and you'll have all of the injuries that go along with that.

تمامی آسیب‌هایی را خواهی داشت که همچین نقصی به دنبال دارد.

You'll have no feeling from the waist down,

تو از کمر به پایین چیزی را حس نخواهی کرد، و حداکثر،

and at most, you might get 10 or 20 percent return.

و حداکثر بین ۱۰ تا ۲۰ درصد از حس تو ممکن‌ست که برگردد.

تو برای همه عمر آسیب‌های داخلی در بدنت خواهی داشت.

You'll have internal injuries for the rest of your life.

You'll have to use a catheter for the rest of your life.

و برای همه عمرت باید از سوند استفاده کنی.

و اگر دوباره راه بری، باید از واکر و کالیپر استفاده کنی.»

And if you walk again, it will be with calipers and a walking frame."

And then she said,

و سپس او گفت: «‌‌ژانین،

"Janine, you'll have to rethink everything you do in your life,

تو باید درباره همه چیزهایی که در زندگی‌ات می‌خوای دوباره فکر کنی،

زیرا تو هرگز قادر نخواهی بود که کارهایی را که قبلا انجام می‌دادی انجام بدی.»

because you're never going to be able to do the things you did before."

(Gasps)

سعی می‌کردم آنچه را که او می‌گفت را درک کنم.

I tried to grasp what she was saying.

I was an athlete. That's all I knew. That's all I'd done.

من یک ورزشکار بودم. این همه آنچه بود که من می‌دانستم. و همه آنچه می‌خواستم بکنم.

اگر نمی‌تونستم این کار را بکنم، دیگر چه کاری از دستم برمی‌آمد؟

If I couldn't do that, then what could I do?

و سوالی که از خودم پرسیدم این بود که اگر من نتونم این کار را بکنم،

And the question I asked myself is:

If I couldn't do that,

پس چه کسی بودم؟

then who was I?

They moved me from intensive care to acute spinal.

مرا از بخش مراقبتهای ویژه به بخش ستون فقرات منتقل کردند.

I was lying on a thin, hard spinal bed.

من روی یک تخت نازک و سفت مخصوص ستون فقرات دراز کشیده بودم.

I had no movement in my legs.

و هیچ حرکتی در پاهام نداشتم. جوراب‌های تنگی به پا داشتم

I had tight stockings on to protect from blood clots.

تا جلوی لخته شدن خون را بگیرد.

I had one arm in plaster, one arm tied down by drips.

یک بازوم در گچ بود، و دست دیگر با نوار بسته شده بود.

I had a neck brace and sandbags on either side of my head

من یک گردنبند طبی به گردنم بود و کیسه‌های شنی دو طرف سرم قرار داشت

and I saw my world through a mirror

و از آینه ای که بالای سرم آویزان بود دنیای پیرامون خودم را می‌دیدم.

that was suspended above my head.

و از آینه ای که بالای سرم آویزان بود دنیای پیرامون خودم را می‌دیدم.

I shared the ward with five other people,

من در آن بخش با پنج نفر دیگر آشنا شدم

and the amazing thing is,

و چیز بسیار شگفت انگیز این بود که چون همه‌ی ما در بخش ستون فقرات، بی‌حرکت افتاده بودیم،

because we were all lying paralyzed in a spinal ward,

هیچ کدام نمی‌دانستیم که آن یکی چه شکلی‌ست.

we didn't know what each other looked like.

How amazing is that?

این چقدر شگفت انگیز است؟ چند بار در زندگی

How often in life do you get to make friendships, judgment-free,

پیش میاد که دوستی‌هایی بسازید که بدون داوری،

purely based on spirit?

و خالصانه بر اساس روح‌تان شکل گرفته باشد؟

و هیچ گفتگوی سطحی بین ما وجود نداشت،

And there were no superficial conversations

as we shared our innermost thoughts, our fears,

چون ما درونی‌ترین اندیشه‌ها، ترس‌ها، و امیدهامان را درباره‌ی زندگی پس از ترک این بخش باهم در میان می‌گذاشتیم.

and our hopes for life after the spinal ward.

چون ما درونی‌ترین اندیشه‌ها، ترس‌ها، و امیدهامان را درباره‌ی زندگی پس از ترک این بخش باهم در میان می‌گذاشتیم.

I remember one night, one of the nurses came in, Jonathan,

شبی را به خاطر میارم که پرستار، جاناتان آمد تو، با کلی نیِ پلاستیکی.

شبی را به خاطر میارم که پرستار، جاناتان آمد تو، با کلی نیِ پلاستیکی.

with a whole lot of plastic straws.

He put a pile on top of each of us, and he said,

او روی سینه‌ی هریک از ما یک دسته نی قرار داد، و گفت:

"Start threading them together."

«اینها را به هم ببافید.»

Well, there wasn't much else to do in the spinal ward, so we did.

خُب، کار زیادی در بخش ستون فقرات نبود که ما انجام بدیم. بنابراین ما آن را انجام دادیم.

(Laughter)

هنگامی که ما کار را تمام کردیم، اودر سکوت به طرفی رفت

And when we'd finished, he went around silently

and he joined all of the straws up till it looped around the whole ward.

و همه‌ی نی‌های را به هم متصل کرد

تا اینکه یک حلقه به دور تمام بخش تشکیل داد، بعد گفت:

And then he said,

«بسیار خوب، همه‌ نی‌هاتان را نگه دارید.»

"OK everybody, hold on to your straws."

And we did. And he said, "Right ...

و ما این‌کار را کردیم، و گفت: «خوبه، حالا ما همه‌مان به هم مرتبط هستیم.»

Now we're all connected."

And as we held on and we breathed as one,

و وقتی نگهش می‌داشتیم، و به عنوان یک تن نفس می‌کشیدیم،

می‌دانستیم که در این سفر تنها نیستیم.

we knew we weren't on this journey alone.

And even lying paralyzed in the spinal ward ...

و حتی با اینکه در بخش ستون فقرات فلج دراز کشیده بودیم،

لحظه‌هایی را از سر می‌گذراندیم با ژرفا و غنای باورنکردنی،

there were moments of incredible depth and richness,

of authenticity and connection

با اصالت و پیوندی

that I had never experienced before.

که من تا آن زمان تجربه نکرده بودم.

And each of us knew that when we left the spinal ward,

و هریک از ما می‌دانست که هنگامی که بخش ستون فقرات را ترک کند

we would never be the same.

هرگز مثل قبل نخواهد بود.

بعد از شش ماه، وقت رفتن به خانه بود.

After six months, it was time to go home.

I remember Dad pushing me outside in my wheelchair,

به خاطر میارم که پدرم صندلی چرخدار مرا به بیرون هل می‌داد،

wrapped in a plaster body cast,

در حالی‌که همه‌ی بدنم در گچ بود،

and feeling the sun on my face for the first time.

و برای اولین بار نور خورشید را روی صورتم احساس کردم.

I soaked it up and I thought,

درحالی که در نورخورشید غوطه‌ور بودم فکر کردم،

"How could I ever have taken this for granted?"

چطور می‌تونستم که این همه را یک چیز بدیهی در نظر بگیرم؟

I felt so incredibly grateful for my life.

به طور باورنکردنی برای زندگیم شاکر بودم.

But before I left hospital,

اما قبل از اینکه بیمارستان را ترک کنم، سرپرستار

the head nurse had said to me, "Janine, I want you to be ready,

بهم گفته بود: «ژانین، ازت می‌خوام آماده باشی،

because when you get home, something's going to happen."

زیرا وقتی که به خانه بری چیزی اتفاق خواهد افتاد.»

And I said, "What?"

و من گفتم: «چی؟»، و او گفت:

And she said, "You're going to get depressed."

«تو افسرده خواهی شد.»

And I said, "Not me, not Janine the Machine,"

گفتم: «من نه ، نه ژانینی که مثل ماشین می‌ماند،»

which was my nickname.

ماشین لقب من بود.

She said, "You are, because, see, it happens to everyone.

او گفت: «تو افسرده خواهی شد، خواهی دید، زیرا این برای همه اتفاق می‌افتد.

In the spinal ward, that's normal. You're in a wheelchair. That's normal.

در بخش ستون فقرات وضعیت تو طبیعی‌ست.

تو روی صندلی چرخدار هستی. این طبیعی‌ست.

But you're going to get home and realize how different life is."

اما تو داری می‌ری خونه و خواهی دید که چقدر زندگی متفاوت خواهد بود.»

اما تو داری می‌ری خونه و خواهی دید که چقدر زندگی متفاوت خواهد بود.»

And I got home.

من رفتم خونه و اتفاقی افتاد.

And something happened.

I realized Sister Sam was right.

متوجه شدم خواهر سام درست می‌گفت.

من افسرده شدم.

I did get depressed.

من روی صندلی چرخدارم بودم. و از کمر به پائین هیچ احساسی نداشتم،

I was in my wheelchair.

I had no feeling from the waist down,

attached to a catheter bottle.

و کیسه ادرار و مدفوع بهم متصل بود. نمی‌تونستم راه برم.

I couldn't walk.

من وزن زیادی را در بیمارستان از دست داده بودم

I'd lost so much weight in hospital,

و حالا حدود ۳۶ کیلو بودم.

I now weighed about 80 pounds.

می‌خواستم که تسلیم بشم.

And I wanted to give up.

All I wanted to do was put my running shoes on and run out the door.

همه آنچه می‌خواستم این بود که کفشهای ورزشی‌ام را بپوشم و و از خانه بیرون بدوم.

می‌خواستم زندگی گذشته‌ام برگردد. می‌خواستم بدنم برگردد.

I wanted my old life back. I wanted my body back.

می‌تونم به خاطر بیارم که مادرم پایین تختم نشست،

And I can remember Mom sitting on the end of my bed

and saying, "I wonder if life will ever be good again."

و گفت: «با خودم فکر می‌کنم که امکان دارد که زندگی دوباره خوب بشه؟»

And I thought, "How could it?

و من فکر کردم: «چطور می‌شه که خوب بشه؟ چون من هرچیزی را

Because I've lost everything that I valued,

برام ارزش داشت از دست دادم، هر چیزی را که براش جان کندم.

everything that I'd worked towards.

از دست رفته.»

Gone."

و سوالی که می‌پرسیدم این بود: «چرا من؟ چرا من؟»

And the question I asked was, "Why me? Why me?"

سپس دوستانم را به خاطر آوردم

And then I remembered

my friends that were still in the spinal ward,

که هنوز در بخش ستون فقرات بستری بودند،

particularly Maria.

به خصوص ماریا.

ماریا قربانی یک حادثه رانندگی بود، و روز تولد ۱۶ سالگی‌اش با این خبر که از گردن به پايین فلج شده بیدار شد،

Maria was in a car accident,

and she woke up on her 16th birthday

ماریا قربانی یک حادثه رانندگی بود، و روز تولد ۱۶ سالگی‌اش با این خبر که از گردن به پايین فلج شده بیدار شد،

to the news that she was a complete quadriplegic,

had no movement from the neck down,

و هیچ حرکتی از گردن به پایین نداشت،

had damage to her vocal chords, and she couldn't talk.

تارهای صوتی‌اش آسیب دیده بود، و نمی‌تونست صحبت کند.

آنها به من گفتند: «می‌خوایم تو را ببریم نزدیک او

They told me, "We're going to move you next to her

چون فکر می‌کنیم براش خوبه.»

because we think it will be good for her."

خیلی نگران بودم. نمی‌دانستم چه واکنشی باید در برابرش نشان بدم.

I was worried. I didn't know how I'd react to being next to her.

خیلی نگران بودم. نمی‌دانستم چه واکنشی باید در برابرش نشان بدم.

I knew it would be challenging, but it was actually a blessing,

می‌دانستم که چالش برانگیز خواهد بود، اما در واقع یک موهبت بود،

because Maria always smiled.

چون ماریا همواره لبخند می‌زد.

She was always happy, and even when she began to talk again,

او همواره شاد بود، و حتی وقتی دوباره شروع به حرف زدن کرد،

albeit difficult to understand, she never complained, not once.

هرچند که فهم آن دشوار بود، او هرگز شکایت نکرد، حتی یک‌بار.

And I wondered how had she ever found that level of acceptance.

و من از اینکه او چگونه به این سطح از پذیرش رسیده بود در شگفت بودم.

And I realized that this wasn't just my life;

و فهمیدم که این فقط زندگی من نیست.

it was life itself.

این خود زندگی بود. فهمیدم که این فقط درد من نیست.

I realized that this wasn't just my pain; it was everybody's pain.

این درد هر کسی هست. و سپس فهمیدم که درست مثل قبل،

And then I knew, just like before,

that I had a choice: I could keep fighting this,

من حق انتخاب دارم. من می‌تونستم بجنگم

و یا ازش بگذرم، و نه تنها شرایط بدنم را

or I could let go and accept not only my body,

but the circumstances of my life.

بلکه پیامدهای زندگیم را نیز قبول کنم.

و سپس دیگر نپرسیدم: «چرا من؟»

And then I stopped asking, "Why me?"

And I started to ask, "Why not me?"

و شروع کردم به پرسیدن: «چرا من نه؟»

سپس با خوردم فکر کردم، شاید بودن در ضعیف‌ترین حالت بهترین نقطه برای شروع باشد.

And then I thought to myself,

maybe being at rock bottom is actually the perfect place to start.

سپس با خوردم فکر کردم، شاید بودن در ضعیف‌ترین حالت بهترین نقطه برای شروع باشد.

من قبلا هرگز خودم را به عنوان فردی خلاق تصور نکرده بودم.

I had never before thought of myself as a creative person.

I was an athlete; my body was a machine.

من یک ورزشکار بودم. بدنم یک ماشین بود.

But now I was about to embark on the most creative project

اما حالا من می‌خواستم روی خلاقانه‌ترین پروژه‌ای سرمایه‌گذاری کنم

that any of us could ever do:

که هریک از ما می‌تونست تا آن موقع کرده باشد:

ساختن دوباره‌ی یک زندگی.

that of rebuilding a life.

و با اینکه مطلقا هیچ ایده‌ای نداشتم

And even though I had absolutely no idea what I was going to do,

که چه کاری می‌خوام بکنم، در آن تردید و دودلی

in that uncertainty came a sense of freedom.

به حس رهایی رسیدم.

I was no longer tied to a set path.

دیگر به یک مسیر از پیش تعیین شده تعلق نداشتم.

I was free to explore life's infinite possibilities.

من آزاد بودم تا امکانات نامحدود زندگی را کشف کنم.

And that realization was about to change my life.

و این تشخیص داشت زندگی من را تغییر می‌داد.

Sitting at home in my wheelchair and my plaster body cast,

در خانه بر روی صندلی چرخدار نشسته بودم و بدنم در گچ بود،

an airplane flew overhead.

که یک هواپیما بر بالای سرم پرواز کرد، و من به بالا نگاه کردم،

I looked up, and I thought to myself, "That's it!

و با خودم فکر کردم: «خودشه!

اگر نمی‌تونم راه برم، ممکنه که بتونم پرواز کنم.»

If I can't walk, then I might as well fly."

(Laughter)

I said, "Mom, I'm going to learn how to fly."

گفتم: «مامان، من می‌خوام پرواز کردن یاد بگیرم.»

She said, "That's nice, dear."

او گف: «این خیلی خوبه عزیزم.» (خنده تماشاگران)

(Laughter)

I said, "Pass me the yellow pages."

گفتم: «کتاب راهنمای تلفن را به من بده.»

She passed me the phone book, I rang up the flying school,

او کتابچه راهنما را به من داد، من به مدرسه پرواز تلفن کردم،

یک جا رزرو کردم، گفتم که دوست دارم یک قرار بگذارم که بیام برای پرواز.

I said I'd like to make a booking to come out for a flight.

آنها گفتند: «چه موقع می‌خوای بیای؟»

They said, "When do you want to come out?"

I said, "Well, I have to get a friend to drive me because I can't drive.

گفتم: «خُب، من باید دوستی را پیدا کنم که من را بیاره آنجا

چون‌که من نمی‌تونم رانندگی کنم. حتی یه جورهایی راه هم نمی‌تونم بروم.

Sort of can't walk, either. Is that a problem?"

آیا مشکلی‌ هست؟»

I made a booking, and weeks later,

یک قرار گذاشتم، و چند هفته بعد دوستم کریس

my friend Chris and my mom drove me out to the airport,

و مادرم مرا به فرودگاه بردند،

همه‌ی ۳۶ کیلوی من در گچ بود

all 80 pounds of me covered in a plaster body cast

و یک شلوار رکابی گشاد تنم بود. (خنده)

in a baggy pair of overalls.

(Laughter)

I can tell you, I did not look like the ideal candidate

روی هم رفته می‌تونم بهتون بگم که خیلی شبیه به داوطلب ایده‌آل

برای گرفتن گواهی‌نامه‌ی خلبانی نبودم. (خنده)

to get a pilot's license.

(Laughter)

لبه‌ی سکو را گرفته بودم چون‌که نمی‌تونستم بایستم.

I'm holding on to the counter because I can't stand.

گفتم: «سلام، من برای کلاس پرواز اینجا آمدم.»

I said, "Hi, I'm here for a flying lesson."

آنها به من نگاهی انداختند و عقب رفتند تا یکی به اجبار انتخاب بشه که با من کار کنه.

They took one look and ran out the back to draw short straws.

«تو ببَرِش.»، «نه، نه، تو ببر.»

"You get her." "No, no, you take her."

بالاخره یک نفر جلو آمد. و گفت:

Finally a guy goes, "Hi, I'm Andrew. I'm going to take you flying."

«سلام، من اندرو هستم، من شما را برای پرواز می‌برم.»

I go, "Great!"

گفتم: «عالیه.» سپس من را بردند،

They get me out on the tarmac,

و در جاده آسفالتی مرا پیاده کردند،

and there was this red, white and blue airplane -- it was beautiful.

در آنجا یک هواپیمای قرمز و سفید و آبی بود.

بسیار زیبا بود. آنها مرا تا کابین خلبان حمل کردند.

They had to slide me up on the wing to put me in the cockpit.

آنها باید مرا روی یکی از بالها سُر می‌دادند، و مرا در کابین خلبان می‌گذاشتند.

They sat me down. There are buttons and dials everywhere.

مرا نشاندند. همه جا دکمه و صفحه عقربه‌دار بود.

I'm going, "Wow, how do you ever know what all these buttons and dials do?"

اینجور شروع کردم که: «وای، چطوری می‌تونی بفهمی که همه این دکمه‌ها و صفحه‌ها چه کار می‌کنند؟»

اندرو مربی من جلو نشست و استارت زد و هواپیما روشن شد.

Andrew got in the front, started the plane, and said,

"Would you like to have a go at taxiing?"

او گفت: «دوست داری قبل از بلند شدن روی سطح زمین کمی به آرامی حرکت کنی؟»

That's when you use your feet to control the rudder pedals

این برای وقتی‌ست که از پات برای کنترل پدال سکان استفاده می‌کنی

تا هواپیما را بر روی زمین کنترل کنی.

to control the airplane on the ground.

گفتم: «نه، من نمی‌تونم از پاهام استفاده کنم.»

I said, "No, I can't use my legs."

او گفت: ‌«آه.»

He went, "Oh."

گفتم: «اما می‌تونم از دست‌هام استفاده کنم،» و او گفت: «بسیار خوب.»

I said, "But I can use my hands," and he said, "OK."

خُب او از باند فرودگاه بلند شد، و نیرو را بیشتر کرد.

So he got over to the runway, and he applied the power.

ما از باند فرودگاه بلند شدیم،

And as we took off down the runway,

and the wheels lifted up off the tarmac, and we became airborne,

چرخ‌های هواپیما از روی آسفالت بلند شدند، و بعد در هوا بودیم.

آزادی باورنکردنی را احساس می‌کردم.

I had the most incredible sense of freedom.

And Andrew said to me,

و اندرو، وقتی به منطقه‌ی آموزشی رسیدیم، به من گفت،

as we got over the training area,

و اندرو، وقتی به منطقه‌ی آموزشی رسیدیم، به من گفت،

«اون کوه را در آن طرف می‌بینی؟»

"You see that mountain over there?"

And I said, "Yeah."

و من گفتم: «بله.»

گفت: «خُب، تو کنترل‌ها را بگیر، و به طرف اون کوه پرواز کن.»

And he said, "Well, you take the controls, and you fly towards that mountain."

And as I looked up, I realized

همین‌که به بالا نگاه کردم، متوجه شدم

که او به کوه های بلومانتینز اشاره می‌کند

that he was pointing towards the Blue Mountains,

where the journey had begun.

که داستان من از آنجا شروع شده بود.

And I took the controls,

من کنترل هواپیما را به دست گرفتم، من داشتم پرواز می‌کردم.

and I was flying.

من از بخش ستون فقرات بیمارستان بسیار بسیار دور بودم،

And I was a long, long way from that spinal ward.

و من در همان لحظه فهمیدم که می‌خوام یک خلبان بشم.

I knew right then that I was going to be a pilot.

Didn't know how on Earth I'd ever pass a medical.

نمی‌دانستم که چگونه امتحانات پزشکی را خواهم گذراند.

(Laughter)

But I'd worry about that later, because right now, I had a dream.

اما در این مورد بعدا نگران می‌شدم، زیرا الان در رویا به سر می‌بردم.

بنابراین من رفتم خانه، من یک دفترچه آموزشی روزانه داشتم و یک برنامه.

So I went home, I got a training diary out, and I had a plan.

And I practiced my walking as much as I could,

تا جایی که می‌تونستم تمرین راه رفتن می‌کردم.

و از وضعیتی که دو نفر مرا بگیرند و بلند کنند

and I went from the point of two people holding me up ...

to one person holding me up ...

به حالتی که یک نفر مرا بلند کند رسیدم

و از آنجا به جایی که می‌تونستم دور و وَرِ مبلمان خانه، تا جایی که خیلی از هم دور نبودند، راه برم.

to the point where I could walk around the furniture

و از آنجا به جایی که می‌تونستم دور و وَرِ مبلمان خانه، تا جایی که خیلی از هم دور نبودند، راه برم.

as long as it wasn't too far apart.

And then I made great progression,

و سپس من تا جایی پیشرفت کردم

to the point where I could walk around the house,

که می‌تونستم در حالی که دیوار را گرفته بودم، دورتا دور خانه راه برم.

holding onto the walls, like this.

اینجوری، و مامانم می‌گفت که تا ابد باید پشت سر من راه بیافته،

And Mom said she was forever following me,

wiping off my fingerprints.

و جای انگشتهای مرا پاک کند. (خنده تماشاگران)

(Laughter)

But at least she always knew where I was.

اما حداقلش این بود که همیشه می‌دانست که من کجا هستم.

(Laughter)

خُب درحالی که دکترها جراحی‌هاشان را ادامه می‌دادند

So while the doctors continued to operate

and put my body back together again,

و بدن مرا دوباره سرهم می‌کردند،

I went on with my theory study.

من به مطالعه بخش تئوری خلبانی ادامه می‌دادم، و سپس در نهایت،

And then eventually, amazingly, I passed my pilot's medical,

و در عین شگفتی، من امتحانات پزشکی برای خلبانی را قبول شدم،

and that was my green light to fly.

و این چراغ سبزی بود برای پرواز کردن من.

And I spent every moment I could out at that flying school,

من تمامی لحظاتی را که می‌تونستم، در مدرسه پرواز می‌گذراندم،

way out of my comfort zone,

خیلی بیشتر از توانم آنجا می‌ماندم.

all these young guys that wanted to be Qantas pilots, you know,

تمامی آن جوان‌هایی که می‌خواستند خلبان شرکت هواپیمایی کوانتاس بشن یک طرف،

می‌دانید، و من که سنی ازم گذشته بود، وآن اوایل در پوشش گچی‌ام لنگ می‌زدم، یک طرف،

and little old hop-along me in first my plaster cast,

and then my steel brace, my baggy overalls,

و البته بعدها با پشت‌بند فولادی‌ام، سرهمِ گشادم،

my bag of medication and catheters and my limp.

کیسه داروهام، سوند ادرارم و لنگی پاهام،

They use to look at me and think,

همه به من نگاه می‌کردند و فکر می‌کردند،

«آه، آیا او شوخی‌اش گرفته؟ او هرگز قادر نخواهد بود که خلبان بشه.»

"Oh, who is she kidding? She's never going to be able to do this."

و گاهی خودم هم همین فکر را می‌کردم.

And sometimes I thought that, too.

اما این مهم نبود، زیرا حالا چیزی در درون من بود که بسیار فراتر از زخم‌هام مرا می‌سوزاند.

But that didn't matter,

because now there was something inside that burned

that far outweighed my injuries.

اما این مهم نبود، زیرا حالا چیزی در درون من بود که بسیار فراتر از زخم‌هام مرا می‌سوزاند.

And little goals kept me going along the way,

هدف‌های کوچکی مرا در این مسیر نگه داشته بودند،

و در نهایت من مدرک پرواز خصوصی‌ام را گرفتم.

and eventually I got my private pilot's license.

Then I learned to navigate, and I flew my friends around Australia.

و سپس یاد گرفتم که در پرواز رهیابی کنم، و با دوستانم در گوشه و کنار استرالیا پرواز می‌کردیم.

And then I learned to fly an airplane with two engines

سپس من یاد گرفتم که با هواپیمای دو موتوره پرواز کنم

and I got my twin-engine rating.

و درجه پروازهای دوموتوره را گرفتم.

And then I learned to fly in bad weather as well as fine weather,

سپس یاد گرفتم که در هوای نامساعد و بد به خوبی هوای خوب و مناسب پرواز کنم

و رتبه‌ بندی ابزار دقیق (سیستمهای کنترلی) را دریافت کردم.

and got my instrument rating.

And then I got my commercial pilot's license.

سپس من مدرک پروازهای تجاری‌ام را دریافت کردم.

And then I got my instructor rating.

و بعداً درجه مربی آموزشی را گرفتم.

And then I found myself back at that same school

و سپس خودم را در مدرسه‌ای که

where I'd gone for that very first flight,

در ابتدا می رفتم، یافتم،

teaching other people how to fly ...

که به دیگران درس می‌دادم که چگونه پرواز کنند،

just under 18 months after I'd left the spinal ward.

و این تنها کمتر از ۱۸ ماه بعد از این بود که من بخش ستون فقرات را ترک کردم.

(تشویق تماشاگران)

(Applause)

(Applause ends)

And then I thought, "Why stop there?

سپس فکر کردم: «چرا اینجا متوقف بشم؟»

Why not learn to fly upside down?"

چرا پرواز وارونه را یاد نگیرم؟»

(Laughter)

و اینکار را کردم، و پرواز وارونه را یاد گرفتم،

And I did, and I learned to fly upside down

and became an aerobatics flying instructor.

و مربی پروازهای آکروباتی شدم.

(Laughter)

و پدر و مادرم؟ هرگز راضی نبودند.

And Mom and Dad? Never been up.

(Laughter)

اما من بطور قطع می‌دانستم گرچه بدن من ممکن است محدود باشد،

But then I knew for certain that although my body might be limited,

it was my spirit that was unstoppable.

ولی این روح من بود که غیر قابل توقف بود.

لائوتسه فیلسوف گفته:

The philosopher Lao Tzu once said,

«هنگامی که آنچه که هستی را رها کنی،

"When you let go of what you are,

you become what you might be."

چیزی خواهی شد که می‌توانی باشی.»

I now know that it wasn't until I let go of who I thought I was

حالا می‌دانم تا زمانی که چیزی را که گمان می‌کردم هستم رها نکرده بودم

that I was able to create a completely new life.

نمی‌تونستم یک زندگی کاملا جدید را ایجاد کنم.

It wasn't until I let go of the life I thought I should have ...

تا زمانی که زندگی را که فکر می‌کردم باید داشته باشم را رها نکرده بودم

نمی‌تونستم زندگی را که در انتظار من بود در آغوش بگیرم.

that I was able to embrace the life that was waiting for me.

حالا می‌دانم که توانایی واقعی من

I now know that my real strength

never came from my body.

هرگز از بدن من سرچشمه نمی‌گرفته،

And although my physical capabilities have changed dramatically,

و گرچه توانایی جسمی من بطور چشمگیری تغییر کرده،

who I am is unchanged.

آنچه که هستم غیر قابل تغییرست.

The pilot light inside of me was still alight,

نور راهبری در درون من هنوز روشن بود،

just as it is in each and every one of us.

درست مثل نوری که در هر یک از ما وجود دارد.

I know that I'm not my body.

می‌دانم که من جسمم نیستم،

And I also know that you're not yours.

و همچنین می‌دانم که شما هم این نیستید.

و بنابراین دیگر مهم نیست که شما چه شکلی هستید،

And then it no longer matters what you look like,

where you come from, or what you do for a living.

و یا اهل کجایید، و یا چکاره هستید.

All that matters is that we continue to fan the flame of humanity

تمامی آنچه که مهم است این‌ست که ما با زندگی‌مان به شعله انسانیت بدمیم

به شیوه‌ای که زندگی‌مان غایت تجلی خلاقیت از آنچه که واقعا هستیم باشد،

by living our lives as the ultimate creative expression

of who we really are,

به شیوه‌ای که زندگی‌مان غایت تجلی خلاقیت از آنچه که واقعا هستیم باشد،

because we are all connected

زیرا ما همه با هم توسط میلیون‌ها و مییلون‌ها نِی مرتبط هستیم،

by millions and millions of straws.

زیرا ما همه با هم توسط میلیون‌ها و مییلون‌ها نِی مرتبط هستیم،

و حال زمان آن است که آنها را به هم پیوند زده و نگه‌‌شان داریم.

And it's time to join those up

و حال زمان آن است که آنها را به هم پیوند زده و نگه‌‌شان داریم.

and to hang on.

و اگر ما می‌خواهیم به سوی سعادت همگانی حرکت کنیم،

And if we are to move towards our collective bliss ...

زمان آن رسیده که تمرکزمان را از روی فیزیک بدنی‌مان برداریم

it's time we shed our focus on the physical

and instead embrace the virtues of the heart.

و درعوض فضایل قلبی‌مان را در آغوش بگیریم.

So raise your straws if you'll join me.

بنابراین اگر می‌خواید به من بپیوندید نی‌هاتان را بالا بگیرید.

(Applause)

سپاسگزارم. (تشویق تماشاگران)

Thank you.

(Applause)

سپاسگزارم.

Thank you.

(Applause)