Janine Shepherd: A broken body isn't a broken person

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Nan Nilar Kyi Myint Reviewer: May Thet Khine Nyein

Life is about opportunities -- creating them and embracing them.

ဘဝဆိုတာ အခွင့်အလမ်းတွေပဲ

အခွင့်အလမ်းတွေကို ဖန်တီးမယ် အသုံးချမယ်၊ ကျွန်မအတွက်တော့

And for me, that was the Olympic dream.

အိုလန်ပစ်မှာ ၀င်ရောက်ယှဉ်ပြိုင် တဲ့အိပ်မက်ပဲဖြစ်တယ်.

အဲဒီအိပ်မက် ကကျွန်မရဲ့ဘဝပဲ၊ ဘုရားကပေးတဲ့ဆုလာဒ်ပဲ

That's what defined me. That was my bliss.

As a cross-country skier and member of the Australian ski team

နိုင်ငံတကာဝင်ရောက်ယှဉ်ပြိုင်တဲ့ သြစတြေးလျနိုင်ငံကိုယ်စားပြု စကိတ်စီးအားကစားသမား တစ်ဦးပါ။

headed towards the Winter Olympics,

ဆောင်းရာသီ အိုလံပစ်အတွက် ပြင်ဆင်နေတဲ့သူပါ။

ကျွန်မက ကျွန်မအဖွဲ့ဝင်တွေနဲ့အတူ စက်ဘီးစီးလေ့ကျင့်နေစဉ်။

I was on a training bike ride with my fellow teammates.

တောင်ပေါ်သို့ စီးတက်နေချိန်၊

As we made our way up towards the spectacular Blue Mountains

စစ်ဒနီ ရဲ့အနောက်ဘက် တောင်တန်းပြာပြာကြီးရဲ့ မြင်ကွင်းတွေနဲ့

west of Sydney,

it was the perfect autumn day:

အရမ်းကိုပြီးပြည့်စုံတဲ့နွေဦးနေ့တစ်နေ့ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်၊

sunshine, the smell of eucalypt and a dream.

နေရောင်ခြည်၊ ယူကလစ်ပင်အနံ့ နဲ့ကျွန်မအိပ်မက်..

Life was good.

ကျွန်မဘဝက အရမ်းကိုကောင်းခဲ့ပါတယ်၊

We'd been on our bikes for around five-and-a-half hours

ကျွန်မတို့ စက်ဘီးစီးခဲ့တာ ၅ နာရီနဲ့ မိနစ်သုံးဆယ် ကြာခဲ့ပြီ။

ကျွန်မအလွန်သဘောကျတဲ့ နေရာရောက်တော့

when we got to the part of the ride that I loved,

and that was the hills, because I loved the hills.

အဲဒါကတော့ တောင်တန်းတွေပါ ကျွန်မကတောင်တန်းတွေကို ချစ်ခဲ့ပါတယ်။

I got up off the seat of my bike and I started pumping my legs,

စက်ဘီးပေါ်ကဆင်းပြီး

ခြေစုံချပြီး အေးစက်တဲ့တောင်ပေါ်လေကို ရှူရှိက်လိုက်တယ်။

and as I sucked in the cold mountain air, I could feel it burning my lungs,

ကျွန်မ အဆုတ်တဲ့အထိကိုအေးစက်သွားတယ် ပြီးတော့ကျွန်မ

and I looked up to see the sun shining in my face.

ကျွန်မမျက်နှာပေါ်ကျလာတဲ့ နေရောင်ခြည်ကို ကြည့်နေမိတယ်။

And then everything went black.

အဲဒီအချိန်မှာပဲ အရာအားလုံးက မှောင်မိုက်သွားခဲ့တယ်။

Where was I? What was happening?

'ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ။ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ၊'

My body was consumed by pain.

ကျွန်မ တစ်ကိုယ်လုံးက နာကျဉ်မှုတွေနဲ့ ပြည့်နက်နေခဲ့တယ်။

I'd been hit by a speeding utility truck

ငါ အရှိန်ပြင်းတဲ့ကုန်တင်ကားနဲ့ အတိုက်ခံလိုက်ရပြီ။

with only 10 minutes to go on the bike ride.

စက်ဘီးဆက်စီးဖို့ ၁၀ မိနစ်ပဲကျန်တော့တဲ့အချိန်ဖြစ်ပါတယ်။

I was airlifted from the scene of the accident by a rescue helicopter

အခင်းဖြစ်တဲ့ နေရာကနေ ကျွန်မကို လေယာဉ်နဲ့သယ်ဆောင်သွားတယ်။

အသက်ကယ် လေယာဉ်နဲ့ စစ်ဒနီမြို့ ကကျောရိုးအထူးကုဌာနသို့

to a large spinal unit in Sydney.

I had extensive and life-threatening injuries.

အသက် အန္တရာယ်ဆိုးရိမ်ရတဲ့ အခြေအနေကို ကျွန်မရောက်ခဲ့ပါပြီ။

ကျွန်မ လည်ပင်းရိုး နဲ့ကျောရိုး ၆ ခု၊

I'd broken my neck and my back in six places.

ဘယ်ဘက် နံရိုးငါးခု၊

I broke five ribs on my left side.

I broke my right arm. I broke my collarbone.

ညာဘက် လက်မောင်း ၊ ကျာရိုးအာရုံကျောမကြီး လည်းထိသွားတယ်

I broke some bones in my feet.

ခြေထောက်က အရိုးတချို့ ကျိုးသွားခဲ့ပါတယ်။

My whole right side was ripped open, filled with gravel.

ကျွန်မရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ညာဘက် ကိုဖွင့်ဟထားတယ်။

My head was cut open across the front, lifted back,

ကျွန်မဦးခေါင်း ကို နဖူးကနေခွဲပြီး အနောက်ကိုစွဲလန် ပြီး

အတွင်းက ဦးခေါင်းခွံကို မြင်သည်အထိ။

exposing the skull underneath.

I had head injures. I had internal injuries.

ကျွန်မဦးခေါင်းဒဏ်ရာ ရယ် အတွင်းဒက်ရာရခဲ့တယ်။

I had massive blood loss.

သွေးထွက်လွန်ပြီး...အမှန်တကယ်မှာ ကျွန်မသွေး ၅ လီတာ ဆုံးရှုံးခဲ့ပါတယ်။

In fact, I lost about five liters of blood,

အဲဒီအရေအတွက်က ကျွန်မရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာရှိတဲ့သွေးအကုန်ပါပဲ။

which is all someone my size would actually hold.

By the time the helicopter arrived at Prince Henry Hospital in Sydney,

အသက်ကယ် လေယာဉ် စစ်ဒနီမြို့ က Prince Henry ဆေးရုံရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့

ကျွန်မရဲ့ သွေးပေါင်ချိန်က ၄၀ကျော်ပဲရှိတော့တယ်။

my blood pressure was 40 over nothing.

ကျွန်မအတွက်တော်တော်ဆိုးတဲ့ နေ့တစ်နေ့ပဲ။ (ရယ်သံများ)

I was having a really bad day.

(Laughter)

၁၀ ရက်လောက်ထိ ကျွန်မသတိမောနေခဲ့တယ်။

For over 10 days, I drifted between two dimensions.

ကျွန်မ စိတ်ဝိဉာဉ်က ခန္ဒာကိုယ်ထဲရောက်လိုက်

I had an awareness of being in my body,

but also being out of my body, somewhere else,

ခန္ဓာကိုယ်အပြင်ရာက်ပြီး

watching from above, as if it was happening to someone else.

ကိုယ်ကို့ကို တခြားလူအနေနဲ့ ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာကို ကြည့်နေမိတယ်။

'ငါဘာဖြစ်လို့ အဲလိုကျိုးပဲ့ပျက်ဆီးနေတဲ့ ခန္ဓာကို်ယ်ဆီပြန်သွားချင်မှာလဲ'

Why would I want to go back to a body that was so broken?

But this voice kept calling me:

ဒါပေမဲ့ အသံတစ်ခုက ကျွန်မကို ပြန်ခေါ်နေတယ်။ 'ပြန်လာခဲ့ပါ.. ငါနဲ့ပဲနေပါ'

"Come on, stay with me."

"No, it's too hard."

'ဟင့်အင်း အဲဒါအရမ်းခက်ခဲလွန်းအားကြီးတယ်'

"Come on. This is our opportunity."

'လာပါ။ ဒါကငါတို့အတွက်အခွင့်အရေးတစ်ခုပဲ'

"No. That body is broken. It can no longer serve me."

'ဟင့်အင်း။ အဲဒီခန္ဓာကိုယ်က သုံးစားလို့မရတော့ဘူး'

"Come on. Stay with me. We can do it. We can do it together."

'လာပါ။ ငါနဲ့ပဲနေပါ။ ငါတို့တွေအတူတူရှိနေရင် ပြန်ကောင်းအောင်လုပ်နိုင်မှာပါ'

I was at a crossroads.

ကျွန်မ လမ်းခွမှာရောက်နေပြီ။

I knew if I didn't return to my body, I'd have to leave this world forever.

ကျွန်မသိခဲ့တယ်..ကျွန်မသာဒီခန္ဓာကိုယ်ထည် ပြန်မဝင်ဘူးဆိုရင် ဒီလောကကြီးကနေထွက်ခွာ သွားရတော့မယ်။

It was the fight of my life.

အဲဒါက ဘဝတိုက်ပွဲ။

After 10 days, I made the decision to return to my body.

၁၀ ရက်ပြည့်တော့ ကျွန်မပြန်လာဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်။

အတွင်းသွေးထွက်မှု သိပ်သွားပြီ။

And the internal bleeding stopped.

The next concern was whether I would walk again,

စိုးရိမ်မှု တစ်ခုကတော့ ကျွန်မလမ်းပြန်လျှောက်နိုင်မလား ဆိုတာပဲ။

because I was paralyzed from the waist down.

ကျွန်မ ခါးအောက်ကစပြီး ခံစားမှု မရှိတော့လို့ပဲ။

ကျွန်မလည်ပင်းရိုးကတော့ ပြန်ဆက်သွားပြီလို့ သူတို့က ကျွန်မမိဘတွေကိုပြောတယ်.

They said to my parents that the neck break was a stable fracture,

ဒါပေမဲ့ နောက်ကျောရိုးကတော့ ရစရာမရှိအောင်ကိုကြေမွသွားပြီတဲ့။

but the back was completely crushed:

L1 ကျောရိုးကတော့ မြေပဲကို ပြစ်ချပြီး

the vertebra at L1 was like you'd dropped a peanut,

stepped on it, smashed it into thousands of pieces.

အစိတ်စိတ် အမွာမွာဖြစ်အောင်နင်းချေထားတာနဲ့ တူတယ်။

They'd have to operate.

အဲဒါကို သူတို့ operation လုပ်ရမှာတဲ့

သူတို့ခွဲခန်းထဲ ၀င်သွားတယ် ကျွန်မကို ဓာတ်ခွဲကုတင်ပေါ်တင်ပြီး ကျွန်မကို စခွဲပါတယ်

They went in. They put me on a beanbag.

They cut me -- literally cut me in half.

တကယ်တော့ ကျွန်မကို နှစ်ပိုင်းခွဲလိုက်တယ်...ကျွန်မ

I have a scar that wraps around my entire body.

တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ခွဲစိတ်ထားတဲ့အမာရွတ်တွနဲ့ ဖုံးအုပ်နေတယ်..

They picked as much broken bone as they could

သူတို့က ပြန်ယူနိုင်သလောက်အရိုးတွေကို ပြန်ဆက်တယ်.

လည်ပင်းရိုးကို ပြန်နေရာချထားနိုင်တယ်

that had lodged in my spinal cord.

They took out two of my broken ribs and they rebuilt my back --

ကျိုးသွားတဲ့ ကျောရိုး ၂ခုကတော့ထုတ်ပြီး ကျွန်မကျောတစ်ခုလုံးကို ပြန်တည်ဆောက်ခဲ့တယ်

L1, they rebuilt it, they took out another broken rib,

L1 ကျောရိုးကို ပြန်ဆောက်နိုင်ခဲ့တယ်။ ကျိုးနေတဲ့ ကျောရိုးနောက်တခုကို ထုတ်ပစ်ပြန်တယ်..

they fused T12, L1 and L2 together.

ကျောရိုးဆစ် (၁၂) နဲ့ ခါးကျောရိုးဆစ် နံပတ်(၁)နဲ့ (၂) ပေါင်းသုံးခုကို....ပြန်ဆက်ပေးခဲ့တယ်

Then they stitched me up; they took an entire hour to stitch me up.

ကျွန်မကို ပြန်ချုပ်ပါတယ်။ ကျွန်မ ခန္တာကိုယ်တခုလုံးကို ပြီးအောင်ချုပ်ဖို့ တစ်နာရီကြာခဲ့တယ်.

I woke up in intensive care,

ကျွန်မ အထူးကုသဆောင်မှာ သတိပြန်ရလာခဲ့ပါတယ်။ ဆရာဝန်တွေက အရမ်းကို စိတ်လှုပ်ရှား ပြီးဝမ်းသာခဲ့တယ်။

and the doctors were really excited that the operation had been a success,

အဲဒီ ခွဲစိတ်မှု အောင်မြင်သွားပြီ

because at that stage, I had a little bit of movement

ကျွန်မ ခြေမနည်းနည်းလေး လှုပ်လာတယ်။

in one of my big toes,

အဲဒီချိန်မှာ ကျွန်မအတွေးကတော့ 'ကောင်းလိုက်တာ.. ငါ အိုလံပစ် ပွဲသွားရတော့မယ်'

and I thought, "Great, because I'm going to the Olympics!"

(Laughter)

(ရယ်သံ)

ကျွန်မအမြဲယုံကြည်ခဲ့တာက အဲလို ဖြစ်ရက်မျိုး

I had no idea.

That's the sort of thing that happens to someone else, not me, surely.

ဆိုတာ တခြားလူတွေမှာပဲဖြစ်တတ်တာ.. ငါ့အတွက်မဟုတ်တာ သေချာတယ်..

But then the doctor came over to me and she said,

ဒါပေမဲ့ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ဆရာဝန်မ ကျွန်မဆီရောက်လာပြီး

"Janine, the operation was a success,

"Jannie, ခွဲစိတ်မှုကတော့ အောင်မြင်သွားပြီး၊ ကျွန်မတို့ တတ်နိုင်သလောက်

and we've picked as much bone out of your spinal cord as we could.

လည်ပင်းရိုး နဲ့အရိုးတွေကို တတ်နိုင်သလောက်ပြန်ဆက်နိုင်ခဲ့တယ်။

But the damage is permanent.

ဒါပေမဲ့ ထိခိုက်မှုဒဏ်ကတော့ တသက်လုံးပါသွားမှာပဲ

The central nervous system nerves -- there is no cure.

အာရုံကျောမကြီးက တော့ကုသလို့မရဘူး။

ကိုယ်တစ်ပိုင်း သေတဲ့လူအဖြစ်နဲ့ အတူ

You're what we call a partial paraplegic,

and you'll have all of the injuries that go along with that.

ဒီနာကျင်မှုတွေကို ခံစားရမှာ။

You'll have no feeling from the waist down,

ရှင့်မှာ ခါးအောက်ကစပြီး ခံစားမှုမရှိဘူး။

and at most, you might get 10 or 20 percent return.

အများဆုံး ၁၀ ကနေ ၂၀ ရာနှုန်းလောက်ပဲ ပြန်ကောင်းနိုင်တာ

အတွင်းနာကျင်မှုတွေက တော့တစ်ဘဝလုံးခံစားသွားရမှာ။

You'll have internal injuries for the rest of your life.

You'll have to use a catheter for the rest of your life.

ဆီးပိုက်နဲ့ အမြဲနေ နေရမှာ

လမ်းလျောက်နိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင်လဲ ဂျိုင်းထောက် နဲ့ဖြစ်မှာ

And if you walk again, it will be with calipers and a walking frame."

And then she said,

ပြီးတော့ဆက်ပြောပါသေးတယ်။ 'Janine..

"Janine, you'll have to rethink everything you do in your life,

နင့်ဘဝ ကိုနင်ပြန်စဉ်းစားရတော့မယ် ဘယ်လုပ်မလဲဆိုတာ

အရင်တုန်းကလုပ်ခဲ့တာတွေ ဘယ်လိုမှပြန်လုပ်လို့ရမှာမဟုတ်တော့ဘူး'

because you're never going to be able to do the things you did before."

(Gasps)

သူမ ပြောတာတွေကို ကျွန်မသေသေချာချာ နားထောင်တယ်။

I tried to grasp what she was saying.

I was an athlete. That's all I knew. That's all I'd done.

ကျွန်မက အားကစားသမားလေ။ ကျွန်မဘဝမှာ အဲဒါပဲသိတယ်...အဲဒါပဲလုပ်ခဲ့တယ်။

အားကစားတာမလုပ်နိုင်တော့ဘူးဆိုရင် ကျွန်မဘာလုပ်ရမှာလဲ၊

If I couldn't do that, then what could I do?

ကျွန်မကို ကျွန်မပြန်မေးတဲ့မေးခွန်းကတော့ ငါအားကစားမလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူးဆိုရင်

And the question I asked myself is:

If I couldn't do that,

ငါဘယ်ဖြစ်ခဲ့မှာလဲ၊

then who was I?

They moved me from intensive care to acute spinal.

ကျွန်မကို အထူးကုစောင်ကနေ အရိုးအထူးကုစောင်ကို ပို့ခဲ့ပါတယ်။

I was lying on a thin, hard spinal bed.

ကျွန်မ ပါးလွှာတဲ့ကုတင် ပေါ်လဲနေတယ်။

I had no movement in my legs.

ကျွန်မခြေထောက်တွေလုပ်ရှားမှုလုံးဝ မရှိဘူး။ ကျွန်မကို တင်းနေအောင်စီးထားတယ်

I had tight stockings on to protect from blood clots.

သွေးခဲတွေကို ကာကွယ်ဖို့။

I had one arm in plaster, one arm tied down by drips.

လက်တစ်ဖက်ကတော့ ပတ်တီးစီးထားတယ် နောက်တစ်ဘက်ကတော့ သွေးသွင်းနေတယ်။

I had a neck brace and sandbags on either side of my head

လည်ပင်းမှာ လည်ပတ်နဲ့ ခေါင်းနှစ်ဘက်ကိုထိန်ထားတဲ့ ခေါင်းအုံးနဲ့

and I saw my world through a mirror

ကျွန်မရဲ့ ကမ္ဘာကို

that was suspended above my head.

ကျွန်မခေါင်းပေါ်မှာ ချိတ်ဆွဲထားတဲ့မှန်ကနေမြင်ခဲ့တယ်။

I shared the ward with five other people,

ကျွန်မက လူနာ ၅ ဦးနဲ့ တစ်ခန်းထဲ မှာနေရတယ်။

and the amazing thing is,

အရမ်းကို အံသြစရာကောင်းတာက အားလုံးက လဲနေကြတယ်လေ။

because we were all lying paralyzed in a spinal ward,

ခန္ဒာကိုယ်မလုှပ်နိုင်ကြဘူး။ ကျွန်မတို့ တယောက်ကိုတယောက် မမြင်နိုင်ဘူး

we didn't know what each other looked like.

How amazing is that?

ဘယ်လောက်ကောင်းတဲ့ခံစားချက်လဲ။ ဘဝမှာ ဘယ်နှစ်ခါများ

How often in life do you get to make friendships, judgment-free,

မမြင်ရပဲ ၊ ခွဲခြားမှုမရှိဘဲ

purely based on spirit?

လုံးဝ စိတ်ခံစားမှုကနေ ခင်မြင်လာကြလဲ။

အပေါ်ရံ စကားတွေလဲမရှိဘူး

And there were no superficial conversations

as we shared our innermost thoughts, our fears,

ကျွန်မတို့က ကျွန်မတို့ရဲ့ ရင်တွင်းခံစားမှုတွေ စိုးရိမ်မှုတွေ

and our hopes for life after the spinal ward.

ဒီဆေးရုံကထွက်ပြီး ဘဝ မျော်လင့်မှုတွေ

I remember one night, one of the nurses came in, Jonathan,

ကျွန်မ သတိရသေးတယ်။ တစ်ညတော့ 'Jonathan' ဆိုတဲ့ သူနာပြုဆရာတစ်ယောက်ဝင်လာတယ်။

ပိုက်တွေအများကြီးပါလာတယ်။

with a whole lot of plastic straws.

He put a pile on top of each of us, and he said,

ကျွန်မတို့ပေါ်ကို တစ်ပွေ့ဆီချပေးပြီး။ သူပြောတယ်..

"Start threading them together."

'အဲဒီပိုက်တွေကို အတန်းလိုက်ဖြစ်အောင် အတူတူဆက်ကြမယ်။'

Well, there wasn't much else to do in the spinal ward, so we did.

ကောင်းပြီလေ.. အဲဒီဆေးရုံမှာ တခြားဘာမှလုပ်စရာမှမရှိတာ..ကျွန်မတို့ ပိုက်တွေကိုဆက်ကြတာပေါ့

(Laughter)

ကျွန်မတို့ ဆက်ပြီးသွားတော့ သူကဖြည်းညင်းစွာလာပြီး

And when we'd finished, he went around silently

and he joined all of the straws up till it looped around the whole ward.

အားလုံးဆက်ထားတဲ့ အပိုင်းတွေကို သူက

တစ်ခန်းလုံးပြည့်သွားအောင်ဆက်ပေးတယ်။ ပြီးတော့သူကပြောပါတယ်..

And then he said,

'ကောင်းပြီး။ အားလုံးပဲ ကိုယ့်ဆက်ထားတဲ့ ပိုက်တွေကိုကိုင်ထား။'

"OK everybody, hold on to your straws."

And we did. And he said, "Right ...

ကျွန်မတို့ကလိုက်လုပ်တယ်.. သူဆက်ပြောပါတယ်။ 'အခု အချိန်မှာ ငါတို့တွေအကုန်လုံးက စည်းလုံးနေတယ်။'

Now we're all connected."

And as we held on and we breathed as one,

အဲတာကို ကိုင်ပြီး ကျွန်မတို့ အတူတူအသက်ရှူခဲ့တယ်။

ဒီခရီးလမ်းကို ငါတစ်ယောက်တည်းလျောက်နေတာမဟုတ်ဘူးဆိုတာကို ကျွန်မတို့ သိခဲ့တယ်။

we knew we weren't on this journey alone.

And even lying paralyzed in the spinal ward ...

ဆေးရုံထဲမှာ အသေလဲနေရင်းနဲ့တောင်

အရမ်းကို တန်ဖိုးရှိပြီး နက်နဲ တဲ့အချိန်ကာလ

there were moments of incredible depth and richness,

of authenticity and connection

စစ်မှန်သော ရင်းနီးမှု

that I had never experienced before.

ကျွန်မဘယ်တုန်းကမှ မရခဲ့ဘူးသော

And each of us knew that when we left the spinal ward,

ဒီဆေးရုံကနေထွက်သွားပြီးရင်

we would never be the same.

ဘာလိုမှ အရင်လိုပြန်မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ကျွန်မတို့ သိတယ်.

၆ လပြည့်သွားတော့ အိမ်ပြန်ရမယ့်အချိန်ရောက်လာပြီ

After six months, it was time to go home.

I remember Dad pushing me outside in my wheelchair,

ကျွန်မအဖေက ကျွန်မကို wheelchair ပါ်တင်ပြီးအပြန်ဖက်ကို တွန်းသွားတာကို ကျွန်မ မှတ်မိသေးတယ်

wrapped in a plaster body cast,

တစ်ကိုယ်လုံးကို ပတ်တီးစည်းထားတယ်

and feeling the sun on my face for the first time.

ကျွန်မ မျက်နှာပေါ်ကိုနေရောင်ကျလာတဲ့ ပထမဆုံး ခံစားချက်ကိုပြန်ရခဲ့တယ်

I soaked it up and I thought,

ကျွန်မ အဲဒါကိုခံစားနေရင်း တွေးမိတယ်

"How could I ever have taken this for granted?"

ကျွန်မဘာဖြစ်လို့များ ဒါတွေကို "ငါအမြဲပိုင်ဆိုင်ရမယ်လို့ ခံယူခဲ့ဘူးလဲလို့"

I felt so incredibly grateful for my life.

ကျွန်မဘဝကို ကျွန်မကျေနပ်သွားတယ်

But before I left hospital,

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မဆေးရုံက အထွက် သူနာပြုတစ်ယောက် ကပြောတယ်

the head nurse had said to me, "Janine, I want you to be ready,

"Janine ကျွန်မ ရှင့်ကိုအဆင်သင့်ဖြစ်စေချင်တယ်

because when you get home, something's going to happen."

ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ရှင်အိမ်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ တစ်ခုခုဖြစ်လိမ့်မယ်"

And I said, "What?"

အဲဒါနဲ့ ကျွန်မက "ဘာလဲ" လို့မေးတော့။ သူကပြောတယ်

And she said, "You're going to get depressed."

"ရှင်စိတ်ဓာတ်ကျလိမ့်မယ်"

And I said, "Not me, not Janine the Machine,"

ကျွန်မ မကျစေရဘူး.. Jannie ဆိုတာ စက်လိုပဲ မာကြောတယ်

which was my nickname.

ကျွန်မကို အဲလိုခေါ်ကြတယ်

She said, "You are, because, see, it happens to everyone.

သူမက ပြန်ပြောတယ်... "ရှင့် စိတ်ဓာတ်ကျမှာ အဲဒါလူတိုင်းဖြစ်တယ်"

In the spinal ward, that's normal. You're in a wheelchair. That's normal.

ဒီဆေးရုံထဲ မှာတော့ ရှင့်ကိုယ်ကိုရှင် ပုံမှန်ပဲလို့ခံစားရတယ်

ရှင် wheelchair ပေါ်ထိုင်နေရတာလဲ ပုံမှန်ပဲ

But you're going to get home and realize how different life is."

ဒါပေမဲ့ ရှင်အိမ်ရောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ရှင်သိလာလိမ့်မယ်

ဘဝက ဘယ်လောက်ကွာခြားသွားလဲဆိုတာကို။

And I got home.

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ အိမ်ရောက်သွားတယ်။ အဲဒီချိန်မှာ တခုခုမှားနေတယ်။

And something happened.

I realized Sister Sam was right.

ကျွန်မသိလိုက်တယ် Sam ဆိုတဲ့သူနာပြု ပြောတာမှန်တယ်။

ကျွန်မ စိတ်ဓာတ်ကျခဲ့တယ်။

I did get depressed.

ကျွန်မက ထိုင်ခံပေါ်မှာထိုင်နေတယ်။ ခါးနောက်ပိုင်းကစပြီး ကျွန်မခံစားချက်မရှိဘူး

I was in my wheelchair.

I had no feeling from the waist down,

attached to a catheter bottle.

ဆီးအိတ်ကိုဆွဲထားတယ်။ ကျွန်မလမ်းလျောက်နိုင်ဘူး။

I couldn't walk.

ကျွန်မဆေးရုံမှာ နေတုန်း အများကြီးပိန်သွားတယ်။

I'd lost so much weight in hospital,

ကျွန်မ ကိုယ်အလေးချိန် ပေါင် ၈၀ ပဲရှိတော့ွဒါ။

I now weighed about 80 pounds.

ကျွန်မ အရှုံးပးချင်ခဲ့တယ်။

And I wanted to give up.

All I wanted to do was put my running shoes on and run out the door.

ကျွန်မလုပ်ချင်တာ တခုက ကျွန်မဖိနပ်ဆီးပြီး အပြင်ဘက်ကိုပြေးချင်းတယ်။

ကျွန်မရဲ့ အရင်လိုဘဝကို ပြန်လိုချင်တယ်။ ကျွန်မရဲ့ အရင်ခန္ဒာကိုယ်ကို ပြန်လိုချင်တယ်။

I wanted my old life back. I wanted my body back.

ကျွန်မ အမေက ကုတင်ရင်းမှာထိုင်ပြီး

And I can remember Mom sitting on the end of my bed

and saying, "I wonder if life will ever be good again."

ပြောတယ် "ဘဝက အရင်အတိုင်းပြန်ကောင်းလာနိုင်မလားဆိုတာကို ငါတွေးမိတယ်"

And I thought, "How could it?

ကျွန်မကတွေးတယ် "ဘယ်လိုမှ ပြန်မကောင်းနိုင်ဘူး၊ ငါ တန်ဖိုးထားခဲ့တာတွေ

Because I've lost everything that I valued,

ငါလုပ်ခဲ့တာတွေ အကုန်လုံး

everything that I'd worked towards.

ဆုံးရှုံးသွားပြီ"

Gone."

ကျွန်မ မေးခဲ့တယ်... "ဘာဖြစ်လို့ ငါ့ကြမှ ဖြစ်ရတာလဲ "

And the question I asked was, "Why me? Why me?"

အဲဒီချိန်မှာပဲ ကျွန်မသူငယ်ချင်းကို ကျွန်မ သတိရသွားတယ်

And then I remembered

my friends that were still in the spinal ward,

ဆေးရုံမှာကျန်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေပေါ့

particularly Maria.

အဓိက ကတော့ Maria

Maria က သူမရဲ့ ၁၆ နှစ်ပြည့်တဲ့ မွေးနဲ့မှာပဲ

Maria was in a car accident,

and she woke up on her 16th birthday

ကားတိုက်မှုဖြစ်ပြီး ကိုယ်တစ်ပိုင်းသေသွားဒါ။

to the news that she was a complete quadriplegic,

had no movement from the neck down,

လည်ပင်းက စပြီးလုပ်ရှားမှုမရှိဘူး။

had damage to her vocal chords, and she couldn't talk.

ပြီးတော့ လည်ပြွန်ကို ထိခိုက်ပြီး စကားပြောလို့မရဘူး

သူတို့တွေက ကျွန်မကိုပြောတယ် "ငါတို့ နင်ကိုသူ့နားမှာ ထားမယ်။

They told me, "We're going to move you next to her

ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သူ့အတွကကောင်းမယ်ထင်လို့"

because we think it will be good for her."

ကျွန်မ စိတ်ပူခဲ့တယ်။ သူမနဲ့ ဘယ်လိုဆက်ဆံရမှာလဲ

I was worried. I didn't know how I'd react to being next to her.

သူမရဲ့ ဘေးမှာနေပြီး

I knew it would be challenging, but it was actually a blessing,

ခက်ခဲ မယ်လို့ ကျွန်မထင်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒါတာက ကျွန်မအတွက် ကံကောင်းခြင်းပဲ

because Maria always smiled.

ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ Maria ကအမြဲ ပြုံးနေတာပဲ။

She was always happy, and even when she began to talk again,

သူမက အမြဲပျော်ရွှင်နေတယ်။ သူမ စကားပြန်ပြောတဲ့အချိန်မှာတောင်

albeit difficult to understand, she never complained, not once.

သူမ ပြောတာတွေ သိပ်နားမလည်ပေမဲ့ သူမဘယ်တုန်းကမှ မငြင်းခဲ့ဘူး။

And I wondered how had she ever found that level of acceptance.

သူမဘာလို့များ ဒီလိုအခြေအနေကို လက်ခံနိုင်သလဲ ဆိုတာကို ကျွန်မနားမလည်ခဲ့ဘူး

And I realized that this wasn't just my life;

အဲဒါနဲ့ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်းဒီလိုခံစားရတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို သတိပြန်ရသွားတယ်။

it was life itself.

ဘဝဆိုတာ ဒါပါပဲ။ ဒီဒုက္ခတွေ ဆိုတာငါတစ်ယောက်တည်း ခံစားရတာမဟုတ်ဘူး။

I realized that this wasn't just my pain; it was everybody's pain.

လူတိုင်းခံစားရတယ်။ ဘဝမှာ ရွေးချယ်မှုရှိတယ်ဆိုတာကို ကျွန်မသိတယ်။

And then I knew, just like before,

that I had a choice: I could keep fighting this,

ကျွန်မမှာ ရွေးချယ်ခွင့်ရှိတယ်။ ကျွန်မ ဆက်ပြီးကြိုးစားမယ်

ကျွန်မ ရဲ့ခန္ဒာကိုယ် နဲ့

or I could let go and accept not only my body,

but the circumstances of my life.

ကျွန်မဘဝ ရဲ့အခြေအနေကို လက်ခံမယ်။

ပြီတော့ "ဘာဖြစ်လို့ ငါ့ကြမှဖြစ်ရတာလဲ" လို့မမေးတော့ဘူး။

And then I stopped asking, "Why me?"

And I started to ask, "Why not me?"

"ဘာဖြစ်လို့ ငါမဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ" လို့ပဲမေးတော့တယ်။

ကျွန်မတွေးမိတယ် ဒီလိုလုံးဝအောက်ဆုံး ရောက်နေတဲ့ အချိန်က

And then I thought to myself,

maybe being at rock bottom is actually the perfect place to start.

တစ်ခုခု ကိုပြန်စဖို့ အကောင်းဆုံးအချိန်ဖြစ်တယ်။

ကျွန်မကို ကျွန်မတီထွင် ဆန်းသစ်မှုကိုဖန်တီးတတ်တဲ့လူလို့ မထင်ခဲ့ဘူး။

I had never before thought of myself as a creative person.

I was an athlete; my body was a machine.

ကျွန်မက အားကစားသမား။ ကျွန်မ ခန္ဒာကိုယ်က ကျွန်မအတွက်စက်ပဲ။

But now I was about to embark on the most creative project

ဒါပေမဲ့အခုတော့ ကျွန်မကတီထွင် ဆန်းသစ်ရမဲ့ အလုပ်တစ်ခုကိုလုပ်ရတော့မယ်။

that any of us could ever do:

အဲဒါကတော့ ကျွန်တို့အကုန်လုံးလုပ်နိုင်တဲ့ အလုပ်ဖြစ်တဲ့

ဘဝကို ပြန်လည်တည်စောက်ခြင်းပဲ ဖြစ်တယ်။

that of rebuilding a life.

ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကိုကျွန်မလုံးဝမသိခဲ့ဘူး

And even though I had absolutely no idea what I was going to do,

ဒီလိုမရေရာတဲ့ ဘဝမှာ ကျွန်မဘာလုပ်ရမှာလဲ

in that uncertainty came a sense of freedom.

လွတ်လပ်မှုခံစားချက်ရလာတယ်။

I was no longer tied to a set path.

ကျွန်မက ဘယ်လမ်းလျောက်ရမယ်ဆိုတာလဲ မရှိဘူး

I was free to explore life's infinite possibilities.

ဒီလိုဖြစ်အဆုံးမရှိဘာမဆို ဖြစ်နိုင်တဲ့ဘဝကို ကျွန်မလေ့လာခွင့်ရခဲ့တယ်။

And that realization was about to change my life.

အဲဒီအသိက ကျွန်မဘဝကိုပြောင်းခဲ့ပါတယ်။

Sitting at home in my wheelchair and my plaster body cast,

ကျွန်မ wheelchair ပေါ်မှာထိုင်နေရင်း - တစ်ကိုယ်လုံးက ပတ်တီးတွေနဲ့

an airplane flew overhead.

လေယာဉ်ပျံ တစ်စင်းပျံသန်းသွားတယ်။ ကျွန်မမော့ကြည့်လိုက်တယ်..

I looked up, and I thought to myself, "That's it!

"အဲဒါပဲ" ဆိုပြီးကျွန်မတွေးမိလိုက်တယ်။

"ငါလမ်းလျောက်နိုင်ဘူးဆိုတော့ ငါပျံလို့တော့ရသေးတာပဲ"

If I can't walk, then I might as well fly."

(Laughter)

I said, "Mom, I'm going to learn how to fly."

ကျွန်မအမေကို ကျွန်မပြောလိုက်တယ် "အမေ၊ ကျွန်မလေယာဉ်မောင်းသင်မယ်။"

She said, "That's nice, dear."

"အဲဒါ ကောင်းတယ်" လို့ သူမပြန်ပြောခဲ့တယ်။ (ရယ်သံ)

(Laughter)

I said, "Pass me the yellow pages."

"ကျွန်မကို လမ်းညွှန်စာအုပ်ပေး" ဆိုပြီးပြောတယ်။

She passed me the phone book, I rang up the flying school,

သူမက ကျွန်မကိုလမ်းပေးတယ်၊ ကျွန်မ လေယာဉ်မောင်းသင်တဲ့ကျောင်းကို ဖုန်းဆက်တယ်။

"ကျွန်မ လေယာဉ်မောင်းသင်ဖို့ စရင်းသွင်းချင်တယ်လို့ပြောတယ်။"

I said I'd like to make a booking to come out for a flight.

"ဘယ်အချိန်လောက်လာချင်လဲ " လို့ သူကမေးတယ်။

They said, "When do you want to come out?"

I said, "Well, I have to get a friend to drive me because I can't drive.

"ကောင်းပြီလေ။ ကျွန်မက ကျွန်မသူငယ်ချင်း မောင်းပို့ပေးမှရမှာ

ကျွန်မ ကားမောင်းလို့မရဘူး ၊ တကယ်တော့ လမ်းတောင်လျောက်လို့မရဘူး

Sort of can't walk, either. Is that a problem?"

အဲဒါ အဆင်ပြေမလားမသိဘူး"

I made a booking, and weeks later,

ကျွန်မ စာရင်းသွင်းခဲ့တယ်။ နောက်တစ်ပတ် ကျတော့ ကျွန်မသူငယ်ချင်း Chris

my friend Chris and my mom drove me out to the airport,

နဲ့ ကျွန်မအမေနဲ့ ကျွန်မကို လေယာဉ်ကွင်းလိုက်ပို့ခဲ့တယ်။

ဒီပေါင် ၈၀ ပဲလေးတဲ့ ပတ်တီးနဲ့ပတ်ထားတဲ့

all 80 pounds of me covered in a plaster body cast

ခန္ဒာကိုယ် (ရယ်သံ)

in a baggy pair of overalls.

(Laughter)

I can tell you, I did not look like the ideal candidate

ကျွန်မက လေယာဉ်မောင်းလိုင်စင် ရဖို့သင်ယူမဲ့

လေယာဉ်မောင်းသင်တန်းသားတစ်ဦး ဖြစ်တင့်တဲ့ပုံမပေါ်ဘူးဆိုတာ ကျွန်မသိပါတယ်။

to get a pilot's license.

(Laughter)

ကျွန်မကမရပ်နိုင်လို့ ကောင်တာစားပွဲကို ကိုင်ထားတယ်။

I'm holding on to the counter because I can't stand.

"ကျွန်မ လေယာဉ်မောင်းသင်တန်းတက်ဖို့ပါ" လို့ကျွန်မပြောတယ်။

I said, "Hi, I'm here for a flying lesson."

သူတို့က ကျွန်မကိုကြည့်ပြီး အနောက်ဖက်သို့ ပြေးဝင်သွားတယ်။

They took one look and ran out the back to draw short straws.

"နင်သူ့ကိုယူ" "မဟုတ်ဘူး နင်သူ့ကိုယူ"

"You get her." "No, no, you take her."

နောက်ဆုံးမှာတော့ လူကြီးတစ်ယောက်ထွက်လားပြီး။

Finally a guy goes, "Hi, I'm Andrew. I'm going to take you flying."

"မင်္ဂလာပါ ကျွန်တော် Andrew ပါ။ ကျွန်တော် လေယာဉ်မောင်းသင်ပေးမဲ့သူပါ။"

I go, "Great!"

"ကောင်းလိုက်တာ" ဆိုပြီး ကျွန်မကပြောလိုက်တယ်။ သူတို့ကျွန်မကို ခေါ်သွားတယ်

They get me out on the tarmac,

လေယာဉ်ပြေးလမ်းပေါ် ရောက်သွားတယ်။

and there was this red, white and blue airplane -- it was beautiful.

အဲဒီမှာ အနီရောင်၊ အဖြူရောင်၊ အပြာရောင် လေယာဉ်တွေရှိတယ်။

အရမ်းလှတယ်။ သူတို့ကျွန်မကို လေယာဉ်မောင်းခန်းထဲ တင်ပေးတယ်။

They had to slide me up on the wing to put me in the cockpit.

လေယာဉ်တောင်ပံ ကလေမတင်ပြီး စက်ခန်းထဲသို့ ခေါ်သွားတယ်။

They sat me down. There are buttons and dials everywhere.

ကျွန်မကို ထိုင်ခို်င်းတယ်။ အဲဒီမှာတော့ ခလုပ်တွေ နံပါတ်အများကြီးပဲ

I'm going, "Wow, how do you ever know what all these buttons and dials do?"

"အဲဒီလောက်များတဲ့ ခလုပ်တွေ နံပါတ်တွေ အကုန်လုံးကို ဘယ်လိုသိနိုင်မလဲ " လို့ကျွန်မတွေးမိတယ်။

ဆရာ Andrew ကရှေ့ကနေ လေယာဉ်စက်ကို စနိုးပါတယ်။

Andrew got in the front, started the plane, and said,

"Would you like to have a go at taxiing?"

သူပြောတယ် "ပြေးလမ်းပေါ် ပြေးတာကို စသင်မယ်"

That's when you use your feet to control the rudder pedals

အဲဒါကတော့ ခြေထောက်ကို ခြေနင်းပေါ်တင်ပြီး

လေယာဉ်ကို မြေကြီးပေါ်မှာ ထိန်းရတယ်။

to control the airplane on the ground.

"မရဘူး။ ကျွန်မခြေထောက်တွေကိုအသုံးပြုလို့ မရဘူး" လို့ကျွန်မပြောတယ်

I said, "No, I can't use my legs."

"အော်" လို့ သူပြောတယ်။

He went, "Oh."

"ဒါပေမဲ့ ကျွန်ကလက်တွေကိုတော့ အသုံးပြုလို့ရတယ်" လို့ပြောတော့ သူက "ကောင်းပြီလေ"

I said, "But I can use my hands," and he said, "OK."

အဲဒါနဲ့ ပြေးလမ်းပြေကို အရှိန်တင်ပြီးတော့

So he got over to the runway, and he applied the power.

စမောင်းပါတယ်။

And as we took off down the runway,

and the wheels lifted up off the tarmac, and we became airborne,

ပြီးတော့ စက်ခေါင်းထဲကို ဘီးတွေတင်ပြီး လေယာဉ်စတက်ပါတယ်။

ကျွန်မ မခံစားဖူးတဲ့ လွတ်လတ်မှုကို ခံစားလိုက်ရတယ်။

I had the most incredible sense of freedom.

And Andrew said to me,

Andres ကပြောတယ်။

as we got over the training area,

ကျွန်မတို့ လေယာဉ်မောင်းသင်တဲ့ နေရာကနေ

"အဲဒီတောင်တန်းတွေကို မြင်လား"

"You see that mountain over there?"

And I said, "Yeah."

"မြင်တယ်"လို့ကျွန်မ ပြန်ပြောတယ်

"ဒါဆို နင်ထိန်းပြီးအဲဒီတောင်တန်းတွေ ဆီမောင်းမယ်" လို့သူပြောတယ်

And he said, "Well, you take the controls, and you fly towards that mountain."

And as I looked up, I realized

ကျွန်မ ကြည့်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ကျွန်မမှတ်မိသွားတယ်

သူပြောတဲ့ တောင်တန်းပြာဆိုတာက

that he was pointing towards the Blue Mountains,

where the journey had begun.

ကျွန်မ ဘဝပြန်စခဲ့တဲ့နေရာပဲ။

And I took the controls,

ကျွန်မ လေယာဉ်ကို ထိန်းပြီး၊ ကျွန်မ စပြီးပျံသန်းခဲ့တယ်။

and I was flying.

ကျွန်မက ဆေးရုံကနေ တော်တော်ဝေးသွားပြီ

And I was a long, long way from that spinal ward.

အဲဒီအချိန်က စပြီးကျွန်မ လေယာဉ်မောင်းသမား တစ်ယောက်ဖြစ်မယ်လို့ ကျွန်မယုံကြည်တယ်

I knew right then that I was going to be a pilot.

Didn't know how on Earth I'd ever pass a medical.

ကျွန်မ လက်မှတ်ရဖို့ ဆေးစစ်ချက်အောင်ဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်တဲ့အခြေအနေပါ။

(Laughter)

But I'd worry about that later, because right now, I had a dream.

ဒါပေမဲ့ အဲဒါကို နောက်မှပဲပူတော့မယ်...အခုတော့ကျွန်မ မှာအိပ်မက်ရှိသွားပြီ။

ကျွန်မ အိမ်ပြန်လာတယ်၊ ကျွန်မနေ့စဉ်မှတ်တန်း စာအုပ်ကို ယူပြီး၊ ကျွန်မအစီအစဉ် တစ်ခုဆွဲတယ်။

So I went home, I got a training diary out, and I had a plan.

And I practiced my walking as much as I could,

ကျွန်မ လမး်လျောက်နိုင်အောင် တတ်နိုင်သလောက် ကြိုးစားမယ်

ကျွန်ကို လူနှစ်ယောက်တွဲရတဲ့ အခြေအနေကနေစ ပြီး

and I went from the point of two people holding me up ...

to one person holding me up ...

လူတစ်ယောက်ပဲ တွဲရတဲ့ အခြေအနေ

ပြီး ထိုင်ခုံတွေ စားပွဲတွေကို ကိုင်ပြီသွားနိုင်တဲ့ အခြေအနေ

to the point where I could walk around the furniture

ကိုင်စရာ တစ်ခုနဲ့ တစ်ခုနဲ့ သိပ်မဝေးဘူးဆိုရင်ပေါ့

as long as it wasn't too far apart.

And then I made great progression,

အဲဒါနဲ့ ကျွန်မ နံရံကို ကိုင်ပြီး လျောက်နိုင်တဲ့ အခြေအနေ

to the point where I could walk around the house,

ထိရောက်လာခဲ့တယ်။

holding onto the walls, like this.

ဒီလိုပေါ့။ အမေက ပြောတယ် သူမကျွန်နောက်ကနေ အမြဲလိုက်ပြီး

And Mom said she was forever following me,

wiping off my fingerprints.

နံရံပေါ်က ကျွန်မလက်ရာတွေကို လိုက်သုပ်ရတယ်။ (ရယ်သံ)

(Laughter)

But at least she always knew where I was.

ဒါပေမဲ့လဲ အနည်းဆုံးတော့ ကျွန်မဘယ်တွေသွားခဲ့သလဲ ဆိုတာ သူသိရတာပေါ့

(Laughter)

ကျွန်မကို ဆရာဝန်တွေက ဆက်ပြီးခွဲစိတ်ကုသတယ်

So while the doctors continued to operate

and put my body back together again,

ကျွန်မ ခန္ဒာကိုယ်ကို အရင်အတိုင်းပြန်ဖြစ်အောင်။

I went on with my theory study.

ကျွန်မ စာစစ်စာမေးပွဲကို အောင်ခဲ့တယ်။

And then eventually, amazingly, I passed my pilot's medical,

အံသြ စရာကောင်းတာက ကျွန်မ ဆေးစစ်ချက်လဲအောင်ခဲ့တယ်။

and that was my green light to fly.

ကျွန်မ ပျံသန်းဖို့ မီးစိမ်း ဖြစ်သွားပြီ။

And I spent every moment I could out at that flying school,

ကျွန်မ အချိန်တိုင်း ကျောင်းမှာပဲ

way out of my comfort zone,

ကျွန်မ အတွက်သာယာတယ််ဆိုတဲ့ နေရာရဲ့အဝေးကြီးမှာ။

all these young guys that wanted to be Qantas pilots, you know,

လေယာဉ်မောင်ဖြစ်ချင်နေတဲ့ လူငယ်တွေနဲ့ အတူ။

ကျွန်မရဲ့ အရင်တုန်းက ဟိုင်ကိုင် ဒီကိုင်ပြီးလမ်းလျောက်နေတဲ့၊

and little old hop-along me in first my plaster cast,

and then my steel brace, my baggy overalls,

တစ်ကိုယ်လုံးမှာလဲ ပတ်တီးတွေနဲ့၊

my bag of medication and catheters and my limp.

ဆေးထုပ်ကြီးတွေနဲ့၊ ဆီးပိုက်တွေနဲ့

They use to look at me and think,

သူတို့က ကျွန်မကို ကြည့်ပြီးစဉ်းစား မိခဲ့မှာပဲ

"အို။ အဲဒါဘယ်သူလဲ လာနောက်နေတယ်။ သူကလား လေယာဉ်မောင်းသင်မှာ မဖြစ်နို်င်ပါဘူး"

"Oh, who is she kidding? She's never going to be able to do this."

ကျွန်မလဲ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ တခါတလေ တွေးမိခဲ့ပါတယ်။

And sometimes I thought that, too.

အဲဒါကအရေးမကြီးဘူး။ ကျွန်မရဲ့ ဖြစ်ချင်မှုက

But that didn't matter,

because now there was something inside that burned

that far outweighed my injuries.

အဲဒီအလေးချိန်မမီတဲ့၊ တစ်ကိုယ်လုံး ဒဏ်ရာတွေဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်မကို

And little goals kept me going along the way,

ဖြစ်ချင်မှုဆိုတဲ့ စိတ်ကလေးကနေ တွန်းအားပေးခဲ့တယ်။

တဖြည်းဖြည်း နဲ့ ကျွန်မကိုယ်ပိုင်လေယာဉ် မောင်းလိုင်စင်ရခဲ့တယ်။

and eventually I got my private pilot's license.

Then I learned to navigate, and I flew my friends around Australia.

ပြီးတော့ ကျွန်မ ဆက်လေ့လာတယ်။ ကျွန်မသူငယ်ချင်းနဲ့ အတူ အော်စတေးလစ်ယား ကို ပတ်မောင်းတယ်။

And then I learned to fly an airplane with two engines

ပြီးတော့ စက်နှစ်လုံးပါတဲ့ လေယာဉ်ကိုမောင်းနိုင်ခဲ့တယ်။

and I got my twin-engine rating.

စက်နှစ်လုံးပါတဲ့ လေယာဉ်မောင်း လိုင်စင်ရခဲ့တယ်။

And then I learned to fly in bad weather as well as fine weather,

ပြီးတော့ကျွန်မ ဆိုးရွားတဲ့ရာသီဥတုမှာမောင်းနိုင်အောင်လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်

အဲဒါနဲ့ ကျွန်မလေယာဉ်မောင်းသင်ပေးနိုင်တဲ့ လက်မှတ်ရခဲ့တယ်။

and got my instrument rating.

And then I got my commercial pilot's license.

ကျွန်မ လေယာဉ်လိုင်းတွေမှာ မောင်းနိုင်တဲ့ လိုင်စင်ရခဲ့တယ်။

And then I got my instructor rating.

ကျွန်မ လေယာဉ်မောင်းသင် ဆရာလက်မှတ်ရခဲ့တယ်။

And then I found myself back at that same school

ပြီတော့ ကျွန်မအဲဒီကျာင်းကို ပြန်ရောက်ခဲ့တယ်...

where I'd gone for that very first flight,

ကျွန်မ လေယာဉ်မောင်းစသင်ခဲ့တဲ့ကျောင်း

teaching other people how to fly ...

လေယာဉ်မောင်းသူ ဆရာအနေနဲ့ပေါ့၊

just under 18 months after I'd left the spinal ward.

အဲဒါတွေအကုန်လုံးက ကျွန်မဆေးရုံကနေထွက်ပြီး ၁၈အကြာမှာဖြစ်သွားဒါ။

(လက်ခုပ် သံများ)

(Applause)

(Applause ends)

And then I thought, "Why stop there?

ပြီးကျွန်မ အကြံရခဲ့တယ်.. "ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီမှာပဲ ရပ်နေမှာလဲ"

Why not learn to fly upside down?"

ငါအပေါ်အောက်မောင်းနိုင်အောင် လေ့လာမယ်

(Laughter)

ကျွန်မ သင်ယူခဲ့ပါတယ်။ အပေါ်အောက်မောင်းနည်း

And I did, and I learned to fly upside down

and became an aerobatics flying instructor.

လေယာဉ်အလှပြ မောင်းသင်ဆရာ ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။

(Laughter)

အမေ နဲ့ အဖေ လား.. ဘယ်တော့မှ လိုက်မဆီးဘူးဖူး။

And Mom and Dad? Never been up.

(Laughter)

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်မသိခဲ့တယ် ခန္ဒာကိုယ်ပဲ တားလို့ရမယ်

But then I knew for certain that although my body might be limited,

it was my spirit that was unstoppable.

ကျွန်မရဲ့ စိတ်ဓာတ်ကိုတော့ ဘယ်လိုမှ ရပ်ထားလို့မရဘူး။

Lao Tzu ဆိုတဲ့အတွေးအခေါ် ပညာရှင်က ပြောခဲ့တယ်

The philosopher Lao Tzu once said,

" နင်အခုဖြစ်နေတဲ့ ဘဝကို လက်လွတ်လိုက်တဲ့အခါ

"When you let go of what you are,

you become what you might be."

နင်ဖြစ်သင့်တဲ့ဘဝ ဖြစ်လာမယ်"

I now know that it wasn't until I let go of who I thought I was

ကျွန်မအခုတော့ သိသွားပြီး ကျွန်မဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဘဝကို ကျွန်မလက်မလွတ်လိုက်ဘူးဆိုရင်

that I was able to create a completely new life.

ကျွန်မ ဘဝအသစ်ကို ဘယ်လိုမှ ဖန်တီးနိုင်ခဲ့မှာမဟုတ်ဘူး။

It wasn't until I let go of the life I thought I should have ...

ကျွန်မ ဖြစ်သင့်တယ်ဆိုတဲ့ ဘဝကို လက်မလွတ်လိုက်မချင်းပေါ့

ကျွန်မ အမြဲတမ်းတောင့်တနေတဲ့ ဘဝကို ကျွန်မရလိုက်မှာမဟုတ်ဘူး။

that I was able to embrace the life that was waiting for me.

တကယ့် အင်အားဆိုတာဘာလဲဆိုတာ ကျွန်မသိသွားပြီ။

I now know that my real strength

never came from my body.

ခန္ဒာကိုယ်က လာတာမဟုတ်ဘူး။

And although my physical capabilities have changed dramatically,

ကျွန်မရဲ့ ခွန်အားတွေ လုံးဝပြောင်းလဲသွားပေမဲ့လဲ

who I am is unchanged.

ကျွန်မ ဘာလဲဆိုတာကို မပြောင်းလဲနိုင်ပါဘူး။

The pilot light inside of me was still alight,

လေယာဉ်မောင်း ဆိုတဲ့အလင်းရောင်လေးကတော့ အမြဲလင်းနေမှာပဲ

just as it is in each and every one of us.

ကျွန်မတို့ အားလုံးလိုပါပဲ

I know that I'm not my body.

ခန္ဒာကိုယ်ဆို တာကျွန်မ မဟုတ်ဘူး။

And I also know that you're not yours.

ရှင့်တို့ ခန္ဒာကိုယ်ဆိုတာလဲ ရှင့်တို့မဟုတ်ဘူး

အဲဒါကြောင့်မို့လို့ ရှင်တို့ဘယ်လိုပုံလဲ၊ ဘယ်လိုရုပ်လဲ

And then it no longer matters what you look like,

where you come from, or what you do for a living.

ဘယ်ကလာတာလဲ၊ ဘာနဲ့ အလုပ်လုပ်လဲ ဆိုတာလုံးဝမအရေးမကြီးဘူး

All that matters is that we continue to fan the flame of humanity

ဘာကအရေးကြီးတာလဲဆိုတော့ ကျွန်မတို့တတွေ လူသားချင်းစာနာမှု

ကျွန်မတို့ ဘဝကို ကျွန်မတို့ကဘာလဲဆိုတဲ့ အကောင်းဆုံးဖန်တီးမှုရဲ့ သင်္ကေံာသ အဖြစ်

by living our lives as the ultimate creative expression

of who we really are,

...

because we are all connected

ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျွန်မတို့ အကုန်လုံး ဆက်သွယ်နေတယ်။

by millions and millions of straws.

သန်းနဲ့ ချီတဲ့ ပိုက်တွေနဲ့

အဲဒီအပိုင်းအစကို ဆက်ဖို့အချိန်ရောက်လာပြီ

And it's time to join those up

...

and to hang on.

ကျွန်မတို့ရဲ့ ဒီလိုစုစည်းထားတဲ့ အင်အားတွေကို

And if we are to move towards our collective bliss ...

ခန္ဒာကိုယ်အလှအပကို ဂရုမစိုက်တော့ဘဲ

it's time we shed our focus on the physical

and instead embrace the virtues of the heart.

စိတ်နှလုံး ရဲ့အလှအပကိုပဲ အရေးပေး ရမယ့်အချိန်ရောက်လာပြီ။

So raise your straws if you'll join me.

ကျွန်မနဲ့ အတူတူပါ၀င်မယ်ဆိုရင် ရှင်တို့ရဲ့ ပိုက်တွေကို လေထဲမြောက်ပေးပါ။

(Applause)

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ (လက်ခုပ်သံ)

Thank you.

(Applause)

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

Thank you.

(Applause)