How childhood trauma affects health across a lifetime | Nadine Burke Harris | TED

Vertaald door: Peter van de Ven Nagekeken door: Robert de Ridder

In the mid-'90s,

Midden jaren 90

the CDC and Kaiser Permanente

ontdekten gezondheidsorganisaties CDC en Kaiser Permanente een factor

discovered an exposure that dramatically increased the risk

die leidde tot een dramatisch verhoogd risico

for seven out of 10 of the leading causes of death in the United States.

bij zeven van de tien belangrijkste doodsoorzaken in de VS.

In high doses, it affects brain development,

Een hoge dosis beïnvloedt de ontwikkeling van de hersenen,

the immune system, hormonal systems,

het immuunsysteem, hormonale systemen

and even the way our DNA is read and transcribed.

en zelfs de manier waarop ons DNA wordt gelezen en geschreven.

Folks who are exposed in very high doses

Mensen die aan erg hoge dosissen zijn blootgesteld

have triple the lifetime risk of heart disease and lung cancer

hebben een drie keer grotere kans op hartkwalen en longkanker

and a 20-year difference in life expectancy.

en een levensverwachting die 20 jaar lager ligt.

And yet, doctors today are not trained in routine screening or treatment.

Echter, momenteel zijn dokters nog niet opgeleid in de screening of behandeling.

Now, the exposure I'm talking about is not a pesticide or a packaging chemical.

Ik heb het niet over pesticiden of verpakkingschemicaliën.

It's childhood trauma.

Ik heb het over jeugdtrauma's.

Okay. What kind of trauma am I talking about here?

Wat voor trauma's precies?

I'm not talking about failing a test or losing a basketball game.

Niet een onvoldoende bij een toets of verliezen bij basketbal.

I am talking about threats that are so severe or pervasive

Ik heb het over bedreigingen die zo ernstig of overweldigend zijn

that they literally get under our skin and change our physiology:

dat ze uiteindelijk zelfs je fysiologie aantasten:

things like abuse or neglect,

dingen zoals misbruik of verwaarlozing,

or growing up with a parent who struggles with mental illness

of opgroeien bij een ouder die een psychische aandoening heeft

or substance dependence.

of die verslaafd is.

Now, for a long time,

Lange tijd

I viewed these things in the way I was trained to view them,

heb ik die dingen gezien zoals ik ben getraind om ze te zien,

either as a social problem -- refer to social services --

ofwel als een sociaal probleem - stuur ze naar een maatschappelijk werker -

or as a mental health problem -- refer to mental health services.

ofwel als een psychisch probleem - stuur ze naar een therapeut.

Toen gebeurde er iets waardoor ik aan die aanpak ging twijfelen.

And then something happened to make me rethink my entire approach.

When I finished my residency,

Toen mijn interne opleiding erop zat,

I wanted to go someplace where I felt really needed,

wilde ik ergens heen waar ik echt nodig was,

someplace where I could make a difference.

ergens waar ik echt iets kon betekenen.

So I came to work for California Pacific Medical Center,

Ik ging werken voor het California Pacific Medical Center,

one of the best private hospitals in Northern California,

een van de beste privéziekenhuizen in Noord-Californië,

and together, we opened a clinic in Bayview-Hunters Point,

en samen openden we een kliniek in Bayview-Hunters Point,

een van de armste, slechtst bedeelde wijken in San Francisco.

one of the poorest, most underserved neighborhoods in San Francisco.

Now, prior to that point,

Tot op dat moment

there had been only one pediatrician in all of Bayview

was er in heel Bayview maar één kinderarts

to serve more than 10,000 children,

voor meer dan 10.000 kinderen.

so we hung a shingle, and we were able to provide top-quality care

Dus hingen we een bord op.

We konden topkwaliteit zorg leveren, ongeacht wat men kon betalen.

regardless of ability to pay.

It was so cool. We targeted the typical health disparities:

Het was geweldig. We richtten ons op alle bekende ongelijkheden in de zorg:

access to care, immunization rates, asthma hospitalization rates,

beschikbaarheid van zorg, vaccinatie percentages,

astma-opnamepercentages,

and we hit all of our numbers.

en we bereikten al onze doelstellingen.

We felt very proud of ourselves.

We waren er heel trots op.

But then I started noticing a disturbing trend.

Maar ik bemerkte een zorgwekkende trend.

A lot of kids were being referred to me for ADHD,

Veel kinderen met ADHD werden naar me verwezen,

or Attention Deficit Hyperactivity Disorder,

ofwel aandachtstekort-hyperactiviteitstoornis,

but when I actually did a thorough history and physical,

maar als ik hun anamnese goed bekeek en een fysiek onderzoek deed,

what I found was that for most of my patients,

dan kwam ik meestal tot de conclusie

I couldn't make a diagnosis of ADHD.

dat de diagnose geen ADHD kon zijn.

Most of the kids I was seeing had experienced such severe trauma

De meeste kinderen die ik onderzocht hadden zo'n ernstig trauma ondergaan,

that it felt like something else was going on.

dat ik het gevoel kreeg dat hier iets anders aan de hand was.

Somehow I was missing something important.

Op de een af andere manier zag ik hier iets over het hoofd.

Now, before I did my residency, I did a master's degree in public health,

Vóór mijn interne opleiding

deed ik mijn Masters in openbare gezondheidszorg.

and one of the things that they teach you in public health school

Een van de dingen die ze je daar leren,

is that if you're a doctor

is dat als je als dokter

100 kinderen uit dezelfde put ziet drinken

and you see 100 kids that all drink from the same well,

en 98 ervan krijgen diarree,

and 98 of them develop diarrhea,

you can go ahead and write that prescription

je wel recepten kunt gaan uitschrijven,

for dose after dose after dose of antibiotics,

met dosis na dosis antibiotica,

or you can walk over and say, "What the hell is in this well?"

maar je kunt ook eens kijken wat er in godsnaam in die put zit.

So I began reading everything that I could get my hands on

Ik begon dus alles te lezen wat ik maar kon vinden

about how exposure to adversity

over hoe blootstelling aan traumatische omstandigheden

affects the developing brains and bodies of children.

de lichamelijke en mentale ontwikkeling van kinderen beïnvloedt.

And then one day, my colleague walked into my office,

Totdat op een dag mijn collega mijn kamer binnenloopt en zegt:

and he said, "Dr. Burke, have you seen this?"

"Dokter Burke, heb je dit al gezien?"

In his hand was a copy of a research study

Hij had een onderzoeksrapport in zijn hand

called the Adverse Childhood Experiences Study.

over traumatische jeugdervaringen.

That day changed my clinical practice and ultimately my career.

Die dag veranderde mijn klinische praktijk

en uiteindelijk ook mijn carrière.

The Adverse Childhood Experiences Study

Die "Adverse Childhood Experiences Study"

is something that everybody needs to know about.

zou iedereen moeten kennen.

It was done by Dr. Vince Felitti at Kaiser and Dr. Bob Anda at the CDC,

Hij is gedaan door Dr. Vince Felitti van Kaiser en Dr. Bob Anda van het CDC.

Samen vroegen ze 17.500 volwassenen naar hun vroegere blootstelling

and together, they asked 17,500 adults about their history of exposure

to what they called "adverse childhood experiences," or ACEs.

aan 'nadelige jeugdervaringen', of ACE's (adverse childhood experiences).

Those include physical, emotional, or sexual abuse;

Daaronder vallen fysiek, emotioneel of seksueel misbruik;

physical or emotional neglect;

fysieke of emotionele verwaarlozing;

geestesziekte van een ouder;

parental mental illness, substance dependence, incarceration;

verslaving; opsluiting;

parental separation or divorce;

(echt-)scheiding bij ouders;

or domestic violence.

of huiselijk geweld.

Voor iedere 'ja' kreeg je een punt op je ACE-score.

For every yes, you would get a point on your ACE score.

And then what they did

Wat ze vervolgens deden,

was de ACE-scores in verband brengen met hun huidige gezondheid.

was they correlated these ACE scores against health outcomes.

What they found was striking.

Wat ze vaststelden, was verbluffend.

Two things:

Twee dingen.

Number one, ACEs are incredibly common.

Ten eerste, ACE's zijn heel gangbaar.

Sixty-seven percent of the population had at least one ACE,

67% van de populatie had ten minste één ACE,

and 12.6 percent, one in eight, had four or more ACEs.

en 12,6%, één op de acht, had vier of meer ACE's.

The second thing that they found

Het tweede dat ze vaststelden,

was that there was a dose-response relationship

was een directe relatie

between ACEs and health outcomes:

tussen de ACE's en de huidige gezondheid:

the higher your ACE score, the worse your health outcomes.

hoe hoger de ACE-score, hoe slechter de gezondheid.

For a person with an ACE score of four or more,

Iemand met een ACE score van vier of meer,

had twee en een half keer zoveel kans op chronische obstructieve longaandoeningen

their relative risk of chronic obstructive pulmonary disease

was two and a half times that of someone with an ACE score of zero.

dan iemand met een ACE-score van nul.

Voor hepatitis was het ook twee en een halve keer.

For hepatitis, it was also two and a half times.

For depression, it was four and a half times.

Voor depressie was het vier en een halve keer.

For suicidality, it was 12 times.

Voor suïcidaal gedrag was het 12 keer.

A person with an ACE score of seven or more

Iemand met een ACE score van zeven of meer

had triple the lifetime risk of lung cancer

had drie keer zoveel kans op longkanker

and three and a half times the risk of ischemic heart disease,

en drie en een halve keer zoveel kans op ischemische hartziekten,

the number one killer in the United States of America.

de nummer een doodsoorzaak in de Verenigde Staten van Amerika.

Dat is toch ook wel logisch?

Well, of course this makes sense.

Some people looked at this data and they said, "Come on.

Sommige mensen zagen die data en zeiden: "Ja, kom zeg.

You have a rough childhood, you're more likely to drink and smoke

Met een vervelende jeugd ben je eerder geneigd om te gaan roken en drinken

and do all these things that are going to ruin your health.

en al die dingen die slecht zijn voor je gezondheid.

This isn't science. This is just bad behavior."

Dat is geen wetenschap. Dat is gewoon slecht gedrag."

It turns out this is exactly where the science comes in.

Maar het is wel degelijk wetenschap.

We now understand better than we ever have before

We begrijpen nu beter dan ooit

how exposure to early adversity

hoe een vroege blootstelling aan traumatische omstandigheden

affects the developing brains and bodies of children.

de lichamelijke en mentale ontwikkeling van kinderen beïnvloedt.

It affects areas like the nucleus accumbens,

Het beïnvloedt onder meer de nucleus accumbens,

the pleasure and reward center of the brain

het plezier- en beloningscentrum in de hersenen

dat is betrokken bij verslavingen.

that is implicated in substance dependence.

It inhibits the prefrontal cortex,

Het verstoort de prefrontale cortex,

which is necessary for impulse control and executive function,

die nodig is voor impulscontrole en uitvoerende functie,

a critical area for learning.

een kritisch gebied voor leerfuncties.

And on MRI scans,

En op MRI-scans

we see measurable differences in the amygdala,

vinden we meetbare verschillen in de amygdala,

the brain's fear response center.

het angstreactiecentrum van de hersenen.

So there are real neurologic reasons

Er zijn dus echte neurologische redenen

why folks exposed to high doses of adversity

waarom mensen die veel hebben blootgestaan aan traumatische omstandigheden

are more likely to engage in high-risk behavior,

een grotere neiging hebben om risicovol gedrag te vertonen.

and that's important to know.

Dat is belangrijk om te weten.

But it turns out that even if you don't engage in any high-risk behavior,

Er is inmiddels gebleken dat, ook zonder te vervallen in risicogedrag,

je nog steeds meer kans hebt op een hartziekte of kanker.

you're still more likely to develop heart disease or cancer.

The reason for this has to do with the hypothalamic–pituitary–adrenal axis,

De reden hiervoor is de hypothalamus-hypofyse-bijnieras,

the brain's and body's stress response system

het stressresponssysteem van ons lichaam en de hersenen

that governs our fight-or-flight response.

dat de vecht- of vluchtreactie regelt.

How does it work?

Hoe werkt die?

Well, imagine you're walking in the forest and you see a bear.

Stel je voor dat je in het bos loopt en je ziet een beer.

Je hypothalamus stuurt onmiddellijk een bericht aan je hypofyse

Immediately, your hypothalamus sends a signal to your pituitary,

which sends a signal to your adrenal gland that says,

en die instrueert direct je bijnier:

"Release stress hormones! Adrenaline! Cortisol!"

"Stresshormonen afgeven! Adrenaline! Cortisol!"

And so your heart starts to pound,

Dus gaat je hart sneller kloppen,

je pupillen worden wijder, je luchtwegen gaan open,

Your pupils dilate, your airways open up,

and you are ready to either fight that bear or run from the bear.

en je bent klaar om ofwel te vechten of te vluchten.

And that is wonderful

Dat is prachtig

if you're in a forest and there's a bear.

als je in een bos bent en er is een beer.

(Laughter)

(Gelach)

But the problem is what happens when the bear comes home every night,

Maar het wordt een probleem als de beer iedere avond thuiskomt,

waardoor dit systeem steeds maar weer in werking wordt gezet

and this system is activated over and over and over again,

and it goes from being adaptive, or life-saving,

en ons niet helpt onszelf te redden,

to maladaptive, or health-damaging.

maar onze gezondheid begint aan te tasten.

Children are especially sensitive to this repeated stress activation,

Met name kinderen zijn heel gevoelig voor deze herhaalde stressactivering,

want hun lichaam en hersenen zijn nog in ontwikkeling.

because their brains and bodies are just developing.

Traumatische omstandigheden tasten niet alleen hersenfuncties aan,

High doses of adversity not only affect brain structure and function,

ze beïnvloeden ook het zich ontwikkelende immuunsysteem,

they affect the developing immune system,

developing hormonal systems,

zich ontwikkelende hormonale systemen,

en zelfs hoe ons DNA wordt gelezen en geschreven.

and even the way our DNA is read and transcribed.

So for me, this information threw my old training out the window,

Voor mij kon door deze informatie mijn oude training het raam uit,

because when we understand the mechanism of a disease,

want als we het mechanisme van een ziekte doorgronden,

when we know not only which pathways are disrupted, but how,

wanneer we niet alleen weten wát er wordt aangetast maar ook hoe,

then as doctors, it is our job to use this science

dan is het je taak als dokter om die wetenschap te gebruiken

for prevention and treatment.

voor preventie en behandeling.

That's what we do.

En dat doen we dus.

So in San Francisco, we created the Center for Youth Wellness

In San Francisco richtten we dus het Centrum voor Jeugdwelzijn op

to prevent, screen and heal the impacts of ACEs and toxic stress.

om de impact van ACE's en toxische stress,

te voorkomen, te meten en te behandelen.

We started simply with routine screening of every one of our kids

We begonnen gewoon door bij ieder kind een eenvoudig onderzoek te doen

at their regular physical,

tijdens hun reguliere bezoek,

because I know that if my patient has an ACE score of 4,

want ik weet dat als mijn patiënt een ACE-score heeft van vier,

heeft ze twee en een half keer zoveel kans om hepatitis te krijgen of COPD,

she's two and a half times as likely to develop hepatitis or COPD,

she's four and half times as likely to become depressed,

heeft ze vier en een half keer meer kans om depressief te worden,

and she's 12 times as likely to attempt to take her own life

en heeft ze 12 keer zoveel kans om suïcidaal te worden

as my patient with zero ACEs.

dan mijn patiënt zonder ACE's.

I know that when she's in my exam room.

Ik weet dat al wanneer ze in mijn onderzoekskamer is.

For our patients who do screen positive,

Voor onze patiënten die inderdaad die ACE's scoren

hebben we een multi-disciplinair behandelteam

we have a multidisciplinary treatment team that works to reduce the dose of adversity

dat probeert de traumatische omstandigheden te verlichten

and treat symptoms using best practices, including home visits, care coordination,

en symptomen behandelt met best practices,

waaronder thuisbezoek, zorgcoördinatie,

mental health care, nutrition,

psychische hulp, voeding,

holistische interventies en, jawel, indien nodig medicijnen.

holistic interventions, and yes, medication when necessary.

But we also educate parents about the impacts of ACEs and toxic stress

Maar we informeren de ouders ook over de impact van ACE's en toxische stress

the same way you would for covering electrical outlets, or lead poisoning,

net zoals je dat zou doen over gevaren als stopcontacten of loodvergiftiging.

and we tailor the care of our asthmatics and our diabetics

We passen onze zorg aan bij astmatische en diabetische patiënten,

in a way that recognizes that they may need more aggressive treatment,

ervan uitgaande dat die een wat agressievere behandeling nodig hebben

given the changes to their hormonal and immune systems.

vanwege de veranderingen

aan hun hormonale en immuunsystemen.

So the other thing that happens when you understand this science

Wat er óók gebeurt wanneer je deze wetenschap begrijpt,

is that you want to shout it from the rooftops,

is dat je het van de daken wil schreeuwen,

because this isn't just an issue for kids in Bayview.

want dit is niet alleen belangrijk voor de kinderen in Bayview.

I figured the minute that everybody else heard about this,

Ik dacht, zodra iedereen hiervan weet,

it would be routine screening, multi-disciplinary treatment teams,

wordt het direct routinematig onderzocht, multi-disciplinaire behandelteams,

and it would be a race to the most effective clinical treatment protocols.

en er ontstaat een race om de meest effectieve behandelprotocollen te vinden.

Yeah. That did not happen.

Nou, niet dus.

And that was a huge learning for me.

Dat was een belangrijke les voor me.

Dat waarvan ik dacht dat het gewoon de beste klinische praktijk was,

What I had thought of as simply best clinical practice

I now understand to be a movement.

zie ik nu als een beweging.

In the words of Dr. Robert Block,

In de woorden van Dr. Robert Block,

the former President of the American Academy of Pediatrics,

de voormalig president van de Amerikaanse Academie voor Pediatrie:

"Adverse childhood experiences

"Jeugdtrauma's zijn op dit moment

are the single greatest unaddressed public health threat

het belangrijkste niet aangepakte gezondheidsrisico

facing our nation today."

voor ons land."

And for a lot of people, that's a terrifying prospect.

Voor een hoop mensen is dat een afschrikwekkend vooruitzicht.

De omvang en complexiteit van het probleem lijken zo groot

The scope and scale of the problem seems so large that it feels overwhelming

dat het bijna benauwend is om na te denken

to think about how we might approach it.

over hoe we dit aan moeten pakken.

But for me, that's actually where the hopes lies,

Mij geeft dat juist hoop,

because when we have the right framework,

want als we het juiste raamwerk hebben,

when we recognize this to be a public health crisis,

als we het onderkennen als een gezondheidscrisis,

then we can begin to use the right tool kit to come up with solutions.

kunnen we de juiste middelen kiezen voor het creëren van een oplossing.

From tobacco to lead poisoning to HIV/AIDS,

Van sigaretten tot loodvergiftiging tot HIV/AIDS,

the United States actually has quite a strong track record

de Verenigde Staten hebben een indrukwekkend track-record

with addressing public health problems,

als het gaat om het aanpakken van gezondheidsproblemen,

but replicating those successes with ACEs and toxic stress

maar dat soort successen herhalen met ACES's en toxische stress

is going to take determination and commitment,

zal een hoop vastbeslotenheid en betrokkenheid vergen.

and when I look at what our nation's response has been so far,

Als ik kijk hoe de reactie in ons land tot dusverre is geweest,

I wonder,

vraag ik me af,

why haven't we taken this more seriously?

waarom we dit niet serieuzer hebben genomen?

Weet je, eerst dacht ik dat we het onderwerp marginaliseerden

You know, at first I thought that we marginalized the issue

because it doesn't apply to us.

omdat het toch niet over ons gaat.

That's an issue for those kids in those neighborhoods.

Dat gaat over dat soort kinderen in dat soort wijken.

Which is weird, because the data doesn't bear that out.

Al is dat wel vreemd want dat blijkt niet uit de data.

The original ACEs study was done in a population

Het oorspronkelijke ACE onderzoek is gedaan op een populatie

that was 70 percent Caucasian,

van 70 procent blanken,

70 percent college-educated.

70 procent hogeschool-niveau.

But then, the more I talked to folks,

Maar hoe meer ik met mensen praatte,

I'm beginning to think that maybe I had it completely backwards.

ging ik bijna denken dat ik het allemaal verkeerd zag.

If I were to ask how many people in this room

Als ik zou vragen hoeveel mensen in deze ruimte

opgroeiden met een gezinslid dat een psychische aandoening had,

grew up with a family member who suffered from mental illness,

I bet a few hands would go up.

dan ging er vast een aantal handen omhoog.

And then if I were to ask how many folks had a parent who maybe drank too much,

En als ik zou vragen hoeveel mensen een ouder hadden die wat te veel dronk,

or who really believed that if you spare the rod, you spoil the child,

of die echt dacht dat een pak slaag bij een goede opvoeding hoort,

I bet a few more hands would go up.

gingen er vast nog wat handen omhoog.

Even in this room, this is an issue that touches many of us,

Ook in deze zaal is het een onderwerp wat velen van ons raakt,

en ik begin te geloven dat we het gemarginaliseerd hebben

and I am beginning to believe that we marginalize the issue

because it does apply to us.

omdat het wèl over ons gaat.

Maybe it's easier to see in other zip codes

Misschien zien we het liever in andere postcodes

omdat we het niet onder ogen willen zien.

because we don't want to look at it.

We zijn nog liever ziek.

We'd rather be sick.

Gelukkig maken vorderingen in de wetenschap

Fortunately, scientific advances and, frankly, economic realities

en, eerlijk gezegd, de economische realiteit

make that option less viable every day.

die opstelling steeds onmogelijker.

The science is clear:

De wetenschap is duidelijk:

Early adversity dramatically affects health across a lifetime.

Jeugdtrauma's tasten je gezondheid aan, voor je hele verdere leven.

Today, we are beginning to understand how to interrupt the progression

Pas nu beginnen we te begrijpen

hoe we de keten kunnen onderbreken

from early adversity to disease and early death,

van jeugdtrauma, via ziekte, naar een vroege dood.

and 30 years from now,

Over 30 jaar

the child who has a high ACE score

zal het kind met een hoge ACE-score,

and whose behavioral symptoms go unrecognized,

wiens gedragssymptomen onopgemerkt bleven,

whose asthma management is not connected,

wiens astmamanagement niet gecoördineerd werd,

and who goes on to develop high blood pressure

en die vervolgens hoge bloeddruk ontwikkelde

and early heart disease or cancer

en een vroege hartkwaal of kanker,

will be just as anomalous as a six-month mortality from HIV/AIDS.

net zo'n uitzondering zijn als na zes maanden dood door HIV/AIDS.

People will look at that situation and say, "What the heck happened there?"

Mensen zullen die situatie zien en zeggen: "Hoe heeft dit kunnen gebeuren?"

This is treatable.

Dit is te behandelen.

This is beatable.

Dit kunnen we verslaan.

The single most important thing that we need today

Het belangrijkste dat we nu nodig hebben,

is the courage to look this problem in the face

is de moed om het probleem in de ogen te kijken

and say, this is real and this is all of us.

en te zeggen: dit is echt en dit gaat over ons.

I believe that we are the movement.

Ik geloof dat wij die beweging zijn.

Thank you.

Dankjewel.

(Applause)

(Applaus)