How childhood trauma affects health across a lifetime | Nadine Burke Harris | TED

Translator: Mustafa Badri Reviewer: soheila Jafari

In the mid-'90s,

در نیمه دهه ۹۰

the CDC and Kaiser Permanente

گروه CDC و Kaiser Permanente

discovered an exposure that dramatically increased the risk

عارضه ای را کشف کرد که به صورت قابل توجهی

for seven out of 10 of the leading causes of death in the United States.

ریسک ابتلا به ۷ مورد از ۱۰ مورد از دلایل اصلی مرگ در ایالات متحده را افزایش می دهد.

In high doses, it affects brain development,

در دوزهای بالا، بر کارکرد مغز،

the immune system, hormonal systems,

سیستم ایمنی، سیستم هورمونی،

and even the way our DNA is read and transcribed.

و حتی نحوه خواندن و باز سازی DNA تاثیر می گذارد.

Folks who are exposed in very high doses

کسانی که در معرض میزان بالای این عارضه قرار گرفته اند

have triple the lifetime risk of heart disease and lung cancer

۳ برابر ریسک بیماری قلبی و سرطان ریه داشته

and a 20-year difference in life expectancy.

و ۲۰ سال امید به زندگی کمتری دارند.

And yet, doctors today are not trained in routine screening or treatment.

و با این وجود، پزشکان امروزه برای غربالگری یا درمان آن آموزش ندیده اند.

Now, the exposure I'm talking about is not a pesticide or a packaging chemical.

حال، عارضه ای که من در مورد آن صحبت می کنم یک آفت کش یا بسته شیمیایی نیست.

It's childhood trauma.

بلکه یک آسیب دوران کودکی است.

Okay. What kind of trauma am I talking about here?

خب. اینجا صحبت از چه نوع آسیبی است؟

I'm not talking about failing a test or losing a basketball game.

صحبت من درباره مردود شدن در یک آزمون یا باخت در یک بازی بسکتبال نیست.

I am talking about threats that are so severe or pervasive

من در مورد تهدیدات خیلی شدید یا فراگیر حرف میزنم

that they literally get under our skin and change our physiology:

که دقیقا به اعماق وجودمان نفوذ کرده و فیزیولوژی ما را تغییر می دهند:

things like abuse or neglect,

چیزهایی مثل سوء استفاده یا بی توجهی،

or growing up with a parent who struggles with mental illness

یا بزرگ شدن با والدینی که مشکلی روحی یا

or substance dependence.

اعتیاد به مواد دارد است.

Now, for a long time,

حال، زمان زیادی است که

I viewed these things in the way I was trained to view them,

من این چیزها را با دیدگاهی که آموزش دیده بودم دیدم،

either as a social problem -- refer to social services --

یا به صورت مشکل اجتماعی-- به عنوان مددکار اجتماعی--

or as a mental health problem -- refer to mental health services.

یا به صورت بیماری روحی-- به عنوان مددکار سلامت روحی،

And then something happened to make me rethink my entire approach.

و بعد اتفاقی افتاد که مرا وادار به بازبینی کل روشم کرد.

When I finished my residency,

وقتی دوره دستیاری من به پایان رسید

I wanted to go someplace where I felt really needed,

می خواستم جایی برم که احساس کنم واقعا به حضور من نیاز هست،

someplace where I could make a difference.

جایی که بتوانم تغییری ایجاد کنم.

So I came to work for California Pacific Medical Center,

بنابراین برای کار در مرکز پزشکی کالیفرنیا پسیفیک آمدم،

one of the best private hospitals in Northern California,

یکی از بهترین بیمارستان های خصوصی در کالیفرنیای شمالی،

and together, we opened a clinic in Bayview-Hunters Point,

و با هم، کلینیکی در "بی ویو هانتر پوینت" Bayview-Hunters Point افتتاح کردیم،

one of the poorest, most underserved neighborhoods in San Francisco.

یکی از فقیرترین و محروم ترین محله ها در سان فرانسیسکو.

Now, prior to that point,

قبل از این،

there had been only one pediatrician in all of Bayview

تنها یک پزشک کودکان در کل" بی ویو" Bayview وجود داشت

to serve more than 10,000 children,

که به بیش از۱۰٫۰۰۰ کودک خدمات ارائه میکرد،

so we hung a shingle, and we were able to provide top-quality care

پس ما دفتر را راه انداختیم و توانستیم مراقبت هایی با کیفیت بالا ارائه کنیم

regardless of ability to pay.

بدون توجه توانایی پرداخت بیماران.

It was so cool. We targeted the typical health disparities:

خیلی جالب بود. ما نابرابری های معمول در سلامتی را هدف قرار دادیم:

access to care, immunization rates, asthma hospitalization rates,

دسترسی به مراقبت، نرخ ایمن سازی، نرخ بستری شدن در بیمارستان آسم،

and we hit all of our numbers.

و به همه ارقامی که میخواستیم رسیدیم.

We felt very proud of ourselves.

ما به خودمان خیلی افتخار می کردیم.

But then I started noticing a disturbing trend.

اما بعد من متوجه یک رویه نگران کننده شدم.

A lot of kids were being referred to me for ADHD,

بسیاری از کودکان برای ای دی اچ دی ADHD به من رجوع داده می شدند،

or Attention Deficit Hyperactivity Disorder,

و یا همان "اختلال رفتاری ناشی از کمبود توجه،"

but when I actually did a thorough history and physical,

اما وقتی شرح حال کامل و معیانه فیزیکی انجام دادم،

what I found was that for most of my patients,

متوجه شدم که بسیاری از بیمارانم را،

I couldn't make a diagnosis of ADHD.

بیماراختلال رفتاری کمبود توجه، نمیتوانم بنامم.

Most of the kids I was seeing had experienced such severe trauma

بیشتر کودکانی که می دیدم، یک آسیب شدید را تجربه کرده بودند

that it felt like something else was going on.

که حس می شد مشکل چیز دیگری است.

Somehow I was missing something important.

یک چیزی مهمی که من پیدایش نمی کردم.

Now, before I did my residency, I did a master's degree in public health,

پیش از دوران دستیار پزشکی، من یک کارشناسی ارشد در سلامت عمومی گرفتم،

and one of the things that they teach you in public health school

و یکی از چیزهایی که به شما در این دوران یاد می دهند

is that if you're a doctor

این است که اگر شما یک پزشک هستید

and you see 100 kids that all drink from the same well,

و ۱۰۰ کودک را میبینید که همه از یک چاه آب می نوشند،

and 98 of them develop diarrhea,

و ۹۸ نفرشان اسهال گرفتند،

you can go ahead and write that prescription

شما می توانید نسخه بنویسید

for dose after dose after dose of antibiotics,

و دوزهای متعدد از آنتی بیوتیک تجویز کنید،

or you can walk over and say, "What the hell is in this well?"

یا اینکه بروید و بپرسید، "توی این چاه چه خبره؟"

So I began reading everything that I could get my hands on

بنابراین من شروع کردم به خواندن هر چیزی که می توانستم پیدا کنم

about how exposure to adversity

در مورد اینکه چه طور قرار گرفتن در معرض ناملایمات

affects the developing brains and bodies of children.

بر رشد مغز و بدن کودکان تاثیر می گذارد.

And then one day, my colleague walked into my office,

و بعد یک روز، همکارم وارد اتاق من شد،

and he said, "Dr. Burke, have you seen this?"

و گفت، " دکتر برک، شما این را دیدین؟"

In his hand was a copy of a research study

در دستش یک کپی از مطالعه تحقیقاتی بود

called the Adverse Childhood Experiences Study.

با نام مطالعه تجارب عوارض دوران کودکی.

That day changed my clinical practice and ultimately my career.

اون روز شیوه طبابت من و در نهایت زندگی حرفهای من را تغییر داد.

The Adverse Childhood Experiences Study

مطالعه تجارب عوارض دوران کودکی

is something that everybody needs to know about.

چیزی است که همه باید در مورد آن بدانند.

It was done by Dr. Vince Felitti at Kaiser and Dr. Bob Anda at the CDC,

این مطالعه توسط دکتر وینس فلیتی در Kaiser و دکتر باب آندا در CDC انجام شده است،

and together, they asked 17,500 adults about their history of exposure

آن ها با هم،از ۱۷٫۵۰۰ بزرگسال درمورد سابقه مواجهه با

to what they called "adverse childhood experiences," or ACEs.

چیزی که به آن "تجربه عوارض دوران کودکی" یا ACEs می گویند را پرسیدند.

Those include physical, emotional, or sexual abuse;

این عوارض شامل سوء استفاده فیزیکی، احساسی و جنسی،

physical or emotional neglect;

بی توجهی جسمی یا احساسی،

parental mental illness, substance dependence, incarceration;

بیماری روانی والدین، اعتیاد به مواد مخدر، حبس

parental separation or divorce;

وجدایی یا طلاق والدین؛

or domestic violence.

یا خشونت خانگی می شود.

For every yes, you would get a point on your ACE score.

به ازای هر پاسخ مثبت، یک نمره به نمره ACE شما اضافه می شود.

And then what they did

و کاری که بعد انجام دادند

was they correlated these ACE scores against health outcomes.

این بود که ارتباط این نمره ACE را با سلامتی فرد محاسبه کردند.

What they found was striking.

نتیجه قابل توجه بود.

Two things:

دو مورد:

Number one, ACEs are incredibly common.

شماره یک، ACEs فوق العاده شایع است،

Sixty-seven percent of the population had at least one ACE,

۶۷ درصد جمعیت مورد بررسی حداقل یک ACE داشتند،

and 12.6 percent, one in eight, had four or more ACEs.

و ۱۲/۶ درصد، یعنی یکی از هر هشت نفر، چهار یا بیشتر مورد ACEs داشتند.

The second thing that they found

مورد دومی که به آن دست یافتند

was that there was a dose-response relationship

این بود که بین میزان ACE و سلامت

between ACEs and health outcomes:

ارتباط وجود دارد:

the higher your ACE score, the worse your health outcomes.

هرچه میزان ACE بالاتر، سلامت کمتر است.

For a person with an ACE score of four or more,

برای کسی که رتبه ACE او حداقل ۴ باشد،

their relative risk of chronic obstructive pulmonary disease

خطر نسبی ابتلا به بیماری مزمن انسداد ریوی

was two and a half times that of someone with an ACE score of zero.

دو و نیم برابر کسی است که رتبه ACE صفر دارد.

For hepatitis, it was also two and a half times.

درمورد هپاتیت هم دو و نیم برابر بود.

For depression, it was four and a half times.

در مورد افسردگی، چهار و نیم برابر بود.

For suicidality, it was 12 times.

درمورد خودکشی، ۱۲ برابر بود.

A person with an ACE score of seven or more

فردی یا ۷ مورد یا بیشتر از ACE

had triple the lifetime risk of lung cancer

سه برابر خطر سرطان ریه داشت

and three and a half times the risk of ischemic heart disease,

و سه و نیم برابر بیماری قلبی،

the number one killer in the United States of America.

کشنده ترین بیماری در ایالات متحده،

Well, of course this makes sense.

خب، البته این معنادار است.

Some people looked at this data and they said, "Come on.

برخی از مردم به این اطلاعات نگاه می کنند و می گویند،"دست بردار.

You have a rough childhood, you're more likely to drink and smoke

اگر بچگی سختی داشته باشی، احتمال دارد که سیگار بکشی و مشروب بخوری

and do all these things that are going to ruin your health.

و اینکارها را بکنی و سلامتی ات را به خطر بیندازی.

This isn't science. This is just bad behavior."

اما اینها علمی نیستند. اینها تنها رفتار بد هستند."

It turns out this is exactly where the science comes in.

معلوم شد که دقیقا این پایه علمی دارد.

We now understand better than we ever have before

امروزه ما بهتر از قبل درک می کنیم

how exposure to early adversity

که چگونه در معرض ناملایمات قرار گرفتن

affects the developing brains and bodies of children.

تاثیر بر رشد مغز و بدن در کودکی می گذارد.

It affects areas like the nucleus accumbens,

تاثیر آن بر مناطقی مانند هسته اکومبنس در مغزاست،

the pleasure and reward center of the brain

مرکز لذت و پاداش مغز

that is implicated in substance dependence.

که مرکز وابستگی به مواد مخدر می باشد.

It inhibits the prefrontal cortex,

این مانع عمل قشر جلویی کرتکس مغز،

which is necessary for impulse control and executive function,

که برای کنترل و بر انگیختن و اجرا

a critical area for learning.

و منطقه حیاتی برای یادگیری است می شود.

And on MRI scans,

و در اسکن ام ار آی،

we see measurable differences in the amygdala,

تفاوت قابل سنجشی را در بادام مغز،

the brain's fear response center.

مرکزی که محل واکنش به ترس است می بینیم.

So there are real neurologic reasons

بنابراین دلایل واقعی عصبی وجود دارد

why folks exposed to high doses of adversity

که چرا درافراد در معرض نا ملایمات بیشتر

are more likely to engage in high-risk behavior,

احتمال اینکه رفتار خطرناک بکنند بیشتر هست،

and that's important to know.

و دانستن این پر مهم هست.

But it turns out that even if you don't engage in any high-risk behavior,

اما معلوم شد حتی اگر اینها درگیر هیچ رفتار پر خطری هم نشوند،

you're still more likely to develop heart disease or cancer.

احتمال درگیر شدن با بیمارهای قلبی را دارند.

The reason for this has to do with the hypothalamic–pituitary–adrenal axis,

دلیل این کار این است که با محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال،

the brain's and body's stress response system

سیستم واکنشی بدن و مغز است

that governs our fight-or-flight response.

که واکنش جنگ و گریز ما را مدیریت می کند.

How does it work?

این چگونه کار می کند؟

Well, imagine you're walking in the forest and you see a bear.

خب، تصور کنید که در یک جنگل راه می روید و یک خرس می بینید.

Immediately, your hypothalamus sends a signal to your pituitary,

بلافاصله، هیپوتالاموس شما سیگنالی به هیپوفیز شما می فرستد،

which sends a signal to your adrenal gland that says,

و آن سیگنالی به غده آدرنال شما می فرستد و می گوید

"Release stress hormones! Adrenaline! Cortisol!"

هورمون های استرس! آدرنالین! کورتیزول را آزاد کن! "

And so your heart starts to pound,

خب قلب شما شروع به تپش می کند،

Your pupils dilate, your airways open up,

مردمک گشاد میشود و به راحتی نفس می کشید

and you are ready to either fight that bear or run from the bear.

و آماده می شوید تا یا بجنگید یا فرار کنید.

And that is wonderful

و این عالیه

if you're in a forest and there's a bear.

اگر شما در جنگل باشید و یک خرس آنجا باشد.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

But the problem is what happens when the bear comes home every night,

اما مشکل اینه که اگر خرس هر شب بیاید به خانه شما ،

and this system is activated over and over and over again,

و این سیستم بارها و بارها فعال شود،

and it goes from being adaptive, or life-saving,

در این حالت این سیستم از وضع سازگاری و بقا

to maladaptive, or health-damaging.

به حالت ناسازگاری، یا آسیب رسان به سلامت تبدیل می شود.

Children are especially sensitive to this repeated stress activation,

بخصوص کودکان نسبت به این تکرار فعالیت اضطراب زا حساس هستند،

because their brains and bodies are just developing.

زیرا مغز . بدن آنها در حال رشد است.

High doses of adversity not only affect brain structure and function,

ناملایمات شدید نه تنها تاثیر می گذارد بر ساختار مغز و عملکرد آن

they affect the developing immune system,

بلکه بر سیستم ایمنی در حال رشد

developing hormonal systems,

وسیستم هورمونی در حال توسعه نیز

and even the way our DNA is read and transcribed.

و حتی روشی که دی ان ای ما خوانده و دوباره ساخته می شود.

So for me, this information threw my old training out the window,

خب در مورد من، این اطلاعات تمامی آموزهای قبلی مرا بکنار انداخت،

because when we understand the mechanism of a disease,

زیرا هنگامی که مکانیسم یک بیماری را فهمیدیم،

when we know not only which pathways are disrupted, but how,

هنگامی که مانه تنها مسیر مختل شده، بلکه چگونگی ایجاد آن را بدانیم

then as doctors, it is our job to use this science

آنگاه وطیفه ما دکتر ها هست که از دانش

for prevention and treatment.

برای جلوگیری از بیماری و در مان آن استفاده کنیم.

That's what we do.

خب این کاری بود که ما کردیم.

So in San Francisco, we created the Center for Youth Wellness

در سانفرانسیسکو، ما مرکز سلامتی جوانان را ایجاد کردیم

to prevent, screen and heal the impacts of ACEs and toxic stress.

تا اثرات ACEو آلاینده های مرگبار را پیشگیری ،غربال ومداواکنیم.

We started simply with routine screening of every one of our kids

ما غربال کردن عادی تمام فرزندان خودمان را

at their regular physical,

را از نظر فیزیکی آغاز کردیم،

because I know that if my patient has an ACE score of 4,

زیرا میدانستم اگر بیمار من دچاره بیماری ACE درجه چهارباشد،

she's two and a half times as likely to develop hepatitis or COPD,

احتمال ابتلا به هپاتیت یا copd یک و نیم برابر شده،

she's four and half times as likely to become depressed,

چهار و نیم برابر احتمال ابتلا به افسردگی بیشتر گردیده،

and she's 12 times as likely to attempt to take her own life

احتمال خودکشی در او دوازده برابرمی شود.

as my patient with zero ACEs.

در مقاسه با بیمارانی که ACE انها صفر است.

I know that when she's in my exam room.

میدانم چه وقت در اتاق معاینه من است.

For our patients who do screen positive,

برای بیمارانمان که در غربالگری مثبت باشند،

we have a multidisciplinary treatment team that works to reduce the dose of adversity

ما تیمهای درمان چند جانبه داریم، انها برای کاهش شدت بیماری تلاش کرده،

and treat symptoms using best practices, including home visits, care coordination,

و درمان نشانه های بیماری با بهترین متدها، شامل سرکشی بالینی،خدمات هماهنگ پرستاری،

mental health care, nutrition,

مراقبت بهداشت روانی،تغذیه

holistic interventions, and yes, medication when necessary.

اقدامات کلی ، و بله ،در مواقع لزوم درمان میکنند.

But we also educate parents about the impacts of ACEs and toxic stress

ما همچنین والدین را اموزش میدهیم درباره اثرات ACE،اثرات عوامل مرگبار

the same way you would for covering electrical outlets, or lead poisoning,

شبیه همان در پوش گذاشتن پریزهای برق، یا جلوگیری از مسمومیت با سرب،

and we tailor the care of our asthmatics and our diabetics

در بیماران دیابتی و اسم توجه ویژه میکنیم

in a way that recognizes that they may need more aggressive treatment,

شاید انها نیازمند درمان قویتری باشند،

given the changes to their hormonal and immune systems.

که تغییراتی در سیستم ایمنی و هورمونی انها ایجاد کند.

So the other thing that happens when you understand this science

پس وقتی به این علم واقف شوید چیزی که اتفاق می افتد

is that you want to shout it from the rooftops,

این است که میخواهید از بلندی جار بزنید،

because this isn't just an issue for kids in Bayview.

چون موضوع تنها بچه های Bayview نیست.

I figured the minute that everybody else heard about this,

میدانم دیگران هم این را شنیده اند،

it would be routine screening, multi-disciplinary treatment teams,

غربالگری عادی،تیمهای درمان چند وجهی،

and it would be a race to the most effective clinical treatment protocols.

مسابقه برای قراردادهای درمان کلینیکی موثر

Yeah. That did not happen.

خب،اینها اتفاق نیفتادند.

And that was a huge learning for me.

و این درس بزرگی برای من بود.

What I had thought of as simply best clinical practice

انچه فکر می کردم شبیه بهترین عمل ساده کلینیکی بود

I now understand to be a movement.

حالا پی بردم ان یک جنبش است.

In the words of Dr. Robert Block,

بگفته دکتر رابرت بلاک،

the former President of the American Academy of Pediatrics,

رییس سابق اکادمی پزشکی کودکان امریکا،

"Adverse childhood experiences

"تجربیات نامساعد دوران کودکی"

are the single greatest unaddressed public health threat

اولین و بزرگترین تهدید بیان نشده بهداشت عمومی است

facing our nation today."

که امروز مردم با ان مواجه هستند".

And for a lot of people, that's a terrifying prospect.

برای بسیاری از مردم این صحنه وحشتناکیه.

The scope and scale of the problem seems so large that it feels overwhelming

حد واندازه مشکل انچنان بزرگه که سخته

to think about how we might approach it.

حتی برای طرح ان فکر کنی.

But for me, that's actually where the hopes lies,

اما از دید من، براستی مایه امیدواریه،

because when we have the right framework,

وقتی که ما چارچوب درستی داریم،

when we recognize this to be a public health crisis,

وقتی میفهمیم این یک بحران بهداشت عمومیه،

then we can begin to use the right tool kit to come up with solutions.

ما می توانیم برای حل مشکل راهکارهای مناسب پیشنهاد بدهیم.

From tobacco to lead poisoning to HIV/AIDS,

از دخانیات گرفته تا مسمومیت با سرب تا اچ ای وی /ایدز.

the United States actually has quite a strong track record

امریکا سابقه محکمی دارد

with addressing public health problems,

در طرح مشکلات بهداشت عمومی

but replicating those successes with ACEs and toxic stress

اما جایگزینی ان موفقیتها با ACEها و عوامل مرگبار

is going to take determination and commitment,

عزم و پشتکار لازم دارد،

and when I look at what our nation's response has been so far,

اگر به پاسخی که مردم تا حالا داده اند نگاه کنم،

I wonder,

تعجب میکنم،

why haven't we taken this more seriously?

چرا این موضوع را جدی نگرفته ایم؟

You know, at first I thought that we marginalized the issue

میدانید جدی نمی گیریم اولا،

because it doesn't apply to us.

بخاطر این که در مورد ما صدق نمی کنه.

That's an issue for those kids in those neighborhoods.

چون مشکل بچه های همسای است .

Which is weird, because the data doesn't bear that out.

غریب است ،چون داده ها ان را ثابت نمی کنند.

The original ACEs study was done in a population

تحقیق اصلی ACE روی جمعیتی انجام شد

that was 70 percent Caucasian,

که هفتاد در صد ان سفید پوست بود،

70 percent college-educated.

هفتاد در صد فارغ التحصیل دانشگاه بود .

But then, the more I talked to folks,

وقتی ،بیشتر که با مردم صحبت کردم،

I'm beginning to think that maybe I had it completely backwards.

فکر میکنم موضوع را وارونه فهمیده ام

If I were to ask how many people in this room

اگر از شما بپرسم چند نفر در این اتاق

grew up with a family member who suffered from mental illness,

در خانواده ای که یکی از اعضای ان از بیماری روانی رنج میبرده بزرگ شده؟

I bet a few hands would go up.

قول میدم دستهای کمی بالا بره.

And then if I were to ask how many folks had a parent who maybe drank too much,

حالا اگر بپرسم چه تعداد والدینی مشروبخوار داشته اند،

or who really believed that if you spare the rod, you spoil the child,

یا باور داشته اند تنبیه فیزیکی درست است

I bet a few more hands would go up.

قول میدهم دستهای بیشتری بالا می رود.

Even in this room, this is an issue that touches many of us,

and I am beginning to believe that we marginalize the issue

کم کم باور میکنم موضوع را نادیده میگیریم

because it does apply to us.

چون در مورد ما صدق میکند.

Maybe it's easier to see in other zip codes

شاید بخواهیم برای اسان شدن کار از زیر بار شانه خالی کنیم

because we don't want to look at it.

چون دلمان نمی خواهد بهش بپردازیم.

We'd rather be sick.

ما ییماری را ترجیح می دهیم.

خوشبختانه، پیشرفتهای علمی،بی پرده بگویم، واقعیتهای اقتصادی

Fortunately, scientific advances and, frankly, economic realities

make that option less viable every day.

امکان ان گزینه را کمتر می کند.

The science is clear:

شواهد علمی اشکار است:

Early adversity dramatically affects health across a lifetime.

نا ملایمات اولیه بطور قابل ملاحظه ای بهداشت فردی را در طول زندگی متاثر می کند.

Today, we are beginning to understand how to interrupt the progression

امروزه، میخواهیم بفهمیم میشود جلو پیشرفت

from early adversity to disease and early death,

ناملایمات اولیه، بیماریها و مرگ زودرس را بگیریم،

and 30 years from now,

سی سال پس از این،

the child who has a high ACE score

بچه هایی که رقم ACE بالایی داشته باشد،

and whose behavioral symptoms go unrecognized,

یا نشانه های رفتاری انها مشخص نباشد،

whose asthma management is not connected,

یا مدیریت آسم آنها مرتبط نباشد،

and who goes on to develop high blood pressure

یا آنهایی که فشار خون بگیرند،

and early heart disease or cancer

یازود هنگام مبتلا به بیماری قلبی و سرطان گردند

will be just as anomalous as a six-month mortality from HIV/AIDS.

آنقدر غیر عادی خواهد بود که مرگ در عرض شش ماه از ایدز.

People will look at that situation and say, "What the heck happened there?"

مردم به وضعیت نگاه کرده خواهند گفت: "هه!چه اتفاقی آنجا افتاده؟"

This is treatable.

این قابل درمانه.

This is beatable.

این غلبه پذیره.

The single most important thing that we need today

تنها و مهمترین چیزی که امروز نیاز داریم

is the courage to look this problem in the face

شهامت رویارویی با مشکله

and say, this is real and this is all of us.

وگفتن این که این واقعیت داره و مشکل همه ماست.

I believe that we are the movement.

من باور دارم که ما خود جنبش هستیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(کف زدن حضار)