Janine Shepherd: A broken body isn't a broken person

Janine Shepherd: Bozulmuş bir beden bozulmuş bir insan değildir

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Canan Gundogdu Gözden geçirme: Meric Aydonat

Life is about opportunities -- creating them and embracing them.

Hayat, fırsatlardan ibarettir,

onları yaratmaktan ve kucaklamaktan ve bana göre

And for me, that was the Olympic dream.

hayat, Olimpiyat rüyasıydı.

Bu beni tanımlayan şeydi. Benim sonsuz mutluluğumdu.

That's what defined me. That was my bliss.

As a cross-country skier and member of the Australian ski team

Kros kayakçısı ve Avusturalya kayak takımının bir üyesi olarak,

headed towards the Winter Olympics,

Kış olimpiyatlarına yönelik,

yakın takım arkadaşlarımla bisiklet antremanındaydık.

I was on a training bike ride with my fellow teammates.

Yönümüzü yukarıya doğru

As we made our way up towards the spectacular Blue Mountains

Sydney'in batısındaki çarpıcı Mavi Dağlar'a çevirdiğimizde

west of Sydney,

it was the perfect autumn day:

muhteşem bir sonbahar günüydü:

sunshine, the smell of eucalypt and a dream.

güneş, okaliptüs kokuları ve bir düş.

Life was good.

Hayat güzeldi.

We'd been on our bikes for around five-and-a-half hours

Turun sevdiğim kısmına gelmiştik,

beş buçuk saattir bisikletlerimizin üzerindeydik.

when we got to the part of the ride that I loved,

and that was the hills, because I loved the hills.

Bu kısmını seviyordum, çünkü tepeler vardı ve ben tepeleri severim.

I got up off the seat of my bike and I started pumping my legs,

Bisikletimin selesinden kalkıp, aşağı indim

bacaklarımı pompalamaya başladım ve soğuk dağ havasını emer gibiydim.

and as I sucked in the cold mountain air, I could feel it burning my lungs,

Soğuk havanın ciğerlerimi yakışını hissedebiliyordum ve

and I looked up to see the sun shining in my face.

yüzümde ışıldayan güneşi görmek için yukarı baktım.

And then everything went black.

Ve herşey kapkaranlık oldu.

Where was I? What was happening?

Neredeydim? Ne oluyordu?

My body was consumed by pain.

Bedenim acılar içindeydi.

I'd been hit by a speeding utility truck

Aşırı hız yapan kamuya ait bir kamyon

with only 10 minutes to go on the bike ride.

bisiklet turuna geri döndükten sadece 10 dakika sonra bana çarpmıştı.

I was airlifted from the scene of the accident by a rescue helicopter

Kaza yerinden bir kurtarma helikopteriyle

Sydney'deki büyük bir omurilik merkezine götürüldüm.

to a large spinal unit in Sydney.

I had extensive and life-threatening injuries.

Geniş çaplı, hayati risk içeren yaralanmalarım vardı.

Boynum kırılmış ve omuriliğim altı parçaya bölünmüştü.

I'd broken my neck and my back in six places.

Sol tarafımda beş kaburga kemiğim kırılmıştı.

I broke five ribs on my left side.

I broke my right arm. I broke my collarbone.

Sağ kolum kırılmıştı. Köprücük kemiğim kırılmıştı.

I broke some bones in my feet.

Ayağımda bazı kemikler kırılmıştı.

My whole right side was ripped open, filled with gravel.

Sağ tarafımın tamamı sıyrılmış, açıktaydı ve toprakla dolmuştu.

My head was cut open across the front, lifted back,

Başımın ön kısmının tamamı yarılmış, deri geriye doğru açılmış,

altındaki kafatası açığa çıkmıştı.

exposing the skull underneath.

I had head injures. I had internal injuries.

Kafa yaralanmalarım vardı. İç organ yaralanmalarım vardı.

I had massive blood loss.

Çok ağır kan kaybım vardı. Aslında, benim boyutlarımda birinin

In fact, I lost about five liters of blood,

gerçekte taşıdığı miktar olan, beş litreye yakın kan kaybetmiştim.

which is all someone my size would actually hold.

By the time the helicopter arrived at Prince Henry Hospital in Sydney,

Helikopter Sydney'deki Prens Henry Hastanesi'ne vardığında,

kan basıncım 40'a sıfırdı.

my blood pressure was 40 over nothing.

Gerçekten kötü bir gün geçiriyordum. (Gülüşmeler)

I was having a really bad day.

(Laughter)

On günden fazla, iki boyut arasında gidip gelerek yaşadım.

For over 10 days, I drifted between two dimensions.

Bedenimin içinde olduğumun farkındaydım,

I had an awareness of being in my body,

but also being out of my body, somewhere else,

fakat diğer bir taraftan dışında olduğumunda,

watching from above, as if it was happening to someone else.

sanki yukarıdan bir yerden, başka birisine olanları izliyordum.

Neden bu kadar çok bozulmuş bir bedene dönmek isteyeyim ki?

Why would I want to go back to a body that was so broken?

But this voice kept calling me:

Fakat o ses bana seslenmeyi sürdürüyordu: "Haydi, benimle kal."

"Come on, stay with me."

"No, it's too hard."

"Hayır. Bu çok zor."

"Come on. This is our opportunity."

"Hadi. Bu bizim fırsatımız."

"No. That body is broken. It can no longer serve me."

"Hayır. Bu beden bozuk. Bana daha fazla hizmet edemez."

"Come on. Stay with me. We can do it. We can do it together."

"Hadi. Benimle kal. Yapabiliriz. Birlikte başarabiliriz ."

I was at a crossroads.

Bir dönüm noktasındaydım.

I knew if I didn't return to my body, I'd have to leave this world forever.

Eğer bedenime geri dönmezsem, bu dünyayı sonsuza dek terk etmek zorunda kalacağımı biliyordum.

It was the fight of my life.

Hayatımın savaşıydı.

After 10 days, I made the decision to return to my body.

On gün sonra, vücuduma dönme kararını verdim

ve iç kanamam durdu.

And the internal bleeding stopped.

The next concern was whether I would walk again,

Bir sonraki endişem tekrar yürüyüp yürüyemeyeceğimdi,

because I was paralyzed from the waist down.

çünkü belden aşağım felçli bir durumdaydım.

Aileme, boynumdaki kırığın sabit olduğunu fakat

They said to my parents that the neck break was a stable fracture,

omurgamın tamamen ezilmiş olduğunu söylediler,

but the back was completely crushed:

L1 omurum, sanki bir fıstığı yere atıp

the vertebra at L1 was like you'd dropped a peanut,

stepped on it, smashed it into thousands of pieces.

üzerine basarak, binlerce parçaya parçalamışsınız gibiydi.

They'd have to operate.

Ameliyat etmeleri gerekiyordu.

İçeri girdiler. Beni bir mindere oturttular. Beni kestiler,

They went in. They put me on a beanbag.

They cut me -- literally cut me in half.

kelimenin tam anlamıyla beni ikiye kestiler,

I have a scar that wraps around my entire body.

bütün vücudumun etrafını saran bir ameliyat izim var.

They picked as much broken bone as they could

Omuriiliğimin içinde bulunan kırık kemikleri

toplayabildikleri kadarıyla bir araya getirdiler.

that had lodged in my spinal cord.

They took out two of my broken ribs and they rebuilt my back --

Kırık olan iki kaburga kemiğimi çıkardılar ve omurgamı yeniden oluşturdular.

L1, they rebuilt it, they took out another broken rib,

L1'i yeniden oluşturdular, başka bir kırık kaburga kemiğimi çıkardılar

they fused T12, L1 and L2 together.

T12, L1 ve L2 'yi birbirlerine kaynaştırdılar.

Then they stitched me up; they took an entire hour to stitch me up.

Sonra dikerek beni bir araya getirdiler. Beni dikerek birleştirmeleri tam bir saat sürdü.

I woke up in intensive care,

Yoğun bakımda uyandım ve doktorlar operasyon başarılı olduğu için

and the doctors were really excited that the operation had been a success,

gerçekten heyecanlıydılar, çünkü bu aşamada

because at that stage, I had a little bit of movement

ayak baş parmaklarımdan birinde çok az bir hareketlilik vardı ve

in one of my big toes,

"Harika, çünkü Olimpatlar'a gidiyorum" diye düşündüm.

and I thought, "Great, because I'm going to the Olympics!"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Hiçbir fikrim yoktu. Elbette bu başka insanlara

I had no idea.

That's the sort of thing that happens to someone else, not me, surely.

olan türden bir şeydi, bana değil.

But then the doctor came over to me and she said,

Fakat doktor beni ziyaret etti ve

"Janine, the operation was a success,

"Janine, operasyon başarılı geçti ve omuriliğinden

and we've picked as much bone out of your spinal cord as we could.

elimizden geldiğince çok parçalanmış kemikleri çıkardık,

But the damage is permanent.

fakat hasar kalıcı."

The central nervous system nerves -- there is no cure.

Merkezi sinir sistemi sinirleri, için bir tedavi yok.

Belden aşağısı kısmi felçli dediğimiz durumdasın ve

You're what we call a partial paraplegic,

and you'll have all of the injuries that go along with that.

bundan kaynaklanan hasarların olacak.

You'll have no feeling from the waist down,

Belden aşağında hiç his yok ve en fazla

and at most, you might get 10 or 20 percent return.

yüzde 10 ya da 20'sini geri kazanabileceksin.

Yaşamının geri kalanı boyunca içsel zedelenmelerin olacak.

You'll have internal injuries for the rest of your life.

You'll have to use a catheter for the rest of your life.

Yaşamının geri kalanı boyunca sonda kullanman gerekecek.

Ve eğer tekrar yürürsen, bu kapiler ve yürüme desteğiyle olacak." dedi.

And if you walk again, it will be with calipers and a walking frame."

And then she said,

Ve sonra, "Janine,

"Janine, you'll have to rethink everything you do in your life,

yaşamında yaptığın herşeyi tekrar düşünmek zorundasın

çünkü daha önce yaptığın şeyleri bir daha yapamayacaksın."

because you're never going to be able to do the things you did before."

(Gasps)

Neden bahsettiğini anlamaya çalıştım.

I tried to grasp what she was saying.

I was an athlete. That's all I knew. That's all I'd done.

Ben bir sporcuydum. Bütün bildiğim, bütün yapabildiğim buydu.

Bunu yapamayacaksam, ne yapabilirdim ki ?

If I couldn't do that, then what could I do?

Ve kendime şu soruyu sordum, eğer spor yapamayacaksam

And the question I asked myself is:

If I couldn't do that,

o halde ben kimim?

then who was I?

They moved me from intensive care to acute spinal.

Beni yoğun bakımdan akut omurilik bölümüne sevk ettiler.

I was lying on a thin, hard spinal bed.

Omurga kemiği için tasarlanmış ince, sert bir yatakta yatıyordum.

I had no movement in my legs.

Bacaklarımda hiç his yoktu. Üzerimde kan pıhtılarından

I had tight stockings on to protect from blood clots.

koruması için bir korse vardı.

I had one arm in plaster, one arm tied down by drips.

Bir kolum alçıdaydı, diğer koluma serum bağlanmıştı.

I had a neck brace and sandbags on either side of my head

Boynumda boyunluk ve kafamın iki yanında kum torbaları vardı

and I saw my world through a mirror

ve dünyamı kafamın üzerine asılmış

that was suspended above my head.

bir ayna vasıtasıyla görüyordum.

I shared the ward with five other people,

Servisi diğer beş kişiyle paylaşıyordum,

and the amazing thing is,

harika olan şey, hepimiz felçli bir şekilde

because we were all lying paralyzed in a spinal ward,

omurilik servisinde yatarken birbirimizin neye benzediğini bilmememizdi. .

we didn't know what each other looked like.

How amazing is that?

Ne kadar harika? Hayatınızda ne sıklıkta

How often in life do you get to make friendships, judgment-free,

yargısız, tamamen özüne dayanarak

purely based on spirit?

arkadaşlık kurarsınız?

Orada yüzeysel konuşmalar olmadığı gibi

And there were no superficial conversations

as we shared our innermost thoughts, our fears,

biz en özel kişisel duygularımızı, korkularımızı

and our hopes for life after the spinal ward.

ve omurilik servisi sonrası yaşamlarımız için olan ümitlerimizi paylaştık.

I remember one night, one of the nurses came in, Jonathan,

Bir gece hatırlıyorum, hemşirelerden biri,

Jonathan, pek çok plastik pipetle içeri girdi,

with a whole lot of plastic straws.

He put a pile on top of each of us, and he said,

Herbirimizin üzerine bir yığın pipet koydu ve

"Start threading them together."

" Birbirlerine birleştirmeye başlayın."dedi.

Well, there wasn't much else to do in the spinal ward, so we did.

Omurilik servisinde yapacak fazla bir şey oladığından biz de yaptık.

(Laughter)

Ve bitirdiğimizde, sessizce elden ele dolaştı

And when we'd finished, he went around silently

and he joined all of the straws up till it looped around the whole ward.

ve servisin etrafında tam bir çember oluşturana kadar

bütün pipetleri birleştirdi ve

And then he said,

"Tamam, millet, pipetlerinize tutunun." dedi

"OK everybody, hold on to your straws."

And we did. And he said, "Right ...

Biz de yaptık. " Güzel. Şimdi hepimiz birbirimize bağlandık" dedi.

Now we're all connected."

And as we held on and we breathed as one,

Ve tutunurken, tek bir nefes gibiydik,

bu yolculukta yanlız olmadığımızı biliyorduk.

we knew we weren't on this journey alone.

And even lying paralyzed in the spinal ward ...

Ve omurilik servisinde felçli olararak yatarken

inanılmaz derin ve zengin,zamanlarım geçti,

there were moments of incredible depth and richness,

of authenticity and connection

özgün ve daha önce hiç

that I had never experienced before.

yaşamadığım türden ilişkilerim oldu.

And each of us knew that when we left the spinal ward,

Ve herbirimiz omurilik servisinden ayrıldığımızda

we would never be the same.

asla eskisi gibi olamayacağımızı biliyorduk.

Altı ay sonra, eve gitme zamanıydı.

After six months, it was time to go home.

I remember Dad pushing me outside in my wheelchair,

Babamın, beni, vücüdum alçıyla sarılı,

wrapped in a plaster body cast,

tekerlekli sandalyemle,iterek dışarı çıkarışını ve

and feeling the sun on my face for the first time.

güneşi, ilk defa yüzümde hissedişimi hatırlıyorum.

I soaked it up and I thought,

Tadını çıkardım ve düşündüm,

"How could I ever have taken this for granted?"

nasıl böyle bir hisse kapılabildim?

I felt so incredibly grateful for my life.

Yaşamım için inanılmaz derecede minnettar hissettim.

But before I left hospital,

Fakat hastaneden ayrılmadan önce, baş hemşire bana

the head nurse had said to me, "Janine, I want you to be ready,

"Janine, hazır olmanı istiyorum,

because when you get home, something's going to happen."

çünkü eve gittiğinde bir şeyler olacak" dedi.

And I said, "What?"

Ve ben "Ne?" dedim.

And she said, "You're going to get depressed."

O "Bunalıma gireceksin." dedi.

And I said, "Not me, not Janine the Machine,"

Ve ben "bana değil, Makina Janine' ye değil" dedim,

which was my nickname.

Bu benim lakabımdı.

She said, "You are, because, see, it happens to everyone.

"Gireceksin, çünkü, bu herkese olur.

In the spinal ward, that's normal. You're in a wheelchair. That's normal.

Omurilik servisinde, bu olağan.

Tekerlekli sandalyedesin. Bu olağan.

But you're going to get home and realize how different life is."

Fakat eve gideceksin ve hayatın

ne kadar farklı olduğunun farkına varacaksın."

And I got home.

Ve eve gittim ve bir şeyler oldu.

And something happened.

I realized Sister Sam was right.

Hemşire Sam' in haklı olduğunun farkına vardım.

Bunalıma girdim.

I did get depressed.

Tekerlekli sandalyemdeydim. Belden aşağımda hiç his yoktu,

I was in my wheelchair.

I had no feeling from the waist down,

attached to a catheter bottle.

sonda bağlıydı. Yürüyemiyordum.

I couldn't walk.

Hastanede çok fazla kilo kaybetmiştim.

I'd lost so much weight in hospital,

Şimdi yaklaşık 36 kiloydum.

I now weighed about 80 pounds.

Ve vazgeçmek istedim.

And I wanted to give up.

All I wanted to do was put my running shoes on and run out the door.

Bütün yapmak istediğim, koşu ayakkabılarımı giymek ve kapıdan dışarı koşmaktı.

Eski yaşantımı geri istedim. Eski bedenimi geri istedim.

I wanted my old life back. I wanted my body back.

Annemin yatağımın ucuna oturmuş "Yaşamın tekrar

And I can remember Mom sitting on the end of my bed

and saying, "I wonder if life will ever be good again."

düzelip düzelmeyeceğini merak ediyorum" dediğini hatırlayabiliyorum.

And I thought, "How could it?

Ve düşündüm, "Nasıl olabilir? Çünkü değer verdiğim

Because I've lost everything that I valued,

her şeyi kaybettim, uğruna çalıştığım her şeyi.

everything that I'd worked towards.

Gitti."

Gone."

Ve sorduğum soru, "Neden ben? Niçin ben?" idi.

And the question I asked was, "Why me? Why me?"

Ve sonra başta Maria olmak üzere

And then I remembered

my friends that were still in the spinal ward,

hala omurilik servisinde

particularly Maria.

bulunan bir arkadaşımı hatırladım.

Maria bir araba kazası geçirmişti ve

Maria was in a car accident,

and she woke up on her 16th birthday

16. yaşgününde tüm vücudunun felçli kalacağı haberiyle uyanmıştı,

to the news that she was a complete quadriplegic,

had no movement from the neck down,

boynundan aşağısında hiç hareket yoktu,

had damage to her vocal chords, and she couldn't talk.

ses telleri zarar görmüştü ve konuşamıyordu.

Bana "Seni Maria'nın yanına taşıyacağız,

They told me, "We're going to move you next to her

çünkü ona iyi geleceğini düşünüyoruz" dediler.

because we think it will be good for her."

Endişelendim. Onun yanında olmanın

I was worried. I didn't know how I'd react to being next to her.

bende nasıl bir etki yaratacağını bilmiyordum.

I knew it would be challenging, but it was actually a blessing,

Sıkıntı verici olacağını biliyordum, fakat aslında tanrının bir lütfuydu,

because Maria always smiled.

çünkü Maria daima gülümsüyordu.

She was always happy, and even when she began to talk again,

Her zaman mutluydu ve tekrar konuşmaya başladığında bile

albeit difficult to understand, she never complained, not once.

anlaşılması zor olsa da, asla bundan yakınmadı,bir defa bile.

And I wondered how had she ever found that level of acceptance.

Nasıl bu kadar kabullenebilmiş, olduğunu merak ettim.

And I realized that this wasn't just my life;

Ve bunun sadece benim yaşamım olmadığının farkına vardım.

it was life itself.

Hayatın kendisiydi. Bunun sadece benim acım olmadığının farkına vardım.

I realized that this wasn't just my pain; it was everybody's pain.

Herkesin acısıydı. Ve sonra, daha önceki gibi

And then I knew, just like before,

that I had a choice: I could keep fighting this,

seçeneğim olduğunu biliyordum.Bununla savaşmaya devam edebilir

ya da sadece bedenimi değil hayat koşullarımı da kabullenip

or I could let go and accept not only my body,

but the circumstances of my life.

böyle devam etmesine izin verebilirdim.

Ve sonra "Neden ben?" sorusunu sormayı bıraktım.

And then I stopped asking, "Why me?"

And I started to ask, "Why not me?"

Ve "Neden ben değil?" sorusunu sormaya başladım.

Ve sonra kendi kendime düşündüm, belki en aşağı noktada olmak

And then I thought to myself,

maybe being at rock bottom is actually the perfect place to start.

başlamak için aslında mükemmel bir yer.

Daha önce kendimi yaratıcı bir insan olarak hiç düşünmemiştim.

I had never before thought of myself as a creative person.

I was an athlete; my body was a machine.

Ben bir sporcuydum. Vücudum bir makineydi.

But now I was about to embark on the most creative project

Oysa şimdi hiç birimizin asla yapamayacağı

that any of us could ever do:

en yaratıcı projeye girişmek üzereydim:

Bir hayatı yeniden kurmak.

that of rebuilding a life.

Ve her ne kadar ne yapacağıma dair

And even though I had absolutely no idea what I was going to do,

en küçük bir fikrim olmamasına rağmen

in that uncertainty came a sense of freedom.

bu belirsizlik bile bana özgürlük hissini veriyordu.

I was no longer tied to a set path.

Daha fazla bir yol çizme düşüncesine bağlı kalmadım.

I was free to explore life's infinite possibilities.

Hayatın sonsuz olasılıklarını keşfetmekte özgürdüm.

And that realization was about to change my life.

Ve farkına vardığım hayatımı değiştirmek üzere olduğumdu.

Sitting at home in my wheelchair and my plaster body cast,

Evde, tekerlekli sandalyemde, vücudum alçılarla sarılı oturuyorken

an airplane flew overhead.

bir uçak üzerimizden geçti ve yukarı baktım,

I looked up, and I thought to myself, "That's it!

ve kendi kendime düşündüm, "İşte bu!"

Eğer yürüyemiyorsam, bari uçayım.

If I can't walk, then I might as well fly."

(Laughter)

I said, "Mom, I'm going to learn how to fly."

"Anne, uçmayı öğreneceğim", dedim.

She said, "That's nice, dear."

"Bu çok hoş canım." dedi. (Gülüşmeler)

(Laughter)

I said, "Pass me the yellow pages."

"Bana telefon rehberini ver." dedim.

She passed me the phone book, I rang up the flying school,

Telefon defterini verdi, uçuş okulunu aradım,

"Bir uçuşa çıkmak için rezervasyon yaptırmak istiyorum" deyip rezervasyon yaptım.

I said I'd like to make a booking to come out for a flight.

"Peki, ne zaman gelmek ister siniz?" dediler.

They said, "When do you want to come out?"

I said, "Well, I have to get a friend to drive me because I can't drive.

Araba kullanamadığım için bir arkadaşımın

beni oraya getirmesi gerekiyor. Bir bakıma yürüyemiyorum da.

Sort of can't walk, either. Is that a problem?"

Bu sorun olur mu? dedim.

I made a booking, and weeks later,

Rezervasyon yaptım, ve birkaç hafta sonra

my friend Chris and my mom drove me out to the airport,

annem ve arkadaşım Chris beni havaalanına götürdü,

36 kiloluk, alçı kaplı vücudumla

all 80 pounds of me covered in a plaster body cast

çuval gibi bir askılı pantolonun içindeydim. (Gülüşmeler)

in a baggy pair of overalls.

(Laughter)

I can tell you, I did not look like the ideal candidate

Pilot lisansı almak için, uygun bir aday olarak görünmediğimi

size söyleyebilirim. (Gülüşmeler)

to get a pilot's license.

(Laughter)

Bankoya tutunuyordum, çünkü ayakta duramıyordum.

I'm holding on to the counter because I can't stand.

"Merhaba, uçuş dersi için geldim." dedim

I said, "Hi, I'm here for a flying lesson."

Bana baktılar ve ihalenin onlara kalmaması için arka tarafa kaçtılar.

They took one look and ran out the back to draw short straws.

"Sen al,onu." "Hayır, hayır, sen al."

"You get her." "No, no, you take her."

Sonunda biri çıktı. "Merhaba. ben Andrew,

Finally a guy goes, "Hi, I'm Andrew. I'm going to take you flying."

seni uçusa ben götüreceğim" diye deam etti.

I go, "Great!"

"Harika." dedim. Beni bir araçla güneye doğru götürüp,

They get me out on the tarmac,

asfalt bir pistte çıkardılar,

and there was this red, white and blue airplane -- it was beautiful.

ve orada kırmızı,mavi,beyaz renkli bir uçak vardı.

Güzeldi. Beni kokpite taşıdılar.

They had to slide me up on the wing to put me in the cockpit.

Beni kanatta kaydırarak, kokpitin içine yerleştirebildiler.

They sat me down. There are buttons and dials everywhere.

Beni kokpite indirdiler. Her yerde düğmeler ve göstergeler vardı.

I'm going, "Wow, how do you ever know what all these buttons and dials do?"

"Harika, bu düğme ve göstergelerin ne işe yaradığını nasıl öğrenebilirdim?"

Andrew, eğitmen, ön kısma bindi, uçağın motorunu çalıştırdı.

Andrew got in the front, started the plane, and said,

"Would you like to have a go at taxiing?"

"Uçağa taksi yaptırmak ister misin?" diye sordu.

That's when you use your feet to control the rudder pedals

Ayaklarınla dümen pedalını kontrol ettiğinde

uçağı yerde kontrol edersin.

to control the airplane on the ground.

"Hayır, bacaklarımı kullanamıyorum." dedim.

I said, "No, I can't use my legs."

"Aa." dedi.

He went, "Oh."

"Fakat ellerimi kullanabiliyorum," dedim ve o da "Tamam." dedi.

I said, "But I can use my hands," and he said, "OK."

Böylece kalkış pistine geçti ve motorlara güç verdi.

So he got over to the runway, and he applied the power.

Pistten havalanmak için ayrılırken,

And as we took off down the runway,

and the wheels lifted up off the tarmac, and we became airborne,

tekerlekler pistten yükselerek havalandığımızda

İnanılmaz derecede özgür hissediyordum.

I had the most incredible sense of freedom.

And Andrew said to me,

Ve Andrew bana,

as we got over the training area,

birazdan eğitim sahasına çıkacağız dedi.

"Oradaki dağı gördün mü?

"You see that mountain over there?"

And I said, "Yeah."

"Evet" dedim.

"Güzel, kontrolu sen al ve o dağa doğru uç." dedi.

And he said, "Well, you take the controls, and you fly towards that mountain."

And as I looked up, I realized

Ve yukarı baktığımda, Andrew' ın bu yolculuğun

başlangıcı olan Blue Mountain' ı

that he was pointing towards the Blue Mountains,

where the journey had begun.

işaret ettiğinin farkına vardım.

And I took the controls,

Kontrolü aldım ve uçuyordum.

and I was flying.

Omurilik servisinden çok çok uzaktaydım

And I was a long, long way from that spinal ward.

ve artık bir pilot olmak istediğimi biliyordum.

I knew right then that I was going to be a pilot.

Didn't know how on Earth I'd ever pass a medical.

Nasıl olur da sağlık muayenesini geçebilirim bilmiyordum.

(Laughter)

But I'd worry about that later, because right now, I had a dream.

Fakat için daha sonra endişelenebilirdim çünkü şu an bir rüyadaydım.

Böylece, eve gittim, günlük çalışma programı ve bir plan hazırladım.

So I went home, I got a training diary out, and I had a plan.

And I practiced my walking as much as I could,

Yapabildiğim kadar çok yürüme antremanı yaptım

ve iki kişi bana destek olurken bir yerden bir yere yürüdüm

and I went from the point of two people holding me up ...

to one person holding me up ...

bir kişi bana destek olurken

birbirinden çok uzak olmayan mobilyaların etrafında

to the point where I could walk around the furniture

yürüyebileceğim yerlere yürüdüm.

as long as it wasn't too far apart.

And then I made great progression,

Evin etrafında dolaşma konusunda,

to the point where I could walk around the house,

oldukça büyük başarı kaydettim,duvarlara tutunarak,

holding onto the walls, like this.

bu şekilde ve annem bana parmak izlerimi temizlemek için

And Mom said she was forever following me,

wiping off my fingerprints.

daima beni izlediğini söyledi. (Gülüşmeler)

(Laughter)

But at least she always knew where I was.

Fakat sonunda her zaman nerede olduğumu biliyordu.

(Laughter)

Böylece doktorlar ameliyatlara devam ederken

So while the doctors continued to operate

and put my body back together again,

ve vücudumu tekrar bir araya getirirken,

I went on with my theory study.

teorik derslerime çalışmaya devam ettim ve sonra neticede

And then eventually, amazingly, I passed my pilot's medical,

ve şaşırtıcı bir şekilde, pilotluk sağlık sınavını geçtim;

and that was my green light to fly.

bu benim uçmak için yeşil ışığımdı.

And I spent every moment I could out at that flying school,

Konfor alanım dışındaki her dakikamı

way out of my comfort zone,

uçuş okulunda geçirmeye çalışıyordum,

all these young guys that wanted to be Qantas pilots, you know,

Qantas pilotu olmak isteyen tüm genç erkekler,

bilirsiniz, ilk olarak vücut alçım

and little old hop-along me in first my plaster cast,

and then my steel brace, my baggy overalls,

ve sonra çelik desteğim, çuval gibi askılı pantolonum,

my bag of medication and catheters and my limp.

ilaç çantam, sondam ve aksamamla

They use to look at me and think,

bana bakar ve düşünürlerdi,

"Kimi kandırıyor? Asla bunu başaramayacak."

"Oh, who is she kidding? She's never going to be able to do this."

Ve bazen ben de bunu düşündüm.

And sometimes I thought that, too.

Fakat bu önemli değildi, çünkü şimdi yaralarımdan

But that didn't matter,

because now there was something inside that burned

that far outweighed my injuries.

çok daha fazla içimi yakan bir şey vardı.

And little goals kept me going along the way,

Küçük hedefler yola devam etmemi sağlıyordu

ve eninde sonunda özel pilot lisansımı aldım

and eventually I got my private pilot's license.

Then I learned to navigate, and I flew my friends around Australia.

ve sonra nevigasyonu öğrendim, arkadaşlarımla Avustralya'nın etrafında uçtum.

And then I learned to fly an airplane with two engines

Ve sonra iki motorlu uçak kullanmayı öğrendim

and I got my twin-engine rating.

ve iki motorlu derecemi aldım.

And then I learned to fly in bad weather as well as fine weather,

Ve sonra kötü havada da iyi havada olduğu kadar rahat uçmayı öğrendim

ve cihaz kullanma derecemi aldım.

and got my instrument rating.

And then I got my commercial pilot's license.

Ve sonra ticari pilot lisansımı aldım.

And then I got my instructor rating.

Ve sonra eğitmen derecemi aldım.

And then I found myself back at that same school

Omurilik servisinden ayrıldıktan sadece onsekiz ay sonra

where I'd gone for that very first flight,

kendimi, ilk uçuşum için gittiğim

teaching other people how to fly ...

okulda diğer insanlara

just under 18 months after I'd left the spinal ward.

nasıl uçacaklarını öğretirken buldum.

(Alkış)

(Applause)

(Applause ends)

And then I thought, "Why stop there?

Ve sonra "Neden orada durayım?

Why not learn to fly upside down?"

Neden ters uçuşu öğrenmeyeyim?" diye düşündüm.

(Laughter)

Ve yaptım, ters uçuşu öğrendim

And I did, and I learned to fly upside down

and became an aerobatics flying instructor.

ve akrobatik uçuş eğitmeni oldum.

(Laughter)

Annem ve babam? Hiç uçmadılar.

And Mom and Dad? Never been up.

(Laughter)

Şunu kesin olarak biliyorum ki, bedenim kısıtlanabilse dahi

But then I knew for certain that although my body might be limited,

it was my spirit that was unstoppable.

durdurulamayan ruhumdu.

Filozof Lao Tzu 'nun söylediği gibi,

The philosopher Lao Tzu once said,

"Ne olduğunu bıraktığında,

"When you let go of what you are,

you become what you might be."

neysen o olabilirsin."

I now know that it wasn't until I let go of who I thought I was

Şimdi, biliyorum ki, olduğumu düşündüğüm kişiyi bırakana dek

that I was able to create a completely new life.

tamamen yeni bir hayat yaratamacaktım.

It wasn't until I let go of the life I thought I should have ...

Sahip olduğumu sandığım hayatı bırakmayana dek

beni bekleyen hayatı sahiplenemeyecektim.

that I was able to embrace the life that was waiting for me.

Şimdi gerçek gücümün asla

I now know that my real strength

never came from my body.

vücudumdan gelmediğini biliyorum

And although my physical capabilities have changed dramatically,

ve fiziksel yeteneklerim köklü değişiklikler geçirdiği halde

who I am is unchanged.

ben değişmezim.

The pilot light inside of me was still alight,

İçimdeki tutuşan kıvılcım hala yanıyor,

just as it is in each and every one of us.

tıpkı herbirimizin içinde olan gibi.

I know that I'm not my body.

Bedenimden ibaret olmadığımı biliyorum

And I also know that you're not yours.

ve sizin de sizinkinden olmadığını da.

Ve neye benzediğinizin artık önemi yok,

And then it no longer matters what you look like,

where you come from, or what you do for a living.

nereden geldiğinizin ya da ne için yaşadığınızın.

All that matters is that we continue to fan the flame of humanity

Bütün önemli olan, gerçeke kim olduğumuzu en üst düzeyde,

yaratıcı bir şekilde ifade ederek, insanlık ateşini

by living our lives as the ultimate creative expression

of who we really are,

körüklemeye devam etmemizdir,

because we are all connected

çünkü hepimiz milyonlarca

by millions and millions of straws.

pipetle bağlandık

ve şimdi buna katılma

And it's time to join those up

ve tutunma zamanı.

and to hang on.

Eğer ortak saadetimize doğru ilerleyeceksek

And if we are to move towards our collective bliss ...

fiziksel şeylere odaklanmak yerine,

it's time we shed our focus on the physical

and instead embrace the virtues of the heart.

kalbimizin iyi yönlerini ortaya çıkarma zamınıdır.

So raise your straws if you'll join me.

Eğer bana katılıyorsanız, pipetlerinizi yukarı kaldırın.

(Applause)

Teşekkür ederim. (Alkış)

Thank you.

(Applause)

Teşekkür ederim.

Thank you.

(Applause)