How childhood trauma affects health across a lifetime | Nadine Burke Harris | TED

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

In the mid-'90s,

ช่วงยุค 1990

the CDC and Kaiser Permanente

ศูนย์ควบคุมป้องกันโรค (CDC) และองค์กรไกเซอร์ เพอมาเนนตะ

discovered an exposure that dramatically increased the risk

ได้ค้นพบปัจจัยเสี่ยง ซึ่งเพิ่มความเสี่ยงอย่างเร็วมาก

for seven out of 10 of the leading causes of death in the United States.

ต่อการเกิดโรค 7 ใน 10 โรค ที่เป็นสาเหตุหลักของการเสียชีวิตในสหรัฐฯ

In high doses, it affects brain development,

ถ้าได้รับปัจจัยเสี่ยงนี้มาก ก็จะส่งผลกระทบต่อพัฒนาการของสมอง

the immune system, hormonal systems,

ระบบภูมิคุ้มกัน ระบบฮอร์โมน

and even the way our DNA is read and transcribed.

แม้กระทั่งการอ่าน และแปลรหัสดีเอ็นเอของเรา

Folks who are exposed in very high doses

คนที่ได้รับปัจจัยเสี่ยงนี้ในระดับสูงมาก

have triple the lifetime risk of heart disease and lung cancer

จะมีความเสี่ยงต่อโรคหัวใจและมะเร็งปอด มากกว่าปกติสามเท่า

and a 20-year difference in life expectancy.

และอายุขัยต่างจากผู้ไม่มีปัจจัยเสี่ยง 20 ปี

And yet, doctors today are not trained in routine screening or treatment.

แต่แพทย์ในปัจจุบันก็ไม่ได้รับการฝึก ให้คัดกรองและรักษาปัจจัยเสี่ยงดังกล่าว

Now, the exposure I'm talking about is not a pesticide or a packaging chemical.

ปัจจัยเสี่ยงที่ฉันพูดถึงนั้น ไม่ใช่ยาฆ่าแมลง หรือสารเคมีบรรจุภัณฑ์

It's childhood trauma.

มันคือ เหตุสะเทือนขวัญในวัยเด็ก

Okay. What kind of trauma am I talking about here?

ทีนี้ ดิฉับพูดถึงเหตุสะเทือนขวัญแบบไหนอยู่

I'm not talking about failing a test or losing a basketball game.

ฉันไม่ได้กำลังพูดถึง การสอบตก หรือ แพ้การแข่งขันบาสเก็ตบอล

I am talking about threats that are so severe or pervasive

กำลังพูดถึง การคุกคามที่รุนแรง หรือไม่ก็แผ่กระจายไปมาก

that they literally get under our skin and change our physiology:

จนมีผลถึงร่างกาย และเปลี่ยนแปลงสรีรวิทยาของเรา

things like abuse or neglect,

อย่างเช่น การถูกทารุณกรรม การถูกทอดทิ้ง

or growing up with a parent who struggles with mental illness

หรือ โตขึ้นมากับพ่อหรือแม่ ที่มีปัญหาอาการป่วยทางจิต

or substance dependence.

หรือติดสารเสพติด

Now, for a long time,

เมื่อก่อน

I viewed these things in the way I was trained to view them,

ฉันมองสิ่งเหล่านี้ ในแบบที่ถูกฝึกมา

either as a social problem -- refer to social services --

ว่าเป็นปัญหาด้านสังคม -- ให้ส่งต่อฝ่ายบริการสังคม --

or as a mental health problem -- refer to mental health services.

หรือไม่ก็มองเป็นปัญหาสุขภาพจิต -- ให้ส่งต่อหน่วยบริการสุขภาพจิต

And then something happened to make me rethink my entire approach.

แล้วบางอย่างก็เกิดขึ้น ทำให้ฉันกลับมาคิดทบทวน วิธีปฏิบัติงานทั้งหมดของฉัน

When I finished my residency,

เมื่อฉันจบการอบรมแพทย์ประจำบ้าน

I wanted to go someplace where I felt really needed,

ฉันต้องการไปทำงานในที่ ที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นที่ต้องการจริงๆ

someplace where I could make a difference.

สถานที่ที่ฉันทำให้เกิดความแตกต่างขึ้นได้

So I came to work for California Pacific Medical Center,

ฉันจึงมาทำงานที่ศูนย์การแพทย์แปซิฟิค แคลิฟอร์เนีย

one of the best private hospitals in Northern California,

เป็นโรงพยาบาลเอกชน ที่ดีที่สุดแห่งหนึ่ง ในรัฐแคลิฟอร์เนียตอนเหนือ

and together, we opened a clinic in Bayview-Hunters Point,

และร่วมกันเปิดคลินิค แถวเบย์วิว ฮันเตอร์ พ๊อยท์

one of the poorest, most underserved neighborhoods in San Francisco.

หนึ่งในย่านที่ยากจนที่สุดและขาดแคลน บริการที่สุด ในเมืองซานฟรานซิสโก

Now, prior to that point,

ทีนี้ ก่อนหน้านั้น

there had been only one pediatrician in all of Bayview

ทั้งเบย์วิวมีกุมารแพทย์แค่เพียงคนเดียว

to serve more than 10,000 children,

ดูแลรักษาเด็กกว่า 10,000 คน

so we hung a shingle, and we were able to provide top-quality care

เราก็เริ่มเปิดร้านหมอ และสามารถให้การดูแลรักษาที่มีคุณภาพสูงได้

regardless of ability to pay.

ไม่ว่าผู้ป่วยจะมีเงินจ่ายหรือไม่

It was so cool. We targeted the typical health disparities:

มันเยี่ยมมากค่ะ เราตั้งเป้าไปที่ความไม่เท่าเทียมกัน ด้านสุขภาพทั่วๆ ไป

access to care, immunization rates, asthma hospitalization rates,

ได้แก่ การเข้าถึงการรักษา อัตราการฉีดวัคซีน การรับรักษาโรคหอบหืด

and we hit all of our numbers.

และเราก็ได้จำนวนเข้าเป้าทั้งหมด

We felt very proud of ourselves.

เรารู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองอย่างมาก

But then I started noticing a disturbing trend.

แต่แล้ว ฉันก็เริ่มสังเกตเห็นแนวโน้ม ที่ทำให้ไม่สบายใจ

A lot of kids were being referred to me for ADHD,

เด็กจำนวนมากถูกนำมาที่นี่ด้วยโรค ADHD

or Attention Deficit Hyperactivity Disorder,

หรือโรคสมาธิสั้น

but when I actually did a thorough history and physical,

แต่เมื่อฉันได้ตรวจดูประวัติและร่างกาย อย่างตลอดถ้วนทั่ว

what I found was that for most of my patients,

สิ่งที่พบ คือ คนไข้ส่วนมากของฉัน

I couldn't make a diagnosis of ADHD.

ไม่สามารถวินิจฉัยได้ว่า เป็นโรค ADHD

Most of the kids I was seeing had experienced such severe trauma

เด็กๆ ส่วนใหญ่ที่ฉันตรวจ เคยประสบเหตุการณ์สะเทือนขวัญที่รุนแรงมาก

that it felt like something else was going on.

จนรู้สึกเหมือนว่ามีอย่างอื่นแฝงอยู่

Somehow I was missing something important.

เหมือนกับว่าฉันพลาดสิ่งสำคัญบางอย่างไป

Now, before I did my residency, I did a master's degree in public health,

ค่ะ ก่อนที่จะมาเป็นแพทย์ประจำบ้าน ฉันได้ทำปริญญาโท ด้านสาธารณสุข

and one of the things that they teach you in public health school

และสิ่งหนึ่งที่เขาสอน ในคณะสาธารณสุข

is that if you're a doctor

ก็คือ ถ้าคุณเป็นแพทย์

and you see 100 kids that all drink from the same well,

และคุณตรวจเด็ก 100 คน ที่ทุกคนดื่มนํ้าจากบ่อเดียวกัน

and 98 of them develop diarrhea,

แล้วเด็ก 98 ในนั้น เป็นโรคท้องร่วง

you can go ahead and write that prescription

คุณต้องเลือกเอาว่าจะเขียน ใบสั่งยาปฏิชีวนะ

for dose after dose after dose of antibiotics,

ชุดแล้วชุดเล่า

or you can walk over and say, "What the hell is in this well?"

หรือไม่คุณก็เดินไปดู และบอกว่า "อะไรอยู่ในบ่อกันล่ะเนี่ย?"

So I began reading everything that I could get my hands on

ฉันจึงเริ่มอ่านทุกอย่าง ที่จะหยิบฉวยได้

about how exposure to adversity

เกี่ยวกับการที่เด็กจะรับพิษภัยเข้าไป

affects the developing brains and bodies of children.

ที่จะมีผลกระทบ ต่อพัฒนาการทางสมอง และร่างกายของเด็ก

And then one day, my colleague walked into my office,

แล้ววันหนึ่ง เพื่อนร่วมงานก็เดินเข้ามา ในที่ทำงาน

and he said, "Dr. Burke, have you seen this?"

บอกว่า "หมอเบริก คุณเห็นนี่หรือยัง?"

In his hand was a copy of a research study

ในมือเขา มีหนังสือรายงานการวิจัย

called the Adverse Childhood Experiences Study.

ชื่อว่า "การศึกษาประสบการณ์ ในวัยเด็กที่เป็นพิษภัย"

That day changed my clinical practice and ultimately my career.

วันนั้น ได้เปลี่ยนวิธีปฏิบัติงานการแพทย์ และในที่สุด ก็เปลี่ยนงานอาชึพของฉัน

The Adverse Childhood Experiences Study

"การศึกษาประสบการณ์ในวัยเด็กที่เป็นพิษภัย"

is something that everybody needs to know about.

เป็นสิ่งที่ทุกคนจำเป็นต้องรู้จัก

It was done by Dr. Vince Felitti at Kaiser and Dr. Bob Anda at the CDC,

เขียนโดย ดร. วินซ์ เฟลิตติ จากไกเซอร์ และ ดร. บ๊อบ แอนดา จาก CDC

and together, they asked 17,500 adults about their history of exposure

และด้วยกัน เขาถามพวกผู้ใหญ่ 17,500 คน เกี่ยวกับประวัติของการรับพิษ

to what they called "adverse childhood experiences," or ACEs.

ที่พวกเขาเรียกว่า "ประสบการณ์ในวัยเด็ก ที่เป็นพิษภัย" หรือ เอซ (ACE)

Those include physical, emotional, or sexual abuse;

เรื่องเหล่านั้นรวมถึง การข่มเหงทางร่างกาย ทางอารมณ์ และทางเพศ

physical or emotional neglect;

การถูกทอดทิ้งทางร่างกาย หรือทางอารมณ์

parental mental illness, substance dependence, incarceration;

การป่วยทางจิต การติดสารเสพติด การต้องขัง ของพ่อแม่

parental separation or divorce;

การแยกทางหรือหย่าร้างกัน ของพ่อแม่

or domestic violence.

หรือความรุนแรงในครอบครัว

For every yes, you would get a point on your ACE score.

ทุกๆ คำตอบที่บอกว่า ใช่ ได้คะแนนไป หนึ่ง คะแนนเอซ

And then what they did

แล้วสิ่งที่พวกเขาทำนั้น

was they correlated these ACE scores against health outcomes.

ก็คือ เอาคะแนนเหล่านี้มาทำสหสัมพันธ์ กับผลที่ได้เกี่ยวกับสุขภาพ

What they found was striking.

สิ่งที่พวกเขาพบนั้น น่าประหลาดใจ

Two things:

มีอยู่สองอย่าง

Number one, ACEs are incredibly common.

อย่างแรก คะแนนเอซนั้น เป็นเรื่องปกติธรรมดา อย่างไม่น่าเชื่อ

Sixty-seven percent of the population had at least one ACE,

67% ของประชากร มีอย่างน้อยที่สุด หนึ่งคะแนนเอซ

and 12.6 percent, one in eight, had four or more ACEs.

และ 12.6% หรือ หนึ่งในแปดมีคะแนนเอซ สี่หรือมากกว่า

The second thing that they found

อย่างที่สอง ที่พวกเขาพบ

was that there was a dose-response relationship

ก็คือ มีความสัมพันธ์ของการตอบสนองกับ บริมาณพิษที่ได้รับ

between ACEs and health outcomes:

ระหว่างคะแนนเอซ และผลลัพธ์ต่อสุขภาพ

the higher your ACE score, the worse your health outcomes.

คะแนนเอซยิ่งสูงเท่าไหร่ ผลลัพธ์ต่อสุขภาพก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้น

For a person with an ACE score of four or more,

สำหรับคนที่มีคะแนนเอซ สี่หรือมากกว่านั้น

their relative risk of chronic obstructive pulmonary disease

จะมีความเสี่ยงต่อโรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง

was two and a half times that of someone with an ACE score of zero.

ถึงสองเท่าครึ่ง เมื่อเทียบกับผู้ที่คะแนนเอซเป็นศูนย์

For hepatitis, it was also two and a half times.

สำหรับโรคตับอักเสบ ความเสี่ยงก็เป็นสองเท่าครึ่งด้วยเหมือนกัน

For depression, it was four and a half times.

สำหรับโรคความซึมเศร้า เป็นสี่เท่าครึ่ง

For suicidality, it was 12 times.

พฤติกรรมเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสิบสองเท่า

A person with an ACE score of seven or more

คนที่มีคะแนนเอซเป็นเจ็ดหรือมากกว่านั้น

had triple the lifetime risk of lung cancer

มีความเสี่ยงสามเท่าที่จะเป็นมะเร็งปอด

and three and a half times the risk of ischemic heart disease,

และความเสี่ยงสามเท่าครึ่ง ที่จะเป็นโรคภาวะกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด

the number one killer in the United States of America.

หรือฆาตกรหมายเลขหนึ่ง ในสหรัฐอเมริกา

Well, of course this makes sense.

ค่ะ แน่นอนคะ เรื่องนี้มีเหตุมีผล

Some people looked at this data and they said, "Come on.

บางคนดูข้อมูลนี้ แล้วก็พูดว่า "เถอะน่า

You have a rough childhood, you're more likely to drink and smoke

คุณมีชีวิตเยาว์วัยที่แย่ คุณก็น่าจะดื่มเหล้าและสูบบุหรี่

and do all these things that are going to ruin your health.

และทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด ที่จะทำลายสุขภาพของคุณเอง

This isn't science. This is just bad behavior."

นี่ไม่ได้เป็นวิทยาศาสตร์หรอก มันเป็นเพียงแค่พฤติกรรมที่ไม่ดีเท่านั้น

It turns out this is exactly where the science comes in.

แต่กลับเป็นว่า เรื่องนี้มันตรงกันเปี๊ยบ ที่วิทยาศาสตร์จะเข้ามา

We now understand better than we ever have before

ขณะนี้ เราเข้าใจดีกว่า ที่เคยเข้าใจมาก่อน

how exposure to early adversity

ว่าพิษภัยที่ได้รับมา ตอนยังเยาว์วัยนั้น

affects the developing brains and bodies of children.

กระทบกระเทือนต่อสมอง และร่างกายของเด็ก

It affects areas like the nucleus accumbens,

อย่างเช่น ใจกลางของสมองส่วนที่ เกี่ยวกับอารมณ์และแรงจูงใจ

the pleasure and reward center of the brain

ศูนย์กลางของความพึงพอใจ และรางวัลตอบแทน

that is implicated in substance dependence.

ซึ่งเกี่ยวพันกับ การติดยึดกับวัตถุ

It inhibits the prefrontal cortex,

มันกีดกั้นการทำงานของ คอร์เทกซ์กลีบหน้าผากส่วนหน้า

which is necessary for impulse control and executive function,

ซึ่งจำเป็นสำหรับ การควบคุมแรงผลักดัน และการทำงานขั้นสูงของสมอง

a critical area for learning.

เป็นพื้นที่ส่วนที่สำคัญยิ่ง ต่อการเรียนรู้

And on MRI scans,

และในการตรวจด้วยเครื่อง MRI

we see measurable differences in the amygdala,

เราเห็นความแตกต่างที่สามารถวัดได้ ใน อะมิกดะลา ของสมอง

the brain's fear response center.

หรือศูนย์กลางของการตอบสนอง ต่อความกลัวของสมอง

So there are real neurologic reasons

จึงมีเหตุผลทางประสาทวิทยาอย่างแท้จริง ว่า

why folks exposed to high doses of adversity

ทำไมคนที่รับพิษภัยมา ในระดับที่สูง

are more likely to engage in high-risk behavior,

จึงน่าจะมีส่วนในพฤติกรรมความเสี่ยงที่สูง

and that's important to know.

และนั่นเป็นสิ่งสำคัญ ที่เราควรจะรู้

But it turns out that even if you don't engage in any high-risk behavior,

แต่กลับเป็นว่า แม้ว่าคุณไม่ได้มีส่วน ในพฤติกรรมความเสี่ยงสูงก็ตาม

you're still more likely to develop heart disease or cancer.

คุณก็ยังคงน่าจะ พัฒนาไปเป็นโรคหัวใจ หรือไม่ก็มะเร็ง

The reason for this has to do with the hypothalamic–pituitary–adrenal axis,

เหตุผลในเรื่องนี้ก็คือ มันไปสัมพันธ์กับ แกนไฮโปทาลามัส-พิทูอิทารี-อะดรีนัล

the brain's and body's stress response system

หรือ ระบบตอบสนองต่อความเครียด ของสมองและร่างกาย

that governs our fight-or-flight response.

ที่ควบคุมการตอบสนองว่า จะสู้หรือจะหนี

How does it work?

มันทำงานได้อย่างไรหรือ

Well, imagine you're walking in the forest and you see a bear.

ค่ะ ลองจินตนาการว่า คุณกำลังเดินอยู่ในป่าและคุณก็เห็นหมี

Immediately, your hypothalamus sends a signal to your pituitary,

ทันใดนั้น "ไฮโปทาลามัสของคุณ ก็ส่งสัญญาณไปที่พิทูอิทารีของคุณ

which sends a signal to your adrenal gland that says,

ซึ่งจะส่งสัญญาณไปที่ต่อมอะดรีนัลของคุณ ที่บอกว่า

"Release stress hormones! Adrenaline! Cortisol!"

"ปล่อยฮอร์โมนความเครียด อะดรีนาลีน คอร์ติซอล มาเร็วๆ

And so your heart starts to pound,

หัวใจของคุณจึงเริ่มเต้นแรง

Your pupils dilate, your airways open up,

ม่านตาคุณก็ขยายขึ้น ทางเดินหายใจก็เปิด

and you are ready to either fight that bear or run from the bear.

และคุณก็พร้อมที่จะ ต่อสู้กับหมีตัวนั้น หรือไม่ก็วิ่งหนีไปให้ไกล

And that is wonderful

และนั่นน่ามหัศจรรย์จริงๆ

if you're in a forest and there's a bear.

หากคุณอยู่ในป่า และมีหมีมา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But the problem is what happens when the bear comes home every night,

แต่ปัญหาก็คือ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหมีมาที่บ้านทุกคืน

and this system is activated over and over and over again,

และระบบนี้ก็ทำงานซํ้าแล้วซํ้าเล่า

and it goes from being adaptive, or life-saving,

มันเริ่มจากการปรับตัว หรือการรักษาชีวิต

to maladaptive, or health-damaging.

จนไปถึงการปรับตัวที่ล้มเหลว หรือการทำลายสุขภาพ

Children are especially sensitive to this repeated stress activation,

เด็กๆ จะอ่อนไหวเป็นพิเศษ ต่อการเกิด ความเครียดซํ้าๆ นี้

because their brains and bodies are just developing.

เพราะสมองและร่างกายของพวกเขานั้น กำลังเพิ่งจะพัฒนา

High doses of adversity not only affect brain structure and function,

การรับพิษภัยเข้าไปมาก จะไม่กระทบเพียงโครงสร้าง และการทำงานของสมองเท่านั้น

they affect the developing immune system,

แต่ยังกระทบถึงระบบภูมิคุ้มกัน ที่กำลังพัฒนาอยู่

developing hormonal systems,

ระบบฮอร์โมนที่กำลังพัฒนาอยู่

and even the way our DNA is read and transcribed.

และแม้กระทั่งวิธี ที่ดีเอ็นเอของเราถูกอ่านและถอดความ

So for me, this information threw my old training out the window,

ดังนั้น สำหรับดิฉันแล้ว ข้อมูลนี้ ทำให้ต้องโยนการฝึกปฏิบัติเก่าๆ ทิ้งไปเลย

because when we understand the mechanism of a disease,

เพราะเมื่อเราเข้าใจกลไกของโรคนั้นแล้ว

when we know not only which pathways are disrupted, but how,

เมื่อเรารู้ ไม่ใช่แค่เส้นทางไหนที่เสีย แต่ยังรู้วิธีการอย่างไรด้วย

then as doctors, it is our job to use this science

ในฐานะเป็นแพทย์ มันเป็นหน้าที่ของเราที่จะใช้วิทยาศาสตร์นี้

for prevention and treatment.

เพื่อการป้องกัน และการรักษา

That's what we do.

และนั่นแหละเป็นสิ่งที่เราทำ

So in San Francisco, we created the Center for Youth Wellness

ในซานฟรานซิสโก เราจึงสร้าง ศูนย์ความสุขสมบูรณ์ในวัยเด็กขึ้นมา

to prevent, screen and heal the impacts of ACEs and toxic stress.

เพื่อป้องกัน คัดกรอง และรักษา ผลกระทบของเอซ และความเครียดที่เป็นพิษ

We started simply with routine screening of every one of our kids

เราเริ่มต้นง่ายๆ ด้วยการคัดกรอง เด็กๆ ทุกคนของเราอย่างเป็นกิจวัตร

at their regular physical,

ทางด้านสรีรร่างกายตามปกติ

because I know that if my patient has an ACE score of 4,

เพราะรู้ดีว่า ถ้าคนไข้ของฉัน มีคะแนนเอซ 4 คะแนน

she's two and a half times as likely to develop hepatitis or COPD,

เธอก็มีความเสี่ยงจะเป็นโรคไวรัสตับ หรือโรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง ได้ถึงสองเท่าครึ่ง

she's four and half times as likely to become depressed,

เธอน่าจะซึมเศร้า ได้ถึงสี่เท่าครึ่ง

and she's 12 times as likely to attempt to take her own life

และเธอก็น่าจะพยายามปลิดชีวิตตนเอง ได้ถึง 12 เท่า

as my patient with zero ACEs.

ของคนไข้ของฉัน ที่มีคะแนนเอซเป็นศูนย์คะแนน

I know that when she's in my exam room.

ฉันรู้ถึงสิ่งเหล่านั้น เมื่อเธออยู่ในห้องตรวจกับฉัน

For our patients who do screen positive,

สำหรับคนไข้ที่มีผลการกลั่นกรองเป็นบวก

we have a multidisciplinary treatment team that works to reduce the dose of adversity

เรามีทีมงานการรักษา จากสาขาวิชาต่างๆ ที่มาทำงานเพื่อลดพิษภัยเหล่านั้น

and treat symptoms using best practices, including home visits, care coordination,

และรักษาอาการโดยวิธีที่ดีที่สุด รวมถึง การไปเยี่ยมเยียนที่บ้าน การประสานการดูแล

mental health care, nutrition,

การดูแลสุขภาพจิต โภชนาการ

holistic interventions, and yes, medication when necessary.

การให้การบำบัดโรคแบบองค์รวม และใช่ค่ะ การให้ยาเมื่อจำเป็น

But we also educate parents about the impacts of ACEs and toxic stress

แต่เรายังให้ความรู้แก่พ่อแม่อีกด้วย เรื่องผลกระทบของเอซ และความเครียดที่เป็นพิษ

the same way you would for covering electrical outlets, or lead poisoning,

วิธีเดียวกับคุณจะให้ เพื่อให้ปิดซ่อน ปลั๊กไฟ หรือสารพิษตะกั่วไว้

and we tailor the care of our asthmatics and our diabetics

และเราก็ให้การดูแลเฉพาะราย สำหรับคนไข้ ที่เป็นโรคหอบหืด และโรคเบาหวาน

in a way that recognizes that they may need more aggressive treatment,

ในแบบที่เห็นความสำคัญว่า พวกเขาอาจต้องการ การรักษาที่แรงกว่านี้

given the changes to their hormonal and immune systems.

เมื่อพิจารณาถึง การเปลี่ยนแปลงของระบบฮอร์โมน และภูมิคุ้มกันของพวกเขา

So the other thing that happens when you understand this science

ดังนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นที่เหลืออยู่ เมื่อคุณเข้าใจวิทยาศาสตร์เรื่องนี้

is that you want to shout it from the rooftops,

ก็คือ คุณก็อยากจะขึ้นไปตะโกน อยู่บนยอดหลังคา

because this isn't just an issue for kids in Bayview.

เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เป็นปัญหา แต่เฉพาะเด็กๆในเบย์วิวเท่านั้น

I figured the minute that everybody else heard about this,

ฉันได้คาดการณ์ไว้ว่า ทันทีที่คนอื่นๆ ได้ยินเรื่องนี้

it would be routine screening, multi-disciplinary treatment teams,

ก็น่าจะมี การคัดกรองเกิดขึ้นเป็นกิจวัตร มีทีมให้การรักษาจากหลายสาขาวิชา

and it would be a race to the most effective clinical treatment protocols.

และก็น่าจะมี การเร่งรีบให้มีระเบียบปฏิบัติ ในการรักษาทางการแพทย์ที่ได้ผลที่สุด

Yeah. That did not happen.

ค่ะ นั่นไม่ได้เกิดขึ้น

And that was a huge learning for me.

และนั่นเป็นการเรียนรู้ที่ใหญ่ยิ่งของฉัน

What I had thought of as simply best clinical practice

สิ่งที่ฉันเคยคิดว่า เป็นแค่เพียงการปฏิบัติ ทางการแพทย์ที่ดีที่สุด

I now understand to be a movement.

ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่า เป็นการ เคลื่อนไหวเพื่อเปลี่ยนแปลง

In the words of Dr. Robert Block,

จากคำพูดของ ดร. โรเบิร์ท บล็อก

the former President of the American Academy of Pediatrics,

ประธานสถาบันกุมารเวชศาสตร์แห่งสหรัฐอเมริกา

"Adverse childhood experiences

"ประสบการณ์พิษภัยในวัยเด็กนั้น

are the single greatest unaddressed public health threat

เป็นการคุกคามทางสุขภาพต่อสาธารณชน ที่ใหญ่ยิ่ง ที่ไม่ได้มีการพูดถึงกันมาก่อน

facing our nation today."

ที่ชาติเราเผชิญอยู่ ทุกวันนี้"

And for a lot of people, that's a terrifying prospect.

และสำหรับคนเป็นจำนวนมากแล้ว นั่นเป็นการคาดการณ์ที่น่ากลัว

The scope and scale of the problem seems so large that it feels overwhelming

ขอบเขตและขนาดของปัญหานั้น ดูจะใหญ่มาก จนรู้สึกท่วมท้น

to think about how we might approach it.

ที่จะคิดว่า เราจะเข้าไปจัดการกับมัน ได้อย่างไร

But for me, that's actually where the hopes lies,

แต่สำหรับฉันแล้ว แท้จริงแล้ว ความหวังอยู่ที่นั่น

because when we have the right framework,

เพราะว่า เมื่อเรามีกรอบที่ถูกต้อง

when we recognize this to be a public health crisis,

เมื่อเราเห็นและรู้ว่า มันจะเป็นวิกฤติด้านสุขภาพของสาธารณชน

then we can begin to use the right tool kit to come up with solutions.

แล้วก็นำเอาเครื่องไม้เครื่องมือที่ถูกต้องมาใช้ และได้วิธีการแก้ปัญหามาแล้ว

From tobacco to lead poisoning to HIV/AIDS,

ตั้งแต่เรื่องบุหรี่ จนถึงพิษจากสารตะกั่ว จนถึงไวรัสเอชไอวี หรือไวรัสเอดส์

the United States actually has quite a strong track record

สหรัฐฯ นั้นจริงๆ แล้ว มีผลงานในอดีตที่ดีเด่น

with addressing public health problems,

ในเรื่องของการเข้าไปแก้ปัญหา ด้านสุขภาพของสาธารณชน

but replicating those successes with ACEs and toxic stress

แต่หากจะนำความสำเร็จแบบเดียวกันนั้น มาใช้กับเอซ และความเครียดที่เป็นพิษ

is going to take determination and commitment,

กลับจะต้องใช้ความมุมานะ และข้อผูกมัด

and when I look at what our nation's response has been so far,

และเมื่อฉันดูการขานรับของประเทศเรา จนถึงเดี๋ยวนี้แล้ว

I wonder,

ฉันก็สงสัยว่า

why haven't we taken this more seriously?

ทำไมเราจึงไม่สนใจเรื่องนี้อย่างจริงจัง

You know, at first I thought that we marginalized the issue

อย่างที่รู้กัน ในตอนแรกฉันคิดว่า เราเห็นเป็นเรื่องเล็กไม่สำคัญ

because it doesn't apply to us.

เพราะว่า มันไม่ได้เกี่ยวกับเรา

That's an issue for those kids in those neighborhoods.

มันเป็นปัญหาของเด็กๆ พวกนั้น ในละแวกนั้น

Which is weird, because the data doesn't bear that out.

ซึ่งก็แปลก เพราะข้อมูลไม่ได้บอกอย่างนั้น

The original ACEs study was done in a population

การศึกษาวิจัยเรื่องเอซแต่เริ่มแรกนั้น กระทำกับประชากร

that was 70 percent Caucasian,

ที่ 70% เป็นคนผิวขาว

70 percent college-educated.

70% ศึกษาในระดับอุดมศึกษา

But then, the more I talked to folks,

แต่แล้ว ยิ่งฉันได้พูดกับผู้คนทั้งหลาย

I'm beginning to think that maybe I had it completely backwards.

ฉันก็เริ่มจะคิดว่า บางทีฉันคงทำงาน จากข้างหลังมาโดยตลอด

If I were to ask how many people in this room

และถ้าฉันจะถามว่า มีใครกี่คนในห้องนี้

grew up with a family member who suffered from mental illness,

ถูกเลี้ยงดูมากับคนในครอบครัว ที่เป็นโรคทางประสาท

I bet a few hands would go up.

พนันได้เลยว่า จะมีไม่กี่คนที่ยกมือ

And then if I were to ask how many folks had a parent who maybe drank too much,

แต่ถ้าฉันถามว่า กี่คนมีพ่อหรือแม่ ที่ดื่มเหล้ามากเกินไป

or who really believed that if you spare the rod, you spoil the child,

หรือที่เชื่ออย่างจริงจังว่า ถ้าหย่อนยาน เรื่องไม้เรียว คุณก็จะทำให้เด็กเสียคน

I bet a few more hands would go up.

พนันได้เลยว่า จะมีอีกไม่กี่คน ที่ยกมือ

Even in this room, this is an issue that touches many of us,

กระทั่งในห้องนี้ เรื่องนี้ก็เป็นปัญหา ที่กระทบเราหลายคน

and I am beginning to believe that we marginalize the issue

และฉันก็เริ่มเชื่อว่า เราเห็นปัญหาไม่สำคัญ

because it does apply to us.

เพราะว่า มันก็เกิดขึ้นกับเราด้วย

Maybe it's easier to see in other zip codes

บางที่ มันน่าจะง่ายกว่านี้ ที่จะมองมัน โดยใช้รหัสอื่น

because we don't want to look at it.

เพราะว่า เราไม่ต้องการเห็นมัน

We'd rather be sick.

เราจะรู้สึกกระอักกระอ่วน

Fortunately, scientific advances and, frankly, economic realities

แต่โชคดี ดวามก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ และพูดตรงๆ ความเป็นจริงทางเศรษฐกิจ

make that option less viable every day.

ทำให้ทางเลือกที่มีนั้น น้อยลงๆทุกวัน

The science is clear:

วิทยาศาสตร์นั้น ชัดเจน

Early adversity dramatically affects health across a lifetime.

พิษภัยในวัยเยาว์ มีผลกระทบที่รุนแรง ต่อสุขภาพ ไปตลอดชีวิต

Today, we are beginning to understand how to interrupt the progression

ในวันนี้ เราเริ่มจะเข้าใจ วิธีที่จะยับยั้ง ไม่ให้มันลุกลามออกไป

from early adversity to disease and early death,

จากพิษภัยในวัยเด็ก ไปเป็นโรคภัย และการเสียชีวิตไปอย่างเร็วไว

and 30 years from now,

30 ปีจากนี้ไป

the child who has a high ACE score

เด็กที่มีคะแนนเอซสูง

and whose behavioral symptoms go unrecognized,

ที่อาการแสดงออกทางพฤติกรรมของเขา เรายังมองไม่ออก

whose asthma management is not connected,

ที่การจัดการรักษาโรคหอบหืดของเขานั้น ยังไม่เชื่อมต่อกัน

and who goes on to develop high blood pressure

และที่จะพัฒนาไป เป็นความดันสูง

and early heart disease or cancer

และโรคหัวใจ หรือมะเร็ง ตั้งแต่อายุยังน้อย

will be just as anomalous as a six-month mortality from HIV/AIDS.

ก็จะเป็นแค่สิ่งผิดปกติ ที่เหมือนๆกับ อัตราการตายเมื่ออายุหกเดือน จากโรคเอดส์

People will look at that situation and say, "What the heck happened there?"

คนก็จะเห็นสถานการณ์นั้น และบอกว่า "มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย"

This is treatable.

สิ่งนี้รักษาให้หายได้ค่ะ

This is beatable.

สิ่งนี้เราเอาชนะมันได้

The single most important thing that we need today

สิ่งสำคัญที่สุดสิ่งเดียว ที่จำเป็นสำหรับเรา ในวันนี้

is the courage to look this problem in the face

คือ ความกล้า ที่จะมองเห็นปัญหาซึ่งๆ หน้า

and say, this is real and this is all of us.

แล้วก็บอกว่า นี่เป็นปัญหาอย่างแท้จริง และนี่เป็นปัญหาของเราทุกคน

I believe that we are the movement.

ฉันเชื่อว่าปัจจุบัน เราเป็นการเคลื่อนไหว เพื่อการเปลี่ยนแปลง

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)